(Պիտակ: Mobile edit, Mobile web edit) |
(Պիտակ: Mobile edit, Mobile web edit) |
| Տող 1. |
Տող 1. |
| − | ՏԻԳՐԱՆ ՄԱՐԳԱՐՅԱՆ
| |
| | | | |
| − |
| |
| − | ՄԵՐ ԼԵՌՆԵՐԸ
| |
| − |
| |
| − |
| |
| − | ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ
| |
| − |
| |
| − |
| |
| − |
| |
| − | ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ԼԵՌՆԵՐԸ
| |
| − |
| |
| − | Հայաստան աշխարհի լավագույն լեռները,
| |
| − | Հայաստան աշխարհի հսկա լեռները...
| |
| − | Դրանցից մեկն է` հսկա Մասիսը,
| |
| − | Իսկ մյուս լեռն է` Արագած Լեռը:
| |
| − |
| |
| − | Հայաստան իմ տուն, դու իմ այգեստան.
| |
| − | Դու իմ օթևան, դու իմ բուրաստան...
| |
| − | Հայաստան իմ սուրբ, դու իմ օրորան`
| |
| − | Դու իմ օրորան, իմ Մայր Հայաստան:
| |
| − |
| |
| − | ՄԵՐ ԼԵՌՆԱՇԽԱՐՀԸ
| |
| − |
| |
| − | Հայաստանը բոլոր հայերի հայրենիքն է:
| |
| − | Դա նշանակում է, որ մենք բոլոր հայերս այստեղ ենք ծնվել:
| |
| − | Այստեղ են ծնվել նաև մեր նախնիները, մեր ծնողները, հարազատները, ընկերներն ու բարեկամները:
| |
| − | Հայաստանը մեր երկիրն է,
| |
| − | Եվ մենք սիրում, պաշտում ու գնահատում ենք այն:
| |
| − | Հայրենիքի համար շատերն են հերոսական գործեր արել,
| |
| − | Անգամ իրենց կյանքը տվել։
| |
| − | Սիրել հայրենիքը նշանակում է ճանաչել այն,
| |
| − | Ասում են, որ շատ դարեր առաջ,
| |
| − | Հայոց լեռները հաղթանդամ ու հսկա եղբայրներ են եղել:
| |
| − | Աստված, տեսնելով այդ, պատժում է եղբայրներին.
| |
| − | Նրանք քարանում են և դառնում լեռներ,
| |
| − | Նրանց գոտիները դառնում են դաշտեր,
| |
| − | իսկ արցունքները` անմահական աղբյուրներ:
| |
| − | Վանա լճից բացի լեռնաշխարհն ունի մեծ ու փոքր այլ լճեր,
| |
| − | Որոնց մեջ իր գեղեցկությամբ առանձնանում է քաղցրահամ Սևանը:
| |
| − | Բազմազան ու հիասքանչ է Հայկական լեռնաշխարհի բնությունը:
| |
| − |
| |
| − | ՄԵՐ ԼԵՌՆԵՐԸ
| |
| − |
| |
| − | Մեր ճամփեն խավար, մեր ճամփեն գիշեր,
| |
| − | Մեր ճամփեն մշուշ, մեր ճամփեն երկար:
| |
| − |
| |
| − | Հազար տարվա անտառ,
| |
| − | Հազար տարվա գետակ,
| |
| − | Հազար տարվա ծառեր,
| |
| − | Հազար տարվա վտակ:
| |
| − |
| |
| − | Նկարեցի արտեր
| |
| − | Հազարագույն վարդեր,
| |
| − | Նկարեցի կանաչ դաշտեր,
| |
| − | Նկարեցի հրաշք զարդեր:
| |
| − |
| |
| − | Ես հասկացա մի բան,
| |
| − | Որը խոցում է սիրտս ուժգին,
| |
| − | Փոքր ես դու, սակայն
| |
| − | Ու հեռու ես ինձանից, իմ հսկա լեռնաշխարհ:
| |
| − |
| |
| − | ՄԵՐ ԼԵՌՆԵՐԸ-2
| |
| − |
| |
| − | 1.
| |
| − | Այս լեռները լեգենդներ են պատմում ինձ-
| |
| − | Այս լեռները հերոսներ են ծնել մեզ,
| |
| − | Հին լեգենդներ, որ եկել են դարերից,
| |
| − | Այդ լեռները սուրբ մոր պես են սնել մեզ:
| |
| − | Ամեն մի ժայռ թշնամու դեմ մի բանակ,
| |
| − | Ամեն մի մարդ, Աստծու համար մի հրաշք,
| |
| − | Հառաչել է հողը նրանց ոտքի տակ,
| |
| − | Լավ իմացեք, մենք` ստեղծել ենք... մի մեծ բանակ:
| |
| − | Այստեղ ահա՝ Քառասուն կույս սարի մոտ
| |
| − | Այս լեռները դարձել են մեզ հարազատ,
| |
| − | Այս լեռներով, կիրճերով այս քարքարոտ,
| |
| − | Կքայլեմ ես իմ ճամփեքը քարքարոտ:
| |
| − | Դու անուն չես սոսկ երգելու համար,
| |
| − | Դու անուն ես հրաշագործ, իմ Հայաստան աշխարհ...
