Ավելացվել է 1744 բայտ,
17 Մարտ {{Վերնագիր
|վերնագիր = Սահմաններ
|հեղինակ = [[Խորխե Լուիս Բորխես]]
|թարգմանիչ = Սամվել Թավադյան
|աղբյուր =
}}
<poem><center>
Այդ թելը Արիադնան իր ձեռամբ դրեց Թեսևսի ձեռքը ( մյուս ձեռում սուրն էր), որպեսզի նա մտներ լաբիրինթոսը, գտներ նրա կենտրոնը, ցլի գլխով մարդուն, կամ ինչպես Դանթեին է պատկերացել մարդու գլխով ցլին, սպաներ նրան, իսկ սխրանքից հետո արձակեր քարե կապանքները և վերդառնար սիրելիի մոտ:
Այդպես էլ եղավ: Թեսևսը անկարող էր իմանալ, որ լաբիրինթոսից այն կողմ` ժամանակի լաբիրինթոսն է, որտեղ նրան սպասում է Մեդեան:
Այնուհետև թելը անհետացավ, լաբիրինթոսն էլ: Եվ հիմա ոչ ոք չգիտի, թե ինչ է մեր շուրջը – լաբիրինթո՞ս, խորհրդավոր տիեզե՞րք, թե կործանարար քաոս:
Մեր ճակատագիրն է երևակայել, կարծես թե թելը և լաբիրինթոսը գոյություն ունեն: Մենք երբեք թել չենք պահել մեր ձեռքերում: Գուցեև, մենք գտնում ենք այն և կորցնում հայտնության պահին, երաժշտական հնչյուններում, երազում, բառերում, որ անվանում ենք փիլիսոփայություն կամ էլ պարզ, անկեղծ երջանկության մեջ։
Աղբյուր` Գրանիշ
</center></poem>