«Գիշերվա պատմությունը»–ի խմբագրումների տարբերություն
| (3 intermediate revisions by the same user not shown) | |||
| Տող 8. | Տող 8. | ||
Սերունդների գոյության ընթացքում, | Սերունդների գոյության ընթացքում, | ||
Մարդը արարեց գիշերը: | Մարդը արարեց գիշերը: | ||
| − | Սկզբում այն կույր էր | + | Սկզբում այն կույր էր, |
| − | փշեր | + | փշեր էր՝ ոտքերը ճանկռող |
և գայլերից վախն էր: | և գայլերից վախն էր: | ||
Մենք երբեք չենք իմանա, ով ձևեց բառը | Մենք երբեք չենք իմանա, ով ձևեց բառը | ||
| Տող 16. | Տող 16. | ||
Մենք երբեք չենք իմանա, որ դարում այն դարձավ | Մենք երբեք չենք իմանա, որ դարում այն դարձավ | ||
տիեզերքի ու աստղերի խորհրդանիշ: | տիեզերքի ու աստղերի խորհրդանիշ: | ||
| − | + | Ուրիշները ստեղծեցին առասպելը՝ | |
դարձնելով նրան մայրը ճակատագրի աստվածուհիների, | դարձնելով նրան մայրը ճակատագրի աստվածուհիների, | ||
որ մեր բախտն են հյուսում | որ մեր բախտն են հյուսում | ||
| Տող 23. | Տող 23. | ||
Քաղդեացիները տվեցին նրան տասներկու տներ, | Քաղդեացիները տվեցին նրան տասներկու տներ, | ||
Զենոնը վերագրեց անվերջանալի աշխարհներ, | Զենոնը վերագրեց անվերջանալի աշխարհներ, | ||
| − | Լատինական | + | Լատինական վեցաչափը նրան ձուլեց, |
| − | Եվ ձուլեց նրան Պասկալի սարսափը | + | Եվ ձուլեց նրան Պասկալի սարսափը, |
Լուի դը Լեոնը տեսավ նրա մեջ | Լուի դը Լեոնը տեսավ նրա մեջ | ||
իր դողացող հոգու հայրենիքը: | իր դողացող հոգու հայրենիքը: | ||
| − | Հիմա | + | Հիմա գիշերը զգում ենք |
ինչպես հինավուրց գինին | ինչպես հինավուրց գինին | ||
և ոչ ոք չի կարող դիտել նրան առանց գլխապտույտի | և ոչ ոք չի կարող դիտել նրան առանց գլխապտույտի | ||
Ընթացիկ տարբերակը 11:14, 18 Փետրվարի 2016-ի դրությամբ
հեղինակ՝ Խորխե Լուիս Բորխես |
Սերունդների գոյության ընթացքում,
Մարդը արարեց գիշերը:
Սկզբում այն կույր էր,
փշեր էր՝ ոտքերը ճանկռող
և գայլերից վախն էր:
Մենք երբեք չենք իմանա, ով ձևեց բառը
խավարի այն միջակայքի համար, որ
բաժանում է երկու մթնշաղները:
Մենք երբեք չենք իմանա, որ դարում այն դարձավ
տիեզերքի ու աստղերի խորհրդանիշ:
Ուրիշները ստեղծեցին առասպելը՝
դարձնելով նրան մայրը ճակատագրի աստվածուհիների,
որ մեր բախտն են հյուսում
և զոհեցին նրան սև գառ,
և աքաղաղ՝ ավարտն ավետող:
Քաղդեացիները տվեցին նրան տասներկու տներ,
Զենոնը վերագրեց անվերջանալի աշխարհներ,
Լատինական վեցաչափը նրան ձուլեց,
Եվ ձուլեց նրան Պասկալի սարսափը,
Լուի դը Լեոնը տեսավ նրա մեջ
իր դողացող հոգու հայրենիքը:
Հիմա գիշերը զգում ենք
ինչպես հինավուրց գինին
և ոչ ոք չի կարող դիտել նրան առանց գլխապտույտի
և ժամանակը փոխանցել է նրան հավերժությունը:
Մտածել միայն, որ գիշերը չէր լինի
առանց փխրուն այս գործիքների՝ աչքերի:
