Changes

:Միստր Ջեյմս Դաֆֆին ապրում Էր էր Դուբլինի Չափելիդոդ արվարձանում, ցանկանալով որքան կարող Է է հեռու լինել այն քաղաքից, որի քաղաքացին Էր էր համարվում։ Պատճառը երեւի այն էր, որ Դուբլինի արվարձանները նա համարում էր գռեհիկ, անչափ ժամանակակից և հավակնոտ։ Ապրում էր մի հին, մռայլ շենքում, որի պատուհաններից երևում էր շարքից դուրս եկած օղեգործարանը, իսկ ավելի վեր՝ ծանծաղ գետի ափին կառուցված Դուբլինը։

:Նրա սենյակի բարձր պատերը համարյա մերկ էին, իսկ սենյակում դրված կահույքի ամեն մի կտորը ինքն էր գնել, երկաթե սև մահճակալ, երկաթե լվացարան, չորս հյուսկեն աթոռներ, կախիչ, ածխի դույլ, օջախի ունելիք, երկաթե ցանց և երկտակ գրակալով մի քառանկյուն սեղան։ Չներկված փայտից սարքած գրադարակներով պատի որմնախորշը նրա գրապահարանն էր։ Մահճակալը ծածկված էր համակ ծածկոցով, իսկ ոտքերի մոտ փռված էր սև ու կապույտ գույներով փոքրիկ գորգը։ Լվացարանի վերևում ձեռքի մի հայելի էր, կախված, իսկ բուխարիկի միակ զարդարանքն է էր նրա վրա դրված սպիտակ լուսամփոփով լամպը։ Չներկված գրադարակներում գրքերը դասավորված էին ըստ ծավալի ու բարձրության։ Ուորդավորդի լրիվ հատորները ներքևում էին, իսկ վերևում՝ «Մեյնուրսյան կատեխիզիսի» մոմլաթե կազմով օրինակը։ Գրենական պիտույքները միշտ էլ սեղանին էին։ Սեղանին էր դրված Հաուպտմանի «Միքայել Քրամերի» ձեռագիո ձեռագիր թարգմանությունը, ուր նշագրումները արված էին մանուշակագույն թանաքով։ Նաև թղթերի մի փոքրիկ հակ կար, ամրացված պղնձե կապիչով; կապիչով։ Թղթերի վրա նա երբեմն գրում էր որևէ նախադասություն, իսկ մի անգամ հեգնական տրամադրության ժամանակ «Բայլ Բինսի» ազդը սոսնձել էր առաջին թերթին։ Գրակալի կափարիչը բւսրձրացնելիս բարձրացնելիս սենյակը լցվում էր մայրափայտից պատրաստված մատիտների, սոսինձի եւ փտած խնձորի բույրով, որ երևի թողել էին դարակում ու մոռացել։

:Միստր Դաֆֆին խորշում էր այն ամենից, ինչը հիշեցնում էր ֆիզիկական կամ հոգեկան անհավասարակշռություն։ Միջնադարյան գիտնականը նրան կանվաներ Սատուրնի աստղի տակ ծնված մարդ։ Դուբլինի քամոտ փողոցներից կոշտացած դեմքը, նրա անցած կյանքի լուռ վկան էր։ Բավականին խոշոր ու երկար գլխին չոր ու սև մազերի մի խուրձ կար, իսկ շիկակարմիր բեղն անկարող էր թաքցնել մռայլ բերանը։ Այտոսկրները դեմքին նույնպես դաժան արտահայտություն էին տալիս։ Բայց շիկավուն հոնքերի տակից աշխարհին նայող աչքերում այդ դաժանությունը չկար։ Այդ աչքերը այնպիսի տպավորություն էին թողնում, ասես պատրաստ էին ուրիշների մոտ գնահատել քավելու բնազդը, բայց հաճախ էին հուսախաբվել այդ հարցում։ Ապրում էին իր մարմնից փոքր֊ինչ հեռու, կասկածող ու խեթ հայացքներ նետելով սեփական արարքների վրա։ Միստր Դաֆֆին ինքնակենսագրություն կազմելու տարօրինակ սովորություն ուներ, մտովին կազմում էր իր մասին մի կարճ նախադասություն, որտեղ ենթական երրորդ դեմքով էր, իսկ ստորոգյալը՝ անցյալ ժամանակով։ Աղքատներին երբեք ողորմություն չէր տալիս, քայլում էր ուղիղ, ընկույզե ամուր ձեռնափայտը ձեռքին։

:Արդեն մի քանի տարի գանձապահ էր աշխատում Բագոտ սթրիթի վրա գտնվող մի մասնավոր բանկում։ Ամեն առավոտ տրամվայով Չափելիզոդից գալիս էր աշխատանքի, իսկ կեսօրին նախաճաշում էր Դան Բըրքի մոտ, վերցնելով մի շիշ թույլ գարեջուր եւ արմտիքի բիսկվիտներ։ Ժամը չորսին աշխատանքը վերջանում էր։ Ճաշում էր Ջորջ սթրիթի վրա գտնվող ճաշարաններից մեկում, որովհետև վստահ էր, որ չի հանդիպի Դուբլինի ոսկե երիտասարդությանը և որտեղ սնունդը էժան էր։ Երեկոները անց էր կացնում տանտիրուհու դաշնամուրի առաջ, կամ էլ թափառում էր քաղաքի արվարձաններում։ Սերը Մոցարտի երաժշտության նկատմամբ նրան երբեմն բերում էր օպերա կամ համերգասրահ. համերգասրահ․ սրանք էին նրա կյանքի միակ զվարճությունները։

:Նա ոչ ուղեկից ուներ, ոչ ընկեր, ոչ հավատ ուներ, և ոչ էլ կրոն։ Ապրում էր իր հոգևոր կյանքը մեն-մենակմեն֊մենակ, ոչ մեկի հետ չկիսելով։ Ծննդյան տոներին այցելում էր բարեկամներին և մեկ էլ ուղեկցում նրանց մինչև գերեզմանոց, երբ մահանում էին։ Նա այս երկու հասարակական պարտականությունները կատարում էր հանուն ավանդական արժանապատվության, բայց մազաչափ անգամ չէր զիջում այն պայմանականություններին, որոնք ղեկավարում էին հասարակական կյանքը։ Երբեւմն մտածում էր, որ բարենպաստ պայմաններում կթալաներ բանկը, բայց հարմար պայմաններ չլինելու պատճառով նրա կյանքը հոսում էր անաղմուկ՝ մի սովորական պատմություն։

:Մի երեկո, Ռոտոնդոյում, երբ նա նստած էր երկու կանանց թիկունքում, և սակավամարդ դահլիճը անհաջողության մատնված համերգի ճնշող կանխագուշակումն էր խորհրդանշում, իրենից մի քիչ առաջ նստած կինը, նայելով համարյա դատարկ դահլհճհն ասաց. :― Ի՜նչ ցավալի է, որ թատրոնում այսքան քիչ մարդ կա։ Անչափ դժվար կլինի նրանց համար, ովքեր կերգեն դատարկ նստարանների առջև։ դահլիճին ասաց․

:Միստր Դաֆֆին դիտողությունն ընդունեց որպես զրույցի հրավեր, զարմանալով կնոջ համարձակության վրա։ Խոսակցության ժամանակ նա աշխատեց հիշողության մեջ պահել նրա դիմագծերը, և իմանալով, որ կնոջ կողքին նստածը նրա աղջիկն — Ի՜նչ ցավալի է, եզրակացրեց, որ կինը մեկ կամ մի քանի տարով է իրենից երիտասարդ։ Կնոջ ձվաձև, ընդգծված դիմագծերով դեմքը, որն առաջ հավանաբար գեղեցիկ էր եղել, խելացի էր եւ համակրելի։ Աչքերը մուգ կապույտ էին ու համառ։ Սկզբում հայացքը, որի մեջ թվում էր մարտահրավեր կար, բիբի աննկատ անցումով դեպի ակնածիածանը, մի պահ թուլանում էր, եւ ի հայտ բերում խառնվածքի գերզգայնությունը, իսկ հետո բիբը արագորեն նորից հաստատվում էր իր տեղում, եւ այդ փոքր-ինչ բացահայտված էությունը հայտնվում էր ողջամտության իշխանության ներքո։ Կարակուլի ժակետը, որը կիպ գրկել էր նրա փարթամ կուրծքըթատրոնում այսքան քիչ մարդ կա։ Անչափ դժվար կլինի նրանց համար, ավելի էր ընդգծում այդ մարտահրավերը։ ովքեր կերգեն դատարկ նստարանների առջև։

:Այդ օրից Միստր Դաֆֆին դիտողությունն ընդունեց որպես զրույցի հրավեր, զարմանալով կնոջ համարձակության վրա։ Խոսակցության ժամանակ նա աշխատեց հիշողության մեջ պահել նրա դիմագծերը, և իմանալով, որ կնոջ կողքին նստածը նրա աղջիկն է, եզրակացրեց, որ կինը մեկ կամ մի քանի շաբաթ անց Իլսֆորթ Տերրասումտարով է իրենից երիտասարդ։ Կնոջ ձվաձև, ընդգծված դիմագծերով դեմքը, որն առաջ հավանաբար գեղեցիկ էր եղել, խելացի էր եւ համակրելի։ Աչքերը մուգ կապույտ էին ու համառ։ Սկզբում հայացքը, որի մեջ թվում էր մարտահրավեր կար, բիբի աննկատ անցումով դեպի ակնածիածանը, մի համերգի ժամանակ նրանք հանդիպեցին երկրորդ անգամ պահ թուլանում էր, եւ միստր Դաֆֆին օգտվելով առիթիցի հայտ բերում խառնվածքի գերզգայնությունը, երբ աղջկա ուշադրությունը զբաղված իսկ հետո բիբը արագորեն նորից հաստատվում էրիր տեղում, ավելի խորացրեց մտերմությունը։ Կինը մինչ եւ այդ իր ամուսնու մասին մեկ֊երկու անգամ ակնարկել փոքր֊ինչ բացահայտված էությունը հայտնվում էրողջամտության իշխանության ներքո։ Կարակուլի ժակետը, բայց որը կիպ գրկել էր նրա տոնը սպառնալիքի երանգ չուներ։ Նրա անունը միսիս Սինիքո էր։ Ամուսնու ապուպապը Լեգհորնից էր։ Ամուսինը առևտրական նավի կապիտան փարթամ կուրծքը, ավելի էր եւ նավարկում էր Դուբլին-Հոլանդիա երթուղով։ Ունեին մի երեխա։ ընդգծում այդ մարտահրավերը։

:Եվ երբ միստր Դաֆֆին պատահաբար հանդիպեց նրան երրորդ Այդ օրից մի քանի շաբաթ անց Իլսֆորթ Տերրասում, մի համերգի ժամանակ նրանք հանդիպեցին երկրորդ անգամ, ապա քաջություն ունեցավ ժամադրելու։ Նա եկավ։ Դա սկիզբ դրեց նրանց բազմաթիվ հանդիպումներին։ Հանդիպում էին մեծ մասամբ երեկոյան, նախընտրելով զբոսնել ամենախաղաղ թաղամասերում։ Բայց եւ միստր Դաֆֆինօգտվելով առիթից, որը հակակրանք ուներ ամեն տեսակ գաղտնի արարքների նկատմամբ եւ մտածելով, թե հանդիպումները գաղտնի են, ստիպեց միսիս Սինիքոյին, որ իրեն տուն հրավիրի։ Կապիտան Սինիքոն քաջալերեց նրա այցելությունները, մտածելով, որ վերջինս նպատակ ունի խնդրելու երբ աղջկա ձեռքը։ Նա կնոջն այնքան անկեղծորեն ուշադրությունը զբաղված էր ազատել , ավելի խորացրեց մտերմությունը։ Կինը մինչ այդ իր սեփական զվարճությունների ցուցակից, որ չէր կարծում, թե կգտնվի նրանով հետաքրքրվող որևէ մեկը։ Եվ քանի որ կապիտանը հաճախ ամուսնու մասին մեկ֊երկու անգամ ակնարկել էր բացակայում տնից, իսկ աղջիկը երաժշտության դասեր էր տալիս, միստր Դաֆֆին հնարավորություն ունեցավ մտերմանալ կնոջ հետ։ Մինչ այդ երկուսն էլ նման արկած չէին ունեցել, բայց այդ մտերմությունը նրանց չէր կաշկանդում։ Քայլ առ քայլ միստր Դաֆիի մտքերն ու հոգեկան աշխարհը համակեցին կնոջը։ Նա կնոջը գրքեր նրա տոնը սպառնալիքի երանգ չուներ։ Նրա անունը միսիս Սինիքո էր։ Ամուսնու ապուպապը Լեգհորնից էր։ Ամուսինը առևտրական նավի կապիտան էր տալիս, կիսում իր հոգեկան կյանքը նրա հետ։ եւ նավարկում էր Դուբլին֊Հոլանդիա երթուղով։ Ունեին մի երեխա։

:Միսիս Սինիքոն կլանում էր նրա ամեն մի խոսքը և երբեմն ինքն էլ, ի պատասխան Եվ երբ միստր Դաֆիի գաղափարների, պատմում էր իր կյանքից որևէ դեպք, համարյա մայրական հոգատարությամբ ստիպելով Դաֆֆին պատահաբար հանդիպեց նրան լրիվ բացահայտել իր թաքնված էությունը։ երրորդ անգամ, ապա քաջություն ունեցավ ժամադրելու։ Նա դարձավ եկավ։ Դա սկիզբ դրեց նրանց բազմաթիվ հանդիպումներին։ Հանդիպում էին մեծ մասամբ երեկոյան, նախընտրելով զբոսնել ամենախաղաղ թաղամասերում։ Բայց միստր Դաֆիի խոստովանահայրը։ Վերջինս պատմեցԴաֆֆին, որը հակակրանք ուներ ամեն տեսակ գաղտնի արարքների նկատմամբ եւ մտածելով, թե ինչպես է ինքը տարիներ առաջ մասնակցել իռլանդական սոցիալիստական կուսակցության հավաքույթներինհանդիպումները գաղտնի են, որոնք տեղի էին ունենում նավթի աղոտ լույսով լուսավորված ձեղնահարկում։ Մի քանի տասնյակ պատկառելի բանվորների մեջ նա ստիպեց միսիս Սինիքոյին, որ իրեն զգում տուն հրավիրի։ Կապիտան Սինիքոն քաջալերեց նրա այցելությունները, մտածելով, որ վերջինս նպատակ ունի խնդրելու աղջկա ձեռքը։ Նա կնոջն այնքան անկեղծորեն էր որպես մի օտարական։ Երբ կուսակցությունը պառակտվեց երեք մասի՝ յուրաքանչյուրն ազատել իր սեփական առաջնորդով և ձեղնահարկովզվարճությունների ցուցակից, նա դադարեց հավաքույթներին հաճախել։ Գտավոր չէր կարծում, թե կգտնվի նրանով հետաքրքրվող որևէ մեկը։ Եվ քանի որ բանվորների բանավեճերը անչափ վեհերոտ ենկապիտանը հաճախ էր բացակայում տնից, իսկ հետաքրքրությունն աշխատավարձի նկատմամբ՝ շատ անզուսպ։ Նա զգացաղջիկը երաժշտության դասեր էր տալիս, որ միստր Դաֆֆին հնարավորություն ունեցավ մտերմանալ կնոջ հետ։ Մինչ այդ խոժոռադեմ ռեալիստները արհամարհում են ճշգրտությունը երկուսն էլ նման արկած չէին ունեցել, այն համարելով անհասանելի ճոխություն։ բայց այդ մտերմությունը նրանց չէր կաշկանդում։ Քայլ առ քայլ միստր Դաֆիի մտքերն ու հոգեկան աշխարհը համակեցին կնոջը։ Նա կնոջը գրքեր էր տալիս, կիսում իր հոգեկան կյանքը նրա հետ։

:— Ոչ Միսիս Սինիքոն կլանում էր նրա ամեն մի սոցիալական հեղաշրջումխոսքը և երբեմն ինքն էլ,— ասաց ի պատասխան միստր ԴաֆֆինԴաֆիի գաղափարների,— մի պատմում էր իր կյանքից որևէ դեպք, համարյա մայրական հոգատարությամբ ստիպելով նրան լրիվ բացահայտել իր թաքնված էությունը։ Նա դարձավ միստր Դաֆիի խոստովանահայրը։ Վերջինս պատմեց, թե ինչպես է ինքը տարիներ առաջ մասնակցել իռլանդական սոցիալիստական կուսակցության հավաքույթներին, որոնք տեղի էին ունենում նավթի աղոտ լույսով լուսավորված ձեղնահարկում։ Մի քանի դար Դուբլինին դեռ չի դիպչի։տասնյակ պատկառելի բանվորների մեջ նա իրեն զգում էր որպես մի օտարական։ Երբ կուսակցությունը պառակտվեց երեք մասի՝ յուրաքանչյուրն իր սեփական առաջնորդով և ձեղնահարկով, նա դադարեց հավաքույթներին հաճախել։ Գտավ, որ բանվորների բանավեճերը անչափ վեհերոտ են, իսկ հետաքրքրությունն աշխատավարձի նկատմամբ՝ շատ անզուսպ։ Նա զգաց, որ այդ խոժոռադեմ ռեալիստները արհամարհում են ճշգրտությունը, այն համարելով անհասանելի ճոխություն։

:Միսիս Սինիքոն խորհուրդ տվեց գրի առնել այդ մտքերը։ «Հանուն ինչի՞— Ոչ մի սոցիալական հեղաշրջում,— հարցրեց ասաց միստր Դաֆֆին շինծու արհամարհանքով,— մրցել դարձվածաբանների հետ, որոնք անկարող են վաթսուն վայրկյան հետևողականորեն մտածել և հնազանդվել բթամիտ միջին խավի քննադատությա՞նը, որ իր բարոյախոսությունը վստահել է ոստիկաններին, իսկ արվեստը՝ անտրպրենյորներին: մի քանի դար Դուբլինին դեռ չի դիպչի։

:Նա հաճախ էր այցելում տիկին Սինիքոյի կոտեջը, որ գտնվում էր քաղաքից դուրս, և հաճախ երեկոները նրանք անց էին կացնում երկուսով։ Եվ որքան նրանք հոգեպես մտերմանում էին, այնքան ավելի անձնական հարցեր էին շոշափում։ Միսիս Սինիքոյի ընկերակցությունը նման էր արևադարձային պարարտ հողի։ Նա հաճախ էր նստում միստր Դաֆֆիի հետ մինչեւ խոր գիշեր և դիտավորությամբ լամպը չէր վառում։ Մութ ու համեստ կահավորված սենյակըՍինիքոն խորհուրդ տվեց գրի առնել այդ մտքերը։ «Հանուն ինչի՞, առանձնության զգացումը, դեռ երկար ժամանակ ականջներում թրթռացող երաժշտությունը, միավորում էր նրանց։ Այս միասնությունը վսեմացնում էր — հարցրեց միստր ԴաֆֆիինԴաֆֆին շինծու արհամարհանքով, մաշում նրա բնավորության կոշտ անկյունները— մրցել դարձվածաբանների հետ, հարստացնում նրա հոգեւոր կյանքը։ Երբեմն նա լսում էր իր սեփական ձայնը։ Կնոջ համար ինքը երեւի վաղուց հրեշտակային կերպարանք էր ստացել։ Եվ որքան նա մոտեցնում էր միսիս Սինիքոյի բռնկուն էությունը իրեն, այնքան այդ ձայնը դառնում էր ավելի անդեմ։ Միաժամանակ դա իր ձայնն էր, որ համառորեն պնդում էր հոգու անբուժելի մենության մասին։ Ձայնն ասում էր, մենք որոնք անկարող ենք հանձնվել որեէ մեկին, մենք միայն մեզ ենք պատկանում։ Այս զրույցների վերջը եղավ այնեն վաթսուն վայրկյան հետևողականորեն մտածել և հնազանդվել բթամիտ միջին խավի քննադատությա՞նը, որ մի երեկոիր բարոյախոսությունը վստահել է ոստիկաններին, որի ընթացքում միսիս Սինիքոն ցույց էր տվել արտասովոր հուզմունքի բոլոր նշանները, հանկարծ կրքոտորեն բռնեց միստր Դաֆֆիի ձեռքը և սեղմեց այտին։ իսկ արվեստը՝ անտրպրենյորներին։

:Միստր Դաֆֆին անչափ զարմացավ։ Իր խոսքերի նման մեկնաբանումը նրան հիասթափեցրեց։ Մոտ մեկ շաբաթ չայցելեց նրանՆա հաճախ էր այցելում տիկին Սինիքոյի կոտեջը, որ գտնվում էր քաղաքից դուրս, հետո գրեց և խնդրեց հանդիպել։ Նրանք հանդիպեցին Փարկգեյթի մոտ գտնվող քաղցրավենիքի փոքրիկ խանութումհաճախ երեկոները նրանք անց էին կացնում երկուսով։ Եվ որքան նրանք հոգեպես մտերմանում էին, որովհետև այնքան ավելի անձնական հարցեր էին շոշափում։ Միսիս Սինիքոյի ընկերակցությունը նման էր արևադարձային պարարտ հողի։ Նա հաճախ էր նստում միստր Դաֆֆին Դաֆֆիի հետ մինչեւ խոր գիշեր և դիտավորությամբ լամպը չէր ցանկանումվառում։ Մութ ու համեստ կահավորված սենյակը, առանձնության զգացումը, դեռ երկար ժամանակ ականջներում թրթռացող երաժշտությունը, միավորում էր նրանց։ Այս միասնությունը վսեմացնում էր միստր Դաֆֆիին, մաշում նրա բնավորության կոշտ անկյունները, հարստացնում նրա հոգեւոր կյանքը։ Երբեմն նա լսում էր իր սեփական ձայնը։ Կնոջ համար ինքը երեւի վաղուց հրեշտակային կերպարանք էր ստացել։ Եվ որքան նա մոտեցնում էր միսիս Սինիքոյի բռնկուն էությունը իրեն, այնքան այդ ձայնը դառնում էր ավելի անդեմ։ Միաժամանակ դա իր ձայնն էր, որ ավերված խոստովանատեղը ազդի վերջին հանդիպման վրւս։ Չնայած ցուրտ աշնանային եղանակինհամառորեն պնդում էր հոգու անբուժելի մենության մասին։ Ձայնն ասում էր, նրանք մոտ երեք ժամ թափառեցին պուրակի ծառուղիներում։ Որոշեցին խզել իրենց հարաբերությունները։ Միստր Դաֆֆին ասացմենք անկարող ենք հանձնվել որևէ մեկին, մենք միայն մեզ ենք պատկանում։ Այս զրույցների վերջը եղավ այն, որ ամեն մի կապ նաև կապ է վշտի հետ։ Պուրակից դուրս գալով նրանք լուռ քայլեցին դեպի տրամվայի կանգառըերեկո, բայց որի ընթացքում միսիս Սինիքոն հանկարծ սկսեց այնպես ուժգին դոզալ, որ մի նոր պատահարից վախենալովցույց էր տվել արտասովոր հուզմունքի բոլոր նշանները, հանկարծ կրքոտորեն բռնեց միստր Դաֆֆին շտապ հրաժեշտ տվեց ու հեռացավ։ Իսկ մի քանի օր անց նա փոստով ստացավ նոտատետրերն ու գրքերը։ Դաֆֆիի ձեռքը և սեղմեց այտին։

:Անցավ չորս տարի։ Միստր Դաֆֆին նորից վերադարձել էր իր միապաղաղ կյանքին։ Նրա սենյակը դեռ շարունակում էր վկայել նրա կարգապահ բնավորության մասին։ Հյուրասենյակի նոտաների դարակը ծանրաբեռնված էր նոր նոտատետրերովանչափ զարմացավ։ Իր խոսքերի նման մեկնաբանումը նրան հիասթափեցրեց։ Մոտ մեկ շաբաթ չայցելեց նրան, իսկ գրադարակին հայտնվել էին Նիցշեի երկու հատորները. «Այդպես խոսեց Զրադաշտը» հետո գրեց և «Ուրախ գիտությունը»։ Նա հազվադեպ էր գրում գրակալին դրված թղթերի վրա։ Նրա նախադասություններից մեկըխնդրեց հանդիպել։ Նրանք հանդիպեցին Փարկգեյթի մոտ գտնվող քաղցրավենիքի փոքրիկ խանութում, որը գրված էր միսիս Սինիքոյի հետ ունեցած որովհետև միստր Դաֆֆին չէր ցանկանում, որ ավերված խոստովանատեղը ազդի վերջին հանդիպումից երկու ամիս անցհանդիպման վրւս։ Չնայած ցուրտ աշնանային եղանակին, այսպիսին էր. «Սերը տղամարդկանց միջև անհնար էնրանք մոտ երեք ժամ թափառեցին պուրակի ծառուղիներում։ Որոշեցին խզել իրենց հարաբերությունները։ Միստր Դաֆֆին ասաց, որովհետև սեռական կյանքը անթույլատրելի որ ամեն մի կապ նաև կապ էվշտի հետ։ Պուրակից դուրս գալով նրանք լուռ քայլեցին դեպի տրամվայի կանգառը, իսկ ընկերությունը կնոջ եւ տղամարդու միջև անհնար է հենց սեռական կյանքի առկայության պատճառով»։ Նա այլևս համերգների չէր հաճախումբայց միսիս Սինիքոն հանկարծ սկսեց այնպես ուժգին դողալ, որ մի նոր պատահարից վախենալով հանդիպել միսիս Սինիքոյին։ Մահացավ հայրը, թոշակի անցավ կրտսեր գործընկերը։ Բայց ինչպես միշտ, միստր Դաֆֆին շտապ հրաժեշտ տվեց ու հեռացավ։ Իսկ մի քանի օր անց նա ամեն առավոտ քաղաք էր գնում տրամվայով և ոտքով տուն վերադառնում, նախապես ճաշելով Ջորջի սթրիթում, որտեղ դեսերտի ժամանակ աչքի էր անցկացնում երեկոյան թերթերը։ փոստով ստացավ նոտատետրերն ու գրքերը։

:Մի երեկոԱնցավ չորս տարի։ Միստր Դաֆֆին նորից վերադարձել էր իր միապաղաղ կյանքին։ Նրա սենյակը դեռ շարունակում էր վկայել նրա կարգապահ բնավորության մասին։ Հյուրասենյակի նոտաների դարակը ծանրաբեռնված էր նոր նոտատետրերով, ռեստորանումիսկ գրադարակին հայտնվել էին Նիցշեի երկու հատորները․ «Այդպես խոսեց Զրադաշտը» և «Ուրախ գիտությունը»։ Նա հազվադեպ էր գրում գրակալին դրված թղթերի վրա։ Նրա նախադասություններից մեկը, երբ պատրաստվում որը գրված էր ապխտած միսն ու կաղամբը բերանը տանելմիսիս Սինիքոյի հետ ունեցած վերջին հանդիպումից երկու ամիս անց, ձեռքը կանգ առավ։ Հայացքը քարացավ երեկոյան թերթի մի փոքրիկ հոդվածի վրա։ Նա թերթը հենեց ջրամանինայսպիսին էր․ «Սերը տղամարդկանց միջև անհնար է, հարթեցորովհետև սեռական կյանքը անթույլատրելի է, նորից իր տեղը դրեց մսի կտորըիսկ ընկերությունը կնոջ եւ տղամարդու միջև անհնար է հենց սեռական կյանքի առկայության պատճառով»։ Նա այլևս համերգների չէր հաճախում, հետո մի բաժակ ջուր խմեցվախենալով հանդիպել միսիս Սինիքոյին։ Մահացավ հայրը, մի կողմ հրեց ափսենթոշակի անցավ կրտսեր գործընկերը։ Բայց ինչպես միշտ, թերթը ծալեց մեջտեղից նա ամեն առավոտ քաղաք էր գնում տրամվայով և արմունկները հենելովոտքով տուն վերադառնում, կարդաց նորից ու Նորից։ Ափսեի մեջ կաղամբի վրա հայտնվեց սառչող յուղի սպիտակ շերտը։ Մոտեցավ մատուցողը և հետաքրքրվեց՝ արդյո՞ք ճաշից գոհ է։ Միստր Դաֆֆին պատասխանեցնախապես ճաշելով Ջորջի սթրիթում, որ ճաշը համեղ որտեղ դեսերտի ժամանակ աչքի էր և դժվարությամբ ևս մի քանի կտոր կուլ տվեց։ Հետո վճարեց ու դուրս եկավ։ անցկացնում երեկոյան թերթերը։

:Նա արագ քայլեց նոյեմբերյան ցուրտ մայրամուտի մեջ։ Դեղնավուն «Փոստի» եզրը դուրս էր ցցվել նեղ վերարկուի դրսի գրպանիցՄի երեկո, իսկ ընկույզե ամուր ձեռնափայտը միալար թխկթխկացնում էր սալահատակին։ Փարկգեյթից դեպի Չափելիզոդ տանող ամայի ճանապարհին նա դանդաղեցրեց քայլերը։ Նրա ձեռնափայտը այլևս այնքան բարձրաձայն չէր թխթխկում մայթերին և նրա անկանոն շնչառությունըռեստորանում, որը համարյա հոգոց երբ պատրաստվում էր դարձելապխտած միսն ու կաղամբը բերանը տանել, սեղմվեց ձմեռային օդից։ Տուն հասնելուն պես նա ննջարան բարձրացավ և ձեռքը կանգ առավ։ Հայացքը քարացավ երեկոյան թերթի մի փոքրիկ հոդվածի վրա։ Նա թերթը գրպանից հանելովհենեց ջրամանին, հարթեց, նորից իր տեղը դրեց մսի կտորը, հետո մի բաժակ ջուր խմեց, մի կողմ հրեց ափսեն, թերթը ծալեց մեջտեղից և արմունկները հենելով, պատուհանի մարող լույսի տակ կարդաց նորից ու նորից։ Կարդում Էր ցածրաձայնԱփսեի մեջ կաղամբի վրա հայտնվեց սառչող յուղի սպիտակ շերտը։ Մոտեցավ մատուցողը և հետաքրքրվեց՝ արդյո՞ք ճաշից գոհ է։ Միստր Դաֆֆին պատասխանեց, «secreto» աղոթք կարդացող քահանայի պես, շարժելով միայն շուրթերը։ Ահա թե ինչ Էր գրված հոդվածում. որ ճաշը համեղ էր և դժվարությամբ ևս մի քանի կտոր կուլ տվեց։ Հետո վճարեց ու դուրս եկավ։

:«Այսօր, Դուբլինի քաղաքային հիվանդանոցում դատական բժիշկը (մր. Լևերեթի բացակայության ժամանակ) զննեց քառասուներեքամյա միս. Էմիլիա Սինիքոյի դիակը։ Կինը մահացավ երեկ՝ Կնոջ մահը Սիդնեյ Փարեյդ կայարանում։ Ցուցմունքներից պարզվեց, որ միսիս Սինիքոյին հարվածել էր Քինգսթաունից եկող ժամը տասի դանդաղընթաց գնացքը, երբ նա փորձում էր անցնել երկաթգիծը։ Հարվածից ծանր վնասվածքներ էին ստացել գլուխը եւ կողը, որի հետևանքով կինը մահացավ։ կայարանում

:Երդվյայ ատենակալ — Դուք տեսա՞ք«Այսօր, թե Դուբլինի քաղաքային հիվանդանոցում դատական բժիշկը (մր․ Լևերեթի բացակայության ժամանակ) զննեց քառասուներեքամյա միս․ Էմիլիա Սինիքոյի դիակը։ Կինը մահացավ երեկ՝ Սիդնեյ Փարեյդ կայարանում։ Ցուցմունքներից պարզվեց, որ միսիս Սինիքոյին հարվածել էր Քինգսթաունից եկող ժամը տասի դանդաղընթաց գնացքը, երբ նա ինչպես ընկավ։ :Վկա — Այոփորձում էր անցնել երկաթգիծը։ Հարվածից ծանր վնասվածքներ էին ստացել գլուխը եւ կողը, ես տեսա։ որի հետևանքով կինը մահացավ։

:Ոստիկանության սերժանտ Քրոլին Մեքենավար Ջեյմս Լեոնը ցուցմունք տվեց, որ երբ ժամանեց դեպքի վայրըծառայում է երկաթգծային ընկերությունում մոտ տասնհինգ տարի։ Հսկիչի սուլոցից հետո նա շարժման մեջ դրեց գնացքը, հանգուցյալին գտավ կառամատույցի վրա պառկածիսկ մի քանի րոպե անց, հավանաբար արդեն մահացած։ Մինչև «շտապ օգնության» գալը նա հրամայեց մարմինը տեղափոխել սպասասրահ։ աղմուկ֊աղաղակ լսելով, կանգնեցրեց։ Գնացքը շարժվում էր դանդաղ ընթացքով։ Կայարանի բեռնակիր Փ․ Դենը ցուցմունք տվեց, որ շոգեմեքենան շարժվելուն պես ինքը նկատեց երկաթգիծը անցնել փորձող մի կնոջ։ Բարձր գոչելով վազեց նրա կողմը, բայց մինչև հասնելը, կինը բախվեց մեքենայի բուֆերին և վայր ընկավ։

:Դուբլինի քաղաքային հիվանդանոցի վիրաբույժի տեղակալ դոկտոր Հալվինը Ոստիկանության սերժանտ Քրոլին ցուցմունք տվեց, որ հանգուցյալի երկու կողոսկրերը ջարդվել էիներբ ժամանեց դեպքի վայրը, իսկ աջ ուսը՝ ծանր վնասվել։ Վայր ընկնելուց վնասվել էր գլխի աջ կողմը։ Վնասվածքները այնքան էլ ծանր չէինհանգուցյալին գտավ կառամատույցի վրա պառկած, որ առողջ մարդուն մահ պատճառեին։ Նրա կարծիքով մահը վրա էր հասել ցնցումից և սրտի աշխատանքի հանկարծակի դադարից։ հավանաբար արդեն մահացած։ Մինչև «շտապ օգնության» գալը նա հրամայեց մարմինը տեղափոխել սպասասրահ։

:Միստր Պետերսոն Ֆինլեյը, Երկաթուղայինների ընկերության անունից ցավակցություն հայտնեց դժբախտ դեպքի առթիվ։ Ընկերությունը միշտ էլ ձեռք է առել բոլոր միջոցները, որպեսզի անցորդները երկաթգիծն անցնեն միայն կամրջակներով և Համար 57 ոստիկանը հաստատեց այդ նպատակով ամեն մի կայարանում կախել է ցուցասլաքներ, ինչպես նաև յուրաքանչյուր անցման կետում տեղադրել ավտոմատ արգելափակոցներ։ Հանգուցյալը սովորություն ուներ ուշ երեկոյան մի կառամատույցից մյուսը գնալու համար կտրել-անցևել երկաթգիծը։ Հաշվի առնելով դեպքի որոշ հանգամանքները, ինքը գտնում է, որ երկաթգծի աշխատողները մեղավոր չեն։ ամենը։

:Հանգուցյալի ամուսինը՝ կապիտան Սինիքոն, Լեովիլի Սիդնեյ Փարեյդ փողոցից, նույնպես ցուցմունքներ Դուբլինի քաղաքային հիվանդանոցի վիրաբույժի տեղակալ դոկտոր Հալվինը ցուցմունք տվեց, և ասաց, որ հանգուցյալը իր կինն էր։ Ինքը ժամանել էր Ռոտերդամից այս առավոտ և պատահարի ժամանակ Դուբլինից բացակայում էր։ Արդեն քսաներկու տարվա ամուսիններ հանգուցյալի երկու կողոսկրերը ջարդվել էին և ամուսնական կյանքը ապրում էին երջանիկ, մինչև վերջին երկու տարիները, երբ կինը սկսեց խմելու հարցում անզսպության նշաններ ցույց տալ։ :Միսս Մերի Սինիքոն հայտնեցիսկ աջ ուսը՝ ծանր վնասվել։ Վայր ընկնելուց վնասվել էր գլխի աջ կողմը։ Վնասվածքները այնքան էլ ծանր չէին, որ մայրը վերջին ժամանակներս սովորություն ուներ ոգելից խմիչքներ գնել գիշերները։ Նա՝ ցուցմունք տվողը, հաճախ առողջ մարդուն մահ պատճառեին։ Նրա կարծիքով մահը վրա էր փորձել ետ պահել մորը այդ սովորույթից, խորհուրդ տալով ընդունվել չխմողների միություն։ Նա այդ երեկո տուն էր վերադւսրձել պատահարից միայն մեկ ժամ հետո։ հասել ցնցումից և սրտի աշխատանքի հանկարծակի դադարից։

:Երդվյալ ատենակալների դատարանը իր որոշումը կայացրեցՄիստր Պետերսոն Ֆինլեյը, ելնելով բժշկական քննության տված եզրակացությունից և ազատեց Լենոնին Երկաթուղայինների ընկերության անունից ցավակցություն հայտնեց դժբախտ դեպքի առթիվ։ Ընկերությունը միշտ էլ ձեռք է առել բոլոր մեղադրանքներից։ :Հետւսքննիչն ասացմիջոցները, որ պատահածը անչափ ցավալի դեպք է որպեսզի անցորդները երկաթգիծն անցնեն միայն կամրջակներով և խոր ցավակցություն հայտնեց կապիտան Սինիքոյին ու նրա աղջկան։ Նա երկաթուղային ընկերությունից պահանջեց խիստ միջոցներ ձեռնարկելայդ նպատակով ամեն մի կայարանում կախել է ցուցասլաքներ, կանխելու նմանօրինակ պատահարները ապագայում։ Ոչ մեկի դեմ գործ չհարուցվեց։ ինչպես նաև յուրաքանչյուր անցման կետում տեղադրել ավտոմատ արգելափակոցներ։ Հանգուցյալը սովորություն ուներ ուշ երեկոյան մի կառամատույցից մյուսը գնալու համար կտրել֊անցևել երկաթգիծը։ Հաշվի առնելով դեպքի որոշ հանգամանքները, ինքը գտնում է, որ երկաթգծի աշխատողները մեղավոր չեն։

:Միստր Դաֆֆին հայացքը հեռացրեց թերթից և նայեց պատուհանից դուրսՀանգուցյալի ամուսինը՝ կապիտան Սինիքոն, մայրամուտի մռայլ լանդշաֆտին։ Գետը դանդաղ հոսում էր լքված օղեգործարանի մոտով եւ տեղ-տեղԼեովիլի Սիդնեյ Փարեյդ փողոցից, նույնպես ցուցմունքներ տվեց, Լուենի ճանապարհի վրա գտնվող տներում լույսեր էին վառվում։ Ինչպիսի վախճան։ Նրա մահվան ողջ պատմությունը վրդովեց իրեն և առավել ևս այնասաց, որ նա այդ կնոջն է հաղորդել այն ամենը, ինչ սուրբ է եղել հանգուցյալը իր համար։ Ցավակցության մաշված, դատարկ դարձվածքները, թղթակցի նախազգուշացնող խոսքերը, որի նպատակն կինն էր։ Ինքը ժամանել էր քողարկել այդ առօրյա Ռոտերդամից այս առավոտ և գռեհիկ մահը, սրտխառնություն առաջացրին նրա մոտ։ Այդ կինը ոչ միայն ինքն էր ստորացել, այլ ստորացրել էր նաեւ իրեն՝ Դաֆֆիին։ Նա տեսավ նրա արատի կործանարար ուղին՝ թշվառ պատահարի ժամանակ Դուբլինից բացակայում էր։ Արդեն քսաներկու տարվա ամուսիններ էին և գարշահոտ։ Ահա թե ով էր իր հոգու ուղեկիցը։ Հիշեց այն օրորվող դժբախտներինամուսնական կյանքը ապրում էին երջանիկ, որոնք գավաթներով ու դատարկ շշերով սպասում ենմինչև վերջին երկու տարիները, որ բարմենը լցնի դրանք։ Աստվա՛ծ իմ, ինչպիսի վախճան։ Նա պարզապես մեկն էր նրանցից, որոնք անընդունակ են ապրելու, անկամք են, սովորության այն հեշտ զոհերից մեկը, որոնց ոսկորների վրւս կառուցվել է քաղաքակրթությունը։ Բայց մտածել, որ նա կարող է այդպիսի անկո՞ւմ ապրել։ Իսկ հնարավո՞ր բան էր, որ ինքը այդ աստիճան ինքնահարված էր եւ չճանաչեց նրան։ Նա նորից հիշեց այն միակ երեկոն, նրա անզուսպ պոռթկումը, եւ այն դատապարտեց դաժանորեն։ Նա այժմ հեշտությամբ արդարացնում էր այդ դեպքից հետո ձեռք առած միջոցները։ երբ կինը սկսեց խմելու հարցում անզսպության նշաններ ցույց տալ։

:Մութն ընկնելուն պեսՄիսս Մերի Սինիքոն հայտնեց, նրա երևակայությունն ավելի բորբոքվեց ևոր մայրը վերջին ժամանակներս սովորություն ուներ ոգելից խմիչքներ գնել գիշերները։ Նա՝ ցուցմունք տվողը, նրան թւիսց, թե զգում է կնոջ ձեռքի հպումը։ Ցնցումը, որը սկզբում սրտխառնություն հաճախ էր առաջացրելփորձել ետ պահել մորը այդ սովորույթից, այժմ անցավ նյարդերին։ խորհուրդ տալով ընդունվել չխմողների միություն։ Նա շտապ հագավ վերարկուն, դրեց գլխարկը և դուրս եկավ։ Նախամուտքում սառը օդը խփեց դեմքին, թափանցեց վերարկուի թևքերի մեջ։ Հասնելով Չափելիզոդ Բրիջի վրա գտնվող պանդոկը, ներս մտավ և պահանջեց տաք փունջ։ այդ երեկո տուն էր վերադարձել պատահարից միայն մեկ ժամ հետո։

:Պանդոկապանը հաճոյակամ մատուցեց այնԵրդվյալ ատենակալների դատարանը իր որոշումը կայացրեց, բայց չհամարձակվեց խոսք բացել։ Պանդոկում նաև հինգ-վեց բանվորներ կայինելնելով բժշկական քննության տված եզրակացությունից և ազատեց Լենոնին բոլոր մեղադրանքներից։ Հետաքննիչն ասաց, որոնք վիճում էին Քիլդեր շրջանի ինչ-որ կալվածքի արժեքի մասին։ Նրանք խմում էին իրենց մեծ գավաթներից ընդհատումներով պատահածը անչափ ցավալի դեպք է և ծխում, հաճախ թքելով հենց հատակին։ Նրանցից ոմանք իրենց ծանր կոշիկներով փայտե թեփը հավաքելով, բերում-լցնում էին թքի վրա։ Միստր Դաֆֆին աթոռին նստած նրանց էր նայում, բայց ոչ տեսնում էր, ոչ էլ լսում։ Քիչ հետո, բանվորները դուրս եկան։ խոր ցավակցություն հայտնեց կապիտան Սինիքոյին ու նրա աղջկան։ Նա երկաթուղային ընկերությունից պահանջեց ևս մի բաժակ փունջ և երկար ժամանակ լուռ մնաց։ Պանդոկում շատ խաղաղ էր։ Պանդոկապանը հենվել էր մատուցասեղանին և հորանջելովխիստ միջոցներ ձեռնարկել, կարդում էր «Հերալդը»։ Երբեմն լսվում էր ամայի փողոցով սլացող տրամվայի զնգոցը։ կանխելու նմանօրինակ պատահարները ապագայում։ Ոչ մեկի դեմ գործ չհարուցվեց։

:Եվ պանդոկում նստած նա նորից վերապրում Միստր Դաֆֆին հայացքը հեռացրեց թերթից և նայեց պատուհանից դուրս, մայրամուտի մռայլ լանդշաֆտին։ Գետը դանդաղ հոսում էր իրենց համատեղ կյանքը ու փոխ առ փոխ կյանքի կոչում միսիս Սինիքոյի այն երկու պատկերները որոնք հիմա մարմնավորում լքված օղեգործարանի մոտով եւ տեղ֊տեղ, Լուենի ճանապարհի վրա գտնվող տներում լույսեր էին իր համար։ Նոր միայն զգացվառվում։ Ինչպիսի վախճան։ Նրա մահվան ողջ պատմությունը վրդովեց իրեն և առավել ևս այն, որ նա այդ կինը մահացել կնոջն էհաղորդել այն ամենը, չկա, և հարատևում ինչ սուրբ է միայն որպես հուշ։ Նրա հիվանդագին վիճակը ավելի ծանրացավ։ Նա հարցրեց ինքն իրենեղել իր համար։ Ցավակցության մաշված, ուրիշ էլ ի՞նչ կարող դատարկ դարձվածքները, թղթակցի նախազգուշացնող խոսքերը, որի նպատակն էր անել քողարկել այդ կնոջ համար։ Ո՛չառօրյա և գռեհիկ մահը, նա անկարող սրտխառնություն առաջացրին նրա մոտ։ Այդ կինը ոչ միայն ինքն էր խաբեության կատակերգություն խաղալստորացել, չէր կարող բացեիբաց ապրել այլ ստորացրել էր նաեւ իրեն՝ Դաֆֆիին։ Նա տեսավ նրա հետ։ Ուրեմն վարվեց լավագույն ձևով։ Ինչո՞ւմ է արատի կործանարար ուղին՝ թշվառ և գարշահոտ։ Ահա թե ով էր իր մեղքը։ Այժմհոգու ուղեկիցը։ Հիշեց այն օրորվող դժբախտներին, երբ նա մահացել որոնք գավաթներով ու դատարկ շշերով սպասում են, որ բարմենը լցնի դրանք։ Աստվա՛ծ իմ, ինչպիսի վախճան։ Նա պարզապես մեկն էրնրանցից, նոր միայն հասկացավորոնք անընդունակ են ապրելու, թե որքան միայնակ է եղել այդ կինը կյանքումանկամք են, ամեն գիշեր մենակ մնալով սովորության այն սենյակում։ Այոհեշտ զոհերից մեկը, իր կյանքը նույնպես կլինի միայնակորոնց ոսկորների վրւս կառուցվել է քաղաքակրթությունը։ Բայց մտածել, մինչև որ ինքն էլ կմահանանա կարող է այդպիսի անկո՞ւմ ապրել։ Իսկ հնարավո՞ր բան էր, կդադարի գոյություն ունենալոր ինքը այդ աստիճան ինքնահարված էր եւ չճանաչեց նրան։ Նա նորից հիշեց այն միակ երեկոն, կդառնա միայն հուշնրա անզուսպ պոռթկումը, եթե իհարկե գտնվի մեկը, որ հիշի իրեն։ եւ այն դատապարտեց դաժանորեն։ Նա այժմ հեշտությամբ արդարացնում էր այդ դեպքից հետո ձեռք առած միջոցները։

:Ժամը ինն անց էրՄութն ընկնելուն պես, երբ պանդոկից դուրս եկավ։ Ցուրտ ու մռայլ գիշեր էր։ Նա պուրակ մտավ առաջին իսկ պատահած դարպասից նրա երևակայությունն ավելի բորբոքվեց և քայլեց վտիտ ծառերի ներքո։ Քայլում էր այն նույն սառը ծառուղիներով, ուր չորս տարի առաջ նրանք քայլել էին միասին։ Նրան թվացնրան թւիսց, թե մթության մեջ նա իր կողքին զգում էկնոջ ձեռքի հպումը։ Ցնցումը, բռնում է իր ձեռքը և երբեմն ականջներին է հասնում նրա ձայնը։ Նա կանգ առավ ու ականջ դրեց։ Ինչո՞ւ նա խլեց նրա կյանքըորը սկզբում սրտխառնություն էր առաջացրել, ինչո՞ւ նրան դատապարտեց մահվան։ այժմ անցավ նյարդերին։ Նա սգացշտապ հագավ վերարկուն, որ իր բարոյական հիմքերը փշրվում են։ դրեց գլխարկը և դուրս եկավ։ Նախամուտքում սառը օդը խփեց դեմքին, թափանցեց վերարկուի թևքերի մեջ։ Հասնելով Չափելիզոդ Բրիջի վրա գտնվող պանդոկը, ներս մտավ և պահանջեց տաք փունջ։

:Հասնելով Մագազին Հիլի գագաթինՊանդոկապանը հաճոյակամ մատուցեց այն, կանգ առավ և նայեց գետի երկայնքով սփռված Դուբլինի լույսերինբայց չհամարձակվեց խոսք բացել։ Պանդոկում նաև հինգ֊վեց բանվորներ կային, որոնք ջերմ ու հյուրընկալորեն փայլփլում վիճում էին ցուրտ գիշերվա խորքում։ Նա զառիվայրից ցած նայեց եւ ներքևում, պուրակի պատի ստվերի տակ տեսավ մարդկային պառկած կերպարանքներ։ Այդ ծախու Քիլդեր շրջանի ինչ֊որ կալվածքի արժեքի մասին։ Նրանք խմում էին իրենց մեծ գավաթներից ընդհատումներով և գողունի սերը նրան հուսահատեցրեց։ Նա անիծեց իրեն ժուժկալության համարծխում, զգալովհաճախ թքելով հենց հատակին։ Նրանցից ոմանք իրենց ծանր կոշիկներով փայտե թեփը հավաքելով, բերում֊լցնում էին թքի վրա։ Միստր Դաֆֆին աթոռին նստած նրանց էր նայում, բայց ոչ տեսնում էր, ոչ էլ լսում։ Քիչ հետո, բանվորները դուրս եկան։ Նա պահանջեց ևս մի բաժակ փունջ և երկար ժամանակ լուռ մնաց։ Պանդոկում շատ խաղաղ էր։ Պանդոկապանը հենվել էր մատուցասեղանին և հորանջելով, որ կյանքի խնջույքում միայն վտարանդի է եղել։ կարդում էր «Հերալդը»։ Երբեմն լսվում էր ամայի փողոցով սլացող տրամվայի զնգոցը։

:Մի մարդկային էակ ցանկացավ նրան սիրելԵվ պանդոկում նստած նա նորից վերապրում էր իրենց համատեղ կյանքը ու փոխ առ փոխ կյանքի կոչում միսիս Սինիքոյի այն երկու պատկերները որոնք հիմա մարմնավորում էին իր համար։ Նոր միայն զգաց, որ այդ կինը մահացել է, չկա, և հարատևում է միայն որպես հուշ։ Նրա հիվանդագին վիճակը ավելի ծանրացավ։ Նա հարցրեց ինքն իրեն, ուրիշ էլ ի՞նչ կարող էր անել այդ կնոջ համար։ Ո՛չ, բայց նա մերժեց անկարող էր խաբեության կատակերգություն խաղալ, չէր կարող բացեիբաց ապրել նրա կյանքն ու երջանկությունըհետ։ Ուրեմն վարվեց լավագույն ձևով։ Ինչո՞ւմ է իր մեղքը։ Այժմ, երբ նա մահացել էր, նոր միայն հասկացավ, թե որքան միայնակ է եղել այդ կինը կյանքում, ամեն գիշեր մենակ մնալով այն սենյակում։ Այո, իր կյանքը նույնպես կլինի միայնակ, մինչև որ ինքն էլ կմահանա, կդադարի գոյություն ունենալ, կդառնա միայն հուշ, դատապարտեց խայտառակությանեթե իհարկե գտնվի մեկը, ամոթալի մահվան։ որ հիշի իրեն։

:Ժամը ինն անց էր, երբ պանդոկից դուրս եկավ։ Ցուրտ ու մռայլ գիշեր էր։ Նա զգաց, որ ցածում պառկած կերպարանքները նկատել են իրեն պուրակ մտավ առաջին իսկ պատահած դարպասից և ցանկանում են, որ ինքը հեռանա։ Նա ոչ ոքի պետք չէր՝ մի վտարանդի քայլեց վտիտ ծառերի ներքո։ Քայլում էր կյանքի խնջույքից արտաքսված։ Կանգ առավ, հայացքով հետևեց գետի գորշ, փայլփլող ընթացքին, որ դանդաղ գալարվում էր դեպի Դուբլին։ Գետից այն կողմնույն սառը ծառուղիներով, Քինգսբրիջ կայարանից դուրս սողաց մի ապրանքատար գնացքուր չորս տարի առաջ նրանք քայլել էին միասին։ Նրան թվաց, ասես հրե գլխով մի ճիճու, համառ ու աշխատասեր, գալարվեց թե մթության մեջ։ Հետո գնացքը կորավ տեսողությունից։ Բայց նրա ականջներում դեռ հնչում էր շոգեմեքենայի քրտնաջան հևոցըմեջ նա իր կողքին է, որ կրկնում էր հանգուցյալի անվան վանկերը։ :Նա վերադարձավ բռնում է իր եկած ճանապարհով, ականջներում զգալով շոգեմեքենայի համաչափ ռիթմը։ ձեռքը և երբեմն ականջներին է հասնում նրա ձայնը։ Նա սկսեց կասկածել այն ամենի իրական լինելուն, ինչը ասում էր իր հիշողությունր։ Հետո կանգ առավ մի ծառի տակու ականջ դրեց։ Ինչո՞ւ նա խլեց նրա կյանքը, և սպասեց այնքան, մինչև ռիթմը մարեց։ Մթության մեջ էլ չէր հիշում ինչո՞ւ նրան, և ոչ էլ նրա ձայնն էր հնչում ականջներում։ դատապարտեց մահվան։ Նա մի պահ ունկընդրեց, ոչինչ չէր լսվում, կատարյալ խաղաղ գիշեր էր։ Նորից լսեց՝ կատարյալ խաղաղ։ Զգացսգաց, որ ինքը մենակ է։իր բարոյական հիմքերը փշրվում են։

[[Կատեգորիա:արձակ]]Մի մարդկային էակ ցանկացավ նրան սիրել, բայց նա մերժեց նրա կյանքն ու երջանկությունը, դատապարտեց խայտառակության, ամոթալի մահվան։  Նա զգաց, որ ցածում պառկած կերպարանքները նկատել են իրեն և ցանկանում են, որ ինքը հեռանա։ Նա ոչ ոքի պետք չէր՝ մի վտարանդի էր կյանքի խնջույքից արտաքսված։ Կանգ առավ, հայացքով հետևեց գետի գորշ, փայլփլող ընթացքին, որ դանդաղ գալարվում էր դեպի Դուբլին։ Գետից այն կողմ, Քինգսբրիջ կայարանից դուրս սողաց մի ապրանքատար գնացք, ասես հրե գլխով մի ճիճու, համառ ու աշխատասեր, գալարվեց մթության մեջ։ Հետո գնացքը կորավ տեսողությունից։ Բայց նրա ականջներում դեռ հնչում էր շոգեմեքենայի քրտնաջան հևոցը, որ կրկնում էր հանգուցյալի անվան վանկերը։  Նա վերադարձավ իր եկած ճանապարհով, ականջներում զգալով շոգեմեքենայի համաչափ ռիթմը։ Նա սկսեց կասկածել այն ամենի իրական լինելուն, ինչը ասում էր իր հիշողությունը։ Հետո կանգ առավ մի ծառի տակ, և սպասեց այնքան, մինչև ռիթմը մարեց։ Մթության մեջ էլ չէր հիշում նրան, և ոչ էլ նրա ձայնն էր հնչում ականջներում։ Նա մի պահ ունկընդրեց, ոչինչ չէր լսվում, կատարյալ խաղաղ գիշեր էր։ Նորից լսեց՝ կատարյալ խաղաղ։ Զգաց, որ ինքը մենակ է։