«Ոդիսական»–ի խմբագրումների տարբերություն

1Պատմի՛ր, մուսա, այն բազմափորձ քաջի մասին, որ սրբազան
Իլիոն քաղաքը կործանեց և թափառեց ապա երկար
Շատ քաղաքներ, տեսավ մարդկանց վարքն ու բարքը, փորձեց նրանց։
Նա ծովերում բյուրաբազում աղետ ու վիշտ հոգով կրեց,
Ճգնեց փրկել կյանքն իր, հոգալ վերադարձը ընկերների,
Բայց չփրկեց ընկերներին, թեպետ փափագն այդ միշտ ուներ.
Քանզի նրանք իրենք իրենց մատնեցին ժանտ կործանումի,
Երբ լափեցին անմտաբար եզներն Արև-Հիպերիոնի.
Ուստի նրանց վերադարձը անբիծ Հելիոսը խափանեց։
10Օ՛ն, դիցուհի՛դ, դստրիկ Զևսի, այդ ամենը պատմիր և ինձ։
Փրկված ծովից և մարտերից՝ իրենց տան մեջ էին արդեն
Բոլոր քաջերն։ Միայն նրան, որ կարոտ էր վերադարձի
Եվ իր կնոջ, դեռ պահում էր քարանձավում իր խորափոր
Գերամեծար այն Կալիպսոն՝ վեհ դիցուհին աստվածազոր,
Ու փափագում էր տենչագին, որ լինի նա ամուսինն իր։
Սակայն հասավ այն տարին, երբ աստվածների հոժար կամքով
Պիտ կատարվեր վերադարձն իր դեպ Իթակե, դեպի իր տուն,
Ուր սիրելի մարդկանց մեջ էլ զերծ չմնաց նա տանջանքից։
Այնժամ բոլոր աստվածները դարձան նրան խիստ կարեկից,
20Բացի միայն Պոսիդոնից. Ոդիսեսի դեմ դիցակերպ
Սա, ոխակալ, մեծ քեն ուներ, մինչև նա ետ կդառնար տուն.
Բայց Պոսիդոնը հեռացել էր դեպ հեռավոր եթովպացիք,
Որ ապրում են երկրի ծայրին, միշտ բաժանված երկու մասի.
Մի մասը՝ մոտ արևմուտքին, մյուս մասն այնտեղ, ուր արեգակն է միշտ ծագում։
Գնացել էր, որ ընդունի հարյուրեզնյա ու գառների շքեղ զոհեր։
Եվ հրճվում էր անդ նա բազմած խրախճանքի։ Մինչ այլ անմահ աստվածները
Եկել խմբվել էին արդեն ապարանքում Օլիմպատեր Զևս աստծու։
Այնժամ նրանց իր խոսքն ուղղեց աստվածների և մարդկանց հայրն,
Իր հոգու մեջ վառ հիշելով Էգիսթոսին փառապսակ,
30Որին սպանեց Ագամեմնոն քաջի որդի Օրեստեսը գերահռչակ։
Նրա մասին մտածելով Զևսը խոսեց և այս ասաց աստվածներին.
«Ավա՜ղ, մարդիկ մահկանացու աստվածներին ամբաստանում են անտեղի
Եվ պնդում են, թե մեզնից Է ծագում չարիք։ Մինչդեռ ընդդեմ ճակատագրի
Իրենք են միշտ անմտաբար իրենց մատնում աղետների,
Ինչպես արեց Էգիսթոսը։ Բախտին ընդդեմ ամուսնացավ Ատրիդեսի
Օրինական կողակցի հետ և նրան էլ տուն դառնալիս նա սպանեց,
Թեպետ գիտեր նա անխուսափ իր կորուստը, մինչ մեր կողմից դեպ նա այնժամ
Ուղարկված էր Արգոսասպանը սրատես՝ բարյացակամ բանբերն՝ Հերմես,
40Որ չսպանի Ատրիդեսին և կնոջ հետ չամուսնանա,
Թե ոչ՝ հանուն Ատրիդեսի՝ Օրեստեսից դաժան պատիժ նա կստանա,
Երբ սա մի օր հասակ առնի և իր երկրի կարոտն զգա ու տուն դառնա։
Այդպես նրան Հերմեսն ասաց։ Բայց Էգիսթի սիրտն այդ խոսքով չհամոզվեց
Եվ փոխարենն, ահավասիկ, հատուցեց նա ժանտ վրեժով»։
Պատասխանեց իսկույն նրան Աթենասը՝ պայծառաչյա աստվածուհին.
«Ով դու մեր հայր Կրոնոսյան, իշխանավոր դու գերագույն,
Արժանի էր միանգամայն նա այդ պատժին ու ժանտ մահվան.
Թող որ այդպես միշտ կործանվի չարագործը, ով այդպիսի գործ կատարի։
Սիրտս սակայն խորտակվում է Ոդիսևսի համար դժբախտ ու իմաստուն,
50Որ տանջվում է վաղուց ի վեր, հեռու սիրած իր մարդկանցից,
Ծովապարփակ կղզու վրա, որը կենտրոնն է ծովերի,
Կղզու վրա անտառախիտ, ուր ապրում է ապարանքում իր դիցուհին՝
Դուստրը կախարդ և դավադիր Ատըլասի, որը գիտի
Խորունկ խորքերը ծովերի և պահում է իր ուսերին
Երկինքն, երկիրը բաժանող սյուներն հուժկու և վիթխարի.
Ահավասիկ, դուստրը դրա կաշկանդել է այն վշտաբեկ տարաբախտին
Եվ իր խոսքով սիրատենչիկ ու փաղաքուշ ճգնում է նա
Նրան բերել գայթակղության, որ հայրենի իր Իթակեն նա մոռանա։
Մինչ Ոդիսևսն, որ կարոտ է տեսնել գոնե քուլա-քուլա վեր բարձրացող
60Ծուխն հարազատ իր ափերի, մահ է ուզում միայն սրտանց։
Մի՞թե քո մեջ, Օլիմպացի, գեթ չի հուզվում սիրտդ սիրող, կամ Ոդիսևսն
Քեզ չի՞ տվել միթե հաճույք պերճ զոհերով նավերի մոտ արգիական,
Անդ, Տրոյայում լայնատարած։ Կամ ինչո՞ւ ես դու զայրացած, Զև՜ս երկնատեր»։
Նրան իսկույն պատասխանեց և խոսք ասաց աստվածահայր Զևսն ամպացիր.
«Ի՞նչ խոսք էր այդ, ո՜վ իմ զավակ, որ դուրս թռավ քո բերանից,
Եվ կամ ինչպե՞ս կարող եմ ես մոռացման տալ Ոդիսևսին աստվածակերպ,
Որն իր խելքով գերագույնն է մարդկության մեջ և որն անբավ
Զոհ է բերել անծայրածիր երկնքի տեր աստվածներին։
Բայց Պոսիդոնն երկրասասան զայրագնաբար հալածում է նրան սաստիկ
70Հանուն հզոր մեծ Կիկլոպի, որին նա ժանտ կուրացրել է մի ժամանակ,
Ի սեր հարգո, աստվածակերպ, Պոլիփեմի, որը բոլոր կիկլոպներից
Կորովագույնն է, հիրավի։ Նրան ծնեց հավերժահարսը՝ Թոոսան,
Խոր անձավում, Պոսիդոնի հետ տռփանքով իր միացած,
Դուստրը հավերժ ալեկոծվող ծովերի տեր Փորկիսի։
Ահավասիկ՝ Ոդիսևսին Պոսիդոնը երկրատատան, թեպետ նրան
Անկարող է նա սպանել, վանում է միշտ իր հայրենի երկրից հեռու։
Ուստի եկե՜ք մենք բոլորս վերադարձը նրա քննենք,
Ինչպե՞ս պիտի նա տուն դառնա։ Մինչ Պոսիդոնը իր զայրույթը կը թողնի.
Քանզի չէ՞ որ անկարող է նա միայնակ, դեմ-հանդիման,
80Դուրս գալ, մարտել բոլոր անմահ աստվածների ցանկության դեմ»։
Նրան իսկույն պատասխանեց Աթենասը՝ աստվածուհին պայծառաչյա.
«Կրոնոսյան, ո՜վ դու մեր հայր, իշխանավորդ գերագույն.
Եթե իրոք հաճելի է գերերջանիկ աստվածներին,
Որ Ոդիսևսն ամենագետ վերադառնա իր սիրելի հայրենի տուն,
Ապա իսկույն պիտ առաքենք մենք բանբերին արագավազ՝
Բարյացակամ ժիր Հերմեսին, դեպի կղզին այն՝ Օգիգիե, որ նա այնտեղ
Գեղագանգուր աստվածուհուն հայտարարի մեր վճիռը ու կամքն անշեղ՝
Բազմահամբեր Ոդիսևսի դարձի մասին, թե պետք է նա վերադառնա։
Իսկ ես էլ արդ կը սլանամ դեպ Իթակե, որպեսզի անդ նրա որդուն
90Ոգեշնչեմ խիզախությամբ և մեծապես քաջալերեմ,
Որ Ժողովի իսկույն կանչի նա արգիյանց երկայնամազ
Եվ դուրս վանի ապարանքից իր հայրական խոսնայրներին, որ անխտիր
Կոտորում են մանր անասուն ու շատ եզներ դանդաղաքայլ ու կորեղջյուր։
Ապա նրան դեպի Սպարտա ես կառաքեմ, դեպի Պիլոսն ավազածիր,
Որ նա այնտեղ սիրելի հոր դարձի մասին տեղեկանա, բան իմանա
Եվ որպեսզի մարդկանց առաջ վսեմական փառք վաստակի»։

Ասաց այդպես, ապա իսկույն իր ոտքերին հագավ անեղծ, գեղգեղափայլ,
Ոսկյա մույկերն, որոնք նրան թռցնում էին հողմանման արագությամբ
Լայն ծովերի և անսահման երկրի վրա։ Վերցրեց հետո իր հաստաբեստ
100Նիզակն հզոր, ծանրածանր ու ամրապինդ, որը ուներ
Պղնձե սայր, որով գնդերը մեծազոր հերոսների
Ջախջախում էր նա, դստրիկը անպարտելի մեծ աստըծո։
Այդպես զինված՝ նա սրընթաց թռավ գլխից Օլիմպական բարձունքների
Եվ շուտ հասավ անդ, Իթակե, այնտեղ, ընթեր Ոդիսևյան
Մեծ դարբասի, նա կանգ առավ՝ ձեռքին բռնած իր նիզակը պղնձաձույլ,
Նմանվելով եկվոր հյուրին՝ տափոսացի իշխանազոր քաջ Մենտեսին։
Անդ նա տեսավ խոսնայրներին անբարտավան, որոնք այնժամ դռների մոտ,
Իրենց մորթած գեր եզների կաշիների վրա նստած՝
Վեգ խաղալով՝ փնտրում էին սիրտը շոյող զվարճալի մի բերկրություն։
110Շուրջը անդող շարժվում էին սպասարկու ծառայողներ ու բանբերներ.
Ոմանք հապճեպ խառնում էին սարկարանում ջուրն ու գինին անապական,
Ոմանք էլ անդ նուրբ, ծակոտկեն սպունգներով մաքրում էին սեղանները,
Մաքրում արագ և մոտ քաշում, իսկ ոմանք էլ բրդում էին միսը առատ։
Ամենից շուտ նրան տեսավ Տելեմաքոսն աստվածակերպ,
Որը, բազմած խոսնայրների միջև այնժամ, սրտակոտոր ու տխրամած
Միտք էր անում ազնվամեծար իր հոր մասին, թե ե՞րբ արդյոք նա պիտի գա
Եվ տեր դառնա փառք ու պատվին, իշխանատեր իր սեփական այս օջախին։
Այդ մտքի մեջ, սեղեխների շարքում նստած, նա նկատեց Աթենասին,
Շուտ վեր կացավ, արագ քայլեց դեպի դուռը և իր հոգում խոր տրտնջաց,
120Որ եկվոր հյուրը դռան մոտ զուր սպասեց այդքան երկար։
Մոտենալով՝ նա աջ ձեռքը նրա սեղմեց, վերցրեց տեգը պղնձակուռ
Եվ, դառնալով իսկույն նրան, խոսքերն ասաց այս թևավոր.
«Ողջո՜ւյն, եկվոր, մեր հարկի տակ մենք կընդունենք քեզ սիրալիր,
Իսկ երբ ուտեստը վայելես, նոր կը պատմես, ինչ պետք է քեզ»։
Ասաց այդպես, առաջ անցավ, և հետևեց նրան Պալլաս Աթենասը։
Արդ, երբ նրանք այդպես մտան դահլիճի մեջ այն բարձրաշեն,
Տեգը դրեց նա մի ողորկ դարակի մեջ, մեծ սյունի մոտ,
Որտեղ կային բազմահամբեր Ոդիսևսի նաև բազում տեգ-նիզակներ։
Ապա խնդրեց նրան նստել բազկաթոռին գեղեցկակերտ,
130Որի վրա նախ նա փռեց պերճ, նկարեն, վառ մի ծածկոց,
Դրեց նաև ոտքերի տակ, իբր հենարան, մի աթոռակ։
Իսկ իր համար հետո բերեց գեղաքանդակ մի բազկաթոռ
Եվ այն դրեց խոսնայրներից մի փոքր հեռու, որ աղմուկից
Հյուրն անհանգիստ անդ չը լինի անբարտավան այդ մարդկանց մեջ,
Ու որպեսզի հնար լինի հարցմունք անել իր հոր մասին հալածական։
Աղախինը, գեղեցկափայլ ու ոսկեղեն մի գավի մեջ
Լվացվելու ջուր բերելով՝ այն արծաթյա կոնքը լցրեց,
Եվ այնուհետ քաշեց, դրեց նրանց առջև նա տաշածո մի կոկ սեղան։
Մառանապետ կինն հարգելի՝ պատրաստի, ճոխ պաշարներից
140Սիրահոժար բերեց, դրեց հաց, կերակուր բազմապիսի.
Իսկ մատռվակն հապճեպ շարեց նրանց առաջ և՛ ափսեներ, և՛ սկուտեղ՝
Լի մսեղեն ուտեստներով ու ոսկեղեն պերճ բաժակներ։
Բանբերն հաճախ մոտենում էր, որ հոգատար գինին լցնի նրանց համար։
Ու ներս մտան այդ ժամանակ խոսնայրները անբարտավան, որոնք իսկույն
Շարք ու կարգով նստոտեցին աթոռներին, բազմոցներին.
Բանբերները ջուր բերեցին, որով նրանք պիտի ձեռքեր լվանային,
Զամբյուղներով առատորեն հաց բերեցին ստրկուհիք,
Իսկ պատանիք սպասարկող բաժակները լցրին գինով բերնեբերան,
Ապա նրանք ձեռք մեկնեցին այդպես պատրաստ ուտեստներին։
150Եվ երբ արդեն կերուխումով նրանց փափագը հագեցավ,
Խոսնայրների սրտում այնժամ ծագեց մի նոր վառ ցանկություն,
Երգ ու պարի մի ցանկություն, որ հաճույքն է, զարդարանքը խնջույքների։
Բանբերն իսկույն բերեց կիթառը գեղաշուք և այն հանձնեց Փեմիոսին,
Որն ակամա պիտի երգեր. կամքով նպերտ խոսնայրների.
Եվ նա զարկեց նուրբ լարերին, հնչեց երգը իր քաղցրաձայն։
Տելեմաքը, իր գլուխը պայծառաչյա Աթենասի կողմը թեքած,
Որ այդ ոչ ոք չնկատի, նրան դիմեց այս խոսքն ասաց.
«Չը նեղանա՜ս, հյուր սիրելի, եթե ես քեզ մի խոսք ասեմ.
Միակ հոգսը սրանց համար երգն է, իրավ, և կիթառն այդ։
160Հե՜շտ գործ է դա, քանզի միայն այժմ ուրիշի գույքն են վատնում անօրեն,
Գույքն այն քաջի, որի ճերմակ ոսկորները թերևս ծյուրում են արդեն
Երկրի վրա, անձրևի տակ կամ ծովի մեջ ալիքներից տարուբերվում։
Մինչդեռ սրանք, եթե աչքով գեթ տեսնեին դարձը նրա դեպ Իթակե,
Ավելի շուտ կը ցանկային ճարպիկ ու ժիր ոտք ունենալ փախուստ տալու,
Քան թե լինել ունևոր և հարուստ ոսկով ու հագուստով։
Սակայն հիմա էլ նա չկա, կործանված է բախտի կամքով.
Եվ սփոփանք մեզ չի տրված, թեկուզ հայտնվի երկրաբնակ որևէ մարդ
Ու մեզ ասի, թե նա կը գա։ Ավա՜ղ, կորավ օրը նրա վերադարձի։
Բայց դու ասա և ճշմարիտն ինձ դու պատմիր, ո՞վ ես արդյոք,
170Ո՞ր ցեղից ես կամ որտե՞ղ են ծնողներդ, քաղաքը քո։
Ի՞նչ նավ էր այն, որի վրա այստեղ եկար և կամ ինչպե՞ս քեզ նավաստիք
Ափ հանեցին դեպ Իթակե, ինչպե՞ս էին կոչվում նրանք։
Քանզի բնավ ես չեմ կարծում, որ հետիոտն եկած լինես դու այստեղ։
Այդ ամենը ճիշտ ինձ ասա, որ ճշմարիտն իմանամ.
Սա առաջին գալուստն է քո, թե հյուրն ես դու իմ հայրական.
Չէ՞ որ մեր տանն միշտ եղել են և բազմաթիվ ուրիշ մարդիկ,
Քանզի հայրս սրտանց կապված էր շատ ու շատ այլ մարդկանց հետ»։
Եվ Աթենասն՝ աստվածուհին պայծառաչյա, պատասխանեց և խոսքն ասաց.
«Ահավասիկ, ես կը պատմեմ ճշմարտաբար քեզ ամեն բան.
180Ամենագետ Անքիսվոսի զավակն եմ ես, և Մենտես է անունը իմ։
Իշխողն եմ ես տափոսացի թիավարող նավորդների։
Ես այժմ ահա նավիս վրա ընկերներիս հետ միասին այստեղ եկա՝
Մութ ծովերում սլանալով դեպ երկիրներն օտարազգի ու հեռավոր։
Փայլուն երկաթ եմ տանում ես և գնում եմ դեպ Տեմեսե,
Որ անդ գնեմ պղինձ, արույր։ Նավս կանգնած է շատ հեռու այս քաղաքից,
Դաշտի կողքին, նավակայան Հռիթրոնում անտառապատ Նեյոնի մոտ։
Մենք վաղեմի ու պապական ծանոթներ ենք և բարեկամ.
Եթե կուզես, դու այդ մասին հարցրու ազնիվ, ծեր Լաերտին,
Որն, ասում են, գյուղում է այժմ ու չի գալիս քաղաքն այլևս
190Եվ կրում է այնտեղ նա իր տառապանքը ծեր օրերի։
Անդ նա ապրում է զառամյալ իր աղախնի հետ միասին,
Որը նրան կեր և խմիչք է պատրաստում, երբ խոնջանքից մարմինը իր
Թուլանում է խաղողի ճոխ, բազմապտուղ այգիներում աշխատելիս։
Այժմ ես այստեղ եկա, քանզի ինձ ասացին, որ քո հայրը տանն է արդեն.
Թերևս նրա վերադարձը խափանում են աստվածները։
Ոդիսևսը երկրի վրա չի մահացել, կենդանի է նա տակավին.
Բայց երևի լայն ծովերում դեռ մնում է նա արգելված,
Ծովապարփակ կղզու վրա, կաշկանդել են թերևս այնտեղ նրան մարդիկ
Խիստ վայրենի ու անողորմ և պահում են անդ իր կամքին հակառակ։
200Բայց կարող եմ քեզ գուշակել, ինչպես սրտիս ներշնչում են անմահները,
Այն, որ, կարծեմ, կը կատարվի, թեպետ իրոք գուշակ չեմ ես,
Եվ, ճիշտն ասած, հավահմա գործերին ես անտեղյակ եմ.
Այլևս երկար նա չի մնա իր սիրելի հայրենիքից այսպես հեռու,
Նույնիսկ եթե նրան երկաթ շղթաներով պինդ կաշկանդեն.
Բազմահնար է, կգտնի նա միջոցը վերադարձի.
Սակայն հիմա դու ինձ ասա, պատմիր միայն ճշմարտացի.
Մի՞թե դու ես, ինչպես որ կաս, ճիշտ զավակը Ոդիսևսի,
Եվ չափազանց նման ես դու նրան գլխով և նայվածքովդ գեղագայն։
Չէ՞ որ առաջ հաճախակի հանդիպել ենք մենք իրարու,
210Նախքան մեկնեց նա դեպ Տրոյա, ուր լայնանիստ նավերի մեջ
Արշավեցին նաև հզոր ու լավագույն բազում քաջերը արգիյանց։
Այն օրվանից Ոդիսևսին չեմ տեսել ես, ոչ էլ նա ինձ»։
Նրան իսկույն պատասխանեց և խոսքն ասաց Տելեմաքոսը խորիմաց.
«Ես քեզ կասեմ, հյուրդ բարի, գործն իսկությամբ ու բացահայտ
Մորըս խոսքով՝ ճիշտ որ զավակն եմ ես նրա, բայց չը գիտեմ ես ինքըս այդ,
Քանզի ոչ ոք լավ չը գիտի ծագումն՝ հորից իր իսկական։
Ա՜խ, երանի ես լինեի զավակն ուրիշ, երջանկավետ, մի այլ մարդու,
Որը հասներ խոր ծերության՝ իր սեփական գույքի վրա դեռ իշխելիս։
Պետք է ասեմ, երբ հարցնում ես. խոսք կա արդեն, որ այն մարդու որդին եմ ես,
220Որն, հիրավի, մահկանացու մարդկանց շարքում դժբախտագույնն էր ամենքից»։
Իսկույն նրան պատասխանեց Աթենասը՝ աստվածուհին պայծառաչյա.
«Աստվածները շնորհել են քեզ ոչ պակաս փառավոր ցեղ և լավ սերունդ.
Եվ քեզ որպես հենց այդպիսին ծնել է պերճ Պենելոպեն։
Սակայն հիմա դու այս ասա ու պատմիր ինձ ճշմարտացի.
Ի՞նչ խնջույք է սա իսկապես կամ ի՞նչ ժխոր, խառնաժողով է այժմ այստեղ.
Կարո՞տ ես դու միթե սրան, հարսանի՞ք է, թե խրախճանք.
Երևում է, վճարովի խնջույք չէ սա։ Սրանք, կարծեմ, ուրիշի տանն
Ամբարտավան, անիրավ գործ են կատարում։ Եթե ներս գա վսեմ մի մարդ,
Պիտ վրդովվի, երբ նկատի այսօրինակ խայտառակ բան»։
230Եվ Տելեմաքը բանիմաց պատասխանեց ու խոսք ասաց.
«Հյուրամեծար իմ եկվորդ, երբ դու այդպես հարց ես տալիս, որ իմանաս,
Ահա ես քեզ ճիշտ կը պատմեմ, վիճակված էր տանն այս լինել մի ժամանակ,
Երբ քաջն էր դեռ իր հարկի տակ, հարուստ ու լի և փառունակ։
Սակայն այլ կերպ սահմանեցին աղետն ու վիշտը հորինող աստվածները.
Նրանք նրա կորուստն այնպես ստեղծեցին, ինչպես ոչ ոք մարդկության մեջ
Դեռ չի տեսել։ Ես այսքա՜ն վիշտ չէի զգա, եթե միայն նա մահանար,
Կամ սպանվեր Տրոյայի մոտ իր ռազմական ընկերների հետ միասին,
Կամ վախճանվեր կռվից հետո՝ միշտ սիրելի մարդկանց կողքին իր հարկի տակ.
Նրան, անշուշտ, աքեացիք կը կանգնեին արժանավոր դամբան-բլուր,
240Եվ կը թողներ նա իր որդուն լավ ապագա, մեծագույն փառք։
Մինչդեռ հիմա նրան, ավա՜ղ, անփառունակ ժանտ հարպիաները փախցըրին,
Եվ նա կորավ այսպես անհայտ ու անիմաց՝ թողնելով ինձ ջայլանք ու լաց։
Բայց ոչ միայն նրա համար է, որ այսպես հեծեծում եմ ես դառնադառն.
Այժմ իմ գլխին աստվածները թափում են այլ կրակ ու ցավ, հոգսեր ու վիշտ.
Ահա սրանք, որոնք բոլորն իշխաններ են մեծամեծար
Դուլիքիոնում և Սամեում, կղզիներում անտառախիտ Զակինթոսի,
Սրանք բոլորն, որ իշխում են Իթակեում այս ժայռապատ,
Բոլորն ահա փեսացուն են դարձել իմ մոր և քանդում են տունն այս հիմա։
Մայրս սակայն ոչ ժխտում է ամուսնությունն այդ ատելի,
250Ոչ էլ մի կերպ վերջ է տալիս այս վիճակին։ Մինչ, լափելով գույքն իմ, սրանք
Ավերում են տունն իմ այսպես, թերևս և ինձ շուտով պիտի մատնեն մահվան»։
Այնժամ Պալլաս Աթենասը ցասկոտ սրտով պատասխանեց և խոսք ասաց.
«Ճիշտ է, ավա՜ղ, և չափազանց զգալի է, որ բացակա է Ոդիսևսն,
Որն անամոթ խոսնայրներին իր ձեռքն հզոր ցույց պիտի տար։
Ա՜խ, եթե նա ետ գար հիմա և հաղթ կանգներ դռների մեջ իր օջախի
Գլխին շքեղ սաղավարտն իր, ձեռքին վահան և զույգ նիզակ,
Այնպես, ինչպես տեսա մի օր ես առաջին անգամ նրան՝
Մեր հարկի տակ, լի բերկրանքով, երբ թնդում էր խնջույքը վառ.
Այն ժամանակ Էփիրեում Մերմերիդես Իլոսին էր նա այցելել.
260Ոդիսևսը գնացել էր իր ճեպընթաց նավի վրա,
Որպեսզի անդ նա ձեռք բերի մահաբեր թո՜ւյն և այն քսի
Պղնձակուռ սլաքներին։ Բայց մերժել էր նրան Իլոսն,
Վախենալով հավերժակյաց աստվածների ոխից ահեղ։
Մինչդեռ հայրս թույնը տվեց, քանզի նրան նա միշտ սիրում էր չափազանց,
Եթե հանկարծ այդ վիճակում Ոդիսևսը խոսնայրների դեմ հանդես գար,
Մահը պետք է նրանց հասներ, և թանկ նստեր իրենց կիրքը փեսայության։
Սակայն գործն այդ, հարկավ, միայն աստվածներից է միշտ կախված,
Պե՞տք է արդյոք, որ ետ գա նա և իր տան մեջ խոսնայրներից վրեժն հանի,
Թե՞ բնավ ոչ։ Մինչդեռ ես քեզ խորհուրդ կը տամ. լավ մտածիր,
270Ինչպե՞ս արդյոք սեղեխներին պետք է տնից դուրս վռընդել։
Իսկ դու հիմա ինձ լավ լսիր, խոսքիս եղիր դու ուշադիր.
Վաղը ևեթ ժողով կանչիր դու գերազնիվ աքեացոց
Եվ գործն ամբողջ պատմիր նրանց, թող քեզ լինեն աստվածները այնժամ վկա։
Դու պահանջիր, որ խոսնայրները ցրիվ գան իրենց տներն։
Իսկ քո մայրը, եթե, իրավ, կամենում է նա սրտալի
Ամուսնություն, թող մեծազոր իր հոր տունը վերադառնա։
Նրա համար նա կը սարքի պերճ հարսանիք, կը տա հարուստ այնքան բաժինք,
Որքան պետք է և պատշաճ է տալ սիրելի իր զավակին։
Բայց քեզ անձամբ ես բարերար խորհուրդ կը տամ, միայն լսիր.
280Պատրաստիր նավն ամենալավ և քսան հոգի քաջ թիավար,
Ճանապարհվիր, գնա շուտով հարցուփորձի՝ անհայտ կորած քո հոր մասին,
Գուցե մի բան քեզ մարդկանցից մահկանացու մեկը ասի,
Գուցե լսես մարդկանց համար ամենից շատ փառք ստեղծող Զևսի լուրը։
Նախ և առաջ գնա Պիլոս, հարցում արա դու Նեստորին աստվածափառ,
Հետո կանցնես դեպի Սպարտա, դեպի հերոս, խարտիշագեղ, Մենելաոսն,
Որն աքեյանց պղնձազեն մեծ քաջերից ամենից ուշ է տուն դարձել։
Եթե լսես, որ հայրը քո կենդանի է ու ետ կը գա տունն հայրենի,
Մեկ տարի էլ պիտ սպասես, չը նայած որ քեզ կտանջեն։
Սակայն եթե լսես մի կերպ, որ մեռած է հայրդ արդեն և էլ չը կա,
290Վերադարձիր դու հայրենիք, երկիրը քո սիրատենչիկ,
Շինիր նրա հիշատակին վայելչագեղ դամբան-բլուր
Եվ կատարիր նրան պատշաճ մի մեծարանք, ապա մորդ դու մարդու տուր։
Ահավասիկ՝ երբ ամենն այդ դու կատարես, գլուխ բերես,
Այն ժամանակ ինքդ քո մեջ և քո սրտում դու միտք արա, խորհիր ու տես,
Տանդ ինչպե՜՞ս պիտ կոտորես խոսնայրներին. խարդախորեն,
Թե՞ ընդհարման մեջ, բացահայտ, քանզի հիմա այն հասակում չես դու արդեն,
Որ վայելի մանկան նման քեզ զբաղվել դատարկ գործով։
Դեռ չը գիտես, թե որպիսի՞ փառքի հասավ մարդկության մեջ
Աստվածակերպ քաջն Օրեստեսը, զի սպանեց իր հայրասպան
300Ու նենգադավ Էգիսթոսին, որ սպանել էր գերազնիվ հորը նրա։
Մինչ դու, ինչպես տեսնում եմ քեզ, որ և՛ մեծ ես, և՛ գեղեցիկ,
Պետք է այնքան կարշնեղ լինես, որ գովք անեն քեզ սերունդները միշտ գալիք։
Ես էլ արդեն դեպի նավն իմ արագընթաց, դեպ ընկերներն իմ ուղեկից
Պիտ հեռանամ, նրանք այնտեղ սպասում են ինձ անհամբեր։
Իսկ քո մասին ինքդ հոգա և ասածն իմ մի մոռանա»։
Պատասխանեց նրան իսկույն և խոսք ասաց Տելեմաքոսը բանիմաց.
«Հյուր սիրելի, այդ ամենը դու ասացիր, որպես ազնիվ ինձ բարեկամ.
Ինչպես հայրը իր զավակին, իսկ ես երբե՛ք չեմ մոռանա խորհուրդը քո։
Եվ թեպետ դու շտապում ես ճանապարհվել, բայց սպասիր փոքր-ինչ, այստեղ
310Գեթ լողացիր, և քաղցրությամբ սիրած սիրտդ թող հագենա,
Որ ետ գնաս դու դեպի նավն, ստանալով պերճ ընծաներն իմ թանկարժեք,
Որով սիրտդ պիտի խնդա և որն ինձնից միշտ կը մնա քեզ հիշատակ.
Այդպիսիներն հյուրընկալն է հյուրին տալիս, իբրև նվեր արժանագով»։
Պատասխանեց իսկույն նրան Աթենասը, աստվածուհ-ին պայծառաչյա.
«Ոչ, դու այլևս ինձ մի պահիր, շտապում եմ ճամփա գնալ,
Իսկ ընծաներն, որ ուզում ես սիրով, սրտանց, պարգևել ինձ,
Դու կը տա՜ս ինձ, որ տուն տանեմ, այն ժամանակ, երբ ետ դառնամ.
Բայց լավն ընտրիր, որ քեզ տալիք իմ ընծային արժան լինի»։
Այդպես ասաց ու հեռացավ վեհ Աթենասն, աստվածուհին պայծառաչյա,
320Երդկից թռավ ինչպես արծիվ։ Նա ներշնչեց նրա սրտին
Խիզախություն և քաջության բարձր ոգի։ Աոաջվանից ավելի վառ
Հիշեց նա իր սիրելի հորն, ապա սրտանց խորունկ խորհեց
Եվ զարմացավ նա իր հոգալ ու հասկացավ, որ աստված էր եկվորը այդ։
Ապա քաջն այդ աստվածազոր իսկույն քայլեց, գնաց դեպի խոսնայրները.
Նրանց դիմաց վսեմ երգիչն երգ էր երգում։ Շուրջը նստած և լռելյայն
Լսում էին նրանք նրան։ Երգում էր նա բազմատխուր դարձն աքեյանց,
Վերադարձը սուրբ Իլիոնից, որ սահմանել էր վեհ Պալլասն Աթենասը։
Վերնատան մեջ՝ ոգևորիչ, աստվածունակ երգն այդ հանկարծ
Լսեց դուստրը Իկարիոսի՝ Պենելոպեն իմաստախոհ
330Եվ ցած վազեց իր սենյակից նա սանդուղքով բարձրաստիճան,
Բայց ոչ մենակ, այլ նրա հետ եկան նաև երկու նաժիշտ։
Երբ նա՝ կանանց գեղեցկափայլ վեհ դիցուհին, եկավ, հասավ խոսնայրներին՝
Քողարկելով այտերը իր փայլենազարդ մի ծածկոցով,
Կանգնեց իսկույն դահլիճի մեջ, ամրակառույց հաստ սյունի մոտ,
Իսկ նաժիշտները մեծարող կանգնեցին անդ երկու կողմից։
Եվ երգչին աստվածաձայն ասաց այնժամ Պենելոպեն արտասվագոչ.
«Փեմիոս, չէ՞ որ դու շատ գիտես մարդկանց սրտին բերկրանք բերող ուրիշ երգեր
Աստվածների և քաջերի գործոց մասին, որ երգիչներն երգում են միշտ։
Գեթ նրանցից մեկը երգիր, որ սրանք էլ գինին խմեն և լուռ լսեն,
340Եվ ընդհատիր դառնակսկիծ ու տխրագին երգն այդ շուտով,
Քանզի վշտով լցնում է նա սիրած սիրտս իմ կրծքի տակ։
Չէ՞ որ ինձ է ամենից շատ վերաբերում վիշտն անմոռաց.
Ես հեծում եմ հույժ դառնալի, երբ հիշում եմ գլխի մասին այն մեծ քաջի,
Որի փառքն է լայն որոտում Արգոսի մեջ և բովանդակ Հելլադայում»։
Եվ Տելեմաքոսը խորիմաց նրան իսկույն իր խոսքն ասաց.
«Մա՜յր իմ, ինչո՞ւ թույլ չես տալիս գեր հաճելի այս երգչին
Զվարճագեղ երգը երգել, ինչպես նրան ոգեշնչում է իր հոգին։
Երգիչները մեղավոր չեն այստեղ բնավ, Զևսն է միայն
Մեղապարտը, աշխատանքով կեր հայթայթող մարդկության մեջ
350Նա ամենքին այն է տալիս, ինչ որ ինքն է միայն ուզում։
Չէ՞ որ բնավ մեղք չունի սա, երբ երգում է դաժան բախտը Դանայացոց.
Մինչդեռ մարդիկ սովորաբար հրապուրվում են այն երգով,
Որն իսկապես նորագույն է, ազդեցությամբ քաղցր ու հնչեղ։
Սրտիդ հուզմունքը դու զսպիր և սրտալի երգն այդ լսիր։
Ոչ թե միայն Ոդիսևսն է, որ կորցրեց օրն երջանիկ վերադարձի,
Այլ Տրոյայում կոտորվեցին բազմաբազում այլ հերոսներ։
Բայց դու գնա շուտ քո սենյակն ու քո գործով անդ զբաղվիր
Ու գործի դիր ծառաներին։ Հսկիր ջանքին ճախարակի և իլիկի,
Իսկ ճառելու գործը պետք է թողնել միայն տղամարդկանց, մանավանդ ինձ,
360Քանզի այս տան իշխանազոր տերը միակ ես եմ այսօր»։
Այդպես ասաց։ Նա զարմացած վերադարձավ, գնաց իսկույն դեպ իր սենյակ.
Որդու խոսքը իմաստալի խորունկ ազդեց նրա սրտին։
Իսկ երբ մտավ վերնատունը՝ ծառաների հետ միասին,
Իր ամուսին Ոդիսևսին սկսեց ողբալ, լալ ու երկար արտասվել,
Մինչ Աթենաս աստվածուհին նրա աչքերն անուշաբույր քնով փակեց։
Իսկ խոսնակները գոռգոռում էին սաստիկ դահլիճի մեջ ստվերամած
Եվ բոլորն էլ տենչում էին պառկել մահճում Պենելոպի։
Այնժամ իր խոսքն ուղղեց նրանց Տելեմաքոսը խորիմաց.
«Ո՜վ խոսնայրներ իմ մայրիկի, որ նպերտ եք, ամբարտավան,
370Թողե՜ք, որ այժմ խնջույքն անենք լի բերկրանքով, սակայն առանց զուր աղմուկի,
Քանզի անչափ հաճելի է երգը լսել քաջ երգչի,
Այդպիսին է երգիչը այս, որն իր ձայնով կարծես նման է աստըծու։
Առավոտյան մենք կըգնանք հրապարակ, որ գումարենք համաժողով,
Որպեսզի ձեզ ես իմ վճիռն հայտնեմ անկեղծ ու բացահայտ,
Որ հեռանաք դուք իմ տնից։ Ձեր տներում դուք փոխեփոխ
Սարքեցեք այլ խրախճանքներ, ձեր սեփական գույքը լափեք։
Սակայն եթե կարծում եք դուք, որ առավել գերազնիվ է, առավել լավ՝
Անպատժապարտ ոչնչացնել գանձերն ու գույքը մի մարդու,
Կործանեցե՛ք, իսկ ես այնժամ աղոթք կանեմ աստվածներին հավերժակյաց.
380Եվ կառաքի՜ Զևսը անշուշտ ժանտ հատուցում արարքներին ձեր անօրեն,
Այն ժամանակ դուք բոլորդ այս հարկի տակ պիտ անվրեժ ոչնչանաք»։
Ասաց այդպես։ Շրթունքները կրծոտելով՝ բոլորն իսկույն խիստ զարմացան
Այդ խոսքերից Տելեմաքի, որը այդքան խրոխտ խոսեց և անվեհեր։
Իսկ Անտինոոսն՝ Եվպիթեսի որդին, նրան պատասխանեց և խոսք ասաց.
«Տելեմաքոս, գուցե իրոք ասավածներն են սովորեցրել
Որ պարծենաս դու վիսաբար ե խոսք ասես հանդգնագույն.
Մի լա՛վ նայիր, Զևսը հանկարծ չհաստատի քեզ թագավոր
Ծովապարփակ Իթակեում, որ և ունես դու իրավունք, իբրև ժառանգ»։
Եվ Տելեմաքը բանիմաց, առարկելով, այսպես նրան իր խոսքն ասաց.
390«Չը զայրանա՛ս դու ինձ վրա, ո՛վ Անտինոոս, եթե մի բան ասեմ ես քեզ.
Այո՛, եթե Զևսը թույլ տա, կը ցանկանամ ես, հիրավի, այդ ձեռք բերել.
Եվ մի՞թե դա համոզված ես, որ իսկապես վատ բան է այդ։
Վա՜տ չէ լինել վեհ թագավոր, տունը որի ճոխանում է
Բյուրաբազում հարստությամբ, ինքն էլ պատիվ է միշտ ստանում ժողովրդից։
Բայց ծովածիր Իթակեում Աքեյանց մեջ շատ կան մարդիկ
Երիտասարդ կամ ալևոր, մեծամեծներ գերահռչակ, որոնցից մեկն
Իշխանությունն այդ կը ստանա, երբ մահացած է Ոդիսևսն աստվածային
Իսկ ես իմ տան և իմ գույքի իշխող տերը պիտի դառնամ,
Նաև տերը ստրուկներիս, որոնց թողել է Ոդիսևսը դյուցազուն».
400Այնժամ որդին Պոլիբոսի՝ Եվրիմաքոսը, խոսք ասաց ու բարբառեց.
«Ամենը այդ, ո՜վ Տելեմաք, կախված է լոկ աստվածներից,
Թե ո՞վ պիտի ծովապարփակ Իթակեում թագավորի։
Իսկ դու քո տան իշխողն ես այժմ, տերը բոլոր այս գույքերի։
Եվ ոչ մի մարդ, ոչ ոք, իրավ, չի հանդգնի բռնի կերպով
Քեզ քո գույքից զրկել այստեղ, քանի դեռ կա մեր Իթակեն։
Սակայն ես քեզ, բարեկամըս, այն եկվորի մասին հիմա հարց պիտի տամ.
Որտեղի՞ց էր այդ մարդն, ասա՛, ո՞ր երկրում է ծնվել արդյոք,
Կամ, վերջապես, ո՞ր երկրում է տոհմը նրա, որտե՞ղ ունի նա հայրենիք։
Լո՞ւր էր բերել նա քեզ արդյոք դարձի մասին քո ծնող հոր,
410Թե՞ եկել էր նա Իթակե իր ցանկությամբ և իր կարիքը հոգալու։
Եվ ինչպե՞ս նա շուտ վեր կացավ ու հեռացավ, չուզեց մեզ հետ ծանոթ լինել,
Մինչդեռ տեսքով նման չէր նա ստո՜ր, անտե՜ր կամ վատ մարդու»։
Եվ Տելեմաքը խորիմաց պատասխանեց ու խոսք ասաց.
«Ո՜վ Եվրիմաք, արդեն հիմա կորցրել եմ ես հույսը իմ հոր վերադարձի.
Ուստի էլ ինձ չեն գրավում լուր ու համբավ, որ գալիս են այս-այն տեղից։
Անհոգ եմ ես և անտարբեր դեպի հմայք ու գուշակում,
Որոնցով այժմ, տուն կանչելով գուշակների, մայրս է զբաղվում։
Իսկ այդ եկվորն՝ իմ հայրական հյուրն է ծանոթ տափոսացի.
Իր ասելով՝ խորախորհուրդ Անքիալոսի Մենաես որդին,
420Մեծամեծար իշխող տերը տափոսածին թի ավարող նավորդների»։
Այդպես ասաց Տելեմաքը, թեպետ գիտեր, որ աստված էր խոսակիցն այն։
Սակայն նրանք, տրված պարին ու երգերին սրտագրավ,
Հրճվում էին դեռ մեծապես, մինչև եկավ, վրա հասավ մութ երեկոն.
Այդպես նրանք բերկրում էին մեծ աղմուկով, երբ իրիկվա մութը իջավ։
Եվ գնացին այդ ժամանակ քուն մտնելու... ամեն մեկը գնաց իր տուն։
Տելեմաքն էլ, սուզված խորունկ մտքերի մեջ, ելավ, գնաց, որ քուն մտնի
Իր բարձրաբերձ ննջարանում, որ կառուցված էր բակի մեջ՝
Գեղեցկակերտ ու հոյակապ, ամեն կողմից տեսանելի,
Եվ նրա հետ իսկույն գնաց, վառ ճրագը ձեռին բռնած՝
430Պիսենորան Օպսի դստրիկն՝ Եվրիկլիան հավատարիմ։
Սրան, մատաղ դեռ հասակում, մի ժամանակ գնեց Լաերտն
Իր սեփական միջոցներով ու վճարեց ուղիղ քսան եզան արժեք,
Որին նա իր ամուսնու չափ մեծարում էր իր հարկի տակ,
Բայց մահիճին նրա երբեք չէր մոտենում՝ կնոջ խանդից միշտ խույս տալով։
Արդ՝ նա գնաց այժմ նրա հետ, ձեռքին ճրագ։ Ստրուկներից ամենից շատ
Նա էր սիրում Տելեմաքին և կրթել էր նրան մանկուց։
Ամրակառույց ննջարանի դուռը բացեց Տելեմաքոսն,
Մտավ, նստեց մահճակալին, հանեց իր նուրբ պատմուճանը
Եվ այն գցեց ձեռքերի մեջ միշտ հոգատար այն պառավի,
440Որն խնամքով թափահարեց ու քնքշաբար հարթեց, ծալեց բաճկոնը այդ
Ապա կախեց մեխից այնտեղ, քանդակածո մահիճի մոտ,
Եվ դուրս եկավ ննջարանից, դուռն օղակով արծաթագեղ
Քաշեց, ծածկեց, ապա փոկով դռան նիգը շարժեց իր տեղն.
Իսկ նա պառկած մահճի վրա, ծածկված մորթով ոչխարենի,
Գիշերն ամբողջ միտք էր անում ճամփի մասին, որն Աթենասն էր ցույց տվել։

1Երբ խավարից ծագեց ելավ վառ Արշալույսը վարդամատն,
Իր մահիճից շուտ վեր կացավ Ոդիսևսի սիրած որդին.
Հագուստն հագավ, ուսին գցեց նա իր թուրը սրաբերան,
Հետո հագավ նա շողշողուն իր ոտքերին մույկերը պերճ, գեղեցկափայլ
Եվ դուրս եկավ ննջարանից, տեսքով ինչպես հաղթ մի աստված։
Հրամայեց նա նույնհետայն բանբերներին իր մեծաձայն՝
Կանչել իսկույն երկայնամազ աքեացոց անդ ժողովի։
Ու կանչեցին իսկույն նրանք և շատ շուտով հավաքվեցին աքեացիք,
Իսկ երբ բոլորն արդեն եկան, ու բազմամբոխ դարձավ ժողովն,
10Նա դուրս եկավ դեպ հրապարակ, ձեռքին տեգը պղնձաձույլ,
Բայց ոչ մենակ, իր հետևից ցատկում էին արագավազ երկու շներ։
Տեսքը նրա վերափոխեց Աթենասը, դարձրեց չքնաղ ու հմայիչ,
Եվ նրանով, երբ նա եկավ, սքանչացան բոլոր մարդիկ։
Գնաց՝ բազմեց նա հոր տեղը, իսկ ծերունիք այն զիջեցին։
Այնժամ կանգնեց և բարբառեց Էգիպտիոսը դյուցազուն.
Ծերունական հասակ ուներ և շատ բան էր կյանքում տեսել։
Մինչդեռ նրա սիրած որդին՝ նիզակակիր քաջն Անթիփոս,
Նավերի մեջ սևակտուց, Ոդիսևսի հետ դյուցազուն,
Մեկնեց Տրոյա ձիահարուստ։ Բայց սպանեց նրան Կիկլոպն վայրագ ու ժանտ
20Անդ՝ խորախոր անձավի մեջ ու նրանով սարքեց ընթրիքը իր վերջին։
Ուներ նա այլ երեք որդի, որոնցից այժմ Եվրինոմոսն
Հույլի մեջ էր խոսնայրների, մինչ երկուսը վարում էին գործերը հոր։
Բայց առաջին նա իր որդուն չմոռացած՝ վիշտ էր անում և ողբ ու լաց,
Նրա համար արտասվելով՝ նա ճառեց ու այս խոսքն ասաց.
«Դուք լսեցեք, իթակեցիք, թէ ձեզ հիմա ես ինչ կասեմ.
Այն օրվանից, երբ դյուցազն Ոդիսևսը մեկնեց լայնկող իր նավերով,
Ոչ մի անգամ չի գումարվել ոչ մեր խորհուրդն, ոչ էլ համայն ժողովը այս։
Իսկ ո՞վ հիմա մեզ ժողովի այժմ հավաքեց, ո՞վ էր, իրոք, ի՛նչ մարդ էր նա,
Երիտասա՞րդ, թե՞ ալևոր, որ մեր կարիքը այժմ զգաց։
30Գուցե համբավ է նա լսել աքեական մեծ բանակի դարձի մասին
Եվ միտք ունի մեզ ճիշտն ասել, քանզի ինքը լսել է այդ առաջինը։
Կամ գուցե նա մեզ կը հայտնի և կճառի մի հանրային գործի մասին։
Գիտեմ, որ նա մի փառավոր և օգտավետ մարդ է, իրավ, թող որ նրան
Զևսը բարիքն այն շնորհի, ինչ ուզենա ինքը սրտանց»։
Այդպես ասաց։ Խոսքն այդ բարի շատ հավանեց Ոդիսևսի սիրած որդին,
Էլ իր տեղում չը կարեցավ երկար նստել և ճառելու տենչն էր անհուն։
Նա դուրս եկավ, կանգնեց մեջտեղը ժողովի, մինչդեռ բանբեր Պիսենորը,
Որ քաջ գիտեր խորախորհուրդ օրենք ու կարգ, նրա ձեռքը մական դրեց։
Եվ դառնալով նախ ծերուկին՝ նա խոսք ասաց ու բարբառեց.
40«Ծերուկ, բնավ հեռու չէ քո ասած մարդը, այլ կտեսնես իսկույն նրան,
Որ գումարեց ժողովը այս։ Լլկում են ինձ աղետն ու վիշտը չափազանց։
Դարձի մասին մեծ բանակի ես չեմ լսել ոչ մի համբավ,
Որ ձեզ հայտնեմ ճշմարտացի, հանց իմացողը առաջին,
Ոչ էլ գործն է ժողովրդի, որի մասին պիտի հայտնեմ ու խոսք ասեմ,
Այլ կարիքն է իմ սեփական, երկու աղե՜տ, որոնք իմ տանն են հասել այժմ։
Նախ զրկված եմ ես իմ հորից, որն իշխում էր ազնվամեծար՝
Ձեզ, բոլորիդ, իբրև արքա ողորմասեր և որպես հայր։
Իսկ այժմ արդեն գլխիս եկավ մի այլ աղետ՝ ավելի ժանտ,
Որ կվատնի գույքն իմ իսպառ և քարուքանդ կանի տունն իմ։
50Մորըս, ընդդեմ նրա կամքի, խոսնայրներն են շրջապատել,
Որ սիրելի զավակներն են այստեղացի ազնվամեծար հայտնի մարդկանց։
Նրանք, սակայն, չեն էլ ուզում տունը գնալ, խնդրել նրա ծնող հորը՝
Իկարիոսին, որ կարող էր իր աղջկան գին որոշել օրինավոր,
Եվ մարդու տալ, ում ուզենար, ում հավաներ նա սրտագին,
Բայց ոչ. նրանք փոխարենը ամեն օր մեր տուն են գալիս,
Մորթոտում են անվերջ եզներ ու ոչխարներ, պարարտ այծեր
Եվ անընդհատ խնջույքի մեջ խմում են մեր կարմիր գինին։
Այդպես անբավ գույքն է կորչում... մինչդեռ չկա այնպիսի մարդ մի քաջազոր,
Որպիսին էր Ոդիսևսը, որ իր տնից վանի աղետը այս դաժան։
60Իսկ ես չէ՞ որ անկարող եմ այժմ այդ անել, և, երևի այսուհետև
Նույնպես անզոր ես կլինեմ, անընդունակ պաշտպանության։
Ես, իհարկե, պաշտպանության կդիմեի, եթե միայն ուժըս պատեր.
Իսկ գործն արդեն դառնում է հույժ անտանելի, կողոպտում են գույքն իմ ամբողջ,
Տունս քանդում են անիրավ։ Ուշքի՛ եկեք այժմ գոնե դուք.
Ամաչեցեք գեթ մարդկանցից ձեր հարևան, որոնք ապրում են մեր շուրջը,
Պատկառեցեք գեթ զայրույթից աստվածների, որ վրդովված
Այս չարությամբ, գեթ չը թափեն և ձեր գլխին նույնպիսի ժանտ աղետ ու ցավ։
Աղերսում եմ հանուն Զևսի Օլիմպացի և Թեմիսի,
Որն ինքն է միշտ մարդկանց ժողովը գումարում և արձակում։
70Զսպված եղեք, բարեկամներ, թողեք, որ ես գեթ մեկուսի՝ իմ վիճակում,
Տառապանքը մենակ կրեմ։ Արդյո՞ք հայրն իմ՝ Ոդիսևսը մեծախորհուրդ,
Ձեզ, գեղեցկոտն աքեացոց, թշնամաբար ինչ որ չարիք է պատճառել
Եվ դուք էլ այժմ, իբր հատուցում, ինձ վատություն եք ցանկանում՝
Սրանց իմ դեմ գրգռելով։ Մինչ ինձ համար շատ օգտավետ պիտի լիներ,
Եթե ինքներդ մսխեիք իմ գույքն անշարժ ու շարժական.
Եթե հենց դուք այդ անեիք, հատուցումը կը գար շուտով և անհապաղ.
Ես այդ դեպքում քաղաքի մեջ այնքա՜ն պատի աղմըկեի՝
Պահանջելով ետ տալ գույքս, մինչև որ ինձ կայքս ամբողջ ետ դարձնեին,
Մինչդեռ այսպես անհուսալի ժանտ կսկիծով լցնում եք դուք այժմ իմ հոգին»։

80Այդպես ասաց նա վրդովված, ու իր ձեռքից գետին գցեց գավազանը,
Եվ սկսեց դառն արտասվել։ Ցավակցությունը կաշկանդեց անդ ամենքին.
Ուստի բոլորն նստած էին լռության մեջ, չհանդգնեց և ոչ մի մարդ
Պատասխանել Տելեմաքին խոսքով դաժան և անողոք։
Լոկ Անտինոսն, առարկելով, պատասխանեց ու խոսք ասաց.
«Ի՞նչ ասացիր, ով դու անզուսպ և սնապարծ Տելեմաքոս,
Ի՞նչ ես իզուր մեզ նախատում ու ցանկանում խայտառակել։
Բնավ քո դեմ մեղապարտ չեն խոսնայրները աքեացի,
Մեղավոր է միայն մայրը քո սիրելի, որ խարդախել շատ լավ գիտե։
Ահա երրորդ տարին անցավ, և չորրորդն է գալիս արդեն,
90Բայց շարունակ խաբում է նա սիրտն ու հոգին աքեացոց կրծքերի տակ
Հույս է տալիս նա բոլորին, խոստանում է ամեն մեկին առանձնակի,
Ակնարկներ է անվերջ անում, բայց այլ բան է խորհում իրոք իր մտքի մեջ։
Եվ բացի այդ, խարդախ խելքով նա հորինեց այլ նենգություն։
Սենյակի մեջ, իր դազգահին, մի մեծագույն հյուսվածք սկսեց.
Հյուսում էր նա մի շատ երկար և նուրբ գործվածք, իսկ մեզ ասաց այն ժամանակ,
«Ո՜վ գերազնիվ իմ խոսնայրներ, քանզի մեռած է Ոդիսևսն աստվածատես,
Մի՛ մտածեք դուք շուտափույթ ամուսնությունն իմ կատարել, մինչև որ ես
Սավանն հյուսեմ և ավարտեմ, որ գործվածքըս զուր չկորչի։
Սա պատանքն է հերոսանան ծեր Լաերտի. երբ որ նրան
100Հափշտակի դժնի օրհասը բազմավիշտ ու ժանտ մահվան,
Թող մարդկանց մեջ չդսրովի աքեացի ինձ ոչ մի կին,
Թե, այնքան շատ կուտակելով, ծերը թաղվել է անպատանք»։
Այդպես ասաց, և սրտերը մեր քաջարի համոզվեցին։
Այնուհետև նա ցերեկով գործում էր հիմքն իր մեծագույն այդ հյուսվածքի,
Իսկ գիշերով իր գործածը քանդում լույսի տակ ճրագի։
Այդպես խարդախ ու գաղտնաբար երեք տարի խաբում էր նա աքեացոց։
Իսկ երբ եկավ չորրորդ տարին, և ժամկետը վրա հասավ,
Այնժամ մի կին, որ ճիշտ գիտեր, պատմեց մեզ գործն այդ համարձակ,
Ու մենք հասանք և բռնեցինք նրան այնտեղ իր պերճ հյուսվածքը քանդելիս։
110Նա այդպիսով գործն ավարտեց, թեպետ կամքին իր հակառակ։
Արդ՝ այսպես են պատասխանում քեզ խոսնայրներն, որ դու սրտով լա՜վ իմանաս,
Եվ որպեսզի տեղյակ լինեն նաև բոլոր աքեացիք։
Ուստի քո մորն ետ ուղարկիր, հրամայիր, որ նա շուտով ամուսնանա
Այն մարդու հետ, որին ինքը հավան լինի, որին իր հայրը ցանկանա։
Իսկ թե երկար պիտի վանի աքեացոց որդիներին
Իր նենգ խելքով, որով առատ նրան օժտել է Աթենասն
(Պերճ արվեստում հմուտ է նա, մեծ խելք ունի
Եվ այնպիսի մի նենգություն, որպիսին մենք չենք լսել դեռ
Հնում եղած գեղագանգուր աքեացի կանանց մասին.
120Ո՛չ Ալկմենեն, ո՛չ էլ Տիրոն, ո՛չ Միկենեն գեղապսակ,
Դրանցից ոչ մեկը չուներ Պենելոպի չափ նենգություն.
Սակայն հիմա խարդախությունը չի կարող նրան օգնել ոչ մի կերպ)
Ուրեմն այնքան պետք է կորչի քո գույքն անշարժ ու շարժական,
Քանի դեռ նա կշարունակի համառել այն որոշման մեջ,
Որը հիմա նրա սրտին ներշնչել են աստվածները։
Այդպես, այո, միայն մեծ փառք նա կստեղծի սոսկ իր համար,
Մինչդեռ դու դեռ կործանումը քո գույքերի ողբալու ես չարաչար։
Իսկ մենք հիմա մեր արհեստին կամ այլ գործի դեռ չենք գնա, մինչև որ նա
Մեկն ու մեկին աքեանց մեջ կին չդառնա, ում կամենա»։
130Եվ Տելեմաքը խորիմաց իսկույն նրան պատասխանեց և խոսք ասաց.
«Ով Անտինոոս, չէ՞ որ բնավ չի կարելի դուրս վռնդել տնից նրան,
Որն ինձ ծնել և սնել է։ Իսկ հայրը իմ երկրումն օտար,
Դեռ ո՞վ գիտի, կենդանի՞ է, թե՞ մահացած։ Եվ ծանրագույն գործ կլինի
Իկարիոսին տալ մեծ տուգանք, եթե մորըս ետ ուղարկեմ ես ինքնակամ,
Նաև իմ հայրն ինձ կպատժի։ Ահեղ պատիժ ինձ կը հասնի և աստըծուց,
Երբ որ, տնից հեռանալիս, մայրս կանչի Էրինիսին զարհուրելի,
Եվ վերջապես՝ ինձ կարող են դատապարտել նաև մարդիկ։
Ուստի իմ մորն այդ վճիռը ես չեմ կարող հայտնել երբեք,
Սակայն եթե փոքր ի շատե դուք խիղճ ունեք ձեր հոգու մեջ,
140Դուրս գնացեք դուք իմ տնից ու ձեզ սարքեք այլ խնջույքներ,
Ձեր սեփական գույքը վատնեք ձեր տներում փոփոխակի։
Իսկ եթե դուք ստույգ կարծում եք, որ առավել ազնվագութ է ու փառունակ —
Անպատժապարտ ոչնչացնել ստացվածքը սոսկ մի մարդու,
Վատնե՛ք, սակայն ես կկանչեմ աստվածներին հավերժակյաց,
Եվ երևի Զևսն հատուցումն իր կառաքի գործի համար այդ անիրավ,
Ու այս տան մեջ բոլորդ այնժամ կործանվելու եք անվրեժ»։
Այդպես ասաց Տելեմաքը։ Եվ դեպի նա Զևսն հեռագոչ
Ուղղեց լեռան բարձունքներից երկու հզոր արծիվների,
Որ սլացան արագաչու, հուժկո՜ւ, ինչպես շունչը հողմի,
150Առժամանակ միմյանց մոտիկ, թևերն իրենց լայնատարած։
Իսկ երբ նրանք, մեջտեղն հասան մեծաղաղակ այդ ժողովի,
Պտույտ գալով լայն թևերը թափ֊թափ տվին արագ ու ժիր
Եվ բոլորի գլուխներին անդ նայեցին հայացքով խոր ու մահագույժ։
Հետո նրանք ճիրաններով ճանկըռտեցին վիզն ու գլուխը միմըյանց
Ու ճախրեցին դեպ աջակողմ՝ դեպի քաղաքն, ուղիղ դեպի նրանց տներն։
Խիստ ապշեցին նրանք այնժամ, երբ որ իրենց աչքով տեսան թռչուններին,
Եվ խորհեցին իրենց հոգում, թե այդ ինչո՞վ պիտ վերջանա։
Այնժամ նրանց խոսք ասաց ծեր Հալիթերսեսը Մսատորյան,
Քանզի նա էր հասակակից ընկերներից իմաստունը,
160Քաջաբանիկ հավահման, որը գիտեր ճիշտ գուշակել գործն ապագա։
Այսպես նրանց նա բարեխոս՝ իր խոսքն ասաց ու բարբառեց.
«Դուք ինձ հիմա ականջ դրեք, իթակեցիք, ինչ կասեմ ձեզ ահավասիկ։
Նախ և առաջ խոսնայրների համար եմ այս բանը հայտնում,
Քանզի նրանց սպառնում է արդեն աղետը մեծագույն և ահավոր.
Այլևս երկար մնալու չէ հեռու սիրած իր մարդկանցից քաջ Ոդիսևսն,
Գտնվում է մոտիկ մի տեղ, ուր նյութում է մահ և կորուստ այս բոլորին.
Եվ, հիրավի, փորձանք կգա նաև մեզնից շատ շատերին՝
Որ ապրում ենք հայտերևակ Իթակեում։ Ուստի եկեք լավ մտածենք,
Ի՞նչպես պետք է զսպել սրանց, թեպետ սրանք հենց իրենք էլ
170Պիտ զուսպ դառնան, քանզի այդ է իրենց համար ամենից շատ այժմ օգտակար,
Եվ այդ ես ձեզ գուշակում եմ ոչ իբր անփորձ, այլ քաջիմաց մի գուշակող
Ասում եմ ձեզ, որ կատարվեց ամենայն ինչ ուղիղ այնպես,
Ինչպես նրան մի ժամանակ ես գուշակել էի իրոք, երբ արգիյանք
Արշավեցին դեպի Իլիոն, և նրանց հետ Ոդիսևսը ամենիմաց։
Ես ասացի, որ կրելով անթիվ աղետ, զրկված բոլոր ընկերներից,
Նա, ամենքից չճանաչված, քսաներորդ տարում նորից
Ետ պիտի գա, իր տունն հասնի։ Այդ ամենը կատարվում է արդ լիովին»։

Պատասխանեց նրան որդին Պոլիբոսի՝ Եվրիմաքոսն ու խոսք ասաց.
«Ո՜վ ծերունի, լավ կլինի, դու տուն գնաս և քո որդոց անդ գուշակես,
180Որ չկրեն ապագայում նրանք աղետ ու փորձանքներ։
Մինչ ես քեզնից ավելի լավ կարող եմ այդ մեկնաբանել.
Շա՜տ կան, իրոք, հավքեր, որոնք սլանում են արեգակի լույսի ներքո
Բայց դրանցից ոչ բոլորն են կանխագուշակ։ Իսկ Ոդիսևսն
Արդեն վաղուց կործանված է, և ափսո՜ս որ նրա հետ դու էլ չկորար,
Որպեսզի գեթ չը ճառեիր այդպես անգետ քո գուշակման մասին այստեղ
Եվ այդպիսով չհուզեիր՝ առանց այն էլ հույժ զայրացած Տելեմաքին.
Գիտեմ, այդպես դու կսպասես, որ մի բան էլ քո տունն ընկնի, որպես նվեր,
Բայց արդ՝ ես քեզ մի խոսք կասեմ, և դա՝ անշուշտ գլուխ կգա,
Եթե մարդուն այս նորատի դու, ալևոր, որ փորձ ունես բազմապիսի,
190Եվ այսուհետ պիտի դրդես թշնամանքի, անմիտ խոսքեր բարբառելով,
Լավ իմացիր, որ նախ նրան այդ կլինի ծանր ու վնաս,
Քանզի բնավ այս գործի մեջ ոչինչ անել նա չի կարող.
Եվ բացի այդ՝ ինքդ, ծերուկ, դու քեզ պատիժ կը վաստակես,
Որից սիրտըդ խիստ կհուզվի և տանջանքդ ժանտ կը լինի։
Իսկ ես ահա Տելեմաքին բոլորի դեմ կտամ խորհուրդն իմ բարեմիտ.
Թող իր մորը նա պատվեր տա՝ իր հոր տունը վերադառնալ,
Այնտեղ նրան հարսանիքի կպատրաստեն և կսարքեն հարուստ ու մեծ
Այնքան օժիտ, որքան իրոք պատշաճ է տալ սիրած որդուն,
Զի հիրավի, ես չեմ կարծում, որ ձեռք քաշեն զավակները աքեացոց
200Փեսայության ծանր գործից, քանզի բնավ մենք վախ չունենք աստ ոչ ոքից,
Ոչ էլ նույնիսկ Տելեմաքից, թեկուզ և նա ճոռոմախոս է չափազանց։
Անուշադիր մենք կթողնենք, ծերուկ, նաև գուշակումը քո անիմաստ,
Զի դու հիմար դուրս ես տալիս, որով անչափ ատելի ես դառնում դու մեզ։
Գույքը նրա կկործանվի դեռ չարաչար, առանց վարձի,
Քանի այդպես Պենելոպեն ամուսնությունն աքեյանց հետ կձըգձըգի։
Իսկ մենք երկար սպասել ենք և կը սպասենք դեռ՝ մրցելով
Հանուն նրա գեղեցկության ու չենք դիմի մենք այլ կանանց,
Որոնց հետ հույժ վայելուչ է ամուսնանալ այժմ մեզանից ամեն մեկին»։

