Տասներկու աթոռ հեղինակ՝ Իլֆ եւ Պետրով թարգմանիչ՝ Ա․Մ․ Ղազարյան աղբյուր՝ «Տասներկու աթոռ։ Ոսկե հորթը»

Անավարտ Այս ստեղծագործությունը դեռ ամբողջովին տեղադրված չէ Գրապահարանում

Բեզենչուկը և «Հավերժահարսները»

Գավառական N քաղաքում այնքան վարսավիրանոցներ և թաղման արարողությունների բյուրոներ կային, որ թվում էր, թե քաղաքի բնակիչները ծնվում են հենց միայն նրա համար, որ սափրվեն, խուզվեն, գլուխները թարմացնեն վեժետալով և անմիջապես մեռնեն։ Մինչդեռ իրականում գավառական N քաղաքում մարդիկ բավականին հազվադեպ էին ծնվում, սափրվում և մեռնում։ Խիստ խաղաղ էր ընթանում քաղաքի կյանքը։ Գարնանային երեկոները արբեցնող էին, լուսնի տակ ցեխը փայլփլում էր անտրացիտի պես, և քաղաքի ամբողջ երիտասարդությունը այն աստիճանի էր սիրահարված կոմունալնիկների տեղկոմի քարտուղարուհու վրա, որ այդ բանը խանգարում էր նրան անդամավճարներ հավաքելու։

Սիրո և մահվան հարցերը չէին հուզում Իպոլիտ Մատվեևիչ Վորոբյանինովին, թեև ամեն օր ի պաշտոնե նա տնօրինում էր այդ հարցերը առավոտվա ժամը իննից մինչև երեկոյան հինգը՝ նախաճաշի կեսժամյա ընդմիջումով։

Առավոտները սառը բաժակով խմելով Կլավդյա Իվանովնայի մատուցած իր բաժին տաք կաթը, նա կիսախավար տնակից դուրս էր գալիս ընդարձակ, գարնան արևի շողերով ողողված ընկեր Գուբերնսկու անվան փողոցը։ Դա այն խիստ հաճելի փողոցներից մեկն էր, որոնք հանդիպում են գավառական քաղաքներում։ Ձախ ձեռքի վրա կանաչավուն ալիքավոր ապակիների ետևում արծաթին էին տալիս «Հավերժահարս» թաղման բյուրոյի դագաղները։ Աջում՝ ծեփը թափած փոքրիկ պատուհանների ետևում մռայլորեն շարված էին դագաղագործ վարպետ Բեզենչուկի կաղնե փոշոտ ու տաղտկալի դագաղները։ Այնուհետև «Սափրելու վարպետ Պյեռն ու Կոնստանտինը» իր սպառողներին խոստանում էր «եղունգների խնամք» և «օդուլիանսիոն տանը»։ Ավելի դենը տեղադրված էր հյուրանոց՝ վարսավիրանոցով, իսկ նրա ետևում մեծ ամայի վայրում կանգնել էր դեղնավուն մի հորթ և քնքշորեն լիզում էր ժանգոտ, մենացից դարպասին հենած ցուցանակը․

ԹԱՂՄԱՆ ԳՐԱՍԵՆՅԱԿ
«Համեցեք խնդրեմ»

Թեև թաղման բյուրոներ շատ կային, բայց նրանք շատ քիչ պատվիրատուներ ունեին։ «Համեցեք խնդրեմը» սնանկացել էր դեռ երեք տարի առաջ այն օրից, երբ Իպոլիտ Մատվեևիչը բնակություն հաստատեց N քաղաքում, իսկ վարպետ Վեզենչուկը թունդ օղի էր խմում և մի անգամ նույնիսկ փորձեց լոմբարդում գրավ դնել իր լավագույն ցուցադրման դագաղը։

N քաղաքի մարդիկ ուշ֊ուշ էին մեռնում և այդ բանը ամենից լավ գիտեր Իպոլիտ Մատվեևիչը, որովհետև ծառայում էր Զագսում, ուր վարում էր մահերի և ամուսնությունների գրանցման գործը։

Սեղանը, որի ետևում աշխատում էր Իպոլիտ Մատվեևիչը, նման էր հին շիրմաքարի։ Նրա ձախ անկյունը ոչնչացրել էին առնետները։ Վտիտ ոտքերը ցնցվում էին ծխախոտագույն հաստ թղթապանակների ծանրության տակ։ Թղթապանակները լիքն էին գրանցումներով, որոնցից կարելի էր ամեն տեսակ տոհմաբանական տեղեկություններ քաղել քաղաքի բնակիչների և գավառական խղճուկ հողում աճած ծննդաբանական ծառերի մասին։

1927 թվականի ապրիլի 15֊ի ուրբաթ օրը Իպոլիտ Մատվեևիչը սովորականի պես արթնացավ ութի կեսին և անմիջապես քթին դրեց ոսկյա աղեղիկով հնաձև պենսնեն։ Ակնոց նա չէր կրում։ Օրերից մեկ օր, որոշելով, որ պենսնե կրելը հիգիենիկ չէ, Իպոլիտ Մատվեևիչը գնաց ակնոցագործի մոտ և գնեց ակնոց առանց շրջանակի, ոսկեզօծ քեղիներով։ Ակնոցը հենց միանգամից դուր եկավ նրան, բայց կինը (դա նրա մահվանից առաջ էր) գտավ, որ ակնոցով նա տեղովը Միլյուկովն է, և նա ակնոցը տվեց դռնապանին։ Դռնապանը թեպետ և կարճատես չէր, բայց ընտելացավ ակնոցին ու մեծ բավականությամբ կրում էր այն։

― Բոնժուր,― երգեց Իպոլիտ Մատվեևիչը ինքն իրեն, ոտքերն անկողնուց իջեցնելով։ «Բոնժուրը» ցույց էր տալիս, որ Իպոլիտ Մատվեևիչը արթնացել է լավ տրամադրությամբ։ Արթնանալու պահին ասված «գուտ մորգենը» սովորաբար նշանակում էր, որ լյարդը ցավում է, որ հիսուներկու տարին հանաք բան չէ և որ հիմա խոնավ եղանակ է։

Իպոլիտ մատվեևիչը չորիկ֊մորիկ ոտքերը մտցրեց մինչպատերազմյան շալվարի մեջ, կոճերի մոտ կապեց երիզակներով և մտցրեց քառակուսի նեղ քթերով կարճ ու փափուկ սապոգների մեջ։ Հինգ րոպե անց Իպոլիտ Մատվեևիչին զարդարում էր արծաթյա մանր աստղերով պատած լուսնկա ժիլետը և փողփողուն պիջակը։ Լվացվելիս ալեհեր մազերին նստած կաթիլները թափ տալով, Իպոլիտ Մատվեևիչը գազանավարի բեղերը շարժեց, ձեռքով անվճռականորեն շոյեց խորդ ու բորդ կզակը, խոզանակով հարդարեց կարճ խուզած ալյումինե մազերը և քաղաքավարի ժպտալով, ընդառաջեց սենյակ մտնող զոքանչին՝ Կլավդիա Իվանովնային։

―Էպպոլե՜֊ետ,― որոտաց Կլավդիա Իվանովնան,― այսօր ես վատ երազ եմ տեսել։

«Երազ» բառը նա արտասանեց ֆրանսիական առոգանությամբ։

Իպոլիտ Մատվեևիչը բարձրից նայեց զոքանչին։ Նրա հասակը հասնում էր հարյուր ութսունհինգ սանտիմետրի, և այդ բարձրությունից նրա համար հեշտ ու հարմար էր որոշ արհամարանքով վերաբերվել զոքանչին։

Կլավդիա Իվանովնան շարունակեց․

― Ես տեսա հանգուցյալ Մարիին հերարփակ և ոսկե գոտիով։

Կլավդիա Իվանովնայի ձայնի թնդանոթային որոտներից դողում էր չուգունե լամպը իր գնդով և փոշեպատ ապակյա ձողիկներով։

― Ես շատ անհանգստացած եմ։ Վախենում եմ մի բան պատահի։

Վերջին բառերն արտասանվեցին այնպիսի ուժգնությամբ, որ Իպոլիտ Մատվեևիչի գլխի մազերն ալեկոծվեցին այս ու այն կողմ։ Նա դեմքը կնճռոտեց և զատ֊զատ ասաց․

― Ոչինչ չի լինի, մաման։ Ջրի փողն արդեն մուծե՞լ եք։

Պարզվեց, որ չի մուծել։ Կրկնակոշիկներն էլ չէին լվացվել։ Իպոլիտ Մատվեևիչը չէր սիրում իր զոքանչին։ Կլավդիա Իվանովնան հիմար կին էր , և նրա ծեր հասակը թույլ չէր տալիս հուսալու, թե նա երբևէ կխելոքանա։ Անասելի ժլատ էր, և միայն Իպոլիտ Մատվեևիչի չքավորությունը հնարավորություն չէր տալիս այդ հրապուրիչ զգացմունքին ծավալվելու։ Այնպիսի ուժեղ ու թավ ձայն ուներ, որ նրան կնախանձեր անգամ Ռիչարդ Առյուծասիրտը, որի բղավոցից, ինչպես հայտնի է, ձիերը նստում էին։ Եվ բացի այդ,― որ ամենից սարսափելին էր,― Կլավդիա Իվանովնան երազներ էր տեսնում։ Եվ տեսնում էր միշտ։ Երազում նա տեսնում էր գոտկավոր աղջիկներ, դեղին դրագունային եզրակապով ձիեր, տավիղ նվագող դռնապաններ, պահակի մուշտակներով հրեշտակներ, որոնք գիշերը ման են գալիս թակերը ձեռքերին, և գործելու ճաղեր, որոնք զայրացուցիչ ձայներ հանելով թռչկոտում են սենյակում։ Դատարկ պառավ էր Կլավդիա Իվանովնան։ Այդ ամենին ավելացրած այն, որ նրա քթի տակ բեղեր էին բուսել, և ամեն մի բեղը նման էր սափրվելու վրձինի։

Իպոլիտ Մատվեևիչը, փոքր ինչ ջղայնացած, դուրս ելավ տանից։

Իր ձեռից գնացած հաստատության մուտքի մոտ, դռան կողափայտին հենված և ձեռքերը խաչած կանգնել էր դագաղագործ վարպետ Բեզենչուկը։ Իր առևտրական ձեռնարկումների սիստեմատիկ սնանկացումից և թունդ խմիչքների երկարատև գործածությունից վարպետի աչքերը կատվի աչքերի պես դեղնագույն էին դարձել և վառվում էին անշեջ կրակով։

― Հարգա՛նք թանկագին հյուրին,― բղավեց նա շուտասելուկի նման, տեսնելով Իպոլիտ Մատվեևիչին։― Բարի լո՛ւյս։

Իպոլիտ Մատվեևիչը քաղաքավարի կերպով բարձրացրեց կաստորե կեղտոտ շլյապան։

― Ինչպե՞ս է զոքանչիկի առողջությունը, թույլ տվեք իմանալ։

― Մռ֊մռ֊մռ,― անորոշ պատասխանեց Իպոլիտ Մատվեևիչը և, ուղիղ ուսերը թոթվելով, առաջ շարժվեց։

― Է՛հ, աստված առողջություն տա,― դառնությամբ ասաց Բեզենչուկը,― որքա՜ն վնաս ենք կրում, նրա հերն էլ անիծած։

Ու նորից, ձեռքերը կրծքին խաչելով, հենվեց դռանը։

«Հավերժահարս» թաղման բյուրոյի դռների մոտ Իպոլիտ Մատվեևիչին նորից կանգնեցրին։

«Հավերժահարսի» տերերը երեք հոգի էին։ Նրանք միաժամանակ գլուխ տվեցին Իպոլիտ Մատվեևիչին և խմբովին հարցրին զոքանչի առողջության մասին։

― Առողջ է, առողջ,― պատասխանեց Իպոլիտ Մատվեևիչը,― ի՛նչ կարող է լինել։ Այսօր ոսկյա աղջիկ է տեսել, հերարձակ։ Այդպիսի երազ է եղել տեսածը։

Երեք «հավերժահարսները» նայեցին իրար և բարձրաձայն հառաչեցին։

Բոլոր այդ խոսակցություններն ուշացրին Իպոլիտ Մատվեևիչին և նա հակառակ սովորության, ծառայության եկավ այն պահին, երբ «Գործդ պրծար՝ հեռացիր» լոզունգի վերևում կախված ժամացույցը ցույց էր տալիս ինն անց հինգ րոպե։

Իպոլիտ Մատվեևիչին երկար հասակի և մանավանդ բեղերի համար հիմնարկում Մացիստ էին անվանում, թեև իսկական Մացիստը ոչ մի բեղ էլ չուներ։

Սեղանի արկղից հանելով թաղիքե կապույտ միդնարը, Իպոլիտ Մատվեևիչը դրեց այն աթոռին, ճիշտ ուղղություն տվեց բեղերին (սեղանի գծին զուգահեռ) և նստեց մինդարին, փոքր֊ինչ բարձրանալով իր երեք ծառայակիցներից։ Իպոլիտ Մատվեևիչը չէր վախենում հեմորոյից, նա վախում էր մաշել շալվարը, ուստի և օգտվում էր կապույտ թաղիքից։

Սովետական ծառայողի բոլոր մանիպուլյացիաներին ամոթխած հետևում էին երկու ջահելներ՝ տղամարդ և աղջիկ։ Մեջը բամբակ դրած մահուդե պիջակով տղամարդը բոլորովին ընկճվել էր պաշտոնական իրադրությունից, ալիզարինի թանաքի հոտից, ծանր ու հաճախակի շնչող ժամացույցից և մանավանդ «Գործդ պրծար՝ հեռացիր» խիստ պլակատից։ Պիջակավոր տղամարդը թեև իր գործը չէր էլ սկսել, բայց արդեն հեռանալ էր ուզում։ Նրան թվում էր, թե գործը, որի համար նա եկել է, այնքան չնչին է, որ ամոթ բան է դրա համար անհանգստացնել տեսքով ալեհեր այնպիսի քաղաքացուն, ինչպիսին էր Իպոլիտ Մատվեևիչը։ Իպոլիտ Մատվեևիչը ինքն էլ էր հասկանում, որ այցելուի գործը փոքր է, որ նա կհամբերի, ուստի և բացելով N2 արագակար թղթապանակը և այտը ցնցելով, խորացավ թղթերի մեջ։ Փայլուն սև երիզակարով երկար ժակետ հագած աղջիկը փսփսաց տղամարդուն և, ամոթից կարմրելով, սկսեց դանդաղ շարժվել դեպի Իպոլիտ Մատվեևիչը։

― Ընկեր,― ասաց նա,― այստեղ որտե՞ղ են․․․

Պիջակով տղամարդը ուրախ շունչ քաշեց և իր համար անսպասելի կերպով գոչեց․

― Ամուսնանում։

Իպոլիտ Մատվեևիչը ուշադիր նայեց ճաղաշարքին, որի ետևում կանգնել էր զույգը։

― Ծնո՞ւնդ։ Մա՞հ։

― Ամուսնություն,― կրկնեց պիջակավոր մարդը և շփոթված նայեց շուրջը։

Աղջիկը փռթկացրեց։ Գործը հաջողվում էր։ Իպոլիտ Մատվեևիչը ձեռնածուի ճարպկությամբ գործի անցավ։ Պառավական ձեռագրով հաստ գրքում գրանցեց նորապսակների անուն֊ազգանունները, խստորեն հարցաքննեց վկաներին, որոնց կանչելու համար աղջիկը բակ վազեց, երկար ու քնքշորեն շնչեց քառակուսի շտամպների վրա և, ոտքի կանգնելով, դրոշմեց նրանց մաշված անձնագիրը։ Նորապսակներից երկու ռուբլի ընդունելուց և անդորրագիր տալուց հետո, Իպոլիտ Մատվեևիչը քմծիծաղ տալով ասաց․ «Ամուսնական խորհուրդ կատարելու համար»,― և ոտքի ելավ իր հիանալի հասակով մեկ, ըստ սովորության կուրծքը ցցելով (ժամանակին նա կորսետ էր գործածում)։ Արևի հաստ ու դեղին շողերն ընկել էին նրա ուսերին, ինչպես շքեղ ուսադիրներ։ Նրա տեսքը փոքր֊ինչ ծիծաղելի էր, բայց արտակարգ կերպով հանդիսավոր։ Պենսնեի երկգոգավոր ապակիները ճառագայթում էին լուսարձակի սպիտակ լույսով։ Ջահելները կանգնել էին ոչխարների պես։

― Երիտասարդնե՛ր,― ազդարարեց Իպոլիտ Մատվեևիչը վերամբարձ ոճով,― թույլ տվեք շնորհավորել, ինչպես ասում էին առաջներում, ձեր օրինական ամուսնությունը։ Շա՜տ, շա՜տ հաճելի է տեսնել ձեզ պես երիտասարդների, որոնք ձեռք֊ձեռքի տված գնում են դեպի հավիտենական իդեալների բարձունքները։ Շա՜տ֊շա՜տ հաճելի է։

Այդ տրիադը արտասանելուց հետո Իպոլիտ Մատվեևիչը սեղմեց նորապսակների ձեռքը, նստեց և իր արածից միանգամայն գոհ, շարունակեց ընթերցել N2 արագակար թղթապանակի թղթերը։

Հարևան սեղանի ծառայողները քթները խոթեցին թանաքամանների մեջ։

Սկսվեց ծառայության օրվա հանդարտ ընթացքը։ Ոչ ոք չէր անհանգստացնում մահվան և ամուսնության գրանցման սեղանին։ Պատուհանից երևում էր, թե ինչպես քաղաքացիները, գարնան ցրտից կուչ գալով, ցրվում էին իրենց տները։ Ուղիղ կեսօրին աքաղաղը կանչեց «Մուրճ ու գութան» կոոպերատիվում։ Ոչ ոք դրա վրա չզարմացավ։ Ապա լսվեց մետաղյա կռնչյուն և մոտորի դռռոցը։ Ընկեր Գուբերնսկու անվան փողոցից դուրս պրծավ մանուշակագույն ծխի թանձր քուլա։ Դռռոցը ուժեղացավ։ Ծխի ետևում շատ շուտով հայտնվեցին գավգործկոմի փոքրիկ ռադիատորով և մեծածավալ թափքով Պետ․ N1 ավտոմեքենայի ուրվագծերը։ Ավտոմոբիլը, ցեխի մեջ թպրտալով, կտրեց անցավ Ստարոպանյան հրապարակը և, օրորվելով, անհետացավ թունավոր ծխի մեջ։ Ծառայողները դեռ երկար պատուհանի մոտ կանգնած մեկնաբանում էին պատահարը և այն կապում հաստիքների հնարավոր կրճատման հետ։ Քիչ անց փայտե տախտակամածով զգուշորեն անցավ վարպետ Բեզենչուկը։ Ամբողջ օրերով նա թրև էր գալիս քաղաքում իմանալու՝ արդյոք մարդ չի՞ մեռել։

Աշխատանքային օրը մոտենում էր վախճանին։ Հարևան դեղնասպիտակ զանգակատանը զանգերը խփեցին որքան ուժ ունեին։ Ապակիները դողդողացին։ Զանգակատնից դուրս թռան սև ագռավները, միգինգեցին հրապարակի վերևում ու անհետացան։ Իրիկվա երկինքը սառցակալում էր ամայի հրապարակի վրա։

Իպոլիտ Մատվեևիչի տուն գնալու ժամանակն էր։ Այդ օրը բոլոր ծնվածները ծնվել և գրանցվել էին հաստ գրքերում։ Ամուսնանալ ցանկացողները ամուսնացել և նունպես գրացնվել էին հաստ գրքերում։ Եվ, ի բացահայտ տնաքանդություն դագաղագործների, մահվան ոչ մի դեպք չէր եղել։ Իպոլիտ Մատվեևիչը գործերը ծալեց, թաղիքե մինդարը թաքցրեց արկղում, սանրով փափկացրեց բեղերը և, երազելով հրաշունչ սուպի մասին, այն է պատրաստվում էր տուն գնալ, երբ գրասենյակի դուռը լայն բացվեց, շեմքի վրա հայտնվեց դագաղագործ վարպետ Բեզենչուկը։

― Հարգանք թանկագին հյուրին,― ժպտաց Իպոլիտ Մատվեևիչը։― Ի՞նչ կասես։

Վարպետի վայրենի ռեխը թեպետ և փայլում էր վերահաս աղջամուղջի մեջ, բայց նա ոչինչ ասել չէր կարող։

― Հը՞,― հարցրեց Իպոլիտ Մատվեևիչը ավլեի խիստ։

― Բա «Հավերժահարսը», նրա հերն էլ անիծած, ապարանք է տալի՞ս,― կցկտուր արտասանեց դագաղագործը։― Բա մի՞թե նա կարող է բավարարել գնորդին։ Դագաղ ասածդ միայն տախտակ որքան է պահանջում․․․

― Ի՞նչ,― հարցրեց Իպոլիտ Մատվեևիչը։

― Հրեն «Հավերժահարսը»․․․ Երեք ընտանիք մի խղճուկ առևտուրով են ապրում։ Նրանց շինանյութն էլ էն չի, պատրաստումն էլ վատ է, ծոպերն էլ ցանցառ են, նրանց հերն էլ անիծած։ Իսկ ես հին ֆիրմա եմ։ Հիմնված է հազար ինը հարյուր յոթ թվականին։ Իմ դագաղը ոնց որ կարմիր խնձոր լինի, ջոկովի, սրտիդ ուզած․․․

― Ինչ է, հո չե՞ս գժվել,― հեզությամբ հարցրեց Իպոլիտ Մատվեևիչը և շարժվեց դեպի դուռը։― Կցնդես քո այդ դագաղների մեջ։

Բեզենչուկը պատրաստակամորեն քաշեց դուռը, առաջ թողեց Իպոլիտ Մատվեևիչին, իսկ ինքն ընկավ նրա ետևից, անհամբերությունից ասես դողալով։

― Երբ դեռ «Համեցեք խնդրեմը» կար, այն ժամանակ ճիշտ էր։ Նրանց դլազետի դեմ ո՛չ մի ֆիրմա, նույնիսկ հենց քո ասած Տվերում, դինամալ չէր կարող, նրա հերն էլ անիծած։ Իսկ հիմի, շիտակն ասած, իմ ապրանքից լավը չկա։ Ու մի էլ փնտրի։

Իպոլիտ Մատվեևիչը զայրույթով շուռ եկավ, մի վայրկյան բարկացած նայեց Բեզենչուկին և սկսեց քայլել քիչ ավելի արագ։ Թեև ծառայության գծով այսօր ոչ մի անախորժություն չէր պատահել, բայց և այնպես նա բավականին վատ էր զգում իրեն։

«Հավերժահարսի» երեք տերերը կանգնել էին իրենց հաստատության առջև նույն կեցվածքով, ինչպես որ նրանց առավոտյան թողել էր Իպոլիտ Մատվեևիչը։ Թվում էր, թե նրանք այն պահից ոչ մի խոսք չեն ասել իրարու, բայց դեմքերի ապշեցուցիչ փոփոխությունը, խորհրդավոր այն գոհունակությունը, որ առկայծում էր նրանց աչքերում, ցույց էր տալիս, որ մի շատ նշանակալից բան է հայտնի իրենց։

Բեզենչուկը իր առևտրական ախոյաններին տեսնելուն պես ձեռքը հուսահատ թափահարեց, կանգ առավ և Վորոբյանինովի ետևից շշնջաց․

― Կզիջեմ երեսուներկու ռուբլով։

Իպոլիտ Մատվեևիչը կնճռոտվեց և քայլերն արագացրեց։

― Կարելի է և ապառիկ,― ավելացրեց Բեզենչուկը։

Մինչդեռ «Հավերժահարսի» երեք տերերը ոչինչ չէին ասում։ Նրանք լուռ ու մունջ հետևեցին Վորոբյանինովին, քայլելիս անընդհատ կարտուզները հանելով և քաղաքավարի գլուխ տալով։

Ի վերջո դագաղագործների հիմար հետապնդումից բարկացած Իպոլիտ Մատվեևիչը սովորականից արագ ներս վազեց գավիթ, աստիճանի վրա ջղայնացած քերեց ոտքերի ցեխը և, ախորժակի ուժեղ նոպաներ զգալով, մտավ նախասրահ։ Սենյակից նրան ընդառաջ ելավ քափուքրտինքի մեջ կորած տեր Ֆյոդորը՝ Ֆրոլ և Լավր եկեղեցու քահանան։ Աջ ձեռքով փարաջայի փեշը բռնելով և ոչ մի ուշադրություն չդարձնելով Իպոլիտ Մատվեևիչի վրա, տեր Ֆյոդորը սլացավ դեպի ելքը։

Այստեղ Իպոլիտ Մատվեևիչը նկատեց ավելորդ մաքրություն, նոր, աչք ծակող անկարգություն՝ փոքրաքանակ կահույքի դասավորման մեջ և քթում խուտուտ զգաց ուժեղ դեղերի հոտից։ Առաջին սենյակում Իպոլիտ Մատվեևիչին դիմավորեց հարևանուհին, գյուղատնտեսի կին Կուզնեցովան։ Նա փսփսաց և ձեռքերը թափահարեց․

― Վատ է վիճակը, հենց նոր խոստովանվեց։ Մի թխկթխկացրեք սապոգներով։

― Ես չեմ թխկթխկացնում,― խոնարհ պատասխանեց Իպոլիտ Մատվեևիչը։― Իսկ ի՞նչ է պատհաել։

Տիկին Կուզնեցովան շուրթերը հավաքեց և ձեռքով ցույց տվեց երկրորդ սենյակի դուռը։

― Սրտի շատ ուժեղ նոպա։

Եվ, կրկնելով որոշակի ուրիշի խոսքերը, որոնք իրենց նշանակությամբ դուր էին եկել նրան, ավելացրեց․

― Բացառված չէ մահացու ելքի հնարավորությունը։ Այսօր ես ամբողջ օրը ոտքի վրա էի։ Առավոտյան մտա մսաղաց մեքենան վերցնելու, տեսնեմ դուռը բաց է, խոհանոցում ոչ ոք չկա, էս սենյակում նույնպես, կարծեցի, թե Կլավդիա Իվանովնան գնացել է ալյուր բերելու՝ կուլիչի համար։ Վերջերս նա պատրաստվում էր այդ անել։ Հիմա ալյուրը, ինքներդ գիտեք, եթե նախօրոք չգնես․․․

Տիկին Կուզնեցովան դեռ երկար կպատմեր ալրի, թանկության և այն մասին, թե ինչպես Կլավդիա Իվանովնային հախճասալե վառարանի մոտ գտավ պառկած միանգամայն մեռյալ վիճակում, բայց հարևան սենյակից լսվող հառաչանքը սուր կերպով հարվածեց Իպոլիտ Մատվեևիչի լսողությանը։ Նա արագ խաչակնքեց փոքր ինչ թմրած ձեռքով և անցավ զոքաննիչի սենյակը։

