Տարեկանի արտում՝ անդունդի եզրին

Եթե դուք իսկապես ուզում եք իմանալ այս պատմությունը, ապա, հավանաբար, նախևռաջ կցանկանաք իմանալ որտեղ եմ ծնվել ես, ինչպես եմ անցկացրել իմ անմիտ մանկությունը, ինչով էին զբաղվում ծնողներս մինչև իմ ծնվելը, մի խոսքով՝ Դավիթ Կոպպերֆիլդյան այդ ամբողջ շիլան։ Բայց, ճիշտն ասած, ես տրամադիր չեմ դրանք փորփրել։ Նախ ձանձրալի է, երկրորդն էլ՝ իմ նախնիները հավանաբար երկու ինֆարկտ կստանային եղբորս երեսից, եթե ես պատմեի նրա անձնական գործերի մասին։ Նրանք տեսնել չեն կարող նման բաները, հատկապես՝ հայրս։ Ընդհանրապես նրանք լավ մարդիկ են, բան չունեմ ասելու, բայց չափից դուրս նեղացկոտ են։ Ես մտադիր էլ չեմ պատմել կենսագրությունս կամ նման դատարկ֊մատարկ բաներ, կպատմեմ միայն այն խելահեղ պատմությունը, որ տեղի ունեցավ անցյալ Ծննդյան տոներին։ Իսկ հետո քիչ էր մնում շունչս փչեի, ու ինձ տեղափոխեցին այստեղ հանգստանալու ու բուժվելու։ Ես նրան էլ՝ Դ․ Բ֊ին, միայն այդքանը պատմեցի, չէ որ ինչքան չլինի հարազատ եղբայրս է։ Նա ապրում է Հոլիվուդում։ Դա այստեղից, այս երիցս անիծյալ սանատորիայից, այնքան էլ հեռու չէ։ Նա հաճախ է ինձ այցելության գալիս, գրեթե ամեն շաբաթ։ Տուն էլ նա ինքը կտանի, գուցե եկող ամսին։ Վերջերս «յագուար» է գնել իր համար։ Մոտ չորս հազար է տվել։ Հիմա նա փող շատ ունի, առաջվա նման չէ։ Առաջ, երբ տանն էր ապրում, իսկական գրող էր։ Կարող է լսած լինեք, նա է գրել պատմվածքների այն հիանալի գիրքը՝ «Թաքցրած ձկնիկը»։ Ամենալավ պատմվածքը հենց այդպես էլ կոչվում էր՝ «Թաքցրած ձկնիկը»։ Այնտեղ պատմում է մի տղայի մասին, որը ոչ մեկին թույլ չէր տալիս նայել իր ոսկի ձկնիկին, որովհետև իր սեփական փողով էր գնել։ Ի՜նչ պատմվածք է, գժվելու բան ուղղակի։ Իսկ հիմա եղբայրս գլխովին ծախվել է Հոլիվուդին։ Եթե աշխարհում մի բան կա, որ ատում եմ՝ դա կինոն է։ Տանել չեմ կարող։

Ավելի լավ է սկսեմ պատմել այն օրվանից, երբ Փենսիից հեռացա։ Փենսին միջնակարգ փակ դպրոց է Էգերսթաունում, Փենսիլվանիայի նահանգում։ Երևի լսած կլինեք։ Հազարավոր ամսագրերում տպագրում են։ Ճարպիկ մեկը ձին նստած ոստանում է արգելքների վրայով։ Կարծես Փենսիում հենց միայն պոլո են խաղում։ Իսկ ես այնտեղ ոչ մի անգամ ձիու երես չեմ տեսել։ Ու այդ հեծյալի տակ գրված է՝ «Սկսած 1888 թվականից մեր դպրոցում կոփում են խիզախ ու ազնիվ պատանիներ»։ Ա՜յ թե կեղծիք է։ Ոչ մեկին էլ չեն կոփում այնտեղ, ոչ էլ ուրիշ դպրոցներում։ Եվ այնտեղ ես ոչ մի «խիզախ ու ազնիվ» չեմ տեսել, գուցե մեկ֊երկուսը լինեն ու վերջ։ Դե նրանք մինչև դպրոց գալն էլ այդպիսին են եղել։

Մի խոսքով այդ բանն սկսվեց շաբաթ օրը, երբ ֆուտբոլի մրցություն էր գնում Սեքսոնն֊հոլլի հետ։ Մենք գտնում էինք, որ Փենսիի համար այդ խաղը ախարհում ամեն ինչից թանկ է։ Մրցությունը եզրափակիչ էր, ու եթե մեր դպրոցը տանուլ տար, բոլորս վշտից ուղղակի կկախվեինք։ Հիշում եմ, այդ օրը ես մոտ երեք ժամ կանգնած էի աստված գիտե թե որտեղ, ուղղակի Թոմսոն սարի գլխին, այն հիմար թնդանոթի մոտ, որ տնկված էր այնտեղ, կարծեմ, ազատագրական պատերազմից ի վեր։ Այդտեղից երևում էր ամբողջ դաշտը և այն, թե ինչպես էին երկու թիմերը դաշտի մի ծայրից մյուսը քշում իրար։ Տրիբունաները ես կարգին չէի կարողանում տեսնել, միայն լսում էի, ինչպես են գոռգոռում այնտեղից։ Մերոնք բոլորը գոռում էին կոկորդով մեկ, մեր ամբողջ դպրոցն այնտեղ էր, բացի ինձնից, իսկ հակառակորդները ինչ֊որ բան էին ճղճղում․ սովորաբար եկվոր թիմի ժողովուրդը էիչ էր լինում։

Ֆուտբոլային մրցումներին աղջիկներ միշտ քիչ են լինում։ Միայն բարձր դասարանցիներին է թույլատրվում աղջիկ բերել։ Գարշելի դպրոց է, խոսք չկա։ Իսկ ես սիրում եմ լինել այնտեղ, որտեղ աղջիկներ կան, եթե նույնիսկ ոչինչ չեն անում, հենց այնպես նստած են, մազերն են սանրում, քիթները սրբում կամ քրքջում։ Մեր դիրեկտորի՝ ծերուկ Թերմերի դուստրը, հաճախ էր գալիս մրցումներին, բայց դե նա այնպիսի աղջիկ չէր, որի համար հնարավոր լիներ գժվել։ Թեև ընդհանրապես վատը չէր։ Մի անգամ ավտոբուսում իրար կողքի էինք նստած, Էգերսթաունից էինք գնում ու զրուցում էինք։ Նա ինձ դուր եկավ։ Ճիշտ է, քիթը երկար է, իսկ եղունգները արյունոտելու չափ կրծմրծած, կրծքակալի մեջ էլ ինչ֊որ բան է դնում, որ ցցված մնա, բայց, չգիտեմ ինչու, խղճացի նրան։ Ինձ դուր եկավ, որ նա գլուխ չէր գովում, թե ինչպիսի հրաշալի հայրիկ ունի։ Երևի ինքն էլ գիտեր, որ նա անմիտ դատարկախոսի մեկն է։

Ես դաշտ չգնացի, բարձրացա սարը, որովհետև Նյու֊Յորքից նոր էի վերադարձել սուսերամարտիկների թիմի հետ։ Ես այդ գարշելի թիմի պետն էի։ Մե՜ծ բան։ Գնացել էինք Նյու֊Յորք՝ Մակ֊Բերնի դպրոցի հետ մրցելու։ Միայն թե մրցությունը տեղի չունեցավ։ Ես սուսերները, կոստյումները և առհասարակ բոլոր այդ պարագաները մոռացել էի մետրոյի վագոնում։ Բայց ես այնքան էլ մեղավոր չէի։ Անընդհատ ստիպված էի լինում վեր կենալ ու նայել պլանին, թե որտեղ պետք է իջնենք։ Մի խոսքով, Փենսի վերադարձանք ոչ թե ճաշին, այլ արդեն երկուսն անց կեսին։ Տղաներն ամբողջ ճանապարհին բոյկոտ արեցին ինձ։ Նույնիսկ ծիծաղելի էր։

Բացի այդ, ֆուտբոլի դաշտ չգնացի, որովհետև մտադիր էի այցելել ծերունի Սպենսերին՝ իմ պատմության ուսուցչին, որպեսզի հրաժեշտ տամ մեկնելուց առաջ։ Նա հիվանդ էր գրիպով, ու ես մտածում էի, որ մինչև ծննդյան արձակուրդը նրան չեմ տեսնի։ Իսկ նա երկտող էր ուղարկել, որ ուզում է ինձ տեսնել մինչև տուն գնալս։ Գիտեր, որ չեմ վերադառնալու։

Հա, մոռացա ասել, որ ինձ վտարել էին դպրոցից։ Ծննդյան տոներից հետո ես չպետք է վերադառնայի, որովհետև չորս առարկաներից կտրվել էի և ընդհանրապես չէի պարապում ու նման բաներ։ Հարյուր անգամ նախազգուշացրել էին ինձ՝ աշխատի՛ր, սովորի՛ր։ Իսկ ծնողներիս քառորդի կեսին կանչել էին ծերուկ Թերմերի մոտ, բայց, միևնույն է, չէի պարապում։ Դրա համար էլ վտարեցին։ Նրանք շատերին էին վռնդել Փենսիից։ Նրանց ակադեմիական առաջադիմությունը շատ բարձր էր, իսկապես, շատ բարձր էր։

Մի խոսքով դեկտեմբերն էր, ու սոսկալի ցուրտ՝ հատկապես այդ երիցս անիծյալ սարի վրա։ Միայն բաճկոնով էի, ոչ ձեռնոցներ ունեի, ոչ էլ մեկ այլ բան։ Անցյալ շաբաթ ինչ֊որ մեկը թռցրել էր ուղտի բրդից կարված իմ վերարկուն, տաք ձեռնոցներս գրպաններում։ Այդ դպրոցում լիքն են գողերը։ Տղաներից շատերի ծնողները հարուստ են, բայց, միևնույն է, էլի գող ու ավազակներ են։ Որքան դպրոցը թանկ է, այնքան գողությունը շատ։ Մի խոսքով, կանգնել էի այդ հիմար թնդանոթի մոտ, ու հետևս սառույց էր դարձել։ Բայց խաղին գրեթե չէի նայում։ Կանգնել էի միայն, որպեսզի զգամ, որ հրաժեշտ եմ տալիս այդ դպրոցին։ Ընդհանրապես ես հաճախ եմ տեղից տեղ մեկնում, բայց երբեք մտքովս չի անցնում հրաժեշտի մասին մտածել։ Ես դա ատում եմ։ Չեմ մտածում՝ տխուր է թե հաճելի այդ մեկնումը։ Բայց երբ բաժանվում եմ որևէ տեղից, պետք է զգամ, որ իսկապես բաժանվում եմ։ Թե չէ ավելի դժվար է լինում։

Իմ բախտը բերեց։ Հանկարծ մի բան հիշեցի ու անմիջապես զգացի, որ մեկնում եմ ընդմիշտ։ Հիշեցի, թե ինչպես մի անգամ հոկտեմբերին երեքով՝ ես, Ռոբերտ Տիչները և Պոլ Քեմբլը, գնդակ էինք խաղում ուսումնական առանձնաշենքի առաջ։ Դրանք շատ լավ տղաներ էին, հատկապես Տիչները։ Մոտենում էր ճաշի ժամը, բոլորովին մթնել էր, բայց մենք դեռ շարունակում էինք խաղալ։ Արդեն լրիվ մութ էր, գրեթե չէինք տեսնում գնդակը, բայց խաղը չէինք ուզում թողնել։ Այնուամենայնիվ, ստիպված եղանք թողնել։ Բնագիտության ուսուցիչ միստր Զեմբիգին գլուխը դուրս հանեց ուսումնական առանձնաշենքի պատուհանից ու կարգադրեց՝ անցնել հանրակացարան, հագնվել ճաշի գնալու համար։ Հենց որ այդպիսի բան ես հիշում, անմիջապես զգում ես, որ քեզ համար ոչ մի արժեք չունի այստեղից ընդմիշտ մեկնելը․ ես, համենայն դեպս, միշտ այդպես եմ։ Ու հենց զգացի, որ ընդմիշտ եմ մեկնում, շուռ եկա ու ցած վազեցի ուղիղ դեպի ծերունի Սպենսերի տուն։ Նա դպրոցից հեռու էր ապրում, Էնտոնի Ուեյն փողոցում։

Ես վազեցի ճանապարհով մինչև գլխավոր ելքը, իսկ հետո սպասեցի, մինչև որ շունչս տեղն եկավ։ Ճիշտն ասած, շունչս շուտ է կտրվում։ Նախ՝ ես ծխում եմ շոգեքարշի նման, այսինքն՝ առաջ էի ծխում։ Այստեղ, սանատորիայում ստիպեցին թողնել։ Եվ երկրորդ՝ անցյալ տարվա ընթացքում աճել էի վեցուկես դյույմ։ Հավանաբար, այդ պատճառով էլ հիվանդացա տուբերկուկյոզով ու ընկա այստեղ ստուգման և այս հիմար բուժման համար։ Իսկ ընդհանրապես ես բավական առողջ եմ։

