Լեոնիդ Ենգիբարյան
Գրապահարան-ից
20:25, 27 Նոյեմբերի 2012 տարբերակ, Garbage Collector (Քննարկում | ներդրում)
Ստեղծագործություններ
Դու, ես ու իմ տխրությունը
- Սրճարանը դատարկվում է։ Շարժվում են աթոռները, շխկշխկում է սպասքը խոհանոցում։
- Մնում ենք միայն դու, ես ու իմ տխրությունը։
- Ներիր, գիտեմ, որ ուզում էիր երկուսով լինենք այսօր, բայց ինձ հետ է իմ տխրությունը․․․
- Ըհը՜, դու արդեն զայրանում ես, զանգել ես ուզում։ Հասկանում եմ։ Շտապ է։
- Սրճարանը դատարկվում է։ Շարժվում են աթոռները, շխկշխկում է սպասքը խոհանոցում։
- Մնում ենք երկուսով, ես ու դու, իմ տխրություն։
- թ․՝ Ս․ Պետրոսյան
Աղջնակին, որ թռչել գիտի
- Միայն մի վախեցիր։ Քեզ երբեք ոչինչ չի պատահի, որովհետեւ դու երկու սիրտ ունես։
- Եթե օդում մի վայրկյանով մեկը կանգ առնի, կողքից մյուսը կզարկի։
- Դրանցից մեկը մայրդ է տվել քեզ։
- Նա կարողացավ դա անել, որովհետեը տասնինը տարի առաջ կարողացավ սիրել, սիրել․․․ Մի ծիծաղիր, սիրելը բարդ է։
- Իսկ երկրորդ սիրտդ տվել եմ ես։ Պահիր կրծքումդ իմ խենթ սիրտը։
- Ու ոչնչից մի վախեցիր։
- Նրանք կողք կողքի են, թե մեկը կանգ առնի, մյուսը կզարկի։
- Միայն ինձ համար, մի անհանգստացիր, ինձ թեթեւ է քայլել գետնի վրայով,
- դա հասկանալի է յուրաքանչյուրին։
- Իմ սիրտը՝ քո կրծքում։
- թ․՝ Ս․ Պետրոսյան
Չէ ու հա
- Ես անդունդի եզրին եմ՝ «Ոչ»֊ի ու «Այո»֊ի արանքում։ Քո Ոչ֊ից ես իմ Այո֊ին եմ հասնում ցանկությունից, ամաչկոտությունից ու սիրուց հյուսված պարանով։ Այն ցնցվում է, ճոճվում, ու ինձ վրա կախված է Միայնությունը եւ Այո֊ն, որ այնքան գրավիչ ու մոտ էր թվում, հիմա անհասանելի է։
- Բայց ես քայլում եմ, Հպարտությունը պահում է հավասարակշռությունս։
- Նաեւ հին ու բարի Հույսի վալսը, որ հնչում է բարդ համարների կատարման ժամանակ,
ինձ ուժ է տալիս։
- Ես գալիս եմ․ փորձելով չնայել ներքեւ, ու չմտածել, որ հանկարծ, մինչ ես գալիս եմ դեպի քո Հա֊ն ինչ֊որ մեկը արդեն հասել է քեզ, օգտագործելով Բարեկեցության աստիճանը։
- Ինձ գնալով ավելի ու ավելի բարդ է․ ճոճում է հուսահատության քամին, ու երբ այդ ճոճքը անտանելի է դառնում, դու անսպասելի գալիս ես ինձ ընդառաջ։
- Ես գցում եմ ծանր ձողը, դու գրկում ես ինձ, ու մենք ընկնում, կամ էլ թռչում ենք՝ ինչ տարբերություն, պայծառ աստղերից մեկի վրա, որ օսոստոսյան գիշներների անսահմանությունում սպասում են մեզ վառված։
- ―Սիրելիս, ― ասում ես շոյելով մազերս, ― ինչպե՞ս կարելի էր այդպես ռիսկի դիմել։ Դու կարող էիր սայթաքե սարսափելի Միայնության մեջ։ Հիմարիկ, ինչի՞ համար էր այդ ամենը։
- ― Բայց դու ինքդ սկզբում ասացիր Չէ, ու ես ստիպված եղա ռիսկի դիմել։
- ― Մի՞թե ասել եմ, ― զարմացար դու, ― ինչ֊որ չեմ հիշում։
- թ․՝ Ս․ Պետրոսյան
Մի քանի խոսք Երեւանի մասին
- Մի անգամ, երբ աշունը իջնելով լեռներից քաղաքի փողոցները դարձրեց շագանակաոսկեգույն, քաղաք եկավ ծաղրածուն։
- Չգիտեմ, գուցե նա սիրահարվեց երկարոտն ու թուխ աղջկան, կամ գուցե դա հեքիաթ է․․․
- Բայց ճիշտ է, որ նա աչքերում աշնանային անձրեւները լի հեռացավ։
- թ․՝ Ս․Պետրոսյան