| |
| − | Դու լեռ ես, դու սուրբ, դու մեր մայր երկիր,
| |
| − | Դու անուն ես իմ սրբության, դու մեր Հայաստան:
| |
| − | Դու հող ես, լեռ ես, երկինք ես, օդ ես,
| |
| − | Դու շունչ ես, կյանք ես, երգ ես, գիրք ես...
| |
| − | Դու մայր ես, հայր ես, քույր ու եղբայր ես,
| |
| − | Դու սրտերի մեջ սեր ու կարոտ ես։
| |
| − | Անտառ ես կանգուն ու այգի դալար,
| |
| − | Արև ես ոսկեգույն, ու ոսկե կամար
| |
| − | Լուսին ես անգույն ու բերդ անառիկ,
| |
| − | Դու լիճ ես վայրագ, ու փոքրիկ գետակ:
| |
| − |
| |
| − | 2.
| |
| − | Աղբյուրներիդ պես զուլալ, արդար ես,
| |
| − | Ծիածանի գույների պես գունավոր ես,
| |
| − | Հայաստանի նման դու կանգուն ես,
| |
| − | Իմ սուրբ Հայաստան, ես սիրում եմ քեզ:
| |
| − | Աղջիկներիդ պես սիրող ու ջերմ ես,
| |
| − | Տղաներիդ պես քաջ և հսկա ես,
| |
| − | Դու մեզ համար մեծ զորավար ես,
| |
| − | Մարդկանց սրտերի դու հայ պոետն ես:
| |
| − | Ո'չ, անուն չես սոսկ երգելու համար,
| |
| − | Անունն ես միայն հայ որդու համար,
| |
| − | Դու մեր սրտերի կարոտն ես անմար,
| |
| − | Դու իմ սոխակն ես, իմ կարոտ անմար:
| |
| − | Ես անբաժան եմ հավետ քեզանից,
| |
| − | Ես չեմ հեռանա քո սիրող գրկից,
| |
| − | Սնունդ եմ առել քո հողից, ջրից,
| |
| − | Աշխարհ եմ եկել քո սիրող մորից:
| |
| − |
| |
| − | ԱՐԱԳԱԾԻՆ
| |
| − |
| |
| − | Դո՛ւ, Արագա՛ծ, ալմաստ վահան,
| |
| − | Մեր Արագա'ծ, Հայոց վրան,
| |
| − | Գագաթներդ՝ բյուրեղ վրան
| |
| − | Արագա'ծ, Հայոց իմ Հայ իմ վրան:
| |
| − |
| |
| − | Սեգ ժայռերդ՝ արծվի բույն,
| |
| − | Դու հսկա ես դու արծվի բույն...
| |
| − | Առուներդ՝ մեջքիդ փայլուն
| |
| − | Թող, որ հոսի քո առուն:
| |
| − |
| |
| − | ՄԵՆՔ ՄԵՐ ՕՐԵՐՈՒՄ
| |
| − |
| |
| − | Ա
| |
| − | Մենք մեր օրերում,
| |
| − | Մենք ոնց ենք ապրում,
| |
| − | Մենք այս երկրում,
| |
| − | Ոնց ենք պայքարում:
| |
| − |
| |
| − | Մենք մեր օրերում,
| |
| − | Ոնց ենք հանգիստ քնում,
| |
| − | Երբ, որ սահմանում,
| |
| − | Հերոսներ են զոհվում:
| |
| − |
| |
| − | Մենք մեր օրերում,
| |
| − | Ինչպես էինք ապրում,
| |
| − | Երբ, որ աշխարհում,
| |
| − | Շունը տիրոջը չի ճանաչում:
| |
| − |
| |
| − | Մենք մեր օրերում,
| |
| − | Սիրում ենք, և հետո դժբախտանում...
| |
| − | Գուցե այս կյանքում,
| |
| − | Ոչինչ չի լինում:
| |
| − |
| |
| − | Մենք մեր օրերում,
| |
| − | Վատը տեսնելով, լավն ենք ուզում,
| |
| − | Երբ, որ գիտենք, այս երկրում,
| |
| − | Քաոս է տիրում, ու ամեն բան ավերում:
| |
| − |
| |
| − | Ավերում ու մաքրում,
| |
| − | ՈՒ մեզ չի խնայում...
| |
| − |
| |
| − | Բ
| |
| − | Մենք մեր օրերում,
| |
| − | Անմեղ մարդու տանում ենք դատում,
| |
| − | Մենք մեր օրերում,
| |
| − | Հարազատ մարդկանց հողին ենք հանձնում:
| |
| − |
| |
| − | Մենք մեր օրերում,
| |
| − | Էլ ինչի ենք մենք ապրում,
| |
| − | Չգիտեմ էլ ինչ ասեմ,
| |
| − | Ո'ր ձեզ ցավ չպատճառեմ:
| |
| − |
| |
| − | Մենք մեր օրերում,
| |
| − | Ոնց ուզում այդպես ենք ապրում...