Մի խոսքով, հենց որ շունչ առա, վազ տվի դեպի Ուեյն փողոցը։ Ամբողջ ճանապարհը սոսկալի սառցակալած էր, ու քիչ էր մնում դրմփայի։ Չգիտեմ, ինչու էի վազում, հավանաբար, հենց այնպես։ Երբ անցա փողոցը, հանկարծ ինձ թվաց, թե կորա։ Մի տեսակ խելագար օր էր, սոսկալի ցուրտ, արևի շող էլ չէր երևում ու թվում էր, բավական է անցնես ճանապարհի մյուս կողմը, ամիջապես կչքվես ընդմիշտ։

Ո՜ւհ, համա թե հնչեցրի զանգը, երբ հասա ծերուկ Սպենսերի տանը։ Մինչև ոսկորներս սառել էի։ Ականջներս ցավում էին, մատներս շարժել չէի կարող։ «Դե շո՛ւտ, շո՛ւտ, ― ասում եմ գրեթե լսելի, ― բա՜ց արեք»։ Վերջապես պառավ Սպենսերը բացեց դուռը։ Նրանք սպասավոր չունեն, ընդհանրապես ոչ ոք չունեն, միշտ իրենք են բացում դուռը։ Նրանք հարուստ չեն։

― Հոլդե՜ն, ― ասաց միսիս Սպենսերը։ ― Որքա՜ն ուրախ եմ քեզ տեսնելուս համար։ Ներս արի, սիրելիս։ Երևի փայտացել ես ցրտից, հա՞։

Ինձ թվում էր, նա իսկապես ուրախ էր ինձ տեսնելու համար։ Նա իսկապես սիրում էր ինձ։ Համենայն դեպս, ինձ այդպես էր թվում։

Ես գնդակի պես ներս ընկա։

― Ինչպե՞ս եք, միսիս Սպենսեր, ― ասում եմ։ ― Ինչպե՞ս է միստր Սպենսերի առողջությունը։

― Տուր բաճկոնդ, սիրելիս, ― ասաց նա։ Չլսեց էլ, որ հարցրի միստր Սպենսերի առողջության մասին։ Նա մի քիչ խուլ էր։

Նա բաճկոնս կախեց նախասենյակի պահարանում, և ես ձեռքով հարդարեցի մազերս։ Ընդհանրապես իմ մազերը կարճ «ոզնի» է կտրված և սանրվելու հարկ չի լինում։

― Ինչպե՞ս եք, մսիսիս Սպենսեր, ― հարցրի ես, բայց այս անգամ բարձր, որ նա լսի։

― Հրաշալի՜, Հոլդեն, ― նա ծածկեց պահարանի դուռը։ ― Իսկ դո՞ւ ինչպես ես։

Ու ես նրա ձայնից հասկացա, որ ծերունի Սպենսերը պատմել է նրան ինձ վտարելու մասին։

― Շատ լավ, ― ասում եմ։ ― Միստր Սպենսերն ինչպե՞ս է։ Նրա գրիպը անցա՞վ։

Անցավ, Հոլդեն, նա ինքն իրեն այնպես է պահում, ինչպես, ինչպես չգիտեմ թե ով․․․ իր սենյակում է, գնա նրա մոտ։

Նրանք առանձին սենյակներ ունեին։ Երկուսն էլ յոթանասունին մոտ էին, գուցե ավելի։ Ու այնուամենայնիվ, կյանքից հաճույք էին ստանում, թեև նրանց մի ոտքը գերեզմանում էր։ Ճիշտ է, խոզություն է այդպես ասելը, բայց ես դա չեմ ուզում ասել։ Պարզապես ուզում եմ ասել, որ շատ եմ մտածել ծերունի Սպենսերի մասին, իսկ երբ նրա մասին շատ ես մտածում, սկսում ես զարմանալ, թե ինչպե՞ս է, որ կարողանում է դեռ ապրել։ Հասկանո՞ւմ եք, նա ամբողջովին կռացել է ու հազիվ է քայլում, և եթե հանկարծ կավիճը ձեռքից գցում է, ապա առջևի շարքից որևէ մեկը պետք է վերցնի ու մատուցի նրան։ Իմ կարծիքով, դա սարսափելի է։ Բայց եթե շատ խոր չես մտածում, այլ հենց այնպես, ի միջի այլոց, ապա ստացվում է, որ նա այնքան էլ վատ չի ապրում։ Օրինակ՝ մի անգամ, կիրակի օրը, երբ նա ինձ ու մի քանի տղաների տաք շոկոլադ էր հյուրասիրում, մի հնամաշ վերմակ ցույց տվեց, որ ինքն ու միսիս Սպենսերը գնել էին մի հնդկացուց, Իելլո ուսթոնի զբոսայգում։ Երևում էր, որ ծերունի Սպենսերը հիացած էր այդ գնումով։ Հասկանո՞ւմ եք, ինչ եմ ուզում ասել։ Մի այդպիսի ծերուկ, որ արդեն հայհայը գնացել է, վայվայն է մնացել, դեռևս հիանում է ինչ֊որ վերմակով։

Նրա դուռը բաց էր, բայց ես այնուամենայնիվ ծեծեցի, ուղղակի քաղաքավարությունից։ Ես տեսա նրան, նստած էր կաշվե հին բազկաթոռին, փաթաթված նույն վերմակով, որի մասին ասացի։ Նա շրջվեց, երբ ծեծեցի դուռը։

― Ո՞վ է, ― գոչեց նա, ― դո՞ւ ես, Քոլֆիլդ, արի, տղաս, ներս արի։

Նա միշտ գոռգոռալով էր խոսում տանը, էլ ո՜ւր մնաց թե դասարանում։ Նյարդերիս վրա ազդում էր, իսկապես։

Հենց որ ներս մտա, արդեն փոշմանեցի, թե ինչու եկա։ Նա «Ատլանտիկ մանսլի» էր կարդում ու շուրջն ամենուրեք սրվակներ ու հաբեր էին դրված, հարբուխի դեմ գործածվող կաթիլների հոտ էր տարածվել։ Տրամադրությունս ընկավ։ Ընդհանրապես այնքան էլ չեմ սիրում հիվանդներին։ Ու ավելի քան թախծալի է դառնում, երբ նայում ես ծերունի Սպենսերի հագի մաշված, խիստ ողորմելի հին խալաթին, երևի ծնված օրից դա էր հագնում, ազնիվ խոսք։ Չեմ սիրում պիժամաներով ու խալաթներով ծերունիներին։ Միշտ կուրծքները բացվում է, պառավ կողերը երևում։ Ոտքերն էլ սոսկալի են։ Ծերուկները, տեսած կլինեք լողափերում, ինչպիսի անմազ, ճերմակ ոտքեր են ունենում։

― Բարև ձեզ, սը՛ր, ― ասում եմ։ ― Ես ստացա ձեր երկտողը։ Շատ շնորհակալ եմ։ ― Նա երկտող էր գրել, որ արձակուրդից առաջ գնամ իրեն հրաժեշտ տալու։ Գիտեր, որ այլևս չեմ վերադառնալու։ ― Իզուր եք նեղություն կրել, միևնույն է, ես անպայման կգայի հրաժեշտ տալու։

― Նստիր, ա՛յ, այնտեղ, տղաս, ― նա ցույց տվեց մահճակալի եզրը։

― Ես նստեցի։

― Ինչպե՞ս է ձեր գրիպը, սըր։

― Գիտես, տղաս, եթե լավ զգայի, հարկ կլիներ բժիշկ կանչել, ― ծերուկն ինքն իրեն ծիծաղեցնում էր։ Նա սկսեց քրքջալ խելագարի պես։ Վերջապես շունչ առավ ու հարցրեց․ ― Իսկ ինչո՞ւ դու չես գնացել մրցության, չէ՞ որ այսօր եզրափակիչ հանդիպումն է։

― Այո, բայց ես հենց նոր եմ վերադարձել Նյու֊Յորքի սուսերամարտի մրցումներից։

Տեր աստված, այ թե անկողին է, հա՜, ասես քար լինի։ Նա հանկարծ խստադեմ արտահայտություն ընդունեց․ գիտեի, որ այդպես է լինելու։

― Նշանակում է, գնո՞ւմ ես մեզնից, ― հարցնում է։

― Այո, սըր, ինչպես երևում է, գնում եմ։

Այստեղ նա սկսեց տարուբերել գլուխը։ Կյանքումս չեմ տեսել, որ մարդ այդքան երկար կարողանա տարուբերել գլուխը։ Չեմ հասկանում՝ մտահոգվելո՞ւց է այդպես օրորրում գլուխը, թե՞ արդեն այնքան ծեր է, որ ոչ մի բան չի հասկանում։

― Իսկ դոկտոր Թերմերն ի՞նչ ասաց քեզ, տղաս։ Ես իմացել եմ, որ դուք երկար եք խոսել։

― Այո, երկար ենք խոսել։ Երկու ժամ մնացի նրա առանձնասենյակում, եթե ոչ ավելի։

― Ի՞նչ ասաց նա քեզ։

― Դե․․․ շատ բան։ Որ կյանքը զուտ խաղ է։ Եվ որ պետք է խաղալ օրենքներով։ Նա լավ էր խոսում։ Առանձնապես որևէ բան չի ասել։ Անընդհատ նույն բանի մասին՝ որ կյանքը խաղ է և այլն։ Դե դուք ինքներդ էլ գիտեք։

― Բայց կյանքն իսկապես խաղ է, տղաս, և պետք է խաղալ օրենքներով։

― Այո, սըր, գիտեմ, ես այդ ամենը գիտեմ։

Բա՜ն գտան համեմատելու։ Լա՜վ խաղ է։ Եթե այնպիսի մարդկանց մեջ ընկնես, որտեղ բոլորը հմուտ խաղացողներ են, այդ դեպքում լա՜վ, ինչ էլ լինի, այդտեղ իսկապես խաղ կլինի։ Իսկ եթե մեկ ուրիշ խմբի մեջ ընկնես, որտեղ բոլորը ապաշնորհներ են, այն ժամանակ ի՞նչ։ Էլ ի՞նչ խաղ։ Ոչինչ դուրս չի գա։

― Իսկ դոկտոր Թերմերը արդեն գրե՞լ է քո ծնողներին, ― հարցրեց ծերունի Սպենսերը։

― Ոչ, նա մտադիր է գրել երկուշաբթի օրը։

― Իսկ ինքդ ոչինչ չե՞ս հայտնել նրանց։

― Ոչ, սըր, ես ոչինչ չեմ հայտնել, նրանց կասեմ չորեքշաբթի օրը, երբ տուն գնամ։

― Քո կարծիքով նրանք ինչպե՞ս կվերաբերվեն այդ լուրին։

― Ինչ ասեմ․․․ կբարկանան, հավանաբար, ― ասացի, ― պետք է որ բարկանան։ Չէ՞ որ արդեն չորրորդ դպրոցում եմ սովորում։

Ու թափ տվի գլուխս։ Ես այդպիսի սովորություն ունեմ։

― Է՛հ, ― ասում եմ։ Դա էլ է սովորություն, ասել՝ «էհ» կամ «այ քեզ բա՜ն», մասամբ այն պատճառով, որ հարմար բան չեմ գտնում, մասամբ էլ այն պատճառով, որ ես տարիքիս համապատասխան չեմ պահում ինձ։ Այն ժամանակ տասնվեց տարեկան էի, իսկ հիմա արդեն տասնյոթ եմ, բայց երբեմն ինձ այնպես եմ պահում, ասես ընդամենը տասներեք տարեկան եմ, ոչ ավելի։ Սոսկալի անհեթեթ բան է դուրս գալիս, հատկապես այն պատճառով, որ ես վեց ֆուտ և երկուսուկես դյույմ հասակ ունեմ, մազերս էլ ճերմակախառն են։ Դա ճիշտ է։ Աջ կողմում միլիոն հատ ճերմակ մազ ունեմ։ Դեռ մանկուց։ Եվ այնուամենայնիվ, երբեմն ինձ տասներկու տարեկանի պես եմ պահում։ Բոլորն էլ այդ են ասում, հատկապես՝ հայրս։ Դա մասամբ ճիշտ է, բայց ոչ լիովին։ Մինչդեռ մարդիկ կարծում են, որ թափանցում են քո ներսը։ Ես, իհարկե, թքած ունեմ, բայց երբեմն ձանձրանում ես, որ սկսում են քարոզ կարդալ, թե քեզ մեծի պես պահիր։ Երբեմն ես ինձ այնպես եմ պահում, իբրև թե անհամեմատ մեծ եմ իմ տարիքից, բայց դա արդեն մարդիկ չեն նկատում։ Ընդհանրապես ոչ մի բան էլ նրանք չեն նկատում։

Ծերուկ Սպենսերն էլի սկսեց օրորել գլուխը ու այդ ընթացքում քչփորեց քիթը։ Նա ջանում էր ձևացնել, թե տրորում է քիթը, բայց իրականում ամբողջ մատը ներս էր մտցրել։ Հավանաբար մտածում էր, որ դա կարելի է, որովհետև ինձնից բացի ուրիշ մարդ չկար այդտեղ։ Ինձ համար միևնույն է, թեև զզվելի է տեսնել ինչպես են քչփորում քիթը։