Նրան ապա Տելեմաքոսը բանիմաց պատասխանեց և խոսք ասաց.
210«Դու, Եվրիմաք, և դուք բոլոր խոսնայրներդ ազնվաբարո,
Էլ այդ մասին ձեզ չեմ խնդրի, խոսք չեմ ասի ես վերստին,
Քանզի արդեն գործն այդ գիտեն և՛ աստվածներն և՛ աքեյանք,
Այլ ինձ տվեք միայն մի նավ արագընթաց և ուղեկից քսան հոգի,
Որոնք ինձ հետ պետք է լինեն, ճանապարհվեն դեպ հեռուներ։
Ես կգնամ դեպի Սպարտա, նաև Պիլոս ավազածիր
Եվ հարցուփորձ այնտեղ կանեմ դարձի մասին անհետացած իմ ծնող-հոր։
Գուցե մի բան ինձ մարդկանցից մահկանացու մեկը ասի,
Գուցե լսեմ՝ մարդկանց համար ամենից շատ փառապարգև լուրը Զևսի։
Արդ, երբ լսեմ, որ հայրը իմ կենդանի է և պիտ մի օր վերադառնա,
220Այնժամ գուցե, չնայած որ ինձ կտանջեն, մեկ տարի էլ ես կը սպասեմ։
Իսկ եթե ես մի կերպ լսեմ, ար մեռած է հայրս արդեն և էլ չկա,
Ետ կդառնամ ես հայրենիք՝ դեպի հողը իմ սիրասուն,
Եվ կկերտեմ նրա պատվին դամբան-բլուր վայելչագույն,
Թաղման կարգը կը կատարեմ ես վայելուչ և իմ մորը մարդու կտամ»։

Այդպես ասաց նա իր խոսքը և անդ նստեց։ Իսկույն ևեթ նրանց առաջ
Կանգնեց Մենտորն, որ ընկերն էր Ոդիսևսի մեծախորհուրդ։
Նա, նավերով հեռանալիս, պատվեր տվեց տանն իր ամբողջ՝
Լսել, անսալ միշտ ծերուկին, իսկ Մենտորին՝ պահպանել տունը խնամքով։
Արդ՝ նա սրտով բարյացակամ, դիմեց նրանց և խոսք ասաց.
230«Հիմա լսեք դուք նաև ինձ, իթակեցիք, ինչ կասեմ ձեզ.
Թո՛ղ չլինի այսուհետև ոչ մի խոհեմ կամ ողորմած, հեզաբարո,
Մականակիր վեհ թագավոր, և նրա սիրտն արդարություն թող չիմանա,
Այլ միշտ դաժան թող լինի նա, թող բռնություն միշտ կատարի նա անխնա,
Քանզի ոչ ոք այս մարդկանցից էլ չի հիշում Ոդիսևսին աստվածափառ,
Որ իշխում էր սրանց վրա հեզաբարո և միշտ արդար, ինչպես մի հայր։
Բայց ես նպերտ խոսնայրներին չեմ նախատում այսօր բնավ,
Որ բռնություն են կատարում նենգապատիր ու վիսաբար.
Թեպետ գույքն են Ոդիսևսի նրանք լափում ապօրինի,
Վտանգելով գլուխն իրենց, և խոսում են, որ նա երբեք էլ ետ չի գա,
240Բայց մեղապարտ ես կհաշվեմ ձեզ, ազգովի, զի բոլորըդ,
Այստեղ նստած մունջ ու լռիկ, խոսք չասացիք, չզսպեցիք ամենևին
Խսոսնայրներին սակավաթիվ, թեպետ շատ եք դուք իրապես բազմաթիվ»։

Այնժամ խոսեց առարկելով Լիոկրիտոսն Եվենորյան.
«Ի՞նչ խոսք էր այդ, որ ասացիր, ո՜վ խելազուրկ, գոռոզ Մենտոր,
Հորդորում ես, որ մեզ զսպի ամբոխն ամբողջ։ Դժվար է այդ.
Բյուր մարդիկ էլ չեն կարենա կռիվ մղել խնջույք անող մեր խմբի դեմ.
Անգամ եթե ետ գար ինքը՝ իթակեցի Ոդիսևսը դիցասնունդ,
Եվ կամենար սրտանց մի կերպ դուրս վռընդել այժմ իր տնից
Խնջույքի մեջ հրճվանք անող խոսնայրներին ազնվամեծար,
250Թերևս նրա վերադարձին չուրախանար նույնիսկ նրա կինն աննման,
Թեպետ կարոտ է ամուսնուն, և խայտառակ բախտ ունենար Ոդիսևսը,
Թեկուզ նրան այդ կռվի մեջ բազմությունները օգնեին։
Հիմա՜ր բան էր, որ ասացիր։ Ցրվե՛ք, մարդի՛կ, և ետ դարձեք ձեր գործերին։
Թող որ հոգան Տելեմաքի ուղևորումն Հալիթերսեսն ու քաջ Մենտորն,
Որ վաղեմի և մտերիմ ընկերներն են նրա մեծ հոր։
Սակայն, կարծեմ, դեռ շատ երկար Իթակեում նա կնստի՝ համբավ ու լուր
Հավաքելով, քանզի երբեք չի գնալու նա ճանապարհն իր ցանկացած»։

Այդպես ասաց և արձակեց նա ժողովը։ Ցրիվ եկան
Եվ հեռացան բոլորն իսկույն՝ ամեն մեկը արագ գնաց դեպի իր տուն։
260Իսկ խոսնայրներն՝ աստվածազարմ Ոդիսևսի տուն գնացին։
Բայց Տելեմաքն ուղղվեց, գնաց ավազածիր ծովի ափով։
Անդ նա ծովի ճերմակ ջրով լվաց ձեռքերն և աղոթեց Աթենասին.
«Գեթ ինձ լսիր, աստված անմահ, որ տունը մեր երեկ եկար,
Պատվեր տվիր, որ ես նավով ճանապարհվեմ ծովի վրա օդագույն,
Եվ հարցուփորձ անեմ ուրեք անհետացած իմ ծնող հոր դարձի մասին,
Մինչ աքեյանք այդ ամենին խոչընդոտ են ու խափանող,
Եվ մանավանդ՝ խոսնայրները անչափ նպերտ ու վիսացող»։

Այդպես ասաց՝ աղերսանքով։ Եվ Աթենասը մոտեցավ իսկույն նրան՝
Անդ իր ձայնով ու կեցվածքով Մենտորի տեսքը ընդունած,
270Դարձավ նրան նա բարձրաձայն ու խոսքն ասաց այս թևավոր.
«Տելեմաքո՜ս, այսուհետև լինելու չես բնավ վախկոտ և կամ պանդույր.
Եթե իրոք համառ ոգին քո ազնիվ հոր հատուկ է քեզ,
Որպիսին էր նա գործի մեջ և իր խոսքով ամենուրեք,
Այնժամ անշուշտ քո ճանապարհը կը լինի հնարավոր։
Բայց եթե դու զավակը չես Պենելոպի կամ որդին չես Ոդիսևսի,
Ես հույս չունեմ, որ հիրավի դու հասնես քո փափագին։
Իրավ, չէ՞ որ զավակներից՝ շատ քչերն են իրենց ծնող հորը նման,
Իսկ մեծագույն մասը հորից վատթար է միշտ։ Միայն քչերն են գերազանց։
Եվ եթե դու այսուհետև չես լինելու վախկոտ ու վատ, խենթ ու տհաս,
280Քանզի բնավ զրկված չես դու Ոդիսևսի բարձր խելքից.
Հույս կա արդեն, որ դու իրոք կկատարես քո գործը այդ։
Ուստի և դու անմիտ, հիմար, խոսնայրների քմայքների
Ու դավանքի մասին բնավ այսուհետև չմտածես։
Խենթ են նրանք և անարդար ու չեն զգում պատիժը ժանտ, մահն ահավոր,
Որոնք արդեն մոտալուտ են, և մեկ օրում կկործանվեն նրանք դաժան։
Մինչ հեռու չէ, ոչ էլ անհաս, ճանապարհն այն, որին տենչում ես դու այդպես,
Քանզի ինձ պես, ահավասիկ, դու հայրական ընկեր ունես հավատարիմ։
Արդ, քեզ մի նավ արագընթաց ես կը գտնեմ, ինքս էլ կը գամ քեզ ուղեկից։
Իսկ դու հիմա շուտ տուն գնա, խոսնայրների հետ եղիր անդ։ Բայց քեզ համար
290Թող պատրաստեն պարեն, պաշար և ամեն ինչ զամբյուղների մեջ զետեղեն։
Կարասներում հեղեն գինի, ամուր, կաշվե տկերի մեջ՝
Թող որ լցնեն գարե-ալյուր՝ կերն ու կորովը միշտ մարդկանց։
Իսկ ես շուտով ազգի միջից կընտրեմ փորձված հոժարակամ
Ծովապարփակ Իթակեում շա՜տ կան նավեր և՛ նոր, և՛ հին, թիավարներ.
Ու նրանցից ես քեզ համար լավագույնը կընտրեմ անշուշտ,
Եվ այն հապճեպ մենք կըսարքենք ու կձըգենք լայն ծովի մեջ»։
Այդպես ասաց վեհն Աթենաս՝ դուստրը Զևսի։ Տելեմաքոսն
Էլ բնավին չդանդաղեց, երբ աստծո ձայնը լսեց.
Դարձավ, գնաց նա դեպի տուն՝ սրտով տխուր ու վշտաբեկ
300Եվ իր տան մեջ անդ նա գտավ խոսնայրներին ամբարտավան,
Որոնք քերթում էին այծեր, խանձում էին պարարտ խոզեր լայն բակի մեջ։
Կանգնեց իսկույն Անտիոոսը և ժպտալով դեպ Տելեմաքն ուղիղ գնաց,
Ձեռքը նրա ամուր բռնեց, դարձավ նրան և խոսք ասաց.
«Տելեմաքո՛ս դու սնապարծ, նպերտախոս, քենդ անզուսպ և մոլեգին,
Չար դավանքը քո գործերի ու խոսքերի զուր ես պահում դու կրծքիդ տակ,
Այլ սրտաբաց կե՛ր ու խմիր, ինչպես առաջ։ Իսկ աքեյանք, լավ իմացիր,
Ամենայն ինչ կպատրաստեն ու քեզ կտան ճեպընթաց նավ,
Թիավարներ ընտիր ու քաջ, որպեսզի դու փութանակի
Գնաս և սուրբ Պիլոս հասնես ու գերազնիվ քո հոր մասին լուր ստանաս»։

310Եվ Տելեմաքը խելացի պատասխանեց ու խոսք ասաց.
«Ոչ, Անտիոոս, ձեզ պես նպերտ և վիսացող, չար մարդկանց հետ ես չեմ կարող
Խնջույքի մեջ մեկտեղ նստել, ուրախանալ հանգիստ սրտով։
Բավ չէ՞, որքան մինչև այսօր կայքն իմ բազում և մեծարժեք
Ոչնչացրիք դուք, խոսնայրներ, երբ որ դեռ ես մանուկ էի։
Իսկ այժմ արդեն, երբ մեծ եմ ես, լավ հասկացա խոսքն ու խորհուրդը խելացի։
Հոգիս ներքուստ վառվում է այժմ քաջարությամբ մի առնական,
Փափագում եմ, ուր որ լինեմ, թափել դաժան մահն ու աղետը ձեր գլխին,
Թեկուզ Պիլոս ես հեռանամ, թեկուզ այստեղ՝ հենց մեր ազգի մեջ ես մնամ։
Ես կգնամ, և չի լինի զուր, անպտուղ, իմ հորինած այդ ճանապարհն,
320Բայց ուրիշի նավի վրա, իսկ ես չունեմ ո՛չ թիավար և ո՛չ էլ նավ.
Մինչ ձեզ համար իմ այդ վիճա՜կն էր ցանկալի և շահավետ»։
Այդպես ասաց, թեթևորեն ձեռքը հանեց ձեռքի միջից Սնտինոոսի։
Խոսնայրները շարունակում էին տան մեջ խնջույքն ուրախ,
Ծաղրում էին նրանք նրան, խոսքեր ասում հայհոյական.
Եվ, օրինակ, երիտասարդ նպերտներից շատերն էին այսպես խոսում.
«Կատակ հո չի՞, որ Տելեմաքն մահ և կորուստ է մեզ նյութել,
Չէ՞ որ իրեն լավ պաշտպաններ պետք է բերի նա Պիլոսից ավազածիր,
Կամ թե նույնիսկ Սպարտայից. այնտեղ գնալ փափագում է նա սաստկապես։
Գուցե նաև նա միտք ունի գնալ դեպի բերրի երկիրն այն՝ Էփիրե,
330Որ այնտեղից կործանարար և մահացու թույնը բերի նա մեզ համար
Եվ այն, գինու ամանի մեջ գաղտ խառնելով, մեզ բոլորիս աստ կոտորի»։
Կամ այսպիսի խոսք էր ասում մեկն ու մեկը ամբարտավան ջահելներից.
«Արդ, ո՞վ գիտի, գուցե և նա, ճամփա ելած նավի վրա իր լայնանիստ,
Հար շրջելով, հեռու սիրած իր մարդկանցից՝ հանց Ոդիսևսն, ոչընչանա։
Այդպես սակայն մեզ կստեղծի հույս ու խոնջանք նա չափազանց,
Քանզի նրա գույքերն ամբողջ մենք մեր միջև պիտ բաժանենք, իսկ տունն անբախտ
Կտանք իր մորը իշխելու, նաև նրան, ով նրա հետ ամուսնանա»։
Այդպես դատում էին նրանք։ Իսկ նա մտավ իր հոր մառանը բարձր ու լայն,
Ուր կուտակված պահվում էին ոսկի, պղինձ և մեղր անուշ,
340Հագուստեղեն՝ սնդուկներով, անուշաբույր շատ-շատ յուղեր։
Հենված պատին՝ անդ շարեշար կանգնած էին բազմաբազում կարասները
Համեղահամ և հնամյա քաղցր գինու, իսկ նրանց մեջ անապական,
Աստվածային խմիչքը կար, որ կսպասեր Ոդիսևսին,
Երբ որ բազում փորձանք կրած՝ նա ետ դառնար հայրենի տուն։
Մառանը այդ երկփեղկանի, ամրակառույց և պինդ փակող մեկ դուռ ուներ.
Գիշեր, ցերեկ, անդուլ նրան միշտ հսկում էր մառանապանն.
Հավատարիմ, Պիսենորյան Օպսի դստրիկն՝ Եվրիկլիան։
Սա ամեն ինչ պահպանում էր խելքով, կամքով և բազմափորձ հոգածությամբ։
Տելեմաքոսն ասաց նրան՝ ներս կանչելով դեպի մառանն.
350«Լցրու, մայրիկ, կճուճներից ինձ լավ գինին քաղցրանուշիկ,
Համեղահամ ու գերհաճո, որը պահում ես դու այստեղ՝
Մտահոգված միշտ այն դժբախտ մարդու մասին, ե՞րբ պիտի գա մի օր արդյոք
Ոդիսևսը աստվածազարմ՝ խուսափելով իր օրհասից ու ժանտ մահից։
Տասնևերկու կճուճ լցրու և խուփերով ամուր ծածկիր։
Լցրու նաև գարե ալյուրը պարկերի մեջ ամրակար.
Ընդամենը դու աղացած գարին պետք է լցնես քսան չափ.
Այս ամենը պետք է միայն դո՛ւ իմանաս։ Այդ բոլորը մի կողմ դու դիր,
Երեկոյան ես կը վերցնեմ, երբ իր սենյակը վերնատան
Մտահոգված մայրս գնա՝ այնտեղ հանգիստ քուն մտնելու։
360Արդ՝ մեկնում եմ ես Սպարտա, նաև Պիլոս ավազածիր,
Որ հարց անեմ դարձի մասին իմ սիրած հոր, գուցե լսեմ որևէ բան»։
Այդպես ասաց։ Եվրիկլիա սիրող դայակն խիստ լաց եղավ ու հեկեկաց.
Նա խորախոր հառաչանքով նրան դիմեց ու թևավոր այս խոսքն ասաց.
«Ի՞նչ ես ասում, այդ ինչ միտք է մտել գլուխդ, սիրասուն դու իմ որդյակ.
Ախ, ինչո՞ւ ես գնում ուրիշ դու երկրներ։ Չէ՞ որ միակ
Սիրելին ես մեր մինուճար։ Դու լավ գիտես, որ հայրենի երկրից հեռու
Անդ այլազգի մարդկանց մեջ զուր կործանվեց մեր Ոդիսևսը աստվածազարմ։
Մինչդեռ սրանք, հենց որ մեկնես դու այստեղից, կհորինեն գործ չարադավ,
Որ կործանեն քեզ նենգաբար, ու իրար մեջ կը բաժանեն գույքն այս ընտիր։
370Ոչ, մի՛ գնա, նստի՛ր, հսկի՛ր դու քո գույքին։ Հարկավոր չէ, որ դու կրես
Ծովերի մեջ սին, անպտուղ աղետ ու ցավ և թափառե՞ս երկրե֊երկիր»։
Եվ Տելեմաքը խորիմաց նրան իսկույն պատասխանեց և խոսք ասաց.
«Հանգի՛ստ եղիր, դայակ, առանց աստվածների չի ընդունված վճիռը այս։
Միայն երդվի՜ր, որ այդ մասին բնավ ոչինչ դու չես ասի սիրած մորն իմ
Մինչև չանցնի իմ մեկնելուց տասնևմեկ օր կամ տասներկու,
Կամ մինչև որ ինքն ինձ հիշի և կամ լսի, որ մեկնել եմ ես անհապաղ,
Որպեսզի նա լացուկոծով չփչացնի դեմքն իր չքնաղ»։

Այդպես ասաց։ Եվ սրտավը երդվեց իսկույն մեծ երդումով աստվածների։
Իսկ երբ երդվեց նա ջերմաձայն ու կատարեց երդումն ահեղ,
380Կճուճները համեղահամ գինին լցրեց նա անհապաղ
Եվ ամրակար պարկերի մեջ գարի ալյուրը լի լցրեց։
Իսկ Տելեմաքը տուն դարձավ, խոսնայրներին անդ միացավ։

Սակայն այլ գործ մտքով անցավ պայծառաչյա աստվածուհի Աթենասի։
Տեսքն ընդունած Տելեմաքի՝ շրջեց, անցավ քաղաքն ամբողջ
Եվ ուղղակի ամեն մարդու, ում հանդիպեց, նա պատվիրեց,
Որ հավաքվեն երեկոյան արագընթաց նավի վրա։
Փըրոնիոսի գեղեցկատես քաջ զավակից՝ Նոեմոնից
Նա ճեպընթաց մի նավ խնդրեց, իսկ նա սիրով խոստացավ տալ։
Մինչ արեգակը մայր մտավ, փողոցներին խավարն իջավ։
390Արագ նավը ծով ձգեցին ու բարձեցին հարմարանքը նրա վրա,
Ծովի ափին նավը կանգնեց, որին մոտիկ հավաքվեցին ժիր նավաստիք,
Եվ նրանցից ամեն մեկին քաջալերեց աստվածուհին։

Այլ բան նաև մտքով անցավ Աթենասի, պայծառաչյա աստվածուհու.
Դեպ ապարանքն աստվածակերպ Ոդիսևսի քայլեց, գնաց
Եվ անդ բոլոր խոսնայրներին խնջույքի մեջ նա ներշնչեց քաղցրանուշ քուն,
Խիստ շփոթեց նրանց հոգին ու դեն ձգեց նրանց ձեռքից գավաթ ու թաս։
Նրանք իսկույն ցրիվ եկան քաղաքի մեջ քուն մտնելու, այլևս երկար
Չը կարեցան այնտեղ նստել, քանզի քունն էր արդեն փակում նրանց աչքերն։
Մինչ Աթենաս պայծառաչյա աստվածուհին այդ ժամանակ,
400Նմանվելով քաջ Մենտորին՝ թե՛ իր ձայնով և թե տեսքով,
Տելեմաքին, պերճակառույց տնից նրան դուրս կանչելով, այսպես ասաց.
«Քո նավաստիք, Տելեմաքոս, պատրաստ են այժմ ծովի ափին
Եվ թիերի մոտ են հիմա, սպասում են քո պատվերին.
Գնա՜նք շուտով, որ անտեղի ճանապարհը մեր չուշանա»։
Այդպես ասաց, առաջ անցավ, արագ քայլեց, Պալաս Աթենասը։
Հետևելով աստվածուհուն՝ արագ ու ժիր գնաց և ինքը Տելեմաքն։
Իսկ երբ նրանք եկան հասան արագընթաց նավին այնտեղ, լայն ծովի մոտ,
Գտան իսկույն ծովի ափին թիավարող նավորդներին երկայնամազ։
Տելեմաքի սուրբ զորությունն այնժամ նրանց իր խոսքն ասաց.
410«Եկեք շուտով, բարեկամներ, գնանք, բերենք ճանապարհի պաշարը մեր.
Որը պատրաստ է մեր տան մեջ, մայրս սակայն այդ չգիտի,
Այլև ոչ ոք ստրուկներից։ Բայց մեկը կա, որ լսել է գործի մասին»։

Այդպես ասաց, առաջ անցավ։ Նրանք նրան հետևեցին
Ու, ամեն ինչ հավաքելով, հանց պատվիրեց Ոդիսևսի սիրած որդին,
Բերին, դրին նավի վրա, որը ուներ ամրակառույց տախտակամած։
Տելեմաքը նավ բարձրացավ, իսկ Աթենասն առաջ անցավ
Եվ անդ բազմեց նավախելին ու նրա մոտ այնտեղ նստեց Տելեմաքը։
Թիավարներն արձակեցին նավակապերն ու կառաններն,
Ապա իրենք շատ բարձրացան ու նստեցին նստիքներին։
420Աթենասը պայծառաչիս նրանց այնժամ ուղենպաստ հողմ շնորհեց,
Եվ աղմըկեց մուգ ու մթին ծովի վրա հանկարծ Զեփյուռը խստաշունչ։
Նավորդներին հորդորելով՝ հրամայեց Տելեմաքոսը խորիմաց
Կարգի բերել նավասարքը։ Նրանք, նրան հնազանդված,
Կայմն եղևնյա վեր բարձրացրին և տնկեցին իր բնի մեջ
Ու կապեցին այնուհետև չվաններով հաստատ ու պինդ,
Իսկ փոկերով լավ ոլորված վեր հանեցին առագաստը շողշողենի։
Հողմը փչեց մեջտեղն ուղիղ առագաստի, և նա իսկույն փքվեց ուժգին,
Ու նետվեցին աղաղակող մութ ալիքները ցռուկին սահող նավի,
Բայց թռչում էր նավը առաջ՝ խոր ճեղքելռվ ճանապարհն իր ջրի միջով։
430Մինչ սևաթույր արագ նավի ապավանդակն հարդարելով՝
Դուրս հանեցին նրանք այնտեղ սարկարանները գինով լի
Եվ զոհ-զենում կատարեցին աստվածներին հավերժակյաց,
Նամանավանդ Զևսի դստրիկ պայծառաչյա Աթենասին։
Ամբողջ գիշեր և առավոտ ճեղքում էր նավը մութ ծովում ճանապարհն իր։

1Արևն արդեն, դուրս ելնելով գեղեցկատես ծովի խորքից,
Վեր բարձրացավ դեպ երկինքը պղնձափայլ, որ պտղավետ երկրի վրա
Լույսն իր սփռի անմահներին, նաև մարդկանց մահկանացու։
Մինչդեռ նրանք եկան հասան գեղեցկաշեն Պիլոս քաղաքը Նելևսի։
Այնտեղ բնիկ պիլոսացիք թուխ եզներից փարթամ զոհեր էին քերում
Ու կոտորում երկրասասան ու սևահեր մեծ աստըծուն։
Շարված էին ինը շարքով, ամեն մեկում հինգ հարյուր մարդ,
Եվ ամեն մի շարքի դիմաց ինը ցուլ եզ կար խողխողված,
Ընդերքն ուտում էին իրենք, իսկ աստըծուն՝ այրում էին թիկնամասեր։
10Նավորդները անդ ափ հասան, առագաստը և նավի սարքը համաչափ
Հավաքեցին, նավը ամուր կառանեցին ու քայլեցին դեպի ցամաք։
Տելեմաքոսն իջավ նավից, իսկ Աթենասը առջևից անցավ նրա։
Նախ դիցուհին պայծառաչյա նրան դարձավ և խոսք ասաց.
«Տես, Տելեմաք, գեթ մազաչափ չպետք է դու վախկոտ լինես.
Նրա համար դու ծովն անցար, որ գեթ մի բան քո հոր մասին աստ իմանաս։
Եվ արդ հիմա ուղիդ գնա դեպ ձիազուսպ Նեստորը ծեր.
Տեսնենք, արդյոք նա որպիսի՞ մտքեր ունի իր սրտի մեջ։
Խնդրիր նրան, թող քեզ ասի ճշմարտությունը բացահայտ,
Իսկ նա ստել չի կամենա, ճշմարտախոս է չափազանց»։
20Նրան իսկույն պատասխանեց ու խոսք ասաց Տելեմաքոսը բանիմաց.
«Բայց ես, Մենտոր, ինչպե՞ս գնամ, ինչպե՞ս պիտի դիմեմ նրան.
Հմուտ չեմ ես և խելացի ճառեր ասել ես չը գիտեմ,
Եվ վերջապես ամոթ է, որ ես, նորատիս, հարցմունք անեմ աստ մեծերին»։
Եվ խոսք ասաց նրան կրկին պայծառաչյա աստվածուհին.
«Մասամբ ինքդ, ով Տելեմաք, ասելիքդ քո սրտի մեջ կը մտածես,
Եվ մասամբ էլ աստվածը քեզ կներշնչի, քանզի, կարծեմ,
Դու ծնված չես կամ սնված չես առանց կամքի աստվածների»։

Ասաց, ապա արագ քայլեց, գնաց Պալլաս Աթենասը։
Տելեմաքոսն էլ հետևից։ Այդպես եկան այնտեղ հասան,
30Ուր ժողովն էր պիլոսացոց։ Իր որդոց հետ ծեր Նեստորն էր այնտեղ բազմած,
Շուրջը նրա խնջույք էին սարքում այնտեղ ծանոթներն իր
Եվ տապակում էին միսը ոչ խորոված պատրաստում շամփուրներով։
Երբ հյուրերին նրանք տեսան, շուտ ընդառաջ ելան նրանց
Ու ձեռք տալով, ողջունեցին ու խնդրեցին նստել իսկույն։
Բայց առաջինը մոտ գնաց Պիսիստրատը Նեստորածին,
Ձեռքը բռնեց նա երկուսի, բազմեցրեց խրախճանքի
Նուրբ և փափուկ մորթու վրա, ավազածիր ծովի ափին,
Անդ, առընթեր իր մեծ եղբայր Թրասիմեդին և իր մեծ հոր։
Այնուհետև փորոտիքից նրանց բաժին առաջարկեց,
40Գինի լցրեց նա գավաթը ոսկենկար ու, ողջույնի խոսք ասելով,
Դիմեց Պալլաս Աթենասին՝ ասպարակիր Զևսի դստերն.
«Հյուր այլազգի, ա՛ռ բաժակը և աղոթի՛ր Պոսիդոնին իշխանազոր.
Քանզի այստեղ, զոհաբերման այս խնջույքին, զուգադիպեց գալուստը ձեր։
Իսկ երբ որ դու հեղումն անես և աղոթես, ինչպես պատշաճ է օրենքով,
Այս մեղրանուշ գինով թասը տուր և դրան, որ նա նույնպես հեղումն անի,
Քանզի և նա, համոզված եմ, աղոթում է անմահներին,
Որովհետև բոլոր մարդիկ կարիքն ունեն աստվածների։
Մինչ փոքրագույնն է նա քեզնից, բայց ինձ հետ մեկ հասակի է,
Ուստի և ես արդ՝ նախապես քեզ եմ տալիս այս բաժակը ոսկեքանդակ»։

50Այդպես ասաց ձեռքը դրեց ոսկի բաժակն անուշ գինով։
Հաճույք զգաց վեհ Աթենասն, որ մեծարողն արդարացի
Նախ և առաջ մեկնեց իրեն գինով լցված գավաթն ոսկի,
Եվ Պոսիդոն մեծ արքային աղոթքն ուղղեց նա ջերմեռանդ.
«Լսի՛ր գեթ ինձ դու, երկրակալ ո՜վ Պոսիդոն, մի մերժիր մեզ.
Երբ ջերմաջերմ աղոթում ենք, մեր աղերսանքը կատարիր։
Նախ շնորհիր դու Նեստորին և իր որդոց փառք ու պատիվ,
Այնուհետև տուր դու նաև պիլոսացոց պերճ հատուցում,
Որ ձոնեցին հարյուրաեզ զենումը քեզ ու պարգևներ պերճապատիվ։
Թող որ և ես ու Տելեմաքն ետ դառնանք շուտ, կատարելով մեր գործը այն,
60Որի համար եկել ենք այժմ նավի վրա արագընթաց ու սևաթույր»։

Այդպես ահա նա աղոթեց, ինքն էլ հեղումը կատարեց,
Ապա հանձնեց Տելեմաքին գեղեցկափայլ ու կրկնականթ գավաթը այն։
Ու աղոթեց այդպես և նա՝ Ոդիսևսի սիրած որդին։
Այնժամ նրանք, խորովելով, դուրս քաշեցին թիկնամիսը շամփուրներից
Ու բաշխեցին բաժինները, կատարեցին խնջույքը պերճ ու փառավոր։
Երբ լիուլի նրանք կերան ու հագեցան կերուխումով,
Նեստորն այնժամ, գերենացի ձիավարը, դիմեց նրանց ու խոսք ասաց.
«Արդեն հիմա, երբ հյուրերը հագեցած են կերուխումով,
Հարմար է աստ հարցմունք անել, ո՞վ են նրանք։ Արդ՝ ո՞վ եք դուք,
70Հյուր եկվորներ։ Որտեղի՞ց եք դուք լող տվել հորդ ուղիով,
Ի՞նչ գործ ունեք։ Գուցե միայն դեգերում եք դուք ընդունայն,
Հանց ծովահեն ավազակներ, որ թափառում են ծովերում
Եվ, կյանքն իրենց վտանգելով, միշտ աղետներ են այլազգի մարդկանց հասցնում»։

Պատասխանեց և խոսք ասաց Տելեմաքոսը խորիմաց,
Որ խիզախ էր արդեն հիմա, խիզախությունը ներշնչեց ինքն Աթենասն,
Որպեսզի նա հարցմունք անի անհետացած իր հոր մասին
Ու այդպիսով մարդկության մեջ փառք վաստակի ազնվափայլ։
«Ո՜վ դու Նեստոր Նելևսածին, դու աքեյանց փառք ու պարծանք.
Հարց ես տալիս, որտեղի՞ց ենք մենք իրապես, արդ՝ կպատմեմ քեզ այդ իսկույն։
80Եկել ենք մենք Իթակեից, որ գտնվում է Նեյոն լեռան շրջակայքում։
Իսկ գործը մեր, որ քեզ կասեմ, կամայնական գործ չէ բնավ,
Լուր եմ փնտրում կամ մի համբավ, որպեսզի ես գեթ իմանամ
Դարձի մասին իմ ծնող հոր՝ բազմաչարչար Ոդիսևսի,
Որն, ասում են, քեզ հետ մեկտեղ անդ կռվելով, Տրոյա քաղաքը ավերեց։
Չէ՞ որ գիտենք մենք բոլորի վերաբերմամբ, որ կռվել են տրոյացոց դեմ,
Եվ ով՝ որտե՛ղ ոչնչացավ չար օրհասով իր դժընդակ։
Մինչդեռ նրան Կրոնոսյանը սահմանեց մահ, անհայտ կորուստ,
Քանզի ոչ ոք այժմ չի կարող ուղիղն ասել, ո՞ւր կործանվեց նա իսկապես.
Արդյոք կորավ նա ցամաքո՞ւմ՝ չա՜ր անողոք մարդկանց ձեռքով,
90Թե՞ ծովերում, Ամփիտրիտի բուռն հոսանքի ալիքներում մրրկացայտ։
Եվ արդ՝ հիմա ընկած եմ քո ծնկների մոտ. արդյոք դու չե՞ս բարեհաճի
Գեթ ինձ հայտնել նրա թշվառ մահվան մասին, եթե, հարկավ,
Տեսել ես դու այդ քո աչքով կամ լսել ես մեկն ու մենից թափառական։
Ավա՜ղ, իրոք տարաբախտ էր մայրը ծնել նրան այդպես։
Սակայն բնավ չը պաճուճես ինձ հարգելով կամ ցավակից լինելով ինձ,
Այլ ամեն բան, ինչ տեսել ես դու քո աչքով, ճիշտը պատմիր.
Աղաչում եմ, եթե իրոք երբևիցե Ոդիսևսը՝ հայրս ազնիվ,
Անդ, Տրոյայում, որ կրել եք դուք՝ աքեյանք, բյուր տառապանք,
Կատարել է քեզ խոստացածը իր գործով կամ իր խոսքով, այդ այժմ հիշիր
100Եվ ամեն բան ճշմարտացի ու մի առ մի դու ինձ պատմիր»։

Պատասխանեց իսկույն նրան ծեր Նեստորը, ձիավարը գերենացի.
«Ոհ, բարեկամ, ինձ դու սրտանց հիշել տվիր այն աղետներն,
Որ այն երկրում միշտ քաշեցինք մենք՝ աքայեանց զավակներս անպարտելի,
Եվ այն, որքա՜ն խոր տառապանք մենք կրեցինք ծովում իբրև ավարառու՝
Հար շրջելով նավերի մեջ, որոնց իշխողն Աքիլլեսն էր Պելևսածին,
Եվ այն, որքա՜ն ցավեր տեսանք մենք Պրիամոս թագավորի
Մեծ քաղաքի մոտ մարտելիս։ Եվ այնտեղ էլ կոտորվեցին քաջերն հզոր.
Պառկած է անդ քաջամարտիկ Էասը մեծ, այնտեղ է և Աքիլլեսը,
Այնտեղ է և Պատրոկլոսը՝ խորհրդականն աստվածակերպ,
110Այնտեղ է և սիրատենչիկ զավակը իմ՝ Անտիլոքոսը զորավոր,
Որը վազում էր գերազանց, պատերազմող էր աննման։
Այդ չէ միայն, մենք կրել ենք բյուրաբազում և այլ տանջանք ու աղետներ,
Եվ մարդկանցից մահկանացու ո՞վ կարող է խոսքով պատմել ամենը այդ։
Եթե նույնիսկ աստ մնայիր դու հինգ տարի կամ վեց տարի և անընդհատ
Հարց անեիր, թե որքա՞ն են կրել փորձանք աստվածազարմ աքեացիք,
Էլի ոչինչ դեռ չիմացած՝ պիտ փախչեիր դեպ հարազատ երկիրը քո։
Եվ շարունակ, ինը տարի, բյուր նենգությամբ շուրջը նրանց հորինեցինք
Աղետ, փորձանքը չարամանկ, մինչև ուժով գործն ավարտեց Կրոնոսյանն։
Եվ բնավին ոչ ոք այնտեղ չէր մտածում և չէր կարող
120Հավասարվել խելքով դյուցազն Ոդիսևսին, և հռչակված էր չափազանց
Հնարքներով իր խորամանկ նա՝ հայրը քո, եթե իրոք ճիշտ է միայն,
Որ դու նրա զավակն ես։ Ես զարմանքով նայում եմ քեզ.
Ճիշտ որ, նույնիսկ խոսքով ես դու նրան նման։ Եվ հիրավի, ո՞վ կկարծեր,
Թե կարող է քեզ նման մի երիտասարդ ասել այդքան խելոք խոսքեր։
Մինչ մենք այնտեղ, համենայն դեպս, ես, Ոդիսևսն աստվածակերպ՝
Ժողովի մեջ կամ խորհրդում չենք հակասել միմյանց երբեք,
Այլ միաբան միտք ենք արել՝ անդ խորիմաց և համերաշխ,
Ինչպե՞ս պետք է ղեկավարել աքեյացոց, որ լավ գնա ամեն մի գործ։
Սակայն երբ մենք կործանեցինք Պրիամոսի մեծ քաղաքը բարձրապարիսպ
130Ու նավերով ճամփա ընկանք, երբ որ ցրեց աստվածն այնժամ աքեացոց,
Զևսն իր սրտի մեջ սահմանեց, որ վատաբախտ լինի այդ դարձը արգիյանց,
Քանզի իրոք ոչ-բոլորը արդար էին և իմաստուն։
Եվ նրանցից շատ շատերը արժանացան թշվառագույն ժանտ վիճակի,
Որովհետև պայծառաչյա դուստրը մեծ հոր, լի զայրույթով,
Ատըրևսի երկու հզոր որդոց միջև ցանել էր ոխը գժտության։
Եվ արդ՝ նրանք, երբ արևը մայր մտնելիս անդ կանչեցին մեծ ժողովի
Աքեացոց ամենեքյան, մինչ զո՜ւր էր այդ և անկանոն, հանիրավի,
Եվ երբ եկան բոլոր որդիք աքեացոց, սակայն գինով խիստ ծանրացած,
Խոսք խոսեցին, թե ինչո՞ւ է այդպես ժողովը գումարված։
140Եվ Մենելայն այդտեղ ահա պահանջ դրեց, ոը աքեյանք
Շուտ որոշեն վերադառնալ կրծքի վրայով լայն ծովերի։
Բայց հաճելի այդ չթվաց Ագամեմնոն թագավորին.
Հետաձգել նա կամեցավ դարձը զորքի, որ կատարի զենումը սուրբ,
Որպեսզի գեթ Աթենասի քենն ահավոր մեղմացնի։
Խելացնո՜ր. նա չիմացավ, որ չի կարող աստվածուհին հեշտ համոզվել,
Քանզի մտքերն հավերժակյաց աստվածների երբեք դյուրավ չեն փոփոխվում։
Այդպես նրանք կանգնած էին՝ հայհոյական եպերանքը իրար ուղղած։
Այդ ժամանակ ոտքի ելան սրընքագեղ աքեացիք
Եվ ահարկու աղմըկեցին, անհաճելի թվաց խորհուրդը երկպառակ։
150Ու գիշերն այդ մենք անցկացրինք՝ լի չար մտքով դեպի միմյանց։
Զևսն էր նյութում մեզ այդ աղետն, հանց պատուհաս։
Մյուս առավոտ՝ շատերն իրենց խոր նավերը սրբազնասուրբ ծով ձգեցին
Ու բարձեցին դրանց վրա կայքն ու կանանց գեղագոտի։
Սակայն մնաց իր տեղն համառ երկրորդ կեսը ժողովրդի
Իշխանազոր Ագամեմնոն Ատրիդեսի հետ միասին։
Մեզ հետ եղած կեսը սակայն խոր նավերով մեկնեց հապճեպ։
Եվ սլացան նավերն արագ, քանզի աստված հանդարտեցրեց ծովն անեզերք։
Իսկ երբ հասանք մենք Տենեդոս, զոհ ու զենում կատարեցինք՝
Դեպ հայրենիք շտապելով։ Զևսը սակայն դեռ միտք չուներ դարձի մասին։
160Դաժանորեն կրկին նյութեց նա մեզ համար վատթար կռիվ։
Ուստի ոմանք շուտ ետ դարձան ու շարժեցին իրենց նավերը կրկնակոր,
Հետևելով հնարագյուտ ու բազմափորձ Ոդիսևսին,
Ուղղվեցին դեպ Ատրիդես Ագամեմնոնն՝ այդպես նրան մեծարելով։
Իսկ ես այնժամ, շուրջս շարժվող իմ նավերով փախա առաջ՝
Իմանալով, որ նյութում է աստվածն արդեն նոր աղետներ։
Փախավ նաև քաջակորով Տիդեսյանը ընկերների հետ միասին։
Շարժվեց ապա խարտեշագեղ Մենելայը, Լեսբոս կղզում նա հասավ մեզ,
Որտեղ արդեն ճանապարհը մեր հեռագույն քննում էինք մենք իրար հետ՝
Ինչպե՞ս պետք էր ուղևորվել. ապառաժոտ Քիոս կղզուց
170Դեպի վերև՞, Պսիրիե կղզին՝ այն ձախ կողմում ունենալով,
Թե՞ հողմաշունչ Միմասին մոտ, բայց Քիոսից շատ դեպի ցած։
Աղերսեցինք մենք աստծուն, որ լավ նշան հայտնաբերի։
Եվ նա տվեց մեզ այդ նշանն՝ պատվիրելով, որ դեպ Եվբեա մենք գնանք՝
Ճեղքելով ծովը մեջտեղից, որ շուտափույթ փորձանքից մենք խուսափենք։
Մեր հետևից հողմը փչեց՝ խիստ սրընթաց և ուժգնակի,
Եվ սլացան նավերն արագ, հեշտ անցնելով ողջ ճանապարհը ձկնառատ.
Ու գիշերով եկան, հասան նավերն արդեն Գերեստ կղզին։
Երբ որ մեծ ծովը մենք անցանք, շատ եզների թիկնամսեր
Մենք զոհեցինք Պոսիդոնին։ Չորրորդ օրն էր, երբ Արգոսի նավակայան
180Նավերն հասցրին Տիդևսյան քաջ և ձիազուսպ Դիոմեդին։
Իսկ իմ նավը ես ուղղեցի դեպի Պիլոս։ Էլ չընդհատվեց
Քամին բնավ այն վայրկյանից, երբ առաքեց նրան աստված։
Այդպես եկա, ո՛վ իմ զավակ, ես անտեղյակ։ Եվ չգիտեմ, թե ո՞վ արդյոք
Աքեական մեծ քաջերից անդ ազատվեց կամ կործանվեց։
Ահավասիկ, որքան որ ես, մեր տանն նստած, գիտեմ այստեղ,
Դու կիմանաս, ինչպես հարկն է, և չե՛մ պահի ոչինչ թաքուն ես քեզանից։
Արդ, ասում են, որ հաջողակ տուն են դարձել միրմիդոնցիք քաջաղեղ,
Նրանք, որոնց առաջնորդն էր ազնիվ որդին աստվածազոր Աքիլլեսի։
Ողջ առողջ է և Փիլոկտետն, փառապսակ, հզոր որդին Պեասի։
190Ետ է բերել Իդոմենևսն պատերազմից հաջող փրկված զինվորներին
Իր հայրենի Կրետե կղզին, և նրանցից ծովն ոչ ոքի չի կլանել։
Ատրիդեսի մասին արդեն լսել եք դուք, թե ինչպես նա
Տուն է դարձել, ինչպես դժբախտ մահ է նյութել նրան Էգիսթը դժնաբար։
Սակայն և ինքը՝ դավադիր Էգիսթոսը, պատժվեց սաստիկ։
Որքա՜ն լավ է, երբ մնում է կործանվողի մահից հետո քաջ մի զավակ,
Քանզի որդին վրեժն առավ իր հայրասպան նենգ Էգիսթից,
Որ մեծափառ հորն էր նրա ոչնչացրել դաժանաբար։
Ո՜հ, սիրելիս, տեսնում եմ քեզ չքնաղ ու վեհ, քաջահասակ.
Պետք է այնքա՜ն խիզախ լինես, որ քեզ հիշեն միշտ ապագա սերունդները»։
200Եվ Տելեմաքը խորիմաց պատասխանեց իսկույն նրան և խոսք ասաց.
«Ո՜վ դու Նեստոր Նելևսածին, դու աքեյանց գերամեծար փառք ու պարծանք.
Ճիշտ է, այո, վրեժն առավ նա իսկապես, և նրա փառքն աքեացիք
Կտարածեն երկրե-երկիր, այդ կիմանան սերունդները նաև գալիք։
Ո՜հ երանի և ինձ այնքան ուժ շնորհեն մեծ աստվածները,
Որ կարենամ վրեժն առնել ես ոճրագործ խոսնայրներից,
Որոնք անսանձ կատարում են մեր տանն հանցանք ու չար գործեր։
Բայց անմահներն չեն վիճակել ինձ այդպիսի բախտ ու բարիք,
Ո՛չ հեգ իմ հորն և ո՛չ էլ ինձ, ուստի պետք է, որ համբերեմ»։

Պատասխանեց ապա նրան գերանացի Նեստորն իշխան.
210«Բարեկամս, ինքդ այդ մասին հիշեցնելով, խոսք ասացիր,
Միշտ, ասում են, որ ձեր տան մեջ քո մոր համար խոսնակները բազմաբազում
Անվայել գործ են կատարում ու քարվականք՝ քո ցանկությանը հակառակ։
Բայց ինձ ասա, կամովի՞ ես դու հանդուրժում այդ ամենը,
Թե՞ ատում է քեզ ժողովուրդն, կամքով անմահ աստվածների։
Բայց ո՞վ գիտի, գուցե և գա Ոդիսևսը և փոխարենն այդ բռնության
Նրանց պատժի. ինքը միայն կամ աքեյանց հետ միասին։
Ախ, երանի՜ քեզ կամենար այնպե՜ս սիրել պայծառաչյա Աթենասը,
Ինչպես սրտանց հոգատար էր Ոդիսևսին նա մեծափառ
Այնտեղ՝ երկրում Տրոյական, ուր կրեցինք մենք տանջանքներ բազմապիսի։
220Ես, հիրավի, չեմ տեսել դեռ, որ աստվածները բացահայտ այդպես սիրեն.
Ինչպես նրան պաշտպանում էր անդ Աթենասը բացարձակ։
Եթե Պալլաս Աթենասը քեզ իսկապես օգներ այնպես,
Սեղեխներից շատերն այնժամ պիտ մոռնային ամուսնության մասին խորհել»։

Պատասխանեց նրան իսկույն Տելեմաքոսը իմաստուն.
«Ավա՜ղ, կարծեմ, կատարվի քո այդ խոսքերն, ո՜վ ծերունի.
Իրավ, մեծ գործ դու հայտնեցիր։ Զմայլված եմ ես մեծասքանչ։
Բայց այդ, գիտեմ, գլուխ չի գա, թեկուզ նույնիսկ աստվածները ցանկանան»։

Եվ Աթեսաս աստվածուհին պայծառաչյա այսպես խոսեց և խոսք ասաց.
«Այդ ի՞նչ խոսք էր, ով Տելեմաք, որ դուրս թռավ քո շուրթերից։
230Մարդուն աստված, թե կամենա, հեշտ կազատի նույնիսկ հեռուստ։
Ես, օրինակ, հույժ գերադաս կհամարեմ կրել բազում տանջանք ու վիշտ
Եվ տուն դառնալ իմ հայրենի, տեսնել այնտեղ վերադարձիս օրը բարի,
Քան ետ դառնալ և հարազատ օջախի մեջ ոչընչանալ,
Հանց կործանվեց Ագամեմնոնն Էգիսթոսի և իր կնոջ խարդախությամբ։
Սակայն մարդկանց մահկանացու, թեկուզ նույնիսկ շատ սիրելի,
Անկարող են փրկել անմահ աստվածները, երբ որ նրանց,
Մշտատխուր մահվան օրհասը հասնելով, հափշտակում է դժնաբար»։
Եվ Տելեմաքը խորիմաց պատասխանեց իսկույն նրան և ասաց.
«Թող որ, Մենտոր, էլ չխոսենք մենք այդ մասին, լոկ վիշտ է այդ պատճառում մեզ։
240Մինչդեռ նրա վերադարձն է այլևս բնավ անհուսալի,
Անմահներն են սահմանել մահ ու սև վիճակ այդպես նրան։
Ես ուզում եմ այլ բան խոսել, հարցմունք անել այժմ Նեստորին,
Քանզի չէ՞ որ գերազանց է նա բոլորից արդարությամբ և իր խելքով,
Եվ ասում են, որ իշխում է արդեն երրորդ նա սերունդին.
Նայվածքով էլ նա թվում է ուղիղ ինչպես անմահ աստված։
Պատմիր դու ինձ ճշմարտաբար, ո՛վ դու Նեստոր Նելևսածին,
Ինչպե՞ս մեռավ Ագամեմնոն Ատրիդեսը իշխանատեր,
Ի՞նչ կործանում սարքեց նրան Էգիսթոսը նենգապատիր,
Երբ սպանեց նա իրենից քաջ մի մարդու, ո՞ւր էր այնժամ Մենելայը։
250Գուցե չկար նա Արգոսում, այլ շրջում էր երկրներում նա այլևայլ։
Ուստի և նա համարձակվեց սպանությունն այդ կատարել»։

Պատասխանեց նրան Նեստոր ձիավարը գերենացի.
«Շա՜տ լավ, որդյակ, քեզ ամեն բան ես կպատմեմ արդարացի։
Ինքդ նաև հասկանում ես, թե իսկապես ինչ կլիներ,
Եթե իրոք Ատրևսորդին՝ Մենելայը խարտիշագեղ,
Տրոյայից ետ վերադարձած, Էգիսթին տան մեջ ողջ գտներ,
Նրան նույնիսկ մահից հետո երկրի վրա դամբան-բլուր չէին կանգնի,
Այլ պիտ միայն ընկած լիներ քաղաքից դուրս, դաշտերի մեջ,
Որ անողոք հոշոտեին նրան շներն և թռչունները գիշատիչ։
260Եվ արցունքն իր նրա համար թափելու չէր աքեացի և ոչ մի կին,
Անտեղի գործ նա կատարեց։ Երբ Իլիոնում վարում էինք մենք պատերազմ,
Նա անդորրիչ մի անկյունում՝ Արգոսի մեջ ձիառատ,
Ագամեմնի կնոջ սիրտն էր իր ճառերով հրապուրում։
Այդ նողկալի քարփականքին Կլիտեմնեստրան աստվածային
Սկզբներում համաձայն չէր, իբր անբասիր և ազնիվ կին,
Որի մոտ կար նաև գարուն. Ատրևսորդին իշխանազոր,
Դեպի Տրոյա արշավելով, պատվիրել էր նրան նայել միշտ իր կնոջ։
Սա, դիցակամ բախտի բերմամբ հրապուրվեց և անձնատուր եղավ կրքին,
Իսկ Էգիսթոսը երգչին այն աքսորեց դեպ ամայի կղզին հեռու,
270Ուր նա մնաց, և մարմինն իր բաժին դարձավ թռչուններին։
Մինչ հաճույքով իր տուն բերեց նա թագուհուն արդեն հոժար
Եվ կատարեց աստվածներին նա շատ զենում, թիկնամսեր այրեց բազում,
Զոհեց շատ-շատ նա նվերներ, նուրբ գործվածքներ և ոսկեղեն,
Քանզի ահեղ գործ կատարեց անակնկալ հաջողությամբ։
Այդ ժամանակ ես ու Ատրիդ Մենելաոսը միասին, որպես անխախտ
Բարեկամներ, դեռ Տրոյայից ետ դառնալիս, մեր ճանապարհն էինք անցնում,
Իսկ երբ հասանք մենք Աթենքի բարձունքի մոտ՝ սուրբ Սունիոն,
Հանդես եկավ ահեղաշունչ սլաքներով Փեբ-Ապոլլոնն.
Նա հարվածեց և սպանեց Մենելայի նավավարին,
280Օնետորյան Փրոնտիսին, որը նավի ղեկն էր վարում այդ միջոցին,
Եվ որն իրոք գերազանցն էր մահկանացու մարդկանց մեջ,
Իբրև նավի հմուտ վարիչ, երբ փոթորիկ էր բռնկվում։
Անդ կանգ առավ Մենելայը, թեպետ սաստիկ շտապում էր ճանապարհին,
Որ ընկերոջ թաղումն անի և մեծարանք տա լիովին։
Բայց երբ հետո ճամփա ընկավ նա մութ ծովում նավի վրա իր լայնանիստ
Ու ճեպընթաց եկավ, հասավ Մալիա բարձր հրվանդանին,
Հեռագոչ Զևսը կամեցավ ուղին նրա դժբախտ դարձնել
Եվ առաքեց շունչն աղմըկող ու կործանիչ ժանտ հողմերի։
Խիստ բարձրացան ու թնդացին մեծ ալիքներն, հանց բարձունքները լեռների,
290Այդպես ցրեց նավերը նա, որոնց մի մասն հասավ Կրետե,
Ուր կիդոններն են բնակվում՝ Յարդան, գետի հորձանքին մոտ։
Եվ կա այնտեղ, մութ ծովի մեջ, սեպեզր ու հարթ մի փոքրիկ ժայռ,
Որը սահմանն է Գորտինի ու կախված է ալյաց վրա։
Անդ նետում է Նոտն ալիքներ դեպի Փեստոս, դեպ հրվանդանն արևմտյան,
Որտեղ այդ ժայռը աննշան ետ է մղում ալիքները ահագնացայտ։
Ահա այդտեղ նավերն հասան, մինչ նավորդներն հազիվ մահից խուսափեցին։
Բայց նավերը, պինդ զարկվելով սեպ ժայռերին, խորտակվեցին.
Եվ նրանցից սևակտուց միայն հինգ նավ հողմ ու ալիք՝
Վերցրին տարան ու զարկեցին հեռու ափին Եգիպտոսի։
300Այդպես ահա Մենելաոսն իր նավերով այլալեզու ցեղերի մեջ
Հար թափառեց ու հավաքեց անհաշիվ գանձ, գույք և ոսկի։
Այնժամ ահա Էգիսթոսը տանն իր նյութեց ոճիրը ժանտ.
Ատրիդեսի մահից հետո նա յոթ տարի, անդ, ոսկեշատ Միկենեում
Թագավորեց, և ժողովուրդն էր հպատակ, հլու նրան։
Իսկ ութերորդ տարում, ինչպես մի պատուհաս, ինքն՝ Օրեստեսն աստվածակերպ,
Աթենքից ետ վերադարձավ և սպանեց իր հայրասպան
Նենգապատիր Էգիսթոսին, որն սպանել էր մեծափառ իր ծնող հորը։
Այնուհետև արգիացոց տվեց նա ճոխ մի հոգեհաց՝
Հանուն ահեղ, դաժան իր մոր և այն վախկոտ Էգիսթոսի։
310Եվ նույն այդ օրն եկավ, հասավ Մենելաոսն ահեղագոռ,
Որ բերել էր բյուր կայք ու գանձ, ինչքան որ բեռ վերցնում էին նրա նավերն։
Իրավ, և դու, իմ սիրելի, շատ մի շրջիր, տնից-տեղիցդ հեռացած,
Անտեր թողած կայքըդ ամբողջ՝ մարդկանց կամքին ամբարտավան.
Ո՜հ միգհւցե այդ գույքդ ողջ նրանք լափեն՝ իրարու մեջ բաժանելով,
Եվ միգուցե քո ճանապարհն անցնի ունայն և անպտուղ։
Արդ, քեզ խորհուրդ եմ ես տալիս, նաև պատվեր՝ գնալ դեպի Մենելաոսն։
Դեռ նոր է նա նավի վրա վերադարձել օտար երկրից ու մարդկանցից,
Որոնց միջից վերադարձի հույս ունենալ մարդ չի կարող,
Երբ ահավոր մրրիկներն են նրան նետել այնտեղ՝ հեռու,
320Այն ծովի մեջ, որտեղից նույն տարում անգամ թռչունները
Անկարող են թռչել ու գալ, քանզի մեծ է այն չափազանց ու ահռելի։
Եվ արդ հիմա պետք է գնաս դու քո նավով՝ նավորդներիդ հետ միասին։
Թե ցանկանաս, ճանապարհվիր դու ցամաքով, ես քեզ կտամ ձիեր ու սայլ
Ու կառաքեմ և իմ որդոց, որոնք իրոք քեզ կուղեկցեն
Մինչև չքնաղ Էակեդեմոն, ուր ապրում է Մենելայը խարտիշագեղ։
Այնտեղ նրան դու կաղերսես, որ պատմի քեզ գործը իրոք ճշմարտացի,
Թեպետև սուտ նա չի խոսի, քանզի մարդ է նա իմաստուն»։
Այդպես ասաց։ Մինչդեռ արևը մայր մտավ և ամենուր տիրեց խավար։
Իսկ Աթենասն՝ աստվածուհին պայծառաչյա, նրան դիմեց ու խոսք ասաց.
330«Ո՜վ ծերունի, այդ ամենը դու ասացիր իրավացի և օգտակար։
Բայց կտրեցեք դուք լեզուները եզների և խառնեցեք շուտով գինին,
Որպեսզի մենք հեղում անենք Պոսիդոնին և այլ հավերժ անմահների
Ու այնուհետ քուն մտնելու մասին հոգանք, ժամանակն է քնել արդեն.
Հանգավ արդեն օրվա լույսը արևմուտքում, և վայել չէ
Աստվածային խնջույքի մեջ երկար նստել, այլ պետք է շուտ մենք հեռանանք»։

Այդպես ահա խոսքն իր ասաց դուստրը Զևսի, և լսեցին նրանք նրան։
Բանբերները ջուր բերեցին, որ ձեռքերին լցնեն նրանց։
Խառնարանները խմիչքով մինչև բերան լի լցրեցին պատանիներն
Եվ բոլորին ըմպակներով բաժանեցին պատշաճապես
340Ու նետեցին կրակի մեջ լեզուները։ Հեղումն արին ոտքի կանգնած։
Երբ հեղումը կատարեցին և խմեցին, որքան սիրտն էր տենչում նրանց,
Պատրաստվեցին վեհ Աթենասն ու Տելեմաքն աստվածակերպ,
Որ երկուսով շուտ ետ դառնան դեպի նավը սևակտուց։
Բայց արգելեց նրանց Նեստորն և խոսք ասաց կշտամբելով.
«Թող որ բնավ Զևսը չանի և կամ անմահ աստվածները,
Որ ինձանից այս ժամանակ դուք դեպ նավերը հեռանաք։
Իրավ, կարծես, նման եմ ես մի շատ աղքատ ու մերկ մարդու,
Որն իր տան մեջ չունի այնքան բարձ ու ծածկոց,- այլև վերմակ,
Որպեսզի ինքն և իր հյուրը քնեն փափուկ անկողնու մեջ։
350Ոչ, իմ տանը կա լիուլի գեղապաճույճ վերմակ ու բարձ,
Քանի դեռ ես կենդանի եմ, և իմ տան մեջ ապրում են դեռ զավակներն իմ,
Որոնք պիտի քաղցրաբարո, լա՜վ ընդունեն մեզ մոտ եկող միշտ հյուրերին,
Թույլ չեմ տա ես, որ սիրելի որդին քաջի, որպիսին է Ոդիսևսը,
Գնա, պառկի այնտեղ, այն կոշտ, տախտակամած նավի վրա»։
Եվ Աթենասն՝ աստվածուհին պայծառաչյա, իր խոսքն ասաց այնժամ նրան.
«Սիրելի ծեր, արդարացի՛, լա՜վ ասացիր։ Տելեմաքը սիրահոժար
Թող քո խոսքին հնազանդվի, քանզի իրոք լավագույնը այդ է միայն,
Եվ քո տան մեջ քուն մտնելու թող նա հիմա քեզ հետևի։
Մինչ ես անշուշտ պետք է գնամ դեպի նավը սևակտուց,
360Որ հորդորեմ նավորդներիս և տամ նրանց պատվերներն իմ։
Արդ՝ կարող եմ ես պարծենալ, որ նրանց մեջ չափահասը ես եմ միայն.
Նորատի են նրանք բոլորն և քաջասիրտ Տելեմաքին հասակակից
Ու նրան այժմ ուղեկցում են իբրև սիրող բարեկամներ։
Ես կարող եմ պառկել այնտեղ՝ սևակտուց և խորագոգ նավի վրա,
Որպեսզի շուտ՝ դեպ կավկոնները քաջարի գնամ ես վաղ առավոտյան։
Պարտք են նրանք, պիտ ստանամ, և պարտքն է այդ վաղնջական և շատ խոշոր։
Իսկ դու սրան, քանի որ սա քո մոտ՝ քո տունն է ժամանել,
Շուտ առաքիր քո որդու հետ՝ սայլի վրա, և տուր ձիերդ դիմացկուն,
Որոնք լինեն արագավազ և զորությամբ լավագույնը»։

370Եվ Աթենսան՝ աստվածուհին պայծառաչյա, այդ ասելով, թռավ, գնաց,
Ինչպես ծովի արծիվն հզոր։ Սարսափ տիրեց ականատես բոլոր մարդկանց,
Եվ ծերուկն էլ խիստ զարմացավ, երբ իր աչքով այդ նա տեսավ,
Ձեռքը բռնեց Տելեմաքի, անվամբ կոչեց ու խոսք ասաց.
«Բարեկամս, ես չեմ կարծում, որ դու լինես վախկոտ ու թույլ,
Երբ քեզ, այդքան դեռահասին, աստվածներն են հովանավոր.
Եվ չէ՞ որ դա ոչ այլ ոք էր աստվածներից օլիմպակյաց,
Թե ոչ միայն ավարաբաշխ, տրիտոնածին դուստրը Զևսի,
Որն արգիյանց քաջերի մեջ ամենից շատ սիրում, հարգում էր քո մեծ հորն։
Արդ, ողորմա՜ծ եղիր, իշխող աստվածուհիդ, և տուր դու ինձ և իմ որդոց,
380Նաև կնոջն իմ հարգելի, փառք ու պատիվ ազնվաշուք,
Իսկ ես ահա զոհ կը բերեմ քեզ մի երինջ լայնաճակատ
Դեռ չլծված ու գեղանի, որի վզին լուծ չի դրել դեռ ոչ մի մարդ.
Քեզ կզոհեմ ես երինջն այդ և կը զուգեմ իր եղջյուրները ոսկեզարդ»։

Այդպես ասաց աղերսագին։ Լսեց նրան վեհ Աթենասն։
Շարժվեց ապա դեպ ապարանքն իր հոյակապ գերենացի Նեստորն ազնիվ՝
Առաջն ընկած զավակների և ազնվագույն փեսաների։
Եվ երբ եկան, հրաշակերտ տունը հասան թագավորի,
Կարգով բոլորն աթոռներին ու պերճագույն բազմոցներին նստոտեցին։
Ծերուկն իսկույն եկածների դեմը դրեց դաշխուրանը՝
390Անուշահամ գինով լցված, որ նոր միայն մառանապետ կինը հանեց,
Վերցնելով խուփը կարասի, որը փակված էր տասնևմեկ տարի անդուլ։
Արդ, այդ գինին խառնեց ծերուկն անոթի մեջ, հեղում արեց այնուհետև,
Ջերմ աղոթեց Աթենասին՝ պայծառ դստերն ասպարակիր Զևս զգոնի։
Երբ հեղումը կատարեցին ու խմեցին, որքան սիրտն էր տենչում նրանց,
Ցրիվ եկան, ու ամեն մեկն իր տուն գնաց քուն մտնելու։
Իսկ դյուցազուն Ոդիսևսի սիրած որդի Տելեմաքին
Քնեցրեց Նեստորն իշխան, ձիավարը գերենացի,
Մահճակալում քանդակածո, անդաստակում իր աղմկոտ,
Եվ նրա մոտ՝ Պիսիստրատին քաջաղեղ ու ազգի իշխան.
400Սա ամուրի ճետն էր նրա և ապրում էր տան մեջ իր հոր։
Նեստորն ինքը քնեց ներքին ննջարանում իր բարձր տան.
Իսկ տիկինը, հանց կողակից, անդ զարդարեց նրա մահիճը գեղեցիկ։

