Changes

|թարգմանիչ = Սոնա Սեֆերյան (արձակ), Սամվել Մկրտչյան (չափածո)|աղբյուր = [[«Ալիսը հրաշքների աշխարհում և Ալիսը հայելու աշխարհում»]], երկրորդ բարեփոխված հրատարակություն, «ՍամՍոն» հրատ., Երևան, 1994թ

==ԲՆԱԲԱՆ== Դոջսոնը վախճանվեց հարբուխից 1898 թվականի հունվարի 14-ին, Լոնդոնից ոչ հեռու Գիլֆորդ քաղաքում, ուր մեկնել էր քույրերի հետ դիմավորելու Ծննդյան տոնը։ Այնտեղ էլ նա թաղված է։ Լուիս Քերոլը Դերսբերիի անբաժանելի մասն է. ահա թե ինչ է զգում աշխարհահռչակ գրողի ծննդավայրն այցելող յուրաքանչյուր մարդ։ Ձեզ կարող են միանգամայն լրջորեն առաջարկել հայելու միջով ոտք դնել Լիվերփուլից ոչ հեռու գտնվող չեշիրյան այս գյուղը, որն այժմ ճարտարապետական արգելոց է։ Գյուղի ծայրին փոխերեցի հին տունն է՝ Քերոլին վերաբերող հուշատախտակով։ Ծխական եկեղեցու գունազարդ ապակիներով լուսամուտներից ձեզ կողջունեն... Քերոլն ու Ալիսը, ինչպես նաև Սպիտակ ճագարը, Խելագար Գլխարկագործը, Քնամուկը, Թրթուրը, Արծվառյուծը, Դքսուհին... Այստեղ մենք ոտք ենք դնում 19-րդ դար. ծխական եկեղեցին, Դերսբերի-հոլն ու ճարտարապետական այլ հուշարձաններ ամենևին չեն փոխվել։ Փոխերեց Դեյվիդ Սմիթը ձեզ կհամոզի, որ շինությունները ճիշտ նույն կերպ են պատկերացել նաև Լուիս Քերոլին։ Սակայն Քերոլի Հրաշքների աշխարհը սկսվում է «Լորդ Դերսբերի» հյուրանոցից, որտեղ մեզ դիմավորեցին «Լուիս Քերոլ ընկերության» հիմնադիր Քեն Օուլթրեմը և... Ալիսը։ «Ալիսի խանութից» այցելուներին սպասվում է անչափ հետաքրքիր ուղևորություն, տունը, որտեղ ծնվել է գրողը, շատրվանը, որտեղ մկրտել են նրան, «հրաշք-հողմացույցը» և, իհարկե, չեշիրյան կատուն։ Այս ամենը ակնառու ժխտումն է այն վարկածի, որ «Ալիսների» իսկական հեղինակը Վիկտորյա թագուհին է, ինչպես սխալմամբ պնդում է «Վիկտորյա թագուհու օրագրերը» հրատարակությունը։ Իսկ մոտակա Վորինգթոն քաղաքի կենտրոնում խելահեղ թեյըմպման են նստած հավերժ արձանացած Ալիսը, Գլխարկագործը և Մարտյան Նապաստակը թեյամանի դիմաց, որի մեջ ժամանակ առ ժամանակ մտցնում են քնաթաթախ Քնամուկին, որն այդպես էլ չի հասցնում պատմությունն ավարտին հասցնել։ Հետաքրքիր է, որ նույն մթնոլորտն է տիրում նաև Ռիչմոնդում, ուր 1844֊1846 թթ. դպրոց է հաճախել Քերոլը, նախքան Ռագբի մեկնելը։ Գոյություն ունի ապագա մաթեմատիկոս֊հեքիաթասացի նստարանը, որի վրա այժմ լավ սովորող աշակերտներին են նստեցնում։ Դպրոցական տարիներին հաջորդում են ուսանողական տարիները Օքսֆորդի Քրայսթ Չըրչ քոլեջում 1851֊1855 թթ.։ Ապա նա մնում է այստեղ որպես մաթեմատիկայի դասախոս։ Քոլեջի հսկայական սրահի տասնյոթ պատուհանները պատկերում են պատմական դեմքեր և դեպքեր։ Հարավային կողմի պատուհանի ապակենկարին Դոջսոնն ու Ալիսն են և մի շարք քերոլյան կերպարներ՝ ըստ այդ հանրահռչակ գրքերի առաջին ձևավորող Ջոն Թենիելի։ Հաճելի անակնկալ էր սպասվում Բրեդֆորդում։ Լուսանկարչության ազգային թանգարանում բացվել էր Քերոլի լուսանկարների ցուցահանդեսը, որտեղ դերասանուհի Էլեն Թերիի, բանաստեղծ Ալֆրեդ Թենիսոնի, Վիկտորյա թագուհու որդու լուսանկարներին հարևանում են Դերսբերիի բնապատկերներն ու մարդիկ։ Եվ, իհարկե, Ալիս Լիդելը։ ''ՍՈՆԱ ՍԵՖԵՐՅԱՆ'' ---- <poem><small>::::::::Ոսկի կեսօր<ref>«Ոսկե կեսօրը» 1862թ. հուլիսի 4-ն է, երբ Քերոլը, պատվարժան Ռոբինսըն Դաքվորթը և երեք Լիդել քույրերը նավակով զբոսանքի գնացին։ Բանաստեղծությունում նշված «առաջինը» քույրերից ավագն է՝ Լորին Շարլոթը, որն արդեն տասներեք տարեկան էր, «երկրորդը»՝ տասնամյա Ալիս Փլեզընսը, «երրորդը»՝ ութամյա Էդիթը։ Քերոլն այն ժամանակ երեսուն տարեկան էր։</ref>, մեղմ սահում է::::::::Մեր նավակը գետն ի վար:::::::::Դեպի թիակներն են ձգվում::::::::Փոքրիկ ձեռքերն անդադար::::::::Ու փորձում են ղեկավարել::::::::Որպես հմուտ թիավար:

::::::::Անխիղճ Եռյակ, ով է տեսել,::::::::Որ քնաբեր շոգի մեջ,::::::::Երբ չի շարժվում ոչ մի տերև,::::::::Հեքիաթ ուզեն անընդմեջ,::::::::Սակայն ինչպես հակաճառես,::::::::Երբ պահանջում են անվերջ:

::::::::Սակայն շուտով թուլանում են::::::::Պատրանքները մեծազոր,::::::::Ցամաքում է մտքի հոսքը,::::::::Եվ խնդրում եմ ես անզոր.::::::::«Մնացածը թողնենք վաղվան»:::::::::«Վաղը չկա, հենց այսօր»:

::::::::Անգին Ալիս, քնքուշ ձեռքով::::::::Պահիր հեքիաթն ամեն օր,::::::::Թող մանկության հուշ նա լինի,::::::::Ինչպես ծաղկեփունջ, որ::::::::Ուխտավորն է սիրով քաղել::::::::Ճամփաներում հեռավոր:</small>

Եվ նա սկսեց մտմտալ (բայց դա այնքան Էլ էլ հեշտ չէր, որովհետև տոթից թմրել էր և քունը տանում էր), թե ծաղկեպսակ հյուսելու համար արժե տեղից ելնել ու մարգարտածաղիկ քաղել, երբ հանկարծ կարմրավուն աչքերով մի սպիտակ ճագար վազ տվեց կողքով:

Հաջորդ վայրկյանին Ալիսը նետվեց նրա հետևից, առանց մտածելու, թե հետո ինչ հրաշքով է դուրս գալու այնտեղից: Ճագարի բույնը մի որոշ տարածություն ձգվում էր ուղիղ թունելի նման, հետո միանգամից կտրուկ ցած էր իջնում, այնքան կտրուկ, որ աղջիկը նույնիսկ չհասցրեց իրեն հետ պահել ու ընկավ խոր ջրհորի մեջ: Կամ ջրհորն էր շատ խոր, կամ ինքն էր շատ դանդաղ ընկնում, որովհետև իջնելիս Ալիսը բավական ժամանակ ուներ դիտելու շրջապատը և մտածելու կատարվելիքի մասին: Սկզբում փորձեց ցած նայել ու գուշակել, թե ինչին է մոտենում, բայց հատակում խավար էր և հնարավոր չէր որևէ բան զանազանել: Հետո նայեց ջրհորի պատերին և նշմարեց, որ դրանք վերից վար լցված են պահարաններով ու գրադարակներով: Այս ու այնտեղ նա մեխերից կախված քարտեզներ ու նկարներ տեսավ: Դարակների մոտով անցնելիս ցած բերեց մի սափոր, որի վրա կպցրած էր «ՆԱՐՆՋԻ ՀՅՈԻԹ» պիտակը, բայց ափսոս դատարկ էր: Նա չուզեց սափորը ձեռքից թողնել՝ վախենալով ներքևում մեկնումեկին վնասելուց և պահարանների մոտով իջնելիս հասցրեց դնել նրանցից մեկի մեջ<ref>Քերոլն, անկասկած, լավ գիտեր, որ սովորական ազատ անկման դեպքում Ալիսը չէր կարող սափորը վայր գցել (սափորը նրա դիմաց կմնար կախված վիճակում), ոչ էլ այն դնել դարակին (անկման արագությունը թույլ չէր տա)։ Հարկ է նշել, որ «Սիլվի և Բրունո» վեպի ութերորդ գլխում Քերոլը նկարագրում է այն բարդությունները, որոնք կապված են ընկնող տան մեջ թեյըմպման հետ, նաև այնպիսի տան մեջ, որը ներքև է իջնում հավասարաչափ մեծացող արագությամբ։ Սրանով Քերոլը կանխագուշակում է հանրահայտ «մտավոր փորձը», որտեղ Էյնշտեյնը օգտագործել է երևակայական ընկնող վերելակը՝ հարաբերականության տեսության մի քանի կողմերը բացատրելու համար (ծանոթագրությունը՝ անգլիացի մաթեմաթիկոս Մարթին Գարդների)։</ref>:

— Հետաքրքիր է, կանցնե՞մ երկրագնդի կենտրոնով<ref>Քերոլի ժամանակների հանրամատչելի գրականությունում տարբեր կարծիքներ կային այն մասին, թե ինչ կկատարվի, եթե մարմինն ընկնի Երկրի կենտրոնով անցնող թունելի մեջ։ Այս հարցը դեռևս Պլութարքոսն է տվել, և շատ այլ հայտնի մտածողներ (այդ թվում Բեքոնը, Վոլտերը) քննարկել են այն։ Ճիշտ է պատասխանել Գալիլեյը. «Մարմինը կընկնի մեծացող արագությամբ, հետո արագությունը կնվազի մինչև Երկրի կենտրոնին հասնելը, այստեղ արագացումը կհավասարվի զրոյի, որից հետո արագությունը կսկսի նվազել, իսկ դանդաղեցումը կմեծանա այնքան ժամանակ, մինչև մարմինը հասնի թունելի հակառակ ծայրը։ Հետո մարմինը կրկին կշարժվի դեպի երկրի կենտրոնը»։ Կարելի է կարծել, թե մարմինը այսպես հավիտյան տատանման մեջ կլինի։ Սակայն օդի դիմադրությունը, ի վերջո, նրան կկանգնեցնի Երկրի կենտրոնում (ծանոթագրությունը՝ անգլիացի մաթեմաթիկոս Մարթին Գարդների)։</ref>: Ինչ ծիծաղելի կլինի, եթե հայտնվեմ այնպիսի մարդկանց մեջ, որոնք գլխիվայր են քայլում: Իմ կարծիքով, նրանք կոչվում են Հակակրելիներ: (Ալիսը հոգու խորքում ուրախ էր, որ իրեն լսող չկար, որովհետև վերջին բառը միանգամայն սխալ հնչեց): — Բայց ես պետք է հարցնեմ նրանց այդ երկրի անունը: «Բարի եղեք, տիկին, ասացեք, սա Նոր Զելանդիա՞ն է, թե՞ Ավստրալիան» (և փորձեց գլուխ տալ, պատկերացրեք, ընկնելիս գլուխ տալ: Կարծում եք կարո՞ղ եք): Տիկինը կմտածի. «Ի՜նչ տգետ աղջիկ է, ի՜նչ հիմար հարցեր է տալիս»: Ո՛չ, պետք չէ հարցնել: Գուցե որևէ տեղ գրվա՞ծ լինի այդ երկրի անունը:

— Հաստատ գիտեմ, այս գիշեր Դինան <ref>Դինան Լիդելների կատուն է եղել։ Նա մեկ անգամ էլ կհայտնվի երկրորդ հեքիաթի առաջին գլխում։</ref> ինձ կկարոտի: (Դինան նրա կատուն էր): Երևի մերոնք թեյի ժամին չեն մոռանա նրան կաթ տալ: Դինա, սիրելիս, երանի հիմա մոտս լինեիր: Ափսոս, օդում մկներ չկան, բայց դու կարող ես չղջիկ բռնել: Գիտես չէ՞, որ չղջիկն ու մուկն իրար նման են: Հետաքրքիր է, կատուն չղջիկ ուտո՞ւմ է<ref>Այս հատվածը թարգմանելիս թարգմանիչը հարմար գտավ շարունակելու Քերոլի լեզվաբանական խաղը. Do cats eat bats?... Do bats eat cats? — հանգը պահպանելու համար՝ չղջիկ-աղջիկ։ Հմմտ. ռուս.՝ Едят ли кошки мошек? Едят ли мошки кошек? — որտեղ «ba-չղջիկ»-ը փոխարինված է մժղուկով՝ կրկին հանգը պահպանելու համար (кошка-мошка)։</ref>:

Ալիսի ոչ մի տեղը չցավեց նա մի ակնթարթում թռավ -կանգնեց ու նայեց չորս կողմը. գլխավերևում խավար էր: Դիմացը մի երկար միջանցք էր ձգվում, և երևում էր շտապ - — շտապ հեռացող Սպիտակ ճագարը: Վայրկյան անգամ կորցնել չէր կարելի: Ալիսը քամու նման առաջ սլացավ ու հասցրեց լսել անկյունում անհետացող ճագարի ձայնը.