| |
| − |
| |
| − | ԻՄ ՍՈՒՐԲ ԼԵՌԸ
| |
| − |
| |
| − | Իմ սուրբ լեռը,
| |
| − | Դա Արարատն է,
| |
| − | Հայերի ասելով,
| |
| − | Մեր սուրբ Մասիսը:
| |
| − |
| |
| − | Ինչքան մարդիկ ապրում են,
| |
| − | Երկու այդքան մահանում են,
| |
| − | Մահանում են քեզ կարոտելով,
| |
| − | Քո կարոտը սրտերում պահելով:
| |
| − |
| |
| − | Իմ սուրբ լեռը,
| |
| − | Իմ հրաշք Մասիսն է,
| |
| − | Որը հավերժ է,
| |
| − | Եվ այդպես կանգուն է իմ Մասիսը:
| |
| − |
| |
| − | Հայկական լեռնաշխարհի,
| |
| − | Ամենաբարձր երկգագաթ լեռը,
| |
| − | Հայերը կոչել են Սիս և Մասիս:
| |
| − |
| |
| − | Հայոց պատմության շատ հարցերի,
| |
| − | ՈՒ հնագույն շատ անունների նման,
| |
| − | Հայոց սրբազան լեռան Մասիս և Արարատ անունները,
| |
| − | Եվս հետաքրքրել են ուսումնասիրողներին
| |
| − | Եվ բազմաթիվ հարցերի տեղիք տվել:
| |
| − |
| |
| − | Իմ սուրբ լեռը,
| |
| − | Իմ սիրելի Արարատն է,
| |
| − | Իմ հրաշք լեռը,
| |
| − | Իմ սուրբ Մասիսն է:
| |
| − |
| |
| − | Անդրադառնանք այս հարցերից յուրաքանչյուրին,
| |
| − | Եվ փորձենք պարզաբանել դրանք:
| |
| − |
| |
| − | Նկատում ենք, որ Հայկական լեռնաշխարհի,
| |
| − | Այլ լեռնագագաթներ ևս կրում են,
| |
| − | Մասիս անվանը մոտ անուններ:
| |
| − |
| |
| − | Ասուրական գրավոր աղբյուրներն,
| |
| − | Այս լեռների համար օգտագործում են,
| |
| − | Քաշշիարի լեռներ անունը:
| |
| − |
| |
| − | Իմ սուրբ լեռը,
| |
| − | Դու ես Արարատ,
| |
| − | Դու ես Արագած,
| |
| − | Եվ դու իմ փոքրիկ Սիս:
| |
| − |
| |
| − | Սիս և Մասիս անունների ծագման մասին,
| |
| − | Եղել են բազմաթիվ բացատրություններ,
| |
| − | Եվ տեսակետներ,
| |
| − | Որոնք շարունակվում են մինչ օրս:
| |
| − |
| |
| − | Հետևաբար կարելի է ասել,
| |
| − | Ո'ր Մասիսը Մայր Սիս իմաստն ունի:
| |
| − |
| |
| − | Անշու́շտ, նրանք իմացել են,
| |
| − | Հայկական լեռնաշխարհում Սիս և Մասիս անուններով,
| |
| − | Հայերը սուրբ աստվածային լեռ են համարում Մասիսը,
| |
| − | Որի գագաթին չպետք է դիպչի մահկանացու մարդու ոտքը:
| |
| − |
| |
| − | Հայերի համար,
| |
| − | Մասիսի ձյունն անգամ սուրբ է համարվել:
| |
| − |
| |
| − | Այսպիսով` միանշանակ կարելի է ասել,
| |
| − | Որ Հայկական լեռնաշխարհի այլ մասերում գտնվող Նեխ-Մասիք,
| |
| − | Մասիոս-Մասիոն, նաև Մասու-Մաշու լեռների անունների համար,
| |
| − | Հիմք է հանդիսացել հայոց սուրբ լեռան,
| |
| − | Մասիս հնագույն անունը:
| |
| − |
| |
| − | Արարատ անունը տարածվել է,
| |
| − | Աշխարհում Աստվածաշնչի միջոցով:
| |
| − |
| |
| − | Իմ սուրբ լեռ,
| |
| − | Ես հպարտ եմ,
| |
| − | Ո'ր մենք հայերս,
| |
| − | ՈՒնենք քեզ:
| |
| − |
| |
| − | ԻՄ ԼԵՌԱՆ ԳԱՐՈՒՆԸ
| |
| − |
| |
| − | Իմ լեռների գարունը,
| |
| − | Միշտ նորանոր է բացվում,
| |
| − | Միշտ գույնզգույն է հագնվում,
| |
| − | Միշտ մի բան է ինձ հիշեցնում:
| |
| − |
| |
| − | Ահա և գարունը...
