Մերոնք
հեղինակ՝ Սերգեյ Դովլաթով |
Բովանդակություն
ԳԼՈՒԽ ԱՌԱՋԻՆ
Մեր նախահայր Մովսեսը Սուխովո գյուղից էր։ Հրեա եւ գյուղացի. սա, պետք է ասել, բավական հազվադեպ համադրություն է։ Հեռավոր Արևելքում, սակայն, պատահում էր։ Մովսեսի որդի Իսահակն արդեն քաղաքում էր ապրում։ Ասել է թե՝ վերականգնել էր իրադարձությունների բնականոն ընթացքը։ Սկզբում Իսահակն ապրել է Խարբինում, որտեղ էլ ծնվել է հայրս։ Հետո բնակություն է հաստատել Վլադիվոստոկի կենտրոնական փողոցներից մեկում։ Սկզբում Իսահակ պապս զբաղվել է ժամացույցների ու կենցաղային այլ իրերի վերանորոգմամբ։ Հետո որոշ ժամանակ զբաղվել է տպագրական գործով։ Էջկապ էր, եթե չեմ սխալվում։ Իսկ երկու տարի հետո խորտկարան է գնում Սվետլանկա թաղամասում։ Խորտկարանի հարևանությամբ Զամարաևի «Նեկտար, բալզամ» գինու խանութն էր։ Պապս հաճախ էր լինում Զամարաևի մոտ։ Բարեկամաբար խմում ու փիլիսոփայական զրույցներ էին վարում։ Հետո գնում էին պապիս խորտկարանը՝ ուտելու։ Հետո նորից վերադառնում էին Զամարաևի մոտ...
― Մեծ հոգու տեր տղամարդ ես, ― սիրում էր կրկնել Զամարաեւը, ― չնայած որ ջհուդ ես։
― Հորս կողմից եմ միայն ջհուդ, ― ասում էր պապս, ― մորս կողմից նիդերլան եմ։
― Էլ ով դիմանա՞, ― գոհունակությամբ ասում էր Զամարաևը։ Մի տարում հաջողացնում են խմել գինու խանութն ու ուտել խորտկարանը։ Ծերացած Զամարաևը մեկնում է որդիների մոտ՝ Եկատերինբուրգ։ Իսկ պապս գնում է պատերազմ։ Ռուս-ճապոնական պատերազմն էր սկսվել։ Բանակային ստուգայցերից մեկի ժամանակ նրան նկատում է կայսրը։ Պապիս հասակը մոտ յոթ ոտնաչափ էր. խնձորը մի բերան էր անում, բեղերը հասնում էին ուսադիրներին։ Կայսրը մոտենում է պապիս ու, ժպտալով, մատը դնում է նրա կրծքին։ Պապիս անմիջապես փոխադրում են գվարդիա։ Այստեղ նա, երևի թե, միակ սեմիթն էր։ Նրան կցում են հրետանային մարտկոցին։ Երբ ձիերն ուժասպառ էին լինում, պապս էր ճահիճների միջից դուրս քաշում հրանոթը։ Մի անգամ մարտի ժամանակ պապս միանում է գրոհողներին։ Մարտկոցը պետք է կրակով օգներ սրանց։ Սակայն թնդանոթները լուռ էին։ Պարզվում է, պապիս թիկունքը փակել էր հրետանավորների տեսադաշտը, հետն էլ՝ հակառակորդի ամրությունները։
Ռազմաճակատից պապս վերադառնում է երեք գծանի հրացանով ու մի քանի մեդալով։ Ս․ Գեւորգի խաչ էլ, կարծես թե, կար։ Ուղիղ մեկ շաբաթ խմում է։ Հետո աշխատանքի է տեղավորվում «Էդեմ» հաստատությունում՝ որպես ավագ մատուցող։ Մի օր վիճաբանություն է սարքում մատուցողներից մեկի հետ։ Սա ինչ֊որ բան դանդաղ կամ փնթի էր արել։ Պապս սկսում է գոռալ։ Բռունցքը խփում է սեղանին։ Այն հայտնվում է սեղանի գզրոցում։ Պապս տանել չէր կարողանում անկարգությունները։ Այդ պատճառով էլ բացասաբար ընդունեց հեղափոխությունը։ Ավելին՝ ինչ֊որ չափով դանդաղեցրեց հեղափոխության ընթացքը։
Այդպես է եղել։ Ծայրամասերի ժողովրդական զանգվածները հեղեղում են քաղաքի կենտրոնը։ Պապս կարծում էր, թե հրեաների հերթական ջարդն է։ Վերցնում է հրացանն ու բարձրանում տանիք։ Երբ զանգվածները մոտենում են, պապս սկսում է կրակել։ Նա Վլադիվոստոկի միակ բնակիչն էր, որ դիմադրել էր հեղափոխությանը։ Հաղթանակը, այնուամենայնիվ, բաժին է հասնում հեղափոխությանը։ Ժողովրդական զանգվածներն արդեն անարգել գրավում են քաղաքի կենտրոնը։ Հեղափոխությունից հետո պապս ընկճվում֊խաղաղվում է։ Դառնում է նույն համեստ արհեստավորը։ Ժամանակ առ ժամանակ, սակայն, հիշեցնւոմ է իր մասին։ Մի անգամ, օրինակ, պապս ոտնահարում է ամերիկյան «Մերխեր, Մերխեր եւ Ընկ․» ընկերության հեղինակությունը։ Ամերիկյան այս ընկերությունը Խաղաղ օվկիանոսով Հեռավոր Արեւելք էր բերել ծալովի մահճակալներ։ Թեեւ այդ անվանումն ավելի ուշ է ծնվել։ Այն տարիներին դա արտառոց մի նորույթ էր։ Կոչվում էր «Մեջիք բեդ»։ Այն օրերի ծալովի մահճակալը գրեթե չէր տարբերվում իր ժամանակակից տարբերակից։ Գունավոր բրեզենտ, զսպանակներ, ալյումինե հնոց․․․ Առաջընթաց ջատագով պապս գնում է հանրախանութ։ Մահճակալը դրված է լինում հատուկ բարձրահարթակի վրա։
― Ամերիկյան ընկերությունը ներկայացնում է նորույթ, ― ձայնում է վաճառողը։ ― Ամուրիի երազանք։ Ճանապարհորդի անփոխարինելի ընկեր։ Հարմարավետություն ու գրգանք։ Ցանականո՞ւմ եք փորձել։
― Ցանկանում եմ, ― ասում է պապս։
Ու, կոշիկները՝ առանց քուդերն արձակելու, հանելով, պառկում է։ Ինչ-որ ճայթյուն է լսվում, վնգստում են զսպանակները։ Պապս հայտնվում է հատակին։ Վաճառողը, սիրալիր ժպիտը դեմքին, բացում է մեկ այլ մահճակալ։ Նույն ձայներն ու նույն արդյունքը։ Պապս, քթի տակ հայհոյելով, մեջքն է տրորում։ Վաճառողը բացում է երրորդ ծալովի մահճակալը։ Այս անգամ զսպանակները դիմանում են։ Անձայն ճկվում են, սակայն, ալյումինե ոտքերը։ Պապս կրկին հայտնվում է հատակին՝ այս անգամ դանդաղ ու անցավ։ Շուտով ամբողջ դահլիճը լցվում է խեղված հրաշք-մահճակալներով։ Անօգնական ճոճվում են բրեզենտի լաթերը։ Խեղճացած փայլում են ծռմռված ալյումինե խողովակները։ Պապս, այդ ընթացքում, սակարկելով գնում է մի բուտերբրոդ ու ծամելով հեռանում։ Ամերիկյան ընկերության հեղինակությունը ոտնահարված էր։ Այս դեպքից հետո «Մերխեր, Մերխեր և Ընկ.»–ը զբաղվել է զուտ բյուրեղապակյա ջահերի առևտրով...
Իսահակ պապս չափազանց շատ էր ուտում։ Բոքոն հացը ոչ թե լայնքով էր կտրում, այլ երկայնքով։ Հյուր գնալիս Ռայա տատս միշտ ամաչում էր նրա փոխարեն։ Հյուր գնալուց առաջ պապս կուշտ ճաշում էր։ Դա էլ չէր օգնում։ Հացը զույգ կտորներով էր ուտում։ Օղին կրեմ-սոդայի բաժակով էր խմում։ Երբ մատուցում էին անուշեղենը, խնդրում էր, որ չտանեն դոնդողածածկ ձուկը։ Տուն վերադառնալով, խոնջացած ընթրում էր...
Պապս երեք որդի ուներ։ Կրտսերը՝ Լեոպոլդը, դեռ պատանի էր, երբ մեկնեց Չինաստան։ Այնտեղից՝ Բելգիա։ Նրա մասին առանձին կպատմեմ։ Ավագներին՝ Միքայելին ու Դոնաթին, հրապուրում էր արվեստը։ Սրանք լքում են գավառական Վլադիվոստոկը։ Հիմնավորվում են Լենինգրադում։ Հետագայում այստեղ են գալիս նաև պապս ու տատս։ Որդիներն ամուսնանում են։ Պապիս կողքին նրանք նվազ ու անօգնական տեսք ունեին։ Երկու հարսներն էլ անտարբեր չէին պապիս նկատմամբ։
Աշխատում էր որպես բնակշահագործման գրասենյակի պետ, կամ նման մի բան։ Աշխատանքից հետո ժամացույցներ ու էլեկտրական սալիկներ էր վերանորոգում։ Առաջվա նման անսովոր ուժի տեր էր։ Մի անգամ Շչերբակովի նրբանցքում մի բեռնատարի վարորդ կոպտում է նրան։ Հայհոյանքը վիրավորում է պապիս ազգային արժանապատվությունը («ջհուդի մռութ», կամ դրա պես մի բան)։ Պապս բռնում է մեքենայի թափքից։ Կանգնեցնում է մեկուկես տոննայանոց բեռնատարը։ Վարորդին դուրս է շպրտում խցիկից։ Գետնից պոկում է բեռնատարը։ Շրջելով այն, կասգնեցնում է փողոցի լայնքով։ Բեռնատարի քիթը հպվում է բաղնիքի պատին։ Թափքի ետնամասը՝ Շչերբակովյան պուրակի ցանկապատին։ Վարորդը, գիտակցելով կատարվախը, արտասվում է։ Լացը ժամանակ առ ժամանակ ընդմիջվում է սպառնալիքներով։
― Գլուխդ թռցնելու եմ, ― ասում է վարորդը։
― Փորձի՛ր, ― պատասխանում է պապս։
Բեռնատարն այդպես կանգնած մնում է երկու օր։ Հետո վերամբար կռունկ են բերում․․․․
― Ինչո՞ւ պարզապես քիթ֊մռթին չհասցրիր, ― հարցրել էր հայրս։
Մի պահ մտածելուց հետո պապս ասել էր․
― Բա որ շատ ուժեղ ստացվե՞ր ․․․
Արդեն ասել եմ, որ պապիս կրտսեր որդին՝ Լեոպոլդը, հայտնվել էր Բելգիայում։ Մի անգամ նրա մոտից մարդ էր եկել։ Անունը Մոնյա։ Մոնյան պապիս համար սմոկինգ էր բերել ու փչովի ընձուղտ։ Պարզվեց, որ ընձուղտը գլխարկների կախիչ էր։ Մոնյան հայհոյեց կապիտալիզմը, հիացավ սոցիալիստական արդյունաբերությամբ, հետո վերադարձավ Բելգիա։ Պապիս շուտով ձերբակալեցին՝ որպես բելգիական լրտեսի։ Տասը տարի տվեցին։ Տասը տարի՝ առանց նամակագրության իրավունքի։ Դա նշանակում էր՝ գնդակահարություն․․․ Նա չէր էլ դիմանա այնտեղ։ Առողջ տղամարդիկ ծանր են տանում սովը։ Իսկ ավելի ծանր՝ կամայականությունն ու անպատկառությունը․․․
Քսան տարի անց հայրս սկսեց զբաղվել նրա արդարացման հարցով։ Պապիս արդարացրին, քանի որ բացակա էր հանցակազմը։ Հարց է առաջանում․ հապա ի՞նչն էր ներկա։ Ինչո՞ւ ընդհատեցին այդ անհեթեթ ու զվարճալի կյանքը։
Ես պապիս հաճախ եմ հիշում, թեեւ ծանոթ չեմ եղել։
Ընկերս, ասենք, զարմանում է․
― Ինչպե՞ս ես կարողանում ռոմը թեյի բաժակով խմել։
Անմիջապես պապիս եմ հիշում։
Կամ կինս է ասում․
― Երեկոյան հրավիրված ենք Դոմբրովսկիների մոտ՝ խնջույքի։ Դու պետք է նախապես ճաշես։
Եւ կրկին այդ մարդուն եմ հիշում։ Բանտում էլ նրան հիշել եմ․․․
Ես պահել եմ պապիս լուսանկարներից մի քանիսը։ Թոռներս շփոթելու են մեզ․․․
ԳԼՈՒԽ ԵՐԿՐՈՐԴ
Մորական պապս շատ խիստ բնավորության տեր էր։ Նույնիսկ Կովկասում նրան դյուրաբորբոք մարդ էին համարում։ Նրա հայացքից կինն ու երեխաները սսկված դողում էին։ Երբ պապիս որևէ բան դուր չէր գալիս, նա խոժոռում էր հոնքերն ու բամբ ձայնով գոռում. ԱԲԱՆԱՄԱՏ։ Այս խորհրդավոր բառը տառացիորեն սահմռկեցնում էր շրջապատի մարդկանց։
Անմեկին մի սոսկում էր պատում բոլորին։
― ԱԲԱՆԱՄԱՏ, ― գոռում էր պապս։ Եվ տունը սսկվում էր քար լռության մեջ։
Մայրս այդպես էլ չիմացավ այդ բառի նշանակությունը։ Ես էլ երկար ժամանակ չէի հասկանում։ Բայց երբ ընդունվեցի համալսարան, անսպասելիորեն գուշակեցի։ Մորս, սակայն, ոչինչ չասացի։ Ինչո՞ւ ասեի...
