Changes

===Կրեմլում===

Անկյունում, մեծ սեղանի առջև, որի վրա դրված էին մի քանի հեռախոսներ և նույնիսկ սելեկտոր, նստած էր միջին տարիքի, փոխգնդապետի համազգեստով քարտուղարուհին։ Պատասխանելով մեր ողջյուններին բարեկամական ժպիտով, նա անհայտացավ անհետացավ կաշվե դռան մեջ և միանգամից վերադառնալով, հրավիրեց մեզ ներս։

Երբ նա դուրս եկավ մեզ ընդառաչընդառաջ, ինձ շատ զարմացրեց նրա հագուստը։ Ի տարբերություն բոլորի նա ոչ թե կարճ շալվարով էր, այլ կարմիր լամպասներով երկնագույն գալիֆեով և բարձր խրոմե երկարաճիտ կոշիկներով։ Նրա երկնագույն համազգեստի վրա բազմաթիվ շքանշաններ կային, այդ թվում նաև ամենաբարձր կարգի պարգևներ։ Ձերժինը ներկայացրեց մեզ միմյանց, և պարզվեց, որ իմ առջև է Գենիալիսիմուսի ղեկավարած ԲԵԶՈ֊յի ԲԵԶՈ֊ի առաջին տեղակալ, Մոսկորեպի Գլխավոր Մարշալ և հնգակի Հերոս՝ Բերիյ Իլյիչ Վզրոսլին։ Բերիյ Իլյիչը հարազատի նման գրկեց ինձ, թփթփացրեց ուսիս և ասաց․ «Ուրեմն այդ դո՜ւք եք», և շրջվելով Ձերժին Գավրիլովիչի կողմը հարցրեց, թե ինչպես են գնում իմ հոբելյանի նախապատրաստական աշխատանքները։ Ձերժինը հայտնեց, որ աշխատանքը շատ լավ է ընթանում ։ Աշխատավորները մրցում են միմյանց հետ, վերցնում բարձր պարտավորություններ, իսկ Խմբագրական Կոմիտեն պատրաստ է մեծ տպաքանակով բաց թողնել իմ գիրքը, բայց․․․

Սկզբում նա հետաքրքրվեց իմ առողջությամբ, հետո հարցրեց, թե ինչպես է արդյոք ինձ այստեղ դուր է գալիս։

― Ընդհանրապես ոչինչ, դուր է գալիս, ― ասացի ես։ ― Այստեղ շատ հետաքրքիր է։  ― Եվ եղանա՞կն է դուր գալիս։

― Այո, ― համաձայնեց նա։ ― Ամառը վատը չէ։ Բայց ափսոս, երբեմն ամպամած է լինում։ Մենք իհարկե դրա դեմ պայքարում ենք, բայց միշտ չի, որ դա հաջողվում է։ Երբեմն, այդ ժամանակաշրջանը երկար է տևում։ Պետք է ասել, որ առանց ամպերի նույնպես վատ է։ Շոգ է։ Ի՞նչ եք կարծում։ Ես ասացի․

Ես ասացի․ այո― Այո, բավականին շոգ է։

― Այո֊այո, շոգ է, ― ասաց նա։ ― Այս ամառը մեր գոտու համար այնքան էլ սովորական չէ։ Իհարկե, ավելի հաճելի է, երբ պայծառ արևը չի կուրացնում, տաքացնում է, բայց չի այրում, աճում են արմավենիներ և կարճ կիսաշրջազգեստներով աղջիկները ուտում են պլոմբիր ու սիրահարված ձեզ են նայում։ Այդպես չէ՞, ― հարցրեց նա և այնպես նայեց, կարծես հոգուս խորքն էր թափանցում։

Անկեղծ ասացասած, այդ ամենից ես նույնիսկ ինձ մի քիչ վատ զգացի։

― Միայն երկու փուլում, ― ասաց Ձերժինը։ Պետք է ասել, որ մարշալի ներկայությամբ նա իրեն բացարձակապես անկաշկանդ էր զգում։

― Այո, երկու, ― ասաց մարշալը։ ― Համաշխարհային պատմության ընթացքի մեջ դա այնքան էլ էական չէ, բայց մեր մեզ համար բավականաչափ զգալի է։ Մարքսի սխալը կայանում կայն է նրանում, որ նա խոստացել էր աշխատավորների կատարյալ չքավորությունը կապիտալիզմի պատճառով, իսկ դա իրողություն դարձավ․․․