Տիկին Պետուխովայի մահը

Կլավդիա Իվանովնան պառկել էր մեջքի վրա, ձեռքի մեկը գլխի տակ դրած։ Գլխին վառ ծիրանագույն գլխադիր ուներ, որը մոդա էր եղել ինչ֊որ թվականի, երբ կանայք «շանտեկլյոր» էին հագնում և նոր֊նոր սկսել էին պարել արգենտինյան «տանգո» պարը։

Կլավդիա Իվանովնայի դեմքը հանդիսավոր էր, բայց պարզապես ոչինչ չէր արտահայտում։ Աչքերը նայում էին առաստաղին։

― Կլա՛վդիա Իվանովնա,― ձայն տվեց Վորոբյանինովը։

Զոքանչը շուրթներն արագ շարժեց, բայց Իպոլիտ Մատվեևիչի ականջին սովոր շեփորաձայների փոխարեն նա լսեց մեղմ, բարակ և այնպես աղիողորմ մի հառաչանք, որ սիրտը ճմլվեց։ Փայլուն արտասուքը անսպասելի կերպով գլորվեց աչքից և սնդիկի պես սահեց դեմքի վրայով։

― Կլա՛վիդա Իվանովնա,― կրկնեց Վորոբյանինովը,― ի՞նչ է պատահել ձեզ։

Բայց նա նորից պատասխան չստացավ։ Պառավը փակեց աչքերը և թեթևակի շուռ եկավ կողքի վրա։

Կամացուկ սենյակ մտավ գյուղատնտեսի կինը և ձեռքից բռնած տարավ նրան, ինչպես փոքրիկ տղաներին են տանում լվացվելու։

― Նա քնել է։ Բժիշկը արգելել է անհանգստացնել նրան։ Դուք, սիրելիս, ահա թե ինչ, անցեք դեղատուն։ Վերցրեք անդորրագիրը և իմացեք, թե ինչ արժե սառցի փուչիկը։

Իպոլիտ Մատվեևիչը ամեն բանում ենթարկվում էր տիկին Կուզենցովային, զգալով նրա անվիճելի գերազանցությունը նման գործերում։

Դեղատունը բավական հեռու էր։ Գիմնազիստի պես դեղատոմսը բռունցքի մեջ սեղմած, Իպոլիտ Մատվեևիչը շտապ դուրս եկավ փողոց։

Արդեն գրեթե մութ էր։ Սպառվող արշալույսի ֆոնի վրա երևում էր դագաղագործ վարպետ Բեզենչուկի թուլակազմ կերպարանքը, որը եղևնու դարբասին հենված հաց ու սոխ էր ուտում։ Հենց կողքին պպզել էին երեք «հավերժահարսերը» և, գդալները լպստելով, ձավարե խաշիլ էին ուտում չուգունե պուտուկից։ Իպոլիտ Մատվեևիչին տեսնելուն պես դագաղագործները զինվորների պես ձգվեցին։ Բեզենչուկը նեղացած ուսերը թոթվեց և, ձեռքերը ախոյանների կողմքը պարզելով, փնթփնթաց․

― Ոտքի տակ են ընկնում, դրանց հերն էլ անիծած։

Սպորտային հրապարակի մեջտեղը, պոետ Ժուկովսկու կիսանդրու մոտ, որի ցոկոլի վրա փորագրված էր՝ «Պոեզիան աստված է՝ երկրի սուրբ երազանքների մեջ», աշխույժ խոսք ու զրույց էր գնում, որ ծագել էր Կլավդիա Իվանովնայի ծանր հիվանդության լուրից։ Հավաքված քաղաքաբնակների ընդհանուր կարծիքը հանգում էր այն բանին, որ «բոլորս էլ այնտեղ կլինենք» և որ «աստված տվել, աստված էլ վերցրել է»։

Վարսավիր «Պյեռն ու Կոնստանտինը» կանչելիս, որն ի դեպ այստեղ էլ արձագանքում էր «Անդրեյ Իվանովիչ» կանչելիս, այստեղ էլ առիթը բաց չէր թողել բժշկական բնագավառի իր գիտելիքները դրսևորելու, որոնք վերցված էին մոսկովյան «Օգոնյոկ» ժուռնալից։

― Ժամանակակից գիտությունը,― ասում էր Անդրեյ Իվանովիչը,― անասելի աստիճանի է հասել։ Օրինակի համար՝ ասենք թե հաճախորդի կզակին մի պզուկ է դուրս պրծել։ Առաջներում գործը մինչև արյան վարակումն էր հասնում, իսկ հիմա Մոսկվայում ասում են,― սուտն ու ճիշտը՝ չգիտեմ,― թե ամեն մի հաճախորդի առանձին ախտահանված վրձին է հասնում։

Քաղաքացիները խոր հառաչեցին։

― Էդ մի քիչ, Անդրեյ, չափն անցկացրիր։

― Որտե՞ղ է տեսնված, որ ամեն մարդու մի առանձին վրձին տան։ Այ մոգոնում է հա՜։

Մտավոր աշխատանքի նախկին պրոլետար, իսկ այժմ փոքրիկ կրպակի վարիչ Պրուսիսը նույնիսկ ջղայնացավ․

― Թույլ տվեք, Անդրեյ Իվանովիչ, Մոսկվայում վերջին մարդահամարի տվյալներով երկու միլիոնից ավելի բնակիչ կա։ Նշանակում է, երկու միլիոնից ավելի վրձին է պետք։ Բավականին օրիգինալ է։

Խոսակցությունը բավականին սուր ձևեր էր ընդունում և սատանան գիտե՝ թե ուր կհասներ, եթե Օսիպնոյ փողոցի վերջում չերևար Իպոլիտ Մատվեևիչը։

― Էլի դեղատուն վազեց։ Նշանակում է՝ գործերը վատ են։

― Կմեռնի պառավը։ Զուր չէ, որ Բեզենչուկը գլուխը կորցրած վազվզում է քաղաքում։

― Բա բժիշկն ի՞նչ է ասում։

― Ի՜նչ բժիշկ։ Բա սոցապդրամարկղի բժիշկները բժիշկներ ե՞ն։ Առողջին էլ մահվան դուռը կասցնեն։

«Պյեռն ու Կոնստանտինը», որ վաղուց արդեն ձգտում էր հաղորդում անել բժշկական թեմայով, սկսեց խոսել, երկյուղածությամբ շուրջը նայելով․

― Հիմա ամբողջ ուժը հեմոգլոբինի մեջ է։

Այդ ասելով, «Պյեռն ու Կոնստանտինը» լռեց։

Լռեցին և քաղաքացիները, ամեն մեկը յուրովի խորհրդախելով հեմոգլոբինի խորհրդավոր ուժի մասին։

Երբ լուսինը բարձրացավ և նրա անաուխի լույսը լուսավորեց Ժուկովսկու փոքրիկ կիսանդրին, նրա պղնձե մեջքի վրա կարելի էր պարզորոշ ընթեռնել կավճով գրած մի կարճ հայհոյանք։

Կիսանդրու վրա այդպիսի գրություն առաջին անգամ հայտնվել էր 1897 թվականի հունիսի 15֊ին, հուշարձանի բացումին անմիջապես հաջորդած գիշերը։ Եվ որքան էլ ոստիկանության, հետագայում միլիցիայի ներկայցուցիչները ջանք էին թափում, այնուամենայնիվ հայհոյական մակագրությունը ամեն օր ճշտորեն վերականգնվում էր։

Դրսից փակոցափեղկեր ունեցող փայտաշեն տներում վաղուց արդեն երգում էին ինքնաեռները։ Ընթրիքի ժամն էր։ Քաղաքացիները, պարապ ժամանակ չկորցնելու համար, ցրվեցին։ Քամին բարձրացավ։

Այդ միջոցին Կլավդիա Իվանովնան մեռնում էր։ Նա մերթ ջուր էր խնդրում, մերթ ասում, թե իրեն հարկ է վերկենալ և գնալ նորոգման տրված Իպոլիտ Մատվեևիչի տոնական կոշիկների ետևից, մերթ գանգատվում էր փոշուց, որից, իր ասելով, խեղդվել կարելի էր, մերթ խնդրում էր վառել բոլոր լամպերը։

Իպոլիտ Մատվեևիչը, որն արդեն հոգնել էր հուզվելուց, ման էր գալիս սենյակում։ Նրա գլխովը տնտեսական անախորժ մտքեր էին անցնում։ Նա մտածում էր, թե ինչպես ստիպված է լինելու ավանս վերցնել փոխօգնության դրամարկղից, վազելու է տերտերի ետևից և պատասխանելու է ազգականների ցավակցական նամակներին։ Փոքր֊ինչ ցրվելու համար Իպոլիտ Մատվեևիչը դուրս եկավ գավիթ։ Լուսնի կանաչավուն լույսի մեջ կանգնել էր դագաղագործ վարպետ Բեզենչուկը։

― Ուրեմն ինչպե՞ս կհրամայեք, պարոն Վորոբյանինով,― հարցրեց վարպետը՝ կարտուզը կրծքին սեղմելով։

― Ինչ կա որ, խնդրեմ,― մռայլ պատասխանեց Իպոլիտ Մատվերևիչը։

― Բա «Հավերժահարսը», նրա հերն էլ անիծած, կարգին ապրանք տալի՞ս է,― հուզվեց Բեզենչուկը։

― Կորի՛ր գրողի ծոցը։ Զա՛հլա տարար։

― Ես ոչինչ։ Ես ծոպերի ու գլազետի մասին էի հարցնում։ Ինչպե՞ս շինեմ, սրա հերն էլ անիծած։ Առաջին տեսակի՞, պրի՞մա։ Թե՞ ոնց։

― Առանց որևէ ծոպի ու գլազետի։ Փայտե հասարակ դագաղ։ Սոճուց։ Հասկացա՞ր։

Բեզենչուկը մատը դրեց շրթունքին, այդ կերպ ցույց տալով, թե ամեն ինչ հասկանում է, շուռ եկավ և, կարտուզով հավասարակշռություն պահպանելով, բայց և այնպես երերալով, գնաց իր գործին։ Իպոլիտ Մատվեևիչը նոր միայն նկատեց, որ վարպետը անասելի հարբած է։

Իպոլիտ Մատվեևիչը նորից արտասովոր գարշանք էր զգում հոգու խորքում։ Նա չէր պատկերացնում, թե ինչպես է մտնելու դատարկ, աղբակալված բնակարանը։ Նրան թվում էր, թե զոքանչի մահվան հետ չքանալու են այն փոքրիկ հարմարություններն ու սովորությունները, որ նա ճիգ ու ջանքով ստեղծել էր հեղափոխությունից հետո, այն հեղափոխությունից, որը նրանից խլել էր մեծ հարմարություններ և լայն սովորություններ։ «Ամուսնանա՞լ,― մտածեց Իպոլիտ Մատվեևիչը։― Ո՞ւմ հետ։ Միլիցիայի պետի ազգականուհո՞ւ, Վառվառա Ստեպա՞նովայի, Պրուսիսի քրո՞ջ։ Թե՞, միգուցե, տնային աշխատող վարձեմ։ Ա՜յդ էր պակաս։ Դատարանները քարշ կտա։ Ասնեք ձեռնտու էլ չէ»։

Կյանքը մեկեն սևացավ Իպոլիտ Մատվեևիչի աչքում։ Աշխարհի երեսին ամեն ինչի հանդեպ վրդովմունքով և զզվանքով լցված, նա նորից վերադարձավ տուն։

Կլավդիա Իվանովնան արդեն չէր զառանցում։ Բարձերի վրա բարձր պառկած, նա լիովին իմաստավորված և, ինչպես Իպոլիտ Մատվեևիչին թվաց, նունիսկ խստորեն նայեց իրեն։

― Իպոլիտ,― շշնջաց նա որոշակի,― նստեցեք ինձ մոտ։ Ես պետք է ձեզ պատմեմ․․․

Իպոլիտ Մատվեևիչը դժգոհությամբ նստեց, ակնապիշ նայելով զոքանչի բեղավոր նիհարած դեմքին։ Նա փորձեց ժպտալ և որևէ քաջալերող խոսք ասել։ Բայց ստացվեց վայրենի ժպիտ, իսկ քաջալերող խոսք բոլորովին չգտնվեց։ Իպոլիտ Մատվեևիչի կոկորդից դուրս պրծավ միայն անհարմար մի ծվծվոց։

― Իպոլիտ,― կրկնեց զոքանչը,― հիշո՞ւմ եք մեր հյուրասենյակի գորնիտուրը։

― Ո՞րը,― հարցրեց Իպոլիտ Մատվեևիչը այն սիրալիրությամբ, որ հնարավոր է լոկ շատ հիվանդ մարդկանց նկատմամբ։

― Այն․․․ Անգլիական չթով պաստառված․․․

― Ա՛խ, իմ տա՞նը։

― Այո, Ստարգրորոդում․․․

― Հիշում եմ, շատ լավ եմ հիշում․․․ Բազմոց, մի դյուժին աթոռ և վեցոտնանի կլոր սեղան։ Հիանալի կահույք էր, հաբսյան․․․ Իսկ ինչո՞ւ հիշեցիք։

Բայց Կլավդիա Իվանովնան չկարողացավ պատասխանել։ Նրա դեմքը կամաց֊կամաց սկսեց ծածկվել արջասպի գույնով։ Չգիտես ինչու շնչասպառ էր լինում և Իպոլիտ Մատվեևիչը։ Նա որոշակիորեն հիշեց իր առանձնատան հյուրասենյակը, համաչափ դասավորված ճկած ոտքերով կաղնե կահույքը, մեղրամոմով հարած հատակը, սրճագույն հնօրյա դաշնամուրը և պատերից կախված սև շրջանակները՝ բարձրաստիճան ազգականների դագերոտիպ նկարներով։

Այդ պահին Կլավդիա Իվանովնան փայտե, անտարբեր ձայնով ասաց․

― Աթոռի նստատեղում ես կարել եմ իմ ադամանդները։

Իպոլիտ Մատվեևիչը խեթ֊խեթ նայեց պառավին։

― Ի՞նչ ադամանդ,― հարցրեց նա մեքենայորեն, բայց իսկույն էլ գլխի ընկավ։― Մի՞թե դրանք չէին վերցրել այն ժամանակ, խուզարկելիս։

― Ես ադամանդները թաքցրել էի աթոռի մեջ,― համառորեն կրկնեց պառավը։

Իպոլիտ Մատվեևիչը վեր ցատկեց և, նայելով Կլավդիա Իվանովնային նավթի լամպով լուսավորված դեմքին, հասկացավ, որ նա չի զառանցում։

― Ձեր ադամանդնե՞րը,― բղավեց նա, վախենալով իր ձայնի ուժգնությունից։― Աթոռի մե՞ջ։ Ո՞վ ձեզ սովորեցրեց, ինչո՞ւ ինձ չտվեցիք։

― Ինչպե՞ս կարող էի ձեզ ադամանդ տալ, երբ դուք քամուն էիք տվել իմ աղջկա կալվածքը,― հանգիստ և չարությամբ ասաց պառավը։

Իպոլիտ Մատվեևիչը նստեց և անմիջապես նորից վեր կացավ։ Նրա սիրտը աղմուկով արյան հոսանքներ էր մղում ամբողջ մարմնով մեկ։ Գլուխը սկսել էր դժժալ։

― Բայց դուք հանեցի՞ք դրանք։ Հիմա այնտե՞ղ են։

Պառավը բացասական գլուխն օրորեց։

― Չհասցրի։ Հիշո՞ւմ եք, ինչ արագությամբ և անսպասելիորեն ստիպված եղանք փախչել։ Նրանք մնացին այն աթոռի մեջ, որ դրված էր տերեկոտե լամպի և բուխարիկի արանքում։

― Բայց չէ՞ որ դա խելագարություն է։ Ինչպե՜ս նման եք դուք ձեր աղջկան,― բղավեց Իպոլիտ Մատվեևիչը լիաթոք։

Եվ արդեն չքաշվելով այն բանից, որ գտնվում է մեռնողի մահիճի մոտ, դղրդոցով մի կողմ հրեց աթոռը և սկսեց անցուդարձ անել սենյակում։ Պառավը անտարբեր հետևում էր Իպոլիտ Մատվեևիչի գործողություններին։

― Դուք գոնե պատկերացնո՞ւմ եք, թե ուր կարող են ընկած լինել այդ աթոռները։ Թե՞ կարծում եք, մի գուցե հլու֊հնազանդ դրված են իմ տան հյուրասենյակում և պսասում են, որ գնանք և վերցնե՞նք ձեր ռեգալիաները։

Պառավը ոչինչ չպատասխանեց։

Զագսի գործավարի քթից պենսնեն կատաղությունից վայր ընկավ և,ոսկյա աղեղով առկայծելով ծնկների մոտ, շրխկաց հատակին։

― Ինչպե՞ս։ Աթոռի մեջ ճխտել յոթանասուն հազարի ադամանդ։ Աթոռի՜, որի վրա հայտնի չէ, թե ով է նստում։

Այդ պահին Կլավդիա Իվանովնան հեծկլտաց և ամբողջ մարմնով ընկավ մահճակալի եզրին։ Նրա ձեռքը, կիսաշրջան գծելով, փորձեց բռնել Իպոլիտ Մատվեևիչին, բայց իսկույն ընկավ մգդական մանուշակագույն վերմակի վրա։

Իպոլիտ Մատվեևիչը, վախից ծվծվալով, նետվեց դեպի հարևանուհին։

― Մեռնո՜ւմ է կարծես։

Գյուղատնտեսի կինը բանիմացորեն խաչակնքվեց և, հետաքրքրությունը չթաքցնելով, ամուսնուն՝ մորուքավոր գյուղատնտեսի հետ միասին վազեց Իպոլիտ Մատվեևիչի տունը։ Ինքը՝ Վորոբյանինովը շշմած վազեց քաղաքային այգի։

Մինչև գյուղատնտեսների զույգը իրենց սպասավորով կարգի կբերեին հանգուցյալի սենյակը, Իպոլիտ Մատվեևիչը թափառում էր այգում, նստարաններին դիպչելով և վաղ գարնան սիրուց փետացած զույգերին թփերի տեղ դնելով։

Իպոլիտ Մատվեևիչի գլխում սատանան գիտե, թե ինչեր էին տեղի ունենում։ Հնչում էին գնչուական երգչախմբերը, լայնակուրծք կանանց նվագախմբերը անընդհատ կատարում էին «տանգո֊ամապա», նրան պատկանում էր մոսկովյան ձմեռը և հետիոտների վրա արհամարհանքով փնչացնող սեվաթույր նժույգը։ Շատ բան էր պատկերանում Իպոլիտ Մատվեևիչին․ և՛ խիստ թանկարժեք նրանջագույն վարտիքները, և՛ լակեյական նվիրվածությունը, և՛ հնարավոր մեկնում Կանն։

Իպոլիտ Մատվեևիչը սկսեց դանդաղ քայլել և հանկարծ դեմ առավ դագաղագործ վարպետ Բեզենչուկի մարմնին։ Վարպետը մուշտակի մեջ փաթաթված քնել էր ծառուղու լայնքով։ Հարվածից նա արթնացավ, փռշտաց և աշխույժ վեր կացավ։

― Մի բարեհաճեք անհանգստանալ, պարոն Վորոբյանինով,― ասաց նա տաք֊տաք, ասես շարունակում էր քիչ առաջ սկսած խոսակցությունը։― Դագաղ ասածդ աշխատանք է սիրում։

― Մեռավ Կլավդիա Իվանովնան,― հաղորդեց պատվիրատուն։

― Է՜հ, երկնային արքայություն նրան,― համաձայնեց Բեզենչուկը։― Վախճանվեց, ուրեմն, պառավը․․․ Պառավները միշտ էլ վախճանվում են․․․ Կամ հոգին տալիս են աստծուն՝ նայած թե ինչ պառավ է։ Ձերն, օրինակ, փոքր էր ու ջանով, նշանակում է, վախճանվել է։ Իսկ, օրինակի համար, ովքեր խոշոր են ու լղար, ընդունված է ասել, որ նրանք հոգին տալիս են աստծուն։

― Այսինքն, ինչպես թե ընդունված է։ Ո՞ւմ մոտ է ընդունված։

― Հենց մեզ մոտ էլ ընդունված է։ Վարպետներիս մոտ։ Այ դուք, օրինակի համար, տեսքով տղամարդ եք, բարձահասակ, թեև լղար։ Թե բան է, աստված ոչ անի, մեռաք, ընդունված է ասել, որ դագաղի բաժին դառանք։ Իսկ էն մարդը, որ առևտրական է, նախկին վաճառականների գիլդիից, նա, նշանակում է, կյանքը քեզ բաշխեց։ Իսկ ով աստիճանով մի քիչ պակաս է, օրինակի համար դռնապանի կամ գյուղացու մեկը, նրա մասին ասում են՝ քոչել է կամ ոտքերը ձգել է։ Բայց երբ մեռնում են ամենազոռբաները, երկաթուղային կոնդուկտորները կամ պետերից մեկնումեկը, ապա ընդունված է ասել, որ գյոռբագոռ է եղել։ Նրանց մասին հենց էդպես էլ ասում են․ «Բա լսե՞լ ես, էն մերը գյոռբագոռ է եղել»։

Մարդկային մահերի այդ տարօրինակ դասակարգումից ցնցված, Իպոլիտ Մատվեևիչը հարցրեց․

― Իսկ եթե դո՛ւ մեռնելու լինես, քո մասին ի՞նչ կասեն վարպետները։

― Ես փոքր մարդ եմ։ Կասեն «փիծել է Բեզենչուկը»։ Էլ ուրիշ ոչինչ չեն ասի։

Ու խստորեն ավելացրեց․

― Ինձ անհնարին է գյոռբագոռ կամ դագաղի բաժին լինել․ մանրեմնրիկ կազմվածք ունեմ ես․․․ Բա դագաղի բանը ո՞նց է լինելու, պարոն Վորոբյանինով։ Մի՞թե առանց ծոպերի ու գլազետի դագաղ եք գնելու։

Բայց Իպոլիտ Մատվեևիչը նորից խորասուզվեց շլացուցիչ երազանքների մեջ, ոչինչ չպատասխանեց և առաջ շարժվեց։ Բեզենչուկը հետևեց նրան, մատների վրա ինչ֊որ բան հաշվելով և ըստ սովորության փնթփնթալով։

Լուսինը վաղուց չքացել էր։ Ձմեռվա պես ցուրտ էր։ Ջրափոսերը նորից պատել էին փխրուն վաֆլանման սառույցով։ Ընկեր Գուբերնսկու անվան փողոցում, ուր դուրս եկան ուղեկիցները, քամին կռիվ էր բռնվել ցուցանակների հետ։ Ստրոպանյան հրապարակի կողմից, իջնող վարագույրի ձայներ հանելով, դուրս պրծավ հրշեջ գումակը՝ նիհար ձիեր լծած։

Հրշեջները, պարուսինե ոտքերը հարփակից կախած, թափահարում էին սաղավարտավոր գլուխները և դիտավորյալ զզվելի ձայներով երգում էին․

Մեր հրշեջ պետին փա՜ռք․․․
Մեր թանկագին ընկեր Նասոսովին փա՜ռք․․․

― Քեֆ են արել Կոլկայի, հրշեջ խմբի պետի տղայի հարսանիքն,― անտարբեր ասաց Բեզենչուկը և մուշտակի տակ քորեց կուրծքը։― Բա մի՞թե առանց գլազետի և առանց որևէ բանի է լինելու։

Հենց այդ պահին Իպոլիտ Մատվեևիչը արդեն ամեն ինչ որոշել էր։ «Կգնամ,― որոշել էր նա,― կգտնեմ։ Իսկ հետո կտեսնենք»։ Եվ ադամանդյա երազանքներում հանգուցյալ զոքանչն անգամ շատ ավելի սիրելի թվաց, քան էր։ Նա դարձավ Բեզենչուկին։

― Սատանա՛ն քեզ հետ։ Արա՛։ Գլազետե՛։ Ծոպերո՛վ։

Մեղավորի հայելին

Ֆրոլ և Լավը եկեղեցու քահանա տեր Ֆյոդոր Վոստրիկովը, մեռնող Կլավդիա Իվանովնային խոստովանեցնելուց հետո, դուրս եկավ Վորոբյանինովի տնից կատարյալ աժիոտաժի մեջ և մինչև տուն հասնելը ողջ ճանապարհն անցավ ցրված նայելով շուրջը և շփոթված ժպտալով։ Ճանապարհի վերջին նրա ցրվածությունը հասավ այն աստիճանի, որ քիչ մնաց ընկներ գավգործկոմի Պետ․ N1 ավտոմեքենայի տակ։ Դուրս գալով դժոխքի մեքենայի բաց թողած մանուշակագույն մշուշի միջից, հայր Վոստրիակովը կատարելապես վրդովվեց և, չնայած պատկառելի աստիճանին ու միջին տարիքին, մնացած ճանապարհն անցավ անպարկեշտ կիսաարշավով։

Տիրուհի Կատերինա Ալեքսանդրովնան ընթրիքի սեղան էր գցում։ Տեր Ֆյոդորը երեկոյան ժամասացությունից ազատ օրերին սիրում էր վաղ ընթրել։ Բայց հիմա, հանելով շլյապան և բամբակած տաք փարաջան, տերհայրն արագ անցավ ննջարան, ի զարմանս տիրուհու փակվեց այնտեղ և խուլ ձայնով սկսեց երգել «Հարժանի․․․»։

Տիրուհին նստեց աթոռին և երկյուղածությամբ շշնջաց․

― Նոր գործ է սկսել․․․

Տեր Ֆյոդորի պոռթկուն հոգին հանգիստ չուներ։ Երբեք նա չէր իմացել, թե ինչ բան է հանգիստը։ Ո՛չ այն օրերին, երբ նա հոգևոր ուսումնարանի սան Ֆեդյա էր, ո՛չ էլ այն ժամանակ, երբ նա բեղավոր սեմինարիստ Ֆյոդոր Իվանովիչ էր։ Սեմինարիայից համալսարան անցնելուց և երեք տարի իրավաբանական ֆակուլտետում սովորելուց հետ Վոստրիակովը 1915 թվականին վախեցավ հնարավոր մոբիլիզացիայից և նորից գնաց հոգևոր գծով։ Սկզբում ձեռնադրվեց սարկավագ, իսկ հետո օծվեց քահանա և նշանակվեց գավառական N քաղաքը։ Եվ միշտ, հոգևոր և քաղաքացիական կարիերայի բոլոր փուլերում, տեր Ֆյոդորը մնում էր շահասեր մարդ։

