22:49, 19 Մայիսի 2015-ի տարբերակ

Անավարտ Այս ստեղծագործությունը դեռ ամբողջովին տեղադրված չէ Գրապահարանում

Առաջին մաս

Իրավաբանները, հավանաբար, նույնպես

մի ժամանակ մանուկ են եղել:

Չարլզ Լեմ

Գլուխ 1

Շատ չէր մնացել իմ եղբայր Ջիմի տասներեքը լրանալուն, որ ձեռքը կոտրվեց։ Երբ ձեռքը կպավ, և Ջիմը դադարեց վախենալուց, թե չի կարողանա ֆուտբոլ խաղալ, դրա համար գրեթե այլևս չէր ամաչում։ Ձախ ձեռքը աջից մի փոքր կարճացել էր։ երբ Ջիմը կանգնում էր կամ քայլում, ափը կողքով դիպչելով ոտքին, նայում էր առաջ։ Բայց դա նրա համար մեկ էր, միայն թե կարողանար գնդակը քշել։

Մի քանի տարի հետո, երբ դա արդեն անցած գնացած բան էր, մենք երբեմն վիճում էինք այն դեպքերի շուրջը, որոնք հանգեցրին դրան։ Ես ասում էի՝ ամեն բան ծագեց Յուելներից, բայց Ջիմը, իսկ նա չորս տարով ինձանիg մեծ էր, հավատացնում էր, որ ամեն ինչ սկսվել էր շատ ավելի վաղուց, դեռևս այն ամառվանից, երբ մեզ մոտ եկավ Դիլլը, ասում էր նա։ Առաջինը Դիլլի խելքին փչեց Զարզանդ Ռեդլիին տնից դուրս գրավելու միտքը։

Ես ասացի՝ եթե ավելի խորքերը գնանք, ապա ամեն ինչ սկսվել է Էնդրյու Ջեկսոնից։ Եթե գեներալ Ջեկսոնը Վտակ ցեղի հնդկացիներին չքշեր վտակի հոսանքով վեր, ապա Սայմոն Ֆինչը իր նավակով չէր լողա Ալաբամայի հոսանքով վեր, իսկ ի՛նչ կլինեինք մենք այն ժամանակ։ Չափահաս մարդկանց համար այլևս անվայել էր վեճը բռունցքներով լուծելը, և մենք գնացինք Ատտիկուսին հարցրինք։ Հայրս ասաց՝ երկուսով էլ իրավացի եք։

Մենք հարավցի ենք․ որքան մեզ հայտնի է, մեր նախնիներից և ոչ ոք չի մարտնչել Գաստինգսի օրոք և, խոստովանում եմ, մարդիկ կան մեր ընտանիքում, որ դրանից ամաչում են։ Մեր տոհմաբանությունը սկսվում է ընդամենը Սայմոն Ֆինչից. նա եղել է բուժակ և մոլի որսորդ, ծնված Կոռնուելում, չափազանց բարեպաշտ մի մարդ և գլխավորը՝ չափազանց ժլատ։ Սայմոնին դուր չէր գալիս, որ Անգլիայում մարդիկ, որոնք իրենց համարում էին մեթոդիստներ, հալածվեին իրենց առավել ազատամիտ եղբայրների կողմից, նա ինքն էլ էր իրեն մեթոդիստ համարում, ուստի բռնեց հեռավոր ճամփորդության ուղին՝ Ատլանտյան օվկիանոսով դեպի Ֆիլադելֆիա, այնտեղից՝ Յամայկա, այնտեղից՝ Մոբիլ և շարունակեց դեպի Սենտ֊Ստիվենս։ Լավ հիշելով, թե Ջոն Ուեսլին ինչպիսի խստությամբ էր դատապարտել շատախոսությունը առուծախի ժամանակ, Սայմոնը բուժակությամբ սուսուփուս կարողություն դիզեց, ըստ որում, վախը սրտում, թե չի կարողանա իրեն հեռու պահել պիղծ գայթակղությունից, կսկսի, օրինակ, ոսկեղենով և այլ զիզի֊պիզիներով զարդարվել։ Եվ ահա, մոռանալով իր ուսուցչի խրատը, ասված նրանց համար, ովքեր իշխում էին մարդուն ինչպես գործիքին, նա գնեց երեք ստրուկ և նրանց օգնությամբ Ալաբամայի ափին ֆերմա կառուցեց, որը քառասուն մղոն հեռու էր Սենտ֊Ստիվենսից։ Նա միայն մեկ անգամ վերանդարձավ Սենտ֊Ստիվենս, այդտեղ իրեն համար գտավ կին, և նրանից էլ ծագեց Ֆինչերի տոհմը, ըստ որում ծնվում էին մեծ մասամբ աղջիկներ։ Սայմոնը հասավ խորին ծերության և մեռավ հարստության մեջ։

Մեր գերդաստանի տղամարդիկ unվորաբար այդպես էլ մնում էին «Ֆինչի նավահանգիստ» կոչվող ֆերմայում և բամբակ էին աճեցնում։ Չնայած նավահանգիստը արտաքուստ շատ համեստ տեսք ուներ շրջապատի իսկապես արքայական կալվածքների մեջ, բայց տալիս էր այն ամենը, ինչ անհրաժեշտ էր անկախ գոյության համար․ միայն սառույց, ալյուր, մեկ էլ հագուստը և ոտնամանը շոգենավով բերում էին Մոբիլից։

Հյուսիսի և Հարավի երկպառակությունը, հավանաբար, Սայմոնին հասցրել էր անզոր կատաղության, քանի որ դա խլել էր նրա հետնորդներից ամեն ինչ, բացի հողից․ այդուհանդերձ նրանք մնացել էին հողագործ, և միայն քսաներորդ դարում ընտանեկան սովորույթը խախտվեց․ իմ հայրը՝ Ատտիկուս Ֆինչը, մեկնեց Մոնտգոմերի՝ իրավաբանություն ուսանելու, իսկ կրտսեր եղբայրը գնաց Բոստոն՝ բժշկություն ուսանելու։ «Ֆինչի նավահանգստում» մնաց միայն նրանց քույրը՝ Ալեքսանդրան․ նա ամուսնացել էր մի լուռումունջ մարդու հետ, որը օրեր շարունակ պառկում էր գետափին, ճոճի մեջ և գուշակում, թե արդյոք իր դրած կարթը ձուկ չի՞ ընկել։

Ուսումը վերջացնելով, հայրս վերադարձավ Մեյկոմբ և զբաղվեց փաստաբանական փորձառությամբ։ Մեյկոմբը շրջանի կենտրոնն էր, որն ընկած էր «Ֆինչի նավահանգստից» քսան մղոն արևելք։ Դատարանի շենքում Ատտիկուսը մի գրասենյակ ուներ, որը դատարկ էր, եթե չհաշվենք գլխարկների կախարանը, թքամանները, շախմատի տախտակը և մեկ էլ Ալաբամա նահանգի օրենքների նոփ֊նոր ժողովածուն։ Ատտիկուսի առաջին երկու այցելուները եղան վերջինները, որոնց կախեցին Մեյկոմբի շրջանային բանտում։ Ատտիկուսը նրանց համոզում էր իրենց մեղավոր ճանաչել չկանխամտածված սպանության մեջ, այդ դեպքում օրենքը մեծահոգությամբ կպահպաներ նրանց կյանքը, բայց նրանք Հեյֆորդներ էին։ իսկ Մեյկոմբ շրջանում ո՞վ չէր իմանում, որ բոլոր Հեյֆորդները համառ էին ինչպես ավանակը։ Այդ երկուսը վեճ էին ունեցել Մեյկոմբի ամենալավ դարբնի հետ մի զամբիկի համար, որը մոլորվել ընկել էր ուրիշի մարգագետինը, և նրանք դարբնին ուղարկել էին այն աշխարհը և դեռ անզգուշություն էին ունեցել այդ կատարել երեք վկաների ներկայությամբ, իսկ հետո համոզում էին, թե այդ շանորդուն հենց այդպես էլ պետք էր անել՝ պատկերացնելով, որ դա միանգամայն իրենց արդարացնում է։ Նրանք պնդում էին, թե նախապես մտադրություն չեն ունեցել սպաննություն կատարելու, բայց Ատտիկուսը ոչ մի բանով չկարողացավ նրանց օգնել, բացի այն, որ ներկա գտնվեց մահապատիժը ի կատար ածելու արարողությանը, որից հետո էլ հենց, թերևս, զզվանքով էր լցվել քրեական գործերի հանդեպ։

Մեյկոմբում անցկացրած առաջին հինգ տարում Ատտիկուսը այնքան փաստաբանական փորձառությամբ չէր զբաղվում, որքան խստաբարո խնայողության փորձառությանբ՝ իր ամբողջ վաստակը տալով կրտսեր եղբոր ուսմանը, Ջոն Հեյլ Ֆինչը տասը տարով փոքր էր իմ հորից և որոշել էր բժշկություն ուսանել հենց այն ժամանակ, երբ բամբակի գինը ընկել էր այնքան, որ արդեն ցանելն էլ իզուր էր․ հետո Ատտիկուսը Ջեկ հորեղբորս ոտքի կանգնեցրեց և ազատ շունչ քաշեց։ Հայրս սիրում էր Մեյկոմբը, նա Մեյկոմբի հող ու ջրի ծնունդ էր, գիտեր բոլոր տեղացիներին, նրանք էլ նրան գիտեին, իսկ շնորհիվ Սայմոն Ֆինչի, Ատտիկուսը եթե ոչ արյունակցական, ապա բարեկամական կապեր ուներ քաղաքի համարյա բոլոր ընտանիքների հետ։