Պապիս ծանր բնավորությունը, ինձ թվում է, յուրահատուկ դաստիարակության արդյունք էր։ Երբ երեխա էր, գյուղացի հայրը նրան ծղանով էր ծեծում։ Մի անգամ երկու ժամ պահել է լքված ջրհորում։ Հետո մի կտոր պանիր ու կես շիշ նապարեուլի է իջեցրել։ Եվ դրանից մի ժամ հետո միայն դուրս է քաշել պապիս՝ թրջված ու հարբած...
Գուցե այդ պատճառով էր պապս այդքան կոպիտ ու դյուրաբորբոք։ Բարձրահասակ էր, նրբագեղ ու հպարտ։ Գործակատար էր էպշտեյնի պատրաստի հագուստեղենի խանութում։ Իսկ ծերության տարիներին այդ խանութի համատերն էր։ Պապս, կրկնում եմ, գեղեցիկ տղամարդ էր։ Նրա տան դիմաց ապրում էր Չիկվաիձե իշխանների բազմանդամ ընտանիքը։ Երբ պապս անցնում էր փողոցով, դեռատի էթերի, Նանա և Գալաթեա Չիկվաիձեները կախվում էին լուսամուտներից։
Ամբողջ ընտանիքն անխոս ենթարկվում էր պապիս։ Ինքը ոչ ոքի չէր ենթարկվում։ Երկնային ուժերը ներառյալ։ Աստծո հետ պապիս մենամարտերից մեկն ավարտվել է ոչ ոքի։ Թիֆլիսում երկրաշարժ էր սպասվում։ Արդեն այն ժամանակ կային օդերևութաբանական կենտրոններ։ Բացի դրանից, կային ամենատարբեր ժողովրդական նախանշաններ։ Հոգևորականները շրջում էին տնետուն ու տեղեկացնում բնակչությանը։ Թիֆլիսի բնակիչները հեռանում էին իրենց բնակարաններից՝ հետները տանելով արժեքավոր իրերը։ Շատերն ընդհանրապես մեկնում էին քաղաքից։ Քաղաքում մնացածները խարույկ էին վառում հրապարակներում։ Հարուստ թաղամասերն ազատ ասպարեզ էին դարձել թալանչիների համար։ Տանում էին կահույքը, ամանեղենը, վառելափայտը։ Ամբողջ Թիֆլիսում միայն մի տան պատուհաններն էին վառ լուսավորված։ Ավելի ճիշտ՝ այդ տան սենյակներից մեկւ։ Դա պապիս առանձնասենյակն էր։ Նա չէր կամեցել հեռանալ իր տնից։ Ազգականները փորձել էին համոզել նրան, սակայն՝ ապարդյուն։
― Ստեփան, ախր կմեռնես, ― ասել էին ազգականները։
Պապս մռայլվել էր, ապա խոժոռ ու հանդիսավոր ձայնով ասել/
― Քաքել եմ դիփունքիդ գլխի՛ն։
Տատս երեխաներին տանում է տնից՝ վերցնելով արժեքավոր ու անհրաժեշտ ամեն բան։ Նույնիսկ շանն ու թութակին։ Երկրաշարժը սկսվում է վաղ առավոտյան։ Առաջին իսկ ցնցումից փլվում է ջրմուղ աշտարակը։ Հաջորդ տասը րոպեի ընթացքում խորտակվում են հարյուրավոր տներ։ Քաղաքը պարուրում են արեւից շիկնած փոշու ամպերը։ Վերջապես ցնցումները դադարում են։ Տատս գլխապատառ վազում է տուն։ Օլգինսկայա փողոցից սոսկ ծխացող փլատակներ են մնացած լինում։ Դրանց մոտ՝ ողբացող կանայք, կլանչող շներ։ Վաղորդյան գունար երկնքում չարագույժ կռկռոցով պտտելիս են լինում ագռավները։ Մեր տունը փլված է լինում։ Դրա տեղում տատս տեսնում է աղյուսների ու տախտակների փոշեծածկ մի կույտ։ Եվ այդ ավերակի կենտրոնում՝ պապիս, իր բազկաթոռում։ Պապս ննջելիս է լինում։ Գոգին՝ լրագիր, ոտքերի մոտ՝ մի շիշ գինի։
― Ստեփան, ― ասում է տատս, ― Աստված մեզ պատժել է մեր մեղքերի համար։ Նա ավերել է մեր տունը․․․
Պապս բացում է աչքերը, նայում ժամացույցին, ափերն իրար զարկում ու հրամայում․
― Նախաճա՛շը։
― Աստված անօթեւան է թողել մեզ, ― շարունակում է ողբալ տատս։
― Է֊էհ, ― ասում է պապս։ Հետո հաշվում է երեխաներին։
― Ի՞նչ ենք անելու, Ստեփան։ Ո՞վ է մեզ օթեւան տալու։
Պապս բարկանում է։
― Աստված մեզ տանիքից է զրկել, ― ասում է, ― իսկ դու զրկում ես ուտելիքից․․․ Կապրենք Բեգլար Ֆոմիչի տանը։ Ես նրա որդիների քավորն եմ։ Մեծն ավազակ դարձավ․․․ Բեգլարը լավ մարդ է։ Ափսոս, որ գինուն ջուր է խառնում։
― Աստված ողորմած է, ― շշնջում է տատս։ Պապս մռայլվում, հոնքերը խոժոռում է։ Հետո խրատական առոգանությամբ ու հատ-հատ արտասանում է.
― Ճիշտ չէ։ Բայց ողորմած է Բեգլար Ֆոմիչը։ Ափսոս, գինուն ջուր է խառնում...
― Աստված նորից կպատժի քեզ, Ստեփան, ― վախենում է տատս։
― Քաքել եմ դիփունքիդ գլխին...
Զառամելու հետ նրա բնավորությունն անտանելի է դառնում։ Ծանր մահակը ձեռքից բաց չէր թողնում։ Ազգականները նրան այլևս իրենց տները չէին հրավիրում, բոլորին ստորացնում էր։ Կոպտում էր նույնիսկ իրենից տարիքավորներին․ Արևելքում դա խիստ հազվադեպ է պատահում։ Նրա հայացքից կանայք վայր էին գցում ափսեները։
Վերջին տարիներին պապս տանից դուրս չէր գալիս։ Օրերով նստում էր լուսամուտի մոտ՝ իր բազկաթոռում։ Անցնող-դարձողի վրա գոռում էր.
― Ռադդ քաշի, գող-ավազակ։ ― Ու ամուր սեղմում էր ձեռնափայտի բրոնզե գլխիկը։ Պապիս շուրջը գոյացել էր մեկուկես մետր տրամագծով վտանգավոր գոտի։ Այդքան էր նրա մահակի երկարությունը...
Հաճախ եմ փորձել հասկանալ, թե ինչու էր պապս այդքան մռայլ։ Ի՞նչն էր նրան մարդատյաց դարձրել... Ապահովված մարդ էր։ Ներկայանալի արտաքին ու նախանձելի առողջություն ուներ։ Չորս զավակ ու սիրող, հավատարիմ կին։ Գուցե աշխարհի դրվա՞ծքը նրան դուր չէր գալիս որպես այդպիսին։ Ամբողջ դրվածքը կամ դրա առանձին դրսևորումնե՞րը։ Ասենք՝ տարվա եղանակների հերթականությունը։ Կամ կյանքի ու մահվան հերթափոխի անսասանությունը։ Կամ երկրի ձգողականությունը։ Կամ ծովի և ցամաքի հակադրությունը։ Չեմ կարող ասել...
Պապս մահացել է սոսկալի հանգամանքներում։ Աստծու հետ նրա երկրորդ մենամարտը ողբերգական վախճան ունեցավ։ Վերջին տասը տարին բազկաթոռից չէր ելնում։ Վերջում նույնիսկ մահակը ձեռքը չէր առնում։ Միայն խոժոռվում էր...Պապս դարձել էր բնապատկերի առանձնահատկություններից մեկը։ Տեղական ճարտարապետության նշանակալի ու տեսարժան մի մաս։ Երբեմն նրա ուսերին թառում էին սև ագռավները...
Մեր փողոցը վերջանում էր խորը հեղեղատով։ Հատակում փրփրում էր մռայլ գլաքարերը շրջանցող գետակը։ Վթարված սայլերի կտորտանքի միջից սպտիակին էին տալիս սատկած ձիերի ոսկորները։ Երեխաներին արգելված էր հեղեղատին մոտենալ։ Կանայք ասում էին լուսադեմին տուն վերադարձած գինով ամուսիններին․
― Փառք Աստծո։ Ես մտածում էի, թե հեղեղատն ես ընկել․․․
Ամառային միր առավոտ պապս հանկարծ ելնում է տեղից։ Ելնում ու վստահ քայլքով դուրս է գալիս տնից։ Երբ պապս անցնում է փողոցով, ծանրիրան տիկնայք Էթերի, Նանա եւ Գալաթեա Չիկվաիձեները կախվում են լուսամուտից։ Բարձրահասակ ու ձիգ, պապս քայլում է շուկայի ուղղությամբ։ Բարեւողներին պատասխանի չի արժանացնում։ Տանը նրա անհետանալը ուշացումով են նկատում։ Ինչպես ուշացումով կնկատեին բարդու, քարի, առվի անհետանալը․․․ Պապս կանգ է առնում հեղեղատի եզրին։ Մի կողմ է նետում ձեռնափայտը։ Տարածում է թեւերը։ Ու անում վերջին քայլը․․․ Վերջ։ Քիչ անց վազելով գալիս է տատս։ Հետո՝ հարեւանները։ Բարձրաձայն ճչում֊լալիս են։ Նրանց ողբը դադարում է միայն երեկոյան։ Եվ մռայլ գլաքարերը շրջանցող առվակի երբեք չդադարող խուլ աղմուկի միջից լսվում է պապիս ահարկու ու արհամարհական կանչը․
― ՔԱՔԵԼ ԵՄ ԴԻՓՈՒՆՔԻԴ ԳԼԽԻՆ։ ԱԲԱՆԱՄԱՏ
ԳԼՈՒԽ ԵՐՐՈՐԴ
Ռոման Ստեփանովիչ քեռիս սիրում էր կրկնել.
― Առողջ մարմնում՝ համապատասխան ոգի...
Երիտասարդության տարիներին կինտո էր Թիֆլիսում։ Այս բառը թարգմանելը բավական դժվար է։ Կինտոն ո՛չ խուլիգան է, ո՛չ հարբեցող, ո՛չ էլ պորտաբույծ։ Թեև խմում է, խուլիգանություն է անում ու չի աշխատում...
Քեռիս հսկայական խանչալ ուներ։ Պատանեկությունից սիրում էր նապարեալի գինի ու մարմնեղ շիկահեր կանանց...
Ճշմարիտ կինտոյի գլխավոր արժանիքը, թերևս, սրամտությունն է։ Քեռուս հումորը աչքի էր ընկնում որոշ յուրօրինակությամբ։ Տասնչորսամյա քեռիս, օրինակ, քիչ էր մնացել խափանի վրացական խորհրդային հանրապետության հոբելյանը։
Տեղի էր ունեցել հետևյալը։ Թբիլիսիում լայնորեն նշվում էր նշանակալի տարելիցը՝ հանրապետության յոթնամյակը։ Լիբկնեխտի անվան մշակույթի պալատի հսկայական դահլիճը լեփ-լեցուն էր։ Բարձրաստիճան ղեկավարությունը ճառեր էր արտասանում։ Նրանցից հետո բեմ էին բարձրանում ազգային փոքրամասնությունների ներկայացուցիչները։ Հայերի կողմից ելույթ պիտի ունենար մորաքույրս։ Անունը Անելյա էր։ Անելյա մորաքույրս երկու շաբաթ պատրաստվել էր այդ ելույթին։
― Արդեն յոթ տարի է... ― սկսում է նա։ Դահլիճը սսկվում է։
― Արդեն յոթ տարի է... ― կրկնում է մորաքույրս։
Ինչ-որ չխկոց է լսվում։ Ինչ-որ մեկը փորձում է անձայն անցնել շարքերի միջով։
― Արդեն յոթ տարի է... ― փոքր-ինչ ավելի վստահ ձայնով ասում է Անելյա մորաքույրս։
Ետնաբեմի դիմանկարից խորամանկ ժպիտով հանդիսականներին է նայում գեներալիսիմուսը։ Լիակատար լռություն է։ Այս պահին լսվում է քեռուս առույգ ձայնը.
― Արդեն յոթ տարի է, ոչ ոք չի ուզում ամուսնանալ Անելյայի հետ։
Անելյա մորաքույրս հեկեկալով հեռանում է բեմից։ Ռոման քեռուս մի օր պահում են միլիցիայում...