Հետո նա խոսեց։

― Ես պատիվ եմ ունեցել ծանոթանալու քո մայրիկի հետ, հորդ հետ, երբ մի քանի շաբաթ առաջ եկել էին դոկտոր Թերմերի հետ խորհրդակցելու։ Նրանք հիանալի մարդիկ են։

― Այո, իհարկե, լավ մարդիկ են։

«Հիանալի՜»։ Զզվում եմ այդ բառից։ Սոսկալի գարշանք է, ուղղակի սիրտդ խառնում է, երբ այդպիսի բառեր ես լսում։

Եվ հանկարծ ծերունի Սպենսերը այնպիսի դեմք ընդունեց, որ կարծես հիմա մի շա՜տ կարևոր բան էր ասելու, խելացի բան։ Նա ուղղվեց տեղում, ավելի հարմար տեղավորվեց։ Պարզվեց, որ կեղծ տագնապ էր։ Պարզապես ամսագիրը վերցրեց իր ծնկներից և ցանկացավ գցել մահճակալի վրա, որտեղ ես էի նստած։ Բայց չհասցրեց։ Մահճակալն ընդամենը երկու դյույմ էր հեռու նրանից, բայց միևնույն է, չհասցրեց։ Ես ստիպված տեղիցս ելա, ամսագիրը վերցրի և դրեցի մահճակալին։ Հանկարծ ես այդ սենյակից դուրս փախչելու ցանկություն ունեցա։ Զգացի, որ հիմա անտանելի քարոզ է սկսելու։ Ընդհանրապես դեմ չեմ, թող խոսեն, բայց երբ քեզ նախատում են, իսկ շուրջդ սոսկալի դեղահոտ է տարածված, ու ծերունի Սպենսերն նստած է քո առաջ պիժամայով ու խալաթով, դրան արդեն դիմանալ չի լինի։ Չէի ուզում լսել։

Բայց սկսեց։

― Այդ ի՞նչ ես բերում դու քո գլխին, տղա, ― ասաց ծերունի Սպենսերը։ Նա շատ խիստ խոսեց, այդպես երբեք չէր խոսել։ ― Քանի՞ առարկա պիտի հանձնեիր այս քառորդին։

― Հինգ, սը՛ր։

― Հինգ, իսկ քանիսից եք կտրեվե՞լ։

― Չորսից։ ― Ես ինձ ուտում էի նստած տեղս, կյանքումս երբեք այդքան կոշտ մահճակալի նստած չկամ։ Անգլերենը լավ հանձնեցի, որովհետև Բեովուլֆը, «Լորդ Ռենգալ, որդիս» և այդ ամբողջ պատմությունը սովորել էի դեռ Հուտտոնի դպրոցում։ Անգլերենով զբաղվում էի միայն այն ժամանակ, երբ շարադրություն էին հանձնարարում։

Նա ինձ նույնիսկ չէր լսում։ Նա երբեք չի լսել, թե ինչ են ասում իրեն։

Ես պատմությունից քեզ կտրեցի, որովհետև ոչինչ չէիր սովորել։

― Հասկանում եմ, սըր, շատ լավ եմ հասկանում։ Հապա ի՞նչ պիտի անեիք։

― Ոչինչ չէիր սովորել, ― կրկնեց նա։ Ինձ կատաղեցնում է, երբ մարդիկ կրկնում են այն, ինչի հետ դու անմիջապես համաձայնել ես։ Իսկ նա երրորդ անգամ էլ կրկնեց․ ― Ոչինչ չես սովորել։ Կասկածում եմ, թե ամբողջ քառորդի ընթացքում գոնե մեկ անգամ բացել ես դասաքիրքը։ Բացե՞լ ես, միայն ճիշտն ասա, տղաս։

― Ոչ, ես, իհարկե, երկու անգամ աչքի եմ անցկացրել, ― ասում եմ։ Չէի ուզում նրան վշտացնել, նա գժվում է իր պատմության համար։

― Ախ, աչքի ես անցկացրե՜լ, ― ասաց նա շատ թունոտ։ ― Քո, թույլ տվեք ասել, քննական աշխատանքը ահա այստեղ է, գրադարակում։ Մի այստեղ տուր, խնդրեմ։

Դա գարշելի խոզություն էր նրա կողմից, բայց ես վերցրի տետրս ու տվեցի նրան, ուրիշ ճար չկար։ Հետո նորից նստեցի այդ ցեմենտե մահճակալին։ Չեք կարող պատկերացնել, թե ինչպես էի ափսոսում, որ եկել եմ հրաժեշտ տալու։

Նա տետրս բռնել էր ձեռքին, ինչպես աթարի կտորը կամ մի ավելի վատ բան։

― Նոյեմբերի չորսից մինչև դեկտեմբերի երկուսը մենք մենք անցել ենք Եգիպտոսը։ Դու ինքդ ես քննության համար այդ թեման ընտրել։ Չէի՞ր կամենա լսել, թե ինչ ես գրել։

― Չէ, սըր, կարիք չկա։

Իսկ նա, միևնույն է, սկսեց կարդալ։ Եթե ուսուցիչը որոշել է մի բան անել, դու այլևս չես կարող նրան ետ պահել։ Միևնույն է, իր ասածն է անելու։

«Եգիպտացիք հին ցեղեր են, ծագումով կովկասցի, և բնակվում են Աֆրիկայի հյուսիսային շրջաններից մեկում։ Աֆրիկան, ինչպես հայտնի է, արևելյան կիսագնդի ամենամեծ մայր ցամաքն է»։

Եվ ես պետք է նստեի ու ունկնդրեի այդ ամբողջ անհեթեթությունը։ Խոզություն է, ազնիվ խոսք։

«Մեր օրերում մենք հետաքրքրվում ենք եգիպտացիներով բազմաթիվ պատճառներով։ Ժամանակաից գիտությունը դեռևս ջանում է պատասխանել այն հարցին, թե ինչ գաղտնի նյութերի խառնուրդ էին գործածում եգիպտացիք՝ զմռսելով իրենց հանգուցյալներին, որպեսզի նրանց դեմքերը չփտեին բազում դարերի ընթացքում։ Այդ խորհրդավոր առեղծվածը դեռևս մարտահրավեր է նետում քսաներորդ դարի ժամանակակից գիտությանը»։

Նա լռեց և ցած դրեց տետրս։ Ես գրեթե ատում էի նրան այդ պահին։

― Քո, այսպես ասած, էքսկուրսը գիտության մեջ, սրանով ավարտվում է, ― շարունակեց նա միևնույն թունոտ ձայնով։ Երբեք չէի կարծի, թե այդքան զառամայալ ծերուկի մեջ այդքան թույն կարող է լինել։ ― Բայց դու ստորև հատուկ ավելացում ես կատարել՝ ուղղված անձամբ ինձ։

― Այո՛, այո՛, հիշում եմ, ― ասացի։ Ես շտապեցի, որպեսզի գոնե այդ մարսը չկարդա։ Բայց ինչ, մի՞թե նրան հնարավոր է կանգնեցնել։ Նրանից ուղղակի կայծեր դուրս ցայտեցին։

«Թանկագին միստր Սպենսեր, ― նա չափից դուրս բարձր էր կարդում։ ― Ահա այն ամենը, ինչ ես գիտեմ եգիպտացիների մասին։ Չգիտեմ ինչու, նրանք ինձ առանձնապես շատ չեն հետաքրքրում, թեև Դուք նրանց մասին շատ լավ եք դասախոսում։ Ոչինչ, եթե դուք ինձ կտրեք, ես արդեն մյուս առարկաներից կտրվել էմ, բացի անգլերենից։ Ձեզ հարգող՝ Հոլդեն Քոլֆիլդ»։

Այստեղ նա ցած դրեց իմ երիցս անիծյալ տետրը ու այնպես նայեց ինձ, ասես պինգ֊պոնգում չորով տարել էր։ Երբեք չեմ ների, որ այդ անհեթեթությունը նա բարձրաձայն կարդաց։ Եթե նա ինքը այդպիսի բան գրած լիներ, ես ոչ մի դեպքում չէի կարդա, ազնիվ խոսք եմ ասում։ Իսկ որ կարևորն է, ես այդ հավելումը կատարել էի, որպեսզի նա վատ չզգա ինձ կտրելով։

― Դու բարկանո՞ւմ ես, որ ես քեզ կտրել եմ, տղաս, ― հարցրեց նա։

― Ի՞նչ եք ասում, սըր, բոլորովին։ ― Գոնե այլևս ինձ «տղաս» չասեր, գրողը տանի։

Նա տետրս նետեց մահճակալին։ Եվ իհարկե, դարձյալ չկարողացավ տեղ հասցնել։ Ստիպված տեղիցս ելա, վերցրի։ Դրեցի «Ատլանտիկ մանսլիի» վրա։ Սա էլ մի կրակ է, րոպեն մեկ կռացիր։

― Իսկ դու ինչպե՞ս կվարվերի իմ փոխարեն, ― հարցրեց նա։ ― Միայն ճիշտն ասա, տղաս։

Այո, երևում է, նա շատ վատ էր զգում, որ ինձ կտրել էր։ Ես, իհարկե, սկսեցի գլուխը յուղել։ Ասացի, որ ես մտավոր հետամնաց երեխա են, ընդհանրապես ապուշի մեկը, որ նրա փոխարեն ինքս էլ այդպես կվարվեի, որ շատերը չեն հասկանում, թե ինչ դժվար բան է ուսուցչի աշխատանքը։ Ու այդպես շարունակ, մի խոսքով գլուխը յուղեցի, ինչպես հարկն է։

Բայց ամենածիծաղելին այն էր, որ ես շարունակ ուրիշ բանի մասին էի մտածում։ Համ գլուխը յուղում էի, համ էլ ուրիշ բանի մասին մտածում։ Ես Նյու֊Յորքում եմ ապրում ու մտածում էի Կենտրոնական զբոսայգու այն լճակի մասին, որ գտնվում էր Հարավային ելքի մոտ․ հետաքրքիր է՝ սառչո՞ւմ է այն, թե չէ, իսկ եթե սառչում է, հապա բադերն ո՞ւր են գնում։ Չէի կարողանում պատկերացնել, թե բադերն ուր են գնում, երբ լիճը ամբողջությամբ ծածկվում է սառույցով։ Գուցե բեռնատար է գալիս ու նրանց տեղափոխում որևէ կենդանաբանական այգի՞։ Իսկ գուցե չվո՞ւմ են պարզապես։

Այնուամենայնիվ, դա շատ լավ է հաջողվում ինձ։ Ուզում եմ ասել, որ կարող եմ ուզածիս պես յուղել ծերունի Սպենսերի գլուխը ու այդ ընթացքում մտածել բադերի մասին։ Հետաքրքիր է։ Բայց երբ խոսում ես ուսուցչիդ հետ, առհասարակ ոչինչ չպետք է մտածես։ Եվ հանկարծ նա ընդհատեց ինձ։ Նա միշտ ընդհատում է․

― Ասա տեսնեմ, իսկ ի՞նչ ես մտածում այդ կապակցությամբ։ Հետաքրքիր է իմանալ։ Շատ հետաքրքիր է։

― Այն մասին, որ ինձ վտարե՞լ են Փենսիից, ― հարցնում եմ։ Գոնե իր անտեր խալաթը կոճկեր։ Զզվելի է նայելը։

― Եթե չեմ սխալվում, դու այդպիսի դժվարությունների ես հանդիպել նաև Հուտտոնի դպրոցում և Էլքտոն֊հիլլում։

Նա այդ բանը ոչ միայն թունոտ, այլև գարշելի ձևով ասաց։

― Էլքտոն֊հիլլում ես ոչ մի դժվարություն էլ չեմ ունեցել։ Ոչ կտրվել եմ, ոչ էլ մեկ ուրիշ բան, պարզապես դուրս եմ եկել և վերջ։

― Թույլ տուր հարցնել՝ ինչո՞ւ։

― ԻՆչո՞ւ։ Դա երկար պատմություն է, սըր։ Այդ ամենը բավական բարդ պատմություն է։

Իսկի չեմ ուզում պատմել նրան, թե ինչպես և ինչու։ Միևնույն է, ոչինչ չի հասկանալու։ Դա նրա խելքի բանը չէ։ Իսկ Էլքտոն֊հիլլից հեռացա գլխավորապես այն պատճառով, որ այնտեղ ծայրից ծայր կեղծիք է։ Ամեն ինչ ցուցադրական է, անհնար է ազատ շնչել։ Օրինակ՝ հենց նրանց դիրեկտոր միստր Հաասը։ Այդպիսի ստոր, երկերեսանի մարդու կյանքումս չեմ հանդիպել։ Ծերունի Թերմերից տասն անգամ ավելի վատ է։ Կիրակի օրերին, օրինակ, այդ գրողի տարած Հաասը գալիս էր ու այցելության եկած բոլոր ծնողների ձեռքը սեղմում։ Ու այնպես սիրալիր, այնպես քաղաքավարի, ոնց որ պատկեր։ Բայց բոլորովին միանման չէր ողջունում։ Երեխաներից մի քանիսի ծնողները ավելի հասարակ մարդիկ էին, աղքատ։ Դուք մի տեսնեիք, թե նա ինչպես էր բարևում սենյակի իմ հարևանի ծնողներին։ Հասկանո՞ւմ եք, եթե որևէ մեկի մայրը գեր է, կամ ծիծաղելի է հագնված, իսկ հայրը խիստ բարձր ուսերով կոստյում է հագնում ու հնաձև կոշիկներ, սև ու սպիտակ, այստեղ այդ Հաաս կոչվածը ընդամենը երկու մատների ծայրն էր մեկնում ու կեղծ ժպտում էր, իսկ հետո երբ սկսում էր խոսել ուրիշ ծնողների հետ՝ կես ժամից ավելի շաղակրատում էր։ Տանել չեմ կարող այդպիսի բաները։ Կատաղելս գալիս է։ Այնպես եմ կատաղում, որ գժվել կարելի է։ Ատում եմ այդ անիծյալ Էլքտոն֊հիլլը։

