Changes
/* Սպիտակ ձիու վրա */
― Ես փոխվելու ժամանակ չունեմ, ― ասաց նա։ ― Մենք բոլորս այստեղ աշխատում ենք օրական տասնվեց ժամ։ Իսկ դու սպիտակել ես և գիրացել։
― Այո֊այո, ― համաձայնեցի ես տխուր։ ― Ինչ կաճիշտ է, կա։ճիշտ է։
― Դե, գնանք ճաշենք աստծո տվածով։
― Ախ, այո, ― ասացի ես հիասթափված։ ― Ես չմտածեցի։ Իսկ ես պահպանում եմ աղային դիետա։
― Դե այո, ― բարեսրտորեն ծիծաղեց Ժանետան։ ― Քո դիետան կազմված է աղից և ու ալկոհոլից։
― Հենց այդպեսԱյո, այդպիսին է ― հաստատեցի ես։ ― Եվ նաև ծխախոտից։
― Ի դեպ, ― նկատեց Ժանետան, մեզ մոտ շինություններում չեն ծխում։
Ապուրից հետո տվեցին կաթով եփած վարսակաձավարով շիլա, որում աղի պակասությունը զգացվում էր ավելի քիչ։
Կլեոպատրա Կազիմիրովնան մանրամասն հարց ու փորձ էր անում ինձ կյանքի կյանքիս մասին Գերմանիայում, կնոջս, երեխաներիս մասին, ինչպես ենք ապրում, ինչով ենք զբաղված։ Ես բացատրեցի․ տղաս սովորում է րեալշուլեում, աղջիկս գիմնազիայում, ես աշխատում եմ, կինս օգնում է ինձ և զբաղվում գնումներով։
― Նա սովորե՞լ է մեքենա վարել, ― հարցրեց Կլեոպատրա Կազիմիրովնան։
Թեքելով աչքերս, ես տեսա Թոմին սաքսաֆոնով և Ստեպանիդային թմբուկով, որը նրա հետույքից էլ մեծ էր։ Ինչպես ենթադրեցի, նրանք ոչ թե նվագում էին, այլ միայն պատրաստվում էին նվագել։
Հետո հայտնվեցին երկու ռուս գեղեցկուհիներ ծաղկավոր սառաֆաններով և գլխաշորերով։ Նրանցից մեկը ձեռքում պահել էր հացի բոքոնը, իսկ մյուսը աղամանով աղով ափսեն։
Հետո․․․ Ես ճշգրիտ չհասկացա ինչ կատարվեց։ Սկզբից, կարծեմ, Թոմը փչեց ինչ֊որ հանդիսավոր բան, իսկ Ստեպանիդան հարվածեց թմբուկին։ Այդ նույն ժամանակ հեռավոր շինություններից եկող ծառուղու վրա հայտնվեց սպիտակ ձիու վրա նստած, սպիտակ հագնված հրաշալի հեծյալը։
― Ես շատ ներում եմ, ― ասաց Ջոնը։ ― Դուք հատկապես որևիցե մեկի՞ն ի նկատի ունեք, թե դա միայն տեսություն է։
― Գրողը տանի, ― հանկարծ հուզվեց Սիմիչը։ Նա խփեց իր ծնկին, վեր կացավ և սկսեց նյարդային նյարդայնորեն քայլել սենյակում։ ― Տեսնում Հասկանում եք, եթե ես ձեզ ասեմ, ինչ եմ մտածում, սարսափելի ոռնոց կբարձրանա, ամբողջ աշխարհի պլյուռալիստները շների նման կհարձրակվեն ինձ վրա։ Կասեն․ Կարնավալովը ուզում է դառնալ թագավոր։ Ես թագավոր լինել չեմ ցանկանում։ Ես արվեստագետ եմ։ Ես մտածում եմ գեղարվեստորեն։ Ես պատկերավոր եմ մտածում։ Ես վերցնում եմ պատկերը, խորհրդածում և թղթի վրա գրի առնում։ Հասկանալի՞ է։
― Այո, ― անվստահ ասաց Ջոնը։ ― Ընդհանուր առմամբ հասկանալի է։
― Դե ուրեմնՈւրեմն, ես թագավոր լինել չեմ ուզում։ Ես դեռ իմ ոչ բոլոր գեղարվեստական խնդիրներն խնդիրներս եմ իրագործել։ Բայց երբեմն պատմական իրողությունները այնպես են դասավորվում, որ մարդ մարդը պետք է իրագործի իր վրա վերցնի այն առաքելությունը, որը նրա վրա աստվածն է դրել։ դրված աստծո առաքելությունը։ Եթե ուրիշ այդպիսի մարդ աշխարհում չի գտնվումչկա, նա պետք է այդ գործը վերցնի իր վրա։ինքդ անես։
― Եթե այդ առաքելությունը դրվի ձեզ վրա, դուք չէի՞ք հրաժարվել։
― Ես կհրաժարվեի, եթե լիներ գոնե մի մարդ, որին կարելի լիներ է վստահել։ Բայց շուրջը ոչ ոք չկա։ Ամենուր միայն մանրուք։ Եվ միայն դրա համար, եթե Աստված ուզում է պատմության այդ էջը գրել այս ձեռքով, ― Սիմիչը բարձրացրեց պատառաքաղը բռնած ձեռքը, ― այն ժամանակ ինչ արած․․․