― Իսկ այն իրողություն դարձավ, ― կրկնեց զայրանալով մարշալը, ― կոմունիզմի ժամանակ։ ՒհարկեԻհարկե, հումորի զգացում ունեցող մարդու համար դա մի քիչ ծիծաղելի է։ Մեզ մոտ շատ բան կարող է ծիծաղ առաջացնել։ Եվ կարճ շալվարները, և թերթը, որը լույս է տեսնում ռուլոնի տեսքով, և առաջնային ապրանքի պակասը։ Բայց արդյո՞ք պետք է ծիծաղել չքավորների վրա։ Ի՞նչ կասեք։ Լա՞վ է։

― Վատ է, ― համաձայնեցի ես շփոթված։ ― Բայց ես միայն մտովի եմ ծիծաղել։

― Դա բացարձակ սխալ է, ― բացականչեց մարշալը և վեր թռչելով բազկաթոռից երիտասարդական ավյունով սկսեց վազվզել սենյակում։ ― Կլասսիկ Նիկիտիչ, ուշադիր լսեք, թե ինչ եմ ուզում ասել ձեզ։ Ձեր տեսակետը բացարձակ սխալ է։ Արվեստը ոչ թե արտացոլում, այլ կերպարանափոխում է աշխարհը։ ― Նա նույնիսկ ձեռքերով եռանդուն շարժումներ արեց, կարծես ցանկանալով պատկերել արվեստի վերափոխիչ ուժը։ ― Դուք հասկանում ե՞քհասկանո՞ւմ եք, ― կրկնեց նա հուզված, ― վերափոխում է։ Ավելին, ոչ թե արվեստն է արտացոլում կյանքը, այլ կյանքն է արտացոլում արվեստը։ Այ, դուք ծիծաղում եք մեր համոզմունքների վրա․․․

― Ի՜նչ եք ասում։ Աստված ձեզ հետ, ― ասացի ես։ ― Երբեք չէի համարձակվի։

― Դա արդեն անհեթեթություն է, ― ինձ համար անսպասելի ասացի ես։ ― Դա մետաֆիզիկա է, գեգելյանություն հեգելականություն և կանտիանություն։ կանտականություն։ Իրականում առաջնայինը առաջնային է, իսկ երկրորդականը երկրորդական։

― Կլասիկ Նիկիտիչ, առաջնայինի կամ երկրորդականի մասին հարցը քննարկման ենթակա չէ։ Առաջնայինը երկրորդական է, իսկ երկրորդականը առաջնային։ Դուք կարող եք հղում կատարել Մարքսին, կամ նրանց՝ ովքեր ժամանակին ձեզ սովորեցրել են, որ մատերիան առաջնային է, իսկ գիտակցությունը երկրորդական, բայց այդ նույն ուսուցիչները իրենք իրենց հակասում էին։ Պահանջում էին մարդկանցից գիտակից լինել, բայց նյութական պարգևատրումներից խուսափում էին։ Թեորիան Տեսությունը հակասում էր պրակտիկային։ Իսկ մեզ մոտ անհամապատասխանություններ չկան։ Բայց եկեք խոսենք ավելի հետաքրքիր բաների մասին։

― Օրինակ՝ ձեր վեպի մասին։ Վերջերս ես ծայրից֊ծայր կարդացի այն։ Դե ի՞նչ ասեմ։ Հետաքրքիր աշխատանք է։ Ձեր ստեղծագործական կյանումկյանքում, ես կասեի, նոր շրջան է սկսվել, որը հազիվ թե կայանար, եթե դուք հայտնվեիք Յակուտիայում։

― Այո, ― աջակցեց նրան Ձերժինը, ― այդ գործը գրված է ոչ միայն ծիծաղ առաջացնելու համար։

― Այո, այո, ― համաձայնեց մարշալը, ― այդ գործը շատ ավելի լուրջ է, քան թվում է առաջին հայացքից։ Չնայած, պետք է նշել, որ չափազանց մեծ տեղ եք տալիս կյանքի ստվերոտ կողմերի նկարագրությանը, նույնիսկ, կարծես, հաճույք եք ստանում դրանից։