Եվ երբ ծագեց վառ արշալույսը վարդամատն,
Շուտ վերկացավ իր մահիճից գերենացի ծերուկ Նեստորը ձիավար
Ու դուրս գալով, գնաց, նստեց այն քարերի վրա հըղկված,
Որոնք այնտեղ կային վաղուց, տան բարձրաբերձ դարպասի մոտ։
Փայլուն էին հղկված քարերն այդ սպիտակ, նրանց վրա մի ժամանակ
Նստում էր միշտ Նելևսն ինքը՝ խորհրդականն աստվածակերպ.
Սակայն արդեն մահվան ձեռքով նա կործանված իջել էր տունը Հադեսի։
410Եմ արդ՝ հիմա բազմեց Նեստոր գերենացին աքեացոց մեծ պատվարը,
Ձեռքին բռնած գավազանն իր։ Շուրջը նրա հավաքվեցին
Սենյակներից դուրս եկած իր որդիք՝ Ստրատիոսն, Էքեփրոնը,
Պերսևսը և Արետոսը, Թրասիմեդեսն աստվածային,
Հետո նրանց անդ մոտեցավ Պիսիստրատը քաջամարտիկ։
Նրանք այնտեղ, դուրս բերելով, բազմեցըրին Տելեմաքին։
Այնժամ խոսեց ծեր Նեստորը, ձիավարը գերենացի։
«Դուք, զավակներ իմ սիրալիր, կատարեցեք իմ կամքը շուտ,
Որ մենք շուտով խանդաղատենք աստվածներից նախ և առաջ Աթենասին.
Նա երևաց ինձ խնջույքում փարթամաճոխ, որը ձոնված էր աստծուն։
420Ձեզնից մեկը թող դաշտ գնա կով բերելու, որ նա շուտով այստեղ լինի.
Թող կովն հանդից քըշի-բերի, նախիրն այնտեղ արածեցնող հովիվն ինքը,
Թող որ մեկն էլ հապճեպ գնա դեպ սև նավը Տելեմաքի,
Կանչի, բերի նրա բոլոր ընկերներին, լոկ երկուսին այնտեղ թողնի։
Թող երրորդը գնա կանչի քաջ ոսկերիչ Լաերկեսին,
Որ շուտ նա գա և եղջյուրներն անլուծ կովի ոսկեջրի։
Իսկ մյուսներդ՝ այստեղ եղեք դուք խմբովին, պատվեր տվեք
Ստրուկներին՝ մեծափարթամ խնջույք սարքել ապարանքում գեղեցկաշեն։
Թող բազմոցներ շարեն չորս կողմ, ամենուրեք, թող կրեն փայտ և զուլալ ջուր»։

Այդպես ասաց, և բոլորը շտապեցին կատարել այդ։
430Երինջն իսկույն հանդից բերին։ Քաջակորով Տելեամքի ընկերները
Արագընթաց ու համաչափ նավից եկան։ Եկավ նաև ոսկերիչը՝
Ձեռքին բռնած պիտույքները իր դարբնական, գործիքները իր արհեստի՝
Կռան, զնդանը վայելուչ և աքցանը գեղեցկակերտ,
Որոնցով նա ոսկերչության գործն էր անում։ Աթենասը կանգնեց ընթեր,
Որ մասնակից դառնա զենման։ Մինչ ձիազուսպ ծեր Նեստորը տվեց ոսկի
Իսկ ոսկերիչն ոսկեզարդեց եղջյուրները գեր երնջի,
Որ դիցուհին ցնծա սրտանց, տեսնելով զոհն արժանավոր։
Կովը, բռնած եղջյուրներից, մոտ բերեցին Ատրատիոսն և Էքեփրոնը,
Իսկ հեղումի ջուրը տնից, ծաղկանկար մի կոնքի մեջ, բերեց Արետն,
440Որն և ուներ իր մյուս ձեռին մատաղ գարին զամբյուղի մեջ։
Արդ, մոտ կանգնեց, սուր տապարը ձեռքին բռնած, քաջամարտիկ Թրասիմեդը,
Որ խողխողի և փողոտի անլուծ կովը իբրև մի զոհ։
Կանգնած էր անդ և Պերսևսը՝ ձեռքին բաժակ արյան համար։
Եվ սկսեց ծեր Նեստորը հեղումն անել, ցանել գարին։
Նա աղոթեց Աթենասին, կովի գլխի մազը կտրեց և կրակի մեջ այն նետեց։
Իսկ երբ նրանք աղոթեցին ու ցանեցին առատ գարին,
Ծեր Նեստորի որդին իսկույն՝ Թրասիմեդեսը քաջագույն,
Մոտիկ կանգնեց ու հարվածեց. սակրը վզի մկանները կտրատեց,
Կյանքից զրկվեց կովը իսկույն։ Հեկեկացին բարձր ձայնով
450Քաջ Նեստորի դստրերն, հարսներն ու ամուսինը՝ գերազնիվ Եվրիդիկեն,
Որ դստերից Կլիմենոսի՝ անդրանիկն էր և ամենքից միշտ սիրելին։
Լայն, ընդարձակ գետնից կովը վեր բարձրացրած՝ պահում էին այդպես նրանք,
Մինչ փողոտեց նրան արագ՝ մարդկանց իշխան Պիսիստրատը։
Երբ նրանից արտածորեց արյունը սև, ու ոսկրերից հոգին թռավ,
Իսկույն նրան կտրատեցին, թիկնամսերն, ինչպես կարգն է, ողջ հանեցին
Եվ պատեցին ապա ճարպով՝ շուրջանակի ու կրկնաշերտ,
Իսկ վերևից դրանք նորից բրդած մսի կտորներով լավ ծածկեցին։
Ծերը դրեց վառ կրակին ու սրըսկեց վրան գինին իր կայծացայտ,
Իսկ նորատիք կանգնած էին՝ ձեռքին իրենց հնգաժանի.
460Երբ այրեցին թիկնամասերն ու երբ ընդերքն իրենք կերան,
Մյուս մասերն կտրատեցին ու զարկեցին շամփուրներին.
Այդպես ահա խորովեցին՝ ձեռքով բռնած այն շամփուրները սրածայր։
Այդ ժամանակ Տելեմաքին լողացրեց Պոլիկաստեն՝
Գեղեցկատես կրտսեր դուստրը ազնիվ Նեստոր Նելևսյանի։
Իսկ երբ լվաց, նրա մարմինն օծեց յուղով նա խնամքով,
Ապա նրան շքեղազարդ բաճկոն հագցրեց ու պատմուճան։
Նա դուրս եկավ լոգարանից՝ կերպարանքն իր աստվածակերպ,
Եվ, անցնելով դեպի Նեստորն, ազգավարի կողքին նստեց։

Իսկ երբ կարմրեց միսը արդեն, դուրս քաշեցին շամփուրներից
470Եվ այն նստած վայելեցին։ Ծառաները գնում էին անդ ամեն կողմ,
Առատորեն գինին լցնում պերճ բաժակները ոսկեկուռ։
Արդ երբ նրանք լավ հագեցան կերուխումով, որքան իրենց սիրտն էր տենչում,
Նեստորն՝ իշխան գերենացին, դարձավ նրանց ու խոսք ասաց.
«Դուք, իմ որդիք, Տելեմաքի համար ձիեր գեղեցկաբաշ ու կորովի
Դուրս քաշեցեք, կառքը լծեք, որ ճանապարհն իր նա գնա»։
Այդպես ասաց։ Նրանք, նրան հնազանդված, փութանակի
Դուրս քաշեցին ձիերն արագ և ժրաժիր կառք լծեցին։
Մինչ կառքի մեջ մառանապետ կինը իսկույն բերեց, դրեց հաց և գինի
Եվ կերակուր, որն ուտում են արքաները աստվածանուն։
480Այնուհետև շքեղազարդ կառքը նստեց Տելեմաքոսն աստվածատես
Եվ նրա հետ՝ Պիսիստրատը Նեստորածին, մարդկանց իշխան։
Կառքը շարժվեց։ Իր ձեռքն առավ նա երասանն ու մտրակեց։
Թռան իսկույն ձիերն արագ և սլացան դեպ դաշտավայրն՝
Իրենց ետև, հեռուն թողած Պիլոս քաղաքը բարձրաշեն։
Ողջ օրն ձիերը սլացան՝ պերճ անուրը խիստ ճոճելով։
Մինչ մայր մտավ արևն արդեն, մթնշաղը ծածկեց ամբողջ ճանապարհն,
Երբ որ նրանք Փերե եկան, Դիոկլեսի տունը հասան։
Սա զավակն էր Օրսիլոքի՝ Այփիոսից ծնունդ առած։
Այնտեղ նրանք գիշերեցին, իսկ նա նրանց հյուրասիրեց հյուրամեծար։
490Երբ խավարից շողշող ծագեց անդ Արշալույսը վարդամատն,
Շուտ լծեցին նրանք ձիերն ու բարձրացան կառքի վրա գեղեցկազարդ
Եվ դուրս եկան մուտքից իսկույն՝ աղըմուկով բակն անցնելով։
Նա մտրակեց նորից ձիանց, որոնք արագ, ժիր սլացան
Ու սրընթաց եկան, հասան դաշտավայրը բազմացորյան,
Ուր և ուղին ավարտեցին արագընթաց նժույգներով։
Եվ մայր մտավ արևն արդեն, ճանապարհներն ամենուրեք պատեց խավարն։

1Եկան նրանք Լակեդեմոն, որը ծածկված է լեռներով
Եվ սլացան ուղիղ դեպի ապարանքը փառապսակ Մենելայի,
Որին գտան խնջույքի մեջ իր ազգական շատ մարդկանց հետ՝
Անդ իր որդու և տնրասիր իր աղջըկա հարսանիքը կատարելիս։
Իր դստրիկին նա տալիս էր անպարտելի Աքիլլեսի ազնիվ որդուն,
Քանզի նրան խոստացել էր դեռ Տրոյայում, վաղուց ի վեր.
Եվ կատարվում էր հարսանիքն հիմա կամքով աստվածների։
Արդ՝ իր դստերն հիմա կառքով և ձիերով ճանապարհ էր դնում նա
Դեպ փառաշուք այն քաղաքը միրմիդոնցոց, որտեղ իշխում էր փեսացուն։

10Իսկ աղջըկան սպարտացի Ալեկտորի բերում էր նա այժմ իբրև կին
Իր մեծազոր և սիրելի պերճ զավակին՝ Մեգապենթին։
Սա ծնվել էր մի ժամանակ նրա տանը ստըրկուհուց,
Զի ստվածներն Հեղինեին չը կամեցան պարգևել երկրորդ զավակ,
Երբ նա ծնեց Հերմիոնեին, որ տեսքն ուներ ոսկեպսակ Ափրոդիտի։
Այդպես ահա հրճվում էին պերճ խնջույքով բարձրակտուր մեծ շենքի մեջ
Մեծահռչակ Մենելայի ազգականներն ու դրացիք բազմաբազում։
Իսկ նրանց մեջ քաղցր երգում էր գուսան֊երգակն աստվածային
Եվ կիթառով հնչում խաղեր։ Նրանց առաջ անդ, մեջտեղում,
Երկու միմոս թավալգլոր էին գալիս, երգչի վեհ երգը հնչելիս.
20Մինչդեռ հերոս Տելեմաքոսն ու Նեստորի հրաշք որդին
Ուղիղ եկան և ձիերով դարպասի մոտ կանգ առան։
Իսկ մեծանուն Մենելայի կառավարիչը տնօրեն՝
Էտեռնևսը քաջազոր, դուրս վազելով, տեսավ նրանց
Ու ետ դարձավ շուտ դեպի տուն, որ լուր բերի ազգավարին իր դյուցազուն։
Արդ՝ նա նրան մոտիկ կանգնեց և խոսքն ասաց իր թևավոր.
«Երկու եկվոր կամ այլազգի մարդ կա այստեղ, ո՜վ Մենելայ աստվածասուն.
Եվ ծագումով կարծես նույնիսկ նմանվում են գերամեծար Զևսի ցեղին։
Աստ, արդյոք մենք արձակե՞նք նրանց ձիերն արագավազ,
Թե՞ ուղարկենք, որ որոնեն մի այլ մարդու, որն ընդունի այստեղ նրանց»։
30Խիստ զայրացավ նրա վրա և խոսք ասաց Մենելայը խարտիշագեղ.
«Բոեթոսյան Էտեոնևս, առաջ այդպես պանդույր չէիր ամենևին.
Մինչդեռ հիմա, ինչպես մանուկ, հիմար բան ես դու դուրս տալիս։
Չէ՞ որ և մենք գնացել ենք հյուրընկալման շատ մարդկանց մոտ
Եվ այդպես էլ վերադարձանք ու տուն հասանք, թող որ Զևսը այսուհետև
Աղետներից մեզ ազատի։ Գնա՛ շուտով նրանց ձիերը արձակիր
Եվ հյուրերին էլ բեր այստեղ, որպեսզի լավ հյուրասիրվեն»։

Այդպես ասաց։ Իսկ նա տնից շուտ դուրս թոավ, ապա կանչեց
Այլ քաջաժիր ծառաների, որ հետևեն նրանք իրեն։
Այդպես իսկույն արձակեցին անդ անուրից նրանք ձիերը քրտնաթոր
40Ապա նրանց հապճեպ տարան ու կապեցին նժույգների մսուրի մոտ,
Առջևն իրենց լցրին աճար և ցանեցին վերուստ գարի։
Կառքը տարան և հենեցին անդ՝ սրահի շողշող պատին,
Իսկ հյուրերին ներս տարան տունն աստվածային, որտեղ նրանք,
Լի զարմանքով, նայում էին փարթամ շենքին դյուցասնունդ թագավորի.
Մինչ բարձրաբերձ ողջ ապարանքը փառապանծ Մենելայի
Լցված էր լի՝ կարծես լուսնի և արևի լուսաճաճանչ շողշողյունով։
Երբ, նայելով, նրանք այդպես, ականատես, լավ հագեցան,
Դուրս գնացին դեպի ողորկ լոգարանը լողանալու։
Այնտեղ նրանց ստրկուհիք լավ լողացրին և օծեցին փայլուն յուղով,
50Ապա հագցրին բրդե բաճկոն և պատմուճան նկարազարդ։
Այնժամ եկան ու բազմեցին նրանք կողքին Ատրևսորդի Մինելայի։
Աղախինը լվացվելու ջուրը բերեց պերճ գավի մեջ մի ոսկեղեն,
Լցրեց նրանց, որ լվացվեն ամանի մեջ արծաթաշեն.
Ապա քաշեց, նրանց առաջ դրեց ողորկ հղկված սեղան։
Մառանապետ մեծարգո կինն բերեց դրեց հացը առատ,
Այլև պահած պաշարներից բազմապիսի շատ ուտեստներ։
Իսկ մատըռվակն հապճեպ նրանց առաջարկեց ափսեները
Լցված տարբեր մսեղենով և բաժակներ դրեց ոսկի։
Եվ Մենելայն խարտիշագեղ ողջույնի խոսք ուղղեց նրանց և այս ասաց.
60«Կուշտ հաց կերեք և ողջ լերուք։ Երբ ուտեստով հագենաք դուք,
Ապա նոր ձեզ հարցում կանեմ թե ինչպիսի մարդիկ եք դուք,
Քանզի գիտեմ, որ անհայտ չեն ձեր ծագումը և զարմը ձեր ծնողների,
Այլ երևի ցեղից եք դուք Զևսից ծնված մականակիր արքաների։
Ես չեմ կարծում, որ ձեզ նման վեհ քաջերը ծնված լինեն ստոր մարդուց»։
Ասաց, ապա վերցրեց ձեռքով եզան պարարտ թիկնամսերը խորովված,
Որ իր բաժինն էր պատվավոր, և այն նրանց մեկնեց իսկույն։
Այնժամ նրանք ձեռք զարկեցին պատրաստ դրած ուտեստներին։
Երբ հագեցան կերուխումով, որքան սիրտն էր տենչում իրենց,
Նոր Տելեմաքն այդ ժամանակ խոսքոց դիմեց ծեր Նեստորի վեհ զավակին՝
70Յուր գլուխը նրան թեքած, որ այդ ոչ ոք անդ չիմանա.
«Մի լա՜վ նայիր, Նեստորածին, ո՜հ, սիրելիդ դու իմ սրտի.
Այս շողյունին պերճ արույրի, որով դահլիճն է զարդարված,
Ոսկի, արծաթ պաճուճանքին, վառ փղոսկրին, քահրիբարին.
Այդպես, կարծեմ, օլիմպիացի Զևսի տանն է ներքուստ զուգված։
Եվ այնքա՜ն կա սքանչելիք անպատելի, որ հիացած եմ նայելով»։

Այդպես ասաց նա կամացուկ։ Բայց հասկացավ Մենելայը խարտիշագեղ,
Ուստի նրանց դիմաց իսկույն և խոսքն ասաց այս թևավոր.
«Ոհ, սիրելի իմ զավակներ, ոչ, չի կարող որևէ մեկը մարդկանցից
Մրցել անմահ հայր Զևսի հետ, զի անեղծ են և՛ տունը իր, և՛ գույքն ու գանձն։
80Մինչ մարդկանցից ինձ մրցակից գուցե լինի մեկն իր գույքով, գուցե և ոչ։
Ետ եմ դարձել ես ութերորդ տարին միայն, իսկ կայքն ու գանձը այս ամբողջ
Ես բերել ես նավերիս մեջ՝ հար շրջելով և տառապանք միշտ կրելով։
Թափառել եմ ես Կիպրոսում, Փյունիկիայում, Եգիպտոսում։
Եղել եմ ես եթովպացոց, սիդոնացոց, Էրեմբների երկրում անգամ,
Լիբիայում, ուր նորածին գառները իսկ եղջյուրավոր են միշտ լինում,
Ուր ծնում են ոչխարները ամեն տարի երեք անգամ,
Եվ տերն իշխող կամ հովիվը այնտեղ բնավ կարիք չունի
Ո՛չ պան՚րի, ո՛չ էլ մսի, ո՛չ քաղցրահամ անուշ կաթի։
Ամբողջ տարին, և անընդհատ ոչխարները կաթ են տալիս անուշահամ։
90Երբ ես այդպես շրջում էի երկրե-երկիր, հավաքելով գույքն անհամար,
Նենգ մարդասպանն անակնկալ ու գաղտնաբար սպանել էր իմ մեծ եղբորը,
Սպանել էր նա՝ անիծյալ նրա կնոջ նենգությունից օգտվելով։
Ուստի բնավ ես չեմ հրճվում հարստությամբ այս անսպառ։
Դուք լսել եք այս ամենը ձեր հայրերից, ով էլ թեկուզ նրանք լինեն։
Որքա՜ն եմ ես տանջանք կրել, ինչպե՜ս ես ես զրկվել տնից իմ սեփական,
Ապարանքից իմ հոյաշուք, գեղակառույց, բյուր թանկարժեք իրերով լի։
Ա՜խ, պատրաստ եմ տանն իմ ապրել՝ ունենալով լոկ երրորդ մասն այս ամենի,
Եթե միայն այժմ կենդանի լինեն նրանք, որոնք կորան լայն Տրոյայում,
Կորան այնտեղ, օտար երկրում՝ նժդեհ, հեռու պերճ Արգոսից մեր ձիաբույծ։
100Մինչդեռ այսպես՝ նստած եմ ես ապարանքում այս անօգուտ՝
Ողբն անելով այդ ամենքի, հեծեծում եմ ես շատ հաճախ, դառնակսկիծ
Եվ մերթ լացով ամոքում եմ վշտակոտոր ես իմ հոգին,
Մերթ ընդհատում եմ ջայլանքն իմ, քանզի շատ շուտ հագենում ենք մենք արցունքով։
Մինչ ոչ ոքի այդ բոլորից ես չեմ ողբում այնքա՜ն սրտանց, որքան մեկին,
Եվ դառնադառն են ինձ թվում կրեն ու քունն իմ նրա մասին միտք անելիս,
Քանզի ոչ ոք աքեյանց մեջ չի տառապել այնքան ուժգին.
Որքա՜ն տանջանք, որքա՜ն զրկանք է կրել նա՝ Ոդիսևսը աստվածասուն։
Ճակատագիրն էր վիճակել, որ նա կրի բազում վշտեր։
Ահավասիկ՝ և իմ վիշտը նրա համար անսահման է և անամոք։
110Ախ, վաղուց է, որ նա չկա, և չգիտենք, կենդանի՞ է, թե՞ մահացած։
Գուցե նրան ողբում են այժմ ծեր Լաերտը և խորիմաց Պենելոպեն
Կամ Տելեմաքն, որին թողեց նա իր տանը դեռ նորածին»։
Այդպես ասաց և նրա մեջ հուզեց տենչանք նա խորախոր՝
Լալ ու հեծել իր հոր համար։ Եվ նա թափեց իր այտերին, գետնի վրա
Վարար արցունքն իր աչքերից, երբ հոր մասին լսեց այդպես.
Ապա կարմիր պատմուճանի փեշը ուղղեց դեպ իր աչերն երկու ձեռքով։
Մենելաոսն այդ նկատեց ու միտք արեց ինքը իր մեջ և իր սրտում.
Պիտ սպասե՞լ, որ նա ինքը յուր հոր մասին խոսքն սկըսի,
Թե՞ մանրամասն հարցում անել և ամեն ինչ պարզ իմանալ։

120Երբ իր սրտում և իր հոգում նա այդ մասին միտք էր անում.
Բարձրակտուր ու քաղցրաբույր իր սենյակից հանդես եկավ ինքն՝ Հեղինեն,
Որն իր տեսքով նմանվում էր ոսկեսլաք Արտեմիսին։
Նրա համար գեղեցկակերտ պերճ մի աթոռ իսկույն դրեց անդ Ադրեստեն,
Իսկ Ալկիպպեն ոտքերի տակ բերեց փռեց մի նրբագեղ ու բրդե գորգ։
Ապա Փիլոն բերեց, հանձնեց նուրբ զամբյուղը արծաթակերտ ու գեղեցիկ,
Որը նրան պարգևել էր Պոլիբոսի կինն՝ Ալկանդրեն՝
Թեբեի մեջ եգիպտական, ուր տները լիքն են գույքով բյուրաբազում։
Մինչ Պոլիբոսն ընծայել էր Մենելային արծաթակերտ զույգ լոգարան,
Երկու փարթամ եռոտանի և տասը տաղանդ մաքուր ոսկի։
130Եվ բացի այդ՝ կինը նրա Հեղինեին նվիրել էր
Մի ոսկեկուռ շքեղ իլիկ և դրա հետ՝ անիվավոր մի արկղիկ,
Որը շինված էր արծաթից, իսկ եզրերը ոսկուց էին։
Արդ՝ աղախին Փիլոն բերեց, հանձնեց նրան արկղիկը այդ՝
Լցված թելով ճարտարագործ, դրա վրա այն իլիկն էր
Որի շուրջը շողշողում էր բուրդը քնքուշ ու կապուտակ։
Եվ Հեղին են բազմեց շքեղ այն բազմոցին, ոտքը դրեց աթոռակին,
Ապա իսյկույն խոսքն իր ուղղեց նա ամուսնուն և մանրամասն հարցմունք արեց.
«Արդյոք գիտե՞ս, Զևսի ծնունդ Մենելաոս, ի՞նչ մարդիկ են սրանք այստեղ,
Ո՞ր ցեղից են կամ որտեղի՞ց, որ մեր տունն են եկել հիմա։
140Սխալ եմ ես թե ոչ, սակայն, պիտ գուշակեմ, և իմ սիրտն է դրդում այդպես.
Արդ՝ իմացիր, որ այսպիսի նմանություն բնավ երբեք չեմ տեսել ես,
Ո՛չ կանանց մեջ, ո՛չ էլ նույնիսկ տղամարդկանց, և նայում եմ ես զարմանքով,
Թե ինչպե՞ս սա նման է քաջ Ոդիսևսի փայլուն որդուն՝ Տելեմաքին,
Որին այնժամ հայրը չէ՞ որ տանը թողեց դեռ նորածին,
Երբ աքեյանք արշավեցին անդ ինձ համար՝ շնաբարո կնոջ համար,
Դեպի Տրոյա և նյութեցին պատերազմը այն ահավոր»։

Պատասխանեց նրան իսկույն և խոսք ասաց Մենելայը խարտիշագեղ.
«Ես էլ այդպես եմ մտածում, ինչպես կարծում ես դու, ա՜յ կին.
Նման է սա իրավ նրան իր քայլվածքով ու ձեոքերով,
150Նայվածքով էլ իր աչքերի, տեսքով գլխի գանգուրների։
Իսկ երբ հիմա ես, հիշելով Ոդիսևսին, խոսք ասացի նրա մասին,
Թե որքան նա աղետ ու վիշտ իրոք կրեց անդ ինձ համար,
Սա սկսեց իր աչքերից արցունք թափել դառնակսկիծ
Ու բարձրացրեց դեպ աչքերն իր փեշը կարմիր պատմուճանի»։

Պատասխանեց նրա խոսքին Պիսիստրատը Նեստորածին.
«Ո՜վ Մենելայ Ատրևսորդի, դիցասնունդ դու ազգապետ,
Ճիշտ որ որդին է սա նրա, հանց ասացիր դու բանիմաց.
Բայց համեստ է և ամոթխած, պատկառում է նա չափազանց,
Իբրև նոր հյուր օտար տեղում, հանդգնաբար քո դեմ խոսել ու բարբառել։
160Մինչ քո ձայնը մենք լսում ենք, հանց աստծու խոսք ու պատգամ։
Ահավասիկ, ինձ պատվիրեց գերենացի Նեստորն իշխան՝
Գալ սրա հետ իբր ուղեկից, քանզի խորունկ նա փափագում էր տեսնել քեզ,
Որպեսզի դու որևէ կերպ սրան խոսքով և կամ գործով օժանդակես.
Իրավ, որդին բացակա հոր՝ միշտ էլ իր տանը սեփական
Կրում է բյուր ցավ ու տանջանք, երբ որ չունի մի մտերիմ կամ օգնական,
Ինչպես և այժմ Տելեմաքն է. բացակա է հայրը նրա,
Իսկ ազգի մեջ մեկը չը կա, որ բազմաչար աղետներից նրան փրկի»։

Եվ Մենելայն խարտիշագեղ իսկույն նրան պատասխանեց ու խոսք ասաց.
«Ավա՜ղ, միթե իմ հարկի տակ ես տեսնում եմ որդուն սիրած բարեկամիս,
170Որն ինձ համար կրել է միշտ բյուրաբազում փորձանք ու ցավ,
Մինչ ես նրան, վերադարձիս, հույս ունեի աստ ընդունել ավելի լավ,
Քան թե բոլոր այլ արգիյանց, եթե թույլ տար Օլիմպացի Զևսս հեռագոչ՝
Մեզ ետ դառնալ դեպի մեր տուն լայն ծովերով, նավերի մեջ արագընթաց։
Պիտ կանչեի Իթակեից իր զավակի ու մարդկանց հետ և իր գույքով,
Որ արգոսում մի քաղաք տամ բնակության և տուն շինեմ նրան մի նոր.
Նրա համար միտք ունեի ազատ անել մեկն իմ մոտիկ քաղաքներից,
Տեղափոխել անդուստ մարդկանց, որոնց վրա իշխում եմ ես։
Մենք մերթ ընդ մերթ կտեսնվեինք աստ միմյանց հետ և էլ ոչինչ չէր խանգարի
Մեր սրտալի մտերմությանն, մեր բերկրանքին ու ջերմ սիրույն,
180Մինչև այն օրն, երբ մահվան սև ամպը ծածկեր մեկն ու մեկիս։
Մեր երջանիկ այդ վիճակին նախանձաբեկ պիտի լիներ ինքը աստված,
Որն և զրկեց միայն նրան, այդ դժբախտին, վերադարձից»։

Այդպես ասաց, և բոլորը փափագեցին լաց ու կոծի և արցունքի։
Դառն հեկեկաց և Հեղինեն արդիացի, դուստրը Զևսի,
Խոր ջայլեցին և՛ Տելհմաքն և՛ Մենելայը Ատրիդես։
Արցունքները անդ չզսպեց և Նեստորի հրաշք որդին,
Քանզի հիշեց նա իր սրտում սիրած եղբորն իր անբասիր՝ Անտիլոքին,
Որին մի օր սպանել էր փայլուն որդին ճաճանչագեղ Արշալույսի։
Արդ հիշելով նա այժմ նրան, այսպես խոսեց ու թևավոր իր խոսքն ասաց.
190«Ատրևսորդի, Նեստորը ծեր, ամեն անգամ իր հարկի տակ քեզ հիշելիս
Երբ որ մեր մեջ խոսք էր լինում, ասում էր մեզ, թե մարդկանց մեջ մահկանացու
Դու ամենից գերազանցն ես իմաստությամբ և քո խելքով։
Արդ՝ ինձ ասա, եթե ունես դու ասելիք, որովհետև այժմ ինձ բնավ
Հաճեյի չէ, ընթրիքից ետ, ջայլանք անել արտոսրախառն,
Մինչ կծագի արդեն շուտով վաղ արշալույսն, ժամը կգա հեծեծանքի,
Երբ կը ողբան ամեն մարդու, ում հասել է օրհասը դառն.
Չէ՞ որ այդ է մահկանացու թշվառ մարդկանց միակ պատիվն ու հարգանքը,
Որ սովոր են մազեր խուզել և դեմքն իրենց դառն արցունքով միշտ ոռոգել։
Մեռավ նաև իմ եղբայրը, որ վատթար չէր արգիյանց մեջ.
200Նրան, կարծեմ, դու լավ գիտես, իսկ ես նրան ոչ տեսել եմ և ոչ գիտեմ.
Մինչ ասում են, որ Անտիլոքն հռչակված էր իբրև հերոս՝
Հանց ամենքից ավելի մեծ արագավազ քաջամարտիկ։

Եվ խոսք ասաց նրան իսկույն ի պատասխան Մենելայը խարտիշագեղ.
«Ո՜հ սիրելիս։ Իրավ այնպես դու ասացիր, ինչպես կարող էր այդ ասել
Կամ կատարել մի խորիմաց իմաստուն մարդ կամ չափահասը մեծապես.
Այդպիսին էր և հայրը քո, ուստի գիտես դու խոսք խոսել իմաստալի։
Շա՜տ դյուրին է ցեղն իմանալ այն վեհ մարդու, որին որդին Կրոնոսի
Սահմանել է երջանկություն թե՛ ծնվելիս և թե՛ կյանքում ամուսնական,
Ինչպես ահա շնորհել է նա Նեստորին երջանիկ կյանք.
210Ապրել երկար և ծերանալ տանն իր ուրախ ու անվրդով
Եվ ունենալ նիզակակիր ու բանիմաց ազնիվ որդիք։
Վերջ տանք սակայն լաց,ու կոծին, որ մեզ այսպես հուզեց սրտանց,
Եվ մեր ընթրիքն հիշենք կրկին։ Թող ջուր լցնեն մեր ձեռքերին,
Իսկ ասելիքն իմ, հիրավի, Տելեմաքին դեռ կլինի վաղ առավոտ.
Այն ժամանակ մենք կը խոսենք, զրույց կանենք մենք իրար հետ»։

Այդպես ասաց։ Տնօրենը փառապսակ Մենելայի՝
Ասփալիոնը քաջաժիր, լցրեց նրանց ձեռքերին ջուր.
Ապա նրանք, ուտեստներին ձեռք զարկելով, վայելեցին։
Մինչդեռ մի այլ գործ հորինեց Զևսի ծնունդ պերճ Հեղինեն.
220Իսկույն ցանեց նա գինու մեջ, որը նրանք խմում էին, գաղտնի մի դեղ՝
Անվիշտ դարձնող, չարն մոռացնող ու ամենայն աղետներից մարդուն փրկող։
Ով ընդուներ դեղն այդ հանկարծ բաժակի մեջ լցված, լուծված,
Նրա դեմքին այդ ամբողջ օրն էլ չէր կաթա ոչ մի կաթիլ արտասուքի.
Նույնիսկ եթե հայրը նրա կամ նրա մայրը մահանար,
Նույնիսկ եթե նրա առաջ սիրած որդուն կամ եղբորն իր
Սուր պղնձով խողխողեին, և նա տեսներ այդ աչքերով իր բացահայտ։
Դուստրը Զևսի դեղն այդ ուներ հանց գերհրաշ սքանչելիք,
Եվ դա նրան նվիրել էր եգիպտացի Պոլիդամնեն՝
Կինը Թոնի, որին երկիրն է հացաբեր այդ դեղերով օժտում առատ։
230Իսկ դրանց մեջ շատ կա խառնուրդ բուժիչ ու լավ, շատ կա և թույն։
Բոլորն, այնտեղ բժիշկներ են և գիտությամբ այլ մարդկանցից միշտ գերազանց,
Քանզի բոլորն այդ երկրի մեջ առաջացել են Պեանից։
Եվ երբ ցանեց նա դեղն այդպես, հրամայեց բաժակներում խառնել գինին,
Ապա, կրկին բարբառելով, այսպես խոսեց դուստրը Զևսի.
«Դյուցասնունդ դու Ատրիդես, ով Մենելայ, և դուք, որդիք ազնվաբարո,
Գերամեծար հզոր մարդկանց, ամեն մարդու՝ սրան-նրան, իբրև վիճակ,
Զևսը տայիս է և՛ բարիք, և՛ պատուհաս, քանզի նա է ամենազոր։
Ահավասիկ՝ նստած այստեղ, ապարանքում, խնջույք արեք դուք փառապանծ
Եվ հրճվեցեք զրույցներով։ Իսկ ես ահա մի վայելուչ բան պատմեմ ձեզ։
240Ես չեմ կարող խոսքով պատմել կամ թվարկել բյուրաբազում գործերը այն,
Որոնք այնժամ անդ կատարեց Ոդիսևսը բազմաչարչար,
Այլ միմիայն կպատմեմ այն, ինչ հորինեց նա՝ մեծ հերոսը քաջազոր,
Ու կատարեց անդ Տրոյայում, ուր աղետներ շատ կրեցիք դուք՝ աքեյանք։
Ինքը իրեն ամոթալի հարվածներով այլանդակած, իբրև ծեծված,
Իր ուսերին ձգած զազիր մի ցնցոտի, ձորձ մի թշվառ,
Որպես ստրուկ թշնամական, նա ներս խուժեց լայնափողոց Իլիոն քաղաք
Ու թաքթաքուր քայլեց այնտեղ, իբր անծանոթ, որ պես մուրիկ,
Որպիսին անդ բնավ չկար նավերի մեջ աքեացոց։
Այդպես, դրան նմանվելով, քաղաք մտավ, ու խաբվեցին այնտեղ դյուրավ։
250Բայց միայն ես ճանաչեցի նրան, թեպետ այդպես մուրիկ նա ձևացավ,
Ու կամեցա հարցուփորձով բան իմանալ, բայց նա, խելոք, խույս էր տալիս։
Արդ, մի անգամ, երբ ես նրան լավ լողացրի և օծեցի մաքուր յուղով,
Երբ հագուստը ես հագցրի, երդում կերա ես ահավոր,
Որ չեմ հայտնի ոչ ոքի, թե Ոդիսևսն է տրոյացոց մեջ գտնվողն այդ,
Մինչև որ նա դառնա, գնա դեպի նավերը ճեպընթաց։
Այնժամ ահա նա ինձ հայտնեց աքեացոց խոր միտումները խորամանկ։
Հետո, սրով երկայն ու սուր տրոյացոց կոտորելով,
Վերադարձավ դեպ արգիյանք՝ նրանց տալով բազմապիսի նոր համբավներ։
Եվ բարձրաձայն հեկեկացին տրոյունիք, բայց սիրտը իմ խորունկ խնդաց,
260Քանզի այնժամ հոգիս արդեն դրդում էր ինձ ետ դառնալ շուտ դեպի մեր տուն.
Ողբում էի ես մեղսանքն իմ, որին դրդեց ինձ Ափրոդիտեն դավադիր.
Երբ չարացավ հեռացրեց ինձ հարազատ հայրենիքից,
Ուր թողեցի իմ դստրիկին, իմ տունն ու տեղն, իմ ամուսնուն,
Որ վսեմ է ու գերազանց թե՛ իր տեսքով և թե՛ խելքով իմաստալի։

Պատասխանեց նրան իսկույն Մենելայը խարտիշագեղ.
«Իրավ, ա՜յ կին, այդ ամենը, ինչպես հարկն է, ճիշտ ասացիր։
Բազմաբազում հերոս մարդկանց միտքն ու բնույթն ես իմացա,
Քանզի անցա ու շրջեցի շատ երկրներ բազմապիսի,
Սակայն երբեք այդպիսի մարդ ես չեմ տեսել իմ աչքերով,
270Որպիսին էր Ոդիսևսը համբերատար և բազմափորձ։
Արդ՝ օրինակ, ինչ հորինեց և կատարեց քաջն այդ տոկուն,
Երբ ձիու մեջ դարանամուտ՝ մենք, մեծազնիվ աքեացիք,
Տանում էինք տրոյացոց ժանտ կոտորած, մահ և կորուստ։
Այնժամ, ա՜յ կին, եկար և դու, գուցե դևն այդ քեզ ներշնչեց՝
Ցանկանալով տալ տրոյացոց փառքն ու պատիվը հաղթության։
Մինչ՝ մոտեցավ քո ետևից և Դեիփոբն աստվածակերպ։
Շոշափելով՝ դու եռակի պտույտ եկար դարանի շուրջն մեծափոր
Եվ կանչեցիր դու անունով բոլոր ազնիվ դանայացոց՝
Պատճենելով արգիացոց կանանց ձայնը սովորական։
280Ես, Տիդևսյանն այդ միջոցին և Ոդիսևսը դյուցազուն,
Փայտյա ձիու մեջը նստած՝ լսում էինք, ինչպես էիր կանչում դու մեզ։
Մենք՝ երկուսով, անզուսպներս, փափագատենչ շարժվեցինք անդ,
Որ այնտեղից դուրս գանք շուտով կամ ձայն տանք քեզ, բայց Ոդիսևսն
Արգելքով՝ մեզ խիստ զսպեց, թեպետ ձգտում էինք սաստիկ,
Իսկ մյուս որդիք աքեացոց անխոս էին այնժամ և լուռ,
Եվ միայն Անտիկրոսը անդ կամեցավ գեթ խոսք ասել ու ձայն տալ քեզ,
Բայց Ոդիսևսն իսկույն ևեթ իր ձեռքերով մեծակորով
Սեղմեց, փակեց նրա բերանն և այդպիսով փրկեց որդոց նա աքեյանց,
Ձեռքը այնքան բերնին պահեց, մինչև դրդեց քեզ Աթենսաը՝ հեռանալ»։

290Եվ անդ նրան պատասխանեց Տելեմաքոսը խորիմաց.
«Դյուցասնումդ Ատրևսորդի, ո՜վ Մենելայ ազգերի տեր,
Ցավայի է այժմ առավել, որ չփրկվեց նա ժանտ մահից իր չարաբաստ,
Թեկուզ և նա ներքուստ՝ իր մեջ երկաթի պես սիրտ ուներ։
Սակայն թույլ տուր, որ մենք գնանք դեպ անկողին, որպեսզի մենք
Գեթ հագենանք՝ մեր աչքերին իջնող քնով հանգըստավետ»։

Այդպես սաաց։ Իսկ Հեղինեն արգիացի՝ պատվեր տվեց ստրուկներին՝

Սրահի մեջ երկու մահիճ սարքել իսկույն, նուրբ անկողին,
Մեծ խնամքով փռել այնտեղ գորգերի շքեղ և տալ նաև վառ, ծիրանի
Երկու վերմակ, որ վերևից ծածկվեն նրանք վայելչապես։
300Եվ ստրուկներն հապճեպ տնից դուրս վազեցին, ձեոքին իրենց ջահ ու ճրագ,
Անկողիններն հարդարեցին, ապա բամբերն իսկույն նրանց կանչեց, տարավ։
Ու պառկեցին տան սրահում նրանք հանգիստ ու միասին՝
Տելեմաքոսն հերոսազոր և Նեստորի հրաշք որդին։
Մինչ բարձրաշեն ապարանքի խորքում քնեց Ատրիդեսը,
Կողքին պառկեց պերճ Հեղինեն՝ աստվածուհին կանանց մեջ։
Իսկ երբ ծագեց մութ խավարից Արշալույսը վարդամատն,
Իր մահիճից շուտ վեր կացավ Մենելայը քաջամարտիկ ու փառաշուք,
Զգեստն հագավ, իր սուր թուրը իսկույն ևեթ ձգեց ուսին
Եվ սպիտակ իր ոտքերին մույկերն հագավ նա գեղեցիկ
310Ու դուրս եկավ ննջարանից, տեսքով ինչպես անմահ աստված։
Գնաց, նստեց Տելեմաքի կողքին այնտեղ, անվամբ կոչեց և խոսք ասաց.
«Ի՞նչ կարիք կար, հերոսասիրտ Տելեմաքոս, որ դու այդպես այստեղ եկար՝
Լայնատարած ծովի լանջով դեպի փարթամ Լակեդեմոնն աստվածային։
Համայնակա՞ն մի գործ է դա, թե՞ մասնավոր։ Ճշմարտացի դու ինձ ասա»։
Պատասխւսնեց իսկույն նրան և խոսք ասաց Տելեմաքոսը խորիմաց.
«Դյացասնունդ Մենելաոս, ազգերի տեր դու Ատրիդես,
Ես եկել եմ, որ դու գուցե իմ հոր մասին մի լուր տաս ինձ։
Քարուքանդ է տունս արդեն, բերրի դաշտերն անօգուտ են և ամայի։
Լիքն է տունս թշնամական, լիրբ մարդկանցով, որոնք անգութ
320Կոտորում են, մանր անասուն և համրաքայլ ու կորեղջյուր եզները մեր։
Դրանք իմ մոր խոսնայրներն են վես ու նպերտ և մոլեգին։
Եվ ես հիմա ընկած եմ քո ծնկների մոտ. արդյոք դու չե՞ս բարեհաճի
Պատմել իմ հոր թշվառագույն բախտի մասին, եթե հարկավ
Տեսել ես դու քո իսկ աչքով, կամ լսել ես դու թափառող մեկն ու մեկից։
Եվ իսկապես՝ վատաբախտ էր մայրը ծնել նրան մի օր։
Սակայն բնավ չպաճուճես ինձ հարգելով կամ, ցավակից, չը մեղմացնես,
Այլ ամեն բան, ինչ որ տեսել կամ լսել ես, դու ինձ պատմիր ճշմարտաբար։
Աղաչում եմ, եթե իրոք երբևիցե իմ մեծափառ Ոդիսևս հայրն
Անդ՝ Տրոյայում, ուր կրել եք դուք, աքյանք, բյուր տառապանք,
330Կատարել է քեզ խոստացածը նա գործով և կամ խոսքով, դու այդ հիշիր,
Եվ ամենը ճշմարտացի ու լիովին այժմ ինձ պատմի՛ր»։

Եվ, վրդովված, Մենելայը խարտիշագեղ նրան ասաց.
«Ավա՜ղ, ինչպե՞ս, մի՞թե դրանք, այդ անիրավ, անզոր մարդիկ,
Ցանկանում են պառկել շքեղ մահիճի մեջ կորովագույն մեծ դյուցազնի,
Բայց ճիշտ այնպես, ինչպես եղնիկն երկու ծծկեր նորածնունդ իր ձագերին
Թողնում է անդ՝ անտառապատ կաղաղի մեջ հաղթ առյուծի,
Ինքն էլ ապա, արածելով, թռչկոտում է դեպ դաշտն ու ձորը դալարուտ,
Մինչ առյուծը կորովագույն, ետ դառնալով դեպի որջն իր,
Եղնորթներին այդ երկվորյակ մահ է բերում և ժանտ կորուստ,
340Այդպես էլ հենց Ոդիսևսը խոսնայրներին մահ կը նյութի մի խայտառակ։
Ո՜հ, եթե նա, օգնի՜ր Զևս հայր, ո՜վ Ապոլլոն, դո՛ւ Աթենաս,
Ետ գա այնպես, ինչպես որ էր մի ժամանակ Լեսբոս կղզում գեղեցկակերտ,
Երբ դուրս եկավ մրցամարտի Փիլոմելիդ մեծ քաջի դեմ ու քաջազոր,
Հաղթ հարվածով նրան ուժգին զարկեց գետին, ու ցնծացին աքեացիք,
Եթե այդպես խոսնայրների դեմը կանգներ Ոդիսևսը կորովալիր,
Շուտ կլափեր մահը նրանց, թանկ կնստեր ամուսնության գործը այնժամ։
Իսկ այն, ինչ որ խնդրում ես այժմ, կը հայտնեմ քեզ ճշմարտացի,
Առանց շեղման և բնավին չխաբելով՝ ես կպատմեմ։
Ահավասիկ՝ ինչ որ իրոք հայտնեց, ասաց Ծովածերուկն արդարախոս,
350Ես բացեբաց, չծածկելով և ոչ մի խոսք, քեզ ամեն բան կասեմ հիմա։
Ես փափագում էի սրտանց ետ դառնալ տուն, բայց աստվածներն
Ինձ պահեցին Եգիպտոսում, քանզի նրանց ես զոհ-զենում չէի արել։
Անմահները պահանջում են, որ միշտ նրանց պատգամները հիշեն մարդիկ։
Կա մի կղզի ծովապարփակ, միշտ մեծագոչ ու ափնակոծ,
Անդ՝ մերձակա Եգիպտոսին, և անվանում են այն Փարոս,
Որն այնքան է ափից հեռու, որքան մի օր անցնում է նավը մնծափոր,
Երբ ետևից նրա սաստիկ հողմն է փչում մռնչացող և ուղենիշ
Անդ կա հարմար նավակայան, որից մեկնում են համաչափ նավերը միշտ,
Վերցնելով ջուրը մթագույն, որքան պետք է, իբրև պաշար։
360Քսան օր այնտեղ աստվածները ինձ պահեցին՝ խափանելով ճանապարհն իմ։
Այդ միջոցին հանդես չեկավ և ոչ մի հողմ հաջող շնչով,
Որն ուղեկից է նավերին լայն լանջերում լայնատարած մթին ծովի։
Այնտեղ արդեն սպառվում էր պաշարն ամբողջ, մարդկանց ուժը,
Եթե հանկարծ չը ցավակցեր և չփրկեր ինձ Իդոթեա աստվածուհին,
Կորովալիր ծովածերուկ Պրոտևսի դստրիկն անմահ,
Որի սիրտը ամենից շատ և չափազանց ես հուզեցի,
Երբ հանդիպեց ու ինձ տեսավ։ Շրջում էի ես մեն-մենակ,
Ընկերներից իմ հեռացած, որ ձուկ էին որսում այնտեղ՝
Կորագլուխ կարթիկներով, քանզի սովից ստամոքսն էր տանջում նրանց։
370Եվ դիցուհին, ինձ մոտ գալով, այսպես խոսեց ու խոսք ասաց.
«Պանդո՞ւյր ես դու, օտարական, թե՞ չափազանց թեթևամիտ,
Գուցե դիտմամբ անփույթ ես դու և հրճվում ես տառապանքով քո սեփական։
Չէ՞ որ վաղուց արգելված ես կղզու վրա ու չես կարող մի ելք գտնել,
Մինչդեռ այստեղ ընկերներդ վհատվում են սրտով իրոք»։
Այդպես ահա նա ինձ ասաց։ Իսկ ես նրան ի պատասխան այս ասացի.
«Քեզ էլ կասեմ, ով էլ որ դու լինես, անմահ աստվածուհիդ։
Ես կամովի չեմ արգելված այստեղ բնավ, այլ երևի
Մեղանչել եմ ընդդեմ հավերժ անմահների, որ իշխողն են լայն երկնքի։
Սակայն գեթ դու ինձ այժմ ասա, քանզի իրավ առավածներն են ամենագետ,
380Ո՞վ է կապել անմահներից ճանապարհն իմ վերադարձի,
Ո՞վ է արդյոք ինձ կաշկանդել և չի թողնում անցնել ծովն այս ձկնավետ»։

Այդ ասացի։ Եվ ինձ իսկույն պատասխանեց աստվածուհին.
«Լա՜վ, ինձ լսիր, օտարական, ճշմարտացի քեզ կպատմեմ ես ամեն բան։
Հաճախակի աստ գալիս է Ծովածերուկն ամենիմաց՝
Եգիպտացի հավերժ անմահ Պրոտևսը, որ ստրուկն է Պոսիդոնի։
Նա լավ գիտի ծովի բոլոր գաղտնարաններն անդընդային
Եվ հենց ինձ էլ նա է ծընել, զի ասում են՝ հայրն է նա իմ։
Արդ՝ եթե դու, դարան մտած, կարողանաս բռնել նրան,
Քեզ կպատմի նա քո ոտին, չափն իսկական ճանապարհիդ,
390Քո վերադարձն և այն, ինչպես պետք է անցնես դու լայն ծովերը ձկնավետ։
Նա քեզ կասի, եթե միայն դու ցանկանաս, Զևսի զավակդ քաջազուն,
Ի՞նչ է արդյոք այնտեղ, քո տանը կատարվել՝ բարի կամ չար,
Այն օրվանից, երբ դիմեցիր դեպ հեռավոր քո ճանապարհը դժվարին»։

Այդպես ասաց։ Եվ անդ նրան ի պատասխան ես ասացի.
«Դու ինքդ արդ՝ այժմ հորինիր աստվածակամ այդ ծերուկի դեմ մի դարան,
Որ նախապես նա չիմանա և խույս չը տա ինձնից իսկույն.
Դժվարին է մահկանացու մարդու համար սանձահարել հաղթ աստծուն»։

Այդ ասացի, և ինձ իսկույն պատասխանեց նա՝ դիցուհին անմահների.
«Օտարակա՜ն, ես կպատմես քեզ ամեն ինչ ճշմարտաբար։
400Երբ որ ծագի վառ արևը ու երկնքի ուղիղ մեջտեղը բարձրանա,
Երբ Զեփյուռի շունչը փչի, ծովի ծերուկն ամենագետ,
Ծածկված ալյաց հոգնակոհակ սև ծփանքով, իսկույն ևեթ դուրս պիտի գա,
Եվ դուրս գալով՝ նա կպառկի քուն մտնելու անդ անձավի մեջ լայնափոր։
Ճերմակ ծովից մաշկոտանի փոկերն ապա, ծովի դստերը գեղեցիկ
Շուտ դուրս կգան և կպսակեն ծերուկի շուրջը չորս կողմից՝
Տարածելու աղի հոտը խորախոր ու մուգ ծովերի։
Արդ՝ քեզ այնտեղ ես կտանեմ, Արշալույսը հենց որ ծագի,
Կպառկեցնեմ նրա կողքին։ Միայն ընտրիր ուշի-ուշով երեք ընկեր,
Որոնք շքեղ քո նավերում լավագույնն են և կորովի։
410Արդ, քեզ ասեմ նաև ամբողջ կախարդանքները ծերուկի.
Նախ՝ նա չորս դին արագ կանցնի և կը հաշվի փոկերն իսկույն,
Երբ որ դրանց աչքի առնի ու հաշվարկի նա հաշվով իր մատների,
Անդ կպառկի նրանց մեջտեղն, հանց հովիվն է պառկում միջև ոչխարների։
Ահավասիկ, երբ որ տեսներ, որ քուն մտավ նա պառկած տեղն,
Խիզախությամբ ոգեշնչված, հարձակվեցեք, բռնե՛ք նրան,
Բռնեք ամուր, որքան էլ նա ճիգեր թափի խույս տալ, պոկվել.
Նա փորձ կանի փոխվել տարբեր էակների, որ ապրում են երկրի վրա.
Նա կարող է դառնալ և ջուր, դառնալ և բորբ հուր ու կրակ։
Սակայն նրան պիրկ ու ամուր բռնած պահեք, սեղմե՛ք ուժգին։
420Իսկ երբ դառնա նա այնպիսին, ինչպես տեսաք նրան քնած իր վիճակում,
Ու, դիմելով քեզ, խոսք ասի, հարցում անի, այնժամ, հերոս,
Գործի մի՛ դիր ուժը բռնի, այլ ազատ թող դու ծերուկին,
Սակայն հարցրու, ո՞վ է արդյոք աստվածներից քո վերադարձը կաշկանդում,
Եվ կամ ինչպե՞ս ճամփա ընկնես, ծովը անցնես դու ձկնավետ»։
Այդպես ասաց և ալեկոծ նա ծովի մեջ սուզվեց իսկույն։
Իսկ ես անցա դեպի նավերն, որոնք կանգնած էին ափին ավազածիր,
Երբ ես այդպես գնում էր, հուզվում էր իմ սիրտը ուժգին։
Իսկ երբ շուտով ես հասա իմ նավերին ու ծովեզերքին,
Մենք սարքեցինք իսկույն ընթրիք։ Վրա հասավ գիշերն ապա աստվածային,
430Մենք քուն մտանք ծովի ափին, ալիքների հուզմունքի մեջ։
Երբ խավարից ծագեց շողշող Արշալույսը վարդամատն,
Ես ուղղվեցի դեպի ափունքը լայն ծովի և, ծունկ չոքած,
Աղոթեցի աստվածսերին ես ջերմագին։ Հետս վերցրի երեք ընկեր,
Որոնց վրա ամեն տեսակ ձեռնարկի մեջ վստահ էի ես չափազանց։
Իսկ դիցուհին լայնատարած ծովի խորքը սուզվեց, ապա նա դուրս եկավ
Եվ դուրս հանեց ալիքներից փոկերի չորս փայլուն մորթի.
Բպորը թարմ ու նոր քերթած։ Մինչ իր հոր դեմ նենգություն էր մտածել նա,
Եվ, փորելով անդ, ծովափնյա ավազի մեջ, մի լայն խանդակ,
Սպասում էր այնտեղ կանգնած։ Մենք մոտեցանք նրան իսկույն։
440Մեզ փոսի մեջ պառկել տվեց, ամեն մեկիս վրա մորթի փռեց ապա։
Բայց դարանն այդ սարսափելի՜ էր մեզ համար, վերուստ մորթին էր նողկալի,
Եվ տանջում էր մեզ գարշ հոտը ծովասնունդ այդ փոկերի։
Ո՞վ կարող է հանգիստ պառկել ծովում ապրող հրեշի մոտ։
Բայց հորինեց աստվածուհին մեզ փրկարար մի օգնություն.
Շատով բերեց անուշաբույր նա ամբրոսիա և այն ցանեց մեր քթերին,
Որն և իսկույն ոչընչացրեց հրեշների հոտը դաժան։
Եվ մենք այդպես համբերությամբ սպասեցինք մինչ առավոտ,
Երբ որ հանկարծ անդ հույլիհույլ դուրս սողացին ծովից փոկերն,
Որոնք հետո միմյանց կողքին անդ պառկեցին՝ ծփանքի մեջ հուզվող ալյաց։
450Մինչ կեսօրին ծերուկն հանկարծ ծովից ելավ և փոկերին տեսավ պարարտ։
Նա բոլորի կողքով անցավ, նայեց, հաշվեց նրանց մեկ-մեկ.
Հրեշների հետ միասին նախ և առաջ հաշվեց և մեզ։ Իսկ իր մտքում
Չը կասկածեց, որ դարան կա, ուստի ինքն էլ պառկեց իսկույն։
Այնժամ բարձր աղաղակով նրա վրա հարձակվեցինք մենք ուժգնակի
Ու բռնեցինք նրան ձեռքով, բայց ծերուկը չմոռացավ արհեստս իր նենգ.
Նախ և առաջ նա վեր ածվեց գեղեցկաբաշ մի առյուծի,
Հետո փոխվեց նա վիշապի, դարձավ հովազ, դարձավ վարազ,
Դարձավ նույնիսկ հոսանուտ ջուր, նույնիսկ և ծառ բարձրակատար։
Սակայն նրան մենք պինդ-ամուր բռնել էինք առանց վախի և անվհատ։
460Երբ ձանձրացավ ու չարչարվեց հնարքներում միշտ հմտագույն ծերուկն այդպես,
Այն ժամանակ նա ինձ դիմեց և մարդկային լեզվով խոսեց ու այս ասաց.
«Ատրևսորդի, աստվածներից ո՞վ քեզ տվեց խորհուրդն այդ վես,
Որ պետք է աստ դարան մտնես ու ինձ բռնես։ Ի՞նչ է պետք քեզ»։
Այդպես ասաց։ Եվ ես նրան ի պատասխան այս ասացի.
«Ինքըդ, ծերուկ, շատ լավ գիտես, էլ ինչո՞ւ ես զուր հարցրնամ,
Չէ՞ որ երկար կաշկանդված եմ նավիս վրա ես այստեղ
Ու չեմ կարող մի ելք գտնել, վհատված եմ ես հոգեպես։
Գեթ ինձ ասա, քանզի չէ՞ որ աստվածներն են ամենագետ,
Աստվւսծներից ո՞վ է կապել վերադարձի իմ ճանապարհն.
470Ո՞վ է արդյոք ինձ կաշկանդել ու չի թողնում, որ ծովն անցնեմ ես ձկնավետ»։
Այդ ասացի։ Եվ նա իսկույն պատասխանեց ու խոսք ասաց.
«Հարկավոր է, որ դու Զևսին և այլ անմահ աստվածներին
Փարթամաճոխ զենում և զոհ աստ կատարես ու բարձրանաս նավըդ իսկույն,
Որ շուտափույթ վերադառնաս քո հայրենիք՝ անցնելով ծովը մթագույն։
Քեզ քո բախտից չի՛ վիճակված ավելի շուտ գնալ քո տունը պերճաշեն
Եվ սիրելյաց տեսնել այնտեղ, հայրենական քո երկրի մեջ,
Մինչև որ դու չըլինես անդ՝ անձրևածին, հզոր գետի ջրերի մոտ,
Եգիպտոսում և, ի պատիվ հավերժ անմահ աստվածների, չկատարե՛ս։
Գեր ցուլերիդ մեծափարթամ՝ հարյուրեզնյա զոհն ու զենումը սրբազան։
480Այնժամ կտան քեզ աստվածներն այն ճանապարհն, որ փափագում ես դու սրտանց»։
Այդպես ասաց։ Մինչ սիրասուն սիրտս այնժամ խորտակվում էր իմ կրծքի տակ,
Քանզի պատմեց, որ ես կրկին պետք է անցնեմ ծովը մթին, դեպ Եգիպտոս՝
Անցընելով նոր ճանսւպարհն այդ հեռավոր ու դըժընդակ։
Բայց և այնպես՝ նրա խոսքին ի պատասխան ես ասացի.
«Կկատարեմ ես այդ ամենն, ինչպես որ դու պատվիրեցիր։
Սակայն ասա դու ինձ հիմա և ճշմարի՛տը ինձ պատմիր.
Վերադարձածն արդյոք բոլոր աքեացիք նավերի մեջ ու անվնաս,
Որոնցից մենք՝ Նեստորն ու ես, բաժանվեցինք դեռ Տրոյայում,
Թե՞ դառնադառն մահով ոմանք կործանվեցին նավերի մեջ
490Կամ ձեռքերին սիրած մարդկանց, երբ պատերազմն ավարտվել էր»։
Այդ ասացի։ Նա ինձ նորից պատասխանեց և խոսք ասաց.
«Ի՞նչ ես հարցնում ինձ այդ մասին, Ատրևսորդի, պետք չէ բնավ,
Որ ամեն բան դու իմանաս, տեղյակ լինես իմ մտքերին։
Անարտասուք դու չես մնա, երբ ամեն ինչ ճիշտ իմանաս։
Կործանվեցին շա՜տ շատերը, բայց շատերն էլ կենդանի են, ապրում են դեռ։
Տուն դառնալիս կորան միայն պղնձազեն աքեացոց երկու քաջեր,
Իսկ թե որքա՜ն կոտորվեցին պատերազմում, դու ինքդ այդ շատ լավ գիտես։
Մինչդեռ մեկը կենդանի է, լայն ծովերի մեջ արգելված։
Սակայն Էասն ոչընչացավ երկայնաթի նավերի հետ.
500Պոսիդոնը նրան քշեց դեպի Դիրե ժայռերը մեծ,
Բայց ծովախեղդ լինելուց էլ նա ազատեց նրան այնտեղ։
Գուցե և խույս տար նա մահից, թեպետ անչափ ատելի էր Աթենասին,
Եթե միայն, մտակորույս, ամբարտավան խոսքեր չասեր,
Իբրև թե ինքն, անկախ անմահ աստվածներից, փրկվեց ծովի անդունդներից։
Երբ սնապարծ այդ խոսքերը Պոսիդոնը լսեց հանկարծ,
Վերցրեց իսկույն եռաժանին նա իր ձեռքով հզորազոր,
Գիրե ժայռին զարկեց ուժգին, ճեղքեց, կոտրեց երկու մասի.
Կեսը մնաց անդ՝ իր տեղում, իսկ մյուս բեկորր ծովն ընկավ,
Որի վրա հենց նստած էր Էասն այնժամ, երբ պարծեցավ։
510Տարավ նրան ժայռի բեկորն անպարագիծ ծովում այդպես,
Եվ այնտեղ էլ նա կործանվեց, աղի ջրով խեղդամահ։
Իսկ քո եղբայրն իր լայնանիստ նավերի մեջ անդ խույս տվեց դաժան մահից
Եվ ազատվեց, քանզի նրան փրկեց Հերան գերամեծար։
Սակայն երբ որ հասել էր նա Մալիա բարձր հրվանդանին,
Մրրիկն ահեղ այնժամ նրան, ծանրակսկիծ հառաչելիս,
Զարկեց, քշեց դեպի ծովերը ձկնավետ, դեպ^ հեռավոր այն երկրածայրն,
Ուր ապրում էր վաղ ժամանակ Թրիեստն իր պերճ ապարանքում.
Իսկ այժմ այնտեղ բնակվում էր ինքն՝ Էգիսթոսը Թիեստյան։
Այնտեղ ահա նա համոզվեց, որ անվտանգ է իր ուղին վերադարձի։
520Աստվածները տվին նորից հողմ ուղեկից, և նա եկավ, իր տունն հասավ։
Խոր բերկրանքով նա ոտք դրեց հողի վրա իր հայրենի,
Համբեւրեց հողն իր հարազատ, այնուհետև առատ ու ջերմ
Արցունք թափեց, երբ որ տեսավ երկիրը իր փափագատենչ։
Դիտարանից նրան տեսավ հսկիչ պահակն, որին կարգել էր չարադավ
Էգիսթոսը՝ խոստանալով, իբրև պարգև, երկու տաղանդ մաքուր ոսկի.
Եվ այդպես նա հսկում էր միշտ՝ մի ողջ տարի շարունակ, անդուլ
Որ Ատրիդեսն հանկարծ չգա ու սրընթաց չհարձակվի.
Իսկույն վազեց նա դեպի տուն, որ տա համբավն ազգավարին։
Եվ Էգիսթոսը անհապաղ անդ որոշեց գործ կատարել նենգապատիր.
530Ժողովրդից հապճեպ ընտրեց նա քսան հոգի վստահելի ու քաջ մարդկանց,
Որոնց պահեց դարանի մեջ, այնուհետև պատվիրեց ճոխ խնջույք սարքել։
Իսկ ինքն ապա շքեղ կառքով ու ձիերով անդ ընդառաջ շուտով գնաց
Որ ազգերի առաջնորդին լավ ընդունի, թեպետ իր միտքն էր դավադիր։
Նա հանդիպեց այդպես նրան, որ չգիտեր դավանքը այդ, ու տուն բերեց
Եվ խնջույքից հետո սպանեց, ինչպես որ եզ են սպանում մսուրի մոտ։
Ագամեմնոն դյուցազնի հետ եկած մարդիկ նույնպես մահից չփրկվեցին,
Ինչպես նաև կողմնակիցներն Էգիսթոսի, բոլորն այնտեղ կոտորվեցին»։
Այդպես ասաց։ Մինչ խորտակվում էր սիրտը իմ սիրակարոտ.
Ես լաց եղա՝ չոր ավազի վրա ընկած, և իմ հոգին, վշտաչարչար,
540Էլ չէր ուզում ապրել այլևս, ապրել, տեսնել լույսն արևի։
Սակայն երբ ես կուշտ լաց եղա ու ջայլանքով իմ հագեցա,
Իսկույն նորից իր խոսքն ասաց ծովի ծերուկն արդարամիտ.
«Ատրևսորդի, բա՜վ է, երկա՜ր դու լաց եղար և ջայլեցիր դառնակսկիծ։
Լաց ու կոծով արտասվալի հաջողության դու չես հասնի,
Այլ գործդ տես, ինչպե՞ս գնալ և հայրենի քո երկիրը հասնել շուտով,
Կամ կգընաս և կենդանի անդ կը գտնես Էգիսթոսին, կամ Օրեստեին,
Նրան քեզնից վաղ կըսպանի, իսկ դու միայն հասնելու ես հոգեհացին»։
Այդպես ասաց և իր խոսքով քաջալերեց ինձ հոգեպես։
Ուրախացավ սիրտն իմ կրծքում, թեպետ դաժան վիշտն էր տանջում ինձ տակավին։
550Ուստի նրան ես դիմեցի և թևավոր խոսք ասացի.
«Այդ երկուսի մասին արդեն ես իմացա, բայց անվանիր ինձ երրորդին,
Որը դեռևս կենդանի է, բայց կաշկանդված է ծովերում լայնատարած։
Ասա՛, որ ես այդ իմանամ, թեպետ վիշտն է մաշում հոգիս»։

