«Գարգանտյուան և Պանտագրյուելը»–ի խմբագրումների տարբերություն

Գրապահարան-ից
(→‎Գլուխ X)
(→‎Գլուխ XV)
Տող 2008. Տող 2008.
  
 
― Այն ժամանակ մի օր էլ դու ինքդ կրակի մեջ կընկնես, ― պատասխանեց Ժանը, ― սատանաները շատ են սիրում քեզպեսներին, լավ հիշիր ասածս, բարեկամ։
 
― Այն ժամանակ մի օր էլ դու ինքդ կրակի մեջ կընկնես, ― պատասխանեց Ժանը, ― սատանաները շատ են սիրում քեզպեսներին, լավ հիշիր ասածս, բարեկամ։
 +
 +
 +
==Գլուխ XVI==
 +
 +
Այն մասին, թե ինչպես է Պանտագրյուելը ժամանում Ազգականների կղզին
 +
 +
 +
Նավարկության երրորդ օրը լուսաբացին մենք տեսանք մի եռանկյունի կղզի՝ Սիցիլիային շատ նման։ Այդ կղզին կոչվում էր Ազգականների կղզի։ Այդ կղզու բոլոր բնակիչները իրար ազգական էին և շատ պարծենում էին դրանով։ Զարմանալի էր նաև այն, որ նրանք երբեք չէին ասում «իմ հայրը», «իմ դուստրը», «իմ մայրը», ինչպես ասում են ամեն տեղ։ Ազգականների կղզու բնակիչները տարօրինակ մականուններ ունեին։
 +
 +
― Բարև Օձաձուկ, ― ողջունում էր ազգականներից մեկն իր հարևանին։
 +
 +
― Բարև Ծովացուլ, ― պատասխանում էր հարևանը։
 +
 +
― Ինչպես ես Գրասեղան, ― հարցնում էր մեկ ուրիշը։
 +
 +
― Շատ լավ, Քերոց, իսկ դու ինչպե՞ս ես, ― պատասխանում էր ընկերը։
 +
 +
Մի երրորդ այսպես էր ողջունում իր ազգականուհուն․
 +
 +
― Բարի լույս, Կացին։
 +
 +
― Բարի լույս, կացնի կոթ, ― պատասխանում էր ազգականուհին։ Փողոցով անցնելիս այսպիսի խոսակցություն էինք լսում․
 +
 +
― Բարև Հացամիջուկ։
 +
 +
― Բարև Հացակեղև։
 +
 +
― Չգիտե՞ս, ուր է գնացել Օդը։
 +
 +
― Զբոսնելու է գնացել Կրակաքաշի հետ։
 +
 +
Կղզում զբոսնելուց հետո մենք մտանք մի պանդոկ ճաշելու։ Այդ ժամանակ պանդոկում երեք հարսանիք կար։ Մեր աչքի առաջ ջահել ու գեղեցիկ Տանձին մարդու էին տալիս  Հոլանդական Պանրին, որի երեսին նշմարվում էր կարմրավուն աղվամազ։ Մյուս դահլիճում Հին Կոշիկը  ամուսնանում էր ջահել ու գեղեցիկ Բոտիի հետ։ Պանտագրյուելին ասացին, որ ջահել Բոտին նրա համար է մարդու գնում Կոշիկին, որ Կոշիկին շատ ճարպ է քսված, որը կարող է պետք գալ տնտեսության մեջ։ Երրորդ դահլիճում ջահել Գուլպան ամուսնանում էր պառավ Հողաթափի հետ։ Ասում էին, որ Գուլպան պառավ Հողաթափին կնության է առնում միայն նրա համար, որ Հողաթափը զարդարված է ոսկով ու թանկագին քարերով։
 +
 +
 +
==Գլուխ XVII==
 +
 +
Այն մասին, թե ինչպես է Պանտագրյուելը գալիս Դատամոլների կղզին
 +
 +
Հետևյալ օրը մենք հասանք Դատամոլների կղզին։ Աներևակայելի կեղտոտ էր այդ կղզին։ Դատամոլները մեզ ուտելու և խմելու ոչ մի բան չտվին։ Գլուխները հազար անգամ խոնարհելով և անվերջանալի ծամածռություններով նրանք մեզ հայտնում էին, որ պատրաստ են դրամով մատուցել իրենց ծառայությունը։ Թարգմանիչներից մեկը Պանտագրյուելին ասաց, որ դատամոլները իրենց ծեծել տալով են հաց վաստակում։ Երբ երկար ժամանակ նրանցից մեկը ծեծ չի ուտում, քաղցից մեռնում է։
 +
 +
― Ծեծվելու գործը այսպես է կատարվում, ― ասաց թարգմանիչը ― երբ մի տերտեր, վարդապետ կամ վաշխառու ուզում է մեկին վնասել, նրան գցում է դատամոլի ճանկը։ Դատամոլը քարշ է տալիս նրան դատարան, ենթարկում է հազար ու մի դատարանական քաշքշուկների և իր լկտիությամբ այնքան է իր զոհին համբերությունից հանում, որ վերջինս ճարը կտրած փայտն առնում ու դատամոլին մի լավ ծեծում է։ Խեղճը դրա համար ենթարկվում է տուգանքի, իսկ դատամոլի ուզածն էլ հենց այդ է լինում։ Դատամոլը դրանից հետո մի չորս ամսով հարստանում է և իր քեֆին ապրում։
 +
 +
― Այդ փորձանքից ազատվելու համար ես մի լավ միջոց գիտեմ, ― ասաց Պանուրգը։
 +
 +
― Ի՞նչ միջոց, ― հարցրեց Պանտագրյուելը։
 +
 +
― Լսեցեք ասեմ, ― ասաց Պանուրգը։ ― Դե Բաշե անունով  մի մարդ է լինում, որի օձիքից այնքան պինդ են բռնում դատամոլները, որ նրանցից ազատվելու ոչ մի միջոց չի լինում։ Դե Բաշեն քաջ և վեհանձն մարդ է լինում, բայց դատամոլները նրան այնքան են տանջում, որ նա վճռում է ինչ էլ լինի նրանցից անպայման ազատվի։ Մի օր ճաշի է հրավիրում իր մոտ հացթուխ Լուարին իր կնոջ հետ, իր բարեկամ քահանային և իր բոլոր ծառաներին ու ասում․
 +
 +
― Բարեկամներ, դուք տեսնում եք, թե ինչպես են հոգիս հանում ու ինձ տանջում այդ սրիկա դատամոլները։ Ես վճռել եմ նրանցից ազատվել և խնդրում եմ ձեր օգնությունը։ Հաջորդ կիրակի դուք, պարոն հացթուխ, և ձեր կինը երկուսով եկեք ինձ մոտ պսակի զգեստ հագած։ Մենք ցույց կտանք, որ հարսանիք ենք անում։ Դուք, տեր հայր, եկեք ինչպես հարկն է զգեստավորված, իսկ դուք, պարոն երաժիշտ, ձեզ հետ վերցրեք սրինգ ու թմբուկ։ Դուք անշուշտ գիտեք, որ մեր հարսանիքներում սովորություն կա միմյանց թեթև ծեծել հարսանիքի հիշատակը հավերժացնելու համար։ Այ հենց այդ սովորությունից մենք կօգտվենք դատամոլին մի լավ պատժելու համար։ Երբ նորապսակները համբուրվեն, դուք բոլորդ թեթևակի իրար բամփեցեք, իսկ երբ հերթը հասնի դատամոլին, այն ժամանակ ազատություն տվեք ձեր բռունցքներին։ Շատ եմ խնդրում, ծեծեցեք նրան որքան ուժ ունեք։ Ահա տալիս եմ ձեզ կաշեպատ երկաթի նոր ձեռնոցներ։ Հագցրեք ձեռքներիդ և որքան կարող եք շատ ծեծեք այդ սրիկային։ Որքան շատ ծեծեք, այնքան մեծ բավականություն կպատճառեք ինձ։
 +
 +
Հետևյալ կիրակի օրը, նրանց սպասածի համաձայն, դե Բաշեի մոտ եկավ հաստլիկ ու կարմրաթուշ դատամոլը։ Դռնապանն իսկույն ճանաչեց նրան, նրա ձեռքին կտավե տոպրակի մեջ դատական ծանուցագրեր տեսնելով։ Դռնապանը քաղաքավարությամբ բարևեց դատամոլին և իսկույն զանգը խփեց, որ իմաց տա դատամոլի գալը։ Հացուխն և նրա կինը իսկույն հագան պսակի զգեստը և քահանայի հետ ներս մտան ընդհանուր դահլիճը։ Դատամոլին հրավիրեցին սեղանի մոտ այն ժամանակ, երբ բոլորը հագնում էին երկաթե ձեռնոցները։ Դատամոլին հյուրասիրում էին և գինի խմեցնում։
 +
 +
«Շատ լավ ժամանակ եք եկել դուք, ― ասում էին դատամոլին, ― մեզ մոտ այսօր հարսանիք կա, խնդրում ենք, կերեք, խմեք, ուրախացեք»։
 +
 +
Հենց որ դատամոլը մի քիչ խմեց, նրան հրավիրեցին ընդհանուր դահլիճ, որտեղ ամեն ինչ արդեն պատրաստ էր։ Երբ հերթը բռունցքներին հասավ, դատամոլին այնպես դմփեցին, որ նա իր օրում չէր տեսել։ Ամենից շատ ծեծեց տեր հայրը, որին Հարված էին ասում՝ սաստիկ ուժեղ լինելու պատճառով։ Մեծարգո Հարվածը իր շուրջառի ծայրով ծածկել էր  երկաթե ձեռնոցը և այնպիսի հարվածներ էր հասցնում դատամոլին, որ նրա կողերից ութը ջարդեց։ Երբ ծեծն ուտելուց հետո դատամոլը տուն վերադարձավ, նրա ամբողջ մարմինը հարվածներից խայտաբղետ էր դարձել, և այն գնալն էր, որ գնաց ու այլևս չերևաց։
 +
 +
― Գուցե ավելի լավ կլիներ, եթե հենց իրեն՝ տերտերին ծեծած լինեին այդ ձեռնոցներով, ― ասաց Էպիտեմոնը։ ― Ի՞նչ մեղք են գործել այդ խեղճ դատամոլները։ Գուցե նրանք ամենևին վատ մարդիկ չեն։
 +
 +
― Այ հիմա մենք դա փորձով կիմանանք, ― ասաց եղբայր Ժանը։
 +
 +
Այս խոսքերն ասելիս նա գրպանից հանեց ոսկիներով լի իր քսակը և ասաց բարձրարայն․
 +
 +
― Է՜յ, ո՞վ է ցանկանում մի ոսկի դրամ աշխատել մի լավ քոթուկ ուտելու համար։
 +
 +
― Ես, ես, ես, ― գոչեցին դատամոլները։ ― Քոթակեցեք մեզ, պարոններ, որքան ցանկանում եք, միայն թե դրամ տվեք։
 +
 +
Հայր սուրբ Ժանն ընտրեց մի կարմրերես դատամոլ և ասաց նրան, որ առաջ գա։ Դատամոլների ամբոխը նախանձից տրտնջաց։ Առանձնապես անբավական էր մի բարձրահասակ ու նիհար դատամոլ, որ մի գիտնական մարդ էր և հարգանք էր վայելում եկեղեցական դատարանում։
 +
 +
― Ինչի՞ նման է այս, ― տրտնջալով ասում էր նա, ― այս Կարմիր Մռութը բոլոր մուշտարիներին մեր ձեռքից խլում է։ Ինչո՞ւ պետք է երեսուն հարվածից քսանութը նրան բաժին հասնի։ Մենք դարձյալ ծեծից զուրկ պետք է մնանք։
 +
 +
Ժան վարդապետը Կարմիր Մռութին այնքան ծեծեց, որ ձեռքերը թուլացան։ Դրանից հետո նա խոստացած ոսկե դրամը տվեց դատամոլին, իսկ այդ ապուշը, որի մարմնի վրա առողջ տեղ չէր մնացել, իրեն սաստիկ երջանիկ էր զգում կերած ծեծի համար։
 +
 +
― Է՜յ, պարոն սատանայապետ, ― ասում էին Ժանին մնացած դատամոլները, ― չէի՞ք ցանկանա արդյոք մեզանից մեկին էլ այդպիսի քոթակի արժանացնել, մենք պատրաստ ենք վճարից մի բան էլ պակասեցնել։ Մեզանից մեկին էլ ընտրեցեք։
 +
 +
― Գնացեք կորեք, լրբեր, ― աղաղակեց Կարմիր Մռութը ― ես չեմ թողնի, որ մուշտարիներիս ինձանից խլեք։ Նրանք ինձ են ընտրել և ոչ ձեզ։ Ձեզ բոլորիդ դատի եմ կանչում, գրողի արարածներ, ձեզ դատարաններում այնքան քարշ տամ, որ հոգիներդ դուրս գա։
 +
 +
― Պարոն սատանա, ― ավելացրեց նա, դառնալով դեպի հայր սուրբ Ժանը, ― դուք անշուշտ ոչ մի կասկած չունեք այժմ, որ ես իմ գործը հիանալի գիտեմ, շատ եմ խնդրում, ինձ մեկ էլ ծեծեցեք։ Ես համաձայն  եմ կես գին ստանալու։ Հավատացեք, դա շատ էժան է։
 +
 +
Մյուս դատամոլները շրջապատել էին Պանուրգին, Էպիտեմոնին ու Գիմնաստին և իրենց ծառայությունն էին առաջարկում նրանց։ Դատամոլները այնպիսի աներեսությամբ էին կպել մեզանից, այնպես էին մեր զահլաները տանում, որ մենք ստիպված եղանք շուտով վերադառնալ նավը և հեռանալ այդ զզվելի կղզուց։
 +
 +
 +
==Գլուխ XIII==
 +
 +
Այն մասին, թե ինչպես փոթորիկ բարձրացավ ծովի վրա
 +
 +
 +
Պանտագրյուելը նստած էր նավում մտահոգված ու տրտում։ Նավապետը աչքը չէր հեռացնում հողմացույցից, տեսնելու համար, թե ինչպես է պտտվում։ Հողմացույցը լավ բան չէր գուշակում։ Նշաններից երևում էր, որ փոթորիկ է լինելու։ Նավապետը պատվիրեց նավաստիներին պատրաստ և աչալուրջ լինել։ Կայմի առագաստները իջեցրին, թողեցին միայն երկու կողմերի առագաստները։
 +
 +
Ծովը հանկարծ բարձրացավ ու մռնչաց։ Ահագին ալիքները խփում էին նավի կողերին։ Ահռելի ուժով փչեց հյուսիս֊արևելյան քամին և այնպիսի շաչ ու շառաջ բարձրացրեց կայմաձողի մեջ, որ մարդու ականջ էր խլանում։ Ամպերի գոռոցից դղրդում էր երկինքը, փայլատակում էր կայծակը, տեղում էր անձրևը։ Հանկարծ մութը պատեց ամեն կողմ և միայն կայծակն էր երբեմն լուսավորում փոթորկող ու մոլեգնած ծովը։
 +
 +
Պանուրգը ահից ու սարսափից իրեն կորցրած պպզել էր մի տեղ։
 +
 +
― Ողորմած աստված, ― ասում էր նա, ― այս ալիքները կքշեն ու մեզ ծովը կգցեն։ Բարեկամներ, ինձ մի քիչ քացախ տվեք, խմեմ, երկյուղից ես քրտնակոխ եմ եղել։ Վայ մեզ, առագաստները ծվեն֊ծվեն են եղել, թոկերը կտրատվում են, կայմերը կոտրատվում։ Ավա՜ղ, ավա՜ղ, ամեն ինչ կորած է։ Մի ճար արեք ինձ, թողեք որ ես թաքնվեմ ճաղերի ետևում։ Տեսեք, ձեր լապտերը վայր ընկավ։ Լսո՞ւմ եք, ինչպես է ճաքում ղեկը։ Երևի արդեն կոտրվել է։ Ավա՜ղ, այս ինչ փորձանք եկավ մեր գլխին։ Պարոն ղեկապետ, նայեք կողմնացույցին և դատեք, թե ո՞ր կողմից է փչում այս անիծված քամին։ Ազնիվ խոսք, ես սարսափից մեռնում եմ։ Վա՜յ, վա՜յ, փրկեցեք ինձ, ես խեղդվում եմ։
 +
 +
Այն ժամանակ, երբ Պանուրգը հեծում ու ողբում էր, Պանտագրյուելը նավապետի խորհրդով մոտեցավ գլխավոր կայմին և երկու ձեռքով պինդ բռնեց նրանից։ Եղբայր Ժանը, Էպիտեմոնը, Պոնոկրատը և մյուսները հանեցին իրենց բաճկոնները և սկսեցին օգնել նավաստիներին։ Միայն Պանուրգն էր, որ ոչինչ չէր անում։ Նա կուչ եկած նստել էր տախտակամածում և դառնագին լալիս էր։
 +
 +
― Աստված վկա, մեր Պանուրգը կատարյալ մոզի է, ― ասաց Ժանը։
 +
 +
― Է՜յ, լալկան Պանուրգ, աղմկարար Պանուրգ, ի՞նչ ես պպզել, կարծես կավից շինած խրտվիլակ լինես, շուտ եկ մեզ օգնի։
 +
 +
― Վա՜յ, վա՜յ, եղբայր Ժան, սիրելի բարեկամ, ես խեղդվում եմ, ջրի տակն եմ գնում, ― պատասխանում էր Պանուրգը։ ― Վայ ինձ, վերջս հասել է։ Սիրելի բարեկամներ, տեսեք, տեսեք կոշիկներիս մեջ արդեն ջուր է լցվել։ Ա՜խ, այս զարհումար ալիքը․․․ Ո՛չ, ո՛չ, ես ուզում էի ասել, այս աստծու պատիժ ալիքը մեր նավը ջրասույզ կանի։ Հայր սուրբ Ժան, հայր իմ, խոստովանեցրու ինձ։ Ահա ես ծունկ չոքած ասում եմ՝ հայր մեր, որ երկինս․․․
 +
 +
― Արի մեզ օգնի, շատ լակոտ, ― գոռաց Ժանը, ― քեզ եմ ասում, կգաս թե չէ, սատանի բաժին։
 +
 +
― Լավ է սատանայի անուն չտաք, ― լալագին ասում է Պանուրգը, առանց տեղից շարժվելու։ ― Վաղը որքան կուզես, բայց այսօր ոչ։ Վա՜յ, այս ի՞նչ է, նավի մեջ ջուր է լցվում։ Տեսեք, տեսեք, մենք ջրասույզ ենք լինում։ Խոստանում եմ ձեր վանքին մի զանգ նվիրել, թե ողջ֊առողջ ցամաք դուրս գամ։ Սիրելի բարեկամներ, ուզում եմ կտակս գրել։
 +
 +
― Այ դու հազար սատանաների բաժին դառնաս, սրիկա, ― ասաց Ժանը, ― ժամանակ  է գտել կտակի մասին մտածելու, երբ բոլորս պետք է, որքան ուժ ունենք, աշխատենք։ Գիմնաստ, սիրելիս, եկ այստեղ, նավի ետին մասը։ Աստված վկա, այս անտեր ալիքը մեզ խորտակելու է։ Տեսար, լապտերն էլ հանգավ։ Երևում է, որ բոլորս էլ սատանայի բաժին ենք դառնալու։
 +
 +
― Վա՜յ, մենք կորանք, ― լաց էր լինում Պանուրգը, ― ես ծովի ջուր կուլ տվի, ինքան աղի է, ես խեղդվում եմ, ես մեռնում եմ, օգնեցեք, սիրելի բարեկամներ։
 +
 +
― Եթե ձայնդ չկտրես, ողորմելի արարած, ես քեզ շնաձկներին բաժին կդարձնեմ, ― ասաց Ժանը։ ― Աստված վկա, լավ կլինի դրան ծովը գցենք։ Էյ, ղեկավար, մի վախենա, բարեկամ։ Տո այս ինչ կայծակ էր, կարծես բոլոր դևերը կտրել են իրենց շղթաները։
 +
 +
― Մի երդվիր, Ժան, սիրելի բարեկամ, ― աղաչում էր Պանուրգը, ― մեծ մեղք է երդում ուտելը, մենք բոլորս ջրասույզ կլինենք քեզ պես մեղսագործի պատճառով։
 +
 +
― Սա խելքը բոլորովին կորցրել է, ― ասաց Ժանը, ― ինչո՞ւ չես մեզ օգնում, իշու ձագ, ի՞նչ ես տեղումդ պինդ նստել ու փնթփնթում, աստված վկա, եթե կենդանի մնամ, այդ ծույլ անասունին այնպես կքոթակեմ, որ մինչև կյանքի վերջը չի մոռանա։ Յունգա, սիրելիս, եկ այստեղ։ Պինդ կաց տեղումդ, մինչև այս ծովային հանգույցը վերջացնեմ։ Պոնոկրատ, հոգիս, հեռացիր այդտեղից, կարող ես վնասվել։ Զգույշ, զգույշ, Էպիտեմոն, կընկնես։ Աստված իմ, ի՞նչ պատահեց այնտեղ։ Նավաքիթը ջարդուփշուր եղավ։
 +
 +
― Վա՜յ֊վա՜յ֊վա՜յ, ― լսվում էր Պանուրգի ձայնը, ― ոչ երկինքն եմ տեսնում, ոչ գետինը, չորս կողմը միայն ջուր է։ Ախ, մեկ էլ լինեմ Փարիզում կարկանդակավաճառ Ինոկենտիոսի նախշած խանութում կամ Սելիեում, վանքի այգում։ Ղեկապետ, չէի՞ք կարող արդյոք ինձ ափ դուրս բերել։ Ես ձեզ կվճարեի իմ ունեցած ամբողջ դրամը։ Սիրելի բարեկամներ, եթե մենք անկարող ենք նավահանգիստ մտնել, գոնե կանգ առնենք որևէ մի հեռակայանում։ Բոլոր խարիսխներն իջեցրեք։ Անգին բարեկամ, աղաչում եմ, իջեցրեք խորաչափը, գուցե այստեղ շատ խոր չի։
 +
 +
― Բռնիր ղեկը, ― բղավեց ղեկապետը, ― ամրացրու առջևի կայմի առագաստի պարանը։ Պարզեցեք առագաստերն այնպես, որ նավն անշարժ մնա։ Թողեք ղեկալծակը։
 +
 +
― Մի՞թե գործը դրան է հասել, ― ասաց Պանտագրյուելը։ ― Ողորմած տեր, դու փրկիր և ազատիր մեզ։
 +
 +
― Պարզել առագաստները, շուտով, նավը կանգնեցնել, ― գոչեց ղեկապետը, ― այժմ հրաշքը միայն կարող է մեզ փրկել։
 +
 +
― Շուտ արեք, դևի զավակներ, կանգնեցրեք նավը, ― աղաղակում էր Ժանը, ― ինձ մի կում գինի տվեք։ Միևնույն է, գինին էլ այժմ սատանայի բաժին է դառնալու։ Որտե՞ղ է իմ սրվակը։ Ա՜յ քեզ կայծակ։ Այսօր երևի սատանաները մեծ տոնախմբություն ունեն։
 +
 +
― Վա՜յ ինձ, ― հեծեծում է Պանուրգը, ― Ժան վարդապետ, ― դու քո հոգին կորստի ես մատնում։ Վայ ինձ, վայ ինձ, ես ջրասույզ եմ լինում։ Թույլ տվեք մի փոքրիկ կտակ կազմեմ․․․
 +
 +
― Դու զառանցում ես, ― ասաց նրան Ժանը, ― ինչ լավ կլինի, որ դու էլ քո կտակն էլ սատանաների բաժին դառնաք։ Մի՞թե դու կարծում ես, որ մեր նավը կանգնած է նավահանգստում։ Չե՞ս տեսնում, հիմար, ոչ մի հնար չկա այստեղից ազատվելու։ Այսօր սատանաները երևի քեֆ են սարքել ծովի վրա։
 +
 +
Հենց այդ րոպեին լսվեց Պանտագրյուելի աղիողորմ ձայնը․
 +
 +
― Տեր, դու փրկիր մեզ, մենք կործանվում ենք։
 +
 +
Վա՜յ, վա՜յ, ― կրկնում էր շարունակ Պանուրգը։
 +
 +
 +
==Գլուխ XIX==
 +
 +
Այն մասին, թե ինչպես փոթորիկը վերջանալուց հետո Պանուրգը  նորից ուրախ մարդ է դառնում
 +
 +
 +
Երբ սարսափը համակել էր բոլորին և նավում սաստիկ իրարանցում էր տիրում, Պանտագրյուելը հանկարծ բարձրաձայն գոչեց․
 +
 +
― Ցամա՜ք, ցամա՜ք։ Ես ցամաք եմ տեսնում։ Արիացեք, տղերք, մենք մոտ ենք նավահանգստին։ Տեսեք, երկինքն էլ է պարզվում։
 +
 +
― Պարզե՜լ առագաստները, ― գոչեց նավապետը, ― ղեկավարեցեք։
 +
 +
― Կատարված է, ― պատասխանեցին նավաստիները։
 +
 +
― Նայեցեք, նայեցեք, ― գոչեց Էպիտեմոնը, ― ահա լավ երևում է ցամաքը։ Տեսեք, ինչպես է վառվում փարոսի կրակը։ Նավահանգստում շատ ժողովուրդ կա։
 +
 +
― Պտույտ տուր հրվանդանի մոտով, ― հրամայեց նավապետը։
 +
 +
― Կատարված է, ― պատասխանեցին նավաստիները։
 +
 +
― Ահա տեսեք, հսկիչ նավեր են գալիս մեզ օգնելու, ― ասաց նավապետը։ ― Արիացեք, տղերք։
 +
 +
― Ոսկե խոսքեր եմ լսում, ― ասաց Պանուրգը, ― արիացեք տղերք, արիացեք։
 +
 +
― Այ դու սատանայի աղբ, ― ասաց Ժան վարդապետը, ― երդվում եմ, որ քեզ մի կաթիլ գինի չեմ տա։ Գիմնաստ, սիրելիս, բեր ինձ համար մի փարչ գինի, մի քիչ էլ հետը խոզապուխտ ու հաց։
 +
 +
― Տեսեք, ահա և հսկիչ նավերը, ― ասաց Պանտագրյուելը, ― ես շատ լավ տեսնում եմ։ Երկու բեռնանավակներ են, երեք գալերներ, հինգ անգլիական նավեր, չորս գոնդոլներ և վեց ֆրեգատներ։ Բայց ո՞վ է, որ այդպես սուգ ու շիվան է բարձրացրել։ Չէ՞ որ մեզ այլևս ոչ մի վտանգ չի սպառնում։
 +
 +
― Այդ Պանուրգն է հորթի դողով բռնվել, ― ասաց Ժանը։
 +
 +
― Սուտ եք ասում, ― բացականչեց Պանուրգը։ ― Ամեն բան գնում է իր կարգով։ Խնդրում եմ, ինձ ամենից առաջ ցամաք դուրս բերեք։ Այնտեղ մի քանի գործեր ունեմ անելու։ Թողեք ես ձեզ օգնեմ։ Տվեք այդ պարանը ես փաթաթեմ։ Դուք կարծում եք ես վախեցա՞։ Ամենևին։ Ճիշտ է, այն ալիքը որ նավի վրայով մի ծայրից անցավ մյուսը, ինձ մի վայրկյան շփոթեցրեց, բայց միայն մի վայրկյան։ Պարզեցեք առագաստները։ Եղբայր Ժան, ի՞նչ եք ձեռքներդ ծալած նստել։ Ի՞նչ գինի խմելու ժամանակ է։ Է՜յ, նավաստիներ, մի քիչ արագ շարժվեցեք։ Այ, այդպես։ Հիմա որ գործը լավ է գնում։
 +
 +
― Եթե ես քեզ պես աշխատեի, ― ասաց եղբայր Ժանը, ― վանքի այգին ամենևին գոյություն չէր ունենա։
 +
 +
― Այս ինչ եմ տեսնում, շարունակում է Պանուրգը, ― եղբայր Ժանը բոլորովին անգործ նստած է։ Այ, թե ով է դատարկապորտը։ Մինչդեռ ես քրտնաթոր ախատում եմ և օգնում այդ հրաշալի նավաստուն։ Ասացեք բարեկամ, այս նավի տախտակների հաստությունը որքա՞ն կլինի։
 +
 +
― Տախտակամածի հաստությունը երկու մատ է, ― պատասխանեց նավաստին։
 +
 +
― Տեր, ողորմա մեզ, կնշանակի մենք երկու մատ ենք հեռու եղել մահից։ Հա՜, հա՜, հա՜, երևի ձեր սիրտը ճաքել է մահից, սիրելիս։ Իսկ ես ոչ մի բանից չեմ վախենում։ Հենց դրա համար էլ ինձ Պանուրգ Անվախ են անվանում։ Արիացեք, պարոններ, արիացեք։ Խնդրեմ իջեցրեք սանդուղքը, որ ես ափ դուրս գամ։ Էլ, մակույկը մոտ բերեք, դարձյալ իմ օգնության կարիքն ունեք։ Ես եզան պես եմ աշխատել, բայց խնդրում եմ, չխնայեք ինձ։ Մարդս հենց նրա համար է ստեղծված, որ աշխատի։ Բոլոր դատարկապորտները սրիկաներ են։ Ուշք մի դարձրեք Ժան վարդապետի վրա, նա վախից քիչ է մնում մեռնի։
 +
 +
― Չէ, բարեկամ, ― ասաց Ժանը, եթե կա մեկը, որ այսօր վախից քիչ էր մնում մեռնի, հենց դու ես, որ կաս։ Բայց պետք է ասեմ, որ բոլորովին զուր է քո վախը։ Քեզ վիճակված չի ջրում խեղդվել։ Քեզ անշուշտ կկախեն կամ կենդանի կայրեն։ Պարոններ, ձեզնից ով ուզում է անձրևի թիկնոց ունենալ, թող Պանուրգի կաշին մաշկի ու նրանով ծածկվի։ Երդվում եմ կարգովս, երբեք չեք թրջվի։ Բացի այդ, եթե ջուրն էլ ընկնեք, չեք խեղդվի։ Պանուգրի կաշին ջրից չի վախենում։
 +
 +
― Լա՛վ, թողնենք այդ, ― ասաց Պանուրգը։ ― Այդպիսի փոթորկի ժամանակ մարդ ակամայից մի քիչ կշփոթվի, դա մեղք չի։ Մի ուրիշ բանի մասին եմ ուզում խոսել և ձեզ նախազգուշացնել։ Դուք երևի հիշում եք իմ խոստումը, որ եթե փոթորկից ողջ֊առողջ ազատվեմ, մի զանգ նվիրեմ ձեր վանքին։ Խնդրում եմ նկատի ունենալ, որ խոսքս ոչ թե մեծ զանգի մասին էր, որ կախում են զանգակատանը, այլ փոքրիկ զանգակի մասին, ավելի ճիշտ բոժոժի մասին՝ վանքի ձիու վզից կախելու համար։ Մի սիրուն ու փոքրիկ բոժոժ, որ կախված կլինի ձիու վզից և ման գալիս կզնզնգա։ Նախազգուշացնում եմ ձեզ, որ հետո ոչ մի թյուրիմացություն չպատահի։
 +
 +
― Այ դու սրիկա, ― ասաց Էպիտեմոնը, ― այ դու անամոթ, լկտի սրիկա։ Դուք, պարոններ, տեսած կա՞ք մի ուրիշ այդպիսի սրիկայի։ Նա խաբել է նույնիսկ աստծուն։
 +
 +
 +
==Գլուխ XX==
 +
 +
Այն մասին, թե ինչպես են մեռնում հերոսները Մակրեոնների<ref>Մակրեոն հունարեն նշանակում է «ծերունի»։</ref> կղզում
 +
 +
 +
Նավը վերջապես հասավ ափին, և մենք տանջված ու սոված ափ դուրս եկանք։ Պանտագրյուելն իր մարդկանց մեկ֊մեկ ստուգեց ու հրամայեց տալ նրանց նոր շորեր։ Դրանից հետո ափ դուրս բերին ուտեղենի պաշարը և մի շքեղ խնջույք սարքեցին։ Փառավոր կերպով կերան ու խմեցին։ Տեղացիները նույնպես բավականաչափ մթերքներ բերեցին նրանց համար։ Պանտագրյուելն իր կողմից նրանց հարուստ ընծաներ  տվեց։
 +
 +
Ճաշից հետո Պանտագրյուելը կարգադրեց զբաղվել նավերի նորոգումով։ Տեղացիները ցանկություն հայտնեցին օգնելու։ Նրանց մեջ շատ ատաղձագործներ կային, երկաթագործներ, դարբիններ, և նրանք բոլորն էլ շատ լավ վարպետներ էին։ Բոլորը գործի անցան։ Աշխատանքը եռում էր։
 +
 +
Այն կղզին, որի ափին մենք խարիսխ գցեցինք, կոչվում էր Մակրիոնների կղզի։ Դա մի շատ մեծ կղզի էր, բայց բնակիչներն ապրում էին միայն ծովափում, երեք մեծ նավահանգիստներում։ Կղզու միջին մասն ամբողջովին ծածկված էր խիտ ու վայրի անտառով։
 +
 +
Մի տարիքավոր Մակրոբ (այդպես էին տեղացիները կոչում իրենց պետին) մեզ ցույց տվեց կղզում եղած բոլոր նշանավոր բաները։ Անմարդաբնակ ու ստվերախիտ անտառում մենք տեսանք մի քանի հին ու ավերակ տաճարներ։ Մի քանի բուրգեր ու դամբարաններ, որոնց վրա կային հին արձանագրություններ։ Այնտեղ կային հիերոգլիֆներով գրված արձանագրություններ, կային և արաբական տառերով ու սլավոնական տառերով արձանագրություններ։
 +
 +
Երբ Էպիտեմոնը արտագրում էր այդ արձանագրությունները որպես հիշատակ պահելու համար, ծերունի Մակրոբը հարցուփորձ էր անում Պանտագրյուելին,  թե ինչպես է կարողացել նա այդպիսի փոթորկին իր նավերը բերել հասցնել նավահանգիստ։
 +
 +
― Ինքը բախտը մեզ օգնեց, ― ասաց Պանտրագրյուելը։ ― Մենք վաճառականներ չենք, որոնք շրջագայում են ծովերում փող վաստակելու համար։ Գո՞ւցե հենց դրա համար բախտը մեզ խնայեց։ Գուցե դուք ասեք մեզ, շարունակեց Պանտագրյուելը, ― այդ ի՞նչ էր պատահել ծովին, որտեղի՞ց են գալիս այդ փոթորիկները, հաճա՞խ են պատահում արդյոք այդպիսի փոթորիկներ այս կողմերում։
 +
 +
― Սիրելի բարեկամներ, ― պատասխանեց Մակրոբը, ― դուք գտնվում եք այժմ այն կղզիներից մեկում, որոնք հին ժամանակներում հայտնի էին իրենց հարստությամբ և հզորությամբ, իսկ այժմ, ինչպես տեսնում եք, աղքատացել են և անկման աստիճանի հասել։ Այդ մութ ու լայնատարած անտառում, որ դուք այստեղից տեսնում եք, ապրում են հին իմաստուններ և հերոսներ, որոնք այժմ կատարյալ զառամության են հասել։ Երբ նրանց մոտ ամեն ինչ կարգին է, ծովն էլ հանդարտ է լինում և ամենուրեք հրաշալի եղանակ է անում։ Բայց երբ նրանցից մեկը վախճանվում է, այն ժամանակ լսում ենք անտառից հուսակտուր աղաղակներ, լինում են երկրաշարժեր, հրդեհներ, հիվանդություններ, իսկ ծովում սկսվում է զարհուրելի փոթորիկ, որ դուք ձեր աչքով տեսաք։
 +
 +
― Ամեն մի այդպիսի իմաստունի կարելի է համեմատել ջահի հետ, ― ասաց Պանտագրյուելը։ ― Քանի ջահը վառվում է, նա լույս է տալիս անխտիր բոլորին, և մարդիկ գոհ են ու շնորհակալ։ Բայց հենց որ ջահը հանգչում է, չորս կողմը այնպիսի սարսափելի ծխահոտ է տարածվում, որ մարդիկ չեն իմանում, ինչպես ազատվեն նրանից։
 +
 +
― Դա ինձ համար անհասկանալի է, ― ասաց Ժանը, ― մի՞թե մեծ մարդիկ մեռնում են։ Ինձ այնպես է թվում, որ նրանք անմահ են։ Իսկ եթե նրանք մահանում էլ են, դա լինում է միայն խոր ծերության ժամանակ։ Ծերությունից մեռնում են նույնիսկ աստվածները։ Զուր չեն դրա մասին գրում հին գրքերում։
 +
 +
― Ես էլ եմ կարդացել դրա մասին մի առասպել, ― ասաց Պանտագրյուելը։ ― Մի անգամ զանազան ապրանքներով բեռնավորված առևտրական մի նավ Հունաստանից ուղևորվում է Իտալիա։  Երբ նավն անցնելիս է լինում Թունիսի մոտով, հողմը դադարում է, և ճանապարհորդներին ծովային հոսանքը տանում է  դեպի Պակսոս կղզին։ Արդեն երեկո է լինում։ Ճանապարհորդներից մի քանիսը ընթրելիս են լինում, մյուսները պառկում են քնելու։ Հանկարծ մի կղզուց լսվում է մի բարձր ձայն՝ «Ֆամո՜ւս»։ Ճանապարհորդները ահի ու սարսափի մեջ են ընկնում։ Ֆամուսը նավի ղեկապետն է լինում և ծագումով եգիպտացի։ «Ֆամո՜ւս», ― կանչում է ձայնը երկրորդ անգամ։ Ոչ ոք պատասխան չի տալիս։ Բոլորը լուռ են մնում և երկյուղից դողում են։ Այն ժամանակ ձայնը լսվում է երրորդ անգամ, և այնպես ուժեղ, որ նման է լինում որոտի դղրդյունի։ Այդ ժամանակ Ֆամուսն առաջ է անցնում և ասում՝ «Ես այստեղ եմ, ի՞նչ եք ցանկանում, ո՞վ եք դուք»։ Ձայնը հրամայում է Ֆամուսին հայտարարել բոլոր ազգերին, որ մեծ աստված Պանը<ref>Պանը ըստ հին հունական դիցաբանության՝ հոտերի և անասնապահության աստվածն էր։ Նրան ներկայացնում էին որպես կիասամարդ և կիսակենդանի, այծի կճղակներով, երկար մորուքով ու եղջյուրներով։</ref> մեռել է։ Այդ խոսքերը լսելուց հետո բոլոր նավաստիները սաստիկ վախեցած, խորհրդակցում էին իրար հետ, թե ինչպես վարվեն, լռեն, թե հայտնեն ինչպես հրամայված է։ Սակայն Ֆամուսը վճռել էր, եթե ինքը ողջ և առողջ նավահանգիստ հասնի, անպատճառ կկատարի հրամանը։ Առանց փորձանքի գալիս են նավահանգիստ։ Այդտեղ Ֆամուսը նավի աջ կողմում կանգնած և երեսը դեպի ափը դարձրած հայտարարում է, որ մեծ աստված Պանը մեռել է։ Նա իր խոսքը վերջացրած չի լինում, երբ ափից լսվում է լացի ու ողբի ձայն, ախուվախ և բարձրաձայն հեկեկանք։ Այդ լուրը շուտով հասնում է Հռոմ։ Հռոմեացոց կայսր Տիբերիոսը կանչում է իր մոտ Ֆամուսին, լսում նրա պատմությունը և հավատում նրա ասածներին։
 +
 +
Պանտագրյուելն առասպելը պատմելուց հետո լռեց, խոր մտածմունքի մեջ ընկավ և գլուխը կախեց։ Շուտով նկատեցինք, որ արցունքի կաթիլները ջայլամի ձվի մեծությամբ թափվում էին նրա աչքերից։ Թող աստված ինձ սպանի, եթե ասածներիս մեջ մի սուտ խոսք կա։
  
  

10:33, 30 Հոկտեմբերի 2015-ի տարբերակ

Գարգանտյուան և Պանտագրյուելը

հեղինակ՝ Ֆրանսուա Ռաբլե
թարգմանիչ՝ Ե․ Թաղիանոսյան (ռուսերենից)
աղբյուր՝ «Գարգանտյուան և Պանտագրյուելը»


Նախերգանք

Սիրելի բարեկամներ, գիտե՞ք արդյոք, թե ով էր Սոկրատը։ Սոկրատը նշանավոր հույն իմաստուն էր։ Ասում են, որ նա արտաքուստ նման է եղել սիլենի։[1] Իսկ սիլեն հին ժամանակ կոչվում էին այն տուփերը, որոնց մեջ հարուստները պահում էին իրենց թանկարժեք իրերը։ Այս տուփերը զարդարված էին լինում զանազան նկարներով՝ կոտոշավոր նապաստակներով, թամբած բադերով, թևավոր այծերով․․․ Եվ այնքան ծիծաղաշարժ էին այդ նկարները, որ տեսնողը չէր կարողանում ծիծաղը զսպել։ Ոչ ոքի մտքով անգամ չէր անցնի, որ այդ տուփերում պահված են հազվագյուտ և թանկարժեք իրեր։ Եվ իրոք, դրանց մեջ պահում էին մատանիներ, մանյակներ, թանկագին քարեր ու զանազան անուշահոտ համեմունքներ, ինչպես անանուխ, հել, մուշկ։

Ասում են, որ Սիլենի նման է եղել և Սոկրատը։ Արտաքուստ նա մի ծիծաղելի ու անճոռնի ծերուկ է եղել։ Քիթը կարտոֆիլի նման, աչքերը՝ եզան աչքերի, հագնվել է, ինչպես պատահի, բանն ու գործն էլ ուրիշին ծաղրելն է եղել։ Կարճ ասած՝ ցանցառ մարդ է եղել նա, իսկ հայտնի է, թե ցանցառից ինչ խելոք բան կարելի է սպասել։

Բայց այդպես թվացել է միայն նրան առաջին անգամ տեսնելիս։ Սոկրատը, իրոք, ամենաիմաստուն մարդն է եղել իր ժամանակի բոլոր իմաստունների մեջ։ Ծաղր ու կատակով նա այնպիսի խոր մտքեր է արտահայտել, որոնք մինչ այդ ոչ ոքի մտքով չէին անցել։ Բացի այդ, Սոկրատը միշտ ուրախ է եղել, միշտ անվրդով և միանգամայն դատարկ ու անարժեք է համարել շատ ու շատ այնպիսի բաներ, որոնց համար մարդիկ այնքան չարչարվում են, ծովեր են կտրում֊անցնում, պատերազմներ են մղում․․․

Երևի դուք կմտածեք, թե ինչի՞ համար են իմ այսքան երկար ու բարակ դատողությունները։ Նպատակս այն է, սիրելի բարեկամներ, որ այս գիրքը կարդալիս չկարծեք, թե գրածներս լոկ կատակ են ու զանազան զվարճալի հեքիաթներ։ Դուք էլ անշուշտ կասեք, թե «մարդուն հագուստով չեն ճանաչում»։ Իմ գրքի մասին էլ մի դատեք, միայն նրա զվարճալի արտաքինով։ Հեքիաթը֊հեքիաթ, բայց հեքիաթներից բացի դուք այս գրքում ուրիշ ավելի լուրջ բան էլ կգտնեք։

Տեսած կա՞ք արդյոք, երբ շունն աղբանոցում լավ ոսկոր է գտնում։ Տեսեք, թե ինչպես է շունն այդ ոսկորը պահում, պահպանում, ինչպես է պինդ բռնում ատամներով, ինչպիսի զգուշությամբ է կծում, ծակում ու համբերությամբ կրծում այդ ոսկորը և ինչպես մաքուր է ծծում նրա միջի ծուծը։ Ինչո՞ւ է շունն այդպես վարվում։ Ի՞նչ է ուզում ստանալ այդ կեղտոտ ու բոլորի համար անպետք ոսկորից։ Պարզ է, թե ինչ, շունն ուզում է ծծել ոսկորի միջի ծուծը։ Ամենքին հայտնի է, թե դա որքան համեղ բան է։

Ես էլ ահա կուզեի, սիրելի բարեկամներ, որ դուք նմանվեիք այդ խելացի, կռահող ու համբերատար շանը։ Դուք պետք է նախ լավ հոտոտեք իմ գիրքը, որպեսզի զգաք նրա ներքին իմաստը։ Հետո, ազատ ժամերին, մտածեք նրա մասին, ջարդեք ոսկորը և ծծեք միջի ուղեղը։ Իմացեք, որ ես միայն ձևի համար եմ ձեզ զանազան զվարճալի հեքիաթներ պատմում, իսկ իրոք խոսքս տերտերների, վարդապետների, թագավորների, դատավորների և ուրիշ շատ ու շատ բաների մասին է։

Դեհ, գործի անցնենք, սիրելի բարեկամներ։ Կարդացեք իմ գիրքը և զվարճացեք որքան քեֆներդ կուզի։ Միայն լսեցեք, չարաճճիներ, թե ինչ եմ ասում․ երբ կարդալիս կլինեք գրքիս վերջին էջը, չմոռանաք հիշել ինձ և մի բարի խոսք ասել իմ մասին։


Առաջին մաս

Պանտագրյուելի Հայր Մեծ Գարգանտյուայի զարմանալի սխրագործությունների մասին


Գլուխ I

Այն մասին, թե ինչպես է ծնվում Գարգանտյուան


Կար ժամանակ, երբ հսկա Գրանգուզիեն[2] շատ ուրախ մարդ էր և լավ ուտող։ Նրա մառաններում միշտ անպակաս էին լինում խոզապուխտը, տեսակ֊տեսակ երշիկներ, աղը դրած և մանանեխով համեմված միսը, խավիարը և յուղալի նրբերշիկները։ Գրանգուզիեն հասակն առած էր, երբ պսակվեց Գարգամելի հետ, որ մի սիրուն ու առողջ աղջիկ էր, իսկ մի տարի հետո ծնվեց Գարգանտյուան, հենց այն Գարգանտյուան, որը հետագայում փախցրեց Փարիզի Աստվածամոր տաճարի զանգը և մի զարհուրելի կռվում հաղթեց Պիկրոշոլ թագավորին։

Արու զավակ ունենալու առթիվ Գրանգուզիեն մի այնպիսի խնջույք է սարքում, որի նմանը վաղուց չէին տեսել այդ կողմերում։ Հենց այդ ժամանակ մորթում են 367014 չաղ արջառ, որոնց միսը պետք է աղեին ու պահեին մինչև գարուն։ Հնարավոր չէ նկարագրել, ինչքան շատ փորոտիք, երիկամներ ու լյարդ էր ստացվել, այն էլ այնքան լավ ու յուղալի, որ մարդ մատները հետը կուտեր։ Բայց որտե՞ղ և ինչպես պահեին այդքան հարստությունը, որ չհոտեր։ Մի ճար կար միայն՝ բոլորը միանգամից խժռել վերջացնել։ Դրա համար հրավիրում են շրջակայքի կտիճներին, որոնք բոլորն էլ ուտող֊խմող և աննման կեգլի խաղացողներ էին։

Խնջույքն իսկապես որ փառահեղ էր։ Շշերը ձեռքից ձեռք էին անցնում, խոզապուխտները խլխլում միմյանց ձեռքից, բաժակները տեղներում չէին մնում, և գավաթները զնգզնգում էին։ Ի՜նչ ասել կուզի, որքան երիկամ ու թոք կար, բոլորը փառավորապես մաքրազարդեցին֊պրծան։ Ինքը՝ Գրանգուզիեն, քեֆի ժամանակ կերավ տասնհինգ տակառ, երկու դույլ և վեց թաղար երիկամ ու թոք։ Փորն այնպես էր ուռել, որ քիչ էր մնում պայթի։

Ճաշից հետո գնացին անտառ և այստեղ դալար ու թավ խոտի վրա պարում էին պարկապզուկների ու սրինգների նվագի տակ, և այն էլ այնպիսի էշխով, որ տեսնողի քեֆն էր գալիս։

Քեֆի ամենաթունդ պահին Գրանգուզիեի ականջին հասավ նորածին տղայի ճիչը։

― Խմե՜լ, խմե՜լ, խմե՜լ, ― ճչում էր մանուկը։

― Գը գրան տյուա՜, ― բացականչեց բարեսիրտ Գրանգուազիեն, ― այդ ինչ մեծ կոկորդ ունես։[3]

― Ինչ եմ ասել ճշմարիտ խոսքին, ― ասացին հյուրերը, ― թող ուրեմն այսուհետև տղան կոչվի «Գարգանտյուա»՝ նրա հոր առաջին խոսքի համաձայն։

Գրանգուզիեին այդ անունը շատ դուր եկավ։ Երեխան հանգստացնելու համար նրան մի կուշտ գինի խմեցրեց, հետո տարավ եկեղեցի և մկրտեց քրիստոնեական օրենքի համաձայն։