― Դե պետք չի խաբել, ― դժգոհ ասաց մարշալը, ― պետք չէ հեքիաթներ պատմել։ Դուք խելամիտ մարդ եք և հասկանում եք, որ մենք ձեր մասին ամեն ինչ գիտենք։ Ուրիշ բան է, երբ նկարագրում եք ձեր երազը։ Ինձ նույնիսկ զարմացրեց, որ կարող եք նաև լավը գրել։ Երբ կարդում էի, թե ինչպես է արևը լուսավորում, արմավենիներն աճում, թռչունները երգում և կարճ շրջազգեստներով աղջիկները զբոսնում․․․ Երբ ես հասա այդ երազի նկարագրությանը (սկզբից անհասկանալի էր, որ դա երազ է), ես մտածեցի․ ահա, կարողանում է երբ ուզում է, և հետագայում էլ ամեն ինչ այդ ոգով գրված կլինի։ Դեռ նոր էի ոգևորվել, հանկարծ՝ այդ բուսական խոզի միսը։ Թո՜ւ, ― նա թքեց և ձեռքերը մեջքի ետևը տանելով սկսեց ման գալ աշխատասենյակով։

― Այո, ― ասաց նա։ ― Վզրոսլին լսում է։ Ճիշտ այդպես։ Լսում եմ։ Հիմա կգանք։

Նայեց Ձերժինին և ասաց․  ― դուք Դուք ինչ է, մինչև հիմա չգիտե՞ք, թե ով է Գորիզոնտ Տիմոֆեեվիչը։

― Գորիզոնտ Տիմոֆեեվիչ Ռազինը, ― բացատրեց մարշալը հուզված, ― Խմբագրական Կոմիտեի նախագահն է և փաստորեն, կարելի է ասել, Գենիալիսիմուսի նշանակյալն է Երկրում։ Լսեք, խնդրում եմ, մի վիճեք նրա հետ։ Ինչ էլ առաջարկի, համաձայնվեք։ Ծայրահեղ դեպքում մենք հետո որոշ բաներ կուղղենք։ Թողեք ձեզ զննեմ։ Ձեր տեսքը իհարկե, մի բան չէ։ Լավ։ Ուղղեք ձեր օձիքը և գնանք։ Իսկ դու սպասիր մեզ այստեղ, ― ասաց նա Ձերժինին։

===Գենիալիսիմուսի նշանակյալը===

― Վերջապես, այդ դո՞ւք եք, ― ասաց նա նյարդային մեկնելով ձեռքը։ ― Գորիզոնտ Տիմոֆեեվիչը նոր է ավարտել բժշկական պրոցեդուրան, այնպես որ կարող է ձեզ հետ խոսել։ Խնդրեմ։  Նա բացեց դուռը և առաջինը ներս մտավ, բայց կանգ առավ և մեզ ճանապարհ տվեց։ Վերջապես առաջին անգամ Մոսկորեպում, ես տեսա ծեր մարդու։ Այն էլ որքա՜ ն ծեր։

― Ինչե՞ր եք խոսում, ― զայրացած շշնջաց գեներալ֊փոխգնդապետը։ ― Գորիզոնտ Տիմոֆեեվիչը հարցնում է ոչ թե տեսքի, այլ կոչումի մասին։

― Ինչո՞ւ փոխգնդապետի, ― ասաց Գորիզոնտը։ ― Գեներալի։ Դու, գեղեցկուհի, ― նա փորձեց աչքերը բարձրացնել բուժքրոջ վրա։ ― Այդպես մի պահիր գլուխս։ Երբ ես գլխով եմ անում, դու մի քիչ բաց թող այն։

===Գիրք, որը չեմ գրել===

― Ամեն ինչ լավ է, ― ժպտաց նա։ ― Գորիզոնտ Տիմոֆեեվիչը շատ լավ տրամադրության մեջ էր տրամադրություն ուներ և համարյա նկատողություն չարեց։

― Ո՞ր վեպից, ― հարցրի ես հոգնած։ ― Դուք հասկանո՞ւմ եք, որ ես երբեք Կարնավալովի մասին վեպ չեմ գրել։

― Այն իսկապես շվեյցարական է, ― պատասխանեց մարշալը։ ― Այստեղ նույնիսկ գրված է՝ «Մադե ին Շվեյցարիա»։