Ծերունի Սպենսերը ինչ֊որ բան հարցրեց ինձ, բայց ես լավ չլսեցի, անվերջ այդ սրիկա Հաասի մասին էի մտածում։

― Ի՞նչ ասացիք, սըր, ― ասում եմ։

― Բայց գոնե վշտացա՞ծ ես, որ ստիպված ես հեռանալ Փենսիից։

― Այո, իհարկե, մի քիչ վշտացած եմ։ Իհարկե․․․ Բայց համենայն դեպս, ոչ շատ։ Երևի դեռ չի ազդել վրաս։ Դրա համար ժամանակ է հարկավոր։ Հիմա ավելի շատ մտածում եմ, թե ինչպես եմ գնալու տուն չորեքշաբթի օրը։ Երևում է, ես, այնուամենայնիվ, ապուշ եմ։

― Մի՞թե դու բոլորովին չես մտածում քո ապագայի մասին, տղաս։

― Ինչպես չէ, մտածում եմ, իհարկե։ ― Ես կանգ առա։ ― Միայն թե ոչ շատ հաճախ։ Ո՛չ հաճախ։

― Կմտածես, խելքի կգաս, ― ասաց ծերունի Սպենսերը։ ― Խելքի կգաս, բայց ուշ կլինի։

Ինձ դուր չեկավ։ Ինչո՞ւ է այդպես ասում՝ կարծես արդեն մեռել եմ։ Սոսկալի տհաճ է։

― Անպայման կմտածեմ, ― ասում եմ, ― ես կմտածեմ։

― Ինչպես բացատրեմ քեզ, տղաս, ինչպես գլուխդ մտցնեմ այն, ինչ հարկավոր է։ Ախր ես ուզում եմ քեզ օգնած լինել, հասկանո՞ւմ ես։

Երևում է, նա իսկապես ուզում էր օգնել։ Իսկականից։ Բայց մենք տարբեր կողմերի վրա էինք քաշում, ահա թե ինչ։

― Գիտեմ, սըր, ― ասում եմ։ ― Եվ շատ շնորհակալություն։ Ազնիվ խոսք, ես դա գնահատում եմ, իսկապես։

Այստեղ ես ոտքի ելա։ Աստված վկա, էլ չէի կարող նույնիսկ տասը րոպե նստել, թեկուզև մահվան սպառնալիքի տակ։

― Դժբախտաբար, իմ գնալու ժամանակն է։ Պետք է իրերս վերցնեմ մարմնամարզական դահլիճից, ես այնտեղ շատ բան ունեմ, որոնք ինձ պետք կգան։ Աստված վկա, գնալուս ժամանակն է։

Նա միայն նայեց վրաս ու դարձյալ սկսեց օրորել գլուխը։ Եվ դեմքը այնպես լուրջ ու տխուր դարձավ։ Ես հանկած շատ խղճացի նրան։ Բայց հո չէի կարող մի ամբողջ դար մնալ նրա մոտ ցցված, համ էլ, չէ որ մենք տարբեր կողմերի վրա էինք քաշում։ Ու նա անվերջ ինչ֊որ բան էր նետում դեպի մահճակալը և վրիպում էր, և նրա այդ խղճուկ խալաթը, որի տակից ամբողջ կուրծը երևում էր, այդքանը բավական չէ, դեռ շուրջն էլ գրիպային դեղերի հոտ էր փչում։

― Գիտեք ինչ, սըր, դուք իմ պատճառով մի վրդովվեք։ Չարժե, ― ասում եմ, ― ազնիվ խոսք։ Ամեն ինչ կկարգավորվի։ Ես անցման տարիքում եմ, ինքներդ էլ գիտեք։ Բոլորին էլ պատահում է։

― Չգիտեմ, տղաս, չգիտեմ․․․

Զզվում եմ, որ այդպես մրմնջում են։

― Պատահում է, ― ասում եմ, ― բոլորի հետ էլ պատահում է։ Իսկապես, սըր, հարկ չկա, որ իմ պատճառով տխրեք։ ― Ես նույնիսկ ձեռքս դրեցի նրա ուսին։ ― Չարժե, ― ասում եմ։

― Մի բաժակ տաք շոկոլադ չե՞ս խմի գնալուց առաջ։ Միսիս Սպենսերը հաճույքով․․․

― Կխմեյի, սըր, ազնիվ խոսք, բայց ուշանում եմ։ Հարկավոր է շուտ հասնել մարմնամարզական դահլիճ։ Շատ շնորհակալ եմ ձեզնից, սըր, շատ շնորհակալ եմ։

Ու միմյանց ձեռք սեղմեցինք։ Այս ամենը դատարկ բան է, իհարկե, բայց չգիտեմ ինչու, տխրեցի։

― Ես ձեզ կգրեմ, սըր։ Ձեզ լավ պահեք գրիպից հետո, լա՞վ։

― Գնաս բարով, տղաս։

Իսկ երբ ծածկեցի դուռն ու դուրս եկա ճաշասենյակ, նա ինչ֊որ բան գոռաց ետևիցս, բայց ես լավ չլսեցի։ Կարծեմ, «բարի ճանապարհ» էր գոռում։ Իսկ գուցեև ոչ։ Հուսով եմ, որ չէ։ Ես երբեք որևէ մեկի ետևից չէի գոռա «բարի ճանապարհ»։ Որ մտածում ես՝ գարշելի սովորություն է։

Ես սոսկալի ստախոս եմ, նմանը կյանքում տեսած չեք լինի։ Գնում եմ խանութ մի որևէ ամսագիր գնելու, բայց որ ճանապարհին հարցնեն, թե ուր եմ գնում, կարող եմ ասել՝ օպերա։ Սարսափելի բան է։ Ու որ ծերունի Սպենսերին ասացի, թե գնում եմ մարմնամարզական դահլիճ, դա էլ էր փչոց։ Ես այդ երիցս անիծյայլ դահլիճում ոչինչ չեմ պահում։

Քանի դեռ սովորում էի Փենսիում, ապրում էի նոր հանրակացարանում, Օսենբերգերի անվան առանձնաշենքում։ Այդտեղ միայն ավագներն ու կրտսերներն էին ապրում։ Ես կրտսերներից էի, հարևանս՝ ավագներից։ Առանձնաշենքը Օսենբերգերի անունով էր կոչվում, կար այդպիսի մեկը, որ առաջ Փենսիում էր սովորել։ Իսկ երբ ավարտել էր, բավական փող էր կուտակել և թաղման բյուրո հիմնադրել։ Նա այնպիսի թաղման բյուրոներ էր ստեղծել գրեթե ամբողջ նահանգում, գիտեք, այնպիսի բյուրոներ, որոնց միջոցով հարազատներիդ կարող ես թաղել չնչին գումարով՝ հինգ դոլարով։ Դուք մի տեսնեի՜ք այդ Օսենբերգեր կոչվածին։ Գրազ կգամ, որ նա հանգուցյայլներին ուղղակի պարկի մեջ է մտցնում ու գետը նետում։ Ահա այդ տիպը բավական փող է հատկացրել Փենսիին, ու մեր առանձնաշենքը կոչել են նրա անունով։ Առաջին մրցությանը նա եկել էր իր շքեղ «կադիլակով», իսկ մենք պետք է բարձրանայինք տրիբունաներն ու աշխարհով մեկ փողհարեինք, այսինքն՝ «ուռա» գոռայինք։ Իսկ հաջորդ առավոտյան մատուռում մի տասը ժամ ճառ կարդաց։ Նա մի հիսուն անեկդոտ պատմեց, ուղղակի նավթալինից հանած, ուզում էր ցույց տակ, թե ինչպիսի կտրիճն է։ Ուժ ունի։ Իսկ հետո սկսեց պատմել, որ դժվարությունների հանդիպելիս, առհասարակ նեղն ընկած ժամանակ երբեք չի ամաչում՝ չոքում է ու աղոթում աստծուն։ Ու մեզ էլ էր խորհրուրդ տալիս միշտ աղոթել աստծուն, ուզած ժամանակ զրուցել երկնավորի հետ։ «Դուք, ― ասում է, ― դիմեցեք Քրիստոսին, ինչպես ձեր բարեկամին, ես ինքս միշտ էլ սիրտս բացում եմ Քրիստոսի առաջ։ Նույնիսկ մեքենան վարելիս»։ Քիչ էր մնում շունչս փչեի։ Պատկերացնում էի, թե այդ շան որդին ինչպես է մեքենան առաջին արագության վրա փոխադրում ու միաժամանակ Քրիստոսին խնդրում ավելի շատ հանգուցյալներ ուղարկել։ Բայց այդ ժամանակ նրա ճառի ընթացքում մի շատ լավ բան պատահեց։ Նա արդեն հասել էր կեսին, հենց իր մասին էր պատմում, թե ինչ հրաշալի մարդ է ինքը, որքան ճարպիկ, ու մեկ էլ Էդդի Մարսալան, որ ողիղ իմ առջևում էր նստած, մի հատ ուժգին բաց թողեց։ Իհարկե, դա սարսափելի է, խիստ անքաղաքավարություն, եկեղեցում, բոլորի ներկայությամբ, բայց շատ ծիծաղելի ստացվեց։ Կեցցե՛ս, Մարսալա։ Քիչ էր մնում տանիքը փլվեր։ Ոչ ոք բարձրաձայն չծիծաղեց, իսկ այդ Օսենբերգերը ձևացրեց, թե բան չի լսել, բայց ծերունի Թերմերը՝ մեր դիրեկտորը, նրա կողքին էր նստած ամբիոնում, ու անմիջապես երևաց, որ շատ լավ էլ լսել է։ Ո՜ւհ, այ թե բարկացավ նա։ Ոչինչ չասաց, բայց պահանջեց երեկոյան ներկայանալ լրացուցիչ պարապմունքի ու ճառ ասաց։ Ասաց, թե այն աշակերտը, որ խախտեց կարգը արարողության ժամանակ, արժանի չէ մեր դպրոցում մնալու։ Մենք փորձեցինք ստիպել մեր Մարսալային մի կրակահերթ էլ բաց թողնել ծերունի Թերմերի ելույթի ժամանակ, բայց նա տրամադիր չէր։ Եվ այսպես, ուրեմն, ես ապրում էի այդ Օսենբերգերի անվան նոր հանրակացարանում։

Ծերունի Սպենսերի մոտից հաճելի էր ընկնել հանրակացարան, մանավանդ որ բոլորը ֆուտբոլ էին գնացել, իսկ ջեռուցումը բացառության կարգով լավ էր տաքացնում։ Նույնիսկ մի տեսակ հարմարավետ էր դարձել։ Հանեցի բաճկոնս, փողկապս, արձակեցի բլուզիս օձիքը, իսկ հետո դրի կարմիր գլխարկս, որ առավոտյան էի գնել Նյու֊Յորքում։ Դա որսորդական գլխարկ էր՝ չափից շատ երկար հովհարով։ Ես սպորտային խանութի ցուցափեղկում տեսա, երբ դուրս եկանք մետրոյից, որտեղ մոռացել էի այդ անիծյալ սուսերները։ Ընդամենը մեկ դոլար էի վճարել։ Գլխարկը թարս էի դրել գլխիս, հիմարություն է, իհարկե, բայց ինձ շատ էր դուր գալիս։ Հետո վերցրի գիրքը, որ կիսատ էի թողել, ու նստեցի բազկաթոռին։ Ամեն սենյակում երկու բազկաթոռ կար։ Մեկն իմն էր, մյուսը՝ հարևանինս՝ Ուորդ Ստրեյդլեյթերինը։ Բազկաթոռները կոտրված էին, որովհետև միշտ որևէ մեկը նստում էր դրանց վրա, բայց բազկաթոռն ինքը շատ հարմարավետ էր։