Կիսատ թողնելով խոսքը, Սիմիչը տխրեց, երևի կասկածեց, որ Աստված կընտրի հենց այդ ձեռքը։
― Դե լավ, ― ասաց նա խոնարհաբար, անմիջապես սակայն անցնելով տիրական ոճի։ ― Ինչպես կլինի, այնպես էլ , ինչպես կլինի, իսկ հիմա նախաճաշը նախաճաշն ավարտված է, ժամանակն է աշխատել։
Ջոնը հարցրեց Սիմիչին, կարելի է արդոք նրան նկարահանել աշխատանքի ժամանակ։ Սիմիչը ասաց, որ իհարկե, ինքը կաշխատի, իսկ նրանք կարող են նկարահանել․ նա սովոր է աշխատել դժվար պայմաններում, և հեռուսատատեսությունը նրան չի շեղում։
― Սիմի՛չ, ― նետվեցի ես նրա կողմը։ ― Մինչև այս կամ այն, միգուցե մենք խոսե՞նք։
― Ունեմ, ― ասացի ես և հանեցի արդեն երկու կողմից ծակված «Զյուդոյչե ցայտունգի» կտորը։
Հույս ունենալ, որ այս համարը մի անգամ էլ կանցնի, իհարկե միամիտ էր, բայց ես շատ հաճախ գործում եմ ներքին մղումով, և սովորաբար այն ինձ չի խաբում։
Բայց այս անգամ այն ինձ չփրկեց։
Մինչ ես նայում էի, Իսկրինան նյարդայնանում էր և մի քանի անգամ փակելով էկրանը, անցավ իմ առջևով կիսաբաց խալաթով։ Նրա այդ հիմար պլաստմասե մեդալիոնը շարժվում էր կրծքի վրա, ինչպես ժամացույցի ճոճանակ։
― Ախր ինչո՞ւ ես դու նայում այդ դատարկ բաները, ― չհամբերեց նա։ ― Մի՞թե չես ձանձրացել։
― Հանգիստ թող ինձ, մի խանգարիր, ― ասացի ես։
― Լավ, լավ, էլ չեմ խանգարի, ― հնազանդորեն համաձայնեց նա, բայց մի րոպե անց, նորից հայտվեց իմ ու հեռուստացույցի միջև։ ― Մի՞թե դա հետաքրքրում է քեզ։
― Իհարկե, իհարկեհետաքրքրում է, ― ասացի ես։ ― Ես այսպիսի բան երբեք չեմ ոչ տեսել և չեմ եմ, ոչ էլ լսել։
― Ի՞նչը չես լսել։ Քո ժամանակ դոնորներ չկայի՞ն։
― Դոնորներ կային, ― ասացի ես, ― բայց այսպիսի համատարած երկրորդական մթերքի հանձնմանն իմ ժամանակներում ոչ ոք գլխի չէր ընկել։
Նա սկսեց ինձ հարցեր տալ, բայց իմ կարծիքով ոչ թե հետաքրքրասիրությունից, այլ միայն այն պատճառով, որ ինձ շեղի ինձ հեռուստացույցից և քարշ տա անկողին։ Բայց ես հենց հակադիր նպատակով սկսեցի բարեխղճորեն պատմել։
― Հասկանո՞ւմ ես, ― ասացի ես, ― ինչպես գիտես ես ապրել եմ երկու պատմական կառուցվածքներում։ Ահա ուրեմն, կապիտալիզմի ժամանակ, երկրորդական մթերքի հանձնումը շատ վատ էր դրված, իսկ ավելի ճիշտ, ընդհանրապես գույություն չուներ։ Ասենք արյան, կամ գենետիկական նյութի հանձնման գործը ավելի լավ էր կազմակերպված, իսկ մնացյալը, կարելի է ասել քամուն էր տրվում։ Ճիշտ է, սոցիալիզմի ժամանակ այդ գործը ավելի հաջող էր։ Մենք հավաքում էինք փշրունքները, կերակրի մնացորդները, գրում էինք այդ մասին կենտրոնական թերթերում, ելույթ ունենում հեռուստատեսությամբ և ինչ֊որ արդյունքի հասնում։
Ես գոհունակություն արտահայտեցի կոմունիստական գրողների ունեցած տեխնիկական միջոցներից, բայց միևնույն ժամանակ շատ զգույշ կասկած արտահայտեցի նրանց ստեղծագործական ազատության չափի մասին։
― Ինձ զարմացրեց, ― ասացի ես, ― որ բոլորը պարտադրված են գրել այսպես կոչված Գենիալիսիմուսիանան։ Ես ոչ մի կասկած չունեմ, որ Գենիալիսիմուսը ունի բազմաթիվ արժանիքներ, բայց համենայն դեպս, ինձ թվում է, որ գրողները կարող են գրել և նաև ուրիշ թեմաներով։
― Իսկ ո՞վ ձեզ ասաց, թանկագինս, որ բոլորն էլ պարտավոր են մասնակցել Գենիալիսիմուսիանայի ստեղծմանը, ― հարցրեց նա խոժոռվելով։ ― Մի՞թե Սմերչևը։
