«Գլխավոր էջ»–ի խմբագրումների տարբերություն
Գրապահարան-ից
(Վանանդ) |
|||
| Տող 1. | Տող 1. | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | + | ՈՒՐ՞ | |
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | Ահագնանում են ցավերը անմեղ, | |
| − | + | Որ երկունքի չեն,այլ տառապանքի | |
| − | + | Ու դիմանում են սրտերը կանթեղ, | |
| − | + | Վերքեր են տեսել նրանք դարերի: | |
| − | + | --------------------------------------- | |
| − | + | Վերքեր են տեսել զազիր ու մռայլ | |
| − | + | Դարձել են վիհեր,ժայռեր են դարձել, | |
| − | + | Նրանց աչքերից դեռ քարում կա փայլ | |
| − | + | Առանց մարմնի էլ նույնն են մնացել: | |
| − | + | ------------------------------------------ | |
| − | + | Պարիսպ են կերտել որդոց ի պաշտպան | |
| − | + | Թախծոտ քարերը դեմ հրի սրի, | |
| − | + | Որ այգում խաղաղ որդին այգեպան | |
| − | + | Իր գցած սերմի համը ըմբոշխնի: | |
| − | + | ------------------------------------------ | |
| − | + | Մինչ այդժամ դժնի,մթին դարբնոցում | |
| − | : | + | Պողպատե մուրճի հարվածների տակ, |
| − | + | Մի քանի բահի երկաթ էր զնգում | |
| − | + | Ջուրն էր ընկղմվում տձև ու տաք-տաք: | |
| − | + | ------------------------------------------- | |
| − | : | + | Ու հարվածներով ահագին մուրճի |
| − | + | Կռում էր նորից երկաթն իր անձև, | |
| − | + | Լեզվին էր ընկնում քրտինքը աղի | |
| − | + | Բայց դեռ մնում էր այն բութ ու տձև: | |
| − | + | -------------------------------------------- | |
| − | + | Զզվել են արդեն հոգնած դարերը | |
| − | + | Բազում դարբիններ՝ դարերի զավակ | |
| − | + | Կռել են,կոփել են,զարկել են մուրճերը, | |
| − | + | Հոգնել են արդեն գործից անհատակ: | |
| − | + | --------------------------------------------- | |
| − | + | Եվ վեր է հառնում մոլուցքով հանկարծ | |
| − | + | Գլուխն է ջարդում իրեն դարբինի, | |
| − | + | Բութ տեսքով մոլի,երեր,տարակարծ | |
| − | + | Արհամարում է դասը դարերի: | |
| − | : | + | -------------------------------------------- |
| − | + | Դարբնոցի բակի կաղնին դարավոր | |
| − | + | Ցնծում էր լուռ,ինքն իրեն համար, | |
| − | + | Քանզի չի զրկվի կյանքից փառավոր | |
| − | + | Կացին չէ այն,այլ մի բութ տապար: | |
| − | + | ----------------------------------------- | |
| − | + | ----------------------------------------- | |
| − | + | Իսկ այգեպանը սուրբ բահը ուսին | |
| − | + | Պարսպից ելավ,որ նոր շիվ բերիՙ, | |
| − | + | Խաղաղ գիշեր էր,աստղեր ու լուսին | |
| − | + | Ուղեկցում էին լուռ՝ինչպես մի փերի: | |
| − | + | ------------------------------------------- | |
| − | + | Ու հոգնած,անմեղ հողագործն հոգսից | |
| − | + | Գլուխը դրեց մի մեծ սև քարի, | |
| − | + | Եվ կոպիտ թվաց քարը անթախիծ | |
| − | + | Նման չէր քարին իրեն պարսպի: | |
| − | + | ------------------------------------------- | |