— Վա՛յ, իմ խեղճ ոտքեր: Տեսնես ով հիմա ձեզ գուլպաներ ու կոշիկներ կհագցնի, սիրելիներս: Հաստատ գիտեմ, ես չեմ կարող, ես շատ հեռու կլինեմ: Դուք ինքներդ մի կերպ գլուխ կբերեք այդ գործը: «Բայց նրանց հանդեպ պետք Է է բարի լինել, — մտածեց Ալիսը, — թե չէ կհրաժարվեն ուզածս տեղը գնալ: Ապա տեսնեմ, ամեն Ծննդյան տոնին ես նրանց պետք է մի զույգ նոր կոշիկ նվիրեմ»:

— Չէ, ես Ադան չեմ, որովհետև նրա մազերը երկար են ու գանգուր, իսկ իմը՝ բոլորովին էլ գանգուր չեն: Մեյբլն էլ չեմ, որովհետև ես ամեն ինչ գիտեմ, իսկ նա՝ մի բան էլ չգիտի: Բացի այդ, նա՝ նա է, իսկ ես՝ ես: Ա՜խ, այս ինչ բան է, ամեն ինչ խառնեցի: Ապա մի փորձեմ, տեսնեմ կկարողանամ որևէ բան հիշել: Չորս անգամ հինգ հավասար է տասներկուսի, չորս անգամ վեց՝ տասներեքի, չորս անգամ յոթ... չէ, չեղավ, այսպես երբեք քսանի չեմ հասնի<ref>Թե ինչու Ալիսը երբեք քսանին չի հասնի, կարելի է բացատրել այսպես. բազմապատկման անգլիական աղյուսակը ավանդաբար վերջանում է 12-ով, այնպես որ, եթե շարունակելու լինենք այս անհեթեթ պրոգրեսիան՝ 4x5=12, 4x6=13, 4x7=14 և այլն, ապա ստիպված պետք է հասնենք 4x12=19։ Մինչև 20-ը մեկ թիվ պակաս է (ծանոթագրությունը՝ անգլիացի մաթեմատիկոս Մարթին Գարդների)։</ref>: Բայց բազմապատկման աղյուսակը չիմանալը դեռևս ոչինչ չի նշանակում: Հիմա էլ անցնեմ աշխարհագրությանը: Լոնդոնը Փարիզի մայրաքաղաքն է, իսկ Փարիզը՝ Հռոմի, իսկ Հռոմը... Չէ, հաստատ գիտեմ, ամեն ինչ սխալ է: Ուրեմն, ես Մեյբլն եմ դարձել: Սպասիր, անգիր ասեմ «Մեր փոքրիկ կոկորդիլոսը» ոտանավորը: — Նա ձեռքերը ծալեց ծնկներին, կարծես դաս էր պատասխանում ու սկսեց արտասանել, սակայն ձայնը հնչում էր խռպոտ ու տարօրինակ, իսկ խոսքերն էլ ճիշտ չէին ստացվում. 

Հկնիկներին Ձկնիկներին բարևում էՈւ մեղմ նրանց կուլ տալիս:</poemref>Անգլիացի աստվածաբան և մանկագիր Այզեք Ուոթսի (1674-1748) ամենահայտնի ոտանավորներից մեկը՝ «Աստվածային երգեր փոքրիկների համար» ժողովածուից (1715)։

— Լավ պրծա<ref>Այս դրվագում Ալիսի «Երջանիկ փոքրությունը» ստիպում է հիշել նշանավոր մաթեմատիկոս Սըր Էդմունդ Ուիթիքերի քերոլյան կատակի ոգով առաջ քաշած տիեզերքի տեսությունը։ Ուիթիքերը նկարագրում է նվազող (փոքրացող) տիեզերքը. այստեղ մատերիայի ընդհանուր քանակը, հավանորեն անփոփոխ կերպով կնվազի և վերջին հաշվով տիեզերքը կդաոնա ոչինչ։ «Այս տեսությունը,—հայտարարել է Ուիթիքերը,— գոնե այն առավելությունն ունի, որ չափազանց պարզ և հասկանալի է բացատրում տիեզերքի վերջնական ճակատագիրը» (ծանոթագրությունը՝ անգլիացի մաթեմատիկոս Մարթին Գարդների)։</ref>, — վախեցած հանկարծակի փոփոխությունից, բայց ուրախ, որ դեռևս գոյություն ունի, շունչ քաշեց Ալիսը, — իսկ հիմա գնամ պարտեզ: — Եվ ամբողջ ուժով ետ վազեց դեպի փոքրիկ դուռը, բայց ավաղ, այն նորից փակ էր, ոսկե բանալին էլ առաջվա նման ապակե սեղանին էր:

— Օս est ma chatte?<ref>Որտե՞ղ է իմ կատուն (ֆրանս.)</ref>

— Դուրս գանք ափ, և այնտեղ ես քեզ կպատմեմ իմ կյանքը և դու կհասկանաս, թե ինչու ինչո՞ւ եմ ատում կատուներին ու շներին, — ցածր, դողդոջուն ձայնով ասաց Մուկը: Վաղուց արդեն դուրս գալու ժամանակն էր, որովհետև լճակի վրա ազատ տեղ չէր մնացել: Բազմաթիվ թռչուններ ու կենդանիներ էին ընկել ջրի մեջ՝ Բադ Ռոբինը, Դոդոն, Լորը, Արծվիկ էդըԷդը<ref>Բադ Ռոբինը Ռոբինսըն Դաքվորթն է (անգլ. duck֊բադ, այս մականունը Դաքվորթն ստացել էր դեռևս ուսանողական տարիներին), Լորը՝ Լորինն է, Արծվիկ Էդը՝ Էդիթը, Դոդո թռչունը՝ ինքը Քերոլը (կակազելիս նա իր ազգանունն արտասանում էր «Դո-Դո-Դոջսըն»)։</ref>: Ալիսի գլխավորությամբ ամբողջ խումբը լողաց դեպի ափ:

— Ըհըմ, ըհըմ, — ծանրակշիռ հազաց Մուկը, — պատրա՞ստ եք: Սա՛ է չորանալու ինձ հայտնի ամենալավ միջոցը: Բարեհաճեք լռել: Վիլհելմ Նվաճողը Պապի օրհնությամբ շուտով հնազանդեցրեց անգլիացիներին, որոնք կարիք ունեին ամուր իշխանության և նրանց համար սովորական բաներ էին նվաճումներն ու գահ հափշտակելը: Էդվինը, Մորքարը, Մերսիայի և Նորթամբրիայի կոմսերը<ref>Վիլհելմ Նվաճող — Նորմանդիայի դուքսը։ 1066թ. գրավել է Անգլիան և հիմք դրել անգլիական թագավորների նորմանդական դինաստիային։ Կոմս Էդվին, կոմս Մորքար, արքեպիսկոպոս Սթիգանթ — միջնադարյան Անգլիայի նշանավոր պետական գործիչներ։</ref>...

— Դուք ինձ խոստացաք ձեր պատմությունն ասել, — ասաց Ալիսը և, որպեսզի չվիրավորի նրան, շշուկով ավելացրեց, — թե ինչու ինչո՞ւ եք ատում «Կ»-երին ու «Շ»-երին:

— Իրոք որ երկար վերջավորություն է, — նայելով Մկան պոչին՝ հաստատեց Ալիսը, — բայց ինչու ինչո՞ւ եք այն տխուր համարում:

:որին բռնեց իր տանը. «Քեզ ::դատարան քարշ կտամ, :::էնտեղ հախիցդ::::կգամ: Ոչ մի հեր– :::::քում ու բողոք, թող ::::::լինի դատն ան–:::::::ողոք: Մեկ է, էս–::::::::օր անգործ եմ, :::::::ինքս սիրով կը–::::::փորձեմ»: Պա– :::::տասխանեց Մուկն ::::այդժամ. «Ախր, :::պարոն հարգարժան, ::էս ի՞նչ դատ է :ահավոր, որը ::չունի դատա– ::վոր: Առանց :::նրա մենք ի՞նչ ::::ենք: Զուր տեղն ինչու :::::ինչո՞ւ ջուր ծե– ::::::ծենք»: «Այդ :::::::իրավունքն ինձ ::::::::կտաք, — ասաց :::::::շունը խորա– ::::::մանկ, — ինքս :::::պիտի քեզ ::::դատեմ ու :::մահվան ::դատա- :պար- :տեմ»<ref>«Պատկերային» բանաստեղծության օրինակ, որտեղ ձևը համապատասխանում է բովանդակությանը (տվյալ դեպքում Քերոլի ոտանավորը պատկերում է մկան պոչ)։ Նման բանաստեղծություններ գրվել են թե՛ Հին Հունաստանում, թե՛ մեր օրերում (Մ. Մալարմե, Գ. Ապոլիներ, Դ. Թոմաս, նաև «կոնկրետ պոեզիայի» ներկայացուցիչները)։ Որոշ քննադատներ այն գրական լուրջ ժանր են համարում։</ref>:</poem>

— Էլ էլ շարժվելու տեղ չունեմ: Չգիտեմ, վերջս ինչ է լինելու:

— Հիմա ասա ինձ, Փաթ, այդ ինչ Է է երևում պատուհանից:

— Ձեռք Էէ, ձերդ մեծություն:

— Ա՜խ, դու հիմարի գլուխ, ձեռք Էէ, ով է տեսել այդպիսի հսկայական ձեռք, ամբողջ պատուհանը ծածկել է:

Նա սպասեց մի քանի վայրկյան, բայց ոչինչ չկարողացավ լսել: Վերջապես սայլակի անիվների ճռնչոց եկավ ու բազմաթիվ այլ ձայներ, որոնք միաժամանակ խոսում Էինէին: Ալիսը զանազանեց հետևյալ խոսքերը.

— Հեչ էլ չէ<ref>Ըստ Փիթեր Հիթի՝ «Թրթուրը նկատի ունի Լոքի հայացքը անձի անփոփոխության մասին. անձը գիտակցում է իրեն որպես այդպիսին, քանի որ հիշում է իր անցյալը և կարող է հիշողության մեջ կենդանացնել իր սեփական կյանքի փորձը»։</ref>:

Չքվի՛ր, թե չէ վզակոթիդ կստանաս:</poemref>Ռոբերտ Սաութիի (1774-1843 թթ.) վաղուց (և արժանիորեն) մոռացված «Ծերունու ուրախությունները և թե ինչպես դրանք ձեռք բերեց» բանաստեղծության ծաղրերգությունը։ Ահա բնագրի առաջին երկու տների թարգմանությունը.

Այս անգամ Ալիսը համբերությամբ սպասեց մինչև Թրթուրը կբարեհաճեր խոսել: Քիչ անց, Թրթուրը ցած դրեց նարգիլեն, մի քանի անգամ հորանջեց ու թափ տվեց իրեն: Հետո իջավ սնկի գլխիկից ու խոտերի միջով սողալով անցավ- գնաց.

Մի քանի րոպե Ալիսը կանգնած դիտում Էր էր տնակը և մտածում անելիքի մասին: Հանկարծ անտառից վազելով դուրս եկավ շքազգեստ հագած մի ծառա (Ալիսը նրա զգեստից կռահեց, որ նա ծառա է, թեպետ դեմքից դատելով նրան ձուկ կկոչեր) և մոտենալով տնակին, ուժեղ բախեց դուռը: Բացվող դռան մեջ երևաց նույնպիսի շքազգեստ հագած, կլոր դեմքով, գորտի աչքերի նման չռված աչքերով մեկ ուրիշ ծառա: Երկուսն էլ, ինչպես Ալիսը նկատեց, ունեին դիմափոշի քսած մազեր, որոնք գանգուրների էին վերածված ամբողջ գլխով մեկ: Նա շատ էր ցանկանում իմանալ, թե ինչ է նշանակում այդ բոլորը և թաքնվեց մի հարմար տեղ, անտառից դուրս, որ լսի նրանց խոսակցությունը:

Ալիսը սրա վրա այնպես բարձր քրքջաց, որ ստիպված վազեց մտավ անտառ: Երբ հետ նայեց, Ծառա-Ձուկը գնացել էր. իսկ Ծառա-Գորտը, անմիտ հայացքը երկնքին հառած, նստել Էր էր դռան շեմին:

— Իզուր ես բախում, — ասաց ծառան, — երկու պատճառով, նախ՝ ես Էլ էլ քեզ հետ գտնվում եմ դռան այս կողմը և բացի այդ, նրանք ներսում այնպիսի աղմուկ են բարձրացրել, որ ոչ ոք քեզ չի լսի:

Եվ իսկապես, Ներսից շատ անսովոր ձայներ Էին էին գալիս: Շարունակ ոռնոց ու փռշտոց, երբեմն Էլ՝ էլ՝ ուժգին շրխկոց, կարծես ափսե կամ թեյաման Էր էր փշուր-փշուր լինում:

— Դա Չեշիրյան Կատու է, — ասաց Դքսուհին, — ահա թե ինչու՛ինչո՛ւ, «խո՛զ»:

ՀափչիՀա՛փչի, հափչիհա՛փչի, հափչիհա՛փչի<ref>Ուրախ ծաղրերգության բնօրինակը ոմանք վերագրում են Ջ. Լեգֆորդին, ոմանք՝ Դ. Բեյթսին։ Քերոլի ուշադրության կենտրոնում եղել է հետևյալ տունը.  <small>Սե՛ր տուր, սե՛ր տուր երեխային,Համբերությամբ՝ ուրախ կյանք,Չէ որ հյուր է նա մեր տանը,Եվ հրաժեշտ պիտի տանք։</small></ref>:

Հափչի, հափչի, հափչի14հափչի:

— Երբ մեծանար, — ասաց Ալիսը, - — սարսափելի տգեղ երեխա կլիներ, բայց երևի գեղեցիկ խոզ կդառնա:

Տեսնելով Ալիսին, Կատուն միայն ժպտաց15ժպտաց<ref>Քերոլի ժամանակներում հաճախ էին ասում. «Ժպտում է ինչպես չեշիրյան կատուն»։ Ասացվածքի ծագումն անհայտ է։ Սակայն երկու տեսություն գոյություն ունի։ Ըստ առաջինի՝ Չեշիր կոմսությունում (որտեղ, ի դեպ, ծնվել է Քերոլը) մի անհայտ ներկարար պանդոկների դռների վերևում ժպտացող առյուծներ է նկարել։ Համաձայն երկրորդի՝ չեշիրյան պանիրը մի ժամանակ պատրաստել են ժպտացող կատվի պատկերով։ «Սա հատուկ է Քերոլին,— հաստատում է դոկտոր Ֆիլիս Գրինեյքերը՝ Քերոլի մասին հոգեվերլուծական աշխատության հեղինակը,— քանի որ այդ դեպքում կարելի է ընդունել այն ցնորական գաղափարը, որ պանրից պատրաստած կատուն կարող է ուտել այն առնետին, որն իր հերթին մեծ հաճույքով կուտեր այդ պանիրը» (ծանոթագրությունը՝ անգլիացի մաթեմատիկոս Մարթին Գարդների)։</ref>: Ալիսը մտածեց, որ նա բարեհոգի է: Բայց Կատուն շատ երկար ճանկեր և սուր ատամներ ուներ, ուստի պետք է ստիպված հարգանքով վերաբերվեր նրան:

— Ուրեմն նշանակություն չունի, թե ուր կգնաս:

— Միայն թե որևէ տեղ չունի, հասնեմ, — ավելացրեց Ալիսը:

— Այս կողմում, — ցույց տվեց Կատուն՝ թափահարելով աջ թաթը, — ապրում է Գլխարկագործը, - — իսկ այն կողմում, — Կատուն թափահարեց մյուս թաթը, — ապրում է Մարտյան Նապաստակը: Այցելիր ում որ կամենաս: Նրանք երկուսն էլ խելագար են16են<ref>Լայնորեն օգտագործում էին նաև Mad as a hatter (խելառ ինչպես գլխարկագործը) և Mad as a March Here (խելառ ինչպես մարտյան նապաստակը) արտահայտությունները։ Քերոլի կերպարները հենց այս դարձվածքներից են առաջացել։ Առաջին դարձվածն իր ծագումով պարտական է այն իրողությանը, որ մինչև վերջերս գլխարկագործներն իսկապես խելագարվում էին։ Նրբաթաղիքի մշակման համար օգտագործվող սնդիկը երբեմն սնդիկային թունավորում էր առաջացնում, որի զոհերը տառապում էին ջղակծկումներից (hatter’s shakes)։ Պատահում էին և հոգեկան հիվանդության դեպքեր։ Երկրորդ դարձվածը նկատի ունի մարտ ամսին (զուգավորման շրջանում) արու նապաստակի խելահեղ վարքը (ծանոթագրությունը՝ անգլիացի մաթեմատիկոս Մարթին Գարդների)։ Գլխարկագործն ու մարտյան նապաստակը կհայտնվեն երկրորդ հեքիաթում այլ անուններով՝ Գդակագործ և Լապստրակ։</ref>:

«Ես շատ եմ տեսել կատու՝ առանց ժպիտի, բայց ժպիտ առանց կատվի, երբեք17երբեք<ref>«Ժպիտ առանց կատվի» արտահայտությունը մաքուր մաթեմատիկայի ոչ վատ նկարագրություն է։ Չնայած մաթեմատիկական թեորեմները հաճախ կարող են հաջողությամբ գործադրվել արտաքին աշխարհի նկարագրության մեջ, սակայն զուտ թեորեմները հանճարի տեսական ընդհանրացման բուն էությունն է, որը պատկանում է բոլորովին ուրիշ տիրության. «Հեռու է մարդկային կրքերից,— ինչպես մի անգամ նշել է Բերթրան Ռասելը,— հեռու է անգամ բնությունից փոխառած ողորմելի փաստերից։ Այն պատկանում է կանոնավորված տիեզերքին, որտեղ մաքուր միտքը կարող է բնականորեն գոյություն ունենալ, ասես իր հարազատ օջախում, և որտեղ մարդը (գոնե ազնիվ մղումներ ունեցող մարդը) կարող է թաքնվել իրականության տրտում աքսորից» (ծանոթագրությունը՝ անգլիացի մաթեմատիկոս Մարթին Գարդների)։</ref>: Դա ամենահետաքրքիր բան՝ է, որ երբևէ տեսել եմ իմ ամբողջ կյանքում», —եզրակացրեց Ալիսը: Նա շատ չէր հեռացել, երբ երևաց Մարտյան Նապաստակի տունը: Ալիսը չէր սխալվում, որովհետև ծխնելույզները նման էին նապաստակի ականջների, իսկ տանիքը ծածկված էր մորթով: Տունն այնքան մեծ էր, որ Ալիսը չհամարձակվեց մոտենալ, մինչև չկծեց աջ ձեռքում գտնվող սունկի կտորից ու չերկարեց երկու ոտնաչափ: Նույնիսկ դրանից հետո էլ նա երկչոտ քայլեց՝ մտածելով.

— Խնդրում եմ ուրիշի գործերին չխառնվել, - — խիստ ասաց Ալիսը, — դա անվայել բան է:

— Ի՞նչ նմանություն կա ագռավի և գրասեղանի միջև18միջև<ref>Գլխարկագործի հանելուկը Քերոլի ժամանակներում անթիվ մեկնաբանություններ առաջացրեց։ 1898թ. հրատարակության առաջաբանում Քերոլը գրել է. «Ինձ հաճախ հարցնում են, թե կարելի է արդյոք գլխարկագործի հանելուկի պատասխանը գտնել։ Թերևս կարելի է այստեղ ընդունելի մի տարբերակ նշել, երկուսի օգնությամբ էլ կարելի է պատասխաններ տալ (թեև տափակ պատասխաններ), երկուսին էլ երբեք շրջոն չեն դնում։ Չնայած սա իմ միտքը հետո եկավ, իսկ հանելուկը սկզբում ուղղակի լուծում չուներ»։ Ինչպես տեսնում ենք, անհեթեթ հանելուկին Քերոլը տալիս է նույնքան անհեթեթ պատասխան։</ref>:

«Այժմ մի քիչ կծիծաղենք, ինչ լավ է, որ անցանք հանելուկներին», — մտածեց Նա նա և բարձրաձայն ավելացրեց.

— Կարծում ես կարո՞ղ ես, - — հարցրեց Մարտյան Նապաստակը:

— Երկու օր հետ է մնացել, — հառաչեց Գլխարկագործը, — ես քեզ չէի ասում, որ կարագը սրա համար չէ, ՛— — բարկացած նայելով Մարտյան Նապաստակին՝ ավելացրեց:

— Իհարկե ոչ, — անմիջապես վրա ավեց տվեց Ալիսը, — չէ որ երկար ժամանակ նույն տարին է լինում:

— Ճիշտ այդպես էլ իմ ժամացույցն է19է<ref>Քերոլի «Սիլվի և Բրունո» գրքում գերմանացի պրոֆեսորի ժամացույցն այնպիսին է, որ, եթե սլաքները հետ տանես, ապա դեպքերը ևս կվերադառնան անցյալի գիրկը — Հերբերթ Ուելսի «ժամանակի մեքենայի» հետաքրքիր կանխագուշակում։ Քերոլին է պատկանում նաև այն դատողությունը, որ կանգնած ժամացույցը ավելի ճիշտ է աշխատում, քան այն, որն օրական մի րոպե հետ է մնում։ Առաջինը ճշգրիտ ժամանակը ցույց է տալիս օրվա մեջ (գիշեր ու ցերեկ) երկու անգամ, մինչդեռ երկրորդը՝ երկու տարում մեկ անգամ։ «Հնարավոր է,— շարունակում է Քերոլը,— որ դու հարցնես... թե ես ինչպե՞ս իմանամ, որ հիմա, ասենք, ժամը ութն է։ Չէ որ իմ ժամացույցով չեմ իմանա։ Համբերություն։ Դու լավ գիտես, որ ժամը ութին քո ժամացույցն ստույգ է։ Հիանալի է։ Ուրեմն պարտավոր ես հետևել այս կանոնին. ուշադիր հետևիր քո ժամացույցին և հենց որ նա ճիշտ ժամանակը ցույց տա, ուրեմն ժամը ութն է»։ Ա. Էդինգթոնը և հարաբերականության տեսությամբ զբաղվող այլ ֆիզիկոսներ խելահեղ թեյըմպումը (որտեղ ժամացույցի սլաքները միշտ վեցն են ցույց տալիս) համեմատել են Դե Սիթթերի տիեզերքի մոդելի այն մասի հետ, որտեղ ժամանակի ընթացքը կանգնել է։ (Այն հայտնի է նաև Էյնշտեյն-Սիթթեր մոդել անունով)։ (Ծանոթագրությունը՝ անգլիացի մաթեմատիկոս Մարթին Գարդների)։</ref>:

Շողա, չղջիկ, կայծկլտակայծկլտա՛...20</poemref>Ջեյն Թեյլորի «Աստղի» ծաղրերգությունը։ Բանաստեղծությունը բավական հայտնի էր 19-րդ դարում։

— Ուրեմն ա՞յդ է պատճառը, որ այստեղ շատ թեյի նպասք սպասք կա, — հարցրեց նա:

— Շատ Ալիսոսափսոս, բայց ես ոչ մի հեքիաթ չգիտեմ, — Ալիսին փոքր-ինչ տագնապ պատճառեց Մարտյան Նապաստակի առաջարկությունը:

— Լինում է, չի լինում, երեք քույր են լինում, — վրա տվեց Քնամուկը, — էլսինԷլսին, Լասին ու Թիլլին21 Թիլլին<ref>Էլսի, Լասի, Թիլլի — Լիդել քույրերը։ Էլսին՝ Լորին Շարլոթն է, այդպես են հնչում նրա անվան սկզբնատառերը անգլերեն (L. Ch.), Թիլլին՝ Մաթիլդ անվան կրճատ ձևն է՝ Էդիթի ընտանեկան մականունը, Լասի՝ Ալիս անվան գրաշրջությանը (Alice — Lacie)։</ref>. նրանք բնակվում էին ջրհորի հատակում...

