հեղինակ՝ Սլավիկ Չիլոյան |
Պոետ էին նրանք
Պոետ էին նրանք․
անտառից փախած
արջերի նման՝
վայրի ոռնոցով
ու մռլտոցով
խուժեցին քաղաք,
հաստափոր ու կիրթ
մարդիկ խլացան,
տիկիններ կորան
այդ օրն աշխարհից.
պոետ էին նրանք։
Պոետ էին նրանք.
բամբասող ու չար
շների նման
հաչում էին այստեղ,
հաչում էին այնտեղ,
հաչում ամենուր՝
մի հոտած մսի
պատառի համար,
նույնիսկ այն պահին,
երբ առիթ չկար.
պոետ էին նրանք։
Պոետ էին նրանք.
ոչխարների պես
անմահ Հիսուսի՝
գայլի փարախում
նրանք ծնվեցին,
վերջին մայոցով
լուռ հոշոտվեցին,
պոետ էին նրանք։
Պոետ էին նրանք.
ամեն գիրկ ընկնող
պոռնկուհու պես
ընկնում էին, ելնում՝
շրթներին ժպիտ,
ջրում ցոլացող
փրփուրների պես,
իսկ մենակ պահին
լացում էին խեղճ,
լացում էին լուռ
Մագթաղինացու
աչքերով տխուր․
պոետ էին նրանք։
Ես չեմ կորցրել
Սարի սապոն, դուրս արի
Հաշվապահը
Կոշիկներդ փայլեցրե՞լ ես, զգա՛ստ
«Իսկ Բ֊ի իմաստը․․․»
«Եկավ հաղթանակը․․․»
«Եկավ հաղթանակը․․․»
«Ամբողջ մի գյուղ կար»
Ասք անվան մասին
«Ու նա ուզեց երգել․․․»
«Գիտենք, գոնե․․․»
«Եւ վերջինը․․․»
«Իսկ դու․․․»