|վերնագիր = Վիշապը
|հեղինակ = [[Եվգենի Շվարց]]
|թարգմանիչ = [[Հաշվիչ]] , [[Թանաքոտ]], ռուսերենից։(ռուսերենից)
|աղբյուր =
}}
[[Կատեգորիա:Արձակ]]
{{Թարգմանվում է}}==Գործող անձիքանձինք==
Վիշապ։
Դարբին։
Էլզայի առաջին ընկերուհին։ընկերուհի։
Էլզայի երկրորդ ընկերուհին։ընկերուհի։
Էլզայի երրորդ ընկերուհին։ընկերուհի։
Ժամապահ։
Այգեպան։
Առաջին քաղաքացին։քաղաքացի։
Երկրորդ քաղաքացին։քաղաքացի։
Առաջին քաղաքացուհին։քաղաքացուհի։
Երկրորդ քաղաքացուհին։քաղաքացուհի։
Տղա։
==Գործողություն առաջին։==
Ընդարձակ, հարմար խոհանոց, շատ մաքուր, խորքում մեծ օջախ։ Քարե հատակը փայլում է։ Օջախի դիմաց, ճոճաթոռի մեջ նիրհում է կատուն։
Լանցելոտ (ներս է գալիս, շուրջն է նայում, բացականչում է)։ Պարո՜ն տանուտեր։ Տիկի՜ն տանտիրուհի։ Ո՞վ կա ողջ, արձագանքի՛ր։ Ոչ ոք… Տունը դատարկ է, դարպասները բաց են, դռները կողպված չեն, պատուհանները կրնկի վրա բաց են։ Ինչ լավ է, որ ես ազնիվ մարդ եմ<center><i>Ընդարձակ, թե չէ հիմա ստիպված էի դողալհարմար խոհանոց, շուրջս նայելշատ մաքուր, ընտրել ամենաթանկ իրերը ու ամբողջ ուժով փախչելխորքում մեծ օջախ։ Քարե հատակը փայլում է։ Օջախի դիմաց, երբ այդքան հանգստանալ եմ ուզում։ (Նստում ճոճաթոռի մեջ նիրհում է)։ Կսպասենք։ Պարո՛ն կատու։ Ձեր տերերը շո՞ւ են վերադառնալու։ Հմ՞։ Դուք լռո՞ւմ եք։կատուն։</i></center>
Կատու։ Լռում եմ։
Լանցելոտ։ Իսկ ինչո՞ւ<b>Լանցելոտ</b> <i>(ներս է գալիս, թույլ տվեք հարցնել։շուրջն է նայում, բացականչում է)</i>։ Պարո՜ն տանտեր։ Տիկի՜ն տանտիրուհի։ Ո՞վ կա ողջ, արձագանքի՛ր։ Ոչ ոք… Տունը դատարկ է, դարպասները բաց են, դռները կողպված չեն, պատուհանները կրնկի վրա բաց են։ Ինչ լավ է, որ ես ազնիվ մարդ եմ, թե չէ հիմա ստիպված էի դողալ, շուրջս նայել, ընտրել ամենաթանկ իրերը ու ամբողջ ուժով փախչել, երբ այդքան հանգստանալ եմ ուզում։ (Նստում է)։ Կսպասենք։ Պարո՛ն կատու։ Ձեր տերերը շո՞ւտ են վերադառնալու։ Հմ՞։ Դուք լռո՞ւմ եք։
<b>Կատու։ Երբ դու տաք ու փափուկ տեղում ես, ավելի խելամիտ է ննջելն ու լռելը, թանկագինս։</b> Լռում եմ։
<b>Լանցելոտ։ </b> Իսկ որտե՞ղ ենինչո՞ւ, այնուամենայնիվ, տերերդ։թույլ տվեք հարցնել։
<b>Կատու։ Նրանք հեռացել են</b> Երբ դու տաք ու փափուկ տեղում ես, եւ դա ծայրահեղ հաճելի է։ավելի խելամիտ է ննջելն ու լռելը, թանկագի՛նս։
<b>Լանցելոտ։ Դու նրանց չե՞ս սիրում։</b> Իսկ որտե՞ղ են, այնուամենայնիվ, տերերդ։
<b>Կատու։ Սիրում եմ մորթուս ամեն մի մազիկով</b> Նրանք հեռացել են, թե՛ թաթերով, թե՛ բեղերով, բայց նրանց սպառնում է մեծ ողբերգություն։ Հոգիս հանգստանում է, միայն երբ նրանք հեռանում են։եւ դա ծայրահեղ հաճելի է։