Կարդում էի այն գիրքը, որը գրադարանում սխալմամբ էին ինձ տվել։ Ես միայն տանը նկատեցի, որ իմ ուզած գիրքը չեն տվել։ Նրանք ինձ տվել էին Իսահակ Դայնսենի «Աֆրիկայի թավուտներումը»։ Կարծում էի անպետք բան է, բայց հետաքրքիր դուրս եկավ։ Ընդհանրապես ես շատ անկիրթ եմ, բայց շատ եմ կարդում։ Իմ սիրած գրողը Դ․ Բ֊ն է՝ իմ եղբայրը, իսկ երկրորդ հերթին արդեն՝ Ռինգ Լարդները։ Ծննդյանս օրը եղբայրս ինձ նվիրեց Ռինգ Լարդների գիրքը։ Դա Փենսի ընդունվելուցս առաջ էր։ Գրքում շատ ծիծաղելի պիեսներ էին տպագրված ու մեկ էլ մի պատմվածք՝ կարգավորող֊ոստիկանի մասին, սա սիրահարվում է մի շատ սիրունիկ աղջկա, որը անընդհատ խախտում է երթևեկության կանոնները։ Բայց ոստիկանը ամուսնացած է և, իհարկե, չի կարող ամուսնանալ աղջկա հետ։ Վերջում աղջիկը կործանվում է, որովհետև մշտապես խախտում է երթևեկության կանոնները։ Ցնցող պատմվածք է։ Ընդհանրապես ես ամենից շատ այնպիսի գրքեր եմ սիրում, որոնց մեջ գոնե մի որևէ ծիծաղելի բան կա։ Իհարկե, ամեն տեսակ դասականներ էլ եմ կարդում, ինչպես ասենք՝ «Վերադարձ հայրենիքը», ^[1] և կռվի մասին հազար ու մի գրքեր, և դեդեկտիվ, բայց դրանք մի տեսակ այնքան էլ չեն հրապուրում ինձ։ Այ, ինձ դուր են գալիս այնպիսի գրքեր, որոնք կարդալուց հետո անմիջապես մտածում ես՝ ի՜նչ լավ կլիներ այդ գրողը քո բարեկամը լիներ, որին ցանկացածդ ժամանակ կարողանայիր զանգահարել ու զրուցել հետը։ Բայց այդպես հազվադեպ է լինում։ Ես հաճույքով կզանգահարեի այդ Դայնսենին, դե, իհարկե, նաև Ռինգ Լարդերին, միայն թե Դ․ Բ֊ն ասաց, որ նա արդեն մեռել է։ Իսկ այ, այնպիսի գիրք, ինչպիսին, օրինակ, Սոմերսեթ Մոեմի «Մարդկային կրքերի բեռն» է, այն չէ, ես անցած ամռանը կարդացի։ Գիրքն ընդհանրապես ոչինչ, բայց ես ոչ մի ցանկություն չունեմ զանգահարելու այդ Սոմերսեթ Մոեմին։ Ինքս էլ չգիտեմ ինչու։ Պարզապես նա այն մարդը չէ, ում հետ կցանկանայի զրուցել։ Ես ավելի շուտ կզանգահարեի հանգուցյալ Թոմաս Հարգիին։ Ինձ դուր է գալիս նրա Յուստաիսա Վեյը։

Ուրեմն դրի նոր գլխարկս, նստեցի բազկաթոռին ու սկսեցի կարդալ «Աֆրիկայի թավուտներումը»։ Մի անգամ արդեն կարդացել էի, բայց ուզում էի որոշ տեղեր նորից կարդալ։ Ընդամենը մի երեք էջ էի կարդացել, երբ ինչ֊որ մեկը դուրս եկավ ցնցուղարանից։ Առանց նայելու էլ հասկացա, որ Ռոբերտ Էկլին է․ սա ապրում էր հարևան սենյակում։ Մեր թևում երկու սենյակը մի ընդհանուր ցնցուղարան ունեին, ու այդ Էկլին օրը տասն անգամ իրեն ինձ մոտ էր գցում։ Բացի այդ, ամբողջ հանրակացարանից մենակ նա էր, որ ֆուտբոլ չէր գնացել։ Նա ընդհանրապես ոչ մի տեղ չէր գնում։ Տարօրինակ տիպ էր։ Նա բարձր դասարանցի էր և արդեն չորս տարի է, սովորում էր Փենսիում, բայց բոլորը նրան ազգանունով էին դիմում՝ Էկլի։ Նույնիսկ նրա սենյակի հարևանը՝ Հերբ Հեյլը, երբեք նրան «Բոբ» կամ գոնե «Էկ» չէր ասում։ Երևի կինն էլ նրան «Էկլի» կանվանի, եթե, իհարկե, երբևէ ամուսնանա։ Նա չափից դուրս բարձրահասակ էր՝ վեց ֆուտ, չորս դյույմ, սոսկալի կուզիկ, ատամներն էլ փտած։ Ես ոչ մի անգամ չեմ տեսել, որ նա մաքրեր ատամները։ Կեղտոտ, մի տեսակ բորբոսնած էին նրա ատամները, իսկ երբ ճաշարանում բերանը կարտոֆիլ կամ սիսեռ էր լցնում, քիչ էր մնում սիրտս ետ տամ։ Հապա պզուկնե՜րը։ Ոչ միայն ճակատին ու ծնոտին, ինչպես բոլոր տղաներին է պատահում, նրա ամբողջ դեմքն էր պզուկոտ։ Ընդհանրապես նա զզվելի էր։ Ու մի տեսակ ստոր։ Ճիշտն ասած, ես այնքան էլ չէի սիրում նրան։

Զգացի, որ կանգնած է ցնցուղարանի շեմին, բազկաթոռիս ետևը, ու նայում է տեսնի՝ տա՞նն է Ստրեյդլեյթերը։ Նա Ստրեյդլեյթերին ատում էր ու երբեք ներս չէր մտնում, երբ սա տանն էր լինում։ Ընդհանրապես նա բոլորին էլ ատում էր։

― Ողջույն, ― ասում է։ Նա միշտ այնպիսի տոնով է խոսում, ասես մահու չափ հոգնած է կամ ձանձրացած։ Չէր ուզում, որ ես մտածեմ, թե ինքը, իբր, հյուր է եկել ինձ։ Ձևացրեց, թե իբր պատահմամբ է ներս մտել, գրողը տանի։

― Ողջույն, ― ասում եմ, բայց գիրքը ցած չեմ դնում։ Այնպիսի տիպի պատճառով, ինչպիսին Էկլին է, եթե ցած դնես գիրքդ, կորած ես, գլուխդ կտանի։ Միևնույն է, գլուխդ տանելու է, բայց ոչ անմիջապես, եթե շարունակես կարդալ։

Նա սկսեց անցուդարձ անել սենյակում ինչպես միշտ՝ դանդաղ և ձեռք տալ սեղանին ու աթոռակին դրված իմ բոլոր իրերին։ Միշտ այդպես է, վերցնելու է, դնի, նորից նայի։ Ինչպե՜ս էր ազդում նյարդերիս վրա։

― Հը, ինչպե՞ս անցավ սուսերամարտը, ― ասում է։ Նա ուզում էր այնպայման խանգարել ինձ, փչացնել ամբողջ հաճույքս։ Նա թքած ուներ սուսերամարտի վրա։ ― Ո՞վ հաղթեց, մե՞նք, թե ոչ մենք, ― հարցնում է։

― Ոչ ոք էլ չհաղթեց, ― ասում եմ, բայց գլուխս չեմ բարձրացնում։

― Ի՞նչ հարցնում է։ Նա միշտ կրկնում էր հարցը։

― Ոչ ոք էլ չհաղթեց։ ― Աչքիս պոչով նայեցի տեսնեմ նա ինչ է անում իմ պահարանի վրա։ Զննում էր աղջկա լուսանկարը, որի հետ ես ընկերություն էի անում Նյու֊Յորքում․ Սալլի Հեյսի լուսանկարը։ Նա այդ անիծյալ լուսանկարը, հավանաբար, արդեն հազարերորդ անգամ էր նայում ու երբեք իր տեղը չէր դնում։ Դիտմամբ․ ամիջապես երևում էր դա։

― Ոչ ոք չհաղթե՞ց ― ասում է։ ― Այդ ինչպե՞ս։

― Դե այդ անտեր սարքավորումները մոռացել էի մետրոյում։ ― Այդպես էլ գլուխս չբարձրացրի։

― Մետրոյո՞ւմ։ Գրողը տանի, կորցրե՞լ ես, ինչ է։

― Ճիշտ ուղղությամբ չէինք գնում։ Ստիպված շուտ֊շուտ վեր էինք կենում նայելու։

Նա մոտեցավ կտրեց լույսս։

― Լսիր, ― ասում եմ, ― քո պատճառով արդեն քսաներորդ անգամ եմ կարդում միևնույն նախադասությունը։

Ով էլ լիներ նրա տեղը, ակնարկը կհասկանար։ Բայց Էկլին չէ։

― Իսկ քեզ չե՞ն ստիպի վճարել արժեքը, ― հարցնում է։

― Չգիտեմ և չեմ էլ ուզում իմանալ։ Գուցե կնստես, Էկլի, բալիկս, թե չէ լույսս ամբողջովին փակում ես։

Նա ատում էր, որ ես իրեն «Էկլի, բալիկս» էի ասում։ Իսկ ինքը անվերջ կրկրնում էր, որ ես դեռևս փոքրիկ եմ, որովհետև տասնվեց տարեկան եմ, իսկ ինքը՝ արդեն տասնութ է։ Նա կատաղում էր, որ իրեն «բալիկ» էի ասում։

Ու այդպես էլ մնաց կանգնած։ Այդպիսին է այդ Էկլին ― ոչ մի դեպքում չի հեռանա, եթե նրան խնդրես։ Հետո, իհարկե, կհեռանա, բայց եթե խնդրես՝ դիտմամբ չի հեռանա։

― Ի՞նչ ես կարդում, ― հարցնում է։

― Չես տեսնում՝ գիրք եմ կարդում։

Նա շրջեց էջը, նայեց վերնագիրը։

― Լա՞վն է, ― հարցնում է։

― Այո, հատկապես այս նախադասությունը, որ անընդհատ կարդում եմ։ ― Ես էլ կարող եմ երբեմն բավական թունոտ լինել, եթե տրամադրված լինեմ։ Բայց տեղ չհասավ։ Էլի սկսեց շրջել սենյակում, էլի ձեռք տալ, շոշափել իրերս, նույնիսկ Սրեյդլեյթերի իրերը։ Վերջապես գիրքը նետեցի սեղանին։ Միևնույն է, Էկլիի ներկայությամբ ընթերցելն իմաստ չունի։ Ուղղակի անհնար է։

Ես փռվեցի բազկաթոռին ու սկսեցի նայել, թե Էկլին ինչպես է տնօրինում սենյակում։ Նյու֊Յորք մեկնելուց կարգին հոգնել էի, սկսեցի հորանջել։ Հետո էլ սկսեցի հիմարություններ անել։ Սիրում եմ երբեմն ձանձրույթից հիմարություններ անել։ Գլխարկիս հովարն առաջ բերի ու իջեցրի մինչև աչքերս։ Այդպես ոչինչ չէի կարողանում տեսնել։

― Ավա՜ղ, ավա՜ղ, կարծես թե կուրանում եմ, ― ասում եմ ես նվնվալով։ ― Օ՜, թանկագին մայրիկ, ինչ մութ է շուրջս։

― Խելքդ թռցրել ես, աստված վկա, ― ասում է Էկլին։

― Մայրիկ, հարազա՜տս, ձեռքդ տուր դժբախտ զավակիդ։ Ինչո՞ւ օգնության ձեռք չես մեկնում։

― Դե վերջ տուր, տխմար։

Ես սկսեցի կույրի պես ափլփել շուրջս, առանց տեղիցս վեր կենալու։ Ու անվերջ նվնվալ։

― Մայրիկ, մայրիկ։ Ինչո՞ւ չես ձեռքդ տալիս։

Իհարկե, ես ուղղակի խաղում էի։ Դրանից երբեմն ուրախանում եմ։ Բացի այդ, գիտեի, որ Էկլին սոսկալի կատաղում է։ Նրա մոտ ես ուղղակի սադիստ եի դառնում։ Կատաղեցնում էի ինչպես կարող էի, դիտմամբ էի կատաղեցնում։ Բայց հետո ձանձրացա։ Նորից հովարս ետ տարա ու փռվեցի բազկաթոռին։

― Սա ո՞ւմն է, ― հարցրեց Էկլին։ Նա ձեռքն առավ հարևանիս ծնկակապը։ Այդ անիծյալ Էկլին ամեն ինչի ձեռք էր տալիս։ Ինչ ասես կվերցնի, նույնիսկ կոշիկներիդ կապիչները։ Ես նրան ասացի, որ ծնկակապը Ստրեյդլեյթերինն է։ Նա անմիջապես նետեց Ստրեյդլեյթերի մահճակալին․ վերցրել էր պահարանիկի վրայից, բայց դիտմամբ գցեց մահճակալին։

Հետո մոտեցավ, նստեց երկրորդ բազկաթոռի բազկակալին։ Երբեք մարդավարի չի նստի, անպայման բազկակալի վրա պիտի նստի։

― Որտե՞ղ ես գնել այդ հիմար գլխարկը, ― հարցնում է։

― Նյու֊Յորքում։

― Որքա՞ն ես տվել։

― Մեկ դոլար։

― Խաբել են քեզ։ ― Նա սկսեց լուցկու հատիկով մաքրել իր գարշելի եղունքները։ Տարօրինակ սովորություն է։ Ատամները բորբոսնած են, ականջները լիքը կեղտ, բայց եղունգները միշտ մաքրում է։ Հավանաբար, կարծում է, թե մաքրասեր է։ Մաքրում է ու նայում գլխարկիս։ ― Մեր կողմերում որսի գնալիս են այդպիսի գլխարկ գնում, հասկանալի՞ է։ Դա գլխներին՝ որս են խփում։