 ===Նոր տեղեկություններ Սիմի մասին===

Այնտեղ ասված էր, որ Սիմի հիշողությունների առաջին բեկորի առաջին գլուխը սկսվում է մի սովորական տղայի սովորական առավոտից, որի հայրը նստած էր բանտում։ Մայրը ծանրոց է տանում բանտ, իսկ տղան դպրոց գնում, վերադառնում տուն ու դասերը սովորում։ Տղան սովորում է երրորդ դասարանում և ոչ մի կերպ չի կարողանում հասկանալ, ինչու են բանտ նստել նստեցրել հորը, որը նախկինում բալթյան նավաստի էր, կրեյսեր «Ավրորրայի» կոմիսարը, իսկ հետագայում դարձավ նաև բարձրագույն կրթության կոմիսար։ Եվ չնայած այդ իրադարդարձությունները վիրավորում են մանկական հոգին, բայց նա հասկանում է, որ անհրաժեշտ է սովորել։ Այն օրը, քանի որ մայրը տանը չէր, պատանի Սիմը միայնակ ճաշեց և սկսեց դասերը սովորել։ Գրականությունից հանձնարարել էին անգիր անել մի նոր ժողովրդական բանաստեղծություն․

Մենակ մնալով, նա նորից փորձեց սովորել բանաստեղծությունը, բայց բառերը այլևս չէր կարողաում կարողանում հիշել։ Նրա գլխում պտտվում էին պիոների համար անսպասելի և նույնիսկ տարօրինակ մտքեր։

― Իսկ երրորդ բազեն ես եմ, ― հանկարած ինքն֊իրեն ասաց Սիմը, և ինչպես գրում է, շատ հուզվեց իրեն սպասող սպասվող անսովոր ապագայից։

Նա պատմեց մորը թափառականի մասին։ Մայրը շատ ընկճված էր։ Նրան նորից չէր հաջողվել ամուսնուն փոխանցել ծանրոցը։ Սկզբից նա շատ անուշադիր էր լսում, հետո հետաքրքրվեց, խնդրեց ամեն ինչ նորից պատմել և երկար հարձուփորձ հարցուփորձ էր անում, թե ինչ ծերունի էր, ինչպիսի ինչ տեսք ուներ, ինչպես էր հագնված։ Նա հանդիմանեց Սիմին անզգուշության համար, պատվիրեց միշտ նախօրոք հարցնել, թե ով է ծեծում դուռը, և երբեք չբացել այն անծանոթների առաջ։

․․․ Գաղտնիքը կայանում Գաղտնիքն այն էր նրանում, որ Սիմ Գլեբիչ Կարնավալովը Սիմ Սիմիչի հայրը չէր։ Նրա իսկական հայրը Նիկոլայ Ալեկսանդրովիչ Ռոմանովն էր, Ռուսական կայսրն ու միապետը․․․

― Իհարկե անհեթեթ են, ― համաձայնեց մարշալը։ ― Բայց ինչպես ցույց է տալիս պատմական փորձը, հենց ամենաանհավավտալի ամենաանհավատալի և հիմար գաղափարներն են հեշտությամբ տիրում ամբոխին։ Այդ պատճառով էլ այդ Սիմը․․․ Ասացեք, դուք պատահաբար չգիտե՞ք, թե ինչու նա այդքան տարօրինակ անուն ունի։

― Դե իհարկե, կկազմակերպենք, ― ասաց մարշալը։ ― Ինչպես տեսնում եք, մենք հենց դրանով էլ զբաղվում ենք։ Դրա համար էլ ստեղծեցինք Հոբելյանական կոմիտեն, կազմակերպել ենք մասսայական միջոցառումներ և տպագրության ենք պատրաստում ձեր վեպը։ Այս տոնակատարությանը կմասնակցեն ռեսպուբլիկայի լավագույն մարդիկ, հանրաճանաչ դերասանները կկարդան հատվածներ ձեր ստեղծագործություններից, մի որևիցե բան կպարեն ու կերգեն։ Միգուցե, ― նա խորամանկորեն կկոցեց աչքերը, ― կկատարեն ձեր սիրած ուկրաինական երգերից մեկը։ Բայց մենք մի խնդրանք ունենք, դա պնդում է նաև Խմբագրական կոմիտեն, դուք պետք է վերացնեք ձեր այդ Սիմին։ Նա ոչ մի կերպ ձեր գիրքը չի զարդարում, այլ ընդհակառակը, դարձնում է այն, գիտեք, մի տեսակ ծանր ու անշնորհք։ Դեն նետեք նրան և վերջ։ Ի՞նչ եք մտածում այդ մասին։