<b>Լանցելոտ։ Ահա թե ինչ։ Ուրեմն </b> Դու նրանց չարի՞ք է սպառնում։ Իսկ ի՞նչ չարիք։ Լռո՞ւմ ես։չե՞ս սիրում։
<b>Կատու։ Լռում եմ։</b> Սիրում եմ մորթուս ամեն մի մազիկով, թե՛ թաթերով, թե՛ բեղերով, բայց նրանց սպառնում է մեծ ողբերգություն։ Հոգիս հանգստանում է, միայն երբ նրանք հեռանում են։
<b>Լանցելոտ։ Ինչո՞ւ։</b> Ահա՛ թե ինչ։ Ուրեմն նրանց չարի՞ք է սպառնում։ Իսկ ի՞նչ չարիք։ Լռո՞ւմ ես։
<b>Կատու։ Երբ դու տաք ու փափուկ տեղում ես, ավելի խելասիտ է ննջել ու լռել, քան փորփրել տհաճ ապագան։ Մյաո՜ւ։</b> Լռում եմ։
<b>Լանցելոտ։ Կատու, դու ինձ վախեցնում ես։ Խոհանոցում այնքան հարմար է, այնքան հոգատար է վառած կրակը օջախում։ Ես պարզապես չեմ ուզում հավատալ, որ այս հաճելի ու ընդարձակ տանը չարիք է սպառնում։ Կատո՛ւ։ Ի՞նչ է պատահել։ Պատասխանի՛ր ինձ։ Դե՛։</b> Ինչո՞ւ։
<b>Կատու։ Թույլ տվեք ինձ մոռացության մատնվել</b> Երբ դու տաք ու փափուկ տեղում ես, անցո՛րդ։ավելի խելամիտ է ննջել ու լռել, քան փորփրել տհաճ ապագան։ Մյաո՜ւ։
<b>Լանցելոտ։ Լսիր, կատու</b> Կատո՛ւ, դու ինձ չգիտես։ Ես վախեցնում ես։ Խոհանոցում այնքան թեթեւ մարդ եմհարմար է, օջախի կրակը այնպես հոգածու է վառած։ Ես պարզապես չեմ ուզում հավատալ, որ ինձ փետուրի պես ամբողջ աշխարհով տանում է։ Ու ես շատ հեշտ եմ ուրիշի գործերին խառնվում։ Այդ պատճառով ես տասնինը անգամ վնասվել եմ թեթեւ, հինգ անգամ՝ ծանր, եւ երեք անգամ՝ մահացու։ Բայց ես դեռ ողջ եմ, որորհետեւ ես ոչ միայն փետուրի պես թեթեւ եմ, այլեւ էշի պես համառ։ Դե խոսի՛ր, կատու, ի՞նչ այս հաճելի ու ընդարձակ տանը չարիք է սպառնում։ Կատո՛ւ։ Ի՞նչ է պատահել։ Մեկ էլ տեսար փրկեմ տերերիդ։ Ինձ հետ հետ այդպես պատահել է։ Դե՞։ Դե՞ դե՛։ Ինչ է անունդ։Պատասխանի՛ր ինձ։ Դե՛։
<b>Կատու։ Մաշենկա։</b> Թույլ տվեք ինձ մոռացության տրվել, անցո՛րդ։
<b>Լանցելոտ։ Ես կարծում էի՝ </b> Լսիր, կատո՛ւ, դու տղա ես։ինձ չգիտես։ Ես այնքան թեթեւ մարդ եմ, որ ինձ փետուրի պես ամբողջ աշխարհով տանում է։ Ու ես շատ հեշտ եմ ուրիշի գործերին խառնվում։ Այդ պատճառով ես տասնինը անգամ վնասվել եմ թեթեւ, հինգ անգամ՝ ծանր, եւ երեք անգամ՝ մահացու։ Բայց ես դեռ ողջ եմ, որորհետեւ ոչ միայն փետուրի պես թեթեւ եմ, այլեւ էշի պես համառ։ Դե խոսի՛ր, կատու, ի՞նչ է պատահել։ Մեկ էլ տեսար փրկեմ տերերիդ։ Ինձ հետ այդպես շատ է պատահել։ Դե֊դե՛։ Ի՞նչ է անունդ։
<b>Կատու։ Այո, ես տղա եմ, բայց մարդիկ երբեմն այնքա՜ն անուշադիր են։ Տերերս մինչեւ հիմա զարմանում են, ոչ դեռ ոչ մի անգամ ձագեր չեմ ունեցել։ Ասում են՝ բա ինչո՞ւ այդպես, Մաշենկա ջան։ Բարի մարդիկ, խեղճ մարդիկ։ Ու էլ ոչ մի բառ չեմ ասի։</b> Մաշենկա։
<b>Լանցելոտ։ Ասա գոնե՝ ո՞վ են նրանք, քո տերերը։</b> Ես կարծում էի՝ դու տղա ես։