― Գրողի ծոցը, ― ասում եմ։ Հետո հանում եմ գլխարկը, նայում։ Մի աչքս կկոցում եմ, ասես նշան եմ բռնում։ ― Սա դրած՝ մարդն են խփում, ― ասում եմ։ ― Ես սա դրած՝ մարդ եմ խփում։

― Իսկ հարազատներդ գիտե՞ն, որ քեզ վտարել են։

― Ոչ։

― Որտե՞ղ է Ստրեդլեյթերը։

― Ֆուտբոլի մրցությունում։ Նա այնտեղ տեսակցություն ունի։ ― Նորից հորանջեցի։ Քունս տարավ։ Սենյակում սոսկալի շոգ էր, թուլացել էի, ուզում էի քնել։ Այս դպրոցում կամ մրսում էինք շան պես, կամ շոգից տանջվում։

― Նշանավոր Ստրեյդլեյթե՜ր ― ասաց Էկլին։ ― Լսիր, մի րոպեով մկրատդ տուր ինձ։ Մոտդ չէ՞։

― Չէ, պահել եմ, պահարանում է, ամենավերևը։

― Մի րոպեով տուր, հա՞, եղունգս պոկվել է, հարկավոր է կտրել։

Նրա համար միևնույն էր՝ հավաքել ես իրերդ, թե ոչ, ամենավերևն է դրված թե մեկ ուրիշ տեղ։ Համենայն դեպս, մկրատը տվի նրան։ Քիչ էր մնում ինձ սպանեի։ Հենց որ բացեցի պահարանը, Ստրեյդլեյթերի ձեռնաթիակը (այն էլ շրջանակի մեջ) ընկավ գլխիս։ Այնպես դրխկաց, որ գլուխս սոսկալի ցավեց։ Էկլին քիչ մնաց մեռներ, այնպես էր հռհռում։ Նրա ձայնը բարակ է, ծվծվան։ Ես նրա համար դուրս եմ բերում ճամպրուկս, հանում մկրատը, իսկ նա քրքրջում է։ Այդ Էկլիի նմաններին հենց միայն բավական է տեսնել, թե քարն ինչպես ընկավ մարդու գլխին, ուրիշ էլ բան հարկավոր չէ, կքրքջան։

― Պարզվում է, դու հումորի զգացում ունես, Էկլի, բալիկս, ― ասում եմ ես։ ― Չգիտեի՞ր։ ― Ու մկրատը մեկնում եմ նրան։ ― Ուզո՞ւմ ես քո մենեջերը դառնամ, տեղավորեմ քեզ ռադիոյում։

Ես նստեցի բազկաթոռին, իսկ նա սկսեց իր գարշելի եղունգները կտրտել։

― Գուցե սեղանի վրա՞ կկտրես եղունգներդ, ― ասում եմ։ ― Սեղանի վրա կտրիր, ես չեմ ուզում բոբիկ ոտքերով քայլել քո գարշելի եղուգների վրա։ ― Բայց նա, միևնույն է, շարունակում է թափել ուղղակի հատակին։ Գարշելի սովորություն է։ Ազնիվ խոսք, զզվում ես։

― Իսկ Ստրեյդլեյթերն ո՞ւմ հետ է ժամադրվել, ― հարցնում է։ Նա միշտ հետաքրքրվում էր, թե Ստրեյդլեյթերը ում հետ է ման գալիս, թեև ատում էր նրան։

― Չգիտեմ, իսկ քեզ ի՞նչ։

― Հենց այնպես։ Տանել չեմ կարող այդ շան որդուն։ Բոլորովին տանել չեմ կարող։

― Իսկ նա քեզ պաշտում է։ Ասում է՝ իսկական արքայազն է։ ― Ընդհանրապես ես հաճախ եմ սկսում հիմարություններ անել, երբ ձանձրանում եմ։

― Նա միշտ ցցում է քիթը, ― ասում է Էկլին։ ― Չեմ դիմանում այդ շան որդուն։ Կարելի է կարծել, թե նա․․․

― Լսիր, գուցե դու, այնուամենայնիվ, եղունգներդ սեղանի վրա՞ կտրես, ― ասում եմ։ ― Ես հիսուն անգամ քեզ խնդրած կլինեմ․․․

― Միշտ ցցում է քիթը, ― կրկնում է Էկլին։ ― Իմ կարծիքով, նա ուղղակի էշի մեկն է։ Բայց կարծում է, թե խելոք է, կարծում է, թե ամենախելոքն է․․․

― Էկլի, գրողի տարած, վերջապես սեղանի վրա՞ պիտի կտրես եղունգներդ, թե ոչ։ Հիսուն անգամ խնդրեցի, լսո՞ւմ ես։

Հիմա նա սկսեց, իհարկե, սեղանի վրա կտրել։ Միայն գոռալով կարող ես նրան ստիպել որևէ բան անել։

Ես նայեցի նրան, ապա ասացի․

― Դու Ստրեյդլեյթերի վրա կատաղած ես, որովհետև նա ասաց, որ ատամներդ գոնե երբեմն լվանաս։ Նա բոլորովին էլ չէր ուզում քեզ նեղացնել և ոչ էլ դիտավորյալ ասաց, այնպես որ նրա ասածի մեջ ոչ մի վիրավորական բան չկար։ Միայն ցանկանում էր ասել, որ դու քեզ ավելի լավ կզգայիր, ավելի լավ տեսք կունենայիր, եթե երբեմն մաքրեիր ատամներդ։

― Իսկ ես չե՞մ մաքրում, ինչ է։ Դու էլ ես նրա ասածը կրկնում։

― Ոչ, չես մաքրում։ Քանի անգամ եմ հետևել, չես մաքրում և վերջ։

Ես նրա հետ հանգիստ էի խոսում։ Նույնիսկ խղճում էի նրան։ Հասկանում եմ, այնքան էլ հաճելի բան չէ, որ քեզ դիտողություն անեն, թե ատամներդ չես մաքրում։

Սրեյդլեյթերը շան որդի չէ։ Նա այնքան էլ վատը չէ։ Դու պարզապես չես ճանաչում նրան, դա է պատճառը։

― Իսկ ես ասում եմ՝ շան որդի է։ Եվ երևակայող։

― Գուցե և երևակայո՞ւմ է, բայց ուրիշ հարցերում նա լայնասիրտ մարդ է, ― ասում եմ։ ― Իսկապես։ Հասկացիր։ Օրինակ՝ պատկերացրու, որ Ստրեյդլեյթերը մի փողկապ ունի կամ մեկ այլ բան, որ քեզ շատ է դուր գալիս։

Ասենք թե փողկապ, ու այդ փողկապը քեզ շատ է դուր գալիս։ Ես օրինակի համար եմ ասում։ Գիտե՞ս նա ինչ կաներ։ Նա, հավանաբար, կհաներ այդ փողկապն ու կտար քեզ։ Այո, կտար։ Կամ գիտե՞ս ինչ կաներ։ Նա այդ փողկապը կթողներ քո սեղանի կամ մահճակալի վրա, հասկանալի՞ է։ Իսկ ուրիշները՝ երբեք։

― Գրողի ծոցը, ― ասաց Էկլին։ ― Եթե ես էլ այդքան փող ունենայի, ես էլ փողկապներ կնվիրեի մարդկանց։

― Չէ, չէիր նվիրի, ― ես նույնիսկ գլուխս տարուբերեցի։ ― Մտքովդ այնգամ չէր անցնի, բալիկս։ Եթե դու այնքան փող ունենայիր, որքան նա, դու կլինեիր իսկական․․․

― Չհամարձակվես ինձ «բալիկ» անվանել։ Գրողը տանի։ Ես քեզ հայր կսազեմ, հիմարի գլուխ։

― Ոչ, չես սազի։ ― Թե ինչպես կատաղեցրեց ինձ՝ չեմ էլ կարող ասել։ Առիթը բաց չի թողնի աչքդ խոթելու, որ ինքը տասնութ տարեկան է, իսկ դու՝ ընդամենը տասնվեց․․․ ― Նախ ես թույլ չէի տա, որ ոտքդ իմ շեմին դնեիր․․․

― Մի խոսքով, չհամարձակվես ինձ․․․

Հանկարծ դուռը բացվեց, ու ներս ընկավ Ստրեյդլեյթերն ինքը։ Նա միշտ վազքի մեջ էր։ Երբեք ժամանակ չուներ, միշտ շտապ գործեր ուներ։ Վազեց ինձ մոտ, թփթփացրեց այտերիս, ― նույնպես բավական տհաճ սովորություն, ― ու հարցնում է․

― Երեկոյան որևէ տե՞ղ ես գնալու։

― Չգիտեմ։ Հնարավոր է։ Իսկ ինչպիսի՞ եղանակ է, ձյո՞ւն է գալիս, ինչ է։

Նա ամբողջապես ձյունաթաթախ էր։

― Այո, ձյուն է գալիս։ Լսիր, եթե տեղ չունես գնալու, քո զամշե բաճկոնը այս երեկո տուր ինձ։

― Իսկ ո՞վ տարավ։

― Դեռ չի վերջացել։ Մենք գնում ենք։ Չէ, իսկապես, կտա՞ս, եթե քեզ հարկավոր չէ։ Ես իմ գորշագույնի վրա ինչ֊որ բան եմ թափել։

― Այո, բայց դու կլայնացնես, քո ուսերը սատանան գիտի թե որքան են լայն, ― ասում եմ։ Ես ու նա նույն հասակն ունեինք, բայց նա ինձնից երկու անգամ ծանր էր կշռում և ուսերն էլ շատ լայն էին։

― Չեմ լայնացնի։ ― Նա վազեց դեպի պահարանը։ ― Գործերդ ո՞նց են, Էկլի, ― ասում է։ Շատ բարեհամբյուր տղա է այդ Ստրեյդլեյթերը։ Իհարկե, ձևացնում է, բայց և այնպես նա միշտ բարևում է Էկլիին։

Իսկ սա միայն ինչ֊որ բան մռթմռթաց, երբ Սրեյդլեյթերը հարցրեց․ «գործերդ ո՞նց են»։ Էկլին չէր ուզում պատասխանել, բայց, այնուամենայնիվ, ինչ֊որ բան մռթմռթաց, սիրտ չարեց լռության մատնել։ Իսկ ինձ ասում է․

― Դե լավ, ես գնացի։ Դեռ կհանդիպենք։

― Լավ, ― ասում եմ։ Ոչ ոք մտադիր չէր լաց լինել, որ նա վերջապես գնում էր իր սենյակը։

Ստրեյդլեյթերն արդեն հանում էր բաճկոնն ու փողկապը։

― Հարկավոր է սափրվել, ― ասաց նա։ Նրա մորուքը առատորեն աճում էր։ Իսկական մորուք։

― Իսկ ո՞ւր է աղջիկը։

― Սպասում է մյուս թևում, ― ասում է։ Նա վերցրեց սրբիչը, սափրվելու սպասքը ու դուրս եկավ սենյակից։ Հենց այդպես, առանց վերնաշապկի էլ գնաց։ Նա միշտ մինչև գոտկատեղը մերկ էր շրջում, կարծում էր, որ շատ լավ կազմվածք ունի։ Ու դա ճիշտ էր, ոչինչ չես կարող ասել։

Անելիք չունեի, դրա համար էլ նրա ետևից գնացի լվացարանի մոտ մի քիչ լեզու ծեծելու, մինչ նա կսափրվեր։ Մեզնից բացի այնտեղ ոչ մի մարդ չկար, տղաները բոլորը ֆուտբոլ էին գնացել։ Դժոխային շոգ էր, բոլոր պատուհանները քրտնել էին։ Պատի երկարությամբ տասը հատ լվացարան էր ամրացված։ Ստրեյդլեյթերը զբաղեցրեց մեջտեղինը, իսկ ես նստեցի կողքինի վրա ու սկսեցի խաղալ ծորակի հետ, մերթ բացելով ու մերթ փակելով այն։ Դա իմ նյարդայնությունից էր։ Ստրեյդլեյթերը սափրվում էր ու միաժամանակ «Հնդկական երգ» սուլում։ Սոսկալի տհաճ էր սուլում նա ու միշտ նոտաները կեղծում էր, և այնպիսի երգեր էր ընտրում, որ լավ սուլողն էր դժվարությամբ գլուխ կհաներ, օրինակ՝ «Հնդկական երգը» կամ «Սպանություն հինգերորդ ավենյուում»։ Նա ուզածդ երգն էլ կաղավաղեր։

