հեղինակ՝ Ֆրանց Կաֆկա |
|
Այս ստեղծագործությունը դեռ ամբողջովին տեղադրված չէ Գրապահարանում |
Երբ Գրեգոր Զամզան մի առավոտ անհանգիստ երազներից արթնացավ, տեսավ, որ անկողնում սարսափելի ուտիճի է վերափոխվել։ Նա պառկած էր զրահանման, կոշտ մեջքի վրա և երբ գլուխը մի փոքր բարձրացրեց, տեսավ գորշ, արտակորված, կամարաձև շերտավորումներով երիզված փորը, որի ուռուցիկության վրա դեռ մի կերպ պահվում էր ներքև սահելու պատրաստ վերմակը, իսկ բազմաթիվ, առաջվա չափսերի հետ համեմատած խղճահարություն հարուցելու աստիճան բարակ ոտիկները անօգնական թարթափում էին աչքերի առաջ։
«Ի՞նչ է պատահել ինձ»,― մտածեց նա։ Երազ չէր բնավ։ Քաջ ծանոթ չորս պատերը իրենց մեջ էին առել նրա փոքր, բայց հարմարավետ սենյակը։ Բրդյա գործվածքների նմուշների քանդված հավաքածուով ծածկված սեղանի վերևում (Զամզան շրջիկ գործակալ էր) մի նկար էր կախված, որ նա էր վերջերս ամսագրերից մեկից կտրել-հանել և դրել էր գեղեցիկ, ոսկեզօծ շրջանակի մեջ։ Մորթյա գլխարկով, վզամորթի գցած, ձեռքը մինչև արմունկը պարուրող մորթե ծանր ձեռնամուշտակը նայողներին պարզած, ուղիղ նստած մի կին էր պատկերված նկարում։
Հետո Գրեգորի հայացքը սահեց պատուհանի կողմը, և մռայլ եղանակը (լսվում էր պատուհանի թիթեղներին բախվող անձրևի կաթիլների ձայնը) նրան վերջնականապես մելամաղձոտ դարձրեց։
«Ա՛յ թե մի քիչ էլ քնեի ու այս բոլոր հիմարությունները մոռանայի»,― մտածեց նա, սակայն հնարավոր չէր դա անել, որովհետև նա սովոր էր քնելիս աջ կողքի վրա պառկել, իսկ այժմյան վիճակով չէր կարողանում աջ շրջվել։ Նա ինչ ուժով էլ որ աջ էր նետվում, կրկին մեջքի վրա էր շուռ գալիս։ Այդպես հավանաբար հարյուր անգամ փորձեց, փակեց աչքերը, որ ստիպված չլինի տեսնել անօգնական թպրտացող ոտքերը և դադարեց միայն, երբ բութ, իրեն մինչև այժմ բոլորովին խորթ ցավը սկսեց թեթևակի ծակել կողը։