Changes
/* Ինչպես աշխարհ եկան հնդիկները */
==Ինչպես աշխարհ եկան հնդիկները==
Ինչպես աշխարհ եկան հնդիկները
Դուք երևի զարմանում եք, թե ինչպես է, որ հնդկական երկրի մասին իմ զրույցների մեջ բոլորովին մոռացել եմ հնդիկների մասին։ Բայց ո՜չ, չեմ մոռացել։ Նրանք այդ ժամանակ ապրում էին ամպերից վեր և չէին նկատում, թե աշխարհում ինչ է կատարվում։
Այդ ժամանակ հնդիկները ոչինչի կարիք չունեին, նրանց միակ հոգսը այն էր, որ գտնեն գեղեցիկ, կլոր ամպի մի կտոր և գիշեր ցերեցկ ճոճվեն դրա մեջ։
Բայց ինչպես մարդիկ միշտ սովոր են դժգոհել, այստեղ էլ կային այնպիսիները, որ բավականություն չէին գտնում այդքան խաղաղ կյանքի մեջ։ Նրանց սկսեց հետաքրքրել, թե ինչո՞ւ Արևը խաղաղ գիշերն է միայն մտնում իր վիգվամը։ Ինչո՞վ է նա զբաղված լինում ամբողջ օրը։ Հնդիկներից ամենաքաջը՝ Շագոդիվեգը, հետախույզ ուղարկեց բովավառ սկավառակին հետևելու։ Հետո կանչեց բոլոր որսորդներին։
― Մենք պետք է մի թակարդ պատրաստենք և բռնենք Արևին։ Պատվիրեք ձեր հասրանցուներին, որ թավշյա ամպերից ամուր պարան հյուսեն, որպեսզի Արևին կապենք։
Շագոդիովեգի առաջարկը ընդհանուրի հավանությանը չարժանացավ։ Շատերը նույնիսկ գլուխները չբարձրացրին գրքերից ու թերթերից, շարունակեցին կարդալ, մի քանիսն էլ ինչ որ բաներ քրթմնջացին այդ հիմար առաջարկի վերաբերյալ և թողեցին հեռացան։
Այսպիսով, Շագոդիովեգին շատ քչերը պաշտպանեցին։ Մինչ այդ նրա ուղարկած հետախույզները վերադարձան լավ լուրով։
Արևի ճանապարհը շարոյնակվում էր ուղիղ դեպի երկնքի ծայրը և այնտեղ անհետանում էր մի խոշոր բացվածքում, որտեղից այրվածքի հոտ էր փչում։ Հենց այդ տեղն էլ շատ հարմար էր թակարդի համար։
Թակարդը ամպերի մեջ տեղափոխելը նրանցից բավական ժամանակ խլեց։ Շատ ավելի հեշտ կլիներ, եթե թակարդը տեղավորեին Երկրի վրա, ուր մի մեծ քար բավական էր, որպեսզի թակարդը չընկներ, իսկ այստեղ հարկավոր էր հսկայական ամպի կույտերը իրար վրա դիզել և հեռացնել չարագործ քամուն, որ չքշեր տաներ թակարդը։
Որսորդները դեռ նոր էին մտել իրենց դիրքերը, երբ Արևը մոտեցավ բացվածքին։ Նրա ճառագայթները, որ առաջ այնպես հաճելի էին, փափուկ մորթու հպումի նման, այժմ սկսեցին այրել։ Տաքությունը շուտով անտանելի դարձավ, բայց որսորդներից ոչ մեկը չհեռացավ իր դիրքից։ Արևը ավելի ու ավելի էր մոտենում։
― Շրը՛խկ,― խլացուցիչ ձայնով փակվեց թակարդը։ Որսորդները կայծակի արագությամբ վրա տվեցին, և մինչև հսկան գլխի կընկներ թե ի՞նչ է պատահել, նա արդեն ամուր կապված էր։