Դեռ պատերազմից առաջ քեռիս որոշում է ընդունվել համալսարան ու դառնալ փիլիսոփա։ Որոշակի նպատակ չունեցող մարդու համար միանգամայն բնական որոշում։ Կյանքի անորոշ ու մշուշոտ զգացողությամբ բոլոր մարդիկ երազում են զբաղվել փիլիսոփայությամբ։
Ռոման քեռիս գործերը տալիս է համալսարան։ Ռուս գրականության քննությունն է։ Քեռիս կանգնեցնում է քննությունից դուրս եկող դիմորդներին ու հարցնում․
― Կներես, սիրելիս։ Քեզ ի՞նչ հարց ընկավ։
― Պուշկին, ― ասում է մեկը։
― Հիանալի է, ― բացականչում է քեռիս։ ― Հենց դա չէի սովորել։
― Լերմոնտով, ― ասում է երկրորդը։
― Հիանալի է, ― բացականչում է քեռիս։ ― Հենց դա չէի սովորել։
― Գոգոլ, ― ասում է երրորդը։
― Հիանալի է, ― բացականչում է քեռիս։ ― Հենց դա չէի սովորել։
Վերջապես կանչում են Ռոման քեռուս։ Մոտենում է սեղանին, քաշում տոմսը ու կարդում․ «Գրիբոյեդովի ստեղծագործական ուղին»։
― Վայ իմ բախտին, ― բացականչում է քեռիս։ ― Հենց սա չէի սովորել․․․
Երբ սկսվեց պատերազմը, քեռիս ուրախացավ։ Պատերազմում նրա պես մարդիկ գին ունեն։ Խաղաղ ժամանակ էլ քեռիս կռվել սիրում էր։
Վերադարձավ փոխգնդապետի կոչումով։ Պատերազմը նրան մարդ դարձրեց։
Մյուս բոլոր պաշտոնաթող փոխգնդապետների պես, քեռիս ղեկավարում էր անվտանգության տեխնիկայի բաժինը «Լուչ» ֆաբրիկայում։ (Գնդապետները ղեկավարում են կադրերի բաժինները։)
Հնարավոր է, որ գաղափար ուներ անվտանգության տեխնիկայի մասին․ չի բացառվում։ Իր ողջ եռանդը, սակայն, նվիրում էր ֆիզկուլտ-մասսայական աշխատանքներին։ Կազմակերպում է կոլեկտիվ մրցալողեր, դահուկավազքեր։ Անցկացնում է վոլեյբոլի մրցումներ։ Նրա մասին գրում են թերթերում։
Վաթսուներեք տարեկանում նա հիանալի դահուկորդ էր ու կարող էր հաջողությամբ կռվել փողոցում։
― Առողջ մարնում՝ համապատասխան ոգի, ― հաճախ կրկնում էր նա։
Իմ նկատմամբ Ռոման քեռիս տածում էր անկեղծ քամահրանք։ Առավոտյան մարզանք չէի անում։ Սառը ջրով մարմինս չէի շփում։ Առհասարակ՝ ատում էի կտրուկ շարժումները։ Իսկ եթե ինձ կոպտում էին, փորձում էի զիջումների գնալով հարթել։ Թեև ինձ հազվադեպ են վիրավորում։ Ամբողջ կյանքիս ընթացքում՝ ընդամենը երեք անգամ։ Երեք անգամն էլ՝ քեռիս։
― Ինտելիգե՛նտ, ― գոռում էր նա։ ― Կնիկարմա՛տ...
Երբ հարցնում էին, թե ով է իր սիրած գրողը, քեռիս անվարան պատասխանում էր.
― Մարտին Իդենը։
Փողոցային կռիվներում իր սխրանքների մասին պատմում էր ժամերով։ Ընդ որում՝ շատը հորինում էր։ Իսկ երբ հարցնում էի պատերազմի մասին, քեռիս համառորեն լռում էր։ Չէր սիրում այդ մասին խոսել։ Չեմ կարող ասել, թե ինչու...
Քեռիս երեխաներ ուներ Սուխանովա Աննա Գրիգորևնայից։ Տղա և աղջիկ։ Պարբերաբար այցելում էր նրանց։ Թերթում էր դպրոցական տետրերը, ստորագրում օրագրերը։ Եվ անփոփոխ կրկնում.
― Առողջ մարմնում՝ համապատասխան ոգի։
Մի անգամ Աննա Գրիգորևնան խոհանոցում գործ անելիս է լինում։ Երեխաները սենյակում խաղալիս են լինում հոր հետ։ Քեռիս անսպասելիորեն բաց է թողնում։ Երեխաները սկսում են հռհռալ։
Լսելով աղմուկը՝ գալիս է Աննա Գրիգորևնան։ Կանգնում է շեմին, ձեռքերը խաչում կրծքին ու խորիմաստ ասում.
― Երեխաներին, այնուամենայնիվ, հայր պետք է։ Ինչ լավ խաղում են, կատակում, ծիծաղում...
Քեռիս կին էլ ուներ՝ Գալինա Պավլովնան։ Ինչպես ինքն էր ասում՝ բուժաշխատող։ Քեռիս սիրում ու հարգում էր նրան։ Քանզի Գալինա Պավլովնան կիսում էր նրա փիլիսոփայական կրեդոն՝ «Առողջ մարմնում՝ համապատասխան ոգի»։
Մի օր նրանց բնակարանի զանգը տալիս են։ Քեռիս աշխատանքի է լինում։ Իսկ Գալինան ընդմիջմանը եկել էր ճաշելու։ Եվ ահա հնչում է դռան զանգը։
― Ո՞վ է, ― հարցնում է Գալինան։
Տղամարդու ձայնն ասում է.
― Մի բաժակ ջուր կտա՞ք հղի կնոջս։
Բացվող դռնից ներս է մտնում մի հաղթանդամ տղամարդ ու առանց որևէ բառ արտասանելու սրած խարտոցը խրում տանտիրուհու փորը։ Գալինան նետվում է դեպի հեռախոսը։ Գիտակցությունը կորցնելով ճչում․
― Ռոմա՛։ Փրկի՛ր։ Սպանում են․․․
Քեռիս տեղ է հասնում կես ժամ հետո՝ բեռնատարով։ Գալինային «Շտապ օգնությունն» արդեն տարած է լինում։ Բանդիտին բռնել էին հարեւանները։ Ձեռքերը ոլորելիս, նա ծիծաղում էր։ Նրա արարքի շարժառիթները այդպես էլ անհայտ մնացին։ Հնարավոր է, որ մոլագար էր․․․
Այդ օրը քեռիս ամբողջ երեկո լավ է եղել։ Իսկ երբ Գալինային դուրս գրեցին հիվանդանոցից, գամփռ շուն առավ։
Անունը Գոլդա էին դրել։ Դա քեռուս սրամտության ու հազիվ նկատելի հակասեմիթիզմի դրեւորումն էր։
Հայերից շատերը (հատկապես Վրաստանի հայերը) չեն սիրում հրեաներին։ Չնայած շատ ավելի տրամաբանական կլիներ, եթե չսիրեին ռուսներին, վրացիներին կամ թուրքերին։ Հրեաներն էլ առանձին ջերմությամբ չեն վերաբերում հայերին։ Երեւի հալածվածները հակված չեն սիրելու այլ հալածականներին։ Գերադասում են սիրել տերերին։ Ծայրահեղ դեպքում՝ իրենց․․․
Գամփռի անունը Գոլդա էր։ Սկզբում հմայիչ ծուռթաթ քոթոթ էր։ Հետո մեծացավ, մասնակցում էր ցուցահանդեսների։ Ինչ֊որ երկրորդական մեդալ էլ կարծեմ ստացավ։ Բայց մի օր առանց որեւէ պատճառի դաժանորեն կծեց Գալինային։
Քեռիս ուզում էր սպանել շանը, բայց կինը համոզեց չանել այդ բանը։ Հանձնեցին շնաբուծարան։ Ռոման քեռիս շարունակում էր առավոտները մարզանք անել, ձիգ ու բարեկազմ տեսք ուներ։ Կարող էր ցատկել ընթացող տրամվայի ոտնակին ու կարգի հրավիրել ցանկացած խուլիգանի։ Սակայն խուլիգանների գրեթե չէր հանդիպում, տրամվայներն էլ քաղաքում շատ չէին․․․
Ու հանկարծ ինձ հաղորդեցին, որ քեռիս հոգեբուժարանում է։ Գալինա Պավլովնան ասաց՝ «նյարդաբանական կլինիկայում»։ Բայց դա հոգեբուժարան էր։ Գնացի այնտեղ։ Մի քանի անշուք, գորշ շինություններ՝ շրջապատված անխնամ ծառերով ու ցանցառ թփերով։ Փոշոտ ծառուղիներում ճմում էին հիվանդները՝ միատեսակ գործ խալաթներով։ Խալաթները կամ շատ մեծ էին, կամ շատ փոքր։ Կարծես բարձրահասակներին դիտմամբ տալիս էին փոքր չափսերը։ Իսկ վտիտ ցածրահասակներին՝ ամենամեծերը։ Հիվանդները հիմանակում միայնակ էին զբոսնում։ Ոմանք զուսպ ու վերացած շարժումներ էին անում՝ անձայն բացուխուփ անելով բերանները։ Վախ չէի զգում, միայն խղճահարություն։
Վերջապես կանչեցին քեռուս։ Զարմանալիորեն աշխույժ ու առույգ տեսք ուներ։ Դեմքը նույնիսկ փոքր-ինչ թխացել էր արևից։ Ասաց, որ լավ են կերակրում։ Իսկ գլխավորը՝ թույլ են տալիս երկար ժամանակ անցկացնել մաքուր օդում։
Հետո քեռիս տագնապած նայեց շուրջը ու շշուկով ասաց.
― Ուշադիր լսիր ինձ։ Ակնոցավորները վիթխարի ավանտյուրա են ձեռնարկել...
― Ովքե՞ր, ― չհասկացա ես։
Հարցիս չպատասխանեց։ Մի տեսակ զվարթ ոգևորությամբ շարունակեց.
― Բարդուղիմեոսյան գիշերվան փառք ենք տալու...
Ինձ կորցրի։ Դրան պարտաստ չէի։ Չգիտեի ինչպես պահեմ ինձ։ Առարկեմ թե համաձայնեմ։
Մի պատանի անցավ մեր կողքով՝ հրելով սայլակի վրա ամրացված խմելու ջրի տակառը։ Ծորակի տակ սև տառերով գրված էր՝ «Ջուր»։
Քեռիս անսպասելիորեն սկսեց սուլել։ Պատանին անհետացավ ծառերի հետևում։
― Արյան գետեր են հոսելու, ― գլուխը տարուբերեց քեռիս։ Սարսափից մտա տարօրինակ մի դերի մեջ։
― Գուցե մի կերպ դո՞ւրս պրծնենք, ― ասացի։
― Ոչ մեկի չեն խնայելու, ― ցածրաձայն ասաց քեռիս։ ― Մի մասին կոչնչացնեն, մյուսներին կստիպեն ստորագրել։ Բայց ես մի բան եմ մտածել։ Ուշադիր լսիր։
Գլուխը մոտեցրեց գլխիս ու խորամանկ ժպիտով ասաց.
― Ամենահանճարեղ պլանն անգամ խոցելի է։ Եվ շղթան, որպես կանոն, կտրվում է ամենաանսպասելի տեղում։ Աննշմար մի շարժում՝ և խաղաթղթերն իրար են խառնվում... Խախտված են, ինչպես ասում են, խաղի կանոնները... Գաղտնիքն այն է, որ դա պետք է բացարձակապես անկանխատեսելի քայլ լինի... Ես գտել եմ։ Ուշադիր լսիր։
Քեռուս ժպիտը չքացավ, նա խոսեց սպայի պես՝ հակիրճ ու հատու.