Երբ Գարգանտյուան մի փոքր մեծացավ, նրա համար պատրաստել տվին մի գեղեցիկ սայլակ։ Այդ սայլակով երկու եզներ ման էին ածում նրան և բոլոր մարդիկ զարմանում էին, երբ տեսնում էին այդ սքանչելի երեխային։ Եվ պատճառ էլ կար զարմանալու։ Գարգանտյուայի դեմքը իր տասը ծալքանի կզակով իսկապես որ զարմանալի էր։ Բացի այդ, այն էլ պետք է ասել, որ նա շատ քիչ էր ճչում, բայց ուտում էր յուրաքանչյուր րոպե։

Երբ Գարգանտյուան մի քիչ մեծացավ, նրա համար շքեղ հագուստ կարեցին։ Գուցե դուք ուզենայիք իմանալ, որքան կտոր պետք եղավ նրա հագուստի համար։ Դա ես ճշգրիտ կերպով կարող եմ ասել, որովհետև այդ մասին մանրամասն գրված է հին գրքերում։

Նրա համար որպես շապկացու հարկավոր եղավ 900 կանգուն լավագույն ֆրանսիական քաթան, բացի այդ հարկավոր եղավ ևս 200 կանգուն քաթան քառակուսի կտորներ դարձնելու և որպես ուսաստառ օգտագործելու համար։ Բաճկոնի համար վերցրին 813 կանգուն սպիտակ ատլաս, իսկ վարտիքի համար՝ 1105 կանգուն բրդե սպիտակ կտոր։ Վարտիքները կարված էին սյունանման, ետևի կողմից շերտավոր էին և ատամնավոր, և պետք է ասել որ երեխան շատ գեղեցիկ ոտքեր ուներ, որոնց երկարությունը միանգամայն համապատասխանում էր նրա հասակին։ Նրա կոշիկների համար հարկավոր եղավ 406 կանգուն բաց կապտավուն թավիշ։ Ներբանների համար հազիվ հերիքեց հազարավոր կովերի կաշին։ Կոշիկները կարված էին սրածայր։

Վերնազգեստի համար օգտագործեցին 1800 կանգուն վառ կապույտ թավիշ՝ եզրերը ասեղնագործած ոսկեթել տերևներով, իսկ գոտու համար՝ 300 ½ կանգուն կերպաս, որի կեսը սպիտակ էր, կեսը բաց կապույտ։

Նրա քսակը շինված էր փղի կաշվից, իսկ գլխարկը կարված էր թավշից։ Գլխարկի վրա փողփողում էր փետուրների մի հրաշալի փունջ, որ կազմված էր ջրային թռչունների փետուրներից։

Որպեսզի Գարգանտյուայի համար ձեռնոցներ կարեն, քերթեցին տասնհինգ չարքերի կաշին, և այդ նյութից պատրաստեցին ձեռնոցները՝ ընդունված կանոնների համաձայն։

Ինչպես տեսնում եք, Գարգանտյուայի զգեստը երկու գույնի էր՝ սպիտակ և բաց կապույտ։ Գրանգուզիեն դրանով ուզում էր ցույց տալ, որ տղայի ծնունդը երկնային ուրախություն է իր համար, որովհետև սպիտակ գույնը նշան է բերկրանքի, զվարթության ու բախտավորության, իսկ բաց կապույտ գույնը նշան է մի ինչ֊որ երկնային բանի։ Ես շատ լավ եմ հասկանում, որ այս տողերը կարդալիս դուք ծիծաղելիս կլինեք ինձ վրա ու կասեք․ «Ինչեր է դուրս տալիս գլխից այս ծերուկը, ինչո՞ւ պետք է սպիտակ ու բաց կապույտ գույները նշան լինեին երկնային բերկրության»։ Ինչ արած, որքան ուզում եք ծիծաղեցեք։ Իմ այս բոլոր պատմությունները զուտ ճշմարտություն են։

Գիտե՞ք արդյոք, որ հին ժողովուրդների կյանքում սև գույնը նշան էր վշտի, իսկ սպիտակը՝ ուրախության։ Հին հույները իրենց երջանիկ օրերը նշում էին սպիտակ քարերով, իսկ տխուր օրերը՝ սև քարերով։ Երբ հռոմեացի զորավարները հաղթանակած տուն էին վերադառնում, նրանք նստած էին լինում սպիտակ ձիեր լծած հաղթակառքում։ Այս բոլորից հետո մի՞թե պարզ չէ, որ սպիտակ գույնը նշան է ուրախության։ Իսկ ինչ վերաբերում է բաց կապույտ գույնին, մի լավ նայեցեք երկնքին, մի՞թե նրա գույնը բաց կապույտ չէ։ Տեսնում եք, ուրեմն, որ բաց կապույտը երկնային է, իսկ սպիտակն ու բաց կապույտը նշանակում են երկնային ուրախություն։

Երեքից մինչև հինգ տարեկան հասակը Գարգանտյուային սնում ու դաստիարակում էին ինչպես կարգն է։ Անց էր կացնում նա իր ժամանակն այնպես, ինչպես բոլոր փոքր երեխաները՝ խմում էր, ուտում ու քնում․ ուտում էր, քնում ու խմում․ քնում էր, խմում և ուտում։ Կուզե՞ք իմանալ, թե ուրիշ էլ ինչ էր անում նա։ Լսեցեք ասեմ ձեզ։


Թավալվում էր ցեխի մեջ օրնիբուն,
Քիթն ու պռունկը կեղտոտում,
Պարապ֊սարապ օրն անցկացնում,
Ամեն ծակ ու ծուկ մտնում։
Փայտե կոշիկով ատամները սրում,
Ձեռքերը ապուրով լվանում,
Բաժակով մարմինը քորում,
Երկու աթոռների միջև նստում,
Օճառի պղպջակներ բաց թողնում,
Քիթն էլ ամեն տեղ խոթում։

Մի խոսքով՝ ապրում էր քեֆով։ Էլի ասե՞մ։


Դատարկապորտ կյանք էր վարում,
Ինքն իրեն խուտուտ ածում,
Մաղով ջուր էր վերցնում,
Կռունկ որսում երկնքում։
Կարպետի չափ ոտն էր մեկնում,
Կացնից իր համար ապուր եփում,
Ոչ մի հոգս ու դարդ չէր իմանում։


Որպեսզի երեխան ձի հեծնել սովորի, նրան փայտե մի մեծ ձի նվիրեցին։ Գարգանտյուան քշում էր իր ձին համրաքայլ, վարգաքայլ, ստիպում էր ընթանալ սրարշավ, գնալ իշաերիշ կամ ուղտի նման։ Ժամանակ առ ժամանակ նա ներկում էր իր ձին զանազան գույներով՝ մեկ նրա ձին աշխետ գույն էր ունենում, մեկ շիկակարմիր, մեկ մոխրագույն, մեկ խայտաբղետ կամ բաց դեղին․․․

Նա իր համար մի որսի ձի շինեց հաստ կոճղից, իսկ զբոսանքի ձի՝ դատարկ տակառից։ Բացի այդ, նա ուներ յոթ պահեստի ձի և յոթ փոստային ձի։ Եվ այդ բոլոր ձիերին գիշերը կանգնեցնում էր իր մահճակալի մոտ։

Մի օր պարոն Պենանսակը[4] շքեղ շքախմբով այցելության եկավ նրա հորը։ Նույն օրը եկան նաև դուքս դը Ֆրանրեպան[5] և կոմս դը Մույևանը։ Ճիշտն ասած՝ այդքան մարդկանց դժվար էր տանը տեղավորել, շատ նեղվածք էր, մանավանդ ախոռներում։ Պարոն Պենանսակի ավագ սպասավորն ու ախոռապետը չէին իմանում, որտեղ կապեն իրենց ձիերը։

― Չկա՞ արդյոք ձեզ մոտ մի ուրիշ ազատ ախոռ, ― հարցրին նրանք Գարգանտյուային։

― Կա, ― պատասխանեց Գարգանտյուան, ― հետևեցեք ինձ, ես ձեզ ցույց կտամ տեղը։

Նա տարավ նրանց մեծ սանդուղքով դեպի վեր, անցկացրեց դահլիճով մեծ սրահը, որ տանում էր ուղիղ դեպի աշտարակը։

― Այս լակոտը, երևի, մեզ խաբում է, ― ասաց ախոռապետը աշտարակի սանդուղքով վեր բարձրանալիս, ― ո՞վ է տեսել, որ վերին հարկերում ախոռ լինի։

― Գուցե մյուս կողմից իջնելու տեղ կա, ― պատասխանեց ավագ սպասավորը, ― բայց ավելի լավ է հենց իրեն՝ երեխային հարցնենք։

― Տղաս, ― ասաց նա Գարգանտյուային ― մեզ ո՞ւր ես տանում։

― Ախոռ, ― պատասխանեց Գարգանտյուան, ― այնտեղ են գտնվում իմ մեծ ձիերը։ Մենք շուտով կհասնենք, պետք է միայն այս սանդուղքով վեր բարձրանանք։

Եվ տարավ նրանց իր սենյակը, որտեղ գտնվում էին փայտե ձիերը։

― Սա է ախոռը, ― ասաց Գարգանտյուան, ― այ սա իմ իսպանական երիվարն է, սա էլ հունգարականը, սա էլ իմ արագավազ ձին է։

Հետո մեծ կոճղը մոտեցրեց նրանց ու ասաց․

― Ձեզ եմ նվիրում այս որսի ձին, որը ստացել եմ Ֆրանկֆուրտից։

― Սուրբ Հովհաննեսը վկա, սա մեզ հիմարի տեղ է դնում, ― ծիծաղելով ասաց ավագ սպասավորը։

― Հիմար մարդը մի վերստից կերևա, ― ասաց Գարգանտյուան։

― Սրա՜ն տես է, ― ասաց ավագ սպասավորը, ― լեզուն կարծես ածելի լինի։ ― Տերը ձեզ հետ, լեզվանիկ պարոն, երևում է խոսքի տակ մնացող չեք։

Այսպես խոսելով նրանք ցած իջան ներքևի դահլիճը, որտեղ ընթրում էր շքախմբի մի մասը։ Այնտեղ պատմեցին իրենց գլխին եկածը և այնպիսի ծիծաղ բարձրացրին, որ քիչ էր մնում խեղճ հյուրերի փորը ծիծաղից պայթեր։


Գլուխ II

Այն մասին, թե ինչպես էր մետր[6] Տյուբալ Օլոֆերնը Գարգանտյուային գրել֊կարդալ սովորեցնում


Մինչև հինգ տարեկան դառնալը Գարգանտյուան իր հորը շատ քիչ էր տեսնում․ այդ ժամանակ Գրանգուզիեն պատերազմ էր մղում հարևանների դեմ։ Երբ պատերազմից տուն վերադարձավ, նա այցելեց իր տղային։ Երեխային համբուրելիս Գրանգուզիեն հարցնում էր դայակներին, սովորեցրե՞լ են արդյոք նրան մաքրասիրություն։ Այդ հարցին պատասխանեց ինքը Գարգանտյուան, թե ինքը լավ կարգեր է հաստատել և այժմ ամբողջ երկրում իրենից ավելի մաքուր տղա չկա։

― Ինչպե՞ս թե չկա, ― հարցրեց Գրանգուզիեն։

― Որովհետև, ― պատասխանեց Գարգանտյուան, ― ես հնարել եմ քիթ սրբելու ամենից հարմար ձևը։

― Իսկ այդ ի՞նչ ձև է, ― հարցրեց Գրանգուզիեն։

― Այս րոպեիս բացատրեմ, ― ասաց Գարգանտյուան։ Մի անգամ քիթս սրբեցի մի օրիորդի շարֆով և դա շատ հաճելի էր, որովհետև շարֆը գործված էր շատ նուրբ ու փափուկ մետաքսից։ Երկրորդ անգամ ցանկացա գլխարկով սրբել քիթս, սակայն գլխարկի վրա կարված ոսկե գնդակները քերծեցին դեմքս։ Բայց ինչքա՜ն դուր եկավ, երբ քիթս սրբեցի մի ուրիշ գլխարկով, որ զարդարված էր փափուկ փետուրներով։

― Բայց այդ ձևերից ո՞րն է ամենահարմարը, ― հարցրեց Գրանգուզիեն։

― Հենց հիմա կասեմ, ― պատասխանեց Գարգանտյուան։ ― Ես սրբել եմ քիթս թասակով, բարձով, հողաթափով, զամբյուղով։ Հետո պատահել է, որ քիթս սրբել եմ հավով, աքլորով, հավի ճուտով,հորթի կաշվով, աղավնիով ու նապաստակով։ Բայց պետք է ձեզ ասեմ, որ քիթը սրբելու համար ամենալավ բանը աղվամազով ծածկված սագի ճուտն է։ Երբ նրան կպցնում ես քթիդ, ինչքան էլ քիթդ սառած լինի, իսկույն տաքանում է։

Երբ տղայի այս խոսքերը լսեց, բարի Գրանգուզիեն հիացավ ու ասաց Գարգանտյուայի դայակներին․

― Իսկ դուք գիտե՞ք, թե ինչպես է Մակեդոնիայի թագավոր Ֆիլիպը իմացել, որ իր որդի Ալեքսանդրը[7] զարմանալի խելքի տեր է։ Լսեցեք, ես ձեզ պատմեմ այդ պատմությունը։

«Թագավորը մի ձի ուներ, բայց այդ ձին այնքան անզուսպ էր ու սարսափելի, որ ոչ ոք սիրտ չէր անում հեծնելու։ Շատ շատերին էր ոտնատակ տվել ու հաշմանդամ դարձրել այդ ամեհի երիվարը։ Մեկի վիզն էր կոտրել, մյուսի ոտքերը, երրորդի՝ գանգը, չորրորդի՝ ծնոտը։ Մի անգամ, երբ դաշտում վարժեցնելիս էին լինում ձիերին, Ալեքսանդրը նկատում է, որ այդ ձիու կատաղելու պատճառն այն է, որ վախենում է իր սեփական ստվերից։ Ալեքսանդրը թռչում հեծնում է ձին և քշում երեսը դարձրած դեպի արեգակը, այնպես որ ստվերը ոչ թե առաջից, այլ ետևից է լինում։ Ձին միանգամից հնազանդում է։ Երբ Ֆիլիպն իմանում է այդ, վճռում է, որ Ալեքսանդրը շատ ավելի խելոք է, քան պիտի լիներ իր տարիքի համեմատ, և նրա համար ուսուցիչ է հրավիրում Արիստոտելին,[8] որն ամենաիմաստունն էր բոլոր իմաստուններից»։

― Այսօր, ― շարունակեց բարի Գրանգուզիեն, ― մենք բոլորս տեսանք, թե որքան խելոք ու սրամիտ երեխա է իմ Գարգանտյուան։ Կարծում եմ, որ եթե ինչպես հարկն է դաստիարակենք ու գիտություններ սովորեցնենք նրան, այս երեխան, անշուշտ, ժամանակին նշանավոր մարդ կդառնա։ Այսպես ուրեմն, ես ցանկանում եմ նրա համար ուսուցիչ հրավիրել մի որևէ գիտնական մարդու։

Շուտով գտնվեց մի այդպիսի գիտնական մարդ։ Դա նշանավոր մետր Տյուբալ Օլոֆերնն էր։ Տյուբալ Օլոֆերնը այնպես լավ սերտել տվեց Գարգանտյուային այբուբենը, որ նա կարող էր բերանացի ասել, առանց կանգ առնելու, սկզբից մինչև վերջ, վերջից մինչև սկիզբը և ինչպես կուզեք։ Դրա վրա Գարգանտյուան հինգ տարի ու երեք ամիս ժամանակ կորցրեց։ Ա՜յ դա գիտություն է։

Հետո նույն ձևով Գարգանտյուան բերանացի սերտեց լատիներեն քերականությունը, աղոթագիրքը և եկեղեցական օրացույցը․ դրա վրա էլ նա տասներեք տարի, վեց ամիս ու երկու շաբաթ ժամանակ կորցրեց։

Պետք է ասել, որ այն ժամանակներում չգիտեին գիրք տպագրել, այդ պատճառով էլ Գարգանտյուան գրագիտություն սովորելուց հետո պետք է ինքը իր ձեռքով արտագրեր իր համար բոլոր գրքերը, այն էլ շատ գեղեցիկ ձեռագրով։

Գարգանտյուան գրենական բոլոր պիտույքները մի տուփի մեջ պահած՝ սովորաբար ման էր ածում հետը իր գոտուց կախ։ Այդ տուփն այնքան մեծ էր, որ կարծես եկեղեցու սյուն լիներ։ Երկաթե հաստ շղթայով կախված թանաքամանը նման էր ահագին տակառի։

Երբ Գարգանտյուան ուրիշ շատ իմաստուն գրքեր էլ բերանացի արեց, Գրանգուզիեն վերջապես գլխի ընկավ, որ նրա սովորելուց բան դուրս չի գալիս։ Գարգանտյուան ինչքան շատ էր սովորում, այնքան ավելի էր հիմարանում։

Այդ հանգամանքն ստիպեց նրան գանգատվելու իր բարեկամ դոն Ֆիլիպին։

― Դա ամենևին զարմանալի չէ, ― ասաց դոն Ֆիլիպը, ― նրա դաստիարակն ինքը հիմարների թագավորն է։ Նրա իմացած ամբողջ գիտությունը հիմարություն է, իսկ բոլոր գրքերը տխմար բաներ են։ Եթե ինձ չեք հավատում, կաչեցեք այն երեխաներից մեկին, որոնք սովորում են մեր ուսուցիչ Պոնոկրատի՝[9] մոտ և համեմատեցեք նրան ձեր տղայի հետ, այն ժամանակ կտեսնեք, թե նրանցից որն է ավելի խելոք։

Գրանգուզիեին այդ խորհուրդը դուր եկավ, և նա հրամայեց, որ այդպես էլ անեն։

Երեկոյան ընթրիքի ժամանակ դոն Ֆիլիպն իր հետ բերեց մանկլավիկ Եվդեմոնին։[10] Եվդեմոնի գլուխը այնպես լավ էր սանրված, նա այնպես լավ էր հագնված, այնպես քաղաքավարի էր բարևում ու ժպտում, որ ավելի շատ նման էր հրեշտակի, քան մարդու։

― Տեսնո՞ւմ եք այս տղային, ― ասաց դոն Ֆիլիպը, ― նա տասներկու տարեկան է։ Իսկ հիմա կտեսնենք, թե ինչ է սովորել։ Պոնոկրատի մոտ ընդամենը երկու տարվա ընթացքում։

Գրանգուզիեն տվեց իր համաձայնությունը լսել Եվդեմոնին և պատվիրեց նրան սկսել իր ճառը։

Այն ժամանակ Եվդեմոնը վեր կացավ, գլխարկը ձեռքին բռնեց և քաղցր ժպտալով իր վարդակարմիր շրթունքներով, սկսեց ճառել։ Դարձնելով հայացքը դեպի Գարգանտյուան, սկսեց գովել ու գովաբանել նրան նախ՝ որ բարեհամբյուր է, երկրորդ՝ որ խելոք է, երրորդ՝ որ ազնիվ է, չորրորդ՝ որ գեղեցիկ է, հինգերորդ՝ Եվդեմոնը քաղցրությամբ ու հեզությամբ սկսեց համոզել նրան ավելի ևս սիրել ու հարգել իր հորը, որը ոչ մի ջանք չի խնայում որպեսզի լավ կրթություն տա իր որդուն։ Եվդեմոնը վերջացրեց իր խոսքը, հայտնելով Գարգանտյուային, որ իրեն համարում է նրա խոնարհ ծառան և ոչ մի բան այնքան չի ցանկանում, որքան այն, որ իր նոր տիրոջ առաջ սևերես չմնա։

Եվ այս բոլորը նա արտասանեց այնպիսի հաճելի շարժուձևերով, այնպիսի զարմանալի պերճախոսությամբ և այնպիսի գեղեցիկ լատիներենով, որ ավելի նմանվեց Ցիցերոնին,[11] քան ժամանակակից ֆրանսիացի պատանու։

Իսկ երբ հերթը հասավ Գարգանտյուային, նա գլուխը կախեց իր գլխարկի մեջ և իշի զռռոց գցեց։ Եվ ինչ արեցին֊չարեցին, նրա բերանից ոչ մի խոսք դուրս չեկավ։

Հայրն այնքան էր բարկացել, որ ուզում էր Տյուբալ Օլոֆերնին տեղն ու տեղը սպանի։ Բարեբախտաբար, դոն Ֆիլիպը ժամանակին միջամտեց և հանգստացրեց խեղճ Գրանգուզիեին։ Գրանգուզիեն հրամայեց լրիվ վճարել Տյուբալ Օլոֆերնի ռոճիկը և դուրս արեց նրան իր տնից։

Երբ Տյուբալ Օլոֆերնը հեռացավ, Գրանգուզիեն վճռեց իր տղայի համար ուսուցիչ նշանակել Պոնոկրատին, այն ուսուցչին, որի մոտ սովորել էր Եվդեմոնը։ Բացի այդ, նա վճռեց Գարգանտյուային Եվդեմոնի և նոր ուսուցչի հետ Փարիզ ուղարկել, որ տեսնեն, թե այնտեղ ֆրանսիացի պատանիներին ինչպիսի կրթություն են տալիս։[12]


Գլուխ III

Այն մասին, թե ինչպես Գարգանտյուային ուղարկեցին Փարիզ։

Հենց այդ ժամանակ Գրանգուզիեն Աֆրիկայից նվեր է ստանում մի ահագին ձի։ Այդ ձիու նման մեծ ձի՝ աշխարհում ոչ ոք չէր տեսել։

Նա վեց փղի չափ կլիներ։ Նրա ոտքերը մատներ ունեին, ականջները Լանգեդոկի այծերի[13] ականջների նման կախ էին ընկած, իսկ ետևից մի փոքրիկ եղջյուր ուներ։ Գույնը գորշակարմրավուն էր, տեղ֊տեղ մոխրագույն բծերով։ Բայց ամենից սարսափելին նրա պոչն էր, որը սյան պես հաստ էր և ամբողջովին ծածկված էր փշերով։

Ձին բերել էին ծովով՝ երեք լաստանավերով և մի նավով։ Ձիուն տեսնելիս Գրանգուզիեն բացականչել էր․

― Լավ ժամանակին հասավ այս ձին, իմ տղային Փարիզ կտանի։ Հիմա որ գործը հաջող կգնա ու ժամանակին տղաս մեծ գիտնական կդառնա։

Մյուս օրը կուշտ ուտելուց հետո Գարգանտյուան ճանապարհ ընկավ իր նոր ուսուցիչ Պոնոկրատի, մանկլավիկ Եվդեմոնի և ուրիշ ուղեկիցների հետ։ Եղանակը հիանալի էր, և մեր ճամփորդները ուրախ ու զվարթ, լավ ուտելով ու խմելով, գնում էին իրենց ճանապարհով մինչև Օռլեան հասնելը։ Այնուհետև ճանապարհն անցնում էր մի խիտ անտառով, որի երկարությունը երեսունհինգ վերստ էր, լայնությունը՝ մոտ տասնյոթ վերստ։ Անտառում անչափ բոռ ու բորեխ կար, որոնք կատարյալ պատիժ են ձիերի համար։ Բայց Գարգանտյուայի ձին վճռել էր բոռերի հախից գալ իր ուզած եղանակով։ Եվ նա իրոք իր կծոտված ցեղակիցների վրեժը հանեց բոռերից։

Հենց որ մեր ճամփորդները անտառ մտան և նրանց վրա հարձակվեցին բոռերը, Գարգանտյուայի ձին այնպես էր շարժում պոչը, որ բոռերը կույտերով վայր էին գլորվում։ Ձին շարժում էր պոչը աջ ու ձախ, այս ու այն կողմ, և այնպես էր հնձում ծառերը, ինչպես խոտհատը հնձում է խոտը։ Քիչ ժամանակ անց անտառի բոլոր ծառերը գետին էին տապալվել։ Չորս կողմը ջարդված ծառեր էին ընկած։ Հասկանալի է, իհարկե, որ դրանից հետո ոչ մի բոռ չմնաց անտառում։

Ճամփորդները շարունակեցին իրենց ճանապարհը և մի քանի օր հետո ողջ և առողջ հասան Փարիզ։


Գլուխ IV

Այն մասին, թե ինչպես է Գարգանտյուան փախցնում Փարիզի Աստվածամոր տաճարի զանգը


Մեր բարեկամները լավ հանգստանալուց հետո գնացին քաղաքը դիտելու։ Բայց հենց փողոց դուրս եկան թե չէ, պարապ֊սարապ մարդկանց ահագին խմբեր շրջապատեցին Գարգանտյուային։ Ոմանց զարմացնում էր նրա բարձր հասակը, մյուսներին՝ նրա տարօրինակ հաստությունը, ուրիշներին՝ նրա գեղեցիկ հագուստը։ Հայտնի է, որ փարիզեցիք ամենաթեթևամիտ մարդիկ են աշխարհում։ Նրանց, ինչպես ասում են, կարելի է զրկել հացից, բայց ոչ երբեք որևէ ձեռնածուի կամ փողոցային երգչի նայելու բավականությունից։ Նրանց շատ դուր եկավ Գարգանտյուայի նման կտրիճը։ Եվ մի այնպիսի համառությամբ էին հետապնդում Գարգանտյուային, որ նրանցից ազատվելու համար Գարգանտյուան ստիպված եղավ բարձրանալ Փարիզի Աստվածամոր տաճարի աշտարակը։

Աշտարակից նայելով ժողովրդի ահագին բազմությանը, Գարգանտյուան ասաց ինքն իրեն․

― Երևի այդ պորտաբույծները ցանկանում են, որ ես նրանց ինչպես հարկն է ողջունեմ։ Շատ լավ։ Այժմ ես նրանց այնպես կողջունեմ, որ քանի կենդանի են, չմոռանան ինձ։

Այդ ասելով նա այնքան օդ ներշնչեց և հետո այնպես ուժգին փչեց դեպի ներքև, որ քաղաքում չտեսնված մրրիկ բարձրացավ։ Այդ մրրիկը գետին տապալեց 260.418 մարդ, չհաշված կանանց ու երեխաներին։

Բոլորը շնչասպառ փախան։ Նրանք քրտնաթաթախ ու հազալով՝ վազեվազ մի կերպ հասան մինչև համալսարան և այնտեղ սկսեցին ամեն տեսակ հայհոյանքներ թափել բերաններից։

― Կարիմարի՜֊կարիմարա՜, ― գոչում էին նրանք, ― քիչ էր մնում այդ սրիկան մեզ բոլորիս հաշմանդամ դարձնի։

Իսկ Գարգանտյուան ժողովրդին փախցնելուց հետո պարապությունից դիտում էր տաճարի աշտարակներում կախած ահագին զանգերը և ապա սկսեց ձգել դրանցից կապած պարանները։ Զանգերի ղողանջը տարածվեց ամբողջ քաղաքում։ Հենց այդ ժամանակ Գարգանտյուայի գլխում միտք է ծագում զանգերը վերցնել տանել և բոժոժների փոխարեն կախել իր ձիուց։ Այդպես էլ անում է։

Մեկը մյուսի ետևից արձակում է զանգերը ու տանում։

Ամբողջ քաղաքն իրար է անցնում։ Քաղաքացիք հավաքվում են Նել[14] աշտարակի մոտ և խորհուրդ անում, թե ինչպես ետ ստանան զանգերը։ Երկար վիճաբանությունից հետո վճռում են պատգամավորություն ուղարկել Գարգանտյուայի մոտ՝ մետր Յանոտուսի գլխավորությամբ, որը հայտնի գիտնական էր ու ճոռոմաբան։

Մետր Յանոտուսը կուշտ նախաճաշելուց և մի կերպ սափրվելուց հետո գնում է Գարգանտյուայի մոտ։ Նրան ուղեկցում էին երկու կարմրադեմ տիրացուներ և թուղթ մրոտող ու երեսները թանաքոտած հինգ֊վեց գրչակներ։

Տան դարպասի առաջ նրանց դիմավորեց Պոնոկրատը։ Սկզբում նա կարծեց, թե դրանք ծպտյալներ են։ Բայց երբ իմացավ, որ ծպտյալներ չեն, այլ քաղաքացիների կողմից ուղարկված պատգամավորություն, վազեց Գարգանտյուայի մոտ և հայտնեց նրան։

Մեր բարեկամները խորհրդակցեցին, թե ինչ անեն։ Բոլորն այն կարծիքին էին, որ նախ և առաջ Յանոտուսին պետք է տանել բուֆետ և այնտեղ լավ խմեցնել նրան։ Իսկ որպեսզի այդ անվերջ հազացող ծերուկը հետո չկարծի, թե հափշտակված զանգերը ինքն է վերադարձրել Փարիզին, վճռվեց մարդ ուղարկել քաղաքապետի, ֆակուլտետի ռեկտորի և եպիսկոպոսի ետևից ու նրանց հանձնել զանգերը, նախքան հանդես կգա Յանոտուսը իր ճառով։

Ինչպես վճռեցին, այնպես էլ արին։ Զանգերը սուսուփուս դուրս տարան, իսկ հրավիրվածներին ներս տարան դահլիճ, որտեղ Յանոտուսը հազալուց ու կոկորդը մաքրելուց հետո արտասանեց հետևյալ ճառը․

― Ըը՜ պարոն, ըը՜ պարոններ, շատ լավ կլիներ, որ վերադարձնեիք մեր զանգերը, որովհետև դրանք մեզ շատ հարկավոր են։ Մի ժամանակ դրանց համար մեզ մեծ գին էին տալիս, նկատի ունենալով դրանց տարրական էության հնչունային բնույթը։[15] Այդ պատճառով դրանց բաղադրյալ մասերի հնչունային բնույթն այնպես է, որ ետ է մղում ամեն տեսակ փոթորիկներ ու վատ եղանակներ մեր, այսինքն ոչ թե մեր, այլ ընդհանրապես շրջակա այգիներից։

― Ըը՜, ըը՜, էխե՜եյ, եթե դուք վերադարձնեք զանգերը, հարգելով իմ խնդիրքը, ես պարգև կստանամ վեց կապոց երշիկ և մի հատ էլ լավ վարտիք, որը իմ ոտքերը կպաշտպանի մրսելուց։ Ա՜խ, աստված վկա, պարոն, լավ վարտիքը շատ լավ բան է։ Ամեն կարիք ունեցող վարտիքի տեր չի դառնում։ Այդպիսի բաները խելքս լավ է կտրում։ Պետք է իմանաք, պարոն, որ տասնութ օր է, ինչ ես պատրաստում եմ իմ այս գեղեցիկ ճառը։ «Տվեք կայսրինը կայսրին և աստծունը՝ աստծուն»։[16] Ազնիվ խոսք եմ ասում, պարոն, եթե ինձ հետ ընթրել եք ցանկանում, մենք մի լավ քեֆ կանենք։ Ես խոզ եմ մորթել և մի փոքր տակառ էլ ձեր ճաշակի գինի ունեմ։ Ուրեմն, վերադարձրեք մեր զանգերը։ Լսեք ինչ եմ ասում, ես խոստանում եմ ձեզ մեր ֆակուլտետի կողմից եկեղեցական քարոզների մի հրաշալի գիրք, միայն թե դուք վերադարձնեք մեր զանգերը։ Կուզե՞ք ձեր բոլոր մեղքերի համար թողություն ստանալ։ Երդվում եմ աստծու անունով, որ դուք թողություն կստանաք և դա ձեզ վրա ոչ մի կոպեկ չի նստի։[17] Ըը՜, ըը՜, հիմա ես կապացուցեմ ձեզ, որ դուք պարտավոր եք վերադարձնել մեզ մեր զանգերը։ Տեսեք ինչ եմ ասում․ զանգակատան ամեն մի լավ զնգացող զանգ իր զնոգոցով ստիպում է զնգացնողին ավելի լավ զնգացնել։ Հա՜, հա՜, հա՜։ Հույս ունեմ, վերջին ասածս ձեզ լրիվ համոզեց։ Համա ինչ հրաշալի եմ խոսում։ Ազնիվ խոսք, պարոն, կար ժամանակ, երբ բան ու գործս միայն ճառելն էր։ Իսկ հիմա կուզեի լավ գինի, կուզեի մեջքս դեմ արած լինի կրակին, որ տաքանա, իսկ փորս կպած լինի սեղանին, որի վրա դրած կերակուրների գոլորշին քուլա֊քուլա բարձրանա։ Է՜հ, պարոն, դեհ վերադարձրեք զանգերը վերջանա գնա։ Չէ՞ որ քաղաքն առանց զանգերի նույնն է, ինչպես կովն առանց բոժոժների։ Ես վերջացրի։ Ողջ լինեք։

Այդ փառապանծ գիտնականը հենց իր ճառը վերջացրեց, Պոնոկրատն ու Եվդեմոնը ծիծաղից թուլացան։ Նրանց հետ ծիծաղում էր ինքը մետր Յանոտուսը։ Եվ նրանք երեքով այնքան ծիծաղեցին, որ հալից ընկան։

Երբ դադարեցին ծիծաղելուց, Պոնոկրատն առաջարկեց մեկ էլ հյուրասիրել այդ փառավոր ճարտասանին, որ այդպես զվարճացրել էր իրենց, և պարգև տալ նրան։

Տասը կապոց երշիկ,
մի վարտիք,
երեք հարյուր կտոր փայտ,
քսանհինգ տակառ գինի,
անկողին՝ սագի փետրից պատրաստած երեք ներքնակով, և մի մեծ ապուրաման։

Այդ բոլորը կատարվեց, միայն վարտիքի փոխարեն Գարգանտյուան հրամայեց տալ մետր Յանոտուսին յոթ արշին սև մահուդ և երեք արշին աստառացու կտոր։ Դրա պատճառն այն էր, որ Գարգանտյուան չգիտեր, թե ինչպիսի վարտիք է սիրում գիտնական ճարտասանը՝ ժապավենը ետևի՞ց, թե առաջից, այնպիսի՞ վարտիք, որ հագնում են նավորդները, թե փողկապով, կամ պոչով՝ ձողաձկան պոչի նման, որպեսզի երիկամունքները շատ չտաքանան։

Եվ այդպես՝ այդ ամբողջ գիտական պատգամավորությունը պարգևներով ծանրաբեռնված տուն վերադարձավ։

Սակայն դրանով գործը չվերջացավ։ Բանից պարզվեց, որ մետր Յանոտուսը, այդ հազացող ծերունին, որն այնքան ճոխ պարգևներ էր ստացել Գարգանտյուայից, չբավականացավ դրանով և պահանջեց, որ տան իրեն խոստացած պարգևները։ Երբ քաղաքային իշխանությունը մերժեց նրա պահանջը, Յանոտուսը դիմեց դատարանին։

― Ա՜յ դուք, խաբեբաներ, ― աղաղակում էր Յանոտուսը, ― ուզում եք իմ գլխին խաղ խաղալ, ինչպես մի ժամանակ ես էլ ձեզ հետ ուրիշների գլխին էի խաղեր խաղում։ Երդվում եմ աստծով, որ ձեր արաքների մասին կհայտնեմ թագավորին։ Եվ թող ես երկու աչքով կուրանամ, եթե նա չհրամայի ձեզ որպես խաբեբաների, դավաճանների և աստծու թշնամիների ողջ֊ողջ այրել։

Այդ խոսքերի համար քաղաքային իշխանությունը գանգատվեց Յանոտուսի դեմ։ Կարճ ասած՝ դատական այդ գործը այնպիսի խճճված մի բան դարձավ, որ մինչև օրս դեռ չի վերջացել։ Յանոտուսն ու նրա օգնականները երդվել են չլվացվել ու քթները չսրբել, մինչև չստանան իրենց խոստացած պարգևները։ Եվ նրանք մինչև այսօր ման են գալիս կեղտոտ ու փսլնքոտ։


ԳլուխV

Այն մասին, թե ինչպես էր Գարգանտյուան ապրում Փարիզում


Երբ զանգերն իրենց նախկին տեղը կախվեցին, Գարգանտյուան ցանկացավ աշխատանքի կպչել։ Բայց Պոնոկրատը վճռեց նախ իմանալ, թե ինչ է սովորեցրել նրան առաջվա դաստիարակը, և պատվիրեց Գարգանտյուային ապրել այնպես, ինչպես առաջ։ Գարգանտյուան այդպես էլ արեց։

Եվ ահա թե ինչպես էր անցկացնում նա իր ժամանակը։ Առավոտները զարթնում էր ժամը ութին֊ինին, մի կես ժամ մնում էր անկողնում պառկած, հետո հագնվում էր և սանրվում իր սեփական հինգ մատներով։ Այդպես էր սովորել նա մանկությունից, որովհետև նրա նախկին ուսուցիչը այն կարծիքին էր, որ գլուխ սանրելը, լվացվելը և մաքրվելը թանկագին ժամանակի ապարդյուն կորուստ է։

Դրանից հետո Գարգանտյուան հորանջում էր, թքում, հազում, փռշտում, խնչում, ճիշտ ավագ սարկավագի պես, հետո նախաճաշին ուտում էր տապակած երիկամներ ու միս, խոզապուխտ և որևէ ջրալի ու յուղալի կերակուր։

Կուշտ նախաճաշելուց հետո Գարգանտյուան գնում էր եկեղեցի, և նրա ետևից տանում էին մի ահագին զամբյուղի մեջ դրած աղոթագիրքը, որը կազմի ու ճարմանդների հետ միասին կշռում էր տասնմեկ փութ ու վեց գրվանքա։ Եկեղեցում Գարգանտյուան քսանվեց կամ երեսուն պատարագ էր լսում։ Նրա հետ միասին եկեղեցի էր գալիս նաև տնային քահանան, որը հագնված էր լինում ինչպես հոպոպ և նրանից սաստիկ գինու հոտ էր փչում։

Նրա հետ Գարգանտյուան քթի տակ մռթմռթում էր իր աղոթքները և դա այնպիսի խնամքով էր անում, որ ոչ մի խոսք բաց չէր թողնում։

Երբ Գարգանտյուան դուրս էր գալիս եկեղեցուց, եզները նրա ետևից բերում էին սայլի վրա բարձած սուրբ Կլավդիոսի ահագին տերողորմյաները։ Այդ տերողորմյայի յուրաքանչյուր հատիկը մարդու գլխի չափ կլիներ։ Գարգանտյուան տերողորմյան ձեռքն էր առնում և ջերմեռանդությամբ տերողորմյա գցելով զբոսնում էր վանքի պարտեզում, ու սրահներում։ Այդ ժամանակ նա ավելի շատ աղոթքներ էր կարդում, քան տասնվեց ճգնավորներ կարող էին կարդալ։

Հետո նա մոտ կես ժամ սովորում էր՝ աչքերը գրքի էջերին հառած, բայց նրա ուշքն ու միտքը խոհանոցում էր, որտեղ այդ ժամանակ նախաճաշ էին պատրաստում։ Նախաճաշին Գարգանտյուան ուտում էր մի քանի դյուժին խոզապուխտ և երշիկ։ Խոզապուխտը Գարգանտյուան ուտում էր մանանեխով, որը չորս աժդահա խոհարարներ ահագին գդալներով լցնում էին նրա բերանը։ Շատ չանցած ճաշն էր սկսվում, և Գարգանտյուան ինչքան ասես ուտում էր ամեն տեսակ մսեղեն ու ջրալի կերակուրներ և ուտելը վերջացնում էր այն ժամանակ միայն, երբ փորն սկսում էր ուռչել։

Ճաշից հետո Գարգանտյուան մեկնվում էր ու խռմփացնում, իսկ երբ զարթնում էր, մի տակառ գինի էր դնում մոտը և խմում էր, որքան քեֆն ուզում էր։

Այդպես էր անցնում նրա օրը մինչև երեկո։ Ընթրելուս էր Գարգանտյուան այնքան էր ուտում, որ քիչ էր մնում պայթի։ Հետո զառ էր խաղում և ապա պառկում քնում էր մինչև առավոտվա ժամը ութը։

Գարգանտյուայի կյանքը լավ ուսումնասիրելուց հետո Պոնոկրատը հասկցավ, թե ինչու է նա այդպես հիմար ու անպետք մարդ դարձել, և վճռեց նոր սովորություններ մշակել։

Պոնոկրատը իր սանին արթնացնում էր առավոտյան ժամը չորսին և դեռ չնախաճաշած՝ նրա հետ գնում էր զբոսնելու։ Զբոսանքից հետո Գարգանտյուային հագցնում ու գլուխը սանրում էին, և այդ ժամանակ Պոնոկրատը կրկնում էր նրա հետ նախորդ օրվա դասերը։ Այդպես պարապում էին նրանք երկու֊երեք ժամ անընդհատ, որից հետո Պոնոկրատը նրան նոր դաս էր տալիս։ Այնուհետև նրանք դարձյալ գնում էին զբոսնելու։ Մտնում էին հրապարակը, այնտեղ գնդակ էին խաղում, գնդաթի և ուրիշ խաղեր, որպեսզի զարգացնեն իրենց մկանները։ Երբ վերադառնում էին տուն, շփում էին իրենց մարմինները, փոխում շապիկները և նստում ճաշելու։ Ճաշելիս բարձրաձայն մի քանի զվարճալի պատմություններ էին կարդում հին դյութազունների սխրագործությունների մասին և ուրախ զրուցում միմյանց հետ։

Ճաշից հետո Գարգանտյուան քնար էր նվագում, տավիղ և գերմանական սրինգ, հետո նորից սկսում էր սովորել, այսինքն կրկնում էր առավոտվա դասը, կարդում որևէ գիրք, գրում էր և գրելիս աշխատում էր ամեն մի տառը որքան կարելի է գեղեցիկ գրել։

Հետո Գարգանտյուան Գիմնաստի հետ միասին գնում էր ձի հեծնել սովորելու։ Նա ձի էր նստում ոտից մինչև գլուխ զինված և զանազան ռազմական վարժություններ էր անում։ Շուտով նա այնպես սովորեց ձի կառավարել, նիզակ խաղացնել և անհրաժեշտ դեպքում սուսերամարտել, որ նմանը չկար Փարիզում։

Բացի այդ, Գարգանտյուան հաճախ որսի էր գնում, գնդակ էր խաղում, մենամարտում էր, վազում, ցատկում, լողում էր փորի վրա, մեջքի վրա, մի կողքի վրա։ Նա այնպես լավ էր լողում, որ կարողանում էր անցնել գետի մի ափից մյուսը միայն ոտնալող տալով և մի ձեռքը բարձր գլխավերևում պահած։ Հաճախ նա ձեռքին բռնած մի որևէ գիրք էր անցկացնում մյուս ափը և գրքի վրա ոչ մի կաթիլ ջուր չէր լցնում։

Մարմնամարզության մեջ նա առաջնակարգ վարպետ էր։ Պատահում էր որ մի բարձր աշտարակի ծայրից թոկ էին կապում, որի մյուս ծայրն իջեցնում էին մինչև գետին։ Գարգանտյուան թոկից բռնած բարձրանում էր աշտարակի ծայրը, հետո իջնում էր ներքև ու թռչում խոտի վրա։ Կամ երկու միմյանցից քիչ հեռու ծառերի վրա մի հաստ փայտ էին դնում, և Գարգանտյուան այդ փայտից կախ ընկած ու առանց ոտքերը գետնին կպցնելու մի ծառից մյուսն էր անցնում այնպիսի արագությամբ, որ ոչ մի արագավազ չէր կարողանում հասնել ետևից։

Մարմնամարզական վարժություններից հետո Գարգանտյուան լվացվում էր, մարմինը շփում, շորերը փոխում և նստում էր ընթրելու։ Պետք է ասել, որ Գարգանտյուայի ճաշն այժմ շատ համեստ էր լինում, նա այնքան էր միայն ուտում, որ սովածություն չզգա, բայց ընթրիքը լինում էր շատ ճոխ ու համեղ։ Ընթրիքից հետո նախքան քնելը Գարգանտյուան իր ուսուցչի հետ դուրս էր գալիս պատշգամբ՝ ուսումնասիրելու աստղազարդ երկինքը։

Այնտեղ նրանք դիտում էին գիսավոր աստղերը, ընկնող աստղերը և ուսումնասիրում էին լուսատուների տեղադրությունը։ Հետո Գարգանտյուան մի անգամ ևս կրկնում էր այն բոլորը, ինչ սովորել էր այդ օրը և պառկում էր քնելու։

Ժամանակ առ ժամանակ Պոնոկրատն իր աշակերտին տանում էր զբոսանքի։ Գարգանտյուան մտնում էր այն արհեստանոցները, որտեղ մետաղ էին հալում և թնդանոթներ ձուլում, ալքիմիկոսների աշխատանոցները, դրամահատարանը, մանածագործական գործարանները, որտեղ մետաքսե կտորներ ու թավիշ էին գործում, և ամեն տեղ դիտում, ուսումնասիրում էր աշխատանքները։ Գնում էր նաև նայելու լարախաղացներին և ձեռնածուներին, իսկ երբեմն պարզ և լավ եղանակին գնում էր քաղաքից դուրս և ամբողջ օրն անցկացնում այնտեղ՝ երգեր ասելով և խոտերի վրա թավալվելով։ Պանոկրատը հասկանում էր, որ երբ մարդ եռանդուն աշխատանքներ է կատարում, ժամանակ առ ժամանակ պետք է լավ հանգստանա, ուստի չէր խանգարում իր աշակերտին որոշ օրեր իր ուզածի պես զվարճանալ։


Գլուխ VI

Այն մասին, թե ինչպես Լերնե քաղաքի կարկանդակագործներն ընդհարվեցի Գրանգուզիեի հովիվների հետ


Գարգանտյուայի հայրենիքում մոտենում էր խաղողաքաղի ժամանակը։ Գրանգուզիեի հովիվները պահպանում էին խաղողը, որ սարյակները չկտցահարեն։ Մի օր էլ, երբ հովիվները այգու մոտ նստած զրույց էին անում, մեկ էլ տեսնում են, սայլեր են անցնում ճանապարհով, իսկ սայլերի ետևից քայլում էին հարևան Լերնե քաղաքի կարկանդակագործները։ Պետք է ասել, առաջին անգամը չէր, որ կարկանդակագործներն անցնում էին այդ ճանապարհով, նրանք հաճախ ապրանք էին տանում քաղաք ծախելու։ Այս անգամ էլ տասներկու սայլ էր անցնում կարկանդակներով բեռնված, այն էլ ինչ կարկանդակ՝ թարմ, համեղ, փռից նոր հանած ու բոլորովին տաք։

― Մենք ումից ենք պակաս, ― ասացին հովիվները, ― որ այդ կարկանդակի համը չտեսնենք։ Է՜յ, կարկանդակագործներ, ձեր ապրանքից մի քիչ ծախեցեք մեզ։

― Ձե՞զ ծախենք։ Դուք ո՞վ եք, որ ձեզ ապրանք ծախենք։ Դուք ի՞նչ կարկանդակ ուտողներ եք, շատախոսներ, ծույլեր, տգետներ, մուրացկաններ։ Մի սրանց շնորհքին նայեք։ Ձերպեսների համար չեն մեր կարկանդակները։ Ավելի լավ է գնացեք ձեր գարու հացը կրծեցեք, այդ էլ ձեզ շատ է։

― Այ մարդիկ, այդ ինչ է պատահել ձեզ, որ մեզ այդպես կոպիտ խոսքեր եք ասում, ― զարմացած հարցրեց հովիվ Ֆորժյեն, որ մի բարեսիրտ ու շատ ազնիվ մարդ էր, ― առաջներում դուք ուրախությամբ մեզ կարկանդակ էիք ծախում, իսկ հիմա այդպես կոպիտ ձևով մերժում եք։ Չէ՞որ դուք էլ մեզ մոտ ցորեն գնելու եք գալիս, պատահե՞լ է, որ մենք ձեզ մերժենք։ Իսկ եթե դուք վճռել եք, որ մենք թշնամիներ դառնանք, շատ լավ, ժամանակին մենք էլ ձեզ հետ այդպես կվարվենք։ Լավ հիշեցեք ասածներս։

― Դու ինչո՞ւ կռվարար աքլորի պես մեջտեղ ընկար, Ֆորժյե, ― ծիծաղելով ասաց Մարկեն, որ կարկանդակագործների գլխավորն էր, ― չլինի՞ կոնծել ես։ Դե լավ, մոտ արի, ես քեզ կարկանդակ կտամ։

Բայց երբ Ֆորժյեն միամտաբար մոտեցավ կարկանդակագործին և ուզում էր գոտու տակից հանել դրամը, Մարկեն մտրակով այնպիսի հարված հասցրեց Ֆորժյեին, որ խեղճի մարմինը կապտեց։