Հայր Վոստրիկովը երազում էր սեփական մոմի գործարան ունենալ։ Մեղրամոմը հաստ պարաններ փաթաթող գործարանային մեծ թմբկագլանների տեսիլներից հալումաշ եղած տեր Ֆյոդորը հնարում էր զանազան նախագծեր, որոնց իրագործումով նա պետք է ձեռք բերեր հիմնական և շրջանառու կապիտալ՝ Սամարայում վաղուց ի վեր աչք դրած գործարանը գնելու համար։

Մտքերը տեր Ֆյոդորի գլխում ծագում էին անսպասելի կերպով, և նա իսկույն անցնում էր գործի։ Տեր Ֆյոդորն սկսում էր լվացքի մարմարյա սապոն եփել․ փթերով պատրաստում էր, բայց սապոնը, թեև իր մեջ մեծ քանակությամբ ճարպ էր պարունակում, չէր սպանում և բացի այդ եռապատիկ թանկ արժեր, քան «Գութան և մուրճ» կոոպերատիվինը։ Հետո սապոնը խոնավանում էր նախասրահում և քայքայվում, այնպես որ Կատերինա Ալեքսանդրովնան կողքով անցնելիս նույնիսկ լաց էր լինում։ Իսկ հետո սապոնը նետում էին աղբահորը։

Անասնապահական ինչ֊որ ժուռնալում կարդալով, որ ճագարի միսը ճտի պես քնքուշ և համեղ է, որ նրաքն բազմանում են մեծ քանակությամբ և որ նրանց բուծումը կարող է մեծ օգուտներ բերել փութեռանդ տիրոջը, տեր Ֆյոդորը անմիջապես մի կես դյուժին մայր ճագարներ ձեռք բերեց․ և արդեն երկու ամիս հետո Նեռկա շունը, բակն ու տունը լցված ականջավոր էակների անհավատալի քանակությունից վախեցած, փախավ անհայտ ուղղությամբ։ N քաղաքի նզովյալ բնակիչները խիստ պահպանողական դուրս եկան և բացառիկ միահամուռությամբ չէին գնում Վոստրիկովի ճագարները։ Այդ ժամանակ տեր Ֆյոդորը, իրիցկնկա հետ խորհրդակցելուց հետո, որոշեց իր մենյուն զարդարել ճագարներով, որոնց միսը իր համով գերազանցում է ճտի մսին։ Ճագարներից պատրաստում էին տապակած, բիտկի, կոտլետ։ Ճագարներին եփում էին սուպի մեջ, սառը վիճակում մատուցում էին ընթրիքին և խորովում խմորի մեջ։ Դա ոչ մի արդյունք չտվեց։ Տեր Ֆյոդորը հաշվեց, որ բացառապես ճագարային օրապարենի անցնելու դեպքում ընտանիքը կարող է մի ամսվա ընթացքում ուտել քառասունից ոչ ավելի ճագար, մինչդեռ ամսական աճը կազմում է իննսուն ճագար, ընդ որում այդ թիվը ամսեամիս ավելանալու էր երկրաչափական պրոգրեսիայով։

Այն ժամանակ Վոստրիկովները որոշեցին տնական ճաշեր տալ։ Տեր Ֆյոդորը ամբողջ երեկոն խնամքով կտրտված թվաբանական թղթերի վրա քիմիական մատիտով հայտարարություն էր գրում՝ տնական համեղ ճաշտր տալու մասին, որոնք պատրաստվում էին բացառապես կովի յուղով։ Հայտարարությունը սկսվում էր «Էժան և համեղ» խոսքերով։ Իրիցկինը էմալե ամանը լիքը լցրեց ալյուրի խուսով, և տեր Ֆյոդորը ուշ իրիկնաժամին հայտարարությունը փակցրեց բոլոր հեռագրասյուներին և սովետական հիմարկների մոտերքը։

Նոր ձեռնարկը մեծ հաջողություն ունեցավ։ Հենց առաջին օրը ներկայացան յոթ հոգի, այդ թվում զինկոմիսարիատի գործավար Բենդինը և բարեկարգման ենթաբաժնի վարիչ Կոզլովը, որի ջանքերով վերջերս քանդվել էր քաղաքի միակ հնության հուշարձանը՝ ելիզավետինյան ժամանակների Հաղթական կամարը, որն, իր ասելով, խանգարում էր փողոցային շարժմանը։ Նրանց բոլորին էլ ճաշը շատ դուր եկավ։ Հետևյալ օրը ներկայացան տասնչորս հոգի։ Չէին հասցնում ճագարներին քերթել։ Մի ամբողջ շաբաթ գործը հիանալի էր գնում, և տեր Ֆյոդորն արդեն ծրագրում էր մուշտակագործության մի փոքրիկ, առանց մոտորի արտադրություն բացելու մասին, երբ տեղի ունեցավ բոլորովին չնախատեսված մի դեպք։

«Գութան և մուրճ» կոոպերատիվը, որը երեք շաբաթ է ինչ փակ էր ապրանքների վերահաշվառման պատճառով, բացվեց, և խանութի գործակատարները տեր Ֆյոդորենց հարևան բակը գլորեցին մի տակառ նեխած կաղամբ ու թափեցին աղբահորը։ Նրբագրգիռ հոտով գրավված ճագարները վազեցին դեպի հորը և հենց հետևյալ առավոտ նուրբ կրծողների մեջ համաճարակ սկսվեց։ Ընդամենը երեք ժամ մոլեգնեց այն, բայց տեղն ու տեղը պառկեցրե ցերկով հարյուր քառասուն մայր ճագարի և նրանց անհաշիվ սերունդը։

Շշմած տեր Ֆյոդորն ամբողջ երկու ամիս սսկվել էր և միայն հիմա ոգևորվեց, երբ վերադարձավ Վորոբյանինովի տնից և ի զարմանս տիրուհու փակվեց ննջարանում։ Ամեն ինչ ցույց էր տալիս, որ տեր Ֆյոդորը պայծառացել է մի նոր գաղափարով, որը համակել է նրա բովանդակ հոգին։

Կատերինա Ալեքսանդրովնան կորացրած մատի կոճիկով բախեց ննջարանի դուռը։ Պատասխան չկար, միայն երգը ուժեղացավ։ Մի րոպե անց դուռը կիսով չափ բացվեց, և ճեղքից երևաց միայն տեր Ֆյոդորի դեմքը, որի վրա կուսական կարմրություն էր խաղում։

― Շուտ ինձ մկրատ տուր, տիրուհի,― արագ֊արագ վրա տվեց տեր Ֆյոդորը։

― Բա ընթրի՞քը։

― Լա՜վ, հետո։

Տեր Ֆյոդորը ճանկեց մկրատը, նորից փակեց և մոտեցավ քերծված սև շրջանակով պատի հայելուն։

Հայելու կողքին կախված էր ժողովրդական մի հին նկար՝ «Մեղավորի հայելին», տպված պղնձե տախտակից և հաճելիորեն ձեռքով ներկած։ «Մեղավորի հայելին» առանձնապես սփոփում էր տեր Ֆյոդորին ճագարներին պատահած դժբախտությունից հետո։ Պարզաճաշակ այդ նկարը ցույց էր տալիս երկնային ամեն բանի ունայնությունը։ Վերևի շարքում նշանակալից և հոգին խաղաղեցնող չորս նկար կար՝ սլավոնական հյուսագրով մակագրված «Սիմը աղոթք է մրմջում, Քամը ցորեն է ցանում, Հաբեթը իշխանություն ունի, Մահը իշխում է բոլորին»։ Մահը գերանդիով էր և ավազի թևավոր ժամացույցով։ Նա ասես պրոտեզներից և օրթոպեդիկ մասերից սարքած լիներ և ոտքերը լայն չռած կանգնել էր բլրավետ ամայի հողի վրա։ Նրա տեսքը պարզ ասում էր, թե ճագարների անհաջողությունը դատարկ բան է։

Հիմա տեր Ֆյոդորին ավելի շատ դուր էր գալիս «Հաբեթը իշխանություն ունի» նկարը։ Հաստափոր ու մորուքավոր հարուստ մի մարդ փոքրիկ դահլիճում նստել էր գահի վրա։

Տեր Ֆյոդորը ժպտաց, և, ուշադիր նայելով հայելու մեջ, սկսեց խուզել իր բարեձև մորուքը։ Մազերը թափվում էին հատակին, մկրատը չխկչխկում էր, և հինգ րոպեից հետո տեր Ֆյոդորը համոզվեց, որ ինքը բնավ չի կարող մորուք խուզել։ Մորուքը դուրս եկավ մի կողմի վրա խուզած, անվայելուչ և նույնիսկ կասկածելի։

Մի քիչ էլ հայելու առջև ցցվելուց հետո տեր Ֆյոդորը չարացավ, կանչեց կնոջը և, մկրատը նրան մեկնելով, ջղայնացած ասաց․

― Գոնե դու օգնիր ինձ, տիրուհի։ Ոչ մի կերպ չեմ կարողանում էս մազերիս հախից գալ։

Տիրուհին զարմանքից նույնիսկ ձեռքերը ետ տարավ։

― Այդ ի՞նչ ես արել,― վերջապես ասաց նա։

― Ոչինչ չեմ արել։ Խուզվում եմ։ Օգնիր, խնդրում եմ։ Այս կողմերը կարծես մի քիչ ծուռ է ստացվել․․․

― Աստվա՜ծ իմ,― ասաց տիրուհին, հարձակվելով տեր Ֆյոդորի խոպոպիկների վրա,― մի՞թե, Ֆեդենկա, պատրաստվում ես անցնելու նորոգչականների կողմը։

Խոսակցության նմանօրինակ ընթացքը ուրախացրեց տեր Ֆյոդորին։

― Իսկ ինչո՞ւ, տիրուհի, չանցնեմ նորոգչականների կողմը։ Նրանք մարդիկ չե՞ն, ինչ է։

― Մարդիկ, իհարկե, մարդիկ են,― թունոտ համաձայնեց տիրուհին,― ինչպե՜ս չէ․ կինոներ են գնում, ալիմենտ են վճարում։

― Դե, ես էլ կինոները կվազեմ։

― Վազիր խնդրեմ։

― Ե՛վ կվազեմ։

― Քթիցդ կգա։ Ապա մի հայելու մեջ նայիր քեզ։

Եվ իրոք, հայելուց տեր Ֆյոդորին էր նայում սևաչյա կայտառ մի դեմք՝ փոքրիկ տարօրինակ մորուքով և անհեթեթորեն երկար բեղերով։

Սկսեցին խուզել բեղերը, հասցնելով նրանց համեմատական չափսերի։

Հետագա արարքներն էլ ավելի զարմացրին տիրուհուն։ Տեր Ֆյոդորը հայտնեց, որ հենց այս երեկո գործով մեկնելու է, և պահանջեց Կատերինա Ալեքսանդրովնայից վազել հացթուխ եղբոր մոտ՝ մի շաբաթով վերցնել նրանից ոչխարի օձիքով վերարկուն և դարչնագույն բադանման կարտուզը։

― Ո՛չ մի տեղ չեմ գնա,― հայտարարեց տիրուհին ու լաց եղավ։

Տեր Ֆյոդորը կես ժամի չափ քայլեց սենյակում և իր փոխված դեմքով կնոջը վախեցնելով, անհեթեթություններ էր դուրս տալիս։ Տիրուհին մի բան միայն հասկացավ․ տեր Ֆյոդորն առանց որևէ պատճառի մազերը կտրել է, ուզում է հիմար կարտուզով մեկնել անհայտ ուղղությամբ, իսկ իրեն թողնում է։

― Չեմ թողնում,― պնդրում էր տեր Ֆյոդորը,― չեմ թողնում, մի շաբաթից կվերադառնամ։ Ախր մարդ կարող է մի գործ ունենալ։ Կարո՞ղ է, թե չի կարող։

― Չի կարող,― ասում էր իրիցկինը։

Տեր Ֆյոդորը, որը մերձավորների հետ հեզ ու խոնարհ էր, ստիպված եղավ բռունցքը խփել սեղանին։ Ու թեպետ նա խփում էր շատ զգույշ և անշնորհք կերպով, քանզի առաջներում երբեք այդ բանը չէր արել, այնուամենայնիվ իրիցկինը շատ վախեցավ և, շալը գլխին գցելով, վազեց եղբոր մոտ քաղաքացիական հագուստ բերելու։

Մենակ մնալով, տեր Ֆյոդորը մի րոպե մտածեց և ասաց․ «Կանանց բանն էլ դժվար է», և մահճակալի տակից դուրս քաշեց թիթեղապատ սնդուկը։ Նման սնդուկներ մեծ մասամբ պատահում են կարմիրբանակայինների մոտ։ Նրանք սոսնձված են լինում զոլավոր պաստառներով, որոնց վրա փակցված է Բուդյոննու դիմանկարը կամ «ՊլյաԺ» ծխախոտատուփի ստվարաթուղթը՝ երեք գեղեցկուհիներ պառկել են Բաթումի կոպիճով պատված ծովափին։ Վոստրիկովների սնդուկը ևս, ի դժգոհություն տեր Ֆյոդորի, սոսնձված էր նկարներով, բայց այնտեղ ո՛չ Բուդյոննի կար, ո՛չ Բաթումի գեղեցկուհիներ։ Իրիցկինը սնդուկի ամբողջ ներսը պատել էր «1914 թվականի պատերազմի տարեգիր» ժուռնալից կտրած լուսանկարներով։ Այստեղ կար և՛ «Պերեմիշլի գրավումը», և՛ «Դիրքերում տաք հագուստների բաժանումը զինվորներին» և էլ ինչեր ասես որ չկար։

Հատակին դարսելով վերևում դրված գրքերը՝ «Ռուս ուխտավոր» ամսագրի 1903 թվականի կոմպլեկտը, «Հերձվածի պատմությունը» հաստ գիրքը և «Ռուսները Իտալիայում» բրոշյուրը, որի կազմի վրա տպագրված էր ծխացող Վեզուվը, տեր Ֆյոդորը ձեռքը կոխեց մինչև սնդուկի հատակը և դուրս քաշեց կնոջ հնամաշ, գջլտված ձմեռային գլխարկը։ Նավթալինի հոտը հանկարծ դիպավ տեր Ֆյոդորի քթին և նա, աչքերը կկոցելով, պատառոտեց ժանյակներն ու միջադիր կտորենրը և գլխարկի միջից հանեց քաթանե ծանր մի երշիկ։ Երշիկն իր մեջ պարունակում էր քսան հետ ոսկյա տասանոց՝ այն ամենը, ինչ մնացել էր տեր Ֆյոդորի առևտրական արկածախնդրություններից։

Ձեռքի սովոր շարժումով նա բարձրացրեց փարջայի փեշը և երշիկը կոխեց զոլավոր շալվարի գրպանը։ Ապա մոտեցավ կոմոդին և կոնֆետի տուփից հանեց հիսուն ռուբլի՝ երեքնոցներով և հնգանոցներով։ Տուփի մեջ դեռ մնում էր քսան ռուբլի։

― Տանը կհերիքի,― որոշեց նա։

Հեռավոր ուղևորությունների մուսան

Իրիկվա փոստատար գնացքի ժամանումից մի ժամ առաջ տեր Ֆյոդորը կարճ, մինչև ծնկները հասնող վերարկուով և հյուսկեն զամբյուղով, դրամարկղի մոտ կանգնել էր հերթի և ահուդողով նայում էր մուտքի դռներին։ Նա վախենում էր, թե տիրուհին հակառակ իր պնդումների կվազի կայարան ճանապարհ գցելու, և այդ պահին փոքրիկ կրպակի վարիչ Պրուսիսը, որ բուֆետում նստած գարեջրով հյուրասիրում է ֆինտեսչին, անմիջապես կճանկի իրեն։ Տեր Ֆյոդորը զարմանքով և ամոթով էր նայում բոլոր աշխարհականների աչքերի առջև բաց իր զոլավոր շալվարին։

Անպլացկարտ գնացքի նստեցումը սովորականի պես սկանդալային բնույթի էր։ Ուղևորները հսկայական պարեկրի ծանրության տակ կքած վազում էին գնացքի գլխից մինչև պոչը և պոչից մինչև գլուխը։ Տեր Ֆյոդորը շշկլած բոլորի հետ վազում էր։ Նա ևս մյուսների պես ուղեկցողների հետ խոսում էր քծնող ձայնով, մյուսների պես վախենում էր, թե գանձապահը իրեն «սխալ» տոմս է տվել և վերջապես վագոն ներս թողնելուց հետո միայն վերստացավ իր նախկին հանդարտ վիճակը և նույնիսկ փոքր ինչ ուրախացավ։

Շոգեքարշը ճչաց լիաթոք, և գնացքը շարժվեց, տեր Ֆյոդորին հետ տանելով դեպի խորհրդավոր, բայց, ինչպես երևում է, մեծ օգուտներ խոստացող անհայտ հեռուները։

Հետաքրքիր բան է երկաթուղագծի օտարման շերտը։ Ամենասովորական քաղաքացին, ընկնելով այնտեղ, զգում է իրեն մի տեսակ բազմահոգ և արագ դառնում է կամ ուղևոր, կամ բեռ ստացող կամ պարզապես անտոմս մի ավարա, որը սևացնում է կոնդուկտորական բրիգադաների և կառամատույցային հսկիչների կյանքն ու պաշտոնական գործունեությունը։

Այն րոպեից, երբ քաղաքացին մտնում է օտարման շերտը, որին նա դիլետանտորեն կայարան կամ վոկզալ է անվանում, նրա կյանքը շեշտակի փոխվում է։ Անմիջապես նրա վրա են արշավում սպիտակ գոգնոցներով և կրծքներին նիկելե թիթեղիկներ ունեցող Երմակ Տիմոֆեևիչները և ծառայակամորեն ճանկում բագաժը։ Այդ րոպեից արդեն քաղաքացին ինքն իրեն չի պատկանում։ Նա ուղևոր է և սկսում է կատարել ուղևորի բոլոր պատրականությունները։ Այդ պարտականությունները բազմաբարդ են, բայց հաճելի։

Ուղևորը խիստ շատ ուտում է։ Հասարակ մահկանացուները գիշերները չեն ուտում, բայց ուղևորը ուտում է և գիշերը։ Ուտում է նա տապակած ճուտ, որը թանկ է նրա համար, պինդ խաշած ձվեր, որոնք վնաս են ստամոքսին, և ձիաթպտուղ։ Երբ գնացքը կտրում անցնում է սլաքը, դարակներում չխկրտում են բազմաթիվ թեյամաններ և վեր֊վեր են թռչում թերթերի մեջ փաթաթված ոտազուրկ ճտերը, որոնց ոտքերը արմատահան են արել ուղևորները։

Բայց ուղևորները այդ ամենը չեն նկատում։ Նրանք անեկդոտներ են պատմում։ Յուրաքանչյուր երեք րոպեն մեկ կանոնավոր կերպով ամբողջ վագոնը պայթում է ծիծաղից։ Ապա տիրում է լռություն, և թավշյա մի ձայն զեկուցում է հերթական անեկդոտը․

― Մեռնում է ծեր հրեան։ Մոտը կինն է կանգնած, երեխաները։ «Իսկ Մոնյան այստե՞ղ է»,― հազիվ֊հազ հարցնում է հրեան։ «Այստեղ է»։― «Իսկ Բրանա մորաքույրը եկե՞լ է»։―«Եկել է»։―«Իսկ ո՞ւր է տատիկը։ Ես նրան չեմ տեսնում»։―«Հրես կանգնած է»։―«Իսկ Իսա՞կը»։―«Իսակն այստեղ է»։―«Բա երեխեքը»։―«Ահա բոլոր երեխաները»։―«Բա ո՞վ է մնացել խանութում»։

Հենց նույն վայրկյանին թեյամանները սկսվում են չխկ֊չխկալ, և ճտերը որոտընդոստ ծիծաղից անհանգստացած ցատկոտում են վերի թարքերում։ Բայց ուղևորները այդ բանը չեն նկատում։ Ամեն մեկի սրտում մի նվիրական անեկդոտ կա, որը թպրտալով սպասում է իր հերթին։ Նոր կատարողը, արմուկնով հարևաններին հրելով և աղերսագին «Ա՜յ ինձ պատմել են» բղավելով՝ դժվարությամբ գրավում է ուշադրությունը և սկսում․

― Մի հրեա տուն է գալիս ու պառկում կնոջ կողքին։ Հանկարծ նա լսում է՝ մահճակալի տակ ինչ֊որ մեկը քրովում է։ Հրեան ձեռքը կոխում է մահճակալի տակը և հարցնում․ «Այդ դո՞ւ ես, Ջեկ»։ Իսկ Ջեկը լիզում է նրա ձեռքն ու պատասխանում․ «Այդ ես եմ»։

Ուղևորները մեռնում են ծիծաղից, մութ գիշերը ծածկում է դաշտերը, շոգեքարշի ծխնելույզից թեթևսոլիկ կայծեր են դուրս թռչում, և պայծառ ու կանաչ ակնոցներով բարալիկ սեմաֆորները փափկանկատորեն անցնում են կողքով՝ նայելով գնացնքերի վերևից։

Հետաքրքի՜ր բան է օտարման շերտը։ Երկրի բոլոր կողմերն են վազում հեռավոր ուղևորման ծանր ու երկար գնացքներ։ Ճանապարհը բաց է ամենուրեք։ Ամեն տեղ վառվում է կանաչ կրակը՝ ճանապարհն ազատ է։ Բևեռային ճեպընթացը բարձրանում է Մուրմանսկ։ Սլաքի վրա կռանալով և կուչ գալով, Կուրսկի կայարանից դուրս է պրծնում «Առաջին―Կ»֊ն ճամփա հարթելով դեպի Թիֆլիս։ Հեռավոր արևելյան ճեպընթացը շրջանցում է Բայկալը, թափընթաց մոտենալով Խաղաղ օվկիանոսին։

Հեռավոր ուղևորության մուսան հրապուրում֊կանչում է մարդուն։ Նա արդեն պոկել է տեր Ֆյոդորին գավառական խաղաղ օթևանից և նետել չգիտես թե որ նահանգը։ Ազնվականության նախկին պարագլուխ, իսկ այժմ զագսի գործավար Իպոլիտ Մատվեևիչը ևս անհանգստացած է ներքուստ և սատանան գիտե՝ թե ինչ մտադրություններ ունի։

Մարդիկ շրջում են երկրում։ Մեկը ծառայության վայրից տասը հազար կիլոմետր հեռավորության վրա իր համար շողշողուն հարսնացու է ճարում։ Մյուսը գանձի ետևից ընկած թողնում է փոստ֊հեռագրական բաժանմունքը և վազում Ալդան։ Իսկ երրորդը հենց այնպես էլ նստում է տանը, սիրով շոյում է հասունացած ճողվածքը և կարդում մի ռուբլու փոխարեն հինգ կոպեկով գնած կոմս Սալիասի երկասիրուրությունը։

Թաղման երկրորդ օրը,― իսկ թաղման կազմակերպումը սիրալիր կերպով իր վրա էր վերցրել դագաղագործ վարպետ Բեզենչուկը,― Իպոլիտ Մատվեևիչը գնաց ծառայության և, կատարելով իր վրա դրած պարտականությունները, սեփական ձեռքով գրանցնեց հիսունինը տարեկն, տնային տնտեսուհի, անպարտիական, գավառական N քաղաքի բնակչուհի և ծագումով Ստարգորոդյան նահանգի ազնվականներից սերած Կլավդիա Իվանովնա Պետուխովայի մահը։ Այնուհետև Իպոլիտ Մատվեևիչը խնդրելով վերցրեց իր՝ օրենքով հասնելիք երկու շաբաթվա արձակուրդը, ստացավ քառասունմեկ ռուբլի արձակուրդային դրամ և աշխատակիցներին մնաս բարով ասելով գնաց տուն։ Ճանապարհին նա մտավ դեղատուն։

Դեղագործ Լեոպոլդ Գրիգորևիչը, որին տնեցիները և բարեկամները Լիպա էին անվանում, կանգնել էր կարմիր լաքած վաճառասեղանի ետևում՝ շրջապատված թույնի կաթնագույն բանկաներով և ներվայնությամբ հրշեջ պետի զոքանչին վաճառում էր «կրեմ անգո, արևայրուկի և պեպենների դեմ, բացառիկ սպիտակություն է տալիս մաշկին»։ Սակայն հրշեջ պետի զոքանչը պահանջում էր «պուդրա Ռաշել ոսկեգույն, մարմնին տալիս է հավասար, բնության մեջ անհասանելի արևայրուկ»։ Բայց դեղատանը միայն կերմ Անգո կար՝ արևայրուկի դեմ, և պարֆյումերիայի այդչափ հակադիր արտադրանքների պայքարը տևեց կես ժամ։ Հաղթեց այնուամենայնիվ Լիպան, որը հրշեջ պետի զոքանչին ծախեց շրթունքի պոմադա և փայտոջիլաեռ․ ինքնաեռի սկզբունքով կառուցած, բայց արտաքուստ ցնցուղի տեսք ունեցող մի անոթ։

― Ի՞նչ կկամենայիք։

― Մազերի դեղ։

― Աճելցնելո՞ւ, ոչնչացնելո՞ւ, ներկելո՞ւ։

― Ի՜նչ աճեցում,― ասաց Իպոլիտ Մատվեևիչը։― Ներկելու։

― Ներկելու համար ունենք հիանալի բուժամիջոց «Տիտանիկ»։ Ստացված է մաքսատնից։ Կոնտրաբանդ ապրանք է։ Չի լվացվում ո՛չ սառը ջրով, ո՛չ տաք, ո՛չ սապոնի փրփուրով, ո՛չ նավթով։ Արմատական սև գույն։ Կես տարվա սրվակն արժե երեք ռուբլի տասներկու կոպեկ։ Հանձնարարում եմ իբրև լավ ծանոթի։

Իպոլիտ Մատվեևիչը շուռումուռ տվեց ձեռքում «Տիտանիկի» քառակուսի սրվակը, հառաչանքով նայեց պիտակին ու փողը դրեց վաճառասեղանի վրա։

Իպոլիտ Մատվեևիչը տուն վերադարձավ և զզվելով սկսեց «Տիտանիկով» ջրել գլուխն ու վիզը։ Բնակարանում գարշահոտություն տարածվեց։

Ճաշից հետո գարշահոտը պակասեց, բեղերը չորացել, կպել էին և միայն մեծ դժվարությամբ էր հնարավոր սանրել։ Արմատական սև գույնը մի քիչ կանաչավուն երանգով ստացվեց, բայց երկրորդ անգամ ներկելու ժամանակ չուներ։