Հին քաղաք էր Մեյկոմբը, երբ որ ես այն ճանաչեցի, և հոգնել էր արդեն երկար ապրելուց։ Անձրևի ժամանակ փողրցները թթված տեսք էին ստանում, և ոտքերի տակ ճլփում էր շեկ կավը. մայթերին խոտ էր աճում, հրապարակի դատարանի շենքը նստել էր և թեքվել։ Չգիտես ինչու այդ ժամանակներում ավելի շոգ էր, քան այժմ․ սև շների հոգին դուրս էր գալիս․ հրապարակում վիրգինյան կաղնիների ստվերը չէր փրկում տապից, և սայլակին լծված ոսկրոտ ջորիները կատաղի պոչահարում էին ճանճերին։ Տղամարդկանց օսլայած օձիքները առավոտյան արդեն ժամը ինը չեղած թրջվում էին։ Տիկինները կեսօրին մոտ լոգանք էին ընդունում, ապա ժամը երեքին՝ ցերեկային քնից հետո, և միևնույն է, իրիկնամուտին արդեն նմանվում էին քրտինքի և պուդրայի շաքարափոշով ծածկված քաղցրահամ կարկանդակների։

Այդ տարիներին մարդիկ քայլում էին դանդաղ, հանդարտ զբոսնում էին հրապարակում, մտնում էին այս կրպակը, մյուսը, ամեն ինչ անում էին ընդմիջումներով, անշտապ։ Օրը ուներ նույն քսանչորս ժամը, բայց ավելի երկար էր թվում։ Ոչ ոք ոչ մի տեղ չէր շտապում, քանի որ գնալու տեղ չուներ, գնելու բան չուներ, դրամ՝ ոչ մի գրոշ, և Մեյկոմբ շրջանից այն կողմ ոչինչ չէր գրավում։ Բայց ոմանց համար դա աղոտ հույսերի օրեր էին․ դրանից ոչ շատ առաջ Մեյկոմբ շրջանում բացատրել էին, որ ոչ մի բանից չպետք է վախենալ, բացի վախից։

Մեր տունը գտնվում էր քաղաքի բնակելի մասի գլխավոր փողոցում։ Մենք չորս հոգի էինք՝ Ատտիկուսը, Ջիմը, ես և մեր խոհարարուհին՝ Կելպուրնիան։ Ես և Ջիմը այն կարծիքին էինք, որ մեր հայրը վատը չէ, նա մեզ հետ խաղում էր, մեզ համար կարդում և միշտ հարգալից է ու արդարամիտ։

Կելպուրնիան միանգամայն այլ էր։ Ամբողջովին անկյունավոր էր ու ոսկրոտ, կարճատես և շիլ։ Ձեռքերն էլ լայն էին բահի նման և շատ էլ ծանր։ Կելպուրնիան ինձ անվերջ խոհանոցից քշում էր և ասում, թե ինչու Ջիմի նման լավ չեմ պահում ինձ, բայց չէ՞ որ նա գիտեր, որ Ջիմը ինձնից մեծ է, և անվերջ կանչում էր տուն, երբ ես ուզում էի մի քիչ էլ զբոսնել։ Մեր մարտերը հոյակապ էին և միշտ վերջանում էին նույն ձևով։ Կելպուրնիան անպայման հաղթանակում էր, և դա առավելապես այն պատճառով, որ Ատտիկուսը միշտ նրա կողմն էր լինում։

Կելպուրնիան ապրում էր մեզ մոտ Ջիմի ծննդյան օրվանից, և որքան որ ինձ հիշում եմ, միշտ զգացել եմ նրա իշխանության ճնշումը։

Մայրս մահացել էր, երբ ես երկու տարեկան էի եղել, այնպես որ ես չէի զգում նրա կորուստը։ Նա եղել էր Մոնտգոմերի քաղաքից, ծնյալ Գրեմ, Ատտիկուսը նրա հետ ծանոթացել էր այն օրերին, երբ իրեն առաջին անգամ ընտրել էին նահանգի օրենսդիր ժողովում։ Նա այն ժամանակ արդեն հասակն առած տղամարդ էր, տասնհինգ տարով մորիցս մեծ։ Նրանց ամուսնության առաջին տարում ծնվում է Ջիմը, դրանից չորս տարի անց՝ ես, իսկ երկու տարի հետո մայրս հանկարծամահ է լինում սրտի պայթյունից։ Ասում էին, որ Գրեմների մոտ դա ժառանգական է։ Ես մորս համար չէի թախծում, բայց Ջիմը, հավանաբար, թախծում էր։ Նա մորս լավ էր հիշում և երբեմն խաղի միջոցին հանկարծ խորը հառաչում էր, գնում գարաժ և այնտեղ մենակ խաղում։ Երբ այդպես էր անում, ես արդեն գիտեի, որ լավն այն է՝ հեռու մնաս նրանից։

Երբ ես արդեն վեց տարեկան էի, իսկ Ջիմը՝ մոտ տասը, ամառները մեզ թույլատրվում էր հեռանալ տնից այնքան, որքան հնարավոր կլիներ լսել Կելպուրնիայի ձայնը, եթե նա մեզ կանչելու լիներ․ հյուսիսից՝ մինչև միսիս Հենրի Լաֆայետ Դյուբոզի դարպասը (մեր տնից երկու տուն այն կողմ), հարավից էլ երեք տուն, այսինքն՝ մինչև Ռեդլիների տունը։ Մեզ մոտ երբեք գայթակղություն չէր առաջացել խախտելու այդ սահմանները։ Ռեդլիների տանը բնակվում, էր մի առեղծվածային արարած, տեղովը զարզանդ, բավական էր նրան հիշեինք, որ ամբողջ օրը ձայններս փորներս գցած, խեղճացած տեղներս մնայինք, իսկ միսիս Դյոլբոզը հո վհուկ էր, որ կար։

Այդ ամառ մեզ մոտ եկավ Դիլլը։

Մի անգամ վաղ առավոտյան ես և Ջիմը գնա ցինք ետնաբակը, և հանկարծ տեսանք, որ մեր հարևանուհու՝ միսս Ռեյչել Հեյերվորդի բանջարանոցում, կաղամբի թփերի արանքում, ինչ֊որ բան շարժվեց։ Մենք մոտեցանք երկաթալարե ցանկապատին նայելու, թե արդյոք դա շնիկ չէ՞, որովհետև միսս Ռեյչելի ֆոքստերյեր ցեղի շունը պետք է ձագ բերեր, բայց այնտեղ նստած էր ինչ֊որ Կարճլիկի մեկը և նայում էր մեզ։ Կաղամբի վրա ցցվել էր միայն նրա գագաթը։ Մենք կանգնել ու նայում էինք։ Հետո նա ասաց։

— Ողջույն։

— Քեզ էլ ողջույն,— հարգալից պատասխանեց Ջիմը։

— Ես Չարլզ Բեյկեր Հարրիսն եմ,— ասաց կարճլիկը։— Ես կարդալ գիտեմ։

— Է, ի՞նչ անենք,— ասացի ես։

— Ես մտածեցի՝ գուցե ձեզ հետաքրքրի, որ ես կարդալ գիտեմ։ Գուցե ձեզ հարկավոր կլինի մի որևէ բան կարդալ, այնպես որ ես կարող էի․․․

— Քանի՞ տարեկան ես,— հարցրեց Ջիմը։— Չորս և կե՞ս։

― Շուտով՝ յոթ։

— Ի՛նչ ես պարծենում։— Ասաց Ջիմը և բթամատով ցույց տվեց ինձ։— Հրեն Մեծաչքանին ծնված օրից կարդում է, և դեռ դպրոց էլ չի գնում։ Իսկ դու շատ փոքր ես, յոթ տարեկանի նման չես։

— Ես փոքր եմ, բայց արդեն մեծ եմ։

Ջիմը մազերը ետ տարավ ճակատից, որպեսզի նրան լավ նայի։

— Հապա արի այստեղ, Չարլզ Բեյկեր Հարրիս։ Աստվա՛ծ իմ, ա՛յ թե անուն եմ ասել, հա՜։

— Քո անունից էլ հո մասխարա անուն չի։ Ռեյչել հորաքույրս ասում է՝ քեզ անվանում են Ջերեմի Ատտիկուս Ֆինչ։

Ջիմը մռայլվեց։

— Ես մեծ եմ, իմ անունն ինձ սազում է։ Իսկ քո անունը քեզնից երկար է։ Մի ամբողջ ֆուտ։

— Ինձ ամենքը պարզապես անվանում են Դիլլ։— Եվ Դիլլը մտավ երկաթալարի տակ։

— Ավելի լավ է վերևից անցնեիր,— ասացի ես։— Դու այդ որտեղի՞ց ես հայտնվել։

Դիլլը հայտնվել էր Մերիդիանից, Միսսիսիպի նահանգից, նա եկել էր ամառը անցկացնելու իր հորաքրոջ՝ միսս Ռեյչելի մոտ և այժմվանից ամեն ամառ ապրելու էր Մեյկոմբում, նրա հարազատները բոլորն էլ մեյկոմբցի են, մայրը աշխատում է Մերիդիանում, լուսանկարչատանը, նա Դիլլի լուսանկարը ուղարկել է «Գեղեցիկ երեխաների ցուցահանդես» և ստացել հինգ դոլար մրցանակ։ Մայրը դրամ է տվել Դիլլին, նա դրանով քսան անդամ կինո է գնացել։

― Այստեղ մեզ մոտ կինո ցույց չեն տալիս, միայն երբեմն դատարանում, այն էլ Հիսուսի մասին,— ասաց Ջիմը։— Իսկ դու մի որևէ լավ բան տեսած կա՞ս։

Դիլլը տեսել էր «Դրակուլա» կինոնկարը․ այդ հայտնությունը Ջիմին ստիպեց նրան նայել համարյա հարգանքով։

― Պատմիր,— խնդրեց նա։

Դիլլը ինլ֊որ տարօրինակն էր։ Կապտավուն քաթանե անդրավարտիքը կոճակներով կոճկվում էր վեր նաշապկին, մազերը միանգամայն ճերմակ էին ու հարթ, ինչպես բադիկի փետուրները։ Նա մեկ տարով ինձանից մեծ էր, բայց հասակով անհամեմատ կարճ։ Նա մեզ սկսեց պատմել Դրակուլայի մասին, և նրա երկնավուն աչքերը մերթ պայծառանում էին, մերթ մթնում, հանկարծ սկսեց ամբողջ կոկորդով քրքջալ, մազափունջը ընկավ ճակատին, նա այդ անվերջ քաշքշում էր։

Երբ Դիլլը հաշիվները Դրակուլայի հետ փակեց, Ջիմն ասաց՝ երևում է կինոն ավելի հետաքրքիր է, քան գրքերը, իսկ ես հարցրի, թե որտե՞ղ է Դիլլի հայրը։

― Դու նրա մասին ոչինչ չասացիր։

― Ես հայր չունեմ։

― Մեռե՞լ է։

― Ոչ...

― Ոնց թե։ Եթե չի մեռել, ուրեմն ունես։

Դիլլը շիկնեց, և Ջիմը ինձ կարգադրեց լռել, հավաստի ապացույց, որ ուսումնասիրել է Դիլլին ու որոշել նրա հետ ընկերություն անել։ Դրանից հետո ամբողջ ամառվա համար մեզ մոտ սահմանվեց կարգ ու կանոն, որը հետևյալն էր․ վերակառուցեցինք մեր փայտե տնակը, մի բուն, որը սարքել Էինք մեր ետնաբակում գտնվող հսկայական սոճու վրա, նրա երկճղի մասում, վիճաբանում էինք, իրար ետևից ներկայացնում Օլիվեր Օպտիկի, Վիկտոր Էպլտոնի, Էդգար Ռայս Բերրոուզի ստեղծագործությունների բոլոր գործող անձանց։ Այստեղ պարզվեց, որ Դիլլը մեզ համար մի իսկական գանձ էր։ Նա խաղում էր բոլոր այն դերերը, որոնք ասաջ ես էի ստիպված եղել խաղալ․ կապիկ՝ «Տարզան» կինոնկարից, միստեր Կրեբտրի՝ «Ռոուվեր եղբայրներ», միստեր Դեյմոն՝ «Թոմ Սվիֆտ»։ Կամաց֊կամաց մենք համոզվեցինք, որ Դիլլը դա համարյա հրաշագործ Մերլինն է՝ անսպասելի հնարանքների, անհավատալի մասխարայությունների ու արտառոց ֆանտազիայի մեծ վարպետ։

Օգոստոսի վերջում մենք արդեն ձանձրացանք նույն ներկայացումները նորից ու նորից խաղալուց, և այդ ժամանակ Դիլլի խելքին փչեց Զարզանդ Ռեդլիին տնից դուրս գրավելու միտքը։

Ռեդլիների տունը ամբողջովին կախարդել էր Դիլլին։ Որքան էլ զգուշացնում էինք, որքան էլ հասկացնում, ճար չեղավ, այդ տունը նրան ձգում էր ինչպես լուսինը ծովին, բայց ձգում էր մինչև անկյունի լապտերասյունը, որը Ռեդլիդերի դարպասից հեռու էր, և անվտանգ տարածության վրա։ Այդտեղ Դիլլը քարանում էր, ձեռքերով գրկում հաստ սյունը, աչքերը չռած նայում էր և մտքի մեջ ընկնում։

Ռեդլիների տունը գտնվում էր այնտեղ, ուր փողոցը մեր տան հարավում կազմում էր դարիվեր աղեղ։ Երբ գնում ես այդ կողմը, թվում է, թե հիմա ուր որ Է դեմ կառնես նրանց արտասանդուղքին։ Բայց այդտեղ մայթը պտույտ է տալիս և բոլորապատում նրանց հողամասը։ Տունը ցածրիկ էր, մի ժամանակ ներկված էր եղել սպիտակ, ուներ մեծ, ապակեպատ պատշգամբ և կանաչ փեղկեր, բայց վաղուց, շատ վաղուց դրանց ներկը թափվել էր և դարձել պղտոր֊մոխրավուն, ինչպես ամբողջ բակն էր։ Փտած բաղդատին կախվել էր պատշգամբի առաստաղից, կաղնիների խիտ սաղարթը չէր թափանցում արևի ճառագայթները։ Ցցապատնեշի նոսրացած փայտերը գինովի նման օրորվելով, տան առջևում ցանկապատում էին բակը, մի «մաքուր բակ», որը երբեք չէին ավլել և ամբողջովին ծածկված էր մոլախոտով։

Այդ տանը բնակվում էր չար ոգի։ Այդպես էին բոլորը ասում։ Բայց մենք՝ ես և Ջիմը, նրան երբեք չէինք տեսել։ Ասում էին, որ նա անլուսին գիշերներին ելնում է տնից և ուրիշների պատուհաններից նայում ներս։ Եթե հանկարծ ցրտում էր, և որևէ մեկի պարտեզում սառչում էին լեռնավարդերը, նշանակում էր, այդ նա էր վարդերի վրա փչել։ Բոլոր մանր, գաղտնի հանցագործությունները, ինչպիսիք միայն կատարվում էին Մեյկոմբում, դա նրա ձեռքի գործն էր։ Մեկ անգամ քաղաքի գլխին մեկը մյուսի ետևից անիմանալի և սարսռեցուցիչ փորձանքներ թափվեցին․ առավոտյան հավեր, կատուներ ու շներ էին գտնում դաժանորեն խեղանդամած, և չնայած պարզվեց, որ հանցագործը խելապակաս Էդդին է, որը հետո իրեն նետեց լճախորշն ու խեդդվեց, բայց ամենքն էլ առաջվա նման աչքները խեթում էին Ռեդլիների տան կողմը, ասես չուզենալով հրաժարվել իրենց նախկին կասկածներից։ Ոչ մի նեգր չէր համարձակվում գիշերով անցնել այդ տան մոտով, այլ անպայման կանցներ դիմացի մայթը և կսկսեր սուլել սիրտ առնելու համար։ Մեյկյոմբի դպրոցական խաղադաշտը հարում էր Ռեդլիների ետնաբակին։ Ռեդլիների հավաբնի մոտ աճել էին բարձրաբերձ ընկուզենիներ, հասած ընկույզները ճյուղերից թափվում էին դպրոցի բակը, բայց ոչ ոք դրանց ձեռք չէր տալիս՝ Ռեդլիների ընկույզները թունավոր են։ Բեյսբոլի գնդակը, որ թռչում էր Ռեդլիների բակը, կորչում էր անվերադարձ, այդ մասին ոչ ոք սիրտ չէր անում ծպտալ։

Գաղտնիքը շրջապատել էր այդ տունը դեռևս իմ և Ջիմի ծննդիg շատ առաջ։ Ռեդլիների ընտանիքի համար բաց էին քաղաքի բոլոր դռները, բայց նրանք շատ մեկուսացած էին ապրում, քանի որ Մեյկոմբում հանցանքը չէր ներվում։ Ռեդլիները եկեղեցի չէին գնում, չնայած Մեյկոմբում դա գլխավոր բավականությունն էր, այլ աստծուն աղոթում էին իրենց տանը. կարելի էր մատների վրա հաշվել, թե միսիս Ռեդլին ցերեկով քանի անգամ է տնից դուրս եկել և հարևանների մոտ սուրճ խմելու գնացել, իսկ միսիոներական ընկերությունում նրան ոչ մի անգամ չէին տեսել։ Միստեր Ռեդլին ամեն առավոտ ժամը տասներկուսին ուղևորվում էր քաղաք, և արդեն կես ժամ հետո վերադառնում, երբեմն որևէ փաթեթով։ Գնումներ է կատարել մթերային խանութից, գուշակում էին հարևանները։ Ես այդպես էլ չէի կարողանում հասկանալ, թե ծեր Ռեդլին ինչպես է իր հացը վաստակում․ Ջիմը ասում էր, թե նա «բամբակ է մեծագնում» (դարձվածք, որը նշանակում է «քամի է կուլ տալիս»), բայց միստեր Ռեդլին իր կնոջ և երկու որդիների հետ ապրում էր մեր քաղաքում անհիշելի ժամանակներից։

Կիրակի օրերը Ռեդլիների դռներն ու կրկնափեղկերը փակ էին լինում, դա նույնպես հակառակ էր մեյկոմբյան սովորույթին․ մեզ մոտ դռները փակում են միայն ցրտերին կամ եթե տանը հիվանդ կա։

Իսկ կիրակի օրերը ընդունված է կատարել այցելություններ՝ կանայք հագած սեղմիրան, տղամարդիկ՝ սերթուկներ, երեխաները՝ կիսակոշիկներ։ Բայց հարևաններից և ոչ ոք կիրակի օրը չէր բարձրանա Ռեդլիների արտասանդուղքն ու ասի՝ «ողջույն»։ Նրանց դռները ամբողջովին փայտից էին, ապակիներ չունեին։ Ես մի անգամ Ատտիկուսին հարցրի, թե արդյոք երբևէ նրանք ապակեպատ դռներ ունեցե՞լ են։ Ատտիկուսն ասաց՝ այո, բայց քո ծննդից առաջ։

Պատմում էին, որ երբ Ռեդլիների կրտսեր որդին, դեռ պատանի, ընկերություն անելիս է եղել Կանինգհեմների հետ։ Կանինգհեմները Հին Uարեմից էին, բազմամարդ, առեղծվածային ցեղ, որ ապրում էր մեր շրջանի հյուսիսում և առաջինը Մեյկոմբի ամբողջ պատմության ընթա ցքում՝ հրոսախմբի նման ինչ֊որ բան էին կազմել, նրանք իրենց անկարգություններով համը չէին հանում, բայց այդքանն էլ բավական էր, որ նրանց շուրջը քաղաքով մեկ խոսք ու զրույց և զանազան դատողություններ գնար, որ երեք հոգևորական, երեք եկեղեցական ամբիոններից հորդոր կարդային նրանց։ Նրանք թրև էին գալիս վարսավիրանոցի առջև, ավտոբուսով կիրակի օրերը գնում էին Էբբոտսվիլ՝ կինո նայելու, հաճախում էին պարերին՝ ամբողջ շրջանում հայտնի Ալաբամայի առափնյա «Մի կաթիլ ցող և ձկնորսի ապաստարան» հյուրանոց֊խաղատունը և նույնիսկ փորձ էին արել վիսկի խմել։ Մեյկոմբում և ոչ մի մարդ սիրտ չէր արել միստեր Ռեդլիին ասելու, որ նրա որդին կապվել է վատ ընկերների հետ։