― Օգնեցե՜ք, այստեղ մարդ են սպանո՜ւմ, ― աղաղակեց Ֆորժյեն և ձեռքի մահակով որքան ուժ ուներ հարվածեց Մարկեին։ Հարվածը կպավ Մարկեի գլխին, և տմարդի կարկանդակագործը տապալվեց գետնին։

Աղմուկի ձայնը լսելով, չորս կողմից վրա հասան ագարակատերերը, որոնք մոտերքում աշխատում էին․ նրանք երկար ձողերով ընկույզ էին թափ տալիս։ Ագարակատերերը մի կողմից սկսեցին ծեծել կարկանդակագործներին, հովիվները՝ մյուս կողմից։ Կարկանդակագործները տեսան, որ իրենց բանը բուրդ է։ Հովիվները նրանցից զոռով հինգ դյուժին կարկանդակ առան։ Բայց դա ամենևին կողոպուտ չէր, որովհետև տերերին վճարեցին վերցրած կարկանդակների գինը և որպես վերադիր տվեցին հարյուր հատ ընկույզ և երեք կողով սպիտակ խաղող։ Կարկանդակագործներն օգնեցին Մարկեին ձին հեծնելու և վերադարձան Լերնե։ Ամբողջ ճանապարհին ի՜նչ հայհոյանք ասես, որ չէին թափում հովիվների գլխին և սպառնում, որ շուտով նրանց հախիցը կգան։

Իսկ հովիվներն իրենց հերթին անուշ էին անում կարկանդակները, հետո ճաշակում հիանալի խաղողը և սրտանց ծիծաղում մեծախոս ու պարծենկոտ կարկանդակագործների վրա։ Ֆարժյեն ինքը խաղողի հյութով տրորեց մտրակի հարվածից կապտած տեղը, և շատ շուտով ցավը բոլորովին անցավ։

Գլուխ VII

Այն մասին, թե ինչպես Պեկրոշոլ[18] թագավորը պատերազմ է հայտարարում Գրանգուզիեին


Երբ կարկանդակագործները վերադարձան Լերնե, սոված֊ծարավ վազեցին դղյակը Պիկրոշոլ թագավորի մոտ։ Նրանք գանգատվում էին, լաց էին լինում, ցույց էին տալիս իրենց ջարդված զամբյուղները, պատառոտված շորերը, տրորված կարկանդակները, իսկ որ գլխավորն է, վիրավորված Մարկեին, և ասում էին, որ այդ բոլորը Գրանգուզիեի հովիվների ու ագարակատերերի գործն է։

Թագավորը կատաղությունից խելքը կորցրեց և առանց քննելու, թե ով է արդար և ով մեղավոր, հրաման տվեց հայտարարել ամբողջ երկրում, որ բոլոր տղամարդիկ պարտավոր են ուղիղ կեսօրին զինված գալ քաղաքի հրապարակը, չեկողները մահապատժի կենթարկվեն։

Թագավորի հրամանը դուրս գալուն պես ամբողջ քաղաքում տարածվեց թմբակահարության ձայնը։ Ինքը՝ արքա Պիկրոշոլը, մինչև ճաշի պատրաստ լինելը, գնաց կարգի բերելու իր հրետանին։ Անմիջապես թնդանոթները դրեցին սայլերի վրա, պաշար ու ռազմամթերք բարձեցին բազմաթիվ սայլերի վրա, փողոցներում սկսեցին ծածանվել դրոշակները։

Ճաշի ժամանակ թագավորը նշանակեց հրամանատարներ։ Առաջապահ զորագնդի հրամանատար նշանակվեց պարոն Տրեպելյուն։[19] Պարոն Տրեպելյուի զորագնդում հաշվվում էին մինչև 16014 հրացանակիրներ և 30011 վարձկան զինվորներ։ Հրետանու հրամանատար նշանակվեց պարոն Տուկդիլիոնը,[20] և նրա հրամանատարության ներքո կար 914 թնդանոթ, բոմբարդ[21] մորտիր,[22] բազիլիկներ[23] և այլ ծանր թնդանոթներ։

Ինքը թագավորը և իշխանազունները նույնպես միացան զորքին։ Երբ ամբողջ զորքը հավաքվել և պատրաստ էր արշավելու, թեթև հեծելազորի մի ջոկատ ուղարկեցին հետախուզության, թե չկա՞ն արդյոք մոտերքում դարանակալ թշնամիներ։ Հետախույզները եկան հայտնեցին, որ ոչ մի տեղ դարանակալություն չկա և չորս կողմը կատարյալ հանգստություն է տիրում։

Այն ժամանակ Պիկրոշոլը հրամայեց զորքին շարժվել։ Եվ ահա այդ ամբողջ զորաբանակը առանց որևէ կարգ ու կանոնի, ցաք ու ցրիվ առաջ շարժվեց, ջարդելով ու փչացնելով այն ամենը, ինչ որ ճանապարհին պատահում էր։ Ոչ մի բան չէին խնայում զինվորները։ Կով էր պատահում նրանց, կովն էին մորթում, ոչխար էր պատահում՝ ոչխարն էին քաշ տալիս տանում։ Հավ, ճուտ, բաց, սագ, խոզ խոճկոր, ինչ պատահում էր, բոլորը բռնում տանում էին։ Ամեն ծառապտուղ՝ ընկույզ, խաղող, տանձ, խնձոր, բոլորը պոկոտում, ուտում, փչացնում էին, իսկ ծառերը ջարդում։

Բնակիչները ոչինչ չէին կարողանում անել, թալանողների ու ավերողների դեմ։ Նրանք անձնատուր էին լինում առանց դիմադրության և միայն խնդրում, աղաչում էին այդքան ավազակություն չանել։

― Մենք ձեզ ոչ մի վատություն չենք արել, ― ասում էին նրանք զինվորներին, ― ինչո՞ւ եք այդքան վնասներ հասցնում։

Իսկ զինվորները պատասխանում էին նրանց միայն ծիծաղով։

― Մենք ձեզ ցույց կտանք, թե ինչպես պետք է ուտել մեր կարկանդակները, ― պատասխանում էին նրանք և շարունակում իրենց կողոպուտը։


Գլուխ VIII

Այն մասին, թե ինչպես է մի վարդապետ խաղողի այգին ազատում թշնամիների հարձակումից


Այդպիսի բարբարոսություններ կատարելով զորքը հասավ մինչև Սելիե քաղաքը։ Սեիլիե քաղաքն էլ նրանք հիմնահատակ կործանեցին և առաջ գնացին ու հասան մի վանքի։ Բայց վանքի դռները փակ էին և պարիսպները լավ պահպանված։

Այն ժամանակ զորաբանակի գլխավոր մասը առաջ շարժվեց դեպի Վեդի հունը, իսկ վանքի մոտ թողեցին յոթ հետևակ ջոկատ և երկու հարյուր տեգավորներ։ Զինվորներն իսկույն սկսեցին քանդել այգին շրջապատող քարե պատերը։

Խեղճ վարդապետները չէին իմանում, սրբերից որին խնդրեն, որ ազատի իրենց այս փորձանքից և, համենայն դեպս, այնպիսի ուժով սկսեցին խփել վանքի զանգերը, որ բոլոր ագռավներին խրտնեցրին։ Դրանից հետո նրանք սաղմոս ու շարական երգելով հանդիսավոր թափոր կազմեցին։

Այդ ժամանակ վանքում ապրում էր մի վարդապետ, որի անունը Խորտակող Ժան էր։ Դա մի առողջ ու ամրակազմ մարդ էր, միշտ ուրախ, ժիր ու ճարպիկ և այնպիսի ուժեղ ձայն ուներ, որ մարդու ականջ էր խլացնում, իսկ որ գլխավորն է, ձեռքից ամեն սատանայություն գալիս էր։ Նա այնպիսի արագությամբ էր պատարագ մատուցում և երեկոյան հսկում կատարում, որ վարդապետները մի անգամ երեսները չխաչակնքած՝ ժամերգությունն արդեն վերջացած էր լինում։ Կարճ ասած՝ դրա նման վարդապետ աշխարհում չէր եղել։

Ահա հենց այդ վարդապետը, երբ լսում է խաղողի այգուց եկող աղմուկը, բակ է դուրս գալիս իմանալու, թե ինչ է կատարվում։ Իսկ զինվորներն այդ ժամանակ պատը քանդել և մտել էին այգին, ուր մեծ ավերածություններ էին կատարում և փչացնում այն խաղողը, որից վարդապետները իրենց համար գինի էին պատրաստում։ Միաբան Ժանը, տեսնելով, որ գործերը վատ են, իսկույն վազեց մտավ եկեղեցին, որտեղ վարդապետները աղոթում էին ու ծոր տալով երգում։

― Տո կորեք գնացեք դուք էլ, ձեր աղոթքներն էլ, ― գոչեց հայր Ժանը, ― ավելի լավ չէր լինի, որ երգեիք՝ «Մնաք բարով կողովներ, խաղողաքաղը վերջացավ»։ Ով գիտի թշնամին արդեն քարուքանդ է արել մեր այգին։ Մենք մե՞ղք չենք, հապա մենք ի՞նչ ենք խմելու։ Մնաս բարով հավիտյան, իմ բարի գինու գավաթ։

― Այդ ինչեր է գլխիցը դուրս տալիս այս գինեմոլը, ― ասաց վանահայրը, ― շտապ հեռացրեք դրան այստեղից և մութ սենյակում փակեցեք, որ չխանգարի ժամերգությանը։

― Իսկ որ գինի չլինի, ի՞նչ անենք, ― առարկեց հայր Ժանը, ― չէ՞ որ դուք էլ, պատվարժան վանահայր, ինձնից պակաս չեք խմում կուշտ ճաշելուց հետո։ Ոչ մի կարգին մարդ չպետք է հրաժարվի կոնծաբանելուց, երբ լավ գինի կա՝ այդպես է մեր վանքի կանոնը։ Թողեք ձեր աղոթքը և լսեցեք ինչ եմ ասում․ ով գինու սիրահար է, թող գա իմ ետևից։ Երդվում եմ սուրբ Անտոնիուսի անունով, մենք էլ գինու համ չենք տեսնի, եթե չփրկենք մեր այգին։

Այս ասելուց հետո հայր Ժանը մի կողմ շպրտեց իր վերարկուն, մի ահագին խաչափայտ առավ ձեռքը, որ մարդու բռունցքի հաստություն ուներ և նիզակի չափ երկար էր։ Այդ փայտը ձեռքին դուրս վազեց եկեղեցուց և այնպիսի հարվածներ սկսեց տեղալ զինվորների գլխին, որ նրանք գլուխները բոլորովին կորցրին։ Զարմանալու բան չկա այստեղ։ Զինվորները իրենց զենքերը վայր էին դրել, որ կարողանան որքան կարելի է շատ խաղող քաղել և ուտել։ Թմբկահարները ծակել էին իրենց թմբուկները և լիքը լցրել քաղցր խաղողով։ Նույն էին արել շեփորահարները, իրենց շեփորները լիքը լցնելով հասած ու համեղ խաղողով։

Այսպես ուրեմն, մեր հայր սուրբը ըստ հին սովորության աջ ու ձախ գանակոծելով ջարդում էր կողոպտիչների գլուխները և նրանց հարյուրներով գետին տապալում։

Խաղողի վազերի տակ թաքնվածները հարված էին ստանում վզակոթերին, փախչողներին հարված էր հասցնում մեջքներին, ծառերը բարձրացողներին հարվածում էր փայտի ծայրով, և ոչ մի մարդու չէր խնայում։ Իսկ եթե մեկը գոչում էր՝ «Հայր սուրբ, ես անձնատուր եմ լինում, խնայիր ինձ», ― նա պատասխանում էր՝ «Անձնատուր եղիր, բայց էլի ես քո հոգին սատանի փայ կանեմ», և վերջացնում էր նրա հետ իր հաշիվները։

Դա իսկապես որ մի սարսափելի և նմանը չունեցող տեսարան էր։

Մեկը գոռում էր՝ «Սուրբ Վառվարե՜», մյուսը՝ «Գևո՜րգ», երրորդը՝ «Աստվածամա՜յր, ազատիր մեզ սրա ձեռքից։ Եվ այնպիսի մի աղաղակ էր բարձրացել չորս կողմը, որ վարդապետները վազեվազ դուրս եկան եկեղեցուց և սկսեցին խոստովանեցնել վիրավորներին։ Իսկ միաբանության ավելի ստորին անդամները և աբեղաները վերարկուները հանեցին, կախ արին ցանկապատից, մի֊մի մեծ դանակ առան ձեռքները և առանց երկար մտածելու Ժան վարդապետին օգնության հասան։ Դրանք էլ ետևից հարձակվեցին զինվորների վրա։ Շուտով թշնամի զորքերը ջախջախվեցին։ Այսպիսով շնորհիվ հայր սուրբ Ժանի զարմանալի քաջության, այդ օրը թշնամի զինվորներից կոտորվեցին13.622 հոգի, և վանքի այգին ազատվեց ավերումից։


Գլուխ IX

Այն մասին, թե ինչպես է Գրանգուզիեն պատրաստվում պատերազմելու Պիկրոշոլի հետ


Այդ նույն ժամանակ անեն բանից բոլորովին անտեղյակ բարեսիրտ Գրանգուզիեն բուխարու մոտ նստած՝ խանձված փայտի ծայրով խզբզում էր հատակի վրա և, տասներորդ անգամ պատմելով իր կնոջն ու տնեցիներին անցած֊գնացած ժամանակի պատմություններ, սպասում էր, որ շագանակները բուխարիում խորովվեն։

Հանկարծ ներս է մտնում Պիլո անունով մի հովիվ և ամեն բան պատմում նրան։ Ասում է, թե Պիկրոշոլ թագավորը ավերել է ամբողջ երկիրը, անվնաս է մնացել միայն մի այգի, որ փրկել է հայր սուրբ Ժանը։ Այժմ Պիկրոշոլ թագավորը անցել է արդեն Վեդու հունը, գրոհ տալով վերցրել է Լայ֊Ռոշ֊Կլերմո քաղաքը, որտեղ և ամրացել է իր զորքով։

― Ա՜յ, ա՜յ, բարի մարդիկ, այդպես էլ բան կլինի, ― ասաց Գրանգուզիեն, ― Պիկրոշոլը իմ հին բարեկամն ու դաշնակիցը հարձակվում է ինձ վրա, դա հնարավո՞ր բան է։ Ո՞ւմ խորհրդով է նա դա անում։ Ո՜հ, տեր իմ, օգնիր ինձ, մի ճանապարհ ցույց տուր, ի՞նչ անեմ։ Ախր Պիկրոշորլին ես ոչ մի վատ բան չեմ արել, ընդհակառակը, միշտ օգնել եմ նրան թե՛ փողով, թե՛ խորհրդով և թե զորքով։ Մի՞թե ես պետք է այժմ իմ ծերության օրոք պատերազմի դուրս գամ։ Մի՞թե ես պետք է այժմ իմ հոգնած մարմինը զրահով պատեմ և դողդոջուն ձեռքս նիզակ առնեմ իմ երկիրը պաշտպանելու համար։ Ո՛չ, ո՛չ, պետք է ամեն միջոց գործ դնել, որ այս գործը խաղաղությամբ վերջանա, այսպես է իմ հաստատուն վճիռը։

Այնուհետև Գրանգուզիեն խորհրդի նիստ հրավիրեց և հայտնեց վիճակը։ Վճռվեց մի բանիմաց և զգույշ մարդ ուղարկել Պիկոշորլի մոտ իմանալու, ինչու է նա այդպես անակնկալ խախտել խաղաղությունը և ներխուժել ուրիշի երկիրը։ Բացի այդ, որոշեցին Փարիզից ետ կանչել Գարգանտյուային, որ հարկ եղած դեպքում օգնի Պիկրոշոլի հախից գալու։

Գարգանտյուային մի երկար նամակ գրեցին, իսկ Պիկրոշոլի մոտ որպես դեսպան ուղարկեցին Ուլրիխ Գալլեին, որ մի իմաստուն ու համեստ մարդ էր և որին շատ անգամ էր ապավինել Գրանգուզիեն իր կյանքի ամենադժվար րոպեներին։ Այդ բարի մարդը անմիջապես ճանապարհ ընկավ, բարեհաջող անցավ գետն ու հարցուփորձ արավ այնտեղի ջրաղացպանին, թե ինչ է պատահել այդ կողմերում։

― Ինչ ասեմ, ― պատասխանեց ջրաղացպանը, ― վայն եկել է մեզ տարել, այդ անիծվածները ինձ մոտ ոչ աղ են թողել, ոչ մաղ, ինչ կար չկար, բոլորը տարել են։ Հիմա նրանք փակվել նստել են Լյա֊Ռոշ֊Կլերմո քաղաքում և ձեզ խորհուրդ չէի տա գիշերով գնալ այնտեղ։ Կարող եք պահակի հանդիպել և ձեր գլխին մեծ փորձանք բերել։

Գալլեն գիշերեց ջրաղացպանի մոտ և առավոտյան իր փոխհարի հետ միասին մոտեցավ բերդի դարպասին։ Փողհարը փչեց փողը, և Գալլեն պահանջեց, որ իրեն թույլ տան գնա Պիկրոշոլի մոտ մի շատ կարևոր գործով։ Թագավորը, սակայն, թույլ չտվեց, որ բերդի դարպասը բանան, նա ինքը դուրս եկավ պարսպի վրա և հարցրեց դեսպանից։

― Ի՞նչ նոր բան կա, ի՞նչ եք ուզում ինձ ասել, ասացեք։

Դեսպանը պատասխանեց թագավորին մի երկար ճառով, որի մեջ համոզում էր Պիկրոշոլին խելքի գալ և վերջ դնել իր տմարդի վարմունքին։ Դեսպանը հավատացնում էր Պիկրոշոլին, որ Գրանգուզիեն ո՛չ խոսքով և ո՛չ էլ գործով նրան ոչ մի վնաս չի հասցրել, եղել է միշտ լավ բարեկամ ու լավ հարևան և նրա համար չի խնայել ոչ մի բան։ Դեսպանը վերջացրեց իր խոսքը պահանջելով, որ Պիկրոշոլը անմիջապես վերադառնա իր երկիրը, իսկ պատերազի պատճառած վնասների համար վճարի Գրանգուզիեին հազար ոսկի։ Հինգ հարյուր ոսկին դեսպանն առաջարկում էր վճարել վաղը, իսկ մնացած հինգ հարյուրը՝ եկող մայիսին։ Որպես պատանդ Գալլեն պահանջում էր դուքս դը Տուրնեմուլին[24] և իշխան դը Գրատելին։[25]

Երբ Ուլրիխ Գալլեն լռեց, նրա ամբողջ ճառին Պիկրոշոլը միայն մի պատասխան տվեց։

― Շատ լավ, եկեք ստացեք, եկեք ստացեք, ձեզ այնպես ստանալ ցույց կտանք, որ եկած ճամփաներդ մոռանաք և այնպիսի կարկանդակ ուտեցնենք, որ կոկորդներումդ կմնա։

Գալլեն դատարկաձեռն վերադարձավ իր թագավորի մոտ։

― Ի՞նչ կասես, բարեկամ, ի՞նչ լուր ես բերել ինձ համար, ― հարցրեց նրան Գրանգուզիեն։

― Դժվար է նրան բան հասկացնել, ― պատասխանեց Գալլեն, ― կարծես խելքը կորցրել է։

― Երևում է, որ կորցրել է, ― տրտում ու տխուր ասաց Գրանգուզիեն, ― բայց իմացա՞ք գոնե, ինչու է մեզ վրա հարձակվել։

― Դրա մասին նա ոչինչ չասաց, ― պատասխանեց Գալլեն, ― միայն ինչ֊որ կարկանդակների մասին մի բան ասաց։ Չլինի՞ թե մեկն անպատվել է նրա կարկանդակագործներին։

― Այդ մենք պետք է պարզենք, ― մտախոհ ասաց Գրանգուզիեն, ― անկարելի բան է, որ առանց պատճառի նա հարձակվեր մեզ վրա։

Քննությունն սկսեցին, և պարզվեց, որ իսկապես Պիկրոշոլի կարկանդակագործներից զոռով հինգ դյուժին կարկանդակ են առել, թեև այն էլ պետք է ասել, որ կարկանդակների գինը վճարել են և Մարկեն առաջինն ինքն է մտրակով հարվածել խեղճ Ֆորժիեին։

Խորհուրդը վճռեց, որ Գրանգուզիեն պետք է պաշտպանվի։

Բայց Գրանգուզիեն պատասխանեց․

― Քանի որ հարցը մի քանի կարկանդակների մասին է, ես կաշխատեմ գործը խաղաղությամբ վերջացնել։ Ոչ մի ցանկություն չունեմ ծերությանս հասակում պատերազմ վարել։

Նույն այդ գիշեր Գրանգուզիեն հրամայեց հինգ սայլ շատ լավ կարկանդակ պատրաստել և դրա համար գործածել ամենալավ յուղը և ուզածի չափ ձվի դեղնուց ու շաքար։

Մարկեի վերքերն կապող սափրիչներին վարձատրելու համար Գրանգուզիեն հատկացրեց 700.003 ոսկի, իսկ իրեն՝ Մարկեին, պարգևեց Լյա֊Պոմարդիեր ավանը, որպես մշտական սեփականություն։

Գալլեն էլ նորից հրաման ստացավ կարկանդակները հետն առած գնալ Պիկրոշոլի մոտ, որպեսզի գործը խաղաղությամբ վերջացնի։

Ճանապարհին Գալլեն կարգադրեց ծառի կանաչ ճյուղեր կտրտել և յուրաքանչյուր սայլապանի ձեռքը մի֊մի ճյուղ տալ։ Մի ճյուղ էլ ինքը Գալլեն վերցրեց։ Դրանով նա ուզում էր ցույց տալ, որ եկել են խաղաղություն խնդրելու և ոչ մի ցանկություն չունեն պատերազմելու։

Երբ հասան քաղաքի դարպասի մոտ, Գալլեն նորից խնդրեց, որ իրեն թույլ տան գնա Պիկրոշոլի մոտ։

Բայց այս անգամ Պիկրոշոլն ամենևին չցանկացավ խոսել Գալլեի հետ և հրամայեց ասել նրան, որ ինչ ասելիք ունի թող ասի կապիտան Տուկդիլիոնին, որն այդ ժամանակ պարսպի վրա թնդանոթներ էր լցնում։

― Պարոն, ― ասաց Գալլեն Տուկդիլիոնին, ― իմ տերը, Գրանգուզիեն, չի ցանկանում, որ կարկանդակների պատճառով մեր և ձեր մեջ թշնամություն լինի։ Այն հինգ դյուժին կարկանդակների փոխարեն, որ մեր հովիվները զոռով առել են ձեզանից, մենք վերադարձնում ենք ձեզ ամբողջ հինգ սայլ ամենալավ տեսակի կարկանդակներ։ Ահա այս կարկանդակները, բարեհաճեցեք ընդունել։ Բացի այդ, մենք առաջարկում ենք ձեզ 700.003 ոսկի, իսկ վիրավորված կարկանդակագործին պարգևում ենք Լյա֊Պոմարդիներ ավանը։ Եկեք հաշտվեք ու խաղաղ ապրենք։ Թողեք մեր բերդը և գնացեք ձեր տները, մենք առաջվա պես լավ բարեկամներ կլինենք։

Տուկդիլիոնը զեկուցեց Պիկրոշոլ թագավորին Գալլեի ասածը։

Զեկուցելիս Տուկդիլիոնը բարձր ծիծաղելով ասում էր․

― Այդ ողորմելի ռամիկները, աստված վկա, վախից սրտաճաք են եղել, իսկ Գրանգուզիեն, այդ խղճուկ հարբեցողը, ահ ու սարսափից գլուխը բոլորովին կորցրել է։ Կոնծելում նա շատ քաջ է, բայց երբ բանը հասնում է կռվի, շատ է խեղճանում։ Չգիտեմ դուք ինչպես կհրամայեք, տեր արքա, իսկ ես այն կարծիքին եմ, որ կարկանդակները պետք է վերցնենք, իսկ պատերազմը իր կարգով շարունակենք։ Մի՞թե նրանք իսկապես կարծում են, թե կարող են մեզ խաբել իրենց մի քանի կարկանդակներով։ Ինչպես երևում է, նրանք ոչ մի հարգանք չունեն ձեր նկատմամբ։

― Այդպես հա՞, ― պատասխանեց թագավորը, ― սուրբ Հակոբը գիտենա, ես նրանց փոշին քամուն կտամ։ Ինչպես ասացիք, այնպես էլ արեք։

― Բայց ես պետք է ձեզ նախազգուշացնեմ, տեր արքա, ― ասաց Տուկդիլիոնը, ― որ պարեն քիչ ունենք, եթե Գրանգուզիեն բերդը պաշարի, գործներս շատ վատ կլինի։

― Եղած պարենը բավական է, ― պատասխանեց Պիկրոշոլը, ― մենք այստեղ պատերազմելո՞ւ ենք ելել, թե ուտելու։

― Իհարկե, պատերազմելու, ― ասաց Տուկդիլիոնը, ― բայց սոված փորով պատերազմել չի լինի։

― Վերջ տվեք ձեր շատախոսությանը, ― ասաց Պիկրոշոլը, ― գնացեք, ինչ բերել են վերցրեք։

Եվ այսպես էլ արեցին։ Հինգ սայլի բեռները ամբողջապես վերցրին, վերցրին նաև ոսկին, իսկ մարդկանց ազատ արձակեցին, խստորեն պատվիրելով մյուս անգամ բերդին չմոտենալ։ Այսպես ուրեմն, Ուլրիխ Գալլեն երկրորդ անգամ լուր բերեց Գրանգուզիեին, թե ոչ մի հույս չկա խաղաղությունը վերականգնելու և թե անհրաժեշտ է Պիկրոշոլի դեմ կյանքի ու մահու պատերազմի դուրս գալ։


Գլուխ X

Այն մասին, թե ինչպես Պիկրոշոլ թագավորը որոշում է տիրել ամբողջ աշխարհը


Երբ կարկանդակները սայլերից իջեցրին, Պիկրոշոլին մոտեցան դուքս դը Տերնեմուլը, արքայազն դը Գրատելն ու կապիտան Մերդայլը և ասացին․

― Տեր արքա, մենք ուզում ենք ձեզ դարձնել աշխարհի ամենաբախտավոր և ամենաքաջ թագավորը։

― Խնդրեմ, խնդրեմ, միայն գլուխներդ ծածկեցեք։[26]

― Մեծապես շնորհակալ ենք, ― պատասխանեցին նրանք։ ― Ահա թե ինչ ենք ուզում առաջարկել ձեզ։ Այս բերդը պահպանելու համար այստեղ մի փոքր զորամաս թողեք որևէ կապիտանի հրամանատարությամբ, իսկ մնացած բանակը բաժանեցեք երկու մասի։ Մի մասը կարշավի Գրանգուզիեի վրա և, իհարկե, առանց դժվարության նրա դատաստանը կտեսնի։ Մենք այդ ստոր արարածից շատ փող կառնենք։ (Մենք նրան «ստոր արարած» ենք անվանում, որովհետև միայն ստոր արարածներն են կարողանում փող դիզել, իսկ ազնվազարմ թագավորները սովորաբար ոչ մի կոպեկ չեն ունեում)։ Զորաբանակի մյուս մասը կմոտենա ծովին և առանց մի որևէ դիմադրության հանդիպելու կվերցնի բոլոր քաղաքները, ամրոցներն ու բերդերը։ Հետո նավ կնստեն և, նավարկելով Պորտուգալիայի ափերի երկարությամբ, կկողոպտեն բոլոր ծովափնյա քաղաքները մինչև Լիսաբոն։ Ո՞վ սիրտ կանի մեր դեմ դուրս գալ։ Իսպանիան էլ մեզ պետք է հպատակվի, որովհետև նրա բնակիչները բոլորը ապուշներ են։ Հետո դուք կանցնեք Ջիբրալտարի նեղուցով, որն ի հիշատակ ձեր քաջագործության այնուհետև կկոչվի Պիկրոշոլի ծով։ Դրանից հետո Աֆրիկայի ավազակապետ Բարբարոսսան[27] ձեր գերին կդառնա։

― Ես նրան կներեմ, ― ասաց Պիկրոշոլը։

― Շատ լավ կանեք, ― ասացին նրանք, ― այն դեպքում միայն, եթե նա համաձայնի մեր հավատն ընդունել։ Այնուհետև դուք կտիրեք Ալժիրը, Թունիսը, Կորսիկա և Սարդինիա կղզիները, կվերցնեք Ջենովան, Ֆլորենցիան, հետո հերթը կհասնի և Հռոմին։ Երևի խեղճ պապը երկյուղից լեղապատառ կլինի։

― Ազնիվ խոսք եմ ասում, ես նրա հողաթափերը[28] համբուրողը չեմ, ― ասաց Պիկրոշոլը։

― Երբ ամբողջ Իտալիան տիրած կլինեք, ― շարունակեցին նրանք, ― մենք մեր ձեռքը կգցենք Միջերկրական ծովի բոլոր կղզիները և հետո կանցնենք Ասիա։ Այն ժամանակ, տեր, դու պահպանես Երուսաղեմը, ― Սուլթանը ստիպված կլինի ընդմիշտ հրաժեշտ տալու Երուսաղեմին։

― Ես այնտեղ կկառուցեմ Սողոմոնի[29] տաճարը, ― ասաց Պիկրոշոլը։

― Ոչ, դեռ դրա ժամանակը չէ, ― պատասխանեցին նրանք։ ― Նախ մենք պետք է տիրենք ամբողջ Փոքր Ասիան և հասնենք մինչև Եփրատ գետը։

― Ազնիվ խոսք, դուք բոլորովին խելքներդ թռցրել եք, ― ասաց Պիկրոշոլը։

― Ինչո՞ւ, ― հարցրին նրանք։

― Չէ՞որ այնտեղ անապատից զատ ուրիշ բան չկա, և մենք բոլորս ծարավից կկոտորվենք։

― Մենք դրա մասին էլ ենք մտածել, ― ասացին նրանք։ ― 9014 մեծ֊մեծ նավեր, որոնք բարձված կլինեն ամենալավ և աշխարհումս նմանը չունեցող գինով, Միջերկրական ծովով կգան Յավա, որտեղ սպասելիս կլինեն 220.770 ուղտ և1600 փիղ։ Փղերին կբռնենք որս անելիս։ Փղերը և ուղտերը գինին կբերեն մեր ետևից։ Մի՞թե այդքան գինին չի բավականացնի ձեզ։

― Իհարկե ոչ, ― պատասխանեց Պիկրոշոլը, ― չէ՞ որ այնտեղ սաստիկ շոգ է։

― Էհ, ինչ եք ասում, ― պատասխանեցին նրանք, ― այնպիսի մի աշխարհակալ, ինչպիսին դուք եք, մի՞թե չի կարող իր համար ամեն տեսակ հարմարություններ ստեղծել։

― Ասենք այդ էլ ճիշտ է, ― պատասխանեց Պիկրոշոլը։ ― Բայց ի՞նչ պիտի անի այդ ժամանակ մեր այն զորքը, որ արդեն հաղթած կլինի այդ գարշելի գինեմոլ Գրանգուղիեին։

― Ինչ ասել կուզի, որ նրանք էլ ձեռները ծալած, պարապ չեն նստի։ Մենք շատ շուտով նրանց կհանդիպենք։ Նրանք այդ ժամանակ նվաճած կլինեն Ֆրանսիան, Հոլանդիան, անցած կլինեն Հռենոս գետը, և մենք այդտեղ կհանդիպենք իրար, որովհետև ծովային հաղթանակներից հետո արդեն վերադարձած կլինենք։ Այնուհետև միացյալ ուժերով հարձակում կգործենք Պրուսիայի, Լեհաստանի, Լիտվայի ու Ռուսաստանի վրա, ու այդ բոլոր երկրները մինչև Սառուցյալ օվկիանոսը մեր ձեռքում կլինեն։

― Պրուսիան, Լիտվան և Լեհաստանը ես ձեզ կտամ ձեր կատարած ծառայությունների համար, ― ասաց Պիկրոշոլը։

― Ախ, տեր արքա, որքան վեհանձն եք։ Ընդունեցեք մեր անհուն երախտապարտությունը։ Աստված ձեզ երկար կյանք տա։

Այս խոսակցությանը ներկա էր մի հին ռազմիկ Եխեֆրոն[30] անունով։

― Վախենում եմ, որ դուք արջին չսպանած՝ նրա կաշին բաժանելու մասին եք խոսում այժմ։ Ձեր ինչի՞ն է պետք այդքան երկրներ տիրելը և ի՞նչ պիտի լինի դրա վերջը։

― Այն կլինի, ― պատասխանեց Պիկրոշոլը, ― որ երբ տուն վերադառնանք, փառավորապես կհանգստանանք։

― Այո, եթե վերադառնաք, ― ասաց Եխեֆրոնը, ― բայց չմոռանաք, որ ձեր ծրագրած ճանապարհը և՛ երկար է, և՛ վտանգավոր։

― Գայլերի երկյուղից անտառ չմտնենք, ի՞նչ է, ― ասացին զորավարները, ― ուրեմն ձեռքներս ծալած տանը նստենք ու բուխարու մոտ տաքանանք։ Փառք աստծո, մենք պառավ տատիներ չենք։

― Բավական է, ― ասաց Պիկրոշոլը, ― վերջ տվեք վեճերին։ Մի բան միայն ինձ մեծ երկյուղ է պատճառում՝ որ այդ անիծված Գրանգուզիեն մեզ թիկունքից չխփի, երբ մենք Ասիայում լինենք։

― Այդ ցավին հեշտ է դարման անել, ― ասաց կապիտան Մերդայլը։ ― Մենք խիստ հրաման կուղարկենք մոսկովցիներին,[31] և նրանք մեզ օգնության կուղարկեն 450.000 ընտիր զորք։ Եթե միայն ինձ փոխարքա նշանակեք, այն ժամանակ ես ցույց կտամ, թե ով եմ։ Ես բոլոր թշնամիներին ատամներով կկրծոտեմ, ոտնատակ կտամ, կկոտորեմ, թոզը քամուն կտամ, բոլորին, բոլորին ջարդուփշուր կանեմ։

― Լա՛վ, լա՛վ, բավական է, ― ասաց Պիկրոշոլը։ ― Այլևս չհետաձգենք գործը, ով սիրում է ինձ, թող գա իմ ետևից։[32]


Գլուխ XI

Այն մասին, թե ինչպես է Գարգանտյուան շտապում օգնելու իր հորը


Ուղիղ նույն ժամին, երբ Պիկրոշոլ թագավորը ծրագրում էր տիրել ամբողջ աշխարհը, Գարգանտյուան հոր նամակը կարդալուց հետո Փարիզից մեկնեց հայրենիք։ Գարգանտյուան գնում էր իր մեծ ձին հեծած, իսկ Պոնոկրատը, ախոռապետ Գիմնաստը, Եվդեմոնը և մնացած ամբողջ շքախումբը գնում էին նրա ետևից սովորական ձիեր հեծած և սայլերի վրա բարձած հետները տանում էին իրենց տիրոջ գրքերն ու գիտական պարագաները։

Նրանք շուտով հասան Պարիլյի։ Այստեղ ագարակատիրոջից իմացան, որ Պիկրոշոլը Լյա֊Ռոշ֊Կլերմոնն ամրացրել է ու այնտեղ նստել, իսկ կապիտան Տրիպեն շրջակայքում ինչ ուզում անում է և պատահողին կողոպտում։

Որպեսզի իմանա մոտերքում թշնամիներ կան թե ոչ, Գարգանտյուան հետախույզներ ուղարկեց։ Գիմնաստն էլ ցանկացավ հետախուզության գնալ։ Գարգանտյուան թույլ տվեց։ Եվ Գիմնաստը ճանապարհ ընկավ տեղացիներից մեկի հետ, որ այդ կողմերին շատ լավ ծանոթ էր։

Երկու վերստ հազիվ գնացած լինեին, երբ հանկարծ նրանց շրջապատեցին թշնամիները։

― Կանգնի՛ր, ― ձայն տվեցին նրանք Գիմնաստին։

― Պարոններ, ― ասաց Գիմնաստը, մոտենալով զինվորներին, ― ես մի խեղճ սատանա եմ, խնդրում եմ խնայեք ինձ։ Մոտս մի քիչ փող կա, եկեք գնանք միասին կոնծենք, բացի այդ, իմ ձին էլ ծախենք ու փողը մեր մեջ հավասար բաժանենք։ Լավ կլիներ ինձ էլ ընդունեիք ձեր ջոկատի մեջ։ Ես էլ ձեզանից պակաս չեմ։ Ոչ ոք ինձանից լավ չի կարող հավ բռնել, փետրահան անել, տապակել և ուտել։ Ուրեմն, խմում եմ ձեր կենացը։

Այս ասելով նա իր ուղեսրվակի բերանը բաց արեց և սրվակը մոտեցրեց բերանին։

Զինվորները բերանը բաց նայում էին Գիմնաստին, բայց հենց այդ րոպեին վազելով մոտեցավ կապիտան Տրիպեն տեսնելու, թե ինչ է պատահել։

― Խմեցեք, պարոն կապիտան, ― ասաց Գիմնաստը, առաջարկելով նրան իր ուղեսրվակը, ― ես արդեն համը տեսա, հիանալի գինի է։

Այս ի՞նչ բան է, ― գոչեց Տրիպեն, ― այս սրիկան մեզ վրա ծիծաղո՞ւմ է, ինչ է։ Ասա ի՞նչ մարդ ես։

― Ես մի խեղճ սատանա եմ, ― պատասխանեց Գիմնաստը։

― Առաջին անգամն եմ տեսնում, ― ասաց կապիտան Տրիպեն, ― որ խեղճ սատանան այսպիսի գեղեցիկ ձի հեծած լինի։ Ուստի, պարոն խեղճ սատանա, ձիուցդ վար իջիր, ձիդ պետք է ես վերցնեմ։ Իսկ եթե ձիդ չուզենա, որ հեծնեմ իր վրա, այն ժամանակ քեզ կթամբեմ ու քեզ վրա կնստեմ։ Ես առհասարակ շատ եմ սիրում, որ սատանաները ինձ ման ածեն։

Երբ զինվորները այդ խոսքերը լսեցին, կարծեցին, որ նա իրոք սատանա է, միայն ծպտված, քանի որ ինքը կապիտանը նրան սատանա էր կոչում։ Նրանցից շատերը սկսեցին երեսները խաչակնքել, իսկ ազատ հրաձիգների կապիտան բարեսիրտ Ժակը հանեց գրպանից աղոթագիրքը և որքան կարող էր բարձր գոռաց։

― Դե, չքվի՛ր, կեղտոտ արարած։

Բայց Գիմնաստը չչքվեց։ Զինվորները շշկլվեցին և նրանցից շատերը փախան։

Այդ ժամանակ Գիմնաստը վեր ցատկեց, շուռ եկավ ու կանգնեց ձիու թամբի վրա՝ ետևն արած դեպի թշնամիները։

― Վա՜յ֊վա՜յ֊վա՜յ, ― ասաց նա, ― վատ են գնում գործերս, վատ են գնում գործերս։

Այդ ասելուց հետո սկսեց պտտվել մի ոտի վրա առանց հավասարակշռությունը կորցնելու։

― Իսկապես որ սրա արածը մարդու գործ չի, ― ասաց Տրիպեն։

― Իսկ ես էլի սխալվեցի, ― պատասխանեց Գիմնաստը։

Այդպես խոսելով նա աջ ձեռքի բութ մատով հենվեց թամբին, միանգամից ոտները վեր բարձրացրեց և մնաց գլխի վրա կանգնած։ Այդ դիրքով նա երեք անգամ պտույտ եկավ իր շուրջը, ապա հանկարծ նորից շուռ եկավ և կնավարի նստեց ձիու վրա։ Այնուհետև ոտքը գցեց ձիու մյուս կողմը, գլուխկոնծի տվեց և նստեց թամբին։ Դրանից հետո նա նորից կանգնեց թամբի վրա, թևերը պարզեց երկու կողմ, սկսեց պտույտ գալ և որքան ուժ ուներ գոռալ․

― Ես դիվոտել, կատաղել եմ, հեյ սատանաներ, կատաղել եմ, բռնեցեք, բռնեցեք ինձ։

Իսկ նրա շուրջը կանգնած հիմարներն ասում էին միմյանց․

― Ազնիվ խոսք, սա անպատճառ կամ սատանայի ծնունդ է, կամ ծպտված սատանա։ Տեր, դու ներիր մեզ, մեղավորներիս։

Սրանք էլ մեկը մյուսի ետևից ծլկում գնում էին զանազան կողմեր։

Գիմնաստն այս որ տեսավ, հանկարծ ձիուց ցած թռավ, սուրը պատյանից հանեց և հարձակվեց թշնամիների վրա։ Որին տեսավ՝ խփեց, գետին տապալեց։ Ոչ ոք սիրտ չէր անում նրա վրա հարձակվել, կարծելով, որ նա մարդ չէ, այլ կատաղած դև։ Միայն Տրիպեն փորձեց թրի հարվածով նրա գլուխը մեջտեղից կես անել, բաց Գիմնաստի սաղավարտն այնքան ամուր էր, որ թրի հարվածը միայն նրա գլուխը ցնցեց առանց որևէ վնաս հասցնելու։ Գիմնաստը ետ դարձավ և լախտով անպես խփեց Տրիպեի գլխին, որ սա անշնչացած գետին գլորվեց։

Այնուհետև Գիմնաստը թռավ ձիու վրա և ընկերոջ հետ սրարշավ վերադարձավ Գարգանտյուայի մոտ։


Գլուխ XII

Այն մասին, թե ինչպես Գարգանտյուան կործանեց Վեդի ամրոցը


Հենց որ Գարգանտյուան իմացավ, որ թշնամու ամբողջ զորքը բաղկացած է ավազակներից ու կողոպտիչներից, որոնց մեջ ոչ մի կարգ ու կանոն չկա, իսկույն նստեց իր ձին և համարձակ առաջ գնաց թշնամիների դեմ։ Ճանապարհին տեսավ մի կաղնի, որ աճել էր անհիշելի ժամանակներից և չորս կողմի բոլոր ծառերից ամենաբարձրն էր։

― Այ, իմ ուզածն էլ հենց սա էր, ― ասաց Գարգանտյուան և առանց դժվարության դուրս քաշեց կաղնին ու հանեց գետնից իր արմատներով։ Հետո ճյուղերն ու արմատները պոկեց դեն գցեց և իր համար մի լավ մահակ շինեց։

Այդ ժամանակ նրա ձին այնպես միզեց, որ չորս կողմը յոթ վերստանոց մի ահագին լիճ գոյացավ։ Այդ բոլորը գնաց թափվեց Վեդի հունը, որից գետը վարարեց, դուրս եկավ ափերից, և թշնամիների ամբողջ ոհմակը ջրասույզ եղավ։ Կարողացան ազատվել միայն նրանք, ովքեր մի կերպ փախան դեպի ձախակողմյան բլուրները։

Գարգանտյուան մոտեցավ Վեդի անտառին և իմացավ, որ ամրոցում մնացել են թշնամիների երկու ջոկատ։

― Է՜յ, ովքե՞ր կաք այդտեղ, ― գոչեց նա ամբողջ կոկորդով մեկ, ― ամրոցում մարդ կա թե ոչ, թե կա, դուրս եկեք ջհանդամի ծոցը կորեք, քանի ուշ չէ, թե չէ վայն եկել է ձեզ տարել։

Այդ ժամանակ թնդանոթաձիգ ավազակներից մեկը նշան բռնեց և կրակեց։ Արկը կպավ ուղիղ Գարգանտյուայի քունքին։

― Այս ի՞նչ բան է, ― զարմացած հարցրեց Գարգանտյուան, ― այս ո՞վ է խաղողի կորիզներ շպրտում ինձ վրա։ Ես հիմա ցույց կտամ, թե ում հետ ինչպիսի կատակ կարելի է անել։

Բայց այդ ժամանակ բոլոր թնդանոթաձիգները կանգնած էին արդեն իրենց թնդանոթների մոտ և այնպիսի կրակ բաց արին, որ կարճ ժամանակում 9025 անգամ թնդանոթ արձակեցին։ Եվ նրանք բոլորը նշան էին բռնում Գարգանտյուայի գլխին։

― Պոնոկրատ, սիրելի բարեկամ, ― գոչեց Գարգանտյուան երկու ձեռքով պաշտպանվելով ամեն կողմից իր վրա թռչող արկերից, ― որտեղի՞ց են գալիս այս անիծված ճանճերը։ Այդ ուռենուց մի ոստ կտրիր, տուր, որ դրանց քշեմ, թե չէ դրանց հախից ոչ մի կերպ չեմ կարողանում գալ։

Բայց երբ Պոնոկրատը նրան ասաց, որ դրանք ճանճեր չեն, այլ թնդանոթներից արձակված արկեր, Գարգանտյուան սաստիկ զայրացավ և իր մահակով այնպիսի ուժով խփեց ամրոցի պատերին, որ հենց առաջին հարվածից երկու աշտարակ հիմնովին կործանվեց։ Այնուհետև Գարգանտյուան սկսեց աջ ու ձախ հարվածել իր մահակով, մինչև որ ամբողջ ամրոցը վերածեց ավերակների, և բոլոր թշնամիները ոչնչացան ավերակների տակ։

Թշնամիներին այդպիսի դաս տալուց հետո նրանք անարգել անցան Վեդի հունով գետի մյուս ափը և շտապ շարունակեցին իրենց ճանապարհը դեպի Գրանգուզիեի դղյակը։


Գլուխ XIII

Այն մասին, թե ինչպես էին Գարգանտյուայի մազերից թնդանոթի արկեր թափվում


Հոր հետ ողջագուրվելուց հետո Գարգանտյուան գնաց իր սենյակը ճանապարհի շորերը փոխելու և գլուխը սանրելու։ Սանրվելու համար Գարգանտյուան գործ էր ածում մի ահագին սանր, որի երկարությունը կլիներ մոտ հարյուր սաժին, իսկ ատամները շինված էին փղի ամբողջական ժանիքներից։ Գարգանտյուան գլուխը սանրեց թե չէ, թնդանոթի արկերն սկսեցին թափվել սեղանի վրա։ Գրանգուզիեն սարսափեց, կարծելով թե դրանք միջատներ են։

― Աստված իմ, ― գոչեց նա, ― որդիս, չլինի թե այդ թռչունները դու Մոնտեգլյուից ես բերել մեզ մոտ։ Ես չէի էլ մտածում, որ Պոնոկրատը այդ զզվելի դպրոցն է տվել քեզ։

― Տեր իմ, արքա, ― ասաց Պոնոկրատը, ― մի՞թե կարծում եք, ես թույլ կտայի, որ իմ սանը մտնի մի այդպիսի զազրելի տեղ։ Այն ժամանակ ավելի լավ կլիներ, որ նա ժամանակն անցկացներ ամենակեղտոտ մուրացիկների շրջանում, քան հաճախեր Մոնտեգլյուի դպրոցը։ Պետք է իմանաք, որ այդ դպրոցում ուսուցիչները աշակերտների հետ շատ ավելի վատ են վարվում, քան դուք ձեր շների հետ։ Ճշմարիտն ասած՝ այդ դպրոցն ավելի բանտի է նման, քան դպրոցի։ Ես որ Փարիզի թագավորի տեղը լինեի, այդ դպրոցի բոլոր ուսուցիչներին իրենց դիրեկտորի հետ միասին կկախեի միևնույն գերանից՝ նրանց գործած դաժանությունների համար։

Այս ասելուց հետո Պոնոկրատը բարձրացրեց արկերից մեկն ու ավելացրեց՝

― Այս այն ռումբերն են, որոնցով ռմբակոծել են ձեր որդուն Վեդի անտառում։ Թշնամու վրա, ճիշտ է, դա շատ թանկ է նստել, բայց նա վերջնականապես դեռ հաղթված չէ։ Մենք պետք է հալածենք թշնամուն և թույլ չտանք, որ նա շունչ քաշի, եթե ոչ նա շուտով կարող է նորից ուժեր հավաքեել և մեր դեմ դուրս գալ։

― Դա շուտ լինելու բան չէ, ― ասաց Գրանգուզիեն, ― այդ պատճառով ես ուզում եմ ձեզ հյուրասիրել, չէ՞ որ դուք իմ ամենացանկալի հյուրն եք։

Եվ ահա թե ինչ պատվիրեց Գրանգուզիեն խորովել ընթրիքի համար․

16 եզ, 3 երինջ, 32 հորթ, 63 ուլ, 96 ոչխար, 300 խոճկոր, 320 կաքավ, 700 կտցար, 400 աքլոր, 1700 հավ, 6000 հավի ճուտ, 6000 աղավնի, 600 սալամբ, 1400 նապաստակ, 300 բադ, 1700 լոր։

