Changes

<br>Իմ ձեռքը ընկավ, և ես հիշեցի<br>Մեր ընկերության օրերը անցած,<br>Երբ աշխարհը մեզ դարձավ ուսուցիչ։<br>Ես ծեր եմ հիմա, մազս ճերմակած,<br>Քեզնից պահելու էլ չունեմ ոչինչ,<br>Դու բարեկամս ես՝ ինչպես որ առաջ,<br>Եվ ինքս էլ միշտ քեզ՝ հավատարիմ աջ։

Իմ խեղճ բարեկամ, չարիքն իմ հանդեպ<br>Չեղավ այնքան նենք, քո հանդեպ որքան ―<br>Ես երազեցի կապույտն ակընդետ,<br>Ավաղ, ինձ տրվեց կյանքում շատ քիչ բան։<br>Զուր էր Սատանան հպարտանում, թե <br>Գնել է նա իմ ստվերը այնժամ ―<br>Իմ ծնված օրից ստվերս ունեմ,<br>

Թեև մանկան պես եղել եմ արդար,<br>Բայց ծաղրվել եմ հաճախ մարդկանցից, ―<br>Արդյո՞ք նման ենք մենք այդքան իրար, ―<br>«Ստվերդ ո՞ւր է»,― կանչում էին ինձ։<br>Ցույց էի տալիս ստվերս՝ անբառ,<br>Ու ծայր էր առնում մի դաժան քրքիջ։<br>Մարդուն տրվում է ուժ համբերության,<br>

Ի՞նչ է ստվերը, ― ուզում եմ հարցնել,<br>Թեև այդ հարցը լսել եմ այնքան, <br>Այս աշխարհը չար շատ չի՞ հանել վեր<br>Ստվերը՝ տալով բարձր գին նրան։<br>Մեր տարիները՝ գնացած հավետ<br>Պարգևեցին մեզ լույսն իմաստության․<br>Առաջ ստվերն էինք մենք գոյ դարձրել,<br>

Եվ այսպես՝ ձեռք տանք միմյանց, Շլեմիլ,<br>Քայլենք, թող լինի ողջն առաջվա պես, <br>Անցածի համար բնավ մի տրտմիր,<br>Չէ՞ որ հին սերն է նորից կապում մեզ։<br>Մոտեցել ենք մեր իղձին վաղեմի,<br>Թող մեր շուրջ սարքեն ծաղրանքի հանդես, <br>Հողմերից հետո նավահանգստում<br>

Ադելբերտ ֆոն Շամիսսո<br>Բեռլին, օգոստոս, 1934 թ․թ