Մեկ անգամ երեկոյան, երբ նրանք իրենց զվարճությունների մեջ սովորականից ավելի հեռու էին գնացել և ինչ֊որ մեկից վերցրած, ետնամասը առաջ արած խարխուլ ֆորդով, գլխավոր հրապարակով զբոսանք էին կատարում, դիմադրություն էին ցույց տվել եկեղեցական ավագ՝ հարդարժան Կոններին, որը փորձել էր նրանց բանտարկել, բայդ հենց իրեն՝ Կոններին էին փակել դատարանի բակում գտնվող երդվյալ ատենակալների հարկաբաժնում։ Ամբողջ քաղաքը որոշում է, որ այդ արարմունքը նրանք չպետք է մարսեն․ միստեր Կոնները հայտարարում է, որ բոլորին մեկ առ մեկ ճանաչել է և որ այդ բանը ինքը այդպես չի թողնի։ Եվ ահա, տղաները խուլիգանության, հասարակական հանգստի և կարգի խանգարման, կանանց ներկայությամբ գործողությամբ և հայհոյանքով վիրավորանք հասցնելու մեղադրանքներով կանգնում են դատարանի առջև։ Դատարանը միստեր Կոններին հարցնում է, թե այդ վերջին մեղադրանքը որտեղի՞ց է, և միստեր Կոնները ասում է՝ տղաները այնքան բարձր էին հայհոյում, որ նրանց ձայնը հավանաբար լսել են Մեյկոմբի բոլոր կանայք՝ ծայրից ծայր։ Դատավորը որոշում է բոլոր տղաներին ուղարկել նահանգի արհեստավորական ուսումնարանը, ուր երբեմն ուղարկում էին պատանիներին պարզապես նրա համար, որ ուտելու մի կտոր հաց ունենան և գլխի վերևում՝ տանիք, դա բանտ չէր և բնավ էլ ամոթալի չէր համարվում։ Բայց միստեր Ռեդլին այլ կերպ էր մտածում։ Եթե դատավորը Արթուրին բաց թողնի, միստեր Ռեդլին հոգ կտանի, որպեսզի Արթուրն այլևս գլխացավանք չպատճառի։ Գիտենալով, որ միստեր Ռեդլիի խոսքն ու գործը միմյանցից անբաժան են, դատավորը տղային սիրով տվեց։

Մյուս տղաները գնացին արհեստավորական ուսումնարան և ստացան կանոնավոր միջնակարգ կրթություն, հնչպիսին միայն կարելի էր ստանալ մեր նահանգի սահմաններում․ նրանցից մեկը նույնիսկ հետո ավարտեց Օբերնի բարձրագույլն տեխնիկական ուսումնարանը։ Ռեդլիի տան դռները խուլ փակված էին լինում թե կիրակի և թե լի օրերը, և մի ամբողջ տասնհինգ տարի ոչ ոք այլևս և ոչ մի անգամ չտեսավ միստեր Ռեդլիի կրտսեր որդուն։

Հետո վրա հասավ այն օրը, որը աղոտ հիշում էր նաև Ջիմը, երբ մի քանի հոգի Զարզանդ Ռեդլիին տեսել էին և այդ մասին խոսել։ Ջիմի ասելով, Ատտիկուսը Ռեդլիի մասին խոսել չէր սիրում, և երբ Ջիմը նրա մասին հարցրել էր, Ատտիկուսը պատասխանել էր այսպես․ քո գործերով զբաղվիր և ոչ թե խցկվիր Ռեդլիի գործերի մեջ, որոնք քեզ չեն վերաբերում, բայց այդ դեպքից հետո, ամսում էր Ջիմը, Ատտիկուսը գլուխն օրորել էր ու ասել․ «Հը՛մ, հը՛մ»։

Համարյա բոլոր տեղեկությունները Ջիմը ստանում էր մեր հարևանուհուց՝ միսս Ստիվենի Կրոուֆորդից, մի թունդ բամբասասեր կնոջից, որն ամեն ինչ գիտեր ստույգ։ Նրա ասելով, Զարզանդը մի օր նստած է լինում հյուրասենյակում, «Մեյկոմբ տրիբյուն»֊ից ինչ֊որ նոթեր է կտրտում ու փակցնում ալբոմում։ Ներս է մտնում միստեր Ռեդլի֊ավագը, և երբ հայրը անցնում է նրա մոտով, Զարզանդը մկրատը խրում է նրա ոտքը, հետո մկրատը դուրս է քաշում, քսում է շալվարին, արյունը մաքրում և նորից շարունակում իր գործը։

Միսիս Ռեդլին՝ Արթուրի մայրը, դուրս է վազում փողոց ու գոչում, որ Արթուրը հիմա իրենց բոլորին կսպանի, բայց երբ շերիֆը գալիս է, Զարզանդը նույն ձևով նստած է լինում հյուրասենյակում, և թերթերից ինչ֊որ բաներ էր կտրտում։ Այդ ժամանակ նա երեսուներեք տարեկան էր։

Միսս Ստիվենին ասել էր, որ միստեր Ռեդլիին առաջարկել են Զարզանդին միառժամանակ ուղարկել Տասկալուզա, դա նրա համար օգտակար կլիներ, բայց ծերունին առարկել է, ոչ, ասել է, Ռեդլիներից և ոչ ոք գժանոցում չի եղել, չի էլ լինի։ Զարզանդը խենթ չէ, այլ պարզապես երբեմն դյուրագրգիռ է դառնում։ Փակի տակ պահել կարելի է, իսկ դատելու հարկ չկա, նա ոչ մի հանցագործ էլ չէ։

Շերիֆը սիրտ չի անում, որ Արթուրին բանտ նստեցնի նեգրերի հետ, և նրան գցում են դատարանի նկուղը։

Թե ինչպես էին Զարզանդին այդ նկուղից նորից տեղափոխել տուն, Ջիմը այդ շատ աղոտ էր հիշում։ Միսս Ստիվենի Կրոուֆորդը պատմում էր, որ քաղաքապետարանի մի քանի անդամներ ասել էին միստեր Ռեդլիին, որ եթե նա Զարզանդին նկուղից չհանի, նա խոնավությունից կբորբոսակալի ու կմեռնի։ Եվ հետո Զարզանդը իր ամբողջ կյանքում հո չի՞ ապրելու շրջանի հաշվին։

Ոչ ոք չգիտեր, թե միստեր Ռեդլիին ինչպես հաջողվեց Զարզանդին վախեցնել, որ նա մարդկանց չերևա։ Ջիմը այսպես էր հավատացած, որ Զարզանդը համարյա ամբողջ Ժամանակ մահճակալին շղթայված նստած է։ Բայց Ատտիկուսը ասաց, որ ոչ, բանը դրանում չէ, կարելի է այլ միջոցներով էլ մարդուն դարձնել ուրվական։

Հիշում եմ, մեկ֊մեկ պատահում էր, տեսնում էի, թե ինչպես միսիս Ռեդլին բացում է շքամուտքը, մոտենում է պատշգամբի բազրիքին և ջրում իր բաղիսենիները։ Բայց ա՛յ, միստեր Ռեդլիին, երբ նա գնում էր քաղաք և վերադառնում, տեսնում էինք ամեն օր։ Նա նիհար էր, ջղուտ, աչքերը ինչ֊որ խամրած, նույնիսկ չես էլ հասկանա, թե ինչ գույնի են։ Սուր այտոսկրները ցցված էին, բերանը մեծ էր, վերին շրթունքը՝ բարակ, ներքևին՝ հաստ։ Միսս Ստիվենի Կրոուֆորդը ասում էր, որ նա այնքան ուղղամիտ և արդար մարդ է, որ լսում է միայն աստծուն, և մենք նրան հավատում էինք, որովհետև միստեր Ռեդլին ուղիղ էր ինչպես շանթարգելը։

Նա մեգ հետ չէր խոսում։ Երբ անցնում էր մեր մոտով, խոնարհում էինք հայացքներս և ասում․ «Բարի լույս, սը՛ր»,— իսկ նա ի պատասխան միայն հազում էր։ Նրա ավագ որդին ատպրում էր Պենսակոլայում, ծննդին նա գալիս էր տուն, նա մեկն էր այն քչերից, որոնց մենք տեսնում էինք այդ տունը ներս մտնելիս կամ այնտեդից դուրս գալիս։ Մարդիկ ասում էին, որ այն օրվանից, ինչ միստեր Ռեդլին Արթուրին նկուղից տուն է բերել, այդ տունը ասես ամայացել է։

Իսկ հետո հասավ այն օրը, երբ Ատտիկուսը ասաց՝ եթե մենք բակում աղմկենք, նա մեզ կպատժի և պատվիրեց Կելպուրնիային, որպեսզի մենք չհամարձակվեինք ծպտալ, մինչև իր տուն գալը․ միստեր Ռեդլին մահանում է։

Միստեր Ռեդլին չէր շտապում։ Փողոցը նրա տան երկու կողմերից կտրել էին փայտե իշոտնուկներով, մայթին ծղոտ էին փռել, բոլոր մեքենաներն ու սայլերը թեքվում էին, ճանապարհը փոխում ու հեռվից անցնում։ Բժիշկ Ռեյնոլդսը ամեն անգամ հիվանդին այցելության գալիս իր մեքենան թողնում էր մեր տան մոտ և Ռեդլիների տունը գնում ոտքով։ Ես և Ջիմը օրեր շարունակ ոտքներիս թաթերի վրա էինք քայլում։ Վերջապես իշոտնուկները վերցրին, և մենք արտասանդուղքից նայում էինք, թե ինչպես էր միստեր Ռեդլին մեր տան առևջով անցնում իր վերջին ճանապարհը։