Բացի այդ պատրաստել էին նաև բազմաթիվ զանազան ապուրներ, իսկ գինին մատակարարում էին Ժանոն, Միքելը և Վերենեն, որոնք իրենք էլ պակաս կոնծողներ չէին, թեև այդ նրանց չէր թույլատրվում ի պաշտոնե։


Գկուխ XIV

Այն մասին, թե ինչպես Գարգանտյուան սալաթի հետ վեց ուխտավոր է կուլ տալիս


Հիմա պետք է պատմենք, թե ինչ փորձանք եկավ Սեն֊Սեբաստիանից[33] եկած վեց ուխտավորների գլխին։ Այդ ուխտավորները դուրս են գալիս Սեն֊Սեբաստիան գյուղաքաղաքից, որտեղ ուխտ էին գնացել, և հանկարծ բոլորովին անսպասելի գերի են ընկնում Պիկրոշոլ թագավորի հետախույզների ձեռքը։ Թշնամի զինվորների ձեռքից ազատվելու համար նրանք փախչում մտնում են Գրանգուզիեի պարտեզը և թաքնվում սալաթի, սիսեռի և կաղամբի արանքում։ Պետք է այն ասել, որ Գրանգուզիեի պարտեզում բուսած սալաթը սալորենու մեծության կլիներ։

Ընթրիքից առաջ Գարգանտյուան գնում է պարտեզ սալաթ բերելու։ Նա քաղում է, որքան հարկավոր է լինում, և սալաթի տերևների հետ միասին տուն է բերում նաև դժբախտ ուխտավորներին։ Խեղճերը ահից ու սարսափից ձեն֊ծպտուն չեն հանում։

Երբ Գարգանտյուան ջրհորի մոտ սալաթ էր լվանում, ուխտավորերը իրար ականջի փսփսալով ասում էին․

― Այս ինչ փորձանք են բերում մեր գլխին, մենք կխեղդվենք այս սալաթի մեջ։ Իսկ եթե ձայն հանենք, նա կարող է կարծել, որ մենք թշնամու հետախույզներ ենք, և բոլորիս կսպանի։

Այն ժամանակ, երբ նրանք այսպիսի դատողություններ էին անում, Գարգանտյուան նրանց էլ սալաթի հետ միասին լցրեց սկուտեղի մեջ, ձիթենու յուղ և քացախ ածեց վրան, աղ գցեց և ապա լրիվ կերավ այդ սալաթը ընթրիքից առաջ, որպեսզի ախորժակը բացվի։ Արդեն հինգ ուխտավորները անհետացել էին Գարգանտյուայի կոկորդում, երբ Գրանգուզիեն նկատեց, որ սալաթի տերևի տակից մի բան է ցցված։ Դա գավազանն էր վեցերորդ դժբախտի, որ լուռումունջ սպասում էր իր վախճանին։

― Որդի, ― ասաց Գրանգուզիեն, ― կարծեմ սրանք խխունջի պոզեր պիտի լինեն, չուտես։

― Ինչո՞ւ որ, ― պատասխանեց Գարգանտյուան, ― խխունջները այս ամսին շատ համեղ են լինում, ― և ուխտավորին դուրս քաշելով սալաթի տակից, դրան էլ գցեց բերանը գավազանի հետ միասին։ Հետո մի մեծ կում գինի կուլ տվեց և ապա սպասեց, մինչև որ ընթրիքը պատրաստվի։

Նրա ատամների արանքում մնացած ուխտավորները կարծում էին, որ մի գետնահոր են ընկել։ Երբ Գարգանտյուան գինի խմեց, քիչ էր մնում նրանք խեղդվեին։ Գինին նրանց քշեց տարավ ուղիղ դեպի կոկորդը, բայց նրանք ոստոստալով և գավազաններով միմյանց օգնելով, կարողացան մնալ բերանում և բարձրացան մինչև նրա ատամների եզրը։

Բայց, դժբախտաբար, ուխտավորներից մեկը իր գավազանով խփեց ցավող ատամին։ Ատամի սաստիկ ցավից Գարգանտյուան բարձրաձայն աղաղակեց։ Նրան ատամի փորիչ տվեցին, ու Գարգանտյուան պարտեզում զբոսնելիս ատամները քչփորում էր և ուխտավորներին մեկ֊մեկ հանում բերանից։ Մեկին նա բռնեց ոտքերից, մյուսին՝ պայուսակից, երրորդին՝ գրպանից, չրրորդին՝ գավազանից, իսկ այն դժբախտին, որ խփել էր գավազանով, բռնեց օձիքից և մի լավ հասցրեց վզակոթին։ Ազատված ուխտավորներից ամեն մեկը մի կողմ փախավ, իսկ Գարգանտյուայի ատամի ցավը միանգամից կտրվեց։

Ուխտավորներն այնպես էին փախչում, որ ոչինչ չէին նկատում, մինչև ընկան գայլի համար պատրաստած մի թակարդի մեջ։ Թակարդը փակվեց և խեղճերը դարձյալ գերի ընկան։ Նրանց բախտից վեցերորդ ուխտավորը, որի անունը Ֆուրնիլիե էր, մի շատ ճարպիկ մարդ էր։ Նա կարողացավ բոլոր թոկերը կտրատել և ազատել իր ընկերներին։ Թակարդից ազատվելուց հետո ուխտավորները մի կերպ հասան մինչև Կուդրե և գիշերեցին մի լքված խրճիթում։


Գլուխ XV

Այն մասին, թե ինչպես էր Գարգանտյուան քեֆ անում իր բարեկամների հետ


Երբ բոլորը սեղան նստեցին և իրենց քաղցը մի քիչ հագեցրին, Գրանգուզիեն պատմեց տղային այն անցուդարձը, որ կատարվել էր նրա բացակայության ժամանակ։ Առանձնապես շատ խոսեցին հայր Ժանի սխրագործությունների մասին, և դա այնքան դուր եկավ Գարգանտյուային, որ հրամայեց այդ քաջարի վարդապետին անմիջապես հրավիրել իր մոտ։

Եվ երբ հայր Ժանը եկավ, բոլորը վրա պրծան գրկելու, գովելու ու գովաբանելու այդ ստահակին։

― Ախ, հայր Ժան, սիրելի Ժան, ― ասում էր Գարգանտյուան, ― մոտ արի, անիծված, քեզ մի լավ գրկեմ, իմ ազնիվ բարեկամ։

― Թող ես էլ քեզ մի լավ գրկեմ, ― գոչում էր Գիմնաստը։

― Ես էլ եմ ուզում գրկել, ― գոչում էր Պոնոկրատը, ― և այնպես հուպ տամ, որ հոգին դուրս գա։

Իսկ հայր Ժանը բլբուլ էր դարձել, սում, խոսում էր անվերջ։ Շատ ճարպիկն էր անիծվածը։

― Դեհ լավ, լավ, ― ասաց վերջապես Գարգանտյուան, ― այժմ վերցրու աթոռդ և դիր իմ կողքին, նստենք մի բան ուտենք։

― Ուրախությամբ, ― պատասխանեց վարդապետը։ ― Այ տղա, մի ջուր տուր ինձ։ Լցրու, լցրու տղաս, որ կոկորդս ողողեմ։

― Ափսոս չի, որ քեզ պես հրաշալի տղամարդը փարաջա հագնի, ― ասաց Գիմնաստը, ― դեն գցիր այդ հիմար հագուստը։

― Ինչպես կարելի է, պարոն, ― պատասխանեց վարդապետը, ― վանական կանոնները այդ թույլ չեն տալիս։

― Թքել եմ ես ձեր կանոնների վրա, ― ասաց Գիմնաստը, ― հանի վրայիցդ այդ փարաջան։ Դա մարդու ուսերից կախված ավելորդ ծանրություն է։

― Սիրելի բարեկամ, ― պատասխանեց վարդապետը, ― թող ես մնամ իմ հագուստով։ Աստված վկա, այդ փարաջան ինձ ամենևին չի խանգարում, որ ուզածի պես կոնծեմ։ Դեհ, սկսենք մեր ընթրիքը։ Ես թեև արդեն ընթրել եմ, բայց էլի լավ կուտեմ։ Ես այնպիսի ստամոքս ունեմ, որ միշտ մի պարգև է պահանջում, ճիշտ այնպես, ինչպես մեր քաղաքային դատավորը։ Էյ, բարեկամ, այդ խոզի միսը դեսը տուր։ Թող ես գայլի փայ դառնամ, թե սուտ եմ ասում, որ ծարավից մեռնում եմ։ Օհո, այս գինին վատ գինի չի երևում։ Ձեր կենացը, պարոններ։

― Զարմանում եմ, ― ասաց Եվդեմոնը, ― ինչքան ուրախ և զվարթ մարդ է այս վարդապետը։ Բայց ինչո՞ւ են մյուս վարդապետներին ամեն տեղից վռնդում և հայհոյում։

― Շատ հասկանալի պատճառով, ― ասաց Գարգանտյուան։ ― Տանը պահած կապիկն էլ բոլորին զվարճացնում է և ուրախացնում։ Բայց կապիկը ոչ տունն է պահպանում, ինչպես շունը, ոչ վար է անում, ինչպես եզը, ոչ կաթ է տալիս, ինչպես կովը, ոչ բուրդ, ինչպես ոչխարը, ոչ բեռներ է կրում, ինչպես ձին։ Կապիկը միայն փչացնում և ապականում է, ինչ որ ձեռքն է ընկնում։ Այդպես է նաև վարդապետը։ Նա վար չի անում, ինչպես գյուղացին, երկիրը չի պահպանում, ինչպես զինվորականը, հիվանդներին չի բժշկում, ինչպես բժիշկը, երեխաներին չի սովորեցնում, ինչպես ուսուցիչը։ Այդ է պատճառը, որ բոլորը անիծում են վարդապետներին, բոլորը խորշում են նրանցից և չեն ուզում նրանց հետ ոչ մի գործ ունենալ։

― Դա այդպես է, ― ասաց Գրանգուզիեն, ― բայց չէ՞ որ նրանք աղոթում են աստծուն մեզ համար։

― Իսկապես, ― շարունակեց Գարգանտյուան, ― նրանք օրը հարյուր անգամ քթների տակին «Հայր մեր», «Մայր աստվածածին» են փնթփնթում, բայց ի՞նչ օգուտ դրանից։ Հայր Ժանի բանն ուրիշ է։ Նա ոչ սուտ ճգնավոր է, ոչ ձրիակեր։ Նա միշտ ուրախ է, զվարթ, քաղաքավարի և ամենքի համար բարի ու ցանկալի ընկեր։ Նա աշխատում, չարչարվում է և պահպանում վանքապատկան այգին։

― Բացի այդ, ― ասաց հայր Ժանը, ― ես կարող եմ լար ոլորել աղեղի համար և ցանցեր հյուսել ճագարների համար։ Դեհ, այժմ եկեք խմենք։

Զրուցելիս նրանք չէին մոռանում ուտելը։ Նրանց ծնոտները չդադարեցին աշխատելուց, քանի դեռ սեղանի վրա մի կերակուր կար դրված։ Առաջին օրինակը ինքը Գարգանտյուան էր տալիս։ Նա իր փորը այնքան էր լցրել, որ գիշերը իրեն վատ զգաց։

Անմիջապես մի քանի բժիշկ կանչեցին։ Բժիշկները քննեցին հիվանդին, խորիմաստ կերպով հոնքերը կիտեցին և պատվիրեցին, որ հիվանդն ընդունի 18 սայլ կասսիա[34] և11900 ֆունտ խավարծիլ։ Հարկավոր էր մաքրել հիվանդի ստամոքսը։ Դրա համար պատրաստեցին տասնյոթ պղնձե ահագին գնդեր։ Այդ գնդերից մեկի մեջ մտավ մի մարդ՝ հետը վերցրած լապտեր և վառված ջահ։ Գարգանտյուան գունդը դրեց բերանը և կուլ տվեց այնպես, ինչպես փոքրիկ մի դեղահաբ։

Հետևյալ հինգ գնդերի մեջ մտան հինգ հաղթանդամ տղաներ, որոնցից յուրաքանչյուրի ձեռքին կար մի֊մի երկաթե թի։ Երեք գնդերի մեջ մտան երեք գյուղացիներ՝ մի֊մի ջահ դրած ուսերին։ Վերջին ութ գնդերի մեջ մտան ութ արտաքնոց մաքրողներ՝ հետները վերցրած ահագին զամբյուղներ։ Եվ այդ բոլոր գնդերը Գարգանտյուան հեշտությամբ կուլ տվեց։

Երբ բոլոր գնդերը Գարգանտյուայի փորում էին, գնդերի մեջ նստածները սեղմեցին զսպանակները, դռները բացվեցին, և նրանք դուրս եկան։ Առաջինը դուրս եկավ նա, որի ձեռքին լապտեր կար։ Նա առաջ ընկավ և լուսավորում էր իր ետևից եկողների ճանապարհը։ Խեղճերը ստիպված եղան կես վերստից ավել ճանապարհ գնալ մի գարշահոտ անդունդի միջով։ Այնտեղ օդը այնքան անտանելի էր, որ նրանք բոլորը շնչասպառ կլինեին, եթե հետները մի֊մի սրվակ անուշադրի սպիրտ վերցրած չլինեին։ Երբ նրանց գլուխը պտույտ էր գալիս, հոտ էին քաշում սպիրտից, և այդ նրանց շատ էր օգնում։ Նրանք, խարխափելով, վերջապես հասան այնտեղ, որտեղից գալիս էր այդ զզվելի հոտը։ Դա չմարսված կերակուրների մի ահագին սար էր, որ նեխելով սարսափելի գարշահոտություն էր արձակում։ Անմիջապես սկսեցին բահերով փորել այդ սարը և թիերով զամբյուղների մեջ լցնել այդ զզվելի աղբը։ Երբ ինչպես հարկն է մաքրեցին, ամեն մեկը դարձյալ մտավ իր գնդի մեջ։ Դրանից հետո Գարգանտյուան փսխեցնող դեղ ընդունեց և գնդերը բոլորը դուրս թափվեցին։

Երբ համոզվեցին, որ Գարգանտյուան բոլորովին առողջացել է, վճռեցին գիշերվա կեսին դուրս գալ հետախուզության, իմանալու համար, թե ինչ են անում իրենց հակառակորդները։ Իսկ մինչ այդ վճռեցին մի փոքր հանգստանալ, որպեսզի գլուխները թարմանա։

Գարգանտյուան, սակայն, որքան աշխատեց, չկարողացավ քնել։

― Ես շատ խորն եմ քնում միայն այն ժամանակ, երբ քարոզ եմ լսում, ― ասաց նրան հայր Ժանը։ ― Շատ եմ խնդրում, եկեք միասին սաղմոս կարդանք։ Հաստատ խոսք եմ ասում, ձեր քունն իսկույն կտանի։

Գարգանտյուային այդ առաջարկը շատ դուր եկավ, և իրոք, սաղմոսից մի քանի տող չկարդացած՝ նրանք երկուսն էլ այնպես խռմփացրին, որ տան բոլոր ճրագները հանգան։


Գլուխ XVI

Այն մասին, թե ինչպես վարդապետը կախված մնաց ընկույզի ծառից


Կեսգիշերին մոտ վարդապետը զարթնեց և ըստ սովորության բղավեց․

Զարթնի՛ր, Ռենյո, զարթնի՛ր,
Վե՛ր կաց, Ռենյո, վե՛ր կաց։

Բոլորն արթնացան, սկսեցին հագնվել, որ արշավի գնան։ Միայն վարդապետը չցանկացավ, ոչ սաղավարտ դնել գլխին, ոչ էլ զրահ հագնել։ Սակայն նրան զոռով հագցրին, զինեցին և նստեցրին մի լավ ձիու վրա։

Եվ ահա գնում էին մեր ասպետները իրենց ճանապարհով ու խոսում այն մասին, թե ինչպես ավելի հեշտ կլինի թշնամուն հաղթել։

― Քանի ինձ հետ եք, ոչ մի բանից չվախենաք, ― ասում էր վարդապետը, ― ես մի այնպիսի աղոթք գիտեմ, որ երբ մարդ ասի, նրան գնդակ չի դիպչի։ Այդ ախոթքը ինձ սովորեցրել է մի տիրացու։ Ճիշտն ասած՝ ես ամենևին չեմ հավատում այդ աղոթքի զորությանը, բայց քանի որ ձեռքումս դագանակ կա, դա ինձ միշտ կպաշտպանի։ Իսկ եթե մեկն ու մեկն ուզենա ռազմադաշտից փախչել, աստված վկա, նրան կբռնեմ վարդապետ կձեռնադրեմ, գլխին էլ վարդապետական վեղար[35] կդնեմ։ Լսած կա՞ք, թե ինչպես է մի որսորդ բժշկել իր վախկոտ շանը։ Նա շան գլխին վեղար է դրել, և այնուհետև ոչ մի աղվես չի կարողացել նրանից իր գլուխն ազատել։

Այսպես խոսելով, վարդապետը խթանեց իր ձիուն, բայց հանկարծ նրա երեսկալը կաղնուտում կպավ մի հաստ ճյուղի, և նա ձեռքից սանձը բաց թողեց։ Ձին առաջ վազեց, վարդապետը մնաց ծառիցը կախ և ինչքան ուժ ուներ գոռաց․

― Օգնեցե՜ք, օգնեցե՜ք ինձ։

― Ես իմ կյանքում, ― ասաց Պոնոկրատը, ― շատ եմ տեսել կախված մարդ, բայց ոչ ոք այդպես գեղեցիկ կախված չի եղել, ինչպես այս վարդապետը։

― Գլխիցդ շատ դուրս մի տուր, ― գոչեց վարդապետը, ― շուտ օգնեցեք ինձ, գրողը ձեզ տանի։

― Մի շարժվիր, սիրելիս, ― գոչեց Գիմնաստը, ― ես իսկույն քեզ կազատեմ։ Ինչքան չլինի, էլի դու լավ վարդապետ ես։

Այսպես խոսելով Գիմնաստը ծառը բարձրացավ, մի ձեռքով վարդապետի օձիքից բռնեց, մի քիչ վեր բարձրացրեց, մյուս ձեռքով ազատեց երեսկալը և վարդապետին գետին իջեցրեց։

Վարդապետը հայհոյելով ու թքելով, զենք ու զրահը վրայից հանեց ու մի կողմ շպրտեց և մնաց միայն մի հին փարաջայով։ Դրանից հետո բոլորը դարձյալ հեծնեցին իրենց ձիերը և, վարդապետի վրա ծիծաղելով ու կատակ անելով, շարունակեցին ճանապարհը։


Գլուխ XVII

Այն մասին, թե ինչպես Գարգանտյուան ջարդում է Պիկրոշոլի առաջապահ գունդը


Երբ Պիկրոշոլն իմացավ, որ իր մարդկանց վրա հարձակում են գործել սատանաները, չափից դուրս վախեցավ։ Իզուր էին անցնում Տուկդիլիոնի ջանքերը նրան հավատացնելու, որ ոչ մի սատանայից իրենք երկյուղ չունեն։ Պիկրոշոլը չէր հավատում։ Նա հրամայեց ամբողջ զորքը սրսկել օրհնած ջրով և բոլորին գոտևորել սարկավագի ուրարով։[36] Ուրարն ու օրհնած ջուրը պետք է ցրեին ու հալածեին սատանաներին, եթե նրանք նորից փորձ անեին հարձակվելու թագավորի զորքի վրա։

Հետո Պիկրոշոլը Տուկդիլիոնին ուղարկեց հետախուզության և նույն օրը սուրհանդակ ուղարկեց իր հորեղբորորդի Անարխի մոտ՝ նրանից օգնություն խնդրելու։ Անարխն այդ ժամանակ Դիպսոդիեի[37] թագավորն էր, և նրա զորքի մեջ ծառայում էր արյունռուշտ հսկաների մի ցեղ։ Պիկրոշոլը հույս ուներ, որ այդ հսկաների օգնությամբ շատ շուտով իր թշնամիների դատաստանը կտեսնի։

Տուկդիլիոնը իր զորքով հասավ Կուդրե, որտեղ ոչ մի մարդ չգտավ, միայն գերի վերցրեց այն հինգ ուխտավորներին, որոնք քնած էին այն լքված խրճիթում։ Գերիների թևերը կապեցին և հետները տարան։ Իզուր էին ուզում խեղճերն հավատացնել, որ իրենք լրտեսներ չեն, այլ սովորական ուխտավորներ են։ Զինվորները նրանց լսել անգամ չցանկացան։

Այդ ժամանակ Գարգանտյուան նկատեց իր թշնամիներին և ասաց իր մարդկանց։

― Բարեկամներ, նրանք մեզանից տասն անգամ ավելի կլինեն։ Պե՞տք է արդյոք հարձակվել նրանց վրա, թե ոչ։

― Այ քեզ չար սատանա, ― պատասխանեց վարդապետը, ― իհարկե, պետք է հարձակվել։ Բանը քաջությունն է, և ոչ թե թիվը։

Եվ որքան ուժ ուներ բղավեց․

― Գրոհեցե՜ք, սատանաներ, գրոհեցե՜ք։

Երբ թշնամին լսեց, որ իրենց վրա հարձակվողները դարձայլ սատանաներ են, փախուստի դիմեց։ Միայն Տուկդիլիոնը իրեն չկորցրեց։ Նա ձեռքն առավ նիզակը և մեծ ուժով խփեց վարդապետին։ Բայց վարդապետը այնպիսի հաստ փարաջա էր հագել, որ նիզակը չծակեց և մեղրամոմի պես ծռվեց։ Այն ժամանակ վարդապետը իր մահակով Տուկդիլիոնին մահացու հարված հասցրեց, ու սա ձիու վրայից շնչասպառ գետին գլորվեց։

Տեսնելով Տուկդիլիոնի մեջքին կապած ուրարը, վարդապետն ասած Գարգանտյուային․

― Երևի մեր թշնամիները տերտերներ են, բայց և այնպես նրանք դեռ շատ հեռու են վարդապետ լինելուց։ Սուրբ Հովհաննեսը վկա, ես իսկական վարդապետ եմ և այդ բոլոր տերտերներին ճանճերի պես կկոտորեմ։

Եվ նա ձին սրարշավ քշեց թշնամիների ետևից։

Երբ հասավ թշնամու վերջին շարքերին, վարդապետը սկսեց աջ ու ձախ հարվածել և այնպիսի իրարանցում առաջացրեց, որ չէին իմանում, որ կողմը փախչեն։

Ինչ վերաբերում է Գարգանտյուային, նա վճռեց այս անգամ թշնամուն չհետապնդել և դա ավելի հարմար ժամանակ անել։

― Չպետք է երբեք թշնամուն ծայրահեղ հուսահատության հասցնել, ― ասում էր Գարգանտյուան, ― այդպես է սովորեցնում մեզ ռազմական գիտությունը։ Երբ թշնամին տեսնում է, որ ազատվելու ճար չկա և կորուստն անխուսափելի է, այն ժամանակ նա կռվում է ինչպես առյուծ։ Հուսահատությունը ավելացնում է թշնամու ուժը։ Հաճախ է պատահում, որ հաղթվածները ջարդում են իրենց հաղթողներին, որովհետև հասած են լինում հուսահատության։ Միշտ չէ, որ պետք է թշնամուն հնարավորություն տալ տալ նահանջելու։

― Բայց նրանց հետապնդում է վարդապետը, ― ասաց Գիմնաստը։

― Մի՞թե, ― զարմացած ասած Գարգանտյուան, ― ուրեմն վարդապետը հետապնդո՞ւմ է նրանց։ Այդ ժամանակ նրանց բանը բուրդ է։ Որ այդպես է, սպասենք մինչև նա վերադառնա։

Իսկ վարդապետը ջարդում հա ջարդում էր նրանց իր մահակով, մինչև տեսավ մի ձիավորի, որի գավակին նստած էր խեղճ ու կրակ ուխտավորներից մեկը։ Տեսնելով, որ վարդապետը մահակը բարձրացրեց, որ խփի, ուխտավորը գոռաց․

― Հայր սուրբ, հայր սուրբ, կաց աղաչում եմ, ազատիր ինձ։

Այդ ժամանակ թշնամիները տեսան, որ միայն մի վարդապետ է իրենց հետապնդողը։ Վարդապետին բռնեցին, վզակոթին մի լավ հասցրին և հանձնեցին երկու պահակների, որ պահեն նրան։ Այնուհետև զինվորները նորից ռազմաշար կազմեցին, ետ դարձան և գրոհեցին Գարգանտյուայի վրա։

Երբ վարդապետը տեսավ, որ թշնամիները հեռացան, սուրը քաշեց, իր երկու պահապաններին տեղնուտեղը սպանեց։ Դրանից հետո թռավ ձիու գավակը և ընկավ թշնամիների ետևից։ Իսկ Գարգանտյուան այդ ժամանակ արդեն ետ էր մղել թշնամիների հարձակումը, որոնք նրա դագանակի համն առնելուց հետո նորից դիմել էին փախուստի։

Ինչպես այն էշը, որի վրա հարձակվել են բոռերը և որը գլուխն առած փախչում է, առանց իմանալու թե ուր, ճիշտ այդպես էին վարվում այժմ այդ մարդիկ, որոնք սարսափից խելքները կորցրած փախչում էին առանց իմանալու թե ուր, և ոչ մի ուժ աշխարհում չէր կարող նրանց կանգնեցենլ։

Երբ վարդապետը տեսավ սարսափահար թշնամիների փախուստը, բարձրացավ մի ժայռի վրա և այնտեղից սկսեց մոտով փախչողների գլուխը սրով թռցնել։ Նա այդ գործը այնպիսի եռանդով էր կատարում, որ նրա սուրը երկու կտոր եղավ, իսկ թշնամիներից մի փոքրիկ խումբ մնաց։ Այն ժամանակ վարդապետը զենքերը նրանց ձեռքից առավ, զենքերի հետ միասին և վեց ուխտավորներին, որոնք երկյուղից ոչ մեռած էին, ոչ կենդանի։ Բացի այդ, նա գերի վերցրեց և կապիտան Տուկդիլիոնին։


Գլուխ XVIII

Այն մասին, թե ինչպիսի խոսակցություն ունեցավ Գրանգուզիեն ուխտավորների հետ


Երբ Գարգանտյուան տուն վերադարձավ, նստեց ընթրելու։ Բոլորը ներկա էին, չկար միայն հայր սուրբը։

― Երևի նա գերի է ընկել թշնամու ձեռքը, ― ասաց Գարգանտյուան։

― Եթե այդպես է, այն ժամանակ վայ մեր թշնամիներին, ― ասաց Գրանգուզիեն։

Հիանալի կերակուրներ կային սեղանին, բայց Գարգանտյուան չէր կարողանում ոչ ուտել և ոչ խմել, նա շատ տխուր էր, որ վարդապետը չկար։

Հանկարծ պատուհանի ետևից մի ձայն լսվեց․

― Լավ գինի տվեք, շուտ, լսում ես, սիրելի Գիմնաստ, լավ գինի լինի հա՜։

Գարգանտյուան դուրս նայեց պատուհանից։ Իհարկե, դա հայր Ժանն էր, ինքը հայր Ժանը, ինչպես որ կա։ Նա հետը բերել էր վեց ուխտավորներին և կապիտան Տուկդիլիոնին։

Այդ ժամանակ գավաթները ձեռքից ձեռք անցան, դանակների չխչխկոցից մարդու ձայն չէր լսվում, մի խոսքով լավ քեֆ սկսվեց։

Գրանգուզիեն հարձուփորձ էր անում ուխտավորներին՝ ո՞րտեղացի են նրանք, ո՞րտեղ են եղել և ո՞ւր են գնում։

Բոլորի փոխարեն պատասխանում էր Ֆուրնիլիեն։

― Տեր արքա, ես Սեն֊Ժենուից եմ, սա՝ Պալյուոյից, մյուսը՝ Օնզեից, այն մյուսը՝ Արժիից, իսկ այս մեկը՝ Վիլդեբրեդենից։ Մենք սկսել ենք Սեն֊Սեբաստիանից, իսկ այժմ վերադառնում ենք տուն։

― Լա՛վ, ― ասաց Գրանգուզիեն, ― բայց ինչո՞ւ էիք դուք Սեն֊Սեբաստիան գնացել։

― Մենք գնացել էինք, ― պատասխանեց Ֆուրնիլիեն, ― սուրբ Սեբաստիանից խնդրելու, որ ժանտախտ չգցի մեր կողմերը։

― Ինչ հիմար բաներ եք ասում, ― ասաց Գրանգուզիեն։ ― Ողորմելի մարդիկ, մի՞թե կարծում եք, որ ժանտախտը սուրբ Սեբաստիանն է տարածում։

― Իհարկե, ― պատասխանեց Ֆուրնիլիեն, ― այդպես են ասում և մեր տերտերները։

― Տեր աստված, ինչպիսի՜ հիմար բաներ են դուրս տալիս գլխներիցը այդ տերտերները։ Ես իմ ականջովս եմ լսել, ինչպես մի տերտեր Սինեում քարոզելիս ասում էր, թե կերցավը սուրբ Անտոնիուսի տվածն է, ջրդողությունը՝ սուրբ Եվտրոպիոսի, իսկ խելագարությունը՝ սուրբ Ժիլդայի։ Ես այնպիսի խաղ խաղացի այդ տերտերի գլխին, որ այդ օրվանից սկսած բոլոր տերտեր֊մերտերների ոտը բոլորովին կտրվեց իմ երկրից։ Զարմանալի է, որ ձեր թագավորը ոչինչ չի անում դրա դեմ։ Այդպիսի քարոզների համար տերտերներին պետք է այնպես պատժել, ինչպես կպատժեին կախարդությամբ պարապողներին։ Այդ ցնդաբանություններով նրանք ձեր աչքին միայն թող են փչում։

Այնուհետև ուխտավորներին կերակրեցին, ճանապարհի պաշար տվեցին և թողեցին, որ գնան իրենց երկիրը, իսկ Գրանգուզիեի մոտ բերեցին գերի Տուկդիլիոնին։

Գրագուզիեն սիրալիր ընդունեց իր գերուն և սկսեց հարցոըփորձ անել Պիկրոշոլ թագավորի մասին։

― Ի՞նչ նպատակով է սկսել նա այս պատերազմը, ― հարցնում էր Գրանգուզիեն, ― ինչո՞ւ է զուր տեղը թափում իր հպատակների արյունը։

― Նա ուզում է տիրանալ ձեր բոլոր երկրներին, ― պատասխանեց Տուկդիլիոնը։

― Նա իր գլխիցը մեծ գործ է բռնել, ― ասաց Գրանգուզիեն, ով մեծ֊մեծ բաների ետևից է ընկնում, նա փոքրն էլ է կորցնում։ Անցել են այն ժամանակները, երբ հետևելով հին ազգերի օրինակին, կարելի է նվաճել բոլոր երկրները։ Պետք է կարողանալ լավ կառավարել իր սեփական երկիրը, և ոչ թե ուրիշի երկրում ավազակություն անել։ Կորեք, ի սեր աստծու, այստեղից, գնացեք ձեր թագավորի մոտ, հասկացրեք, խելքի բերեք նրան, որ տեսնի, թե ինչ մեծ սխալներ է գործում ինքը։ Մեր միջև պատահած դեպքը բոլորովին դատարկ բան էր։ Չարժեր ուշադրություն դարձնել հովիվների ու կարկանդակագործների միջև պատահած անմիտ կռվի վրա, մանավանդ որ ես համաձայն էի հատուցել բոլոր վնասները։

Գրանգուզիեն իր մոտ կանչեց վարդապետին և հարցրեց․

― Հայր Ժան, իմ սիրելի բարեկամ, դո՞ւք եք այս կապիտանին գերի վերցրել։

― Ավելի լավ է թող ինքն ասի, ― պատասխանեց վարդապետը։

― Միանգամայն ճիշտ է, ― ասաց Տուկդիլիոնը, ― ինձ այս վարդապետն է գերի վերցրել։

― Փրկանք նշանակե՞լ եք սրա համար, ― հարցրեց Գրանգուզիեն վարդապետին։

― Ո՛չ, ― պատասխանեց վարդապետը, ― չեմ էլ մտածել այդ մասին։

― Ինչքա՞ն կուզեք սրա համար ստանալ։

― Ոչինչ չեմ ուզում, փողի համար չեմ վերցրել դրան գերի, ― պատասխանեց վարդապետը։

Այդ ժամանակ Գրանգուզիեն կարգադրեց վճարել վարդապետին 62.000 ոսկի, իսկ Տուգդիլիոնին ազատ արձակել։ Իրեն գերությունից ազատելու համար երախտապարտ Տուգդիլիոնը նախազգուշացրեց Գրանգուզիեին, որ Պիկրոշոլին շուտով օգնության պիտի գան Անարխ թագավորի հսկաները, որոնց դիմադրելը շատ էլ հեշտ չի լինի։

Երբ Տուգդիլիոնը գնաց, վարդապետը դրամը վերադարձրեց Գրանգուզիեին և ասաց․

― Տեր արքա, պարգևներ տալու ժամաակը չի այժմ։ Սպասենք, մինչև պատերազմը վերջանա, այն ժամանակ կտեսնենք, թե ինչ ենք անելու։ Պատերազմի ժամանակ միշտ դրամի պետք կլինի։

― Շատ լավ, ― ասաց Գրանգուզիեն, ― երբ պատերազմը վերջանա, այն ժամանակ ձեզ ինչպես հարկն է կվարձատրեմ։

Մինչ սյս, մինչ այն, Տուկդիլիոնը վերադարձավ Պիկրոշոլ թագավորի մոտ և պատմեց նրան իր խոսակցությունը Գրանգուզիեի հետ։

― Տեր արքա, ― ասաց Տուկդիլիոնը, ― մենք պետք է անմիջապես խաղաղության դաշն կնքենք Գրանգուզիեի հետ։ Ես եկել եմ այն համոզման, որ նա ամենալավ մարդն է աշխարհում։ Անմտություն կլինի մեր կողմից նրան վիրավորելը, մանավանդ որ մենք նրանից ոչ մի վատ բան չենք տեսել։ Բացի այդ, դուք պետք է իմանաք, որ նա մեծ զորք ունի։ Մի գեղեցիկ օր նա կարող է մեզ բոլորովին ջարդուփշուր անել։

Տուկդիլիոնն իր ճառը վերջացրեց թե չէ, Պիկրոշոլի պալատականներից մեկը, որի անունը Գաստիվո էր, ասաց բարձրաձայն․

― Այդ բոլորը դավաճանի խոսքեր են։ Տեր արքա, ուշադրություն մի դարձեք կապիտան Տուկդիլիոնի խոսքերին, նրան անշուշտ կաշառել են մեր թշնամիները։ Դրա համար է, որ նա ուզում է ետ կանգնեցնել ձեզ պատերազմից։ Գուցե ինքն էլ հենց շատ տրամադիր է թշնամիների կողմն անցնել և մեր դեմ պատերազմել, եթե իհարկե, Գրանգուզիեն ընդունի նրան։

Տուկդիլիոնին այդ խոսքերը կատաղության հասցրին։ Նա սուրը քաշեց և խրեց Գաստիվոյի ուղիղ սրտի մեջ։ Գաստիվոն գետին գլորվեց և շունչը փչեց։ Տուկդիլիոնը սուրը դուրս քաշելով սպանվածի մարմնից և նայելով ուղիղ Պիկրոշոլի աչքերին ասաց․

― Այս վախճանին կարժանանա ամեն մարդ, ով կհամարձակվի զրպարտել կապիտան Տուկդիլիոնին։

Բայց Պիկրոշոլը սաստիկ կատաղած ու զայրացած գոչեց․

― Մի՞թե նրա համար են քո ձեռքը զենք տվել, որ դու սպանես իմ լավագույն բարեկամներին։

Եվ հրամայեց իր զինվորներին անմիջապես Տուկդիլիոնին կտոր֊կտոր անել։ Զինվորները հարձակվեցին քաջարի կապիտանի վրա և այնպիսի գազանությամբ նրան սպանեցին, որ ամբողջ սենյակը ներկվեց արյունով։

Այդ չարագործությունների լուրը հասավ զորքի ականջին և շատերը տրտնջացին Պիկրոշոլի դեմ։

― Չգիտեմ, տեր արքա, ինչ վախճան կունենա այս պատերազմը, ― ասաց մի անգամ Պիկրոշոլին կապիտան Գրիպմինոն։[38] ― Զինվորների մեջ մեծ անբավականություն կա։ Նախ՝ պարենի պակասություն կա, երկրորդ՝ մեր զորքը օրեցօր պակասում է, մինչդեռ Գրանգուզիեի մոտ գալիս են շարունակ օժանդակ զորքեր։ Վախենում եմ, որ մեր գործը վատ վերջանա։

― Կորեք ջհանդամը, ― գոչեց Պիկրոշոլը, ― դուք նման եք փոքրիկ օձաձկան, որ դեռ մաշկելը չսկսած սկսում է ճվճվալ։ Թող մի երևան, կտեսնեն, որ իրենց մեծ կտորը ականջը կմնա։


Գլուխ XIX

Այն մասին թե ինչպես ջախջախվեց Պիկրոշոլ թագավորը


Գրանգուզիեն ռազմական խորհուրդ գումարեց և այդ խորհրդում վճռվեց չսպասել մինչև հսկաների գալը, այլ անմիջապես հարձակվել Պիկրոշոլ թագավորի վրա։ Գարգանտյուան նշանակվեց զորքի հրամանատար, իսկ հայրը մնաց իր ամրոցում։

Գարգանտյուան անմիջապես արշավեց Լա֊Ռոշ֊Կլերմոյի բերդի վրա, որտեղ ամրացել էր Պիկրոշոլը։ Երբ զորքը բերդին մոտեցավ, Գիմնաստն ասաց Գարգանտյուային։

― Տեր, գիտե՞ս արդյոք, որ ֆրանսիացիք լավ են կռվում միայն առաջին անգամ գրոհելիս, նրանցից ամեն մեկը այն ժամանակ մի֊մի առյուծ է դառնում։ Բայց երբ ստիպված են լինում երկար սպասել, նրանք կնոջից էլ թույլ են։ Դրա համար էլ ձեր զորքին մի փոքր հանգիստ տալուց հետո անմիջապես հրաման տվեք, որ գրոհեն։

― Ոչ, ― պատասխանեց Գարգանտյուան, ― այդպես վարվելով մեծ արյունահեղություն կլինի։ Փորձենք թշնամուն հաղթել խորամանկությամբ։

Եվ նա հրամայեց բերել մի պարկ աֆարբի (բույս) և մի տակառ կարմիր պղպեղ։ Երբ դրանք բերին, Գարգանտյուան հրամայեց խառնել թունդ օղու հետ և այդ խառնուրդից մուրաբա եփել։ Խոհարարը կատարեց պատվերը։ Մուրաբան լցրին մի մեծ ամանի մեջ և տարան բերդի պարսպի մոտ։

― Կանգնեցե՛ք, ― վերևից գոռացին պահապանները, ― այդ ի՞նչ է ձեր ձեռքին։

― Սա մուրաբա է, ― պատասխանեց խոհարարը։ ― Իմ տեր Գարգանտյուան ընծա է ուղարկել ձեր թագավորին։ Եթե ձեր թագավորը կարողանա գեթ մի գդալ ուտել այս մուրաբայից առանց վրայից մի բան խմելու, այն ժամանակ մենք անձնատուր կլինենք ձեզ։

Պահապանները վեր բարձրացրին մուրաբան և տարան մատուցեցին Պիկրոշոլ թագավորին։ Բայց երբ Պիկրոշոլը այդ մուրաբայից մի գդալ կուլ տվեց, զգաց, որ կոկորդը սաստիկ այրվում է, քիմքի վրա ուռուցք է գոյացել, իսկ լեզվին պզուկներ են դուրս եկել։ Պիկրոշոլը վազեց գինու տակառի մոտ և սկսեց անընդհատ խմել։ Հենց որ գինու բաժակը շրթունքից հեռացնում էր, լեզուն սկսում էր անտանելի այրվել։ Այդ ժամանակ նրա բերանի մեջ ձագար դրեցին ու սկսեցին անընդհատ գինի լցնել։ Պիկրոշոլը բոլորովին հարբեց։ Նա դուրս վազեց փողոց և հրամայեց փչել փողերը։ Փողերը փչեցին, բերդի դարպասները բացվեցին, և Պիկրոշոկը զորքի գլուխն անցած հարձակվեց Գարգանտյուայի վրա։

Գարգանտյուան դիմավորեց նրան թնդանոթների կրակոցով։ Պիկրոշոլի զորքը սարսափահար կանգ առավ, հետո բոլորը նորից վազեցին դեպի բերդը, բայց վարդապետը մեծաքանակ զորքով դուրս եկավ նրանց առջև։ Զինվորները այս ու այն կողմ փախան։ Վարդապետը նրաց չէր հետապնդում։ Նա վախենում էր, որ քաղաքում մնացած զորքը կհարձակվի իրենց վրա թիկունքից։

Այն ժամանակ, երբ Պիկրոշոլը քաղաքից դուրս էր եկել թշնամու դեմ կռվելու, նրա կապիտանները և մյուս ռազմական պետերը ճանճերի պես վրա էին տվել իրենց թագավորին ուղարկած մուրաբայի վրա։ Դժվար է ասել, թե նրանք ինչ օրն ընկան։ Սաստիկ ծարավից ամեն բան մոռացած՝ նրանք լցվեցին թագավորի մառանը և այնքան գինի կոնծեցին, մինչև որ մեռածի պես ընկան գետին։

Այդ ժամանակ Գարգանտյուան հրամայեց, որ թնդանոթներով ռմբակոծեն բերդը։ Բերդի զորքերը, որոնք առանց հրամանատարի էին մնացել, պաշտպանվելով Գարգանտյուայի հարձակումից, կամաց֊կամաց հավաքվեցին բերդի մի կողմը։ Այդ բանից օգուտ քաղեց վարդապետը։ Թաքնվելով մացառուտի ետևում, աննկատելի կերպով անցավ բերդի մյուս կողմը և հարձակվեց բերդի չպաշտպանված մասի վրա։ Երբ բարձրացան պարիսպների վրա, նրանց առաջին գործը եղավ կոտորել պահակներին և բաց անել դարպասը, որով արյուձին ներս խուժեց բերդը և սլացավ դեպի գլխավոր դարպասը, որտեղ ձեռնամարտը պաշտպանողների ու հարձակվողների միջև առաջացրել էր մի սարսափելի ժխոր, և հենց այդ ժամանակ ներս խուժած արյուձին զարկեց թշնամու թիկունքին ու մեծ ջարդ տվեց նրան։

Երբ Պիկրոշոլը տեսավ, որ քաղաքը անձնատուր է եղել, ինքն էլ գլուխն առավ փախավ։ Դեպի գետը տանող ճանապարհին նրա ձին հանկած սայթաքեց։ Դա Պիկրոշոլին այնպիսի զայրույթ պատճառեց, որ թուրը քաշեց ու ձիուն տեղնուտեղը սպանեց։ Բայց այլևս ուրիշ ձի չէր կարող ճարել, այդ պատճառով էլ Պիկրոշոլը վճռեց մոտակա ջրաղացի էշը գողանալ և էշով շարունակել իր ճանապարհը։ Բայց ջրաղացպանները շատ շուտով իմացան, թե էշն ով է գողացել, բռնեցին խեղճ Պիկրոշոլին և մի լավ ծեծեցին։ Հետո խլեցին նրա թագավորական զգեստը և նրա առաջ ինչ֊որ ցնցոտիները շպրտեցին։

Այդ ցնցոտիները հագած Պիկրոշոլը մի կերպ հասավ Գյույո նավահանգիստը, որտեղ ապրում էր մի պառավ կախարդուհի։ Այդ կախարդուհին Պիկրոշոլին ասաց, թե նա իր թագավորությունը այն ժամանակ ետ կստանա, երբ աշուղի նեյնիմ֊նեյնիմները ձի հեծած կգան նրան օգնության։ Այդ օրվանից սկսած Պիկրոշոլ թագավորը անհետ կորավ և հայտնի չէ, թե ինչ եղավ։ Պատմում էին, թե նա Լիոնում է, ճակատի քրտինքով վաստակում է իր օրվա հացը և պատահողին միշտ միևնույն հարցն է տալիս, թե ձիավոր նեյնիմ֊նեյնիմները երբ են գալու։ Երևի, նա մինչև հիմա էլ դեռ հույս ունի, որ իր թագավորությունը ետ կստանա։


ԳլուխXX

Այն մասին, թե ինչպես են Գարգանտյուայի ընկերները կոտորում Անարխ թագվորի 660 ասպետներին


Մինչ այս, մինչ այն, Գարգանտյուային տեղեկություն բերին, թե հսկաներն արդեն եկել են և ճամբար խփել Ինչ֊որ թագավորության մեջ։ Գարգանտյուան որոշեց գնալ նրանց ընդառաջ։ Եվ ահա մեր բարեկամները գալիս են Նանտ քաղաքը, նավ են նստում ու գնում են ճամբորդելու։ Շուտով նրանք անցում են Ոչ֊մի կղզու մոտով, որից հեռու չէր և Ինչ֊որ թագավորությունը։

Երբ նրանք մոտեցան ափին, Գարգանտյուան ասաց․

― Տղերք, քաղաքը մեզնից մի քանի քայլ է հեռու։ Բայց նախքան այնտեղ գնալը պետք է իմանանք, թե այնտեղ որքան թշնամիներ կան և ինչ ցեղի են պատկանում։

Այն ժամանակ Գիմնաստն ու վարդապետը խնդրեցին Գարգանտյուային, որ իրենց ուղարկի հետախուզության։

― Թողեք, որ մենք գնանք, ― ասում էին նրանք, ― իսկ դուք մեզ սպասեցեք նավահանստում։ Հանգիստ եղեք, մենք հենց այսօր ամեն բան կիմանանք։

― Խոսք եմ տալիս, ― ասաց վարդապետը, ― որ կմտնեմ նրանց բանակը, կդիտեմ նրանց հրետանին, կլինեմ նրանց հրամանատարների վրաններում, և ոչ ոք ինձ չի ճանաչի։

― Իսկ ես, ― ավելացրեց Գիմնաստը, ― թռչունի պես կթռչեմ նրանց խրամատների վրայով և ոտի տակ կտամ նրանց ամբողջ բանակը։ Ես թեթև մարմին ունեմ, թշնամիները ինձ չեն նկատի։

Սակայն մինչ նրանք այստեղ դատում, խորհում էին, մոտակա բլրակի ետևից երևացին թեթևաշարժ ձիեր հեծած 660 ասպետներ, որոնք սրարշավ դիմում էին դեպի նավը, մտադրություն ունենալով գերի վերցնել մեր բարեկամներին։

Այն ժամանակ Գարգանտյուան ասաց․

― Տղերք, դուք վերադարձեք նավ, իսկ ես դուրս կգամ ընդառաջ և մեկ֊մեկ կսպանեմ նրանց, ինչպես շների։

― Ոչ, դրան համաձայն չեմ, ― ասաց վարդապետը, ― դուք նավում մնացեք, իսկ դրանց դատաստանը մենակ ես կտեսնեմ։

― Հայր սուրբը ճիշտ է ասում, ― պաշտպանեցին վարդապետին մյուսները, ― լավ է դուք հեռանաք։ Մենք կօգնենք հայր Ժանին, դուք այն ժամանակ կտեսնեք, թե մենք ինչ մարդիկ ենք։

Վարդապետը նավից քաշեց, դուրս գցեց ափ երկու ահագին պարան, որոնցից հանգույցներ շինեց և ծածկեց նրանցով ծովափը։ Պարանների մի մասը ամրացրեց նավի տախտակամածին և ասաց Եվդեմոնին․

― Հենց որ ձայն տամ, դու նավը շրջիր և պարանները դեպի քեզ ձգիր։

Հետո վարդապետը Գիմնաստին ու Պոնոկրատին կանգնեցրեց ծովի ափին ու ասաց նրանց․

― Կանգնեցեք այստեղ և այնպես ցույց տվեք, թե դուք անձնատուր եք լինում թշնամուն, միայն զգուշացեք, որ հանգույցի մեջ չընկնեք, թե չէ բաններդ վատ կլինի։

Ասպետները հողմի արագությամբ սլանում էին դեպի ափը։ Բայց ափի մոտ հողը ողորկ էր դարրձել ծովի ջրից, այդ պատճառով առջևի շարքի ձիերը սյաթաքեցին ու վայր ընկան։

― Պարոններ, ― ասաց վարդապետը, ասպետներին, ― մենք մեղք չունենք, ափն է այդպես ողորկ։ Մենք հանձնվում ենք ձեր գթասրտությանը։

― Անձնատուր ենք լինում, անձնատուր ենք լինում, ― գոչեցին նույնպես Գիմնաստն ու Պոնոկրատը։

Ասպետները շարունակ մոտենում էին, իսկ վարդապետը շարունակ ետ֊ետ էր գնում, մինչև նկատեց, որ բոլորը ասպետները հանգույցների վրա են։

