— Տեսե՜ք, ձեր սերթուկն էլ արյունոտ է։
— Չէ... սերթուկը չէ։ Միայն մի քիչ այստեղ՝ թևքի վրա... Իսկ սա էլ այստեղ միայն, թաշկինակի տեղը։ Գրպանից է դուրս մզվել։ Հենց թաշկինակի վրա էի նստել Ֆենյայի մոտ, և արյունն էլ հենց քամվել է,— իսկույն բացատրեց Միտյանհ Միտյան մի տեսակ զարմանալի դյուրավստահությամբ։ Պյոտր Իլյիչը լսեց խոժոռվելով։
— Ի՞նչ է փչել ձեր խելքին. երևի կռվել եք մեկի հետ,— մրթմրթաց նա։
Միտյան սկսեց լվացվեչ։ լվացվել։ Պյոտր Իլյիչը բռնել էր կուժը և ջուր էր թափում։ Միտյան շտապում էր և լավ չօճառեց ձեռքերը։ (Նրա ձեռքերը դողում էին, ինչպես Պյոտր Իլյիչը հիշեց հետագայում)։ Պյոտր Իլյիչն անմիջապես պարտադրեց ավելի շատ օճառել և ավելի լավ շփել ձեռքերը։ Այդ րոպեին նա կարծես մի տեսակ գերիշխում էր Միտյայի վրա, և հետզհետե ավելի ու ավելի էր շեշտվում այդ։ Ի դեպ նշենք, որ այս երիտասարդը հանդուգն բնավորության տեր մարդ էր։
— Տեսեք, լավ չմաքրեցիք եղունգները։ Դե հիմա ձեր երեսը շփեցեք, այ այստեղ՝ քունքերը, ականջի մոտ... Այս շապիկով էլ գնալո՞ւ եք։ Իսկ ո՞ւր եք գնում, Տեսեք, աջ թեքի ծայրը ամբողջովին արյունոտ է։
Հետո գալիս է գնչուն և նույնպես փորձում.
<poem>
Գնչուն փորձեց աղջկանց՝
Սիրո՞ւմ են իրեն, թե չէ։
Բայց գնչուին էլ չի կարելի սիրել.
<poem>
Գնչուն գողություն կանի,
Իսկ իմ ցավը ո՞վ տանի։
Եվ շատ մարդիկ գալիս ու անցնում են այսպես, փորձելով աղջիկներին, նույնիսկ զինվորը.
<poem>
Զինվորն փորձեց աղջկանց՝
Սիրո՞ւմ են իրեն, թե չէ։
Բայց զինվորին արհամարհանքով են մերժում.
<poem>
Զինվորն էգուց կգնա,
Իսկ իմ...
Շատ անվայել մի տող էր դա, որ երգվեց ուղղակի բացեիբաց և աղմկալի հրճվանք առաջ բերեց ունկնդիրների մեջ։ Վերջապես գործը հասնում է վաճառականին.
<poem>
Վաճառականը փորձեց՝
Սիրո՞ւմ են իրեն, թե չէ։
Եվ պարզվում է, որ շատ են սիրում, այսինքն թե՝
<poem>
Նա իր ապրանքը ծախի՜,
Ես էլ լինեմ թագուհի։