| |
| − | Եկել է արդեն,
| |
| − | Իր հետ բերելով,
| |
| − | Ժպիտ ու խնդություն...
| |
| − | Սեր ու քնքշանք:
| |
| − |
| |
| − | Գարունը երգ է:
| |
| − | Մեր սիրո երգն է:
| |
| − | Գարունը կյանք է,
| |
| − | Մեծ երազանք է:
| |
| − |
| |
| − | Սարերի վրա ձյունը հալչում է:
| |
| − | Ծառերի սառույցը արևից ծով է:
| |
| − | Գարուն է, բողբոջում են ծառերը,
| |
| − | ՈՒ ծաղկում են գարնանային ծաղիկները:
| |
| − |
| |
| − | Մարդը, աստվածային արարչության պսակն է,
| |
| − | Հետևաբար վերափոխումը նրա կատարելության հասնելու անհրաժեշտությունն է:
| |
| − |
| |
| − | Գարունն այն եղանակն է,
| |
| − | Որ յուրաքանչյուր մարդու մղում է խորհելու բնության հրաշալիքների,
| |
| − | ՈՒ գեղեցկությունների մասին:
| |
| − |
| |
| − | Միայն խոհեմության,
| |
| − | ՈՒ տրամաբանության տեր մարդիկ կարող են,
| |
| − | Գիտակցել եղանակների,
| |
| − | Օրերի ու ամիսների փոփոխման,
| |
| − | Երկնքի ու երկրի վերափոխման գաղտնիքը,
| |
| − | Իսկ նրա համար, ով խորհել չգիտե,
| |
| − | Գարունն ու Աշունը կամ կյանքն ու մահը,
| |
| − | Ի՞նչ տարբերություն կարող են ունենալ:
| |
| − |
| |
| − | Գարունը մի ամբողջ կյանք է,
| |
| − | Նոր ու պայծառ կյանքի սկիզբը:
| |
| − |
| |
| − | Քանի դեռ մարդը,
| |
| − | Լավ գաղափարներ չի սերմանել իր մտքում ու ուղեղում,
| |
| − | Ապա չի կարող,
| |
| − | Լավ արդյունք քաղել իր մտքից:
| |
| − |
| |
| − | Բնությունը ամեն տարի,
| |
| − | Ինչպես մատյան բացվում է,
| |
| − | Բոլոր մարդկանց առջև,
| |
| − | Որպեսզի նրանք տեսնեն արարչագործությունը:
| |
| − |
| |
| − | Իմ լեռների գարունը,
| |
| − | Իմ սրբորեն հսկա լեռը,
| |
| − | Իմ լեռան գարունը,
| |
| − | Աստծո տված գարնան սերը:
| |
| − |
| |
| − | Ուստի և մարդը պիտի գիտակցի,
| |
| − | ՈՒ պիտի ապրի այնպես, որ հետո անասելի ցավ չզգա,
| |
| − | Աննպատակ անցկացրած տարիների համար:
| |
| − | Գարունը ծաղկման,
| |
| − | Գեղեցկությունների և կենսուրախության եղանակ է:
| |
| − | Գարունն այն եղանակն է,
| |
| − | Որ բնությունը զարթոնք է ապրում:
| |
| − |
| |
| − | Մենք իրականում բնության վերածնունդով հասկանում ենք,
| |
| − | Որ Բարեգութ Արարիչը,
| |
| − | Մարդու ուշադրությունը հրավիրում է մահվանից հետո,
| |
| − | Հանդերձյալ աշխարհում
| |
| − | Կյանքը շարունակվելու ճշմարտության վրա:
| |
| − |
| |
| − | Խորեհնք մեր մասին,
| |
| − | Որպեսզի չարության գիրկը չընկնենք:
| |
| − |
| |
| − | Կյանքի պատգամ,
| |
| − | Վերապրելու և վերանայելու պատգամ:
| |
| − | Այսինքն վերանայելով մեր արածները ու վերաբերմունքը,
| |
| − | Գեղեցկություն ու կենսուրախություն բերենք մեզ,
| |
| − | ՈՒ մեր շրջապատին:
| |
| − |
| |
| − | Բազմազանությունը,
| |
| − | Կենսուրախությունը,
| |
| − | Թարմությունը և վերափոխումը,
| |
| − | Գարնան կարևորագույն ուսուցումներն են:
| |
| − |
| |
| − | Իմ լեռների գարունը,
| |
| − | Նորից, և նորից կբացվի,
| |
| − | Մեծ լեռների գարունը,
| |
| − | Կյանքի գույներով կբացվի:
| |
| − |
| |
| − | Գարունը մեզ կոչ է անում,
| |
| − | Ճանաչել մեզ ու մեր Աստծուն:
| |
| − |
| |
| − | Հնարավոր չէ կրկնել բնության գարունը,
| |
| − | Բայց միշտ և ամենուրեք կարելի է`
| |
| − | Կրկնել մտքի ու սրտի գարունը:
| |
| − | Ուստի մարդը թեև բնությունից է դաս առնում,
| |
| − | Բայց հասնում է բնությունից վեր բանի,
| |
| − | Քանզի կարող է նա միշտ իր հոգում,
| |
| − | Արարել գարունը և ամեն օր դրական վերափոխում ապրել:
| |
| − |
| |
| − | ԻՄ ԼԵՌԱՆ ԱՄԱՌԸ
| |
| − |
| |
| − | Իմ լեռան դու ամառ,
| |
| − | Իմ ոսկյա լուսավոր կամար,
| |
| − | Իմ շատ սիրած դու եղանակ,
| |
| − | Իմ ամառ, իմ տաք ամառ:
| |
| − |
| |
| − | Ամառ: Հրաշք մի եղանակ:
| |
| − | Բույսեր, ծառեր, ծաղիկներ, կենդանիներ`
| |
| − | Բոլորը աշխույժ են, բոլորը զվարթ,
| |
| − | Բոլորը կյանքով լեցուն են:
| |
| − |
| |
| − | Ձմռանը կյանքը իմ մեջ կարծես մահացած լինի:
| |
| − | Տանել չեմ կարողանում ցուրտը:
| |
| − |
| |
| − | Պաշտում եմ ամառը,
| |
| − | Իմ տաք ամառը...
