հեղինակ՝ Ա․ Գանօն Տօյլ |
Նարնջի հինգ կուտերու արկածը
— Այո՛, պատասխանեցի խնդալով։ Զարմանալի «տօքիւման» մըն էր։ Փիլիսոփայութեան, աստեղագիտութեան եւ քաղաքականութեան քով զէռօ դրուած էր, կը յիշեմ։ Բուսաբանութեան մէջ ձեր գիտութեան հաւասարող չկար։ Երկրաբանութեանմ էջ խորին հմտութիւն, ի մասին ցեխի բիծերու, երբ այդ ցեխը առնուած էր քաղաքին 50 քիլօմէդրնոց մէկ շրջանակին մէջ։ Քիմիաբանութեան մէջ արտակեդրոն որակած էի ձեզ։ Անդամազննութթեան մէջ մէթոտի պակասութիւն կը գտնէի, բայց անբաղդատելի էիք զգայացունց գրականութեան եւ ոճիրի ուսումնասիրութեանց մէջ։ Ջութակահար, կռփամարտիկ, օրէնքի եւ սուրի մարդ, քօքաինի եւ ծխախոտի մոլի։ Ասոնք են, կարծեմ, իմ վերլուծումիս գլխաւոր գիծերը։
Հօլմս դէմքը ծամածռեց այս վերջին խօսքերուն վրայ։
— Է՛ ուրեմն, շարունակեց, ըսի եւ կը կրկնեմ թէ մարդ մը պարտաւոր է իր պզտիկ ուղեղին մէջ պահել ինչ որ կրնայ օգտակար ըլլալ իրեն։ Գալով աւելցուքին, զանիկա պիտի դիզէ իր մատենադարանին մէջ, սպասելով որ պէտք ունենայ անոր։ Այսպէս, այս իրիկուն մեզի հաղորդուածին նման դէպքի մը համար պէտք ունինք մեր բոլոր աղբիւրներուն կոչում ընելու։ Կʼաղաչեմ, ինծի տուէք Անսիքլօբետի ամեռիքենի Ք․ գիրը պարունակող հատորը, որ ձեր քովն է, դարակին վրայ։ Շնորհակալ եմ։ Հիմա կացութիւնը քննենք եւ տեսնենք թէ ի՛նչ կրնանք հետեւցնել անկէ։ Ամէնէն առաջ կրնանք յանդգնօրէն ենթադրել թէ գնդապետ Օրէնշօ Ամերիկան լքանելու մասնաւոր պատճառ մը ունէր։ Իր տարիքը ունեցող մարդ մը կամովին չի փոխեր իր սովորութիւնները եւ չի բաժնուիր Ֆլօրիտայի սիրուն կլիմայէն Անգլիոյ գաւառային մէկ պզտիկ քաղաքին մէջ մեկուսանալու համար։ Առանձնութեան մասին իր ունեցած խորունկ սէրը կարծել կուտայ ինծի թէ մէկու մը կամ բանի մը վախէն կը հալածուէր եւ կրնանք ենթադրել թէ այս վախն է որ Ամերիկան լքանել տուաւ իրեն։ Գալով թէ ի՛նչ էր իր վախին բուն առարկան, կրնանք որոշել զայն իր եւ իր ժառանգորդներուն ստացած սոսկալի նամակներուն համեմատ։ Դիտեցի՞ք այդ նամակներուն դրոշմները։
— Առաջինը կուգար Բօնտիշէրիէն, երկրորդը Տընտիէն եւ երրորդը Լոնտոնէն։
— Արեւելեան Լոնտոնէն։ Ի՞նչ կրնաք հետեւցնել ասկէ։
— Այդ երեք քաղաքները նաւահանգիստներ են։ Ասկէ կը հետեւցնեմ թէ այդ նամակներուն հեղինակը շոգենաւի մը մէջ կը գտնուէր։
— Աղէ՛կ։ Թելի մը ծայրը բռնած ենք արդէն։ Նամակագիրը շոգենաւի մը մէջ էր։ Շարունակենք քննութիւնը Բօնտիշէրիի նամակին համար։ Սպառնալիքին եւ անոր գործադրութեան միջեւ եօթը շաբաթներ անցած են։ Տընտիի համար, միջոցը երեք կամ չորս օր միայն եղած է։ Ասոր մէջ նշան մը կը տեսնէ՞ք։
— Սա՛ նշանը կը տեսնեմ թէ նամակին հեղինակը մեծ հեռաւորութենէ մը անցած է։
— Այո՛, բայց նամակն ալ այդ, միեւնոյն հեռաւորութենէն անցած է։
— Այն ատեն չեմ հասկնար։
— Նաւը, որով կը ճամբորդէր այդ մարդը կամ մարդիկը, անշուշտ առագաստանաւ մըն է։ Կʼերեւայ թէ իրենց տարօրինակ նամակը միշտ ղրկած են իրենց ճամբայ ելլելէն առաջ։ Տընտիի նամակին առթիւ դիտեցիք թէ ո՛րչափ քիչ ժամանակ անցած է նամակին եւ անոր պարունակած սպառնալիքին գործադրութեան միջեւ։ Եթէ Բօնտիշէրիէն շոգենաւով մը եկած ըլլային, գրեթէ իրենց նամակին հետ միեւնոյն ատեն պիտի հասնէին։ Արդ, ամբողջ եօթը շաբաթներ անցած են։ Ըստ իս, եօթը շաբաթները կը ներկայացնեն արագութեան տարբերութիւնը նամակը բերող շոգենաւին եւ նամակին հեղինակը բերող առագաստանաւին միջեւ։
— Կարելի է։
— Ես լաւագոյնը պիտի ըսեմ․— հաւանական է։ Եւ հիմա կը հասկնանք թէ այս նոր պարագան ո՛րչափ ստիպողական է եւ ինչո՛ւ երիտասարդ Օբէնշոյի յանձնարարեցի հսկել իր անձին վրայ։ Աղէտը միշտ զոհերուն գլխին եկած է նամակը ղրկողին ճամբորդութեան համար անհրաժեշտ եղած ժամանակին լրանալէն ետք։ Վերջին նամակը Լոնտոնէն կուգայ։ Ուստի պէտք չէ որ երկար ատեն սպասենք։