| − | + | Այդ տեսավ հանկարծ անգործ տապարը, | |
| − | + | Ու արյուն ծծեց հողը մրմունջով | |
| − | + | Ցող-արյուն առան թախծոտ քարերը, | |
| + | Ու հեկեկացին ցավից տրտունջով: | ||
| + | -------------------------------------------- | ||
| + | Ցավից ճքացին այգու ծառերը, | ||
| + | Բահն անտիրական ճչաց իր բախտից, | ||
| + | Ախր սովոր էր փորել հողերը | ||
| + | Իր խաղաղ ու հեզ,անմեղ տիրոջից: | ||
| + | ------------------------------------------- | ||
| + | Մինչդեռ տապարը կորցրած իր ճամփան, | ||
| + | Գնում է անէ, անգո անդադրում, | ||
| + | Նոր այգիներում զնգում են բահերը, | ||
| + | Թախծոտ քարերը պարիսպ կառուցում: | ||
| + | --------------------------------------------- | ||
| + | Լուռ են դարերը,նրանք չեն լալիս, | ||
| + | Այգուց ստացած պտուղն են ուտում, | ||
| + | Իսկ տապարին էլ հաշիվ չեն տալիս, | ||
| + | Մի բան էլ այգուց նոր բերք են ուզում: | ||
22:18, 23 Հունվարի 2015-ի տարբերակ
ՈՒՐ՞
Ահագնանում են ցավերը անմեղ, Որ երկունքի չեն,այլ տառապանքի Ու դիմանում են սրտերը կանթեղ, Վերքեր են տեսել նրանք դարերի:
Վերքեր են տեսել զազիր ու մռայլ Դարձել են վիհեր,ժայռեր են դարձել, Նրանց աչքերից դեռ քարում կա փայլ Առանց մարմնի էլ նույնն են մնացել:
Պարիսպ են կերտել որդոց ի պաշտպան Թախծոտ քարերը դեմ հրի սրի, Որ այգում խաղաղ որդին այգեպան Իր գցած սերմի համը ըմբոշխնի:
Մինչ այդժամ դժնի,մթին դարբնոցում Պողպատե մուրճի հարվածների տակ, Մի քանի բահի երկաթ էր զնգում Ջուրն էր ընկղմվում տձև ու տաք-տաք:
Ու հարվածներով ահագին մուրճի Կռում էր նորից երկաթն իր անձև, Լեզվին էր ընկնում քրտինքը աղի Բայց դեռ մնում էր այն բութ ու տձև:
Զզվել են արդեն հոգնած դարերը Բազում դարբիններ՝ դարերի զավակ Կռել են,կոփել են,զարկել են մուրճերը, Հոգնել են արդեն գործից անհատակ:
Եվ վեր է հառնում մոլուցքով հանկարծ Գլուխն է ջարդում իրեն դարբինի, Բութ տեսքով մոլի,երեր,տարակարծ Արհամարում է դասը դարերի:
Դարբնոցի բակի կաղնին դարավոր Ցնծում էր լուռ,ինքն իրեն համար, Քանզի չի զրկվի կյանքից փառավոր Կացին չէ այն,այլ մի բութ տապար:
Իսկ այգեպանը սուրբ բահը ուսին Պարսպից ելավ,որ նոր շիվ բերիՙ, Խաղաղ գիշեր էր,աստղեր ու լուսին Ուղեկցում էին լուռ՝ինչպես մի փերի:
Ու հոգնած,անմեղ հողագործն հոգսից Գլուխը դրեց մի մեծ սև քարի, Եվ կոպիտ թվաց քարը անթախիծ Նման չէր քարին իրեն պարսպի:
Այդ տեսավ հանկարծ անգործ տապարը, Ու արյուն ծծեց հողը մրմունջով Ցող-արյուն առան թախծոտ քարերը, Ու հեկեկացին ցավից տրտունջով:
Ցավից ճքացին այգու ծառերը, Բահն անտիրական ճչաց իր բախտից, Ախր սովոր էր փորել հողերը Իր խաղաղ ու հեզ,անմեղ տիրոջից:
Մինչդեռ տապարը կորցրած իր ճամփան, Գնում է անէ, անգո անդադրում, Նոր այգիներում զնգում են բահերը, Թախծոտ քարերը պարիսպ կառուցում:
Լուռ են դարերը,նրանք չեն լալիս, Այգուց ստացած պտուղն են ուտում, Իսկ տապարին էլ հաշիվ չեն տալիս, Մի բան էլ այգուց նոր բերք են ուզում:
