— Տեսե՜ք, ձեր սերթուկն էլ արյունոտ է։
— Չէ... սերթուկը չէ։ Միայն մի քիչ այստեղ՝ թևքի վրա... Իսկ սա էլ այստեղ միայն, թաշկինակի տեղը։ Գրպանից է դուրս մզվել։ Հենց թաշկինակի վրա էի նստել Ֆենյայի մոտ, և արյունն էլ հենց քամվել է,— իսկույն բացատրեց Միտյանհ Միտյան մի տեսակ զարմանալի դյուրավստահությամբ։ Պյոտր Իլյիչը լսեց խոժոռվելով։
— Ի՞նչ է փչել ձեր խելքին. երևի կռվել եք մեկի հետ,— մրթմրթաց նա։
Միտյան սկսեց լվացվեչ։ լվացվել։ Պյոտր Իլյիչը բռնել էր կուժը և ջուր էր թափում։ Միտյան շտապում էր և լավ չօճառեց ձեռքերը։ (Նրա ձեռքերը դողում էին, ինչպես Պյոտր Իլյիչը հիշեց հետագայում)։ Պյոտր Իլյիչն անմիջապես պարտադրեց ավելի շատ օճառել և ավելի լավ շփել ձեռքերը։ Այդ րոպեին նա կարծես մի տեսակ գերիշխում էր Միտյայի վրա, և հետզհետե ավելի ու ավելի էր շեշտվում այդ։ Ի դեպ նշենք, որ այս երիտասարդը հանդուգն բնավորության տեր մարդ էր։
— Տեսեք, լավ չմաքրեցիք եղունգները։ Դե հիմա ձեր երեսը շփեցեք, այ այստեղ՝ քունքերը, ականջի մոտ... Այս շապիկով էլ գնալո՞ւ եք։ Իսկ ո՞ւր եք գնում, Տեսեք, աջ թեքի ծայրը ամբողջովին արյունոտ է։
— Ինչպե՞ս թե մի կողմ քաշվելու։
— Ճանապարհ տալու։ Սիրելի էակին և ատելիին էլ ճանապարհ տալու։ Եվ այնպես, որ ատելին ատելն էլ սիրելի դառնա. ահա այդպե՛ս ճանապարհ տալու. Եվ ասել նրանց՝ աստված ձեզ հետ, գնացեք, անցեք ու գնացեք, իսկ ես...
— Իսկ դո՞ւք։
Հետո գալիս է գնչուն և նույնպես փորձում.
<poem>
Գնչուն փորձեց աղջկանց՝
Սիրո՞ւմ են իրեն, թե չէ։
Բայց գնչուին էլ չի կարելի սիրել.
<poem>
Գնչուն գողություն կանի,
Իսկ իմ ցավը ո՞վ տանի։
Եվ շատ մարդիկ գալիս ու անցնում են այսպես, փորձելով աղջիկներին, նույնիսկ զինվորը.
<poem>
Զինվորն փորձեց աղջկանց՝
Սիրո՞ւմ են իրեն, թե չէ։
Բայց զինվորին արհամարհանքով են մերժում.
<poem>
Զինվորն էգուց կգնա,
Իսկ իմ...
Շատ անվայել մի տող էր դա, որ երգվեց ուղղակի բացեիբաց և աղմկալի հրճվանք առաջ բերեց ունկնդիրների մեջ։ Վերջապես գործը հասնում է վաճառականին.
<poem>
Վաճառականը փորձեց՝
Սիրո՞ւմ են իրեն, թե չէ։
Եվ պարզվում է, որ շատ են սիրում, այսինքն թե՝
<poem>
Նա իր ապրանքը ծախի՜,
Ես էլ լինեմ թագուհի։