<b>Կատու։ Պարոն արխիվարիուս Շարլեմանը</b> Այո, ու նրա միակ դուստր Էլզանես տղա եմ, ում թաթիկները այնքան փափուկ բայց մարդիկ երբեմն այնքա՜ն անուշադիր են։ Տերերս մինչեւ հիմա զարմանում են, նուրբոր դեռ ոչ մի անգամ ձագեր չեմ ունեցել։ Ասում են՝ բա ինչո՞ւ այդպես, բարիՄաշենկա ջան։ Բարի՜ մարդիկ, սուսիկ֊փուսիկ Էլզան։խե՜ղճ մարդիկ։ Ու էլ ոչ մի բառ չեմ ասի։
<b>Լանցելոտ։ Իսկ նրանցից ո՞ւմ է սպառնում չարիք։</b> Ասա՛ գոնե՝ ո՞վ են նրանք՝ քո տերերը։
<b>Կատու։ Ահ, Էլզային</b> Պարոն արխիվարիուս Շարլեմանը, ու հետեւաբար՝ մեզ բոլորիս։նրա միակ դուստր Էլզան, ում թաթիկները այնքան փափուկ են, նուրբ, բարի, սուսիկ֊փուսիկ Էլզան։
<b>Լանցելոտ։ </b> Իսկ ի՞նչ նրանցից ո՞ւմ է նրան սպառնում։ Դե՞։սպառնում չարիք։
<b>Կատու։ Մյաո՜ւ։ Ահա արդեն չորս հարյուր տարի է</b> Ահ, որ մեր քաղաքից վեր բնակություն է հաստատել վիշապը։Էլզային, ու հետեւաբար՝ մեզ բոլորիս։
<b>Լանցելոտ։ Վիշա՞պ։ Հիասքանչ է։</b> Իսկ ի՞նչ է նրան սպառնում։ Դե՞։
<b>Կատու։ Նա մեր քաղաքի վրա տուրք է պարտադրել։ Ամեն </b> Մյաո՜ւ։ Ահա արդեն չորս հարյուր տարի վիշապը իրեն աղջիկ է ընտրում։ Եւ մենք, առանց մլավելու, նրան տալիս ենք վիշապին։ Ու նա տանում որ մեր քաղաքի վերեւում բնակություն է աղջկան իր քարանձավը։ Ու մենք այլեւս երբեք չենք տեսնում աղջկան։ Ասում են, որ նրանք այնտեղ մահանում են զզվանքից։ Ֆռռ։ Կորի՛ր, կորի՞ր այստեղից։ Պշտ։հաստատել վիշապը։
Լացնելոտ։ Այդ ո՞ւմ հետ ես։<b>Լանցելոտ։</b> Վիշա՞պ։ Հիասքանչ է։
<b>Կատու։ Վիշապի։ </b> Նա ընտրել է մեր Էլզային։ Անիծվա՜ծ մողեսը։ Ֆ֊ֆֆֆ՜։քաղաքի վրա տուրք է դրել։ Ամեն տարի վիշապը իրեն աղջիկ է ընտրում։ Եւ մենք, առանց մլավելու, նրան տալիս ենք վիշապին։ Ու նա տանում է աղջկան իր քարանձավը։ Ու մենք այլեւս երբեք չենք տեսնում աղջկան։ Ասում են, որ նրանք այնտեղ մահանում են զզվանքից։ Ֆռռ։ Կորի՛ր, կորի՞ր այստեղից։ Պշտ։
Լանցելոտ։ Քանի՞ գլուխ ունի նա։<b>Լացնելոտ։</b> Այդ ո՞ւմ հետ ես։
<b>Կատու։ Երեք։</b> Վիշապի։ Նա ընտրել է մեր Էլզային։ Անիծվա՜ծ մողեսը։ Ֆ֊ֆֆֆ՜։
<b>Լանցելոտ։ Կարգին է։ Իսկ քանի թա՞թ։</b> Քանի՞ գլուխ ունի նա։
<b>Կատու։ Չորս։</b> Երեք։
<b>Լանցելոտ։ Դե, դա տանելի </b> Կարգին է։ Ճանկերո՞վ։Իսկ քանի թա՞թ։
<b>Կատու։ Այո։ Հինգ ճանկ ամեն թաթին։ Ամեն մի ճանկը եղջերվի պոչի չափ։</b> Չորս։
<b>Լանցելոտ։ Լո՞ւրջ։ Իսկ սո՞ւր են ճանկերը։</b> Դե, դա տանելի է։ Ճանկերո՞վ։
<b>Կատու։ Դաշույնների պես։</b> Այո։ Հինգ ճանկ ամեն թաթին։ Ամեն մի ճանկը եղջերվի պոզի չափ։
<b>Լանցելոտ։ Այսպես։ Դե, իսկ բոց արտաշնչո՞ւմ է։</b> Լո՞ւրջ։ Իսկ սո՞ւր են ճանկերը։
