|աղբյուր = [[«Դուբլինցիներ»]]
}}
:Նա նստել էր պատուհանի մոտ ու դիտում էր փողոց ներխուժող երեկոն։ Գլուխը սեղմել էր պատուհանի վարագույրին, ռունգերում՝ փոշոտ կրետոնի հոտն էր։ Հոգնած էր։
[[Պատկեր:Անցորդները քիչ էին։ Տուն գնաց վերջին շենքի բնակիչը, լսվեցին նրա ոտնաձայները սալահատակին և քիչ հետո դրանք խշրտացին նոր, կարմիր շենքերի առջեւ ձգվող արահետի խարամի վրա։ Սի ժամանակ այդտեղ դաշտ էր, ուր նրանք ամեն երեկո խաղում էին ուրիշ երեխաների հետ։ Հետո մի բելֆասթցի գնեց դաշտը եւ տեղը կառուցեց տներ, ոչ թե իրենց մուգ շագանակագույն փայտե տների նման, այլ պայծառ աղյուսե տներ, փայլող տանիքներով։ Փողոցի երեխաները սիրում էին խաղալ այդ դաշտում։ Խաղում էին Դեվինսները, ՈւոթերսներըԷվելին. Դանսները, փոքրիկ կաղ Քեուն, ինքը և իր եղբայրներն ու քույրերը։ Իհարկե, Էռնեստը երբեք չէր խաղում։ Նա արդեն մեծ էր։ png|thumb|right|400px]][[Կատեգորիա:արձակ]]
:Հայրը սովորություն ուներ երեխաներին հաճախ դաշտից դուրս քշել, հալածելով իր սև գավազանով, բայց սովորաբար փոքրիկ Քեուն պահակ Նա նստել էր կանգնում եւ ձայն տալիս, երբ նկատում պատուհանի մոտ ու դիտում էր հորը։ Բայց կարծես բոլորն էլ բավական երջանիկ էին այն ժամանակ։ Հայրը դեռ մի կերպ դիմանում փողոց ներխուժող երեկոն։ Գլուխը սեղմել էր և գլխավորը՝ մայրը դեռ կենդանի պատուհանի վարագույրին, ռունգերում՝ փոշոտ կրետոնի հոտն էր։ Դա շատ վաղուց Հոգնած էր։ Հիմա ինքը, իր եղբայրներն ու քույրերը հասակ են առել, մահացել է մայրը։ Թիզդի Դանսը նույնպես չկա, իսկ Ուութերսները վերադարձել են Անգլիա։ Ամեն ինչ փոխվում է։ Եվ այժմ, ուրիշների նման, ինքը նույնպես կհեռանա, կլքի տունը։
:Տո՛ւն։ Նա աչք ածեց սենյակըԱնցորդները քիչ էին։ Տուն գնաց վերջին շենքի բնակիչը, զննելով բոլոր ծանոթ իրերըլսվեցին նրա ոտնաձայները սալահատակին և քիչ հետո դրանք խշրտացին նոր, որոնք մաքրում կարմիր շենքերի առջեւ ձգվող արահետի խարամի վրա։ Մի ժամանակ այդտեղ դաշտ էր ամեն շաբաթ՝ այսքան տարիների ընթացքում, ուր նրանք ամեն անգամ զարմանալովերեկո խաղում էին ուրիշ երեխաների հետ։ Հետո մի բելֆասթցի գնեց դաշտը եւ տեղը կառուցեց տներ, ոչ թե որտեղից է այդքան փոշի հավաքվում։ Հավանաբար այլևս չտեսնի այդ ծանոթ իրերըիրենց մուգ շագանակագույն փայտե տների նման, որոնցից երբևէ չէր մտածումայլ պայծառ աղյուսե տներ, թե կբաժանվի։ Բայց փայլող տանիքներով։ Փողոցի երեխաները սիրում էին խաղալ այդ տարիների ընթացքում նա այդպես էլ չիմացավ այն քահանայի անունըդաշտում։ Խաղում էին Դեվինսները, որի դեղնած լուսանկարը կախված էր կոտրված ֆիլհարմոնիայի վերևումՈւոթերսները․ Դանսները, պատի վրափոքրիկ կաղ Քեուն, սուրբ Մարգարիտ-Մարիամ-Ալաքոքին պատկերող գունավոր փորագրության կողքին։ Նա ինքը և իր հոր դասընկերներից էր եղել և հայրը ցույց տալով նկարը հյուրերինեղբայրներն ու քույրերը։ Իհարկե, միշտ ավելացնում էր.:― Էռնեստը երբեք չէր խաղում։ Նա այժմ գտնվում է Մելբուռնում։արդեն մեծ էր։
:Աղջիկը համաձայնել էր հեռանալՀայրը սովորություն ուներ երեխաներին հաճախ դաշտից դուրս քշել, լքել հալածելով իր տունը։ Արդյոք դա ճի՞շտ քայլ էր։ Նա փորձեց հարցը կշռադատել բոլոր կողմերից։ Տանըսև գավազանով, ինչ էլ պատահեր, նա ուներ սնունդ, ապաստան բայց սովորաբար փոքրիկ Քեուն պահակ էր կանգնում եւ նրանցձայն տալիս, ում միշտ տեսել երբ նկատում էր հորը։ Բայց կարծես բոլորն էլ բավական երջանիկ էին այն ժամանակ։ Հայրը դեռ մի կերպ դիմանում էր և գլխավորը՝ մայրը դեռ կենդանի էր։ Դա շատ վաղուց էր։ Հիմա ինքը, իր շուրջը։ Իհարկեեղբայրներն ու քույրերը հասակ են առել, այստեղ աշխատանքը անչափ շատ էրմահացել է մայրը։ Թիզդի Դանսը նույնպես չկա, և ոչ միայն տանըիսկ Ուութերսները վերադարձել են Անգլիա։ Ամեն ինչ փոխվում է։ Եվ այժմ, այլև խանութում։ ուրիշների նման, ինքը նույնպես կհեռանա, կլքի տունը։
:Հետաքրքիր էՏո՛ւն։ Նա աչք ածեց սենյակը, ինչ կասեն խանութումզննելով բոլոր ծանոթ իրերը, երբ իմանանորոնք մաքրում էր ամեն շաբաթ՝ այսքան տարիների ընթացքում, ամեն անգամ զարմանալով, որ փախել թե որտեղից է մի երիտասարդի հետ։ «Հիմարի մեկն էրայդքան փոշի հավաքվում։ Հավանաբար այլևս չտեսնի այդ ծանոթ իրերը,»որոնցից երբևէ չէր մտածում,— կասեն նրանք իր մասինթե կբաժանվի։ Բայց այդ տարիների ընթացքում նա այդպես էլ չիմացավ այն քահանայի անունը, իսկ տեղը հայտարարությունից հետո իսկույն կզբաղեցնեն։ Միսս Գեւանը անչափ ուրախ կլիներ։ Նա միշտ կշտամբելու առիթ որի դեղնած լուսանկարը կախված էր փնտրումկոտրված ֆիլհարմոնիայի վերևում, հատկապեսպատի վրա, երբ շուրջը լսողներ կային։:— Միսս Հիլլսուրբ Մարգարիտ֊Մարիամ֊Ալաքոքին պատկերող գունավոր փորագրության կողքին։ Նա իր հոր դասընկերներից էր եղել և հայրը ցույց տալով նկարը հյուրերին, մի՛թե չեք տեսնում, որ լեդիները ձեզ են սպասում։միշտ ավելացնում էր․:— Խնդրեմ, բարեհաճ եղեք, միսս Հիլլ։Նա այժմ գտնվում է Մելբուռնում։