Ճիշտն ասացասած, ես ոչինչ էլ չէի մտածում։ Որովհետև բացի «Նորը Սիմի մասին» գլխից, ոչինչ չէի կարդացել։

― Տարօրինակ մարդ եք դուք, ― ասաց նա մի փոքր մտածելուց հետո։ ― Չէ՞ որ սա տպագրված խոսք է։ Իսկ դուք նույնիսկ թույլտվություն չունեք․․․ ― Հանկարծ՝ ինչ֊որ միտք փայլատակեց նրա դեմքին։ ― Լսիր, Սիրոմախին, ― դիմեց նա Ձերժին Գավրիլովիչին, ― մտիր Մատյուխինի մոտ։ Նա կարծես ուզում էր քեզ տեսնել։

― Լսեք, ― արագ շշնջաց նա, ― հրելով ինձ անկյունը։ ― Ես մի գիշերով կտամ ձեզ ձեր գիրքը։ Բայց այդ մասին ոչ ոք չպետք է իմանա։ Նույնիսկ ձեր ընկերուհին։

― Ձերժինին ոչինչ չասեք։ Եվ ընդհանրապես, ոչ մեկին։ Եթե ինչ֊որ մեկը բռնի ձեզ այս գրքով, դուք չպետք է խոստովանեք, որ այն ես եմ տվել։

― Ա՜հ, ինչ միամիտն եք, ― թափ տվեց ձեռքը նա։ ― Մեր ռեսպուբլիկայում ընդհանրապես հնարավոր չէ որոշել ովքեր են մերոնք, ովքեր ոչ։ Լավ, վերցրեք մինչև վաղը։

Հազիվ էի հասցրել խցկել գիրքը ծոցս, երբ վերադարձավ Ձերժինը և ասաց, որ Մատյուխինին չկարողացավ տեսնել, քանի որ նրա մոտ նա խորհրդակցություն էր։ուներ։

===Զբոսանք===

― Ինչպե՞ս ձեզ Ձեզ դուր եկավ եկա՞վ մեր մարշալը, ― հարցրեց Ձերժինը քմծիծաղ տալով։

― Ճիշտ է։ Հարյուր տասնվեց․․․ Միգուցե պատահում են վայրի լեռնեցիներ, որոնք գուցեև ավելի երկար են ապրում, բայց Սիմը, ես համոզված եմ, վաղուց արդեն չկա։

 ===Ստեպանիդա Զուեվա֊Ջոնսոն===

Հիշում եմ, որ գիշերը, փակվելով կաբեսոտում, ես Իսկրինայից թաքուն կարդում էի իմ սեփական գիրքը, իսկ հետո պահում այն հեռուստացույցի ետևում։ Մի հիշողությունս հակասում է մյուսին․ կարծես ես ընդհանրապես ոչ մի գիրք էլ չէի կարդացել, այլ ուսումնասիրել էի գրքի համար նախատեսված նյութերը Լենինի անվան գրադարանում։ Ինձ ու Ձերժինին գրադարան տարավ Վասյան։ Ճանապարհին ծիծաղից խեղդվելով հարցրեց ինձ, գիտե՞մ արդյոք ես կոմունիզմին հատուկ հիմնական առանձնահատկությունը։ Ես տարածեցի ձեռքերս, և Վայսյան մի հայացք նետելով ետևում նստած Ձերժինի վրա շշուկով հաղորդեց ինձ, որ այդ առանձնահատկությունը կայանում է երկրորդական և առաջնային մթերքի միջև եղած տարբերության անհայտացման անհետացման մեջ։ Ձերժինը լսեց այդ և Վասյային բռունցք ցույց տվեց, բայց արեց դա առանց որևիցե չարության։ Դուրս գալով մեքենայից ես որոշեցի ցույց տալ Սիրոմախինին, թե որքան լավ գիտեմ գրադարանը և միանգամից ուղղվեցի դեպի մուտքը։

― Ոչ, ոչ այստեղ, ― քմծիծաղեց Ձերժինը։ ― Այդ մուտքը նախատեսված է բոլոր մարդկանց համար։