Իպոլիտ Մատվեևիչը զոքանչի զարդատուփից հանեց նախօրյակին գտած թանկարժեք իրերի ցուցակը, հաշվեց մոտն եղած կանխիկ դրամը, փակեց բնակարանը, բանալին թաքցրեց ետևի գրպանում, նստեց N7 արագընթաց գնացքը և մեկնեց Ստարգորոդ։

Մեծ կոմբինատորը

Տասներկուսի կեսին հյուսիս֊արևմուտքից, Չմարովկա գյուղի կողմից, Ստարգորոդ մտավ քսանութ տարեկան մի երիտասարդ։ Նրա հետևից վազում էր մի խուժան։

― Քեռի,― զվարթ կանչում էմուսր նա,― տասը կոպեկ տուր։

Երիտասարդը գրպանից հանեց տաքացած մի խնձոր և տվեց խուժանին, բայց նա ձեռք չէր քաշում։ Այդ ժամանակ հետիոտնը կանգ առավ, հեգնորեն նայեց տղային և կամացուկ ասաց․

― Միգուցե քեզ պետք է տալ այն բնակարանի բանալին, որտեղ փո՞ղ է դրված։

Չափ ու սահմանն անցկացրած խուժանը հասկացավ իր պահանջների ողջ անհիմնությունը և ձեռք քաշեց։

Երիտասարդը խաբեց․ նա ո՛չ փող ուներ, ո՛չ բնակարան, ուր կարող էր փող դրված լինել, ո՛չ բանալի, որով կարելի էր բացել բնակարանի դուռը։ Նա նույնիսկ վերարկու չուներ։ Երիտասարդը քաղաք մտավ գոտկատեղում նեղ, կանաչ կոստյումով։ Նրա հուժկու վիզը մի քանի անգամ փաթաթված էր բրդե հին շարֆով, ոտքերին լաքած կոշիկներ էին՝ զամշե նարնջագույն երեսով։ Կոշիկների տակ գուլպաներ չկային։ Ձեռքին երիտասարդը բռնած ուներ աստրոլյաբիա^[1]:

«Օ բայադե՜րկա, տի֊րի֊րիմ, տի֊րի֊րա»,― երգեց նա, մոտենալով շուկային։

Այստեղ նրա համար շատ գործ ճարվեց։ Նա խցկվեց հնոտիավաճառանոցում առևտուր անողների շարքերը, առջևը դրեց աստրոլյաբիան և սկսեց լուրջ ձայնով բղավել․

― Ո՞ւմ տամ աստրոլյաբիա։ Էժան աստրոլյաբիա է ծախվում։ Պատգամավորներին և կինբաժիններին զեղչ։

Անսպասելի առաջարկը երկար ժամանակ պահանջարկ չէր ծնում։ Տնային տնտեսուհների պատգամավորությունները ավելի շատ հետաքրքրվում էին դեֆիցիտային ապրանքներով և խռնվում էին մանուֆակտուրային կրպակների շուրջը։ Աստրոլյաբիա վաճառողի կողքով երկու անգամ անցավ Ստարգուբռոզիսկի գործակալը։ Բայց քանի որ աստրոլյաբիան ոչ մի բանով նման չէր Մասլոցենտրի գրասենյակից երեկ գողացած գրամեքենային, գործակալը դադարեց երիտասարդին աչքերով հիպնոսելուց և հեռացավ։

Ճաշվա կողմ աստրոլյաբիան երեք ռուբլով ծախվեց մի փականագործի։

― Ինքն էլ չափում է,― ասաց երիտասարդը, աստրոլյաբիան գնորդին հանձնելվ,― միայն թե չափելու բան լինի։

Ուրախ երիտասարդը, բարդ գործիքից ազատագրվելով, ճաշեց «Համի անկյուն» ճաշարանում և գնաց քաղաքը դիտելու։ նա անցավ Սովետական փողոցով և դուրս եկավ Կարմիր֊բանակային (նախկին Մեծ Պուշկինյան) փողոցը, կտրեց անցավ Կոոպերատիվայինը և նորից հայտնվեց Սովետական փողոցի վրա։ Բայց դա արդեն այն Սովետականը չէր, որով անցել էր․ քաղաքում երկու Սովետական փողոց կար։ Բացական զարմանալով այդ հանգամանքի վրա, երիտասարդը հայտնվեց Լենայի դեպքերի փողոցում (նախկին Դենիսովյան)։ Երկհարկանի գեղեցիկ N28 առանձնատան մոտ, որն ուներ

ՍՍՌՄ, ՌՍՖՍՌ ՍՏԱՐՆԱՀԱՆԳՍՈՑԱՊԻ ՍՈՑԻԱԼԱԿԱՆ ԱՊԱՀՈՎՈՒԹՅԱՆ 2֊ՐԴ ՏՈՒՆ

ցուցանակը, երիտասարդը կանգ առավ, որպեսզի ծխախոտը կպցնի դռնապանից, որը նստել էր դարբասի մոտ, քարե նստարանին։

― Իսկ ի՞նչ է, հայրիկ,― հարցրեց երիտասարդը, ծուխը ներս քաշելով,― ձեր քաղաքում հարսանցուներ կա՞ն։

― Մարդ կա որ մատակն էլ նրա համար հարսնացու է,― պատասխանեց նա, սիրով խոսակցության բռնվելով։

― Այլևս հարցեր չունեմ,― արագ վրա բերեց երիտասարդը։

Եվ անմիջապես նոր հարց տվեց․

― Այսպիսի տուն ու առանց հարսնացուի՞։

― Մեր հարսնացուներին,― առարկեց դռնապանը,― վաղո՜ւց էն աշխարհում ճրագով են փնտրում։ Մեզ մոտ էստեղ պետական անկելանոց է․ պառավներ են ապրում լրիվ պենսիոնով։

― Հասկանում եմ։ Այդ նրանք են, որոնք մինչև պատմական մատերիալիզմն են ծնվել։

― Էդ մեկը ճիշտ է։ Երբ ծնվել են, էն վախտ էլ ծնվել են։

― Իսկ այս տանը ի՞նչ կար մինչև պատմական մատերիալիզմը։

― Ե՞րբ ինչ կար։

― Այն ժամանակ, հին ռեժիմի։

― Հին ռեժիմի ժամանակ իմ աղան էր ապրում։

― Բուրժո՞ւյ։

― Ինքդ ես բուրժույ։ Ասացի քեզ՝ ազնվականների պարագլուխ։

― Պրոլետա՞ր, ուրեմն։

― Ինքդ ես պրոլետար։ Ասացի քեզ՝ պարագլուխ։

Խոսակցությունը խելոք դռնապանի հետ, որը լավ գլուխ չէր հանում հասարակության դասակարգային կառուցվածքից, դեռ աստված գիտե որքան ժամանակ կշարունակվեր, եթե երիտասարդը վճռական կերպով գործի չանցներ

― Ահա թե ինչ, պապի,― ասաց նա,― վատ չէր լինի գինի խմեինք։

― Դե, հյուրասիրիր։

Մի ժամով երկուսն էլ անհետացան, իսկ երբ վերադարձան, դռնապանն արդեն երիտասարդի ամենահավատարիմ բարեկամն էր։

― Ուրեմն քեզ մոտ կգիշերեմ,― ասում էր նոր բարեկամը։

― Թեկուզ ամբողջ կյանքդ ապրի, մի բան որ լավ մարդ ես։

Հյուրը, այդպես արագ իր նպատակին հասնելով, շտապով իջավ դռնապանի սենյակը, հանեց նարնջագույն կոշիկները և մեկնվեց նստարանին, մտորելով վաղվա գործունեության ծրագիրը։

Երիտասարդին կոչում էին Օստապ Բենդեր։ Սովորաբար նա իր կենսագրությունից միայն մի մանրամասնություն էր հաղորդում․ «Իմ հայրը,― ասում էր նա,― թուրքահպատակ էր»։ Թուրքահպատակի զավակը իր կյանքում շատ զբաղմունքներ էր փոխել։ Բնավորության աշխուժությունը, որը խանգարում էր որևէ գործի նվիրվելու, շարունակ նետում էր նրան երկրի զանազն կողմերը և հիմա բերել էր Ստարգորոդ՝ առանց գուլպաների, առանց բանալու, առանց բնակարանի և առանց փողի։

Դռնապանի գարշահոտության աստիճանի տաք սենյակում պառկած, Օստապ Բենդերը մտքում որոշում էր իր կարիերայի երկու հնարավոր վարիանտները։

Կարելի էր դառնալ բազմակին և հանգիստ տեղափոխվել քաղաքից քաղաք, հետևից քարշ տալով հերթական կնոջից հափշտակած թանկարժեք իրերով լի նոր ճամպրուկը։

Բայց կարելի էր վաղն ևեթ գնալ Ստարգորոդի մանկհանձնաժողովը և առաջարկել նրանց իրենց վրա վերցնելու դեռ չնկարված, բայց հանճարեղորեն մտահղացված, նկարիչ Ռեպինի հանրահայտ «Զապորոժոցները նամակ են գրում սուլթանին» նկարի նմանողությամբ «Բոլշևիկները նամակ են գրում Չեմբեռլենին» նկարի տարածումը։ Հաջողության դեպքում այդ վարիանտը կարող էր չորս հարյուր ռուբլի օգուտ բերել։

Երկու վարիանտներն էլ Օստապի գլխում ծագել էին վերջին անգամ Մոսկվայում գտնվելու օրերին։ Բազմակնության վարիանտը ծագել էր երեկոյան թերթում կարդացած դատական հաշվետվության ազդեցության տակ։ Այնտեղ պարզ ասված էր, որ մի բազմակին մարդ ստացել է ընդամենը երկու տարի առանց խիստ մեկուսացման։ N2 վարիանտը Բենդերի գլխում ծագեց, երբ կոնտրամարկայով դիտում էր ԱԽՌՌ֊ի^[2] ցուցահանդեսը։

Սակայն երկու վարիանտներն էլ իրենց թերություններն ունեին։ Առանց զարմանահրաշ, մոխրագույն խալերով կոստյումի անհնարին էր սկսել բազմակնոջ կարիերան։ Բացի այդ, պետք էր ունենալ, գոնե տասը ռուբլի՝ վայելչատեսության և գայթակղեցնելու համար։ Կարելի էր, իհարկե, ամուսնանալ և ճամփորդական կանաչ կոստյումով, որովհետև Բենդերի առնական ուժն ու գեղեցկությունը միանգամայն անվանելի էին գավառական հասած Մարգարիտների համար, բայց դա, ինչպես Օստապն էր ասում, կլիներ «ցածր տեսակի, ոչ մաքուր աշխատանք»։ Պատկերի գործն էլ լավ վիճակում չէր․ կարող էին հանդիպել զուտ տեխնիկական դժվարություններ։ Արդյոք հարմա՞ր է ընկ․ Կալինինին նկարել փափախով և սպիտակ յափունջով, իսկ ընկ․ Չիչերինին՝ մինչև գոտկատեղը մերկ։ Հակառակ դեպքում կարելի է, իհարկե, բոլոր պերսոնաժներին նկարել սովորական կոստյումներով, բայց դա արդեն էն չի լինի։

― Էն էֆեկտը չի ունենա,― արտասանեց Օստապը բարձրաձայն։

Այդ պահին նա նկատեց, որ դռնապանը վաղուց արդեն տաք֊տաք խոսում է ինչ֊որ բանի մասին։ Պարզվեց, որ դռնապանը անձնատուր է եղել նախկին տանջիրոջ վերաբերյալ հիշողություններին․

― Ոստիկանապետը նրան պատիվ էր տալիս․․․ Գնում էիր մոտը, ասենք թե նոր տարվա օրը շնորհավորելու, երեքնոց էր տալիս․․․ Զատկին, օրինակի համար ասենք, էլի երեքնոց։ Ու ասենք թե նրանց անվանակոչության օրն ես շնորահվորում․․․ Է՜, միայն էդ շնորհավորանքներից տարեկան տասնհինգ ռուբլի փող էր գալիս․․․ Ինձ հալա խոստացել էր մեդալ տալ։ «Ես, ասում էր, ուզում եմ, որ իմ դռնապանը մեդալով լինի»։ Հենց էդպես էլ ասում է․ «Դու, Տիխոն, քեզ արդեն մեդալով հաշվիր․․․»։

― Հետո ինչ, տվեցի՞ն։

― Կաց հալա․․․ «Ինձ, ասում էր, անմեդալ դռնապան պետք չէ»։ Սանկտ֊Պետերբուրգ գնաց մեդալ բերելու։ Դե առաջին անգամը, ասել է պետք, բան դուրս չեկավ։ Պարոնայք չինովնիկները չուզեցին։ «Թագավորն, ասում է, արտասհաման է գնացել, հիմա հնարավոր չէ»։ Աղաս ինձ հրամայեց սպասել։ «Դու, ասում է, Տիխոն, սպասի, առանց մեդալ չես մնա»։

― Իսկ քո աղին շրխկացրե՞լ են, ինչ է,― անսպասելի հարցրեց Օստապը։

― Ոչ ոք չի շրխկացրել։ Ինքը գնաց։ Ի՞նչ ուներ էստեղ սալդատների հետ նստելու․․․ Իսկ հիմա դռնապանի ծառայության համար մեդալ տալի՞ս են։

― Տալիս են։ Կարող եմ հաջողացնել քեզ համար։

Դռնապանը հարգանքով նայեց Բենդերին։

― Ինձ առանց մեդալի չի լինի։ Ծառայությունս է էդպես։

― Բա ո՞ւր է գնացել քո աղան։

― Ո՞վ գիտի նրա բանը։ Մարդիկ ասում էին, թե Փարիզ է գնացել։

― Ա՜․․․ Սպիտակ ակացիաներ, էմիգրացիայի ծաղիկներ․․․ Ուրեմն, նա էմիգրա՞նտ է։

― Ինքդ ես էմիգրանտ․․․ Մարդիկ ասում են Փարիզ է գնացել։ Իսկ տունը պառավների համար են վերցրել․․․ Դրանց ամեն օր էլ որ շնորհավորես, մի տասկոպեկանոց չես ստանա։ Է՜խ, ի՜նչ աղա էր․․․

Այդ պահին դռան վերևի ժանգոտ զանգը ցնցվեց։ Դռնապանը ոտքերը քարշ տալով մոտեցավ դռանը, բացեց այն և սաստիկ շփոթված ետ ընկրկեց։

Վերևի աստիճանի վրա կանգնել էր սևաբեղ և սևամազ Իպոլիտ Մատվեևիչ Վորոբյանինովը։ Պենսնեի տակ աչքերը փայլում էին մինչպատերազմյան փայլով։

― Աղա՜,― մոլեգնորեն բառաչեց Տիխոնը։― Փարիզի՜ց։

Իպոլիտ Մատվեևիչը, շփոթված, կողմնակի մարդու ներկայությունից, որի մանուշակագույն ոտնաթաթերը հենց նոր տեսավ սեղանի ծայրից, շշկլվեց և այն է ուզում էր փախչել, բայց Օստապ Բենդերը աշխույժ վեր ցատկեց և խոնարհ գլուխ տվեց Իպոլիտ Մատվեևիչին։

― Մեզ մոտ թեև Փարիզ չէ, բայց համեցեք խնդրեմ մեր քողտիկը։

― Բարև, Տիխոն,― հարկադրված էր ասել Իպոլիտ Մատվեևիչը,― ես բնավ էլ Փարիզից չեմ եկել։ Այդ ո՞վ է մտցրել գլուխդ։

Բայց Օստապ Բենդերը, որի երկար ու ազնիվ քիթը տապակածի հոտ էր առնում, թույլ չտվեց դռնապանին նույնիսկ ծպտուն հանելու։

― Հիանալի է,― ասաց նա, աչքերը խեթելով,― դուք Փարիզից չեք։ Իհարկե, դուք եկել եք Կոլոգրիվից ձեր հանգուցյալ տատիկին այցելելու։

Այդպես ասելով, նա քնքշորեն գրկեց շշմած դռնապանին և դուրս տարավ նրան նախքան նրա հասկանալը, թե ինչ պատահեց, իսկ երբ ուշքի եկավ, ապա կարողացավ ըմբռնել միայն այն, որ Փարիզից եկել է իր աղան, որ իրեն՝ Տիխոնին դուրս արեցին դռնապանի սենյակից և որ ձախ ձեռքում սեղմված է մի ռուբլի թղթադրամ։

Դռնապանի ետևից դուռը խնամքով փակելուց հետո, Բենդերը շուռ եկավ դեպի սենյակի մեջտեղում դեռևս կանգնած Վորոբյանինովը և ասաց․

― Հանգիստ, ամեն բան կարգին է։ Իմ ազգանունն է Բենդեր։ Գուցե լսա՞ծ լինեք։

― Չեմ լսել,― ջղայնացած պատասխանեց Իպոլիտ Մատվեևիչը։

― Դե իհա՜րկե, Փարիզում որտեղի՞ց կարող էր հայտնի լինել Օստապ Բենդերի անունը։ Տա՞ք է հիմա Փարիզում։ Լա՜վ քաղաք է։ Այնտեղ ես ամուսնացած հորեղբոր աղջիկ ունեմ։ Վերջերս ինձ համար մետաքսյա թաշկինակ էր ուղարկել պատվիրած նամակի մեջ դրած․․․

― Ի՞նչ անհեթեթություն,― բացականչեց Իպոլիտ Մատվեևիչը։― Ի՞նչ թաշկինակ։ Ես Փարիզից չեմ եկել, այլ․․․

― Հիանալի է, հիանալի։ Մորշանսկից։

Իպոլիտ Մատվեևիչը բնավ գործ չէր ունեցել այնպիսի վառ խառնվածքի տեր երիտասարդի հետ, ինչպիսին էր Բենդերը, և իրեն վատ զգաց։

― Էհ, գիտեք ինչ, ես գնալու եմ,― ասաց նա։

― Ո՞ւր եք գնում։ Շտապելու հարկ չկա։ Գեպեուն ինքը կգա ձեզ մոտ։

Իպոլիտ Մատվեևիչը խոսք չգտավ պատասխանելու, արձակեց թավշյա խունացած օձիքով վերարկուի կոճակները և նստեց թախտին, անբարյացակամորեն նայելով Բենդերին։

― Ես ձեզ չեմ հասկանում,― ասաց նա թույլ ձայնով։

― Դա սարսափելի չէ։ Հիմա կհասկանք։ Մի րոպե։

Օստապը բոբիկ ոտքերին հագավ նարնջագույն կոշիկները, ման եկավ սենյակում և սկսեց․

― Դուք ո՞ր սահմանով եք անցել։ Լեհակա՞ն։ Ֆիննակա՞ն։ Ռումինակա՞ն։ Թանկ բավականություն պետք է եղած լինի։ Իմ ծանոթներից մեկը վերջերս անցել էր սահմանը, նա ապրում էր մեր կողմի Սլավուտում, իսկ նրա կնոջ ծնողները՝ մյուս կողմի։ Ընտանեկան գործով նա գժտվել էր կնոջ հետ, իսկ կինը վիրավորվողների ընտանիքից է եղել։ Թքել էր իմ ծանոթի ռեխին և սահմանի վրայով ճղել էր արտասահման՝ ծնողների մոտ։ Այդ ծանոթը մի երեք օր նստեց մենակ և տեսավ, որ գործերը վատ են գնում․ ճաշ չկա, սենյակը կեղտի մեջ կորել է, և որոշեց հաշտվել։ Գիշերը դուրս եկավ և սահմանի վրայով գնաց աներոջ մոտ։ Հենց էդտեղ էլ սահմանապահները նրան բռնեցին, գործ սարքեցին, վեց ամսով նստեցրին և հետո հեռացրին պրոֆմիությունից։ Հիմա, ասում են, կինը, հիմարը, փախել եկել է, մինչդեռ ամուսինը նստած է կալանատանը։ Նա հիմա ուտելիք է տանում ամուսնուն․․․ Դուք է՞լ լեհական սահմանի վրայով եք անցել։

― Ազնիվ խոսք,― արտասանեց Իպոլիտ Մատվեևիչը, անսպասելի կախվածություն զգալով այդ զրուցասեր երիտասարդից, որ կանգնել էր դեպի ադամանդները տանող ճանապարհին,― ազնիվ խոսք, ես ՌՍՖՍՌ հպատակ եմ։ Վերջ ի վերջո ես կարող եմ անձնագիր ցույց տալ․․․

― Արևմուտքում տպագրական գործի զարգացման արդի պայմաններում սովետական անձնագիր տպագրելը այնպիսի մի դատարկ բան է, որ ծիծաղելի է անգամ խոսել դրա մասին․․․ Իմ ծանոթներից մեկը այն տեղն էր հասել, որ նույնիսկ դոլարներ էր տպագրում։ Իսկ դուք գիտե՞ք, թե ինչ դժվար է ամերիկյան դոլար կեղծելը։ Նրանց թուղթը գույնզգույն մազեր ունի մեջը։ Տեխնիկայի մեծ գիտելիք է նա։ Նա հաջող կերպով սաղացնում էր այդ դոլարները Մոսկվայի սև բորսայում։ Հետո պարզվեց, որ նրա պապը, վալյուտայի հայտնի սպեկուլյանտ, գնելիս է եղել դրանք Կիևնում և բոլորովին սնանկացել, որովհետև դոլարները այնուամենայնիվ կեղծ էին։ Այնպես, որ դուք ձեր անձնագրով նույնպես կարող եք տուժել։

Իպոլիտ Մատվեևիչը, զայրացած այն բանից, որ ադամանդների եռանդուն որոնումների փոխարեն նստել է դռնապանի գարշահոտ սենյակում և լսում է երիտասարդ անպատկառի շաղակրատանքը՝ իր ծանոթների մութ գործերի մասին, այնուամենայնիվ սիրտ չէր անում գնալու։ Նա ուժեղ վախ էր զգում, երբ մտածում էր, թե այս անհայտ երիտասարդը կարող է դուրս տալ ամբողջ քաղաքով մեկ, թե եկել է նախկին պարագլուխը։ Այդ դեպքում՝ վերջ ամենեցուն։ Դեռ կարող է պատահել, որ նստեցնեն։

― Դուք այնուամենայնիվ ոչ ոքի մի ասեք, թե ինձ տեսել եք,― աղերսանքով ասաց Իպոլիտ Մատվեևիչը,― կարող են իսկապես կարծել, թե ես էմիգրանտ եմ։

― Այդպես, այդպես։ Հանճարեղ միտք է դա։ Նախ և առաջ ակտիվը՝ կա էմիգրանտ, որը վերադարձել է հարազատ քաղաքը։ Պասիվը՝ նա վախենում է, որ իրեն կվերցնեն Գեպեու։

― Ախր հազար անգամ ասացի ձեզ, որ ես էմիգրանտ չեմ։

― Բայց դուք ո՞վ եք։ Ինչո՞ւ եք եկել այստեղ։

― Գործով եկել եմ N քաղաքից։

― Ի՞նչ գործով։

― Անձնական։

― Եվ դրանից հետո դուք ասում եք, թե էմիգրանտ չե՞ք․․․ Իմ ծանոթներից մեկը նույնպես եկել էր․․․

Բենդերի ծանոթների պատմություններով հուսահատության դուռը հասած Իպոլիտ Մատվեևիչը, տեսնելով, որ նրան իր դիրքերից շեղել չի լինի, հնազանդվեց։

― Լավ,― ասաց նա,― ես ձեզ ամեն բան կբացատրեմ։

«Վերջ ի վերջո առանց օգնականի դժվար կլինի,― անցավ Իպոլիտ Մատվեևիչի մտքով,― բայց մե՜ծ ժուլիկ է երևում։ Այդպիսին կարող է օգտակար լինել»։

Ադամանդե ծուխ

Իպոլիտ Մատվեևիչը հանեց գլխից կաստրոե լաքոտած գլխարկը, սանրեց բեղերը, որոնցից սանրը դիպչելուն պես էլեկտրական կայծերի հախուռն մի երամիկ դուրս թռավ, և, վճռականորեն հազալուց հետո, Օստապ Բենդերին, առաջին հանդիպած այդ սրիկային, պատմեց այն ամենը, ինչ մեռնող զոքանչի ասածներից հայտնի էր իրեն ադամանդների մասին։

Պատմելու ընթացքում Օստապը մի քանի անգամ վեր֊վեր էր թռչում և, դիմելով երկաթյա վառարանին ոգևորված բացականչում էր․

― Սառույցը շարժվեց, պարոնայք երդվյալ ատենակալներ, սառույցը շարժվեց։

Իսկ արդեն մի ժամ անց նրանք երկուսով նստել էին երերուն սեղանիկի շուրջը և, գլուխ֊գլխի տված, կարդում էին մի ժամանակ զոքանչի մատները, պարանոցը, ականջները, կուրծքն ու մազերը զարդարող թանկարժեք իրերի ցուցակը։

Իպոլիտ Մատվեևիչը, ամեն րոպե ուղղելով քթի վրա տատանվող պենսնեն, շեշտադրությամբ արտասանում էր․

― Երեք թելաշար մարգարիտ․․․ Լավ հիշում եմ։ Երկուսը՝ քառասունական հուլունքից, իսկ մեկը՝ ամենամեծը, հարյուր տասը։ Ադամանդե կուլոն․․․ Կլավդիա Իվանովնան ասում էր, թե չորս հազար արժե, հնօրյա աշխատանք է․․․

Ապա գալիս էին մատանիները․ ո՛չ նշանադրեքի՝ հաստ, հիմար ու էժան, այլ բարակ, թեթև, մեջը ջինջ, լվացած ադամանդներ ամրացված մատանիներ, ծանր, շլացուցիչ կախազարդեր, որոնք գույնզգույն շողք էին գցում կանացի փոքր ականջի վրա, օձաձև ապարանջնաններ՝ զմրուխտ թեփուկով, ճարմանդավոր մանյակ, որի վրա գնացել է հինգ հարյուր դեսյատինի բերքը․ բարգարտազարդ մանյակ, որը կսազեր միայն օպերային նշանավոր պրիմադոննային։ Այդ ամենի պսակը քառասուն հազարանոց ապարոշն էր։

Իպոլիտ Մատվեևիչը նայեց շուրջը։ Դռնապանի ժանտախտավարակ սենյակի մութ անկյուններում բռնկվում և թրթռում էր գարնանային զմրուխտե լույսը։ Առաստաղի տակ ադամանդե ծուխ էր կանգնել։ Մարգարտյա ուլունքները գլորվում էին սեղանի վրա և թռչկոտում հատակին։ Թանկարժեք մտապատրանքը ցնցում էր սենյակը։

Հուզված Իպոլիտ Մատվեևիչը սթափվեց միայն Օստապի ձայնից։

― Վատ ընտրություն չէ։ Ես տեսնում եմ, որ քարերը ճաշակով են ընտրված։ Որքա՞ն արժեր այդ ամբողջ երաժշտությունը։