Այդպես ապա ես ասացի, և նա իսկույն պատասխանեց ու խոսք ասաց.
«Լաերտորդուն, որն ապրում էր Իթակեում՝ իր պերճ տան մեջ,
Տեսա ես անդ, կղզու վրա դառն արտասուք միշտ թափելիս.
Բռնի ուժով իր պալատում նրան պասում է Կալիպսո աստվածուհին։
Եվ չի կարող նա ոչ մի կերպ վերադառնալ ու գալ երկիրն իր հայրենի,
Քանզի չունի այնտեղ նավեր նա բազմաթի և նավորդներ,
560Որոնք նրան ուղեկցեին ծովի լանջով լայնատարած։
Արդ, Մենելայ աստվածասուն, չի վիճակված քեզ կործանվել
Անդ, ձիաբույծ Արգոսի մեջ, կամ մահակուր լինել բերմամբ ժանտ օրհասի։
Այլ անմահները կառաքեն քեզ դեպ դաշտերը Էլիսյան,
Այս աշխարհի սահմանից դուրս, ուր ապրում է Հռադամանթիսը շիկահեր,
Մարդկանց համար կյանքն է անցնում անդ անվրդով ու երջանիկ,
Այնտեղ չկա ձյան ու ձմեռ, չկա անձրև կամ ցուրտ ու բուք,
Այլ միմիայն Օվկիանոսն է անդ առաքում թեթև հոսանքը Զեփյուռի,
Որ նա մարդկանց միշտ հով անի և միշտ նրանց մեղմ գուրգուրի,
Քանզի Զևսի, աստվածների փեսան ես դու, ամուսինը Հեղինեի»։
570Այդպես ասաց, ապա սուզվեց նա ծովի մեջ ալեծածան.
Իսկ ես դարձա դեպի նավերն աստվածակերպ ընկերներիս հետ միասին։
Երբ ոս այդպես գնում էի, սիրտս հուզվում էր սաստկաբար,
Երբ մենք հասանք մեր նավերին ու լայնալիր ծովի ափին,
Իսկույն ընթրիք անդ սարքեցինք, աստվածային գիշերն արդեն վրա հասավ։
Մենք քուն մտանք՝ ալիքների հուզմունքով լի ծովի սսիին։
Երբ որ ծագեց առավոտյան Արշալույսը վարդամատն,
Մենք ձգեցինք նախ և առաջ մեր նավերը սուրբ ծովի մեջ,
Կայմը կանգուն նավերի մեջ մենք տնկեցինք, առագաստները պարզեցինք.
Եվ ինքներս էլ վեր բարձրացանք ու նստեցինք նստիքներին։
580Նստած այդպես իրար կողքի՝ մենք ճեղքեցինք բազմափրփուր ծովը թիով
Եվ շատ շուտով Եգիպտոսի անձրևածին մեծ գետի մեջ մենք կանգ առանք։
Եվ ես այնտեղ կատարեցի հարյուրեզնյա զոհաբերումն աստվածակամ։
Իսկ երբ քենին հավերժակյաց աստվածների վերջ տվեցի ես այդպիսով,
Դամբան-բլուր անդ կանգնեցրի Ագամեմնին, որ նրա փառքն հավերժ մնա։
Գործն ավարտած՝ ես մեկնեցի։ Անմահները շնորհեցին հողմ հաջողակ,
Որն ինձ շուտով բերեց, հասցրեց երկիրը այս իմ հայրենի։
Եվ արդ, հիմա պետք է մնաս իմ տանը դու հյուրամեծար՝
Գեթ տասնևմեկ կամ տասներկու օր շարունակ։ Այնուհետև
Կուղևորվես դու մեծ պատվով. քեզ կընծայեմ ճոխ պարգևներ.
590Երեք նժույգ, փայլուն մի կառք և մի բաժակ գեղեցկափայլ,
Որպեսզի դու, հավերժակյաց ամենազոր աստվածներին
Զոհ և հեղում կատարելիս, չմոռանաս ինձ ոչ մի օր»։
Պատասխանեց նրան այնժամ Տելեմաքոսը իմաստուն.
«Ոչ, Ատրիդես, այդքան երկար քո հարկի տակ ինձ մի պահիր,
Թեպետ պատրաստ եմ ես սիրով քո մոտ մնալ մի ողջ տարի
Եվ բնավին չըզգալ կարոտս հայրենի տան և սիրելի ծնողների։
Ես հիացած եմ՝ լսելով խոսք ու զրույցդ մեծասքանչ,
Բայց ինձ համար անհանգիստ են ընկերներս սուրբ Պիլոսում.
Այստեղ երկար ինձ մի պահիր, սոսկ պարգևները քո ասած,
600Որ պիտի տաս, միշտ ինձ համար լինելու են սիրանվեր.
Իսկ նժույգներն ես չեմ տանի դեպ Իթակե. թող քո զարդը նրանք լինեն,
Քանզի դու ես իշխող տերը լայնատարած շատ դաշտերի,
Ուր բարգավաճ աճում են միշտ փարթամ ցորեն և կիպեռիս,
Նաև առատ լոտոս, աճար ու բարձրաբույս ճերմակ գարի։
Մինչ մենք չունենք Իթակեում դաշտավայրեր, լայն ուղիներ.
Նա սնում է միայն այծեր, իսկ ձիերին արշավելու վայրեր չը կան.
Ծովում եղած կղզիներից և ոչ մեկը մարգավետ չէ,
Ոչ էլ հարմար ձիարշավի ասպարեզ է, իսկ Իթակեն առավել ևս»։
Այդպես ասաց։ Ժպտաց իսկույն Մենելայը կորովախոս,
610Ձեռքով շոյեց նրան քնքուշ, անվամբ կոչեց և խոսք ասաց.
«Դու գերազնիվ արյունից ես, սիրելիդ իմ, և խոսում ես այնքա՜ն վսեմ,
Լա՜վ, կը փոխեմ ես նվերդ, և դժվար չէ այդ ինձ համար։
Քանի որ իմ տունը լի է հարստությամբ, պարգևներից
Դու կստանաս ամենալավն, հույժ մեծարժեքն ու գովելին.
Ես քեզ կըտամ ճարտարարվեստ ու նկարեն մի պերճ գավաթ,
Ամբողջովին արծաթակերտ, իսկ եզրերը՝ ոսկեդրվագ։
Կերտվածն է դա Հեփեստոսի, այն ինչ հասավ Սիդոնական թագավորից՝
Հերոսասիրտ Փեդիմոսից. նա իր տանը մեզ ընդունեց,
Երբ անդ եղանք մենք ետ գալիս։ Եվ դա հիմա ես ուզում եմ տալ քեզ ընծա»։
620Այդպես ահա խոսում էին նրանք այնտեղ իրարու հետ։

Մինչդեռ արդեն հյուրերն էին թագավորի աստվածային տունը գալիս.
Ոմանք բերում էին ոչխար, ոմանք՝ գինի քաջալերիչ,
Իսկ նրանց հետ՝ հացն առաքում էին կանայք գեղագոտի։
Այդպես նրանք սարքում էին ապարանքում մեծ խրախճանք։
Այդ ժամանակ խոսնայրները՝ Ոդիսևսի պալատի մոտ,
Ուր կոխոտած կար լայն մի տեղ, հրճվում էին, զվարճանում։
Նետում էին սովորաբար սկավառակ, տեգ ու նիզակ։
Բայց մեկուսի էին նստած սեղեխների ղեկավարներն՝
Անդ բոլորին գերազանցող Անտինոոսն ու Եվրիմաքն աստվածակերպ։
630Եվ մոտեցավ այնտեղ նրանց Նոեմոնը Փրոնիոսյան։
Նա, դիմելով Անտինոոսին, հարցմունք արեց և խոսք ասաց.
«Ով Անսփնոոս, արդյոք գիտի՞ մեկն ու մեկը, թե՞ չգիտի՝
Երբ պիտի գա Տելեմաքոսն ավազածիր պերճ Պիլոսից.
Նա իմ նավը վերցրեց գնաց, բայց նավը ինձ պետք է հիմա։
Գնում եմ ես լայնատարած Էլիս ահա, քանզի այնտեղ
Գտնվում են իմ տասներկու ճայիկ ձիերն և ջորիները իմ տոկուն,
Որոնք սակայն դեռ չեն լծված։ Մեկն ուզում եմ բերել, լծել»։
Այդպես ասաց։ Խիստ զարմացան, քանզի նրանց մտքով անգամ
Չէր անցել, թե նա դեպ Պիլոս է գնացել։ Կարծում էին, որ տանն է նա,
640Կամ էլ մի տեղ՝ հանդերում իր, խոզարածի, խաշների մոտ։
Եվ Եվպիթյան Անտինոոսը պատասխանեց իսկույն նրան ու խոսք ասաց.
«Ճշմարտացի դու ինձ ասա. ե՞րբ նա գնաց, և ո՞վ արդյոք
Իթակեի ջահելներից նրան եղավ անդ ուղեկից։
Ընտի՞ր մարդիկ էին արդյոք, թե՞ վարձկաններ կամ ստրուկներ.
Այդ էլ կարող էր նա անել։ Դու ճիշտ խոսիր, որ ամեն ինչ լավ իմանամ։
Սև նավն արդյո՞ք խլեց քեզնից նա հակառակ քո ցանկության,
Թե՞ կամովի ինքդ նրան այն զիջեցիր, երբ որ սրտանց նա խնդրեց քեզ»։
Եվ Նոեմոն Փրոնիոսյանն իսկույն նրան պատասխանեց ու խոսք ասաց.
«Ինքս իմ կամքով ես տվեցի։ Ո՞վ կարող էր այլ կերպ վարվել,
650Երբ խնդրողն էր այնպիսի մարդ, որն իր սրտում մեծ վիշտ ունի,
Դժվարին էր մերժել այնժամ աղերսանքին այդ վշտալի։
Իսկ նրա հետ, պատանիները մեկնեցին, որ լավագույնն են ազգի մեջ,
Որոնց թվում, իբր առաջնորդ, նկատեցի ես Մենտորին,
Բայց թերևս աստված էր դա, որը նրան էր նմանվել
Ապշած եմ ես, քանզի երեկ այստեղ տեսա ես Մենտորին սատվածակերպ.
Մինչ նա վաղուց, նավը նստած, ուղևորվեց դեպի Պիլոս ավազածիր»։
Այդպես ասաց և հեռացավ, գնաց տունը իր հայրական։
Եվ վրդովվեց այն երկուսի սիրտն անվեհեր։ Նրանք իսկույն
Խոսնայրներին իրենց շուրջը հավաքեցին և խաղն հապճեպ ընդհատեցին.
660Իսկ Եվպիթյան Անտինոոսը նրանց դիմեց և խոսք ասաց զայրագնաբար,
Քանզի ինքը տխուր էր խիստ, և լցված էր նրա հոգին
Չար դավանքով, իսկ աչքերն իր վառվում էին ինչպես կրակ.
«Ավա՜ղ, իրոք Տելեմաքոսն հանդգնաբար գլուխ բերեց ճանապարհի
Գործն անվեհեր։ Իսկ մենք այնժամ կարծում էինք, որ այդ բնավ չի կատարվի,
Մինչդեռ կամքին մեր հակառակ, նա՝ այդ լակոտն, ինչպես հարկն է նավը սարքած,
Ու քաջարի մարդիկ ընտրած ազգի միջից, ճանապարհվեց ահավասիկ։
Այսուհետ էլ նա միշտ աղետ և պատուհաս մեզ կը բերի։
Թող կործանի Զևսը նրա զորությունը, նախքան դառնա նա չափահաս։
Պատրաստեցեք ճեպընթաց նավ ու նավաստի քսան հոգի և հանձնեք ինձ,
670Որ ես հսկեմ նրա ուղին վերադարձի։ Նեղուցի մեջ,
Իթակեի և Սամեի միջև ժայռոտ դարանամուտ ես կլինեմ,
Այդպես նրա ուղևորումն հանուն իր հոր՝ աղետալի գործ կդառնա»։
Այդպես ասաց, բոլորն իրեն խրախուսում էին, գովում,
Ապա շուտով վեր կացան և Ոդիսևսի տուն գնացին։
Մինչդեռ երկար էլ չմնաց Պենելոպեն անիրազեկ գործի մասին,
Որ չարադավ խոսնայրները խորհել էին սրտում իրենց նենգապատիր։
Լուրը նրան Մեդոնն հայտնեց, բակի պատի ետև կանգնած՝ լսել էր նա
Որոշումը, այն դավը, որը նստեցին նրանք բակում։
Արդ նա որպես համբավաբեր, տուն մտնելով, վազեց դեպի Պենելոպեն։
680Երբ նոր էր դեռ նա շեմքն անցել, Պենելոպեն նրան հարցրեց.
«Ասա, բանբեր, ինչո՞ւ արդյոք առաքեցին քեզ խոսնայրները պանծալի
Գուցե նրանք պատվիրում էն, որ դյուցազուն Ոդիսևսի ծառաները
Այժմ ընդհատեն աշխատանքը և պատրաստեն իրենց համար նոր խրախճանք։
Ո՜հ, երանի թե վերջինը լինի խնջույքն այդ անիրավ,
Գեթ դադարեն այստեղ մնալ փեսայության գործի համար.
Հավաքվում են այստեղ հաճախ, ոչնչացնում ու վատնում են մեր գույքն ամբողջ,
Ստացվածքը իմ խորիմաց Տելեմաքի։ Եվ մի՞թե դուք ձեր հայրերից
Ձեր մանկության տարիներին չեք իմացել հաստատապես,
Թե ինչպե՞ս էր լավ ու բարի վերաբերվում Ոդիսևսը ձեր ծնողաց.
690Ա՜խ, ոչ ոքի նա չը գիտեր վիրավորել՝ ոչ իր գործով, ոչ էլ խոսքով,
Մինչ սովոր են թագավորներն աստվածազոր այլ կերպ վարվել
Ու մարդկանցից մահկանացու՝ ոմանց ատել և մեծապես ոմանց սիրել։
Իսկ նա բնավ անօրեն գործ չի կատարել Ոչ մի մարդու։
Մինչդեռ հայտնի են ձեր տենչանքն ու անվայել գործերը ձեր։
Եվ բարության համար հիմա շնորհակալ չեք դուք բնավ»։
Պատասխանեց նրան խոհեմ ու իրազեկ Մեդոնն իսկույն.
«Ո՜հ, թագունիս, երանի՜ թե ահեղ ոճիրն այդ լոկ լիներ։
Կա ավելի վատթարագույնն և ավելի զարհուրելին.
Ահռելի գործ են մտածել խոսնայրները. ո՜հ, Զևսը այդ թող խափանի։
700Մտադիր են նրանք սրով Տելեմաքին անդ սպանել,
Երբ որ նա տուն վերադառնա, գնացել է իր հոր մասին
Լուր ստանալու նա սուրբ Պիլոս, Լակեդեմոն աստվածային»։

Ասաց այդպես։ Եվ թագուհու սիրտն ու ծնկները թուլացան,
Բերանի մեջ պապանձված էր կարծես լեզուն, աչքերն իսկույն
Լցվեցին հորդ, դառն արցունքով, խզվեց նույնիսկ ձայնը նրա առողջ ու ջինջ,
Եվ անագան խոսեց միայն ու այսպիսի խոսք նա ասաց.
«Ինչո՞ւ, բանբեր, իմ զավակը գնաց, ավա՜ղ, ի՞նչ կարիք կար,
Որ նա շրջի արագընթաց սև նավերով, որոնք այնտեղ, ծովերի մեջ,
Նժույգներ են մարդկանց համար ու ճեղքում են ջրերն անծայր.
710Մի՞թե, իրավ, ուզում է նա, որ մարդկանց մեջ ընդմիշտ անունն իր վերանա»։
Պատասխանեց նրան խոհեմ ու իրազեկ Մեդոնն իսկույն.
«Ես չը գիտեմ, գուցե իրոք նրան դրդեց մի ոմն աստված,
Կամ ներշնչեց սիրտն իր այդպես՝ Պիլոս գնալ, որպեսզի անդ գեթ իմանա
Վերադարձն իր սիրելի հոր կամ այն, որ նա մահացել է գուցե արդեն»։
Ասաց այդպես ու հեռացավ նա տան միջով Ոդիսևսի։
Մինչ դառնալի, սրտկոտոր վիշտը պատեց նրա հոգին,
Եվ նա նստել չկարեցավ տանը եղած բազմոցներից մեկն ու մեկին,
Այլ վայր ընկավ իր ամրաշեն ննջարանի շեմքի առաջ
Ու հեկեկաց դառնակսկիծ։ Շուրջը նրա ստրուկ ծառայք,
720Որքան կային տան մեջ այնժամ, ծեր ու ջահել, ջայլեցին խիստ ու մեծաձայն։
Եվ դառնապես հեծկլտալով նրանց սաաց Պենելոպեն.
«Ակա՜նջ դրեք, սիրելիներ, ինձ հետ ծնված, համահասակ բյուր կանանց մեջ
Օլիմպացին ամենից շատ ինձ է տվել վիշտ ու աղետ և տառապանք։
Նախ ինձ զրկեց իմ ամուսնուց ազնվամեծար, առյուծասիրտ,
Որն իր ամեն արժանիքով միշտ փայլում էր դանայանց մեջ,
Եվ փառքը իր տարածված էր Հելլադայում ու լայնալիր Արգոսի մեջ։
Իսկ այժմ ահա իմ այս տնից սիրանվեր իմ զավակին
Ժանտ մրրիկները շորթեցին, մինչ ես, ավա՜ղ, նրա մեկնումը չիմացա։
Ո՜հ անողոք անպիտաններ, մի՞թե ոչ ոք գլխի չընկավ, որ գեթ գալիք
730Եվ մահիճից ինձ հանեիք, չէ՞ որ այնժամ դուք գիտեիք,
Թե ե՛րբ տնից նա դուրս եկավ կամ ե՛րբ ուղղվեց դեպի նավը սևակտուց։
Ա՜խ, եթե ես իմանայի, որ այդպիսի ճանապարհ է ձեռնարկում նա,
Անշուշտ տանը նա կմնար, որքան էլ խիստ ուղևորվել նա ցանկանար,
Կամ պետք է ինձ այն ժամանակ նա մահացած թողներ տան մեջ։
Սակայն ձեզնից մեկը հիմա թող շուտ գնա, կանչի, բերի ծեր Դոլիոսին՝
Իմ ծառային, որին հայրս ինձ նվիրեց, երբ դեռ այնտեղ էի գալիս։
Նա այժմ հսկիչ խնամող է իմ ծառաշատ պարտեզի մեջ։ Թող նույնհետայն
Լաերտեսի մոտ նա գնա և ամեն բան պատմի նրան։
Գուցե ծերուկն իր մտքի մեջ կարողանա գտնել հիմա գեթ մի հնար
740Եվ գա շուտով ու գանգատվի համայն ազգին ինչպես սրանք անագորույն
Ցանկանում են ոչնչացնել աստվածակերպ Ոդիսևսի ցեղն ու որդուն»։
Այնժամ նրան իր խոսքն ասաց ստնտու կին Եվրիկլիան.
«Ո՜հ, իմ դստրիկ դու սիրելի, կուզես՝ այժմ ինձ ըսպանի՛ր սուր պղնձով,
Թե չէ՝ թող ինձ դու այս տան մեջ, բայց ես քեզնից իսկությունը չեմ թաքցնելու։
Ամբողջ գործը ես գիտեի, ես եմ սարքել և ամեն բան նրան տվել.
Հաց և գինի համեղահամ։ Մինչդեռ նա մեծ երդում առավ այնժամ ինձնից,
Որ չհայտնեմ քեզ այդ մասին, նախքան կանցնի տասներկու օր,
Մինչև որ դու ինքդ, սրտով վշտաչարչար, հարցմունք անես և իմանաս,
Որպեսզի դու քո վաղաժամ լացուկոծով դեմքիդ պերճանքը չվատնես։
750Սակայն հիմա եկ լվացվիր, զգեստն հագիր քո մաքրագույն
Եվ վերնատուն դու բարձրացիր ծառաներիդ հետ միասին
Ու ջերմաջերմ անդ աղոթիր ասպարակիր Զևսի դստրիկ Աթենասին։
Նա է միայն, որ կարող է մահից փրկել քո զավակին։
Իսկ ծերուկին վշտաչարչար նորից դու վիշտ մի պատճառիր.
Ես չեմ կարծում, որ տոհմը մեծ Արկեիսյանի երանավետ աստվածներին
Անհաճ լինի և ատելի։ Այլ կմնա տակավին մեկը կենդանի,
Որն այս շենքին բւսրձրակտուր, այլև բերրի լայն դաշտերին պիտի իշխի»։
Այդպես ասաց և ամոքեց վիշտը նրա. աչքի արցունքը չորացավ։
Նա լվացվեց, ապա իսկույն իր մաքրափայլ հագուստն հագավ
760Եվ վերնատուն շուտ բարձրացավ ծառաների հետ միասին։
Նա զամբյուղը գարի լցրեց և աղոթեց Աթենասին։
«Լսի՛ր դու ինձ, ասպարակիր Զևսի դստրիկ, անպարտելիդ ո՜վ Աթենսա.
Եթե տանն իր երբևիցե Ոդիսևսը ամենագետ քո մեծ պատվին
Այրել է գեր թիկնամսերը կովերի կամ խաշների,
Հիշիր դու այդ և սիրելի որդուս հիմա պահիր դու ողջ ու անվնաս,
Եվ վիսացող սեղեխների չար դավանքից փրկիր նրան»։
Ասաց ու ջերմ նա լաց եղավ։ Աթենասը լսեց նրա թախանձանքն այդ։
Իսկ խոսնայրները սենյակում ստվերամած դեռ աղմկում էին դաժան,
Եվ վիսացող պատանիներն այսպես էին խոսում այնտեղ.
770«Բազմախոսնայր մեր թագուհին պատրաստվում է ամուսնության
Եվ չգիտի, թե իր որդուն ինչպիսի մահ է ըսպասում»։
Այդպես էին խոսում ոմանք՝ չիմանայով, թե իրենց ինչ է վիճակված։
Բայց Անտինոոսն, անարգելով, դիմեց նրանց ու խոսք ասաց,
«Ո՛հ, սնապարծ դուք պանդույրներ, թողե՛ք նպերտ, ամբարտավան խոսքերը ձեր,
Որ չըլսի մեկն ու մեկը և չգնա ու այդ մասին հայտնի այնտեղ։
Այլ շո՜ւտ գնանք մենք լուռումունջ և գաղտնաբար կատարենք այն գործը փայլուն,
Որն հաճելի է բոլորիս և ծնվել է մեր բոլորի սրտերի մեջ»։
Այդ ասելով՝ ընտրեց իսկույն կորովալիր քսան հոգի
Եվ նրանց հետ ծովափ գնաց, դեպի նավը արագընթաց։
780Նախ և առաջ ծովի խորքը նրանք սև նավը ձգեցին,
Կայմը իր տեղը տնկեցին և առագաստը սարքեցին,
Թիերն ապա պինդ կապեցին կաշվե, ամուր ճոպաններով
Եվ ամեն ինչ հարդարելով, առագաստները պարզեցին,
Իսկ մարտական զենքը նրանց այնտեղ բերին ծառաները քաջահոգի։
Խարսխեցին նավը հետո և ափն իջան իրենք իսկույն
Ու սարքեցին այնտեղ ընթրիք՝ սպասելով, որ գիշերը շուտով կգա։
Այդ ժամանակ իր վերնատան սենյակի մեջ Պենելոպեն խոհեմամիտ
Տխուր պառկել էր միայնակ՝ խմիչքն, ուտեստը մոռացած։
Նա մտորում էր ալեկոծ, արդյոք մահից խույս կտա՞ իր ազնիվ որդին,
790Թե՞ նա իրոք կկործանվի ամբարտավան խոսնայրների բռնի ուժով։
Այնպես, ինչպես առյուծն հզոր, որսկաններով շրջապատված,
Ահը սրտում, մտածում է, թե մոտենում են ոսոխները որսատենչ,
Այդպես ահա մտորելիս՝ նրա աչքին քունը իջավ քաղցրանուշիկ.
Եվ պառկելով նա քուն մտավ, թմրեց մարմինն, ու վերացան ցավեր ու վիշտ։
Մինչդեռ այլ միտք անդ հղացավ պայծառաչյա վեհ Աթենասն.
Մի ուրվական նա հորինեց և կանացի կերպարանքով օժտեց նրան՝
Նմանությամբ Իփթիմեի, Իկարիոսի պերճ դստրիկի,
Որը մի օր ամուսնացել էր Փերեում տուն ունեցող Եվմելի հետ։
Ուրվականն այդ՝ աստվածակերպ Ոդիսևսի տուն նա հղեց,
800Որ ամոքի սրտմտությամբ ալեկոծվող ու վշտաբեկ Պենելոպին
Եվ մեղմացնի նրա ջայլանքն ու հեծեծանքն արտոսրալի։
Դռան նիգի փոկի կողքով նա ննջարան մտավ նրա,
Կանգնեց նրա սնարի մոտ ու բարբառեց և խոսք ասաց.
«Քնա՞ծ ես դու, Պենելոպե, սիրտդ տխուր և վշտաբեկ,
Ջայլում ես միշտ։ Բայց աստվածները հեշտակյաց, ահավասիկ,
Արգելում են քեզ ողբ անել և հեկեկալ։ Իսկ քո որդին դեռ ետ կը գա
Դեպի տանն իր, քանզի հանդեպ աստվածների մեղապարտ չէ նա բնավին»։
Նրան այսպես պատասխանեց և խոսք ասաց խոհեմամիտ Պենելոպեն՝
Նա, որ քնած էր քաղցրաբույր երազների կամարի տակ.
810«Ի՞նչ բան է սա, քույր իմ, ասա՛։ Ինչպե՞ս եկար։ Մինչդեռ առաջ չէիր գալիս,
Քանզի չէ՞ որ ապրում ես դու անդ, հեռավոր քո հարկի տակ։
Պատվիրում ես, որ վերջ տամ ես սրտմտությանն ու ջայլանքիս բազմաչարչար,
Որոնք մաշում, խորտակում են իմ հեգ սիրտը և իմ հոգին.
Նախ զրկվեցի ես ամուսնուց առյուծասիրտ և ազնվագույն,
Որն, հիրավի, գերազանց էր դանայանց մեջ ամեն տեսակ արժանիքով.
Հերոս էր նա, որի փառքը Հելլադայում և Արգոսում
Թնդում էր միշտ։ Իսկ այժմ, ավա՜ղ, սև, լայնափոր նավով մեկնեց սիրած որդիս,
Պանդո՜ւյրն անմիտ։ Անփորձ է նա թե՛ գործի և թե՛ խոսքի մեջ։
Ուստի լալիս եմ դառնադառն՝ ավելի շատ նրա համար, քան ամուսնուս։
820Դողում եմ ես այժմ երկյուղից, սարսափում եմ տարակուսած.
Փորձանքի մեջ գուցե ընկնի նա այն երկրում, ուր որ մեկնել է նա հիմա,
Կամ թե ծովում, ուր չարագործ շատ կան մարդիկ, որ նրա դեմ դավանք ունեն
Եվ ուզում են սպանել նրան, նախքան երկիրն իր հայրենի նա ետ դառնա»։
Իսկ Ուրվականը անմարմին պատասխանեց իսկույն նրան և այս ասաց.
«Քաջալերվիր և քո սրտում չվախենաս դու բնավին.
Չէ՞ որ նրա առաջնորդն է մի ուղեկից, որին, որպես զորավիգի,
Կը ցանկային բոլոր մարդիկ, քանզի իրոք մեծազոր է նա չափազանց
Ինքը Պալլաս Աթենասն է. նա կարեկից է նաև քեզ վշտերիդ մեջ
Եվ հիմա էլ ինձ առաքեց, որ քեզ հայտնեմ ես այդ մասին»։
830Նրան նորից իր խոսքն ասաց Պենելոպեն խոհեմամիտ.
«Եթե իրոք դիցուհի ես կամ լսել ես խոսքն աստըծու,
Հայտնիր դու ինձ դժբախտագույն իմ ամուսնու մասին նաև.
Կենդանի՞ է դեռ նա արդյոք և տեսնո՞ւմ է նա կենսատուր լույսն արևի,
Թե՞ նա արդեն մահացած է և Հադեսի տունն է իջել»։
Պատասխանեց այնժամ նրան այն ուրվականը անմարմին.
«Նրա մասին չեմ կարող ճշմարտացի քեզ բան ասել.
Մեռա՞ծ է նա, թե՞ կենդանի, քանզի լինել ունայնախոս լավ չէ բնավ»։
Այդպես ասաց և նույնհետայն դռան փակի անցքի միջով
Անհետացավ, հանց շունչ հողմի։ Մինչ խոր քնից իր վեր թռավ
840Իկարիոսի դստրիկն այնժամ, և սիրելի սիրտը նրա խորունկ խնդաց,
Քանզի երազն, հանց իրական մի վառ տեսիլ, նրան գիշերն այդ երևաց։

Խոսնայրները նավի վրա շատ լող տվին ճանապարհով այն ծովային՝
Սրտում իրենց միտք անելով Տելեմաքի անագորույն մահվան մասին։
Անդ ծովի մեջ է Աստերիս ապառաժուտ փոքրիկ կղզին,
Իթակեի և քարքարոտ Սամեի մեջ։ Եվ կան նրա երկու ափին
Նավընկալող հարմարագույն երկու կայան։ Ահավասիկ,
Անդ կանգ առած՝ սպասեցին դարանամուտ աքեացիք։

1Արշալույսը վեր բարձրացավ փառաբանված Տիթոնոսի պերճ մահիճից,
Որ իր շողշող լույսը սփռի անմահներին, նաև մարդկանց մահկանացու։
Անմահները բազմած էին մեծ խորհրդի, և նրանց մեջ
Ինքը Զևսն էր բազմել ահեղ, որի կորովն է մեծագույն և գերազանց։
Աթենասը նրանց պատմում էր բազմաթիվ աղետները Ոդիսևսի,
Որին նա միշտ կարեկից էր, որը տանն էր դեռ դիցուհու։
«Աստվածահայր դու հզոր Զևս և դուք նաև, հավերժակյաց ով աստվածներ,
Այո՛, բնավ այսուհետև մականակիր ոչ մի արքա
Թող չլինի ոչ բարի կամ ողորմած, թող չիմանա արդարության,
10Այլ թող որ միշտ նա ժանտ լինի և անօրեն գործ կատարի։
Քանզի ոչ ոք աստվածակերպ Ոդիսևսին էլ չի հիշում այն ազգի մեջ,
Որի վրա իշխում էր նա, ինչպես մի հայր ներողամիտ ու բարերար։
Մինչդեռ հիմա գտնվում է կղզու վրա՝ կրելով վիշտ ու տառապանք
Անդ, Կալիպսո դիցուհու տանն, որ պահում է նրան բռնի։
Վերադառնալ դեպի երկիրն իր հայրենի և դեպի տուն նա չի կարող,
Քանզի չունի ոչ ընկերներ, ոչ բազմաթի արագ նավեր,
Որոնք նրան ուղեկցեին լայնատարած, խոր լանջերով մթին ծովի։
Իսկ այժմ ահա մտադրվել են ըսպանել սիրատենչիկ նրա որդուն
Տուն դառնալիս։ Մեկնել է նա դեպի Պիլոս, Լակիդեմոն աստվածային,
20Որպեսզի գեթ անդ իմանա որևէ լուր կամ մի համբավ իր հոր մասին»։
Պատասխանեց և խոսք ասաց նրան Զևսը ամպահալած.
«Ո՜հ իմ զավակ, ի՞նչ խոսք էր այդ, որ դուրս թռավ քո շուրթeրից.
Չէ՞ որ ինքըդ, դու քո խելքով ամենագետ, որոշեցիր,
Որ Ոդիսևսն ետ պիտի գա և նրանցից առնի վրեժն իր ահավոր։
Եվ ինքդ դու, որ կարող ես, Տելեմաքին եղիր հիմա մի ուղեկից,
Որպեսզի նա ողջ, անվնաս ետ գա, հասնի իր երկիրը հայրենական,
Իսկ սեղեխներն իրենց նավով ետ կը դառնան անհաջողակ ու ձեռնունայն»։
Այդ ասելով՝ դիմեց ապա նա Հերմեսին՝ սիրանվեր իր զավակին.
«Դու ես, Հերմես, բանբերը մեր այլ դեպքերում։ Նաև հիմա
30Գնա, հայտնիր գեղագանգուր, հավերժահարս աստվածուհուն մեր կամքն ամուր՝
Բազմահմուտ Ոդիսևսի դարձի մասին։ Թող նա շուտով ճանապարհվի,
Սակայն նրան թող չուղեկցի ոչ ոք, ո՛չ մարդ մահկանացու, ո՞չ էլ աստված։
Այլ նա ինքը, լաստափայտի վրա ամուր, թող բյուր տանջանք, վիշտ կրելով՝
Գնա, հասնի քսաներորդ օրը պտղավետ Սքերիա՝
Պերճ երկիրը փեակների, որոնք իրոք ազգական են աստվածներին։
Նրանք նրան անդ այնպիսի պատիվ կտան, որը վայել է աստըծուն,
Եվ կուղարկեն նավի վրա նրան դեպի հայրենի հողը սիրելի։
Կտան նրան այնքան ոսկի, այնքան պղինձ ու հագուստներ փարթամ ու բյուր,
Որքան անգամ Տրոյայից Ոդիսևսը իր հետ տանել չէր կարենա,
40Եթե բաժինն իր ավարի անդ ստանար ու բարեբախտ ետ գար իր տուն։
Նրան այդպես է վիճակված՝ վերադառնալ դեպի երկիրն իր հայրենի,
Դեպի տունն իր բարձրակտուր և տեսնել անդ սիրանվեր բոլոր մարդկանց»։
Ասաց այդպես, հնազանդվեց նրան Հերմեսն Արգոսասպան։
Նա նույնհետայն իր ոտքերին մույկերն հագավ գեղեցկափայլ,
Անեղծ ու պերճ և ոսկեղեն, որոնք նրան թռցնում էին լայն ծովերի,
Անպարագիծ երկրի վրա, հանց հողմերի շունչը թեթև։
Իր ձեռքն առավ գավազանը, որով գիտեր նա քուն բերել
Մահկանացու մարդկանց աչքին և կամ քնից արթնացնել։
Մականը այդ ձեռքին բռնած՝ թռավ, գնաց Արգոսասպանը մեծազոր։
50Իսկ երբ հասավ նա Պիերիա ջինջ եթերից իսկույն իջավ նա ծովի մեջ,
Ապա արագ ճախրեց, սահեց մի թևավոր ճայի նման,
Որ ջրերում հաճախակի բաց է անում կուրծքն ու թևերն իր կորովի՝
Հավերժագոչ, մթին ծովի վտանգավոր խորշերի մեջ ձուկ որսալիս։
Այդպես, դրան նմանվելով, Հերմեսն արագ սահեց ծովի մակերեսով։
Իսկ երբ, այդպես սլանալով, եկավ, հասավ հեռու կղզին,
Կապույտ ծովից ցամաք ելավ, ապա շարժվեց, գնաց դեպի խոր քարանձավն,
Որի մեջ հենց բնակվում էր գեղագանգուր հավերժահարս աստվածուհին։
Եվ հիրավի, նա դիցուհուն գտավ այնտեղ, անձավի մեջ։
Օջախի մեջ վառվում էր անդ բորբ կրակը։ Բոցավառվող մայրիների
60Եվ խնկենու բուրմունքն անուշ տարածված էր կղզու վրա ամենուրեք։
Հավերժահարս աստվածուհին, երգն հնչելով իր քաղցրաձայն,
Ոսկի մաքոքը շարժելով, հյուսում էր անդ կամ պտտվում հաստոցի մոտ։
Անձավի շուրջ ծաղկափթիթ, ճոխ աճում էր անտառը խիտ
Եվ նրա մեջ՝ պերճ կաղամախ ու լաստենի, անուշաբույր շատ նոճիներ.
Ծառերի մեջ բնակալել էին բազում թռչունները թեթևաթև,
Աղմկարար ջրագռավներ, բյուր բվեճներ և ճուռակներ,
Որոնք իրենց ճոխ կերակուրն հայթայթում են լայն ծովափին։
Այդ խորափոր քարանձավի շուրջ բոլորը աճում էին փարթամորեն
Կանաչազարդ որթեր բազում ողկույզներով բեռնավորված։
70Եվ չորս աղբյուր իրար կողքի, ջինջ ու վճիտ, ինչպես բյուրեղ,
Հոսում էին ու վազվզում այստեղ-այնտեղ և ամենուր։
Շուրջը ծաղկող մարգեր կային, իսկ նրանց մեջ՝ նեխուր, չքնաղ մանուշակներ։
Եթե այցի գար այդ կղզին մեկը անմահ աստվածներից,
Տեսնելով այդ՝ կզարմանար, և կլցվեր հիացմունքով նրա հոգին։
Եվ կանգ առավ այնտեղ ահա սուրհանդակը Արգոսասպան,
Շուրջը նայեց ու հոգեպես նա հագեցավ այդ ամենով,
Ապա մտավ խոր անձավը, և առաջին իսկ հայացքից
Պերճ Կալիպսոն՝ գեղեցկուհին սատվածների, հեշտ ճանաչեց իսկույն նրան.
Քանզի իրար անծանոթ չեն աստվածները հավերժակյաց,
80Նույնիսկ եթե բնակվում են նրանք հեռու միմըյանցից.
Բայց չը գտավ ներսում այրի նա քաջասիրտ Ոդիսևսին,
Որ, ծովափի ժայռին նստած, ինչպես և միշտ, լաց էր լինում դառնակսկիծ.
Սրտակոտոր հեծեծանքով մաշում էր նա սիրտն ու հոգին իր վշտաբեկ,
Աչքն իր ուղղած հուզվող ծովի հեռաստանին՝ դառն արցունք էր թափում այնտեղ։
Մինչ Հերմեսին պերճ Կալիպսոն՝ գեղեցկուհին աստվածների,
Հարցում արեց, հրավիրեց, որ նա նստի վառ բազմոցին.
«Ի՞նչ կա, ասա, որ եկել ես դու այժմ, Հերմես ոսկեմական.
Գերամեծար իմ սիրելի, մինչդեռ առաջ այցելության չէիր գալիս։
Արդ, ինձ ասա, ի՞նչ ես ուզում, կըկատարեմ, ինչպես դրդում է սիրտս ինձ,
90Եթե միայն ես կարող եմ այդ կատարել, եթե գործն է հնարավոր։
Բայց նախապես հետևիր ինձ, որպեսզի քեզ հյուրասիրեմ ես սրտագին»։
Այդպես ասաց աստվածուհին, ապա դրեց նրա առաջ նա մի սեղան
Ու ամբրոսիա առաջարկեց, լցրեց նաև կարմիր նեկտար։
Եվ սկսեց ուտել, խմել արգոսասպսւն բանբերը ժիր։
Երբ նա կերավ ու հագեցավ, և իր հոգին կերուխումով այդ լիացավ,
Այնժամ նրա նա հարցմունքին պատասխանեց և խոսք ասաց.
«Աստվածուհիդ, հարց ես տալիս այստեղ եկած դու աստըծուն.
Ճշմարտացի ես քեզ կասեմ, ինչպես որ դու հորդորեցիր։
Զևսը միայն ինձ պատվիրեց այժմ այստեղ գալ, ինքս թեպետ չէի ուզում.
100Եվ իսկապես, ո՞վ կուզենա կամավ անցնել ծովի ջրերը անսահման,
Չէ՞ որ չկա մահկանացու մարդկանց ոչ մի քաղաք այստեղ,
Որտեղ ընտիր, հարյուրեզնյա զոհ են անում աստվածներին։
Բայց մեկն ու մեկն աստվածներից անկարող է չկատարել կամ անտեսել
Հզոր կամքը, հրամանը ասպարակիր Զևս—զգոնի։
Ասում է նա, որ այստեղ է թշվառագույն քաջն այն հզոր հերոսներից,
Որ կռվեցին Պրիամոսի քաղաքի մոտ ինը տարի կորովաբար,
Իսկ տասներորդ տարում նրանք քաղաքը այն հիմնահատակ խորտակեցին
Ու հեռացան։ Ետ դառնալիս՝ Աթենսաի դեմ չարաչար մեղանչեցին,
Եվ նա նետեց նրանց վրա ահռելի հողմ, մեծ ալիքներ.
110Այդպես ահա ոչնչացան նրա բոլոր ընկերները։
Իսկ իրեն էլ՝ հողմն ու ալիքը զարկեցին և, քշելով, հասցրին այստեղ։
Ահավասիկ՝ նա պատվիրեց, որ այդ քաջին դու արձակես փութանակի,
Քանզի բախտը չի սահմանել, որ վախճանվի նա՝ հեռու իր սիրածներից։
Վիճակված է նրան՝ դառնալ դեպի երկիրն իր հայրենի,
Դեպի տունն իր բարձրակտուր և տեսնել անդ սիրանվեր բոլոր մարդկանց»։
Այդպես ասաց, ու Կալիպսոն՝ գեղեցկուհին աստվածների, ահաբեկվեց,
Եվ, Հերմեսին դառնալով, նա պատասխանեց և խոսքն ասաց իր թևավոր,
«Ո՜հ, աստվածներ, որքա՜ն եք դուք նախանձաբեկ և անողոք։ Այդ կրքի մեջ
Գերազանց եք դուք բոլորից։ Վրդովվում եք դուք չափազանց,
120Երբ դիցուհիք միանում են քաջերի հետ, որ ամուսին դաոնան իրենց։
Երբ վարդամատն Արշալույսը Օրիոնին սիրով սիրեց, ողջագուրեց,
Վրդովվեցիք, նախանձեցիք դո՛ւք հեշտակյաց ո՛վ աստվածներ,
Մինչև նրան սուրբ Արտեմիսը ոսկեգահ, Օրտիգիայում հարձակվելով,
Զարկեց հանկարծ և սպանեց իր մահաբեր սլաքներով։
Նույն բանն եղավ, երբ Դեմետերր վարսագեղ, սրտի տենչին հնազանդված,
Մի եռահերկ հողի վրա Յասիոնի հետ մեկ մահիճում սիրով կապվեց։
Մինչ այդ մասին Զևսը այնժամ շատ չը մնաց անիրազեկ,
Այլ շողշողուն շանթով զարկեց և սպանեց նա Յասիոնին։
Նույնպես և ինձ, ով աստվածներ, թույլ չեք տալիս, որ ես ապրեմ այս քաջի հետ։
130Ես եմ փրկել նրան ծովում, երբ նստած էր ջարդված նավի նա ողնուցին։
Շողշողենի իր կայծակով Զևսն ահավոր զարկեց ուժգին
Եվ խորտակեց, այրեց նրա նավը ծովում մուգ-մթագույն։
Կործանվեցին այդ ժամանակ նրա բոլոր ընկերները ազնվամեծար,
Մինչդեռ նրան հողմը քշեց, և ալիքներն այստեղ հանկարծ ափ նետեցին։
Իսկ ես նրան ջերմ սիրեցի, խնամեցի ու սնեցի գորովագին.
Հույս ունեի և հաստատ կամք՝ դարձնել նրան հավերժ անմահ,
Բայց քանի որ աստվածներից ոչ ոք բնավ չի հանդգնի
Ասպարակիր Զևսի կամքը չկատարել կամ անտեսել,
Թող որ գնա նա դեպի ծովն հավերժագոչ, քանզի Զևսն է պահանջում այդ.
140Սակայն նրան ես չեմ կարող ոչ աջակցել, ոչ էլ մարդիկ տալ ուղեկից,
Քանզի չունեմ ես բազմաթի, խորագոգ նավ և ընկերներ հավատարիմ,
Որոնք նրան ուղեկցեին լայնատարած, մուգ լանջերով մթին ծովի։
Բայց նրանից չեմ թաքցնի, այլ խորհրդով կօժանդակեմ ես բարեհաճ.
Ինչպես պետք է նա անվնաս վերադառնա իր երկիրը հայրենական»։
Կրկին նրան իր խոսքն ասաց սուրհանդակը Արգոսասպան.
«Ուրեմն հիմա բաց թող նրան և պատկառիր դու զայրույթից ահեղ Զևսի,
Որպեսզի նա հետագայում զայրույթով քեզ չվնասի»։
Այդ ասելով՝ շուտ հեռացավ Արգոսասպանն հզորազոր։
Իսկ մեծարգո հավերժահարսն ուղղվեց, գնաց դեպ Ոդիսևսն մեծահոգի,
150Քանզի Զևսի հրամանին հնազանդվեց նա իսկապես։
Ոդիսևսին անդ ծովափին նստած գտավ։ Նրա դեմքին
Դառն արցունքը չէր ցամաքել։ Նա իր տխուր կյանքն էր մաշում այնտեղ անօգ.
Հառաչելով կարոտատենչ դարձի մասին՝ ջայլում էր նա սրտամորմոք,
Նրան այլևս ամենևին հաճելի չէր հավերժահարսն, որի հետ նա
Գիշերում էր լայն անձավի մեջ ակամա և դիցուհու ցանկությամբ լոկ։
Իսկ ցերեկներն անցկացնում էր ծովի ափին, ժայռի վրա, մտահոգված։
Հեծեծանքով ու դառնությամբ անդ մաշում էր նա իր հոգին
Եվ, նայելով հուզված ծովի հեռաստանին, վարար արցունք էր թափում միշտ։
Արդ, մոտեցավ նրան այնտեղ հավերժահարսն աստվածազոր և խոսք ասաց.
160«Թշվառական, բավ չէ՞ այդքան ջայլանք անես, կյանքդ իզուր դու մի՛ կարճիր։
Արդեն սրտանց պատրաստ եմ ես ճանապարհել քեզ այստեղից.
Գնա շուտով, կտրիր երկար, հաստ գերաններ, սուր կացինով քեզ պատրաստիր
Դու լայնալիր մի լաստանավ, բայց վերևից դրա՝ շինիր
Տախտակամած, որ քեզ տանի դա դեպի ծովը մթագույն։
Իսկ ես կտամ քեզ հաց և ջուր, ճանապարհիդ համար նաև
Առատորեն կտամ գինի, որ քո քաղցին ու ծարավին դու հագուրդ տաս։
Կհագցնեմ քեզ նոր զգեստ և ուղեկից հողմ կառաքեմ,
Որ սիրելի և հայրական քո երկիրը հասնես դու ողջ և անվնաս,
Ինչպես որ այդ ցանկանում են այժմ լայնալիր երկնքի տեր աստվածները,
170Որոնք ինձնից զորավոր են և՛ գործի մեջ, և՛ իմաստուն վճիռներով»։
Այդպես ասաց։ Ահաբեկվեց բազմահամբեր Ոդիսևսը.
Նա, դիմելով աստվածուհուն խոսքերն ասաց այս թևավոր.
«Քո մտքում մի ուրիշ բան կա, աստվածուհի, ո՛չ մեկնումն իմ։
Պատվիրում ես լաստանավով ահեղ ու գոռ անդունդները անցնել ծովի։
Դժվար է այդ և ահռելի։ Նույնիսկ արագ նավերը հարթ ու համաչափ,
Զևսի հողմով խրախուսված՝ միշտ չեն հաջող այն անցընում։
Ահավասիկ, քո ցանկությանը հակառակ, լաստանավով ես չեմ գնա,
Մինչև որ դու չկամենաս մեծ երդումով երդվել այստեղ,
Որ ինձ համար չես հորինում դու այլ աղետ մի չարադավ»։
180Այդպես ասաց, և Կալիպսոն աստվածային իսկույն ժպտաց,
Նրան ձեռքով նա փայփայեց, անվամբ կոչեց ու խոսք ասաց.
«Ճիշտ որ դու խիստ խորամանկ ես, հնարագետ և իմաստուն,
Որ այդպիսի լուրջ ու զգաստ և խորիմաց միտք հղացար։
Թող իմանան, իբրև վկա, երկիրը այս, երկինքը լայն
Եվ Ստիքսի ջրերը հորդ, որոնք հոսում են գետնի տակ (այս է իրոք
Երանավետ աստվածների երդումը մեծ և ահավոր),
Երդվում եմ արդ, որ ես քո դեմ չեմ հորինում ոչ մի աղետ, ոչ մի դավանք,
Այլ քեզ իրոք այն եմ միայն խորհուրդ տալիս, որն իմ ազնիվ համոզմունքն է.
Այդպես ինքս կվարվեի, եթե իրավ թո վիճակում ես լինեի։
190Չէ՞ որ ես էլ և՛ կամք ունեմ, և՛ սուրբ ձգտում արդարության,
Նաև սիրտս այս կրծթի տակ երկաթից չէ, այլ վառվում է կարեկցությամբ»։
Այդ ասելով՝ քայլեց, գնաց պերճ դիցուհին աստվածների
Եվ հետևեց աստվածուհուն Ոդիսևսը բազմաչարչար։
Երկուսով էլ խոր քարանձավ նրանք մտան. քաջն հողածին և դիցուհին։
Բազմեց այնտեղ նա բազմոցին, որից դես նոր Արգոսասպանը վեր կացավ.
Հավերժահարսն իսկույն դրեց նրա առաջ ամեն տեսակ կերակուրներ՝
Ե՛վ խմիչքներ, և՛ ուտելիք, որ ուտում են միայն մարդիկ մահկանացու։
Ինքն էլ ապա բազմեց ուղիղ աստվածակերպ Ոդիսևսին դեմ-հանդիման,
Իսկ նաժիշտները դիցուհուն մատուցեցին քաղցր նեկտար և ամբրոսիա։
200Այդպես նրանք ձեռք մեկնեցին պատրաստ դրված ուտեստներին.
Երբ հագեցան կերուխումով նրանք այդպես և լիուլի,
Նախ և առաջ իր խոսքն ասաց պերճ դիցուհին աստվածների.
«Դյուցասնունդ Լաերտածին, ո՛վ Ոդիսևս բազմահնար
Ուրեմն դու մտադիր ես գնալ, հասնել քո օջախը բարձրակտուր
Եվ սիրելի քո հայրենիք։ Բարո՜վ գնաս, հաջողություն քեզ կմաղթեմ։
Բայց եթե դու իմանայիր՝ որքա՜ն տանջանք և դառն աղետ
Դեռ վիճակված է քեզ կրել, մինչև հասնես դու հայրենի երկիրը քո,
Իրավ, ինձ մոտ կմնայիր և կապրեիր ինձ հետ այստեղ, իմ հարկի տակ.
Ու դու անմահ կլինեիր, հավերժակյաց, թեպետ ձգտում ես դեպի տուն,
210Որ կնոջդ տեսնես շուտով, որին այդպես կարոտել ես փափագատենչ։
Մինչ կարող եմ արդարացի ես պարծենալ, որ իսկապես քո կնոջից
Հասակովս կամ իմ տեսքով վատթար չեմ ես։ Եվ չի կարող
Մահկանացու կինը մրցել գեղեցկությամբ անմահների պերճանքի հետ»։
Պատասխանեց իսկույն նրան Ոդիսևսը ամենագետ.
«Ես լավ գիտեմ, որ իմաստուն Պենելոպեն, եթե նայես՝
Իր հասակով և իր տեսքով քեզնից նսեմ է առավել ու աննշան,
Իբրև թշվառ մահկանացու, սակայն չէ՞ որ անմահ ես դու։
Բայց կարոտ եմ ես իմ կնոջ, նրա վիշտն է ինձ ամեն օր տառապեցնում
Ես ուզում եմ տունս գնալ, մեծափափագ օրը տեսնել վերադարձիս։
220Իսկ եթե մեկն աստվածներից մթին ծովում ինձ պատճառի նոր արհավիրք
Կըհանդուրժեմ ես նաև այդ. բազմափորձ է սիրտս, տոկուն,
Շատ եմ կրել ես տառապանք, խոնջանք ու վիշտ ծովերի մեջ,
Նաև այնտեղ՝ պատերազմում, թող միանա ը նոր աղետն այդ ամենին»։
Այդպես ասաց։ Մինչդեռ արևը մայր մտավ, և ամենուր տիրեց խավար։
Եվ հեռացան նրանք իսկույն։ Այնտեղ՝ մի մեղմ անկյունի մեջ խոր անձավի
Սիրո քաղցր գգվանքի մեջ հրճվում էին նրանք մենակ։
Իսկ երբ ծագեց առավոտյան արշալույսը վարդամատն,
Ոդիսևսը հագավ իսկույն իր պատմուճանն ու վերարկուն։
Իսկ դիցուհին ծածկեց ծածկոցն իր նրբահյուս, գեղեցկափայլ ու շողշողուն,
230Կապեց մեջքին նա իր գոտին՝ գեղեցկակերտ ու ոսկեղեն,
Այնուհետև թաշեց գլխին պայծառ շղարշը նկարեն
Եվ սկսեց Ոդիսևսին ուղևորման նա պատրաստել։
Հանձնեց նրան նա մի տապար՝ թեթև ու մեծ, պղնձակերտ,
Երկսայրի և ձեռքի համար հարմարավույն ու գեղեցիկ,
Որը ամուր հագցըրած էր ձիթենու պինդ փայտից կոթին։
Եվ բացի այդ՝ տվեց նրան մի սրբատաշ, հղկված ուրագ.
Ապա հապճեպ ուղևորվեց դեպ հեռավոր ծայրը կղզու,
Ուր մեծամեծ ծառեր կային և՛ կաղամախ, և՛ լաստենի, և՛ երկնահաս
Եղևնիներ, բոլորը գոս ու մերկացած, լողի համար պինդ ու հարմար։
240Երբ որ նրան նա ցույց տվեց, թե որտեղ են աճում ծառեր բարձրակատար,
Իսկույն ևեթ աստվածուհի պերճ Կալիպսոն ետ դարձավ տուն։
Եվ սկսեց նա կտրատել այնտեղ ծառեր, եռաց նրա գործը արագ.
Նա քսան ծառ կտրեց այդպես, սուր կացինով սրբատաշեց շուրջանակի,
Հղկեց ապա ճարտարապես, չափեց լարով և հարթեցրեց նա համաչափ։
Իսկ Կալիպսոն՝ պերճ դիցուհին աստվածային, նորից եկավ, բերեց գչիր։
Եվ նա փորեց ու ծակծկեց գերաններն այդ, կապեց, կցեց իրարու հետ.
Պահանգներով և սեպերով պինդ հեղուսեց ու լաստանավն այդպես կերտեց։
Ինչպես վարպետն հյուսնության մեջ ճարտարագործ, չափում է լավ,
Ապա շինում լայնածավալ ու բեռնատար նավի հատակն,
250Այդպես շինեց Ոդիսևսը լաստանավն իր տարողունակ։
Տողեր տնկեց և հեղուսեց հեցուկներով ու ցանկապատ շինեց վերուստ,
Ցանկապատի վրա երկար նա բռնակներ շինեց նաև.
Տնկեց կայմը, որին կցեց առագաստի համար մի ձող։
Եվ բացի այդ՝ ղեկ պատրաստեց, որպեսզի ճիշտ ղեկավարի, ուղղություն տա,
Ճեղքերի մեջ նա խիտ առ խիտ խցկեց ճյուղերը ուռենու,
Որ պաշտպանվի նավը ջրից, հետո լցրեց նա լաստի մեջ շատ կոճղ ու ճյուղ։
Եվ Կալիպսոն՝ աստվածային պերճ դիցուհին, բերեց կտավ մի շողշողուն,
Որ առագաստ նա պատրաստի, իսկ Ոդիսևսն այդ էլ շինեց ճարտարորեն։
Կցեց դրան նա չվաններ, առագաստի պարանները սարքեց իսկույն
260Ու վերջապես լծակներով լաստը ձգեց աստվածային ծովի վրա։
Հսաավ արդեն չորրորդ օրը, և պատրաստված էր ամեն բան,
Իսկ հինգերորդ օրը նրան ճամփա դրեց պերճ Կալիպսոն աստվածային։
Նա լողացրեց նրան մաքուր, հագուստ հագցրեց անուշաբույր,
Նրա համար բերեց, դրեց մի տիկ գինի մուգ-կարմրագույն
Ու մեծագույն մի տկով ջուր։ Դրեց նաև նա ընտրովի մի պարկ պաշար.
Բազմաբազում քաղցրեղեններ ու տենչալի շատ ուտեստներ։
Նա առաքեց այնուհետև բարենպաստ ուղեկից հողմ,
Որի համար Ոդիսևսը ուրախացավ և առագաստն իսկույն պարզեց։
Նստեց ապա նա ղեկի մոտ, ղեկը շարժեց, ղեկավարեց վարպետորեն,
270Եվ այնուհետ քունը նրա աչքերն այլևս չփակեց։
Նա նայում էր Բույլքին անդուլ և անագան միշտ մայր մտնող
Եզնարածին, այլև Արջին, որը նաև կոչվում է Սայլ,
Որ միևնույն տեղն է շարժվում և անդադար հետևում է Օրիոնին
Ու երբևէ Օվկիանոսի ջրերի մեջ չի ընկղմվում։
Կալիպսոն էր, աստվածային պերճ դիցուհին, տվել պատվերն այդ նախօրոք,
Որ աստղերն այդ իր ձախ թե ում միշտ ունենա նա ծովի մեջ նավարկելիս։
Տասնևյոթ օր նա շարունակ իր ուղին էր անցնում ծովով,
Տասնութերորդ օրը արդեն երևացին փեակների
Երկրի լեռներն ստվերամած, որ նավորդին մոտ էին շատ.
280Դրանք մթին այդ ծովի մեջ նման էին մի մարտական մեծ վահանի։
Այնժամ երկրից եթովպացոց ետ էր գալիս երկրասասանն իշխանազոր.
Երբ լեռներից սոլիմների տեսավ հանկարծ, որ Ոդիսևսն է ծովն անցնում,
Ահեղորեն նա զայրացավ, սիրտը լցվեց վրդովմունքով։
Թափահարեց նա գլուխն իր, ապա խոսեց և իր հոգուն այս խոսքն ասաց.
«Ավա՜ղ, միթե աստվածները, երբ ես հեռու երկրում էի եթովպական,
Ոդիսևսի բախտը այլ կերպ են որոշել։ Ահավասիկ հասնում է նա
Փեակների երկիրն արդեն, որտեղ նրան վիճակված է վերջ ի վերջո
Խույս տալ ցանցից իր բազմաղետ տանջանքների, որ կրում է նա հանապազ։
Բայց դեռ, կարծեմ, շատ տառապանք պիտի կրի, մինչև որ կուշտ նա հագենա»։
290Այդպես ասաց և հավաքեց նա ամպերը։ Եռաժանին իր ձեռքն առավ,
Փոթորկեց ծովն ու բորբոքեց, շունչը բոլոր մրրիկների.
Թուխպ ամպերը խիտ ծածկեցին երկիրն ու ծովն ամենուրեք,
Իսկ երկնքից գիշերն իջավ, խիստ հուզվեցին հուժկու Եվրոսն ու Նոտոսը,
Այլև Զեփյուռն արագաշունչ ու Բորեասն եթերածին,
Որոնք Ուժգին անդ նետեցին վիթխարի ու բուռն ալիքներ։
Եվ թուլացան սիրելի սիրտն ու ծնկները Ոդիսևսի։
Նա վրդովվեց ու իր հոգուն քաջակորով՝ այս խոսքն ասաց.
«Ավա՜ղ, որքան դժբախտ եմ ես։ Ի՞նչ կլինի վերջն իմ արդյոք։
Ոհ, երևի ճիշտ գուշակեց աստվածուհին իմ ապագան.
300Չէ՞ որ սաաց, որ ծովի մեջ, նախքան հասնեմ իմ հայրենի երկիրր ես,
Պիտի կրեմ շատ աղետներ։ Եվ այժմ ահա կատարվում է ամենը այդ։
Տե՜ս, որպիսի՜ խիտ ամպերով Զևսը պատեց անծայրածիր երկինքն ամբողջ.
Բորբոքել է ծովը հուժկու, շուրջը շաչում են մրրիկները բազմազան՝
Լի հուզմունքով փոթորկալից, և այժմ արդեն անխուսափ է կորուստը իմ։
Ա՜խ, եռակի, քառապատիկ երջանիկ են դանայացիք, որոնք ընկան,
Կործանվեցին լայն Տրոյայում, Ատրիդներին հավատարիմ։
Լավ չէ՞ր լինի, որ նաև ես կործանվեի ժանտ օրհասով
Հենց այն օրը, երբ բազմամբոխ տրոյացիք Պելևսյանի դիակի մոտ
Թափում էին գլխիս անվերջ բյուր-բյուրավոր սուր նիզակներ։
310Եվ այդ դեպքում ինձ մեծ պատվով կը թաղեին, ես վեհ փառքի կը հասնեի
Աքեյանց մեջ, մինչ այժմ պետք է ես մահանամ մահով թշվառ և անարժան»։
Այդ ասելիս՝ նրա վրա վերուստ ընկավ մի ահռելի, հուժկու ալիք
Եվ գալարեց, պտույտ տվեց լաստանավը ահագնակի։
Իսկ Ոդիսևսն, ղեկն իր ձեռքից բաց թողնելով, ցած տապալվեց
Եվ ծովն ընկավ լաստից պոկվեց։ Մինչ հողմերի բռընկումը ահեղաշունչ,
Հանց ամենուր՝ գոռ շառաչող հուժկու մրրիկ, զարկեց, կոտրեց կայմն մեջտեղից.
Առագաստը և նրա ձողն հուժկու թափով ծով նետվեցին ու սլացան
Ալիքների արշավի մեջ, Ոդիսևսին՝ կոհակները դեռ պահեցին
Ջրերի տակ. չկարեցավ նա փրփրալից ալյաց ճնշումն հաղթահարել,
320Ծանրացած էր նա հագուստով, որ Կալիպսոն հագցրեց նրան արժանապես.
Բայց ի վերջո նա դուրս եկավ, բերնից թափվում էր ջուրն աղի,
Որն հոսում էր նաև նրա գլխից, բոլոր գիսակներից։
Չը մոռացավ նա լաստը իր, թեպետ արդեն հոգնած էր խիստ։
Նա, ալիքները ճեղքելով, ուղղվեց դեպի այն ու բռնեց
Եվ, փրկվելով օրհասական իր վիճակից, նստեց լաստին։
Հուժկու ալյաց հորձանքի մեջ լաստը նետվում էր աջ ու ձախ,
Հանց աշունքին ժանտ Բորեասն է քշում փշերը դաշտի մեջ,
Որոնք, թվով անհաշվելի, հողմի առաջ միանում են, կցվում իրար,
Այդպես ծովում հողմերն, աստ-անդ հար նետելով, քշում էին լաստը նրա։
330Մերթ Նոտոսն էր այն նետում դեպ Բորեասը, որ սա քշի,
Մերթ էլ՝ Եվրոսն էր այն ձգում դեպի Զեփյուռն, որ հալածի նա անխնա։
Բայց Կադմոսի դստրիկն՝ Ինոն, քաջահասակ Լևկոթեեն, տեսավ նրան.
Մահկանացու էր նա առաջ և մարդաձայն, սակայն հիմա
Նա ծովային աստվածուհու վեհ փառքին էր արժանացել։
Գթաց նա հեգ Ոդիսևսին, որ տաոապում էր մեծապես.
Նմանվելով ճայի՝ իսկույն նա դուրս եկավ հորձանքներից,
Ամուր նստեց լաստանավին, ապա ասաց Ոդիսևսին.
«Ո՛հ, դու դժբախտ, ինչո՞ւ արդյոք Պոսիդոնը երկրասասան
Քո դեմ այդպես զայրացած է ու տեղում է նա քո գլխին բյուր աղետներ։
340Սակայն նա քեզ չի կործանի, թեպետև խիստ փափագ ունի.
Դու ինձ լսիր, վարվիր այսպես, քանզի, կարծեմ, դու պանդույր չես։
Հանիր շորդ և դեն ձգիր, իսկ լաստը այս թող հողմերի քմայքներին
Ու ձեոքերովդ լող տուր այժմ և փրկությունը որոնիր
Անդ, երկրի մեջ փեակների, քանզի այնտեղ է վիճակված քեզ ապաստան։
Վերցրո՛ւ անեղծ, աստվածատուր այս քողը և կրծքիդ փռիր,
Եվ դու բնավ այսուհետև չես վախենա կործանումից։
Իսկ երբ լող տաս դու ձեռքերով և ցամաքին հասնես շուտով,
Քողն արձակիր և այն իսկույն ծովը նետիր դու մթագույն,
Սակայն ափից հեռու ձգիր և ցամաքով երկրի ներսը արագ գնա»։
350Այդպես ասաց աստվածուհին և քողն հանձնեց իսկույն նրան,
Իսկ ինքն ապա, ճայի նման, սուզվեց նորից խորքն ալեկոծ,
Մթին ծովի, և մթագույն ալիքն իսկույն ծածկեց նրան։
Ու մտածեց բազմաչարչար Ոդիսևսը աստվածակերպ,
Մտահոգված՝ նա հւսոաչեց և քաջ սրտին այս խոսքն ասաց.
«Վա՜յ ինձ, վա՜յ ինձ։ Ոհ, միգուցե մեկն ու մեկը աստվածներից իմ դեմ հիմա
Նոր նենգություն է հորինում պսւտվիրելով, որ լաստանավը ես թողնեմ։
Սակայն ես այդ չեմ կատարի, զի տեսնում եմ՝ հեռու է դեռ ցամաքն ինձնից,
Ուր ինձ համար, ինչպես ասաց, նոր ապաստան է վիճակված։
Լավ չի՞ լինի, վարվեմ այսպես.— և առավել բարվոք է դա այժմ ինձ թվում,
360Քանի որ այժմ գերանները պահանգներով դեռ հեղուսված, կցված են պինդ,
Ես կը մնամ լաստիս վրա և կը կրեմ, կը հանդուրժեմ այժմ ամեն ինչ։
Իսկ երբ արդեն լաստանավն իմ աստ խորտակվի ալիքներում այս ահավոր,
Ծով կնետվեմ ու լող կտամ, ուրիշ հնար քաջահարմար այստեղ չկա»։
Մինչ նա այդպես միտք էր անում ինքն իր սրտում և իր հոգում,
Պոսիդոնը երկրատատան հուզեց, շարժեց մի ահռելի, մեծ ու հզոր,
Կարծես ուղիղ նրա գլխին վերուստ կախված, հուժկու ալիք.
Ոդիսևսի լաստին զարկեց։ Ինչպես հողմի շունչն ամեհի
Քշում է գոս կույտը հարդի և այն նետում է ցիրուցան,
Այդպես ահա բարդեց, ցրեց նա գերաններն երկար լաստի։
370Իսկ Ոդիսևսն գերաններից մեկը բռնեց ու ցատկելով վրան նստեց,
Ինչպես հեծնում են նժույգ ձին. հանեց հագուստն, որը տվել էր Կալիպսոն,
Ու ծով ձգեց։ Ապա հապճեպ նա իր կրծքին կապեց քողը կախարդական,
Պարզեց ձեռքերն իր լայնորեն ու ծով նետվեց գլուխն ի վար՝
Փափագելով լող տալ այդպես։ Տեսավ նրան երկրասասանն իշխանազոր,
Շարժեց գլուխն և ինքն իր մեջ ու իր սրտին այսպես ասաց.
«Այդպես ահա, բյուր տառապանք հանդուրժելով, շրջիր ծովում դու չարագույժ,
Մինչև որ գաս դեպի ցամաք, հասնես մարդկանց դյուցասնունդ.
Բայց և այնժամ, համոզված եմ, չես տրտնջա, որ տառապանքն էր քո նվազ»։
Ասաց այդպես ու մտրակեց գեղեցկաբաշ նա ձիերին,
380Գնաց հասավ իսկույն Եգե, ուր ազնվաշուք ապարանքն էր նրա կանգնած։
Մինչ Աթենասն՝ դուստրը Զևսի, այլ բան մտքում իր մտածեց.
Արգելեց նա շունչն հողմերի, ուղիները փակեց նրանց,
Պատվեր տվեց, որ դադարեն բոլորն իսկույն և քուն մտնեն մեղմ ու հանգիստ։
Հուզվեց միայն Բորեասը, որ վերացնի ալիքներն այն,
Որպեսզի գեթ դյուցասնունդ Ոդիսևսը գնա, հասնի
Փեակներին անդ թիասեր և խուսափի այդ մահացու իր վիճակից։
Բայց նա այդպես՝ երկու գիշեր ու երկու օր տարուբերվեց հորդ ալյաց մեջ,
Ինքն իր սրտում և նախապես լավ զգալով իր անխուսափ կորուստն այնտեղ։
Իսկ երբ երրորդ օրն ստեղծեց Արշալույսը գեղագանգուր,
390Սաստկաշունչ հողմը դադարեց, շուրջը տիրեց հանդարտություն,
Խաղաղ ծովն էր Ոդիսևսի դիմաց փռված։ Նա, ալիքով առաջ նետված,
Քաջահայաց նայեց շուրջն իր և նկատեց ցամաքն այնտեղ։
Ինչպես հաճախ որդոց համար ցնծավետ է ու բերկրալի կյանքն իրենց հոր,
Որը, պառկած հիվանդագին, երկարատև տանջանքի մեջ,
Հար տառապում Լր սաստկապես, քանզի դևն էր տկարության մատնել նրան,
Բայց փրկել են աստվածները նրան մահից՝ բերկրանք տալով նրա որդոց,
Այդպես ահա Ոդիսևսին հույժ բերկրալի թվաց երկիրն ու անտառը,
Եվ նա ուժգին լող էր տալիս, որ գեթ շուտով ոտքն իր դընի հողի վրա։
Երբ նա արդեն այնքան մոտ էր, որքան կքրող է ձայնն հքսնել,
400Լսեց հանկարծ գոռ թնդյունը ժայոը թակող ալիքների։
Մինչ վիթխարի, մեծ ալիքները կատաղի զարկվում էին չոր ցամաքին
Ու մըռնչում ահագնակի, և ամեն ինչ ծովափրփուրն էր պատել անդ։
Շուրջը չկար նավակայան և ծովախորշ կամ նավերին մի ապաստան։
Ժայռերն էին ցցված ծովում և ծովածեծ, ապառաժուտ, քարափ միայն,
Ուստի իսկույն Ոդիսևսի սիրտն ու ծնկները թուլացան,
Եվ վշտացած այս խոսքն ասաց նա իր սրտին քաջախիզախ.
«Ավա՜ղ, Զևսը թույլ տվեց ինձ տեսնել երկիրն անակնկալ,
Անդունդները ես լող տվի, գոռ ալիքները ճեղքելով՝ այստեղ հասա,
Սակայն չկա ճերմակ ծովից դուրս ելնելու ոչ մի հնար.
410Դեմս կանգնած են սեպեզր լեռնաժայռեր, շուրջն՝ ալիքներն, հոխորտալով,
Աղմըկում են մեծամռունչ ու մոլեգին, վերուստ կախված են ուղղաբերձ
Ապառաժներն անմատչելի, ծովն է այստեղ հուզված ու խոր.
Անհնար է երկու ոտքով կանգնել ամուր և խուսափել ժանտ աղետից։
Եթե փորձեմ ես դուրս ցատկել, հուժկու ալիքն ինձ կարող է բռնել իսկույն
Եվ խիստ նետել այս ժայռերին, և կլինի փորձն իմ նանիր։
Եթե այլուր լող տամ ափին այս զուգահեռ, որ գտնեմ գեթ
Հեշտ զառիվայր, որևէ ծերպ, նավակայան,
Սարսափում եմ. ո՛հ, միգուցե մորիկը ինձ, հեծեծման մեջ այս չարաղետ,
Վերցնի, ապա քշի, տանի դեպ հեռուները ձկնավետ այս մուգ ծովի։
420Կամ միգուցե մի ոմն աստված անդ մի հրեշ ծովից հանկարծ իմ դեմ հանի,
Որպիսիներն այստեղ իրոք շատ է սնում Ամփիտրիտեն փառապսակ,
Քանզի գիտեմ, իմ դեմ սաստիկ զայրացած է Պոսիդոնը երկրասասան»։
Երբ որ այդպես միտք էր անում նա իր սրտում և հոգու մեջ,
Հուժկու ալիքն հանկարծ նրան բռնեց, նետեց դեպ լեռնաժայռը ափունքի։
Մաշկն իր մարմնի պիտ պլոկեը և ոսկրերն էլ ջարդուփշուր պիտի աներ,
Եթե նրան աստվածուհի վեհ Աթենասն այսպիսի միտք չներշնչեր.
Նա շուտափույթ, երկու ձեռքով, ժայռը բռնեց և, հեծնելով,
Նրա լանջին կախված մնաց, իսկ ժանտ ալիքը ետ քաշվեց,
Եվ նա մահից իր խուսափեց։ Սակայն ալիքն, ետ քաշվելով, նորից թնդաց,
430Վրա տվեց, նրան զարկեց, ժայռից պոկեց ու դեպ ծովի խորքը տարավ։
Այնպես, ինչպես բազմոտանուն, եթե նրան իր խոռոչից դուրս են բերում,
Կպչում են պինդ և խիտառխիտ բազմաբազում ավազիկներ,
Այդպես նրա հաղթ ձեռքերի պոկված մաշկը կտոր-կտոր
Կպած մնաց ժայռի լանջին, իսկ ալիքը ծածկեց նրան ամբողջովին։
Եվ Ոդիսևսը տարաբախտ, ճակատագրին իր հակառակ, պիտ կործանվեր,
Եթե նըան քաջահնար խորհուրդ չը տար պայծառաչյա վեհ Աթենասն։
Դուրս լող տալով ալիքներից, որոնք թակում էին ափունքը ցամաքի,
Նա լողալով շարժվեց հեռուն՝ աչքն իր ուղղած դեպի երկիրն, որ գեթ մի կերպ
Տեսնի այնտեղ հեշտ մատչելի մի զառիվեր, նավակայան։
440Երբ, լող տալով, եկավ, հասավ նա բերանին գեղեցկահոս վարար գետի,
Նրա աչքիս անդ երևաց հարմարագույն և հարթ մի տեղ,
Փափուկ մի ափ, որն ազատ էր քարից, ժայռից, պաշտպանված էր ժանտ հողմերից։
Նա հասկացավ, որ ծովավեժ մի գետ է դա, և աղոթեց նա սրտագին.
«Լսի՛ր ինձ, տեր, ով որ լինես, դիմում եմ քեզ աղերսանքով.
Խուսափել եմ այսպես ահա ծովից հուժկու և զայրույթից Պոսիդոնի։
Զէ՞ որ անմահ աստվածների վեհ խնամքին արժանի են նաև նրանք,
Որ գալիս են իբրև դժբախտ թափառական, ինչպես ես եմ, ահավասիկ,
Եկել եմ ժանտ թափառումից։ Ընկած եմ, արդ, քո հորձանքին ու ծնկներին։
Խղճա ինձ, տեր, քանզի ես քեզ աղոթում եմ հանց արժանի մի խնդրարկու»։
450Ասաց այդպես։ Եվ նույնհետայն գետ-աստվածը դադար տվեց հորդ հոսանքին,
Զսպեց, սանձեց ալիքներն իր։ Ստեղծելով շուրջը նրա հանդարտություն՝
Նրան փրկեց իր հունի մեջ։ Բայց թուլացել էին նրա ծնկներն արդեն
Ու ձեռքերը, ալիքների դեմ կռվելուց սիրտն էր արդեն սաստիկ տկար։
Ուռեց նրա մարմինն ամբողջ. ջուրն էր հոսում նրա քթից և բերանից։
Անշնչացած, անխոս և լուռ՝ պառկեց այնտեղ նա ուժասպառ,
Եվ տիրեցին նրան այդպես անհուն խոնջանքն ու թուլությունն։
Բայց երբ հետո նա շունչ քաշեց, ուշքի եկավ, միտքն արթնացավ իր հոգու մեջ,
Իսկույն ևեթ աստվածուհու կախարդական քողն արձակեց
Եվ այն հապճեպ նետեց գետի հորձանքի մեջ այն ծովավեժ.
460Քողը սահեց ալիքների մեջքի վրա։ Աստվածուհի Ինոն այնտեղ
Այն ընդունեց սիրանվեր իր ձեռքերով։ Իսկ նա, գետից հեռանալով,
Չոքեց դալար շամբուտի մեջ և համբուրեց երկիրն ու հողը կենարար։
Ապա հուզվեց և խոսք ասաց նա իր սրտին քաջախիզախ.
«Վա՜յ ինձ, ավա՜ղ, ինչե՞ր պիտի դեռ ես կրեմ, ի՞նչ կլինի վերջն իմ արդյոք.
Եթե այստեղ, այս գետի մոտ, ես անցկացնեմ գիշերը այս ծանրաթախիծ.
Եղյամը վատ, վնասարար և ցողը ցուրտ կարող են ինձ
Աստ կործանել. իսկ ես չէ՞ որ առանց այդ էլ ուժասպառ եմ արդեն հիմա։
Մինչ ցրտաշունչ հողմն է. փչում առավոտյան այս հորդ գետից։
Սակայն եթե վեր բարձրանամ ես բլուրն այս և անտառում ստվերամած,
470Տերևախիտ ճյուղերի մեջ անդ քուն մտնեմ, եթե այդպես ինձ խստագին
Խոնջանքն ու ցուրտն հաղթահարեն, ու ես սուզվեմ քաղցրանուշիկ խոր քնի մեջ,
Երկյուղում եմ. ո՛հ միգուցե գազաններին դառնամ ավար ու կերակուր»։
Նրան, այդպես միտք անելիս, հանկարծ թվաց, որ լավագույնը վերջինն է։
Ուստի գնաց նա անտառը, որ թեքված էր դեպի գետն այն.
Նա սողալով տակը մտավ մի ճյուղավոր ու խիտ թփի,
Որն աճում էր մեծ ցողունից, մի ճյուղն ազնիվ ձիթենի էր, մյուսը, սակայն,
Վայրենի էր։ խորքր դրանց չէր թափանցում քամիների շունչը խոնավ,
Եվ չէր հասնում դրանց բնավ վառ ճառագայթը արևի։
Անձրևն անգամ դեռ չէր անցել դրանց ներսը, չափազանց խիտ էին դրանք.
480Թփերն աճում էին կցված ու միասին։ Դրանց տակ մտավ Ոդիսևսը։
Իր հաղթ ձեռքով նա տերևներ անդ հավաքեց և անկողին սարքեց իսկույն,
Քանզի կային բյուրաբազում շատ տերևներ անդ կուտակված,
Որոնցով լավ պատսպարվել կարող էին նույնիսկ երկու կամ երեք մարդ,
Երբ եղանակը վատ լիներ, երբ թնդային փոթորիկներ։
Տեսնելով այդ՝ բազմաչարչար, աստվածակերպ Ոդիսևսը խնդաց հոգով,
Պառկեց իսկույն և իր վրա տերևների կույտը ցանեց.
Այնպես, ինչպես դաշտում հեռու, որտեղ չկա ո՛չ հարևանւ և ո՛չ մի մարդ,
Իր խանձողն է մոծիրի մեջ թաքցնում, պահում հովիվն հաճախ,
Որ կրակի սաղմը մնա և այն այլուր ձեռք բերելու պետւք չլինի,
490Այդպես ծածկվեց Ոդիսևսը տերևներով։ Իսկ Աթենսան
Քունն աչքերին ցանեց նրա, որ խոնջանքից նա ազատվի,
Եվ շուտափույթ փակեց նրա արտևանունքը սիրելի։