― Իսկ ի՞նչ է, մենք չե՞նք մտնել կարող բոլորի նման մտնել, ― հարցրի ես։

Բայց մի ընթերցողուհի, ԲԵԶՈ֊յի ԲԵԶՈ֊ի փոխգնդապետ, որքան հասկացա օգտագործում էր իր ծառայողական դիրքը անձանկան շահերով։ Նա կարդում էր (ես նկատեցի վերնագիրը) «Աննա Կարենինան» և, մոռանալով զգոնության մասին, համարյա թե բարձրաձայն լաց էր լինում։

Կարծում եմ, որ եթե ես մանրամասն նկարագրեի, թե հատկապես ինչ տեսա էկրանի վրա, այս գիրքը մի հարյուր հազարի չափ ավլի ավելի ընթերցող կունենար։ Ափոսոս, որ իմ բնական առաքինությունը թույլ չի տալիս դա անել։ Միայն կասեմ, որ Սիմիչը ինձ որոշ չափով շփոթեցրեց։ Քանի որ ես գիտեի, նրա խորը հավատացյալ լինելու և ասկետիզմի մասին, ես որոշ չափով ցնցված էի, տեսնելով նրան ոչ այնքան արժանավոր տեսքով ոչ միայն Ժանետայի, այլև հակառակ սեռի ուրիշ ներկայացուցիչների հետ։ Նրանք տասից քիչ չէին, ոմանց՝ ես անձամբ ծանոթ էի։ Նրանց մեջ էին․ նովելներ գրող մի հայտնի տիկին, ամերիկյան կինոյի աստղերից մեկը և երրորդը․․․ Նրա դեմքը չէր երևում, բայց նրան հնարավոր չէր չճանաչել մարմնի հակառակ կողմում գտնվող մասից։

― Ի՜նչ ես ասում, թանկագինս, ― ժպտաց Ձերժինը։ ― Այդ կադրերը պատկանում են պատմությանը և նրանց ոչնչացումը կհամարվեր հանցագործություն։ Լավ, ― ասաց նա ― ինձ ու լեյտենանտ Կուլեբյակոին։ Կուլեբյակոյին։ Կինոն նայեցինք, եկեք հիմա էլ մի քիչ կարդանք։ Օրինակ Ստեպանիդայի հաղորդագրությունները։

===Ստեպանիդայի հաղորդագրությունները===

Հաղորդագրությունները գրված էին ընկերուհուն ուղղված նամակների տեսքով։ Իբր թե, մի ինչ֊որ Կատյաի։ Կատյայի։ Իրականում, ես կարծում եմ, «Կատյան» որևէ բաժնի վարիչ էր և միգուցե, նույնիսկ ամբողջ ԿԳԲ֊ի ղեկավարը։

Ինչպես է ապրում, ինչպես աշխատում, ինչ մտահղացումներ ունի, ինչպիսին ինչպես է նրա առողջությունը և նույնիկ (ահա՛ այն, կանացի ստորությունը) ինչպիսին է նա անկողնում։

․․․ Ապրում է մեկուսի, ընտանիքի հետ։ Մարդկանց աչքին չի երևում։ Ասում են, աշխատում է օրական տասնութ ժամ։ Սակայն Սուրբ֊Գևորգի եկեղեցում հաճախ է լինում։ Այստեղ կարելի է նույնիսկ մոտենալ նրան, չնայած նա մշտապես շրջապատված է յուրաիններովյուրայիններով, իսկ նրա բոդիգարդ Զիլբերովիչը (կազակ ուղղափառ հրեաներից) ուշադիր հետևում է և մոտեցողներին ուսով ետ հետ հրում։

― Կուլ տվեց։

Օրեցօր հետևելով Օտրադնոի Օտրադնոյի կյանքի ընթացքին, մանրամասն նկարագրում էր, թե ինչպես է «հայրիկը» աշխատում և պատրաստվում վերադարձին։

Երբ կարդում էի Ստեպանիդայի հաղորդագրություններն ու բնութագրումները Օտրադնոի Օտրադնոյի բնակիչների և նրանց այցելուների մասին, երբեմն այնպես էի ծիծաղում, որ քիչ էր մնում աթոռից ընկնեի։ Բայց երբ հասա այն տեղը, ուր նա նկարագրում է իմ ժամանումը, շատ վրդովվեցի։ Ինչպիսի լկտի, խորամանկ և ստոր կին է։