Ես արդեն ասել եմ, որ Էկլին մաքրասեր չէր, Ստրեյդլեյթերը նույնպես մաքրասեր չէր, բայց մի տեսակ ուրիշ ձևով։ Արտաքուստ դա աննկատելի էր։ Միշտ էլ հրաշալի տեսք ուներ։ Բայց մի տեսնեիք, թե ինչպիսի ածելիով է սափրվում․ ժանգոտ, մազերն ու չորացած փրփուրը վրան կպած։ Երբեք դա չէր լվանում։ Ու թեև հրաշալի տեսք ուներ, հատկապես իրեն կարգի բերելուց հետո, բայց, միևնույն է, փնթի էր, ես հո նրան գիտեի։ Իսկ զուգվել սիրում էր, որովհետև խելահեղորեն սիրահարված էր իրեն։ Նա գտնում էր, որ իրենից գեղեցիկը չկա։ Իսկապես շատ գեղեցիկ էր։ Բայց նրա գեղեցկությունն այնպիսիսն էր, որ բոլոր ծնողները նրա լուսանկարը տեսնելով դպրոցական ալբոմում, անպայման հարցնում էին․ «Ո՞վ է այս տղան»։ Հասկանո՞ւմ եք, նրա գեղեցկությունը մի տեսակ ալբոմային էր։ Մեզ մոտ՝ Փենսիում, որքան ասես տղաներ կային, որոնք հազար անգամ նրանից գեղեցիկ էին, բայց լուսանկարում այդպես սիրուն չէին երևում։ Մեկի քիթն էր չափից դուրս երկար թվում, մեկի ականջներն էին ցցված։ Ես դա լավ գիտեմ։

Նստել էի Ստրեյդլեյթերի կողքի լվացարանին և բացում ու փակում էի ծորակը։ Իմ կարմիր որսորդական գլխարկը դեռ գլխիս էր, հովարը դեպի ետ դրած։ Չափից դուրս շատ էր դուր գալիս ինձ այդ գլխարկը։

― Լսիր, ― ասաց Ստրեյդլեյթերը, ― կարո՞ղ ես ինձ մեծ ծառայություն մատուցել։

― Ինչպիսի՞, ― հարցրի ես։ Առանձին մի հաճույք զգացի։ Միշտ նա խնդրում է մեծ ծառայություն մատուցել իրեն։ Այդ գեղեցիկ տղաները իրենց աշխարհի պարոն են կարծում ու մշտապես խնդրում են մեծ ծառայություն մատուցել։ Նրանք այնպես են սիրահարված իրենց, որ կարծում են դու էլ ես սիրահարված և ուղղակի երազում ես ծառայություն մատուցել իրենց։ Խենթ են, ճիշտ եմ ասում։

― Երեկոյան որևէ տե՞ղ ես գնալու, ― հարցնում է։

― Կարող է գնամ, կարող է՝ ոչ, ի՞նչ է որ։

― Երկուշաբթի օրվա համար մոտ հարյուր էջ բան պիտի կարդամ պատմությունից, ― ասում է նա, ― իմ փոխարեն չե՞ս գրի անգլերենի շարադրությունս։ Եթե երկուշաբթի չհանձնեմ, կորած եմ, դրա համար էլ խնդրում եմ։ Կգրե՞ս։

Դե ասենք, սա ծաղր չէ՞։ Ազնիվ խոսք, ուղղակի ծաղր է։

― Ինձ դպրոցից վռնդում են գրողի ծոցը, իսկ դու խնդրում ես, որ ես քո փոխարեն ինչ֊որ շարադրություն գրեմ, ― ասում եմ։

― Գիտեմ, գիտեմ, բայց դժբախտությունն էլ հենց այն է, որ իմ բանը վատ կլինի, եթե շարադրությունը չհանձնեմ։ Եղբոր պես, հա՞, Հոլդեն, կգրե՞ս։

Ես անմիջապես չպատասխանեցի, այդպիսի տիպերին օգտակար է անորոշ վիճակի մեջ պահել։

Ինչի՞ մասին պիտի գրեմ, ― հարցնում եմ։

― Ինչի մասին ուզում ես։ Ամեն ինչ էլ կարող ես գրել։ Նկարագրիր սենյակ, կամ տուն, կամ մի վայր, որտեղ դու ապրել ես։ Ինչ ուզում ես, հասկանո՞ւմ ես։ Միայն թե գեղարվեստական ստացվի, գրողը տանի։ ― Այստեղ նա հորանջեց՝ բերանը լայն բացելով։ Այ, այդպիսի վերաբերմունքից իմ աղիքները ոլորվում են։ Հասկանո՞ւմ եք, քեզ խնդրում է ծառայություն մատուցել, իսկ ինքը հորանջում է։ ― Շատ ջանք չթափես, ― ասում է նա։ ― Այդ գրողի տարած Հարտսելը գտնում է, որ դու անգլերենում շատ ես գնացել, և նա գիտի, որ ես ու դու միասին ենք ապրում։ Այնպես որ շատ ջանք չթափես, ստորակետները, կետադրության մյուս նշանները տեղը տեղին դնել։

Այսպիսի խոսակցությունից փորս կտրտվում է։ Մարդը կարող է լավ շարադրություն գրել, իսկ նրան ստորակետներ դնելու մասին են զգուշացնում։ Ստրեյդլեյթերը հենց այդպես էր հասկանում այդ գործը։ Ջանում է ապացուցել, որ չի կարողանում գրել միմիայն այն պատճառով, որ ստորակետները ճիշտ տեղում չի դնում։ Ճիշտ Էկլիի նման։ Նա էլ է այդպես։ Մի անգամ բաստկետբոլի մրցումներին նստել էի Էկլիի մոտ։ Թիմում մի չտեսնված խաղացող կար՝ Հովի Քոյլը, նա նույնիսկ դաշտի կենտրոնից կարող էր գնդակը ցանցի մեջ գցել, անգամ առանց տախտակին կպչելու։ Իսկ Էկլին ամբողջ խաղի ընթացքում գլուխս տանում էր, թե Քոյլը լավ հասակ ունի բասկետբոլի համար, ու վերջ, հասկանո՞ւմ եք։ Ատում եմ այդպիսի զրախոսությունը։

Վերջապես ձանձրացա լվացարանի վրա նստելուց, ցած թռա ու սկսեցի չեչոտկա պարել, հենց այնպես, ծիծաղելու համար։ Ուզում էի մի քիչ թարմանալ, իսկ չեչոտկա պարել բոլորովին չեմ կարողանում։ Բայց լվացարանում հատակը քարից է, ու շատ հավեսին է ստացվում չեչոտկան։ Ես սկսեցի ընդօրինակել մի կինոարտիստի։ Մի երաժշտական կատակերգության մեջ մեջ էի տեսել։ Սոսկալի ատում եմ կինոն, բայց շատ եմ սիրում կապկել դերասաններին։

Ստրեյդլեյթերը սափրվելիս անընդհատ նայում էր ինձ հայելու մեջ։ Իսկ ինձ էլ հանդիսատես էր պետք։ Ընդհանրապես սիրում եմ ցուցադրվել։

― Ես հենց իր՝ նահանգապետի որդին եմ, ― ասում եմ։ Ու սկսեցի կաշվից դուրս գալ։ Պարում եմ ամբողջ սենյակով մեկ։ ― Հայրս թույլ չի տալիս պարող դառնալ։ Նա ինձ Օքսվորդ է ուղարկում, բայց չեչոտկան իմ երակների մեջ է, արյան մեջ, գրո՜ղը տանի։

Ստրեյդլեյթերը քրքջում էր, համենայն դեպս, նա հումորի զգացում ուներ։

― Այսօր Զիգֆիլդի պրեմիերան է։ ― Արդեն սկսեցի շնչահեղձ լինել, շնչառությունս մի բանի պետք չէ։ ― Հերոսը չի կարող ելույթ ունենալ։ Հարբած է կառապանի պես։ էլ ո՞ւմ են վերցնելու նրա փոխարեն։ Ի՛նձ, այ թե ում, խեղճ ու աղքատ նահանգապետի որդուս։

― Որտեղի՞ց ես հաջողացրել այդ գլխարկը, ― հարցրեց Ստրեյդլեյթերը․ նա նոր միայն նկատեց իմ որսորդական գլխարկը։

Շունչս կտրվում էր, վերջ տվի հիամարություններին։ Հանեցի գլխարկս ու արդեն հարյուրերորդ անգամ նայեցի վրան։

― Նյու֊Յորքում եմ գնել, մի դոլլար եմ տվել։ Քեզ դո՞ւր է գալիս։

Ստրեյդլեյթերը գլխով արեց։

― Հրաշալի է, ― ասաց նա։ Քծնում էր։ Ու անմիջապես էլ հարցրեց․ ― Լսիր, կգրե՞ս շարադրությունս, թե չէ։ Ես պետք է իմանամ։

― Ժամանակ ունենամ՝ կգրեմ, չեմ ունենա՝ չեմ գրի։

Ես նորից նստեցի նրա կողքի լվացարանին։

― Իսկ ո՞ւմ հետ ես ժամադրված։ Ֆիցջերալդի՞։

― Գրողի ծոցը։ Ես այդ խոզից վաղուց եմ ձեռք քաշել։

― Ի՞նչ ես ասում։ Որ այդպես է, զիջիր ինձ, բարեկամս։ Լրջորեն։ Նա իմ ճաշակովն է։

― Խնդրեմ։ Միայն թե նա քեզ համար մի քիչ պառավ է։

Ու հանկարծ, հենց այնպես, առանց պատճառի, ուզեցի ցած թռչել լվացարանից ու կրկնակի նելսոն անել այդ հիմար Ստրեյդլեյթերին։ Հիմա կբացատրեմ, դա ըմբշամարտի այսպիսի ձև է․ բռնում ես հակառակորդիդ վզից ու մի լավ ջարդում, եթե պետք է։ Ու ես ցատկեցի։ Հովազի նման ոստնեցի նրա վրա։

― Թո՛ղ Հոլդեն, ապո՛ւշ, ― ասաց Ստրեյդլեյթերը։ Նա չէր սիրում, երբ հիմարություններ էին անում։ Մանավանդ որ սափրվում էր։ ― Ուզում ես կոկորդս կտրե՞մ։

Բայց ես նրան բաց չէի թողնում։ Ես նրան լավ հուպ էի տալիս կրկնակի նելսոնով։

― Դե փորձիր, դուրս պրծնել իմ երկաթե ճանկերից։

― Օ՜, գրողը տանի, ― նա ածելին ցած գցեց, հանկարծ ձեռքերը բարձրացրեց ու դուրս պրծավ գրկիցս։ Նա շատ ուժեղ էր, իսկ ես՝ շատ թույլ։ ― Թող կատակներդ, ― ասաց նա։ Սկսեց երկրորդ անգամ սափրվել։ Նա միշտ կրկնակի է սափրվում, գեղեցկանում է։ Իսկ նրա ածելին կեղտոտ է։

― Հապա ո՞ւմ հետ ես հանդիպելու, եթե ոչ Ֆիցջելադի, ― հարցնում եմ։ ― Փոքրիկ Ֆիլիս Սմիթի, հա՞։

― Ոչ։ նրա հետ պետք է հանդիպեի, բայց ամեն ինչ խառնվեց։ Ինձ սպասելու է Բեդ Թոուի ընկերուհին։ Սպասիր, քիչ էր մնում մոռանայի։ Նա ճանաչում է քեզ։

―Ո՞վ է ճանաչում ինձ։

― Իմ աղջիկը։

― Չէ մի՜, ― ասացի։ ― Իսկ ի՞նչ է անունը։ ― Նույնիսկ հետաքրքրեց ինձ։

― Հիմա կհիշեմ․․․ Հա՛, Ջին Գալլահեր։

Տեր աստվա՜ծ, քիչ էր մնում ուշաթափվեի, երբ լսեցի։

― Ջեյն Գալլահե՜րը, ― ասում եմ։ Ես նույնիսկ լվացարանից ցած թռա, երբ իմացա։ Ազնիվ խոսք, քիչ մնաց ուշաթափվեի։ ― Դե, իհարկե, մենք իրար ծանոթ ենք։ Նախանցյալ ամռանը շատ մոտիկ էր ապրում մեզ։ Նա մի վիթխարի դոբերման֊պինչեր էլ ուներ։ Հենց դրա առիթով էլ ծանոթացել էինք։ Այդ շունը միշտ միշտ մեր այգին էր վազում։

― Լույսս փակում ես, Հոլդեն, ― ասում է Ստրեյդլեյթերը։ ― Ետ քաշվիր գրողի ծոցը, ուրիշ տեղ չկա՞, ի՛նչ է։

Օ՜հ, ինչպես էի հուզվում, ազնիվ խոսք։

― Որտե՞ղ է նա, ― հարցնում եմ։ ― Պետք է գնալ նրան բարևել։ Որտե՞ղ է, մյուս թևում, հա՞։

― Ըհը՛։

― Այդ ինչպե՞ս է ինձ հիշել։ Հիմա նա որտե՞ղ է սովորում, Բրին֊Մորեո՞ւմ։ Ասում էր, որ գուցե այնտեղ ընդունվի։ Կամ Շիպլիում։ Ասում էր, որ կարող է և Շիպլի գնա։ Կարծում էի, թե Շիպլիում է սովորում։ Այդ ինչպե՞ս հիշեց ինձ։ ― Իսկապես հուզվում էի, գիտե՞ք։