― Յոթանասուն֊յոթանասունհինգ հազար։

― Հը՜մ․․․ Նշանակում է, այժմ կարժենա հարյուր հիսուն հազար։

― Մի՞թե այդքան շատ,― ուրախացած հարցրեց Վորոբյանինովը։

― Ոչ պակաս։ Միայն թե դուք, Փարիզից եկած թանկագին ընկեր, թքեցեք այդ ամենի վրա։

― Ինչպե՞ս թքեմ։

― Թքով,― պատասխանեց Օստապը,― ինչպես թքում էին մինչև պատմական մատերիալիզմի դարաշրջանը։ Ոչինչ դուրս չի գա։

― Ինչպե՞ս թե։

― Ահա թե ինչպես։ Քանի՞ աթոռ էր։

― Մի դյուժին։ Հյուրասենյակի գարնիտուր։

― Հավանորեն ձեր հյուրասենյակի գարնիտուրը վաղուց այրվել է վառարանների մեջ։

Վորոբյանինովը այնպես վախեցավ, որ նույնիսկ տեղից վեր կացավ։

― Հանգիստ, հանգիստ։ Այդ գործն ինձ վրա եմ վերցնում։ Նիստը շարունակվում է։ Ի դեպ, ես և դուք պետք է մի փոքրիկ պայմանագիր կնքնենք։

Ծանր շնչող Իպոլիտ Մատվեևիչը գլխի շարժումով տվեց իր համաձայնությունը։ Այդ ժամանակ Օստապ Բենդերը սկսեց մշակել պայմանները։

― Գանձի իրացման դեպքում, ես իբրև կոնցեսիայի անմիջական մասնակից և գործի տեխնիկական ղեկավար, ստանում եմ վաթսուն տոկոսը, իսկ սոցապին կարող եք ինձ համար չվճարել։ Ինձ համար միևնույն է։

Իպոլիտ Մատվեևիչը գունատվեց․

― Օրը ցերեկովթալան է դա։

― Իսկ որքա՞ն էիք մտադիր ինձ առաջարկելու։

― Դե, հինգ տոկոս, դե, վերջնական, տասը։ Հասկացեք ախր, չէ՞ որ տասնհինգ հազար է անում դա։

― Էլ ուրիշ բան չե՞ք կամենում։

― Ոչ։

― Բայց մի գուցե ցանկանում եք, որ ես ձրի՞ աշխատեմ, վրայից էլ տամ այն բնակարանի բանալին, որտեղ փո՞ղ է պահված։

― Այդ դեպքում ներեցեք,― ասաց Վորոբյանինովը քթի մեջ։― Ես բոլոր հիմքերն ունեմ կարծելու, որ մենակ գլուխ կհանեմ այդ գործից։

― Ըհը՛։ Այդ դեպքում ներեցեք,― առարկեց հոյակապ,― ես ևս ոչ պակաս հիմքեր ունեմ, ինչպես ասում էր Էնդի Տակկերը, ենթարդլու, որ ինքս էլ մենակ կկարողանամ գլուխ հանել ձեր գործից։

― Խաբեբա՛,― բղավեց Իպոլիտ Մատվեևիչը դողալով։

Օստապը սառն էր։

― Լսեցե՛ք, Փարիզից եկած պարոն, իսկ դուք գիտե՞ք, որ ձեր ադամանդները համարյա թե իմ գրպանումն են։ Եվ դուք ինձ հետաքրքրում եք այնքան, որքանով ես ուզում եմ ապահովել ձեր ծերությունը։

Իպոլիտ Մատվեևիչը այստեղ միայն հասկացավ, թե ինչ երկաթյա թաթեր են բռնել իր կոկորդից։

― Քսան տոկոս,― մռայլ ասաց նա։

― Ուտելիքն էլ ինձանի՞ց,― հեգնորեն հարցրեց Օստապը։

― Քսանհինգ։

― Եվ բնակարանի բանալի՞ն։

― Ախր դա երեսունյոթ ու կես հազար է անում։

― Ինչ հարկ կա նման ճշտությունների։ Դե լավ, թող լինի հիսուն տոկոս։ Կեսը՝ ձեզ, կեսը՝ ինձ։

Սակարկությունը շարունակվեց։ Օստապը մի քիչ էլ զիջեց։ Նա Վորոբյանինովի անձը հարգելուց դրդված համաձայնեց աշխատել քառասուն տոկոսով։

― Վաթսո՜ւն հազար,― բղավում էր Վորոբյանինովը։

― Դուք բավականին գռեհիկ մարդ եք,― առարկում էր Բենդերը,― դուք հարկ եղածից շատ եք սիրում փողը։

― Իսկ դուք փող չե՞ք սիրում,― մղկտաց Իպոլիտ Մատվեևիչը ֆլեյտայի ձայնով։

― Չեմ սիրում։

― Բա ձեր ինչի՞ն է պետք վաթսուն հազարը։

― Սկզբունքով։

Իպոլիտ Մատվեևիչը միայն շունչ քաշեց։

― Հը, սառույցը շարժվե՞ց,― ավարտեց Օստապը։

Վորոբյանինովը փնչացրեց և խոնարհաբար ասաց․

― Շարժվեց։

― Դե ձեռքդ տուր, կոմանչների գավառական պարագլուխ։ Սառույցը շարժվե՛ց։ Սառույցը շարժվե՛ց, պարոնայնք երդվյալ ատանակալնե՛ր։

Երբ Իպոլիտ Մատվեևիչը, «կոմանչիների պարագլուխ» կոչումից նեղացած, ներողություն պահանջեց և Օստապը, ներողության ճառ արտասանելով ֆելդմարշալ անվանեց նրան, նրանք անցան դեսպոզիցիայի մշակմանը։

Կես գիշերին դռնապան Տիխոնը, ձեռքերը գցելով ամեն մի հանդիպած ծառին ու թփին և երկար ժամանակ սյուներին թիկնելուց հետո, քարշ էր գալիս դեպի իր նկուղը։ Ի դժբախտություն նրա նորալուսին էր։

― Ա՜, մտավոր աշխատանքի պրոլետար։ Ցախավաելի մշակ,― բացականչեց Օստապը, տեսնելով անիվ դարձած դռնապանին։

Դռնապանը բառաչեց ցածր ու կրքոտ ձայնով, որով երբեմն գիշերվա լռության մեջ հանկարծ ջերմ ու եռանդով սկսում է մռթմռթալ ունիտազը։

― Հանճարեղ բան է,― հաղորդեց Օստապը Իպոլիտ Մատվեևիչին,― իսկ ձեր դռնապանը բավականին տափակ մարդ է եղել։ Մի՞թե կարելի է մի ռուբլով այդքան խմել։

― Կ֊կարելի է,― ասաց դռնապանը անսպասելիորեն։

― Լսիր, Տիխոն, ― սկսեց Իպոլիտ Մատվեևիչը, ― չգիտե՞ս արդյոք, բարեկամս, ի՞նչ եղավ իմ կահույքը։

Օստապը զգուշությամբ բռնել էր Տիխոնին, որպեսզի խոսքերը ազատ հոսեին նրա լայնաբաց բերանից։ Իպոլիտ Մատվեևիչը լարված սպասում էր։ Բայց դռնապանի բերանից, որի մեջ ատամները մեջընդմեջ էին շարված, դուրս պրծավ խլացուցիչ մի ճիչ․

― Եղղ֊ղել են, էխ, ուրա՜խ օրեր․․․

Դռնապանի սենյակը լցվեց ճիչ ու աղմուկով։ Դռնապանը ջանասիրությամբ և փութեռանդությամբ երգ է երգում, ոչ մի խոսք բաց չթողնելով։ Նա սենյակում դեսուդեն ընկած մռնչում էր, մերթ անգիտակցաբար սեղանի տակ մտնելով, մերթ կարտուզը պատի ժամացույցի պղնձյա գլանաձև կշռաքարին խփելով, մերթ ծունկի գալով։ Նա սարսափելի ուրախ էր զգում իրեն։

Իպոլիտ Մատվեևիչը բոլորովին գլուխը կորցրեց։

― Ստիպված ենք վկաների հարցաքննությունը հետաձգել վաղվան, ― ասաց Օստապը։ ― Քնենք։

Քնի մեջ ծանրացած դռնապանին, կոմոդի պես, տեղափոխեցին նստարանի վրա։

Որոբյանինովը և Օստապը որոշեցին միասին պառկել դռնապանի անկողնում։ Օստապի պիջակի տակ հայտնվեց «կովբոյ» վերնաշապիկ՝ կարմիր վանդակներով։ Կովբոյկայի տակ ուրիշ ոչինչ չկար։ Բայց Իպոլիտ Մատվեևիչի ընթերցողին արդեն հայտնի լուսնկա ժիլետի տակից մեկ ուրիշ՝ գարուսե, վառ երկնագույն ժիլետ էլ դուրս եկավ։

― Տեղովը ծախելու ժիլետ է, ― նախանձով ասաց Բենդերը, ― դա ինձ շատ լավ կսազի։ Ծախեցե՛ք։

Իպոլիտ Մատվեևիչի համար անհարմար էր մերժել նոր կոմպանյոնին և կոնցեսիայի անմիջական մասնակցին։ Նա կնճռոտվելով համաձայնեց վաճառել ժիլետը իր գնով՝ ութ ռուբլով։

― Փողը՝ մեր գանձի իրացումից հետո, ― հայտարարեց Բենդերը, ընդունելով Վորոբյանինովից դեռ տաք ժիլետը։

― Ո՛չ, ես այդպես չեմ կարող, ֊ ասաց Իպոլիտ Մատվեևիչը։ ― Թույլ տվեք ետ վերցնել ժիլետը։

Օստապի նրբազգաց էությունը վրդովվեց։

― Ախր դա խանութպանություն է, ― բղավեց նա։ ― Հարյուր հիսուն հազարի գործ սկսել և ինչ֊որ մի ութ ռուբլու խաթեր գժտվե՞լ։ Սովորեցեք լայն ու փարթամ ապրել։

Իպոլիտ Մատվեևիչն էլ ավելի կարմրեց, հանեց փոքրիկ ծոցատետրը և վայելչագրորեն նոթագրեց․

25/IV 27 թ․

Տրված է ընկ․ Բենդերին

Ռ․ ― 8

Օստապը նայեց ժամացույցին։

― Օհո՛։ Եթե դուք անձնական հաշիվ եք բացում իմ անունով, գոնե ճիշտ վարեք այն։ Սահմանեցեք դեբետ, սահմանեցեք ապառիկ։ Դեբետի բաժնում չմոռանաք մտցնել վաթսուն հազար ռուբլի, որ դուք ինձ պարտք եք, իսկ ապառիկում՝ ժիլետը։ Սալդոն իմ օգտին՝ հիսունինը հազար ինը հարյուր իննսուներկու ռուբլի։ Դեռ կարելի է ապրել։

Դրանից հետո Օստապը մուշ֊մուշ քնեց մանկական քնով։ Իսկ Իպոլիտ Մատվեևիչը հանեց բրդե բազպանները, բարոնի կոշիկները և, մնալով կարկատած եգերական սպիտակեղենով, ֆսֆսացնելով խցկվեց վերմակի տակ։ Շատ անհարմար վիճակում էր նա։ Դրսի կողմից, ուր վերմակը չէր հերիքում, ցուրտ էր, իսկ մյուս կողմից նրան այրում էր մեծ կոմբինատորի ջահել, թրթռուն իդեաներով լեցուն մարմինը։

Երեքն էլ երազ էին տեսնում։

Վորոբյանինովը տեսնում էր սև երազներ․ միկրոբներ, քրեական հետախուզություն, թավշյա տոլստովկաներ և դագաղագործ վարպետ Բեզենչուկին՝ հագին սմոկինգ, բայց անթրաշ։

Օստապը տեսնում էր Ֆուձի֊Յամա հրաբուխը, Մասլոտրեստի կառավարչին և Տարաս Բուլբային, որը բացիկներ էր վաճառում Դնեպրոստրոյի տեսարաններով։

Իսկ դռնապանը երազում տեսավ՝ ձեն փախել է ախոռից։ Մինչև առավոտ նա երազում փնտրում էր նրան, և, չգտնելով, արթնացավ ջարդված և մռայլ։ Երկար ժամանակ զարմանքով նայում էր իր անկողնում քնած մարդկանց։ Ոչինչ չհասկանալով, վերցրեց ցախավելը և գնաց փողոց իր անմիջական պարտավորությունները կատարելու՝ ձիու թրիքը հավաքելու և անկյալ պառավների վրա բղավելու։

«Տիտանիկի» հետքերը

Իպոլիտ Մատվեևիչը ըստ սովորության արթնացավ ութի կեսին, դայլալեց «գուտ մորգեն» և մոտեցավ լվացարանին։ Նա լվացվում էր մեծ հաճույքով․ թքոտում էր, դժգոհում և գլուխը թափահարում որպեսզի ազատվի ականջները լցված ջրից։ Սրբվելը նույնպես հաճելի էր, բայց սրբիչը դեմքից հեռացնելուց հետո Իպոլիտ Մատվեևիչը տեսավ, որ այն կեղտոտվել է այն արմատական սև գույնով, որով երկու օր առաջ ներկվել էին նրա հորիզոնական բեղերը։ Իպոլիտ Մատվեևիչի սիրտը մարեց։ Նա նետվեց դեպի իր գրպանի հայելին։ Հայելում անդրադարձան մեծ քիթը և նոր ծլած կանաչի նմանվող ձախ բեղը։ Իպոլիտ Մատվեևիչը հայելին շտապ տեղաշարժեց։ Աջ բեղը նույն զզվելի գույնն ուներ։ Գլուխը կռացնելով, ասես ցանկանում էր հարու տալ հայելուն, թշվառականը տեսավ, որ արմատական սև գույնը դեռ տիրապետում էր գլխի կենտրոնում, բայց եզրերը նույն կանաչանման գույնով էին բոլորապատված։

Իպոլիտ Մատվեևիչի ողջ էությունը այնպիսի բարձրաձայն հառաչանք արձակեց, որ Օստապ Բենդերը բացեց աչքերը։

― Գժվե՛լ եք, ինչ է, ― բացականչեց Բենդերը և իսկույն փակեց քնատ կոպերը։

― Ընկե՛ր Բենդեր, ― աղերսական տոնով շշնջաց «Տիտնիկի» զոհը։

Բազում հրումներից ու հորդորանքներից հետո Օստապը զարթնեց։ Նա ուշադիր նայեց Իպոլիտ Մատվեևիչին և ուրախ֊ուրախ ծիծաղեց։ Աշխատանքների գլխավոր ղեկավարն ու տեխնիկական դիրեկտորը կոնցեսիայի դիրեկտոր֊հիմնադրից երեսը շուռ տալով ցնցվում էր, ձեռքը գցում մահճակալի մեջքին՝ «Չեմ կարող» ու դարձյալ մոլեգնում։

― Դա վատ է ձեր կողմից, ընկեր Բենդեր, ― ասաց Իպոլիտ Մատվեևիչը սարսուռով շարժելով կանաչ բեղերը։

Դա նոր ուժ ներարկեց արդեն հալից ընկած Օստապին։ Մի տասը րոպե ևս տևեց նրա անկեղծ ծիծաղը։ Շունչ քաշելուց հետո նա մեկեն խիստ լրջացավ։

― Ի՞նչ եք ինձ վրա նայում այնպիսի չար աչքերով, ինչպես զինվորը՝ ոջլի վրա։ Դուք ձեզ վրա նայեցեք։

― Բայց ախր դեղագործն ինձ ասաց, թե սա արմատական սև գույն է լինելու։ Չի լվացվելու ո՛չ սառը ջրով, ո՛չ տաք, ո՛չ սապնի փրփուրով, ո՛չ նավթով․․․ Մաքսանենգ ապրանք է։

― Մաքսանե՞նգ։ Ողջ մաքսանենգ ապրանքը շինում են Օդեսայում, Մալո֊Առնաուտսկայա փողոցի վրա։ Ցույց տվեք սրվակը․․․ Եվ հետո նայեցեք։ Կարդացե՞լ եք սա։

Կարդացել եմ։

― Իսկ սա՞, մանր տառերով տպվածը։ Այստեղ պարզ ասված է, որ տաք ու սառը ջրով կամ սապնի փրփուրով և նավթով լվանալուց հետո բնավ չպետք է սրբվել, այլ պետք է չորացնել արևի տակ կամ պրիմուսի մոտ․․․ Ինչո՞ւ չեք չորացրել։ Այժմ ո՞ւր եք գնալու ձեր այդ կանաչ «թփերով»։

Իպոլիտ Մատվեևիչը ճնշված էր։ Ներս մտավ Տիխոնը։ Տեսնելով աղային կանաչ բեղերով, նա խաչակնքվեց և փող խնդրեց խումարություից դուրս գալու համար։

― Մի ռուբլի տվեք աշխատանքի հերոսին, ― առաջարկեց Օստապը, ― և խնդրում եմ՝ չգրեք իմ հաշվին։ Դա ձեր ինտիմ գործն է նախկին ծառայի հետ․․․ Կա՛ց, հայրիկ, մի՛ գնա, գործ կա։

Օստապը դռնապանի հետ խոսք բացեց կահույքի մասին և արդեն հինգ րոպե անց կոնցեսիոներները ամեն բան գիտեին։ 1919 թվականին ամբողջ կահույքը տարել են բնակբաժին, բացի հյուրասենյակի մի աթոռից, որը սկզբում գտնվելիս է եղել Տիխոնի տնօրինության տակ, իսկ հետո նրանից վերցրել է Սոցապի 2֊րդ տան տնտեսվարը։

― Ուրեմն աթոռն այս տա՞նն է։

― Հենց էստեղ է որ կա։

― Իսկ ասա ինձ, բարեկամս, ― նվաղելով հարցրեց Վորոբյանինովը, ― երբ աթոռը քո մոտ էր, դու հո չե՞ս․․․ նորոգել։

― Էդ աթոռը նորոգելն անհնար է։ Հին ժամանակներում լա՜վ էին աշխատում։ Էդ աթոռը մի երեսուն տարի էլ կդիմանա։

― Դե գնա, բարեկամս, մի ռուբլի էլ վերցրու և տե՛ս՝ մի ասա, թե ես եկել եմ։

― Գերեզմանի պես լուռ եմ, քաղաքացի Վորոբյանինով։

Դռնապանին ճամփա դնելով և բղավելով՝ «Սառույցը շարժվեց», Օստապ Բենդերը նորից անդրադարձավ Իպոլիտ Մատվեևիչի բեղերին։

― Ստիպված ենք նորից ներկել։ Փող տվեք, գնամ դեղատուն։ Ձեր «Տիտանիկը» ոչ մի բանի պետք չէ, միայն շուն կարելի է ներկել․․․ Այ, հին օրերում ներկ կա՜ր․․․ Ձիարշավի մի պրոֆեսոր հուզիչ պատմություն է արել ինձ։ Դուք ձիարշավով հետաքրքրվե՞լ եք։ Ո՞չ։ Ափսո՜ս։ Հուզի՜չ բան է։ Այսպես, ուրեմն․․․ Կար մի նշանավոր կոմբինատոր՝ կոմս Դռուցկի։ Նա հինգ հարյուր հազար տանուլ էր տվել ձիարշավում։ Տանուլ տվողների արքա՛։ Եվ ահա, երբ նա պարտքերից բացի ուրիշ ոչինչ չուներ և արդեն մտրադրվել էր ինքնասպանություն գործել, մի ճարպիկ մարդ հիսուն ռուբլով հիանալի խորհուրդ տվեց նրան։ Կոմսը մեկնեց և մի տարուց հետո վերադարձավ երեք տարեկան օրլովյան վարգաձիով։ Դրանից հետո կոմսը ոչ միայն վերադարձրեց իր փողերը, այլ մի երեք հարյուր հազար էլ շահեց։ Նրա «Մակլեր» վարգաձին հիանալի վկայական ուներ և միշտ առաջինն էր տեղ հասնում։ Ձիարշավի ժամանակ նա մի ամբողջ մարմնով առաջ անցավ «Մակ֊Մահոնից»։ Որո՛տ ու կայծակ․․․ Բայց այստեղ Կուրոչկինը (լսե՞լ եք նրա մասին) նկատում է, որ բոլոր օրլովցիներն սկսում են գույնը փոխել, միայն «Մակլերն» է, որ ինչպես կա, գույնը չի փոխում։ Չլսվա՜ծ սկանդալ էր։ Կոմսին երեք տարի տվեցին։ Պարզվեց, որ «Մակլերը» օռլովյան ձի չէ, այլ ներկած մետիս, իսկ մետիսները շատ ավելի արագավազ են լինում օրլովցիներից, և նրանց մի վերստի վրա մոտ չեն թողնում։ Բա՜ս․․․ Այ դա ներկ ե եղել հա՜․․․ Եվ ոչ թե ձեր բեղերը․․․

― Հապա վկայակա՞նը։ Չէ՞ որ նա հիանալի վկայական է ունեցել։

― Կեղծ է եղել, ինչպես ձեր «Տիտանիկի» պիտակը։ Փող տվեք ներկի համար։

Օստապը վերադարձավ նոր լուծույթով։

― «Նայադա»։ Հավանորեն ձեր «Տիտանիկից» լավն է։ Հանեցեք պիջակը։

Սկսվեց ներկման արարողությունը։ Բայց «մազերին քնքշություն ու փափկություն տվող հիանալի շագանակագույնը», խառնվելով «Տիտանիկի» կանաչ գույնի հետ, Իպոլիտ Մատվեևիչի գլուխն ու բեղերը անսպասելիորեն ներկեց արևի լուսապատկերի գույներով։

Առավոտվանից դեռ ոչինչ չկերած Վորոբյանինովը կատաղած հայհոյում էր բոլոր պարֆյումերային գործարաններին, ինչպես պետական, այնպես էլ Օդեսայում, Մալայա֊Առնաուտսկայա փողոցի վրա գտնվող ընդհատակյա գործարաններին։

― Այդպիսի բեղեր, հավանորեն, Արիստիդ Բրիանն էլ չունի, ― աշխույժ նկատեց Օստապը, ― բայց խորհուրդ չի տրվում այդպիսի ուլտրամանիշակագույն մազերով ապրել Սովետական Ռուսաստանում։ Ստիպված ենք սափրել։

― Ես չեմ կարող, ― տխուր պատասխանեց Իպոլիտ Մատվեևիչը, ― դա անհնարին է։

― Ինչ է, բեղերը ձեզ համար թանկ են որպես հիշատա՞կ։

― Չե՛մ կարող, ― կրկնեց Վորոբյանինովը, գլուխը կախելով։

― Այդ դեպքում դուք ձեր ամբողջ կյանքում նստելու եք դռնապանի սենյակում, իսկ ես կգնամ աթոռների ետևից։ Ի դեպ, առաջին աթոռը հենց մեր գլխավերևն է։

― Սափրեցե՛ք։

Բենդերը մկրատ ճարելով, վայրկենապես բռնեց բեղերից, և դրանք անաղմուկ թափվեցին հատակին։ Խուզելուց հետո տեխնիկական դիրեկտորը գրպանից հանեց դեղնած «Ժիլետ» ածելին, իսկ դրամապանակից՝ պահեստի լեզվակը և սկսեց սափրել գրեթե լացող Իպոլիտ Մատվեևիչին։

― Վերջին լեզվակը ձեզ վրա եմ բանեցնում։ Չմոռանաք իմ դեբետին գրանցել երկու ռուբլի՝ սափրելու և խուզելու համար։

Վշտից դողդողալով, Իպոլիտ Մատվեևիչը այնուամենայնիվ հարցրեց․

― Ինչո՞ւ այդպես թանկ։ Ամենուրեք քառասուն կոպեկ արժե։

― Գաղտնապահության համար, ընկեր ֆելդմարշալ, ― արագ պատասխանեց Բենդերը։

Աներևակայելի են մարդու տանջանքները, որի գլուխը սափրում են անվտանգ ածելիով։ Իպոլիտ Մատվեևիչը այդ բանը հասկացավ օպերացիայի հենց սկզբից։

Ինչպես ամեն բանի, այս բանի վերջն էլ եկավ։

― Պատրաստ է։ Նիստը շարունակվում է։ Ջղայիններին խնդրում ենք չնայել։ Այժմ դուք նման եք Բոբորիկինին՝ հայտնի կուպլետիստ֊հեղինակին։

Իպոլիտ Մատվեևիչը թափ տվեց վրայից զզվելի ծվենները, որոնք մի ժամանակ գեղեցիկ ալեհեր մազեր էին, լվացվեց և, գլխի վրա ուժեղ մռմուռ զգալով, հարյուրերորդ անգամ նայեց հայելուն։ Այն, ինչ նա տեսավ, անսպասելի կերպով դուր եկավ իրեն։ Նրան նայում էր հրավեր չստացած դերասանի տանջահար, բայց բավականին ջահել դեմքը։

― Օնա՜նդր, հառա՛ջ, շեփորն է մեզ կանչում, ― բղավեց Օստապը։ ― Ես հետքերը գտնելու համար՝ բնակբաժին կամ ավելի ճիշտ այն տունը, ուր մի ժամանակ բնակբաժին է եղել, իսկ դուք՝ պառավների մոտ։

― Ես չեմ կարող, ― ասաց Իպոլիտ Մատվեևիչը, ― ինձ համար ծանր կլինի սեփական տուն մտնելը։

― Ա՜, իսկապես․․․ Հուզիչ պատմություն։ Փախստական֊տղա։ Շատ լավ։ Գնացեք բնակբաժին, իսկ այստեղ ես կաշխատեմ։ Զորահանդեսն սկսվում է․․․

Երկնագույն գողը

Ստարսոցապի 2֊րդ տան տնտեսվարը ամաչկոտ գողի մեկն էր։ Նրա ողջ էությունը բողոքում էր գողությունների դեմ, բայց ինքը չգողանալ չէր կարող։ Նա գողանում էր և ամաչում դրա համար։ Գողանում էր շարունակ, շարունակ էլ ամաչում էր, ուստի և նրա լավ սափրած այտերը միշտ այրվում էին շփոթվածության, ամոթխածության, քաշվելու և անհարմար զգալու կարմրությունից։ Տնտեսվարին կոչում էին Ալեքսանդր Յակովլևիչ, իսկ նրա կնոջը՝ Ալեքսանդրա Յակովլևնա։ Նա կնոջը կանչում էր Սաշխեն, կինը նրան՝ Ալխեն։ Աշխարհը դեռ չէր տեսել այնպիսի երկնագույն գողի, ինչպիսին Ալեքսանդր Յակովլևիչն էր։