— Ահա՛, թաղելու են տանում աշխարհիս երեսին եղած ամենաստոր մարդուն,— քթի տակ քրթմնջաց Կելպուրնիան և մտախոհ թքեց։

Մենք աչքներս չռած նայեցինք նրան․ Կելպուրնիան ասկավ էր իրեն թույլ տալիս, որ բարձրաձայն դատողություններ աներ սպիտակների մասին։

Բոլոր հարևանները մտածում էին, որ երբ միստեր Ռեդլին հոգին ավանդի, Զարզանդը դուրս կգա լույս աշխարհ, բայց նրանք սխալվում էին։ Պենսակոլայից վերադարձավ Զարզանդի ավագ եղբայրը և գրավեց հոր տեղը։ Տարբերությունը միայն տարիքի մեջ էր։ Ջիմը ասաց՝ միստեր Նաթան Ռեդլին էլ է «բամբակ մեծագնում»։ Բայց Նաթան Ռեդլին պատասխանում էր, երբ մենք բարևում էինք նրան, և երբեմն քաղաքից վերադառնալիս նրա ձեռքին ամսագրեր էին լինում։

Մենք որքան շատ էինք Դիլլին պատմում Ռեդլիների մասին, նա այնքան շատ էր ուզում նրանց մասին իմանալ, որքան շատ էր լապտերասյունը գրկած անկյունում սպասում, այնքան շատ էր մտքի մեջ ընկնում։

— Հետաքրքիր է, թե նա այնտեղ ինչ է անում,— քրթմնջում էր Դիլլը։— Ա՜խ, երանի թե, հենց հիմա դուրս գար դռնից։

— Նա գիշերներն է դուրս գալիս, երբ մութն է լինում,— ասաց Ջիմը։— Միսս Ստիվենի Կրոուֆորդը, ասում է, որ մի անգամ, ոնց է լինում, արթնանում է կեսգիշերին, մեկ էլ տեսնում է, Զարզանդը պատուհանից նայում է իրեն, նայում է, ու ինքն էլ ասես մեռել լինի, գլուխը իսկ և իսկ՝ գանգ։ Դիլլ, իսկ դու նրան չե՞ս տեսել։ Դու գիշերը չե՞ս արթնացել։ Նա ա՛յ այսպես է քայլում,— և Ջիմը ոտքերը քստքստացրեց մանրախճի վրա։— Ես էլ մտածում էի, թե միսս Ռեյչելը ինչո՞ւ է գիշերը բոլոր դռները փակում։ Ես ինքս քանի-քանի անգամ եմ նրա ոտնատեղերր տեսել մեր ետնաբակում, իսկ մի անգամ էլ, լսում ենք, որ նա ետնամուտքի պատուհանն է ճանկռտում, Ատտիկուսը դուրս եկավ, բայց նա արդեն չկար։

— Ա՛խ, գոնե տեսնեի, թե նա ինչպիսին է,— ասաց Դիլլը։ Ջիմը նրան պատկերեց Զարզանդի բավականին նման կերպարանքը․ դատելով Զարզանդի ոտնահետքերից, նա մոտ վեց ու կես ֆուտ է, ուտում է հում սկյուռներ և այն բոլոր կատուները, որոնք ընկնում են ճանկը, ահա թե ինչու են նրա ձեռքերը միշտ արյունոտ, ախր ով որ կենդանիներին հում֊հում ուտում է, նրա ձեռքերի վրայից արյունը երբեք չի գնում, թեկուզ հարյուր տարի էլ լվանա։ Նրա դեմքի վրայով մի թեք, երկար սպի է անցնում, ատամները՝ դեղին, փտած, աչքերի բիբերը՝ դուրս պրծած, փսլինքն էլ վազում է։

— Եկեք նրան տնից դուրս քաշենք,— ասաց Դիլլը։— Ես ուզում եմ նրան տեսնել։

Ջիմն ասաց․

— է՛հ, ինչ կա որ, եթե կյանքիցդ ձեռք ես քաշել, գնա նրա շքամուտքն ու ծեծիր, ուրիշ բան պետք չէ։

Մեր առաջին հարձակումԸ տեղի ունեցավ միայն այն ժամանակ, երբ Դիլլը Ջիմի հետ գրազ եկավ նրա «Գորշ տեսիլք» գրքի համար «Թոմ Սվիֆթի» երկու պրակների դիմաց, հույս ունենալով, որ Ջիմը չի համարձակվի քիթը խոթել Ռեդլիների շքամուտքը։ Ջիմը այդպիսին էր, եթե զայրացավ, ինչ էլ անես, խոսքից ետ չի դառնա։

Ջիմը երեք օր մտածում էր։ Երևի պատիվը նրա համար կյանքից թանկ էր, որովհետև Դիլլին շատ հեշտությամբ էր հաջողվում նրան նեղը գցել։

— Դու վախենում ես,— ասաց նա հենց առաջին օրը։

— Չեմ վախենում, պարզապես լավ բան չէ ուրիշհ տունը ներխուժել,— ասաց Ջիմը։

Հետևյալ օրը Դիլլն ասաց․

— Դու վախենում ես, մի ոտդ էլ իսկի չես կարողանա դնել նրանց բակը։

Ջիմը առարկեg, ասելով, թե արդեն քանի֊քանի տարի է՝ Ռեդլիների տան մոտով է ամեն օր դպրոց գնում։

— Չես գնում, շնչակտուր վազում ես,— ասացի ես։

Բայց երրորդ օրը Դիլլը նրա հախից եկավ․ նա Ջիմին ասաց, որ Մերիդիանում մարդիկ ավելի քաջ են, քան Մեյկոմբում, թե այնպիսի վախկոտներ, ինչպիսիք ապրում են Մեյկոմբում, կյանքում առաջին անգամն է տեսնում։

Լսելով այդպիսի բաներ, Ջիմը փողոցով քայլեց մինչև անկյունը, հենվեց լապտերասյանը և աչքը գցեց դռնակին, որը անհեթեթ օրորվում էր ինքնաշեն օղակի վրա։

— Հուսով եմ, որ դու ինքդ էլ ես հասկանում, Դիլլ Հարրիս, որ նա մեզ բոլորիս վերջ կտա,— ասաց Ջիմը, երբ մենք մոտեցանք։— Նա եղունգներով կհանի աչքերդ, և այն ժամանակ չասես, թե դու ես մեղավորը։ Հիշի՛ր, որ այո բանը դու ինքդ...

— Բայց դու, համենայն դեպս, վախենում ես,— չարախնդաց Դիլլը։

Ջիմը Դիլլին խնդրեց մեկընդմիշտ գլուխը մտցնել, որ նա ոչ մի բանից չի վախենում։

— Պարզապես ես չեմ կարողանում ճարը գտնել, թե նրան ինչպես դուրս գրավեմ, որ մեզ չբռնի։

եվ հետո ինքը պարտավոր է հիշել նաև, որ փոքր քույր ունի։

Հենց որ նա այդ ասաց, ես հասկացա, որ նա իսկապես վախենում էր։ Երբ ես մի անգամ ասացի, թե սիրտ չի անում կտուրից թռչել, այդ ժամանակ էլ հիշեց փոքր քրոջը։ «Եթե ես ընկնեմ ու ջարդվեմ, ի՞նչ կանես դու», հարցրել էր նա այն ժամանակ։ Կտուրից թռավ, բայց չջարդվեց և այլևս չհիշեց, թե պատասխանատու է քրոջ հանդեպ, մինչև որ հիմա չհայտնվեց Ռեդլիների դարպասի առջև։

— Ինչ է, լեղիդ ջո՞ւր դարձավ։ Ուզում ես խոսքիցդ ե՞տ կանգնել,— ասաց Դիլլը։— Այն ժամանակ, իհարկե...

— Դի՜լլ, այդպիսի բաներ անելիս պետք է լավ մտածել, հետո անել,— աաաց Ջիմը։— Մի րոպե թող մտածեմ... Դա նույնն է, թե կրիային ստիպես՝ գլուխը դուրս հանի․․․

— Իսկ դու կրիային ինչպե՞ս կստիպես,— հետաքրքրվեց Դիլլը։

— Պետք է նրա փորի տակ լուցկի վառել։

Ես ասացի՝ եթե Ջիմը կրակ գցի Ռեդլիների տունը, ես Ատտիկուսին կասեմ։

Դիլլը ասաց, թե կրիային այրելը ստորություն է։

— Իսկի էլ ստորություն չէ, պետք է նրան հարկադրեի և դա այն չէ, ինչ կրակի մեջ գցելը,— մրթմրթաց Ջիմը։

— Իսկ սրտեղի՞ց գիտես, թե լուցկու կրակից նա ցավ չի զգա։

— Հիմար, կրիաները ոչինչ չեն զգում։— ասաց Ջիմը։

— Ի՛նչ է, չլինի՞ թե դու ինքդ էլ ես կրիա եղել։

― Դե գիտես ինչ, Դիլլ․․․ Իսկ հիմա ինձ մի խանգարիր, թող որ մտածեմ․․․ Եթե սկսենք քարեր նետել, գուցե․․․

Ջիմը այնքան երկար էր մտածում, որ Դիլլը ստիպված զիջումների դիմեց։

— Դե լավ, լավ, չես վախենում, դու միայն մոտեցիր տանը, ձեռքդ խփիր պատին և «Գորշ տեսիլքը» քոնը կլինի։

Ջիմը աշխուժացավ։

— Դիպցնեմ ու վե՞րջ։

Դիլլը գլխով արեց։

— Ուրեմն վե՞րջ,— կրկնեց Ջիմը։— Տես, հա՜, ես ձեռքս կդիպցնեմ, իսկ դու իսկույն կգոռաս, թե դա քիչ է։