1Այդպես քնած էր դյուցազուն Ոդիսևսը բազմաչարչար։
Հաղթահարել էին նրան քունը խորունկ և խոնջանքը։
Այդ ժամանակ Աթենասը՝ աստվածուհին պայծառաչյա,
Թռավ, գնաց դեպի քաղաքն ու երկիրը փեակների.
Սրանք առաջ, վաղ ժամանակ, ապրում էին Հիպերիայում լայնատարած,
Անդ, մերձակա կիկլոպներին, որոնք անչափ նպերտ էին ու վիսացող,
Ու միշտ նրանց՝ ճնշում էին, երբ առավել կորովալիր ու գերազանց։
Եվ դուրս հանեց փեակներին Նավսիթոոսն սատվածակերպ,
Սքերիա բերեց բնակության, որը հեռու էր մարդկանցից շահախնդիր։
10Քաղաքի շուրջը պարիսպներ նա կառուցեց, տներ շինեց բնակության,
Կանգնեց փարթամ նա տաճարներ աստվածներին և բաժանեց հողն ամենքին։
Սակայն մահվան ուժով գերված՝ վաղուց ի վեր տունն էր իջել նա Հադեսի։
Եվ իշխում էր այժմ Ալկինոոսն՝ աստվածներից իմաստությունն իր ստացած։
Արդ՝ Աթենսան՝ աստվածուհին շողշողաչյա, մեծահոգի Ոդիսևսի
Դարձի մասին հոգ տանելով, դեպի նրա ապարանքը ուղղվեց, գնաց։
Նա բարձրացավ, արագ մտավ ննջարանը գեղեցկակերտ ու նկարեն,
Ուր քնած էր աստվածատես արքայադուստրը՝ Նավսիկան,
Գեղեցկափայլ պերճ դստրիկը մեծահոգի Ալկիոոսի.
Իսկ նրա մոտ, այնտեղ դռան երկու կողմից, կանգնած էին զույգ նաժիշտներ՝
20Քարիսներից իրենց պերճանքը ստացած։ Փակված էին դռներն հղկված։
Եվ դիցուհին, հանց հողմի շունչ, արագ անցավ դեպ անկողինը աղջըկա,
Կանգնեց նրա նա սնարին, դիմեց նրան և խոսք ասաց՝
Նմանվելով ծովագնաց քաջ Դիմասի այն դստրիկին,
Որին իրոք հասակակից էր Նավսիկան, և որին նա սիրում էր շատ։
Ահա, նրա տեսքն ընդունած, Աթենասը պայծառաչյա այսպես խոսեց.
«Ինչպե՞ս է որ, ով Նավսիկա, սիրած մայրդ ծույլ է ծնել քեզ, ապաքեն,
Եվ քնած ես դու տակավին՝ անհոգ թողած քո զգեստները պերճաշուք.
Մինչդեռ արդեն մոտիկ է քո ամուսնությունն, երբ դու ինքդ պիտի զուգես
Եվ պիտ զագես նաև նրանց, որ կտանեն քեզ հարսանիք։
30Լավ զգեստներ պարկեշտ հագնող մարդն է արժան փառք ու պատվի,
Եվ ցնծում են ուրախությամբ հատը նրա և հարգո մայրն։
Արդ, եկ գնանք մենք լվացքի, հենց որ ծագի Արշալույսը ճաճանչագեղ.
Կը հետևեմ քեզ նաև ես, հանց օգնական, որ շուտափույթ գործն ավարտես։
Իսկ դու չէ՞ որ երկար, այսպես, մնալու չես կույս, ամուրի.
Եվ քեզ արդեն խնամախոս են փեակյան ամբողջ ազգի քաջազուններն,
Որոնց ցեղին պատկանում ես նույնպես և դու։ Ահավասիկ,
Առավոտ վաղ գնա, խնդրիր վսեմափայլ քո ծնող հորն, որ պատվիր ի
Կառքը լծել ջորիք արագ, որպեսզի շուտ նրա վրա բառնանք, տանենք
Պատմուճաններ, ծածկոցները փայլենազարդ և գոտիներն։
40Եվ ավելի վայելուչ է, որ դու գնաս կառքի վրա, և ոչ ոտքով ու հետիոտն,
Քանզի չէ որ լվացքի տեղն հեռու է շատ մեր քաղաքից»։
Այդ ասելով՝ պայծառաչյա Աթենասը դեպ Օլիմպոսը հեռացավ,
Ուր ասում են, աստվածների հավերժ անեղծ բնակավայրն է անսասան.
Ոչ հողմերն են տատանում այն, և ոչ անձրևն է թրջում,
Ձյունը երբեք չի ծածկում այն, երկինքն է միշտ ջինջ ու կապույտ,
Ու լցված է լուսապայծառ շաչյունն այնտեղ Արեգակի,
Եվ հրճվում են նրա վրա երանավետ աստվածները հավերժապես։
Երբ խրատեց պերճ աղջկան, անդուստ իսկույն Աթենասը թռավ, գնաց։
Ծագեց շուտով Արշալույսը գեղեցկագահ և արթնացրեց և
50Գեղեցկափայլ Նավսիկային, որ զարմացած էր երազով։
Իսկույն վազեց, տունը մտավ, որ այն պատմի ծնողներին,
Իր սիրելի հորն ու մորը։ Երկուսին էլ տան մեջ գտավ.
Նաժիշտների հետ միասին մայրը, նստած օջախի մոտ,
Ծիրանագույն մաքուր բրդից թել էր մանում։ Իսկ հայրիկին նա հանդիպեց
Դռան առջև. նա գնում էր դեպի ատյանը մեծափառ իշխանների։
Այնտեղ նրան վեհ խորհրդի կանչել էին փեակները ազնվամեծար։
Արդ, մոտեցավ նա իր հորը և խոսքն ասաց այս մեղմագին.
«Ոհ, հայրիկ ջան, չե՞ս պատվիրի, որ ինձ համար սարքավորեն
Գեղեցկանիվ կառքը բարձրիկ, պիտի տանեմ ես գետափը լվանալու
60Մեր զգեստները գեղազարդ, քանզի դրանք կեղտոտ են այժմ։
Չէ՞ որ և քեզ, իշխանազարմ մարդկանց շարքում, խորհրդի մեջ հանդես գալիս,
Վայելուչ է մարմնիդ վրա միշտ ունենալ մաքուր զգեստներ,
Եվ բացի այդ, քո տանն ունես սիրանվեր դու հինգ որդի.
Երկուսն արդեն ամուսնացած, իսկ երեքը ծաղկահասակ և ամուրի։
Չէ՞ որ նրանք ցանկանում են, պերճ, մաքրափայլ, զգեստն հագած,
Պարահանդես գնալ հաճախ։ Մինչ հոգատարն այդ գործերի ես եմ միայն»։
Ասաց այդպես, բայց ամաչեց հիշել նաև սիրատենչիկ իր հարսանիքն։
Հայրն հասկացավ, ուստի իսկույն պատասխանեց ու խոսք ասաց.
«Զավակս, քեզ չեմ խնայի ոչ ջորիներ, ոչ էլ այլ բան,
70Գնա, ինչպես կամենում ես, թող գան շուտով ստրուկները և պատրաստեն
Գեղեցկանիվ կառքը բարձրիկ, իսկ վերևից թող դնեն թափքը գեղեցիկ»։
Ասաց այդպես ու ձայն տվեց ստրուկներին, որոնք իսկույն այդ լսեցին։
Դուրս հանեցին ու սարքեցին իսկույն կառքը գեղեցկանիվ ու ջորեքաշ։
Մոտ բերեցին և ջորիներ ամրասմբակ ու լծեցի ն կաոքը փայլուն,
Իսկ Նավսիկան խորդանոցից հանեց, բերեց հագուստեղենը գերհրաշ։
Ապա բարձեց նա խնամքով կառքի վրա հղկված ու կոկ և նկարեն։
Զամբյուղի մեջ մայրը դրեց շատ այլևայլ ուտեստեղեն,
Դրեց նաև նա մսեղեն, լցրեց գինին մի այծենի նուրբ տկի մեջ։
Եվ բարձրացավ, կանգնեց ապա կառքի վրա պերճ Նավսիկան։
80Մայրը բերեց տվեց նաև օծանելիքը ոսկեկերտ մի փարչի մեջ,
Որ իր մարմինը նա օծի նաժիշտների հետ միասին։
Ու Նավսիկան իր ձեռքն առավ սիրուն մտրակն և երասանը շողշողուն
Եվ մտրակեց ջորիներին։ Թնդաց դոփյունը ոտքերի, անխոնջ ու ժիր
Ջորիները սուր սլացան, արագ տարան հագուստեղենն ու աղջըկան,
Բայց ոչ մեևակ. նրան իսկույն հետևեցին և նաժիշտները ժրաջան։
Եկան այդպես և շատ շուտով գետափն հասան գեղեցկահոս,
Ուր մշտական լվարաններ էին սարքված, որոնց տակից ջինջ ու պայծառ
Ջուրն էր հոսում առատորեն, որ կարող էր կեղտն ամենայն մաքրել իսպառ։
Այնտեղ նրանք ջորիներին հապճեպ կառքից արձակեցին
90Եվ թողեցին, որպեսզի անդ, այն հորդահոս գետի ափին,
Լավ արածեն ու վայելեն կանաչ խոտերը մեղրահամ և հյութալից։
Ապա իրենք ցած բերեցին կառքից հագուստն ու թափեցին սև ջրի մեջ.
Եվ սկսեցին, մրցակցելով իրարու հետ, կոխ տալ, քամել փոսերի մեջ։
Երբ լվացին նրանք այդպես, կեղտից ամբողջը մաքրեցին,
Շուտ փռեցին անդ շարեշար ծովի ափին, ուր մեծ հորձանքը հորդ ալյաց
Ամենից շատ դուրս էր նետում դեպի ցամաք կոպիճ, ավազ։
Այնուհետև լավ լողացան և օծվեցին պարարտ յուղով
Ու նստեցին գետի ափին այնժամ ճաշի համեղահամ.
Մինչդեռ լվացքը թողեցին, որ չորանա արևի վառ լույսերի տակ։
100Երբ կերուխումն ավարտեցին ու հագեցան, նաժիշտները և Նավսիկան,
Գլխաքողերն արձակելով, ցած ձգեցին և սկսեցին գնղակ խաղալ։
Մինչ նրանց մեջ լուսաթևիկ Նավսիկան փորձն սկսեց երկու պարի.
Եվ ճիշտ այնպես, ինչպես վսեմ Արտեմիսը, երբ ճախրում է նա, քաջաղեղ,
Բարձրակատար Էրիմանթի և Տևգետի լանջով շքեղ,
Արագավազ եղնիկների ու կինճերի բազմազվարճ որսն անելիս,
Երբ նրա շուրջ թռչկոտում են ղաշտակենցաղ հավերժահարս պերճ ղիցուհիք,
Ասպարակիր Զևսի դստերք, և Լետոյի սիրտն է թնդում բերկրանքով լի,
Քանզի նրա դստրիկն անմահ գլխով, տեսքով, գերազանց է անդ բոլորից,
Եվ հեշտ է միշտ նրան իսկույն անդ ճանաչել, թեպետ բոլորն են գեղեցիկ,
110Այդպես ահա կույսն ամուրի գեղեցկությամբ գերազանցն, էր նաժիշտներից։
Արդ, երբ նրանք պատրաստվեցին վերադառնալ և տուն գնալ,
Երբ լծեցին ջորիներին ու լվացված, պերճ զգեստը հավաքեցին,
Աթենասը՝ պայծառաչյա աստվածուհին, մի այլ, նոր գործ անդ հորինեց,
Որպեսզի շուտ Ոդիսևսը քնից զարթնի և այդ չքնքղ կույսին տեսնի,
Եվ, որպեսզի կույսն աննման նրան տանի դեպ քաղաքը փեակների։
Գնդակն ահա արքայադուստրն այնժամ ձգեց դեպի մեկն իր նաժիշտներից,
Բայց վրիպեց, և գնդակը ընկավ գետի հորձանքի մեջ.
Նրանք բարձր գոռգոռացին, և արթնացավ Ոդիսևսը աստվածակերպ։
Նա վեր կացավ և սկսեց ինքն իր սրտում խոր միտք անել.
120«Վա՜յ ինձ, ավա՜ղ։ Որտե՞ղ եմ ես. ի՞նչ հողածին մարդկանց մոտ եմ ես այժմ եկել։
Գուցե գոռոզ նպերտների մի վայր է սա կամ վայրենի և անօրեն,
Գուցե սրանք մարդիկ են հեզ և հյուրասեր, աստվածավախ և բարեգութ։
Սակայն կարծես ձայն եմ լսում, նուրբ, կանացի, քնքուշ մի ձայն աստ, մերձակա,
Ինչպես մի ճիչ չքնաղ կույսի կամ Նիմփայի, նրանք հաճախ
Գտնվում են լեռների մեջ, արտ-արոտում կամ գետերի ակունքներում,
Գուցե եկել և հասել եմ մարդկանց ուրույն բնակության։
Լավ է սակայն, որ ես ինքս փորձեմ գնալ և իմանալ հաստատապես»։
Ասաց այդպես Ոդիսևսը աստվածատես և դուրս եկավ թփի տակից։
Կարող ձեռքով թանձրաթփից նա կտրատեց տերևաշատ մի փունջ ճյուղեր,
130Որ նրանցով ծածկի մի կերպ իր մերկացած մարմնի մասերն ամոթալի։
Եվ նա գնաց, ինչպես առյուծ մի լեռնասուն, իր զորությամբ ինքնավստահ,
Որն անցնում է՝ անտեսելով անձրևը հորդ և ժանտ քամին։ Ինչպես կրակ,
Փայլատակում են աչքերն իր։ Մինչ նա, հզոր, ներս է խուժում
Ոչխարների և կովերի կամ վայրենի եղնիկների մեջ հանկարծ։
Քաղցն է դրդում շորթել ոչխարը փարախից և պարիսպը անցնել ամուր։
Այդպես ելավ Ոդիսևսը, որ մոտենա աղջիկներին գեղագանգուր,
Թեպետ մերկ էր նա ողջ մարմնով, բայց կարիքն էր դրդում նրան։
Եվ նա թվաց աղջիկներին զարհուրելի, տիղմով պատած և այլանդակ։
Ահաբեկված՝ նրանք փախան այս ու այն կողմ, դեպի ծովի ափունքը կոր,
140Եվ միմիայն դուստրը մնաց Ալկինոոսի։ Աթենասը նրա սրտին
Ներշնչեց բուռն խիզախություն և մարմինը ձերբազատեց նա երկյուղից։
Սրտապնդված՝ նա դեմառդեմ կանգնեց տեղում։ Մինչ Ոդիսևսը մտածեց.
Գրկե՞լ արդյոք գեղեցկափայլ կույսի ծունկը և աղերսել նրան այդպես,
Թե՞ խոսքերով թախանձագին, պատկառանքով պետք է դիմել՝ միայն հեռվից,
Որպեսզի գեթ նա քաղաքը ցույց տա իրեն և տա նաև հագուստեղեն։
Այդպես այնժամ միտք անելիս՝ նրան թվաց, որ բարվոք է և օգտակար
Խնդրել հեռվից, պատկառանքով, խնդրել խոսքով թախանձալի,
Քանզի եթե ծունկը գրկի, գուցե այնժամ խիստ վրդովվի կույսի հոգին։
Եվ նույնհետայն թախանձանքի խոսքով դիմեց և այս ասաց.
150«Աղաչում եմ քեզ ծնկաչոք, դիցուհի՞ ես, թե՞ երկրածին։
Եթե մեկն ես աստվածներից դու, հիրավի, որ իշխում են լայն երկնքին,
Ապա ուրեմն, ըստ քո տեսքի և հասակի, ավելի շուտ
Նման ես դու Արտեմիսին՝ Զևսի դստերն ամենազոր,
Իսկ եթե դու մահկանացու հողածին ես և ապրում ես երկրի վրա.
Եռապատիկ երջանիկ են քո հայրը քաջ և քո մայրը գերամեծար,
Եռապատիկ բախտավոր են եղբայրներդ, որոնց սիրտը, քեզ նայելիս,
Լցվում Է ջերմ ու խանդավառ մի հրճվանքով, քանզի նրանք,
Տեսնում են, թե ինչպես ես դու հրաշագեղ խմբպար մտնում։
Բայց առավել երանելի կհամարեմ ես այն մարդուն մահկանացու,
160Որը հաղթի նվերներով ուրիշներին և տուն տանի քեզ իբրև կին։
Քանզի երբեք ես չեմ տեսել աչքովս նման մահկանացու, ո՛չ կին, ո՛չ էլ
Մի տղամարդ, քեզ նայելով՝ զարմացած եմ ես չափազանց։
Եվ մի անգամ միայն տեսա ես Դելոսում, Ապոլլոնի բագինի մոտ,
Ուղիղ քեզ պես՝ վայելչակազմ, նորաբողբոջ, պերճ մի ուղեշ արմավենի։
Գործով էի այնտեղ եկել, ինձ հետ կային բազմաբազում և այլ մարդիկ.
Մինչ այղ ուղին իմ խեղճ գլխին թափեց բազում տանջանք ու վիշտ չարաբաստիկ։
Եվ ճիշտ այսպես այն ժամանակ երկար ուշքի չէի գալիս ես զարմանքից.
Ո՜հ, դժվար թե այդպիսի ծառ երբևիցե բուսել, ծագել է այս երկրից։
Այդպես և այժմ, ա՜յ կին, քեզնով ապշած եմ ես. սարսափում եմ, ահավասիկ,
170Մոտ գալ, դիպչել քո ծնկներին։ Բայց վիշտը ժանտ խորտակում է իմ հոգին։
Միայն երեկ, քսաներորդ օրն, ես ժանտ մահից խուսափեցի մթին ծովում.
Այդքան երկար, ահեղ ու գոռ հողմերի մեջ, ինձ քշում էր ալիքը ժանտ,
Անդ, Օգիգիա կղզու այս կողմ։ Եվ արդ հիմա աստվածն է ինձ նետել այստեղ,
Որպեսզի նոր ժանտ աղետներ ես հանդուրժեմ, քանզի բնավ չեմ կարծում ես,
Որ վերացան դրանք արդեն, այլ աստվածներն ինձ կը բերեն դեռ շատ աղետ։
Իշխանուհիդ, խղճա դու ինձ։ Բյուրաբազում աղետ, փորձանք հանդուրժած,
Քեզ եմ դիմում ես առաջին անգամ, ահա։ Անծանոթ եմ, չեմ ճանաչում
Աստ ոչ ոքի և չգիտեմ, ո՞վ է իշխողն այս աշխարհի, այս քաղաքի։
Ցույց տուր ուղին դեպի քաղաք, ձորձ շնորհիր, որ մարմինս ծածկեմ միայն,
180Եթե ունես կամ վերցրել ես, այստեղ գալով, գեթ մի կապոց։
Թող շնորհեն քեզ աստվածներն, ինչ որ սրտանց դու ցանկանաս.
Պերտ տուն ու տեղ և ամուսին ու նրա հետ համերաշխ կյանքը անպակաս։
Եվ արդարև՝ չկա ոչինչ ավելի լավ, ազնվագույն ու պանծալի,
Քան այն, երբ միշտ մարդ ու կինն են համաբարո և սիրով լի մեկ հարկի տակ՝
Ի բերկրություն բարեկամի և ի հեճուկս նախանձաբեկ չար թշնսւմու։
Մինչ ամենից ավելի լավ նրանք իրենք են գիտակցում բախտն այդպիսի»։
Եվ Նավսիկան լուսաթևիկ պատասխանեց ու խոսք ասաց.
«Օտարական, դու լիրբ մարդու կամ հիմարի չես նմանվում ամենևին.
Օլիմպացի Զևսն է սակայն բախտ ու բարիք բաշխում մարդկանց,
190Ինչպես ինքն է դա կամենում, թե՛ վատթարին և թե՛ լավին։
Եվ քեզ, հարկավ, տրված է այդ, ու պետք է այդ համբերատար դու հանդուրժես։
Եվ քանի որ դու եկել ես այժմ այս երկիրն ու այս քաղաքն,
Էլ դա կարիք չես ունենա ոչ հագուստի, ոչ էլ նաև մի այլ բանի,
Որ վայել է տալ մեզ դիմող աղերսարկու մարդկանց թշվառ։
Քաղաքը քեզ ես ցույց կըտամ և կնշեմ նաև անունը այս ազգի.
Փեակներն են այս քաղաքի և այս երկրի տերը իշխող։
Ահավասիկ՝ դստրիկն եմ ես մեծահոգի Ալկինոոսի,
Որ իր ձեռքին պահում է այժմ փեակների իշխանությունն ու զորությունն»։
Այդպես ասաց, ապա կանչեց նաժիշտներին գեղագանգուր.
200«Շո՛ւտ կանգ առեք. ո՞ւր եք փախչում, մարդ տեսնելիս, աղախիննե՛ր.
Արդ, իսկապես դուք չեք ասի, որ մարդ է սա մի չարակամ կամ թշնամի։
Զկա բնավ և չի ծնվել այս աշխարհում այնպիսի մարդ,
Որն երկիրն այս փեակների իր հետ բերի չար թշնամանք,
Քանզի մենք միշտ անմահներին հաճելի ենք չափազանց.
Եվ բացի այդ՝ մենք ապրում ենք շատ-շատ հեռու, երկրի ծայրին,
Ծովերի մեջ կորովագոչ, և ոչ մի մարդ չի գալիս մեզ այցելության։
Իսկ նա, որ այժմ եկել է, արդ, մի ուղևոր, դժբախտ շրջիկ է միմիայն,
Որին պետք է լավ ընդունել ու խնամել, քանզի Զևսից են միշտ գալիս
Մուրիկներն ու նժդեհները. դա աննշան, բայց թանկ տուրք է։
210Ուստի շուտով, ո՜վ նաժիշտներ, ուտեստ տվեք, նաև խմիչք
Եվ օգնեցեք, որ գետի մեջ. հողմի շնչից պատսպարված, նա լողանա»։
Ասաց այդպես։ Ծառաները, իսկույն միմյանց հորդորելով,
Անդ կանգ առան, Ոդիսևսին նստեցըրին մի գողտրիկ տեղ,
Հանց պատվիրեց մեծահոգի Ալկինոոսի չքնաղ դստրիկը՝ Նավսիկան,
Եվ դրեցին նրա կողքին հագուստեղեն, մի պատմուճան և մի ծածկոց։
Տվին նաև օծանելիք՝ նրբափայլ յուղ ոսկեպաճույճ մի գավի մեջ
Եվ ցանկացան օգնել նրան, որ լողանա նա գետի մեջ գեղեցկահոս։
Մինչ Ոդիսևսն աստվածակերպ այս խոսքն ասաց նաժիշտներին.
«Հեռու կանգնեք, մի կողմ, այնտեղ, կույս աղջիկներ, մինչև ինքս
220Փրփուրն ու տիղմն իմ ուսերից լավ լվանամ և յուղ քսեմ ես իմ մարմնին,
Քանզի մաշկս վաղուց ի վեր օծանելիք ու նրբարար յուղ չի տեսել։
Ես ձեր առաջ չեմ լողանա, ամոթալի է ինձ համար
Գեղագանգուր կույսերի դեմ մերկ մարմինովս երևալ»։
Ասաց այդպես։ Եվ հեռացան նրանք իսկույն ու պատմեցին չքնաղ կույսին։
Մինչ Ոդիսևսն աստվածակերպ հորդ գետի մեջ լվաց, մաքրեց տիղմն ու կեղտը,
Որ խիտառխիտ ծածկել էին մեջքը նրա, նաև ուսերը լայնալիր։
Սրբեց ապա նա իր գլխից խիտ փրփուրը հավերժագոչ մթին ծովի։
Երբ որ լվաց ու մարմինն իր պարարտ և նուրբ յուղով օծեց,
Հագավ իսկույն նա զգեստն այն, որ տվել Էր կույսն անբասիր։
230Իսկ Աթենասը Զևսածին դարձրեց նրան էլ առավել քաջահասակ,
Տեսքը շքեղ, վայելչակազմ, պատեց գլուխը խիտառխիտ
Գանգուրներով, որոնք գույնով հիակինթի էին նման։
Հանց դրվագում է արծաթն իր ոսկեջրով հմուտ վարպետն,
Որ իր արվեստն ստացել է Աթենասից, Հեփեստոսից,
Եվ կերտում Է այդպես հաճախ նա գերհրաշ ու նկարեն շատ-շատ գործեր,
Այդպես և նա նրա գլուխն և ուսերը նոր պերճանքով պատեց իսկույն։
Անցավ ապա Ոդիսևսը դեպի ծովափն ու նստեց անդ՝
Շողշողալով իր պանծալի նոր պերճությամբ։ Նայեց նրան կույսն ակնապիշ.
Նա, հիացած, այս խոսքն ասաց նաժիշտներին գանգուրագեղ.
240«Ինձ լսեցեք, լուսաթևիկ կույս աղջիկներ, ահա թե ինչ կասեմ ես ձեզ.
Օլիմպակյաց աստվածների կամքին բնավ հակառակ չէ, որ քաջը այս
Այստեղ եկավ, աստվածատես փեակների երկիրը մեր.
Թեպետ առաջ նա ինձ թվաց իբր աննշան, այլանդակ մարդ,
Սակայն հիմա նա նման է անմահներին, որ իշխողն են լայն երկնքի։
Ո՞ւր էր թե ես ունենայի մի այսպիսի վեհ ամուսին,
Որ ցանկանար ընդմիշտ մնալ ու բնակվել այս երկրի մեջ,
Ուստի շուտով, ով նաժիշտներ, կեր ու խմիչք բերեք, տվեք այս եկվորին»։
Ասաց այդպես։ Նրանք սիրով այդ լսեցին ու արեցին,
Ոդիսևսի դեմ շուտափույթ բերին, դրին խմիչք ուտեստ։
250Ագահությամբ կերավ, խմեց աստվածակերպ Ոդիսևսը բազմաչարչար.
Քանզի չէ՞ որ անսնունդ էր. նա ուտեստի վաղուց ի վեր ձեռք չէր տվել։
Միչդեռ այնժամ լուսածղի պերճ Նավսիկան մի ուրիշ միտք անդ հղացավ.
Հագուստեղենն արագ ծալեց ու պերճանիվ կառքի վրա տեղավորեց,
Լծեց ջորիքն ամրասմբակ, թռավ, կանգնեց կառքի վրա նա քաջապես,
Ոդիսևսին, մոտ կանչելով, այսպես դիմեց ու խոսք ասաց.
«Վե՛ր կաց, կանգնիր, օտարական։ Հիմա պիտի քաղաք գնաս։ Քեզ կուղեկցեմ
Եվ խորիմաց հորըս տունը քեզ ցույց կտամ։ Իսկ դու, կարծեմ անդ կտեսնես
Ավագանի ու մեծամեծ փեակներին, որքան որ կան նրանք այնտեղ։
Սակայն այսպես պիտի վարվես, քանզի, գիտեմ, անհասկացող, անգետ մարդ չես։
260Քանի ուղիղ պիտի գնանք մենք դաշտերով և արտերով մարդապատկան,
Նաժիշտների հետ միասին դու հետևիր ջորիներին
Եվ այս կառքին գեղեցկանիվ, իսկ ճանապարհն ես ցույց կտամ։
Այնուհետև կմոտենանք մենք քաղաքին, շրջապատված է այն բարձր
Պարիսպներով։ Երկու կողմից կա գեղաշուք նավակայան, իսկ այնտեղից
Ձգված Է նեղ մի ճանապարհ։ Երկու եզրին այդ նեղանցուկ ճանապարհի
Կանգնած են միշտ կոր նավերը մեր ծովանցիկ, և ամեն մեկը նրանցից
Իր առանձին կայանն ունի։ Անդ կա նաև, Պոսիդոնի տաճարի մոտ,
Մի ընդարձակ հրապարակ, շուրջը որի կան շատ քարեր հողին խրված։
Եվ այնտեղ էլ պատրաստվում է սև նավերի սարքը ամբողջ.
270Առագաստներ, պինդ կառաններ ու կոկ, հղկված նավաթիեր։
Քանզի բնավ փեակներին չեն գրավում ոչ աղեղը և ոչ կապարճն,
Այլ միմիայն նավապատկան կայմն ու թիերն և կոր նավերը համաչափ,
Որոնց վրա նրանք գիտեն ուրախությամբ ճերմակ ծովը ճեղքել-անցնել։
Բայց ուզում եմ ես խուսափել անմիտ ճոշից. թող որ բնավ իմ հետևից
Վատ խոսք չասեն, ծաղրանք չանեն։ Մեր ազգի մեջ շատ կա լկտի ու վիսացող.
Թերևս այնտեղ մեզ հանդիպող լկտիներից մեկն ու մեկը այսպես խոսի.
«Ի՞նչ մարդ է սա, օտարականն այս գեղեցիկ, Նավսիկային արդ ուղեկցող.
Ո՞րտեղից է ճարել նրան։ Գուցե նրան նա ամուսին դառնա նույնիսկ։
Եվ կամ գուցե հեռաբնակ, ճամփակորույս մի մարդ է նա,
280Որին նավից է նա վերցրել իր խնամքին, քանզի չկան մեր շուրջն, այստեղ,
Այլ ապրողներ։ Գուցե նույնիսկ աստված է նա, որ երկնքից է ցած իջել՝
Աղերսալի, ջերմ աղոթքով, որ կույսի հետ, հանց ամուսին, ապրի հավերժ։
Լավագույնը այդ է, իրավ, որ այլազգի, օտարական մարդ է գտել
Նա իր համար իբր ամուսին։ Մինչդեռ բազում մեծ քաջերին փեակների,
Որոնք նրա փեռքն են հայցում, արհամարհում է նա սաստիկ ու բացահայտ»։
Այդպես կասեն, և ինձ համար դա կլինի անտանելի մի քարվականք։
Ես ինքս եմ միշտ դատապարտում այն աղջըկան, որ հանդգնում է
Իր սիրելի հոր ու մոր կամքին ընդդեմ, տակավին դեռ չամուսնացած,
Մի որևէ տղամարդու հետ միանալ։ Այսպես, ուրեմն, օտարական,
290Դու լավ լսիր խոսքերը իմ և կատարիր, որ շուտափույթ
Իմ հայրը քեզ պատրաստի ճիշտ ճամփորդության, վերադարձի դեպ հայրենիք։
Անդ՝ ուղեմերձ, դու կտեսնես մի գեղեցիկ բարդու պուրակ.
Աթենասին է նվիրված... մի ջինջ աղբյուր կա նրա մեջ, շուրջը՝ մարգեր։
Այնտեղ է հենց նաև իմ հոր հողամասը, ծաղկափթիթ նրա այգին.
Եվ ճիշտ այնքան է դա հեռու մեր քաղաքից, որքան կարող է ձայնն հասնել։
Այնտեղ նստիր և սպասիր, մինչև որ մենք մտնենք քաղաք
Եվ այնուհետ գնանք, հասնենք իմ հոր շքեղ ապարանքին։
Իսկ երբ որ դու անդ համոզվես, որ մենք արդեն հասել ենք տուն,
Այնժամ մտիր դու քաղաքը փեակների, հարցրու ապա, ում հանդիպես՝
300Ինչպե՞ս գնալ և տունն հասնել մեծահոգի Ալկինոոսի։
Եվ դժվար չէ այդ իմանալ, երեխան էլ քեզ ցույց կտա,
Քանզի ոչ ոք փեակներից այդպիսի տուն իրոք չունի,
Ինչպես շքեղ կառուցված է ապարանքը քաջ ու հերոս Ալկինոոսի։
Արդ, երբ այնտեղ, մեր լայնալիր բակն անցնելով, դու տուն մտնես,
Դահլիճն, անցիր իսկույն, ապա ուղիղ գնա դեպ մայրը իմ.
Նա նստած է օջախի մոտ, անդ՝ բոցավառ կրակի դեմ
Ու շառագույն թել է մանում՝ հենված սյունին մեր հոյակապ։
Տեսնես՝ կասես՝ հրաշք է դա մի մեծասքանչ։ Նրա ետև հավաքված են
Ստրկուհիք։ Մի փոքր հեոու, նույն սյունի մոտ դրված է պերճ բազմոցն իմ հոր,
310Որին բազմած, սիրում է նա գինի խմել և հար հրճվել ինչպես աստված։
Նրան թողած՝ դու ձեռքերով բռնիր իսկույն ծնկներն իմ մոր
Եվ աղերսիր, որպեսզի շուտ դու խնդալի օրը տեսնես վերադարձի,
Թեպետև շատ հեռվից ես դու, և տունն է քո հույժ հեռավոր։
Արդ, եթե նա սրտանց, սիրով, կարեկցություն դեպ քեզ տածի,
Այնժամ իրոք հույս կունենաս վերադառնալ երկիրը դու քո հայրենի,
Դեպի տունդ գեղեցկաշեն, որ սիրելի բոլոր մարդկանց տեսնես դու անդ»։
Ասաց այդպես, զարկեց ապա ջորիներին նա մտրակով շողշողենի,
Որոնք արագ, սուր սլացան՝ հեռուն թողած գետի հոսանքը հոսանուտ։
Սահում էին նրանք այդպես գեղեցկաճեմ ու ոտքերով դոփում վսեմ.
320Մինչ քշում էր չքնաղ կույսը ճարտարակի, որ գան, հասնեն և՛ հետիոտն
Նաժիշտները, և՛ Ոդիսևսն. մտրակում էր նա միշտ տեղին և խորիմաց։
Երբ մայր մտավ արևն արդեն, նրանք եկան և փառավոր պուրակն հասան,
Աթենասին նվիրվածը։ Այնտեղ մնաց Ոդիսևսը աստվածակերպ
Եվ սկսեց ջերմ աղոթել Զևս աստըծու վեհ դստրիկին.
«Ակա՛նջ դիր ինձ, անպարտելիդ. ասպարակիր Զևսի դստրիկ.
Լսիր գեթ այժմ, քանզի առաջ, խորտակվելիս, ինձ բնավին չես լսել դու,
Երբ մեծազոր երկրասասանն հալածում էր ինձ տարագիր։
Տուր, որ իրոք փեակները ինձ ընդունեն սիրով, սրտանց ու կարեկից»։
Ասաց այդպես աղերսելով։ Լսեց Պալլաս Աթենասը,
330Բայց ընդառաջ չեկավ նրան ու չերևաց, քանզի սաստիկ
Պատկառում էր հորեղբորից, որ քինահույզ զայրացած էր Աստվածակերպ
Ոդիսևսի դեմ, քանի դեռ ետ չէր դարձել նա հայրենիք։