<b>Կատու։ Այո։</b> Դաշույնների պես։
<b>Լանցելոտ։ Իսկակա՞ն։</b> Այսպե՜ս։ Դե, իսկ բոց արտաշնչո՞ւմ է։
<b>Կատու։ Անտառներ են վառվում։</b> Այո։
<b>Լանցելոտ։ Ահա։ Թեփոո՞ւկավոր է։</b> Իսկակա՞ն։
<b>Կատու։ Թեփուկավոր։</b> Անտառներ են վառվում։
Լացնելոտ։ Ու, չլինի՞ թեփուկն էլ ամուր <b>Լանցելոտ։</b> Ահա։ Թեփո՞ւկավոր է։
<b>Կատու։ Հիմնավոր է։</b> Թեփուկավոր։
Լանցելոտ։ Բայց եւ այնպե՞ս։<b>Լացնելոտ։</b> Ու, չլինի՞ թեփուկն էլ ամուր է։
<b>Կատու։ Ալմաստը չի կտրում։</b> Հիմնավոր է։
Լացնելոտ։ Ահա։ Պատեկերացնում եմ։ Բոյը՞։<b>Լանցելոտ։</b> Բայց եւ այնպե՞ս։
<b>Կատու։ Եկեղեցու չափ։</b> Ալմաստը չի կտրում։
Լանցելոտ։ Ահա, ամեն ինչ պարզ է։ Դե, շնորհակալ եմ, կատու։<b>Լացնելոտ։</b> Ահա։ Պատեկերացնում եմ։ Բո՞յը։
<b>Կատու։ Դուք կռվելո՞ւ եք նրա հետ։</b> Եկեղեցու չափ։
<b>Լանցելոտ։ Տեսնենք։</b> Ահա, ամեն ինչ պարզ է։ Դե՛, շնորհակալ եմ, կատո՛ւ։
<b>Կատու։ Աղաչում եմ ձեզ — նրան մարտի կանչեք։ Նա, իհարկե, կսպանի ձեզ, բայց մինչեւ բանը դրան հասնի, կարելի է երազել, օջախի առաջ փռված, այն մասին, ինչպես պատահաբար, կամ հրաշքով, կամ սենց, կամ նենց, եթե ոչ սրանով, ապա նրանով, գուցե եւ, ինչ֊որ մի կերպ, մեկ էլ տեսար, դուք էլ իրեն սպանեք։</b> Դուք կռվելո՞ւ եք նրա հետ։
Լացնելոտ։ Շնորհակալ եմ, կատու։<b>Լանցելոտ։</b> Տեսնենք։
<b>Կատու։ Ոտքի՛ կանգնեք։</b> Աղաչում եմ ձեզ — նրան մարտի կանչեք։ Նա, իհարկե, կսպանի ձեզ, բայց մինչեւ բանը դրան հասնի, կարելի է երազել, օջախի առաջ փռված, այն մասին, ինչպես պատահաբար, կամ հրաշքով, կամ սենց, կամ նենց, եթե ոչ սրանով, ապա նրանով, գուցեեւ, ինչ֊որ մի կերպ, մեկ էլ տեսար, դուք էլ իրեն սպանեք։
<b>Լացնելոտ։ Ի՞նչ պատահեց։</b> Շնորհակալ եմ, կատո՛ւ։
<b>Կատու։ Նրանք գալիս են։</b> Ոտքի՛ կանգնեք։
Լանցելոտ։ Գոնե նա ինձ դուր գար, ահ, եթե նա ինձ դուր գա՜ր։ Դա այնպե՜ս օգնում է… (նայում է պատուհանից) Դո՜ւր է գալիս։ Կատու, նա հավես աղջիկ է։ <b>Լացնելոտ։</b> Ի՞նչ է։ Կատո՜ւ։ Նա ժպտո՞ւմ է։ Նա միանգամայն հանգի՛ստ է։ Ու նրա հայրն էլ զվարթ ժպտում է։ Դու ի՞նչ է, խաբե՞լ ես ինձ։պատահեց։
<b>Կատու։ Ոչ։ Այս պատմության ամենատխուր մասն էլ հենց այն է, որ նրանք ժպտում </b> Նրանք գալիս են։ Սուս։ Բարեւ ձեզ։ Եկեք ընտրենք, իմ թանկագին ընկերներ։
Ներս են գալիս Էլզան եւ Շարլեմանը։<b>Լանցելոտ։</b> Գոնե նա ինձ դուր գար, ա՜հ, եթե նա ինձ դուր գա՜ր։ Դա այնպե՜ս օգնում է… (նայում է պատուհանից) Դո՜ւր է գալիս։ Կատո՛ւ, նա հավես աղջիկ է։ Ի՞նչ է։ Կատո՜ւ։ Նա ժպտո՞ւմ է։ Նա միանգամայն հանգի՛ստ է։ Ու նրա հայրն էլ զվարթ ժպտում է։ Դու ի՞նչ է, խաբե՞լ ես ինձ։