— Ոչ, խնդրում եմ, շարունակեք, — մեղմացավ Ալիսը, — ես ձեզ այլևս չեմ ընդհատի, հնարավոր է, որ մի այդպիսի ջրհոր լինիլինի։

— Դու կարող ես ջուր կրել ջրհորից, — պատասխանեց Գլխարկագործը, — նրանք էլ օշարակ էին կրում օշարակի ջրհորից: է՜հԷ՜հ, հիմարի մեկը:

— Ինչու ինչո՞ւ «Մ» տառով, — հարցրեց Ալիսը:

— Ինչ էլ որ լինի, այլևս հետ չեմ դառնա, — Ալիսը սկսեց փնտրել անտառից դուրս գալու ճանապարհը, — սա ամենա- հիմար ամենահիմար թեյըմպումն էր, որ երբևէ տեսել եմ իմ ամբողջ կյանքում:

 == ԳԼՈՒԽ ՈՒԹԵՐՈՐԴ <br /> Թագուհու քրոքեթի դաշտը <ref>Քրոքեթ — մարգախաղ, որտեղ փոքրիկ գնդակը փայտե մուրճիկների հարվածով անհրաժեշտ է անցկացնել պատրաստված դարպասներից ներս։ Ծագել է Ֆրանսիայում, 17-րդ դարում։</ref> ==

— Ո՜չ, նրա գործն է, — պնդեց Հինգնոցը, — ես կասեմ նրան, թե ինչումինչո՞ւմ: Այն պատճառով, որ խոհարարին սոխի փոխարեն կակաչի արմատներ էր տվել:

Առջևից քայլում էին տասը զինվոր: Նրանք բոլորն էլ երեք պարտիզպանների նման ուղղանկյուն էին ու տափակ, իսկ ձեռքերն ու ոտքերն անկյուններում էին: Ապա եկան ադամանդյա ագուռներով զարդարված տԼճսը պալատական, որոնք շարժվում էին զինվորների նման՝ զույգ-զույգ: Նրանցից հետո գալիս էին տասն արքայազն: Երեխաները ձեռքձեռքի ձեռք ձեռքի տված, ուրախ-զվարթ ցատկռտելով ցատկոտելով առաջ էին վազում: Բոլորն էլ ունեին փոսիկի նշանը: Ապա հայտնվեցին հյուրերը՝ մեծ մասամբ թագավորներ ու թագուհիներ: Նրանց մեջ Ալիսը ճանաչեց Սպիտակ ճագարին, որն արագ-արագ խոսում էր, ժպտալով ամեն մի ասածի վրա, և անցավ Ալիսի կողքով առանց նրան նկատելու: Հետո եկավ Փոսիկի Վալետը՝ ձեռքին արքայական թագը՝ մանուշակագույն թավշյա բարձի վրա: Այդ հսկայական թափորի վերջից գալիս էին

— Իսկ սրանք ովքե՞ր են, — հարցրեց Թագուհին՝ մատնացույց անելով վարդենու շուրջը երեսնիվայր փռված երեք պարտիզպաններին: Բանի Քանի որ նրանց մեջքներին նկարված էր նույնը, ինչ հր որ խաղաթղթերի վրա, Թագուհին չէր կարողանում հասկանալ՝ նրանք պարտիզպաններ էին, զինվորներ, պալատականներ, թե իր երեք երեխաները:

— Մի՛ վախեցեք: — Ալիսը դրեց նրանց մոտակայքում դդրված դրված թաղարի մեջ: Երեք զինվորները մի քանի րոպե այս ու այն կողմ գնացին և, պարտիզպաններին չգտնելով, հանգիստ քայլեցին մյուսների հետևից:

— Ի՜նչ հանդուգն ես, — վրդովվեց Թագավորը, - — այդպես մի նայիր ինձ:

— Կատուն կարող է նայել Թագավորին<ref>Կատուն կարող է նայել թագավորին — անգլիական հին ասացվածք, ասել է, թե կան բաներ, որոնք ցածր խավի մարդիկ կարող են անել բարձրաշխարհիկ մարդկանց ներկայությամբ։</ref>, — առարկեց Ալիսը, — ես նման մի բան կարդացել եմ, բայց չեմ հիշում որտեղ:

— Կտրեցե՛ք գլուխը, — առանց շուրջը Նայելու նայելու հրամայեց նա:

Ալիսը ցանկացավ հետ գնալ տեսնելու, թե խաղն ինչպես է ընթանում, բայց հանկարծ հեռվից հնչեց Թագուհու կատաղի ճիչը: Նա արդեն լսել էր խաղացողներից երեքի մահավճիռի մահավճիռը միայն նրա համար, որ բաց էին թողել իրենց հերթը: Նրան բոլորովին դուր չէր գալիս խաղը, այնպիսի խառնաշփոթություն էր տիրում շուրջը, որ երբեք չէր իմանում, թե երբ է իր հերթը, և գնաց փնտրելու իր ոզնուն:

Կենդանին կռվի էր բռնվել մեկ ուրիշ ոզնու հետ: Հ.արվածելու Հարվածելու հիանալի առիթ էր, բայց դժբախտաբար Ալիսի կարմրաթևիկը պարտեզի մյուս ծայրին էր և անօգնական փորձում էր մագլցել ծառը:

Թագուհին աղաղակում էր, որ եթե դահիճը ի կատար չածի իր հրամանը, ապա մի ակնթարթում պետք է գլխատի բոլոր ներկաներին: (հենց Հենց այդ վերջին խոսքերի պատճառով մարդիկ ահ ու սարսափի մեջ էին):

— Իսկ հետո, - — շարունակեց Կրիան, - — շպրտում են...

— Եվ լողում են Նրանց հետևից..., — մռնչաց Արծվառ-յուծըԱրծվառյուծը:

Ե՛կ միացիր դու մեր պարին, եկ սլացիր դիւ դու մեզ հետ,Ե՛կ միացիր, եկ միացիր, եկ սլացիր, դու մեզ հետ:</poemref>Քերոլը ծաղրանմանակում է Մերի Հաութի (1799-1888) «Մարդն ու ճանճը» բանաստեղծության առաջին տունը.

— Հենց դա է քո սխալը, — ասաց Կեղծ Կրիան, — հացի փշրանքը կլվացվի ջրում, բայց պոչը իրոք որ բերանում է և դրա... — այստեղ Կեղծ Կրիան հորանջեց ու փաեց փակեց աչքերը, — ասա նրան պատճառը և պատմիր մնացածը, — խնդրեց նա Արծվառյուծին:

— Եթե ուզում ես, ավելին կպատմեմ, — շարունակեց Արծվառյուծը, — գիտե՞ս ինչու ինչո՞ւ է նա մեռլան կոչվում:

— Երբեք այդ մասին չեմ մտածել, ինչուինչո՞ւ, — հարցրեց Ալիսը:

— Այդ ինչից են քո մատնեըն մատներն այդպես... Ուզում եմ ասել՝ այդ ինչից են նրանք երբեմն կապտում, — հարցրեց Արծվառյուծը:

— Իհարկե տափակաձկներն ու փափկասունները, — որպեսզի ձեռքերդ տափակ ու փափուկ մնան, - — սպառված համբերությամբ պատասխանեց Արծվառյուծը, — ամեն մի փոքրիկ ծովախեցգետին գիտե այդ հասարակ բանը:

— Եթե ես մեռլան լինեի, - — Ալիսը դեռ երգի տպավորության տակ Էրէր, — ծովախոզին կասեի, «խնդրում եմ, հետ քաշվեք, մենք ձեզ չենք ուզում»:

— Նրանք ստիպված Էին էին ծովախոզին իրենց մեջ պահել, — ասաց Կեղծ Կրիան, — Խելքը գլխին ոչ մի ձուկ առանց նրա տեղ չի գնում:

— Դե, իհարկե, եթե մի ձուկ գար ինձ մոտ ու ասեր, որ ճանապարհորդության Է է գնում, ես կհարցնեի, «խոզուկ ունես»:

— Ուզում եք, ձեզ պատմեմ իմ այսօրվա արկածները, — երկչոտ սկսեց Ալիսը, — կարիք չկա երեկվա դեպքերի մասին խոսել, որովհետև ես երեկ ուրիշ Էիէի:

Ալիսն սկսեց պատմել նրանց բոլորը՝ սկսած այն պահից, երբ ինքն առաջին անգամ տեսավ Սպիտակ ճագարին: Սկզբում անհամարձակ Էր էր խոսում, որովհետև երկու արարածները, աչքներն ու բերանները լայն բացած, շատ Էին էին մոտեցել իրեն, բայց շուտով հունի մեջ ընկավ և վախն Էլ էլ անցավ: Ունկնդիրները բացարձակ լռություն Էին էին պահպանում: Նա արդեն պատմում էր, թե ինչպես Թրթուրի մոտ արտասանեց «Ծերացել ես, Վիլյամ հայրիկ» ոտանավորը, և բառերը ճիշտ չէին ստացվում, երբ Կեղծ Կրիան խոր շունչ քաշեց ու ասաց.

Բիթը Քիթը ցցած շրջում է Նանա, ինչպես գոռոզ շնաձուկ:

Պոչը քաշած ու սրտաճաք՝ իսկույն փախուստ է տալիս<ref>. Սկզբնաղբյուրը Այզեք Ուոթսի հանրահայտ «Ալարկոտը» բանսատեղծությունն է։ <small>Խոսեց հանկարծ ալարկոտը, ու մրթմրթաց նա այսպես.— Ինչո՞ւ եք ինձ քնից հանում, ախր քնած էի ես։Ինչպես դռան սռնիներն են չորանալուց խուլ ճռռում.Այդպես էլ նա ճռճռալով շուռ է գալիս ու խռռում։Ա՜խ, մենակ թե պառկած մնա, ա՜խ մենակ թե չաշխատի,Այսպես թողնես նա շաբաթներ ու ամիսներ կվատնի,Անգամ մարդը չաշխատելուց ժանգոտվում է ու մաշվում,Իսկ սա նստում պարապ-սարապ ու ճանճերն է լուռ հաշվում։Անցա նրա մեծ պարտեզով, ու ինչ պատկեր ահավոր՝Փուշ ու մոլախոտ ծածկել են կաղնիները դարավոր։Հագի շորերն էլ որ տեսնեք՝ միայն քուրջ ու ցնցոտիՆա մսխել է ունեցածը, ինչպես անբան մի լոթի...</small></ref>:</poem>

 <poem>Անցնում էի ես պարտեզով, մեկ էլ տեսնեմ ծառիփ ծառի տակ

Ապուր գեղեցիկԱպուու՜ուր գեղեցիիիիի՜կ,

bpp Ամանում կա տաք վռիկ, այնքան գեղեցիկ,

Ապուուուր գեղեցիիքւկգեղեցիիիկ,

Ապուր գեղեցիկ:<ref>1862թ. օգոստոսի մեկին Քերոլը գրառել է օրագրում այն մասին, որ Լիդել քույրերն իր համար երգել են Ջ. Սեյլսի «Աստղ իրիկնային» երգը. <small>Աստղ իրիկնային՝ երկնակամարում,Արծաթ շողերդ անդորր են բերում,Երբ ճախրում ես դու հանդարտ ու լռիկ,Աստղ իրիկնային, աստղ գեղեցիկ։</poemsmall> ''Կրկներգ՝''

— Գնացինք, — բացականչեց Արձվառյուծը Արծվառյուծը և Ալիսի ձեռքից բռնելով առաջ սլացավ, առանց սպասելու երգի ավարտին:

— Սա ատենակալների աթոռն է, — մտածեց Ալիսը, — իսկ այդ տասներկու արարածներն էլ (նա ստիպված էր ատենակալներին «արարածներ» կոչել, որովհետև, ինչպես արդեն ասացինք, նրանցից մի քանիսը կենդանիներ էին, իսկ մի քանիսը՝ թռչուններ) ատենակալներն են: Նա վերջին բառը երկու-երեք անգամ կրկնեց հպարտ-հպարտ, քանի որ իր տարիքից քիչ: Աղջիկներ աղջիկներ գիտեին այդ, նա իրավացի էր: Բայց և այնպես ավելի լավ կլիներ, եթե ասեր «երդվյալ ատենակալներ»:

Ատենակալներից մեկի մատիտը գրելիս խզխզում էր. դա, իհարկե, այն աստիճան նյարդայնացրեց Ալիսին, որ նա ոտքի ելավ, շրջանցեց դահլիճը ու հասնելով ատենակալին, թռցրեց մատիտը: Այդ գործողությունն այնքան արագ կատարվեց, որ խեղճ փոքրիկը (դա Մողես-Բիլն էր) ոչինչ չկարողացավ հասկանալ: Մատիտն ամենուր փնտրելուց հետո ստիպված եղավ մատով գրել մինչև օրվա վերջը: նրա Նրա աշխատանքն իզուր էր, որովհետև քարե տախտակի վրա հետք չէր մնում:

Որից հետո Սպիտակ ճագարը երեք անգամ հնչեցրեց շեփորը, հետո բայց բացեց մագաղաթն ու կարդաց հետևյալը.

<poem>Փոսիկի Աղջիկը Եկավ ու կանգնեց,Մի քանի համով Կարկանդակ թխեց:

Փոսիկի Վալետը եկավ Եկավ ու կանգնեց,Գողացավ դրանք Արանքը ճղեց<ref>Քերոլը բաց է թողնում այս հանրահայտ մանկական երգի շարունակությունը. <small>Փոսիկի արքանՎալետին գտավ՝ԿարկանդակներըԽլեց ու կերավ։Ու այդ օրվանիցՎալետը դարձավԱզնիվ, ու ոչինչԷլ չգողացավ։</small></ref>:</poem>

Ատենակալներն անմիջապես գրեցին այդ թվերը, գումարե- ցին գումարեցին և ստացածը վերածեցին շիլինգների ու վենսերի:

— Դու իրավունք չունես այստեղ մեծանալու, — բարկացավՔնամուկը:

Քնամուկը: — ճփմարություններ Հիմարություններ դուրս մի տվեք, — համարձակվեց նկատել Ալիսը: — Իսկ գիտեք, որ դուք էլ եք մեծանում:

Թագուհին, որ մինչ այդ անթարթ նայում էր Գլխարկագործին, տեսնելով Քնամկան տեղափոխությունը, դիմեց դատպրանի դատարանի կատարածուներից մեկին.

— Վկայություն տուր, — զայրացած կրկնեց Թագավորը, — թե չէ գլխատել կտամ, ինձ համար ոչ մի նշպնակություն նշանակություն չունի քո բարկությունը:

— Ես մի թույլ մարդ եմ, ձերդ գերազանցություն, — սարսափահար արդարացավ Գլխարկագործը, — նոր էի սկսել թեյել, մի շաբաթ առաջ, երբ կարագահացն սկսեց բաիա- կելբարակել, իսկ թեյը թափվեց...