— Քեզ ասում են՝ այդքանը միայն,— ասաց Դիլլը։— Նա, հավանաբար, հենց որ քեզ բակում տեսնի, իսկույն դուրս կթռչի, այդտեղ ես ու Մեծաչքանին կհարձակվենք նրա վրա, ցած կգլորենք և կբացատրենք, որ մենք նրան ոչ մի վատ բան չենք անի։

Մենք կտրեցինք անցանք փողոցը և կանգ առանք Ռեդլիների մուտքի առջև։

— Դե սկսի՛ր,— ասաց Դիլլը։— Ես և Մեծաչքանին այստեղ ենք։

— Հիմա՛,— ասաց Ջիմը։— Ինձ մի շտապեցնի։

Նա Ռեդլիների ցանկապատի երկարությամբ քայլեց մինչև անկյունը, հետո դեպի ետ, երևում է ուսումնասիրում էր ոչ բարդ տեղանքը և որոշում, թե Ռեդլիների մուտքից ներս թափանցելը ինչ կերպ է ավելի հարմար, այդ անելիս խոժոռված քորում էր ծոծրակը։

Ես նայեցի նրան, նայեցի ու փռթկացի։

Ջիմը կրնկի վրա թափով դռնակը բացեց, նետվեց դեպի տունը, ձեռքի ափը խփեց պատին և մեր մոտով ետ սլացավ, նույնիսկ չնայեց էլ, տեսնելու, թե ինչ հետևանք ունեցավ իր հարձակումը։ Ես ու Դիլլը վազեցինք նրա ետևից։ Բարեհաջող հասնելով մեր պատշգամբը, հևալով, շունչներս հազիվ ետ բերելով, ուշքի եկանք։

Հնամենի տունը կանգնած էր առաջվա նման մռայլ ու տխուր, բայց հանկարծ մեզ թվաց, թե լուսամուտներից մեկում վարագույրը շարժվեց։ Թրը՛խկ։ Թեթև, հազիվ նկատելի մի շարժում, և տունը նորից լռեց։

Գլուխ 2

Սեպտեմբերի սկզբին Դիլլը հրաժեշտ տվեց մեզ և մեկնեց իրենց տուն՝ Մերիդիան։ Մենք ուղեկցեցինք մինչև ավտոբուսը, որը հինգ ժամից նրան տեղ էր հասցնելու, ես սաստիկ տխրել էի, բայց քիչ անց մտածեցի, որ մի շաբաթ հետո դպրոց պիտի գնամ։ Կյանքիս մեջ դեռ երբեք այդպիսի անհամբերությամբ որևէ բանի չէի սպասել։ Ձմռանը ժամեր շարունակ նստում էի սոճու վրա, մեր սարքած տնակում ու նայում դպրոցի բակին, Ջիմի հեռադիտակով հետևում աշակերտներին և ուսումնասիրում նրանց բոլոր խաղերը՝ աչքս չկտրելով Ջիմի կարմիր բաճկոնից, երբ երեխաները աչքակապուկ էին խաղում կամ թե բռնոցի, ես գաղտնի բաժանում էի նրանց ուրախություններն ու անհաջողությունները։ Եվ սաստիկ ցանկանում էի լինել նրանց հետ։

Առաջին օրը Ջիմը այնքան բարեհաճ գտնվեց, որ ինքը տարավ ինձ դպրոց, սովորաբար այդ անում են ծնողները։ Բայց Ատտիկուսն ասաց՝ Ջիմը ամենայն սիրով ցույց կտա իմ դասարանը։ Հավանաբար, այդտեղ տեղի էր ունեցել մի ձեռնտու գործարք․ երբ մենք վազքով շրջանցեցինք Ռեդլիների տան անկյունը, ես մի արտասովոր ձայն լսեցի, Ջիմի գրպանում դրամներ էին զրնգում։ Դպրոցի բակի առջևում մենք դանդաղեցրինք մեր քայլերը, և Ջիմը սկսեց ինձ բացատրել, որ դպրոցում նրանից չկպչեմ, չխնդրեմ խաղալ «Տարզանը և մարդ-մրջյունները» գլուխը, իր անձնական կյանքի մասին ակնարկներ չանեմ ու զահլան չտանեմ և դասամիջոցներին պոչիցն ընկած քարշ չգամ։ Իմ տեղը առաջին դասարանումն է, իսկ իր տեղը՝ հինգերորդ։ Կարճ ասած՝ չհամարձակվեմ ոսոքի տակն ընկնել։

— Ինչ, ուրեմն ես ու դու այլևս միասին չպիտի՞ խաղանք,— հարցրի ես։

— Տանը մենք կապրենք այնպես, ինչպես ապրում էինք,— ասաց Ջիմը։— Բայց, հասկանո՞ւմ ես, դպրոցն ուրիշ բան է, դպրոցը տուն չէ։

Եվ դուրս եկավ, որ այդպես էր որ կար։ Հենց առաջին իսկ առավոտը մեր ուսուցչուհին՝ միսս Կերոլայն Ֆիշերը, ինձ կանչեց և ամբողջ դասարանի առաջ քանոնով հասցրեց ձեռքերիս, իսկ հետո անկյուն կանգնեցրեց մինչև մեծ դասամիջոցը։

Միս Կերոլայնը ջահել էր, քսանմեկ տարեկան, ոչ ավելի։ Մազերը մուգ շիկավուն էին, ուներ վարդագույն այտեր, եղունգներին՝ թունդ կարմիր լաք։ Եվ լաքե բարձրակրունկ կոշիկներ, և կարմիր հագուստ՝ սպիտակ զոլերով։ Նա շատ նման էր անանուխի կոնֆետի, կոնֆետի էլ հոտ էր գալիս նրանից։ Նա վարձել էր միսս Մոդի Էտկինսոնի վերնահարկի սենյակը, մեր դիմացը, և երբ միսս Մոգին մեզ ծանոթացրեց նրա հետ, Ջիմը հետո մի քանի օր շարունակ ման էր գալիս ասես մշուշում։

Նա իր անունը տպագիր տառերով գրեց գրատախտակին և ասաց.

— Այդտեղ գրված է, որ ինձ անվանում են միսս Կերոլայն Ֆիշեր։ Ես հյուսիսային Ալաբամայից եմ, Ուինստոն շրջանից։

Դասարանով փսփսոց անցավ. այդ տեղերի բնակիչների բնավորությունը հայտնի էր, երևի միսս Կերոլայնն էլ է այդպես։ (Երբ 1861 թվականի հունվարի 11֊ին Ալաբամա նահանգը անջատվեց մյուս հարավային նահանգներից, Ուինստոն շրջանն էլ Ալաբամայից անջատվեց. Մեյկոմբում դա ամեն մի կաթնակեր գիտե)։ Հյուսիսային Ալաբաման լեփ֊լեցուն է օղու գործարաններով, տեքստիլ ֆաբրիկաներով, պողպատաձուլական ընկերություններով, հանրապետականներով, պրոֆեսորներով և ընդհանրապես անհայտ մարդկանցով, որոնք չգիտես ով են, ինչ են։

Որպես սկիզբ, Կերոլայնը սկսեց մեղ համար բարձրաձայն կարդալ կատուների մասին։ Կատուները միմյանց հետ երկար ու բարակ զրույց էին անում, զբոսնում էին շքեղ զգեստներով և ապրում էին խոհանոցում, վառարանի տակ գտնվող փոքրիկ տնակում։ Այն միջոgին, երբ միսիս կատուն զանգահարեց դեղատուն և չորացրած մկնով և շոկոլադով դեղահատ պատվիրեց, ամբողջ դասարանը ծիծաղից թուլացավ։ Միսս Կերոլայնը, երևում է, անտեղյակ էր, որ նրա աշակերտները՝ պատառոտված վերնաշապիկներով տղաները և պարկի կտորից կարված դերյաներով աղջիկները, բոլորը, հազիվ քայլել սովորած, արդեն բամբակենու թումբն են քաշում կամ խոզին կեր տալիս, այնքան էլ դյուրազգաց չեն հանդեպ նրբին բանահյուսությունը։ Կարդալով մինչև վերջ, նա ասաց.

— Որպիսի՜ հաճելի հեքիաթ, այնպես չէ՞, երեխայք։

Հետո մոտեցավ գրատախտակին, հսկայական տպագիր տառերով արտագրեց ամբողջ այբուբենը և դառնալով դասարանին, հարցրեց․

— Ո՞վ գիտե, ի՞նչ է այս։

Բոլորն էլ գիտեին, մեծամասնությունը մնացել էր և երկրորդ տարին էր առաջին դասարանում նստում։

Հավանաբար միսս Կերոլայնը ինձ ընտրեց նրա համար, որ անունս գիտեր։ Երբ ես սկսեցի բոլոր տառերն իրար ետևից կարդալ, նրա հոնքերի միջև մի հազիվ նկատելի կնճիռ երևաց․ հետո նա ինձ ստիպեց բարձրաձայն կարդալ այբբենարանի կեսը և «Մոբիլ ռեջիստեր»-ից բորսային բյուլետենը, համոզվելով, որ գրագետ եմ, ինձ նայեց արդեն թեթևակի արգահատանքով։ Եվ պատվիրեց հորս ասել, որ նա ինձ այլևս չսովորեցնի, քանի որ դա կվնասի իմ դպրոցական պարապմունքներին։

— Բայց նա ինձ ոչինչ չի սովորեցրել, միսս Կերոլայն,— զարմացա ես։

Նա ժպտաց և գլուխն օրորեց։

— Ատտիկուսը ինձ սովորեցնելու ժամանակ չունի,— ավելացրի ես։— Գիտե՞ք, երեկոները նա միշտ էլ այնպես հոգնած է լինում, նա միայն նստում է հյուրասենյակում և լրագիր է կարդում։

― Եթե նա չի սովորեցրել, հապա էլ ո՞վ է սովորեցրել,— ասաց միսս Կերոլայնը բոլորովին էլ ոչ բարկացած։— Չէ որ ինչ-որ մեկը սովորեցրել է։ Հո բարուրի՞ց չես սկսել լրագրեր կարդալ։

— Իսկ Ջիմն ասում է՝ բարուրից։ Նա մի գիրք էր կարդացել, և ես այնտեղ ոչ թե Ֆինչ էի, այլ Պինչ։ Ջիմն ասում է, թե ինձ իսկականից անվանում են Ջին Լուիզա Պինչ, բայց երբ ես ծնվել եմ, ինձ փոխել են, բայց ես իսկականից կոչվում եմ․․․

― Երևակոյությանը ազատություն չտանք, փոքրիկս,― ասաց նա։— Եվ այսպես, ասա հայրիկիդ, որ նա այլևս քեզ չսովորեցնի։ Ավելի լավ է կարդալ սովորել բոլոր կանոններով։ Կասես նրան, որ իր փոխարեն հիմա ես եմ զբաղվելու քեզանով և կաշխատեմ չարիքը վերացնել․․․

― Ինչպես ասացի՞ք, մեմ...