1Այդպես փորձված, աստվածակերտ Ոդիսևսը ջերմ աղոթեց,
Մինչդեռ կույսին քաղաքն հասցրին ջորիները կորովալիր։
Իսկ երբ հասավ նա պանծաք մեծ ապարանքը հայրական,
Ջորիները շուտ կանգնեցին մուտքի առաջ։ Կույսի շուրջը հավաքվեցին
Եղբայրները աստվածակերպ, որոնք հապճեպ ջորիներին
Շքեղ կառքից արձակեցին և հագուստները ներս տարան.
Եվ Նավսիկան իսկույն գնաց իր սենյակը, ճրագն այնտեղ վառեց ծառան՝
Սենեկապան պառավ կինը, Եվրիմեդուս Էպիրացին։
Նրան մի օր Էպիրեից բերել էին կորակտուց նավի վրա
10Եվ երբ ընծա տվել էին Ալկինոոսին, քանզի բոլոր փեակներին
Ղեկավարում էր ազնվորեն և հարգված էր աստծու պես։
Այդ պառավն էր ապարանքում միշտ խնամել Նավսիկային լուսաթևիկ.
Հիմա էլ նա ճրագ վառեց և շուտափույթ ընթրիք սարքեց կույսի համար։
Մինչ Ոդիսևսը վեր կացավ, ուղևորվեց դեպի քաղաք,
Իսկ Աթենասն, Ոդիսևսին միշտ կարեկից, շուրջը սփռեց թանձր խավար,
Որ պանծալի փեակներից մեկն ու մեկը հանդիպելիս
Չդսրովի նրան իզուր կամ հարց չը տա, թե ո՛վ է նա։
Երբ որ արդեն պատրաստ էր նա, որ ներս մտնի քաղաքի մեջ,
Շուտ ընդառաջ նրան ելավ պայծառաչյա վեհ Աթենասն.
20Նմանվելով փոքր աղջկա, ձեռքին բռնած մի նոր զամբյուղ,
Կանգնեց ուղիղ դեմը նրա։ Եվ հարց տվեց Ոդիսևսը աստվածակերպ.
«Ոհ, զավակս, չե՞ս. կարող դու ինձ ուղեկցել դեպի տունը Ալկինոոսի,
Որն, ասում են, առաջնորդ է և իշխում է այստեղացի բոլոր մարդկանց։
Ես, մի դժբախտ օտարական, ահավասիկ՝ այստեղ եկա
Շատ հեռավոր և այլազգի մի աշխարհից, բայց ոչ ոքի
Չեմ ճանաչում այն մարդկանցից, որ իշխողն են այս քաղաքի»։
Իսկույն նրան իր խոսքն ասաց Աթենասը՝ շողշողաչյա աստվածուհին.
«Քեզ ես իսկույն, ով եկվոր հայր, քո ուզած տունը ցույց կը տամ,
Քանզի և տունն իմ ազնիվ հոր գտնվում է անդ առընթեր։
30Քայլիր, գնանք, կառաջնորդեմ։ Սակայն անցիր դու լռելյայն
Ու մարդկանցից աստ ոչ ոքի դու չը նայես և հարց չը տաս.
Տեղացիներն օտարական մարդկանց բնավ չեն հանդուրժում ու չեն սիրում
Եվ հարգանքով չեն ընդունում նրանք նրան, ով այլ երկրից է աստ գալիս,
Քանզի միայն անձնատուր են կոր նավերին և նավերով
Ճեղքում, անցնում են անդունդները ծովերի, երկրասասանն է այդ տալիս։
Եվ նավերն են սրանց արագ, ինչպես միտքը, ինչպես թռչունը թևավոր»։
Այդպես Պալլաս Աթենասը խոսքն իր ասաց և անհապաղ առաջ անցավ։
Իսկ Ոդիսևսը, աստծու ետևն ընկած, արագապես քայլեց գնաց։
Նավահռչակ փեակները բնավ նրան անդ չտեսան,
40Երբ անցնում էր նա քաղաքի փողոցներով՝ նրանց միջով.
Աթենասը, կորովալիր, գեղագանգուր աստվածուհին կատարեց այդ.
Սիրում էր նա Ոդիսևսին, ուստի ծածկեց նրան մեգով հրաշագործ։
Հիացած էր Ոդիսևսը՝ տեսնելով անդ նավակայանն ու կոր նավերն,
Հերոսների ատյանի տեղն ու պարիսպները բարձրաբերձ՝
Ամրակառույց ցանկապատով շրջապատված, հրաշք էր դա չը տեսնված։
Իսկ երբ նրանք եկան, հասան սքանչելի ապարանքը թագավորի,
Նախ և առաջ իր խոսքն ասաց ու բարբառեց շողշողաչյա վեհ Աթենասն.
«Օտարական հայր իմ, ահա քեզ այն տունը, որը գտնել դու կամեցար։
Դյուցասնունդ իշխաններին անդ կըգտնես փարթամաճոխ խնջույքի մեջ.
50Ուղիղ գնա և ներս մտիր, սրտով բնավ չվախենաս,
Քանզի իրոք քաջն անվեհեր ամեն գործից դուրս է գալիս հաջողությամբ,
Թեկուզ նույնիսկ նա որևէ հեռու երկրից եկած լինի։
Նախ և առաջ գնա, հասիր այնտեղ, տան մեջ, տանտիրուհուն,
Որի անունն է Արետե. նույն ցեղից է նա ծագումով,
Որից ծնվեց, առաջ եկավ ինքը՝ արքա Ալկինոոսը։
Մի ժամանակ Նավսիթոոսը ծնունդ աոավ Պոսիդոնից երկրսաասան
Եվ Պերիբեա կնոջից։ Սա, իր տեսքով գեղեցկագույնը կանանց մեջ,
Կրտսերագույն, փոքր աղջիկն էր արժանահաղթ Եվրիմեդոն դյուցազունի,
Որն իշխում էր վաղ ժամանակ գիգանտներին հաղթ, մոլեգին։
60Եվ կործանեց նա ոճրագործ ազգությունն այդ, բայց կործանվեց ինքը նաև։
Ահավասիկ նրա դստեր հետ միացավ Պոսիդոնը, և ծնեց նա
Մեծահոգի Նավսիթոոսին, որ իշխողն էր փեակների։
Նավսիթոոսից ծնունդ առան Հռեքսենորն ու Ալկինոոսը։
Բայց մահացավ Հռեքսենորը նորապսակ՝ զարկված նետովն Ապոլլոնի.
Որդի չուներ և իր տանը թողեց միակ նա դստրիկին՝ Արետեին,
Որին վերցրեց Ալկինոոսը իրեն որպես քաջահաճո և ազնիվ կին։
Նրան այնպես նա մեծարեց, ինչպես երբեք դեռ ոչ մի կին երկրի վրա
Չի մեծարվել, որքան որ կան ամուսնացած և տնարար բազում կանայք։
Այդպես նրան հարգել են միշտ և հարգում են նաև հիմա
70Թե՛ սիրելի զավակներն իր, և թե՛ արքա Ալկինոոսը,
Ու ողջ ազգը, որ նայում է նրան որպես մի աստըծու
Եվ ջերմաջերմ ողջունում է, երբ որ անցնում է քաղաքով նա փառահեղ,
Քանզի նաև զուրկ չէ խելքից ու ազնիվ է և շատ հաճախ
Մեղմ խորհրդով վերացնում է չար գժտությունը ամուսնու և կնոջ մեջ։
Արդ, եթե նա քեզ այժմ, եկվոր, վերաբերվի կարեկցաբար,
Այնժամ նոր դու հույս կունենաս տեսնել մարդկանց քո սիրելի,
Վերադառնալ անդ՝ տունը քո գեղեցկաշեն և քո երկիրը հայրենի»։
Այդպես ահա Աթենասը պայծառատես խոսքն իր ասաց ու հեռացավ
Դեպի ծովը հավերժագոչ՝ անդ թողնելով Սքերիան պերճապաճույճ։
80Գնաց, հասավ Մարաթոնին և Աթենքին լայնափողոց,
Մտավ ապա Էրեքթևսի ապարանքը ամրակառույց։ Իսկ Ոդիսևսն
Շարժվեց, գնաց շքեղ տունը Ալկինոոսի, բայց սրտաբեկ անդ կանգ առավ։
Նախքան դրեց ոտքը շեմքին արույրաշեն, նա զարմացավ,
Քանզի, կարծես, պերճ ապարանքն արժանահաղթ Ալկինոոսի
Լի լցված էր շողշողյունով արեգակի և վառ լուսնի։
Երկու կողմից ձգված էին պատերը վառ, արույրաշեն ու շողշողուն,
Իսկ վերևից, եզերքներին փայլում էին շքեղ քիվերը լաջվարդի։
Տունը ներքուստ փակում էին դռները պերճ և ոսկեկուռ,
Պղնձաշեն շեմքի վրա հիմնված էին բարավորները արծաթյա.
90Արծաթաշեն էին նաև կուռ դրանդիք, իսկ դոների պինդ օղակները՝ ոսկեղեն։
Իսկ դռների երկու կողմը կանգնած էին արծաթաձույլ ու ոսկեկերտ
Շքեղ շներ, որ կերտել էր Հեփեստոսն իր ճարտարությամբ քաջահանճար,
Որ պահպանեն մեծահոգի Ալկինոոսի ապարանքն այդ պերճապայծառ.
Անմահ էին այդ շները, հավերժ անեղծ, չծերացող։
Տան պատերին անդ շարեշար շեմքից մինչև ծայրը վերջին,
Հենված էին բազկաթոռներ, որոնց վրա փռված կային նուրբ ծածկոցներ՝
Գեղեցկափայլ ու ձեռաստեղծ գործվածքները չքնաղ կանանց.
Դրանց վրա բազմում էին փեակների առաջնորդները մեծամեծ
Եվ լիուլի հրճվում էին կերուխումով խնջույքներում առատ և ճոխ։
100Շարված էին անդ ամրապինդ պատվանդաններ, դրանց վրա կանգնած էին
Պերճ արձաններ ոսկեկառույց պատանյաց, որոնց ձեռքի ջահերը վառ
Գիշերն ամբողջ անընդհատ լույս էին սփռում խնջույք անող մեծ քաջերին։
Նրա տանը կային հիսուն ստրուկ կանայք, և նրանցից այնտեղ ոմանք
Աղում էին ոսկե ցորեն՝ երկանքները գործի դրած,
Իսկ ոմանք էլ գործում էին նուրբ հյուսվածքներ կամ իլիկով մանում թելեր։
Վայելչակազմ էին ամենքը, շարեշար, հանց տերևներ կաղամախի.
Նրանց հյուսած խիտ կտավից հեղհեղուկ յուղը ծործորում էր հազիվհազ։
Ինչպես իրենք՝ ծովագնաց փեակներն են բազմատեղյակ ու հմտալից՝
Ծովերի մեջ արագ նավերը վարելիս, այդպես նաև նրանց կանայք
110Հմտագույն են հյուսելու մեջ. ինքն՝ Աթենասն է պարգևել այդպես նրանց
Գեղեցկափայլ ձեռագործի բարձր շնորհք և ձիրքն ու խելքը խորիմաց։
Մինչ բակից դուրս, դարբասին մոտ, կար մի փարթամ, չորս օրավար հողով այգի՝
Երկու կողմից ցանկապատով շրջապատված։ Այնտեղ առատ
Աճում էին ծաղկափթիթ ծառերը մեծ, բարձրակատար.
Նռնենիներ, տանձենիներ, գեղապտուղ խնձորենիք,
Ոսկեծաղիկ ձիթենիներ և քաղցրահամ շատ թզենիք,
Որոնց վրա վառ պտուղներն անպակաս են, չեն չքանում
Ամբողջ տարի՝ ոչ ամառը, ոչ ձմեռը։ Ջերմ զեփյուռի շունչն անընդհատ
Նպաստում է, որ միշտ ոմանք հասունանան, իսկ մյուսները ծլեն, ծաղկեն։
120Հասնում էին՝ տանձը տանձին հետևելով և նոր խնձորը՝ խնձորին։
Միշտ թզենուն հետևում էր նոր թզենի, ողկույզները՝ ողկույզներին։
Կար պտղավետ և խաղողի արդեն տնկած փարթամ այգի
Մի հարթ տեղով, որտեղ խաղողն էր չորանում արևի տակ։
Մյուս մասը՝ կութի տեղ էր, երրորդ մասում՝ քամում էին խաղողն արդեն։
Մինչ առջևից այդ ճոխ այգու կախված էին տերևաթափ դեռ ողկույզներ,
Իսկ մի այլ տեղ շառագունած խաղողը դեռ նոր էր կարմրում։
Պերճ խաղողի այգու ետև սարքված էին թմբեր, մարգեր,
Որ ողջ տարին և անընդհատ տալիս էին բանջարեղեն, թարմ կանաչի։
Եվ կար այնտեղ երկու աղբյուր, մեկն հոսում էր ամբողջ այգում համատարած,
130Իսկ երկրորդը՝ հակառակը, նետում էր ջուրը իր՝ բակով,
Բարձրաբերձ տան շեմքի տակով, և այս ջրից օգտվում էին քաղաքացիք։
Դրանք էին Ալկինոոսի սքանչելի բարիքները աստվածատուր։
Դեռ կանգնած էր այնտեղ երկար խիստ հիացած Ոդիսևսը բազմաչարչար,
Իսկ երբ արդեն նա իր սրտում հիացմունքով այդ հագեցավ,
Հապճեպ ու ժիր շեմքը անցավ և հոյակապ ապարանքի ներսը մտավ,
Ուր նա գտավ փեակների իշխաններին և առաջնորդ մեծ քաջերին,
Որոնք գինին հեղում էին Արգոսասպան ու սրատես աստըծու պատվին,
Որին հեղումն անում են միշտ վերջում, մահիճը հիշելիս։
Եվ տան միջով բազմաչարչար, աստվածակերպ Ոդիսևսը վազեց արագ,
140Բայց թանձրախիտ մեգով պատած, որով նրան ծածկել էր վեհ Աթենասը։
Նա վազեվազ գնաց, հասավ Արետեին և Ալկինոոս թագավորին.
Ապա իսկույն երկու ձեռքով Արետեի նա ծնկները բռնեց այնտեղ,
Ու նրանից այնժամ միայն անհետացավ թանձր մեգը աստվածային։
Խոր լռություն տիրեց տան մեջ, պապանձվեցին, երբ հերոսին տեսան այդպես
Ու զարմացած նայում էին, մինչ Ոդիսևսը աղերսեց.
«Ոհ, Արետե, աստվածարժան Հռեքսենորի չքնաղ աղջիկ,
Բյուր չարչարանք կրելուց ետ, ընկած եմ արդ քո ծնկներին
Ու ոտքերին քո ամուսնու, այլև սրանց, որ այստեղ են խնջույքի մեջ։
Թող շնորհեն աստվածները ձեզ, բրորիդ, կյանք երջանիկ, թող իր որդուն
150Ամեն մեկդ տա ունեցվածք և մեծարանք, որոնք ազգն է տվել նրան։
Ո՜հ, օգնեցեք, աղաչում եմ, որ շուտափույթ վերադառնամ իմ հայրենիք.
Վաղուց ի վեր, հեռու սիրած իմ մարդկանցից՝ աղետներ եմ կրում անվերջ»։
Ասաց այդպես, ապա նստեց օջախի մոտ, կրակի դեմ, փոշու վրա։
Լուռ մնացին բոլորն այնժամ, տիրեց խորունկ մի լռություն։
Միայն հետո իր խոսքն ասաց ծերուկ հերոս Էքենեոսն.
Փեակներից ամենամեծ ծերուկն էր նա իր հասակով
Ու իր խոսքի կարողությամբ հռչակված էր հանց բազմափորձ մի իմաստուն։
Եվ արդ, այնտեղ բարեխորհուրդ նա բարբառեց ու խոսք ասաց այնժամ նրանց.
«Ով Ալկինոոս, քեզ համար լավ չէ բնավին, այլ իսկապես անվայեյ է,
160Որ եկվորը նստի այսպես գետնի վրա, օջախի դեմ և փոշու մեջ.
Մինչդեռ սրանք, սպասելով քո պատվերին, դանդաղում են այժմ անմռունչ։
Ուստի վերցրու եկվոր հյուրին և բազմեցրու արծաթագամ այն բազմոցին։
Հրամայիր արագաճեմ բանբերներին խառնել գինին,
Որպեսզի մենք հեղում անենք այստեղ Զևսին կայծակնացոլ,
Քանզի նա է ուղեկիցը մուրիկների և օգնություն աղերսողի։
Եկվոր հյուրին թող ընթրիք տա մառանապետն, ինչ որ ունի իր ձեռքի տակ»։
Երբ որ լսեց այդ խոսքերը սուրբ զորությունն Ալկինոոսի,
Քաջահմուտ և գերիմաստ Ոդիսևսին, օջախից այն հեռացնելով,
Բարձըրացրեց, ապա նրան բազմել տվեց պերճապաճույճ բազկաթոռին
170Ու պսւտվիրեց միշտ իր կողքին նստող որդուն, գերամեծար Լաոդամին,
Որին սիրում էր չափազանց, ամենից շատ, տեղը զիջել եկվոր հյուրին։
Ծառան իսկույն ջուրը բերեց ոսկի գավով պերճ, նկարեն,
Լցրեց նրան, որ լվացվի կոնքի վրա արծաթեղեն,
Ապա իսկույն քաշեց դրեց նրա առաջ սեղանը կոկ ու սրբատաշ։
Մառանապետ հարգելի կինն հացը բերեց իսկույն ևեթ,
Հետո դրեց առատ ու լի նա ուտեստներ, որքան որ կար անդ պատրաստի։
Եվ բանբերին այդ ժամանակ իր խոսքն ասաց զորությունը Ալկինոոսի.
«Ով Պոնտոնոս, սարկարանում լցրու, խառնիր քաղցր գինին,
Տուր բոլորին իմ հարկի տակ, որ կատարենք հեղում Զևսին ամպահավաք,
180Քանզի նա է ուղեկիցը մուրիկների և օգնություն աղերսողի»։
Ասաց այդպես, և Պոնտոնոսը հաճելի գինին խառնեց
Ու բաժակներն իսկույն լցրեց, առաջարկեց անդ ամենքին։
Երբ հեղումը կատարեցին և ըմպեցին, որքան հոգով ուզում էին,
Այնժամ նրանց վեհ Ալկինոոսը բարբառեց և այսպիսի խոսքեր ասաց.
«Արդ, ինձ լսեք, փեակների առաջնորդներ, խորհրդական մեծամեծներ,
Ես ձեզ խոսքն իմ ահա կասեմ, ինչպես սիրտն է ինձ հորդորում իմ կրծքի տակ։
Հիմա արդեն ցրիվ եկեք և գնացեք ձեր տները քուն մտնելու,
Առավոտյան՝ մենք կկանչենք ավելի շատ, բազմաբազում ծերունիներ
Եվ կը սարքենք հյուրամեծար և սրտալի խրախճանքներ,
190Հաճոյական զոհ կը բերենք այն ժամանակ աստվածներին
Ու կը խորհենք ուղևորման գործի մասին, որ հյուրն առանց մի փորձանքի
Մեր օգնությամբ, ողջ, անվնաս, գնա, հասնի իր հայրենիք
Եվ լի բերկրանք անդ վայելի, թեպետև շատ հեռվից է նա,
Եվ որպեսզի ճանապարհին չհանդիպի նա աղետի ու տանջանքի,
Մինչև որ իր երկիր հասնի։ Այնուհետև թող որ կրի
Այն ամենը, ինչ որ բախտից է իսկապես, զի մանել են Մոյրաները
Նրա թելերը գոյության այև օրվանից, երբ որ ծնեց մայրը նրան։
Իսկ եթե սա մեկնումեկն է անմահներից և իջել է այժմ երկնքից,
Ակներև է ուրեմն արդեն, որ նոր բան են աստվածները հիմա խորհում,
200Քանզի չէ՞ որ աստվածները սովորաբար մեզ երևում են բացահայտ,
Երբ մենք նրանց հարյուրեզնյա, գերապանծ զոհ ենք մատուցում,
Եվ միասին մեզ հետ նստած խնջույքի մեջ՝ հրճըվում են։
Եթե նույնիսկ մի ուղևոր նրանց ճամվփն իր հանդիպի,
Նրանք բնավ չեն թաքցնի տեսքը իրենց, քանզի մենք շատ հարազատ ենք,
Մեզ պես՝ նաև կիկլոպները ու վայրի ցեղն հսկաների»։
Պատասխանեց նրան իսկույն և խոսք ասաց Ոդիսևսը իմաստնագույն.
«Ո՜վ Ալկինոոս, այլ բան իարհիր դու քո սրտում, քանզի բնավ նման չեմ ես
Անմահներին, որոնք իշխում են անսահման, լայն երկնքին,
Ո՛չ իմ տեսքով, ո՛չ կազմվածքով։ Ես նման եմ մահկանացու միայն մարդկանց.
210Ում որ գիտեք և տեսել եք՝ բոլորից շատ տառապանքներ կյանքում կրած,
Նրան եմ ես իմ չարաղետ ճակատագրով հավասար։
Սակայն հիմա կարող եմ ձեզ էլ առավել, բազմաբազում ժանտ աղետներ՝
Պատմել այստեղ, որոնք կամավ աստվածների միշտ կրել եմ ես չարատանջ։
Բայց թույլ տվեք, աղաչում եմ, ընթրիք անել, թեպետև խիստ վշտահար եմ։
Չէ՞ որ դաժան ստամոքսից ավելի վատ և անամոթ մի բան չկա.
Երբ հնչի նա իր հրամանն՝ ուզես, չուզես, պիտ ակամա հիշես նրան,
Թեկուզ լինես դու տառապյալ, թեկուզ լինի քո սրտի մեջ վիշտ ահավոր.
Այդպես եմ ես։ Սրտումս կա դառնալի ցավ, մինչ նա ագահ և անողոք
Դրդում է ինձ ուտել, խմել, կերուխումը շարունակել, ստիպում է,
220Որ մոռանամ ես իմ կրած բյուր աղետներն հագուրդ տամ իրեն միայն։
Արդ, երբ ծագի վաղ Արշալույսն, ըշտապեցեք դուք մտածել, խորհուրդ անել,
Թե ինչպե՛ս ինձ՝ հեգ թշվառիս, բյուրաբազում աղետ ու ցավ կրելուց ետ,
Ճանապարհել դեպ իմ երկիրը հայրենի։ Իսկ երբ իրավ տեսնեմ ես անդ
Գույքն իմ, տունն իմ բարձրակտուր, ստրուկներիս, թող գա այնժամ վերջը կյանքիս»։
Ասաց այդպես։ Նրանք բոլորն հավանեցին ու լցվեցին կարեկցությամբ,
Որոշեցին ճանապարհել եկվոր հյուրին, քանզի խոսեց ճշմարտացի,
Իսկ երբ հետո հեղումն արին և ըմպեցին, որքան կարոտ ուներ հոգին,
Ցրիվ եկան բոլորեքյան, և ամեն մարդ քուն մտնելու գնաց իր տուն։
Ապարանքում մնաց միայն Ոդիսևսը աստվածակերպ,
230Եվ նրա հետ Արետեն էր և Ալկինոոսն աստվածատես։
Նաժիշտները սկսեցին անդ հավաքել խրախճանքի սարքն ու կարգը։
Մինչ Արետեն լուսաթևիկ դիմեց նրան և խոսք ասաց,
Քանզի տեսավ և ճանաչեց զգեստները պերճապաճույճ,
Սիրուն ծածկոցն ու պատմուճանն, որ գործել էր ծառաների հետ միասին,
Ուստի խոսեց նա բարձրաձայն և խոսքն ասաց իր թևավոր.
«Օտարական, նախ և առաջ ես ինքս արդ հարց պիտի տամ.
Ո՞վ ես, ասա, ի՞նչ մարդ ես դու, կամ ո՞վ տվեց քեզ հագուստն այդ,
Չէ՞ որ արդեն դու ասացիր, որ, ծովի մեջ հար շրջելով, այստեղ նկար»։
Պատասխանեց նրան իսկույն Ոդիսևսը և խոսք ասաց իմաստալի.
240«Անհնար է, ով թագուհի, քեզ ամեն բան մանրամասն պատմել այստեղ,
Պատմել բազում այն աղետներն, որ ինձ հասցրին աստվածները երկնաբնակ,
Բայց կարող եմ քեզ այն պատմել, ինչի մասին հարցնում ես դու։
Անդ, ալեծուփ ծովի միջին մի կղզի կա, որը կոչվում է Օգիգիե,
Եվ ապրում է Ատըլասի ???գապատիր դուստրը այնտեղ
Գանգուրագեղ պերճ Կալիպսոն, կորովագույն աստվածուհին.
Ոչ ոք նրան չի այցելում, ոչ էլ մարդիկ մահկանացու։
Եվ միայն ինձ՝ վատաբախտիս, հանց խնդրարկու, այնտեղ նետեց կամքն աստծու
Այն ժամանակ, երբ որ Զևսը արագընթաց նավն իմ շողշող իր կայծակով
Անդ խորտակեց ու հրկիզեց անդունդներում մթին ծովի։
250Կործանվեցին այնժամ բոլոր ընկերներս քաջակորով,
Իսկ ես միայն, կորակտուց նավի ղեկը ամուր բռնած,
Ինն ամբողջ օր քաշքշվեցի և միմիայն տասներորդ օրը, գիշերով,
Աստվածները ինձ նետեցին դեպ Օգիգիե հեռու կղզին,
Որտեղ ապրում էր վարսագեղ պերճ Կալիպսոն, աստվածուհին այդ զորավոր։
Եվ ինձ սիրով նա ընդունեց, լավ խնամեց, սնեց, պահեց միշտ հոգատար։
Խոստանում էր, որ կդարձնի նա ինձ անմահ ու միշտ ջահել,
Սակայն սիրտը իմ կրծքի տակ այդ խոստումով չկարեցավ հրապուրել։
Եվ յոթ տարի ես շարունակ մնացի, դառն արցունքով իմ անընդհատ
Թրջում էի ես հագուստն այն, որ տալիս էր ինձ Կալիպսոն անմահական։
260Վերջը, սակայն, երբ որ եկավ, հասավ տարին անդ ութերորդ,
Այնժամ միայն նա պատվիրեց ճանապարհվել ու հեռանալ շուտ այնտեղից.
Գուցե Զևսի կամքն էր հզոր, կամ նա ինքը գուցե փոխեց ցանկությունն իր։
Եվ ճանապարհ նա ինձ դրեց պիրկ հեղուսված լաստի վրա։ Տվեց նա ինձ
Շատ ուտեստներ, քաղցր գինի, անմահական հագցրեց հագուստ
Եվ առաքեց նա նաև հողմը բարեհույս և ուղեկից։
Տասնևյոթ օր լող տվեցի ծովերի մեջ ես շարունակ,
Երբ օրն հասավ տասնութերորդ, երևացին ստվերամած լեռները ձեր,
Ու իմ սիրտը փափագատենչ նոր բերկրանքով խնդաց իսկույն։
Մինչդեռ պետք էր դեռ հանդուրժել բյուրաբազում տանջանք ու ցավ,
270Որ իմ գլխին թափեց դաժան Պոսիդոնը երկրասասան։
Նա բորբոքեց ժանտ մրրիկներ և ճանապարհն իսպառ փակեց։
Անծայրածիր ծովը հուզվեց, և իմ լաստին ընդդեմ ելած գոռ ալիքներն
Թույլ չտվին առաջ գնալ ինձ, դժբախտիս, երբ հառաչում էի սաստիկ։
Մրրիկն հանկարծ լաստանավն իմ ջախջախելով ցրիվ տվեց, և ես այնժամ
Սկսեցի անդ լող տալով ճեղքել ծովի անդունդները ալեկոծված,
Մինչև որ հողմն և հուզմունքը ինձ, քշելով, ձեր երկիրը այժմ նետեցին։
Հորդ ալիքներն ինձ նետեցին սուր, անառիկ, ահեղ ժայռին։
Բայց դեպի ետ ես լող տվի, մինչև հասա գետաբերանն,
Ուր ցամաքը անդ ինձ թվաց հարմարագույն, հանց ապաստան հողմերի դեմ։
280Ես, դուրս գալով ծովից, այնտեղ գետնին ընկա։ Բայց քիչ առ քիչ ուշքի եկա։
Մինչ գիշերը աստվածային վրա հասավ, և ես գետից անձրևածին
Քիչ հեռացա ու քուն մտա թփերի տակ, տերևները ծածկեցին ինձ։
Աստվածն այնտեղ սուզեց իսկույն ինձ քնի մեջ երկարատև։
Այդպես ահա, տերևներով անդ պարուրված, սիրած սիրտս տառապահար
Ես քնեցի գիշերն ամբողջ, ողջ առավոտ, մինչև կեսօր,
Եվ արևն էր թեքվում արդեն, երբ ինձ թողեց քունն անուշիկ։
Այդ ժամանակ ես ծովափին, այնտեղ, տեսա խաղ խաղալիս,
Նաժիշտներին քո դստրիկի, որ նրանց մեջ շողշողում էր հանց դիցուհի։
Անդ ես նրան աղերսեցի. չդանդաղեց այդ գործի մեջ նա ազնվագութ,
290Մինչ սպասել չէր կարելի, որ նորատի կույսը այդքան լավ վարվի,
Քանզի չէ՞ որ ջահելները անգետ են միշտ կամ անխոհեմ։
Նա ինձ ուտեստ տվեց առատ, այլև քաղցր, կարմիր գինի,
Ինձ լողանալ տվեց գետում և շնորհեց հագուստը այս, ահավասիկ։
Քեզ ամենն այս ես պատմեցի ճշմարտացի, թեպետ սիրտն էր իմ վշտահար»։
Նրան այնժամ պատասխանեց և խոսք ասաց Ալկինոոսը.
«Դստրիկը մեր լավ չի վարվել, ինչպես հարկն էր, օտարական,
Չի մտածել, որ պետք էր քեզ, նաժիշտների հետ միասին, մեր տուն բերել,
Քանզի նրա՛ն նախ և առաջ աղերսանքով դու դիմեցիր»։
Առարկելով՝ նրան իսկույն պատասխանեց Ոդիսևսը ամենագետ.
300«Ոչ ո՜վ հերոս, մի կշտամբիր այդ առիթով կույսին անմեղ,
Քանզի իրոք նա պատվիրեց, որ ես տուն գամ նաժիշտների հետ միասին,
Բայց ես ինքս այդ չուզեցի՝ ամաչելով, մտածելով,
Որ միգուցե, տեսնելով այդ, դու զայրանաս ու վրդովվես սրտակոտոր.
Չէ՞ որ հիմա երկրի վրա դյուրաբորբոք են միշտ մարդիկ մահկանացու»։
Նրան այնժամ Ալկինոոսը պատասխանեց և խոսք ասաց.
«Օտարական, սիրտս երբեք իմ կրծքի տակ զուր և ունայն չի զայրանա.
Մինչդեռ բարվոք է չափազանց պատշաճությունն ամեն բանի,
Եվ արդ, եթե մեկը լիներ, Զևս երկնահայր, դուք, Ապոլլոն և Աթենաս,
Որ քեզ նման հայացքներով ու բնությամբ ինձ նմանվեր
310Եվ ցանկանար աղջկաս առնել, ինձ հարազատ փեսա կոչվել
Եվ բնակվել ընդմիշտ այստեղ, լավ տուն ու տեղ, հարստություն ես կտայի,
Եթե մնալ նա կամենար։ Սակայն ոչ ոք փեակներից չի ցանկանա
Պահել ուժով կամ ակամա, և հայր Զևսին էլ հաճելի այդ չի լինի։
Բայց կարող ես վստահ լինել, որոշում եմ քո առաքումն՝ վաղը ուղիղ
Այս ժամանակ։ Եթե այնտեղ քունդ տանի, կարող ես դու քնել հանգիստ,
Իսկ նավորդներն հարթ ու խաղաղ ծովի վրա կսլանան, մինչև հասնես
Դու քո տունը, քո հայրենիք կամ մի այլ տեղ, ուր կամենաս,
Թեկուզ նույնիսկ հեոու երկիր, անգամ մինչև Եվբեա,
Որը հեռուն է ամենից, ինչպես գիտեն մեր նավաստիք։
320Նրանք տեսել են այդ կղզին՝ խարտիշագեղ՝ Հռադամանթին ուղեկցելիս,
Որը գնաց այնտեղ Երկրի Տիտիոս որդուն այցելության։
Նրանք այնտեղ հասել են ճիշտ և հեշտությամբ լոկ մեկ օրում,
Անցել են այդ ամբողջ ուղին և նույն օրը ետ են դարձել ու տուն եկել։
Դու ինքդ անձամբ այդ կիմանաս, թե որքան են մեր նավերը արագընթաց,
Եվ ինչպես են նավորդները մեր պատանի ծովը ճեղքում ճարտարակի»։
Ասաց այդպես։ Խորունկ խնդաց բազմաչարչար Ոդիսևսը աստվածիմաց,
Եվ նա այնժամ բարձրաղաղակ իր խոսքն ասաց ու ջերմաջերմ անդ աղոթեց.
«Թող կատարի Ալկինոոսը այն ամենը, ինչ այժմ ասաց, Զևս մեծազոր,
Տուր, որ նրա փաոքը վսեմ այս կենսատու երկրի վրա
330Անեղծ լինի և անթառամ, որ նաև ես վերադառնամ իմ հայրենիք»։
Մինչդեռ նրանք անդ միմյանց հետ խոսում, ասում էին այդպես,
Նաժիշտներին պատվեր տվեց ինքն Արետեն լուսաթևիկ՝
Մահիճ սարքել սրահի մեջ, բազմապաճույճ ալ դոշակներ փռել իսկույն,
Իսկ վերևից նաև գորգեր փռել այնտեղ մեծախնամ
Եվ տալ բրդեղ պերճ վերմակներ, որ հաճույքով նա ծածկվի։
Եվ ստրուկներն շտապ տնից դուրս վազեցին՝ ջահ ու ճրագը ձեռքներին։
Իսկ երբ նրանք անդ սարքեցին պերճ ու փափուկ անկողինը,
Վերադարձան ու մոտեցան Ոդիսևսին և կանչեցին.
«Օտարական՛, վեր կաց, գնա. արդեն պատրաստ է անկողինը քեզ համար»։
340Այդ ասացին, և քուն մտնելն հույժ հաճելի թվաց նրան։
Այդպես քնեց Ոդիսևսը աստվածային ու բազմափորձ՝
Սրահի մեջ աղմկաշատ և մահիճում քանդակածո։
Մինչ Ալկինոոսն այնտեղ պառկեց մի անկյունում իր բարձր տան,
Իսկ իր կինը՝ տանտիրուհին, կողակիցն էր նրա այնտեղ։

1Երբ որ ծագեց ճաճանչագեղ Արշալույսը Վարդամատն,
Շուտ վեր կացավ իր մահիճից սուրբ զորությունն Ալկինոոսի,
Անդ վեր կացավ և Ոդիսևսն աստվածազուն, քաղաքաջարդ։
Բայց նրանից Ալկինոոսի սուրբ զորությունն առաջ անցավ,
Գնաց դեպի փեակների կաճառատեղն՝ կայանի մոտ կոր նավերի.
Նրանք եկան ու բազմեցին անդ, ողորկված, կոկ բարերին, իրարու մոտ։
Տեսքն ընդունած խոհեմամիտ Ալկինոոսին ժիր ծառայող սուրհանդակի
Եվ իր մտքում որոճալով վերադարձը մեծահոգի Ոդիսևսի՝
Հզոր Պալլաս Աթենասը գնաց, անցավ քաղաքի մեջ
10Եվ, քաջերից ամեն մեկին մոտենալով, այս խոսքն ասաց.
«Հավաքվեցե՛ք փեակների խորհրդական առաջնորդներ,
Շուտ գնացեք կաճառատեղն և անդ տեսեք օտարական այն վեհ մարդուն,
Որ նոր է դեռ կորովամիտ Ալկինոոսի տունը եկել.
Մոլորված էր նա ծովի մեջ։ Մինչ արտաքուստ անմահներին է նա նման»։
Այդպես խոսքով նա հորդորեց, հուզեց սաստիկ նա բոլորի սիրտն ու հոգին,
Եվ լցվեցին իսկույն, հապճեպ բյուր մարդկանցով տեղերն ամբողջ։
Շատերն էին սքանչանում՝ տեսնելով անդ Լաերտի վեհ, պերճ զավակին,
Եվ մանավանդ, որ Աթենասն աստվածային նոր պերճությամբ
Այնտեղ պատեց իսկույն նրա գլուխն, ուսերը լայնալիր
20Ու տեսքով իր դարձրեց նրան քաջահասակ և հաղթանդամ,
Որպեսզի անդ նա. հաճելի, բազմապատկառ ու կորովի թվա բոլոր
Փեակներին, նաև հաղթի մրցույթներում այն բազմազան,
Որոնցով անդ Ոդիսևսին փեակները պիտ փորձեին։
Իսկ երբ նրանք այնտեղ արդեն հավաքվեցին միահամուռ,
Վեհ Ալկինոոսն դիմեց նրանց և բարբառեց ու խոսք ասաց.
«Ինձ լսեցեք, փեակների առաջնորդներ և քաջազունք խորհրդական,
Ձեզ կասեմ այն, որ սիրտս է այժմ ինձ ներշնչում իմ կրծքի տակ։
Ես չգիտեմ՝ այս մոլորված օտարականն, որ եկել է իմ տունն այժմ,
Ո՞վ է արդյոք, երկրացի է արևելյա՞ն, թե՞ մարդկանցից է արևմտյան։
30Խնդրում է նա, որ հայրենիք մենք ուղարկենք, ժամ ու ժամկետ սահմանենք»։
Ուստի եկեք ճանապարհենք, ինչպես որ միշտ կատարել ենք այդպիսի գործ։
Չէ՞ որ ո՛չ սա, ո՛չ էլ այլ ոք, ով որ էլ գա իմ տունն իրոք,
Չպետք է աստ երկար մնա, որ ջայլանքով վերադարձն իր անվերջ չողբա։
Ուստի եկեք սևաթույր նավն աստվածային ձգենք.
Այն առաջին անգամ պիտի դուրս գա բաց ծով։ Նրա համար ազգի միջից
Ընտրե՛նք շուտով հիսուներկու քաջ նավաստիք, որ լավագույնն են համարվում։
Թող րր նրանք թիերն ամբողջ սարքավորեն, ամուր կապեն թիանցքներին։
Գործն այդ այնտեղ ավարտելով՝ թող շուտափույթ ետ գան կրկին,
Որ պատրաստենք աստ խրախճանք։ Ես բոլորին շքեղորեն կը պատվեմ այժմ,
40Կպատվիրեմ, որ պատանի նավորդներին աստ առանձին խնջույք սարքեն։
Իսկ դուք, բոլոր մականակիր վեհ արքաներ, եկեք գնանք իմ ապարանքն։
Օտարական այս եկվորին պիտ մեծարենք իմ հարկի տակ և տանը իմ.
Եվ թող ոչ ոք չմերժի այդ։ Կանչեք, որ գա երգիչ-գուսանն աստվածային,
Դեմոդոկը, որին աստվածն է շնորհել երգասության ձիրքն, եռանդը,
Որ բերկրանքով սիրտը վառի, երբ քաջարի հոգին է երգը տենչում»։
Ասաց այդպես, անցավ առաջ։ Հետևեցին իշխանները մականակիր,
Իսկ բանբերը իսկույն գնաց, որ երգակին աստվածազոր կանչի շուտով։
Ապա հապճեպ անդ ընտրեցին հիսուներկու երիտասարդ քաջ նավաստի,
Որոնք ելան և շուտափույթ հավերժագոչ ծովի ափունքը գնացին,
50Ինչպես որ այդ պատվիրել էր թագավորը, որ պատրաստեն նավը այնտեղ։
Երբ որ նրանք ծովափն հասան, սևաթույր նավն իսկույն խորունկ ծով ձգեցին,
Տնկեցին կայմն ու սարքեցին առագաստը նավի վրա,
Իսկ թիերը թիանցքներին պինդ կապեցին կաշվե փոկով
Ու պարզեցին այնուհետև, ինչպես հարկն է, առագաստը լայն ու ճերմակ։
Ապա ծովի մի խոր տեղում սևակտուց նավը ամուր խարսխեցին,
Եվ իրենք էլ հապճեպ եկան մեծաշեն տունը խորիմաց Ալկինոոսի։
Մինչ ամեն տեղ լեփ-լեցուն էր. և՛ սրահը, և՛ բակն ու տունն՝
Հոծ հավաքված բյուր մարդկանցով, կային բազում և՛ ծերունիք, և՛ պատանիք։
Եվ մորթել էր Ալկինոոսը նրանց համար տասնևերկու պարարտ ոչխար,
60Ութ գլուխ խոզ ճերմակատամ, երկու հատ էլ համրաքայլ եզ.
Դրանց այնտեղ քերթում էին, սարքում էին քաջահաճո և ճոխ խնջույք։
Մինչ մոտեցավ բանբերն այնժամ, բերեց երգչին նա պատվավոր,
Որին մուսան էր շատ սիրում, բայց տվել էր ոչ լոկ բարիք, նաև չարիք.
Զրկել էր նա աչքի լույսից, բայց տվել էր ձիրքն արվեստի։
Պոնտոնոսը երգչի համար դահլիճի մեջ, մարդկանց շարքում,
Արծաթագամ բազմոց դրեց անդ, բարձրաբերձ սյունին մոտիկ,
Իսկ կիթառը քաղցրահնչուն՝ մեխից կախեց, ուղիղ նրա գլխի վերև,
Ապա ձեռքով նրան նշեց, թե ինչպես նա պիտի վերցնի։
Դրեց նաև նրա առաջ գեղեցկափայլ զամբյուղով հաց
70Եվ գինով լի մի մեծ գավաթ, որ նա խմի, երբ սրտին այդ հաճո լինի։
Այնժամ նրանք ձեռք մեկնեցին պատրաստ դրված համեղահամ ուտեստներին։
Երբ հագեցան կերուխումով, որքան կարիք ուներ հոգին,
Ոգեշնչեց երգչին մուսան, որ երգի երգը դյուցազանց,
Որոնց վսեմ սխրանքների փառքն էր հասել ու տարածվել մինչև երկինք.
Ինչպե՛ս մի օր գժտվեցին Ոդիսևսը և Աքիլլեսը Պելևսյան,
Ինչպես նրանք երկնաշնորհ, աստվածակամ խնջույքի մեջ
Ժանտ խոսքերով անդ վիճեցին, ինչպես այնտեղ տերն ազգերի՝ Ագամեմնոնն,
Խնդաց հոգով, երբ գժտվեցին աքեացիք այդ վեհագույն,
Քանզի այդպես էր գուշակել նրան Փեբոս Ապոլլոնը այն ժամանակ,
80Երբ, անցնելով վիմակերտ շեմքը Պիթոնի, անդ նա հարցրեց այդ ատըծուն
Գործի մասին, որը, կամքով Զևս զգոնի, սկիզբն եղավ այնժամ արդեն
Տրոյացոց և դանայանց սպառնացող բյուր-բյուրավոր աղետների։
Արդ, քաջափառ գուսանն ազնիվ այդ էր երգում։ Մինչ Ոդիսևսն
Հզոր ձեռքով վեր բարձրացրել ծածկոցն երկար ու շառագույն
Եվ, իր գլխին այն քաշելով, թաքցրեց այդպես իր դեմքն ազնիվ.
Նա ամաչեց փեակներին ցույց տալ արցունքն իր դառնագին։
Իսկ երբ երգիչն աստվածազոր ընդհատում էր երգմ իր վսեմ ու սրտառուչ,
Ցած էր քաշում քղամիդը նա իր գլխից և, սրբելով արցունքն աչքի,
Վերցնում էր թասը կրկնականթ ու սրտալի հեղմունք անում աստվածներին։
90Իսկ երբ գուսանն սկսում էր կրկին երգել, քանզի երգով այդ հիացած՝
Մեծ քաջերը փեակների դրդում էին նվագն հնչել,
Նոբից ողբում էր Ոդիսևսն՝ իր գլուխը թաքցնելով ծածկոցի տակ։
Սակայն նրա դառն արցունքը անհայտ մնաց, ոչ ոք այնտեղ այդ չտեսավ,
Եվ միմիայն այդ նկատեց և իմացավ Ալկինոոսը,
Որ նստած էր նրա կողքին, նույնիսկ լսեց նա նրա խոր հեծեծանքը,
Ուստի իսկույն նա թիասեր փեակներին խոսքով դիմեց և այս ասաց.
«Արդ, ինձ լսեք, փեակների առաջնորդներ և իշխաններ խորհրդական.
Մենք մեր սրտին հագուրդ տվինք ու հագեցանք պերճ խնջույքով,
Նաև երգով ու կիթառով, որ զարդերն են վեհ խնջույքի,
100Սակայն հիմա գնանք, փորձենք մրցությունները բազմազան,
Որպեսզի այս օտարականն, եբբ նա տունն իր վերադառնա,
Իր սիրելի մարդկանց պատմել կարողանա, թե որքա՛ն ենք մենք գերազանց
Շատ շատերից բռնակռվում, մենամարտում, թռիչքների և վազքի մեջ»։
Ասաց այդպես, առաջ անցավ։ Իսկույն նրան հետևեցին բոլորեքյան։
Բանբեբն ապա կիթառն հնչեղ նորից կախեց մեխից այնտեղ,
Դեմոդոկի ձեռքը բռնած՝ նա դուրս բերեց տնից նրան,
Ապա տարավ այն ուղիով, որով անցան երևելիք փեակների,
Որպեսզի անդ կատարվելիք մրցամարտով սրտանց հրճվեն և հիանան։
Անցան դեպի հրապարակն, և հետևեց խուռն ամբոխը, բյուր ժողովուրդ։
110Հանդես եկան շատ քաջասիրտ մեծամեծներ և կորովի պատանիներ։
Ոտքի ելան Ակրոնեոսն, Օկիալոսը, Էլատրևսը և Նավտևսը,
Պրիմնևսը և Անքիալոսը, Էրետմևսը և Պոնտևսը,
Պըրորևսը և Թոոնը։ Հանդես եկան Անաբեսինն
Եվ Ամփիալն, որ զավակն էր Տեկտոնածին Պոլինեոսի,
Քաջ Եվրիալն, որ նման էր մարդակոտոր ժանտ Արեսին,
Որ կազմվածքով քաջահասակ և իր տեսքով գեղեցկափայլ
Գերազանց էր բոլոր, բոլոր փեակներից, բացի փայլուն Լաոդամից։
Հանդես եկան և քաջազոր երեք որդիքը անբասիր Ալկինոոսի.
Լաոդամսան, Ալիոսը, Կլիտոնեոսն աստվածակերպ։
120Հայտարարվեց նախ մրցությունը ոտքերի արագության,
Եվ սկսվեց մրցավազքը նշանակետ սյունի մոտից։
Բոլորն իսկույն և միասին թունդ վազեցին, ու բարձրացավ դաշտում փոշի.
Կլիտոնեոսը ամենքից լավագույնը մրցավազքում հանդիսացավ։
Եվ ինչպես նոր հերկված արտում զույգ ջորիներն են անցնում ժիր,
Այդպես բոլոր մրցողներից նա շուտ եկավ, իսկ մյուսները ետ մնացին։
Ապա դաժան մենամարտում իրենց կորովը փորձեցին նրանք իսկույն.
Այստեղ արդեն հզորազոր քաջ Եվրիալը ամենքին գերազանցեց։
Թռիչքի մեջ ամենաց լավն Ամփիալը հանդիսացավ,
Էլատրևսը սկավառակ նետելու մեջ հաղթող եղավ,
130Սակայն ահեղ բռնակռվում Լաոդամասն Ալկինոոսյան հաղթող եղավ։
Եվ երբ նրանք մրցույթի մեջ հրճվում էին՝ հագուրդ տալով իրենց սրտին,
Ալկինոոսի պայծառ որդի Լաոդամը այս խոսքն ասաց այնժամ նրանց.
«Բարեկամներ, եկեք հարցնենք հիմա նաև օտարական այս եկվորին.
Գուցե ծանոթ է մրցույթին, գուցե գիտի։ Նա արտաքուստ վատ չէ բնավ.
Ազդրերը և սրունքները, ուսերը և հաղթ ձեոքերն իր,
Վիզը հզոր՝ այդ բոլորը ցույց են տալիս մի քաջարի, մեծ զորություն.
Հասակով էլ չի կորացած։ Թերևս բազում աղետներից է նա տանջված։
Ես կարծում եմ՝ ոչինչ չկա այնքան դաժան վնասաբեր, ինչպես ծովը.
Քայքայիչ է մարդու համար, որքան էլ նա տոկուն լինի»։
140Եվ Եվրիալն իսկույն նրան պատասխանեց և խոսք ասաց.
«Ճիշտ ասացիր դու, Լաոդամ; Բայց մոտեցիր այժմ նրան
Եվ հայտնիր քո առաջարկը, այլև կանչիր դու մրցության»։
Երբ այդ լսեց Ալկինոոսի ազնվագույն զավակն այնտեղ,
Շարժվեց իսկույն, կանգնեց մեջտեղ, Ոդիսևսին այս խոսքն ասաց.
«Օ՛ն անդր, հայրիկ օտարական, ուժդ փորձիր մրցության մեջ։
Եթե հմուտ ես մի բանում, վայելուչ է, որ մասնակցես դու մրցույթին։
Մարդու կյանքում նրա համար չկա բնավ ավելի մեծ փառք ու պարծանք,
Քան այն, երբ նա գործ է անում իր ձեռքերով կւսմ ոտքերով կորովագույն։
Ե՜կ դու, սակայն, ու փորձի՛ր քեզ. վանի՛ր սրտիդ վիշտն ու կարիք,
150Ուղևորմանն էլ դու երկար չես սպասի, քանզի արդեն իսկ քեզ համար
Ծովն է ձգած նավը արագ և պատրաստ են նավորդներդ»։
Պատասխանեց նրան այնժամ Ոդիսևսը բազմաչարչար և խոսք ասաց.
«Ո՛հ, Լաոդամ. ի՞նչ ես կանչում ինձ մրցության դու հեգնաբար.
Լիքն է սիրտս աղետներով, մրցանքը չէ միտքս հուզողն, այլ ցավերը։
Չէ՞ որ ես ցարդ հանդուրժել եմ բյուր դառնություն, կրել եմ բյուր տառապանքներ.
Եվ տե՛ս, հիմա նստած եմ այս կաճառի մեջ, հուզված մտքով վերադարձիս,
Ինչպես թշվառ մի աղերսող, աղերսում եմ ձեր արքքյին և ողջ ազգին»։
Եվրիալը, դսրովելով, պատասխանեց այնժամ նրան և խոսք ասաց.
«Դու նման չես, օտարական, մրցության մեջ բազմահմուտ հերոսներին,
160Որպիսիները մարդկանց մեջ շատ կան, իրավ, ամենուրեք,
Այլ նման ես դու բազմաթի նավի վրա շրջող մարդկանց վաճառական,
Որ միմիայն առևտուրով են զբաղվում և իշխում են նավորդներին,
Որպեսզի նոր ապրանք բառնան իրենց նավին՝ նոր շահավետ գործի համար։
Ոչ, նման չես դու մարտիկի, պիտանի չես դու մրցության»։
Եվ, նայելով նրան խոժոռ, ասաց այնժամ Ոդիսևսը աստվածազոր.
«Լավ չասացիր դու, բարեկամ, պանդույր մարդ ես դու, երևի, կամ անազնիվ։
Միշտ չեն տալիս աստվածները մարդուն իրոք ամեն տեսակ արժանիքներ,
Միանգամից գեղեցիկ տեսք, և՛ խելք ու միտք, և՛ խոսքի ուժ,
Մինչ մարդն երբեմն արտաքինից երևում է որպես չնչին մի պատանի,
170Բայց դրա տեղ աստված նրան շնորհել է հրաշալի խոսքի կորով,
Եվ նայում են նրան մարդիկ հիացմունքով, ճառում է նա սքանչելի,
Հրապուրիչ, հեզաբարո, փայլում է միշտ մարդկանց առաջ նա բազմաթիվ։
Քաղաքի մեջ անց կենալիս՝ նրան նայում են զարմանքով, կարծես անմահ
Աստված լինի։ Մեկ ուրիշը լոկ իր տեսքով է նմանվում անմահներին,
Մինչ աղքատիկ նրա խոսքը զուրկ է չքնաղ հմայքներից ճարտասանի։
Եվ դու նույնպես գեղեցկափայլ, լավ տեսք ունես, մի տեսք, որից ավելի լավն
Աստված նույնիսկ չէր ստեղծի, սակայն խելքով աղքատ ես դու և պանդույր ես։
Բորբոքեցիր սիրատենչիկ սիրտը դու իմ այս կրծքի տակ
Եվ անվայել խոսք խոսեցիր։ Մրցության մեջ նորածին չեմ ես բնավ,
180Ինչպես դու այժմ բարբառեցիր, այլ, թվում է, միշտ առաջինն եմ ես եղել,
Այն ժամանակ, երբ դեռ արբուն, ջահել կյանքի, հաղթ ձեռքերի տեր էի ես։
Մինչդեռ հիմա մատնված եմ ես դժբախտության և աղետի.
Շատ եմ կրել ես տառապանք, կռվել եմ միշտ ընդդեմ մարդկանց և ժանտ ալյաց,
Բայց և այնպես, թեպետ շատ եմ տառապել ես, մրցության մեջ կփորձեմ ինձ,
Քանզի այդպես դու քո խոսքով ինձ դրդեցիր, և ճառն էր քո խիստ թունավոր»։
Ասաց։ Իսկույն նա վեր թռավ, ծածկոցն հագած, և ձեռքն առավ սկավառակը
Ծանր ու մեծ և հաստամեստ, ավելի մեծ, քան աննշան սկավառակներն,
Որոնցով անդ իրարու հետ մրցում էին փեակները մի քիչ առաջ։
Դա նա ուժգին թափահարեց և խիստ նետեց ձեռքով հզոր.
190Քարը թնդաց և շառաչեց։ Մինչ ուժգնակի բարն այդ ձեռքից դուրս նետվելիս
Նավահռչակ, երկայնաթի փեակները իսկույն գետնին, ցած կռացան,
Եվ սկավառակն հաղթ սլացավ, անցավ հուժկու նշանները նա բոլորի։
Իսկույն, մարդու նմանվելով, վեհ Աթենասն նշան դրեց
Եվ գիծ քաշեց, ապա դարձավ և բարձրաձայն իր խոսքն ասաց.
«Օտարական, կույրը անգամ քո նիշն այստեղ, շոշափելով, կտարբերի.
Նա չի խառնվել նշաններին այս քաջերի, այլ խիստ անցել է նրանցից։
Վստահ եղիր, որ կարող ես դու մասնակցել մրցության մեջ.
Հաղթանակը քոնն է այստեղ, և չի կարող ոչ ոք քեզնից հեռու նետել»։
Ասաց այդպես։ Ուրախացավ բազմաչարչար Ոդիսևսը աստվածազն,
200Նա գոհ մնաց, որ ժողովում բարյացակամ և բարեխոս ընկեր տեսավ,
Հանգստացավ սրտանց արդեն և խոսք ասաց փեակներին.
«Պատանիներ, նետե՛ք հիմա, իսկ ես ապա մեկ ուրիշը
Կնետեմ և, ենթադրում եմ, էլ առավել ձեզնից հեռու կձգեմ այն։
Եվ բոլորդ, ով որ սրտանց ուզում է այդ, արդեն կարող եք հանդես գալ
Մրցության մեջ՝ ուժ փորձելու բռնակռվում, մենամարտում, իբրև ըմբիշ
Եվ վազքի մեջ, քանզի սաստիկ ինձ հուզեցիք։ Փեակներից
Ոչ մեկիդ հետ ես մրցելուց չեմ վախենա, բացի միայն Լաոդամից,
Քանզի նա իմ հյուրընկալն է։ Ո՞վ կարող է մարտել ընդդեմ իր տանտիրոջ։
Իրավ, անպետք և հիմար մարդ կլինի նա, ով սխալվի
210Եվ կանչի յուր հյուրընկալին օտար երկրում մարտակովի, կամ մրցության,
Քանզի այդպես նա միմայն ինքը իրեն կը վնասի։
Իսկ մյուսներիդ, ով որ լինի, ես չեմ մերժի, և պատրաստ եմ
Ես բացեիբաց ցույց տալ այստեղ, մրցության մեջ, զորությունն իմ։
Եվ վատ չեմ ես ամեն տեսակ մրցանքներում, որոնք հայտնի են քաջ մարդկանց.
Ես լավ գիտեմ ողորկ աղեղը գործածել, հանց նետաձիգ մի քաջավարժ,
Ախոյանիս բազմության մեջ ամենից շուտ ես սուր նետով կկործանեմ,
Շուրջս թեկուզ կանգնած լինեն բյուրաբազում շատ ընկերներ,
Որոնք կարող են սլաքով դիպուկ զարկել մրցակցողին հակառակորդ։
Եվ միմիայն ինձ աղեղով գերազանցում էր Փիլոկտետը դյուցազուն,
220Երբ աղեղով մենք՝ աքեյանք, մրցում էինք այնտեղ, երկրում տրոյական,
Բայց, ասում եմ, անհամեմատ գերազանց եմ ես բոլորից, ուրիշներից,
Մահկանացու ու հացակեր այն մարդկանցից, որ ապրում են հիմա երկրում։
Մինչ անկարող եմ ես մրցել վաղնջական քաջերի հետ.
Ընդդեմ հզոր Հերակլեսի, այլև ընդդեմ էքսղիացի Եվրիտոսի,
Որոնք հաճախ աղեղով հաղթ մարտում էին ընդդեմ անմահ աստվածների,
Ուստի հանկարծ մահացավ քաջ Եվրիտոսը՝ ծեր օրերին չհասնելով,
Խիստ զայրացած Փեբ Ապոլլոնը սպանեց նրան նետով,
Քանզի նրան՝ այդ աստըծուն, նա կանչում էր աղեղամարտ քաջ մրցության։
Ես կարող եմ տեգն ավելի հեռու նետել, քան ուրիշներն նետն աղեղի։
230Բայց միմիայն երկյուղ ունեմ ես ոտքերից։ Մեկն ու մեկը փեակներից
Ինձ վազքի մեջ գուցե հաղթի, քանզի հոգնած եմ չարաչար.
Տանջել են ինձ ալիքները ծովում դաժան, ուր շատ սակավ էր սնունդն իմ,
Ուստի անչափ թուլացել են այժմ անդամները իմ մարմնի»։
Ասաց այդպես։ Խոր լռություն տիրեց հանկարծ, լռում էին բոլորն այնտեղ։
Պատասխանեց նրան միայն Ալկինոոսը մեծահոգի.
«Օտարական, դու մեզ այստեղ անհաճելի բան չասացիր.
Ցանկանում ես դու հաստատել քաջարությունն, որն իսկապես հատուկ է քեզ։
Վրդովվել ես, քանզի այստեղ, ժողովի մեջ, այս քաջն իզուր քեզ կշտամբեց.
Մինչ մարդկանցից մահկանացու ոչ ոք, երբեք, քո քաջությունը չի ժխտի,
240Ով խելք ունի և ընդունակ է խորիմաց խոսքեր ասել։
Ուստի հիմա դու խոսքն իմ այս լսիր, որ գեթ պատմես հետո
Դու նաև այլ հերոսների, երբ հուսով եմ, դու քո տանը, սրտահաճո
Քո կնոջ հետ, քո որդոց հետ, մեծափարթամ, պայծառ խնջույք սարքես մի օր։
Այնժամ հիշիր դու նաև մեր քաջարությունն, որը Զևսն է միշտ մեզ տալիս,
Եվ որը մենք ցույց ենք տափս վաղուց ի վեր և անընդհատ։
Ըմբիշներ չենք մենք փառավոր, բռընցքամարտն ու կռիվը լավ չգիտենք,
Բայց հմուտ ենք մենք վազքի մեջ։ Ծովագնաց նավորդներ ենք
Մենք գերազանց։ Սիրում ենք մենք պերճ խնջույքներ, սրտալի երգ ու խմբապար,
Բազմատեսակ չքնաղ զգեստներ, ջերմ լոգարան և նուրբ մահիճ։
250Օն անդր, շուտ, փեակների մեծամեծար կաքավողներ, դուք ցույց տվեք
Ձեր զվարճանքն ու արվեստը, որպեսզի սա, եկվորը այս, երբ տուն դառնա,
Պատմի անդ իր սիրածներին, ինչպես ենք մենք գերազանցում բոլոր մարդկանց
Նավորդությամբ ծովագնաց, վազքով արագ, երգ ու պարով գեղապանծ։
... ... ... ... ... ... ... ...
Որը, կարծեմ, գտնվում է մեր տանն հիմա, որևէ տեղ»։
Ասաց այդպես Ալկինոոսը աստվածատես։ Վազեց բանբերն արագավազ,
Որ արքայի ապարանքից բերի կիթառը նրբակերտ,
Եվ դուրս եկան ազգի միջից ինը ընտիր կարգապահներ,
Նրանք էին հսկում կարգին ու կանոնին խաղ ու պարի ժամանակ.
260Ժիր մաքրեցին պարասպարեզն, ընդլայնեցին մրցարանը։
Մինչ մոտ եկավ բանբերն այնժամ, Դեմոդոկին հանձնեց իսկույն կիթառն հնչուն։
Երգիչն ապա մեջտեղն անցավ։ Հավաքվեցին պատանիներն այնտեղ շուրջն իր,
Կաքավողները մեծարվեստ և սկսեցին ոտքով դոփել լայն ասպարեզն՝
Կատարելով պարն հմայիչ, աստվածային։ Մինչ Ոդիսևսն աչքը հառած
Արագաշարժ բյուր ոտքերին, զարմանում էր, անդուլ դիտում սքանչելիքն։
Զարկեց երգիչն իր կիթառին, ու երգն հնչեց չքնաղագեղ՝
Սիրո մասին պերճապսակ Ափրոդիտի և Արեսի։ Եվ նա երգեց,
Ինչպես նրանք սիրով ծածուկ անդ միացան ապարանքում Հեփեստոսի,
Ինչպես անբավ ընծա տալով՝ պղծեց մահիճը Հեփեստոս մեծազորի,
270Թեպետև թանկ դրա համար նա վճարեց։ Քանզի իսկույն, իբրև բանբեր,
Արևն եկավ, որ տեսել էր, ինչպես նրանք գաղտնի սիրով անդ միացան։
Հենց որ լսեց Հեփեստոսը խոսքն այդ տխուր, սրտակոտոր,
Վազեց, գնաց իր դարբնոցը՝ սրտում հուզված վրեժն ահեղ.
Անդ նա դրեց կոճղի վրա զնդանը մեծ, պիրկ կոփեց շղթա ու ցանց՝
Անլուծելի և անխորտակ, որ նրա մեջ նրանք բռնվեն և հար մնան։
Երբ որ կոփեց նա վարմը այդ Արեսի դեմ, ցասմամբ լցված
Վերադարձավ իր ննջարանն, ուր գտնվում էր հաճելի իր անկողինն,
Եվ անդ փռեց մահճակալի սյուների մեջ վարմն ամենուր, շուրջանակի։
Ու կախվեցին անդ խիտառխիտ առաստաղից ամենուրեք վարմն ու ցանցը՝
280Ոստայնի պես և այնքան նուրբ, որ չէր տեսնի ոչ ոք աչքով,
Նույնիսկ ոչ մեկն երանավետ աստվածներից. կերտվածքն էր նուրբ և խորամանկ։
Իսկ երբ կախեց մահիճի շուրջն ամենուրեք վարմն ահավոր և աննկատ,
Նա ձևացավ, թե ինքն իբրև մեկնում է դեպ գեղեցկաշեն Լեմնոս քաղաքն.
Որ իր սրտին շատ ավելի հաճելի էր, քան երկիրները ամենայն։
Կույր չէր բնավ Արես աստվածը ոսկեհեր, երբ նա տեսավ,
Որ մեծարվեստ Հեփեստոսը մեկնում, գնում է հեռուներ,
Ելավ գնաց դեպ ապարանքն արվեստագետ Հեփեստոսի՝
Լցված սիրո տարփանքով դեպ Կիթերուհին ոսկեպսակ,
Որ դեռ նոր էր այնժամ եկել ամենազոր Կրոնոսյանի մոտից այնտեղ
290Եվ իր հանգիստն էր վայելում, երբ ներս մտավ նա ապարանքն։
Արդ, նա նրա ձեռքը բռնեց, անվամբ կոչեց և խոսք ասաց.
«Եկ, սիրելիս, գնանք դեպի պերճ մահիճը և, անդ պառկած, հրճվենք սիրով,
Իսկ Հեփեստոսն այժմ տանը չէ, այլ երևի հեռացել է դեպի Լեմնոս,
Գնացել է նա իսկապես դեպ սինտիացիք վայրենախոս»։
Ասաց այդպես։ Ուրախությամբ նա նրա հետ պառկեց այնտեղ
Մի մահիճում։ Եվ քնեցին նրանք ապա, մինչդեռ նրանց իսկույն ևեթ
Ամենագետ Հեփեստոսի այն նրբագույն վարմը այնքան ամուր պատեց,
Որ ոչ միայն չէր կարելի բարձրացնել այն, այլ դժվար էր շարժել անգամ
Անդամները իրենց մարմնի։ Կռահեցին, որ թակարդից հնար չկա
300Էլ դուրս գալու, մինչդեռ եկավ այդ ժամանակ կրկնակաղը փառապսակ.
Նախքան Լեմնոս հասնելը նա ետ դարձավ իր ճանապարհից,
Քանզի նրան գործի մասին հայտնեց Արևն ամենատես։
Այդպես նա տունն իր սիրելի վերադարձավ, սակայն սրտով իր վշտաբեկ։
Կանգնեց այնտեղ դռան շեմքին՝ ժանտ զայրույթով լցված հոգին
Եվ ահռելի աղաղակեց, կանչեց այնտեղ աստվածներին։
«Դու, Զևս, մեր հայր, և դուք նաև, այլ աստվածներ հավերժակյաց,
Շուտով եկեք, գործը տեսեք անտանելի ու խայտառակ.
Ինչպե՜ս է միշտ անարգում ինձ, կրկնակաղիս, դուստրը Զևսի՝ Ափրոդիտեն,
Որ կապվել է ամբարտավան Արեսի հետ գաղտնի սիրով,
310Քանզի չքնաղ և ժիր է նա, մինչ ծնված եմ ես ոտքերով թույլ ու տկար։
Սակայն ոչ ոք այս գործի մեջ մեղավոր չէ, այլ ծնողները իմ երկու։
Լա՜վ կլիներ եթե նրանք չծնեին և ինձ աշխարհ չբերեին։
Ո՜հ, լավ նայեք, թե որտե՜ղ են քնել սիրո տարփանքի մեջ,
Պառկած այսպես իմ մահիճում, իսկ ես այստեղ նստած եմ խե՜ղճ ու ցավագար։
Բայց չեմ կարծում, որ մյուս անգամ էլ ցանկանան նրանք նորից պառկել այսպես,
Թեկուզ սաստիկ տարփանք զգան, այլ պառկելու տենչն երկուսի շուտ կկորչի,
Քանզի այս նուրբ և խորամանկ թակարդը դեռ կաշկանդըված պիտի պահի
Նրանց այսպես, մինչև որ ինձ լրիվ ետ տա իմ հայրը այն գլխագինը,
Որ ես նրան վճարեցի իր շնացող ու լրբենի դստեր համար։
320Պերճ է թեպետ դստրիկը յուր և գեղեցիկ, բայց ժուժկալ չէ»։
Ասաց այդպես։ Իսկ աստվածներն հավաքվեցին պղնձաշեն նրա տան շուրջ.
Եկավ իսկույն Պոսիդոնը աշխարհակալ, Հերմեսն եկավ երախտագործ,
Անդ երևաց և Ապոլլոնը նետաձիգ, իշխանազոր,
Բայց կանացի ամոթանքից դիցուհիները մնացին տանը իրենց։
Կանգնած էին անդ դռան մեջ աստվածները բարիատուր,
Ու բռընկվեց ծիծաղն անզուսպ, հռհըռոցը գերերջանիկ աստվածների,
Երբ անդ տեսան ամենիմաստ Հեփեստոսի այդ խորամանկ կերտվածքը կուռ։
Արդ, նայելով իրար դեմքի, այսպես էին նրանք դատում և խոսք ասում.
«Չեն հաջողվում գործերը չար. դանդաղկոտը հաղթահարեց քաջավազին։
330Դանդաղկոտ էր կաղ Հեփեստոսն, բայց Արեսին որսաց գործով իր խորամանկ։
Արեսն, իրավ, ժըագույնն է և քաջավազն Օլիմպակյաց աստվածներից,
Սակայն հիմա նա պիտ տուժի՝ ի հատուցում իր կատարած այս շնության։
Այդպես ահա իրարու հետ խոսում էին նրանք այնտեղ։
Այնժամ արքա Ապոլլոնը, Զևսի որդին, խոսքն իր ասաց անդ Հերմեսին.
«Իսկ դո՞ւ, Հերմես, Զևսի զավակ, երախտագործ և ուղեցույց,
Կը ցանկայի՞ր արդյոք այսպես, այդ անխորտակ, պիրկ վարմի մեջ կաշկանդված,
Քնել կողքին, մահիճի մեջ, ոսկեպսակ Ափրոդիտի»։
Պատասխանեց այնժամ նրան Ուղեցույցը Արգոսասպան.
«Այո, եթե այդպես լիներ, ով Ապոլլոն, դու թագավորդ հեռաձիգ,
340Թող պատեր ինձ այդպիսի վարմն եռապատիկ դաժանորեն,
Եվ դուք, բոլոր աստվածներդ և դիցուհիք թող դիտեիք՝
Ինչպես եմ ես այնտեղ պառկած մահիճի մեջ ոսկենկար Ափրոդիտի»։
Այդպես ասաց, հռհռացին նորից անմահ աստվածները։
Պոսիդոնը միայն այնտեղ չէր ծիծաղում, այլ անդադար խնդրում էր նա
Ճարտարարվեստ Հեփեստոսին, որ բաց թողնի նա Արեսին։
Եվ արդ, նրան նա դառնալով, խոսքերն ասաց այս թևավոր.
«Ոհ, արձակիր, երաշխավոր եմ քո առաջ, աստվածների առաջ այլև,
Որ նա կտա քեզ վճարն այդ, կվճարի նա վայելուչ»։
Բայց առարկեց նրան իսկույն անդ կրկնակաղը վեհափառ.
350«Մի պահանջիր դու այդ ինձնից, ո՜վ Պոսիդոն աշխարհակալ,
Եվ վայել չէ երաշխիք տալ այս վատաբարք լրբի համար։
Կամ թե ինչպե՞ս պետք է քեզնից ես պահանջեմ այդ վճարը,
Երբ Արեսը, խուսափելով այս թակարդից, պարտք վճարել չկամենա»։
Պատասխանեց նորից նրան և խոսք ասաց Պոսիդոնը երկրատատան.
«Եթե նույնիսկ, խուսափելով պարտքից, Արեսը փախուստ տա, անհետանա,
Փոխարենը քեզ այդ դեպքում ինքս անձամբ կվճարեմ»։
Նրան այնժամ պատասխանեց կրկնակաղը մեծապատիվ.
«Անհնար է և անպատշաճ խնդիրը քո մերժել այստեղ»։
Այդ ասելով՝ զորությունը Հեփեստոսի արձակեց վարմը փութապես։
360Իսկ երբ նրանք ազատվեցին այն թակարդից, որ շատ պիրկ էր և կաշկանդիչ,
Արագորեն վեր բարձրացան. Արեսն ուղղվեց դեպ Թրակիա,
Ափրոդիտը նրբաժպիտ գնաց Կիպրոս, Պափոս քաղաքն,
Ուր սրբազան նրա անտառն և ծխալից բագինը կար։
Անդ քարիսները լողացրին իսկույն նրան և օծեցին անմահական
Եվ նուրբ յուղով, որ քսում են հավերժ անմահ աստվածների անեղծ մարմնին,
Ու հագցըրին սքանչելի, աչքի համար զարմանալի, չքնաղ զգեստ։
Այդ էր ահա փառապսակ երգիչն երգում։ Ոդիսևսը լսում էր լուռ,
Խոր հրճվանքով, հոգին լցված հիացմունքով, հրճվում էին նաև անթիվ
Փեակները երկայնաթի, ծովագնաց և նավերով միշտ հռչակված։
370Մինչ Ալկինոոսն հրամայեց Լաոդամին և Ալիոսին պարի դուրս գալ,
Բայց առանձին, ամենալավ պարողները նրանք էին։
Ու վերցրրին նրանք իսկույն գեղեցկափայլ ու շառագույն մի մեծ գնդակ,
Որ կերտել էր մեծարվեստ Պոլիբոսը նրանց համար։
Մեկն համարձակ, ետ քաշվելով, գնդակն ուժգին նետում էր վեր մինչև ամպերն,
Իսկ երկրորդը կորովակի ցատկում էր անդ գետնից վեր և
Բռնում տակից գնդակը հեշտ, նախքան ոտքն էր դիպչում հողին։
Երբ որ նրանք պերճ գնդակը մի կողմ դրին, գնդակախաղն ավարտեցին,
Ըսկսեցին թունդ կաքավել բազմապտուղ գետնի վրա
Ու մերթ ընդ մերթ հերթափոխվել իրարու հետ։ Շուրջն հավաքված՝ պատանիներն
380Իրար հետ ծափ էին տալիս, և թնդում էր դոփյունն ուժգին ամենուրեք։
Եվ Ոդիսևսն աստվածային իր խոսքն ասաց Ալկինոոսին.
«Իշխանազոր դու Ալկինոոս, որ գերհռչակ ես մարդկանց մեջ,
Արդ, պարծեցար դու քիչ առաջ, որ սրանք են կաքավողները գերազանց։
Ճշմարիտ էր խոսքդ, այո, և ես ահա հիանում եմ հոգեզվարճ»։
Այդպես ասաց։ խորունկ խնդաց սուրբ զորությունն Ալկինոոսի
Եվ թիասեր փեակներին խոսքն իր ասաց պատկառելի.
«Ինձ լսեցեք, դուք, դյուցազունք փեակների, խորհրդական առաջնորդներ.
Թվում է ինձ, որ եկվորն այս օտարական խորիմաց է, քաջահանճար,
Ուստի եկեք, ինչպես հարկն է, պերճ պարգևներ սրան մենք տանք հյուրամեծար։
390Հզորազոր մեր այս ազգին այժմ իշխում են քաջավայել
Տասնևերկու փայլուն արքա, մինչ տասներեքերորդն եմ ես։
Թող որ բերի նրան նվեր՝ ամեն մեկս մի մեծագով, շքեղ բաճկոն
Ու մաքրափայլ մի պատմուճան, մի տաղանդ էր մաքուր ոսկի։
Հարկավոր է, որ բոլորս այդքան բերենք, բայց շուտափույթ և անհապաղ,
Որ ընթրիքի հյուրը գնա՝ ձեռքին ընծայք քաջավայել, սրտահաճո.
Թող գա նաև Եվրիալը և հյուրի դեմ մեղքն իր քավի, քանզի իզուր
Նա անպատկառ խոսքեր ասաց, թող բերի տա և ընծաներ մեծաշնորհ»։
Ասաց այդպես, և անդ բոլորն հոժարությամբ հավանեցին խորհուրդը այդ։
Իսկ Եվրիալն Ալկինոոսին իսկույն դիմեց և խոսք ասաց.
400«Իշխանազոր Ալկինոոս, դու մարդկանց մեջ արժանագով երևելիդ.
Պատրաստ եմ ես եկվոր հյուրին սիրաշահել, ինչպես որ դու պատվիրեցիր։
Արդ՝ ձոնում եմ ես թուրը այս պղնձակուռ՝ արծաթագամ, շքեղ կոթով,
Որի պատյանն է զարդարված շուրջանակի փղոսկրսպերտ պաճուճանքով.
Նրա համար սա կլինի քաջավայել ինձնից նվեր»։
Ասաց այդպես, ապա հանձնեց Ոդիսևսին արծաթագամ թուրը շքեղ,
Ու, դիմելով նրան, ասաց նա թևավոր խոսքերը այս.
«Ողջույն քեզ, հայր օտարական, եթե վատ խոսք քեզ ասացի,
Թող հողմերը քշեն, ցրեն խոսքն անշնորհք։ Իսկ քեզ թող տան աստվածները,
Որ շուտ դառնաս դու հայրենիք և շուտ տեսնես այնտեղ կնոջդ սիրելի,
410Քանզի վաղուց, տառապահար, դու հեռացել ես մտերիմ քո մարդկանցից»։
Այնժամ նրան պատասխանեց և խոսք ասաց Ոդիսևսը ամենիմաց.
«Շնորհապարտ եմ, բարեկամ, թող անմահները բարիքներ պարգևեն քեզ,
Եվ թող երբեք դու չզղջաս, որ ինձ այսպես նվիրեցիր
Թուրն այս չքնաղ, արծաթապատ՝ ներողության խոսքն ասելով»։
Այդպես ասաց և իր ուսին արծաթագամ թուրը կախեց։
Երբ մայր մտավ արևն արդեն, եկան հասան նվերները մեծահաճո։
Բայց բանբերները ժրաժիր իսկույն դրանք Ալկինոոսի տունը տարան,
Իսկ անբասիր Ալկինոոսի որդիք իսկույն ընդունեցին
Պերճապայծառ ընծաները, սիրելի մոր մոտ դարսեցին,
420Մինչ, բոլորի առաջն ընկած, իր տունն եկավ սուրբ զորությունն Ալկինոոսի։
Ամենքն եկան ու բազմեցին բազմոցներին բարձր ու շքեղ։
Այնժամ դիմեց Արետեին և խոսք ասաց զորությունը Ալկինոոսի.
«Ա՜յ կին, շատով բեր մեր սնդուկն ամենալավ ու քաջապերճ,
Դիր նրա մեջ մի լավ բաճկոն և մաքրափայլ մի պատմուճան։
Պղինձ սանը դուք կրակին դրեք այնտեղ, որ տաքանա ջուրը շուտով,
Որ լողանա հյուրն վայելուչ։ Թոդ նա տեսնի, որ պատրաստ են այստեղ արդեն
Փառապսակ փեակների բերած բոլոր պարգևները
Եվ խնջույքով այստեղ հրճվի, ապա լսի երգերը քաղցր ու սրտալի։
Իսկ ես ահա նվիրում եմ նրան գավաթն իմ ոսկեղեն ու գերհրաշ.
430Ապարանքում, Զևս զգոնին և այլ անմահ աստվածներին
Հաճախ հեղում կատարելիս, թող ինձ հիշի ամեն անգամ»։
Ասաց այդպես։ Եվ Արետեն ստրուկներին հրամայեց
Դնել շուտով անդ կրակին եռոտանին ամենամեծ։
Իսկույն նրանք վառ կրակին դրին կաթսան եռոտանի,
Մեջը արագ լցըրին և գցեցին տակը առատ վառելափայտ։
Իսկույն գրկեց բոց կրակը կաթսայի փորն, և տաքացավ ջուրը շուտով։
Իսկ Արետեն խորդանոցից հյուրի համար բերեց սնդուկն հրաշագեղ
Ու խնամքով մեջը դարսեց ընծաները սքանչելի՝
Մաքուր ոսկին և զգեստներն, որոնք հյուրին փեակները նվիրեցին։
440Դրեց նաև մի լավ բաճկոն և քաջապերճ մի պատմուճան։
Ապա դիմեց նա եկվորին և խոսքն ասաց այս թևավոր.
«Այժմ կափարիչը սնդուկի դու քո ձեռքով ամուր կապիր, հանգույց արա,
Որպեսզի գեթ ճանապարհին մեկն ու մեկը չգողանա կամ ձեռք չտա,
Երբ դու անուշ նիրհած լինես քո սևաթույր նավի վրա»։
Երբ այդ լսեց աստվածատես ու բազմափորձ Ոդիսևսը,
Սնդուկի խուփն իսկույն փակեց, ապա կապեց այն խորամանկ մի հանգույցով,
Ինչպես նրան ուսուցել էր հարգո Կիրկեն մի ժամանակ։
Մառանապետն եկավ այնժամ, խնդրեց գնալ լոգարանը լողանալու։
Տաք լոգարանը տեսնելով՝ խորունկ խնդաց նա իր հոգով,
450Քանզի բնավ չէր լողացել նա այն օրից, երբ հեռացավ
Գեղագանգուր Կալիպսոյի ապարանքից։ Իսկ մինչև այդ
Ապրում էր նա մեծ խնամքով, որը միայն աստվածներին է արժանի։
Արդ, երբ նրան ստրկուհիք անդ լողացրին և օձերին մաքուր յուղով,
Ապա հագցրին մաքուր բաճկոն և պատմուճան հրաշագեղ։
Նա դուրս գնաց լոգարանից դեպի մարդիկ, որոնք այնտեղ
Առատ գինի էին խմում։ Իսկ Նավսիկան, գեղեցկությունն իր ստացած
Աստվածներից, կանգնած էր անդ, դահլիճի մեջ, ամրակառույց սյունին ընթեր,
Եվ նայում էր հիացմունքով աստվածատես Ոդիսևսին։
Ապա նրան նա, դիմելով, այս խոսքն ասաց իր թևավոր.
460«Ողջո՜ւյն քեզ, ով օտարական, երբ որ լինես դու երկրի մեջ քո հայրենի,
Արդյոք մի կերպ ինձ կհիշե՞ս։ Չէ՞ որ ինձ ես դու փրկությամբ նախ պարտական»։
Պատասխանեց նրան այնտեղ և խոսք ասաց Ոդիսևսը ամենիմաց.
«Ո՛հ, Նավսիկա, մեծահոգի Ալկինոոսի չքնաղ դստրիկ,
Թող գեթ թույլ տա այժմ ինձ Զևսը՝ մեծ Հերայի ամուսինը որոտագոչ,
Որ իմ տունը ես ետ դառնամ, տեսնեմ օրը վերադարձիս.
Եվ ես այնտե՛ղ ամեն օր պիտ աղոթք անեմ քեզ սրտահույզ,
Որպես անմահ մի աստըծու, քանզի կյանքս դու փրկեցիր, ո՜վ չքնաղ կույս»։
Ասաց այդպես, նստեց ապա նա բազմոցին, Ալկինոոս արքայի մոտ։
Մինչդեռ արդեն բաժանեցին ուտեստները ու խառնեցին քաղցր գինին։
470Եվ ներս եկավ բանբերն այնժամ ու ներս բեբեց միշտ սիրելի նա երգիչին,
Մարդկանց համար գերամեծար Դեմոդոկին, որը նստեց
Խնջույք անող բազմության մեջ՝ բարձր սյունին անդ հենվելով։
Եվ Ոդիսևսը իմաստուն, մի պատառ միս ճերմակատամ պարարտ խոզի.
Թիկնամսից անդ կտրելով, իր մոտ թողած էլ ավելի պարարտաճարպ
Մի մեծ կտոր՝ սուրհանդակին դիմեց հանկարծ և խոսք ասաց.
«Բանբեր, վերցրու դու այս միսը և տուր ազնիվ այդ երգիչին, Դեմոդոկին,
Թող վայելի։ Նրան ուզում եմ մեծարել, թեպետ սիրտն է իմ վշտալի։
Հայտնի բան է, որ երգիչները երկրածին մարդկանց կողմից
Պատիվ ունեն և մեծարանք, քանզի նրանց երգն անուշիկ
480Ներշնչում է անմահ մուսան, որ սիրում է երգիչների տոհմը ամբողջ»։
Ասաց այդպես։ Բանբերն աոավ, տարավ դրեց ձեռքը հերոս Դեմոդոկի։
Նա ընդունեց և չափազանց հոգով, սրտով ուրախացավ։
Այնուհետև ձեոք մեկնեցին նրանք այնտեղ պատրաստ դրված ուտեստներին։
Երբ հագեցան կերուխումով, որքան փափագ ուներ հոգին,
Կրկին դիմեց Դեմոդոկին և խոսք ասաց Ոդիսևսը ամենիմաց.
«Ո՜վ Դեմոդոկ, քեզ ամենից բարձր եմ դասում ես մարդկանց մեջ մահկանացու,
Քանզի Մուսան է, հիրավի, քեզ ուսուցել՝ դուստրը Զևսի, կամ Ապոլլոնն,
Եվ երգում ես բախտն աքեյանց դու, արդարև, ճշմարտացի,
Թե ի՞նչ գործեր կատարեցին, որքա՞ն տանջանք անդ կրեցին աքեացիք։
490Բայց այնպես ես երգում, կարծես ինքդ ես եղել ականատես, կամ լսել ես
Մեկ ուրիշից։ Այլ բան երգիր, պատմիր հիմա դու փայտակերտ ձիու մասին,
Ինչպե՞ս շինեց ձին Էպիոսը Աթենասի օգնությամբ,
Ինչպե՞ս մտցրեց աստվածազն Ոդիսևսը խարդախությամբ այն միջնաբերդ՝
Մեջը լցրած բազում քաջեր, որոնք Իլիոնն հիմնահատակ ավերեցին։
Եվ եթե դու այդ ամենը հիմա երգես, պատմես, ինչպես այդ կատարվեց.
Ես կպատմեմ բոլոր մարդկանց, ամենուրեք, ի լուր ամբողջ այս աշխարհի,
Որ աստվածն է բարիատուր քեզ շնորհել աստվածաշունչ քաղցր երգեր»։
Ասաց այդպես։ Եվ երգիչը աստվածային ոգեշնչմամբ երգն սկըսեց.
Երգեց սրտանց, ինչպես հանկարծ վրանները հրկիզեցին արգիացիք
500Ու բարձրացան գեղեցկակերտ ու լայնանիստ նավի վրա
Եվ հեռացան, ինչպե՞ս ոմանք, մեծահռչակ Ոդիսևսի հետ, ձիու մեջ
Դարանամուտ՝ տըրոյացոց մեջ մնացին շրջապատված,
Եվ տրոյացիք իրենք անձամբ միջնաբերդը ձին ներս տարան։
Այդպես կանգնած էր ձին այնտեղ, մինչդեռ նրանք, շուրջը ձիու ամբոխվելով,
Անվերջ ու խիստ վիճում էին, և կարծիքներ անդ հայտնվեցին երեք տեսակ.
Կամ անողոք, դաժան կացնով կտրատել այդ լայնափոր փայտն,
Կամ վեր հանել մի բարձրաբերձ ժայռի վրա և բարձունքից գլորել ցած,
Եվ կամ պահել, հանց ուխտադիր աստվածներին սիրաշահող մի սուրբ նվեր։
Սակայն հաստատ այդ վերջինը պիտ կատարվեր, ճակատագիրն էր այդ նրանց,
510Քանզի իրոք նրանց վիճակն էր՝ կործանում։ Նրանք պետք է ներս տանեին
Քաղաքի մեջ փայտյա մեծ ձին, որի փորում բազմաբազում քաջեր կային,
Տրոյացոց մահն և կորուստը պատրաստող քաջակորով աքեացիք։
Նա այնուհետ երգեց՝ ինչպես ավերեցին այնժամ քաղաքն արգիացիք,
Ինչպես որդիք աքեացոց, դուրս ելնելով ձիու փորից,
Որոգայթից այն լայնափոր, հրկիզեցին ու քանդեցին քաղաքն հարուստ,
Ինչպե՛ս հետո բարձրակառույց այդ քաղաքը կապտում էին և թե ինչպե՛ս,
Ժանտ Արեսին նմանվելով, աստվածակերպ Մենելայի հետ միասին,
Ոդիսևսը ուղղվեց, գնաց այնժամ դեպի ապարանքը Դեիփոբի,
Ինչպես այնտեղ ճակատամարտ հուզեց ահեղ թշնամու դեմ
520Ու քաջարի հաղթանակեց մեծահոգի Աթենասի աջակցությամբ։
Այդպես ահա փառապսակ երգիչն երգեց։ Վշտահար էր Ոդիսևսը,
Եվ աչքերից նրա թափվող դառն արցունքը ոռոգում էր դեմքը նրա,
Այնպես, ինչպես հեծեծում է թշվառ կինը՝ ընկած զոհված իր ամուսնու
Մարմնի վրա, որ կործանվեց իբրև պաշտպան իր սիրելի հայրենիքի,
Երբ վանում էր կործանումը իր քաղաքից և հարազատ զավակներից։
Եվ տեսնելով իր ամուսնուն կարկամելիս ու մահամերձ՝ դժբախտ կինը
Փաթաթվում է նրան սրտանց, ջայլանք անում և արտասվում։
Մինչ հետևից չար թշնամիք նիզակներով հարվածում են նրա վզին և ուսերին
Եվ քշում են դեպ գերություն, որ ենթարկեն աղետների ու տանջանքի։
530Իսկ նա, թշվառ, պիտ տառապի, և այտերն իր պիտի թոշնեն դառն արցունքից։
Այդպես ահա Ոդիսևսն էր թշվառ ու հեգ արցունք թափում իր աչքերից։
Մինչ բոլորին անհայտ էր այդ, որ թափում է աղիողորմ նա արտասուք։
Եվ միմիայն այդ նկատեց ու իմացավ Ալկինոոսը մեծահոգի,
Քանզի նստած էր նրա մոտ, նաև լսեց հեծեծանքը նրա ծածուկ։
Ուստի իսկույն նա թիասեր փեակներին դիմեց այնտեղ և խոսք ասաց.
«Ինձ լսեցեք, փեակների առաջնորդներ և քաջազուն դուք իշխաններ,
Թող Դեմոդոկը դադար տա բազմահնչուն իր կիթառին,
Քանզի ահա ոչ բոլորին նա երգով իր պատճառում է խինդ ու հաճույք.
Արդ, սկզբից մեր խնջույքի, երբ երգիչը երգն սկսեց աստվածային,
540Մինչև հիմա դառն հեծեծում է վշտաբեկ օտարական մեր հյուրն եկվոր։
Եվ երևի սիրտը նրա կաշկանդում է ծանր թախիծը տխրության։
Թող դադարի երգիչն հիմա, որ բոլորս բերկրանք զգանք մենք հավասար՝
Թե՛ հյուրընկալն, և թե՛ հյուրը, և կլինի այդպես անշուշտ ավելի լավ,
Քանզի չէ՞ որ այս ամենը աստ կատարվեց միայն հանուն եկվոր հյուրի,
Ե՛վ մրցույթը, և՛ քաջապերճ նվերները, որ ձոնեցինք իբրև հարգանք։
Ուղևորը օտարական և օգնություն աղերսողը եղբոր նման
Հարազատ են միշտ այն մարդուն, որն իր գլխում գեթ աննշան դեռ խելք ունի.
Ուստի, եկվո՛ր, չթաքցնես հիմա խելքով քո խորամանկ այն, ինչ ես քեզ
Պիտի հարցնեմ, քեզ համար էլ լավ է պատմել մեզ ամեն բան։
550Նախ, դու հայտնիր անունը քո. ինչպե՞ս էին քեզ անվանում հայրդ ու մայրդ
Եվ այլ մարդիկ, որ ապրում են քաղաքիդ մեջ կամ թե նրա շրջակայքում,
Քանզի գիտենք, որ մարդկանց մեջ անանուն մարդ չկա երբեք՝
Թեկուզ լինի նա մեծատուն կամ հասարակ, չնչին մի մարդ։
Մարդուն, նրա ծնված ժամին, ծնողները անշուշտ տալիս են մի անուն։
Հայտնիր դու ինձ երկիրը քո, քաղաքը քո և ազգությունն,
Որպեսզի քեզ նավերն ուղիղ և նախապես մտադրված, վերցնեն տանեն.
Փեակները չունեն իրոք ոչ նավավար և ոչ էլ ղեկ կամ ղեկավար,
Ինչպես ունեն ուրիշները։ Սակայն գիտեն նավագնաց
Մեր քաջերը մարդկանց միտքը և ցանկությունն, այլև նրանց կամքն ու վճիռն։
560Գիտեն նրանք նաև բոլոր քաղաքները ու երկրները պտղատու,
Ուստի արագ լող են տալիս և հեշտ անցնում են անդունդները միգապատ
Եվ ամպերով միշտ քողարկված, և չի սպառնում նրանց երբեք
Ո՛չ խորտակում և ո՛չ վնաս, ո՛չ որևէ դժբախտ մի դեպք կամ պատահար։
Թեպետ վաղուց լսել եմ ես իմ ծեր հորից՝ Նավսիթոոսից մի ժամանակ,
Որ իբր թե Պոսիդոնն է վրդովված մեր դեմ ընդմիշտ,
Նրա համար, որ ամենքին ամենուրեք ուղեկցում ենք մենք հուսալի,
Ուստի և նա զայրագնաբար սպառնում է մեզ քինահույզ,
Որ ինքն, հզոր, անշուշտ մի օր ծովի վրա այս կապուտակ
Փեակների գեղեցկակերտ նավը արագ, ճանապարհից ետ դառնալիս,
570Կխորտակի, անգամ ուղին մեր քաղաքի մեծ, ահավոր, ժայռ կը նետի ու կը փակի։
Արդ, այդպես էր ծերուկն ասում։ Գուցե աստվածն այդ կատարի
Գուցե թողնի սպառնանքն այդ չիրագործված, ինչպես սիրտն իր կը ցանկանա։
Ահա թե ինչ պատմիր դու ինձ, սակայն պատմիր ճշմարտացի. ինչպե՞ս եղավ,
Որ սկսեցիր դու թափառել կամ ի՞նչ մարդկանց աշխարհներումն ես դու եղել։
Ճիշտը պատմիր նրանց մասին և նրանց շեն քաղաքների մասին նաև,
Պատմիր դու մեզ նրանց մասին, որոնք չար են կամ վայրենի և անօրեն,
Որոնք բարի հյուրասեր են, ու սրտերն են իրենց վսեմ, աստվածավախ։
Հայտնիր դու մեզ. ինչո՞ւ ես դու խիստ հեծեծում և արտասուք թափում այդպես,
Երբ լսում ես դանայացոց կամ արգիյանց բախտի մասին Իլիոնի մոտ։
580Սահմանված էր գործն այդ կամքով աստվածների։ Նրա համար են անմահներն
Մահ վիճակել դժբախտ մարդկանց, որ այդ երգվի սերունդների երգերի մեջ։
Գուցե այնտեղ, Իլիոնի մոտ, կործանվել է ազգականդ ազնվամեծար
Կամ աներդ կամ քո փեսան, որոնք, հարկավ, արյունակից
Տոհմից հետո, ամենաշատն են սիրելի։ Գուցե նույնիսկ
Փափագատենչ ընկերը քո, որն երևի արժանացել էր քո սիրույն,
Որպես մի մարդ ազնվաբարո, և հավասար էր հարազատ եղբորը քո,
Քանզի հաճախ հենց այդպիսին դաոնում է մեզ և՛ մտերիմ, և՛ սրտակից»։