| |
| − |
| |
| − | ԻՄ ԼԵՌԱՆ ԱՇՈՒՆԸ
| |
| − |
| |
| − | Նորից աշուն է
| |
| − | Եվ նորից տերևները դեղին-դեղին,
| |
| − | Թափվում են ցած:
| |
| − | Շատ շուտ անցավ ամառը:
| |
| − | Եվ շուտ եկավ աշունը:
| |
| − | Կամաց-կամաց օրերը կարճանում են,
| |
| − | Սկսվում է հով եղանակն ու տերևաթափը:
| |
| − | Սկսվում է բերքահավաքը:
| |
| − | Մարդիկ և շատ կենդանիներ,
| |
| − | Ձմեռվա պաշար են հավաքում,
| |
| − | Եվ պատրաստվում են ձմռան գալուն:
| |
| − | Սեպտեմբերի գալու հետ մեկտեղ,
| |
| − | Ասես օդի մեջ է ներթափանցում,
| |
| − | Աշնան շունչը:
| |
| − | Չգիտեմ ինչ զգացողություն է դա,
| |
| − | Բայց այն անչափ հաճելի է…
| |
| − | Շատ եմ սիրում ոսկեգույն աշունը,
| |
| − | Սիրում եմ նրա բազմատեսակ գույները,
| |
| − | Ընկած գույնզգույն տերևների ձայնը`
| |
| − | Երբ սկսում ես քայլել նրանց վրայով:
| |
| − | Սիրում եմ աշունը,
| |
| − | Աշնանը բնությունը էլ ավելի է գեղեցկանում,
| |
| − | Գեղեցիկ գույներով է ծածկվում,
| |
| − | Եվ կամաց-կամաց պատրաստվում է քնել ձմեռային քնով,
| |
| − | Որպեսի գարնանը նորից արթնանա,
| |
| − | Եվ նոր շունչ առած շարունակի կյանքը:
| |
| − | Ահա նորից եկավ աշունը,
| |
| − | Իմ տխրության աշունը,
| |
| − | Երբ ոչ ես ու ոչ էլ եղանակը
| |
| − | Տրամադրություն չենք ունենում,
| |
| − | ՈՒ լրացնում ենք մեկս մյուսիս:
| |
| − | Ժամանակը կանգ է առել,
| |
| − | Շուրջն քարացել է ամեն ինչ,
| |
| − | Անշարժացել է,ու քայլում եմ ես այդ անկենդան աշխարհի միջով:
| |
| − | Փորձում եմ խեղդել այդ տխրությունն իմ մեջ,
| |
| − | Բայց այդ անպիտանն լողալ է սովորել:
| |
| − | Ամենավատն այն է,
| |
| − | Որ պատճառը ոչ մի կերպ չեմ կարողանում հասկանալ:
| |
| − |
| |
| − | Ամեն ինչ, կարծես, մի տեսակ փոխվել է,
| |
| − | Կյանքն իր գույները կորցրել է,
| |
| − | ՈՒ դարձել է սև ու սպիտակ:
| |
| − | Կյանքում լինում են պահեր,
| |
| − | Երբ զգում ես անբացատրելի տխրություն,
| |
| − | Երբ թվում է, թե ամեն ինչ լավ է,
| |
| − | Բայց հոգուդ խորքում թաքնված է մի փոքրիկ տխրություն`
| |
| − | Առանց որևէ պատճառի, աննկարագրելի:
| |
| − | Լինում են պահեր,
| |
| − | Երբ ուզում ես,
| |
| − | Կյանքիդ որոշ դրվագներ ջնջել հիշողությունից,
| |
| − | Որ դրանք քեզ այլևս չտանջեն,
| |
| − | Չհայտնվեն աչքերիդ առաջ տեսիլքի նման,
| |
| − | ՈՒ ոչ մի զգացողություն չառաջացնեն:
| |
| − | Չգիտեմ դրսի եղանակն է ազդում,