― Առաջին քայլը հիմնականն է։ Երկրորդը՝ ապահովության համար։ Եթե ձախողվենք։ Գրառումներ մի՛ արա, ― կտրեց քեռիս։
― Եղավ, ― ասացի։
― Ու հիշի՛ր։ Նախեւառաջ՝ ծխել սիգարետներ առանց ֆիլտրի եւ մի՛միայն առանց ֆիլտրի։ Երկրորդը, հագնել միաժամանակ երկու անդրավարտիք․․․
Հաղթականորեն հռհռաց, շփելով ձեռքերը։
― Հասկացա՞ր, ― հարցրեց։
― Այո, ― ասացի։
― Պլանը գատնի է։ Ոչ մի բառ՝ անգամ մոտիկ մարդկանց։ Այլապես ամեն բան կորած է։ Սպասեք իմ հետագա ցուցումներին։ Իսկ հիմա ես պետք է գնամ։ Բարով մնաս։ Շնորհակալ եմ մրքերի համար․․․ Թեեւ դրանք բացարձակ ֆիկցիա են․․․
Եվ հեռացավ՝ անհեթեթ խալաթը հագին, թեթեւ֊սպորտային քայլքով․․․
Մեկ ամսից քեռիս առողջացավ։ Հանդիպում էինք ընտանեկան խնջույքներին։ Քեռիս զուսպ քմծիծաղում էր։
Պատմում էր, որ ամեն օր վազում է Անտառատեխնիկական ակադեմիայի շուրջը։ Իրեն արտակարգ առողջ ու առույգ է զգում։
Հատուկ նրա համար միշտ պատրաստում էին թարմ բանջարեղեն։ Կողքին անփոփոխ նստում էր Գալինա Պավլովնան։ Վերջինիս ձեռքերին երեւում էին շան ատամների թողած սպիները։
Պատկերացրի, թե ինչպես է քեռիս վաղ առավոտյան վազում Անտառատեխնիկական ակադեմիայի ցանկապատի երկայնքով։
Աստված իմ, ո՞ւր․․․
ԳԼՈՒԽ ՉՈՐՐՈՐԴ
Լեոպոլդ հորեղբորս կյանքը ծածկված էր տարաշխարհիկ մշուշով։ Նրանում ինչ-որ բան կար Մայն Րիդի և Կապերի հերոսներից։ Նրա ճակատագիրը երկար տարիներ հանգիստ չէր տալիս երևակայությանս։ Հիմա դա անցել է։
Եկեք, սակայն, առաջ չընկնենք։
Հրեա պապս երեք որդի ուներ։ (Թող չշփոթեցնի ձեզ այդ բիլինայական երանգը)։ Նրանց կոչում էին Լեոպոլդ, Դոնաթ և Միխայիլ։
Կրտսերին՝ Լեոպոլդին, կարծես դիտմամբ էին անդրծովյան անուն տվել։ Հաշվի առնելով իր՝ ապագա կոսմոպոլիտի կենսագրությունը։
Դոնաթ անվան ծագումը անորոշ բալթյան-լիտվական է։ (Ինչը համապատասխանում է հորս անորոշ դրությանը։ Յոթանասուներկու տարեկան հասակում նա արտագաղթեց Ռուսաստանից)։
Զուտ ուղղափառ անուն կրող Միխայիլը թոքախտից մահացել է շրջափակված Լենինգրադում։
Անունը, համաձայնեք, նկատելիորեն կանխորոշում է մարդու բնավորությունն ու անգամ կենսագրությունը։
Անատոլին գրեթե միշտ լկտի ու կռվարար է լինում։
Բորիսը՝ գիրանալու հակում ունեցող խոլերիկ։
Գալինան՝ ճղճղան ու գռեհիկ բանսարկու։
Զոյան՝ միայնակ մայր։
Ալեքսեյը թուլակամ ու բարեհոգի։
Գրիգորի անվան մեջ ես նյութական բարեկեցության հնչերանգներ եմ լսում։
Միխայիլ անվան մեջ՝ վաղաժամ ողբերգական մահվան խուլ նախագույժ։ (Հիշեք Լերմոնտովին, Կոլցովին, Բուլգակովին...)։ Եվ այլն։
Միխայիլը ինքնամփոփ ու անմարդամոտ երեխա էր։ Բանաստեղծություններ էր գրում։ Հեռավոր Արևելքում ֆուտուրիստական խմբակ էր ստեղծել։ Նրան չափավոր լկտի, բարեկամական նամակ էր գրել անձամբ Մայակովսկին։
Հայրս պահում է ավագ եղբոր գրած երկու գրքերը։ Մեկը կոչվում է «Մ-ու-ու»։ Երկրորդի վերնադիրը մոռացել եմ։ Վերնագրի մի մասը հանրահաշվական բարդ բանաձեւ է։
Բանաստեղծությունները բավական անհեթեթ են։ Լիրիկական բանաստեղծությունների մեկը վերջանում է այսպես․
Գրքի վերաբերյալ պահպանված մի գրախոսությունից հիշողությանս մեջ մնացել է գռեհիկ այս արտահայտությունը՝ «Ապուշին ուղարկիր Աստծուն աղոթելու, նա ճակատն էլ կջարդի»․․․
Միխայիլը արտասովոր ինքնամփոփ մարդ էր։ Ազգականները պատկերացում իսկ չունեին, թե նա ինչով է զբաղվում։ Մի անգամ, արդեն հասուն տարիքում, Դոնաթն ու Միխայիլը միմյանց անսպասելիորեն հանդիպում են Բրյանսկի ամառային թատրոնի հետնաբեմում։ Պարզվում է, որ եղբայրները մասնակցում են նույն էստրադային ծրագրում։ Դոնաթը երգիծական քառյակներ էր երգում։ Միխայիլը հանդես էր գալիս ասմունքով։
Ավագ եղբայրները հակում ունեին դեպի գրականությունը, արվեստը։ Կրտսերը՝ Լեոպոլդը, փոքրուց ընտրել էր այլ՝ ավելի ապահով ուղի։
Լեոպոլդը աֆերիստ էր մեծանում։
Տասնչորս տարեկանում ծխախոտ էր վերավաճառում նավահանգստում։ Արտսահմանցի նավաստիներից սիգարներ էր գնում Ուրին եղբայրների գիշերային ռեստորանի համար։ Հետո անցավ կանացի գուլպաներին ու կոսմետիկային։ Հարկ եղած դեպքում արտասահմանցիներին ուղեկցում էր Կոստյա փողոցի հասարակաց տունը։ Զուգահեռաբար բռնցքամարդ էր պարապում «Իկար» մարզական ակումբում։ Իսկ կիրակի օրերին շեփոր էր նվագում քաղաքային այգում։
Տասնութ տարեկանում Լեոպոլդը իրականացրեց իր առաջին մեծ խարդախությունը։ Այսպես եղավ։
Քաղաքի կենտրոնական խանութներից մեկն է մտնում մի վտիտ, համեստ պատանի՝ ձեռքին ճմրթված թերթերի մեջ փաթաթված ջութակ։ Պատանին դիմում է խանութի տիրոջը՝ Տանակիսին․
― Անձրեւը շատ հորդ է։ Վախենում եմ ջութակս թրջվի։ Կարո՞ղ եմ ժամանակավորապես այստեղ թողնել։
― Կարող ես, ինչո՞ւ չէ, ― անտարբեր ասում է Տանակիսը։
Մեկ ժամ անց խանութում հայտնվում է շքեղ հագնված մի օտարերկրացի՝ կասկածելիորեն շիկավառ բեղերով։ Երկար շրջում է ցուցադարակների արանքում՝ անշտապ դիտելով ապրանքը։ Հետո պարզում է ձեռքը, մի կողմ քաշում ճմրթված թերթն ու բացականչում.
― Չի՛ կարող պատահել։ Չե՛մ հավատում։ Երա՛զ է սա։ Արթնացրե՛ք ինձ։ Այս ի՜նչ բախտավորություն է իսկական Ստրադիվարի։ Ես գնում եմ այս ջութակը։
― Ջութակը չի վաճառվում, ― ասում է Տանակիսը։
― Պատրաստ եմ վճարել ցանկացած գումար։
― Ցավում եմ...
― Տասնհինգ հագար՝ կանխիկ։
― Խիստ ցավում եմ, պարոն...
― Քսան հազար, ― բացականչում է օտարերկրացին։
Տանակիսը շառագունում է.
― Ես կխոսեմ տիրոջ հետ։
― Դուք շռայլ միջնորդավճար կստանաք։ Ախր իսկական Ստրադիվարի է։ Ո՛չ, մի՛ արթնացրեք ինձ, մի՛ արթնացրեք... Քիչ անց վերադառնում է գունատ պատանին։
― Եկել եմ ջութակս տանելու։
― Ես ուզում եմ գնել ձեր ջութակը, ― ասում է Տանակիսը։
― Չեմ կարող վաճառել, ― տխուր ասում է պատանին։ ― Ցավոք, չեմ կարող։ Դա պապիկիս նվերն է։ Ունեցածս միակ արժեքավոր իրը։
― Երկու հազար ռուբլի կտամ։ Պատանու աչքերը լցվում են։
― Ես, իրոք, փողի կարիք ունեմ։ Կմեկնեի բուժվելու։ Բժիշկ Շվարցն ասում է, որ դա պարտադիր է առողջությանս համար։ Եվ այնուամենայնիվ՝ չեմ կարող... Նվեր է...
― Երեք հազար, ― ասում է խանութպանը։
― Ավաղ, չեմ կարող։
― Հինգ, ― վրա է տալիս Տանակիսը։
Մտքում արագ հաշվում է. «Հինգ հազար կտամ այս լակոտին։ Օտարերկրացին կվճարի քսան հազար՝ գումարած միջնորդավճարը։ Կստացվի...»
― Ներիր, պապիկ, ― լացակումած ասում է պատանին, ― Ներիր ու մի բարկացիր։ Հանգամանքներն են ստիպում դիմել այս քայլին ․․․
Տանակիսը արդեն հաշվում էր թղթադրամները։
Պատանին համբուրում է ջութակը։ Հեռանում է՝ հազիվ զսպելով լացը։
Տանակիսը գոհունակությամբ շփում է ափերը․․․ Հասնելով շենքի անկյունին, պատանին կանգ է առնում։ Հաշվում է թղթադրամները։ Հետո գրպանից հանում է հսկայական շեկ բեղերը, գցում աղբարկղն ու հեռանում ․․․
Մի քանի ամիս անց Լեոպոլդը փախչում է տնից։ Օվկիանոսային շոգենավի նավանբարում հասնում է Չինաստան։ Ճանապարհին առնետը կծում է նրան։
Չինաստանից ուղեւորվում է Եվրոպա։ Հիմնավորվում է, չգիտես ինչու, Բելգիայում։
Իսահակ պապս նրա բացիկները չէր կարդում։
― Մալխամովես, ― ասում էր պապս, ― պերե օդոմ։
Ու կարծես մոռանում էր Լեոպոլդի գոյության մասին։ Տատս թաքուն լալիս ու աղոթում էր։
Անցնում է մի քանի տարի։ Իջնում է երկաթե վարագույրը։ Լեոպոլդից լուրեր չեն գալիս։
Հետո գալիս է ինչ֊որ Մոնյա։ Պապիս ու տատիս տանը ապրում մեկ շաբաթ։ Ասում է, թե Լեոպոլդը առեւտրի գծով է։
Մոնյան հիանում է հնգամյակների թափով։ Երգում է՝ «Մեր շոգեքարշ, սուրա առաջ․․․»․․․ Հետն էլ խիստ անկիրթ մարդ է լինում։ Զուգարանից բնակարանով մեկ գոռում է․
― Պապի՛ռ, պապի՛ռ։
Ու տատս կիսաբաց դռան ճեղքից նրան թերթ է տալիս։
Հետո Մոնյան մեկնում է։ Դրանից քիչ անց պապիս գնդակահարում են որպես բելգիական լրտեսի։
Լեոպոլդին քսան տարով մոռանում են։
Վաթսունմեկ թվականին հայր պատահաբար մտնում է կենտրոնական հեռագրատուն։ Աշծատակցուհիներից մեկի հետ զրուցելիս իմանում է, որ այդտեղ կան եվրոպական բոլոր մայրաքաղաքների հասցեներն ու հեռախոսները։ Բացում է Բրյուսելի հեռախոսագիրքը։ Ու անմիջապես գտնում իր բավական հազվադեպ ազգանունը․․․
― Խոսակցություն կարո՞ղ եմ պատվիրել։
― Իհարկե։
Երեք րոպեից միացնում են Բրյուսել։ Հստակ լսվում է ծանոթ ձայնը.