1Պատասխանեց նրան այնժամ և խոսք ասաց Ոդիսևսը ամենիմաց.
«Իշխանազոր դու Ալկինոոս, որ գերհռչակ ես մարդկանց մեջ և անվանի,
Որքա՜ն, այո, հաճելի է այժմ ինձ համար երգը լսել վեհ երգիչի,
Որպիսին է սա իսկապես, որն իր ձայնով աստվածներին է նմանվում։
Եվ ես ահա մտածում եմ. չը կա սխրանք ավելի վեհ և սրտատենչ,
Քան բերկրանքը հոգեզվարճ, որ թնդում է ամենուրեք ողջ ազգի մեջ,
Երբ խնջույքի մասնակիցներն, իրար կողքի, տան մեջ նստած,
Երգն են լսում վեհ երգիչի, մինչ սեղանն է նրանց առաջ ծանրաբեռնված
Մսեղենով և քաղցր հացով, իսկ մատըովակն համեղ գինին պերճ գավաթից
10Հանում է լի և պտըտվում ամենուրեք, որ բաժակներն հապճեպ լցնի։
Այդ է, այո, ինձ, իմ սրտում, թվում վսեմ, բարձր մի գործ։
Մինչ հորդորեց քեզ սիրտը քո՝ հարցնել իմ հեգ տաոապանքի, վշտի մասին,
Որպեսզի այժմ էլ առավել ես հեկեկամ ու վշտագին ջայլանք անեմ։
Բայց ես, ավա՜ղ, ո՞րը պատմեմ քեզ սկզբից կամ ո՞րն ասեմ վերջ ի վերջո,
Բյուրաբազում աղետներ են ինձ շնորհել աստվածները երկնաբնակ։
Ահավասիկ՝ նախ ձեզ հայտնեմ անունը իմ, որ այդ հաստատ դուք իմանաք,
Քանի որ ես, խուսափելով իմ օրհասից աղետալի, ձեր հյուրն եմ արդ,
Թեպետ հիմա, առանց այդ էլ, ես ապրում եմ ապարանքում այս հեռագույն։
Ես եմ ահա Ոդիսևսը Լաերտածին, մարդկության մեջ գեր ազդեցիկ,
20Բյուր խորամանկ հերյուրանքով փառաբանված, և փառքն է իմ հասել երկինք։
Ապրում եմ ես Իթակեում, որ նշմարվում է շատ հեռվից, հայտերևակ.
Նրա վրա Ներիտ լեռն է անտառաշատ և անվանի։
Շուրջը նրա բազմախազում և մերձընդմերձ կան կղզիներ մարդաբնակ.
Դուլիքիոնը, Սամեն, Զակինթն անտառախիտ։ Իսկ Իթակեն ծովապարփակ
Հարթավայր է մի լայնալիր և հեռավոր է չափազանց.
Գտնվում է արևմուտքում, բայց կղզիներն ուղղված են դեպ արևելք։
Խիստ քարքարուտ է Իթակեն, թեև սնում է պնդակազմ պատանիներ։
Ես չգիտեմ մի այլ երկիր ավելի լավ և վեհագույն, քան սիրելի
Իմ Իթակեն։ Բայց արգելեց և ինձ պահեց անդ Կալիպսո աստվածուհին
30Խոր անձավում՝ ցանկանալով, որ իր համար ես ամուսին դառնամ այնտեղ։
Իր տանը ինձ պահեց նաև կախարդ Կիրկեն, հեռու կղզու մեջ Էական.
Եվ նա նույնպես կամենում էր անդ իր համար ինձ ամուսին դարձնել մի կերպ,
Բայց նա բնավ չկարեցավ ինձ համոզել և սիրտը իմ իր կողմ թեքել։
Եվ ոչ մի բան սրտին այնքան հաճելի չէ, որքան երկիրը հայրենի
Ու ծնողներն, եթե նույնիսկ օտար երկրում մարդ ապրում է պերճապաճույճ
Ապարանքում, սակայն հեռու իր ազնվագույն ծնողներից։
Իսկ հիմա քեզ պատմեմ պիտի դարձի մասին իմ չարաղետ,
Որն ինձ համար, դեո Տրոյայից ետ դառնալիս, Զևսն հորինեց։
Ինձ Իլիոնից հողմը քշեց, հասցրեց մինչև Իսմարոսը կիկոնների.
40Ավերնցինք մենք քաղաքն այդ, կոտորեցինք բնիկներին,
Վերցրինք ավար այդ քաղաքից, բյուրաբազում հարստություն և շատ կանանց,
Բաժանեցինք այդ իրար մեջ, որպեսզի գեթ ոչ ոք մեզնից զուրկ չմնա,
Եվ ես այնտեղ հորդորեցի՝ շուտ հավաքվել ու հեռանալ փութանակի,
Սակայն նրանք, հիմարներն այդ, ինձ այդ գործում հնազանդվել չկամեցան,
Այլ ծովափին գինի անչափ շատ խմեցին ու մորթեցին շատ ոչխարներ,
Շատ կորյեղջյուր ու համրաքայլ պարարտ եզներ։ Մինչդեռ փրկված կիկոնները
Շուտ կանչեցին այլ, հարևան և ցամաքի խորքում ապրող կիկոնների,
Որ աասվել ուժեղ էին, շատ ավելի բազմաքանակ։
Սրանք արդեն լավ գիտեին կռիվ մղել մարտակառքով
50Եվ երբեմն էլ, ուր պետք էր այդ, մարտում էին և հետիոտն։
Շատ-շատ էին նրանք թվով, հանց գարունքի բյուր ծաղիկներ ու տերևներ,
Որոնք հանկարծ, վաղ առավոտ, հարձակվեցին։ Եվ մեզ, ավա՜ղ, դժբախտներիս,
Անդ վիճակվեց փորձել արդեն Զևսի տված բախտը դաժան և տանջանքը։
Մեբ ճեպընթաց նավերի մոտ թնդաց կռիվն ահագնակի։ Նրանք հուժկու
Նետում Էին պղնձասայր տեգ-նիզակներ ու մեր գլխին թափում անվերջ։
Եվ քանի դեռ առավոտ էր, ու սուբբ օրը դեռ չէր մթնել, մենք, դիմադիր,
Վանում էինք նրանց մի կերպ, թեպետ թվով անդ գերազանց էին նրանք։
Բայց երբ թեքվեց Արևն արդեն, երբ որ լծից արձակում են եզներն հոգնած,
Մեզ կիկոններն հաղթահարել սկսեցին և ճնշեցին աքեացոց։
60Մեր ամեն մի նավից այդտեղ զոհվեց, ընկավ գեղասրունք վեց քաջ ընկեր,
Իսկ մյուսներս հազիվ, մի կերպ ազատվեցինք ճակատագրից ու ժանտ մահից
Եվ հեռացանք մենք այդտեղից։ Ուրախացանք, որ օրհասից խուսափեցինք,
Բայց վշտահար էինք սրտով մեր սիրելի ընկերների մահվան համար։
Մինչդեռ իմ կոր նավերն այնժամ ծովը չանցան, մինչև որ անդ
Երեք անգամ և միառմի չկանչեցինք մեր տարաբախտ ընկերներին,
Որ մահացան դաշտավայրում կիկոնների հարվածներից.
Մինչդեռ հանկարծ ամպահավաք Զևսը հուզեց ժանտ Բորեասը սաստկաշունչ,
Հանց ահավոր մի փոթորիկ, և քողարկեց խիտ ամպերով ծովն ու երկիրն,
Եվ երկնքից այնժամ իջավ մութ գիշերը և տարածվեց ամենուրեք։
70Նավերն անցան՝ իրենց քթերը թաղելով մրրկահույզ, հորդ ալյաց մեջ։
Իսկ փոթորիկն առագաստները կտրատեց երեք թե չորս կտորների.
Սարսափելով խորտակումից՝ դրանք իսկույն մենք իջեցրինք նավի վրա
Եվ, թիերին խիստ ուժ տալով, մեր ընթացքը մենք ուղղեցինք դեպի ցամաք։
Երկու գիշեր և երկու օր անդ անընդհատ մենք մնացինք ծովի ափին՝
Խոնջանքից թույլ և ուժասպառ, վշտերով լի ու ցավագար։
Իսկ երբ արդեն օրը երրորդ բերեց պայծառ Արշալույսը գեղագանգուր,
Հարդարեցինք մենք կայմերը, տարածեցինք առագաստները լայնասփյուռ
Ու բազմեցինք, մեր նավերին, որ սլացան նավորդների ձեռքերի տակ
Եվ ուղեկից հողմի շնչով։ Հասնում էի արդեն երկիրն իմ հայրենի,
80Բայց ինձ հորձանքն հուժկու ալյաց և Բորեասն, անդ, Մալիայի շուրջն անցնելիս,
Խիստ շեղեցին, Կիթերայից դեպի հեռուն ահագնակի ինձ նետեցին։
Ինն օր ծովում այն ձկնառատ մենք սլացանք մրրկահույզ հողմերի տակ
Եվ տասներորդ օրը միայն հազիվ հասանք երկիրը այն,
Ուր ծաղկակեր լոտոփագներն են բնակվում և սնվում են ծաղիկներով։
Այնտեղ ցամաք մենք դուրս եկանք, որ մեզ համար վերցնենք առատ ջրի պաշար,
Եվ ճեպընթաց նավերի մոտ մեր ընկերները նստեցին ճաշկերույթի։
Երբ որ այդպես կերուխումով մենք հագեցանք, ընկերներից ես ընտրեցի
Երկու հոգի հավատարիմ, երրորդին էլ՝ իբրև բանբեր,
Եվ անհապաղ ուղարկեցի, որ շուտ գնան և իմանան՝
90Ի՞նչ հացակեր, մահկանացու մարդիկ են այդ երկրում ապրում։
Արդ, գնացին նրանք շուտով, բայց հանդիպել էին մարդկանց լոտոսակեր։
Խաղաղասեր լոտոփագներն, իրավ, բնավ չէին ուզել մահվան մատնել
Մեր ուղարկված ընկերներին, այլ, փորձելով, լոտոս էին նրանց տվել։
Մինչ ով փորձել էր լոտոսի ծաղկամեղրը քաղցրահամ,
Էլ չէր ուզում այլևս ետ գալ, որ լուր բերի և իր ուղին անցնի կրկին,
Այլ ուզում էր մնալ ընդմիշտ այդ լոտոփագ ազգության մեջ
Եվ լոտոսի ծաղկամեղրով սնվել միայն՝ մոռանալով վերադարձն իր։
Ուժով նրանց ես դեպ նավերն ետ բերեցի, թեպետ լալիս էին սաստիկ,
Ու, քարշ տալով նավի վրա, պինդ կապեցի նավորդների նստիքներին,
100Ապա իսկույն պատվիրեցի մեր մյուս սիրած ընկերներին աճապարել
Եվ փութապես նավը նստել ու հեռանալ, որ էլ ոչ ոք չկարենա
Լոտոսի մեղրը ճաշակել, որ վերադարձը դեպի տուն չմոռանա։
Հապճեպ նրանք վեր բարձրացան ու բազմեցին նստիքներին
Եվ սկսեցին թիերով ժիր ու քաջունակ փրփրաթաթախ ծովը ճեղքել։
Այդպես անդուստ մենք սլացանք դեպի առաջ՝ սրտով տխուր և վշտատանջ։
Ապա եկանք մենք երկիրը ամբարտավան և անօրեն կիկլոպների։
Սրանք, անմահ աստվածների վրա միայն հուսադրված։
Սովորաբար ո՛չ վարում են, հող ու դաշտեր, ո՛չ ցանում են իրենց ձեռքով,
Այլ լափում են լոկ չցանված և անմշակ բույս ու պտուղ.
110Ցորեն, գարի, մեծաողկույզ և գինետու խաղող առատ։
Ու սնվում են ամեն բանով, ինչ աճում է Զևսից եկող անձրևներից։
Չունեն նրանք օրենք ու խիղճ, խորհրդական ու վեհ ատյան
Եվ ապրում են սեգ լեռների կատարներին և խորափոր անձավներում։
Իրենց կանանց, զավակներին դատում, իշխում են բռնաբար
Եվ չգիտեն ամենևին՝ ինչ է հոգսը այլոց մասին։
Ծովի ափին, կիկլոպների երկրից այնտեղ ոչ շատ հեռու, ոչ էլ մոտիկ,
Կա մի կղզի, անտառապատ մի հարթավայր, ուր անարգել,
Ազատ շրջում և արածում են վայրենի անթիվ այծեր,
Որոնց երբեք չի վախեցրել մարդու քայլը կամ հանդիպումը մարդկանց հետ.
120Այնտեղ նրանց չեն հետևում նաև դաժան որսորդները, որոնք հաճախ
Շատ զրկանքներ են հանդուրժում անտառի մեջ կամ լեռների կատարներին։
Չկան այնտեղ ոչ վար ու ցանք, ոչ խաշնարոտ և ոչ խաշինք.
Այդպես այն կա և մնում է միշտ անմշակ, անմարդակյաց և ամայի,
Ու միմիայն սնվում են անդ մայող այծերը վայրենի,
Քանզի չէ՞ որ կիկլոպները չունեն նավեր սևակտուց ու կարմրալանջ,
Չունեն նրանք և վարպետներ նավակառույց, որ շինեին գեղեցկանիստ
Եվ ամրաթի արագ նավեր, որոնց վրա մարդիկ ծովով
Այցելության են միշտ գնում քաղաքներին մարդաբնակ
Եվ, անցնելով ծովանդունդը, միշտ շփվում են միմյանց հետ։
130Բայց այդ կղզին կարող էին լավ մշակել, իրոք դարձնել գեղեցկաշեն
Եվ բազմամարդ, անպտուղ չէ այն հիրավի և կարող է տալ ամեն ինչ,
Քանզի այնտեղ, բազմափրփուր ծովի ափին, շատ կան մարգեր
Միշտ ոռոգվող և հյութալից և կարող է խաղողն անգամ այնտեղ աճել
Փարթամաճոխ և անսպառ, և կլինի վարն հեշտագույն, բերքը՝ առատ,
Քանզի այնտեղ, ամենուրեք, հողն է բերրի, ներքուստ պարարտ։
Անդ կա նաև քաջահարմար նավակայան, որտեղ բնավ կարիք չկա
Նավ կառանել, խարիսխ նետել կամ նավախելն ամուր կապել,
Եվ կարող է նավը այնքան երկարատև այնտեղ մնալ,
Որքան ուզում է նավորդի սիրտը, մինչև փչի հողմը։
140Նավարանի կողքին, այնտեղ, ջուր էր հոսում պայծառ ու ջինջ.
Ժայռից բխող աղբյուր էր այդ, որի շուրջը բսնում էին պերճ սոսիներ։
Ահա այնտեղ եկանք, հասանք մենք լող տալով, թերևս աստված մեզ բերեց անդ
Մի մութ գիշեր, այնքան մութ էր, որ նշմարել շուրջը ոչինչ չէր կարելի,
Եվ թանձրախիտ մեգն էր պատել նավերն ամբոդջ, իսկ լուսինը երկնքի մեջ
Լույս չէր տալիս ամենևին, ամպերով էր նա քողարկված։
Մինչ մեզանից անկարող էր մեկն ու մեկը աչքով տեսնել այնտեղ կղզին։
Նախքան նավերը բազմաթի ափունքի մոտ անդ կանգնեցին,
Ամենևին չէինք տեսնում մենք ալիքները ցամաքին հուժկու զարկվող։
Իսկ երբ նավերը ափ հսաան, մենք իջեցրինք սարքավորումն և առագաստն,
150Եվ ինքներս էլ իսկույն ևեթ անդ ծովածեծ ափ դուրս եկանք։
Ու քնեցինք իսկույն այնտեղ՝ սպասելով Արշալույս աստվածատես։
Երբ որ ծագեց ճաճանչագեղ Արշալույսը վարդամատն,
Մենք շարժվեցինք, որ թափառենք կղզու վրա և հիացանք հոգեզվարճ։
Ասպարակիր Զևսի դստերք նիմփաները այնժամ այծերը լեռնակյաց
Դուրս հանեցին, որ ընկերներն իմ հեշտությամբ ուտեստ ճարեն։
Վերցրինք այնժամ մենք նավերից կոր աղեղներ և նիզակներ երկայն ու սուր,
Բաժանվեցինք երեք խմբի, ապա իսկույն սկսեցինք զարկել դրանց։
Եվ շատ շուտով աստվածն այնտեղ մեզ շնորհեց առատ ավար.
Տասներկու նավ կային ինձ հետ... ամեն մեկին ինը գլուխ լավ այծ հասավ,
160Սակայն բացի իմ բաժինից, մեկն էլ ավել և ընտրովի ես ստացա։
Եվ մենք այդպես ամբողջ որը, մինչև թեքվեց արևը իր մայրամուսփն,
Նստած այնտեղ, լափում էինք բազմառատ միսն ու մեղրանուշ գինին խմում։
Կարմիր գինին այդ տակավին, որ պահված էր նավերի մեջ, չէր սպառվել.
Քանզի շատ էր ամեն մեկըս վերցրել իր հետ կարասներով
Այն ժամանակ, երբ մենք առանք կիկոնների ամրակառույց քաղաքն հարուստ։
Այդպես նստած՝ տեսնում էինք մենք երկիրը կիկլոպների, ծուխն այնտեղի,
Լսում էինք նրանց ձայնը, ոչխարների և այծերի մայունն հնչեղ։
Երբ մայր մտավ արևն արդեն, և խավարը իջավ վերուստ,
Բոլորեքյան մենք քուն մտանք այնտեղ, ափին հուզված ծովի։
170Իսկ երբ ծագեց ճաճանչագեղ Արշալույսը վարդամատն,
Ես անդ ժողով գումարեցի, ապա նրանց այս ասացի.
«Դուք բոլորդ, սիրատենչիկ իմ ընկերներ, պիտի այստեղ մնաք հիմա,
Իսկ ես իսկույն այս իմ նավով և իմ մարդկանց հետ միասին
Պիտի գնամ, հարցմունք անեմ և իմանամ մոտիկ ապրող մարդկանց մասին.
Արդյո՞ք նրանք վիսացող են և վայրենի կամ անօրեն, չնչին մարդիկ,
Թե՞ փառավոր և հյուրասեր մի ազգության, աստվածնա վախ սիրտ ունեցող»։
Այդ ասացի, նավ բարձրացա ես անհապաղ՝ պատվիրելով ընկերներիս,
Որ և նրանք, կառանները արձակելով, նավը նստեն իսկույն ևեթ։
Նրանք հապճեպ նավ բարձրացան և, բազմելով նստիքներին, իրար կողքի.
180Սկսեցին թիերով ժիր ճեղքել ծովի ալիքները փրփրաթաթախ։
Շատ շուտ հասանք մենք ջրկիրը կիկլոպների, որ մոտիկ էր,
Այնտեղ տեսանք ծովափին կից, ծովին ուղղված մի քարանձավ՝
Դափնիներով շրջապատված ու բարձրաբերձ։ Անձավում այդ գիշերելու
Գալիս էին բյուր ոչխար, այծ. անձավի շուրջ բակն ահագին
Կերտված էր գոռ և վիթխարի, գետնին ցցված, բարձրագլուխ մեծ ժայռերից.
Որոնց շուրջը աճում էին բարձրագանգուր շատ կաղնիներ և սոճիներ,
Եվ ապրում էր անձավի մեջ հսկա մի մարդ։ Նա մեն-մենակ
Ու ամեն օր դուրս էր քշում ոչխար ու այծ դեպ խաշնարոտ. ոչ ոքի հետ
Չէր տեսնվում և հեռու էր պահում իրեն, բայց վարվում էր ժանտ, անօրեն։
190Հրեշ էր նա և նման էր հսկայական մի ճիվաղի, բայց նման չէր
Նա հացակեր մարդկանց բնավ։ Ահռելի էր ու լեռնաբերձ, ասես մի սար
Անտառախիտ, որը մենակ նշմարվում է բոլորի մեջ։
Ահավասիկ, պատվիրեցի ես իմ բոլոր սիրանվեր ընկերներին
Նավերի մոտ սպասել մեզ և նավերը հսկել միայն,
Իսկ ես ինքս, տասներկու քաջ և ընտրովի ընկերներիս հետ միասին,
Ճամփա ընկա։ Ինձ հետ կարմիր ու մեղրանուշ մի տիկ գինի ես ունեի.
Դա ինձ տվել էր Մարոնը՝ քաջ զավակը Եվանթոսի,
Քրմապետը Ապոլլոնի, որ քաջարի զորավիգն էր Իսմարոսի։
Նա նվիրեց այն առիթով, որ մենք իրոք, պատկառելով աստվածներից,
200Պաշտպանեցինք այնտեղ նրան, նրա որդուն ու կնոջը.
Բնակվում էր նա Իսմարում, Ապոլլոնի թավ անտառում։
Շատ ընծաներ նա ինձ տվեց, յոթը տաղանդ մաքուր ոսկի
Եվ մի գավաթ շքեղազարդ, ամբողջովին արծաթաշեն,
Ապա լցրեց նա ինձ համար կարմիր գինի, տասնևերկու կարաս լիքը,
Անուշահամ և անարատ, աստվածարժան մի խմելիք։
Տանը ոչ ոք այդ չիմացավ, ո՛չ ստրուկներն և ո՛չ ծառայք,
Այլ միայն ինքն և իր կինը սիրատենչիկ, նաև միակ մառանապետն։
Երբ այդ գինին վայելելիս՝ միայն մեկ թասը դրանից
Խառնում էին քսան թաս լիքը ջրի հետ, այնուհանդերձ
210Շուրջն ամանի տարածվում էր բուրմունքն, ասես սքանչելիք,
Եվ այդ դեպքում իրավ ոչ ոք էլ չէր կարող զսպել իրեն։
Արդ, այդ գինով լցված մի տիկ հետս տարա, պարկի մեջ կար նաև պաշար,
Քանզի սիրտն իմ քաջահայաց նախատեսավ, կարծես զգաց,
Որ պետք է մենք մի ահռելի, մեծ զորությամբ օժտված մարդու դիմաց կանգնենք,
Ժանտ հրեշի, որ չգիտի ոչ իրավունք և ոչ օրենք։
Մենք գնացինք և շատ շուտով քարայր մտանք, բայց չգտանք այնտեղ նրան.
Նա այդ ժամին խաշնարոտում արածացնում էր իր խաշինքը պարարուն։
Ներս մտնելով քարայրի մեջ՝ մենք ասեն ինչ լավ դիտեցինք.
Զամբյուղները լի էին անդ լավ պանիրով։ Ախոռները լցված էին
220Ուլիկներով ու գառներով, բայց բոլորը իրարից զատ.
Տարբեր տեղեր էին փակված գարնանածինք, ամառնածինք, աշնանածինք՝
Ամեն տեսակն առանձնակի։ Եվ լիքն էին ամանները թարմ շտուկով.
Պատրաստ կային կաթ կթելու սկուտեղներ, կթի դույլեր։
Տեսնելով այդ՝ իմ ընկերները նախապես ինձ խնդրեցին
Վերցնել իսկույն այդ պանիրը ու ետ դառնալ դեպի նավերն,
Ապա շուտով վերադառնալ և քարայրից քշել տանել այծն ու գառը,
Բառնալ նավին արագընթաց և շուտ լող տալ աղի ծովով ու հեռանալ,
Սակայն ինձ դա չհամոզեց, թեպետև այդ շատ ավելի լավ կլիներ։
Ես կամեցա տեսնել նրան՝ հույս տածելով, որ նվերներ կտա նա ինձ,
230Բայց գալուստը նրա, ավա՜ղ, ուրախ չեղավ ընկերներիս համար այնտեղ։
Ապա կրակ մենք վառեցինք, աստվածներին զոհ ու զենում կատարեցինք
Եվ, քիչ պանիր ճաշակելով, քարայրի մեջ այդպես նստած սպասեցինք։
Եվ նա եկավ՝ մեջքին դրած մի ահագին ու մեծ շալակ խռիվ ու ցախ,
Որ, խաշինքն իր տուն քշելով, կրակ վառի, ընթրիք սարքի։
Ներս նետելով ցախն ու խռիվն՝ այնքան ահեղ նա գոռգոռաց,
Որ մենք այնտեղ, քարանձավի մի անկյունում, կըծկըվեցինք սարսափահար։
Մինչ հրեշը իր խաշինքի կթան ոչխարն ու էգ այծերն շուտ ներս քշեց
Անձավի մեջ, իսկ մյուս մասը՝ գեր խոյերին, որձ այծերին
Թողեց այնտեղ, դռան ետև, լայնատարած իր բակի մեջ։
240Այնուհետև նա բարձրացրեց մի վիթխարի, ծանրակիր ժայռ
Եվ դա դրեց իր մուտքի դեմ։ Այնքան էր մեծ այդ ժայռը, որ քսաներկու
Քառանիվ ու ամրապինդ սայլ այն իր տեղից շարժել չէին կարողանա։
Արդ, այդպիսի հսկայական մի քարաժայռ մուտքի առջևը նա դրեց,
Ապա նստեց և սկըսեց կթել մայող իր այծերն ու ոչխարները։
Կթեց բոլորն, ինչպես հարկն է, հետո նրանց տակը թողեց մի-մի ծծկեր։
Թողեց կեսը ճերմակ կաթի, որ մակարդի, ապա շուտով նա այն քամեց,
Իսկ քամածը նա խնամքով դարսեց իսկույն զամբյուղներում իր հյուսած։
Մինչ մյուս կեսը ամաններում մի կողմ դրեց, որ ձեռքի տակ այն ունենա,
Վերցնի խմի, երբ կամենա և որպեսզի իր ընթրիքին դա բավ լինի։
250Երբ որ այդպես նա ժրաջան բոլոր գործերն իր ավարտեց,
Խարույկ վառեց և մեզ, հանկարծ նկատելով, հարցմունք արեց ու գոռգոռաց.
«Հը՞, եկվորներ, որտեղի՞ց եք դուք լող տվել ուղիներով այն հորդաջուր,
Ի՞նչ գործ ունեք, գուցե միայն դեգերում եք դուք ընդունայն
Հանց ծովահենք, որ սովոր են ծովերի մեջ միշտ թափառել զուր ու նանիր
Եվ, կյանքն իրենց վտանգելով, ժանտ աղետներ հասցնել մարդկանց այլերկրացի»։
Ասաց այդպես, խորտակվեցին սիրատենչիկ սրտերը մեր ահաբեկված։
Սարսափեցինք մենք վայրենի այդ հրեշից, նրա ձայնից զարհուրելի։
Բայց ես նրան, համենայն դեպս, խոսք ասացի ի պատասխան.
«Մենք, աքեյանք, Տրոյայից ենք գալիս, ուղուց շեղվել ենք մենք
260Ու շրջում ենք ամեն տեսակ հողմերի տակ, ծովի անհուն անդունդներով.
Փափագում ենք ետ դառնալ տուն, բայց եկել ենք ուղեկորույս, այլ ուղղությամբ,
Եվ երևի Զևսի կամոք էր այդ իրոք մեզ վիճակված։
Մինչ կարող ենք մենք պարծենալ, հանց մարտիկներ Ատրևսածին Ագամեմնի,
Որի փառքն է գերահռչակ թնդում հիմա երկնքի տակ։
Մի այնպիսի հզոր քաղաք նա ավերեց և կործանեց բյուր բյուրերի։
Եվ արդ, հիմա այստեղ եկած, քո ծնկներն ենք ընկնում ահա աղերսագին.
Գուցե դու մեզ հյուրընկալես և կամ մի կերպ նվերներով մեզ սատարես,
Ինչպես որ այդ ընդունված է օտարական մարդկանց համար, որպես օրենք.
Գեթ պատկառիր աստվածներից, ո՜վ գերագույն, աղերսողներ ենք այստեղ մենք.
270Զևսն է իրոք հովանավոր հյուրընկալը կարոտ մարդկանց և հյուրերի,
Նա է նրանց ուղեկիցը, եկվոր հյուրերն արժանի են մեծարանքի»։
Այդպես ահա ես ասացի, ինձ նույնհետայն նա անողոք պատասխանեց.
«Հիմար ես դու, օտարական, կամ եկել ես շատ շատ հեռվից,
Որ այժմ այստեղ պատվիրում ես զգուշանալ կամ երկնչել աստվածներից.
Կիկլոպները չեն պատկառում ասպարակիր Զևսից երբեք,
Կամ այլ անմահ աստվածներից. մեր զորությամբ մենք ավելի գերազանց ենք։
Զևսի քենից չեմ վախենում և քեզ բնավ չեմ խնայի
Եվ ոչ էլ քո ընկերներին, եթե սիրտըս ինձ չդրդի։
Բայց ինձ ասա, որ իմանամ, որտե՞ղ արդյոք կառանեցիր
280Դու քո նավը սարքավորված, այստե՞ղ, մոտի՞կ, թե՞ հեռավոր մի այլ տեղում»։
Այդպես ասաց՝ ինձ փորձելով։ Բայց ես, իբրև բազմափորձ մարդ,
Այդ հասկացա, ուստի նրան ի պասսսսխան այս խոոամանկ խոսքն ասացի.
«Իմ նավն, ավա՜ղ, այժմ խորտակեց Պոսիդոնը երկրասասան
Սահմանի մոտ ձեր այս երկրի, սուր ժայռերին խիստ զարկելով։
Նախ նա քշեց դեպ հրվանդան, մեզ այնտեղից աղի ծովով հողմը բերեց,
Եվ միմիայն ես փրկվեցի դժնի մահից, նաև սրանք»։
Այդպես ահա ես ասացի, բայց պատասխան ինձ չտվեց նա՝ ժանտասիրտն,
Այլ վեր կացավ, ապա դեպի իմ ընկերները նա մեկնեց իր ձեռքը բիրտ
Եվ երկուսին, ինչպես երկու շան լակոտի, բռնեց, ճանկեց,
290Անգթաբար զարկեց գետնին։ Ուղեղն հոսեց և ոռոգեց հատակն իսկույն,
Ապա նրանց նա ցրցըտեց ու վայելեց, իբրև ընթրիք,
Կերավ, լափեց հանց լեռնասուն արծիվն հզոր, և չթողեց ոչ մի կտոր,
Ոչ փորոտին, ոչ ուղեղը, որ հարուստ է ոսկորներով։
Ահեղ գործին այդ նայելով՝ հեկեկացինք մենք դառնադառն ու հայր Զևսին
Կարկառեցինք ձեոքերը մեր. վհատությամբ լցվեց իսկույն մեր խեղճ հոգին։
Արդ, երբ կիկլոպն այդպես լցրեց իր ահագին որոգայնը մարդու մսով,
Եվ երբ որ նա այնուհետև անապակ կաթը լափլփեց,
Անդ, քարայրում պառկեց, քնեց՝ լայն փռվելով ոչխարների, այծերի մեջ։
Այդ ժամանակ քաջախիզախ իմ սրտի մեջ ես այսպիսի միտք հղացա.
300Իր պատյանից սուրը քաշել իմ սայրասուր և, մոտ գալով ընդհուպ նրան,
Զարկել, վարսել կրծքին, այնտեղ, ուր բաժանվում է թաղանթով լերդը սրտից։
Եվ ձեռքս արդեն շոշափում էր սուր պղինձը, երբ ինձ այլ միտք զսպեց իսկույն,
Քանզի այնտեղ, քարայրի մեջ, մեզ ահռելի մի կործանում պիտ վիճակվեր.
Չէ՞ որ չէինք մենք կարենա մեր ձեռքերով վանել բարձր դռան մոտից
Հսկայական ժայռը, որը անդ դրել էր հրեշն ահեղ։
Ուստի, միայն դառն հեծելով, սպասեցինք աստվածային
Արշալույսին։ Իսկ երբ ծագեց ճաճանչագեղ Արշալույսը վարդամատն,
Նա վեր կացավ այդ ժամանակ, խարույկ վառեց, կթեց խաշինքն իր փառավոր,
Կթեց բոլորն ինչպես հարկն էր և ամեն ինչ դասավորեց։
310Երբ ավարտեց նա գործն այդպես, ծծկեր գառներ թողեց իսկույն մայրերի տակ,
Ապա նորից երկու հոգի ճանկեց մեզնից և նախաճաշն իր պատրաստեց։
Երբ մարդամիս նախաճաշն այդ նա լափլփեց, այրից խաշինքն իր դուրս տարավ՝
Մուտքի մեծ քարն հեշտիվ մի կողմ ետ քաշելով, ապա նորից տեղը դրեց,
Սակայն դրեց այնքան թեթև, որ կարծես թե խուփը ծածկեց նա կապարճի։
Աղմըկելով և սուլոցով քշեց կիկլոպն իր գեր խաշինքը սարն ի վեր,
Մինչդեռ, փակված քարայրի մեջ, սկսեցի ես միտք անել,
Ինչպե՞ս արդյոք վրեժն առնեի գուցե փաոք տա ինձ Աթենասն այս գործի մեջ։
Ահավասիկ իմ հոգու մեջ հետևյալ ինձ ավելի հարմար թվաց.
Քարայրի մեջ, ախոռի մոտ, ընկած էր ձողը կիկլոպի, նոր կտրված
320Եվ մեծագույն մի ձիթենի, նա կտրել էր, որ գործածի, երբ չորանա։
Մեր աչքերին դա կայմ թվաց՝ երկու տասնյակ թի ունեցող,
Արագընթաց, մեծածավալ ու բեռնակիր սև նավի կայմ,
Այն մեծ նավի, որ սլանում և անցնում է անդունդները մթին ծովի։
Երկարությամբ և հաստությամբ այդպես էր դա թվում աչքին։
Եվ ես դրան շուտ մոտեցա ու կտրեցի ճիշտ երկու գազ։
Ապա տվի ընկերներիս՝ պատվիրելով այն հարթ հղկել։
Նրանք շուտով ողորկեցին, իսկ ես վերցրի ու սրեցի ծայրը դրա։
Ապա իսկույն սրված ծայրը ես խանձեցի բոցավառվող կրակի մեջ
Ու խնամքով այն պահեցի՝ խոր թաղելով խիտ աղբի տակ,
330Որ մեծակույտ և լիուլի թափված էր անդ, ախոռի մոտ։
Այնուհետև պատվիրեցի ընկերներիս՝ վիճակ գցել իրարու մեջ,
Թե ո՞վ արդյոք պիտ հանդըգնի վերցնել, տանել ձողը ինձ հետ
Եվ աչքի մեջ նրա վարսել, երբ քաղցրանուշ քունը նրան իսկույն զսպի։
Վիճակն ընկավ այն չորս հոգուն, որոնց և ես կցանկայի,
Եթե անձամբ ինքս ընտրողը լինեի, իսկ հինգերորդը ես էի։
Եվ նա եկավ երեկոյան՝ տուն բերելով իր մեծ խաշինքը նրբագեղմ.
Նա անհապաղ այծն ու ոչխարն քշեց, լցրեց մեծատարած անձավի մեջ,
Սակայն լցրեց ամբողջովին, իսկ բակի մեջ էլ չթողեց նա ոչ մի հատ։
Նախազգացմունքն այդպես գուցե դրդեց նրան կամ ներշնչեց աստվածն այնժամ։
340Արդ, նա կրկին վեր բարձրացրեց ժայռն ահագին ու սեղմ դրեց դեմը մուտքի,
Ապա նստեց և սկսեց կթել ոչխարն, այլև մայող այծերը յուր.
Կթեց բոլորն ինչպես հարկն էր, հետո թողեց նրանց տակը մի-մի ծծկեր։
Երբ ժրաջան նա ավարտեց գործերը այդ, ձեռքը մեկնեց ու մեզանից
Կրկին ճանկեց երկու հոգի և նրանցից սարքեց ընթրիք նա իր համար։
Այդ միջոցին, ձեռքիս բռնած պերճ գավաթը, կարմիր գինին մեջը լեցուն,
Ես կիկլոպին խոսք ասացի՝ ընդհուպ նրան մոտենալով.
«Ա՜ռ, ով կիկլոպ, մարդու միսը ուտելուց ետ, խմիր գինին,
Որ իմանաս, թե որպիսի՛ ըմպելիք կար մեր նավի մեջ.
Ահավասիկ, քեզ եմ բերում և քո պատվին հեղումը այս։
350Գուցե խղճաս, մեզ արձակես, մինչ մոլնգնում ես չափազանց։
Անագորո՜ւյն, ինչպե՞ս արդյոք բյուրաբազում մարդկանց միջից մեկնումեկը
Այցելության քեզ պիտի գա այսուհետև, երբ վարվում ես դու անօրեն»։
Այդպես ահա բարբառեցի, և նա վերցրեց, իսկույն խմեց։
Քաղցրահաճո թվաց նրան կարմիր գինին, և նա ինձնից խնդրեց կրկին.
«Տո՛ւր ինձ, խնդրեմ, մի անգամ էլ և ինձ հայտնիր անունը քո,
Որպեսզի ես նույնպես ընծա շնորհեմ քեզ, որ լավ խնդա և քո հոգին։
Ճի՜շտ է, գինի ողկույզազարդ, պերճ խաղողից մայր երկիրը այս կենսատու
Տալիս է և կիկլոպներին, քանզի Զևսի անձրևն է միշտ այն աճեցնում,
Բայց այս գինին կարծես իրոք ամբրոսիայի է կամ նեկտարի կայլակ ու ցայտ»։
360Երեք անգամ ես տվեցի, երեք անգամ խելակորույս նա դատարկեց։
Երբ վկանդեց արդեն գինին ուշքն ու միտքը չար կիկլոպի,
Ես, դիմելով իսկույն նրան, գորովալիր բարբառեցի.
«Քաջդ կիկլոպ, իմ փառավոր անվան մասին դու հարցորիր, որ իմանաս.
Հայտնում եմ այն, ահավասիկ, իսկ դու ընծան ինձ պարգևիր, հանց խոստացար։
Արդ, «Ոչոք» է իմ անունը։ Ինձ «Ոչոք» են միշտ հորջորջում
Իմ հայրն ու մայրն և իմ բոլոբ բարեկամները բազմաթիվ»։
Ասացի այդ։ Դաժանորեն նա ինձ նայեց և անողոք իր խոսքն ասաց.
«Ոչոք, ես քեզ ամենից ուշ պիտի լափեմ, ընկերներիդ մահից հետո.
Նախ կլափեմ այդ բոլորին, քեզ նվերն իմ այդ կլինի»։
370Ասաց այդպես ու տեղնուտեղն, օրորվելով ցած գլորվեց։
Պառկեց ապա՝ իր հաստագույն պարանոցը մի կողմ թեքած։
Ամենահաղթ քունը իսկույն զսպեց նրան, բայց, դեռ հարբած, փսխում էր նա
Եվ կոկորդից իր զգայռում մարդու մսի բեկորները գինեխառն։
Ես անհապաղ ձողն հանեցի, ծայրը կրկին կրակի մեջ խոր վառեցի,
Որ շիկանա այն հրավառ։ Ընկերներիս համոզեցի քաջահորդոր,
Որ մեկնումեկն ետ չկանգնի, չահաբեկվի գործն անելիս։
Իսկ երբ արդեն կրակի մեջ ձիթենի ձողն հրակիզվեց ու շիկացավ,
Թեպետ խոնավ էր այն սաստիկ, վառ կրակից ես ձողը այդ
Արագապես դուրս քաշեցի, ապա մոտիկ տարա նրան։ Իմ կողքին վես
380Կանգնած էին ընկերներս, և աստվածն էր խիզախություն ներշնչում մեզ։
Իսկույն նրանք պինդ բռնեցին ձիթենի ձողն ու վարսեցին սրված ծայրով
Աչքի մեջը ժանտ հրեշի։ Մինչ ես, ձողին ամուր հենված, պտտեցի
Եվ ճիշտ այնպես, ինչպես խառատն է ժիր ծակում նավափայտը իր գչիրով,
Երբ ներքևից օգնողներն են այդ գչիրը պիրկ փոկերով պտույտ տալիս,
Շարժվում է այն արագորեն՝ գերանի մեջ անդուլորեն պտտվելով,
Այդպես և մենք չար կիկլոպի մեծ աչքի մեջ պտտեցնում էինք արագ
Ձողն հրաշեկ։ Ցայտեց աչքից ջերմ արյունը և ոռոգեց քարայրն ամբողջ,
Բորբ կրակից խիստ խանձվեցին նրա հոնքերն, թարթիչները,
Բոցավառվեց խնձորն աչքի, ու պայթեցին մկանները՝ խիստ շչալով։
390Այնպես, ինչպես վարպետ դարբինն իր ուրագը կամ տապարը երկայն ու սուր
Վերցնում, նետում է ջրի մեջ, որպեսզի լավ կուփվեն դրանք,
Քանզի երկաթն ամրանում է ջրմխվելով, և շչում են սառը ջրում
Գործիքներն այդ, այլապես աչքն էր նրա շչում շուրջը ձողի։
Նա ահռելի և ուժգնորեն աղաղակեց, շուրջը ժայռերը թնդացին,
Եվ մենք այնտեղ, սարսափահար, փախանք իսկույն ու ցրվեցինք։
Կիկլոպն աչքից իր դուրս քաշեց կարող ձեոքով արյունոտված ձիթենի ձողն
Եվ կատաղած ու մոլեգին նետեց մի կողմ, ապա բարձր,
Ահեղագոչ գոռաց, կանչեց կիկլոպներին, որոնք այնտեղ
Ապրում էրն շրջակայքի բարձունքներում, անձավներում անտառախիտ։
400Լսելով այդ գոռգոռոցը՝ կիկլոպները ամեն կողմից, ելան, եկան
Եվ, կանգնելով քարայրի մոտ, հարցմունք արին՝ ինչո՞ւ է սա տանջվում այդպես.
«Ով Պոլիփեմ, ասա, արդյոք ի՞նչ աղետ է պատահել քեզ,
Որ այս գիշերն աստվածային մեզ կանչեցիր և մեր քունը խափանեցիր։
Գուցե մի ոմն մահկանացու քո խաշինքը հափշտակեց, քշեց տարավ
Եվ կամ գուցե մեկնումեկը կործանում է քեզ բռնաբար»։
Ու քարայրից այն խորափոր աղաղակեց Պոլիփեմը հզորազոր.
«Բարեկամնե՜ր, ինձ սպանում է Ոչոքը, խարդախությամբ, ոչ թե ուժով»։
Նրանք նրան բարբառեցին ի պատասխան, խոսքն ասացին այս թևավոր.
«Արդ, քանի որ մենակ ես դու և քեզ ոչ ոք չի չարչարում,
410Ուրեմն ապա Զևսից եկած տառապանքից քեզ ազատել չի կարելի.
Ուստի միայն պիտ աղոթես դու քո հորը, Պոսիդոնին իշխանազոր»։
Այդ ասացին ու հեռացան։ Մինչ սիրասուն սիրտն իմ խնդաց,
Քանզի նրանց այդպես խաբեց իմ անունը և նենգությունն իմ գերազանց։
Իսկ կիկլոպը, հեծեծանքով, ահեղ ցավից իր կարկամած,
Շուրջը ձեռքով իր շոշափեց, ապա մուտքի վիթխարի քարը գլորեց,
Եվ ինքն իսկույն նստեց այնտեղ, մուտքի առջե և տարածեց ձեռքերն իր հաղթ,
Որ գեթ բռնի մեկն ու մեկիս՝ խաշների հետ քարանձավից դուրս ելնելիս։
Այդպես նա ինձ, իր մտքի մեջ, համարում էր այդքան հիմար և միամիտ։
Մինչ ես խորունկ խորհում էի, ինչպե՞ս անել, ի՞նչ ելք գտնել,
420Որ ժանտ մահից փրկվենք և՛ ես և՛ ընկերներն իմ սիրելի։
Շատ շատ մտքեր և խորամանկ, նենգ միջոցներ ես հյուսեցի իմ գլխի մեջ.
Չէ՞ որ կյանքի խնդիր էր այդ, և ժանտ մահն էր մեր դեմ կանգնած։
Եվ արդ, այնժամ այս միտքը ինձ և իմ սրտին թվաց բարվոք ու լավագույն.
Այնտեղ կային բազում խոյեր՝ պերճ, ահագին ու պարարուն,
Որոնք ծածկված էին բրդով մուգ-շաոագույն, խիտ գեղմերով։
Դրանց միմյանց ես կապեցի՝ ամուր հյուսված դալար ու պինդ ընձյուղներով,
Որոնց վրա պառկում, քնում էր անօրեն գործ կատարող հրեշը այն։
Երեք-երեք ես կապեցի, մեջտեղինը իր հետ մի մարդ պիտի տաներ,
Իսկ մյուս երկուսն երկու կողմից պիտ գնային՝ ընկերներիս քողարկելով։
430Այդպես ահա ընկերներից ամեն մեկի պիտ տանեին երեք ոչխար։
Կար պերճ մի խոյ՝ եղած բոլոր ոչխարներից շատ ավելի մեծամարմին,
Եվ ես ահա փաթաթվեցի նրա մեջքին ու, մտնելով թավ փորի տակ,
Մեկնված էի՝ ձեռքերով պինդ բռնած նրա գեղմը փարթամ ու փառավոր։
Արդ, ես դրա փորին կպած, կախված էի համբերությամբ, տոկուն սրտով։
Այդպես այնժամ աստվածային Արշալույսին սպասեցինք մենք վշտահար։
Իսկ երբ ծագեց ճաճանչագեղ Արշալույսը վարդամատն,
Նա դուրս քշեց այրից դեպի արոտատեղ գեր այծերին ու խոյերին,
Մինչ Էգերը դեռ չկթված մայում Էին ախոռի մոտ՝
ԾԾերն իրենց կաթով լցված, տերը դրանց, ժանտ ցավերից իր տանջահար,
440Խոյերի մեջքն էր շոշափում, երբ որ դրանք քարայրից դուրս Էին վազում,
Իսկ այն մասին՝ ո՞վ է արդյոք այդ գեղմավոր պերճ խոյերի
Փորի տակին կապված-կախված, նա, հիմարն այդ, չէր մտածում։
Մինչ, ամենից վերջում դեպի դուռը վազեց իմ խոյը մեծ՝
Ծանրաբեռնվւսծ չքնաղ բրդով, նաև անձով իմ խորիմաց։
Նրա մեջքը շոշափելով՝ այս խոսքն ասաց Պպիփեմը քաջակորով.
«Խո՜յ, սիրելիդ, ինչո՞ւ այրից դուրս ես գալիս դու վերջինը.
Չէ՞ որ առաջ իմ այս բոլոր ոչխարներից դու ետ չէիր մնում երբեք։
Ամենից շուտ էիր գնում դու սիգաճեմ՝ ծաղկաբույր խոտն արածելու,
Ամենից շուտ և առաջինն էիր գալիս դու դեպ գետակը հորձանուտ,
450Արոտներից երեկոյան միշտ դու էիր շտապ գալիս դեպի քարայր,
Մինչդեռ հիմա գնում ես դու, հանց վերջինը։ Վշտահար ես գուցե արդեն,
Մտահոգված այժմ քո տիրոջ աչքի մասին, ինձ կուրացրեց դաժան մի մարդ
Ընկերներով իր չարագործ, աստ խելքահան ինձ արեցին նախ գինիով։
Ոչոքն էր այդ, որը, կարծեմ, չի խուսափի իր անողոք մահից հիմա։
Ա՜խ, եթե դու գեթ լինեիր ինձ համամիտ և խոսունակ
Եվ հայտնեիր ինձ բացահայտ, թե որտե՛ղ է իմ զայրույթից նա թաքնված,
Ուժգընորեն նրան գետնին կզարկեի, և ուղեղով նրա ցրված
Կծածկըվեր քարայրն ամբողջ, ու իմ սիրտը վշտակոտոր
Հանգիստ կառներ այս չարադավ դառնությունից, որ հասցրեց ինձ Ոչոքն ստոր»։
460Ասաց այդպես և դուրս թողեց հույժ նազելի նա իր խոյին։
Քարանձավից և լայն բակից փոքր-ինչ արդեն հեռանալով՝
Խոյից ես ինձ արձակեցի, ապա նաև արձակեցի ընկերներիս,
Եվ քշեցինք մենք շուտափույթ ոչխարները պարարտաճարպ
Եվ, մերթընդմերթ ետ նայելով, մենք վերջապես եկանք, հասանք մեր սև նավին։
Մեր սիրելի ընկերները ուրախությամբ հանդիպեցին այնտեղ մեզ,
Որ ժանտ մահից էինք փրկվել, իսկ մյուսների մահն ողբացին դառն արցունքով,
Բայց ես նրանց արգելեցի ջայլանք անել, աչքով արի ամեն մեկին,
Պատվիրեցի նավը լցնել բյուրաբազում խաշինքը պերճ ու նրբագեղմ
Եվ անհապաղ նավը ուղղել դեպ աղի ծովը մթագույն։
470Նրանք արագ վեր բարձրացան ու բազմեցին նստիքներին, թիերի մոտ,
Եվ, շարեշար այդպես նստած, կոկ թիերով ճեղքեցին ծովը փրփրալից։
Երբ, սահելով, այնքան անցանք, որքան կանչող ձայնն է հեռվից լսելի,
Ես, դիմելով այդ կիկլոպին ու ծաղրելով, խոսք ասացի.
«Տես դու, կիկլոպ, ոչ այնքան թույլ, անզոր, մարդու ընկերներին
Դու լափեցիր քո խորափոր քարայրի մեջ՝ լի բռնությամբ ամբարտավան,
Եվ արդ, հիմա արժանի ես այդ վիճակին դու չարաղետ,
Ո՜վ ոճրագործ, որ հյուրերին չվախեցար լափել տանդ՝ քո հարկի տակ,
Ուստի պատիժն է դա Զևսի և այլ անմահ աստվածների»։
Այդպես ահա ես ասացի։ Եվ կատաղեց նա իր սրտում էլ ավելի,
480Իսկույն պոկեց հսկա լեռան բարձր լանջից հսկա մի ժայռ,
Ապա հուժկու նետեց ուղիղ սևակտուց նավի առջև,
Եվ քիչ մնաց՝ ժայռը դիպչեր դաստապանին նավաղեկի։
Ժանտ անկումից հսկա ժայռի ալեկոծվեց ծովը ուժգին, ահագնակի։
Մինչ փրփրալի, հորդ ալիքը նավը քշեց դեպի ցամաք,
Քանզի հորձանքը մակընթաց ստիպում էր նետվել, շարժվել դեպի ափը։
Իսկույն երկար ձողը նավի ես ձեոքս առա և նավն ավից
Ետ մղեցի։ Գլխով արի ընկերներիս, պատվիրեցի հորդորելով՝
Թափով ուժ տալ թիակներին, որ փորձանքից այդ ազատվենք։
Եվ սկսեցին թիավարել լարվածությամբ կորովալի,
490Իսկ երբ արդեն ծովում անցանք մենք կրկնակի տարածություն,
Ես ցանկացա նորից դիմել չար կիկլոպին և խոսք ասել,
Մինչ սկսեցին ընկերներն իմ ինձ հորդորել ամեն կողմից.
«Ի՞նչ ես անում, ո՛վ խելազուրկ, ցանկանում ես, որ ժանտ հրեշն այդ գազազի՞։
Հսկա ժայռը ծով ձգելով՝ հենց հիմա մեր նավը նետեց դեպի ցամաք,
Եվ քիչ մնաց, ինչպես տեսանք, որ մենք այստեղ կործանվեինք մահով ահեղ։
Եթե նա այժմ նորից լսի որևէ խոսք, ձայն, աղաղակ,
Նա կարող է ծովը նետել էլ ավելի վիթխարի ժայռ և ջախջախել
Մեզ, մեր գլուխն և նավն ամբողջ, քանզի կարող է հասցընել հարվածը մեզ»։
Այդպես նրանք ինձ ասացին, բայց սիրտն իմ վես չհամոզվեց,
500Հոգիս հուզված էր հուզմունքով ցասումնալի, ուստի նորից ես գոռացի.
«Կիկլո՛պ, եթե մահկանացու մի մարդ մի օր հարցմունք անի,
Թե ո՞վ այդպես աչքից զրկեց, կուրացրեց քեզ խայտառակ,
Պատասխանիր, որ այդ արեց, աչքդ հանեց քաղաքավեր
Ոդիսևսը, Լաերտածինն, որն ապրում է շքեղ տան մեջ Իթակեում ապառաժուտ»։
Այդպես ահա ես ասացի, իսկ նա հեռվից, հառաչելով, պատասխանեց.
«Ավա՜ղ, ուրեմն կատարվեց գուշակությունը վաղեմի.
Մի օր այստեղ կար մի գուշակ, վայելչակազմ, քաջահասակ
Տոլեմոսը Եվրիմիդես՝ հմայության մեջ խորիմաց և անվանի.
Այստեղ էր նա, գուշակում էր կիկլոպներին և այստեղ էլ նա ծերացավ։
510Նա գուշակեց, հանց մարգարե, և ինձ ասաց, որ ամենն այդ կկատարվի։
Ասաց, որ ես Ոդիսևսի ձեռքով մի օր կկուրանամ։
Ես սպասում էի, սակայն, որ իսկապես պիտ հանդիպեմ մի քաջազնիվ,
Մի մեծազարմ հերոս մարդու, կարողությամբ իր՝ գերազոր։
Մինչդեռ աչքից այժմ ինձ զրկեց նվաստագույն, ողորմելի, չնչին մի մարդ,
Մի այլանդակ ու թույլ թզուկ, որ նախապես ինձ խելքահան արեց գինով։
Օ՜ն, դու հիմա գեթ այստեղ եկ, ո՛վ Ոդիսևս, քեզ պերճ պարգև կընծայեմ ես
Եվ կաղերսեմ նաև արքա մեծափառին, երկրասասան մեծ աստըծուն,
Որ տա հաջող քեզ վերադարձ, քանզի զավակն եմ ես նրա և իբրև հայր
Ինձանով է նա պարծենում, լոկ ինքը ինձ կբժշկի, թե ցանկանա,
520Եվ ո՛չ մի այլ անմահ աստված, ոչ էլ մի մարդ մահկանացու»։
Ասաց այդպես։ Իսկ ես նրան անդ ասացի ի պատասխան.
«Ա՜խ, եթե ես կարենայի կորզել քո կյանքն ու քո հոգին,
Եվ քեզ հղել տունն Հադեսի, ինչպես ոչ ոք և ոչ մի մարդ,
Այնժամ քեզ չէր բուժի նույնիսկ Պոսիդոնը երկրատատան»։
Այդպես նրան ես ասացի, մինչ նա իսկույն դիմեց արքա Պոսիդոնին
Եվ աղոթեց՝ կարկառելով ձեռքերը յուր դեպի երկինքը աստղազարդ.
«Ակա՜նջ դիր ինձ դու, Պոսիդոն, ո՜վ սևամազ դու երկրակալ։
Եթե ես ճիշտ քո զավակն եմ, եթե, իմ հայրը լինելով, դու իսկապես
Պարծենում ես, մի՛ թող, որ տուն վերադառնա Ոդիսևսը Լաերտածին,
530Որ տուն ունի, բնակվում է ապառաժուտ Իթակեում։
Սակայն եթե վիճակված է, որ պետք է նա վերադառնա
Իր երկիրը հայրենավանդ, ապարանքն իր բարձրակտուր, որպեսզի անդ
Տեսնի մարդկանց իր սիրելի, թող ետ դառնա ուշ, տառապած,
Օտար նավով, զրկված բոլոր ընկերներից, թող նա տանջվի և իր տան մեջ»։
Այդպես ասաց աղերսագին։ Սևամազը նրան լսեց,
Իսկ Պոլիփեմն ավելի մեծ ու վիթխարի մի ժայռ վերցրեց,
Ապա ուժգին թափահարեց՝ ահեղ կորովն իր լարելով
Եվ խիստ նետեց։ Ժայռը ընկավ սևակտուց նավի ետևն ու շատ մոտիկ.
Քիչ էր մնում, որ այն դիպչեր դաստապանին նավաղեկի,
540Եվ անկումից հսկա ժայռի ծովը սաստիկ ալեկոծվեց,
Նավն ալիքը առաջ նետեց, քշեց, տարավ դեպի ցամաք։
Այդպես եկանք, հասանք կղզին, ուր հավաքված էին նաև
Մեր մյուս նավերը գեղակերտ ու լայնանիստ, իսկ դրանց մոտ, ափին նստած,
Մեր ընկերներն, աչքը ճամփին, մեր գալստյանն էին տխուր դեռ սպասում։
Ափ հասնելով՝ նավը իսկույն մենք ավազում կառանեցինք,
Իսկ ինքներս, դուրս ելնելով, հուզվող ծովի ափը իջանք,
Ապա նավից մեր խորափոր դուրս բերեցինք չքնաղ խաշինքը կիկլոպի
Եվ այն մեր մեջ բաժանեցինք, ու անդ զրկված կամ թե խաբված ոչ ոք չեղավ։
Գեղասրունք ընկերներն իմ ինձ առանձին, իբրև պատիվ,
550Նվիրեցին չքնաղ մի խոյ, որին այնտեղ, ծովի ափին, ես զոհեցի
Կրոնուփ անմաս որդուն՝ ամպահալած և ամենուր իշխող Զևսին։
Զոհն անելով՝ թիկնամսերը այրեցի, բայց զենումը չընդունեց նա,
Այլ խորհում էր՝ ինչպես անել, որ կործանվեն իմ գեղակերտ
Ու լայնանիստ բոլոր նավերն և ընկերներըս սիրելի։
Այդպես ահա այդ օրն ամբողջ, մինչ մայրամուտը արևի,
Այնտեղ նստած՝ լափում Էինք մենք միսն առատ և ջինջ գինին քաղցր անուշիկ։
Երբ մայր մտավ արևն արդեն, և խավարը իջավ, գրկեց երկիրն համայն,
Անդ, աղմըկող և ալեկոծ ծովի ափին մենք քուն մտանք։
Իսկ երբ ծագեց ճաճանչագեղ Արշալույսը վարդամատն,
560Ես վեր կացա ու շուտափույթ, հորդորանքով, ընկերներիս պատվիրեցի
Շուտ արձակել կառանները ու բարձրանալ նավի վրա։
Նրանք իսկույն վեր բարձրացան ու բազմեցին թիերի մոտ, նստիքներին,
Եվ շարեշար այդպես նստած՝ ժիր թիերով ճեղքում էին ծովը փրփրուն։
Այդպես անդուստ մենք հեռացանք։ Ուրախ էինք, որ փրկվեցինք մահից դաժան,
Բայց վշտահար էինք սրտով, որ սիրելի մեր ընկերները մահացան։