| |
| − | Տրամադրությանս վրա,
| |
| − | Թե՞ ներսումս տեղի ունեցող իրարանցումը,
| |
| − | Միայն գիտեմ, որ այդ երեքը լավ համապատասխանում են միմյանց`
| |
| − | Աշնանային անձրևոտ եղանակ,
| |
| − | Խառնված մտքեր ու տխրություն:
| |
| − | Աշունը լռում է: Նույնիսկ քաղաքի բազմերանգ աղմուկի միջից:
| |
| − | Իսկ այդ աղմուկները,
| |
| − | Պատմում են մոր տաք ձեռքերի,
| |
| − | ՈՒ հոր իմաստուն լռության,
| |
| − | Եղբոր հետ համատեղ,
| |
| − | Աշխարհի բացահայտման խորհրդի,
| |
| − | ՈՒ քրոջ անհատակ կապույտ աչքերի մասին:
| |
| − | Ամեն տարի մեծ սպասումով,
| |
| − | ՈՒ հատուկ երջանկությամբ եմ հիշում աշունը,
| |
| − | Մտածում նրա գեղեցկությունների մասին:
| |
| − | Ես սիրում եմ Հայաստանի,
| |
| − | Եվ հատկապես Երևանի աշունը.
| |
| − | Ամեն օր արթնանում եմ,
| |
| − | Մի ուրիշ թարմությամբ,
| |
| − | Աշխատում վայելել յուրաքանչյուր պահի,
| |
| − | Եվ յուրաքանչյուր տարրի գեղեցկությունը:
| |
| − | Արևը սկսում է բարձրանալ`
| |
| − | Տարածելով լույսը քաղաքի վրա,
| |
| − | Լուսավորելով Մասիսների լուսապսակ ճակատները.
| |
| − | Ձյունը փայլփլում է,
| |
| − | Կարծես ադամանդ լինի:
| |
| − | Ամեն օր այդ ժամին դուրս գալով տանից`
| |
| − | Զարմանում եմ, թե ինչպիսի՜ հրաշք է ստեղծել բնությունը:
| |
| − | Արևը կարմրում է:
| |
| − | Գույները միաձուլված են մեկը մյուսին:
| |
| − | Նաև մի հրաշք տեսարան է,
| |
| − | Մայրամուտը ծովի մոտ,
| |
| − | ՈՒր երկինքն ու ծովը,
| |
| − | Միաձուլվում են արևի մայր մտնելուց,
| |
| − | Ծովի փայլփլող ալիքները քչանում են,
| |
| − | Արևը մտնում է ծովի մեջ:
| |
| − | Աշունն ինձ համար հույսի ու լույսի,
| |
| − | Կյանքի ու մահի,
| |
| − | Երջանկության ու թախծի խորհրդանիշ է:
| |
| − |
| |
| − | ԻՄ ԼԵՌԱՆ ՁՄԵՌԸ
| |
| − |
| |
| − | Իմ լեռան ձմեռը,
| |
| − | Իմ կյանքի ցուրտ օրն է,
| |
| − | Ես ուղղակի չեմ սիրում,
| |
| − | Ցուրտ ձմեռից ես զզվում եմ:
| |
| − |
| |
| − | Այսօր դեկտեմբերի 1-ն է`
| |
| − | Ձմռան առաջին օրը…
| |
| − | Երբ դեռ փոքր էինք, մեզ թվում էր,
| |
| − | Որ այն անվերջ է` և շատ դանդաղ է անցնում…
| |
| − | Տարին ավարտվում է`
| |
| − | Եվ բոլորս սրտի թրթիռով,
| |
| − | Որևէ լավ բանի ակնկալիքով,
| |
| − | Անհամբեր սպասում ենք Նոր Տարվան,
| |
| − | Սպասում ենք հրաշքի.
| |
| − | Չէ՞ որ Ամանորն իր մեջ,
| |
| − | Ինչ-որ կախարդական ուժ ունի...
| |
| − |
| |
| − | Առաջին ձյունը, երբ, որ գալիս է,
| |
| − | Ամենքը գնում են իրենց տներով:
| |
| − | Մարդիկ պատրաստվում են,
| |
| − | Նոր Տարին դիմավորելու,
| |
| − | Տանից հաճախ են դուրս գալիս:
| |
| − | Առաջին ձյունը կարծես գալիս է,
| |
| − | Սրտիս մեջ պահած վերքերը բուժելու:
| |
| − | Կարծես այնպես է գալիս,
| |
| − | Որ ես ինձ բոլորովին,
| |
| − | Միայնակ եմ զգում,
| |
| − | Եվ կարծես ամեն ինչից կտրված լինեմ:
| |
| − | Առաջին ձյունը այնքան գեղեցիկ,
| |
| − | Հանդարտ, հանգիստ է գալիս,
| |
| − | Որ կուզենայի գար և չընդհատվեր:
| |
| − | Ուզում եմ, ինչպես անձրև ժամանակ,
| |
| − | Այնպես էլ ձյան պահերին,
| |
| − | Նստել պատուհանիս գոգին,
| |
| − | Բացել հուշատետրս և գրառել այն,
| |
| − | Ինչ սիրտս այդ պահին թելադրում է:
| |
| − |
| |
| − | Առավոտյան երբ արթնացա,
| |
| − | ՈՒ մոտեցա պատուհանին,
| |
| − | Ինչպիսի գեղեցիկ տեսարան`
| |
| − | Շուրջը ամբողջը պատված էր ձյունով` սպիտակ և փայլուն:
| |
| − | Առավոտյան անդորրի մեջ,
| |
| − | Երգում էին թռչունները,
| |
| − | ՈՒ կտուրների վրա թռչկոտելով,
| |
| − | Ստեղծում գեղեցիկ պատկերներ:
| |
| − | Թարմ ու սառը օդը,
| |
| − | Մարդկանց թարմություն,
| |
| − | ՈՒ աշխուժություն էր պարգևում:
| |
| − |
| |
| − | ԻՄ ԼԵՌՆԵՐԸ ՏԽՈՒՐ ԵՆ
| |
| − |
| |
| − | Իմ լեռները տխուր են,
| |
| − | Իմ լեռները մենավոր,
| |
| − | Իմ լեռները հսկաներ են,
| |
| − | Հսկա մի մեծ գագաթներ:
| |
| − |
| |
| − | Իմ լեռները տխուր են,
| |
| − | Իմ լեռները սգավոր,
| |
| − | Իմ լեռները հուսահատ են,
| |
| − | Հուսահատ ու մոլորված:
| |
| − |
| |
| − | ԻՄ ԼԵՌՆԵՐԻ ԿԱՐՈՏԸ
| |
| − |
| |
| − | Հիշողություններով լի օդը միշտ էլ ծանր է:
| |
| − | Մենք հիշում ենք նույնիսկ,
| |
| − | Երբ չենք ցանկանում հիշել:
| |
| − |
| |
| − | Իմ լեռների կարոտը,
| |
| − | Միշտ է մեզ կարոտում նա,
| |
| − | Դե նա... այսինքն, լեռները:
| |
| − |
| |
| − | ՂԱՐԱԲԱՂ
| |
| − |
| |
| − | 1.
| |
| − | Քեզ որոնեցի մեր սուրբ քերթության մատյանների մեջ,
| |
| − | Դու մեսրոպյան գիր,
| |
| − | Դու հայկյան աղեղ,
| |
| − | Դավիթ Բեկի սուր,
| |
| − | Սասնա ծուռ էիր։
| |
| − |
| |
| − | Դու Կաքավաբերդ, Գայանեի վանք,
| |
| − | Դու Անահիտի ջարդված գուռ էիր։
| |
| − | Դու անխոնջ դպիր,
| |
| − | Դու հրաշք նաղաշ,
| |
| − | Մեռոնի բույր ու խնկի հոտ էիր։
| |
| − |
| |
| − | Դու Վահագն էիր մի հրագանգուր,
| |
| − | Դու գարնան կայծակ ու որոտ էիր։
| |
| − | Դու հայրենի երգ, հայրենի եզերք,
| |
| − | Հայրենի արև ու կարոտ էիր։
| |
| − | Դու անմեղություն, դու առաջին սեր,
| |
| − | Դու լուրթ մանուշակ ու նարոտ էիր։
| |
| − |
| |
| − | Դու լազուր երկինք,
| |
| − | Դու աստղերի ցոլք,
| |
| − | Կյանքի արարում ու ծնունդ էիր։
| |
| − | Դու ոսոխի դեմ միշտ անխոց վահան,
| |
| − | Անառիկ ամրոց ու մկունդ էիր։
| |
| − | Դու մեր հավատը,
| |
| − | ՈՒ մեր հավատի հավերժ անվախճան ոսկե հունդն էիր։
| |
| − |
| |
| − | 2.