Հենց Արևը հասկացավ, որ ծուղակում է, սարսափելի զայրացավ, սկսեց կատաղորեն քաշքշել պարանը, կրակներ ցայտեցնել չորս կողմը։ Սակայն նա անզոր էր։
Շագոդիովեգը իր ռազմիկներին թախանձում էր հավաքել իրենց ուժերը։ Վազելով օգնության եկան կանայք ու երեխաները։ Բոլորը միասին ձգեցին պարանը։
Արևը խիստ կատաղեց։ Երկինքը նրանց ոտքի տակ ճոճվում էր։ Թակարդը թուլացավ։ Նրանք ընկնում էին, նորից ելնում։ Երկինքը ծառս էր լինում կատաղի մուստանգի պես։
Մի քանի երկչոտ հոգիներ, վախից գունատված, թաքնվել էին։ Հանկարծակի նրանցից մեկը վերցրեց բրիչը և հարվածեց երկնքին։ Ահեղ պայթյուն լսվեց, կայծակը խփեց և որսորդներն ու Արևը գլորվելով, դեպի երկիր սլացան։
Սպիտակամորթները ազատ շունչ քաշեցին։ Հավաքելով իրենց ցրված թղթերը, հարմար տեղավորվեցին ամպերի մեջ և սկսեցին կարդալ, ասեց ոչինչ էլ չէր պատահել։
Այդ նույն ժամանակ Շագոդիովեգը և իր ընկերները կառչած պարաններից կախվել էին երկնքից, համոզված, որ հասել է իրենց վերջին ժամը։
Բայց Արևը, որ ամենահզոր ռազմիկն էր, գթաց նրանց։
― Դուք պայքարեցիք արիաբար, նույնիսկ ամենակիզիչ կրակի ժամանակ, այդ պատճառով էլ ձեր մաշկը կարկիր ներկվեց,― ասաց Արևը,― փոխարենը ես նվիրում եմ ձեզ մի երկիր, որ կերլու է ձեր անունը, խիզախ կարմրամորթների՝ հնդիկների անունը։
Երբ Արևը խոսում էր, Շագոդիովեգը զգաց, որ պարանը իջնում է։ Շագոդիովեգը ավելի ու ավելի էր ներքև իջնում, մինչև վայրէջք կատարեց կակուղ մամուռի վրա։ Մյուսները հետևեցին նրան։
Երբ վերջին հնդիկը երկիր իջավ, Շագոդիովեգը՝ նրանց առաջին առաջնորդը, կանգնեց և արտասանեց իր հիշարժան ճառը․
― Ահա իմ առջև փռված է երկրներից ամենագեղեցիկը։ Գնացե՛ք և այնտեղ խփե՛ք ձեր վրանները, խարույկները վառեք և իրար նկատմամբ, ինչպես և վոլոր մարդկանց նկատմամբ, վարվեք եղբայրաբար։ Ինչքան շատ լինեն խարույկները, այնքան ավելի հյուրընկալ կդառնա երկիրը, ավելի հաստատ կլինի ձեր եղբայրությունը, ավելի հուժկու ձեր ուժը։ Վա՜յ ձեզ, եթե թույլ տաք, որ այս կրակները հանգչեն։ Այն ժամանակ անհոգի սպիտակամորթները, նույնիսկ փոքր թվով, կխաբեն ձեզ, ինչպես պատահել է նախկինում։
Հնդիկները հետագայում մեծ զգացումով էին հիշում իրենց առաջնորդի իմաստուն խորհուրդները և հաճախ պատմում էին երեխաներին, թե ինչպես աշխարհ եկան հնդիկները։ Երեխաներն էլ իրենց հայրերի խոսքը փոխանցեցին սերունդից սերունդ, մինչև զրույցը դարձավ լեգենդ, որը դարերի խորքից հասավ ինձ, իսկ հիմա էլ՝ ձեզ։