1Եվ մենք այդպես եկանք հասանք Էոլական կոչվող կղզին,
Որի վրա բնակվում էր հավերժ անմահ աստվածների մեծ սիրելին՝
Հիպպստեսյան Էոլոսը։ Շրջապատված էր այդ կղզին
Պղնձակերտ պարիսպներով, իսկ վերևից անմատչելի ժայռեր կային։
Տասներկու պերճ զավակ ուներ Էոլոսը. վեց կույս աղջիկ ու վեց տղա։
Հետո նա իր դստրիկներին ամուսնացրեց իր որդոց հետ,
Որոնք շքեղ ապարանքում սիրելի հոր և բարի մոր ապրում էին
Լիության մեջ ու բերկրալի։ Տունը լցված էր բյուրաբյուր պաշարներով.
Ուտեստների ճենճն անընդհատ տարածվում էր անդ ամենուր՝
10Լցնելով բակը լայնայլիր, և զգացվում էր օրնիբուն։
Գիշերները նրանք, իրենց հեզաբարո պերճ կանանց հետ,
Քնում էին քանդակածո մահիճներում, գորգերի մեջ։
Նրանց քաղաքը մենք եկանք, գեղեցկափայլ ապարանքը Էոլոսի։
Մի ողջ ամիս նա շատ սիրով մեզ ընդունեց։ Հարցնում էր միշտ նա Իլիոնի,
Արգիացոց գործի մասին, սև նավերի և աքեյանց դարձի մասին։
Ու մանրամասն ես պատմեցի անդ ամեն բան։ Վերջը նրան ես խնդրեցի
Ճանապարհել մեզ դեպի տուն, դեպ սիրելի մեր հայրենիք։
Նա չմերժեց, այլ պատրաստեց, սարքավորեց ուղևորումը անհապաղ։
Քերթեց կաշին նա իննամյա մի եզան ու տկճոր շինեց մի ահագին
20Եվ տվեց ինձ։ Տկճորի մեջ նա պարփակեց շունչն հողմերի մրրկահույզ,
Քանզի Զևսն էր հանձնել նրան իշխանազոր տնօրինումը հողմերի,
Որ իր կամքով, ում ցանկանա, նա բորբոքի կամ թե զսպի, սանձահարի։
Արծաթահյուս պիրկ լարերով տկճորը այդ նա պինդ կապեց նավի վրա,
Որ չփչի ոչ մի քամի կամ հողմի շունչ։ Հրամայեց նա Զեփյուռին,
Որ նա լինի մեզ ուղեկից և նպաստի ճանապարհին մեզ իր շնչով
Եվ տանի մեզ ու մեր նավերն։ Բայց դա չեղավ, քանզի մեզ այդ չէր վիճակված,
Ու մենք շուտով կործանվեցինք անխելքության հետևանքով։
Ուղիղ ինն օր, ինը գիշեր լող տվեցինք մենք անընդհատ։
Տասներորդ օրն արդեն հեռվից մեզ երևաց հայրենավանդ երկիրը մեր,
30Եվ մենք արդեն նշմարեցինք դաշտ ու արոտ և խարույկները բոցավառ։
Հանկարծ այդտեղ քունս տարավ, ես քնեցի, քանզի սաստիկ հոգնած էի.
Ճոպանաձիգ առագաստը շարժում էի միմիայն ես
Ու ոչ ոքի չէի զիջում աշխատանքն այդ, որ շուտ հասնենք մեր հայրենիքն։
Իսկ ընկերներս այդ միջոցին սկսեցին զրույց անել իրարու հետ.
Կարծում էին, թե ես ինձ հետ այժմ տանում եմ ոսկի, արծաթ բազմաբազում,
Որն ստացել եմ, հանց նվեր, քաջակորով Հիպպոտեսյան Էոլոսից։
Եվ ոմանք էլ իրարու մեջ այսպես էին խոսում այնտեղ.
«Զարմանալի մի բան է սա։ Եվ ինչպե՞ս են սրտանց սիրում և մեծարում
Այս հերոսին, երբ գալիս է սա մի քաղաք կամ մի երկիր։ Բյուրաբազում
40Գանձ և իրեր արժեքավոր ու պերճ ավար դեռ Տրոյայից է տուն տանում,
Իսկ մենք, տեսեք, թեպետ եղել ենք մասնակից այդ միևնույն արշավանքին,
Ահավասիկ տուն ենք գնում զուրկ ու դատարկ և ձեռնունայն.
Եվ տե՛ս, հիմա Էոլոսն է, հանց մեծարանք և սիրո տուրք,
Սրան տվել այսքանն ահա։ Եկեք, շուտով նայենք, տեսնենք՝
Որքա՞ն արդյոք ոսկի, արծաթ կա այս ուռած տկճորի մեջ»։
Այդպես էին նրանք խոսում։ Եվ չարագույժ առաջարկն այդ հաղթանակեց։
Ու բաց արին տիկը նրանք, որի միջից շուտ դուրս թռան հողմերը ժանտ,
Եվ բռընկվեց մրրիկն հուժկու։ Փոթորիկը քշեց նրանց,
Որոնք արդեն լալիս էին, դեպ լայն ծովը, հեռու երկրիg մեր հայրենի։
50Այնժամ քնից ես արթնացա և անբասիր իմ սրտի մեջ մտածեցի.
«Արդյոք նավից ծո՞վն ինձ նետեմ, որ ծովախեդդ լինեմ այնտեղ,
Թե՞ ամեն ինչ պիտ հանդուրժեմ, մնամ, ապրեմ ես մարդկանց մեջ»։
Եվ ցանկացա ես հանդուրժել իմ վիճակը։ Բայց և պառկած էի կրկին
Նավի վրա, վերուստ ծածկված։ Մինչ ետ քշեց մրրիկն ահեղ
Մեր նավերը նորից կղզին Էոլական։ Լալիս էին ընկերներս։
Նավից իսկույն ցամաք իջանք ու ջրի պաշար վերցրինք։
Արագընթաց նավերի մոտ ընկերներս ճաշ սարքեցին,
Իսկ երբ այդպես, ինչպես հարկն է, կերուխումով մենք հագեցանք,
Ես ընտրեցի երկու հոգի՝ մի քաջ ընկեր և մի բանբեր
60Ու շարժվեցինք դեպի շքեղ ապարանքը Էոլոսի։ Այնտեղ նրան
Շուտով գտա ես խնջույքում, զավակների ու կնոջ հետ։
Մենք ներս մտանք ու նստեցինք դռների մեջ, շեմքի առաջ։
Եվ զարմացան նրանք սրտանց, հարցմունք արին իսկույն ևեթ.
«ԻնչպԵ՞ս է որ դու ետ եկար, ո՞վ Ոդիսևս։ Ո՞ր չար աստվածն ստիպեց քեզ։
Մենք ճանապարհ քեզ դրեցինք խիստ հոգատար ու քաջալեր,
Որ տուն գնաս և հայրենիք կամ թե այնտեղ, ուր որ ինքդ, դու ցանկանաս»։
Այդպես նրանք ինձ ասացին։ Եվ վշտասիրտ ես ասացի ի պատասխան.
«Աղետի մեջ ինձ նետեցին ընկերներս, և բացի այդ՝ քունն ապաբախտ։
Արդ՝ օգնեցեք, սիրելիներ, քանզի կարող եք այդ անել»։
70Այդ ասելով՝ հույս ունեի սիրաշահել նրանց խոսքով գորովանքի։
Լուռ մնացին բոլորն այնժամ։ Հայրը միայն պատասխանեց ու խոսք ասաց.
«Կորի՜ր շուտով, որ մարդկանց մեջ մահկանացու զզվելի ես ու խայտառակ,
Չեմ հանդգնի ես ընդունել, ոչ էլ թեկուզ ճանապարհել մի ժանտ մարդու,
Որն, հիրավի, ատելի է գերերջանիկ աստվածներին։
Կորի՜ր շուտով, քանզի եկել ես դու այստեղ աստվածների ատելությամբ»։
Ասաց այդպես և ինձ տնից դուրս վռընդեց։ Հեկեկացի ես դառնադառն։
Մենք այնտեղից, սրտով տխուր ու խորտակված, լող տվեցինք դեպի առաջ։
Թիավարումն էր տանջալի, քանզի արդեն թուլացել էր մարդկանց ոգին.
Մեր մեդքից էր այդ ամենը։ Էլ հույս չկար վերադառնալ դեպ հայրենիք։
80Մենք շարունակ լող տվեցինք այդպես վեց օր և վեց գիշեր։
Յոթերորդ օրն հասանք քաղաքը Լամոսի՝ Տելեպիլոս,
Որ երկրում է լեստրիգոնյան։ Անդ հովիվն է, իր նախիրը տուն քշելիս,
Ողջույն տալիս մյուս հովիվին՝ նախիրն արդեն դուրս տանողին։
Քուն չիմացող մարդը այնտեղ կստանար միշտ երկու վճար, կրկնակի գին՝
Մեկը որպես սոսկ եզնարած, իսկ մյուսն իբրև ճերմակագեղմ խաշինք պահող,
Քանզի այնտեղ շատ մոտիկ են օրն ու գիշերն, որոնց ուղին է միացած։
Մենք, լող տալով, մտանք այնտեղ նավակայան մի փառաշուք,
Երկու կողմից շրջապատված էր անմատույց այն ժայռերով,
Որտեղ ծովում իրար հանդեպ ցցված երկու բարձրաբերձ լեռ
90Կազմում էին նեղ ծովածոց, և անցքն էր անդ նեղ և անձուկ։
Ընկերներս սևակտուց նավերն իրենց շուտ ներս տարան նավակայան
Եվ կապեցին անդ մերձընդմերձ։ Ծովածոցում այդ անմատույց
Չի պատահում երբեք հորձանքն ալիքների, ո՛չ աննշան, ո՛չ մեծագույն,
Այլ հանգիստ է ծովը այնտեղ՝ անդորր ու հարթ և շողշողուն։
Եվ միայն ես իմ նավը սև նավակայան, ներս չտարա, այլ կանգ առա
Նավատեղից դուրս, քիչ հեռու, և կառանները ժայռերին հեղուսեցի։
Ինքս ապա վեր բարձրացա լեռան գլուխն ապառաժուտ.
Մինչ այնտեղից չէր երևում աշխատանքը ոչ մարդկային, ոչ եզների,
Այլ միմիայն մենք ծուխ տեսանք, որը երկրից բարձրանում էր քուլա-քուլա։
100Ես հղեցի այն ժամանակ ընկերներիս, որ շուտ գնան և իմանան՝
Ի՞՛նչ մարդիկ են մահկանացու և համակեր ապրում այդտեղ։
Արդ, ընտրեցի ես երկու մաըդ, իսկ երրորդին ես կարգեցի որպես բանբեր,
Եվ գնացին նրանք իսկույն ճանապարհով հարթ, հավասար,
Որով սայլը բարձրակատար սեգ լեռներից փայտ է կրում դեպի քաղաք։
Նրանք այնտեղ, քաղաքից դուրս, հանդիպեցին ջրի եկած մի աղջկա.
Սա Անտիփատ լեստրիգոնի պերճ դստրիկն էր կորովալիր,
Նա եկել էր դեպ հոսանուտ, ջինջ աղբյուրը՝ Արտակիեն։
Այդ աղբյուրից էին միայն ջուրն անհրաժեշտ քաղաք տանում։
Նրանք, կույսին մոտենալով, հարցմունք արին և խոսեցին.
110«Ո՞վ է այստեղ թագավորը, ո՞վ է նրան հպատակվողն այս քաղաքում»։
Եվ ցույց տվեց կույսն անհապաղ բարձրաբերձ տունը հայրական։
Նրանք իսկույն, տուն մտնելով, թագավորի կնոջն հանկարծ այնտեղ տեսան՝
Քաջահասակ, ինչպես մի լեռ, սարսափեցին՝ տեսնելով այդ։
Իսկ տիկինը գնաց կանչեց Անտիփատին, քաջ ամուսնուն իր կաճառից,
Որը, ավա՜ղ, անդ իմ մարդկանց մատնեց մահվան դաժանորեն։
Նա նրանցից մեկին բոնեց ու կեր դարձրեց և տեղնուտեղը լափլփեց,
Իսկ մյուս երկուսը փախչելով դեպի նավերն արագ եկան։
Մինչ քաղաքում թնդաց այնժամ ճիչ-աղաղակ և մարտակոչ.
Ամեն կողմից հազարներով հավաքվեցին լեստրիգոնները վիթխարի,
120Որոնք նման չէին մարդկանց մահկանացու, այլ գիգանտներ էին ահեղ,
Եվ սկսեցին նրանք նետել հսկայական, մեծ֊մեծ ժայռեր։
Սև նավերի վրա թնդաց ճիչ-աղաղակն և ճարճատյունը չարագույժ
Անդ ջախջախվող մեր նավերի և կործանվող շատ-շատ մարդկանց։
Դիակները, ձկների պես հավաքելով, տարան իբրև սոսկալի կեր։
Այդպես ահա կոտորեցին ընկերներիս ծովածոցում այն խորախոր։
Այդ միջոցին դուրս քաշեցի ես սայրասուր թուրն իմ կողքից
Ու դրանով կտրատեցի կառանները կորակտուց իմ սև նավի
Եվ անհապաղ քաջահորդոր պատվիրեցի ընկերներիս՝
Թիերն արագ, հուժկու շարժել, որ խուսափենք կործանումից այդ ահավոր։
130Եվ նրանք էլ, դաժան մահից սարսափելով, հուժկու թիերը շարժեցին,
Ու սլացավ իմ նավն հաջող՝ հեռանալով վերուստ կախված ժանտ ժայռերից,
Մինչդեռ բոլոր մյուս նավերը այնտեղ կորան, խորտակվեցին,
Իսկ մենք արագ անցանք առաջ. ուրախ էինք, որ ժանտ մահից խուսափեցինք։
Տխուր էինք սրտով սակայն, որ զրկվեցինք ընկերներից մեր սիրելի։
Այդպես եկանք մենք այնտեղից և Էական կղզուն հասանք,
Ուր ապրում էր ահեղ Կիրկեն, աստվածուհին գեղագանգուր, որ մարդու պես
Խոսել գիտեր։ Սրա եղբայրն էր՝ Էետեսը նենգամիտ։
Վառ Հելիոսն էր այդ երկուսի ծնող հայրը, որը մարդկանց լույս է տալիս,
Մինչդեռ Նիմփա Պերսեն՝ ծնված Օվկիանոսից, մայրն էր նրանց։
140Եվ լուռ ու մունջ մենք մոտեցանք կղզու ափին ու նավը մեր
Կառանեցինք ծովածոցում, աստվածային կամքն էր տվել մեզ այդ բախտը։
Ափն իջնելով՝ այդտեղ պառկած մենք մնացինք երկու գիշեր ու երկու օր
Եվ մեր հոգին մաշում էինք խիստ խոնջանքով ու դառնությամբ։
Իսկ երբ երրորդ օրը բերեց Արշալույսը գեղագանգուր,
Հապճեպ ու ժիր ես վերցրրի նիզակը իմ և թուրը սուր
Եվ, թողնելով նավը այնտեղ, շուտ բարձրացա ժայռի վրա,
Որ գեթ տեսնեմ հետքը մարդու մշակույթի, գուցե լսեմ նաև ձայներ։
Կանգնած այդպես մի բարձրաբերձ ժայռի գլխին՝ ես նայեցի շուրջս, հեռուն.
Արդ, այնտեղից ծուխն երևաց, ծուխը երկրի, որ տարածվում էր Կիրկեի
150Տան չորս կողմը և կաղնավետ անտառի շուրջ։
Եվ ես այնտեղ ինքս իմ մեջ և իմ սրտում մտածեցի.
Քանի որ ես շառագույն ծուխն արդեն տեսա, պետք էր գնալ և իմանալ։
Ու խորհելով՝ ես առավել ինձ օգտավետ այս խորհուրդը համարեցի.
Նախ և առաջ ծովափ գնալ, դեպի նավը արագընթաց,
Ճաշ տալ այնտեղ ընկերներիս, հետո միայն հղել նրանց լուր բերելու։
Այն ժամանակ, երբ մոտեցա ես մեր նավին անդ կորակոր,
Ինչ-որ մեկը աստվածներից ինձ, նժդեհիս, խղճաց իսկույն
Եվ առաքեց, իբրև վիճակ, բարձրաեղջյուր մի եղջերու,
Որն այդ ժամին արոտներից անտառային շտապում էր դեպի ջուրը,
160Քանզի սաստիկ տոչորված էր վառ ու կիզիչ ճառագայթով արեգակի։
Ու ես նրան, երբ երևաց, հարվածեցի ուղիղ մեջքին։ Պղնձակուռ
Տեգ-նիզակը վարսվեց խորքը ողնաշարի ու դուրս թռավ։
Բառաչելով նա տապալվեց գետնի վրա, հոգին մարմնից իր հեռացավ։
Ոտքս սեղմած նրա կրծքին՝ դուրս քաշեցի տեգը վերքից
Եվ այն ապա ես թողեցի նորից այնտեղ, դիակի մոտ։
Ինքս դարձա, կտրատեցի դալար ճյուղեր ուռենու
Եվ հյուսեցի խիստ ամրապինդ, հաստ մի պարան մոտ երկու գազ
Ու դրանով ես կապեցի ոտքերն ահեղ այդ գազանի,
Ապա նրան ուսիս դրած՝ դեպի սև նավն ես ուղղվեցի։
170Մինչ քայլելիս՝ հենվում էի ես նիզակին, քանզի գազանը վայրենի
Ահագին էր և դժվար էր տանել նրան ուսիս վրա։
Իսկույն նրան նավի առաջ ես գցեցի, ապա խոսքով գորովալիր
Հորդորեցի ընկերներիս, ամեն մեկին առանձնակի.
«Բարեկամնե՜ր, վշտակիր ենք մենք թեպետ այժմ, բայց և այնպես տունն Հադեսի
Մենք տակավին իջնելու չենք, մինչև չգա օրհասը մեր։
Քանի դեռ կա նավի վրա կեր ու խմիչք, պետք չէ, որ մենք մեզ չարչարենք
Քաղցին իզուր հպատակված։ Ուստի եկեք ուտեստն հիշենք մենք անվհատ»։
Այդպես այնժամ ես ասացի։ Ինձ լսեցին նրանք իսկույն,
Հավերժագոչ ծովի ափին իրենց դեմքերը բացեցին, շատ զարմացած,
180Երբ եղջերուն հանկարծ տեսան, քանզի իրոք վիթխարի էր այդ գազանն։
Իսկ երբ արդեն աչքի առաջ նրան տեսան, լավ դիտեցին ու հագեցան,
Ձեռքերն հապճեպ լավ լվացին ու ճոխ ընթրիք պատրաստեցին։
Այդպես ահա ամբողջ օրն այդ, մինչ մայրամուտը արևի,
Այնտեղ նստած լափում էինք առատ միսը, այլև գինին քաղցրանուշիկ։
Երբ մայր մտավ արևն արդեն, և խավարը ծածկեց երկիրն,
Մենք պառկեցինք ալեկոծվող ծովի ափին ու քուն մտանք։
Իսկ երբ ծագեց ճաճանչագեղ Արշալույսը վարդամատն,
Իսկույն ժողով ես կանչեցի ընկերներիս և ասացի.
«Ականջ դրեք դուք իմ խոսքին, սիրելինե՜ր, թեպետ վիշտն է ձեզ մաշում այժմ.
190Մենք չգիտենք, բարեկամներ, ո՞րն է այստեղ արևելքը,
Կամ որտե՞ղ է արևմուտքը, ո՞ւր է գնում Արեգակը լույս տարածող,
Երբ երկնքից իջնում է ցած, դեպի երկիր, կամ ո՞րտեղից է ծագում նա։
Ուստի եկեք լավ մտածենք, գուցե և կա մի խելացի միջոց ու ելք։
Ես համոզված եմ, որ ելք կա։ Գլուխն ելա ապառաժոտ ես բարձունքի,
Կղզին տեսա, դրվագել էր անծայրածիր ծովը նրան, ինչպես պսակ,
Ինքն էլ ասես հարթավայր էր ծովերի մեջ։ Ես իմ աչքով տեսա նաև
Գալարվող ծուխը անտառի, մութ մացառի ետևն, այնտեղ»։
Այդ ասացի։ Բայց սիրելի սիրտն էր նրանց խիստ խորտակվում դաժան վշտից,
Երբ հիշեցին լեստրիգոնյան Անաիփատի գործն ահռելի
200Եվ բռնությունը կիկլոպի այն մարդակեր ու վայրենի։
Ուստի վարար արցունք էին նրանք թափում և բարձրաձայն լալիս էին,
Բայց արցունքից դառնակսկիծ ոչ մի օգուտ էլ չստացան։
Երկու խմբի բաժանեցի անդ ես բոլոր գեղասրունք ընկերներիս
Ու դրանցից ամեն մեկին ես կարգեցի մի գլխավոր։
Մեկին իշխողը ես դարձա, իսկ երկրորդին՝ Եվրիլոքը աստվածատես։
Ապա վիճակ մենք գցեցինք պղնձապատ կորդակի մեջ։
Վիճակն ընկավ մեծահոգի Եվրիլոքին, և նա իսկույն ճանապարհվեց.
Նրան ապա, լաց լինելով, հետևեցին ընկերները քսանեերկու։
Բայց նաև մեզ անդ թողեցին ջայլանքի մեջ ու դառնադառն արտասվելիս։
210Մինչ Կիրկեի պերճ ապարանքը վիմակերտ ու սրբատաշ նրանք գտան
Խոր ձորի մեջ, մի բաց տեղում, շուրջանակի հայտերևակ։
Դրա շուրջը շրջում էին հաղթ առյուծներն և լեռնային գայլերն հզոր,
Որոնց Կիրկեն կախարդել էր, հմայական դեղեր տալով։
Բայց հարձակվել մարդկանց վրա նրանք բնավ չգիտեին,
Այլ, մոտ գալով, երկայնաձիգ պոչերն էին թափահարում,
Ինչպես սովոր են շները իրենց տիրոջ, որ խնջույքից նոր է գալիս,
Փաղաքշել, քանզի բերում է նա նրանց համեղահամ նոր պատառներ։
Այդպես շրջում էին գայլերը ամրաճանկ և դրանց հետ՝
Առյուծները փաղաքշաբար։ Գազաններին այդ տեսնելով, մերոնք իսկույն
220Սարսափեցին ու կանգ առան գանգուրագեղ աստվածուհու մուտքի առաջ
Ու լսեցին, ինչպես ներսում երգ է երգում Կիրկեն ձայնով քաղցրահնչյուն՝
Կատարելով ձեռագործն իր նուրբ ու անեղծ և մեծագույն,
Ինչպիսին որ գործել գիտեն միայն անմահ դիցուհիներն։
Այնժամ նրանց իր խոսքն ասաց ու բարբառեց մարդկանց իշխան Պոլիտեսը,
Որը բոլոր ընկերներից ինձ առավել հաճելի էր և մտերիմ։
«Բարեկամներ, ահա ներսում, դազգահի մոտ, մի գերահրաշ,
Չքնաղ երգ է երգում մեկը, և շուրջն ահա երգն է թնդում սքանչելի.
Դիցուհի՞ է, թե լոկ մի, կին մահկանացու։ Եկեք կանչենք, ձայն տանք մի կերպ»։
Ասաց այդպես։ Ու բարձրագոչ ձայն տվեցին նրանք այնտեղ։
230Աստվածուհին իսկույն ևեթ բացեց դուռն իր շողշողենի,
Շուտ դուրս եկավ ու ներս կանչեց։ Հետևեցին նրանք բոլորն անգիտաբար։
Եվրիլոքը մնաց միայն, նա կասկածեց՝ մի գուցե դա չարադաժան
Մի դավանք է։ Մինչդեո նրանց նա ներս տարավ, բազմել տվեց բազմոցներին,
Առաջարկեց պանիր ու մեղր, գարե ալյուր, նաև գինի պրամնեական։
Բայց խմիչքին Կիրկեն խառնեց ինչ-որ մի դեղ դաժանագույն,
Որ մեկընդմիշտ նրանք իրենց տունն ու երկիրը մոռանան։
Կիրկեն տվեց, և նրանք էլ այն խմեցին։ Վերցրեց մտրակն իր մոգական
Ու հարվածեց, քշեց ապա, լցրեց նրանց իր խոզանոցն.
Այնտեղ նրանց գլուխը, ձայնն ու մազերը դարձան խոզի.
240Խոզեր էին նրանք տեսքով, խելքը սակայն, անխախտ մնաց, ինչպես առաջ։
Եվ փակվեցին այդպես նրանք լացուկոծով և դառնադառն արցունքի մեջ,
Կիրկեն գցեց նրանց համար, հանց ուտելիք, կաղին, գավարս ու շագանակ,
Որ խոզերն են ուտում հաճախ գետնաթավալ, հանց խոզի կեր։
Մինչ այնտեղից հապճեպ վազեց Եվրիլոքը դեպի սև նավն արագընթաց,
Որ հաղորդի ընկերների այդ անարժան թախտի մասին։
Նա ոչ մի խոսք չկարեցավ արտասանել, թեպետ ուզում էր չափազանց.
Վշտից ահեղ խորտակվում էր սիրտը նրա, տխուր աչքերն էին լցված
Դառն արցունքով, ամբողջովին ջայլանք էր նա ու հեծեծանք։
Իսկ երբ նրան խոր զարմանքով մենք բոլորս հարցմունք արինք,
250Այնժամ միայն նա մեզ պատմեց դաժան վիճակն իր սիրելի ընկերների.
«Մենք գնացինք խիտ անտառով, հանց ասացիր, ո՜վ փառավոր դու Ոդիսևս,
Եվ անդ գտանք պերճ ապարանքը վիմակերտ ու սրբատաշ,
Հովիտի մեջ, մի բաց տեղում, շուրջանակի հայտերևակ։
Մեկը այնտեղ, ձեռագործով իր զբաղված, երգ էր երգում քաղցրանուշիկ.
Դիցուհի էր կամ թե մի կին մահկանացու։ Ու կանչեցինք մենք բարձրաձայն,
Եվ դուրս եկավ նա շուտափույթ, բացեց դուռն իր շողշողենի
Ու ներս կանչեց։ Հետևեցին նրանք բոլորն անգիտաբար ու համերաշխ,
Եվ միմիայն ես մնացի՝ կասկածելով, որ մի գուցե դավանք է դա դաժանագույն։
Եվ արդ, նրանք անհետացան միանգամից բոլորեքյան.
260Ոչ ոք այլևս ետ չդարձավ, թեպետ երկար, այնտեղ նստած, սպասեցի»։
Ասաց այդպես։ Իսկույն թուրն իմ արծաթագամ ես կախեցի իմ ուսերին,
Թուրը խոշոր, պղնձակուռ։ Վերցրի նաև աղեղն ինձ հետ.
Ապա նրան պատվիրեցի, որ միևնույն ճանապարհով նա ինձ տանի,
Բայց նա բռնեց իմ ծնկները երկու ձեռքով աղերսալի,
Արտասվաթոր նա հեկեկաց ու խոսքն ասաց այս թևավոր.
«Ոչ, մի տար ինձ դու ակամա, ո՜վ դյուցազուն, այստեղ թող ինձ,
Քանզի գիտեմ՝ ոչ դու ինքդ ետ կդառնաս, ոչ էլ մեկին ընկերներից
Ետ կբերես, լավ կլինի, որ փախուստ տանք մենք այստեղից,
Գուցե այդպես կարողանանք մենք խուսափել ժանտ օրհասից»։
270Ասաց այդպես։ Սակայն նրան ի պատասխան ես ասացի.
«Այստեղ մնա, ո՜վ Եվրիլոք, ընկերներիդ հետ միասին
Կեր ու խմիր ծովի ափին, մեր սևաթույր կոր նավի մոտ,
Իսկ ես անշուշտ պիտի գնամ, անհրաժեշտ է դա ինձ համար»։
Այդպես ահա ես ասացի ու հեռացա ծովի ափից ու մեր նավից։
Երբ ես անցա սուրբ հովիտը ու դժվարին ճանապարհով
Հասնում էի արդեն ես այն ապարանքին կախարդուհի վեհ Կիրկեի,
Անդ իմ առաջ հանկարծակի կանգնեց Հերմեսն ոսկեմական՝
Նմանվելով մի նորատի, երիտասարդ, առույգ մարդու՝
Մորուքը դեռ նոր-աղվամազ, կերպարանքը՝ հույժ հաճելի։
280Եվ նա իսկույն ձեռքս բռնեց, անվամբ կոչեց և այս ասաց.
«Ո՞ւր ես այդպես, դժբախտ, մենակ լեռների մեջ դու թափառում,
Երբ անծանոթ ես այս վայրին։ Մինչդեռ ահա, ընկերներդ Կիրկեի մոտ
Նեղվում են անդ խոզանոցում, որպես խոզեր ու փակված են շենքում ամուր։
Միգուցե դու եկար այստեղ, որ ազատե՞ս նրանց հիմա.
Կարծեմ, և դո՛ւ ետ չես դաոնա, այլ նրանց պես ու նրանց հետ անդ կմնաս։
Բայց եկ, ես քեզ կօգնեմ սրտանց և կփրկեմ այդ փորձանքից։
Վերցրու ահա և ունեցիր քեզ հետ դեղն այս, իբրև միջոց գերահրաշ,
Եվ Կիրկեի տունը գնա. դա քո գլխից կվանի ժանտ մահ ու օրհաս։
Լսիր, պատմեմ քեզ Կիրկեի միտումները նենգապատիր.
290Կպատրաստի նա քեզ խմիչք և կխառնի ըմպելիքին նա դեղաբույս,
Բայց չի կարող նույնիսկ այդպես կախարդել քեզ. թույլ չի տա այդ
Գերազոր դեղն, որ տալիս եմ։ Արդ, պատմեմ քեզ ես ամեն բան.
Երբ որ Կիրկեն քեզ հարվածի երկար ցուպով իր մոգական,
Շուտ դուրս քաշիր իր պատյանից քո սուր թուրը և հարձակվիր
Դու Կիրկեի վրա իսկույն, որ իբրև թե ցանկանամ ես սպանել նրան,
Իսկ նա սաստիկ կսարսափի, կառաջարկի քեզ միասին մտնել մահիճ։
Բայց պահանջիր, որ նա երդվի մեծ երդումով երջանկափառ աստվածների,
Որ քո դեմ նա չի ունենա ոչ մի միտում կործանարար ու չարաղետ
Եվ որ նա քեզ, երբ մերկանաս, չի զրկելու զորությունից քո առնական»։
300Այդպես ասաց Արգոսասպանն և ինձ հանձնեց դեղաբույսը,
Որը գետնից քաղեց իսկույն, ապա մեկնեց նա ինձ դրա հատկությունը։
Ծաղիկ էր դա, արմատը սև, ինքն սպիտակ, կաթի նման,
Աստվածները անվանում են դրան մոլոշ։ Մահկանացու մարդկանց համար
Վտանգավոր է քաղել դա, մինչ ամեն ինչ մատչելի է աստվածներին։
Հերմեսն ապա անտառախիտ կղզին անցավ և հեռացավ
Դեպ Օլիմպոս բազմաբլուր։ Իսկ ես իսկույն անցա, եկա Կիրկեի տուն։
Սակայն սիրտս, ճանապարհը այդ անցնելիս, հուզվում էր խիստ։
Կանգ առա ես մուտքի դիմաց գեղագանգուր աստվածուհու։
Այդպես կանգնած, ես կանչեցի։ Ձայնս լսեց անդ դիցուհին
310Եվ բաց արեց նա փութապես դռները իր շողշողենի
Ու ներս կանչեց, և ես նրան հետևեցի, վշտահակ էր սիրտս սակայն։
Ինձ ներս տարավ, բազմել տվեց նա բազմոցին արծաթափայլ,
Գեղապաճույճ, ճարտարագործ, ոտքերիս տակ կար աթոռակ։
Սարքեց ապա նա ըմպելիքն, որ ես խմեմ ոսկի թասով գեղեցկազարդ։
Ինձ խաբելու չար միտումով՝ նա դեղաբույսը խմիչքին խառնեց իսկույն
Եվ այդպես ինձ առաջարկեց։ Ես խմեցի, բայց չդյութեց ինձ դա բնավ։
Այնժամ դյութիչ իր մականով ինձ հարվածեց ու խոսք ասաց.
«Հիմա գնա դու խոզանոց, ուր պառկած են ընկերներդ»։
Ասաց այդպես։ Ես, սուր թուրս իր պատյանից դուրս քաշելով, հարձակվեցի
320Անդ Կիրկեի վրա հուժկու, իբր ուզում էի սպանել։
Ճչաց իսկույն նա մեծաձայն, թեքվեց մի կողմ, ապա բռնեց նա իմ ծնկներն
Եվ, լացախեղդ հառաչելով, այս խոսքն ասաց իր թևավոր.
«Ի՞նչ մարդ ես դու, և որտե՞ղ են քո քաղաքը և ծնողներն։
Զարմացած եմ. դու խմեցիր դեղաբույսն իմ, բայց չդյութեց բնավ այն քեզ։
Այս կախարդիչ դեղի ուժին չի դիմացել դեռ ոչ մի մարդ,
Ով խմել է, կամ ում բերանն որևէ կերպ անցել է դա։
Ուրեմն, անես դու կրծքիդ տակ սիրտ քաջազոր և անհողդողդ, ինչպես երկաթ.
Գուցե նույնիսկ բազմահմուտ Ոդիսևսն ես, որի մասին
Հաճախակի պատմել է միշտ ոսկեմականն Արգոսասպան,
330Որ, Տրոյայից ետ դառնալով, պիտ անշուշտ գա նավով արագ ու սևաթույր,
Ուստի շուտով պատյանիդ մեջ դիր թուրը սուր, որ հետո մենք
Մեկ մահիճում, տռփանքի մեջ այստեղ պառկենք և, անկողնում
Սիրով իրար հետ միացած, առմիշտ միմյանց վստահ լինենք»։
Ասաց այդպես, իսկ ես նրան այս ասացի ի պատասխան.
«Ինչպե՞ս ես դու, Կիրկե, հիմա պատվիրում ինձ, որ սիրալիր լինեմ քեզ հետ,
Երբ դու այստեղ, ապարանքում, խոզ ես դարձրել ընկերներիս
Ու ինձ էլ այժմ չար միտումով ցանկանում ես պահել այստեղ
Եվ կանչում ես, որ մտնեմ այժմ քո ննջարանն ու մի մահճում պսակեմ քեզ հետ,
Որ կորովն իմ, երբ հագուստս հիմա հանեմ, դու թուլացնես, ոչնչացնես։
340Ոչ, ես բնավ չեմ ցանկանա քո մահիճում պառկել այստեղ,
Մինչև որ դու չկամենաս երդվել հիմա մեծ երդումով,
Որ դու բնավ, ո՜վ դիցուհիդ, չես հորինի իմ դեմ փորձանք կամ այլ աղետ»։
Այդպես այնտեղ ես ասացի։ Եվ նա, ինչպես պահանջեցի, երդվեց իսկույն։
Երբ որ Կիրկեն երդվեց այդպես և ավարտեց երդումը այդ,
Ես պառկեցի իսկույն նրա գեղապաճույճ մահիճի մեջ։
Մինչ աշխատում էին այնտեղ չորս հոգատար, ժիր ծառաներ,
Նրանք էին ապարանքում ամբողջ գործը միշտ կատարում.
Ծնվել, ծագել էին դրանք աղբյուրներից և ծառախիտ
Պուրակներից կամ ծովավեժ ու հորդահոս սուրբ գետերից։
350Արդ, դրանցից մեկը այնտեղ բազմոցների վրա փռեց պերճ գործվածքներ,
Ապա վերուստ ծածկեց գորգեր ծիրանագույն և նրբագեղ,
Իսկ երկրորդը բազմոցների դեմը դրեց արծաթակերտ կոկ սեղաններ,
Որոնց վրա բերեց, շարեց նա զամբյուղներ գեղեցկազարդ,
Մինչ երրորդը արծաթաշեն խառնարանում խառնեց գինին քաղցր անուշիկ
Ու մեղրահամ, ապա շարեց ամենուրեք նա ոսկեկուռ շատ բաժակներ։
Իսկ չորրորդը ջուր էր կրում, այլև կրակ վառում այնտեղ՝
Եռոտանու տակ մեծագույն։ Տաքանում էր ջուրն այդ արագ։
Երբ որ ապա ջուրը եռաց պղնձի մեջ շողշողԵնի,
Ինձ լոգարան մտցրեց Կիրկեն ու մեծագույն եռոտանուց
360Նա ջուր լցրեց և լողացրեց։ Լավ ոռոգեց նա իմ գլուխն և ուսերը.
Եվ ազատեց խոր խոնջանքից իմ մարմինն ու անդամներս։
Եվ երբ այդպես ես լողացա, մարմինըս նա օծեց յուղով պարարտածոր,
Ապա հագցրեց գեղեցկափայլ մի նուրբ բաճկոն և պատմուճան։
Այնուհետև ինձ ներս տարավ ու բազմեցրեց նա բազմոցին արծաթեղեն.
Գեղապաճույճ, ճարտարագործ, ոտներիս տակ՝ աթոռակ կար։
Իսկույն ծառան ջուրը բերեց մի ամանով ոսկենկար ու գեղեցիկ,
Լցրեց ապա, որ լվացվեմ արծաթակերտ մեծ կոնքի մեջ։
Դեմս դրեց կոկ սեղանը։ Մառանապետ կինն հարգելի հացը բերեց,
Առաջարկեց համեղահամ ու բազմառատ շատ տեսակի ուտելեղեն,
370Ինչ որ ուներ, իբրև պաշար։ Ապա Կիրկեն հրավիրեց, որ վայելեմ։
Բայց ամենն այդ սրտահաճո, ինծ չթվաց, նստած էի ես վշտացած,
Մի այլ բան կար իմ մտքի մեջ, ժանտ մի աղետ էր իմ հոգին նախատեսնում։
Ուստի Կիրկեն, երբ նա տեսավ, որ նստած եմ ես տխրամած
Եվ ուտեստին ձեռք չեմ տալիս, որ ինձ խորունկ վիշտն է մաշում,
Շուտ մոտեցավ, մոտս կանգնեց և խոսքն ասաց այս թևավոր,
«Ինչո՞ւ այդպես, ո՜վ Ոդիսևս, դու նստած ես սեղանի շուրջն համրի նման,
Մտածում ես սրտակոտոր, ձեռք չես տալիս դու ուտեստին ու խմիչքին։
Գուցե մի այլ նենգություն ես տեսնում այստեղ դու իմ կողմից.
Երկյուղդ թո՛ղ, քանզի արդեն ես երդվեցի երդումով մեծ ու ահավոր»։
380Ասաց այդպես։ Բայց ես նրան առարկեցի ի պատասխան.
«Ո՜հ դու Կիրկե, կա՞ հողածին քաջազնիվ մարդ, որ կարենա
Կերուխումով հրճվել սրտանց, նախքան մի կերպ նա չփրկի
Իր սիրելի ընկերներին կամ չտեսնի նրանց աչքով իր նախապես։
Եթե անկեղծ ցանկանում ես, որ ես այստեղ ուտեմ, խմեմ հոգեզվարճ,
Բաց թող իսկույն իմ սիրելի ընկերներին, որ ես աչքով տեսնեմ նրանց»։
Այդպես այնժամ ես ասացի։ Շուտ դուրս վազեց Կիրկեն տնից՝
Ձեռքին մականն իր մոգական և բաց արեց խոզանոցի դուռը ամուր
Ու բաց թողեց նրանց, որոնք նման էին իննամյա որձ խոճկորների։
Նրանք իսկույն նրա առջևը կանգնեցին, և նա, նրանց շուրջն անցնելով,
390Անդ առանձին ամեն մեկին քսեց իր նոր դեղն հակաթույն։
Նրանց մարմնից թափվեց իսկույն, ցրիվ եկավ ձաղկամազն այն,
Որով նրանք ծածկվել էին ժանտ Կիրկեի դեղաբույսը խմելուց ետ։
Ու մսւրդ դարձան նրանք բոլորն հանկարծակի, բայց ավելի երիտասարդ,
Քանց թե առաջ, շատ ավելի բարձրահասակ ու գեղեցիկ։
Եվ ինձ իսկույն ճանաչելով՝ ջերմ սեղմեցին ձեռքերը իմ,
Բայց սկսեցին բոլորն հանկարծ լալ ու ջայլել սրտակեղեք,
Եվ ամբողջ տունն հեծեծանքից թնդաց այդպես։ Խղճահարվեց աստվածուհին.
Ինձ մոտեցավ պերճ դիցուհին, մոտս կանգնեց և խոսք ասաց.
«Դյուցազունդ Լաերտածին, ո՜վ Ոդիսևս բազմահնար,
400Գնա հիմա. դու դեպի նավդ ճեպընթաց, դեպի ափը ճերմակ ծովի.
Նավը ծովից նախ և առաջ դուրս քաշեցեք դեպի ցամաք
Եվ պահեցեք անձավի մեջ սարքավորումն ու գույքն ամբողջ։
Ապա իսկույն վերադարձիր և հետդ բեր ընկերներին քո սիրելի»։
Ասաց այդպես, և լսեցի ես իմ սրտով քաջախիզախ
Ու շարժվեցի արագապես դեպի ծովափ, դեպի նավն իմ արագընթաց։
Այնտեղ գտա իմ նավի մոտ ընկերներիս սիրատենչիկ,
Որոնք թշվառ լալիս էին ու ջերմաջերմ արցունք թափում։
Այնպես, ինչպես պերճ հորթուկներն են գյուղի մեջ խիտ-խմբովի առաջ գալիս
Մայր կովերին, որ արոտում լավ հագեցած գոմն են գալիս,
410Մինչ հորթերը բառաչաձայն թոչկոտում են մայրերի շուրջ,
Եվ գոմն անգամ էլ չի կարող զսպես նրանց այդ բերկրանքից,
Այդպես սրանք, երբ ինձ աչքով այնտեղ տեսան, հեծեծալով
Դեպ ինձ իսկույն վազ տվեցին այնքան ուրախ և այնքան ջերմ,
Որ կարծես թե վերադարձան քաղցր հայրենիք և սուրբ քաղաքն,
Ապառաժոտ Իթակեն, ուր մի ժամանակ ծնվել, սնվել էին, նրանք։
Եվ ինձ դարձան արտասվալի ու սրտահույզ և թևավոր խոսքն ասացին.
«Ո՜հ, մենք այնքան ուրախացանք քո սրտայի վերադարձով, ո՜վ դյուցազուն,
Որ կարծես թե արդեն հասանք մենք Իթակե, երկիրը մեր հայրենավանդ։
Սակայն ասա, ինչպե՞ս արդյոք մեր ընկերներն այնտեղ կորան»։
420Այդպես նրանք անդ խոսեցին, իսկ ես նրանց ուրախասիրտ այս ասացի.
«Նախ դո՛ւրս քաշենք, ծովից հանենք դեպի ցամաք նավը արագ,
Սարքավորումն ու գույքն ամբողջ տանենք, պահենք քարայրի մեջ,
Իսկ դուք, բոլորդ, այժմ անհապաղ, ինձ հետևեք, որ մենք իսկույն և միասին
Գնանք հիմա սուրբ ապարանքը Կիրկեի։ Անդ կտեսնեք դուք մեր բոլոր
Ընկերներին, որոնք ուտում և խմում են՝ ամեն բանով ապահովված».
Այդպես նրանց ես ասացի, և հնազանդ նրանք բոլորն ինձ լսեցին,
Ու միմիայն Եվրիլոքը փորձեց նրանց բաց չթողնել ու խանգարել,
Ուստի դիմեց ընկերներին և խոսքն ասաց այս թևավոր.
«Ի՞նչ եք անում, խելագա՞ր եք, նո՞ր աղետ է ձեզ հարկավոր,
430Որ Կիրկեի տունն եք ուզում հիմա գնալ փափագատենչ։
Այդ էր պակաս, որ բոլորիս դարձնի նա խոզ, առյուծ ու գայլ,
Որ անդ նրա ապարանքին մենք ակամա պահակ դառնանք ու պահապան,
Ինչպես կիկլոպն այդ կատարեց՝ փակելով մեր ընկերներին իր բակի մեջ,
Թեպետ նրանց առաջնորդն էր քաջ Ոդիսևսը փառավոր,
Նրա անմիտ հանդգնության պատճառով մեր ընկերները իզուր կորան»։
Այդպես խոսեց։ Իսկ ես իմ մեջ և իմ սրտում խորհում էի երկմտանքով.
Դուրս չքաշե՞լ արդյոք ուսիս կախած սուրը և չը կտրե՞լ
Տեղնուտեղը նրա գլուխն ու ապա այն զարկել գետնին,
Թեպետ նա ինձ ազգական էր և չափազանց մոտիկ մի մարդ։
440Բայց զսպեցին ընկերներս ամեն կողմից՝ գորովալիր խոսք ասելով.
«Դյուցասնունդ, ո՜վ Ոդիսևս, մենք կստիպենք, եթե միայն դու պատվիրես,
Որ նա մնա այստեղ հիմա և պահպանի սև նավը մեր,
Իսկ դու, քաջդ, առաջնորդիր մեզ այժմ դեպի Կիրկեի տունն ամրակառույց»։
Այդպես նրանք բարբառեցին, և մենք ծովից ու մեր նավից բարձրացանք վեր,
Սակայն և նա, Եվրիլոքը, էլ չմնաց սև նավի մոտ մեր լայնափոր,
Այլ հետևեց իսկույն նա մեզ, քանզի սաստիկ վախենում էր իմ զայրույթից։
Մինչդեռ մեր մյուս ընկերներին Կիրկեն իր տանը, հարկի տակ,
Խիստ հոգատար՝ լավ լողացրեց, օծեց նրանց մաքուր յուղով,
Հագցրեց ապա մի-մի բաճկոն և բրդեղեն նոտբ պատմուճան։
450Նրանց գտանք մենք Կիրկեի պերճ դահլիճում, փարթամաճոխ խնջույքի մեջ,
Եվ երբ բոլորն հանդիպեցին և դեմառդեմ իրար տեսան,
Հեծեծագին, խիստ լաց եղան, և տունն ամբողջ հուժկու թնդաց ու որոտաց։
Այնժամ կանգնեց ինձ առընթեր և խոսք ասաց աստվածուհին գերապայծառ.
«Դյուցասնունդ Լաերտածին, ո՜վ Ոդիսևս բազմահնար,
Դուք վերջ տվեք լացուկոծին և ջայլանքին սրտակոտոր։
Ես լավ գիտեմ, ինչեր եք դուք կրել ծովում այն ձկնառատ,
Կամ որքա՛ն են ձեզ վնասել ցամաքներում մարդիկ դաժան ու թշնամի,
Բայց համեցեք պերճ վայելքի և հրճվեցեք կերուխումով այս սրտագին,
Որ ձեր սրտում, ձեր կրծքի տակ, նորից թնդա նույն կորովը և նույն ոգին,
460Որով դուք շատ հարուստ էիք այն ժամանակ, երբ թողեցիք ձեր հայրենիքն,
Ձեր Իթակեն ապառաժուտ։ Բայց վհատված եք դուք հիմա և վշտահար՝
Միշտ հիշելով թափառումները ժանտալի։ Մինչ ձեր հոգին խինդ ու հրճվանք
Դեռ չի զգում ամենևին, քանզի անչափ շատ եք քաշել դուք տառապանք»։
Ասաց այդպես։ Մենք լսեցինք՝ հնազանդված քաջախիզախ մեր սրտերին։
Եվ մի ամբո՜ղջ տարի այդպես մենք մնացինք այդ կղզու մեջ,
Լափում էինք բազմառատ միսն և մեղրահամ անուշ գինին։
Երբ լրացավ տարին ամբողջ, պտույտ եկավ ժամանակը,
Ամիսները անհետացան, երկարատև օրերն անգամ եկան-անցան,
Այդ ժամանակ ինձ կանչեցին սիրանվեր իմ ընկերներն ու ասացին.
470«Թշվառագո՜ւյն, հիշիր գեթ այժմ երկիրր քո հայրենավանդ,
Եթե, իրավ, կամքն է հաստատ աստվածների, որ դու փրկվես
Ու ետ դառնաս քո հայրենիքն ու քո տունը բարձրակտուր»։
Այդպես նրանք ինձ ասացին։ Լսեց այդ խոսքն իմ քաջարի, վսեմ հոգին,
Ու մենք նորից ամբողջ այդ օրն, մինչ մայրամուտը արևի,
Անդ լափեցինք բազմառատ միսն և մեղրահամ անուշ գինին։
Սակայն երբ որ այնտեղ արևը մայր մտավ ու խավարը տիրեց երկրին,
Ընկերներս քուն մտնելու պառկեցին անդ ապարանքում ստվերախիտ։
Ես էլ այնժամ վեհ Կիրկեի գեղեցկագույն անկողինը մտա իսկույն,
Ապա, նրա ծնկներն ընկած, աղերսեցի։ Լսեց խնդիրս դիցուհին։
480Արդ, դիմելով այնտեղ նրան, այս թևավոր խոսքն ասացի.
«Գեթ այժմ, Կիւրկե, դու կատարիր այն խոստումը, որ տվել ես անկեղծորեն.
Ճանապարհի՛ր ինձ դեպի տուն, սիրտս արդեն այդ փափագում է չափազանց,
Հայրենիքն են ուզում և մյուս ընկերներս, որոնք հաճախ սիրտն իմ սիրած
Խորտակում են տրտնջալով, երբ հեռանամ ես դու մեզնից ամեն անգամ»։
Եվ նույնհետայն պատասխանեց և խոսք ասաց աստվածային պերճ դիցուհին.
«Դյուցասնունդ Լաերտածին, ո՜վ Ոդիսևս բազմահնար,
Այլևս դուք մի մնացեք ապարանքում իմ ակամա,
Սակայն պետք է, որ նախապես դուք անցնեք մի այլ ճանապարհ.
Պետք է իջնեք տունն Հադեսի և ահավոր Պերսեփոնի,
490Որպեսզի դու հարցմունք անես այնտեղ հոգուն կույր, իմաստուն
Թեբեբնակ Տիրեսիասի, որի միտքը պահպանված է դեռ անվնաս.
Պերսեփոնեն միայն նրան մահից հետո թողեց ուժը գիտակցության,
Իսկ մյուսների հոգիները սուրում են ու շրջում այնտեղ որպես ստվեր»։
Ասաց այդպես, և սիրելի սիրտս արդեն խորտակվում էր իմ կրծքի տակ.
Ու դառնադառն ես լաց եղա՝ պառկած այնտեղ, մահիճի մեջ, և իմ հոգին
Չէր ցանկանում այլևս ապրել և արևի լույսը տեսնել։
Անկողնու մեջ դեռ շատ երկար շուռ-մուռ եկա ես լալագին, իսկ երբ արդեն
Լացուկոծով ես հագեցա, դարձա նրան և ասացի ի պաւոասխան,
«Բայց ո՞վ պետք է, ասա, Կիրկե, առաջնորդի մեզ այդպիսի ճանապարհով.
500Չէ՞ որ ոչ ոք իր սև նավով դեռ չի հասել տունն Հադեսի»։
Այդ ասացի, և ինձ իսկույն պատասխանեց աստվածային պերճ դիցուհին.
«Դյուցասնունդ Լաերտածին, ո՜վ Ոդիսևս բազմահնար,
Զուր ես այդպես մտահոգված, թե ո՞վ արդյոք պետք է նավը առաջնորդ
Կայմը միայն դու կանգնեցրու և տարածիր առագաստը քո սպիտակ,
Ապա ինքդ հանգիստ նստիր, և կը քշի շունչը միայն Բորեասի։
Երբ որ անցնես, նավըդ նստած, տարածությունն Օվկիանոսի,
Անդ կտեսնես ծովի եզրին մի հարթավայր. Պերսեփոնի անտառն է դա,
Ու աճում են կաղամախներ բարձրակատար և ուռենիք միշտ պտղազերծ։
Նավդ այնտեղ, խորահորձանք Օվկիանոսում դու կառանիր,
510Ինքդ ապա շարժվիր, գնա Հադեսի տունը մթամած։
Այնտեղ է, որ Աքերոնի մեջ են թափվում Պիրիփլեգեթոնն ու Կոկիտոսն,
Որն Ստիքսի հորդ ջրերի գետաբազուկն է անդ միայն,
Միացնողը միշտ մոլեգնող երկու գետի, անդ կա նաև մի լեռնաժայռ։
Ահա այնտեղ փոքր-ինչ թեքվիր, ինչպես ես եմ պատվիրում քեզ, ով քաջազուն,
Ու փոս փորիր դու՝ խորությամբ և լայնությամբ արմունկի չափ։
Այդ փոսի շուրջ մեռյալներին պիտ կատարես դու մի հեղում.
Նախ և առաջ մեղրաջրով, այնուհետև մաքուր գինով քաղցրանուշիկ,
Երրորդ անգամ միայն ջրով։ Վերուստ ցանիր դու գարեղեն ճերմակ ալյուր
Ու ծնկաչոք ջերմ աղոթիր դու անմարմին մեռյալների գլուխներին
520Եվ խոստացիր, որ Իթակե հասնելուն պես քո շատ գանձեր
Խարույկի մեջ պիտի նետես և պիտ զոհես ամենալավ կովը ստերջ,
Որ հատկապես Տիրեսիասին զոհ կբերես մի այնպիսի խոյ թխագույն,
Որն հիրավի խաշինքի մեջ ամենալավը կլինի։
Երբ գերափառ մեռյալների խմբակներին այդ ուխտն անես դու սրտաբուխ
Եվ աղոթես, այնժամ զենիր թխագույն խոյ և էգ ոչխար մի սևաթույր.
Գլուխները պիտի ուղղես դեպ Էրեբոս, ինքդ, սակայն, մի կողմ կանգնիր,
Դեմքով դեպի գետի հոսքը։ Այնժամ իսկույն բյուր-բյուրավոր
Մեռյալների հոգիները կհավաքվեն այնտեղ քո շուրջ։
Ընկերներիդ իսկույն ևեթ խրախուսիր ու պատվիրիր՝
530Քերթել, այրել այն ոչխարներն, որոնք արդեն խողխողված են պղինձ սրով
Եվ ընկած են արդեն այնտեղ գետնաթավալ, իբրև զոհեր
Կորովագույն, ժանտ Հադեսին ու ահարկու Պերսեփոնին։
Իսկ դու ինքդ այնժամ իսկույն թուրը քաշիր քո երկսայրի,
Կանգնիր այնտեղ և թույլ մի տուր, որ անմարմին մեռյալների գլուխները
Գան, մուտենան անդ, արյունին, մինչև որ դու հարցմունք անես Տիրեսիասին։
Քեզ նույնհետայն կմոտենա ազգերի տեր գուշակն հզոր,
Նա անհապաղ կպատմի քեզ քո ողջ ուղին, երկարությունը քո ճամփի,
Քո վերադարձն և այն՝ ինչպես դու ձկնառատ ծովի միջով պիտի անցնես»։
Ասաց այդպես։ Ծագեց այնժամ Արշալույսը ոսկեգահ։
540Նա ինձ հագցրեց մի պատմուճան և մի թիկնոց շքեղագեղ,
Ապա ինքը՝ աստվածուհին, ծածկոցն հագավ ձյունաշողիկ,
Գեղեցկափայլ ու նրբահյուս։ Կապեց մեջքին նաև գոտի՝
Չքնաղ, ոսկե, գլխին ծածկեց նա սքանչելի և նուրբ մի քող։
Ես վեր կացա, ապարանքի միջով անցա ուղիղ դեպի իմ ընկերներն։
Հորդորեցի նրանց իսկույն, գորովալիր խոսք ասացի ամեն մեկին.
«Բա՜վ է, որքան խոր քնեցիք, բարեկամներ, քունը թողեք քաղցրանուշիկ,
Ելեք, գնանք, քանզի Կիրկեն գերամեծար արդեն տվեց ինձ խորհուրդներ»։
Այդպես այնժամ ես ասացի։ Հնազանդվեց կորովալիր նրանց հոգին։
Սակայն և այժմ անդուստ բոլոր ընկերներիս ես անվնաս դուրս չտարա։
550Կար նրանց մեջ մեկը՝ Էլպենոր անունով, որը կրտսերն էր բոլորից։
Քաջարի չէր նա կռվի մեջ. ոչ էլ մի մեծ խելքի տեր էր։
Անդ, Կիրկեի ամուր տանը, ընկերներից մի փոքր հեռու
Եվ մեկուսի, քնած էր զով մի անկյունում, բայց գինովցած։
Երբ նա լսեց ոտքի ելած ընկերների ձայնն ու աղմուկն,
Շուտ վեր թռավ տեղից հանկարծ, բայց սրտում իր նա մոռացավ,
Որ, վերևից ցած իջնելիս, պիտ բարձրաբերձ սանդուղքներով իջնել ու գալ,
Եվ ուղղակի գահավիժեց վերևից ցած ու ջախջախեց պարանոցը,
Անմիջապես նրա հոգին թռավ դեպի տունն Հադեսի։
Մինչդեռ նրանց՝ ուղևորվող ընկերներիս, ես մոտեցա և ասացի.
560«Գուցե արդեն դուք կարծում եք, որ մեկնում ենք մենք սիրելի մեր հայրենիք,
Դեպ տունը մեր բարձրակտուր։ Ոչ, մեզ Կիրկեն այժմ սահմանեց այլ ճանապարհ.
Պետք է ուղղվենք դեպ ապարանքը Հադեսի, դեպ ահավոր Պերսեփոնեն,
Որպեսզի մենք հարցում անենք այնտեղ հոգուն Թեբեբնակ Տիրեսիասի»։
Այդ ասացի, և խորտակվեց իսկույն ևեթ սիրտը նրանց,
Ու վայր ընկան, գլորվեցին նրանք գետնին, մազերն էին փետում գլխի,
Սակայն այդ զուր ջայլակոծից նրանց համար ոչ ելք եղավ, ոչ էլ օգուտ։
Այդպես ահա մենք ուղղվեցինք դեպի ծովափ, դեպի մեր նավն արագրնթաց,
Բայց մեր սիրտը շատ տխուր էր, և արցունքն էր հոսում աղի։
Մենք այնտեղից ճամփա ընկանք, Կիրկեն մեզնից հեշտ, աննշմար առաջ անցավ
570Ու սևաթույր նավին կապեց նա գեր մի խոյ և թխագույն մի էգ ոչխար։
Ա՜խ, աստծուն ո՞վ կարող է աչքով տեսնել ու հասկանալ,
Երբ աստ ու անդ է նա անցնում և չի ուզում, որ մեկն ու մեկն իրեն տեսնի։