Այն ժամանակ վարդապետը ձայն տվեց Եվդեմոնին․

― Ձգի՛ր, ձգի՛ր։

Եվդեմոնը նույն րոպեին շրջեց նավը, պարանները փաթաթվեցին ձիերի ոտքերին, և ասպետները դեռ չհասկացած, թե բանը ինչումն է, իրենց ձիերով թափվեցին ծովը ու խեղդվեցին։ Նրանցից միայն մեկն ազատվեց, որը տաճկական ձի ուներ։ Նրա ձին կարողացավ դուրս պրծնել հանգույցից և հեծյալի հետ միասին սլացավ դեպի ետ։ Բայց Գիմնաստը հետապնդեց նրան և մի հարյուր քայլից թռավ ձիու գավակը։ Ասպետին Գիմնաստը զինաթափ արեց ու գերի վերցրեց։

Գարգանտյուան շատ ուրախացավ հաղթանակի համար և գովեց վարդապետին, որ այդպիսի զարմանալի ճարպկություն ցույց տվեց։ Բոլորը ափ դուրս եկան մի բան ուտելու և մի փոքր հանգստանալու իրենց արդար վաստակից հետո։ Նրանք հյուրասիրում էին և գերուն, որը մի բանից էր միայն վախենում՝ չլինի թե հանկարծ Գարգանտյուան իրեն ողջ֊ողջ կուլ տա։ Գարգանտյուայի համար դա ամենևին դժվար բան չէր։ Նա կարող էր մարդուն նույնքան հեշտությամբ կուլ տալ, ինչպես դուք շաքարած նուշը։


Գլուխ XXI

Այն մասին, թե ինչպես Գարգանտյուան և Ժան վարդապետը երկու նշանավոր արձան են կանգնեցնում ծովափին


Նրանց քեֆի ժամանակ Պոնոկրատն ասաց․

― Մի՞թե մենք որսի միս չպիտի ուտենք։ Հոգիներս դուրս եկավ մեր նավում աղ դրած միս ուտելով։ Մի գնամ տեսնեմ, չի՞ կարելի արդյոք մի բան որսալ։

Եվ նա հենց տեղից վեր կացավ թե չէ, տեսավ անտառի եզրին մի մեծ ու գեղեցիկ այծամ։ Պոնոկրատը նետի պես սլացավ նրա ետևից և իսկուն բռնեց․ դրանից բացի նա օդի մեջ բռնեց 26 կաքավ, 9 կտցար և 32 վայրի աղավնի։ Վերադարձին ոտքերով սպանեց մի դյուժին նապաստակ, տասնհինգ վարազ և երեք մեծ աղվես։

Այդքան բազմատեսակ որսով ծանրաբեռնված վերադարձավ իր բարեկամների մոտ և ինչքան ուժ ուներ գոռաց․

― Եղբա՜յր Ժան, սիրելի բարեկամ, քացախ ճարիր, քացա՜խ, քացա՜խ։

Գարգանտյուան կարծեց, որ Պոնոկրատը իրեն վատ է զգում և պատվիրեց որ քացախ բերեն։ Բայց վարդապետը գլխի ընկավ, որ նրա խոսքերից խորովածի հոտ է գալիս և իսկույն ինը շամփուր բերեց։ Այնուհետև մեծ խարույկ վառեցին և ստիպեցին գերուն, որ որսած կենդանիները խորովի։ Երբ ամեն բան պատրաստ էր, նրանց քեֆին այլևս քեֆ չէր հասնի։ Շատ հաճելի էր տեսնել, թե ինչպես են աշխատում նրանց ծնոտները։

Խնջույքը վերջանալուց հետո Գարգանտյուան ասաց․

― Այստեղից հեռանալուց առաջ ես ուզում եմ մի հոյակապ արձան կանգնեցնել ի պատիվ մեր հաղթության։

Եվ ահա ուրախ երգելով ու կատակելով, նրանք հողի մեջ մի ահագին փայտե սյուն տնկեցին։ Այդ սյունից կախեցին մարտական թամբ, զրահ, ասպանդակ, տապար, սուր և երկաթե ձեռնոցներ։

Իսկ Գարգանտյուան գրեց հետևայլ մակագրությունը․

Այստեղ աչքի ընկնող գործ են կատարել
Չորս Քաջարի Ասպետներ,
որոնք զինված էին, ոչ միայն զրահով,
այլև խելքով․
Թագավորներ, Դուքսեր, Գյուղացիներ և Զինվորներ
օրինակ վերցրեք նրանցից
և հիշեցեք,
որ մարդուս խելքը
ավելի ուժեղ է, քան բռունցքը։


Այն ժամանակ, երբ Գարգանտյուան հորինում էր այս մակագրությունը, վարդապետը մի ուրիշ սյուն տնկեց, որի վրա մեխեց երեք նապաստակների ականջներ, կաքավի մի թև, քացախով լիքը մի սրվակ, աղով լիքը մի փոքրիկ տուփ, մի հին ու ծակ կաթսա և անագե մի գավաթ։ Եվ հետևելով Գարգանտյուայի օրինակին գրեց հետևյալը՝


Հենց նույն այս տեղում
Չորս Դատարկապորտներ
գետնին ուրախ նստած,
քեֆ էին անում ամբողջ օր ու գիշեր,
եվ հոգոցն հանգուցելոց եղավ
պարոն Նապաստակը,
որին բռնել և տապակել էին՝
քացախի մեջ դրած և աղած։
Թագավորներ, Դուքսեր, Գյուղացիներ և Զինվորներ,
հիշեցեք,
որ շոգ ժամանակ
նապաստակն առանց քացախ ուտելը
Շատ վնաս է։


Դե տղերք, բավական է որքան զվարճացանք, ― ասաց Գարգանտյուան, երբ բոլորը սրտները ուզածին չափ ծիծաղեցին այս արձանագրությունը կարդալիս։ ― Այժմ պետք է մտածենք, թե ինչպես գանք Անարխ թագավորի հսկաների հախիցը։

― Այ ինչ եմ ասել խելոք խոսքին, ― պատասխանեց վարդապետը և հանկարծ տեղիցը վեր ցատկելով գոչեց․

― Կեցցե՜ Գարգանտյուան։

Գարգանտյուան ուզում էր նույն եղանակով նրան պատասխանել, բայց հանկարծ այնպես փռշտաց, որ ամբողջ երկիրը դղրդաց նրանց չորս կողմը, և նրա այդ աշխարհասասան փռշտոցի հետ միառժամանակ երևան եկան 53000 հազար թզուկ տղամարդիկ, նույնքան էլ կանայք։

― Համա ինչ լավ փռշտալ գիտեք, ― ասաց վարդապետը։ ― Աստված վկա, սրանք հրաշալի թզուկներ են, սրանց պետք է իսկույն պսակել միմյանց հետ։

Այդպես էլ արեց Գարգանտյուան։ Նրանց բնակության համար հատկացրեց մի փոքրիկ կղզյակ, և թզուկներն այնտեղ աճեցին ու բազմացան։ Սակայն ասում են, որ կռունկները նրանց հետ շարունակ համառ պատերազմ են մղում։ Թզուկները քաջությամբ կռվում են կռունկների հետ և հավանորեն շուտով կհաղթեն նրանց։[39]


Գլուխ XXII

Այն մասին, թե ինչպես է Գարգանտյուան կոտորում քարե զրահներ հագաց 300 հսկաների և նրանց կապիտան Վուրդալակին


Սակայն ո՞վ կարող է պատմել, թե ինչպես Գարգանտյուան այդ երեք հարյուր զարհուրելի հսկաների կյանքին վերջ տվեց։ Օ՜, մեծ աստվածներ, դուք տվեք կարողություն իմ խելքին և աշխուժացրեք սիրտս։ Ճիշտ եմ ասում, դա մի այնպիսի ահռելի կռիվ էր, որ ամեն անգամ հիշելիս լեզուս կապ է ընկնում։

Նախ և առաջ Գարգանտյուան ազատ արձակեց իր գերուն։ Երբ գերին տուն վերադարձավ, պատմեց Գարգանտյուայի քաջագործությունների մասին։

― Գարգանտյուան հրամայեց ուղիղ կեսօրին իր համար ճաշ լինի պատրաստված, ― ասաց գերին թագավորին, ― այդ ժամին նա մտադիր է հաղթել մեր հսկաներին։

Եվ իրոք, ճիշտ կեսօրին Գարգանտյուան նավի մեծ կայմը ձեռքին մոտեցավ թշնամու բանակին։ Նրա դեմ դուրս եկան 300 հսկաներ, որոնք բոլորը հագել էին քարե ամրակուռ զրահներ։

Հսկաներին տեսնելիս վարդապետն ասաց Գարգանտյուային․

― Դեհ, հասել է ժամը, որ ցույց տաք ձեր քաջությունը, դուք ձեր կայմով մի լավ հյուրասիրեք դրանց, մենք էլ ձեզնից ետ չենք մնա։

― Քաջության կողմից անհոգ եղեք, ― ասաց Գարգանտյուան, ― միայն թե Հերկուլեսն էլ սիրտ չարեց երկուսի դեմ մենակ դուրս գալ։

― Դուք խելքի մոտ բան չեք ասում, ― պատասխանեց վարդապետը, ― չէ՞ որ դուք հարյուր անգամ Հերկուլեսից ուժեղ կլինեք։

Մինչ նրանք այդպես խոսում էին, հսկաների խմբից բաժանվեց և առաջ անցավ կապիտան Վուրդալակը՝ պողպատե գավազանը ձեռքին։ Այդ հսկայի անունը Վուրդալակ էին դրել այն պատճառով, որ նա գայլի պես արյունարբու էր։

Երբ նա Գարգանտյուային տեսավ, հպարտացավ ու պարծենալով ասաց իր ընկերներին․

― Մուհամեդի անունով եմ երդվում, որ եթե ձեզնից մեկն ու մեկը մտքովն անցկացնի կռվի բռնվելու այս քաջի հետ, ես նրան ամենադաժան մահվան կդատապարտեմ։ Թողեք մենք երկուսով միմյանց դեմ դուրս գանք, դուք կտեսնեք, թե ինչպես նրա բուրդը քամուն կտամ։

Երբ նրա հրամանը լսեցին, հսկաները քաշվեցին մի կողմ, որտեղ դրված էին գինով լիքը տակառներ։ Այդ կողմը քաշվեց և վարդապետը իր զինակիրներով։ Այդ սատանայի զավակը իրեն սուտ հիվանդ ձևացրեց՝ պտտում էր վիզը, թափահարում էր ձեռքերը և խռպոտ ձայնով ասում․

― Հայտնում եմ ձեզ, բարեկամներ, որ մենք ձեզ հետ չենք կռվում։ Մեզ մի լավ հյուրասիրեք, քանի դեռ մեր տերերը կռվում են։

Հսկաբերը համաձայնեցին և նստեցրին նրանց իրենց կողքին, որ միասին քեֆ անեն։

Իսկ այդ ժամանակ Վուրդալակը կամաց֊կամաց մոտենում էր Գարգանտյուային, ճոճելով իր ահռելի գավազանը։

Գարգանտյուան համարձակ գնաց նրա դեմ և ինչքան ուժ ուներ բղավեց․

― Մա՜հ քեզ, մա՜հ չարագործին։

Այս ասելով նա իր գոտուց կախված ապրանքատար նավակից վերցրեց աղով լիքը տասնութ տակառ ու շպրտեց ուղիղ Վուրդալակի երեսին։ Աղը լցվեց նրա կոկորդը, աչքերը և քիթը։ Վուրդալակը կատաղությունից իրեն կորցրած՝ բարձրացրեց գավազանը և անշուշտ տեղնուտեղը կսպաներ Գարգանտյուային, եթե ժամանակին նա մի կողմ չցատկեր։ Նրա գավազանը սակայն կպավ նավակին, որ 4806 կտոր եղավ և ամբողջ աղը գետնին թափվեց։

Այն ժամանակ Գարգանտյուան կայմի հաստ ծայրով խփեց Վուրդալակի կրծքին և հետո շատ ճարպիկ կերպով մի ուժեղ հարված էլ հասցրեց նրա վզին և երկաթե կրծկակալի մեջտեղին։ Դրանից հետո Գարգանտյուան ուզեց մի հարված էլ հասցնել Վուրդալակին, բայց վերջինս այնպես վրա բերեց իր գավազանը, որ մազ մնաց Գարգանտյուային մեջտեղից կես աներ։ Գարգանտյուան նորից ճարպկորեն խուսափեց և Վուրդալակի գավազանը 73 արշին խորությամբ խրվեց հողի մեջ, որից 9006 տակառից ավելի կայծեր դուրս թռան։

Երբ Վուրդալակը ճիգ էր գործ դնում իր գավազանը գետնից հանելու, Գարգանտյուան վազեց նրա մոտ, որ գլուխը կտրի։ Բայց այդ րոպեին մի դժբախտություն պատահեց։ Գարգանտյուայի կայմը կպավ Վուրդալակի գավազանին և երկու կտոր եղավ։ Վուրդալակի գավազանը կախարդված էր։ Գարգանտյուայի ձեռքին մնացել էր միայն մի փոքրիկ կտորը։

Գարգանտյուան իրեն այնպես կորցրեց, որ գոչեց․

― Հե՜յ, եղբայր Ժան, որտե՞ղ ես, սիրելիս։

Այս խոսքերը վարդապետը որ լսեց, հսկաներին ասաց․

― Աստված վկա, մեր տերերը այժմ միմյանց բոլորովին հաշմանդամ կդարձնեն, գնանք նրանց իրարից բաժանենք։

Հենց այն է ուզում էր գնալ իր տիրոջն օգնության, երբ հսկաներից մեկը բռնեց նրա փեշից և նստեցրեց տեղը։

― Եթե մեկ էլ տեղիցդ շարժվես, ― ասաց հսկան, ― քեզ այնպես կփակեմ վարտիքիս մեջ, որ ընդմիշտ այնտեղից դուրս չես գա։

Իսկ այդ ժամանակ Գարգանտյուան՝ կայմի մի կտորը ձեռքին բռնած, ամբողջ ուժով ծեծում էր Վուրդալակին։ Սակայն Վուրդալակին վերջ ի վերջո հաջողվեց իր գավազանը դուրս քաշել գետնից և նորից հարձակվել թշնամու վրա։

― Չարագո՜րծ, ― բացականչեց Գարգանտյուան, ― ես քեզ հիմա ցույց կտամ։

Եվ նա ոտքով այնպես խփեց Վուրդալակի փորին, որ սա գետին գլորվեց և ոտքերը վեր ցցեց։ Այն ժամանակ Գարգանտյուան բռնեց նրա ոտքերից ու գետնի վրա քարշ տալով տարավ։

― Մուհամե՜դ, Մուհամե՜դ, ― աղաղակում էր Վուրդալակը։ Նրա ձայնը լսելուն պես բոլոր հսկաները վեր թռան տեղներից և վազեցին իրենց տիրոջն օգնելու։

Երբ Գարգանտյուան տեսավ, որ հսկաները պիտի հարձակվեն իր վրա, նա Վուրդալակին բարձրացրեց գլխից վերև և չորս կողմը պտտեցնելով, ինքը հարձակվեց հսկաների վրա։ Ահա այդ ժամանակ սկսվեց մի այնպիսի կոտորած, որի նմանը աշխարհում չէր եղել։ Հսկաներն ահագին խմբերով գետնին էին գլորվում։ Նրանց քարե զրահները հազար կտոր էին լինում, և չորս կողմը այնպիսի դղրդոց էր բարձրացել, որ մեր քաղաքում, լավ հիշում եմ, բոլոր ապակիները կոտրատվեցին։

Երբ այլևս ոչ մի կենդանի հսկա չմնաց, Գարգանտյուան Վուրդալակի դիակը շպրտեց քաղաքի մեջ։ Վուրդալակը գորտի նման երեսի վրա փռվեց քաղաքի գլխավոր հրապարակում և վայր ընկնելիս տեղնուտեղը սպանեց մի հալից ընկած որձ կատու, մի ուրիշ թրջված կատու, մի փետրահան եղած բադ և մի սագ։


Գլուխ XIII

Այն մասին, թե ինչպես է վարդապետը Անարխ թագավորին դարձնում սոխաջուր ծախող

Այդ հրաշալի հաղթանակից հետո թշնամու ամբողջ զորքը կամովին անձնատուր եղավ Գարգանտյուային և իրենց թագավորին տվեց նրա ձեռքը։

Մի անգամ, երբ մեր բարեկամները խնջույք էին սարքել թշնամուց խլած ճամբարում, վարդապետը հարցրեց Գարգանտյուային․

― Իսկ թագավորին ի՞նչ անենք։ Նա այլևս իր պետութւունը չի կառավարելու, ուրեմն նրան պետք է մի արհեստ սովորեցնենք, որ գլուխը պահի, թե չէ քաղցից կմեռնի։

― Ճիշտ ես ասում, ― ասաց Գարգանտյուան, ― հանձնում եմ նրան քեզ, արա, ինչ ուզում ես։

Վարդապետը նրան հագցրեց նավաստիական բաճկոն և վարտիք, բայց ոտնաման չտվեց։

― Այդպիսի զգեստին ոտնամանը սազ չի գա, ― ասաց վարդապետը և թագավորին տարավ Գարգանտուայի մոտ։

― Այս մի հոգևորին ճանաչո՞ւմ եք, ― հարցրեց վարդապետը։

― Ոչ, չեմ ճանաչում, ― ասաց Գարգանտյուան։

― Սա այժմ երեք խորոված սոխի վրա իշխող թագավորն է։ Ես ուզում եմ սրան կարգին մարդ դարձնել։ Ուզում եմ սրան սոխաջուր ծախող դարձնել։ Դեհ, գոռա՝ «սոխաջո՜ւր, լավ սոխաջո՜ւր առնող»։

― Սոխաջո՜ր, լավ սոխաջուր առնող, ― գոռաց թագավորը։

― Չեղա՜վ, շատ կամաց ես գոռում, ― ասաց վարդապետը։

Եվ բռնելով թագավորի ականջից ավելացրեց․

― Մի քիչ բարձր գոռա, գրողը քեզ տանի, կոկորդդ ես խնայում, ի՞նչ է։

― Լավ սոխաջուր առնո՜ղ, ― գոռաց թագավորն որքան ուժ ուներ։

Գարգանտյուան ծիծաղից թուլացավ։

Երկու օր հետո վարդապետը թագավորին պսակեց լապտերներ վառող մի պառավ կնոջ հետ։ Հարսանիքին բոլորը լավ քեֆ արին։ Ճաշին մի լավ կերան ոչխարի գլուխ, երշիկ՝ մանանեխով և թոք՝ սխտորով։ Բացի այդ, վարձել էին մի կույր երաժիշտ, որը պարկապզուկ էր փչում, և հյուրերը մինչև կեսգիշեր պարեցին։

Մյուս օրը վարդապետը նորապսակներին տարավ պալատ և ներկայացրեց Գարգանտյուային։ Գարգանտյուան նրանց մի սանգ նվիրեց, որ մեջը սոխի գլուխ ծեծեն, իսկ բնակության համար քաղաքի ծայրում մի տնակ հատկացրեց։ Այդ օրվանից սկսած Անարխը[40] դարձավ ամբողջ պետության մեջ ամենալավ սոխաջուր ծախողը։ Բայց ինձ ասել են, որ կինը նրան անխնա ծեծում է, իսկ այդ ավանակն այնքան հիմար է, որ ամեն տեսակ ծեծ ու անարգանք տանում է և ինքն իրեն պաշտպանել չի կարողանում։


Գլուխ XXIV

Այն մասին, թե ինչպես է Գարգանտյուան իր լեզվով ծածկում մի ամբողջ բանակ, և ինչ է տեսնում հեղինակը նրա բերանում


Իր բոլոր քաջագործությունները կատարելուց հետո Գարգանտյուան նավը բարձել տվեց ամեն տեսակ բարիքներով, տուն ուղարկեց, իսկ ինքը իր բարեկամների հետ միասին վճռեց տուն վերադառնալ ցամաքային ճանապարհով։ Թշնամու ողջ բանակը մեծ պատվով ճանապարհ դրեց նրան մինչև սահմանը։ Ճանապարհին սաստիկ անձրև տեղաց։ Զինվորները մրսում էին և միմյանց կպչում տաքանալու համար։ Երբ Գարգանտյուան նկատեց զորքի մեջ առաջ եկած անկարգությունը, հրամայեց զինվորներին, որ խիտ շարքեր կազմեն։ Հենց որ զինվորները շարքեր կազմեցին, Գարգանտյուան լեզվի կեսը բերանից հանեց և նրանով պատսպարեց ամբողջ զորքը։

Իսկ ես, այս պատմությունն անողս, որի մեջ ոչ մի սուտ կամ հնարովի բան չկա, անձրևից պատսպարվեցի մի ահագին կռատուկի տակ։ Մի քիչ հետո նկատեցի, որ զինվորները ինձանից ավելի լավ են պատսպարված, այդ պատճառով էլ վազեցի նրանց մոտ։ Բայց այլևս անհնար էր լեզվի տակ մտնել, զինվորներն այնպես էին սեղմվել այնտեղ, որ ասեղ գցելու տեղ չկար։ Ես վճռեցի վեր բարձրանալ և մոտ երկու վերստ ճանապարհ անցա Գարգանտյուայի լեզվի վրայով, մինչև մտա նրա բերանը։

Տեր իմ աստված, ինչե՜ր տեսա այնտեղ։ Թող երկնքի կայծակները գլխիս թափվեն, եթե սուտ եմ ասում։ Կարծես մի ահագին քարանձավի մեջ էի ընկել, որտեղ կային հսկայական ժայռեր։ Դրանք երևի Գարգանտյուայի ատամներն էին։ Բացի դրանից, տեսնում էի այնտեղ ահագին մարգագետիններ, խիտ անտառներ և քաղաքներ, որոնք իրենց մեծությամբ պակաս չէին Լիոնից, կամ Օռլեանից։ Ինձ առաջինը պատահեց մի կորած֊մոլորած մարդ, որ կաղամբ էր տնկում։

― Բարեկամ, դու այստեղ ի՞նչ ես անում, ― հարցրի ես զարմացած։

― Կաղամբ եմ տնկում, ― պատասխանեց նա։

― Կաղա՞մբ, ― զարմացա ես։ ― Կաղամբը ինչի՞ համար ես տնկում։

― Էհ, պարոն, պատասխանեց այդ մարդը, ― բոլոր մարդիկ էլ հո հարուստ չեն ծնվում։ Ես, ինչպես տեսնում եք, կաղամբ եմ տնկում, հետո ծախում եմ քաղաքում և դրանով իմ օրվա ապրուստը հոգում։

― Տեր աստված, ― բացականչեցի ես, ― այստեղ նոր աշխա՞րհ է, ինչ է։

― Ամենևին էլ նոր չի, ― պատասխանեց այդ խեղճ մարդը։ ― Ասում են, մի ինչ֊որ տեղ նոր աշխարհ կա։ Ասում են, որ իբր այնտեղ էլ են լույս տալիս արեգակը, լուսինը, երկնքի աստղերը։ Բայց դա նոր երկիր է, իսկ մեր երկիրը նրանից շատ ու շատ հին է։

― Թող քո ասածը լինի, ― պատասխանեցի ես, ― իսկ ինչպես է կոչվում այն քաղաքը, որտեղ դու տանում ես ծախելու քո կաղամբը։

― Կոկորդաքաղաք, ― պատասխանեց նա։ ― Նրա բնակիչները լավ մարդիկ են և ձեզ լավ ընդունելություն ցույց կտան։

Վճռեցի գնալ այդ քաղաքը։

Ճանապարհին հանդիպեցի մի երիտասարդի, որ աղավնիներ էր որսում։

― Բարեկամ, ― հարցրի նրանից, ― որտեղի՞ց եք վերցնում այդ աղավնիները։

― Նրանք, տեր իմ, թռչում գալիս են այն աշխարհից։

Այժմ ես գլխի ընկա, որ աղավնիները թռչելով մոտում են Գարգանտյուայի բերանը, երբ նա հորանջելիս է լինում։ Աղավնիները երևի այնպես են կարծում, որ դա ոչ թե բերան է, այլ աղավնաբուն։

Վերջապես հասա քաղաքը։ Բայց այստեղ ինձանից անցագիր պահանջեցին։

― Ի՞նչ անցագիր, ― զարմացած հարցրի ես, ― այստեղ ժանտա՞խտ կա ինչ է։

― Էհ, պարոն, ― պատասխանեց պահապանը, ― այս կողմերի ժողովուրդն այնպես է կոտորվում, որ հազիվ են կարողանում բոլորին թաղել։

― Ի՜նչ եք ասում, այդ որտե՞ղ, ― հարցրի ես։

Պահապանները ցույց տվին ինձ մի ահագին վիհ, որից բարձրացող գարշահոտությունից մարդու շունչ էր կտրվում։ Այդ ժանտահոտից էր առաջ եկել ժանտախտը, որից այդ երկրում վերջին շաբաթվա ընթացքում 2.260.016 մարդ էր կոտորվել։ Լավ մտածելուց հետո գլխի ընկա, որ այդ ժանտախտը բարձրանում էր Գարգանտյուայի ստամոքսից, որը մի շաբաթ առաջ չափազանց շատ սխտոր էր կերել Անարխ թագավորի հարսանիքին։

Քաղաքից հեռանալուց հետո անցնում էի երկու շարք ժայռերի միջով, որոնք ատամներ էին։ Երբ բարձրացա ատամներից մեկի վրա, տեսա աշխարհիս ամենագեղեցիկ վայրերը՝ մեծ֊մեծ սենյակներ՝ գնդակ խաղալու համար, գեղեցիկ սրահներ, շատ այգիներ և իտալական ճաշակով կառուցված անթիվ, անհամար տներ։ Այդ վայրերում մոտ չորս ամիս ապրեցի, հետո նրա ստորին ատամներով ցած իջա ներքև։

Ճանապարհին ինձ կողոպտեցին ավազակները։ Այդ դեպքը պատահեց մի մեծ անտառում, ականջների մոտ։ Մի կերպ ավազակներից ազատվելով, մտա մի գյուղ, որտեղ մի քիչ դրամ վաստակեցի։ Եվ գիտե՞ք ինչպես՝ քնելով։ Այդ վայրերում մարդկանց օրահաշվով վարձում են նրա համար, որ քնեն։ Այդ սրիկաները օրական հինգից մինչև վեց սու են աշխատում։ Իսկ նրանք, որոնք քնելիս կարողանում են լավ խռմփացնել, կարող են մինչև յոթուկես սու աշխատել։

Վերջ ի վերջո ես վերադարձա․ Գարգանտյուայի մորուքի վրայով թռա նրա ուսերին, այդտեղից իջա գետնին և կանգնեցի նրա առաջ։

― Այդ որտեղի՞ց դուրս եկար, Ռաբլե, ― հարցրեց Գարգանտյուան։

― Ձեր կոկորդից, տեր իմ։

― Ինչա՞ն ժամանակ ես այնտեղ մնացել։

― Ամբողջ ժամանակ, երբ դուք հայրենիք էիք վերադառնում։

― Բայց մենք վեց ամսից ավելի ճանապարհ ենք գնացել, ― ասաց Գարգանտյուան, ― այդքան ժամանակ դու ի՞նչ էիր ուտում։

― Ամենալավ պատառները, որ դուք ձեր բերանն էիք դնում, ― պատասխանեցի ես։

― Հա՛, հա՛, հա՛, ― ծիծաղեց Գարգանտյուան, ― երևում է, դու շատ ճարպիկն ես , Ռաբլե։ Դրա համար նվիրում եմ քեզ Սալմիգոնդեն[41] դղյակը։

― Մեծապես շնորհակալ եմ, տեր իմ, ― պատասխանեցի ես, դուք ինձ վարձատրում եք այնպես, ինչպես վայել է արքային։

Այնուհետև մենք բաժանվեցինք, միմյանցից շատ գոհ լինելով։

Գլուխ XXV

Այն մասին, թե ինչպես է կառուցվել Տելեմի վանքը


Երբ Գարգանտյուան տուն վերադարձավ, նա իր զորքի համար մի այնպիսի խրախճանք սարքեց, որի նմանը չէր եղել Նոյի տարվանից սկսած։ Հացկերույթը վերջանալուց հետո նա հրամայեց մասնակցողներից ամեն մեկին վճարել մեկ միլիոն երկու հարյուր հազար ոսկի։ Բացի դրանից, նա իր զինակիցներից յուրաքանչյուրին պարգևեց մի֊մի քաղաք։ Պոնոկրատը ստացավ Լյա֊Ռոշ֊Կլերմո քաղաքը, Գիմնաստը՝ Լյա֊Կուդրե, Եվդեմոնը Մոնպանսիե։ Միայն վարդապետը մնաց առանց քաղաքի։

Գարգանտյուան ոզւոմ էր Սելինում նրան վանահայր դարձնել, բայց վարդապետը հրաժարվեց։

― Եթե դուք ցանկանում եք ինձ մի պարգև տալ, ― ասաց նա Գարգանտյուային, ― այն ժամանակ թույլ տվեք ինձ իմ ճաշակով մի նոր վանք կառուցել։

― Ինչո՞ւ անպատճառ նոր վանք, ― հարցրեց Գարգանտյուան։

― Նրա համար, ― պատասխանեց վարդապետը, ― որ իմ վանքը չպետք է կառուցվի այնպես, ինչպես մյուս վանքերն են, այլ դրանց բոլորովին հակառակ։

― Լա՛վ, ― ասաց Գարգանտյուան, ― բայց բոլոր վանքերը շրջապատված են պարիսպներով, ուրեմն քո վանքը առանց պարիսպի՞ պիտի լինի։

― Միանգամայն ճիշտ է, ― պատասխանեց վարդապետը, ― ինչի՞ համար են պարիսպները, պատերը։ Որտեղ պատ կա, այնտեղ բանտ կա, գժտություն կա, ընդհարում կա։ Ես ցանկանում եմ, որ իմ վանքում միշտ ուրախ լինեն, բոլորն էլ իրենց ազատ զգան։

― Երբ վանքը մի կին է մտնում, ― շարունակեց Գարգանտյուան, ― ամենքը նրա վրա այնպես են նայում, ինչպես մի հրեշի վրա և հետո երկար ժամանակ մաքրում են այն տեղը, որտեղ նա կանգնած է եղել։

― Իմ վանքում այդպես չի լինի, ― ասաց վարդապետը։ ― Ես հարկադրված կլինեմ պաշտպանել իմ վանքը ոչ թե կանանցից, այլ ամեն տեսակ վարդապետներից ու կեղծ բարեպաշտներից, որովհետև նրանցից ավելի վատթար մարդ չկա աշխարհում։

― Դարեր շարունակ, ― շարունակեց Գարգանտյուան, ― վանք են մտնում կաղերը, կույրերը, սապատավորները, հոգեպես խեղաթյուրվածները և դատարկապորտները, որոնք փախչում են աշխատանքից։

― Ոչ, անհոգ եղեք, ― ասաց վարդապետը, ― այդպիսիների համար ինձ մոտ տեղ չի լինի։ Իմ վանքը կընդունվեն միայն առողջ ու գեղեցիկ երիտասարդներ և աղջիկներ։ Վանքում նրանք ուսում կառնեն, օգտակար գրքեր կկարդան, զանազան երաժշտական գործիքներ կնվագեն, կզբոսնեն ու կզվարճանան, մինչև որ կմեծանան ու չափահաս մարդիկ կդառնան։ Դա նրանց համար լավ ուսումնարան կլինի։

― Թող քո կամքով լինի, ― ասաց Գարգանտյուան և պարգևեց նրան Տելեմի ամբողջ շրջանը մինչև Լաուրա գետը։

Այստեղ վարդապետը կառուցեց մի վանք, որ կոչեց Տելեմի վանք։

Դա մի մեծ, վեցանկյուն շինություն էր։ Յուրաքանչյուր անկյունում կառուցված էր մի֊մի բարձր ու գեղեցիկ աշտարակ։ Բոլոր վեց աշտարակները միևնույն ձևով էին կառուցված։

Դա մի հոյակապ շինություն էր, որ բաղկացած էր վեց հարկից։ Պատերը սվաղած էին ֆլամանդական գաջով։ Կտուրը ծածկված էր թերթաքարով։ Քիվերի վրա դրված էին մարդկանց ու կենդանիների ոսկեզօծ արձաններ։ Կեղտաջրի խողովակները նախշված էին ոսկով և ապակիներով։ Այդ խողովակներից կեղտաջուրը թափվում էր լայն փողրակների մեջ, որոնք գետնի տակով հասնում էին մինչև գետը։

Վանքում կար 9332 սենյակ, որոնց բոլորի դռները տանում էին դեպի մի մեծ դահլիճ։ Ներքևից շատ գեղեցիկ սանդուղքով բարձրանում էին դեպի դահլիճ։ Այդ սանդուղքը այնքան լայն էր, որ շարքով կանգնած վեց զինված տեգավորներ կարող էին բարձրանալ մինչև դահլիճ։

Աջ կողմից երկու աշտարակների միջև գտնվում էր ահագին գրադարանը։ Ձախ կողմում ապրում էին դեռահաս աղջիկները, իսկ մնացած սենյակներում՝ երիտասարդները։ Աղջիկների սենյակների պատուհանների առջև գտնվում էին թատրոնը և մի ավազան՝ լողանալու համար, այնտեղ էր նաև հոյակապ բաղնիքը իր հրաշալի խեժահոտ ջրով։

Շինության շուրջը գեղեցիկ ծառաստան էր զբոսանքի համար, իսկ ծառաստանի կողքին կար մի պտղատու այգի, որտեղ ծառերը տնկված էին շեղաշարք ձևով։ Տղաներն ու աղջիկները շատ համերաշխ էին ապրում այնտեղ։ Նրանք հետևում էին մի կանոնի՝ բոլորն անեն այն, ինչ ցանկանում է իրենցից մեկը։ Օրինակ՝ եթե նրանցից մեկն ասում էր՝ «կարդանք», բոլորը կարդում էին։ Եթե մեկն ասում էր «խաղանք», բոլորը խաղում էին։ Եթե մեկն ասում էր՝ «գնանք ծառերի տակ մի փոքր վազվզենք», բոլորը համաձայնում էին ու գնում։

Հաճախ նրանք որսի էին գնում։ Աղջիկները շորորաձի էին նստում, ձեռնոց հագնում և պահում մատների վրա բազե կամ ճուռակ։ Այդ թռչունները այնպես էին վարժեցված, որ որս անելիս բռնում էին բոլոր պատահած թռչուններին։ Այդպես նրանք բազեներով որսի էին գնում և ուրախ ու զվարթ ժամանակ անցկացնում։

Եվ նրանք բոլորը այնքան կրթված էին, որ չկար մեկը, որ չկարողանար կարդալ, գրել, երգել, հինգ֊վեց լեզվով խոսել և ոտանավորներ գրել․․․

Գարգանտյուան հաճախ այցելում էր Տելեմի վանքը և միշտ ասում էր, որ ինքը դեռ ոչ մի ուրիշ տեղ չի տեսել այդպես խելոք ու կրթված մարդկանց։


Երկրորդ մաս

Գարգանտյուայի որդի՝ բարի Պանտագրյուելի կյանքի պատմությունը


Գլուխ I

Մեծ Պանտագրյուելի մանկությունը

Այժմ պատմեմ ձեզ սքանչելի Պանտագրյուելի մանկության մասին։ Պանտագրյուելի մայրը՝ հսկա Բադեբեկը մեռնում է, հենց որ որդուն լույս աշխարհ է բերում։ Խեղճ Գարգանտյուան չէր իմանում ինչ անի, լաց լինի՞, թե ուրախանա։

― Ի՞նչ անեմ, ― ասում էր ինքն իրեն հուսահատված Գարգանտյուան։ ― Լա՞ց լինեմ։ Շատ լավ, բայց ինչո՞ւ։ Որովհետև մեռավ իմ լավ, իմ բարի կինը, և ես նրան այլևս երբեք չեմ տեսնի։ Ա՜խ, Բադեբեկ, իմ հոգիս, իմ սիրելիս, իմ պստլիկ Բադեբեկս (այդ պստլիկ Բադեբեկի հասակը երկու սաժինից ավելի կլիներ), իմ հոգյակս, ջանիկս, սրտիս կտորը, ի՞նչ անեմ այժմ առանց քեզ։ Խե՜ղճ, խե՜ղճ իմ Պանտագրյուել, դու զրկվեցիր քո մայրիկից, իմ աչքի լույս զավակս։

Եվ այդ ասելիս Գարգանտյուան բառաչում էր կովի պես։ Մեկ էլ հանկարծ սկսում էր ծիծաղել, հիշելով Պանտագրյուելին։

Ախ, իմ որդի, ― ասում էր նա, ― իմ թռչնիկ, իմ փոքրիկ կատու։ Որքան շնորհակալ պիտի լինեմ ես բախտից, որ պարգևել է ինձ այդպիսի մի սիրունիկ, ուրախ ու սիրելի որդի։ Ա՜խ, ա՜խ, ա՜խ։ Բայց անձնատուր չլինենք վշտին, խմենք, որ վիշտը մոռանանք։ Բերեք շուտով ամենալավ գինին, մաքրեցեք բաժակները, սեղան պատրաստեցեք, շներին դուրս քշեցեք, բուխարին վառեք, դռները փակեցեք, կերակուրները լցրեք ամանների մեջ։ Մեկ էլ կանչեցեք աղքատներին և փող տվեք նրանց։ Իսկ ես վերարկուս կհանեմ և միայն բաճկոնով քեֆ կանեմ։ Դեհ, շուտ արեք, գինի հասցրեք։

Իսկ Պանտագրյուելն այդ ժամանակ օրորոցում պառկած սպասում էր, որ իրեն կաթ տան։ Ամեն առավոտ նա խմում էր 4600 կովերի կաթը։ Նա ծծմայր չուներ, իսկ կաթ հարկավոր էր անչափ, անսահման։ Մի անգամ աղախինները կաթն ուշացրին, և Պանտագրյուելը բարուրի շորերը դեն շպրտեց, մի կովի ոտքից բռնեց, քաշեց դեպի իրեն և այնպես կպավ նրա կրծքից, որ կովը սաստիկ բառաչեց, կարծեց թե գայլերն են իրեն հոշոտում։ Բառաչոցը լսելով վրա հասան մարդիկ և մի կերպ կովին ազատեցին Պանտագրյուելի ձեռքից։

Այդ դեպքից հետո Գարգանտյուան հրամայեց իր տղային հաստ թոկերով կապել օրորոցից։ Բայց մեկ անգամ մի ահագին արջ, որ Գարգանտյուան պահում էր իր տանը կապած, շղթան կտրեց և մոտենալով տղային, լիզում էր նրա երեսը։ Դրանից քիչ առաջ դայակները երեխային շիլա էին տվել ուտելու և մոռացել էին բերանը մաքրել։ Հենց այդ շիլան էլ գրավել էր արջին։

Եվ ի՞նչ եք կարծում, ի՞նչ արեց Պանտագրյուելը։ Նա իրեն զոռ է տալիս, կտրատում թոկերը, բռնում է արջին երկու ձեռքով և պատառ֊պատառ անում, ինչպես մի հավի ճուտի։ Բայց գործը դրանով չի վերջանում, նա տաք֊տաք ուտում է իր սպանած արջի միսը և չի թողնում, որ սառչի։

Տղայի այդ սարսափելի ուժը տեսնելով, Գարգանտյուան երկյուղ է կրում, որ նա մի օր ինքն իրեն կվնասի։ Դրանից հետո Պանտագրյուելին չորս հաստ երկաթե շղթայով գամում են օրորոցին։ Այդ շղթաներից մեկը մինչև այժմ էլ մնում է Լյա֊Ռոշել քաղաքում։ Շղթան կախված է այնտեղի նավահանգստում, երկու աշտարակների միջև։ Երկրորդ շղթան այժմ Լիոնում է, երրորդը՝ Անժերեում, չորրորդի համար, ասում են, թե չարքերը գողացել են, որ Սատանային կապեն։ Ասում են, նույնպես, որ այդ ժամանակ Սատանայի փորը ցավելիս է եղել, և չարքերը վախեցել են, որ դրանից իրենց բանը կարող է վատանալ։ Այսպես, ուրեմն, Պանտագրյուելին կապել էին շղթաներով, և այդ ժամանակից սկսած նա հանգիստ պառկած էր օրորոցում։

Բայց մի անգամ, երբ Գարգանտյուան ինչ֊որ տոնի առթիվ, շատ մեծ խնջույք էր սարքել, դայակների գլուխն այնպես է խառնված լինում, որ նրանք բոլորովին մոռանում են Պանտագրյուելին։ Ի՞նչ է անում նա։ Դեհ, լսեցեք, պատմեմ, բարի մարդիկ։ Պանտագրյուելը նախ փորձում է շղթաները ձեռքով կտրտել։ Բայց նրան չի հաջողվում, որովհետև շղթաները շատ ամուր են լինում։ Այն ժամանակ նա, որքան ուժ ունի, ոտքերով խփում է օրորոցին և կոտրում օրորոցի մի ծայրը, թեպետ դրա հաստությունը մեկուկես արշինից պակաս չէր լինի։ Պանտագրյուելը օրորոցից հանում է ոտքերը, մեկնում ու հասցնում մինչև գետին և կանգնում։ Օրորոցն էլ նրա հետ միասին բարձրանում է և կախ ընկնում նրա մեջքին։ Եթե դուք այդ ժամանակ տեսնեիք Պանտագրյուելին, ձեզ կթվար, թե դա ծովային մի ահագին նավ է, որ գլխի վրա կանգնած քայլում է սենյակում։

Իսկ Պանտագյրուելի համար դա շատ հասարակ բան էր։ Այդ դրությամբ նա սանդուղքով իջնում է և մտնում այն դահլիճը, որտեղ քեֆ էին անում հյուրերը։ Մարդիկ ծիծաղից ուշաթափ են լինում։ Պանտագրյուելի ձեռքերը կապված էին, այդ պատճառով ել նա կռանում է սեղանի վրա և ուտելիքը ատամով վերցնում։

Գարգանտյուան այլևս չկարողացավ համբերել և հրամայեց արձակել Պանտագրյուելին։ Շղթաները բաց արին և երբ մեր չարաճճին իրեն ազատ զգաց, ջարդուփշուր արեց և 1500 կտոր դարձրեց իրեն ատելի օրորոցը։ Դրանից հետո նա հանգիստ նստեց հյուրերի կողքին և մի կուշտ ընթրեց։


Գլուխ II

Այն մասին, թե ինչպես Պանտագրյուելը հանդիպում է Պանուրգին,[42] որին նա սիրում էր մինչև իր կյանքի վերջը


Պանտագրյուելը մեծանում էր ոչ թե օրերով, այլ ժամերով։ Ուսումնարանում նա ամենալավ աշակերտն էր։ Երբ ուսումն այնտեղ ավարտեց, Պանտագրյուելը գնաց ուրիշ քաղաքներ, այնտեղ էլ խելք ու գիտություն ձեռք բերելու։ Տուլուզում նա սովորեց պարել և սուսերամարտել։ Այնտեղի ուսանողները սուսերամարտի լավագույն վարպետներն են։ Բայց երկար չմնաց Տուլուզում։ Նա մեկ անգամ տեսնում է, թե ինչպես են խարույկի վրա խորովում մի պրոֆեսորի, որը վարդապետների կամքով չէր գնացել։

― Աստված ինձ ազատի այս տեսակ մահից, ― ասաց Պանտագրյուելը, ― ես հո ապխտած ձուկ չեմ, և ամենևին չեմ ուզում, որ ինձ խորովեն։

Եվ հենց մյուս օրը նա մեկնեց Տուլուզից։

Մոնպելիեում նա ուզեց մտնել բժշկական ֆակուլտետ, բայց տեսավ, որ բոլոր բժիշկներից դեղի հոտ է գալիս։ Այն ժամանակ նա որոշեց դատավոր դառնալ, իսկ դատավորներ այնտեղ միայն չորս հոգի կային, այն էլ նրանցից երեքը ոջլոտ էին, մեկը՝ ճաղատ։

Անժերեում էլ նրա գործը հաջող չգնաց։ Այնտեղ ժանտախտ էր սկսվել, և Պանտագրյուելը ստիպված էր իսկուն մեկնել այդ քաղաքից։

Դրանից հետո Պանտագրյուելը երկար ժամանակ սովորում է Բուրժեում և այնուհետև գալիս է Փարիզ։ Փարիզում նա սովորում է մի քանի տարի և այնպիսի հաջողությամբ, որ նշանավոր գիտնականի անուն է հանում։

Եվ ահա մի անգամ իր ընկերների հետ քաղաքի շրջակայքում զբոսնելիս Պանտագրյուելը պատահում է հաճելի արտաքինով մի մարդու, որի մարմինն ամբողջապես ծածկված էր վերքերով և շորերն այնպես էին պատառոտված, կարծես քիչ առաջ շներն էին այդպես գզգզել։

Հեռվից տեսնելով նրան՝ Պանտագրյուելը ասաց ընկերներին․

― Տեսնո՞ւմ եք այդ մարդուն։ Գրազ կգամ, որ դա ոչ թափառաշրջիկ է և ոչ մուրացկան, թեկուզ առաջին հայացքից մուրացկանի նման է երևում։

Եվ երբ անծանոթը հավասարվեց նրանց, Պանտագրյուելը ասաց նրան․

― Բարեկամ, խնդրում եմ կանգնեցեք, մի բան եմ ուզում ձեզ հարցնել։ Դուք չեք զղջա իմ հարցին պատասխանելու համար, որովհետև ես տեսնում եմ, որ դուք դժբախտ եք և ուզում եմ ձեզ օգնել։ Նախ և առաջ ասացեք ինձ, ո՞վ եք դուք, ո՞րտեղից եք, ո՞ւր եք գնում, ի՞նչ եք փնտրում և ինչպե՞ս է ձեր անունը։

― Յունկեր, գոթ հեր էյխ գլյուկ ունգ հելլ, ― պատասխանեց անծանոթը գերմաներեն։

― Բարեկամ, ― ասաց Պանտագրյուելը, ― ես այդ լեզուն չեմ հասկանում, խնդրում եմ, ուրիշ լեզվով խոսեցեք։

― Այլբարիլդիմ գոտֆանո դեշմին քրին ավաբո դորդիո ֆայլբրոտ ռինգվամ այլբաբաս, ― պատասխանեց անծանոթը։

― Դուք բան հասկացա՞ք, ― հարցրեց Պանտագրյուելը իր ընկերներին։

― Երևի դա վայրերնիների լեզու է, ― ասաց Պանտագրյուելի դաստիարակ Էպիտեմոնը,[43] սատանան էլ այդ լեզուն չի հասկանա։

― Քավոր ջան, ― ասաց Պանտագրյուելը անծանոթին, ― գուցե այս պատերը ձեզ հասկանան, բայց մենք ձեր ասածից ոչինչ չենք հասկանում։

Դրան անծանոթը պատասխանեց։

― Լորդ, հեֆտ տոլբ բե սուա վիրտուս բե ինտելիջենս։[44]

― Սիրելի բարեկամ, ― հարցրեց անծանոթին Էպիտեմոնը, ― դուք ի՞նչ լեզվով եք խոսում, մարդո՞ւ, թե կապիկների։

― Իոնա անդիե, գուասա, գոուսի էտան, բեխորդա էրրեմեդիս,[45] ― պատասխանեց անծանոթը։

― Ոչ, տեսնում եմ, ձեզ բան հասկացնել չի լինի, ― ասաց Պանտագրյուելը, ― բայց մի՞թե դուք ֆրանսերեն չգիտեք։

― Այ թե ի՜նչ, ― բացականչեց անծանոթը։ ― Ինչպես կարող եմ չիմանալ ֆրանսերեն, քանի որ դա իմ մայրենի լեզուն է, ինքս ծնվել ու մեծացել եմ Ֆրանսիայում։

― Դե որ այդպես է, ― ասաց Պանտագրյուելը, ― ասացեք մեզ, ի՞նչ է ձեր անունը և ո՞ւր եք գնում։ Ազնիվ խոսք, դուք այնպես դուր եք եկել ինձ, կարծում եմ, մենք միմյանցից երբեք չենք բաժանվի, եթե միայն դուք ցանկանաք դա։

― Պարոն, ― ասաց անծանոթը, ― իմ անունը Պանուրգ է։ Ես այժմ գալիս եմ Տաճկաստանից։ Երկար ժամանակ թուրքերի մոտ գերի եմ եղել։ Եթե ցանկանում եք, որ ձեզ հետ լինեմ, հաճույքով կգամ ուր կամենաք, և ազատ ժամանակ կպատմեմ ձեզ ինձ պատահած դժբախտ արկածների մասին։ Իսկ այժմ ես սաստիկ ուտել եմ ուզում, փորս բոլորովին դատարկ է, կոկորդս չորացած, քաղցից ատամներս կափկափում են և սոված գայլի պես ուտել եմ ուզում։ Եթե ուզում եք փորձել, թե ինչի եմ պետք, նախ և առաջ կարգադրեք, որ ինձ կերակրեն ինչպես պետք է։