Լանցելոտ։ Ոջո՜ոյն<b>Կատու։</b> Ոչ։ Այս պատմության ամենատխուր մասն էլ հենց այն է, բարի պարոն եւ սքանչելի օրիորդ։որ նրանք ժպտում են։ Սո՛ւս։ Բարեւ ձեզ։ Եկեք ընթրենք, իմ թանկագին ընկերներ։
Շարլեման։ Ողջույն<br><center><i>Ներս են գալիս Էլզան եւ Շարլեմանը։</i></center><br><b>Լանցելոտ։</b> Ոջո՜ւյն, երիտասարդ։բարի պարոն եւ սքանչելի օրիորդ։
Լանցելոտը։ Ձեր տունը այնպես հյուրընկալ էր նայում ինձ<b>Շարլեման։</b> Ողջույն, ու դարպասնեը բաց էին, ու խոհանոցում էլ կրակ էր վառած, որ ես եկա առանց հրավերի։ Ներեցեք։երիտասարդ։
Շարլեման։ Պետք չէ ներողություն խնդրել։ Մեր դռները բոլորի համար <b>Լանցելոտը։</b> Ձեր տունը այնպես հյուրընկալ էր նայում ինձ, ու դարպասնեը բաց են։էին, ու խոհանոցում էլ կրակ էր վառվում, որ ես եկա առանց հրավերի։ Ներեցեք։
Էլզա։ Նստեք, խնդրեմ։ Տվեք ինձ ձեր գլխարկը, ես այն կկախեմ դռան հետեւում։ Հիմա սեղան կգցեմ… Ի՞նչ է ձեզ հետ։<b>Շարլեման։</b> Պետք չէ ներողություն խնդրել։ Մեր դռները բոլորի համար բաց են։
Լանցելոտ։ Ոչինչ։<b>Էլզա։</b> Նստեք, խնդրեմ։ Տվեք ինձ Ձեր գլխարկը, ես այն կկախեմ դռան հետեւում։ Հիմա սեղան կգցեմ… Ի՞նչ է եղավ Ձեզ։
Էլզա։ Ինձ թվաց, թե դուք… վախեցաք ինձից։<b>Լանցելոտ։</b> Ոչինչ։
Լանցելոտ։ Ոչ ոչ… Դա ես հենց այնպես։<b>Էլզա։</b> Ինձ թվաց, թե Դուք… վախեցաք ինձից։
Շարլեման։ Նստեք, ընկեր իմ։ Ես սիրում եմ շրջիկներին։ <b>Լանցելոտ։</b> Ոչ ոչ… Դա, գուցե նրանից է, որ ամբողջ կյանքս քաղաքից դուրս չեմ եկել։ Որտեղի՞ց եք գալիս։ես հենց այնպես։
Լանցելոտ։ Հարավից։<b>Շարլեման։</b> Նստեք, ընկեր իմ։ Ես սիրում եմ շրջիկներին։ Դա, գուցե նրանից է, որ ամբողջ կյանքս այս քաղաքից դուրս չեմ եկել։ Որտեղի՞ց եք գալիս։
Շարլեման։ Եւ շա՞տ արկածներ եք ունեցել ճանապարհին։<b>Լանցելոտ։</b> Հարավից։
Լացնելոտ։ Ահ, նույնիսկ ավելին, քան կուզեի։<b>Շարլեման։</b> Եւ շա՞տ արկածներ եք ունեցել ճանապարհին։
Էլզա։ Դուք երեւի հոգնած կլինեք։ Դե նստեք<b>Լացնելոտ։</b> Ա՜հ, ի՞նչ եք կանգնած մնացել։նույնիսկ ավելին, քան կուզեի։
Լանցելոտ։ Շնորհակալություն։<b>Էլզա։ </b> Դուք երեւի հոգնած կլինեք։ Դե նստեք, ի՞նչ եք կանգնած մնացել։
Շարլեման։ Մեզ մոտ դուք կարող եք լավ հանգստանալ։ Մեր քաղաքը շատ հանգիստ է, այստեղ երբեք եւ ոչինչ տեղի չի ունենում։<b>Լանցելոտ։</b> Շնորհակալություն։
Լացնելոտ։ Երբեք֊երբե՞ք։<b>Շարլեման։ </b> Մեզ մոտ դուք կարող եք լավ հանգստանալ։ Մեր քաղաքը շատ հանգիստ է, այստեղ երբեք եւ ոչինչ տեղի չի ունենում։
Շարլեման։ Երբեք֊երբեք։ Անցյալ շաբաթ, ճիշտ է, շատ ուժեղ քամի էր։ Քիչ էր մնում մի տան կտուրը տաներ։ Բայց դա այնքան էլ մեծ իրադարձություն չէ։<b>Լացնելոտ։</b> Երբեք֊երբե՞ք։