― Հելլոու։
― Լեոպոլդ, ― բացականչում է հայրս։
― Սպասիր, Դոդիկ,– ասում է Լեոպոլդը, ― տելեվիզիոնն անջատեմ.. ․
Եղբայրներն սկսում են գրել միմյանց։ Լեոպոլդը գրում է, որ կին ունի՝ Հելենա, որդի՝ Ռոմանո, և դուստր՝ Մոնիկ։ Ինչպես նաև պուդել՝ Իգոր անունով։ Որ «իր գործն» ունի։ Որ գրամեքենաներ ու թուղթ է վաճառում։ Որ թուղթը թանկանում է, ինչը միանգամայն ձեռնտու է իրեն։ Որ սղաճը, այդուհանդերձ, գրեթե սնանկացրել է իրեն։
Իր աղքատությունը Լեոպոլդը նկարագրում էր այսպես. «Տներս վերանորոգման կարիք ունեն։ Մեքենաներս չորս տարի չեն թարմացվել...»։
Հորս նամակները անհամեմատ ավելի լավատեսական էին. «... Ես գրող եմ ու ռեժիսոր։ Ապրում եմ փոքրիկ, հարմարավետ բնակարանում։ (Նկատի ուներ ֆաներայի միջնապատով առանձնացված իր խուցը)։ Կինս մեքենայով մեկնել էր Մերձբալթիկա։ (Իրոք, հորս կինը պրոֆմիության ավտոբուսով գնացել էր Ռիգա գուգագուլպաներ գնելու)։ Իսկ թե ինչ բան է սղաճը, գաղափար անգամ չունեմ...»։
Հայրս բազմաթիվ հուշանվերներ ուղարկեց Լեոպոլդին։ Փայտե գդալների ու ափսեների մի ամբողջ նավատորմ։ Լև Տոլստոյի ինքնաեռի մելքիորե կրկնօրինակը։ Ուրալյան կիսաթանկարժեք քարերից պատրաստված մի քանի արձանիկ։ Շևչենկոյի «Կոբգարի» հոբելյանական հրատարակությունը, որ միջին տապանաքարի չափ էր։ Ինչպես նաև «Տապան զրահապատ» անունը կրող հուշանվերային արտադրանքը։
Լեոպոլդն արձագանքեց ձյունաճերմակ թաշկինակով՝ շատ գեղեցիկ տուփի մեջ։ Հետո հորս համար տրիկոտաժե մայկա ուղարկեց «Էդդի Շապիրո։ Անիվներ և անվադողեր» մակագրությամբ։ Հայրս չէր հանձնվում։ Զանգեց քաղկոմի իր ծանոթ հրահանգչին։ Վերջինիս միջոցով հայթայթեց մի եզակի հուշանվեր։ Դա շաքարի ութ կիլոգրամանոց ամբողջական կտոր էր։ Դա շաքարի ութ կիլոգրամանոց ամբողջական կտոր էր։ Երկնագույն սատինի փայլող թղթում փաթաթած։ Վեցդյույմանոց տրամաչափի մի արկ։ Մակագրությունն էլ հին ուղղագրությամբ՝ «Առաջին գիլդիայի վաճառական էլպիֆիդոր Ֆոմինի առեւտրային տուն»։
Ծանոթ հրահանգչին հայրս պարտավորված կոնյակ հյուրասիրեց։ Եզակի հուշանվերը ուղարկեց Լեոպոլդին։
Երկու ամիս հետո ծանրոցի ծանուցագիր ստացանք։ Քաշը՝ տասներկու կիլոգրամ։ Մքսատուրքը՝ վաթսունյոթ ռուբլի։
Հայրս խիստ ոգեւորության մեջ էր։ Փոստատուն գնալիս երազում էր․
«Մագնիտոֆոն․․․ Դուբլյոնկա․․․ Վիսկի»։
― Քո կարծիքով, դուբլյոնկան քանի՞ կիլոգրամ կլինի։
― Մոտ երեք, ― պատասխանեցի։
― Ուրեմն երեք հատ դուբլյոնկա է ուղարկել։
Փոստատան ծառայողը մե հանձնեց ծանր արկղը։
― Տաքսիով գնանք, ― ասաց հայրս։
Վերջապես հասանք տուն։ Նյարդային ծիծաղով հայրս բերեց դուրը։ Ֆաներայե կափարիչը ճռռոցով մի կողմ թռավ։
― Ապո՜ւշ, ― տնքաց հայրս։
Արկղում տասը կիլոգրամ դեղնավուն շաքարավազ էր․․․
Դրանից ութ տարի հետո ես ու մայրս ստիպված էին արտագաղթել։ Հայտնվեցինք Ավստրիայում։ Հյուրանոցի տերը՝ Ռեյնհարտը շատ սիրալիր էր մեր նկատմամբ։ Ամեն առավոտ մեզ մատուցում էին թեյ՝ դեռեւս տաք թխվածքով ու ջեմով։ Ամեն առավոտ Ռեյնհարտը անպայման հարցնում էր ․
― Մի բաժակ օղի ուզո՞ւմ ես․․․
Հավելումն՝ մեզ ռադիոընդունիչ էր տվել ու էլեկտրական տոստեր։
Երեկոները հաճախ զրուցում էր հետը։
Իմացա, որ Ռեյնհարտը Արեւելյան սեկտորից էր փախել Արեւմուտք։ Որ ինժեներ֊շինարար է։ Որ նեղվում է հյուրանոցում աշխատելուց, թեեւ լավ եկամուտ ունի․․․
― Ամուսնացա՞ծ ես, ― հարցրի։
― Էրիկան ապրում է Զալցբուրգում։
― Ասում են, ամենակայուն ամուսնությունը ապահարզանի եզրին գտնվողն է։
― Ես այդ եզրն արդեն հատել եմ։ Այնուհանդերձ՝ ամուսնացած եմ․․․ Զարմանո՞ւմ ես։
― Ոչ, ― ասացի։
― Կուսակցության անդամ եղե՞լ ես։
― Ոչ։
― Իսկ երիտասարդական միությունո՞ւմ։
― Այո։ Դա մեխանիկորեն է լինում։
― Հասկանում եմ։ Արևմուտքը հավանո՞ւմ ես։
― Բանտից հետո ամեն ինչ էլ հավանում եմ։ Հորս ձերբակալել էին քառասուն թվականին։ Նա Հիտլերին անվանում էր «բրաուն շվայնե»։
― Կոմունի՞ստ էր։
― Ոչ։ Հայրս կոմմի չէր։ Նույիսկ կարմիր էլ չէր։ Պարզապես կրթված մարդ էր։ Լատիներեն գիտեր... Դու լատիներեն գիտե՞ս։
― Ոչ։
― Ես էլ չգիտեմ։ Երեխաներս էլ չեն իմանա։ Ափսոս... Լատիներենն ու Ռոդ Սթյուարտը, իմ կարծիքով, անհամատեղելի են։
― Ո՞վ է Ոոդ Սթյուարտը։
― Կիթառով գիժ։ Օղի ուզո՞ւմ ես։
― Այո։
― Սենդվիչներ բերեմ։
― Պետք չէ։
― Ճիշտ ես ասում...
Վիեննայից գրեցի Լեոպոլդին։ Հորեղբայրս զանգեց հյուրանոց։ Ասաց, որ ինքնաթիռով կգա շաբաթավերջին՝ շաբաթ օրը։ Կիջևանի «Կոլիզեումում»։ Խնդրեց, որ շաբաթ օրը չնախաճաշեմ։
― Քեզ կհյուրասիրեմ լավ ռեստորանում, ― ասաց...
Վաղ առավոտյան նստած էի «Կոլիզեումի» նախասրահում։ Այդ հյուրանոցը մերից շատ ավելի շքեղ էր երևում։ Կողքովս անցնում էին ընտրագույն շներ։ Հանդերձապահը նման էր կինոդերասանի։
Ուղիղ ժամը տասնմեկին իջավ հորեղբայրս։ Անմիջապես ճանաչեցի նրան։ Լեոպոլդը նման էր հորս՝ բարձրահասակ, բարեկազմ, գեղեցիկ արհեստական ատամներով։ Հետը երիտասարդ մի կին էր։
Գիտեի, որ հարկավոր է գրկել այդ, ըստ էության, անծանոթ մարդուն։
Գրկախառնվեցինք։ Համբուրեցի Հելենայի ձեռքը։
― Այս ինչ հսկա ես, ― բացականչեց Լեոպոլդը։ ― Իսկ ո՞ւր է մայրդ։
― Նա վատառողջ է։
― Շատ ափսոս։ Ես տեսել եմ նրա լուսանկարները։ Դու շատ նման ես մորդ։
Նրան մեկնեցի բերածս փաթեթը։ Խավիար էր, փայտե մատրյոշկաներ, քաթանե սփռոց։
― Շնորհակալություն։ Սրանք կթողնենք դռնապանի մոտ։ Ես նույնպես նվերներ ունեմ ձեզ համար․․․ Իսկ հիմա կգնանք ռեստորան։ Դու սիրո՞ւմ ես ռեստորան գնալ։
― Այդ մասին չեմ մտածել։
― Այնտեղ հաճելի երաժշտություն է լինում, գեղեցիկ կանայք․․․
Քայլում էինք կենտրոնի ուղղությամբ։ Լեոպոլդը անդադար խոսում էր։
Հելենան լուռ ժպտում էր։
― Տեսնում ես, ինչքան մեքենա կա։ Դու երբեւէ արտասահմանյան մեքենաներ տեսե՞լ էիր։
― Լենինգրադ շատ զբոսաշրջիկներ են գալիս․․․
― Վիեննան փոքր քաղաք է։ Ասենք՝ Բրյուսելն էլ։ Ամերիկայում մեքենաներն անհամեմատ ավելի շատ են։ Եվ ի՜նչ մեքենաներ։ Լենինգրադում մեծ խանութներ կա՞ն։
― Խանութներ կան, ― ասում եմ։
― Այս ինչ հսկա ես։ Քեզ, երեւի,կանայք սիրում են, չէ՞
― Շուտով կերեւա։
― Հասկանում եմ։ Կինդ Ամերիկայում է։ Մենք այցելեցինք նրան Հռոմում։ Պայուսակի փոխարեն պլաստիկե տոպրակ էր ձեռքին։ Ես նրան լավ պայուսակ նվիրեցի՝ վաթսուն դոլարանոց․․․ Հասանք։ Հենց այստեղ էլ կնախաճաշենք։ Իմ կարծիքով, սա լավ ռեստորան է։
Ներ մտանք, հանվեցինք, նստեցինք լուսամուտի մոտ։
Մեղմ հնչող երաժշտության մեջ արտառոց ոչինչ չկար։ Գեղեցիկ կանայք էլ ինչ֊որ չէին երեւում։
― Պատվիրիր ինչ ուզում ես, ― առաջարկեց Լեոպոլդը, ― գուցե տավարի կամ թռչնի մի՞ս։
― Ինձ համար մինչեւնույն է։ Ձեր հայեցողությամբ։
― Ինձ հետ «դու»֊ով խոսիր, խնդրում եմ։ Չէ՞ որ հորեղբայրդ եմ։
― Քո հայեցողությամբ։
― Գուցե համադա՞մ ինչ-որ բան։ Դու սիրո՞ւմ ես համադամ ուտելիք։
― Չգիտեմ։
― Ես շատ եմ սիրում համադամ ուտելիք։ Բայց լյարդս հիվանդ է։ Քեզ համար կպատվիրեմ ձկան պաշտետ ու մի քիչ ծնեբակ։
― Հիանալի է։
― Ի՞նչ ես խմելու։
― Գուցե օղի՞։ ― Դեռ վաղ է։ Կարծում եմ՝ սպիտակ գինի կամ թեյ։
― Թեյ, ― ասացի։
― Եվ պիստակի պաղպաղակ։
― Հիանալի է։
― Ի՞նչ ես խմելու, ― կնոջը դիմեց Լեոպոլդը։
― Օղի, ― ասաց Հելենան։
― Ի՞նչ, ― ապշեց Լեոպոլդը։ ― Օղի, օղի, ― կրկնեց կինը։
Մոտեցավ մատուցողը՝ սևահեր, կոճղանման, երևի հարավսլավացի կամ հունգարացի։
― Սա իմ զարմիկն է Ռուսաստանից, ― ասաց Լեոպոլդը։
― Մոմենտ, ― ասաց մատուցողը։
Արագ հեռացավ։ Հանկարծ երաժշտությունը դադարեց։ Թեթև խշշոցից հետո լսվեցին «Պոդմոսկովնիյե վեչեռայի» վաղուց ձանձրացրած առաջին ակորդները։
Հայտնվեց մատուցողը։ Նրա դեմքին փայլում էր ինքնագոհ ու հիմար ժպիտը։
― Շնորհակալ եմ, ― ասացի։
― Նա լավ թեյադրամ կստանա, ― ականջիս շշնջաց Լեոպոլդը։ Մատուցողն ընդունեց պատվերը։
― Հա, քիչ մնաց մոռանայի, ― բացականչեց Լեոպոլդը, ― ծնողներս ինչպե՞ս են մահացել։
― Պապին ձերբակալել էին պատերազմից առաջ։ Ռայա տատը մահացավ քառասունվեց թվին։ Ես նրան աղոտ եմ հիշում։
― Ձերբակալե՞լ էին։ Ինչի՞ համար։ Նա կոմունիստներին դե՞մ էր։
― Չեմ կարծում։
― Հապա ինչո՞ւ ձերբակալեցին։
― Հենց այնպես։
― Տեր Աստված, ինչ վայրենի երկիր է, ― խուլ տնքաց Լեոպոլդը։ ― Ախր, գոնե ինչ֊որ բացատրություն կարո՞ղ ես տալ։
― Թերեւս չեմ կարող։ Այդ մասին տասնյակ գրքեր են գրվել։
Լեոպոլդը թաշկինակով սրբեց աչքերը։
― Ես գրքեր կարդալու ժամանակ չունեմ։ Ես չափազանց շատ եմ աշխատում․․․ Նա մահացել է բանտո՞ւմ։
Չէի ուզում ասել, որ պապին գնդակահարել են։ Մոնյայի անունն էլ չէի ուզում տալ։ Որ ի՞նչ․․․
― Ի՜նչ վայրենի երկիր է։ Ես եղել եմ Ամերիկայում, Իսրայելում, շրջել ամբողջ Եվրոպայում․․․ Իսկ Ռուսաստան չեմ գնա։
Այնտեղ համատարած շախմատ է, բալետ ու «սեւ ագռավ»․․․ Դու շախմատ սիրո՞ւմ ես։
― Այնքան էլ չէ։
― Իսկ բալե՞տ։
― Դրանով առանձնապես չեմ հետաքրքրվում։
― Ինչ֊որ հիմարություն է՝ ուրվականներով, ― ասաց հորեղբայրս։
Հետո հարցրեց․
― Հայրդ ուզո՞ւմ է գալ այստեղ։
― Հուսով եմ։
― Ի՞նչ է անելու այստեղ։
― Ծերանալու է։ Ամերիկայում նրան ոչ մեկ թոշակ կնշանակեն։
― Այդ թոշակով դժվար է առանց նեղվելու ապրել։
― Մի կերպ կապրենք, ― ասացի։
― Քո հայրը ռոմանտիկ է։ Երեխա ժամանակ շատ էր կարդում։ Իսկ ես, ընդհակառակը՝ միայնգամայն առողջ եմ մեծացել․․․ Լավ է, որ դու մորդ նման ես։ Ես նրա լուսանկարները տեսել եմ։ Դու շատ նման եք իրար․․․
― Մեզ հաճախ նույնիսկ շփոթում են, ― ասացի։
Մատուցողը բերեց պաղպաղակը։ Հորեղբայրս ձայնն իջեցրեց․
― Եթե փողի կարիք ունես, ասա։
― Մեր ունեցածը բավարար է։
― Այնուամենայնիվ, եթե փող պետք լինի, հայտնիր ինձ։
― Կհայտնեմ։
― Իսկ հիմա եկեք շրջենք քաղաքում։ Ես տաքսի կանչեմ․․․
Հորեղբորս բնավորության մեջ հավանում էի տեղաշարժման սրընթացությունը։ Ուր էլ հայտնվեինք, անդադար կրկնում էր.