Պանտագրյուելը հրամայեց Պանուրգին տուն տանել և կերակրել նրան, որքան սիրտն ուզում է։

Հրամանը կատարվեց։ Պանուրգը այնքան կերավ, որ քիչ էր մնում պայթի, հավերի հետ պառկեց քնելու։ Մյուս օրը զարթնեց միայն ճաշի ժամանակ և մահճակալից երեք անգամ ոստնելով, նորից իրեն գտավ ճաշի սեղանի մոտ։


Գլուխ III

Այն մասին, թե ինչպես Պանուրգը փախավ տաճկական գերությունից


Ճաշին Պանուրգի ուտելուն ու խմելուն ոչ չափ կար, ոչ սահման, որովհետև նա նիհարել էր և դարձել կատարյալ սոված մոզի։

― Ինչպես տեսնում եմ, բարեկամ, ― ասաց նրան սեղանակիցներից մեկը, ― խմելում դու բոլորին էլ կգերազանցես։

― Իսկ դու կարծում էիր, ― ասաց Պանուրգը, ― որ ես պիտի խմեմ, ինչպես մի ծիտ, և ուտեմ, ինչպես թռչնակ։ Չէ, խնամի, ես դրանցից չեմ։ Ես որքան շատ եմ խմում, այնքան շատ եմ ուզում խմել։ Իմ բնավորությունն էլ այդպես է։

Հյուրերը ծիծաղեցին։

― Սիրելի Պանուրգ, ― ասաց Պանտագրյուելը, ― պատմեցեք մեզ, ինչպե՞ս կարողացաք ձեր գլուխն ազատել տաճկական գերությունից։

― Ուրախությամբ, պարոն, ― ասաց Պանուրգը, ― ես կպատմեմ ձեզ ամեն բան, ինչպես եղել է, և թող աստծու պատժին արժանանամ, եթե պատմածներիս մեջ մի սուտ խոսք լինի։ Այդ ավազակ թուրքերը վճռեցին ինձ գործածել որպես խորովածացու։ Նրանք նախ ինձ ծակծկեցին և ծակերի մեջ ճարպ դրեցին, որպեսզի յուղալի լինեմ, հետո անցկացրին շամփուրին և սկսեցին խորովել կրակի վրա։ Ես հենց այն է, պատրաստվում էի հրաժեշտ տալ կյանքին, երբ հանկարծ նկատեցի, որ խոհարարի քունը տանում է։ Այն ժամանակ ես ատամներովս մի խանձող բարձրացրի և շպրտեցի ինձ տանջողի գոգը։ Երկրորդ խանձողը ես խրեցի հարդե ներքնակի մեջ։ Հարդը բոցավառվեց և վառեց անկողինը։ Անկողնուց կրակն անցավ հատակին, և ամբողջ սենյակը լցվեց ծխով։ Բայց ամենալավն այն էր, երբ տեսա, որ ինձ տանջող խոհարարը այրված ծնկներով աթոռից վեր թռավ, վազեց պատուհանի մոտ ու ամբողջ ուժով գոռաց․

― Դայլ բարո՜տ, դայլ բարո՜տ, որ մեր լեզվով նշանակում է հրդե՜հ, հրդեհ։

Դրանից հետո նա կտրատեց այն պարանը, որով ես կապված էի, և դուրս թռավ սենյակից։ Բայց նրա ետևից հասավ փաշան՝ այդ տան տերը։ Փաշան իմ միջից դուրս քաշեց շամփուրը և նրանով տեղնուտեղն սպանեց ինձ տանջողին։

Երբ շամփուրն ինձանից հանեցին, ես վայր ընկա և ցավ զգացի, թեև ոչ այնքան խիստ։ Դրա պատճառն այն էր, որ իմ մարմնի մեջ մտցրած ճարպն ինձ գիրացրել ու հաստացրել էր, հետևապես վայր ընկնելուց ստացած հարվածը ինձ համար այնքան էլ զգալի չեղավ։

Բայց հենց նոր էի ոտքի կանգնել, երբ մի նոր փորձանք եկավ գլխիս։ Այս մեր փաշան, երբ տեսավ, որ իր բոցավառված տունը ամբողջապես այրվում է, աղաչանքով, պաղատանքով դիմեց բոլոր սատանաներին և օգնության էր կանչում սատանաների մեծավորին։ Այդ որ լսեցի, սիրտս սաստիկ դող ընկավ։ Սատանաների մեծավորը որ գար, իմ բանը պրծած էր։ Ինձ արդեն կիսով չափ խորովել էին, մարմինս էլ ամբողջապես ճարպապատել։ Իսկ այդ անիծված սատանաները, ինչպես հայտնի է, ճարպի սաստիկ սիրահար են։

Բարեբախտաբար, սատանաների մեծավորը չեկավ։ Փաշան հուսահատությունից որոշեց վերջ տալ իր կյանքին, իր սրտի մեջ կոխելով շամփուրը։ Փաշան դեմ տվեց շամփուրն իր կրծքին, բայց շամփուրը բութ էր և չէր կարողանում ծակել իր տիրոջ կուրծքը։ Նա ամբողջ ուժով հուպ էր տալիս, բայց նրա ջանքերն ապարդյուն էին անցնում։ Այն ժամանակ մոտեցա նրան ու ասացի․

― Պարոն այլակրոն, դուք միայն իզուր տեղը ժամանակ եք կորցնում։ Այդ շամփուրով ծակել չի կարելի։ Կուզեք ես ձեզ մի րոպեում սպանեմ, և այնպես, որ դուք նույնիսկ ոչ մի ցավ չզգաք։ Հավատացեք ինձ, որ ես շատերի կյանքին եմ այդպես վերջ տվել, և նրանք իրենց հիանալի են զգացել։

― Իմ բարեկամ, ― ասաց ինձ փաշան, ― խնդրում եմ, սպանեցեք ինձ, բայց որքան կարելի է շուտ։ Որպես պարգև դու կարող ես վերցնել իմ շքեղ վարտիքը։ Նրա մեջ հինգ հարյուր ոսկի կա կարած և մի քանի հրաշալի ադամադ։

― Իսկ այժմ որտեղ են այդ ադամանդները, ― հարցրեց Էպիտեմոնը։

― Ավա՜ղ, ― հոգոց հանելով պատասխանեց Պանուրգը, ― նրանք այժմ շատ հեռու տեղ են, կարճ ասած՝ այնտեղ, որտեղ անցյալ տարվա ձյունն էր։ Դուք ինձ հասկանո՞ւմ եք։

― Խնդրում եմ շարունակեք ձեր պատմությունը, ― ասաց Պանտագրյուելը։ ― Դուք ինչպե՞ս սպանեցիք փաշային։

― Հավատացնում եմ ձեզ, ― ասաց Պանուրգը, ― ասածներիս մեջ մի ավելորդ կամ սուտ խոսք չկա։ Ես նրա ձեռքերը կապեցի, անցկացրի շամփուրի վրա և թողեցի, որ կրակի վրա խորովվի ապխտած ձկան պես։ Հետո վերցրի նրա քսակն ու պատից կախ արած փոքրիկ տեգը և սենյակից դուրս թռա։ Ա՜խ, եթե իմանայիք, ինչպես էր ցավում իմ խորոված ուսը։

Փողոցը լիքն էր մարկանցով։ Բոլորը վազում էին դեպի հրդեհը՝ ձեռքներին բռնած ջրով լիքը տակառ, դույլ, կաթսա։ Երբ տեսան, որ ինձ կիսով չափ խորովել են, մեղքները եկա, և ամբողջ ջուրը թափեցին վրաս։ Այդ բանը շատ է ընդունված տաճիկների մեջ։ Ջուրն ինձ թարմացրեց։ Առհասարակ տաճիկ ժողովուրդը շատ լավ ժողովուրդ է։ Նրանք ինձ կերակրեցին և ոչ մի վատ բան չարեցին։ Միայն մի անպիտան տաճիկ իմ մարմնի միջից դուրս էր տալիս ճարպը, բայց ես այնպես խփեցի այդ սրիկայի ձեռքին, որ նա իսկույն չքացավ։

Մինչ տաճիկներն զբաղված էին ինձնով, հրդեհն անցավ հարևան տները։ Հրդեհը բռնել էր արդեն մի ամբողջ թաղ։ Երբ տաճիկները տեսան, որ բանը վատ է, յուրաքանչյուրը վազեց դեպի իր տունը, իսկ ես գնացի դեպի քաղաքի դարպասը։ Բայց հենց նոր էի դուրս եկել դաշտ, մեկ էլ տեսնեմ քաղաքից դուրս են թափվել հարյուր, ― բայց ոչ, ինչ եմ ասում, ― հազար երեք հարյուր տասնմեկ, եթե ոչ ավելի, մեծ թե փոքր շներ։ Երբ շներն իմ խորովված մարմնի հոտն առան, բոլորը միանգամից հարձակվեցին վրաս և, իհարկե, ինձ պատառ֊պատառ կանեին, եթե իմ ճարպկությունը չլիներ։ Այդ ժամանակ ես հիշեցի ճարպի մասին և սկսեցի ճարպը շպրտել շների ոհմակի ուղիղ մեջտեղը։ Շները հարձակվեցին ճարպի վրա և ինձ հանգիստ թողեցին, ես էլ, իհարկե, նրանց թողեցի։ Այդպես ահա ես ուրախ ու զվարթ ազատվեցի գերությունից։ Կեցցե՜ շամփուրով խորովածը։


Գլուխ IV

Պանուրգի վարքն ու սովորությունները


Պանուրգը միջահասակ էր, ոչ շատ բարձր և ոչ էլ շատ ցածր։ Նրա քիթը արծվաքիթ էր, մի փոքր կեռ, ածելու կոթի նման։ Նա թեև երեսունհինգ տարեկան էր, բայց նրա պես կռվարար ու կերուխումի սիրահար մարդ չկար ամբողջ Փարիզում։ Ուշքն ու միտքը շարունակ ուրիշների գլխին զանազան խաղեր խաղալն էր։ Առանձնապես նա սիրում էր կատակի առարկա դարձնել պահակներին ու պահապաններին։

Երեկոները նա հավաքում էր մի քանի երիտասարդ տղաների, խմացնում էր նրանց ու հետը տանում ճամփի խաչմերուկը։ Գալիս էին նրանք այնտեղ և սպասում, մինչև որ լսվում էր գիշերային պահակախմբի մոտենալը։ Պանուրգը գիտեր, թե երբ է այդտեղից անցնելու պահակախումբը։ Ինչպե՞ս էր նա այդ իմանում։ Շատ հասարակ ձևով։ Դնում էր իր սուրը գետնին, ականջը կպցնում սրին ու լսում։ Եթե սուրը զրնգում էր, դա հաստատ նշան էր, որ պահակախումբը մոտենում է։ Այն ժամանակ մեր տղաները բռնում էին մի բեռնասայլ, մի քանի անգամ առաջ ու ետ շարժում, հետո որքան ուժ ունեին հրում փողոցն ի վար, ուղիղ պահակների դեմ։ Պահակները խոզերի պես գլորվում էին ցեխի մեջ, իսկ մեր չարաճճիների ուզածն էլ հենց այդ էր։ Արեցին, պրծան՝ իսկույն փախչում, ծլկում էին, թե կարող ես, գտիր։

Պանուրգը երբեմն այսպիսի բաներ էր անում։ Մի տեղից քիչ վառոդ էր ճարում, շաղ էր տալիս այն ճանապարհի վրա, որով պիտի անցնեին պահակները։ Հենց որ պահակները մոտենում էին, Պանուրգը վառոդը վառում էր։ Պահակները վախից փախչում էին, իսկ կրակը գալարվելով հետևում էր նրանց, այրում նրանց ոտները, իսկ Պանուրգի բոլորովին փույթը չէր։

Պանուրգը գիտնական աստվածաբաններին նույնպես չէր սիրում։ Դրանց նա ամենևին դադար չէր տալիս։ Մեկի գլխարկի վրա թրիք էր դնում, մյուսի վերարկուից աղվեսի պոչ էր կապում։

Նրա բաճկոնը քսանվեց մեծ ու փոքր գրպան ուներ, որոնց մեջ ինչ ասես կար։ Մի գրպանում կար կապարաջրով լիքը սրվակ և մի սուր դանակ՝ ուրիշների քսակները կտրելու համար։ Մյուսի մեջ՝ երեժնակի գլուխներ, որոնցով նա խփում էր անցորդներին։ Երրորդի մեջ՝ աբեթ, հրահան և կիզապակի։ Երբ եկեղեցում մի ջերմեռանդ աղոթող էր տեսնում, իր կիզապակու այրող լույսը գցում էր նրա վրա։ Աղոթողը մոռանում էր իր աղոթքը և եկեղեցում դես ու դեն վազվզում, իսկ Պանուրգը պահում էր ապակին, մնում տեղում կանգնած, որպես թե ոչ մի բանից տեղեկություն չունի։

Մի անգամ Պանուրգին շատ սսկված տեսա։ Մտածեցի, որ երևի փող չունի և հարցրի․

― Պանուրգ, տեսնում եմ, որ դուք հիվանդ եք։ Գուցե գրպանի բարակացավո՞վ եք հիվանդ, այն ժամանակ ես կարող եմ առաջարկել ձեզ իմ ունեցած վեց և կես սուն, որոնք չեն իմանում որտեղ խցկվեն։

― Ի՜նչ բան է փողը, ― ասաց Պանուրգը, ― շուտով ինքան ուզենամ, կունենամ։ Մի՞թե չգիտեք, որ ես կախարդական քար ունեմ, որ փողն այնպես է ձգում դեպի ինքը, ինչպես մագնիսը ձգում է երկաթը։ Դուք այն ասեք, չէ՞իք ցանկանա արդյոք ինդուլգենցիա գնել։

― Աստված վկա, ― պատասխանեցի ես, ― ամենևին միտք չունեմ մեղքերս քավելու։ Սակայն եթե ինդուլգենցիան մի դենիեից թանկ չէ, այն ժամանակ դեմ չեմ, գնանք։

― Որ այդպես է, ինձ մի դենի պարտք տվեք, ես պատրաստ եմ ձեզ հետ գնալու, ― ասաց Պանուրգը։

Մենք ճանապարհ ընկանք դեպի Գերվասիա եկեղեցին, և ես առաջին պատահած վարդապետից գնեցի ամենաէժան ինդուլգենցիան։ Ինչ վերաբերում է Պանուրգին, նա իր համար ինդուլգենցիաներ էր գնում բոլոր վարդապետներից, և շուտով ունեցավ մի մեծ կույտ այդ թղթերից։

Այնուհետև մենք գնացինք Աստվածամոր տաճարը, սուրբ Հովհաննես եկեղեցին, սուրբ Անտոնիոս եկեղեցին և մնացած բոլոր եկեղեցիները, որտեղ ինդուլգենցիա էր վաճառվում։ Ես այլևս ոչինչ չէի գնում, իսկ Պանուրգը համբուրում էր բոլոր մասունքները և ամեն տեղ ինդուլգենցիաներ էր գնում։

Վերադառնալիս Պանուրգը ինձ քաշեց տարավ գինետուն և ցույց տվեց տասներկու հատ փողով լիքը քսակներ։

― Տեր իմ աստվա՜ծ, ― զարմացած ասացի ես, ― որտեղի՞ց է այդքան հարստությունը։

― Այս հարստությունը, ― ասաց Պանուրգը, ― իմ ձեռքն է անցել վարդապետներից։ Չէ՞ որ ես ձեզ ասում էի, որ շուտով որքան ուզեմ դրամ կունենամ։ Նկատո՞ւմ էիր արդյոք, որ ամեն անգամ գանձանակի մեջ գցում էի մի֊մի դենի։

― Ոչ, չեմ նկատել, ― ասացի ես։

― Այ, բանն էլ հենց այդ է, ― ծիծաղելով ասաց Պանուրգը։ ― Ես այնպիսի ճարպկությամբ եմ կատարում այդ գործը, որ ինդուլգենցիան ծախողին թվում է, որ ավելի մեծ փող եմ գցել գանձակը, հետևապես ձախ ձեռքով վերցնում եմ մանր փողեր՝ մեկ, երկու, և ինչքան քեֆս ուզում է դենի։ Եվ բոլոր եկեղեցիներում ես այդպես եմ վարվում։

― Բայց, սիրելի Պանուրգ, ձեր արածը գողություն է։

― Ով գիտի, ― ծիծաղեց Պանուրգը, ― իսկ դուք կարծում եք, որ վարդապետները այդ փողերը արդար աշխատանքո՞վ են դատում։ Սխալվում եք։

― Բացի այդ, ― ավելացրեց Պանուրգը, ― պետք է իմանաք, որ այդ վարդապետների հետ ես չվերջացրած հաշիվներ ունեմ։ Դուք, երևի, չգիտեք, որ ես Սեքստոս պապին բժշկել եմ չարորակ ուռուցքից։ Այդ ուռուցքը ամբողջ կյանքում տանջել է նրան և քիչ էր մնում նա դրանից բոլորովին կաղանար։ Այդ բժշկության համար պապն ինձ պարգևատրեց տարեկան հազար հինգ հարյուր ֆրանկ թոշակով։ Ահա այդ թոշակն է, որ ինքս ինձ վճարում եմ իմ սեփական ձեռքով։ Կուզեք հավատացեք, կուզեք մի հավատացեք, բայց այդ դրամները ինձ շատ ու շատ պետք կգան։


Գլուխ V

Այն մասին, թե ինչպես մի անգլիացի Պանտագրյուելին բանավեճի է հրավիրում


Եվ ահա մի օր Պանտագրյուելը որոշեց ստուգել իր գիտելիքները։ Այդ նպատակով նա հրամայեց բոլոր փողոցների խաչմերուկներում կախել իր թեզերը գիտության ամենակնճռոտ հարցերի մասին։ Այդ եղանակով Պանտագրյուելը բանավեճի էր հրավիրում քաղաքի բոլոր գիտնականներին ու իմաստուններին։

Առաջին բանավեճը տեղի ունեցավ Դյու Ֆեր փողոցում։ Պանտագրյուելը դուրս եկավ բոլոր դեկանների,[46] մագիստրների[47] ու ճարտասանների դեմ և բոլորին լեզվակոխ արեց։

Երկրորդ բանավեճը սարքեցին Սորբոնում աստվածաբանների դեմ։ Բանավեճը տևեց մի շաբաթ, և այդ բանավեճին ներկա էին լինում թագավորի պալատականները, բոլոր դիվանատների պետերը, խորհրդականները, քահանաները։ Եվ պետք է ասել, որ դրանց մեծամասնությունը վարպետ վիճաբանողներ և գրագետ մարդիկ էին։ Բայց, չնայած նրանց բծախնդրությանը, Պանտագրյուլը բոլորին լեզվակոխ արեց ու ապացուցեց, որ նրանք իր համեմատությամբ դմբոներ ու տխմար արարածներն են։

Դրանից հետո ամբողջ քաղաքը Պանտագրյուելի զարմանալի գիտուն մարդ լինելու մասին էր խոսում։ Նույնիսկ լվացարարները, խոհարարուհիներն ու աման լվացողները մատով էին ցույց տալիս նրան ու միմյանց ասում․

― Տեսեք, այդ նա է։

Այդ ժամանակ մի գիտնական մարդ՝ Տոումաստ[48] անունով, որի ականջին էր հասել Պանտագրյուելի զարմանահրաշ գիտության և փառքի մեծ համբավը, Անգլիայից եկավ տեսակցելու և խոսելու նրա հետ, որպեսզի իմանա, իսկապե՞ս Պանտագրյուելը այդպիսի մեծ գիտնական է, ինչպես խոսում են նրա մասին։ Պանտագրյուելին ներկայանալիս նա մնաց ապշած, տեսնելով նրա արտասովոր հասակը։ Բայց շուտով ուշքի եկավ և արտասանեց հետևյալ ճառը։

― Պարոն, ձեր զարմանալի իմաստության համբավը հասել է մինչև Անգլիայի ափերը, և այդ օրվանից սկսած ոչ մի անգլիացի իմաստուն այլևս հանգիստ քուն չունի։ Բոլորի փափագն է տեսնել ձեզ, որ գիտության մի նոր լուսատու աստղ եք դարձել։ Բոլորի ցանկությունն է սովորել ձեզնից բարոյական իմաստություն։ Ահա ես էլ, լսելով ձեր զարմանալի գիտության մասին, թողեցի հայրենիքս, եկա այստեղ, որպեսզի ձեզ հետ խոսեմ մի քանի կնճռոտ հարցերի մասին։ Եթե դուք լուծեք այդ հարցերը, այն ժամանակ թե՛ ես և թե՛ իմ ամբողջ ցեղը սերնդից սերունդ կլինենք ձեր հավատարիմ ստրուկները։ Մի խոսքով, ― շարունակեց Տոումաստը, ― ես ձեզ հրավիրում եմ մի մեծ բանավեճի, որին պետք է ներկա լինեն այս քաղաքի բոլոր գիտնականները։ Եվ ահա թե ինչ ձևով կցանկանայի վարել այդ բանավեճը։ Մեկս մյուսին պատասխանելիս չպետք է երկար ճառեր արտասանենք, ինչպես անում են այստեղի խելոքները։ Նույնիսկ չպետք է բարձր ոճով արտասանություններ անենք և վիճելիս զանազան թվեր մեջ բերենք։ Մենք ոչ մի խոսք չպետք է արտասանենք։ Մեր քննելիք հարցերը այնքան դժվար են, որ դրանք, միևնույն է, ոչ մի խոսքով չի կարելի արտահայտել։ Մենք միմյանց հետ պետք է խոսենք նշաններով։ Դա ամենալավ ձևը կլինի մեր բանավեճի։ Ուրեմն, եթե հաճելի է ձերդ հոյակապությանը, մենք վաղը միմյանց կհանդիպենք առավոտյան ժամը յոթին Նավարայի[49] մեծ դահլիճում։

― Պարո՛ն, ― պատասխանեց Պանտագրյուելը, ― ես մեծ սիրով կկատարեմ ձեր խնդիրը, որքան ուժերս կներեն։ Եվ թեպետ ավելի շուտ ես ձեզնից պետք է սովորեմ, քան դուք ինձնից, բայց քանի որ դուք ինձ հետ համաձայն չեք, այդ ժամանակ մենք միասին կքննենք այդ հարցը և կպարզենք մեր տարակուսանքները։ Ես էլ սրտանց ուրախ եմ, որ մենք նշաններով պետք է խոսենք և ոչ թե խոսքերով։ Այն ժամանակ գոնե մեզ ոչ ոք չի հասկանա և մեզ չի խանգարի տխմար ծափահարություններով։ Այդպես ուրեմն, վաղը ես կգամ բանավեճի։ Միայն մի բան եմ խնդրում ձեզնից՝ զուր տեղը չվիճել և աղմուկ չբարձրացնել։ Մենք չենք փափագում մարդկանց հավանությանն արժանանալու, այլ ձգտում ենք միայն զուտ ճշմարտության։

― Պարո՛ն, ― ասաց Տոումաստը, ― շնորհակալ եմ ձեր բարեհաճ համաձայնության համար։ Մնաք բարով։

― Մնաք բարով, ― պատասխանեց Պանտագրյուելը։

Դուք, այս ճշմարիտ պատմության ընթերցողներդ, դժվար հասկանաք, թե ինչպիսի հուզմունքով անցկացրին այդ գիշերը Պանտագրյուելն ու Տոումաստը։ Գոնե ինքը Տոումաստը խոստովանել էր այն հյուրանոցի սպասավորին, որտեղ իջևանել էր, թե ամբողջ գիշերը դողացրել է, ինչպես դողէրոցքի ժամանակ։

― Կարծես Պանտագրյուելը կոկորդիցս բռնած խեղդում է ինձ, ― ասել է Տոումաստը։ ― Խնդրում եմ մի քիչ սառը ջուր տվեք ինձ, որ ուշքս տեղը գա։

Գալով Պանտագրյուելին պետք է ասել, որ նա ամբողջ գիշերը նստած գրքեր էր կարդում, այնպես որ վերջ ի վերջո Պանուրգն ասաց նրան․

― Տեր իմ, դեն գցեք գրքերը և գնացեք քնելու։ Այդքան պարապելուց դուք անպատճառ կհիվանդանաք։ Մի քիչ գինի խմեք և անհոգ ու հանգիստ պառկեք։ Ամենևին մի անհանգստացեք, վաղը ես ինքս կվիճաբանեմ այդ խելոքի հետ և նրա քիթը բռնած ման կածեմ։

― ԻՆչ եք ասում, Պանուրգ, իմ սիրելի բարեկամ, ― ասաց Պանտագրյուելը։ ― Տոմաստը շատ գիտուն մարդ է, ինչպես կարող եք դուք նրան հաղթել։

― Դա իմ գործն է, ― ասաց Պանուրգը։ ― Հավատացեք, որ այդ մեծախոսի հախիցը կգամ և բոլորի առաջ նրան ծաղրի առարկա կդարձնեմ։

Ամբողջ գիշերը Պանուրգը թուղթ էր խաղում մանկլավիկների հետ և քիչ էր մնում, որ իր վարտիքի կոճակներն էլ տարվի։ Իսկ երբ լուսացավ, արթնացրեց Պանտագրյուելին, և նրանք երկուսով գնացին Նավարայի դահլիճը՝ բանավեճն սկսելու։


Գլուխ VI

Այն մասին, թե ինչպես Պանուրգը խայտառակում է անգլիացի գիտնականին


Բանավեճը լսելու էր եկել ամբողջ Փարիզը։

― Այս անգամ, ― ասում էին փարիզեցիք, ― Պանտագրյուելի բանը բուրդ է։ Ոչ մի նշանակություն չունի, որ մինչև այժմ նա հաղթող է հանդիսացել։ Տոումաստն էլ պակաս չի, նա գիտի թե իրեն ինչպես պետք է պաշտպանի։

Հենց որ Պանտագրյուելն ու Պանուրգը դահլիճ մտան, բոլոր գրչակիցները, մագիստրները ու դպրոցականները իրենց սովորության համաձայն սկսեցին բարձր ծափահարել։

― Մի աղմկեք, գրողի տարածներ, ― որոտաձայն գոչեց Պանտագրյուելը, ― եթե շարունակեք աղմկել, ձեր հիմար գլուխները կթռցնեմ։

Այս որ ասաց, զարմանքից բոլորի բերանը բաց մնաց։ Շատերը մինչև անգամ վախենում էին հազալ։

Այդ ժամանակ Պանուրգն առաջ անցավ և ասաց անգլիացուն․

― Ողորմած պարոն, ինչո՞ւ եք դուք եկել այստեղ, մեզ հետ վեճի բռնվելո՞ւ, թե իմ տիրոջից՝ Պանտագրյուելից իսկական իմաստություն սովորելու։

― Ողորմած տեր, ― պատասխանեց Տոումաստը, ― ես ոչ մի ցանկություն չունեմ ավելորդ հակաճառություններ անելու։ Ես ցանկանում եմ միայն մի քանի կասկածելի հարցերի պատասխանները ստանալ։

― Այն ժամանակ, ես, նվաստս, ― ասաց Պանուրգը, ― իմ ուսուցիչ պարոն Պանտագրյուելի համեստ աշակերտս, հանձն եմ առնում փարատել ձեր բոլոր կասկածները։ Թող պարոն Պանտագրյուելը լինի մեր նախագահը, իսկ մենք զբաղված կլինենք մեր գործով։ Ընդունո՞ւմ եք իմ առաջարկը։

― Միանգամայն համաձայն եմ, ― պատասխանեց Տոումաստը, ― ուրեմն սկսենք։

Եվ ահա կատարյալ լռության մեջ անգլիացին ձեռքերը վեր բարձրացրեց և մատները իրար կպցնելով պտղունց կազմեց, հետո մատները չռեց, բարձր ծափ զարկեց և ձեռքերը առաջ մեկնեց, կարծես Պանուրգից մի բան էր աղերսում։

Ի պատասխան դրան Պանուրգը մեծ մատը քթի ծակը խոթեց, իսկ մնացած մատները արագությամբ շարժեց օդի մեջ։

― Իսկ եթե դուք․․․ ― ասաց անգլիացին։

― Ներեցեք, ― ընդհատեց նրան Պանուրգը։ ― Լռեցեք, պարոն։

Այն ժամանակ անգլիացին այսպիսի մի նշան արեց՝ մատները ծալեց, բռունցք կազմեց, ձախ ձեռքը վեր բարձրացրեց և հետո աջ ձեռքի մեծ մատը կպցրեց ձախ ձեռքի ճկույթին։

Այդ ամենևին չզարմացրեց Պանուրգին։ Նա հանեց գրպանից մի կտոր եզան կողոսկր և փայտի երկու փոքրիկ կտոր։ Փայտի կտորները սեղմեց մատների արանքում և սկսեց դրանք չխկչխկացնել, ուրախ դեմքով նայելով անգլիացուն։

Փարիզեցիք այնպես կարծեցին, որ Պանուրգը բրետոնացի բորոտների ծաղրն է անում, որոնք նույնպես չխկչխկացնում են իրենց չխկչխկանները։ Գուցե Պանուրգի կողմից դա մի ակնարկ էր, թե անգլիացին բորոտ է։

Սակայն անգլիացուն այդ ամենևին չվախեցրեց։ Բռունցքները նա դեմ արեց Պանուրգի դեմքին ու միմյանց խփեց։

Պանուրգն առանց ոչ մի խոսք ասելու մատներից թզանշանի պես մի բան կազմեց և այդ նշանը ցույց տվեց անգլիացուն։

Անգլիացին գունատվեց մեռելի պես և շարժեց մատները որպես ձկան լողակներ։

Այն ժամանակ Պանուրգը ծափ տվեց, փչեց իր մատների վրա և կզակն առաջ մեկնած՝ հայացքը սևեռեց անգլիացու վրա։

Փարիզեցիք ոչինչ չէին հասկանում այդ նշաններից, սակայն այժմ գուշակեցին, որ Պանուրգը կարծես հարցնելիս լինի անգլիացուն՝ «Դե, հիմա ինչ կասես»։

Եվ իսկապես, Տոումաստը քրտնակոխ եղավ և խոր մտածմունքի մեջ ընկավ։ Վերջապես նա կարծես մի բան հասկացավ, երկու ձեռքի մատները միմյանց մեջ անցկացրեց և այդպես որքան կարողացավ ձեռքերը վեր բարձրացրեց։

Որպես պատասխան Պանուրգը մեծ մատով շոշափեց իր ծնոտը և բերանը բացուխուփ անելով ատամները բարձր չխկչխկացրեց։

Տոումաստը սաստիկ հուզված՝ տեղից վեր թռավ։ Քրտինքը թափվում էր նրա ճակատից, աչքերը շաղվել էին։ Նա աջ ձեռքը վեր բարձրացրեց, աջ ձեռքի մատներից պտղունց կազմեց, իսկ ձախ ձեռքը դրեց կրծքին և աղերսական հայացք ձգեց Պանուրգի վրա։

Պանուրգը բռնեց իր վարտիքը և որքան ուժ ուներ թափահարեց։

Տոումաստը թշերն ուռցրեց, կարծես ուզում էր փչել և փամփշտիկ արձակել։

Դրան էլ Պանուրգը պատասխանեց նրանով, որ բերանը կիսաբաց արեց, ապա ձեռքով բերանին խփեց, որից առաջանում էր մի տեսակ խուլ ձայն։

― Հա, հասկանում եմ, իսկ սրան ինչ կասեք, ― ասաց Տոումաստը, և լեզուն կախ գցելով, սատկող այծի պես աչքերը պտտտեցրեց։

Այն ժամանակ Պանուրգը երկու կողմից ցուցամատները բերանը կոխելով ձգեց մինչև ականջները։ Հետո բութ մատներով սեղմեց կոպերը և այլանդակորեն ծամածռված ռեխ ցույց տվեց Տոումաստին։

Տոումաստը այդ որ տեսավ, գլխարկը վերցրեց, քաղաքավարի շնորհակալություն հայնտեց Պանուրգին և դառնալով դեպի ժողովականները, ասաց․

― Մեծարգո պարոններ, դուք մի աննման գանձ ունեք ձեզ մոտ։ Այդ գանձը պարոն Պանտագրյուելն է, որի համբավը ինձ բերեց այստեղ Անգլիայի խորքերից։ Պետք է խոստովանեմ, որ մինչև այժմ թվում էր, թե մարդիկ չափազանցության մեջ էին ընկնում, երբ անչափ գովում ու գովաբանում էին պարոն Պանտագրյուելի զարմանալի գիտնական լինելը։ Բայց այժմ տեսնում եմ, որ նրանք ոչ թե չափազանցում էին, այլ ընդհակառակը՝ սաստիկ նսեմացնում էին նրա արժանիքը։ Հենց այս րոպեիս նրա աշակերտը հրաշալի կերպով լուծեց այն բոլոր կնճռոտ հարցերը, որ ես նրան առաջարկում էի և իմ աչքի առաջ բաց արեց իմաստության մի այնպիսի անդունդ, որ ես մնացի բոլորովին հիացած։ Եվ եթե այդ կարողացավ անել նրա աշակերտը, հապա իմաստության ինչպիսի՜ գանձեր պիտի ցույց տար ինձ ինքը ուսուցիչը։ Ըստ երևույթին, նրա գիտությունը աննկարագրելի մի բան է։ Ժամանակին այսօրվա մեր բանավեճի մասին մի մեծ հատոր գիրք կգրեմ։ Այդ գրքից դուք կիմանաք, թե ինչպիսի խորիմաստ հարցերի մասին էր այսօրվա մեր խոսակցությունը։ Իսկ այժմ հայտնում եմ իմ շնորհակալությունը ինձ արած պատվի համար և սրանով վերջացնում եմ իմ խոսքը։

Բանավեճից հետո Պանտագրյուելը շքեղ ճաշկերույթ սարքեց և փառավորապես հյուրասիրեց Տոումաստին։ Ախ, եթե միայն դուք իմանայիք, ինչպե՜ս էին խցանները դուրս թռչում շշերի բերաններից, ինչպե՜ս էին շշերը ձեռքից ձեռք անցնում, ինչպիսի՜ գոռում֊գոչումով էին հյուրերն ասում․ «Էյ, դու, մանկլավիկ, այսինչ բանը դեսը բեր, լցրու, գրողի տարած, լիքը լցրու բաժակները»։

Իսկ ինչ վերաբերում է այն նշաններին, որոնցով խոսում էին բանավեճի ժամանակ, ես իհարկե կարող էի բացատրել ձեզ նրանց իմաստը, բայց ասում են, որ Տոմաստը այդ նշանների մասին Լոնդոնում մի ամբողջ գիրք է հրատարակելու։ Երբ այդ գիրքը լույս կտեսնի, դուք ինքներդ կկարողանաք կարդալ և հանգամանորեն ամեն բան իմանալ։ Իսկ մինչ այդ ավելի լավ է, որ ես լռեմ։


ԳլուխVII

Այն մասին, թե ինչպես Պանուրգը մտադրվում է ամուսնաալ


Մյուս օրը Պանուրգը զուգված֊զարդարված եկավ Պանտագրյուելի մոտ։

― Ի՞նչ է պատահել, Պանուրգ, ― հարցրեց Պանտագրյուելը, ― ինչո՞ւ ես այդպես զուգվել։

― Սատանա է մտել մեջս, ― ասաց Պանուրգը, ― ուզում եմ ամուսնանալ։

― Լավ եք անում, ― նկատեց Պանտագրյուելը, ― ուրախ եմ, թեև ճիշտն ասած, ոչ այնքան, որ ուրախությունից խելքս թռցնեմ։

― Բանն էլ հենց դրանում է, ― ասաց Պանուրգը, ― ով գիտի, թե ինչ տեսակ կին կլինի առածս։ Եթե բարի կին լինի, լավ, իսկ եթե բարի չլինի, ի՞նչ անեմ այն ժամանակ։

― Այո, դրա մասին պետք է մտածել, ― ասաց Պանտագրյուելը։

― Իսկ դուք ի՞նչ խորհուրդ կտաք, ― հարցրեց Պանուրգը։

― Եթե դուք հաստատ վճռել եք ամուսնանալ, ձեզ հակառակը համոզելը անօգուտ գործ կլինի, ― ասաց Պանտագրյուելը։

― Ասենք, այդպես է, բայց ես, այնուամենայնիվ, չէի ցանկանա ամուսնանալ առանց ձեր բարի խորհրդի, ― ասաց Պանուրգը։

― Համաձայն եմ, ― ասաց Պանտագրյուելը, ― խորհուրդ եմ տալիս ամուսնանալ։

― Բայց եթե դուք կարծում եք, որ լավը չամուսնանալն է, չեմ ամուսնանա, ― ասաց Պանուրգը։

― Այն ժամանակ մի ամուսնացեք, ― ասաց Պանտագրյուելը։

― Լավ, ― ասաց Պանուրգը, ― բայց մի՞թե դուք կամենում եք, որ ամբողջ կյանքումս կին չունենամ։ Չէ՞ որ մենակ մարդը երբեք այնպես բախտավոր չի լինում, ինչպես ամուսնացած մարդը։

― Եթե այդպես է, այն ժամանակ, ի սեր աստծո, ամուսնացեք, ― պատասխանեց Պանտագրյուելը։

― Իսկ եթե իմ կինը անպիտան կին լինի՞։ Չէ՞որ այն ժամանակ ամենադժբախտ մարդը կլինեմ աշխարում, ― ասաց Պանուրգը։

― Կնշանակի՝ չպետք է ամուսնանաք, ― ասաց Պանտագրյուելը։

― Իսկ եթե ես ինձ համար մի ազնիվ կին ընտրե՞մ, ― հարցրեց Պանուրգը։

― Այն ժամանակ, իհարկե, ամուսնացեք, ― ասաց Պանտագրյուելը։

― Բայց ես լսել եմ, ― ասաց Պանուրգը, ― որ բոլոր ազնիվ կանայք ծեծում են իրենց ամուսիններին։ Մի՞թե իմ կինն էլ ինձ կծեծի։ Այդ կատարյալ խայտառակություն կլինի։

― Որ այդպես է՝ մի ամուսնացեք, ― ասաց Պանտագրյուելը։

― Լա՛վ, ― ասաց Պանուրգը, ― իսկ եթե ես հիվանդանամ, ինձ ո՞վ կխնամի։ Չէ, առանց կնոջ բանս վատ կլինի։ Շան պես կսատկեմ և ինձ օգնող չի լինի։

― Դե, այն ժամանակ, ի սեր աստծո, ամուսնացեք, ― ասաց Պանտագրյուելը։

― Գիտեք, տեր իմ, ձեզ հասկանալը այնքան էլ հեշտ բան չի, մեկ ասում եք ամուսնացեք, մեկ՝ մի ամուսնացեք։

― Որովհետև ձեր հարցերի մեջ այնքան «իսկ եթե և եթե որ» կա, որ ես անկարող եմ ձեզ որևէ դրական խորհուրդ տալ, ― ասաց Պանտագրյուելը։ ― Ամեն բան նրանից է կախված, թե ինչ տեսակ կին կլինի ձեր ընտրածը։ Եթե լավ կին լինի, ամուսնացեք, ամուսնությունը լավ բան է։

― Գուցե և այդպես է, ― ասաց Պանուրգը, ― սակայն պետք է խոստովանեմ, ես նույնիսկ չեմ լսում, ինչի՞ մասին եք խոսում։ Սոված փորը խուլ է լինում։ Կես ժամ հետո ճաշ կտրվի, քաղցից գլուխս շշմել է։ Գնանք ճաշելու, սուրբ հայր Ժան։ Առաջ բացի վարդապետներից ու կանոնիկոսներից շատ քիչ մարդ էր ճաշում։ Այն էլ պետք է ասենք, որ նրանք ուրիշ բան ու գործ չունեն, նրանց համար ամեն օր տոն էր։ Դա դու ինձնից լավ գիտես, սուրբ հայր Ժան։ Գնանք ուրեմն, սիրելի բարեկամ, ի սեր բոլոր սատանաների, գնանք։ Իմ ստամոքսը քաղցից շան պես հաչում է։ Նրա բերանը որևէ ապուր գցենք, որ հանգստանա։ Գիտեմ, դու ավլի սիրում ես թանձր, յուղալի ապուր մեջը «հողագործի» մի մեծ կտոր։

― Հասկանում եմ, ինչ ես ուզում ասել, ― պատասխանեց հայր սուրբ Ժանը, ― դու էլ ես սկսել վանքերում ընդունված լեզվով խոսել։ Վանքերում «հողագործ» են անվանում այն եզանը, որը մի ժամանակ վար է արել։ Այդպիսի մի «հողագործը» բավական է ամբողջ միաբանությանը հրաշալի շիլայով կերակրելու համար։ Պետք է ասեմ, որ մեր վանքերում բոլորս հետևում ենք հնուց մնացած մի սովորության՝ յուրաքանչյուր պատարագից առաջ մտնում ենք «մատուռը», այսինքն ավելի հասարակ լեզվով ասած՝ վանքի խոհանոցը։ Խոհանոցում խնդրում, աղաչում ենք խոհարարներին շտապ կրակ անել կաթսաների տակ և տավարի միսը եփել։ Դե գիտես էլի, որ յուրաքանչյուր վարդապետ գլխավորապես մի հոգս, մի ցանկություն ունի միայն՝ լավ ուտել։ Վարդապետը հենց դրա համար էլ ապրում է աշխարհում, որ ինչքան քեֆն ուզում է ուտի։ Դեհ, գնանք, Պանուրգ։

― Այ հիմա ես քեզ հասկացա, վանական սատանա, ― բացականչեց Պանուրգը, ― գնանք ուրեմն նախ խոհանոց, տեսնենք ճաշն ինչ վիճակում է։ Ցտեսություն, պարոններ։ Գնանք։


ԳլուխVIII

Այն մասին, թե ինչպես է Պանուրգը խորհրդակցում Պանզուի[50] գուշակուհու հետ


Ճաշից հետո Պանտագրյուելը իր մոտ կանչեց Պանուրգին և ասաց․

― Ինչպես տեսնում եմ, Պանուրգ, դուք դեռ չգիտեք, պիտի ամուսնանա՞ք, թե ոչ։ Լսեցեք, ինչ եմ ասում։ Ասում են, Պանզուում, մեզանից ոչ հեռու, ապրում է մի պառավ կախարդ, որը գուշակում է ապագան և զանազան իմաստուն խորհուրդներ է տալիս։ Էպիտեմոնին վերցրեք և գնացեք նրա մոտ։ Տեսնենք, նա ձեզ ինչ խորհուրդ կտա։

Հետևյալ օրը Պանուրգն ու Էպիտեմոնը ճանապարհ ընկան։ Նրանց ճամփորդությունը տևեց երեք օր։ Չորրորդ օրը նրանց ցույց տվեցին կախարդուհու տունը։ Կախարդուհին ապրում էր սարի գագաթին, ծխից սևացած մի փոքրիկ հյուղակում։ Հյուղակը ծածկված էր ծղոտով, իսկ նրա վերևը սոսափում էր բարձր ու սաղարթախիտ թխկի։

Նրանք դուռը հրեցին ու ներս մտան հյուղակը։ Օջախի մոտ նստած էր կեղտոտ ցնցոտիներ հագած մի զառամյալ պառավ։

― Վա՜հ, ― բացականչեց Էպիտեմոնը, ― ազնիվ խոսք, սա կատարյալ կախարդուհի է։

Պառավն իսկապես շատ նման էր կախարդուհու։ Վաղուց արդեն նրա կուզը դուրս էր եկել, աչքերը ջրակալած էին, ատամների հետք անգամ չէր մնացել։ Նա օջախի մոտ նստած եզան հին ոսկորներից ապուր էր եփում։

― Տեսեք ի՜նչ ենք արել, ― ասաց Էպիտեմոնը, ― վախենում եմ, որ դրանից ոչ մի պատասխան չստանանք, որովհետև ամենագլխավորը աչքաթող ենք արել։

― Ես դրա մասին արդեն հոգացել եմ, ― ասաց Պանուրգը, ― իմ որսորդական պայուսակի մեջ մի բան կա պահված։

Այս խոսքերն ասելիս նա խոր գլուխ տվեց պառավին և նրա առաջ դրեց վեց ապխտած լեզու, մի մեծ կճուճ քաշովի, մի շիշ գինի և մի քսակ՝ լիքը նոր ոսկե դրամով։

Այնուհետև նա պատմեց պառավին, թե ինչու համար է եկել և քաղաքավարի խնդրեց մի խորհուրդ տալ իրեն՝ ամուսնանա, թե ոչ։

Պառավը որոշ ժամանակ լուռ մնաց։ Անատամ բերանով մի բան ծամելով, ընկավ մտածմունքի մեջ։ Հետո նստեց շուռ տված տաշտի վրա, ձեռքն առավ երեք հին իլիկ, պտտեցրեց, շոշափեց դրանց ծայրերը և ընտրեց ամենասուր ծայրը։ Այդ իլիկը նա սեղմեց ձեռքի մեջ, իսկ մյուս երկուսը գցեց հին սանդի մեջ։

Դրանից հետո նա առավ ճախարակը և ինն անգամ պտտեցրեց անիվը։ Հետո բաց թողեց ձեռքի անիվը և դիտեց, թե նա ինչպես է պտտվում։ Երբ անիվը կանգ առավ, կախարդուհին ոտից հանեց իր փայտե մաշիկը և քսակից երեք ոսկի։ Ոսկիները նա դրեց ընկույզի երեք կճեպի մեջ և այդ բոլորը գցեց մի կավե թաղարի մեջ։ Այդ բոլորը կատարելուց հետո շշից մի կում գինի խմեց, տեղից վեր թռավ, հեծավ ավելին ու երեք անագամ շրջան կատարեց օջախի շուրջը։ Այդ միջոցին նա օջախի մեջ գցեց դափնու մի փոքրիկ ճյուղ և շարունակ նայում էր, թե ինչպես է վառվում։

Վերջը կախարդուհին մի քանի անհասկանալի խոսքեր արտասանեց ու նայեց Պանուրգին։

― Պատիվս վկա, ― ասաց Պանուրգը, ― զգում եմ, որ կախարդված եմ։ Տեսեք, կարծես նա գինի խմելուց հետո ավելի է մեծացել։ Եվ ինչո՞ւ է նա իր ծնոտը դողացնում։ Ինչո՞ւ է ուսերը թոթվում։ Ինչո՞ւ են նրա շրթունքները դողդողում ինչպես կապկի շրթունքներ, երբ նա խեցգետին է ուտոմ։ Արդյոք նա սատանաներին չի՞ կանչում այստեղ։ Աստված վկա, վախից քիչ է մնում մեռնեմ։ Սատանաներին տանել չեմ կարողանում։ Նրանք ինձ գրգռում են, նրանցից զզվում եմ։ Փախչենք այստեղից։ Մնաք բարով, տիկին։ Մեծապես շնորհակալ եմ մեզ արած շնորհի համար։ Ես երբեք չեմ ամուսնանա։ Ես հրաժարվում եմ ամուսնանալուց, թող գրողի ծոցը գնա ամուսնությունը։

Պանուրգը գնաց դեպի դուռը, բայց պառավը նրանից ավելի շուտ դուրս եկավ բակ՝ իլիկը ձեռքին։ Բակում մի հարյուրամյա թխկի կար։ Պառավը երեք անգամ թափահարեց ծառը, որից ութ տերև ընկավ գետին։ Տերևները հավաքեց, իլիկով մի քանի խոսքեր խզմզեց նրանց վրա և շպրտեց, որ քամին տանի։

Փնտրեցեք, եթե կարող եք, ― ասաց պառավը, ― գտեք, եթե կարող եք, այդ տերևների վրա գրված է ձեր բախտը։

Այդ ասելուց հետո կախարդուհին արագությամբ վազեց դեպի հյուղակը, բայց երբ շեմին հասավ, ետ դարձավ և Պանուրգին լեզու ցույց տվեց։

― Տո սա իսկական վհուկ է, ― սարսափաց ասաց Պանուրգը, ― սրանից պետք է հեռու փախչել։

Բայց Էպիտեմոնը վազեց տերևների ետևից։ Քամին արդեն ցրիվ էր տվել նրանց զանազան կողմեր։ Էպիտեմոնը մի կերպ կարողացավ դրանք գտնել խոտերի մեջ և իրենց նախկին կարգով դասավորել։ Եվ ահա թե ինչ կար գրված այդ տերևների վրա։

Կկողոպտի քեզ
Քո կնիկը
Օր ու գիշեր
Կհայհոյի։
Արյունդ կծծի,
Կաշիդ կքերթի,
Բայց ոչ ամբողջապես։