:Խանութից հեռանալը այնքան Աղջիկը համաձայնել էր հեռանալ, լքել իր տունը։ Արդյոք դա ճի՞շտ քայլ էր։ Նա փորձեց հարցը կշռադատել բոլոր կողմերից։ Տանը, ինչ էլ ցավալի չէր։պատահեր, նա ուներ սնունդ, ապաստան եւ նրանց, ում միշտ տեսել էր իր շուրջը։ Իհարկե, այստեղ աշխատանքը անչափ շատ էր, և ոչ միայն տանը, այլև խանութում։
:Բայց նոր տան մեջՀետաքրքիր է, հեռավոր անծանոթ երկրում իր դրությունը կփոխվի։ Նա ամուսնացած կլինի, Նա՝ Էվելինը։ Մարդիկ արդեն հարգանքով կվերաբերվեն իր հետ և նա մոր ճակատագիրը չի ունենա։ Անգամ հիմաինչ կասեն խանութում, երբ նա տասնինն անց աղջիկ էր, իրեն անպաշտպան էր զգում հոր զայրույթից։ Նա դիտեր՝ սրտի անկանոն խփոցների պատճառը դա էր։ Երբ փոքր էր, հայրը չէր հարձակվում նրա վրա այնպես, ինչպես սովորություն ուներ հարձակվել Հենրիի կամ Էռնեստի վրա, որովհետև ինքը աղջիկ էր, բայց վերջերս սկսել էր սպառնալ և ասում էրիմանան, որ միայն հանգուցյալ մոր անունն փախել է նրան փրկում։ Եվ այժմ չկար մեկըմի երիտասարդի հետ։ «Հիմարի մեկն էր», որ պաշտպաներ։ Էռնեստը մահացել էր։ Հարրին— կասեն նրանք իր մասին, որ եկեղեցիներ էր նկարազարդում, միշտ զբաղված էր լինում որևէ գյուղում։ Իսկ փողի համար շաբաթ օրվա մշտական վեճերը նրան շատ էին ձանձրացրել։ իսկ տեղը հայտարարությունից հետո իսկույն կզբաղեցնեն։ Միսս Գեւանը անչափ ուրախ կլիներ։ Նա միշտ հորն կշտամբելու առիթ էր տալիս աշխատավարձի յոթ շիլլինգը։ Նույնն էր անում և Հարրինփնտրում, ուղարկելով ինչքան կարող էր։ Բայց ամենադժվարը այդ փողերը մի քիչ ետ գցելն էր։ հատկապես, երբ շուրջը լսողներ կային։
:Հայրն ասում էր— Միսս Հիլլ, որ աղջիկը փողը շռայլում է, նա անխելք է, ինքը թույլ չի տամի՛թե չեք տեսնում, որ դժվարությամբ վաստակած փողը կորչի և չէր հանգստանում այդ բոլորով, ասում էր դեռ ավելին, քանի որ շաբաթ երեկո հարբած էր լինում։ Վերջում նա աղջկան փող էր տալիս և հարցնում, թե արդյոք մտադիր չէ՞ կիրակնօրյա ճաշի համար գնումներ անել։ Հետո Էվելինը պետք է տնից դուրս վազեր, ձեռքին՝ սև կաշվե դրամապանակը, հրմշտեր ամբոխը աջ ու ձախ և տուն վերադառնար ուշ երեկոյան, կքված գնումների ծանրության տակ։ Ծայրը ծայրին հասցնելու համար նա աշխատում էր ամբողջ օրը և բացի այդ հետևում էր իր խնամքին թողնված երկու երեխաներին, որ ճաշեն ու դպրոց գնան ժամանակին։ Դա ծանր աշխատանք էր, ծանր կյանք, բայց հիմա, երբ նա որոշել էր լքել տունը, առօրյան այնքան էլ ծանր ու անցանկալի չէր։լեդիները ձեզ են սպասում։