Էլզա։ Ահա եւ ընթրիքը։ Խնդրեմ։ Մի քաշվեք։<b>Շարլեման։</b> Երբեք֊երբեք։ Անցյալ շաբաթ, ճիշտ է, շատ ուժեղ քամի էր։ Քիչ էր մնում մի տան կտուրը տաներ։ Բայց դա այնքան էլ մեծ իրադարձություն չէ։
Լացնելոտ։ Ներեք ինձ, բայց… Դուք ասում եք, որ քաղաքը շատ հանգի՞ստ է։<b>Էլզա։</b> Ահա եւ ընթրիքը։ Խնդրեմ։ Մի քաշվեք։
Էլզա։ Իհարկե։<b>Լացնելոտ։ </b> Ներեք ինձ, բայց… Դուք ասում եք, որ քաղաքը շատ հանգի՞ստ է։
Լացնելոտ։ Իսկ… իսկ վիշա՞պը։<b>Էլզա։ </b> Իհարկե։
Շարլեման։ Ահ, նա… Դե, մենք այնքան ենք սովորել նրան։ Նա արդեն չորս հայրուր տարի է մեզ մոտ է ապրում։<b>Լացնելոտ։</b> Իսկ… իսկ վիշա՞պը։
Լացնելոտ։ Բայց… ինձ ասել են<b>Շարլեման։</b> Ահ, որ ձեր աղջիկը…նա… Դե, մենք այնքան ենք սովորել նրան։ Նա արդեն չորս հայրուր տարի է մեզ մոտ է ապրում։
Էլզա։ Պարոն անցորդ…<b>Լացնելոտ։</b> Բայց… ինձ ասել են, որ Ձեր աղջիկը…
Լացնելոտ։ Իմ անունը Լանցելոտ է։<b>Էլզա։</b> Պարոն անցորդ…
Էլզա։ Պարոն Լացնելոտ, ներեցեք, ես ձեզ նկատողություն չեմ անում, բայց այնուամենայնիվ խնրդում եմ ձեզ․ ոչ մի խոսք այդ մասին։<b>Լացնելոտ։</b> Իմ անունը Լանցելոտ է։
Լացնելոտ։ Ինչո՞ւ։<b>Էլզա։</b> Պարոն Լացնելոտ, ներեցեք, ես Ձեզ նկատողություն չեմ անում, բայց այնուամենայնիվ խնրդում եմ Ձեզ․ ոչ մի խոսք այդ մասին։
Էլզա։ Որովհետեւ էլ ոչինչ չես փոխի։<b>Լացնելոտ։</b> Ինչո՞ւ։
Լանցելոտ։ Ահա՞ թե ինչ։<b>Էլզա։ </b> Որովհետեւ էլ ոչինչ չես փոխի։
Շարլեման։ Այո, ոչինչ չես կարող անել։ Մենք նոր զբոսնում էինք անտառում, ու ամեն ինչի մասին այնքան լավ, այնքան մանրամասն խոսեցինք։ Վաղը, հենց որ վիշապը տանի նրան, ես նույնպես կմեռնեմ։<b>Լանցելոտ։</b> Ահա՞ թե ինչ։
Էլզա։ Հայրիկ<b>Շարլեման։</b> Այո, պետք չէ այդ մասին։ոչինչ չես կարող անել։ Մենք նոր զբոսնում էինք անտառում, ու ամեն ինչի մասին այնքան լավ, այնքան մանրամասն խոսեցինք։ Վաղը, հենց որ վիշապը տանի նրան, ես նույնպես կմեռնեմ։
Շարլեման։ Ահա եւ վերջ<b>Էլզա։</b> Հայրիկ, ահա եւ վերջ։պետք չէ այդ մասին։
Լացնելոտ։ Ներեցեք<b>Շարլեման։</b> Ահա եւ վերջ, միայն մի հարց էլ։ Մի՞թե ոչ ոք չի փորձել կռվել նրա հետ։ահա եւ վերջ։
<b>Լացնելոտ։ </b> Ներեցեք, միայն մի հարց էլ։ Մի՞թե ոչ ոք չի փորձել կռվել նրա հետ։ <b>Շարլեման։ </b> Վերջին երկու հարյուր տարում՝ ոչ։ Մինչ այդ նրա հետ հաճախ էին մենամարտում, բայց նա սպանում էր բոլոր հակառակորդներին։ Նա զարմանահրաշ ստրատեգ է եւ վեհ մարտավար մարտավար։ Նա իր գրոհով հանկարծակիի է բերում թշնամուն․ վերեւից քարեր է շպրտում, հետո նետվում է ուղղաձիգ ներքեւ, ուղիղ ձիու գլխին, ու նրան բոցահարում, ինչով վերջնականապես բարոյազրկում է խեղճ անասունին։ Իսկ հետո ճանկերով պատառոտում է ձիավորին։ Դե, ու վերջիվերջո դադարեցին նրա դեմ դուրս գալ… <b>Լանցելոտ։ </b> Իսկ բոլորով միասին նրա դեմ դուրս գալ չե՞ք փորձել։ <b>Շարլեման։</b> Փորձել ենք։ <b>Լանցելոտ։</b> Եւ ի՞նչ։ <b>Շարլեման։</b> Նա այրեց քաղաքամերձ հատվածները ու գժվացրեց բնակիչների կեսին թունավոր գազով։ Նա վեհ մարտիկ է։ <b>Էլզա։</b> Մի քիչ էլ կարագ վերցրեք, խնդրեմ։ <b>Լանցելոտ։</b> Հա, հա, ես կվերցնեմ։ Պետք է ուժերս հավաքեմ։ Այսպիսով՝ ներեցեք, որ հա հարցնում եմ, ոչ ոք էլ չի՞ փորձում վիշապի դեմ դուրս գալ։ Նա թշնամու լրի՞վ է լկտիացել։ <b>Շարլեման։</b> Չէ, ի՜նչ եք ասում։ Նա այնքան բարի՛ է։ <b>Լանցելոտ։</b> Բարի՞։ <b>Շարմեման։</b> Հավատացնում եմ ձեզ։ Երբ քաղաքին հնտախտ էր սպառնում, նա՝ քաղաքի բժշկի խնդրանքով, շնչեց իր բոցով լճի վրա, ու եռացրեց այն։ Ամբողջ քաղաքը խմում էր եռացրած ջուր եւ փրկվեց համաճարակից։ <b>Լանցելոտ։</b> Վաղո՞ւց էր դա։ <b>Շարլեման։</b> Օհ, ոչ։ Ընդամենը ութսուներկու տարի առաջ։ Բայց բարի գործերը չեն մոռացվում։ <b>Լանցելոտ։</b> Իսկ է՞լ ինչ լավ գործ է արել նա։ <b>Շարլեման։</b> Նա մեզ ազատեց գնչուներից։ <b>Լացնելոտ։</b> Բայց գնչուները շատ լավ մարդիկ են։ <b>Շարլեման։</b> Ի՜նչ եք ասում։ Ահավորն են։ Ես, ճիշտ է, կյանքումս ոչ մի գնչու չեմ տեսել։ Բայց դեռ դպրոցում եմ անցել, որ նրանք սարսափելի մարդիկ են։ <b>Լանցելոտ։</b> Բայց ինչո՞ւ։ <b>Շարլեման։</b> Նրանք բնականից, արյունով թափառականներ են։ Նրանք՝ ցանկացած պետական համակարգի թշնամիներն են, հակառակ դեպքում այստեղ֊այնտեղ թափառելու փոխարեն կհաստատվեին մի որեւէ տեղում։ Նրանց երգերը տղամարդկությունից զուրկ են, իսկ գաղափարները՝ կործանարար։ Նրանք գողանում են երեխաներին։ Նրանք թափանցում են ամենուրեք։ Այժմ մենք լրիվ մաքրվել ենք նրանցից, բայց դեռ հարյուր տարի առաջ, ցանկացած սեւահեր պիտի ապացուցեր, որ գնչուի արյուն չունի։ <b>Լանցելոտ։</b> Ո՞վ է ձեզ պատմել այդ ամենը գնչուների մասին։ <b>Շարլեման։</b> Մեր վիշապը։ Գնչուները իր իշխանության առաջին տարիներին լկտիաբար դուրս էին գալիս նրա դեմ։ <b>Լանցելոտ։</b> Հավես, անհամբեր մարդիկ։ <b>Շարլեման։</b> Պետք չի, խնդրում եմ, պետք չի այդպես խոսել։ <b>Լանցելոտ։</b> Ի՞նչ է նա ուտում, այդ ձեր վիշապը։ <b>Շարլեման։</b> Քաղաքը մեր նրան տալիս է հազար կով, երկու հազար ոչխար, հինգ հազար հավ, ու երկու փութ աղ ամիսը։ Ամռանն ու աշնանը դրան ավելանում է եւս տաս բանջարանոց կաթնուկ, ծնեբեկ ու ծաղկակաղամբ։ <b>Լանցելոտ։</b> Նա ձեզ թալանո՜ւմ է։ <b>Շարլեման։</b> Չէ, ի՜նչ եք ասում։ Մենք չենք բողոքում։ Ուրիշ էլ ո՞նց։ Մինչ նա այստեղ է՝ ոչ մի