Երկու բարեկամները տերևներն առած վերադարձան տուն և դրանք տվեցին Պանտագրյուելին, որ նրանց վրա գրածը կարդա։

― Ձեզ շատ եմ խղճում, ― ասաց Պանտագրյուելը Պանուրգին, ― կախարդուհին ասում է, որ ձեր կինը կկողոպտի, կծեծի և մինչև անգամ կխեղդի։

― Այդ գուշակությունը հասկանալու համար ավելի շատ խելք է պետք, քան ձերը, ― պատասխանեց Պանուրգը։ ― Մի նեղացեք, որ այսպես եմ խոսում, ես մի քիչ բարկացած եմ։ Կախարդուհին ինձ միայն զգուշացնում է, որ վատ կնոջ հետ չամուսնանամ և ուրիշ ոչինչ։ Վատ կինը կարող է ինձ և կողոպտել, և ծեծել, հետևապես ես այդպիսի կին չպետք է առնեմ։ Իսկ եթե ամուսնանամ լավ կնոջ հետ, այդպիսի բան երբեք չի լինի։ Մի՞թե պարզ չի։

― Պանուրգ, ձեռք քաշեք ամուսնանալու մտադրությունից, ― ասաց Էպիտեմոնը։ ― Եթե դուք կախարդին չեք հավատում, ես ձեզ մի ուրիշ խորհուրդ կտամ։ Բուշար կղզուց ոչ շատ հեռու ապրում է նշանավոր գուշակող Հեր֊Տրիպպան։[51] Այդ մարդու մասին ասում են, որ նա իր հինգ մատի պես գիտի բոլոր գիտությունները, հատկապես աստղագիտությունն ու ձեռնահմայությունը։ Նրան էլ տեսեք, և հետը խորհուրդ արեք ձեր գործի մասին։

― Ինքս անձամբ երբեք Հեր֊Տրիպպային տեսած չկամ, ― ասաց Պանուրգը, ― բայց լսել եմ նրա մասին։ Ասում են, մի գող նրա մառանից մի ուլ է գողացել այն ժամանակ, երբ նա խոսելիս է եղել թագավորի հետ զանազան բարձր նյութերի մասին։ Այդ ինչպե՞ս կարող էր պատահել։ Այդ նշանավոր իմաստունը, որ առանց ակնոցի տեսնում է այն ամենը, ինչ որ կատարվում է երկնքում ու երկրի վրա, որ գիտի անցյալի բոլոր դեպքերը և գուշակում է գալիք դեպքերը, ինչպե՞ս չի կարողացել տեսնել ողորմելի գողին, որ նրա քթի տակից գողացել տարել է ուլը։ Սակայն համաձայն եմ։ Եթե ուզում եք, նրա մոտ էլ կգնանք։ Սովորելը միշտ լավ բան է։


Գլուխ IX

Այն մասին, թե ինչպես է Պանուրգը խորհուրդ հարցնում Հեր֊Տրիպպայից


Հետևյալ օրը մեր բարեկամները գնացին Հեր֊Տրիպպայի մոտ։ Պանուրգը նվիրեց նրան մի գայլի մուշտակ, ոսկեզօծ սուր՝ թավշե պատյանով և հիսուն ոսկեդրամ։ Այնուհետև Պանուրգն առանց այլևայլուցյան խոսեց նրա հետ իր գործի մասին։

Նախ և առաջ Հեր֊Տրիպպան նայեց ուղիղ Պանուրգի երեսին և ասաց․

― Աշխարհում եղած բոլոր դատարկապորտներից ամենաթշվառ դատարկապորտի կերպարանքը քոնն է։

Հետո Պանուրգի աջ ձեռքը բոլոր կողմերից զննելուց հետո ավելացրեց․

― Այս գիծն ունենում են միայն դժբախտները։

Դրանից հետո Հեր֊Տրիպպան վերցրեց գրատախատակը, մի քանի կետեր նկարեց նրա վրա և գծերով միացրեց իրար։

― Ոչ մի կասկած չկա, ― ասաց նա, ― որ բանդ վատ կլինի, եթե ամուսնանաս։

Այնուհետև հարցրեց Պանուրգից, թե երբ է ծնվել, ու բաց արեց երկնքի մեծ քարտեզը։ Քարտեզը և մոլորակների դիրքը զննելուց հետո Հեր֊Տրիպպան խոր հոգոց հանեց ու ավելացրեց․

― Ես սկզբից արդեն գուշակեցի, որ դու անբախտ պիտի լինես։ Իսկ այժմ աստղերն ինձ ասում են, ծեծված կլինես քո կնոջից և կողոպտված մինչև շապիկդ։ Բանդ շատ վատ է լինելու, խեղճ մարդ։

― Գրողը քեզ տանի, ցնդած ծերուկ, ― ասաց Պանուրգը, ― երբ բոլոր դժբախտները թափոր կազմեն, դու նրանց առաջին դրոշակակիրը կլինես։

Եվ դառնալով դեպի Էպիտեմոնը, Պանուրգն ավելացրեց․

― Տեսնո՞ւմ եք ձեր առջև կանգնած այդ քավթառած հիսուսիկին, որը պարծենում է, թե ամեն բան տեսնում ու հասկանում է, մինչդեռ ամենաողորմելի մի գող առանց դժվարության կարողացել է նրան հիմարեցնել ու կողոպտել։ Այդ մարդը, որ հիմարների մեջ ամենահիմարն է, միաժամանակ պարծենկոտ է, ինքնավստահ և անտանելի, ինչպես տասնյոթ դևեր միասին վերցրած։ Հեռանանք այստեղից։ Թող այդ դիվահարը ինչքան ուզում է գլխիցը դուրս տա իր բարեկամ սատանաների հետ զրուցելիս։ Երբեք չեմ հավատա, որ սատանաները համաձայն են ծառայելու այսպիսի մի խենթուկի։

― Եթե դուք ինձ չեք հավատում, ― ասաց Հեր֊Տրիպպան, ― ես գուշակելու ուրիշ շատ ձևեր էլ գիտեմ, և մենք հեշտությամբ կարող ենք ստուգել ճշմարիտ եմ ասել ձեզ, թե ոչ։ Օրինակ, ես կարող եմ գուշակություններ անել կրակով, օդով, ջրով, հայելիով, մազով, վարսակի ալյուրով, ոսկրներով, պանրով, խնկով, իշի գլխով, մեղրամոմով, ծխով, կացնով, կավով, մոխրով, բույսերով, ձկներով, խոզերով, ոտանավորներով, թռչուններով։ Եվ հավատացած եղեք, ինչ եղանակով էլ որ գուշակություն անեմ, միևնույն պատասխանը կստացվի։

― Գրողի ծողը կորիր, խենթուկ, ― պատասխանեց Պանուրգը։ ― Թող երեսուն հազար սատանաներ վիզդ ոլորեն, դժոխքի ծնունդ։ Շուտ տուն վերադառնաք մեր տիրոջ մոտ։ Գիտեմ, նա շատ դժգոհ կլինի մեզանից, որ եկել ենք այս գիտնական դևի որջը։ Սաստիկ զղջում եմ, որ եկել եմ այստեղ։ Ճիշտ եմ ասում, դա ինձ զայրացրեց՝ իր կախարդությամբ։ Գնանք, գնանք, այստեղից։

Երբ վերադարձան Պանտագրյուելին պատմեցին իրենց տեսածների ու լսածների մասին։

― Կարծում եմ, ― ասաց Պանտագրյուելը, ― որ այլևս ամենևին կարիք չկա, որ Պանուրգը գնա կախարդների ու գրբացների մոտ։ Եկեք մի նոր բան հնարենք։ Լսեցեք, ինչ եմ ասում։ Ամենքը գիտեն, որ մարդ երեք բան ունի՝ խելք, մարմին և գույք։ Մարդուս բանականությունը պահպանում են աստվածաբանները, մարմինը՝ բժիշկները, իսկ գույքը՝ դատավորները։ Եկեք եկող կիրակի մեզ մոտ ճաշի հրավիրենք մի աստվածաբան, մի բժիշկ և մի դատավոր։ Տեսնենք, նրանք ինչ խորհուրդ կտան Պանուրգին։

― Ես գիտեմ, ― ասաց Պանուրգը, ― որ դրանից բան դուրս չի գա։ Մի լավ մտածեք, տեսեք, ինչպես վատ է կառավարվում աշխարհը։ Մենք հավատում ենք աստվածաբաններին, իսկ նրանք մեր բանականությունը լցնում են ամեն տեսակ ցնդաբանությունով։ Մեր մարմինը պահպանում ու բուժում են բժիշկները, մինչդեռ այդ նույն բժիշկները իրենք երբեք չեն խմում այն դեղերը, որ խմեցնում են հիվանդներին։ Ինչո՞ւ։ Նրա համար, որ ամենևին չեն հավատում այդ դեղերին։ Վերջապես, մեր գույքը պետք է պահպանեն դատավորները։ Իսկ դատավորների բան ու գործն այն է միայն, որ կողոպտեն և հանգիստ չտան մեզ։ Այսքանից հետո նրանց հետ ինչի՞ մասին պետք է խորհրդակցենք։ Չէ, բարեկամ, ― շարունակեց Պանուրգը, ― եթե կարիք կա մեկի հետ խորհրդակցելու, ես կգերադասեմ խորհրդակցել ամենավերջին հիմարի հետ, քան թե այդ պարոնների հետ։ Այն էլ պետք է ասեմ, որ կան հիմարներ, որոնք շատ իմաստուններից խելոք են։ Զուր չեն շատ թագավորներ իրենց մոտ ծաղրածուներ պահում։ Քիչ չի պատահում, որ ծաղրածուները թագավորներին էլ են օգնում։ Լսած կա՞ք, թե ինչպես մի անգամ Փարիզի նշանավոր ծաղրածու Ժոանը վճռել է երկու կռվողների դատը։ Չգիտեք։ Այն ժամանակ լսեցեք, պատմեմ ձեզ այդ նշանավոր պատմությունը։


Գլուխ X

Այն մասին, թե ինչպես Փարիզի նշանավոր ծաղրածու Ժոանը վճռում է երկու կռվողների դատը

Ամենքին հայտնի է, որ Փարիզում Փոքր Շատլեի մոտ կան մի քանի կրպակներ, որտեղ կարելի է կուշտ ուտել։ Յուրաքանչյուր կրպակում կա մի կրակարան, որի վրա խոհարարները միս են տապակում կամ խորովում։ Ես էլ առիթ եմ ունեցել այնտեղ տապակած մսի համը տեսնել, և հավատացնում եմ ձեզ, որ այդպես համեղ տապակած միս ոչ մի տեղ չեք գտնի։

Այնպես է պատահում, որ մի օր այդ կրպակներից մեկն է մտնում մի սոված բեռնակիր։ Այդ բեռնակիրն աղքատ մարդ է լինում և տապակած միս գնելու դրամ չի ունենում։ Մի մեծ կտոր հաց է լինում նրա կռնատակին։ Բեռնակիրը հացը դնում է կրակարանի վերևը, որպեսզի մսի հոտը կպչի հացին։ Բեռնակիրը կարծում է, որ հացը դրանից ավելի համեղ կդառնա։

Խոհարարը չի խանգարում բեռնակրին այդ բանն անելու, բայց երբ բեռնակիրը հացն ուտում վերջացնում է, խոհարարը բռնում է նրա օձիքից և պահանջում, որ տապակած մսի հոտի գինը վճարի։

― Խելքդ կորցրե՞լ ես, ինչ է, ― ասում է բեռնակիրը, ― չէ՞որ ես քեզանից ոչ միս եմ գնել, և ոչ էլ քեզ մի վնաս պատճառել։ Միևնույն է, քո տապակած մսի գոլորշին ծխնելույզով պետք է վեր բարձրանար ու ապարդյուն կորչեր։ Ո՞վ է տեսել կամ լսել, որ տապակած մսի հոտը վաճառեն։

― Քեզ պես շատ աղքատներ են այստեղ թրև գալիս, ― պատասխանում է խոհարարը, ― ես պարտական չեմ նրանց բոլորին կերակրել այդ համեղ հոտով։ Վճարիր դրամը, եթե ոչ պարանները ձեռքիցդ կխլեմ և այլևս չես կարող բեռնակրություն անել։

Բեռնակիրը մի փայտ է առնում ձեռքը և պատրաստվում է պաշտպանվելու։

Մեծ աղմուկ է բարձրանում։ Աղմուկը մեծ բազմության է գրավում։ Հայտնի, որ Փարիզը լիքն է պարապ֊սարապ մարդկանցով, իսկ այդ պարապ բերանբացների համար ամենասիրելի բանը ուրիշների կռվին նայելն է։

Պատահմամբ նայողների մեջ է լինում Ժոանը, Փարիզի նշանավոր ծաղրածուն։ Երբ խոհարարը նկատում է նրան, ասում է բեռնակրին․

― Տեսնում եմ, դու քո կամքով փող տվողը չես։ Այստեղ է գտնվում մեր ազնիվ Ժոանը, թող նա վճռի մեր դատը, համաձա՞յն ես, թե ոչ։

― Ինչու չէ, համաձայն եմ, ― ասում է բեռնակիրը։

Ծաղրածուին կանչում են ամբոխի միջից և բացատրում նրան բանի էությունը։

― Ինձ մի արծաթե փող տուր, ― ասում է ծաղրածուն բեռնակրին։

Բեռնակիրը տալիս է նրան քսան սու արժողությամբ մի դրամ։ Ժոանը մի քիչ խաղացնում է դրամը ձեռքին, հետո փորձում է ատամով, թե դրամը կեղծ չի արդյոք։ Մոտեցնում է աչքին և նայում, դրամը լավ է կտրված, թե ոչ։

Ամբոխը խոր լռություն է պահպանում ու դիտում Ժոանին։ Խոհարարն իրեն պահում է գոռոզ ու անմատչելի։ Նա հաստատ համոզված է լինում, որ ծաղրածուն գործն իր օգտին կվճռի։ Իսկ բեռնակիրը, ընդհակառակը, ոչ մի հույս չի ունենում։ Արծաթե դրամը գրպանից արդեն դուրս էր թռել, իսկ նրա ունեցած֊չունեցածն էլ այդ էր միայն։

Վերջապես ծաղրածուն դրամը գցում է շեմքի վրա։ Դրամը զրնգոցով գլորվում է հատակի վրայով, բայց ծաղրածուն դրամը նորից բարձրացնում է ու գլորում։ Դրամը դարձյալ զրնգում է։ Այնուհետև ծաղրածուն իր էշի ականջներով թասակը քաշում է մինչև աչքերը, հազում, ինչպես վայել է իսկական դատավորին, ու հանդիսավոր կերպով արտասանում․

― Դատարանը որոշում է, որ բեռնակիրը, որը կերել է տապակած մսի հոտով թաթախված իր հացը, պետք է վճարի խոհարարին իր դրամի զրնգոցը, ուստի դատարանը հրամայում է, որ պարոն խոհարարը այդ զրնգոցը վերցնի իրեն, իսկ բեռնակիրը ետ ստանա իր դրամը։ Այնուհետև կողմերը պետք է հեռանան առանց դատաստանական ծախքեր վճարելու։

Եվ բոլոր փարիզեցիք գտան, որ այդ վճիռը շատ արդար է։ Գուցե ամբողջ Փարիզում չգտնվեր մի դատավոր, որ Ժոանից ավելի լավ վճռեր այդ գործը։ Ինչպես տեսնում եք, կան հիմարներ, որոնք շատ խելոքների աղբյուր կտանեն ու ծարավ ետ կբերեն։


Գլուխ XI

Այն մասին, թե ինչպես է Պանուրգը խորհրդակցում ապուշ Տրիբուլեի[52] հետ


― Եթե դուք հաստատ որոշել եք խորհրդակցել որևէ հիմարի հետ, ― ասաց Պանուրգին Պանտագրյուելը, ― ձեզ խորհուրդ կտայի ընտրել խեղկատակ Տրիբուլեին։ Նա, կարծեմ, բառիս բուն իմաստով հիմար է։

― Միանգամայն համաձայն եմ, ― ասաց Պանուրգը։

Տրիբուլեն ապրում էր Բլուայում․ նրան կանչելու գնաց Պանտագրյուելի բարեկամներից մեկը, որի անունը Կարպալիմ էր։ Կարպալիմը վերադարձավ երկու օր հետո և բերեց հիմարին։

Նախ և առաջ Պանուրգը նրան պարգևեց սիսեռով լիքը խոզի փուչիկ։ Փուչիկը լավ փչաց էր և նրա միջի սիսեռների շարժվելուց բարձր ձայն էր լսվում։ Հետո Պանուրգն ընծայեց նրան լավ ոսկեզօծած, փայտե սուր, մի շիշ գինի և մի չափ կարմիր խնձոր։

Տրիբուլեն սուրը կապեց, խնձորների կեսը կերավ, խմեց ամբողջ գինին և սկսեց տնտղել փուչիկը։

― Ինչքա՜ն հիմար է, ― ասաց Պանուրգը, ― իսկապես որ կատարելապես հիմար է։ Կյանքումս շատ հիմարներ եմ տեսել, բայց սրա նմանը չեմ տեսել։

Այնուհետև գեղեցիկ և հաճոյական դարձվածքներով Պանուրգը պատմեց նրան իր գործի մասին։ Նա դեռ իր վերջին խոսքը չասած, Տրիբուլեն որքան ուժ ուներ խփեց բռունցքով նրա մեջքին և ձեռքերը կոխեց ինչ֊որ շշի մեջ։

― Աստված վկա, դու կատարյալ ապուշ ես, ― ասաց Տրիբուլեն գլուխը տարուբերելով, ― ամենատխմար մարդն ես, Բյուզանսից բերված պարկապզուկ ես։

Այս խոսքերն ասելուց հետո Տրիբուլեն մի կողմ քաշվեց և զբաղվեց իր փուչիկով։ Նրանից չկարողացան այլևս ոչ մի խոսք լսել։

― Բանից դուրս է գալիս, որ մեզ բոլորիս հիմարացրել են, ― ասաց Պանուրգը։ ― Այ քեզ բա՜ն։ Որ նա բոլորովին հիմար է, դա անկասկած է, բայց ես էլ նրանից խելոք չեմ վարվել, որ վճռել եմ խորհուրդ հարցնել նրանից։

― Դուք սխալվում եք, Պանուրգ, ― ասաց Պանտագրյուելը, ― իմ կարծիքով, Տրիբուլեն ձեզ շատ խելացի և օգտակար խորհուրդ տվեց։ Նա ասաց, որ դուք հիմար եք, և այն էլ ինչպիսի հիմար՝ հիմարների թագավորը։ Բայց նա ինչո՞ւ այդպես ասաց։ Որովհետև դուք հասակով մարդ եք և ուզում եք ամուսնանալ։ Հետո Տրիբուլեն հիշեց Բյուզանսից բերված պարկապզուկի մասին։ Այդ ի՞նչ է նշանակում։ Այդ նշանակում է, որ ձեր ապագա կինը կլինի անխելք, շատախոս, կռվարար, ճղճղան ու անտանելի մի արարած, նման այն պարկապզուկներին, որ նվագում են բյուզանսցի գյուղացիները։ Հետո ուշք դարձրեք այն բանի վրա, որ նա խփեց բռունցքով ձեր մեջքին։ Դա շատ վատ նշան է։ Ձեր կինը ձեզ կծեծի, սիրելի Պանուրգ։

― Ոչ, այդպես չէ, ― ասաց Պանուրգը։ ― Ինչ անենք, որ Տրիբուլեն ինձ հիմար անվանեց։ Մի՞թե չեն ասում, որ աշխարհն ամբողջապես հիմար բան է և բոլոր մարդիկ էլ հիմար են։ Ես էլ այդ մարդկանցից մեկը։ Ինչ վերաբերվում է Բյուզանսի պարկապզուկին, դուք բոլորովին չեք հասկացել այդ ակնարկի միտքը։ Ճշմարտախոս Տրիբուլեն լավ գիտի թե՛ իմ բնավորությունը և թե՛ իմ ճաշակը։ Նա միայն ուզեց դրանով ասել, որ իմ կինը լինելու է ոչ թե պալատական մի տիկին, այլ մի շատ սովորական գյուղացի կին։ Ի՞նչ վատ բան կա դրանում։ Ինձ համար հազար անգամ ավելի հաճելի են սրտաբաց և հերարձակ հովվուհիները, քան թե զուգված ու զարդարված փարիզցի գեղեցկուհիները։ Տրիբուլեն բռունցքով խփեց իմ մեջքին, բայց դա չարության նշան չէր նրա կողմից։ Երևի նա կարծել է, թե մի տղայի հետ կատակ է անում։ Չէ՞ որ նա անկեղծ ու անվնաս հիմար է, մեղք է նրա մասին վատ բան մտածելը։ Ես նրան ամբողջ հոգով ներում եմ։

― Դուք մոռացել եք մի բան, ― ասաց Կարպալիմը, ― նա շիշը դրեց ձեր ձեռքի մեջ։ Ի՞նչ է նշանակում այդ, դրանով նա ի՞նչ էր ուզում ասել։

― Երևի այն, որ Պանուրգի կինը հարբեցող կլինի, ― ասաց Պանտագրյուլը։

― Ամենևին ոչ, ― ասաց Պանուրգը, ― չէ՞ որ շիշը դատարկ էր։ Երդվում եմ սուրբ Ֆելիքսի ողնաշարով, որ այդ իմաստուն հիմարը, այդ սիրելին և բոլոր հիմարներից ամենախելոքը խորհուրդ է տալիս ինձ դիմել կախարդական Շշի պատգամախոսին։ Եվ ես երդվում եմ, որ չեմ ամուսնանա, մինչև այդ նշանավոր պատգամախոսի մոտ չգնամ։ Ես մի բարեկամ ունեմ, որ գիտի, թե որտեղ է ապրում այդ պատգամախոսը։ Բոլորս միասին գնանք նրա մոտ։ Հավատացեք ինձ, որ մենք զարմանալի բաներ կտեսնենք։

― Ուրախությամբ, ― պատասխանեց Պանտագրյուելը, ― բայց նախքան այդ վտանգավոր ճամփորդություն կատարելը․․․

― Ինչո՞ւ վտանգավոր, ― ընդհատեց նրան Պանուրգը, ― վտանգներն իրենք զանազան կողմ կփախչեն, հենց որ ինձ տեսնեն։

― Գուցե և այդպես է, ― ասաց Պանտագրյուելը, ― բայց և այնպես պետք է որոշ կարգադրություններ անել։ Նախ և առաջ պետք է Տրիբուլեին վերադարձնել Բլուա, որտեղից եկել է։

Այդ իսկույնևեթ կատարվեց, և Պանտագրյուելը ընծայեց հիմարին ոսկե թելով նախշված շքեղ կերպասե վերարկու։

― Երկրորդ՝ մենք պետք է թույլտվություն խնդրենք մեր տիրոջից, այսինքն իմ ծնողից։ Երրորդը՝ պետք է գտնենք մի լավ ուղեկցող ու թարգմանիչ։

― Ուղեկցող ու թարգմանիչ կլինի իմ բարեկամ Քսենոմանը,[53] ― ասաց Պանուրգը, ― բացի այդ, մենք պետք է մտնենք Լապտերների Երկիրը և ձեռք բերենք այնտեղ Գիտական Լապտեր։ Այդ Գիտական Լապտերը մեզ կտանի ուղիղ պատգամախոսի մոտ։

― Հետևապես, մեզ մնում է միայն թույլտվություն ստանալ իմ ծնողից, ― ասաց Պանտագրյուելը։


Գլուխ XII

Այն մասին, թե ինչպես է Պանտագրյուելը ճանապարհորդություն կատարում կախարդական Շշի պատգամախոսին այցելելու համար


Գարգանտյուան նստած էր արքունիքի մեծ դահլիճում՝ ձեռքին երկու հաստ ծրար բռնած։ Մի ծրարում զանազան խնդրագրեր, որոնց նա պատասխանել էր արդեն, մյուսում այն խնդրագրերն էին, որոնց նա դեռ չէր պատասխանել։

Հենց որ Պանտագրյուելը հայնտեց իր մտադրությունը, Գարգանտյուան անմիջապես ծրարները հանձնեց Ույլրիխ Գայլեին, իսկ ինքը Պանտագրյուելին մի կողմ տարավ ու ասաց․

― Ես շատ գոհ եմ, սիրելի որդի, որ դու մտադիր ես այդպիսի մի ճամփորդություն կատարելու։ Քո հասակում դա շատ օգտակար գործ է։ Վերցրու հետդ Պանուրգին, Էպիտեմոնին, հայր Ժանին և ուրիշ ում կուզես։ Իմ ծովային զինարանից վերցրու հետդ որքան ցանկանում ես ղեկապետներ, նավաստիներ և թարգմանիչներ։ Դրամ վերցրու իմ գանձարանից և հենց որ նպաստավոր քամի լինի, ճանապարհվիր։

Պանտագրյուելը հրաժեշտ տվեց հորը և իր բարեկամների հետ գնաց Տալասսա[54] նավահանգիստը։ Նրանց հետ միասին նավահանգիստ եկավ նաև Պանուրգի բարեկամ Քսենոմանը, որ նշանավոր ճանապարհորդ էր, վաղուց սովորած ծովային ճամփորդության վտանգներին։

Երբ Պանտագրյուելը եկավ Տալասսա նավահանգիստը, ճամփորդության համար պատրաստել տվեց տասներկու նավ։ Նավաստիները, ղեկապետները, թարգմանիչները, արհեստավորները և զինվորականները արդեն պատրաստ էին նավ նստելու։ Բարձեցին նավերի վրա ուտեստի պաշար, հրետանի, ռազմամթերք, հանդերանք, դրամ, կարճ ասած՝ ամեն բան, ինչ անհրաժեշտ էր ճամփորդության համար։

Երբ ամեն ինչ պատրաստ էր, ճամփորդները հավաքվեցին «Տալամեգա» նավը։ Այսպես էր կոչվում Պանտագրյուելի գլխավոր նավը։ «Տալամեգայի» նավախելում աչքի էր ընկնում մի մեծ ու հաստափոր շիշ, որի կեսը շինված էր արծաթից, կեսը՝ ոսկուց և զարդարված էր կարմրագույն էմալով։ Այդ շիշը նշան էր, որ ճամփորդները գնում են Կախարդական Շշի պատգամախոսի մոտ։

Երկրորդ նավի ետնամասում աչքի էր զարնում մի հին լապտեր, որ վարպետորեն շինված էր փայլարից։ Լապտերը ցույց էր տալիս, որ ճամփորդները պիտի մտնեն նաև Լապտերների Երկիր։

Երրորդ նավի վրա դրված էր ճենապակե գավաթ։ Չորրորդ նավի վրա՝ երկկանթանի ոսկե սափոր։ Հինգերորդ նավի վրա՝ հրաշալի շինվված փայտե աման՝ զմրուխտներով զարդարված։ Վեցերորդ նավի վրա՝ չորս տեսակ մետաղներից շինված վարդապետական մի տափաշիշ գինու համար։ Յոթերորդի վրա՝ սև փայտից շինված և ոսկով զարդարած մի ձագար։ Ութերորդի վրա՝ սևաթույր ոսկուց շինված բաժակ։ Իններորդի վրա՝ ոսկե սկուտեղ։ Տասներորդի վրա մի բաժակ՝ պարսկական ոճով։ Տասնմեկերորդի վրա՝ ոսկե զամբյուղ, որով խաղող են կրում։ Տաներկուերորդի վրա՝ ոսկե փոքրիկ տակառ՝ զարդարված հնդկական խոշոր մարգարիտներով։

Այս մեծաշուք նավատորմը տեսնողը կժպտար ու կհասկանար, որ այդ նավով ճամփորդողներն անշուշտ ուտելու և խմելու մեծ վարպետներ պիտի լինեն։

Եվ ահա բոլորը հավաքվեցին «Տալամեգա» նավի վրա։ Այնտեղ տախտակամածի երկարությամբ շարված էին սեղաններ, որոնց վրա դրված էին գինի և ուտելիքներ։ Պանտագրյուելը բարի երթի ճառ ասեց, ճանապարհորդները կուշտ կերան ու խմեցին։ Հետևայլ օրը լուսաբացին ամբողջ նավատորմը խարիսխները բարձրացրեց ու բարենպաստ քամու օգնությամբ ճանապարհ ընկավ դեպի արձակ ծովը։


Գլուխ XIII

Այն մասին, թե ինչպես է Պանտագրյուելը փոստային աղավնի ուղարկում իր հոր մոտ


Երեք օր շարունակ ճանապարհորդները ցամաքի չհանդիպեցին։ Չորրորդ օրը նրանք տեսան Մեդամոտի[55] կղզին, որտեղ այդ ժամանակ մեծ տոնավաճառ կար։ Յուրաքանչյուր տարի այստեղ էին գալիս հարուստ վաճառականներ Ասիայից և Աֆրիկայից ու բերում էին վաճառելու անհաշիվ ու անհամար օտարերկրյա ապրանքներ։

Պանտագրյուելն իր մարդկանցով ափ դուրս եկավ, և մինչդեռ նավաստիները խմելու ջրի պաշար էին վերցնում, գնաց տոնավաճառ՝ գորգեր ու նկարներ նայելու։ Տեսակ֊տեսակ զարմանալի բաներ տեսավ այնտեղ Պանտագրյուելը, բայց ամենից շատ նրան դուր եկան այն գորգերը, որոնց վրա պատկերված էին հերոս Աքիլլեսի քաջագործությունները։ Այդ գորգերը 78 հատ էին և նրանցից յուրաքանչյուրը չորս սաժեն երկարություն ուներ։ Պանտագրյուելը հրամայեց անմիջապես գնել այդ գորգերը։ Բացի գորգերից, նա գնեց նաև երեք մատղաշ միեղջյուր[56] և մի իշայծամ։

Երբ Պանտագրյուելը գնումներ էր կատարում, ծովի կողմից լսվեցին թնդանոթի կրակոցներ և ուրախ աղաղակներ։ Պանտագրյուելը վերադարձավ նավահանգիստ։ Նա տեսավ, ինչպես է մոտենում «Խելիդոնը»,[57] իր հոր ամենաարագընթաց նավը։ Նրա ետնամասում կախված էր մի ծովային ծիծեռնակ, որ ձուլված էր Կորնթոսի պղնձից։ Պետք է ասել որ նավորդները խելիդոն են կոչում մի փոքրիկ ծովային ձկան, որ չղջիկի պես թևեր ունի։ Այդ ձկնիկը ծովից դուրս է թռչում և կարող է ջրից մի սաժեն բարձրությամբ բավական մեծ տարածություն թռչել։ Ահա այդ պատճառով էլ Գարգանտյուայի նավի անունը դրել էին «Խելիդոն», որովհետև թվում էր, որ այդ նավը ոչ թե լողում է, այլ ծիծեռնակի պես թռչում է ծովի վրայով։

«Խելիդոնով» էր եկել Մալիկորն անունով սուրհանդակը, որին Գարգանտյուան ուղարկել էր իմանալու իր որդու առողջությունը։ Պանտագրյուելը ողորմածաբար դիմավորեց սուրհանդակին։

― Բերե՞լ եք ձեզ հետ երկնային համբավաբեր Գոզալին,[58] ― հարցրեց Պանտագրյուելը։

― Այո, տեր իմ, ― պատասխանեց Մալիկորնը, ― Գոզալը նստած է ահա այս զամբյուղի մեջ։

Դա Գարգանտյուայի աղավնաբնից վերցրած մի աղավնի էր։ Այն ժամանակ, երբ Գարգանտյուայի նավատորմը պիտի ճանապարհ ընկներ, աղավնին թուխս էր նստել։ Այժմ ճտերն արդեն ձվից դուրս էին եկել, և աղավնին սաստիկ կարոտում էր իր ձագերին։

Պանտագրյուելը հանեց աղավնուն վանդակից, սպիտակ ժապավեն կապեց նրա ոտքերից և առանց մի րոպե ուշացնելու ազատ արձակեց։ Աղավնին, նետի պես սլանալով, ետ դարձավ և երկու ժամ անց արդեն իր բնում էր։ Երբ Գարգանտյուան իմացավ, որ աղավնին վերադարձել է ոտքերին սպիտակ ժապավեն կապած, շատ ուրախացավ։ Սպիտակ ժապավենը նշան էր, որ Պանտագրյուելը ողջ և առողջ է։ Եթե Պանտագրյուելին որևէ դժբախտություն պատահած լիներ, աղավնուն ետ կուղարկեին սև ժապավեններով։

Այնուհետև Պանտագրյուելը երկար նամակ գրեց հորը և հանձնեց Մալիկորնին։ Բացի այդ, Պանտագրյուելը հորը թանկագին ընծաներ ուղարկեց․ մի ասիական իշայծամ՝ վրան կերպասե տապճակ գցած, 78 գորգ Աքիլլեսի կյանքը պատկերող նկարներով և երեք միեղջյուր՝ ոսկեթել մահուդե տապճակներով։ Ապա յուրաքանչյուրը գնաց իր ճանապարհով՝ Մալիկորնը վերադարձավ Գարգանտյուայի մոտ, իսկ Պանտագրյուելն ու նրա բարեկամները շարունակեցին իրենց ճանապարհը։


Գլուխ XIV

Այն մասին, թե ինչպես է Պանտագրյուելը հանդիպում մի առևտրական նավի


Մեր նավարկության հինգերորդ օրը նկատեցինք մի առևտրական նավ, որը բոլոր առագաստնեըը պարզած՝ գալիս էր ուղիղ մեր դիմաց։ Երբ նավը մոտեցավ, Պանտագրյուելը խոսեց վաճառականների հետ։ Նա հարցուփորձ էր անում, թե ինչ կա, ինչ չկա այդ կողմերում։ Դրանք ֆրանցիացի վաճառականներ էին և գալիս էին Լապտերների Երկրից։ Վաճառականների ասելով, Լապտերների երկրում ապրում են ուրախ լապտերավաճառները և իրենց քեֆին լապտերավառությամբ են պարապում։ Լապտերավառները շատ ուրախ կլինեն, եթե Պանտագրյուելը գնա նրանց մոտ, մանավանդ որ այժմ նրանք պատրաստություն են տեսնում լապտերի տոնակատարության համար։

Ըստ որում, երբ Պանտագրյուելը հարցուփորձ էր անում վաճառականներին, Պանուրգը վեճ ունեցավ վաճառականներից մեկի հետ, որը գեր ոչխարների մի ամբողջ հոտ էր տանում։ Այդ վաճառականը Տայլբուրգ քաղաքից էր և անունն էլ Հնդկահավիկ էր։ Այդ Հնդկահավիկը, երբ Պանուրգին նկատեց, իր ընկերներին ցույց տալով ասաց․

― Մի այդ հիմարին նայեցեք, տեսեք ինչ լավ մռութ ունի։

― Հիմարն ինքդ ես, գրողը քեզ տանի, ― պատասխանեց Պանուրգը։ ― Հիմարությունը թափվում է գարշելի ռեխիցդ։ Քո կինը երևի ամեն կիրակի քեզ ծեծում է։

― Իմ կինը ամենաբարի կինն է ամբողջ Ֆրանսիայում, ― ասաց վաճառականը։ ― Ես նրա համար ընծա եմ տանում տասնմեկ մատ երկարությամբ մարջանի մի ճյուղ։ Բայց դու ի՞նչ գործ ունես իմ կնոջ հետ և ինչո՞ւ ես քիթդ ամեն տեղ խոթում։ Ի՞նչ մարդ ես դու, պատասխանիր, սրիկա, եթե աստծուց երկյուղ ունես։

― Իսկ եթե քո կինը լավ կին է, ինչո՞ւ չես նստում տանը, այլ ծովերն ես չափչփում։ Դե պատասխանիր, սատանայի զավակ։

― Ես քեզ սրախողխող կանեմ, ինչպես ոչխարի, ― գոռաց վաճառականը և ձեռքը տարավ դեպի սուրը։ Բայց սուրն այնքան էր խոնավացել ծովային օդից, որ ամբողջապես ժանգոտել էր և ոչ մի կերպ չէր ուզում դուրս գալ պատյանից։ Պանուրգի կողմից միջամտեց հայր սուրբ Ժանը և անշուշտ կսպաներ վաճառականին իր դաշույնով, եթե նավապետը չխնդրեր Պանտագրյուելին վերջ տալ այդ կռվին։

Պանտագրյուելը մի կերպ հաշտեցրեց կռվողներին։ Պանուրգը սեղմեց վաճառականի ձեռքը, և նրանք երկուսը միասին խմեցին ի նշան հաշտության։

Բայց գործը դրանով չվերջացավ։ Հենց որ կռիվը հանդարտեցրին, Պանուրգը հայր Ժանին և Էպիտեմոնին մի կողմ տանելով ասաց․

― Դուք հիմա մի զվարճալի բան կտեսնեք։ Մենք մի լավ կծիծաղենք, եթե հանկարծ որևէ բան չխանգարի։

Եվ, դառնալով դեպի վաճառականը, խնդրեց որ նա իր ոչխարներից մեկը ծախի իրեն։

― Այ թե ի՜նչ գնորդ եմ գտել, ― ծիծաղելով ասաց վաճառականը։ ― Չնեղանաք, բարեկամ, եթե ասեմ, որ դուք արտաքինից ավելի շատ նման եք ճանապարհներին թալան անողի, քան գնորդի։ Հապա միայն ճիշտն ասեք, ի՞նչ կանեիք, եթե անտառում ձեր ձեռքը ընկներ մի մարդ, որի քսակում շատ դրամ լիներ։ Հա՛, հա՛, հա՛, կարծում եմ, որ այդպիսի մարդու բանը շատ վատ կլիներ։ Ճիշտ չի՞ ասածս։ Մի լավ նայեք սրան․ բարեկամներ, իսկական ավազակի տեսք ունի։

― Համբերություն, ― ասաց Պանուրգը, ― խոսենք գործի մասին։ Ծախեցեք ձեր ոչխարներից մեկը։ Ինչքա՞ն կպահանջեք դրա համար։

― Ի՞նչ եք խոսում, բարեկամ, ― ասաց վաճառականը, ― չե՞ք տեսնում միթե, որ այս ոչխարները լևանտական երկարամազ ոչխարներ են։

― Ինչ էլ լինի, շատ եմ խնդրում նրանցից մեկը ծախեք ինձ, ― ասաց Պանուրգը, ― ձեզ կանխիկ ոսկի կվճարեմ։

― Հարևան, ― ասաց վաճառականը, ― լավ լսեցեք ինչ եմ ասում։

― Շատ եմ խնդրում, ― ասաց Պանուրգը։

― Կարծեմ ձեր անունը Ռոբին ոչխար է։

― Անվանեցեք ինձ, ինչպես կամենում եք, ― ասաց Պանուրգը։

― Հա՛, հա՛, հա՛, ― ծիծաղում է վաճառականը։ ― Նայեցեք այս ոչխարին, սրան էլ են Ռոբին ասում։ Ռոբի՜ն, Ռոբի՜ն, Ռոբի՜ն։

― Բա՜֊բա՜֊բա՜ ― մայեց ոչխարը։

― Լսո՞ւմ եք, ինչ գեղեցիկ ձայն ունի, ― ասաց վաճառականը։ ― Լսեցեք ինչ եմ առաջարկում։ Եկեք ձեզ դնենք կշեռքի մի նժարի վրա, իսկ իմ Ռոբինին՝ մյուս նժարի վրա։ Գրազ կգամ, որ իմ ոչխարը ձեզանից ավելի ծանր կլինի։

― Համբերություն, ― ասաց Պանուրգը։ ― Բարի եղեք, պարոն, ծախեցեք ինձ ձեր ոչխարներից մեկը, թեկուզ մի քիչ էլ վատը լինի։

― Սիրելի բարեկամ, ― ասաց վաճառականը, ― այդ ոչխարների բրդից են պատրաստում Ռուանի նուրբ մահուդները։[59] Սովորական մահուդները դրանց համեմատությամբ հասարակ թաղիք են։ Իմ ոչխարների կաշվից պատրաստում են տաճկական գեղեցիկ սեկը։ Նրանց աղիքներից պատրաստում են լարեր ջութակների ու տավիղների համար։ Հասկացա՞ք հիմա, թե ինչ բան են իմ ոչխարները։

― Եթե դուք բարեհաճեք ծախել ինձ մի ոչխար, ― ասաց Պանուրգը, ― ես ձեզ անչափ շնորհակալ կլինեմ։ Տեսեք, ահա դրամը պատրաստ է։ Ինչքա՞ն եք ուզում մեկ ոչխարի համար։

Եվ այս ասելիս Պանուրգը հանեց գրպանից ոսկե նոր դրամներով լիքը քսակը։


Գլուխ XV

Այն մասին, թե ինչպես է Պանուրգը ծովում ջրասույզ անում վաճառականին ու նրա ոչխարներին


― Իմ ազնիվ բարեկամ, ― ասաց վաճառականը, ― իմ ոչխարների միսը կարող են վայելել միայն թագավորներն ու իշխանները։ Նա այնքան հյութալի է, այնքան քնքուշ, որ շաքարի պես հալվում է մարդու բերանում։

― Ինչ անենք, ― ասաց Պանուրգը, ― ես էլ ձեզ արքայի պես կվճարեմ, միայն ծախեցեք ինձ ձեր ոչխարներից մեկը։

― Չէ, բարեկամ, ― ասաց վաճառականը, ― տեսնում եմ, դուք դեռ լավ չեք հասկանում, թե սրանք ինչպիսի կենդանիներ են։ Օրինակի համար վերցնենք հենց նրանց կոտոշները։ Եթե այդ կոտոշները ծեծենք սանդի մեջ, մի արևոտ տեղ ցանենք և շուտ֊շուտ ջրենք, մի քանի ամսից հետո հրաշալի ծնեբեկ կբուսնի։ Էլ չեմ խոսում ոչխարի թիակի, զիստի մասին, կրծքի, երիկամի, լյարդի և փորոտիքի մասին։ Դուք չեք կարող նույնիսկ գնահատել այդ բաները ինչպես հարկն է։ Դեռ այս էլ պետք է նկատի ունենալ, որ ոչխարի փուչիկից պատրաստում են հիանալի խաղագնդակ, կողերից՝ ինքնարձակ աղեղ՝ բալի կորիզներով կռունկներ սպանելու համար, իսկ գլխից՝ հրաշալի կերակուր շների համար։

― Կարիք չկա այդքան շաղակրատելու, ― ասաց նավապետը վաճառականին, ― ոչխարը քոնն է, ծախում ես ծախի, չես ծախում, մի ծախի, բայց ավելորդություններիդ վերջ տուր։

― Շատ լավ, ես մի ոչխար կծախեմ, ― ասաց վաճառականը, ― միայն ձեզ հաճույք պատճառելու համար։ Թող նա ինձ վճարի երեք ոսկեդրամ և թող ընտրի իր ուզածը։

― Շատ թանկ եք ուզում, ― ասաց Պանուրգը, ― մեր կողմերում այդ գնով հինգ֊վեց ոչխար կարելի է գնել։

― Այ դու ավանակ, ― ասաց վաճառականը, ― մի՞թե չես հասկանում, որ իմ ոչխարներից ամենավատը չորս սովորական ոչխար արժի։ Ասածս դատարկ գլուխդ մտա՞վ, թե ոչ։ Տխմար արարած։

― Հանգստացեք, մեծապատիվ պարոն, ― ասաց Պանուրգը, ― շատ մի տաքացեք, ահա ստացեք ձեր փողը։

Պանուրգը վաճառականին վճարեց ոչխարի գինը, ջոկեց ամենամեծ ոչխարը, բարձրացրեց, դրեց մեջքին։ Ոչխարը բարձր մայեց։ Ամբողջ հոտը հետևեց նրա օրինակին, նույնպես բարձր մայեց։

― Գրողը տանի դրան, ― ասաց վաճառականը, ― այդ սրիկան ընտրեց ամենալավ ոչխարը։ Երևում է, որ ոչխարի լավն ու վատը հասկանում է զզվելին։

Իսկ Պանուրգն այդ ժամանակ առանց ոչ մի խոսք արտասանելու մոտեցավ նավի եզրին և իր գնած ոչխարը գցեց ծովը։ Դա այնպես արագ ու անակնկալ կատարվեց, որ ես նույնիսկ չկարողացա տեսնել, թե ինչպես եղավ այդ։ Մյուս բոլոր ոչխարները նույնպես մայելով և միմյանց հրելով մեկը մյուսի ետևից վազեցին ու ծովը թափվեցին, հետևելով առաջին ոչխարին։ Նրանցից յուրաքանչյուրն աշխատում էր առաջինն իրեն գցել ծովը և ոչ մի հնար չէր լինում նրանց կանգնեցնելու։ Երևի դուք գիտեք, որ ոչխարները սովորություն ունեն հետևելու իրենց առաջնորդին, ուր էլ որ նա տանի նրանց։ Այժմ էլ նույնը պատահեց, հենց որ առաջնորդը ջրասույզ եղավ, մնացած բոլոր ոչխարներն շտապեցին հետևելու նրան, առանց իմանալու, թե ինչ է տեղի ունեցել։ Զուր չեն ասում, որ ոչխարն ամենատխմար կենդանին է։

Սարսափահար եղած վաճառականը դես ու դեն էր վազվզում, որ կորստից փրկի իր ոչխարների հոտը, բայց զուր էին անցնում նրա ջանքերը։ Ոչխարները մեկը մյուսի ետևից նավի եզրից թռչում էին ծովը և ջրասույզ լինում։ Այն ժամանակ վաճառականը ամենալավ ոչխարի բրդից բռնած քարշ տալով տարավ դեպի նավի իջանցքը։ Վաճառականը կարծում էր, որ մյուս ոչխարներն էլ կհետևեն նրան, և հոտը փրկված կլինի։ Բայց պատահեց բոլորովին հակառակը։ Դուրս եկավ, որ վաճառականի բռնած ոչխարն այնքան ուժեղ էր, որ իրեն վաճառականին էլ քարշ տվեց տարավ և նրա հետ միասին գցեց իրեն ծովի ալիքների մեջ։ Այլևս ոչինչ չէր կարող փրկել խելագարված հոտը։ Ոչխարները իրենց նետում էին ծովը, մինչև որ ջրասույզ եղավ ամբողջ հոտը։

― Մնացե՞լ է արդյոք գեթ մի ոչխար, ― հարցրեց Պանուրգը։ Երբ ոչխարների հոտից ոչ մի հետք չէր մնացել։ ― Շատ կուզեի իմանալ, որտեղ է այժմ մեր սիրելի Ռոբին ոչխարը։ Ես ռազմական հին խաղ խաղացի վաճառականի գլխին։ Իսկ դու ինչ կարծիքի ես, եղբայր Ժան։

― Ինչ խոսք, որ դու լավ պատժեցիր վաճառականին, ― ասաց հայր սուրբ Ժանը, ― բայց իմ կարծիքով մի բան միայն վատ եղավ, մեր փողերը զուր տեղը կորան։

― Թքել եմ փողի վրա, փողն ի՞նչ բան է, բայց փոխարենը ես մի լավ զվաճացա, ― ասաց Պանուրգը։ ― Պետք է իմանաս, եղբայր Ժան, որ երբեք անպատիժ չեմ թողնում ինձ վիրավորողին, ես այդ տեսակ բարեհոգիներից չեմ։

― Այն ժամանակ մի օր էլ դու ինքդ կրակի մեջ կընկնես, ― պատասխանեց Ժանը, ― սատանաները շատ են սիրում քեզպեսներին, լավ հիշիր ասածս, բարեկամ։


Գլուխ XVI

Այն մասին, թե ինչպես է Պանտագրյուելը ժամանում Ազգականների կղզին


Նավարկության երրորդ օրը լուսաբացին մենք տեսանք մի եռանկյունի կղզի՝ Սիցիլիային շատ նման։ Այդ կղզին կոչվում էր Ազգականների կղզի։ Այդ կղզու բոլոր բնակիչները իրար ազգական էին և շատ պարծենում էին դրանով։ Զարմանալի էր նաև այն, որ նրանք երբեք չէին ասում «իմ հայրը», «իմ դուստրը», «իմ մայրը», ինչպես ասում են ամեն տեղ։ Ազգականների կղզու բնակիչները տարօրինակ մականուններ ունեին։

― Բարև Օձաձուկ, ― ողջունում էր ազգականներից մեկն իր հարևանին։

― Բարև Ծովացուլ, ― պատասխանում էր հարևանը։

― Ինչպես ես Գրասեղան, ― հարցնում էր մեկ ուրիշը։

― Շատ լավ, Քերոց, իսկ դու ինչպե՞ս ես, ― պատասխանում էր ընկերը։

Մի երրորդ այսպես էր ողջունում իր ազգականուհուն․

― Բարի լույս, Կացին։

― Բարի լույս, կացնի կոթ, ― պատասխանում էր ազգականուհին։ Փողոցով անցնելիս այսպիսի խոսակցություն էինք լսում․