— Թեյն ինչ, ի՞նչ եղավ:

— Թեյից միայն նախաճաշն է սկսվում, — կտրուկ ասաց Թագավորը: — Դու ինձ հիմարի տեղ ես դնում, ինչ է: Շարու- նակիրՇարունակիր:

— Ես մի թույլ մարդ եմ, — կրկնեց Գլխարկագործը,— այդ դեպքից հէԹւո հետո ամեն ինչ թափվում է:

— Ես չեմ ասել,— անմիջապես հակառակվեց Մարտյան Նապաստակը:

— Դե, ուրեմն, Քնամուկն ասաց... — շարունակեց Գլխարկագործը և. անհանգստացած նայեց շուրջը՝ տեսնելու, թե արդյոք Քնամուկն էլ է ընդդիմախոսելու, բպյց բայց Քնամուկն

«Ծովախոզերի ձայնը կտրեցին, երևի դատն ավելի արագ կընթանա»,, — մտածեց Ալիսը:

― Եu գնամ թեյս վերջացնեմ, — Գլխպրկագործն անհան- գըստացած Գլխարկագործն անհանգստացած դիմեց Թագուհուն, որն աչքի էր անցկացնում երգիչների ցուցակը:

— Հենց հիմա կտրեցեք նրա գլուխը, այնտեղ դրսում, — հրամայեց Թագուհին:

Թագավորն անհանգստացած նայեց Սպիտակ ճագարին, որը շշնջաց.

— Բռնեք Քնամկան օձիքից, — ճչաց Թագուհին, — գլխա- տեք գլխատեք Քնամկանը: Դատարանից դուրս վռնդեք նրան, ճզմեք, կսմթեք նրան, կտրեք նրա այտմորուսները:

— Ա՜խ, ներեցեք ինձ, — խիստ շփոթված գոչեց նա ն և սկսեց հնարավորին չափ արագ բարձրացնել ատենակալներին, որովհետև ոսկե ձկների դեպքը դեռ թարմ էր, և գիտեր, որ պետք է անմիջապես հավաքել նրանց ու Նստեցնել նստեցնել աթոռներին, թե չէ իսկույն կմեռնեն:

— Դրանք բանտարկյալի բանտարկյալի՞ ձեռքով են գրված, — հարցրեց մի ուրիշ ատենակալ:

Նա իմ, մասին քեզ լավ խոսքեր է ասել,

Այն հավիտյան միայն մեր մեջ թող մնա<ref>Նոնսենի ծայրահեղ օրինակ։ 1885-ին տպագրված նախնական տարբերակը եղել է կատակ-ոտանավոր։ Հետագայում Քերոլն այնպես է այն «խառնել», որ բոլոր վեց տները զրկվել են իմաստից։ Այսպես Քերոլն ակնարկում է Անգլիայի դատարաններում տրվող անիմաստ. (ասել է թե կեղծ) վկայությունները։ Ինչպես ապացուցում է թագավորը. «Մինչև այժմ եղած վկայություններից ամենակարևորն է», և քիչ անց ավելացնում. «Եթե դրանք անիմաստ են, ուրեմն մենք փրկված ենք ամեն տեսակի գլխացավանքից»։</ref>:</poem> 

— Եթե որևէ մեկը կարողանա բացատրել դրանց իմաստը, — ասաց Ալիսը, — (նա վերջին րոպեին այնքան էր մեծացել, որ բոլորովին չէր վախենում Թագավորին ընդհատելուց), - — ես նրան վեց փենս կտամ: Ես դրանց մեջ ամենևին իմաստ չեմ տեսնում:

— Մինչև հիմա ամեն ինչ կարգին է: — Թագավորը շարունակեց քթի տակ կարդալ. «Ամեն մեկի համար փաստ է ակնհայտ»: Սա, իհարկե, ատենակալներին է վերաբերում: «Իսկ եթե նա ձեռք չքաշի այգ այդ գործից...», սա Թագուհու մասին է: «Ինչեր պիտի գլխիդ բերի գործը այդ»: Իսկապես ինչ: էս Էս մեկին՝ մեկ, իսկ երկրորդին՝ հեսց երՏյու»հենց երկու», իսկ. սա Էլէլ, անշուշտ, կարկանդակների մասին Էէ, թե Նա ինչ արեց դրանք:

— Ինչու Ինչո՞ւ չեք շարունակում, _ ― հարցրեց Ալիսը, - — կարդացեք. «նրա մոտից հեա վերցրիր ողջը դու»:

— Իհարկե, այդպես Էէ, — հաղթականորեն բացականչեց Թագավորը, մատնացույց անելով սեղանին դրված կարկանդակները, — դրանից ավելի պարզ ոչինչ չկա: «երբ «Երբ որ նա պոռթկաց...», ինձ թվում է, դու երբեք չես պոռթկացել, այնպես չէ՞, սիրելիս, — ասաց նա Թագուհուն:

— Երբե՛ք, - — պոռթկաց Թագուհին և թանաքամանը շպրտեց Մողեսի գլխին:

— Իսկապես, դու միայն փռթկում ես, սիրելիս, — կրկին Թագուհուն դիմեց Թագավորը և ժպտալով Նայեց նայեց շուրջը:

Սկզբում նրա երևակայության մեջ կենդանացավ կրտսեր քույրը: Մի անգամ ևս Ալիսի քնքուշ ձեռքերը գրկեցին նրա ծնկները, և լուրջ, փայլուն աչքերը նայեցին իր աչքերի մեջ: Նա լսում էր քրոջ ձայնի ելևէջները և տեսնում գլխի ծանոթ շարժումը՝ աչքերին թափվող անհնազանդ մազերը հետ տանելու համար: Մինչ այդ, շրջապատը կենդանանում! էր ու լցվում քրոջ երազի տարօրինակ արարածներով:

Երկար խոտերը խշշում էին Սպիտակ ճագարի ոտքերի տակ, երբ Նա նա անցնում էր իր կողքով: Վախեցած Մուկը թպրտում էր հարևան լճակի մեջ: Հնչում էին Մարտյան Նապաստակի և նրա ընկերների թեյի բաժակների զրնգոցը անվերջանւպի անվերջանալի թեյըմպման ժամանակ, Թագուհու սուր ճիչը, որ մահվան էր դատապարտում իր թշվառ հյուրերին: Մեկ անգամ ևս Փոքրիկ գոճի-երեխան փռշտաց Դքսուհու ծնկին, մինչ ափսեներն ու սկուտեղները փշուր-փշուր էին լինում շուրջը: Մեկ անգամ ևս լսվեցին Արծվառյուծի կռնչոցը, Մողեսի մատիտի խզխզոցը, և ծովախոզերի խեղդվող ձայները թշվառ Կրիայի հեռվից եկող հեկեկանքների հետ միասին լցրեցին օդը:

Բույրը Քույրը նստած նիրհում էր. նա արդեն հավատում էր, որ ինքը գտնվում է Հրաշքների Աշխարհում, չնայած գիտեր, որ աչքերը բացելուն պես ամեն ինչ կվերածվեր գորշ իրականության. խոտը քամուց կօրորվեր, լճակը կխայտար եղեգների ճոճքից, կհնչեր ոչխարի հոտի զանգակների ղողանջը թեյի բաժակների զրնգոցի փոխարեն, իսկ Թագուհու սուր ճիչերի տեղ կարձագանքեր հովվի կանչը: Երեխայի փռշտոցին, Արծվառյուծի կռնչոցին և մնացած բոլոր անսովոր ձայներին (նա համոզված էր) կփոխարիներ ագարակի խառնաշփոթ աղմուկը, իսկ Կեղծ Կրիայի խուլ հեկեկանքների տեղ կլսվեր նախիրի բառաչը: