հեղինակ՝ Արթուր Կոնան Դոյլ |
|
Այս ստեղծագործությունը դեռ ամբողջովին տեղադրված չէ Գրապահարանում |
Բեյքըր֊ստրիտի մեր համեստ բեմին հայտնի էին շատ դրամատիկական էպիզոդներ, բայց ես չեմ հիշում ոչինչ ավելի անսպասելի եւ շշմեցուցիչ, քան Տորնիկրոֆտ Հակսթեյբլի՝ արվեստի մագիսրտի, փիլիսոփայության դոկտորի[2] եւ այլ եւ այլի առաջին հայտնվելը այնտեղ։ Այցետոմսը, որը չափազանց փոքր էր թվում գիտական աստիճանների այդպիսի բեռի համար, մի քանի վայրկյանով նրանից շուտ էր եկել, որից անմիջապես հետո հայտնվեց եւ ինքը՝ մի բարձրահասակ, պատկառելի, հոյակազմ մարդ — ոգու տոկունության եւ կայունության մարմնացում։ Եվ ահա դեռ դուռը չէր փակվել նրա հետեւից, երբ նա ձեռքով հենվեց սեղանին, դանդաղորեն հատակին նստեց եւ, կորցնելով գիտակցությունը, իր ամբողջ հզոր հասակով մեկ փռվեց բուխարիկի առջեւ գցած արջի մորթու վրա։
Մենք տեղներիցս վեր ցատկեցինք եւ մի րոպե լուռ, զարմացած նայեցինք կործանման այդ պատկառելի բեկորին, որին մեզ մոտ էր գցել հեռվում, ինչ֊որ տեղ, կյանքի անափ օվկիանոսում բարձրացած փոթորիկը։Հետո Հոլմսը մի բարձ դրեց նրա գլխի տակ, իսկ ես նրա շուրթերին մոտեցրի մի ըմպանակ կոնյակ։ Անծանոթի ամբողջապես գունատ դեմքը խոր կնճիռներ էին ակոսել․ ուռած աչքերի տակ առաջացել էին կապտավուն ստվերներ, կիսաբաց բերանի անկյունները վշտագին կախ էին ընկել․ կրկնակի կզակը ծածկված էր կոշտ մորուքով։ Ինչպես երևում էր, նա հեռվից էր եկել, քանի որ օձիքն ու վերնաշապիկը կեղտոտված էին, չսանրված մազափնջերը թափվել էին լայն և գեղեցիկ ճակատին։ Մեր առջև ընկած էր մի մարդ, որին մի ինչ֊որ մեծ դժբախտություն էր պատահել։