― Քո հայրը սովորեցնել չգիտե։ Իսկ հիմա նստիր։

Ես քրթմնջացի, որ ներողություն եմ խնդրում, նստեցի իմ տեղը և սկսեցի մտածել, թե որն է իմ հանցանքը։ Ես կարդալ երբեք դիտմամբ չեմ սովորել, պարզապես ինչ֊որ ստավել է, որ ես ամեն օր առանց թույլտվության գլուխս խոթեի լրագրերի մեջ։ Կամ, գուցե, ես ժամեր շարունակ կարդալ սովորել եմ եկեղեցում։ Չեմ հիշում, արդյոք եղե՞լ է ժամանակ, որ ես չկարողանամ սաղմոս կարդալ։ Եթե լավ քննենք, ընթերցանությունը ինքնին է եկել, հենց այնպես, ինչպես ինքն իրեն սովորել եմ առանց նայելու մեր գցել կոմբինեզոնիս ետևի կոճակները, կոշիկներիս թելերը քարկապ չգցելը, այլ այնպես կապել, ինչպես հարկն է։ Հեչ չգիտեմ, թե հատկապես երբ էր, որ Ատտիկուսի շարժվող մատների տակ տողերը դուրձան բառեր, բայց որքան ինձ հիշում եմ, ամեն երեկո ես նայում էի այդ մատներին, լսում վերջին նորությունները, նոր օրենքների ծրագրերը, Լորենցո Դոուի օրագիրը, այն ամենը, ինչ Ատտիկուսը կարդում էր, երբ ես քնելուց առաջ բարձրանում էի նրա ծնկներին։ Մինչև այն օրը, երբ ես վախեցա, որ ինձ այդ կարգելեն, ես կարդալ իսկի չէի սիրում։ Դե, շնչել նույնպես չես սիրում, բայց հապա փորձիր չշնչել...

Հասկանալով, որ միսս Կերոլայնը ինձնից դժգոհ է, ես որոշեցի բախտս չփորձել և մինչև դասի վերջը նայում էի պատուհանին, իսկ հետո դասամիջոց եղավ, և առաջին դասարանը ամբողջովին թափվեց բակը։ Այդտեղ Ջիմը ինձ գտավ, տարավ մի կողմ և հարցրեց, թե ոնց են գործերս։ Ես պատմեցի։

— Եթե հնարավոր է, ես տուն կգնայի։ Ջիմ, այդ մորաքույրը ասում է, թե Ատտիկուսն է ինձ կարդալ սովորեցրել, և այլևս թող չսովորեցնի։

— Վնաս չունի,― սկսեց ինձ մխիթարել Ջիմը։— Մեր ուսուցչուհին ասում է, միսս Կերոլայնը նոր մեթոդով է unվորեցնում։ Նա այդ անցել է կոլեջում։ Շուտով բոլոր դասարաններում էլ այդպես են սովորեցնելու։ Այդ ձևով, գրքերից համարյա թե չեն օգտվում, այլ այնպես, ինչպես կովերի հետ վարվել են սովորում։ Եթե ուզում ես կովի մասին իմանալ, պետք է կովը կթել, պա՞րզ է։

― Ա՜յ թե ինչ, բայց ես չեմ ուզում կովերին ուսումնասիրել, ես...

— Ոնց թե չես ուզում։ Կովերի մասին պետք է իմանալ, մեր շրջանի տնտեսությունների կեսը դրանցով է ապրում։

Ես միայն հարցրի, թե հո խելքը չի՞ գցել։

— Այ քեղ հիմար գլուխ, ես քեզ պարզապես բացատրում եմ, որ առաջին դասարանցիներին հիմա նոր ձևով են սովորեցնում։ Դա կոչվում է «Դյուիի տասնորդական սիստեմ»։

Ես երբեք կասկածի տակ չէի առնում այն ճշմարտությունները, որ բարբառում էր Ջիմը, չկասկածեցի և այժմ։ «Դյուիի տասնորդական սիստեմը» կիսով չափ կայանում էր նրանում, որ մեր քթերի առաջ միսս Կերոլայնը փոքրիկ ստվարաթղթեր էր թափահարում, որոնց վրա տպագիր տառերով գրված էին տուն, տար, տատ, տուր, ատամ։ Երևում է մեզնից չէր պահանջվում և ոչ մի բացատրություն, և դասարանը լռությամբ ընդունում էր այդ իմպրեսիոնիստական հայտնագործությունը։ Ես տխրեցի և սկսեցի նամակ գրել Դիլլին։ Այդ զբաղմունքի վրա ինձ բռնեց միսս Կերոլայնը և նորից պատվիրեց հորս ասել, որ նա դադարեր ինձ սովորեցնելուց։

― Եվ բացի այդ,— ասաց նա,— առաջին դասարանում մենք գրում ենք միայն տպագիր տառերով։ Իսկ ձեռագիր տառերով գրել կսովորես երրորդ դասարանում։

Այդտեղ մեղավորը Կելպուրնիան էր։ Բայց եթե այդպես չաներ, վատ եղանակներին, երբ տանն էի մնում, նրա հոգին կհանեի։ Նա մետաղյա տախտակի վրա ինձ դաս էր տալիս, վերևում գրում էր ձեռագիր տառերը, կողքին դնում էր բաց արած աստվածաշունչը և կարգադրում մի գլուխ արտագրել։ Եթե տառերը նման էի դուրս բերում, նա ինձ պարգև էր տալիս մի կտոր յուղով հաց՝ վրան առատ շաքար ցանած։ Խիստ ուսուցչուհի էր նա․ քիչ էր պատահում, որ գոհ մնար, և հաճախ չէր, որ պարգև էի ստանում նրանից։

― Նրանք, ովքեր տուն պիտի գնան, ձեռք բարձրացնեն,― ասաց միսս Կերոլայնը, և ես չէի հասցրել ուշքս գլուխս հավաքել, որ դեռ Կելպուրնիայի շնորհիվ էլ վիրավորանք ստացա։

Քաղաքում ապրող երեխաները ձեռք բարձրացրին, և միսս Կերոլայնը ուշադիր նայեց մեզ։

― Ով նախաճաշ բերել է, թող հանի։

Հայտնի չէ որտեղից հայտնվեցին մրգահյութով դույլիկներ, և առաստաղի վրա պարել սկսեցին արծաթե շողերը։ Միսս Կերոլայնը քայլում էր նստարանների շարքերի միջով, նայում փոքրիկ դույլերի մեջ, նայում թղթե փաթեթների մեջ ու մերթ գոհունակ գլխով անում, մերթ թեթևակի մռայլվում։ Ուոլտեր Կանինգհեմի նստարանի մոտ նա կանգ առավ։

— Իսկ քո՞ նախաճաշն ուր է։

Ուոլտեր Կանինգհեմի դեմքին նայելով, ամեն մի առաջին դասարանցի էլ հասկանում էր, որ նա որդ ունի։ Իսկ բոբիկ ոտքերից իսկույն հայտնի էր, թե դա որտեղից է։ Որդը լինում է այն պատճառով, որ բոբիկ ոտքերով ման ես գալիս գոմաղբի ու ցեխի մեջ, ուր թավալ են տալիս խոզերը։ Թե որ Ուոլտերը կոշիկ ունենար, դպրոցական պարապմունքների առաջին օրը, իհարկե, կհագներ, իսկ հետո, միևնույն է, ոտաբոբիկ դպրոց կգար մինչև ցրտերն ընկնելը։ Դրա փոխարեն նրա հագին կար մաքուր վերնաշապիկ և խնամքով կարկատած կոմբինեզոն։

— Դու այսօր մոռացե՞լ ես հետդ նախաճաշ վերցնել,— հարցրեց միսս Կերոլայնը։

Ուոլտերը նայում էր ուղիղ իր առաջ։ Նրա վտիտ այտի վրա մկանը ցնցվում էր։

― Դու այսօր մոռացե՞լ ես նախաճաշդ,— նորից հարցրեց միսս Կերոլայնը։

Նրա այտը նորից ցնցվեց։

— Ըհը՛,— քրթմնջաց նա վերջապես։

Միսս Կերոլայնը մոտեցավ իր սեղանին և հանեց դրամապանակը։

— Ահա քեզ քսանհինգ ցենտ,— ասաց նա։ — Գնա և քեզ համար ուտելիք գնիր։ Դրամը վաղը կտաս ինձ։

Ուոլտերը գլուխը թափահարեց։

— Ո՛չ, մեմ, շնորհակալություն,— կամացուկ աաաց նա։

Միսս Կերոլայնի ձայնում անհամբերություն լսվեց.