:Որոշել էր նոր կյանք սկսել Ֆրանկի հետ։ Ֆրանկը բարի էր— Խնդրեմ, սրտաբաց ու արի։ Այս գիշեր ինքը կմեկնի նրա հետ գիշերային նավովբարեհաճ եղեք, կլինի նրա կինը և կապրի նրա հետ Բուենոս֊Այրեսում, որտեղ Ֆրանկը տուն ուներ նրանց սպասող։ Որքան լավ էր հիշում առաջին հանդիպումը։ Ֆրանկը վարձով ապրում էր գլխավոր փողոցի վրա գտնվող տանը, ուր ինքը հաճախ էր այցելում։ Թվում էր դա մի քանի շաբաթ առաջ էր։ Ֆրանկը կանգնել էր դարպասի մոտ, կեպին ծոծրակին հետ ցցած, մազերը թափված էին բրոնզագույն դեմքին։ Հետո նրանք ծանոթացան։ Նա ամեն երեկո խանութի մոտ սպասում էր Էվելինին՝ տուն ուղեկցելու։ Ֆրանկը տարավ նրան դիտելու «Գնչուհին» և նա, նստելով տղայի կողքին, իր համար անսովոր տեղում, իրեն զգում էր յոթերորդ երկնքում։ միսս Հիլլ։
:Ֆրանկը սիրում էր երաժշտություն եւ մի քիչ Խանութից հեռանալը այնքան էլ երգել գիտեր։ Մարդիկ ցիտեին նրանց փոխադարձ համակրանքի մասին, և երբ Ֆրանկը երգում էր նավաստու եւ աղջկա սիրո երգը, ինքը միշտ հաճելի շփոթմունք էր զգում։ Նա աղջկան կատակով Փոփենս էր անվանում։ Սկզբում պարզապես հաճելի էր երկրպագու ունենալ, իսկ հետո Ֆրանկը սկսեց դուր գալ նրան։ Նա գիտեր պատմություններ հեռու երկրների մասին եւ իր կարիերան սկսել էր որպես կրտսեր նավաստի «Ալլան Լայն» ընկերության նավի վրա, որը նավարկում էր Կանադա երթուղով։ Նա գիտեր այն բոլոր նավերի ու ընկերությունների անունները, որտեղ մի ժամանակ աշխատել էր։ Անցել էր Մագեյանի նեղուցով եւ պատմություններ գիտեր սարսափելի պատագոնցիների մասին։ Ասում էր, որ իր գործերը հաջող են Բուենոս–Այրեսում, եւ, որ, այցի է եկել իր հայրենիքը միայն հանգստի համար։ ցավալի չէր։
:ԻհարկեԲայց նոր տան մեջ, հայրն իմացավ ամեն ինչ հեռավոր անծանոթ երկրում իր դրությունը կփոխվի։ Նա ամուսնացած կլինի, նա՝ Էվելինը։ Մարդիկ արդեն հարգանքով կվերաբերվեն իր հետ և արգելեց աղջկան նա մոր ճակատագիրը չի ունենա։ Անգամ հիմա, երբ նա տասնինն անց աղջիկ էր, իրեն անպաշտպան էր զգում հոր զայրույթից։ Նա գիտեր՝ սրտի անկանոն խփոցների պատճառը դա էր։ Երբ փոքր էր, հայրը չէր հարձակվում նրա հետ գործ ունենալ։:— Գիտեմ այդ նավաստիներինվրա այնպես,— ասաց նա։ինչպես սովորություն ուներ հարձակվել Հենրիի կամ Էռնեստի վրա, որովհետև ինքը աղջիկ էր, բայց վերջերս սկսել էր սպառնալ և ասում էր, որ միայն հանգուցյալ մոր անունն է նրան փրկում։ Եվ այժմ չկար մեկը, որ պաշտպաներ։ Էռնեստը մահացել էր։ Հարրին, որ եկեղեցիներ էր նկարազարդում, միշտ զբաղված էր լինում որևէ գյուղում։ Իսկ փողի համար շաբաթ օրվա մշտական վեճերը նրան շատ էին ձանձրացրել։ Նա միշտ հորն էր տալիս աշխատավարձի յոթ շիլլինգը։ Նույնն էր անում և Հարրին, ուղարկելով ինչքան կարող էր։ Բայց ամենադժվարը այդ փողերը մի քիչ ետ գցելն էր։
:Եվ մի օրՀայրն ասում էր, հայրը վիճեց Ֆրանկի հետոր աղջիկը փողը շռայլում է, եւ նա անխելք է, ինքը թույլ չի տա, որ դժվարությամբ վաստակած փողը կորչի և չէր հանգստանում այդ բոլորով, ասում էր դեռ ավելին, քանի որ շաբաթ երեկո հարբած էր լինում։ Վերջում նա աղջկան փող էր տալիս և հարցնում, թե արդյոք մտադիր չէ՞ կիրակնօրյա ճաշի համար գնումներ անել։ Հետո Էվելինը ստիպված պետք է տնից դուրս վազեր, ձեռքին՝ սև կաշվե դրամապանակը, հրմշտեր ամբոխը աջ ու ձախ և տուն վերադառնար ուշ երեկոյան, կքված գնումների ծանրության տակ։ Ծայրը ծայրին հասցնելու համար նա աշխատում էր դրանից հետո գաղտնի հանդիպել։ամբողջ օրը և բացի այդ հետևում էր իր խնամքին թողնված երկու երեխաներին, որ ճաշեն ու դպրոց գնան ժամանակին։ Դա ծանր աշխատանք էր, ծանր կյանք, բայց հիմա, երբ նա որոշել էր լքել տունը, առօրյան այնքան էլ ծանր ու անցանկալի չէր։
:Երեկոն թանձրացավ փողոցում։ Ծնկներին դրված նամակների սպիտակությունը անորոշացավ։ Նամակներից մեկը գրված Որոշել էր նոր կյանք սկսել Ֆրանկի հետ։ Ֆրանկը բարի էր հորը, մյուսը՝ Հարրիին։ Էռնեստը իր սիրելին է եղելսրտաբաց ու արի։ Այս գիշեր ինքը կմեկնի նրա հետ գիշերային նավով, բայց Հարրիին նույնպես սիրում էր։ Վերջին ժամանակներս Էվելինը սկսել կլինի նրա կինը և կապրի նրա հետ Բուենոս֊Այրեսում, որտեղ Ֆրանկը տուն ուներ նրանց սպասող։ Որքան լավ էր նկատել հոր ծերությունը։ Նա կզգար իր բացակայությունը։ Երբեմն նա կարող հիշում առաջին հանդիպումը։ Ֆրանկը վարձով ապրում էր անչափ բարի լինել։ Մի գլխավոր փողոցի վրա գտնվող տանը, ուր ինքը հաճախ էր այցելում։ Թվում էր դա մի քանի օր շաբաթ առաջ, երբ հիվանդ էր։ Ֆրանկը կանգնել էրդարպասի մոտ, հայրը կարդաց Նրա համար «Սարսափելի պատմություններից» մի պատմվածք և կրակի վրա հաց տաքացրեց։ Մի ուրիշ անգամկեպին ծոծրակին հետ ցցած, երբ մայրը դեռ կենդանի մազերը թափված էին բրոնզագույն դեմքին։ Հետո նրանք ծանոթացան։ Նա ամեն երեկո խանութի մոտ սպասում էրԷվելինին՝ տուն ուղեկցելու։ Ֆրանկը տարավ նրան դիտելու «Գնչուհին» և նա, ողջ ընտանիքով գնացին Հաութի Հիլլ՝ պիկնիկի։ Էվելինը մինչեւ հիմա էլ հիշում էրնստելով տղայի կողքին, թե ինչպես հայրը երեխաներին ծիծաղեցնելու իր համար դրեց մոր գլխարկը։անսովոր տեղում, իրեն զգում էր յոթերորդ երկնքում։
:Ժամանակն անցնում Ֆրանկը սիրում էրերաժշտություն եւ մի քիչ էլ երգել գիտեր։ Մարդիկ ցիտեին նրանց փոխադարձ համակրանքի մասին, իսկ նա դեռ նստած և երբ Ֆրանկը երգում էր պատուհանի վարագույրի մոտ, շնչելով կրետոնի փոշոտ հոտը։ Ներքևից, փողոցի մյուս ծայրիցնավաստու եւ աղջկա սիրո երգը, նրա ականջին հասավ փողոցային երգեհոնի նվագը։ Նրան ծանոթ ինքը միշտ հաճելի շփոթմունք էր այդ մեղեդին։ Տարօրինակ զգում։ Նա աղջկան կատակով Փոփենս էր, որ երգը հնչում անվանում։ Սկզբում պարզապես հաճելի էր հենց հիմաերկրպագու ունենալ, ասես նորից հիշեցնելով մորը տված խոստումը՝ չլքել տունը այնքան ժամանակ, որքան կարող է։ Հիշեց հիվանդ մոր վերջին գիշերը, նա պառկած իսկ հետո Ֆրանկը սկսեց դուր գալ նրան։ Նա գիտեր պատմություններ հեռու երկրների մասին եւ իր կարիերան սկսել էր դահլիճի մյուս կողմում գտնվող մութ սենյակումորպես կրտսեր նավաստի «Ալլան Լայն» ընկերության նավի վրա, իսկ դրսից լսվում որը նավարկում էր իտալական մի թախծոտ մեղեդի։ Երաժշտին վեց պենս տվեցին Կանադա երթուղով։ Նա գիտեր այն բոլոր նավերի ու ասացինընկերությունների անունները, որտեղ մի ժամանակ աշխատել էր։ Անցել էր Մագելանի նեղուցով եւ պատմություններ գիտեր սարսափելի պատագոնցիների մասին։ Ասում էր, որ հեռանա։ Հիշեցիր գործերը հաջող են Բուենոս–Այրեսում, ինչպես հայրը ինքնավստահ քայլելով ետ վերադարձավ հիվանդի սենյակըեւ, որ, քրթմնջալով.այցի է եկել իր հայրենիքը միայն հանգստի համար։
:— Անիծվա՛ծ իտալացիներ։ Անգամ այստեղ են հայտնվում։Իհարկե, հայրն իմացավ ամեն ինչ և արգելեց աղջկան նրա հետ գործ ունենալ։
:Եվ երբ պատկերացրեց— Գիտեմ այդ նավաստիներին, թե ինչպես մոր կյանքի խղճալի պահերը իրեն են փոխանցվում, կյանք, որը բաղկացած է եղել ամենօրյա աննկատ զոհաբերություններից և վերջացել կատարյալ խելագարության մեջ, Էվելինը դողաց, ասես նորից լսեց հիվանդ մոր ձայնը, որ բութ համառությամբ կրկնում էր.:― Դերեո՚ն Սերո՚ն, Դերեո՚ն Սերո՚ն։— ասաց նա։
:Նա սարսափահար տեղից վեր թռավ։ Փախչե՛լ։ Պե՛տք է փախչել։ Ֆրանկը կփրկի իրեն։ Նա կտա նոր կյանքԵվ մի օր, գուցե և սեր։ Էվելինը ապրել է ցանկանում։ Ինչո՞ւ պետք է ինքն էլ դժբախտ լինի։ Նա նույնպես երջանկության իրավունք ունի։ Ֆրանկը կգրկիհայրը վիճեց Ֆրանկի հետ, կսեղմի կրծքին։ Նա կփրկի։եւ Էվելինը ստիպված էր դրանից հետո գաղտնի հանդիպել։
:Երեկոն թանձրացավ փողոցում։ Ծնկներին դրված նամակների սպիտակությունը անորոշացավ։ Նամակներից մեկը գրված էր հորը, մյուսը՝ Հարրիին։ Էռնեստը իր սիրելին է եղել, բայց Հարրիին նույնպես սիրում էր։ Վերջին ժամանակներս Էվելինը կանգնել սկսել էր ամբոխի մեջ՝ Նորդ Ուոլլ նավահանգստում։ Ֆրանկը բռնել նկատել հոր ծերությունը։ Նա կզգար իր բացակայությունը։ Երբեմն նա կարող էր նրա ձեռքըանչափ բարի լինել։ Մի քանի օր առաջ, եւ նա միայն զգում երբ հիվանդ էր, որ տղան նորից ու նորից համոզում ու ինչ-որ բան է պատմում ճանապարհորդության մասին։ Նավահանգիստը լիքն հայրը կարդաց Նրա համար «Սարսափելի պատմություններից» մի պատմվածք և կրակի վրա հաց տաքացրեց։ Մի ուրիշ անգամ, երբ մայրը դեռ կենդանի էր զինվորներով ու նրանց մոխրագույն ճամպրուկներով։ Նավամատույցի լայն դռան մեջ նա տեսավ խարիսխ նետած, վառ լույսերով նավի սև զանգվածը։ ողջ ընտանիքով գնացին Հաութի Հիլլ՝ պիկնիկի։ Էվելինը լուռ էր։ Այտերը սառն էին ու գունատ։ Նա հուսահատված աղոթում մինչեւ հիմա էլ հիշում էր աստծուն խելքի բերել իրեն, ցույց տալ, թե որն է իր պարտքը։ ինչպես հայրը երեխաներին ծիծաղեցնելու համար դրեց մոր գլխարկը։
:Նավը սուլեց մառախուղի մեջ երկար և ողբալի սուլոցով։ Եթե մեկնիԺամանակն անցնում էր, առավոտյան բաց ծովում կլինիիսկ նա դեռ նստած էր պատուհանի վարագույրի մոտ, Բուենոս֊Այրես տանող նավի վրաշնչելով կրետոնի փոշոտ հոտը։ Ներքևից, Ֆրանկի հետ միասին։ Տոմսերն արդեն վերցրել են։ Մի՞թե այսքանից հետոփողոցի մյուս ծայրից, ինչ Ֆրանկը արել էնրա ականջին հասավ փողոցային երգեհոնի նվագը։ Նրան ծանոթ էր այդ մեղեդին։ Տարօրինակ էր, ինքը որ երգը հնչում էր հենց հիմա, ասես նորից հիշեցնելով մորը տված խոստումը՝ չլքել տունը այնքան ժամանակ, որքան կարող է հրաժարվել։ Հուսահատությունից է։ Հիշեց հիվանդ մոր վերջին գիշերը, նա սրտխառնություն զգացպառկած էր դահլիճի մյուս կողմում գտնվող մութ սենյակում, բայց շրթունքները դեռ շարունակում էին շարժվել լուռ իսկ դրսից լսվում էր իտալական մի թախծոտ մեղեդի։ Երաժշտին վեց պենս տվեցին ու կրքոտ աղոթքից։ասացին, որ հեռանա։ Հիշեց, ինչպես հայրը ինքնավստահ քայլելով ետ վերադարձավ հիվանդի սենյակը, քրթմնջալով․
:Հնչեց ղանգը, ասես իր սրտում։ Զգաց՝ ձեռքը բռնեցին։:— Գնա՛նք։Անիծվա՛ծ իտալացիներ։ Անգամ այստեղ են հայտնվում։
:Աշխարհի բոլոր ծովերը փոթորկեցին Նրա սրտում։ Ֆրանկը նրան նետում Եվ երբ պատկերացրեց, թե ինչպես մոր կյանքի խղճալի պահերը իրեն են փոխանցվում, կյանք, որը բաղկացած է հորձանքի եղել ամենօրյա աննկատ զոհաբերություններից և վերջացել կատարյալ խելագարության մեջ, ուզում է խեղդել։ Նա երկու ձեռքով կառչեց երկաթե ճաղաշարքից։:— Գնա՛նք։Էվելինը դողաց, ասես նորից լսեց հիվանդ մոր ձայնը, որ բութ համառությամբ կրկնում էր․
:Ո՛չ— Դերեո՚ն Սերո՚ն, ո՛չ, ո՛չ։ Դա անհնար է։ Նրա ձեռքերը խելագար ջղաձգումով կառչեցին երկաթներից։ Եվ նրան կլանող հորձանուտի առաջ Էվելինը հուսահատ մի ճիչ արձակեց։:― Էվելի՛ն, Է՛վի։Դերեո՚ն Սերո՚ն։
:Նա սարսափահար տեղից վեր թռավ։ Փախչե՛լ։ Պե՛տք է փախչել։ Ֆրանկը անցավ արգելագիծը և այժմ կանչում էր մյուս կողմից, որ նա հետևի կփրկի իրեն։ Նրա վրա գոռում էինՆա կտա նոր կյանք, որ ճանապարհ տա մյուսներին, բայց նա շարունակում էր կանչել աղջկան։ գուցե և սեր։ Էվելինը իր գունատ, անտարբեր դեմքը շրջել էր դեպի ապրել է ցանկանում։ Ինչո՞ւ պետք է ինքն էլ դժբախտ լինի։ Նա նույնպես երջանկության իրավունք ունի։ Ֆրանկըկգրկի, ասես մի անօգնական կենդանի լիներ։ Նրա աչքերը ոչինչ չէին ասում՝ ոչ սեր, ոչ հրաժեշտ, ոչ մտերմություն։կսեղմի կրծքին։ Նա կփրկի։
Էվելինը կանգնել էր ամբոխի մեջ՝ Նորդ Ուոլլ նավահանգստում։ Ֆրանկը բռնել էր նրա ձեռքը, եւ նա միայն զգում էր, որ տղան նորից ու նորից համոզում ու ինչ֊որ բան է պատմում ճանապարհորդության մասին։ Նավահանգիստը լիքն էր զինվորներով ու նրանց մոխրագույն ճամպրուկներով։ Նավամատույցի լայն դռան մեջ նա տեսավ խարիսխ նետած, վառ լույսերով նավի սև զանգվածը։ Էվելինը լուռ էր։ Այտերը սառն էին ու գունատ։ Նա հուսահատված աղոթում էր աստծուն խելքի բերել իրեն, ցույց տալ, թե որն է իր պարտքը։
[[Կատեգորիա:արձակ]]Նավը սուլեց մառախուղի մեջ երկար և ողբալի սուլոցով։ Եթե մեկնի, առավոտյան բաց ծովում կլինի, Բուենոս֊Այրես տանող նավի վրա, Ֆրանկի հետ միասին։ Տոմսերն արդեն վերցրել են։ Մի՞թե այսքանից հետո, ինչ Ֆրանկը արել է, ինքը կարող է հրաժարվել։ Հուսահատությունից նա սրտխառնություն զգաց, բայց շրթունքները դեռ շարունակում էին շարժվել լուռ ու կրքոտ աղոթքից։ Հնչեց ղանգը, ասես իր սրտում։ Զգաց՝ ձեռքը բռնեցին։— Գնա՛նք։ Աշխարհի բոլոր ծովերը փոթորկեցին Նրա սրտում։ Ֆրանկը նրան նետում է հորձանքի մեջ, ուզում է խեղդել։ Նա երկու ձեռքով կառչեց երկաթե ճաղաշարքից։— Գնա՛նք։ Ո՛չ, ո՛չ, ո՛չ։ Դա անհնար է։ Նրա ձեռքերը խելագար ջղաձգումով կառչեցին երկաթներից։ Եվ նրան կլանող հորձանուտի առաջ Էվելինը հուսահատ մի ճիչ արձակեց։— Էվելի՛ն, Է՛վի։ Ֆրանկը անցավ արգելագիծը և այժմ կանչում էր մյուս կողմից, որ նա հետևի իրեն։ Նրա վրա գոռում էին, որ ճանապարհ տա մյուսներին, բայց նա շարունակում էր կանչել աղջկան։ Էվելինը իր գունատ, անտարբեր դեմքը շրջել էր դեպի Ֆրանկը, ասես մի անօգնական կենդանի լիներ։ Նրա աչքերը ոչինչ չէին ասում՝ ոչ սեր, ոչ հրաժեշտ, ոչ մտերմություն։