այլ վիշապ չի համարձակվի մեզ ձեռք տալ։ <b>Լանցելոտ։</b> Մյուսները, կարծեմ, վաղուց արդեն սպանված են։ <b>Շարլեման։</b> Իսկ եթե ո՞չ։ Հավատացնում եմ ձեզ, վիշապներից ազատվելու միակ եղանակը, սեփական վիշապ ունենալն է։ Բավ է նրա մասին, խնդրում եմ։ Ավելի լավ է դուք մեզ ինչ֊որ հետաքրքիր բան պատմեք։ <b>Լանցելոտ։</b> Լավ։ Դուք գիտե՞ք ինչ է բողոքի գիրքը։ <b>Էլզա։</b> Ոչ։ <b>Լանցելոտ։</b> Դե իմացեք։ Այստեղից հինգ տարվա քայլքի հեռավորության վրա, Սեւ սարերում կա հսկայական անձավ։ Եւ անձավում այդ կա գիրք՝ կիսով չափ լրացված։ Դրան ոչ ոք չի դիպչում, բայց նախկինում գրված էջերին օր օրի ավելանում են նոր էջեր։ Ո՞վ է գրում։ Աշխա՜րհը։ Սարերը, խոտերը, քարերը, ծառերը, գետերը տեսնում են ինչ են անում մարդիկ։ Նրանց հայտնի են հանցագործների բոլոր հանցագործությունները, իզուր տառապողների բոլոր ողբերգությունները։ Ճյուղից ճյուղ, կաթիլից կաթիլ, ամպից ամպ հասնում են Սեւ սարերի անձավին մարդկանց բողոքները, եւ գիրքը հաստանում է։ Եթե աշխարհի երեսին չլիներ այդ գիրքը, ծառերը թախծից կչորանային, իսկ ջուրը կդառնանար։ Ո՞ւմ համար է գրվում այդ գիրքը։ Ինձ համար։ <b>Էլզա։</b> Ձե՞զ համար։ <b>Լանցելոտ։</b> Մեզ համար։ Իմ ու մի քանիսի։ Մենք ուշադիր, թեթեւ մարդիկ ենք։ Մենք պարզել ենք, որ կա այդպիսի գիրք, ու չենք ալարել գտնել այն։ Իսկ այդ գրքին թեկուզ մի հայացք նետողը դարերով կկորցնի հանգիստը։ Ահ, ի՜նչ բողոքի գիրք է։ Այդ բողոքներին անհնար է չարձագանքել։ Ու մենք արձագանքում ենք։ <b>Էլզա։</b> Իսկ ինչպե՞ս։ <b>Լանցելոտ։</b> Մենք խառնվում ենք ուրիշի գործերին։ Մենք օգնում ենք նրանց, ում օգնություն է անհրաժեշտ։ Եւ վերացնում ենք նրանց, ում անհրաժեշտ է վերացնել։ Օգնե՞մ ձեզ։ <b>Էլզա։</b> Ինչպե՞ս։ <b>Շարլեման։</b> Ինչո՞վ կարող եք օգնել մեզ։ <b>Կատու։</b> Մյաո՜ւ։ <b>Լանցելոտ։</b> Երեք անգամ ես մահացու վիվավորված եմ եղել, ու հենց նրանց կողմից, ում բռնի կերպով փրկում էի։ Եւ այնուամենայնիվ, թեեւ դուք ինձ չեք խնդրում, ես կկանչե՛մ վիշապին մենամարտի։ Լսո՞ւմ եք, Էլզա։ <b>Էլզա։</b> Ոչ, ո՛չ։ Նա կսպանի ձեզ, եւ դա կթունավորի իմ կյանքի վերջին ժամերը։ <b>Կատու։</b> Մյաո՜ւ։ <b>Լանցելոտ։</b> Ես մարտահրավեր կնետեմ վիշապի՜ն։ <i>Լսվում է ահագնացող շվոց, աղմուկ, ոռնոց։ Ապակիները դողում են։ Պատուհանից դուրս բռնկվում է հրացոլքը։</i> <b>Կատու։</b> Անունը տուր, փայտը ձեռքդ վերցրու։ <i>Ոռնոցն ու շվոցը հանկարծակի դադարում են։ Դուռը ուժգին թակում են։</i> <b>Շարլեման։</b> Մտե՛ք։ <i>Ներս է գալիս թանկ հագնված սպասավորը։</i> <b>Ծառա։</b> Պարոն վիշապը ձեզ մոտ է գալիս։ <b>Շարլեման։</b> Սիրով սպասում ենք։