― Բարև Հացամիջուկ։

― Բարև Հացակեղև։

― Չգիտե՞ս, ուր է գնացել Օդը։

― Զբոսնելու է գնացել Կրակաքաշի հետ։

Կղզում զբոսնելուց հետո մենք մտանք մի պանդոկ ճաշելու։ Այդ ժամանակ պանդոկում երեք հարսանիք կար։ Մեր աչքի առաջ ջահել ու գեղեցիկ Տանձին մարդու էին տալիս Հոլանդական Պանրին, որի երեսին նշմարվում էր կարմրավուն աղվամազ։ Մյուս դահլիճում Հին Կոշիկը ամուսնանում էր ջահել ու գեղեցիկ Բոտիի հետ։ Պանտագրյուելին ասացին, որ ջահել Բոտին նրա համար է մարդու գնում Կոշիկին, որ Կոշիկին շատ ճարպ է քսված, որը կարող է պետք գալ տնտեսության մեջ։ Երրորդ դահլիճում ջահել Գուլպան ամուսնանում էր պառավ Հողաթափի հետ։ Ասում էին, որ Գուլպան պառավ Հողաթափին կնության է առնում միայն նրա համար, որ Հողաթափը զարդարված է ոսկով ու թանկագին քարերով։


Գլուխ XVII

Այն մասին, թե ինչպես է Պանտագրյուելը գալիս Դատամոլների կղզին

Հետևյալ օրը մենք հասանք Դատամոլների կղզին։ Աներևակայելի կեղտոտ էր այդ կղզին։ Դատամոլները մեզ ուտելու և խմելու ոչ մի բան չտվին։ Գլուխները հազար անգամ խոնարհելով և անվերջանալի ծամածռություններով նրանք մեզ հայտնում էին, որ պատրաստ են դրամով մատուցել իրենց ծառայությունը։ Թարգմանիչներից մեկը Պանտագրյուելին ասաց, որ դատամոլները իրենց ծեծել տալով են հաց վաստակում։ Երբ երկար ժամանակ նրանցից մեկը ծեծ չի ուտում, քաղցից մեռնում է։

― Ծեծվելու գործը այսպես է կատարվում, ― ասաց թարգմանիչը ― երբ մի տերտեր, վարդապետ կամ վաշխառու ուզում է մեկին վնասել, նրան գցում է դատամոլի ճանկը։ Դատամոլը քարշ է տալիս նրան դատարան, ենթարկում է հազար ու մի դատարանական քաշքշուկների և իր լկտիությամբ այնքան է իր զոհին համբերությունից հանում, որ վերջինս ճարը կտրած փայտն առնում ու դատամոլին մի լավ ծեծում է։ Խեղճը դրա համար ենթարկվում է տուգանքի, իսկ դատամոլի ուզածն էլ հենց այդ է լինում։ Դատամոլը դրանից հետո մի չորս ամսով հարստանում է և իր քեֆին ապրում։

― Այդ փորձանքից ազատվելու համար ես մի լավ միջոց գիտեմ, ― ասաց Պանուրգը։

― Ի՞նչ միջոց, ― հարցրեց Պանտագրյուելը։

― Լսեցեք ասեմ, ― ասաց Պանուրգը։ ― Դե Բաշե անունով մի մարդ է լինում, որի օձիքից այնքան պինդ են բռնում դատամոլները, որ նրանցից ազատվելու ոչ մի միջոց չի լինում։ Դե Բաշեն քաջ և վեհանձն մարդ է լինում, բայց դատամոլները նրան այնքան են տանջում, որ նա վճռում է ինչ էլ լինի նրանցից անպայման ազատվի։ Մի օր ճաշի է հրավիրում իր մոտ հացթուխ Լուարին իր կնոջ հետ, իր բարեկամ քահանային և իր բոլոր ծառաներին ու ասում․

― Բարեկամներ, դուք տեսնում եք, թե ինչպես են հոգիս հանում ու ինձ տանջում այդ սրիկա դատամոլները։ Ես վճռել եմ նրանցից ազատվել և խնդրում եմ ձեր օգնությունը։ Հաջորդ կիրակի դուք, պարոն հացթուխ, և ձեր կինը երկուսով եկեք ինձ մոտ պսակի զգեստ հագած։ Մենք ցույց կտանք, որ հարսանիք ենք անում։ Դուք, տեր հայր, եկեք ինչպես հարկն է զգեստավորված, իսկ դուք, պարոն երաժիշտ, ձեզ հետ վերցրեք սրինգ ու թմբուկ։ Դուք անշուշտ գիտեք, որ մեր հարսանիքներում սովորություն կա միմյանց թեթև ծեծել հարսանիքի հիշատակը հավերժացնելու համար։ Այ հենց այդ սովորությունից մենք կօգտվենք դատամոլին մի լավ պատժելու համար։ Երբ նորապսակները համբուրվեն, դուք բոլորդ թեթևակի իրար բամփեցեք, իսկ երբ հերթը հասնի դատամոլին, այն ժամանակ ազատություն տվեք ձեր բռունցքներին։ Շատ եմ խնդրում, ծեծեցեք նրան որքան ուժ ունեք։ Ահա տալիս եմ ձեզ կաշեպատ երկաթի նոր ձեռնոցներ։ Հագցրեք ձեռքներիդ և որքան կարող եք շատ ծեծեք այդ սրիկային։ Որքան շատ ծեծեք, այնքան մեծ բավականություն կպատճառեք ինձ։

Հետևյալ կիրակի օրը, նրանց սպասածի համաձայն, դե Բաշեի մոտ եկավ հաստլիկ ու կարմրաթուշ դատամոլը։ Դռնապանն իսկույն ճանաչեց նրան, նրա ձեռքին կտավե տոպրակի մեջ դատական ծանուցագրեր տեսնելով։ Դռնապանը քաղաքավարությամբ բարևեց դատամոլին և իսկույն զանգը խփեց, որ իմաց տա դատամոլի գալը։ Հացուխն և նրա կինը իսկույն հագան պսակի զգեստը և քահանայի հետ ներս մտան ընդհանուր դահլիճը։ Դատամոլին հրավիրեցին սեղանի մոտ այն ժամանակ, երբ բոլորը հագնում էին երկաթե ձեռնոցները։ Դատամոլին հյուրասիրում էին և գինի խմեցնում։

«Շատ լավ ժամանակ եք եկել դուք, ― ասում էին դատամոլին, ― մեզ մոտ այսօր հարսանիք կա, խնդրում ենք, կերեք, խմեք, ուրախացեք»։

Հենց որ դատամոլը մի քիչ խմեց, նրան հրավիրեցին ընդհանուր դահլիճ, որտեղ ամեն ինչ արդեն պատրաստ էր։ Երբ հերթը բռունցքներին հասավ, դատամոլին այնպես դմփեցին, որ նա իր օրում չէր տեսել։ Ամենից շատ ծեծեց տեր հայրը, որին Հարված էին ասում՝ սաստիկ ուժեղ լինելու պատճառով։ Մեծարգո Հարվածը իր շուրջառի ծայրով ծածկել էր երկաթե ձեռնոցը և այնպիսի հարվածներ էր հասցնում դատամոլին, որ նրա կողերից ութը ջարդեց։ Երբ ծեծն ուտելուց հետո դատամոլը տուն վերադարձավ, նրա ամբողջ մարմինը հարվածներից խայտաբղետ էր դարձել, և այն գնալն էր, որ գնաց ու այլևս չերևաց։

― Գուցե ավելի լավ կլիներ, եթե հենց իրեն՝ տերտերին ծեծած լինեին այդ ձեռնոցներով, ― ասաց Էպիտեմոնը։ ― Ի՞նչ մեղք են գործել այդ խեղճ դատամոլները։ Գուցե նրանք ամենևին վատ մարդիկ չեն։

― Այ հիմա մենք դա փորձով կիմանանք, ― ասաց եղբայր Ժանը։

Այս խոսքերն ասելիս նա գրպանից հանեց ոսկիներով լի իր քսակը և ասաց բարձրարայն․

― Է՜յ, ո՞վ է ցանկանում մի ոսկի դրամ աշխատել մի լավ քոթուկ ուտելու համար։

― Ես, ես, ես, ― գոչեցին դատամոլները։ ― Քոթակեցեք մեզ, պարոններ, որքան ցանկանում եք, միայն թե դրամ տվեք։

Հայր սուրբ Ժանն ընտրեց մի կարմրերես դատամոլ և ասաց նրան, որ առաջ գա։ Դատամոլների ամբոխը նախանձից տրտնջաց։ Առանձնապես անբավական էր մի բարձրահասակ ու նիհար դատամոլ, որ մի գիտնական մարդ էր և հարգանք էր վայելում եկեղեցական դատարանում։

― Ինչի՞ նման է այս, ― տրտնջալով ասում էր նա, ― այս Կարմիր Մռութը բոլոր մուշտարիներին մեր ձեռքից խլում է։ Ինչո՞ւ պետք է երեսուն հարվածից քսանութը նրան բաժին հասնի։ Մենք դարձյալ ծեծից զուրկ պետք է մնանք։

Ժան վարդապետը Կարմիր Մռութին այնքան ծեծեց, որ ձեռքերը թուլացան։ Դրանից հետո նա խոստացած ոսկե դրամը տվեց դատամոլին, իսկ այդ ապուշը, որի մարմնի վրա առողջ տեղ չէր մնացել, իրեն սաստիկ երջանիկ էր զգում կերած ծեծի համար։

― Է՜յ, պարոն սատանայապետ, ― ասում էին Ժանին մնացած դատամոլները, ― չէի՞ք ցանկանա արդյոք մեզանից մեկին էլ այդպիսի քոթակի արժանացնել, մենք պատրաստ ենք վճարից մի բան էլ պակասեցնել։ Մեզանից մեկին էլ ընտրեցեք։

― Գնացեք կորեք, լրբեր, ― աղաղակեց Կարմիր Մռութը ― ես չեմ թողնի, որ մուշտարիներիս ինձանից խլեք։ Նրանք ինձ են ընտրել և ոչ ձեզ։ Ձեզ բոլորիդ դատի եմ կանչում, գրողի արարածներ, ձեզ դատարաններում այնքան քարշ տամ, որ հոգիներդ դուրս գա։

― Պարոն սատանա, ― ավելացրեց նա, դառնալով դեպի հայր սուրբ Ժանը, ― դուք անշուշտ ոչ մի կասկած չունեք այժմ, որ ես իմ գործը հիանալի գիտեմ, շատ եմ խնդրում, ինձ մեկ էլ ծեծեցեք։ Ես համաձայն եմ կես գին ստանալու։ Հավատացեք, դա շատ էժան է։

Մյուս դատամոլները շրջապատել էին Պանուրգին, Էպիտեմոնին ու Գիմնաստին և իրենց ծառայությունն էին առաջարկում նրանց։ Դատամոլները այնպիսի աներեսությամբ էին կպել մեզանից, այնպես էին մեր զահլաները տանում, որ մենք ստիպված եղանք շուտով վերադառնալ նավը և հեռանալ այդ զզվելի կղզուց։


Գլուխ XIII

Այն մասին, թե ինչպես փոթորիկ բարձրացավ ծովի վրա


Պանտագրյուելը նստած էր նավում մտահոգված ու տրտում։ Նավապետը աչքը չէր հեռացնում հողմացույցից, տեսնելու համար, թե ինչպես է պտտվում։ Հողմացույցը լավ բան չէր գուշակում։ Նշաններից երևում էր, որ փոթորիկ է լինելու։ Նավապետը պատվիրեց նավաստիներին պատրաստ և աչալուրջ լինել։ Կայմի առագաստները իջեցրին, թողեցին միայն երկու կողմերի առագաստները։

Ծովը հանկարծ բարձրացավ ու մռնչաց։ Ահագին ալիքները խփում էին նավի կողերին։ Ահռելի ուժով փչեց հյուսիս֊արևելյան քամին և այնպիսի շաչ ու շառաջ բարձրացրեց կայմաձողի մեջ, որ մարդու ականջ էր խլանում։ Ամպերի գոռոցից դղրդում էր երկինքը, փայլատակում էր կայծակը, տեղում էր անձրևը։ Հանկարծ մութը պատեց ամեն կողմ և միայն կայծակն էր երբեմն լուսավորում փոթորկող ու մոլեգնած ծովը։

Պանուրգը ահից ու սարսափից իրեն կորցրած պպզել էր մի տեղ։

― Ողորմած աստված, ― ասում էր նա, ― այս ալիքները կքշեն ու մեզ ծովը կգցեն։ Բարեկամներ, ինձ մի քիչ քացախ տվեք, խմեմ, երկյուղից ես քրտնակոխ եմ եղել։ Վայ մեզ, առագաստները ծվեն֊ծվեն են եղել, թոկերը կտրատվում են, կայմերը կոտրատվում։ Ավա՜ղ, ավա՜ղ, ամեն ինչ կորած է։ Մի ճար արեք ինձ, թողեք որ ես թաքնվեմ ճաղերի ետևում։ Տեսեք, ձեր լապտերը վայր ընկավ։ Լսո՞ւմ եք, ինչպես է ճաքում ղեկը։ Երևի արդեն կոտրվել է։ Ավա՜ղ, այս ինչ փորձանք եկավ մեր գլխին։ Պարոն ղեկապետ, նայեք կողմնացույցին և դատեք, թե ո՞ր կողմից է փչում այս անիծված քամին։ Ազնիվ խոսք, ես սարսափից մեռնում եմ։ Վա՜յ, վա՜յ, փրկեցեք ինձ, ես խեղդվում եմ։

Այն ժամանակ, երբ Պանուրգը հեծում ու ողբում էր, Պանտագրյուելը նավապետի խորհրդով մոտեցավ գլխավոր կայմին և երկու ձեռքով պինդ բռնեց նրանից։ Եղբայր Ժանը, Էպիտեմոնը, Պոնոկրատը և մյուսները հանեցին իրենց բաճկոնները և սկսեցին օգնել նավաստիներին։ Միայն Պանուրգն էր, որ ոչինչ չէր անում։ Նա կուչ եկած նստել էր տախտակամածում և դառնագին լալիս էր։

― Աստված վկա, մեր Պանուրգը կատարյալ մոզի է, ― ասաց Ժանը։

― Է՜յ, լալկան Պանուրգ, աղմկարար Պանուրգ, ի՞նչ ես պպզել, կարծես կավից շինած խրտվիլակ լինես, շուտ եկ մեզ օգնի։

― Վա՜յ, վա՜յ, եղբայր Ժան, սիրելի բարեկամ, ես խեղդվում եմ, ջրի տակն եմ գնում, ― պատասխանում էր Պանուրգը։ ― Վայ ինձ, վերջս հասել է։ Սիրելի բարեկամներ, տեսեք, տեսեք կոշիկներիս մեջ արդեն ջուր է լցվել։ Ա՜խ, այս զարհումար ալիքը․․․ Ո՛չ, ո՛չ, ես ուզում էի ասել, այս աստծու պատիժ ալիքը մեր նավը ջրասույզ կանի։ Հայր սուրբ Ժան, հայր իմ, խոստովանեցրու ինձ։ Ահա ես ծունկ չոքած ասում եմ՝ հայր մեր, որ երկինս․․․

― Արի մեզ օգնի, շատ լակոտ, ― գոռաց Ժանը, ― քեզ եմ ասում, կգաս թե չէ, սատանի բաժին։

― Լավ է սատանայի անուն չտաք, ― լալագին ասում է Պանուրգը, առանց տեղից շարժվելու։ ― Վաղը որքան կուզես, բայց այսօր ոչ։ Վա՜յ, այս ի՞նչ է, նավի մեջ ջուր է լցվում։ Տեսեք, տեսեք, մենք ջրասույզ ենք լինում։ Խոստանում եմ ձեր վանքին մի զանգ նվիրել, թե ողջ֊առողջ ցամաք դուրս գամ։ Սիրելի բարեկամներ, ուզում եմ կտակս գրել։

― Այ դու հազար սատանաների բաժին դառնաս, սրիկա, ― ասաց Ժանը, ― ժամանակ է գտել կտակի մասին մտածելու, երբ բոլորս պետք է, որքան ուժ ունենք, աշխատենք։ Գիմնաստ, սիրելիս, եկ այստեղ, նավի ետին մասը։ Աստված վկա, այս անտեր ալիքը մեզ խորտակելու է։ Տեսար, լապտերն էլ հանգավ։ Երևում է, որ բոլորս էլ սատանայի բաժին ենք դառնալու։

― Վա՜յ, մենք կորանք, ― լաց էր լինում Պանուրգը, ― ես ծովի ջուր կուլ տվի, ինքան աղի է, ես խեղդվում եմ, ես մեռնում եմ, օգնեցեք, սիրելի բարեկամներ։

― Եթե ձայնդ չկտրես, ողորմելի արարած, ես քեզ շնաձկներին բաժին կդարձնեմ, ― ասաց Ժանը։ ― Աստված վկա, լավ կլինի դրան ծովը գցենք։ Էյ, ղեկավար, մի վախենա, բարեկամ։ Տո այս ինչ կայծակ էր, կարծես բոլոր դևերը կտրել են իրենց շղթաները։

― Մի երդվիր, Ժան, սիրելի բարեկամ, ― աղաչում էր Պանուրգը, ― մեծ մեղք է երդում ուտելը, մենք բոլորս ջրասույզ կլինենք քեզ պես մեղսագործի պատճառով։

― Սա խելքը բոլորովին կորցրել է, ― ասաց Ժանը, ― ինչո՞ւ չես մեզ օգնում, իշու ձագ, ի՞նչ ես տեղումդ պինդ նստել ու փնթփնթում, աստված վկա, եթե կենդանի մնամ, այդ ծույլ անասունին այնպես կքոթակեմ, որ մինչև կյանքի վերջը չի մոռանա։ Յունգա, սիրելիս, եկ այստեղ։ Պինդ կաց տեղումդ, մինչև այս ծովային հանգույցը վերջացնեմ։ Պոնոկրատ, հոգիս, հեռացիր այդտեղից, կարող ես վնասվել։ Զգույշ, զգույշ, Էպիտեմոն, կընկնես։ Աստված իմ, ի՞նչ պատահեց այնտեղ։ Նավաքիթը ջարդուփշուր եղավ։

― Վա՜յ֊վա՜յ֊վա՜յ, ― լսվում էր Պանուրգի ձայնը, ― ոչ երկինքն եմ տեսնում, ոչ գետինը, չորս կողմը միայն ջուր է։ Ախ, մեկ էլ լինեմ Փարիզում կարկանդակավաճառ Ինոկենտիոսի նախշած խանութում կամ Սելիեում, վանքի այգում։ Ղեկապետ, չէի՞ք կարող արդյոք ինձ ափ դուրս բերել։ Ես ձեզ կվճարեի իմ ունեցած ամբողջ դրամը։ Սիրելի բարեկամներ, եթե մենք անկարող ենք նավահանգիստ մտնել, գոնե կանգ առնենք որևէ մի հեռակայանում։ Բոլոր խարիսխներն իջեցրեք։ Անգին բարեկամ, աղաչում եմ, իջեցրեք խորաչափը, գուցե այստեղ շատ խոր չի։

― Բռնիր ղեկը, ― բղավեց ղեկապետը, ― ամրացրու առջևի կայմի առագաստի պարանը։ Պարզեցեք առագաստերն այնպես, որ նավն անշարժ մնա։ Թողեք ղեկալծակը։

― Մի՞թե գործը դրան է հասել, ― ասաց Պանտագրյուելը։ ― Ողորմած տեր, դու փրկիր և ազատիր մեզ։

― Պարզել առագաստները, շուտով, նավը կանգնեցնել, ― գոչեց ղեկապետը, ― այժմ հրաշքը միայն կարող է մեզ փրկել։

― Շուտ արեք, դևի զավակներ, կանգնեցրեք նավը, ― աղաղակում էր Ժանը, ― ինձ մի կում գինի տվեք։ Միևնույն է, գինին էլ այժմ սատանայի բաժին է դառնալու։ Որտե՞ղ է իմ սրվակը։ Ա՜յ քեզ կայծակ։ Այսօր երևի սատանաները մեծ տոնախմբություն ունեն։

― Վա՜յ ինձ, ― հեծեծում է Պանուրգը, ― Ժան վարդապետ, ― դու քո հոգին կորստի ես մատնում։ Վայ ինձ, վայ ինձ, ես ջրասույզ եմ լինում։ Թույլ տվեք մի փոքրիկ կտակ կազմեմ․․․

― Դու զառանցում ես, ― ասաց նրան Ժանը, ― ինչ լավ կլինի, որ դու էլ քո կտակն էլ սատանաների բաժին դառնաք։ Մի՞թե դու կարծում ես, որ մեր նավը կանգնած է նավահանգստում։ Չե՞ս տեսնում, հիմար, ոչ մի հնար չկա այստեղից ազատվելու։ Այսօր սատանաները երևի քեֆ են սարքել ծովի վրա։

Հենց այդ րոպեին լսվեց Պանտագրյուելի աղիողորմ ձայնը․

― Տեր, դու փրկիր մեզ, մենք կործանվում ենք։

Վա՜յ, վա՜յ, ― կրկնում էր շարունակ Պանուրգը։


Գլուխ XIX

Այն մասին, թե ինչպես փոթորիկը վերջանալուց հետո Պանուրգը նորից ուրախ մարդ է դառնում


Երբ սարսափը համակել էր բոլորին և նավում սաստիկ իրարանցում էր տիրում, Պանտագրյուելը հանկարծ բարձրաձայն գոչեց․

― Ցամա՜ք, ցամա՜ք։ Ես ցամաք եմ տեսնում։ Արիացեք, տղերք, մենք մոտ ենք նավահանգստին։ Տեսեք, երկինքն էլ է պարզվում։

― Պարզե՜լ առագաստները, ― գոչեց նավապետը, ― ղեկավարեցեք։

― Կատարված է, ― պատասխանեցին նավաստիները։

― Նայեցեք, նայեցեք, ― գոչեց Էպիտեմոնը, ― ահա լավ երևում է ցամաքը։ Տեսեք, ինչպես է վառվում փարոսի կրակը։ Նավահանգստում շատ ժողովուրդ կա։

― Պտույտ տուր հրվանդանի մոտով, ― հրամայեց նավապետը։

― Կատարված է, ― պատասխանեցին նավաստիները։

― Ահա տեսեք, հսկիչ նավեր են գալիս մեզ օգնելու, ― ասաց նավապետը։ ― Արիացեք, տղերք։

― Ոսկե խոսքեր եմ լսում, ― ասաց Պանուրգը, ― արիացեք տղերք, արիացեք։

― Այ դու սատանայի աղբ, ― ասաց Ժան վարդապետը, ― երդվում եմ, որ քեզ մի կաթիլ գինի չեմ տա։ Գիմնաստ, սիրելիս, բեր ինձ համար մի փարչ գինի, մի քիչ էլ հետը խոզապուխտ ու հաց։

― Տեսեք, ահա և հսկիչ նավերը, ― ասաց Պանտագրյուելը, ― ես շատ լավ տեսնում եմ։ Երկու բեռնանավակներ են, երեք գալերներ, հինգ անգլիական նավեր, չորս գոնդոլներ և վեց ֆրեգատներ։ Բայց ո՞վ է, որ այդպես սուգ ու շիվան է բարձրացրել։ Չէ՞ որ մեզ այլևս ոչ մի վտանգ չի սպառնում։

― Այդ Պանուրգն է հորթի դողով բռնվել, ― ասաց Ժանը։

― Սուտ եք ասում, ― բացականչեց Պանուրգը։ ― Ամեն բան գնում է իր կարգով։ Խնդրում եմ, ինձ ամենից առաջ ցամաք դուրս բերեք։ Այնտեղ մի քանի գործեր ունեմ անելու։ Թողեք ես ձեզ օգնեմ։ Տվեք այդ պարանը ես փաթաթեմ։ Դուք կարծում եք ես վախեցա՞։ Ամենևին։ Ճիշտ է, այն ալիքը որ նավի վրայով մի ծայրից անցավ մյուսը, ինձ մի վայրկյան շփոթեցրեց, բայց միայն մի վայրկյան։ Պարզեցեք առագաստները։ Եղբայր Ժան, ի՞նչ եք ձեռքներդ ծալած նստել։ Ի՞նչ գինի խմելու ժամանակ է։ Է՜յ, նավաստիներ, մի քիչ արագ շարժվեցեք։ Այ, այդպես։ Հիմա որ գործը լավ է գնում։

― Եթե ես քեզ պես աշխատեի, ― ասաց եղբայր Ժանը, ― վանքի այգին ամենևին գոյություն չէր ունենա։

― Այս ինչ եմ տեսնում, շարունակում է Պանուրգը, ― եղբայր Ժանը բոլորովին անգործ նստած է։ Այ, թե ով է դատարկապորտը։ Մինչդեռ ես քրտնաթոր ախատում եմ և օգնում այդ հրաշալի նավաստուն։ Ասացեք բարեկամ, այս նավի տախտակների հաստությունը որքա՞ն կլինի։

― Տախտակամածի հաստությունը երկու մատ է, ― պատասխանեց նավաստին։

― Տեր, ողորմա մեզ, կնշանակի մենք երկու մատ ենք հեռու եղել մահից։ Հա՜, հա՜, հա՜, երևի ձեր սիրտը ճաքել է մահից, սիրելիս։ Իսկ ես ոչ մի բանից չեմ վախենում։ Հենց դրա համար էլ ինձ Պանուրգ Անվախ են անվանում։ Արիացեք, պարոններ, արիացեք։ Խնդրեմ իջեցրեք սանդուղքը, որ ես ափ դուրս գամ։ Էլ, մակույկը մոտ բերեք, դարձյալ իմ օգնության կարիքն ունեք։ Ես եզան պես եմ աշխատել, բայց խնդրում եմ, չխնայեք ինձ։ Մարդս հենց նրա համար է ստեղծված, որ աշխատի։ Բոլոր դատարկապորտները սրիկաներ են։ Ուշք մի դարձրեք Ժան վարդապետի վրա, նա վախից քիչ է մնում մեռնի։

― Չէ, բարեկամ, ― ասաց Ժանը, եթե կա մեկը, որ այսօր վախից քիչ էր մնում մեռնի, հենց դու ես, որ կաս։ Բայց պետք է ասեմ, որ բոլորովին զուր է քո վախը։ Քեզ վիճակված չի ջրում խեղդվել։ Քեզ անշուշտ կկախեն կամ կենդանի կայրեն։ Պարոններ, ձեզնից ով ուզում է անձրևի թիկնոց ունենալ, թող Պանուրգի կաշին մաշկի ու նրանով ծածկվի։ Երդվում եմ կարգովս, երբեք չեք թրջվի։ Բացի այդ, եթե ջուրն էլ ընկնեք, չեք խեղդվի։ Պանուգրի կաշին ջրից չի վախենում։

― Լա՛վ, թողնենք այդ, ― ասաց Պանուրգը։ ― Այդպիսի փոթորկի ժամանակ մարդ ակամայից մի քիչ կշփոթվի, դա մեղք չի։ Մի ուրիշ բանի մասին եմ ուզում խոսել և ձեզ նախազգուշացնել։ Դուք երևի հիշում եք իմ խոստումը, որ եթե փոթորկից ողջ֊առողջ ազատվեմ, մի զանգ նվիրեմ ձեր վանքին։ Խնդրում եմ նկատի ունենալ, որ խոսքս ոչ թե մեծ զանգի մասին էր, որ կախում են զանգակատանը, այլ փոքրիկ զանգակի մասին, ավելի ճիշտ բոժոժի մասին՝ վանքի ձիու վզից կախելու համար։ Մի սիրուն ու փոքրիկ բոժոժ, որ կախված կլինի ձիու վզից և ման գալիս կզնզնգա։ Նախազգուշացնում եմ ձեզ, որ հետո ոչ մի թյուրիմացություն չպատահի։

― Այ դու սրիկա, ― ասաց Էպիտեմոնը, ― այ դու անամոթ, լկտի սրիկա։ Դուք, պարոններ, տեսած կա՞ք մի ուրիշ այդպիսի սրիկայի։ Նա խաբել է նույնիսկ աստծուն։


Գլուխ XX

Այն մասին, թե ինչպես են մեռնում հերոսները Մակրեոնների[60] կղզում


Նավը վերջապես հասավ ափին, և մենք տանջված ու սոված ափ դուրս եկանք։ Պանտագրյուելն իր մարդկանց մեկ֊մեկ ստուգեց ու հրամայեց տալ նրանց նոր շորեր։ Դրանից հետո ափ դուրս բերին ուտեղենի պաշարը և մի շքեղ խնջույք սարքեցին։ Փառավոր կերպով կերան ու խմեցին։ Տեղացիները նույնպես բավականաչափ մթերքներ բերեցին նրանց համար։ Պանտագրյուելն իր կողմից նրանց հարուստ ընծաներ տվեց։

Ճաշից հետո Պանտագրյուելը կարգադրեց զբաղվել նավերի նորոգումով։ Տեղացիները ցանկություն հայտնեցին օգնելու։ Նրանց մեջ շատ ատաղձագործներ կային, երկաթագործներ, դարբիններ, և նրանք բոլորն էլ շատ լավ վարպետներ էին։ Բոլորը գործի անցան։ Աշխատանքը եռում էր։

Այն կղզին, որի ափին մենք խարիսխ գցեցինք, կոչվում էր Մակրիոնների կղզի։ Դա մի շատ մեծ կղզի էր, բայց բնակիչներն ապրում էին միայն ծովափում, երեք մեծ նավահանգիստներում։ Կղզու միջին մասն ամբողջովին ծածկված էր խիտ ու վայրի անտառով։

Մի տարիքավոր Մակրոբ (այդպես էին տեղացիները կոչում իրենց պետին) մեզ ցույց տվեց կղզում եղած բոլոր նշանավոր բաները։ Անմարդաբնակ ու ստվերախիտ անտառում մենք տեսանք մի քանի հին ու ավերակ տաճարներ։ Մի քանի բուրգեր ու դամբարաններ, որոնց վրա կային հին արձանագրություններ։ Այնտեղ կային հիերոգլիֆներով գրված արձանագրություններ, կային և արաբական տառերով ու սլավոնական տառերով արձանագրություններ։

Երբ Էպիտեմոնը արտագրում էր այդ արձանագրությունները որպես հիշատակ պահելու համար, ծերունի Մակրոբը հարցուփորձ էր անում Պանտագրյուելին, թե ինչպես է կարողացել նա այդպիսի փոթորկին իր նավերը բերել հասցնել նավահանգիստ։

― Ինքը բախտը մեզ օգնեց, ― ասաց Պանտրագրյուելը։ ― Մենք վաճառականներ չենք, որոնք շրջագայում են ծովերում փող վաստակելու համար։ Գո՞ւցե հենց դրա համար բախտը մեզ խնայեց։ Գուցե դուք ասեք մեզ, շարունակեց Պանտագրյուելը, ― այդ ի՞նչ էր պատահել ծովին, որտեղի՞ց են գալիս այդ փոթորիկները, հաճա՞խ են պատահում արդյոք այդպիսի փոթորիկներ այս կողմերում։

― Սիրելի բարեկամներ, ― պատասխանեց Մակրոբը, ― դուք գտնվում եք այժմ այն կղզիներից մեկում, որոնք հին ժամանակներում հայտնի էին իրենց հարստությամբ և հզորությամբ, իսկ այժմ, ինչպես տեսնում եք, աղքատացել են և անկման աստիճանի հասել։ Այդ մութ ու լայնատարած անտառում, որ դուք այստեղից տեսնում եք, ապրում են հին իմաստուններ և հերոսներ, որոնք այժմ կատարյալ զառամության են հասել։ Երբ նրանց մոտ ամեն ինչ կարգին է, ծովն էլ հանդարտ է լինում և ամենուրեք հրաշալի եղանակ է անում։ Բայց երբ նրանցից մեկը վախճանվում է, այն ժամանակ լսում ենք անտառից հուսակտուր աղաղակներ, լինում են երկրաշարժեր, հրդեհներ, հիվանդություններ, իսկ ծովում սկսվում է զարհուրելի փոթորիկ, որ դուք ձեր աչքով տեսաք։

― Ամեն մի այդպիսի իմաստունի կարելի է համեմատել ջահի հետ, ― ասաց Պանտագրյուելը։ ― Քանի ջահը վառվում է, նա լույս է տալիս անխտիր բոլորին, և մարդիկ գոհ են ու շնորհակալ։ Բայց հենց որ ջահը հանգչում է, չորս կողմը այնպիսի սարսափելի ծխահոտ է տարածվում, որ մարդիկ չեն իմանում, ինչպես ազատվեն նրանից։

― Դա ինձ համար անհասկանալի է, ― ասաց Ժանը, ― մի՞թե մեծ մարդիկ մեռնում են։ Ինձ այնպես է թվում, որ նրանք անմահ են։ Իսկ եթե նրանք մահանում էլ են, դա լինում է միայն խոր ծերության ժամանակ։ Ծերությունից մեռնում են նույնիսկ աստվածները։ Զուր չեն դրա մասին գրում հին գրքերում։

― Ես էլ եմ կարդացել դրա մասին մի առասպել, ― ասաց Պանտագրյուելը։ ― Մի անգամ զանազան ապրանքներով բեռնավորված առևտրական մի նավ Հունաստանից ուղևորվում է Իտալիա։ Երբ նավն անցնելիս է լինում Թունիսի մոտով, հողմը դադարում է, և ճանապարհորդներին ծովային հոսանքը տանում է դեպի Պակսոս կղզին։ Արդեն երեկո է լինում։ Ճանապարհորդներից մի քանիսը ընթրելիս են լինում, մյուսները պառկում են քնելու։ Հանկարծ մի կղզուց լսվում է մի բարձր ձայն՝ «Ֆամո՜ւս»։ Ճանապարհորդները ահի ու սարսափի մեջ են ընկնում։ Ֆամուսը նավի ղեկապետն է լինում և ծագումով եգիպտացի։ «Ֆամո՜ւս», ― կանչում է ձայնը երկրորդ անգամ։ Ոչ ոք պատասխան չի տալիս։ Բոլորը լուռ են մնում և երկյուղից դողում են։ Այն ժամանակ ձայնը լսվում է երրորդ անգամ, և այնպես ուժեղ, որ նման է լինում որոտի դղրդյունի։ Այդ ժամանակ Ֆամուսն առաջ է անցնում և ասում՝ «Ես այստեղ եմ, ի՞նչ եք ցանկանում, ո՞վ եք դուք»։ Ձայնը հրամայում է Ֆամուսին հայտարարել բոլոր ազգերին, որ մեծ աստված Պանը[61] մեռել է։ Այդ խոսքերը լսելուց հետո բոլոր նավաստիները սաստիկ վախեցած, խորհրդակցում էին իրար հետ, թե ինչպես վարվեն, լռեն, թե հայտնեն ինչպես հրամայված է։ Սակայն Ֆամուսը վճռել էր, եթե ինքը ողջ և առողջ նավահանգիստ հասնի, անպատճառ կկատարի հրամանը։ Առանց փորձանքի գալիս են նավահանգիստ։ Այդտեղ Ֆամուսը նավի աջ կողմում կանգնած և երեսը դեպի ափը դարձրած հայտարարում է, որ մեծ աստված Պանը մեռել է։ Նա իր խոսքը վերջացրած չի լինում, երբ ափից լսվում է լացի ու ողբի ձայն, ախուվախ և բարձրաձայն հեկեկանք։ Այդ լուրը շուտով հասնում է Հռոմ։ Հռոմեացոց կայսր Տիբերիոսը կանչում է իր մոտ Ֆամուսին, լսում նրա պատմությունը և հավատում նրա ասածներին։

Պանտագրյուելն առասպելը պատմելուց հետո լռեց, խոր մտածմունքի մեջ ընկավ և գլուխը կախեց։ Շուտով նկատեցինք, որ արցունքի կաթիլները ջայլամի ձվի մեծությամբ թափվում էին նրա աչքերից։ Թող աստված ինձ սպանի, եթե ասածներիս մեջ մի սուտ խոսք կա։







  1. ↑ Ըստ հին հունական դիցաբանության, Սիլենը եղել է գինեգործության և այգեգործության աստված Դիոնիսի դաստիարակը և մշտական ուղեկիցը։ Սիլենին միշտ պատկերում էին ճաղատ, հաստլիկ ու հարբած ծերուկի տեսքով։
  2. ↑ Գրանգուզիե ֆրանսերեն նշանակում է «մեծ կոկորդ»։ Գրանգուզիեի կնոջ անունը՝ Գարգամել, նույնպես նշանակում է «կոկորդ»։ Այդ երկու անունները ցույց են տալիս, որ հսկան և նրա կինը հայտնի շատակեր են եղել։
  3. ↑ Դը գրան տյուա նշանակում է՝ «ինչ մեծ կոկորդ ունես»։
  4. ↑ Պենանսակ նշանակում է՝ «Հացը՝ պարկի մեջ»։ Որպես ծաղր այդպես էին Ֆրանսիայում անվանում շատ աղքատ մարդկանց։
  5. ↑ Ֆրանրեպա նշանակում է՝ անվճար ճաշ։ Ֆրանսերեն դարձվածքը՝ «անվճար ճաշ ուտել», ― նշանակում է «ճաշել, առանց կերածի համար վճարելու»։
  6. ↑ Մետր ֆրանսերեն նշանակում է ուսուցիչ։ Գարգանտյուայի ուսուցչի անունը բաղկացած է աստվածաշնչային երկու անուններից՝ Տյուբալ, որն ըստ աստվածաշնչային առասպելաբանության Կայենի սերնդին է պատկանում և եղել է մետաղագործության հիմնադիրը, և Օլոֆերն, որը Բաբելոնի Նաբուգոդոնոսոր թագավորի զորավարներից մեկի անունն է։
  7. ↑ Մակեդոնիայի թագավոր Ֆիլիպ 2֊ի (379―336 մթ․ առաջ) որդի Ալեքսանդրը, (356―323 մթ․առաջ) մեծագույն աշխարհակալներից մեկն է։
  8. ↑ Արիստոտելը (384―322 մթ․ առաջ) խոշորագույն հույն գիտնականներից և փիլիսոփաներից մեկն է։ Ճիշտ է, որ Ֆիլիպը հրավիրել էր նրան Մակեդոնիա որպես թագաժառանգի դաստիարակ։
  9. ↑ Պոնկրատ հուներեն նշանակում է «անխոնջ», «ուժեղ»։
  10. ↑ Եվդեմոն հունարեն նշանակում է «բախտավոր»։
  11. ↑ Ցիցերոն, Մարկոս Տուլիոս (106―46 մթ․ առաջ) հին հռոմեական հռետոր, քաղաքական գործիչ և փիլիսոփա։ Նրա ճառերը համարվում էին հռետորական արվեստի և կլասիկ լատիներենի կատարելության օրինակ։
  12. ↑ Երկրորդ գլխում Ռաբլեն քննադատում է միջնադարյան կրթությունը, որը դեռևս իշխում էր նրա ժամանակ, և հին ձևի կրթությունը հակադրում էր նոր մանկավարժությանը։ Միջին դարերում կրթությունը լիովին գտնվում էր հոգևորականության ձեռքում։ Բացառապես կրոնական բնույթ ուներ։ Ահա հենց այդպես էր կրթում Գարգանտյուային Տյուբալ Օլոֆերնը (դրանով է բացատրվում նրա աստվածաշնչային անունը)։ Բոլորովին այլ համոզմունքի տեր էր Գարգանտյուայի մյուս ուսուցիչը՝ Պոնոկրատը։ Պանոկրատը ժամանակակից մանկավարժ էր։ Նա իր սաներին սովորեցնում էր աշխատել թե ֆիզիկապես և թե մտավորապես (սրանից էլ առաջացել է նրա անունը)։
  13. ↑ Լանգեդոկը Ֆրանսիայի հարավային նահանգներից մեկն է։ Լանգեդոկի այծերի ականջները կախ են ընկած, մինչդեռ սովորկան այծերի ականջները վեր են ցցված և սրածայր են։
  14. ↑ Նել աշտարակը մեկն է Փարիզի չորս մեծ աշտարակներից, ավերվել է XVII դարում։
  15. ↑ Յանոտուսի ճառը ծաղրական նմանողություն է միջնադարյան փիլիսոփաների դատողություններին։ Ռաբլեն ծաղրում է միջնադարյան այն փիլիսոփաներին, որոնք ամենապարզ հարցերը դարձնում էին վերամբարձ ու վերացական խնդիրներ։
  16. ↑ Ավետարանական հայտնի դարձվածք է։
  17. ↑ Միջին դարերում մեղքերի թողություն կարելի էր գնել դրամով։ Եկեղեցիներում և վանքերում ծախվում էին այսպես կոչված ինդուլգենցիաներ, որոնք մի տեսակ շնորհագրեր էին։ Դրանցում նշված էին լինում այն մեղքերը, որոնց համար թողություն կարող էր ստանալ գնորդը։
  18. ↑ Պեկրոշոլ (Պիկրոխոլ) հուներեն նշանակում է «դյուրագրգիռ», «չար»։
  19. ↑ Տրեպելյու ֆրանսերեն նշանակում է «քրջոտ», «մուրացիկ»։
  20. ↑ Տուկդիլիոն ֆրանսերեն նշանակում է «պարծենկոտ», «սնապարծ»։
  21. ↑ Բոմբարդ՝ հին թնդանոթ, որը լցնում էին քարե ռումբերով։
  22. ↑ Մորտիր՝ կարճ և մեծ տրամաչափի թնդանոթ, որի արձակած ռումբերը աղեղնաձև էին սլանում օդի մեջ, այդ պատճառով կարողնում էին ամենաբարձր պարիսպների վրայից անցնել և հարվածել հակառակորդին։
  23. ↑ Բազիլիկ՝ XVI դարի թնդանոթ, որի արձակած ռումբերը երկաթից էին և 75 ֆունտ ծանրություն ունեին։ Այս թնդանոթը բազիլիկ անունն էր կրում, որովհետև նրա վրա կար առասպելական հրեշի՝ բազիլիկի նկարը։ Դա մի օձ էր, որի գլխի մաշկի ծալքերը թագի ձև ունեին։ Ըստ հին ավանդության, բազիլիկի միայն հայացքն սպանում էր մարդկանց ու կենդանիներին, իսկ նրա սուլոցը բոլորին փախուստի էր մատնում։
  24. ↑ Տուրնեմուլ ֆրանսերեն նշանակում է «ջրաղացքար դարձնող» (անշնորհք, ծանրաշարժ)։
  25. ↑ Գրատել ֆրանսերեն նշանակում է «քոսոտ», «զզվելի»։
  26. ↑ Թագավորի ներկայությամբ գլխարկ կրելու իրավունք ունեին միայն ամենաբարձր անձինք։ Երբ Պիկրոշոլը թույլ էր տալիս իր մերձավորներին գլխարկները չհանել, դրանով ուզում էր ցույց տալ, որ գոհ է նրանցից։
  27. ↑ Բարբարոսսա (Կարմրամորուս)։ Ալժիրի տիրակալ Կայիր Էդգինի մականունն էր (1476―1546):
  28. ↑ Կաթոլիկական սովորության համաձայն պապին ներկայանալիս պետք է համբուրեին նրա հողաթափը։
  29. ↑ Երուսաղեմի տաճարն ըստ Աստվածաշնչի ավանդության կառուցել է եբրաեցիների թագավոր Սողոմոնը։
  30. ↑ Եխեֆրոն հունարեն նշանակում է «զգույշ», «խելամիտ»։
  31. ↑ ամբողջ արևմտյան Եվրոպայում մինչև XVIII դարը ռուսական պետությունը կոչվում էր Մոսկվա կամ Մոսկովիտիա, իսկ ռուսներին կոչում էին մոսկովցիներ»
  32. ↑ Այն գլուխներում, որտեղ նկարագրված է Գրանգուզիեի մղած պատերազմը Պիկրոշոլի դեմ, Ռաբլեն ծաղրում է դատաստանական գործը, որը սկսել էր նրա հայր Անտուան Ռաբլեն իր հարևան կալվածատեր Սենտ֊Մարտի դեմ։
  33. ↑ Միջին դարերում շատ ընդունված էր ուխտ գնալ սուրբ վայրերը։
  34. ↑ Կասսիա՝ լոբազգիների մի տեսակ է՝ ալեքսանդրիական տերև անունով։
  35. ↑ Վեղարը գլխի ծածկոց է, որ գործ են ածում վարդապետները։
  36. ↑ Ուրար՝ դիպակե երկար ժապավեն, որը որպես գոտի կապում են սարկավագները ժամերգության ժամանակ։
  37. ↑ Դիպսոդիե հունարեն նշանակում է մի երկիր, որի բնակիչները պապակվում են ծարավից։
  38. ↑ Գրիպմինո նշանակում է հափշտակիչ։
  39. ↑ Վերածնության դարաշրջանում համարյա յուրաքանչյուր արքունիքում կամ դղյակում պահում էին թզուկ ծաղրածուներ։ Հնուց գոյություն է ունեցել այն ավանդույթը, թե թզուկները պատերազմ են մղում կռունկների դեմ։
  40. ↑ Անարխ հունարեն նշանակում է «իշխանություն չունեցող», «իշխանությունից զուրկ»։
  41. ↑ Սալմիգոնդեն է կոչվում զանազան տեսակի մսեղենից պատրաստված ռագուն։
  42. ↑ Պանուրգ հունարեն նշանակում է «ձեռքիցը ամեն ինչ եկող», «ստահակ»։
  43. ↑ Էպիտեմոն հունարեն նշանակում է «գիտակ», «իրազեկ»։
  44. ↑ Շոտլանդերեն մի նախադասություն, որը նշանակում է․ «Պարոն, եթե դուք այնքան ուժեղ եք բանականությամբ, որքան և հաղթանդամ եք մարմնով․․․»։
  45. ↑ Բասկերեն լեզվով մի նախադասություն, որ նշանակում է․ «Պարոն, յուրաքանչյուր հիվանդության դեմ մի դեղ կա»։
  46. ↑ Դեկան կաթոլիկ եկեղեցում կոչվում էին այն անձինք, որոնք գլխավորում էին վանքի կամ մայր եկեղեցու վարչությունը։ Հետագայում դեկան անունը հատկացրին ֆակուլտետների ղեկավարին։
  47. ↑ Մագիստրոս լատիներեն նշանակում է «ուսուցիչ»։ Միջին դարերում հաստատված «մագիստրոսի» գիտկան աստիճանը պահպանվել է մինչև այսօր։
  48. ↑ Տոումաստ հունարեն նշանակում է «զարմանալի», «արժանի հիացմունքի»։
  49. ↑ Նավարայի դահլիճ է կոչվում հանդիսասրահը Նավարայի քոլեջի, որ հիմնել է Նավարայի թագուհի Ժաննան 1309 թվականին։ Այդ դահլիճում էին լինում գիտական բանավեճերը։
  50. ↑ Պանզու՝գյուղ Ֆրանսիայում Լաուրա գետի ափին։ Այդ գյուղի շրջակայքում կա մի քարանձավ՝ հինավուրց նկարներով։ Ժողովրդական ավանդության համաձայն, այստեղ է ապրելիս եղել Պանզուի գուշակուհին։
  51. ↑ Հեր֊Տրիպպա՝ XVI դարի նշանավոր գիտնական Հենրիխ Կորնելիոս Ագրիպայի (1485-1535) աղավաղված անունն է։ Նա մի գիրք է գրել կախարդության մասին։ Ագրիպային ժողովուրդը համարում էր կախարդ։
  52. ↑ Տրիբուլե (1579-1536) Լյուդովիկոս XII֊ի նշանավոր ծաղրածուն է։ Վիկտոր Հյուգոն նկարագրել է նրան իր «Արքան զվարճանում է» դրամայում։
  53. ↑ Քսենոման հունարեն նշանակում է «ճանապարհորդություններ սիրող»։
  54. ↑ Տալասսա հունարեն նշանակում է «ծով»։
  55. ↑ Մեդամոտի հունարեն նշանակում է «ոչ մի տեղ»։
  56. ↑ Միեղջույրը երևակայական գազան է, որի մասին Աստվածաշնչի մեջ է հիշատակվում։
  57. ↑ Խելիդոն հունարեն նշանակում է «ծիծեռնակ»։
  58. ↑ Գոզալ հին եբրաերեն նշանակում է «աղավնի»։
  59. ↑ Ֆրանսիական Ռուան քաղաքը հայտնի էր իր մահուդով։
  60. ↑ Մակրեոն հունարեն նշանակում է «ծերունի»։
  61. ↑ Պանը ըստ հին հունական դիցաբանության՝ հոտերի և անասնապահության աստվածն էր։ Նրան ներկայացնում էին որպես կիասամարդ և կիսակենդանի, այծի կճղակներով, երկար մորուքով ու եղջյուրներով։
Ստացված է «https://grapaharan.org/index.php?title=Գարգանտյուան_և_Պանտագրյուելը&oldid=9791» էջից