— Արի այստեղ, Ուոլտեր, և վերցրու դրամը։

Ուոլտերը կրկին գլուխը թափահարեց։

Երբ որ նա երրորդ անգամ գլուխը թափահարեց, երեխաներից մեկը շշնջաց․

— Ասա նրան, Մեծաչքանի։

Ես շուրջս նայեցի և տեսա, որ թե՛ քաղաքում և թե՛ քաղաքից դուրս ապրող տղաները նայում են ինձ։ Ես միսս Կերոլայնի հետ արդեն երկու անգամ զրուցել էի, և նրանք բոլորը միամիտ հավատով հայացքները հառել էին ինձ, որ այդպիսի մոտիկ ծանոթությունից կծնվի փոխըմբռնում։

Այդպես է, որ կա, պետք է Ուոլտերին պաշտպանել։ Ես վեր կացա։

— Ը՜-ը․․․* միսս Կերոլայն․․․

— Ի՞նչ է, Ջին Լուիզա։

— Միսս Կերոլայն, նա Կանինգհեմ է։

Եվ ես նստեցի տեղս։

Ինձ թվաց, որ ես շատ պարզ ասացի։ Մեզ բոլորիս համար դա միանգամայն պարզ էր։ Ուոլտեր Կանինգհեմը ստում է, ըստ որում՝ իզուր։ Նա ոչ մի նախաճաշ էլ չի մոռացել, նա ոչ մի նախաճաշ էլ չի ունեցել։ Այսօր չունի, վաղն էլ չի ունենա և մյուս օրն էլ։ Նա երևի քսանհինգ ցենտ կյանքումն էլ չի տեսել։

Ես մի փորձ ևս արեցի։

— Միսս Կերոլայն, ախր Ուոլտերը Կանինգհեմներից է։

― Չեմ հասկանում, Ջին Լուիզա։ Ինչի՛ մասին ես ասում։

― Այդ ոչինչ, մեմ, դուք շուտով շրջանի բոլոր մարդկանց կճանաչեք։ Կանինգհեմները երբեք և ոչինչ չեն վերցնում ձրի, ոչ քաղաքապետարանից, ոչ էլ ծխական համայնքից։ Նրանք ոչ ոքից ոչ մի բան չեն վերցնում, մի կերպ ապրում են նրանով, ինչ ունեն։ Նրանք քիչ բան ունեն, բայց դրանով էլ կառավարվում են։

Կանինգհեմների տոհմի, ավելի ճիշտ, նրա մի ճյուղի բնավորությունը ես սկսեցի ճանաչել անցած ձմռանը։ Ուոլտերի հայրը խորհուրդի համար գալիս էր Ատտիկուսի մոտ։ Մեկ անգամ, երեկոյան, նրանք հյուրասենյակում երկար ու ձանձրալի խոսում էին օրենքների սահմանափակումից, իսկ հրաժեշտի ժամանակ միստեր Կանինգհեմն ասաց.

— Բոլորովին չգիտեմ, միստեր Ֆինչ, թե երբ կկարողանամ ձեզ վճարել։

— Թող դա ձեզ չանհանգստացնի, միստեր Կանինգհեմ, — ասաց Ատտիկուսը։

Ես Ջիմին հարցրի, թե ինչ կնշանակի սահմանափակում, նա ասաց, երբ պոչդ հուփ են տալիս, և այդ ժամանակ ես Ատտիկուսին հարցրի, թե միստեր Կանինգհեմը կկարողանա՞ երբևէ մեզ վճարել։

— Փողով չի կարողանա,— ասաց Ատտիկուսը,— բայց մինչև տարվա վերջը նա մեզ կհատուցի։ Ա՛յ, կտեսնես։

Եվ մենք տեսանք։ Մի անգամ, առավոտյան մեր ետնաբակում գտանք մի կույտ չռփի՝ կպչանի համար։ Հետո ետնամուտքում աստված գիտե, թե որտեղից հայտնվեց մի ամբողջ պարկ ընկույզ։ Սննդին հայտնվեց սրատերևի զամբյուղ։ Գարնանը մենք գտանք վաղահաս բողկով լիքը մի պարկ ևս, և այդ ժամանակ Ատտիկուսն ասաց, որ միստեր Կանինգհեմը պարտքը վճարեց և դեռ մի բան էլ ավելի։

— Իսկ ինչո՞ւ է նա բողկով վճարում,― հարցրի ես։

— Որովհետև այլ կերպ չի կարող։ Նա փող չունի։

— Իսկ մենք աղքա՞տ ենք, Ատտիկուս։

Ատտիկուսը գլխով արեց։

— Այո, իհարկե։

Ջիմը քիթը կնճռեց։

— Այնպես աղքատ, ինչպես Կանինգհեմնե՞րն են։

— Դե, իհարկե, ոչ այդքան։ Կանինգհեմները քաղաքացի չեն, այլ ֆերմեր, ճգնաժամը ամենից ավելի նրանց է հարվածել։

Ատտիկուսն ասաց՝ քաղաքում շատ մարդիկ են աղքատ, որովհետև ֆերմերներն աղքատ են։ Մեյկոմբ շրջանում ամբողջովին ֆերմերներ են ապրում. բժիշկները, իրավաբանները, ատամնաբույժները ամեն մի գրոշը դժվարությամբ են վաստակում։ Օրենքների սահմանափակումը միստեր Կանինգհեմի համար միակ չարիքը չէ։ Նրա հողի այն մասը, որին տնօրինելու իրավունք ունի, առանց տիրոջ գիտության գրավ է դրված և դա առաջին անգամը չէ, ու այն խղճուկ գրոշներով, որոնք կանխիկ ստանում է, ստիպված է լինում տոկոսները վճարել։ Եթե միստեր Կանինգհեմը լեզուն պահեր ատամների ետևը, նրան կվերցնեին հասարակական աշխատանքների, բայց եթե նա թողնի իր հողը, այն կկորցնի, և Կանինգհեմը գերադասում է սովել, բայց պահպանել հողը, և ավելացրած դրան՝ ձայն տալ նրա՛ օդտին, ում որ քեֆը ուզում է։ Միստեր Կանինգհեմը անդրդվելիների ցեղից է, ասաց Ատտխկուսը։ Կանինգհեմները իրավաբանին վճարելու համար դրամ չունեն, ահա նրանք էլ վճարում են ինչով որ կարողանում են։

— Իսկ գիտե՞ք, որ բժիշկ Ռեյնոլդսն էլ է այդպես աշխատում,— ասաց Ատտիկուսը։— Երբ երեխա է ծնվում, նա երեխայի ծնողներից մի չափ կարտոֆիլ է վերցնում։ Միսս Մեծաչքանի, եթե դուք շնորհ անեք և ինձ լսեք, ես ձեզ կբացատրեմ, թե ինչ է նշանակում օրենքների սահմանափակում։ Ջիմը երբեմն շատ ճիշտ է գլխի ընկնում, թե ինչը ինչոց է։

Եթե ես կարողանայի այնպես հստակ ու հասկանալի բացատրել, ինչպես Ատտիկուսը, ես կկարողանայի խուսափել որոշ տհաճություններից և ուսուցչուհուս ետ կպահեի դառը հուսախաբությունից, բայց ես չէի կարողանում, ուստի ասացի․

― Միսս Կերոլայն, դուք Ուոլտերին իզուր տեղն եք վիրավորում, նրանց տանը քսանհինգ ցենտ չկա, որպեսզի ձեզ վերադարձնի, իսկ չռփին էլ ձեզ պետք չի։

Սիսս Կերոլայնը ասես տեղում մեխվեց, հետո բռնեց օձիքիցս, քարշ տվեց դեպի իր սեղանը։

— Ջին Լուիզա, դու ինձ զզվեցրիր,— ասաց նա,— դու բոլոր տեսակետներով վատ ես սկսում, սիրելիս, մեկնի՛ր ձեռքդ։

Ես կարծեցի, թե նա հիմա ափիս մեջ կթքի․ Մեյկոմբում հենց միայն դրա համար էլ ձեռքը մեկնում են, դարերով սրբագործված սովորություն, այդպես են ամրապնդում մեզ մոտ ամեն մի համաձայնություն։ Ոչ լրիվ հասկանալով, թե այդ ինչի համար է, ես և նա համաձայնության եկանք, ես նայեցի ընկերներիս, բայց ամբողջ դասարանը հենց նույնպիսի վարանումով նայում էր ինձ։ Միսս Կերոլայնը քանոնը սեղանից վերցրեց, հինգ թե վեց անգամ թեթևակի խփեց ձեռքիս, հետո կարդադրեց անկյուն կանգնել։ Այդ ժամանակ միայն երեխաները գլխի ընկան, որ միսս Կերոլայնը ինձ ծեծեց, և բոլորը ծիծաղից թուլացան։

Միսս Կերոլայնը սպառնաց, թե նրանց էլ բաժին կհասնի, և առաջին դասարանը դարձյալ քրքջաց, նրան սթափեցրեց միայն միսս Բլաունտի երևալը։ Բնիկ մեյկոմբցի, և դեռ չնվիրված «Դյուիի տասնորդական սիստեմին», միսս Բլաունտը կանգնեց շեմքին՝ ձեռքերը կողքերին և հայտարարեց.

— Եթե այստեղ, դասարանում, որևէ մեկը հանդգնի ժպտալ, բոլորին կտաքացնեմ, լա՜վ իմացեք։ Միսս Կերոլայն, այս բղավոցներից ու աղմուկից վեցերորդ դասարանը հնարավորություն չունի կենտրոնանալու բուրգերին։

Անկյունում ես քիչ կանգնեցի։ Ի երջանկություն միսս Կերոլայնի, զանգը խփեց, և բոլորը գնացին նախաճաշելու։ Ես վերջինը դուրս եկա և տեսա, թե ինչպես միսս Կերոլայնը ծանրությամբ նստեց աթոռին և գլուխը դրեց ձեռքերին։ Եթե ինձ հետ լավ վարված լիներ, ես նրան կխղճայի։ Նա այնպես լավիկն էր։