| |
| − | Ես քո կաղնու լույս սաղարթը,
| |
| − | Ես քո երգերի, սոխակ կարոտը,
| |
| − | Ես կենացի քո գավաթը-
| |
| − | Ես քո կյանքի ոսկե զվարթը:
| |
| − |
| |
| − | Ես քո շաղն ու ծիածանը,
| |
| − | Ես քո հրաշք Աստծո ծաղիկը
| |
| − | Ոլոր-մոլոր քո կածանը-
| |
| − | Ես քո աղմկոտ, քո վարար գետը:
| |
| − |
| |
| − | Ես քո տվածն ու թողածը,
| |
| − | Ես քո լիճը ու քո ծովը,
| |
| − | Ես քո ծիծաղն ու քո լացը-
| |
| − | Ես քո ցավը, ու քո վերքը:
| |
| − |
| |
| − | Ես քո զանգի զիլ ղողանջը,
| |
| − | Ես քո մանուկը, ու քո հրեշտակը,
| |
| − | Ես քո երգը ու քո կանչը-
| |
| − | Ես քո բահը, ու քո մահը:
| |
| − |
| |
| − | Ես քո տառը ու քո գիրը,
| |
| − | Ես քո սերը, ու քո գովքը,
| |
| − | Ես շաղախը ու քո կիրը-
| |
| − | Ես քո հովը, ու քո գովը:
| |
| − |
| |
| − | 3.
| |
| − | Ղարաբաղ եմ ասում`
| |
| − | ՈՒ քեզ համար տխուր երգում,
| |
| − | Ղարաբաղ եմ տեսնում`
| |
| − | ՈՒ քեզ համար ուրախանում:
| |
| − |
| |
| − | Ղարաբաղ եմ ասում`
| |
| − | ՈՒ քեզ համար աղոթք անում,
| |
| − | Ղարաբաղ եմ տեսնում`
| |
| − | ՈՒ քեզ համար մոմ եմ վառում:
| |
| − |
| |
| − | Ղարաբաղ եմ ասում`
| |
| − | ՈՒ քեզ համար գովք եմ անում,
| |
| − | Ղարաբաղ եմ տեսնում`
| |
| − | ՈՒ քեզանով հիանում:
| |
| − |
| |
| − | Ղարաբաղ եմ ասում`
| |
| − | ՈՒ քեզ համար երգ եմ երգում,
| |
| − | Ղարաբաղ եմ տեսնում`
| |
| − | ՈՒ աստծո մոտ քեզ եմ գովում
| |
| − |
| |
| − | Ղարաբաղ եմ ասում`
| |
| − | ՈՒ քեզ համար գրեր գրում,
| |
| − | Ղարաբաղ եմ տեսնում`
| |
| − | ՈՒ քեզ համար խոսքեր գրում:
| |
| − |
| |
| − | Ղարաբաղ եմ ասում`
| |
| − | Մտքումս թուրքին եմ հայհոյում,
| |
| − | Ղարաբաղ եմ տեսնում...
| |
| − | ՈՒ ավելի հպքրտանում:
| |
| − |
| |
| − | 4.
| |
| − | Ղարաբաղը մորս կանչն է.
| |
| − | Ղարաբաղը հորս շունչն է,
| |
| − | Ղարաբաղը իմ կանաչն է`
| |
| − | Հայաստանիս լեռնաշխարհն է:
| |
| − |
| |
| − | Քանի՜ դաժան դաժան տարի Հայ բերանին ա՜խ ես դառել,
| |
| − | Քանի անգամ թշնամիներիդ, քո հողերից հեռու քշել,
| |
| − | Դարձել օտար ջաղացին ջուր, ազգիդ սրտին դաղ ես դառել,
| |
| − | Դարձել ես սուրբ Հայոց երկրին, մեր Հայ մտքին լույսն ես դաջել:
| |
| − | Կթառամես անտիրական` այգեպանիդ ձեռքից զատված,
| |
| − | Կփակես քո դռներն ավեր,
| |
| − | Քեզ չեն թողնի իշխան մնաս` մայր Սևանիդ գրկից զատված,
| |
| − | Կփակես քո փեշերն ավեր:
| |
| − |
| |
| − | Դու՛ չես ջոկվել, քեզ խլել են, որ մոռանաս երգերն հայոց,
| |
| − | Դու չես գրել քո բախտը, այն գրել են վերքերն հայոց,
| |
| − | Ա՜խ, ե՞րբ պիտի լեռներիդ պես վե՛ր բռունցքվեն ձեռներն հայոց.
| |
| − | Դո՜ւ ե՞րբ պիտի ուժ հավաքես, ու ջնջես սաղին հողերից հայոց:
| |
| − |
| |
| − | Մենակ դու չես որ դիմանամ. Յոթը դրախտ ունեմ խլված,
| |
| − | Մենակ դու չես որ մոռանամ. Ինչպես ասեմ մտքիս փախած,
| |
| − | Հայկ Նահապետ Մասիսի հետ դեռ բանտում ես` ծունկը ծալված, -
| |
| − | Ինչքան գովեմ, որքան երգեմ, որ չհեռանաս անկասկած:
| |
| − |
| |
| − | Բարեկամը որ քեզ խլեց, էլ թշնամին բան կտա՞ ետ,
| |
| − | Այն թշնամին, որ քեզ կխլի, էլ բան չի տա ետ...
| |
| − | Ի՞նչ դուռ բախեմ, որ ծիծաղեմ, ասեմ` Նախիջևան կտա ետ,
| |
| − | Ինչ էլ անեմ, ինչ էլ ասեմ` մեր հողերը չեն տա ետ:
| |