― Շուտով ճաշելու ենք։
Ճաշեցինք քաղաքի կենտրոնում, բացօդյա ռեստորանում։ Հունգարական քառյակ էր նվագում։ Հորեղբայրս արժանապատվությամբ պարեց կնոջ հետ։ Հետո նկատեցինք, որ Հելենան հոգնել է։
― Գնանք հյուրանոց, ― ասաց Լեոպոլդը։ ― Քեզ համար նվերներ ունեմ։
Հյուրանոցում, հարմարեցնելով պահը, Հելենան շշնջաց ականջիս.
―Մի բարկացիր։ Նա բարի մարդ է, թեև շատ հասարակ է։ Անասելի շփոթվեցի։ Ես չգիտեի, որ նա ռուսերեն գիտի։ Հետը զրուցելու ցանկություն ունեցա։ Բայց արդեն ուշ էր...
Տուն վերադարձա յոթին մոտ։ Ձեռքիս փաթեթում քլթքլթում էր մորս օծանելիքը։ Փողկապն ու ճարմանդները դրել էի գրպանս։
Նախասրահում Ռեյնհարտից բացի ոչ ոք չկար։ Նա ինչ-որ հաշվարկներ էր անում կալկուլյատորով։
―Ուզում եմ լինոլեումը փոխել, ― ասաց։
― Վատ գաղափար չէ։
― Չխմե՞նք։
― Հաճույքով։
― Բաժակները տարել են չեխ հայրենակցական միության տղաները։ Թղթե բաժակով կխմե՞ս։
― Ես ակնոցի տուփով էլ եմ խմել։ Ռեյնհարտը հարգալի բարձրացրեց հոնքերը։ Մի-մի բաժակ բրենդի խմեցինք։
― Կարող ենք հենց այստեղ էլ գիշերել, ― ասաց Ռեյնհարտը, ― ափսոս բազմոցները նեղ են։
― Ես գինեկոլոգիական աթոռին էլ եմ քնել։ Ռեյնհարտը ինձ նայեց էլ ավելի մեծ հարգանքով։ Մի-մի բաժակ էլ խմեցինք։
― Լինոլեումը չեմ փոխի, ― ասաց նա։ ― Այդպես որոշեցի, քանի որ աշխարհը դատապարտված է։
― Ճիշտ է, ― ասացի։
― Յոթ փող ունեցող յոթ հրեշտակները արդեն պատրաստ են։ Դուռը թակեցին։
― Մի բացիր, ― ասաց Ռեյնհայտը, ― դա գունատ ձին է... Եվ ձիավորը, որին կոչում են մահ․․․
Էլի խմեցինք․․․
― Գնամ, ― ասացի, ― մայրս անհանգստանում է։
― Բարով գնաս, ― դժվարությամբ արտաբերեց Ռեյնհարտը։ ― Չաո։ Եվ կեցցե՜ քունը։ Քանի քունը անգործությունից է։ Իսկ անգործությունը միակ բարոյական վիճակն է։ Ցանկացած գործություն՝ քայքայում է․․․ Չաո․․․
― Մնաս բարով, ― ասացի, ― կյանքն անհեթեթ է։ Անհեթեթ է թեկուզ այնքանով, որ գերմանացին ինձ ավելի մոտ է, քան հարազատ հորեղբայրս․․․
Ռեյնհարտին դրանից հետո տեսնում էի ամեն օր։ Ճիշտն ասած, ինքս էլ չհասկացա, թե նա ինչպես մտավ այս պատմվածքի մեջ։ Չէ՞ ր խոսքը միանգամայն այլ մարդու մասին էր։ Իմ հորեղբայր Լեոյի մասին․․․․
Իսկ լինոլեումը, այնուամենայնիվ, փոխեց․․․
Լեոպոլդին այլեւս չեմ տեսել։ Որոշ ժամանակ նամակագրական կապի մեջ էինք։ Հետո մեկնեցի Միացյալ Նահանգներ։ Նամակագրությունը ընդհատվեց։ Հարկավոր է նրան բացիկ ուղարկել Ծննդյան տոնին․․․
ԳԼՈՒԽ ՀԻՆԳԵՐՈՐԴ
Սկզբում Մառա մորաքույրս առաքման բաժնի տեսուչ էր։ Այնուհետև՝ ավելի բարձր որակավորում պահանջող տպագրական աշխատող, եթե չեմ սխալվում՝ լինոտիպիստ։ էլի որոշ ժամանակ անց՝ սրբագրիչ։ Դրանից հետո արդեն՝ խմբագրության քարտուղար։ Եվ ամբողջ կյանքում խմբագրել է ուրիշների գրքերը։
Մորաքույրս խմբագրել է բազմաթիվ հիանալի գրողների։ Օրինակ, Տինյանովին, Զոշչենկոյին, Ֆորշին...
Դատելով ընծայագրերից, Զոշչենկոն լավ էր վերաբերվում նրան։ Անընդհատ շնորհակալություն է հայտնում համատեղ աշխատանքի համար...
Մորաքույրս առինքնող արտաքինով կին էր։ Նրա հայկական, կրքալի գեղեցկության մեջ կեղծ երանգներ կային։ Ինչպես լեռնային բնապատկերում կամ Լերմոնտովի ռոմանտիկ բանաստեղծություններում։
Մորաքույրս սուր աչք ուներ ու սուր միտք։ Գերազանց հիշողության տեր էր։ Նրա պատմածներից շատ բան ընդմիշտ մնացել է հիշողությանս մեջ։ Հիշում եմ, օրինակ, իր կյանքի հետևյալ դրվագը։
Մի անգամ փողոցում հանդիպում է Միխայիլ Զոշչենկոյին։ Գրողի կյանքում արդեն ծանր ժամանակներ էին։ Զոշչենկոն, շրջվելով, արագ հեռանում է։
Մորաքույրս հասնում է հետևից ու հարցնում.
― Ինչո՞ւ ինձ չեք բարևում։
Զոշչենկոն քմծիծաղում ու ասում է.
― Ներող եղեք։ Բարեկամներիս օգնում եմ ինձ չբարևել...
Մորաքույրս խմբագրել է Յուրի Գերմանին, Կոռնիլովին, Սեյֆուլինային։ Նույնիսկ Ալեքսեյ Տոլստոյին։ Եվ յուրաքանչյուրի մասին որևէ զավեշտական պատմություն ուներ։
...Հանգստյան տանը Ֆորշը թերթել է բողոքի գիրքը։ Հայտնաբերել է հետևյալ գրառումը. «Շիլայի մեջ շատ հաճախ լինում են ամենատարբեր անտառային միջատներ։ Վերջին ընթրիքի ժամանակ կեղևակեր բզեզ գտա...»
― Ինչ եք կարծում, ― հարցրել է Ֆորշը, ― սա բողո՞ք է, թե՞ գովասանք։
Բորիս Կոռնիլովի մասին էլ է ծիծաղելի դեպք պատմել։
․․․ Նիկոլայ Տրիխոնովը նյութեր էր հավաքում ժողովածուի համար։ Մորաքույրս այդ հրատարակության քարտուղարն էր։ Տրիխոնովը խնդրում է մորաքրոջս Կոռնիլովից վերցնել բանաստեղծությունները։ Կոռնիլովը հրաժարվում է տալ դրանք։
― Թող սիկտիրը քաշի ձեր Տրիխոնովը, ― հայտարարում է նա։
Մորաքույրս վերադառնում է ու ասում գլխավոր խմբագրին․
― Կոռնիլովը բանաստեղծությունները չի տալիս։ Ասում է՝ թող ՍԱՆՁԵՐԸ քաշի ձեր Տրիխոնովը․․․
― Սիկտի՛րը, ― նյարդայնացած ուղղում է Տրիխոնովը, ― սիկտիրը քաշի։ Մի՞թե այդքան դժվար է հիշել․․․
Ալեքսեյ Տոլստոյի մասին էլ ուշագրավ պատմություններ ուներ։
․․․ Մի անգամ բարձրահասակ ու մարմնեղ Ալեքսեյ Տոլստոյը գնալիս է լինում խմբագրության միջանցքով։ Դիմացից, ոտքերի տակ նայելով, վազելով գալիս է մորաքույրս։ Ցածրահասակ ու վտիտ՝ նա ընթացքից թափով գլխով հարվածում է Տոլստոյի փորին։
― Այ քեզ բան, ― հարվածի տեղը շփելով ասում է Տոլստոյը։ ― Բա որ այստեղ աչքս լիներ․․․
Մորաքույրս անթիվ զավեշտական պատմություններ գիտեր։
Հետագայում արդեն՝ ինքնուրույն, իմացա, որ Կոռնիլովին գնդակահարել էին։
Որ Զոշչենկոն փառաբանել է ճամբարային ստրկական աշխատանքը։
Որ Ալեքսեյ Տոլստոյը սրիկա էր ու երեսպաշտ։
Որ Օլգա Ֆորշը առաջարկում էր սկսել նոր թվարկություն՝ ոմն Ջուղաշվիլու (Ստալինի) ծննդից ի վեր։
Որ Լեոնովը էվակուացիայում գորգեր էր վերավաճառում։
Որ Վերա Ինբերը պահանջում էր մահապատժի ենթարկել իր զարմիկին (Տրոցկուն)։
Որ հետաքրքրասեր Պավլենկոն գնում էր նայելու, թե ինչպես են հարցաքննում Մանդելշտամին։
Որ Յուրի Օլեշան դավաճանել է իր ընկեր Շոստակովիչին․․․
Եւ այլն։
Մորաքույրս, մինչդեռ, հիշում էր միայն ծիծաղաշարժ պատմությունները։ Ես նրան չեմ մեղադրում։ Մեր հիշողությունը ընտրական է, ինչպես քվեատուփը։
Իմ կարծիքով, մորաքույրս լավ խմբագիր է եղել։ Ինձ այդ մասին ասել են այն գրողները, ում գործերը նա խմբագրել է։
Թեև ես ամենևին չեմ հասկանում, թե ինչի է պետք խմբագիրը առհասարակ։
Եթե գրողը լավն է, խմբագրի կարիք, կարծես թե, չկա։ Եթե վատն է, ապա խմբագիրն էլ չի փրկի։ Կարծում եմ՝ պարզից էլ պարզ է։
Ես գիտեմ, թե ինչպես էր մորաքույրս աշխատում հեղինակների հետ։ Երբեմն ներկա եմ եղել։ Նա, օրինակ, ասում էր.
― Յուրա, այստեղ չորս անգամ հանդիպում է «սառած» բառը։
― Իրոք, ― զարմանում էր Յուրի Գերմանը։ ― Չեմ էլ նկատել։
Այդուհանդերձ, ես կարծում եմ, որ գրողին խմբագիր պետք չէ։ Անգամ լավ գրողին։ Իսկ վատ գրողին՝ առավել ևս։
Հայտնի է, օրինակ, հետևյալ պատմական փաստը։ Վեպերից մեկում Դոստոևսկին գրել էր. «Կլոր սեղանը ձվաձև էր...»։
Ինչ-որ մեկը կարդում է այդ ստեղծագործության ձեռագիրն ու ասում.
― Ֆյոդոր Միխայլովիչ, այստեղ սխալվել եք, ուղղել է պետք։
Դոստոևսկին մտածում է մի պահ ու ասում.
― Թողեք ինչպես որ կա...
Ինչո՞ւ Դոստոևսկին չի կամեցել ուղղել ակնհայտ վրիպակը։ Ինչո՞ւ Ալեքսանդր Դյուման իր վեպը վերնագրել է «Երեք հրացանակիրները», չնայած նրանք չորսն են։
Հարյուրավոր նման օրինակներ կան։
Հավանաբար, սխալները, անճշտությունները սիրելի են գրողի համար։ Նշանակում է նաև՝ ընթերցողի համար։
Ինչպե՞ս կարելի ուղղել, օրինակ Ռոզանովին՝ «Մենք նման բան չենք լացել...»։
Ես անգամ տառասխալները կուղղեի միայն հեղինակի գիտությամբ։ Էլ չեմ խոսում կետադրության մասին։ Կետադրությունը ամեն հեղինակ ինքնուրույն է ստեղծում։
Ես կարծում եմ, մորաքույրս լավ խմբագիր է եղել։ Ավելի ճիշտ՝ լավ մարդ է եղել՝ բարյացկամ ու խելոք։
Անձամբ ինձ լավ խմբագիրներ չեն հանդիպել։ Թեև նրանց մեջ շատ էին հրաշալի մարդիկ։
Լավ խնբագրի հանդիպել եմ միայն մեկ անգամ։ Կարծեմ Լենֆիլմում էր։ Դա ոմն Հելլա Ռումմոն էր։ Էստոնուհի էր ու ռուսերեն շատ վատ էր խոսում։ Լեզվի թույլ իմացությունը նրա ասածներին առանձնահատուկ հստակություն էր հաղորդում։ Նա ասում էր.