Նա ոչ միայն տնտեսվար էր, այլև ընդհանրապես վարիչ։ Նախկինին հանել էին աշխատանքից՝ սանուհիների հետ կոպիտ վարվելու համար և նշանակել էին սիմֆոնիկ նվագախմբի կապելմեյստեր։ Ալխենը ոչ մի բանով չէր հիշեցնում իր անդաստիարակ պետին։ Աշխատանքային օրվա խտացման կարգով նա իր վրա վերցրեց տան կառավարչությունը և անասելի քաղաքավարությամբ էր պահում իրեն թոշակառուհիների հանդեպ, կարևոր բարենորոգումներ և նորամուծություններ անցկացնելով տան մեջ։

Օստապ Բենդերը քաշեց Վորոբյանինովի առանձնատան կաղնե հաստ դուռը և հայտնվեց նախասրահում։ Այստեղ խանձված խաշիլի հոտ էր փչում։ Վերի շենքերից հեռավոր «ուռա»֊ի նմանվող աններդաշնակ ձայներ էին լսվում։ Ոչ ոք չկար և ոչ ոք չէր երևում։ Դեպի վերև երկու մարշով կաղնե սանդուղք էր տանում՝ երբեմնի լաքած աստիճաններով։ Այժմ նրա մեջ ցցված էին միայն օղակներ, իսկ պնձյա ձողիկները, որոնցով մի ժամաակ գորգը սեղմում էին աստիճաններին, չկային։

«Կոմանչների պարագլուխը այնուամենայնիվ ապրել է գռեհիկ ճոխության մեջ», ― վերև բարձրանալիս անցավ Օստապի մտքով։

Հենց առաջին՝ լուսավոր և ընդարձակ սենյակում շրջան կազմած նստել էին տասնհնգի չափ սպիտակամազ պառավներ՝ ամենաէժանագին քաթանե մկնագույն հագուստներով։ Վզերը լարվածորեն երկարացնելով և նայելով կենտրոնում կանգնած ծաղկափթիթ տղամարդուն, պառավները երգում էին։

Նույն քաթանից կարված գորշ տոլստովկայով և շալվարով երգչախմբի ղեկավարը երկու ձեռքով չափ էր տալիս և, պտույտներ գործելով բղավում․

― Դիսկանտնե՛ր, կամաց։ Կոկուշկի՛նա, մեղմ։

Նա տեսավ Օստապին, բայց իր ձեռքերի շարժումը զսպել չկարողանալով, անբարյացակամորեն նայեց ներս մտնողին և շարունակեց դիրիժյորությունը։ Երգչախումբը լարված թնդացրեց, ասես բարձի միջից․

― Ասացե՛ք, որտե՞ղ կարելի է տեսնել ընկեր տնտեսվարին, ― արտասանեց Օստապը, ներխուժելով հենց առաջին պաուզայի մեջ։

― Իսկ ի՞նչ կա ընկեր։

Օստապը ձեռքը մեկնեց դիրիժյորին և մտերմաբար հարցրեց․

― Ժողովուրդների երգե՞ր։ Շա՜տ հետաքրքիր է։ Ես հրշեջ պահպանության տեսուչ եմ։

Տնտեսվարը ամաչեց։

― Հա, հա, ― ասաց նա ամհարմար զգալով, ― շատ տեղին եք եկել։ Ես նույնիսկ պատրաստվում էի զեկուցագիր գրել։

― Անհանգստանալու հարկ չկա, ― մեծահոգաբար հայտարարեց Օստապը, ― ես ինքս կգրեմ զեկուցագիրը։ Դե, եկեք շենքը նայենք։

Ալխենը ձեռքի մի շարժումով ցրեց խումբը, և պառավները մանր, ուրախ քայլերով հեռացան։

― Համեցեք իմ ետևից, ― հրավիրեց տնտեսվարը։

Նախքան առաջ անցնելը, Օստապը աչքերը հառեց առաջին սենյակի կահույքին։ Սենյակում կային սեղան, երկաթյա ոտքերով երկու պարտեզի նստարան (նրանցից մեկի մեջքին փորագրված էր «Կոլյա» անունը) և մի կարմրագորշ ֆիսհարմոնիա։

― Այս սենյակում հո պրիմուս չե՞ն վառում։ Ժամանակավոր վառարաններ և նման բաներ։

― Ոչ, ոչ։ Այստեղ մեզ մոտ պարապում են խմբակները՝ երգի, դրամատիկական, նկարչական և երաժշտական․․․

Հասնելով «երաժշտական» բառին, Ալեքսանդր Յակովլևիչը կարմրեց։ Սկզբում բոցավառվեց կզակը, ապա ճակատն ու այտերը։ Ալխենը շատ էր ամաչում։ Նա վաղուց արդեն ծախել էր փողային կապելլաայի գործիքները։ Պառավների թույլ թոքերը, միևնույն է, նրանցից միայն լակոտների վնգվնգոց էին հանում։ Ծիծաղելի էր այդպես անճարակ վիճակում տեսնել մետաղի այդ կույտը։ Ալխենը չէր կարող չգողանալ կապելլան։ Եվ հիմա նա սաստիկ ամաչում էր։

Պատին, պատուհանից պատուհան, կախված էր լոզունգ՝ մկնագույն քաթանի վրա սպիտակ տառերով գրված․

«Փողային նվագախումբը կոլեկտիվ ստեղծագործության ուղին է»։

― Շատ լավ է, ― ասաց Օստապը, ― խմբակային պարապմունքների սենյակը հրդեհի տեսակետից ոչ մի վտանգ չի ներկայացնում։ Անցնենք առաջ։

Վորոբյանինովի առանձնատան ճակատային սենյակները արագ քայլքով անցնելիս, Օստապը ոչ մի տեղ անգլիական ծաղկավոր չթով պաստառած, ճկած ոտքերով կաղնե աթոռ չտեսավ։ Մարմարյա հարթ պատերին փակցված էին Ստարսոցապի N2 տան հրամանները։ Օստապը կարդում էր դրանք և մերթ ընդ մերթ եռանդուն հարցնում․ «Ծխնելույզները կանոնավոր մաքրվո՞ւմ են։ Վառարանները կարգի՞ն վիճակումն են»։ Եվ սպառիչ պատասխաններ ստանալուց հետո առաջ էր շարժվում։

Հրշեջ պաշտպանության տեսուչը տան մեջ փութեռանդորեն փնտրում էր թեկուզ մի անկյուն, որը հրդեհի տեսակետից վտանգ ներկայացներ, բայց այդ տեսակետից ամեն ինչ բարեհաջող էր։ Այստեղ որոնումներն անհաջող էին։ Օստապը մտավ ննջարանները։ Պառավները նրա հայտնվելուն պես վեր էին կենում ու խոնարհ գլուխ տալիս։ Այստեղ դրված էին մահիճներ՝ վրաները շան մորթու պես խավոտ վերմակներ փռած, որոնց մի կողմում գործարանային եղանակով գործված էր «Ոտքեր» բառը։ Մահճակալների տակ դրված էին սնդուկներ, որոնք գործի զինվորական դրվածքի սիրահար Ալեքսանդր Յակովլևիչի նախաձեռնությամբ ուղիղ մեկ երրորդով դուրս էին քաշված։

N2 տանը ամեն բան աչքի էր ընկնում իր արտակարգ համեստությամբ․ և՛ կահավորումը, որ բաղկացած էր Ալեքսանդրյան, այժմ Պրոլետարական շաբաթօրյակների անվան, բուլվաից բերած նստարաններից, և՛ շուկայի նավթի լամպերը, և՛ հենց վախեցնող «Ոտքեր» խոսքով վերմակները։ Բայց տանը մի բան արված էր պինդ ու շքեղորեն․ դրանք դռների զսպանակներն էին։

Դռան սարքերը Ալեքսանդր Յակովլևիչի մոլությունն էին։ Մեծ ջանքեր գործադրելով, նա բոլոր դռները հանդերձեց ամենատարբեր սիստեմների և ձևերի զսպանակներով։ Այստեղ կային երկաթձողի նմանվող ամենահասարակ զսպանակներ։ Կային պղնձե գլանաձև պոմպերով փողային զսպանակներ։ Բլոկների վրա կային սարքեր, որոնցից մանրագնդակի ծանրակշիռ պարկեր էին կախված։ Կային նաև այնպիսի բարդ կոնստրուկցիայի զսպանակներ, որ սոցապի փականագործը զարմանքից միայն գլուխն էր օրորում։ Բոլոր գլանները, զսպանակները և հակակշիռները հզոր ուժ ունեին։ Դռներն այնպես սրընթաց էին շրխկում, ինչպես մկան թակարդի դուռը։ Մեխանիզմների աշխատանքից ողջ տունը ցնցվում էր։ Պառավները տխուր ծվծվոցով ազատվում էին իրենց վրա հարձակվող դռներից, բայց միշտ չէր հաջողվում փախչել։ Դռները հասնում էին փախստականուհիների ետևից և հրում նրանց մեջքին, իսկ վերևից խուլ կռկռոցով արդեն ինջնում էր հակակշիռը, հրետագնդի պես անցնելով քունքի կողքով։

Երբ Բենդերն ու տնտեսվարը անցնում էին տան միջով, դռները ահավոր հարվածներով սալյուտում էին նրանց։

Այս ամրոցային հայակապության ետևում ոչինչ չկար թաքցրած՝ աթոռը չկար։ Հրդեհի վտանգ գտնելու նկատառումներով տեսուչն ընկավ խոհանոց։ Այնտեղ սպիտակեղենի մեծ կաթսայի մեջ խաշիլ էր եփվում, որի հոտը մեծ կոմբինատորը առել էր դեռ նախասրահում։ Օստապը քիթը ոլորեց և ասաց․

― Այդ ինչ է, մեքենայի յուղո՞վ եք եփում։

― Աստված վկա, մաքուր կարագով, ― ասաց Ալխենը, արտասվելու աստիճանի կարմրելով։ Ֆերմայից ենք գնում։

Նա սաստիկ ամաչում էր։

― Ասենք դա հրդեհի վտանգ չի ներկայացնում, ― նկատեց Օստապը։

Աթոռը խոհանոցում չէր։ Կար միայն մի տաբուրետ, որի վրա նստել էր գոգնոցով և քաթանե թասակով խոհարարը։

― Ինչո՞ւ ձեր բոլորի հանդերձանքը մոխրագույն է, նույնիսկ մարմաշե վարագույրն այնպիսին է, որ նրանով միայն կարելի է պատուհան մաքրել։

Ամաչկոտ Ալխենը գլուխն ավելի կախեց։

― Վարկեր բաց են թողնում անբավարար քանակությամբ։

Նա ինքն իրենից զզվում էր։

Օստապը կասկածանքով նայեց նրան և ասաց․

― Դա չի վերաբերում հրշեջ պահպանությանը, որը ես այժմ ներկայացնում եմ։

Ալխենը վախեցավ։

― Հրդեհի դեմ, ― հայտարարեց նա, ― մենք բոլոր միջոցները ձեռք ենք առել։ Կա նույնիսկ փրփուրամուղ֊կրակմարիչ «Էկլեր»։

Տեսուչը, որն անցնելիս աչքի էր անցկացնում նկուղները, անհավես մոտեցավ կրակմարիչին։ Թիթեղյա կարմիր կոնը թեև տան մեջ միակ առարկան էր, որ առնչություն ուներ հրշեջ պահպանության հետ, առանձնապես ջղայնացրեց տեսուչին։

― Սև շուկայո՞ւմ եք գնել։

Եվ, չսպասելով ասես շանթահար եղած Ակեքսանդր Յակովլևիչի պատասխանին, «Էկլերը» հանեց ժանգոտած մեխից, առանց նախազգուշացնելու ջարդեց կապսուլը և կոնը արագ շուռ տվեց գլխիվայր։ Բայց սպասելիք փրփուրաշիթի փոխարեն կոնը իրենից դուրս նետեց բարակ մի ֆֆշոց, որը հիշեցնում էր «Փառք ի բարձրունս» հինավուրց մեղեդին։

― Իհարկե, սև շուկայում, ― պնդեց Օստապն իր նախնական կարծիքը և երգել շարունակող կրակմարիչը կախեց իր նախկին տեղը։

Ֆշշոցի նվագակցությամբ նրանք առաջ անցան։

«Որտե՞ղ կարող է լինել, ― մտածում էր Օստապը։ ― Այս բանն սկսում է ինձ դուր չգալ»։ Եվ նա որոշեց չլքել քաթանե ապարանքը, մինչև ամեն բան չիմանա։

Մինչդեռ տեսուչն ու տնտեսվարը մագլցում էին չարդախները, մտնում հակահրդեհային պահպանության ծխնելույզների դասավորության մանրուքների մեջ, Ստարսոցապի N2 տունը ապրում էր իր առօրյա կյանքով։

Ճաշը պատրաստ էր։ Խանձրահամ խաշիլի հոտը զգալիորեն ուժեղացավ և հաղթահարեց տան եղած բոլոր մյուս թթու հոտերը։ Միջանցքում խշխշոց լսվեց։ Պառավները, երկու ձեռքով առջևում պահած խաշիլով լի պնակներ, զգուշորեն դուրս էին գալիս խոհանոցից և նստում ճաշելու ընդհանուր սեղանի շուրջը, ջանալով չնայել ճաշարանում կախ տված լոզունգներին, որոնք անձամբ հեղինակել էր Ալեքսնդրա Յակովլևան։ Լոզունգները այսպիսին էին․

«Սնունդը առողջության աղբյուրն է»

«Մի ձուն իր մեջ այնքան ճարպ է պարունակում, որքան կես ֆունտ միսը»։

«Կերակուրը լավ ծամելով, դու օգնում ես հասարակությանը»։ և

«Միսը վնասակար է»։

Բոլոր այդ սրբազան խոսքերը պառավների մեջ հիշողություններ էին արթնացնում դեռ մինչև հեղափոխությունը անհետացած ատամների մասին, մոտավորապես նույն օրերին կորած ձվի մասին, մսի մասին, որը ճարպերի իմաստով զիջում է ձվերին, գուցե և հասարակության մասին, որին, կերակուրը լավ ծամելով, օգնելու հնարավորությունից զրկվել էին։

Պառավներից բացի, սեղանի շուրջը նստել էին Իսիդոր Յակովլևիչը, Կիրիլ Յակովլևիչը, Օլեգ Յակովլևիչը և Պաշա Էմիլևիչը։ Այդ երիտասարդները ոչ տարիքով, ոչ սեռով չէին ներդաշնակում սոցիալական ապահովության խնդիրների հետ, բայց թե չորս Յակովլևիչները Ալխենի պատանի եղբայրներն էին, իսկ Պաշա Էմիլևիչը Ալեքսանդրա Յակովլևնայի հեռավոր ազգականը։ Երիտասարդները, որոնցից ամենամեծը 32 տարեկան Պաշա Էմիլևիչն էր, սոցապի տանն իրենց ապրելը որևէ կերպ աննորմալ չէին համարում։ Նրանք այդ տանը ապրում էին պառավների իրավունքով, նրանք ևս ունեին պետական անկողիններ՝ վերմակներով, որոնց վրա գրված էր «Ոտքեր», պառավների պես նրանք էլ հագել էին մկնագույն քաթանե հագուստ, բայց ջահելության և ուժի շնորհիվ նրանք սանուհիներից լավ էին սնվում։ Նրանք տան մեջ գողանում էին այն ամենը, ինչ չէր հասցնում գողանալ Ալխենը։ Պաշա Էմիլևիչը մի նստելում կարող էր խժռել երկու կիլո մանր ձուկ, մի բան, որ նա մի անգամ արավ, ամբողջ տունը առանց ճաշի թողնելով։

Պառավները դեռ իրենց խաշիլի համը կարգին չէին տեսել, երբ Յակովլևիչները էմիլևիչի հետ իրենց բաժինները կուլ տալով և զկռտալով վեր կացան սեղանից և գնացին խոհանոց որևէ դյուրամարս բան գտնելու։

Ճաշը շարունակվում էր։ Պառավները ղժղժալ սկսեցին․

― Հիմա կուշտ կխժռեն, կսկսեն երգեր գոռգոռալ։

― Իսկ Պաշա Էմիլևիչն այսօր առավոտ կարմիր անկյան աթոռը ծախեց։ Դուրս տարավ ետևի դռնից ու տվեց գնորդին։

― Կտեսնեք, էսօր հարբած տուն կգա․․․

Այդ րոպեին սանուհիները խոսակցությունը ընդհատվեց ահեղադղորդ մի խնչոցով, որը խլացրեց նույնիսկ կրակմարիչի դեռ շարունակվող երգը, և կովի ձայնը սկսեց․

― ․․․ արարություն․․․

Պառավները, կռանալով և չնայելով անկյունում, լվացված պարկետի վրա դրած բարձրախոսին, շարունակում էին ուտել, հուսալով, որ իրենց կողքով կանցնի այդ դառը բաժակը։ Բայց բարձրախոսը աշխույժ շարունակեց․

― Եվոկռռախխխ․․․ վիդուսոո․․․ արժեքավոր գյուտարարություն։ Մուրմանսկի երկաթուղու ուղեգծի վարպետ ընկեր Սոկուցկին, ― Սամարա, Օրյոլ, Կլեոպատրա, Ուստինյա, Ցարիցին, Կլեմենտի, Իֆիգենյա, ― Սոկուցկի․․․

Փողը խռխռոցով օդ ներս քաշեց և հարբուխային ձայնով վերսկեց հաղորդումը․

․․․ Հնարել է լուսային ազդանշանում ձյունամաքրիչ մեքենաների վրա։ Գյուտը արժանացել է Դոռիզուլի հավանությանը, ― Դարյա, Օնեգա, Ռայմոնդ․․․

Պառավները մոխրագույն բադերի պես օրոր֊շորոր գնացին իրենց սենյակները։ Փողը, սեփական հզորությունից վեր֊վեր թռչելով, շարունակում էր մոլեգնել դատարկ սենյակում․

․․․ ―Իսկ հիմա լսեցեք Նովգորոդյան չաստուշկաներ․․․

Հեռու֊հեռու, երկրագնդի բուն կենտրոնում, ինչ֊որ մեկը զարկեց բալալայկայի լարերին, և սևահող Բատիստինին երգեց․

Երկրագնդի կենտրոնում այդ չաստուշկաները բուռն գործունեություն առաջացրին։ Փողի մեջ սարսափելի շառաչ լսվեց։ Դրանք կամ որոտընդոստ ծափահարություն էին, կամ աշխատել սկսեցին ստորերկրյա հրաբուխները։

Մինչ այդ հրշեջ պահպանության մռայլադեմ տեսուչը ետ֊ետ գնալով իջնում էր չարդախի սանդուղքով և նորից հայտնվելով խոհանոցում, տեսավ հինգ քաղաքացիների, որոնք ուղղակի ձեռքերով փորում էին տակառի թթու կաղամբը և խժռում։ Ուտում էին լուռ ու մունջ։ Միայն Պաշա Էմիլևիչը գուրմանավարի օրորում էր գլուխը և, բեղերի միջից հանելով կաղամբի ջրիմուռները, դժվարությամբ ասում էր․

― Էսպիսի կաղամբը մեղք բան է առանց օղու ուտել։

― Պառավների նոր խո՞ւմբ է, ― հարցրեց Օստապը։

― Դրանք որբեր են, ― պատասխանեց Ալխենը, ուսով դուրս հրելով տեսչին խոհանոցից և տակևանց բռունցք թափ տալով որբերին։

― Պովոլժյեից բերված երեխանե՞ր։

Ալխենը շվարեց։

― Ցարական ռեժիմի ծանր ժառանգությո՞ւն։

Ալխենը ձեռքերը տարածեց․ իբր՝ ոչինչ անել չես կարող, քանի որ այդպիսի ժառանգություն է մնացել։

― Կոմպլեքս մեթոդով երկու սեռերի համատեղ դաստիարակությո՞ւն։

Ամոթխած Ալեքսանդր Յակովլևիչը տեղնուտեղը, առանց հապաղելու, հրշեջ տեսչին հրավիրեց ճաշել՝ աստծու տվածով․

Այդ օրն աստված Ալեքսանդր Յակովլևիչի ճաշին ուղարկել էր մի շիշ զուբրովկա֊օղի, տանու սունկ, սելյոդկայից ֆորշմակ, ուկրաինական մսով բորշ՝ առաջին տեսակի, բրնձով հավ և չորացրած խնձորի կոմպոտ։

― Սաշխեն, ― ասաց Ալեքսանդր Յակովլևիչը, ― ծանոթացիր գուբպաժարի ընկերոջ հետ։

Օստապը արտիստիկ կերպով խոնարհ գլուխ տվեց տանտիրուհուն և այնպիսի երկար ու երկիմաստ մի կոմպլիմենտ ասաց նրան, որ չկարողացավ նույնիսկ մինչև վերջը հասցնել։ Սաշխենը, բարձրահասակ այդ դաման, որի սիրունատեսությունը փոքր֊ինչ այլանդակվել էր նիկոլաևյան կիսաբակենբարդներով, կամացուկ ծիծաղեց և տղամարդկանց հետ խմեց։

― Խմում եմ ձեր կոմունալ տնտեսության կենացը, ― բացականչեց Օստապը։

Ճաշն անցավ ուրախ, և միայն կոմպոտ ուտելիս Օստապը հիշեց իր այցելության նպատակի մասին։

― Ինչի՞ց է, հարցրեց նա, ― որ ձեր կեֆիրային հաստատությունը այսպիսի խղճուկ ինվենտար ունի։

― Ո՜նց թե, ― իրար անցավ Ալխենը, ― բա ֆիսհարմո՞նիան։

― Գիտեմ, գիտեմ, վոկս գումանում։ Բայց բացարձակապես չկա մի ճաշակով բան, որ վրան նստես։ Այգու անպետք նստարաններ են միայն։

― Կարմիր անկյունում մի աթոռ կա, ― նեղացավ Ալխենը, ― անգլիական աթոռ։ Ասում են, դեռ հին կահավորումից է մնացել։

― Իսկ ես, ի դեպ, չեմ տեսել ձեր կարմիր անկյունը։ Ի՞նչ վիճակումն է նա՝ հրշեջ պահպանության իմաստով։ Հո մեզ չի՞ խաբի։ Ստիպված եմ նայել։

― Հաճեցեք խնդրեմ։

Կարմիր անկյունում պրիմուս չէին վառում, ժամանակավոր վառարաններ չկային, ծխնելույզները սարքին էին և կանոնավոր կերպով մաքրվում էին, բայց ի մեծ զարմանս Ալխենի՝ աթոռը չկար։ Դեսուդեն ընկան աթոռը գտնելու։ Նայեցին մահճակալի և նստարանի տակ, տեղից չգիտես ինչու շարժեցին ֆիսհարմոնիան, հարց ու փորձ արին պառավներին, որոնք վախվխելով նայում էին Պաշա Էմիլևիչին, բայց և այնպես աթոռը չգտան։ Պաշա Էմիլևիչը մեծ եռանդ դրսևորեց աթոռը որոնելիս։ Բոլորն արդեն հանգստացել էին, իսկ Պաշա Էմիլևիչը դեռ շարունակում էր թափառել սենյակներում, նայում էր ջրամանների տակ, դեսուդեն էր շարժում թեյի թիթեղյա գավաթները և փնթփնթում․

― Ո՞ւր կարող է կորել։ Այսօր կար, ես ինքս իմ սեփական աչքերով եմ տեսել։ Ծիծաղելի է նույնիսկ։

― Տխուր է, աղջիկներ, ― սառը ձայնով ասաց Օստապը։

― Սա պարզապես ծիծաղելի է, ― լրբաբար կրկնում էր Պաշա Էմիլևիչը։

Բայց այդ պահին շարունակ երգող «Էկլեր» փրփուրամուղ֊կրակմարիչը վերցրեց ամենաբարձր ֆան, որին ընդունակ է միայն ռեսպուբլիկայի ժողովրդական արտիստուհի Նեժդանովան, մի վայրկյան լռեց և ճիչ աղմուկով բաց թողեց փրփուրի առաջին ցայտը, որը ողողեց առաստաղը և խոհարարի գլխից թռցրեց քաթանե թասակը։ Առաջին ցայտից հետո փրփուրամուղ֊կրակմարիչը բաց թողեց երկրորդ մկնագույն ցայտը, որը գետին տապալեց անչափահաս Իսիդոր Յակովլևիչին։ Դրանից հետո «Էկլերը» սկսեց անխափան աշխատել։

Պատահարի վայրը նետվեցին Պաշա Էմիլևիչը, Ալխենը և անվնաս մնացած մյուս Յակովլևիչները։

― Մաքո՛ւր աշխատանք, ― ասաց Օստապը։ ― Ախմա՛խ հնարանք։

Օստապի հետ մենակ՝ առանց պետերի մնացած պառավներն անմիջպես սկսեցին հայտնել իրենց դժգոհությունները․

― Աղբեր֊տղերքին տեղավորել է տանը։ Լափում են։

― Խոճկորներին կաթով է կերակրում, իսկ մեզ խաշիլ է դեմ անում։

― Ինչ կար֊չկար, տանից դուրս տարավ։

― Հանգիստ, աղջկերք, ― ասաց Օստապը, ետ քաշվելով, ― դրա համար ձեզ մոտ կգան աշխատանքի տեսչությունից։ Սենտան ինձ չի լիազորել։

Պառավները չէին լսում։

― Իսկ էն Պաշա Մելենտևիչը աթոռն էսօր տարավ ու ծախեց։ Ինքս տեսա։

― Ո՞ւմ, ― բղավեց Օստապը։

― Ծախեց՝ ու վերջ։ Ուզում էր իմ վերմակը ծախել։

Միջանցքում կատաղի պայքար էր գնում կրակմարիչի դեմ։ Մարդկային հանճարը վերջապես հաղթեց, և փրփրամուղը, Պաշա Էմիլևիչի երկաթյա ոտքերով ճխլտված, բաց թողեց վերջին ճլորած ցայտը և ընդմիշտ լռեց։

Պառավներին ուղարկեցին հատակը լվալու։ Հրշեջ պահպանության տեսուչը գլուխը կախեց և, ոտքերը թեթևակի օրորելով, մոտեցավ Պաշա Էմիլևիչին։

― Իմ ծանոթներից մեկը, ― ասաց Օստապը ծանրակշիռ կերպով, ― նույնպես պետական կահույք էր ծախել։ Հիմա նա վանական է գրվել ու նստած է կալանատանը։

― Ձեր այդ անհիմն մեղադրանքները տարօրինակ են թվում ինձ, ― նկատեց Պաշա Էմիլևիչը, որից շատ թունդ փրփուրի հոտ էր գալիս։

― Ո՞ւմն ես ծախել աթոռը, ― հարցրեց Օստապը զրնգուն շշնջոցով։

Այստեղ գերբնական հոտառության տեր Պաշա Էմիլևիչը հասկացավ, որ հիմա իրեն ծեծելու են և կարող է պատահել նույնիսկ ոտքերով։

― Առնող֊ծախողին, ― պատասխանեց նա։

― Հասցե՞ն։

― Ես նրան առաջին անգամ էի տեսնում։

― Առաջին անգա՞մ։

― Աստված վկա։

― Քիթումռութդ մի լա՜վ կջարդեի, ― բաղձանքով ասաց Օստապը, ― միայն թե Զրադաշտը թույլ չի տալիս։ Դե, կորի՛ր գրողի ծոցը։

Պաշա Էմիլևիչը քծնողաբար ժպտաց և սկսեց ետ֊ետ գնալ։

― Էյ, դո՛ւ, աբորտի զոհ, ― բարձրաձայն ասաց Օստապը, ― պարաններդ արձակիր ու մի քաշվիր։ Առնող֊ծախողը թխահե՞ր էր, թե շիկահեր։

Պաշա Էմիլևիչը մանրամասն բացատրել սկսեց։ Օստապն ուշադիր լսեց նրան և ինտերվյուն վերջացրեց այս խոսքերով։

― Այդ, հարկավ, հրշեջ պահպանությանը չի վերաբերում։

Միջանցքում հեռացող Բենդերին մոտեցավ ամոթխած Ալխենը և տվեց նրան մի չերվոնեց։

― Քրեական օրենսգրքի հարյուրտասնչորսերորդ հոդվածն է սա, ― ասաց Օստապը, ― պաշտոնական անձին կաշառք տալ՝ ծառայության պարտականությունները կատարելիս։

Բայց փողը վերցրեց և, հրաժեշտ չտալով Ալեքսանդր Յակովլևիչին, քայլերն ուղղեց դեպի ելքը։ Հզոր սարքով հանդեձված դուռը զոռով բացվեց և մեկուկես տոննանոց մի հարված հասցրեց Օստապի հետույքին։

― Հարվածը տեղի ունեցավ, ― ասաց Օստապը, քորելով վնասված տեղը, ― նիստը շարունակվում է։

Ո՞ւր են ձեր խոպոպիկները

Մինչդեռ Օստապը զննում էր Ստարսոցապի 2-րդ տունը, Իպոլիտ Մատվեևիչը, դուրս գալով դռնապանի սենյակից և ցրտություն զգալով սափրած գլխում, շարժվեց հայրենի քաղաքի փողոցներով։

Սալարկի վրայով հոսում էին գարնանային վճիտ ջրերը։ Կտուրներից ընկնող ադամանդյա կաթիլներից անընդհատ ճթճթոց և չխչխկոց էր լսվում։ Ճնճղուկներն ընկել էին գոմաղբի ետևից։ Արևը նստել էր բոլոր տանիքների վրա։ Ոսկե բիտյուգներն իրենց սմաբկներով դիտմամբ բարձրաձայն շրխակցնում էին մերկ սալարկին, և, ականջները կախ գցած, հաճույքով ունկդրում էին սեփական թխկթխկոցին։ Խոնավ հեռագրասյուների վրա կուչ էին եկել ճապաղված տառերով թաց հայտարարություններ․ «Սովորեցնում եմ կիթառի վրա նվագել թվական սիստեմով» և «Հասարակագիտության դասեր եմ տալիս ժողովրդական կոնսերվատորիա ընդունվողներին»։ Ձմեռային սաղավարտներով կարմիրբանակայինների մի դասակ անցավ ջրափոսը, որ սկսվում էր Ստարկոոպի խանութից և ձգվում ընդհուպ մինչև գուբպլանի շենքը, որի ֆրոնտոնը պսակված էր գիպսե վագրերով, հաղթանակներով և ակնոցավոր օձերով։

Իպոլիտ Մատվևիչը քայլում էր, հետաքրքրությամբ դիտելով բոլոր անցորդներին։ Նա, որ իր ամբողջ կյանքն ապրել էր Ռուսաստանում, ապրել էր հեղափոխությունը, տեսել էր, թե ինչպես է բեկվում, վերաշրջվում և փոփոխվում կենցաղը։ Նա ընտելացել էր դրան, բայց պարզվեց, որ ընտելացել էր երկրագնդի միայն մի կետում՝ գավառական քաղաքում։ Գալով իր հայրենի քաղաքը, նա տեսավ, որ ոչինչ չի հասկանում։ Նրա համար անհարմար էր ու տարօրինակ, ասես հիրավի էմիգրանտ լիներ և հենց նոր ժամանած Փարիզից։ Առաջներում, կառք նստած քաղաքի միջով անցնելիս, նա անպայման հանդիպում էր ծանոթների և դեմքով ճանանչ մարդկանց։ Այժմ նա Լենայի դեպքերի փողոցով անցել է արդեն չորս արվարձան, բայց ծանոթ չի հանդիպել։ Նրանք չքացել են կամ միգուցե այնքան են ծերացել, որ նրանց ճանաչել չի լինի, կամ գուցե անճանաչելի են դարձել, որովհետև ուրիշ հագուստ են հագնում, ուրիշ շլյապաներ են ծածկում։ Գուցե փոխել են և քայլվածքը։ Համենայն դեպս, նրանք չկային։

Իպոլիտ Մատվեևիչը քայլում էր գունատ, սառը, գլուխը կորցրած։ Նա բոլորովին մոռացել էր, որ պետք է փնտրի֊գտնի բնակբաժինը։ Նա մայթից մայթ էր անցնում, թեքվում էր նրբանցքները, որտեղ սանձարձակ բիտյուգներն արդեն բոլորովին դիտմամբ դոփում էին սմբուկներով։ Նրբանցքներում ավելի շատ ձմեռ կար և տեղ֊տեղ նեխած սառույց էր հանդիպում։ Կապույտ տները դարձել էին կանաչ, դեղինները՝ մոխրագույն, դիտանոցից անհետացել էին ռումբերը, բայց նրա վրա այլևս հրշեջ ման չէր գալիս, իսկ փողոցները ավելի աղմկալի էին, քան այդ հիշում էր Իպոլիտ Մատվևիչը։

Մեծ Պուշկինյան փողոցում Իպոլիտ Մատվեևիչին զարմացրին Ստարգորոդում բնավ չտեսնված ռելսեր և տրամվայի սյուներ՝ լարերով։ Իպոլիտ Մատվեևիչը թերթ չէր կարդում և չգիտեր, որ մայիսի մեկին Ստարգորոդում պատրաստվում են բացել տրամվայի երկու գիծ՝ Կայարանային և Ապրանքային։ Իպոլիտ Մատվեևիչին մերթ թվում էր, թե նա երբեք չի լքել Ստարոգրադը, մերթ Ստարոգրադը բոլորովին անծանոթ վայր էր պատկերանում նրան։

Այդ մտորումներով նա հասավ մինչև Մարքսի և Էնգելսի փողոցը։ Այդ վայրում նրան համակեց մանկական մի զգացում, ասես հենց հիմա երկար պատշգամբով երկհարկանի տան անկյունից անպայման դուրս է գալու մի ծանոթ։ Իպոլիտ Մատվևիչը նույնիսկ կանգ առավ սպասումով։ Բայց ծանոթը դուրս չեկավ։ Նախ անկյունից երևաց ապակեգործը՝ բոհեմյան ապակիերով լի արկղով և մի բոքոն պղնձագույն մածիկով։ Անկյունից դուրս պրծավ մի ֆրանտ կաշվեդեղին հովհար ունեցող զամշե կեպկայով։ Նրա ետևից դուրս վազեցին երեխաներ, առաջին աստիճանի աշակերտներ՝ փոկակապ գրքույկներով։

Հանկարծ Իպոլիտ Մատվևիչը տաքություն զգաց ափերում և զովություն՝ փորում։ Ուղիղ նրա կողմն էր գալիս բարեդեմ անծանոթ մի քաղաքացի, ձեռքին թավջութակի պես մի աթոռ բռնած։ Իպոլիտ Մատվևիչը, որը անսպասելիորեն սկսեց զկրտալ, ակնապիշ նայեց և իսկույն ճանաչեց իր աթոռը։

Այո։ Դա հաբսյան աթոռն էր, պաստառված հեղափոխության մրրիկներում խունացած անգլիական ծաղկավոր չթով, դա կաղնե աթոռ էր՝ ճկած ոտքերով։ Իպոլիտ Մատվևիչը այնպես զգաց իրեն, ասես ականջին կրակեցին։

― Դանակ, մկրատ սրե՜նք, ածելի սրե՜նք, ― մոտերքը բղավեց բարիտոնալ մի բաս։

Եվ իսկույն լսվեց բարակ արձագանքը։

― Կլայեկե՜նք, նորոգե՜նք․․․

― Մոսկովյան գայզեթ «Զվեստիե», ժուռնալ «Սմեխաչ», «Կրասնայա Նիվա»։

Վերևում ինչ֊որ տեղ զրնգոցով ապակի ջարդեցին։ Քաղաքը ցնցելով անցավ Մելստրոյի բեռնատարը։ Միլիցիոները սուլեց։ Կյանքը եռում և դուրս էր գալիս ափերից։ Ժամանակ կորցնելու հարկ չկար։

Իպոլիտ Մատվևիչը ընձառյուծի ոստյունով մոտեցավ զայրացուցիչ անծանոթին և լուռումունջ աթոռը քաշեց դեպի իրեն։ Անծանոթը աթոռը ետ քաշեց։ Այդ ժամանակ Իպոլիտ Մատվևիչը, ձախ ձեռքով աթոռի ոտքը պահած, սկսեց ուժով պոկել աթոռից անծանոթի հաստ մատները։

― Կողոպտո՜ւմ են, ― շշուկով ասաց անծանոթը, էլ ավելի ամուր կառչելով աթոռից։

― Թո՛ւյլ տվեք, թո՛ւյլ տվեք, ― թոթովում էր Իպոլիտ Մատվևիչը, շարունակելով պոկել անծանոթի մատները։

Սկսեց բազմություն հավաքվել։ Երեք մարդ արդեն կանգնել էին մոտերքը և աշխույժ հետաքրքրությամբ հետևում էին կոնֆլիկտի զարգացմանը։

Այդ ժամանակ երկուսն էլ երկյուղով մի հայացք նետեցին շուրջները և, իրար երեսի չնայելով, բայց աթոռը կառչուն ձեռքերից բաց չթողնելով, արագ֊արագ առաջ անցան, ասես ոչինչ չէր եղել։

«Սա ի՞նչ բան է», ― հուսահատ մտածում էր Իպոլիտ Մատվևիչը։

Թե ինչ էր մտածում անծանոթը, դժվար էր հասկանալ, բայց խիստ վճռական էր նրա քայլվածքը։

Գնալով նրանք ավելի արագ էին քայլում և խուլ նրբանցում խճով և շինանյութերով լցված մի ամբողջ վայր տեսնելով, ասես հրամանով թեքվեցին այդ կողմը։ Այստեղ Իպոլիտ Մատվևիչի ուժերը քառապատկվեցին։

― Թո՛ւյլ տվեք, ― բղավեց նա առանց քաշվելու։

― Օգնությո՜ւն, ― հազիվ լսելի ձայնով բացականչեց անծանոթը։

Եվ քանի որ երկուսի ձեռքերն էլ զբաղված էին աթոռով, նրանք սկսեցին իրար քացի տալ։ Անծանոթի սապոգները պայտերով էին, և սկզբում Իպոլիտ Մատվևիչի վիճակը բավական վատ էր։ Բայց նա շատ շուտ հարմարվեց և, մերթ աջ, մերթ ձախ ցատկելով, ասես կրակովյակ պարելիս լիներ, խույս էր տալիս հակառկորդի հարվածներից և աշխատում հարվածել թշնամու փորին։ Նրան չհաջողվեց դիպնել փորին, որովհետև աթոռը խանգարում էր, բայց փոխարենը մի լավ հասցրեց հակառակորդի ծնկոսկրին, որից հետո նա կարող էր քացի տալ միայն ձախ ոտքով։

― Օ, աստվա՜ծ իմ, ― շշնջաց անծանոթը։

Եվ այդ պահին Իպոլիտ Մատվևիչը տեսավ, որ զայրացուցիչ կերպով իր աթոռը հափշտակող անծանոթը ոչ այլ ոք է, բայց եթե Ֆլոր և Լավր եկեղեցու քահանան՝ տեր Ֆյոդոր Վոստրիկովը։

Իպոլիտ Մատվևիչը ապուշ կտրեց։

― Տեր֊հա՜յր, ― բացականչեց նա, զարմանքից ձեռքն աթոռից քաշելով։

Հայր Ոստրիկովը կարմրատակեց և մատները, վերջապես, բացեց։ Ոչ ոքի կողմից չբռնված աթոռն ընկավ ջարդած աղյուսի վրա։

― Ո՞ւր են ձեր բեղերը, հարգելի Իպոլիտ Մատվևիչ, ― ամենահնարավոր թունոտությամբ հարցրեց հոգևոր անձը։

― Իսկ ո՞ւր են ձեր խոպոպիկները։ Չէ՞ որ դուք խոպոպիկներ ունեիք։

Անտանելի ատելություն էր հնչում Իպոլիտ Մատվևիչի խոսքերի մեջ։ Նա շրջահայեց տեր Ֆյոդորին արտասովոր ազնվության հայացքով և, թևի տակ առնելով աթոռը, շուռ եկավ, որ գնա։ Բայց շփոթմունքից սթափված տեր Ֆյոդորն այդպիսի հեշտ հաղթանակ թույլ չտվեց Վորոբյանինովին։ «Ոչ, խնդրում եմ ձեզ» բղավելով, նա նորից բռնեց աթոռից։ Վերականգնվեց առաջվա դիրքավորումը։ Հակառակորդները կանգնել էին կատվի կամ բռնցքամարտիկների պես աթոռից կառչած, հայացքով չափում էին միմյանց, կողքե֊կողք գնալով։

Սրտակեղեք պաուզան տևեց մի ամբողջ րոպե։

― Ուրեմն, հայր սուրբ, ― ատամները կրճտացրեց Իպոլիտ Մատվևիչը, ― այդ դո՞ւք եք ընկել իմ ետևից։

Այս խոսքերով Իպոլիտ Մատվևիչը մի քացի հասցրեց հայր սուրբի ազդրերին։

Տեր Ֆյոդորը ճարպիկ գտնվեց և կատաղորեն մի այնպիսի հարված հասցրեց պարագլխի աճուկին, որ վերջինս կուչ եկավ։

― Սա ձեր գույքը չէ։

― Բա ո՞ւմն է։

― Ձերը չէ։

― Բա ո՞ւմն է։

― Ձերը չէ, ձերը չէ։

― Բա ո՞ւմն է, ո՞ւմը։

― Ձերը չէ։

Այդպես ֆշշացնելով, նրանք մոլեգնորեն քացահարում էին միմյանց։

― Բա ո՞ւմն է այս գույքը, ― աղաղակեց պարագլուխը, ոտը խրելով հայր սուրբի փորի մեջ։

Հայր սուրբը, ցավը հաղթահարելով, հաստատ ասաց․

― Սա ազգայնացված գույք է։

― Ազգայնացվա՞ծ։

Նրանք այնպիսի արագությամբ էին խոսում, որ խոսքերը միաձուլվում էին։

― Ո՞վ է ազգայնացրել։

― Սովետական իշխանությունը։ Սովետական իշխանությունը։

― Որ իշխանությո՞ւնը։

― Աշխատավորների։

― Ա֊ա՜֊ա՜․․․ ― ասաց Իպոլիտ Մատվևիչը սարսռելով։ ― Բանվորների և գյուղացիների իշխանությո՞ւնը։

― Հա՜֊ա՜֊ա՜։

― Հըմ․․․ Բայց միգուցե, հայր սուրբ, դուք կուսակցակա՞ն եք։

― Միգուցե։

Այստեղ Իպոլիտ Մատվեևիչը չդիմացավ և «միգուցե» բղավելով, մի լավ թքեց տեր Ֆյոդորի բարի դեմքին։ Տեր Ֆյոդորը անմիջապես թքեց Իպոլիտ Մատվևիչի դեմքին և նույնպես կպավ։ Թուքը սրբելու ճար չկար՝ ձեռքերը զբաղված էին աթոռով։ Իպոլիտ Մատվևիչը բացվող դռան ճռռոց հանեց և որքան ուժ ուներ՝ հրեց թշնամուն աթոռով։ Թշնամին ընկավ, իր հետ քարշ տալով շնչասպառ Վորոբյանինովին։ Պայքարը շարունակվում էր պարտերային վիճակում։

Հանկարծ ճայթուն լսվեց, առաջին երկու ոտքերը միանգամից կոտրվեցին։ Հակառակորդները, իրար մոտեցած, սկսեցին հոշոտել կաղնե գանձապահեստը։ Ճայի տխուր ճիչով պատառոտվեց անգլիական ծաղկավոր չիթը։ Ուժեղ թափով նետած մեջքը թռավ մի կողմի վրա։ Գանձ որոնողները պոկոտեցին պաստառը՝ պղնձյա կոճակների հետ միասին և, զսպանակներից վիրավորվելով, մատները խրեցին բրդե լցվածքի մեջ։ Անհանգստացած զսպանակները երգում էին։ Հինգ րոպե անց աթոռն ամբողջովին բմբլահան էր արված։ Նրանից մնացին պոզիկներն ու տոտիկները։ Զսպանակները գլրովել էին դես ու դեն։ Քամին ամայի վայրով մեկ քշում֊տանում էր նեխած բուրդը։ Ճկած ոտքերը ընկել էին փոսի մեջ։ Ադամանդները չկային։

― Հը, ոնց է, գտա՞ք, ― հարցրեց Իպոլիտ Մատվևիչը շնչասպառ լինելով։

Տեր Ֆյոդորը ամբողջովին բրդի ծվեններով պատած, հևում էր ու լռում։

― Դուք աֆերի՛ստ եք, ― բղավեց Իպոլիտ Մատվևիչը։ ― Ես ձեր քիթումռութը կջարդեմ, տեր Ֆյոդոր։

― Ձեռնքերդ կարճ են, ― պատասխանեց տեր֊հայրը։

― Հիմա ո՞ւր եք գնալու ամբողջովին բրդակոլոլ։

― Ձեր ի՞նչ գործն է։

― Ամոթ է, տեր հայր։ Դուք պարզապես գող եք։

― Ես ձեզնից ոչինչ չեմ գողացել։

― Բա ինչպե՞ս իմացաք այս մասին։ Ձեր շահերի համա՞ր օգտագործեցիք խոստովանության գաղտնիքը։ Շատ լա՜վ։ Շատ գեղեցի՜կ։

Իպոլիտ Մատվևիչը գարշանքով «թյու» անելով լքեց ամայի տեղը և, քայլելիս մաքրելով վերարկուի թևքը, գնաց դեպի տուն։ Լենայի դեպքերի փողոցի և Երոֆեևյան նրբացքի անկյունում Վորոբյանինովը տեսավ իր կոմպանյոնին։ Կոնցեսիայի տեխնիկական դիրեկտորը և գլխավոր ղեկավարը կանգնել էր կիսադարձ, ձախ ոտքը փոքր֊ինչ բարձրացրած․ նրա զամշե կոշիկները մաքրում էին վառ դեղին կրեմով։ Իպոլիտ Մատվեևիչը մոտ վազեց նրան։ Դիրեկտորն անհոգ «Շիմմի» էր մռմռում քթի տակ։

― Հը, ո՞նց է բնակբաժնի գործը, ― հարցրեց նա գործարար տոնով և իսկույն ավելացրեց․ ― սպասեցեք, մի պատմեք, դուք անչափ հուզված եք, հովացեք։

Կոշիկ մաքրողին յոթ կոպեկ տալուց հետո Օստապը թևանցուկ արավ Վորոբյանինովին և քարշ տվեց փողոցով։ Օստապը մեծ ուշադրությամբ լսեց այն ամենը, ինչ պատմեց հուզված Իպոլիտ Մատվեևիչը։

― Ըհը՛։ Մի փոքրիկ սև մորո՞ւք։ Ճի՞շտ է։ Ոչխարե օձիքով վերարկո՞ւ։ Հասկանում եմ։ Դա անկելանոցի աթոռն է։ Գնված է այսօր առավոտյան երեք ռուբլով։

― Կացեք ախր․․․

Եվ Իպոլիտ Մատվեևիչը գլխավոր կոնցեսիոներին իրազեկ դարձրեց տեր Ֆյոդորի բոլոր ստորություններին։

Օստապը մռայլվեց։

― Թթու գործ է, ― ասաց նա, ― Լեյխտվեյսի քարանձավը։ Խորհրդավոր ախոյան։ Պետք է կանխել նրան, իսկ նրա քիթմռութը տրորելու ժամանակ դեռ կունենանք։

Մինչ բարեկամները մի բան կուտեին «Ստենկա Ռազին» գարեջրատանը և Օստապը հարցուփորձով կիմանար, թե առաջներում ո՛ր տանն է գտնվել բնակբաժինը և հիմա ո՛ր հիմնարկությունն է այնտեղ, օրը վերջացավ։

Ոսկե բիտյուգները նորից դարձան սրճագույն։ Ադամանդյա կաթիլները սառչում էին օդի մեջ և փխլվում գետնին։ Գարեջրատներում և «Ֆենիկս» ռեստորանում գարեջրի գինը բարձրացավ՝ իրիկունը վրա հասավ։ Մեծ Պուշկինյան փողոցի վրա վառվեցին էլեկտրական լամպերը և գարնանային առաջին զբոսանքից տուն վերադառնալով, թմբուկի կտկտոցով անցավ պիոներական ջոկատը։

Գուբպլանի վագրերը և ակնոցավոր օձերը խորհրդավոր կերպով շողշողում էին քաղաքի վրա բարձրացող լուսնի տակ։

Իպոլիտ Մատվեևիչը, հանկարծակի սսկած Օստապի հետ տուն գնալիս, նայեց Գուբպլանի վագրերին և օձերին։ Ժամանակին այստեղ տեղավորված էր նահանգային զեմստվոյական վարչությունը, և քաղաքացիները շատ էին հպարտանում օձերով, նրանց համարելով Ստարգորոդի տեսարժան բաները։

«Կգտնեմ», ― անցավ Իպոլիտ Մատվևիչի մտքով, երկար նայելով գիպսե հաղթանակին։

Վագրերը սիրալիր թափահարում էին պոչերը, օձերը խնդագին կծկվում էին, և Իպոլիտ Մատվեևիչի հոգին լցվում էր հավատով։

Փականագործը, թութակը և գուշակուհին

Պերելեշինյան նրբանցքի N7 տունը Ստարգորոդի լավագույն տների թվին չէր պատկանում։ Երկրորդ կայսրության ոճով կառուցված նրա երկու հարկերը զարդարված էին առյուծի ջարդոտած մռութներով, որոնք անասելի կերպով նման էին ժամանակին հայտնի գրող Արցիբաշին։ Ուղիղ ութը՝ նրբանցքին նայող պատուհանների թվով՝ արցիբաշևյան դեմքեր կային։ Այդ առյուծի մռութները տեղավորված էին պատուհանների պորտերի մոտ։

Տան վրա ևս երկու զարդարանք կար՝ բայց արդեն զուտ առևտրական բնույթի։ Մի կողմից կախված էր լազուր ցուցանակ․

Օդեսյան

բուբլիկների արտել

Մոսկովյան օղաբլիթներ

Ցուցանակի վրա պատկերված էր մի երիտասարդ՝ փողկապով և ֆրանսիական կարճ անդրավարտիքով։ Նա շուռ տված ձեռքով բռնել էր առատության հեքիաթային եղջյուրը, որից լավայի պես թափվում էին մոսկովյան դեղին օղաբլիթները, որոնք կարիքի դեպքում կարող էին և օդեսյան բուբլիկներ համարվել։ Ընդ որում երիտասարդը երանությամբ ժպտում էր։ Մյուս կողմից «Բիստրոուպակ» փաթաթման գրասենյակը հարգելի պատվիրատու քաղաքացիներին իր մասին ծանուցում էր ոսկյա կլոր տառերով սև ցուցանակով։

Չնայած ցուցանակների և շրջանառու կապիտալի մեծության զգալի տարբերության, այդ երկու տարատեսակ ձեռնարկությունները զբաղվում էին միևնույն գործով։ Ամեն տեսակ կտորեղենի ― կոպտաբուրդ, նրբաբուրդ, բամաբակի ― սպեկուլյացիաով, իսկ եթե պատահում էր լավ գույնի և նախշի մետաքս, ապա և մետաքսի սպեկուլյացիաով։

Անցնելով թունելային խավարով և ջրով ողողված դարբասով ու թեքվելով աջ՝ ցեմենտե ջրհորով բակը, կարելի էր տեսնել երկու անգավիթ դռներ, որոնք ուղիղ բացվում էին բակի սուր քարերի վրա։ Աջ դռան վրա փակցված էր պղնձյա գորշ մի տախտակ՝ վրան փորագրած ձեռագիր ազգանուն․

Վ․ Մ․ Պոլեսով

Ձախի վրա փակցված էր սպիտակ թիթեղ․

Մոդաներ և շլյսպաներ

Սա ևս միայն տեսքի համար էր։

Մոդաների և շլյապաների արհեստանոցի ներսում ո՛չ կարել կար, ո՛չ ձևել, ո՛չ անգլուխ մանեկեններ՝ սպայական կեցվածքով, ո՛չ էլ գլխի կաղապարներ՝ կանացի շքեղ շլյապաների համար։ Այդ խաբուսիկ բաների փոխարեն երեքսենյականոց բնակարանում ապրում էր անարատ սպիտակության մի թութակ՝ կարմիր վարտիքով։ Լվերը թութակի հոգին հանում էին, բայց նա ոչ ոքի գանգատվել չէր կարող, որովհետև մարդկային ձայնով չէր խոսում։ Թութակն ամբողջ օրերով արևածաղկի սերմ էր չրթում և կճեպը վանդակի ճյուղերի արանքով թքում գորգի վրա։ Պակասում էին միայն հարմոն և ճռճռացող նոր ոտնամաններ, որպեսզի նա նմանվեր կոնծած միայնակ֊տնայնագործի։ Պատուհաններին փողփողում էին մուգ֊սրճագույն ծոպավոր վարագույրներ։ Բնակարանում գերակշռում էր Բյոկլինի «Մեռածների կղզին» նկարի ռեպրոդուկցիան՝ ապակեպատ, մուգ կանաչ գույնի կաղնե ողորկ շրջանակի մեջ։ Ապակու մի անկյունը վաղուց թռել էր և նկարի բաց մասը ճանճերն այնպես էին ծերտոտել, որ բոլորովին ձուլվել էր շրջանակի հետ։ Արդեն հնարավոր չէր իմանալ, թե ինչ է կատարվում մեռածների կղզու այդ մասում։