― Սցենարը լավն է։ Ուրեմն չեն ընդունի...
Վաթսունական թվականներին սկսեցի գրելու փորձեր անել։ Գրածներս ցույց տվի մորաքրոջս։ Պատմվածքներումս հարյուրավոր սխալներ գտավ։ Ոճական, ուղղագրական, կետադրական։
Նա ասում էր․
― Այստեղ գրված է․ «․․․լռության ու ցրտի միասնություն»։ Ճշգրիտ չէ։ Լռությունն ու ցուրտը տարակարգ երեւույթներ են։ Հարկավոր է գրել․ «Անտառում լուռ էր ու ցուրտ»։ Առանց խուճուճացնելու․․․
― Ինչպե՞ս թե՝ անտառում, ― զարմանում էի ես։ ― Գործողությունը տեղի է ունենում պատժախցում։
― Ինչ որ է, ― ասում էր մորաքույրս․․․
Այն տարիներին նրան գրական միավորում էին վստահել։ Այդտեղից բազմաթիվ լավ գրողներ են դուրս եկել։ Օրինակ Գանսովսկին ու Պիկուլը։
Ի թիվս մյուսների, միավորում էր եկել նաեւ Իոսիֆ Բրոդսկին։ Մորաքույրս նրան չէր ընդունել։ Բանաստեղծությունների մասին ասում էր․
― Խելագարի բարբաջանք է։
(Իդեպ, Բրոդսկու պոեզիայում դա էլ կա)։
Բրոդսկուն չընդունեցին։ Փոխարենը ընդունեցին շատ ու շատ ուրիշների։ Լենինգրադում շատ են բանաստեղծները։ Միայն Նեկրասովները երեքն էին՝ Վլադիմիր, Գեորգի եւ Բորիս․․․
Մորաքույրս կուսակցության անդամ էր։ Ես նրան չեմ մեղադրում։ Արժանի ու ազնիվ բազմաթիվ մարդիկ են հայտնվել կոմունիստական կուսակցության շարքերում։ Նրանք մեղավոր չեն։ Պարզապես ուզում էին ավելի լավ ապրել։ Ավելի բարձր պաշտոններ զբաղեցնել․․․
Մորաքույրս, իհարկե, խիստ անհանգստանում ու ցավում էր, երբ տանջում էին Ախմատովային եւ Զոշչենկոյին։ Իսկ Պաստերնակին հետապնդելու օրերին հիվանդացավ։ Նա ասում էր․
― Քաղաքականապես սխալ քայլ է դա։ Մենք կորցնում ենք մեր հեղինակությունն Արեւմուտքում։ Մասնակիորեն նահանջում ենք քսաներորդ համագումարի նվաճումներից․․․
Տարիների ընթացքում մորաքույրս լավ գրադարան էր հավաքել։ Գրքերի մեծ մասը՝ ընծայագրերով։ Հաճախ՝ ջերմ ու հուզիչ․․․
Վալենտին Պիկուլի պաճուճազարդ ընծայագիրը սկսվում էր հետեւյալ բառերով․
«Մեր հոգիների մանկաբարձին․․․»։
Ֆանտաստ Գանսովսկու ընծայագիրը հռչակում էր. «Մեծագործ տարիների ու տարածության միջով ձեռք եմ մեկնում...»։
Վերջերս պարզվեց, որ Գանսովսկին ստուկաչ էր։ Մատնում էր ծանոթներին։
Պիկուլն էլ աչքի ընկավ։ Դատի ժամանակ ասաց Կիրիլ Վլադիմիրովիչ Ուսպենսկան.
― Կիրիլ։ Մենք քո լավն ենք ուզում, իսկ դու շարունակում ես ստել. ․․
Ազատականության վերելքի այդ տարիներին Ուսպենսկուն հինգ տարի տվեցին։
Իսկ Պիկուլին՝ բնակարան Ռիգայում...
Ծերության տարիներին մորաքույրս շատ էր կարդում։ Ընծայագրերով գրքերը չէր վերընթերցում։ Նրա մահճակալի կողքին դրված էին Ախմատովայի, Պաստերնակի, Բարատինսկու հատորյակները...
Մորաքրոջս մահից հետո գրադարանն անմիջապես վաճառեցին։ Եղբայրս ու իր կինը նախապես պոկել էին ընծայագրերով էջերը։ Թե չէ անհարմար կլիներ...
Մահանալուց ոչ շատ առաջ մորաքույրս ինձ մի բանաստեղծություն կարդաց.
Կյանքիս կեսը անցել եմ արդեն,
Ու դեռ առջևում են՝ սարեր շուռ տալը,
Արտեր ցանելը, գործերը ամեն։
Կյանքիս մեծ մասը անցել եմ արդեն...
― Մի բանաստեղծուհի է գրել, ― ժպտաց մորաքույրս։
Ես կարծում եմ, իր գրածն էր։ Ոտանավորն, իհարկե, անհարթ է։ Առաջին տողը բառացի մեջբերում է՝ Դանթեից։
Եվ այդուհանդերձ, այն հուզեց ինձ.
Կյանքիս կեսը անցել եմ արդեն,
Ու դեռ առջևում են՝ սարեր շուռ տալը...
Մորաքույրս սխալվում էր։
Կյանքն արդեն ավարտին էր մոտենում։
Սխալներն անհնար էր ուղղել...
ԳԼՈՒԽ ՎԵՑԵՐՈՐԴ
Մորաքրոջս ամուսնու՝ Արոնի կենսագրությունը լիովին արտացոլում է մեր պետության պատմությունը։ Սկզբում նա գիմնազիստ էր։ Հետո՝ հեղափոխական ուսանող։ Հետո՝ կարճ ժամանակ՝ կարմիրբանակային։ Հետո, որքան էլ անհավանական է՝ սպիտակգվարդիական։ Հետո՝ կրկին կարմիրբանակային՝ արդեն ավելի գիտակից։
Քաղաքացիական պատերազմի ավարտից հետո մորքրայր Արոնը ընդունվում է բանֆակ։ Հետո դառնում է նէպման ու, եթե չեմ սխալվում՝ ժամանակավորապես հարստանում։ Հետո՝ պայքարում է կուլակների դեմ։ Հետո՝ զտում կուսակցության շարքերը։ Հետո՝ արդեն իրեն են զտում։ Այն բանի համար, որ ժամանակին նէպման է եղել․․․
Ժողովում մորքրայրս ելույթ է ունենում։ Ասում է․
― Եթե ինչ հեռացնեք, ստիպված եմ լինելու այդ մասին պատմել կնոջս։ Դա անասելի վեճուկռվով է հղի։ Մի խոսքով, ձեր որոշելիքն է․․․
Ընկերները մտածեցին ու որոշեցին․
«Հեռացնե՛լ»։
Ավելի ուշ, ճիշտ է, վերականգնեցին։ Ավելին՝ մորքրայր Արոնը այդպես էլ չնստեց։
Նա դարձավ վարչական աշխատող։ Միշտ ինչ֊որ բանի տնօրեն էր։ Կամ որեւէ գծով փոխտնօրեն․․․
Ստալինին մորքրայրս պաշտում էր։ Ինչպես չարաճճի որդուն են պաշտում։ Տեսնելով թերությունները։
Գեներալիսիմուսի ճառերով ձայնասկավառակները պահվում էին կարմիր ալբոմներում։ Այդպիսի ալբոմներ կային՝ քուղերով ու առաջնորդի ռելիեֆային դիմանկարով․․․
Երբ պարզվեց, որ Ստալինը բանդիտ է, մորքրայրս անկեղծորեն վշտացավ։
Հետո սիրեց Մալենկովին։ Ասում էր, որ Մալենկովը ինժեներ է։
Երբ Մալենկովին հանեցին, նա սիրեց Բուլգանինին։ Բուլգանինը նախահեղափոխական գավառական ոստիկանապետի արտաքին ուներ։ Իսկ մորքրայրս ծագումով հենց գավառից էր՝ Նովոռոսիյսկից։ Չի բացառվում, որ անկեղծորեն սիրում էր իր մանկության կուռքերին հիշեցնող Բուլգանինին։
Հետո նա սիրեց Խրուշչովին։ Իսկ երբ հանեցին Խրուշչովին մորքրայրս դադարեց սիրելուց։ Նա հոգնել էր իր զգացմունքներն իզուր վատնելուց։
Նա որոշեց սիրել Լենինին։ Լենինը վաղուց մեռել էր, ու նրան անհնար էր հանել։
Շոշափելիորեն վարկաբեկելն անգամ հեշտ չէր։ Ուստիև՝ խլել սերը...
Դրա հետ մեկտեղ մորքրայրս մի տեսակ քաղաքականապես այլասերվեց։ Սիրեց Լենինին, բայց սիրեց նաև Սոլժենիցինին։ Սախարովին նույնպես սիրեց։ Հիմնականում ջրածնային ռումբը ստեղծելու համար։ Եվ այն բանի համար, որ դրանից հետո հարբեցող չդարձավ, այլ սկսեց պայքարել հանուն ազատության։
Բրեժնևին մորքրայրս չէր սիրում։ Բրեժնևին ժամանակավոր երևույթ էր համարում (ինչը չհաստատվեց)...
Կյանքի վերջին տարիներին գրեթե այլախոհ էր։ Բայց՝ չափավոր այլախոհ։ Վլասովին չէր ընդունում։ Սոլժենիցինին հարգում էր ընտրողաբար...
Մորքրայրս Բրեժնևին անանուն գրություններ էր ուղարկում։ Դրանք գրում էր խնայդրամարկղում՝ մանուշակագույն թանաքով։ Նաև՝ ձախ ձեռքով ու տպագիր տառերով։ Գրությունները հակիրճ էին։ Օրինակ.
«Ո՛ւր ես տանում Ռուսաստանը, հրեշ»։
Եվ ստորագրություն.
«Գեներալ Սվիրիդով»։
Կամ.
«ԲԱՄ-ը կեղծիք է»։
Եվ ստորագրություն.
«Գեներալ Կոլյուժնի»։
Երբեմն գեղարվեստական միջոցների էր դիմում.
«Հոնքերդ թավ՝ արյան ծարավ»։
Եվ ստորագրություն.
« Գեներալ Նեչիպորենկո»...
Մորքրայրս ուզում էր վերադառնալ լենինիզմի ակունքներին։ Իսկ ես չէի ուզում։ Ու անվերջ վիճում էինք։ Մեր բանավեճի մակարդակը բարձր չէր։
― Գերմանացի լրտես, ― ասում էի Լենինի մասին։ ― Սրբապիղծ հիմար,― արձագանքում էր մորքրայրս՝ արդեն իմ հասցեին։
Շոշափում էինք թեմաների բավական նեղ շրջանակ․ Լինչի դատաստան, բարքերի անկում, վիետնամական էպոպեա․․․
Մորքրայրս սոսկալի բարկանում էր․
― Ֆաշի՜ստ, ― գոռում էր երբեմն մորքրայրս․․․
Ու հանկարծ մորքրայրս մեռավ։ Ավելի ճիշտ՝ ծանր հիվանդացավ։ Ու որոշեց, որ իր մեռնելու ժամանակն է։ 76 տարեկան էր։
― Կանչեք Սերյոժային, ― խնդրել էր նա։
Անմիջապես գնացի։ Մորքրայրս պառկած էր՝ նիհար ու գունար։ Բոլորին խնդրեց հեռանալ սենյակից։
― Սերգեյ, ― շատ ցածրաձայն ասաց մորքրայրս, ― ես մեռնում եմ ․․․
Չպատասխանեցի։
― Մահից չեմ վախենում, ― շարունակեց մորքրայրս։
Դադար պահեց ու կրկին խոսեց․
― Ես ազնիվ մոլորության մեջ եմ եղել․․․ Տանջալիորեն գիտակցել եմ սխալներս․․․ Եվ ահա թե ինչի եմ հանգել՝ այն սրբությունները, որոնց ներքո ապրել եմ, կեղծ էին․․․ Ես գաղափարական պարտություն կրեցի․․․
Ջուր ուզեց։ Բաժակը մոտեցրի շուրթերին։
― Սերգեյ, ― շարունակեց մորքրայրս, ― ես միշտ նախատել եմ քեզ։ Նախատել եմ, որովհետեւ վախեցել եմ։ Վախեցել եմ, որ քեզ կձերբակալեն։ Դու չափազանց անզուսպ ես․․․ Քեզ քննադատել եմ, բայց ներքուստ միշտ համամիտ եմ եղել։ Դու ինձ պետք է հասկանաս։ Քառասուն տարի այս․․․ (մորքրայրս թունդ հայհոյեց) կուսակցության մեջ։ Վաթսուն տարի այս ․․․․ (մորքրայրս կրկնեց հայհոյանքը) պետության մեջ․․․
― Հանգստացիր, ― ասացի։
― ․․․ նրանք ինձ պոռնիկ դարձրին։
Շունչ քաշեց ու շարունակեց․
― Դու միշտ ճիշտ ես եղել։ Առարկում էի, որովհետեւ վախենում էի, որ քեզ կձերբակալեն։ Ներիր․․․
Նա արտասվեց։ Շատ խղճացի իրեն։ Այդ պահին եկան բուժաշխատողներն ու մորքրայրիս տարան հիվանդանոց։ Մորաքույրս կարծում էր, թե նրան կտանեն Սվերդլովի անվան հիվանդանոցը։
― Չէ՞ որ դու բոլշեւիկ ես, ― ասում էր մորաքույրս։
― Ոչ, ― առարկում էր մորքրայրս, ― ես հին բոլշեւիկ չեմ։
― Ինչպե՞ս թե։
― Հին բոլշևիկը կոնկրետ հասկացություն է։ Հին բոլշևիկը նա է, ով կուսակցության շարքերն է ընդունվել մինչև երեսունհինգ թվականը։ Ես ավելի ուշ եմ ընդունվել։
Մորաքույրս չէր կարողանում հավատալ։ ― Ուրեմն դու հին բոլշևիկ չե՞ս։
― Ոչ։
― Մեկ է, ― ասում էր մորաքույրս, ― գուցե քեզ էլ ինչ-որ բան հասնում է։
― Հնարավոր է, ― համաձայնում էր մորքրայրս, ― ինչ-որ բան կարող է և հասնում է։ Օրինակ, խնձոր...