Ննջարանում մահճակալի վրա նստել էր ինքը տանտիրուհին և արմունկներով հենված ութանկյունանի սեղանին, որը ծածկված էր կեղտոտ ռիշելյե սփռոցով, թուղթ էր բաց անում։ Նրա առջևում բմբլե շալով նստել էր այրի Գրիցացուևան։

― Պետք է ձեզ զգուշացնեմ, օրիորդ, որ ես սեանսի համար հիսուն կոպեկից պակաս չեմ վերցնում, ― ասաց տանտիրուհին։

Այրին, որ նոր ամուսին գտնելու իր ձգտումների մեջ արգելառիթներ չէր ճանաչում, համաձայնեց վճարել սահմանված գինը։

― Միայն թե, խնդրում եմ, ապագայի մասին էլ, ― աղերսագին խնդրեց նա։

― Ձեզ պետք է գուշակել խաչի աղջկա վրա։

Այրին առարկեց․

― Ես միշտ փոսիկի աղջիկն եմ եղել։

Տանտիրուհին անտարբեր համաձայնեց և սկսեց դասավորել թղթերը։ Այրու բախտավիճակի սևագիր կանխորոշումը տրվեց արդեն մի քանի րոպե անց։ Այրուն սպասում էին մեծ ու փոքր անախորժություններ, իսկ սրտումը կար խաչի թագավորը, որի հետ մտերմություն էր անում ագռավի աղջիկը։

Մաքրագրած գուշակեցին ձեռքի վրա։ Այրի Գրիցացուևայի ձեռքի գծերը մաքուր էին, ուժեղ և անբասիր։ Կյանքի գիծը այնքան հեռուներն էր գնում, որ նրա վերջը մտնում էր զարկերակի մեջ, և եթե գիծը ճիշտ էր ասում, ապա այրին ապրելու էր մինչև ահեղ դատաստանը։ Խելքի և արվեստի գծերը իրավունք էին տալիս հուսալու, որ այրին վերջ կտա բակալեայի առևտրին և մարդկությանը կնվիրի չգերազանցված գլուխ֊գործոցներ արվեստի, գիտության կամ հասարակագիտության ուզածդ բնագավառում։ Այրու Վեներայի թմբիկները նմանվում էին մանջուրական բլրակներին և սիրո ու քնքշանքի հրաշալի պաշարներ էին դրսևորում։

Գուշակուհին այդ ամենը բացատրեց այրուն՝ գործածելով գրաֆոլոգների, խիրոմանտների և ձիավաճառների շրջանում ընդունված բառեր և տերմիններ։

― Ա՜յ, շնորհակալ եմ ձեզանից, տիկին, ― ասաց այրին, ― հիմա որ արդեն գիտեմ, թե ով է խաչի թագավորը։ Ագռավի աղջիկն էլ է ինձ հայտնի։ Իսկ թագավորը մարյաժայի՞ն է։

― Մարյաժային է, օրիորդ։

Այրին թևավորված տուն գնաց։ Իսկ գուշակուհին, խաղաթղերը արկղ նետելով, հորանջեց, ցույց տալով հիսնամայա կնոջ երախը և գնաց խոհանոց։ Այնտեղ նա զբաղվեց ճաշով, որ տաքանում էր «Գրեց» նավթավառի վրա, խոհարարուհու պես ձեռքերը սրբեց գոգնոցով, վերցրեց տեղ֊տեղ էմալը թափված դույլը և գնաց բակ ջուր բերելու։

Նա քայլում էր բակում, ծանրորեն շարժվելով տափակ ոտնաթաթերի վրա։ Նրա կիսաքայքայված կուրծքը ալարկոտ թրթռում էր վերաներկած կոֆտայի մեջ։ Գլխի վրա բուսել էր ալեհեր մազերի մի ավել։ Նա պառավ էր, կեղտոտ, կասկածանքով էր նայում բոլորին և սիրում էր քաղցրեղեն։ Եթե Իպոլիտ Մատվեևիչը հիմա տեսներ նրան, ապա երբեք չէր ճանաչի Ելենա Բոուրին, իր հին սիրուհուն, որի մասին դատարանի քարտուղարը մի ժամանակ ոտանավորով ասել էր, թե «համբույրների է նա կանչում, օդային էակ է նա»։ Ջրհորի մոտ տիկին Բոուրին ողջունեց հարևանը՝ ինտելիգենտ֊փականակագործ Վիկտոր Միխայլովիչ Պոլեսովը, որը ջուր էր վերցնում բենզինի բիդոնով։ Պոլեսովը օպերային սատանայի դեմք ուներ, որին նախքան բեմ թողնելը խնամքով մուր են քսել։

Ողջյուններ փոխանակելուց հետո հարևանները խոսեցին ամբողջ Ստարոգրադին զբաղեցնող գործի մասին։

― Ի՜նչ օրի հասանք, ― հեգնորեն ասաց Պոլեսովը, ― երեկ ամբողջ քաղաքը տակնուվրա արեցի, երեքութերորդական դյույմանոց պլաշկա չկարողացա ճարել։ Չկա՛։ Չէ։ Մինչդեռ պատրաստվում են տրամվայ բաց թողնել։

Ելենա Ստանիսլավովնան, որը երեքութերորդական դյույմանոց պլաշկայի մասին այնքան գաղափար ուներ, որքան գյուղատնտեսության մասին ունենում է Լեոնարդո դա Վինչիի անվան խորեոգրաֆիկ դասընթացների ունկնդրուհին, որի կարծիքով կաթնաշոռը ստացվում է վարենիկներից, այնուամենայնիվ կարեկցեց․

― Ի՜նչ խանութներ են հիմա։ Հիմա միայն հերթեր կան, իսկ խանութներ չկան։ Իսկ ամենից սարսափելին այդ խանութների անուններն են։ Ստարկոոպա՜ռ․․․

― Չէ, գիտեք, Ելենա Ստանիսլավովնա, դա դեռ ի՜նչ է որ։ Նրանց չորս մոտոր է մնացել «Ընդհանուր էլեկտրական կոմպանիայից»։ Դե դրանք մի կերպ յոլա կտանեն, թեև թափքը անպետք է․․․ Ապակին ռետինների վրա չէ։ Ինքս եմ տեսել։ Զնգզնգալու է շարունակ․․․ Սարսա՛փ։ Իսկ մնացած մոտորները՝ Խարկովի արտադրանք են։ Տեղովը գոսպրոմցվետմետ։ Մի վերստ հազիվ քաշեն։ Ես տեսել եմ դրանց։

Փականագործը ջղայնացած լռեց։ Նրա սև դեմքը արևի տակ փայլում էր։ Աչքերի սպիտակուցները դեղնավուն էին։ Մոտոր ունեցող տնայնագործների մեջ, որոնցով առատ էր Ստարգորոդը, Վիկտոր Միխայլովիչ Պոլեսովը անշնորք էր և ավելի հաճախ էր ընկնում անախորժ վիճակի մեջ, քան ուրիշները։ Դրա պատճառը նրա չափից դուրս կրակոտ բնավորությունն էր։ Դա եռուն ծույլի մեկն էր։ Շարունակ փրփրում էր։ Նրան հնարավոր չէր գտնել իր սեփական արհեստանոցում, որ գտնվում էր Պերելշինյան նրբանցքի N7 տան երկրորդ բակում։ Հանգած շարժական քուրան որբուկի պես կանգնած էր քարաշեն սարայի մեջտեղը, որի անկյուններում թափված էին ծակված կամերաներ, պատռված «Տրեուգոլնիկ» պահպանաշերտեր, կարմրագորշ կողպեքներ ― այնքան մեծ, որ դրանցով կարելի էր քաղաքներ կողպել, ― վառելանյութի փափուկ բակեր՝ «Jndian» և «Wanderer» մակագրություններով, մանկական զսպանակավոր ձեռնասայլակ, հավետ լռած դինամո, դաբաղած նեխած կաշեփոկեր, յուղոտված խծուծ, մաշված հղկաթուղթ, ավստրիկան սվին և բազում ծռմռված, պատառոտված և ճխլտված անպետքություններ։ Պատվիրատուները չէին գտնում Վիկտոր Միխայլովիչին։ Վիկտոր Միխայլովիչն ինչ֊որ տեղ կարգադրություններ էր անում։ Նա աշխատանքի հետ գլուխ չուներ։ Նա չէր կարող հանգիստ նայել իր կամ ուրիշի բակը մտնող բեռնասայլորդին։ Պոլեսովն անմիջապես բակ էր դուրս գալիս և, ձեռերը ետևին դրած, արհամարհանքով դիտում էր սայլորդի գործողությունները։ Վերջապես նրա սիրտը չէր դիմանում։

― Բա ո՞վ է էդպես ներս մտնում, ― բղավում էր նա սարափելով։ ― Շո՛ւռ տուր։

Վախեցած սայլորդը շուռ էր տալիս։

― Ո՞ւր ես շուռ տալիս, ռեխի մեկը, ― տառապում էր Վիկտոր Միխայլովիչը, վրա պրծնելով ձիուն։ ― Հին ժամանակներում մի լավ կհասցնեին քո մռութին, այն ժամանակ շուռ կտայիր։

Այդպես կես ժամի չափ հրամաններ արձակելուց հետո Պոլեսովը հենց այն է պատրաստվում էր վերադառնալ արհեստանոց, ուր նրան սպասում էր չնորոգված հեծանվային պոմպը, բայց այդ պահին քաղաքի անդորր կյանքը սովորաբար դարձյալ խախտվում էր որրևէ թյուրիմացությունից։ Մերթ փողոցում սռնիներով իրար էին դիպչում երկու սայլակ, և Վիկտոր Միխայլովիչը ցույց էր տալիս, թե ինչպես կարելի է դրանք ամենից լավ և արագ անջատել իրարից, մերթ փոխում էին հեռագրասյունը, և Պոլեսովը իր իսկ արհեստանոցից հատկապես բերած ուղղալարով ստուգում էր սյան ուղղահայացությունը գետնի նկատմամբ, մերթ, վերջապես, անցնում էր հրշեջ գումակը, և Պոլեսովը շեփորի հնչյուններից հուզված և անհանգստության կրակից տոչորված, վազում էր հրշեջ կառքերի ետևից։

Սակայն երբեմն Վիկտոր Միխայլովիչին համակում էր ռեալ գործողության տարերքը։ Մի քանի օրով նա փակվում էր արհեստանոցում և սուսուփուս աշխատում։ Երեխաներն ազատ վազվզում էին բակում և բղավում՝ ինչ ուզում էին, բեռնասայլորդները բակում գծում էին ինչ ծուռումուռ գծեր ասես, փողոցում սայլակները ընդհանրապես դադարում էին իրար կցվելուց, և հրշեջ կառքերն ու դիակառքերը մեն֊մենակ գլորվում էին դեպի հրդեհի վայրը ― Վիկտոր Միխայլովիչը աշխատում էր։ Մի անգամ, թունդ հարբեցողությունից հետո, նա ինչպես կոտոշներից բռնած խոյի, բակ դուրս բերեց մի մոտոցիկլ, որ բաղկացած էր ավտոմոբիլների, կրակմարիչների, հեծանիվների և գրամեքենաների կտորտանքներից։ Մեկ ու կես ուժանոց մոտորը վենդերերյան էր, անիվները՝ դավիդսոնյան, իսկ մնացած էական մասերը վաղուց արդեն կորցրել էին ֆիրմաները։ Թամբից շպագատով կախված էր խավաքարտե մի պլակատ՝ «Փորձարկում»։ Բազմություն հավաքվեց։ Վիկտոր Միխայլովիչը, ոչ ոքի չնայելով, ձեռքով պտտեց պեդալը։ Տասը րոպեի չափ կայծ չէր ստացվում։ Ապա լսվեց երկաթյա չփչփոց, գործիքը դողդողաց և կորավ կեղտոտ ծխի մեջ։ Վիկտոր Միխայլովիչը նետեց իրեն թամբի վրա, և մոտոցիկլը, խելացնոր արագություն վերցնելով, թունելի միջով դուրս բերեց նրան սալարկած փողոցի մեջտեղը և մեկից կանգ առավ, ասես գնդակահարված։ Վիկտոր Միխայլովիչը այն է պատրաստվում էր իջնել և ստուգել իր հանելուկային մեքենան, երբ նա հանկարծ ետընթաց շարժում կատարեց և տարավ իր ստեղծողին նույն թունելի միջով, կանգնեց նույն տեղը, որտեղից մեկնել էր՝ բակի մեջտեղում, փնթփնթալով ախ քաշեց և պայթեց։ Վիկտոր Միխայլովիչը հրաշքով փրկվեց և մոտոցիկլի կտորտանքներից հարբեցողության մյուս շրջանում սարքեց ստացիոնար շարժիչ, որը շատ էր նմանվում իսկականի, բայց չէր աշխատում։

Ինտելիգենտ֊փականագործի ակադեմիական գործունեության պսակը հարևան N5 տան դարբասի էպոպեան էր։ Այդ տան բնակընկերությունը պայմանագիր կնքեց Վիկտոր Միխայլովիչի հետ, որով Պոլեսովը պարտավորվում էր լրիվ կարգի բերել երկաթյա դարբասը և իր հայեցողությամբ ներկել այն որևէ հաճելի գույնով։ Մյուս կողմից բնակընկերությունը պարտավորվում էր աշխատանքները հատուկ հանձնաժողովի կողմից ընդունելուց հետո Վ․ Մ․ Պոլեսովին վճարել քսանմեկ ռուբլի յոթանասունհինգ կոպեկ։ Դրոշմանիշների ծախսը աշխատանք կատարողի հաշվին էր։

Վիկտոր Միխայլովիչը Սամսոնի պես քարշ տվեց բերեց դարբասը։ Արհեստանոցում ոգևորված գործի անցավ։ Երկու օր գնաց դարբասը գամահանելու վրա։ Այն դասավորվեց ըստ բաղկացուցիչ մասերի։ Չուգունե պարուրազարդերը ընկած էին մանկական ձեռնասայլակի մեջ, երկաթյա շտանգները և գեղարդները դարսված էին դազգահի տակ։ Մի քանի օր էլ գնաց վնասվածքները զննելու վրա։ Իսկ հետո քաղաքում մի մեծ անախորժություն պատահեց․ Դրովյանայա փողոցի վրա պայթեց մագիստրալ ջրմուղ խողովակը, և Վիկտոր Միխայլովիչը շաբաթվա մնացած օրերը անցկացրեց վթարի վայրում, հեգնորեն ժպտալով, բանվորների վրա բղավելով և ամեն րոպե վիհի մեջ նայելով։

Երբ Վիկտոր Միխայլովիչի կազմակերպչական ավյունը փոքր֊ինչ մեղմացավ, նա նորից մոտ եկավ դարբասին, բայց ուշ էր․ բակի երեխաներն արդեն խաղում էին N5 տան դարբասի պարուրազարդերով և գեղարդիներով։ Տեսնելով զայրացած փականագործին, երեխաները վախեցած շաղ տվեցին խաղալիքները և փախան։ Պարուրազարդերի կեսը չկար և չհաջողվեց գտնել։ Դրանից հետո Վիկտոր Միխայլովիչը անձամբ մասնակցում էր գողերին հետապնդելու գործին, բայց գողը, թեև պարզած ձեռքերով էր տանում եռացող ինքնաեռը, որի թիթեղյա խողովակից բոց էր ելնում, վազում էր շատ արագ, և շուռ գալով կեղտոտ խոսքերով պարսավում էր ամենից առջևում գտնվող Վիկտոր Միխայլովիչին։ Բայց բոլորից շատ տուժեց N5 տան դռնապանը։ Նա կորցրեց ամենգիշերյա վաստակը․ դարբասը չկար, բացելու բան չկար և քեֆ անող բնակիչները ոչ մի առիթ չունեին նրան տասկոպեկանոց բաշխելու։ Սկզբում դռնապանը գնում էր իմանալու, թե շո՞ւտ կպատրաստվի արդյոք դարբասը, հետո սկսեց աղաչել֊պաղատել հիսուս֊քրիստոսով, իսկ վերջում սկսեց անորոշ սպառնալիքներ արտասանել։ Բնակընկերությունը գրավոր հիշեցումներ էր ուղարկում Վիկտոր Միխայլովիչին։ Դատարանի հոտ էր փչում։ Դրությունը գնալով լարվում էր։

Գուշակուհին և էնտուզիաստ փականագործը, ջրհորի մոտ կանգնած, շարունակում էին զրուցել։

― Ներծծված շպալների բացակայության առկայության դեպքում, ―բակով մեկ բղավում էր Վիկտոր Միխայլովիչը, ― դա ոչ թե տրամվայ է լինելու, այլ դարդ ու բալա։

― Ե՞րբ է այդ ամենը վերջանալու, ― ասաց Ելենա Ստանիսլավովնան։ ― Ապրում ենք վայրենիների պես։

― Դրան վերջ չկա․․․ Բա՜ս։ Գիտե՞ք, այսօր ումն եմ տեսել։ Վորոբյանինովին։

Ելենա Ստանիսլավովնան կրթնեց ջրհորին, ապշած շարունակելով կախած պահել ջրով լի դույլը։

― Գնացել էի կոմունխոզ արհեստանոցի վարձակալման պայմանագիրը երկարացնելու, անցնում էի միջանցքով։ Հանկարծ երկու հոգի մոտենում են ինձ։ Նայեմ՝ ինչ֊որ ծանոթ դեմք։ Ասես Վորոբյանինովը լինի։ Ու հարցնում են․ «Ասացեք, առաջներում ի՞նչ հիմնարկություն է եղել այս շենքում»։ Ասում եմ, թե առաջներում այստեղ եղել է իգական գիմնազիա, իսկ հետո բնակբաժին։ «Իսկ ձեր ինչի՞ն է պետք», ― հարցնում եմ։ Իսկ նրանք ասում են «շնորհակալություն» և առաջ են անցնում։ Էստեղ ես պարզ տեսա, որ դա Վորոբյանինովն է, միայն թե առանց բեղերի։ Ինչո՞ւ համար էր եկել այստեղ։ Իսկ հետի էն մյուսը՝ տեսքով տղամարդ էր։ Որոշակի նախկին սպա։ Էստեղ մտքովս անցավ․․․

Այդ րոպեին Վիկտոր Միխայլովիչը անախորժ մի բան տեսավ։ Խոսքն ընդհատելով, նա ճանկեց իր բիդոնը և արագ թաքնվեց աղբարկղի ետևում։ Դանդաղ քայլերով բակ մտավ N5 տան դռնապանը, կանգ առավ ջրհորի մոտ և սկսեց աչք ածել բակի շենքերը։ Ոչ մի տեղ Վիկտոր Միխայլովիչին չտեսնելով, տխրեց։

― Փականակագործ Վիտկան էլի՞ չկա, ― հարցրեց նա Ելենա Ստանիսլավովնային։

― Ախ, ես ոչինչ չգիտեմ, ― ասաց գուշակուհին, ― ոչինչ չգիտեմ։

Եվ արտասովոր հուզված, դույլից ջուրը շաղ տալով, շտապ գնաց իր տունը։

Դռնապանը շոյեց ջրհորի ցեմենտի ճախարակը և գնաց արհեստանոց։

Փականակագործի արհեստանոցի

մուտքը

ցուցանակից երկու քայլ հեռավորության վրա աչքի էր ընկնում մեկ ուրիշ ցուցանակ․

Փականակագործի արհեստանոց

և

պրիմուսների նորոգում

որի տակ ծանր կողպեք էր կախված։ Դռնապանը ոտքով խփեց կողպեքին և ատելությամբ ասաց․

― Ը՜, գանգրենա։

Դռնապանը մի երեք րոպե ևս կանգնեց արհեստանոցի մոտ, լցվելով ամենաթունոտ զգացմունքներով, հետո դղրդոցով պոկեց ցուցանակը, տարավ դրեց բակի մեջտեղը, ջրհորի մոտ, և երկու ոտքով վրան կանգնելով, սկանդալ բարձրացրեց։

― Ձեր այդ համար յոթ տանը գողեր են ապրում, ― գոռում էր դռնապանը։ ― Ամեն տեսակ սրիկաներ։ Յոթ գլխանի իժեր։ Միջնակարգ կրթությո՜ւն ունի․․․ Ես էդ միջնակարգ կրթությանը չեմ նայի․․․ Անիծվա՛ծ գանգրենա․․․

Աիդ միջոցին միջնակարգ կրթություն ստացած յոթգլխանի իժը աղբարկղի ետևը նստել էր բիդոնի վրա և թախծում էր։

Շրխկոցով բացվում էին շրջանակները և պատուհաններից դուրս էին նայում ուրախ կենվորները։ Փողոցից առանց շտապելու բակ էին մտնում հետաքրքրվողները։ Աուդիտորիա տեսնելուն պես դռնապանը ավելի տաքացավ։

― Փականակագործ֊մեխանի՛կ, ― գոռգոռում էր դռնապանը։ ― Արիստոկրատ շանորդի։

Դռնապանը պառլամենտական արտահայտությունները շուտ֊շուտ փոխարինում էր անցենզուր խոսքերով, որոնց նախապատվություն էր տալիս։ Կանանց թույլ դասը, որ խիստ կպել էր պատուհանի գոգերին, շատ էր վրդովվում դռնապանի վրա, բայց պատուհանից չէր հեռանում։

― Քիթումռութդ կտրորե՛մ, ― մոլեգնում էր դռնապանը։ ― Կրթվածի մեկը։

Երբ սկանդալը հասել էր իր գագաթնակետին, հայտնվեց միլիցիոները և լուռումունջ սկսեց սկանդալիստին քարշ տալ քաղաքամաս։ Միլիցիոներին օգնում էին «Բիստրոուպակի» տղաները։

Դռնապանը հլու֊հնազանդ փարվեց միլիցիոների վզին և լաց եղավ։

Վտանգը անցավ։

Այդ պահին աղբարկղի ետևից դուրս ցատկեց հոգետանջ Վիկտոր Միխայլովիչը։ Աուդիտորիան աղմկեց։

― Գյադա՛, ― բղավեց Վիկտոր Միխայլովիչը թափորի ետևից։ ― Գյադա՛։ Ես քեզ ցույց կտամ։ Սրիկա՛։

Դառնագին հեկեկացող դռնապանը, այդ ամենը չլսեց։ Նրան ձեռքի վրա տանում էին բաժանմունք։ Իբրև իրեղեն ապացույց այնտեղ քարշ տվին նաև «Փականագործի արհեստանոց և պրիմուսների նորոգում» ցուցանակը։

Վիկտոր Միխայլովիչը դեռ երկար ժամանակ հոխորտում էր․

― Շո՛ւն շնորդիներ, ― ասում էր նա դիմելով հանդիսականներին, ― մեծ կարծիքի եք ձեր մասին։ Գյադանե՛ր։

― Հերի՛ք է, Վիկտոր Միխայլովիչ, ― պատուհանից բղավեց Ելենա Ստանիսլավովնան։ ― Անցե՛ք մի րոպեով ինձ մոտ։

Նա մի պնակ կոմպոտ դրեց Վիկտոր Միխայլովիչի առջև և, սենյակում անցուդարձ անելով, սկսեց հարցուփորձ անել․

― Քեզ ասում եմ, որ դա նա էր, առանց բեղերի, բայց նա, ― ըստ սովորության բղավում էր Վիկտոր Միխայլովիչը, ― ես ախր հիանալի գիտեմ նրան։ Տեղովը Վորոբյանինովն է։

― Կամաց, ի սեր աստծո։ Ինչո՞ւ է եկել, ինչ եք կարծում։

Վիկտոր Միխայլովիչի սև դեմքի վրա հեգնական ժպիտ նկատվեց։

― Իսկ դո՞ւք ինչ եք կարծում։

Նա քմծիծաղ տվեց ավելի մեծ հեգնանաքով։

― Համենայն դեպս ոչ պայմանագիր ստորագրելու բոլշևիկների հետ։

― Դուք կարծում եք, թե նա վտանգի՞ է ենթակա։

Հեղափոխության տասը տարիների ընթացքում Վիկտոր Միխայլովիչի կուտակած հեգնանքի պաշարները անսպառ էին։ Նրա դեմքի վրա խաղաց տարբեր ուժի և կասկածանքի ժպիտների շարք։

― Սովետական Ռուսաստանում ո՞վ չի ենթարկվում վտանգի, առավել ևս Վորոբյանինովի վիճակում գտնվող մարդը։ Բեղերը, Ելենա Ստանիսլավովնա, զուր տեղը չեն սափրում։

― Նա ուղարկված է արտասահմանի՞ց, ― հարցրեց Ելենա Ստանիսլավովնան, գրեթե շնչասպառ։

― Անպայմա՛ն, ― պատասխանեց հանչարեղ կականագործը։

― Ի՞նչ նպատակով է եկել այստեղ։

― Երեխա մի լինեք։

― Միևնույն է։ Ես պետք է նրան տեսնեմ։

― Իսկ գիտե՞ք, թե ինչով եք ռիսկում։

― Ա՛հ, միևնույն է։ Տասը տարվա անջատումից հետո ես չեմ կարող չտեսնվել Իպոլիտ Մատվեևիչի հետ։

Նրան իսկապես թվաց, թե ճակատագիրը իրենց բաժանել է հենց այն պահին, երբ նրանք սիրում էին միմյանց։

― Աղաչում եմ ձեզ, գտեք նրան։ Իմացեք, որտեղ է նա։ Դուք ամեն տեղ լինում եք։ Դժվար չի լինի ձեզ համար։ Հաղորդեցեք, որ ես ուզում եմ տեսնել նրան։ Լսո՞ւմ եք։

Կարմիր վարտիկով թութակը, որ նիրհել էր թառի վրա, վախեցավ աղմկոտ խոսակցությունից, շուռ եկավ գլխի վրա և այդ վիճակում քարացավ։

― Ելենա Ստանիսլավովնա, ― ասաց փականագործ֊մեխանիկը, վեր կենալով և ձեռքը կրծքին սեղմելով, ― ես կգտնեմ նրան և կկապվեմ հետը։

― Գուցե էլի՞ կոմպոտ ուզենայիք, ― հուզվեց գուշակուհին։

Վիկտոր Միխայլովիչը կերավ կոմպոտը, քինոտ զեկուցում կարդաց թութակի վանդակի սխալ կառուցվածքի մասին և հրաժեշտ տվեց Ելենա Ստանիսլավնովնային, խորհուրդ տալով նրան խիստ գաղտնի պահել այդ ամենը։

Ծանոթագրություններ

1. ↑ Աստղագիտական կամ գեոդեզիական գործիք։
2. ↑ ԱԽՌՌ ֊ հապավված բառ է՝ Ռևոլյուցիոն Ռուսաստանի նկարիչների ասոցիացիա։