Մի խոսքով, մորքրայրիս տարան սովորական հիվանդանոց։ Բուժող բժշկին մորքրայրս հարցնում է.
― Բժիշկ, դուք ճակատային զինվոր եղե՞լ եք։
― Այո, ― պատասխանում է բժիշկը, ― ես ճակատային եմ։
― Ես էլ եմ ճակատային, ― ասում է մորքրայրս։ ― Ասացեք ինձ ազնվորեն, ինչպես ճակատայինը ճակատայինին, երկա՞ր կպառկեմ այստեղ։
― Բարենպաստ ընթացքի դեպքում՝ մեկ ամիս, պատասխանում է բժիշկը։
― Իսկ անբարենպաստի դեպքում, ― քմծիծաղում է մորքրայրս, ― շատ ավելի քի՞չ...
Հիվանդանոցում պառկեց երեք շաբաթ։ Հետո նրան տուն բերեցին։
Անմիջապես գնացի մոտը։
Մորքրայրս տրտում էր ու խաղաղ։ Ասես գերագույն իմաստնություն էր ձեռք բերել։ Բայց երբ խոսքի մեջ հիշատակեցի Չե Գևարային, զգաստացավ։ ― Ավանտյուրիստ է ու գանգստեր, ― ասացի ես։
― Իսկ դու պորտաբույծ ես ու տխմար, ― արձագանքեց մորքրայրս։ Ու շարունակեց ընդգծված ոգևորությամբ. ― Կարո՞ղ ես բարեբեր մի գաղափար նշել, որ կոմունիզմի շրջանակներից դուրս գտնվի...
Չպատասխանեցի։
Դրանից հետո հաճախ էինք հանդիպում ու միշտ վիճում էինք։ Մորքրայրս նզովում էր ռոք երաժշտությունը, արտասահման փախած Բարիշնիկովին ու գեներալ Անդրեյ Վլասովին։ Ես՝ անվճար բժշկությունը, «Կարապի լիճն» ու Ֆելիք Ձերժինսկուն։
Հետո մորքրայրս նորից հիվանդացավ։
― Կանչեք Սերյոժային։
Անմիջապես գնացի։ Նիհարած էր ու գունատ։ Մահճակալի կողքի աթոռին անթիվ սրվակներ էին դրված։ Այնտեղ էին նաեւ ինտիմ֊վարդագույն դնովի ատամները։
― Սերյոժա, ― խուլ ձայնով ասաց մորքրայրս։
Ձեռքը շոյեցի։
― Մի մեծ խնդրանք ունեմ։ Խոստացիր, որ կկատարես։
Գլխով արեցի։
― Խեղդիր ինձ, ― խնդրեց մորքրայրս։
Շփոթված լռեցի։ ― Զզվել եմ ապրելուց։ Այլեւս չեմ հավատում, որ հնարավոր է կոմունիզմը կառուցել առանձին վերցրած երկրում։ Գլորվել֊ընկել եմ տրոցկիզմի ճահիճը։
― Այդ մասին մի մտածիր, ― ասացի։
― Դու պատրա՞ստ ես կատարել խնդրանքս․․․ Տեսնում եմ, երկմտում ես․․․ Կարող եմ, իհարկե, քսան հաբ քնաբեր ծամել։ Ավազ, դրանից ոչ միշտ են մահանում․․․ Իսկ եթե կաթվահա՞ր լինեմ։ Ու ծանր բե՞ռ դառնամ բոլորիդ համար։ Այդ պատճառով էլ քեզ եմ դիմում․․․
― Վերջ տուր, ― ասացի, ― վերջ տուր․․․
― Անչափ շնորհակալ կլինեմ, ― ասաց մորքրայրս, ― քեզ կկտակեմ Լենինի բոլոր հատորները։ Որպես մակուլատուրա «Բուրատինո»֊ի հետ կփոխես․․․ Բայց նախ խեղդիր ինձ։
― Վերջ տուր, ― ասացի։
― Մեր շուրջը համատարած չարություն է ու հիմարություն, ― ասաց մորքրայրս, ― ճշմարտություն չկա․․․
― Հանգստացիր։
― Գիտե՞ս ինչու եմ տանջվում, ― շարունակեց նա։ ― Երվ ապրում էինք Նովոռոսիյսկում, այնտեղ մի ցանկապատ կար։ Բարձր դարձնագույն ցանկապատ։ Ամեն օր անցնում էի դրա կողքով։ Ներսում ինչ կար, չգիտեմ։ Չեմ հարցրել։ Չէի կարծում, թե դա կարեւոր է․․․ Ինչ անիմաստ ու հիմար ձեւով ապրեցի կյանքս։ Ուրեմն հրաժարվո՞ւմ ես։
― Վերջ տուր, ― ասացի։
Մորքրայրս շրջվեց դեպի պատն ու լռեց։
Երկու շաբաթ հետո առողջացավ։ Ու կրկին թունդ վիճեցինք։
― Տխմա՛ր, ― գոռում էր մորքրայրս։ ― Չես ուզում հասկանալ։ Կոմունիզմի գաղափարը, թեև վարկաբեված է ապաշնորհների կողմից, առաջվա պես հանճարեղ է։ Զուր չէ, որ այն ընդունում են միլիոնավոր մարդիկ։
― Այդ ո՞վ է ընդունում, ― ասում էի ես, ― Ոչ մի առողջ դատող մարդ...
― Ուրեմն չե՞ն ընդունում, ― կարմրատակում էր մորքրայրս։ ― Չեն ընդունում ու լռո՞ւմ են։ Ուրեմն բոլորը երեսպա՞շտ են...
― Գաղափարախոսությունը ընդունելն ամենևին էլ պարտադիր չէ, ― ասում էի։ ― Դրան կամ համաձայն են, կամ ոչ։ Բանտի պես է՝ ուզես-չուզես, պիտի նստես...
― Տխմա՛ր, ― գոռում էր մորքրայրս, ― ֆարցովշչիկ...
Գլխավերևում Սոլժենիցինի դիմանկարն էր կախել։ Երբ հյուրեր էր ունենում, հանում էր...
Այդպես կրկնվեց մի քանի անգամ։ Մորքրայրս հիվանդանում էր, հետո առողջանում։ Մենք կռվում էինք։ Հետո հաշտվում։ Տարիներ անցան։ Նա շատ ծերացավ։ Քայլել չէր կարողանում։ Մորքրայրիս շատ էի կապված...
Ինչպես արդեն ասել եմ, մորքրայրիս կենսագրությունն արտացոլում է մեր պետության պատմությունը... Մեր սիրելի ու սոսկալի պետության...
Հետո մորքրայրս մահացավ։ Ափսոս...
Իսկ ինձ հանգիստ չի տալիս բարձր դարչնագույն պարիսպը...
ԳԼՈՒԽ ՅՈԹԵՐՈՐԴ
Դաստիարակությունս վաղ մանկությունից քաղաքականապես հավակնոտ է եղել։ Մայրս, օրինակ, խորը քամահրանք էր տածում Ստալինի նկատմամբ։ Ավելին՝ հաճույքով ու հրապարակավ արտահայտում էր իր զգացմունքները։ Ճիշտ է՝ յուրօրինակ մոտեցմամբ։ Նա պնդում էր․
― Վրացին չի կարող կարգին մարդ լինել։
Դա սովորել էր Թբիլիսյան հայկական թաղամասում։ Այնտեղ էր մեծացել։
Հայրս, հակառակը, պատկառանքով էր վերաբերվում առաջնորդին։ Թեեւ հայրս էր, որ ծանրակշիռ պատճառներ ուներ Ստալինին ատելու համար։ Հատկապես պապիս գնահատարելուց հետո։
Հայրս գուցեեւ արում էր բռնատիրությունը։ Սակայն հարգանք էր տածում դրա ընդգրկման չափերի հանդեպ։
Մի խոսքով՝ այն, որ Ստալինը մարդասպան էր, ծնողներից քաջ հայտնի էր։ Ծնողներիս ընկերներին նույնպես։ Տանը միայն այդ մասին էին խոսում։
Ես մի բան չեմ կարողանում հասկանալ։ Ինչո՞ւմ իմսովորական ծնողները գիտեին, իսկ Էրենբուրգը՝ ոչ։
Վեց տարեկանում ես գիտեի, որ Ստալինը սպանել է պապիս։ Իսկ դպրոցն ավարտելիս գիտեի բացարձակապես ամեն ինչի։
Գիտեի, որ թերթերը ստում են։ Որ արտասահմանում սովորական մարդիկ ավելի հարուստ ու ուրախ են ապրում։ Որ կոմունիստ լինելն ամոթ է, բայց՝ ձեռնտու։
Դա ամենեւին չի նշանակում, թե ես խորամիտ պատանի էի։ Ավելի շուտ՝ հակառակը։ Պարզապես այդ մասին ինձ ասել էին ծնողներս։ Ավելի ճիշտ՝ մայրս։
Հայրս ինձ գրեթե չի դաստիարակել։ Առավել եւս, որ շատ վաղ բաժանվել էր մորիցս։
Ապրում էին մի զազրելի կոմունալ բնակարանում։ Երկար, մշուշոտ միջանցքը մետաֆիզիկորեն ավարտվում էր զուգարանով։ Պատի հեռախոսի շուրջը պաստառները ամբողջովին խզբզած էին․ դա կոմունալ ենթագիտակցության տխուր ժամանակագրությունն էր։
Միայնակ մայր Զոյա Սվիստունովան դաշտային ծաղիկներ էր պատկերում։
Կենսասեր ինժեներ Գորդեյ Բորիսովիչ Օվսյաննիկովը ջանադիր ու հաստ գծերով պատկերում էր կանացի հետույքներ։ Տեխնիկ Խարինը՝ շշեր ու բաժակներ։ Էստրադային երգչուհի Ժուռավլյովայի վերարտադրած սոլի բանալիները ականջ էին հիշեցնում։
Ես նկարում էի ատրճանակներ ու սրեր... Մեր բնակարանը հազիվ թե կարելի էր տիպիկ անվանել։ Բնակեցված էր հիմնականում մտավորականությամբ։ Կռիվներ չէին լինում։ Միմյանց ապուրի մեջ չէինք թքում։ (Թեև վստահ չեմ)։ Չի նշանակում, թե այստեղ տիրում էր հավերժ խաղաղություն ու բարօրություն։ Քողարկված պատերազմը երբեք չէր մարում։ Փոխգրգռվածությամբ լի կաթսան մեղմ կրակի վրա էր ու անձայն բլթում էր...
Մայրս սրբագրիչ էր, աշխատում էր երեք հերթափոխով։ Երբեմն ուշ էր պառկում, երբեմն՝ շուտ։ Երբեմն ցերեկն էր քնում։ Միջանցքում վազում էին երեխաները։ Ահագնացունց դոփում էին Տիխոմիրովի զինվորական սապոգները։ Անհաջողակ Խարինը քարշ էր տալիս իր հեծանիվը։ Համերգի էր պատրաստվում ժուռավլյովան։
Մայրս քունը չէր առնում։ Իսկ աշխատանքը պատասխանատու էր։ (Այն էլ՝ Ստալինի օրոք)։ Ցանկացած վրիպակի համար կարելի էր բանտ ընկնել։
Լրագրողական գործում մի օրինաչափություն կա։ Բավական է գեթ մեկ տառասխալ՝ վերջ։ Անպայման գռեհկություն կստացվի, կամ ավելի վատ՝ հակասովետիզմ։ (Իսկ երբեմն՝ երկուսը միասին)։
Օրինակ, վերնագիր է՝ «Քաղղեկի հրամանը»։ Վրիպում է անպայման առաջին բառի երրորդ տառը և ստացվում է «Քաքղեկի հրամանը»։
Օրինակները բազմաթիվ են։ Մեր թերթերում, ինչպես հայտնի է, միայն վրիպակներն են ճշմարիտ։
Վերջին քսան տարիներին դրանց համար արդեն չեն գնդակահարում։ Մայրս սրբագրիչ է եղել երեսուն տարի առաջ։
Մայրս ծնվել է Թբիլիսիում։ Մանկության տարիներին երաժշտությամբ է զբաղվել։ Մի ռուս տիկին ձրի պարապել է հետը։
Կյանքն ուրախ էր։ Նախ՝ հարավ էր։ Եվ ապա՝ ընտանիքում չորս երեխա կար։
Մառա քույրը չարաճճի էր ու խելացի։ Անելյա քույրը՝ չար ու կամակոր։