― Դե ինչ իմանամ, գրողը տանի։ Վեր կաց, լսո՞ւմ ես։ Դու իմ սրբիչի վրա ես նստել։

― Ջեյն Գալլահե՜րը, ― ես ոչ մի կերպ ուշքի չէի գալիս։ ― Ա՛յ, քեզ պատմություն։

Ստրեյդլեյթերը օծեց մազերը։ Իմ բրիոլինով։

― Նա պարում է, ― ասացի ես։ ― Բալետ է պարապում։ Օրական երկու ժամ պարապում է, նույնիսկ ամենաշոգ օրերին։ Վախենում էր, թե ոտքերը կփչանան, կհաստանան և նման բաներ։ Ես նրա հետ միշտ շաշկի էի խաղում։

― Իի՞նչ։

― Շաշկի։

― Թո՛ւհ, սատանա, շաշկի է խաղացե՜լ։

― Այո, Ջեյնը միշտ մոռանում էր դամաները։ Նա շաշկին հասցնում էր դամայի ու մոռանում տեղից շարժել, այդպես էլ թողնում էր վերջին շարքում ու մի այլ քայլ չէր անում։ Նրան պարզապես դուր էր գալիս, որ իր դամաները վերջին շարքում շարված լինեն։

Ստրեյդլեյթերը լուռ էր։ Այդպիսի բաներն ընդհանրապես ոչ֊ոքի չեն հետաքրքրում։

― Նրա մայրը այն նույն ակումբումն էր, որտեղ որ մենք էինք, ― ասացի։ ― Ես տանում էի նրա գոլֆի ձողիկները։ Նա իններորդ փոսիկի մոտ հարյուր յոթանասուն անգամ եղած կլինի։

Ստրեյդլեյթերը գրեթե չէր լսում։ Նա սանրում էր իր շքեղ մազափունջը։

― Հավանաբար պետք է գնալ տեսնել նրան, չէ՞, ― ասացի ես։

― Հապա ինչո՞ւ չես գնում։

― Եվ կգնամ, մի րոպե հետո։

Նա նորից բացեց իր մազաբաժանը։ Առհասարակ մի ամբողջ ժամ սանրում էր։

― Նրա մայրը բաժանվել էր հորից։ Հետո ամուսնացել էր մի ինչ֊որ հարբեցողի հետ, ― ասացի ես։ ― Նիհար, ոնց որ սատանա, մազոտ ոտքերով։ Ես նրան լավ եմ հիշում։ Միշտ վարտիքով էր շրջում։ Ջեյնը պատմում էր, որ նա ինչ֊որ գրող է, սցենարիստ է, թե սատանան գիտի ինչ է, բայց իմ ներկայությամբ միայն խմում էր ձիու պես և ունկնդրում էր ռադիոյով հաղորդվող ամեն տեսակի ապուշ դեդեկտիվներ։ Ու մերկ էր ման գալիս տանը։ Ջեյնի ներկայությամբ, բոլորի ներկայությամբ։

― Ե՞վ, ― ասաց Ստրեյդլեյթերը։ Այստեղ նա հանկարծ աշխուժացավ, երբ ասացի, թե հարբեցողը մերկ վազվզում էր Ջեյնի ներկայությամբ։ Սոսկալի անառակ սրիկա է այդ Ստրեյդլեյթերը։

Սոսկալի մանկություն է ունեցել աղջիկը։ Լուրջ եմ ասում։

Բայց դա նրան չէր հետաքրքրում։ Նա միայն ամեն տիպի լկտիություններով էր հետաքրքրվում։

― Օ՜, սատանա։ Ջեյն Գալլահե՜րը։ ― Ես ոչ մի կերպ ուշքի չէի գալիս։ Ոչ մի կերպ։ ― Հարկավոր է գոնե գնալ բարևել նրան։

― Հապա ինչո՞ւ չես գնում։ Կանգնել, դուրս ես տալիս։

Մոտեցա պատուհանին։ Բայց ոչինչ չէր երևում, ապակիները ամբողջապես քրտնել էին։

― Հիմա տրամադրություն չունեմ, ― ասում եմ։ Եվ իսկապես, տրամադրություն չունեի։ Իսկ անտրամադիր ոչինչ չպիտի անես։ ― Կարծում էի, թե նա Շիպլի է ընդունվել։ Պատրաստ էի երդվել, որ նա Շիպլիում է սովորում։ ― Ես շրջում էի լվացարանների սենյակում։ ― Նրան դո՞ւր էր գալիս ֆուտբոլը, ― հարցնում եմ։

― Այո, կարծես թե։ Չգիտեմ։

― Նա քեզ չի՞ պատմել, թե մենք ինչպես էինք շաշկի խաղում, ընդհանրապես ոչինչ չի՞ պատմել։

― Չեմ հիշում։ Մենք հենց նոր ենք ծանոթացել, մի՛ կպչիր, ― Ստրեյդլեյթերն արդեն սանրել էր իր փարթամ գանգուրները և հավաքում էր կեղտոտ ածելին։

― Լսիր, բարևիր նրան իմ կողմից, լա՞վ։

― Լավ, ― ասաց Ստրեյդլեյթերը, բայց ես գիտեի, որ նա ոչինչ էլ չի ասի։ Ստրեյդլեյթերի նման տիպերը երբեք չեն հաղորդում բարևը։

Նա գնաց մեր սենյակը, իսկ ես դեռ տնկված էի լվացարանի մոտ։ Հիշում էի Ջեյնին։ Հետո ես էլ գնացի սենյակ։

Ստրեյդլեյթերը հայելու առաջ կանգնած փողկապն էր կապում։ Նա կյանքի կեսը հայելու առաջ էր անցկացնում։ Ես նստեցի իմ բազկաթոռին ու սկսեցի հետևել նրան։

― Է՛յ, ― ասացի, ― դու նրան չասես, որ ինձ վտարել են դպրոցից։

― Չեմ ասի։

Ստրեյդլեյթերը մի լավ գիծ ուներ։ Հարկ չկար ամեն մի մանրուք բացատրել նրան, ինչպես, օրինակ, Էկլիին։ Երևի այն պատճառով, որ Ստրեյդլեյթերը թքած ուներ ամեն ինչի վրա։ Իսկ Էկլին ուրիշ բան էր։ Իր երկար քիթը ամեն տեղ խոթում էր։

Ստրեյդլեյթերը հագավ իմ բաճկոնը։

― Չլայնացնես, լսո՞ւմ ես, ― ասացի։ ― Ես ընդամենը երկու անգամ եմ հագել դա։

― Չեմ լայնացնի։ Ո՞ւր կորան իմ սիգարեթները։

― Է՛ն է, սեղանի վրա են։ ― Նա երբեք չգիտեր ինչը որտեղ է։ ― Շարֆիդ տակ։ ― Սիգարետները խոթեց իմ բաճկոնի գրպանը։

Հանկարծ ես գլխարկս շուռ տվի հավարը դեպի առաջ։ Մի տեսակ նյարդայնանում էի։ Իմ նյարդերն առհասարակ վատ վիճակում էին։

― Լսիր, իսկ դու ո՞ւր ես գնալու նրա հետ, ― հարցրի ես։ ― Արդեն որոշե՞լ ես։

― Ինքս էլ չգիտեմ։ Եթե ժամանակ եղավ, Նյու֊Յորք կգնանք։ Նա հիմարաբար արձակուրդ է վերցրել միայն ինն անց կեսից։

Ինձ դուր չեկավ նրա արտահայտվելու ձևը։

― Նա արձակուրդ է վերցրել միայն ինն անց կեսից, որովհետև չի տեսել, թե որքան գեղեցիկ ու հմայիչ ես դու, շան որդի։ Եթե տեսած լիներ, կվերցներ առավոտյան ինն անց կեսից։

― Եվ ճիշտ է, ― ասաց Ստրեյդլեյթերը։ Նրան ոչ մի բանով չես կարող վիրավորել։ Չափից դուրս շատ է երևակայում։ ― Հերիք է ցանես։ Գրելո՞ւ ես շարադրությունը թե ոչ։ ― Նա արդեն հագել էր վերարկուն և ուզում էր դուրս գալ։ ― Շատ ջանք չթափես։ Միայն թե գեղարվեստական ստացվի, հասկացա՞ր։ Կգրե՞ս։

Ես նրան չպատասխանեցի։ Տրամադրություն չունեի։ Միայն ասացի․

― Նրան կհարցնես, թե էլի դամաները շարո՞ւմ է վերջին շարքում։

― Լավ, ― ասաց Ստրեյդլեյթերը։ Բայց ես գիտեի, որ չի հարցնելու։ ― Առայժմ։ ― Նա շրխկոցով փակեց դուռն ու գնաց։

Իսկ ես դեռ մի կես ժամ էլ նստեցի։ Ուղղակի նստել էի բազկաթոռին, ոչինչ չէի անում։ Միայն Ջեյնի մասին էի մտածում, մեկ էլ, որ նա ժամադրվել էր Ստրեյդլեյթերի հետ։ Այնպես էի նյարդայնանում, որ քիչ էր մնում խելքս թռցնեի։ Ես արդեն ձեզ ասել եմ, թե նա ինչ լկտին է, սրիկայի մեկը։

Ու հանկարծ Էկլին նորից ցնցուղարանից խուժեց մեր սենյակը։ Այստեղ գտնվելուս ամբողջ ընթացքում ես առաջին անգամ ուրախացա նրա գալու համար։ Ցրեց մտքերս։

Նստել էր ինձ մոտ մինչև ճաշ ու խոսում էր տղաների մասին, որոնց ատում էր, և փորփորում էր ծնոտին բսնած խոշոր պզուկը։ Մատներով, առանց թաշկինակի։ Չգիտեմ, այդ անասունը առհասարակ թաշկինակ ունե՞ր թե չէ։ Եբեք չեմ տեսել։

Շաբաթ օրերին մեր ճաշը միշտ նույնն էր լինում։ Դա շքեղ ճաշ էր համարվում, որովհետև բիֆշտեքս էին տալիս։ Գրազ կգամ՝ հազար դոլլարի վրա, որ բիֆշտեքս էին տալիս, որովհետև կիրակի օրերին ծնողները այցելության էին գալիս երեխաներին, և ծերունի Թերմերը, հավանաբար, մտածում էր, թե որևէ մեկի մայրը սիրասուն զավակին կարող է հարցնել՝ ինչ են տվել նրան, երեկ, ու որդին կպատասխանի՝ բիֆշտեքս։ Այդ ամենը խարդախություն էր։ Մի այդ բիֆշտեքսերը տեսնեի՜ք։ Կոշտ էին, ինչպես կոշիկի ներբանը, դանակով չէիր կարող կտրել։ Դրա հետ միշտ կարտոֆիլի պյուրե էին մատուցում գնդիկներով, իսկ որպես քաղցրեղեն՝ «շեկ Բետտի», մրգահյութով պուդինգ, միայն թե դա ոչ մեկը չէր ուտում, բացի առաջին դասարանցիներից և Էկլիի նմաններից, որոնք ամեն ինչին վրա էին պրծնում։

Ճաշից հետո մենք դուրս եկանք փողոց, հիանալի եղանակ էր։ Մի երեք դյույմ արդեն ձյուն էր նստել ու մի կողմից էլ դեռ գալիս էր։ Չտեսնված գեղեցիկ էր։ Սկսեցինք ձնագնդի շինել ու մեկմեկու լավ ծեծել։ Երեխայություն էր իհրարկե, բայց բոլորս էլ ուրախացանք։

Ես անելիք չունեի և իմ բարեկամ Բրոսարի հետ, որ ընբշամարտիկների խմբից էր, որոշեցի ավտոբուսով գնալ Էգերթաուն՝ կոտլետ ուտել, գուցեև որևէ ախմախ ֆիլմ նայել։ Չէի ուզում ամբողջ երեկոն մնալ տանը վեր ընկած։ Մելին հարցրի՝ ոչի՞նչ, որ Էկլին էլ մեզ հետ գա։ Որոշեցի Էկլիին կանչել, որովհետև նա նույնիսկ շաբաթ օրերը որևէ տեղ չէր գնում, նստում էր տանն ու պզուկները հուպ տալիս։ Մելն ասաց, դե, իհարկե, ոչինչ, թեև հիացած չէր, նա այնքան էլ չէր սիրում այդ Էկլիին։ Մի խոսքով, մենք գնացինք հագնվելու, ու մինչ կհագնեի կրկնակոշիկներս ու մյուս բաները, ձայն տվի Էկլիին, թե չի՞ ուզում կինո գալ։ Նա իմ ձայնը լսեց ցնցուղարանի կողմից, բայց միանգամից չպատասխանեց։ Նրա նմանները միանգամից չեն պատասխանում։ Վերջապես հայտնվեց նա, ետ քաշեց ցնցուղարանի վարագույրը և, կանգնելով շեմքին, հարցրեց, թե է՞լ ով է գալիս։ Ազնիվ խոսք եմ ասում, եթե նա երբևէ նավաբեկության ենթարկվեր և մի որևէ նավակ մոտենար փրկելու, անպայման հարձուփորձ կաներ, թե այդ նավակն ո՞վ է թիավարում, այլապես չէր նստի նավակ։ Ասացի՝ Մել Բրոսարը։ Իսկ նա թե․

― Ա՜խ, այդ տակա՞նքը․․․ Դե լավ։ Մի րոպե սպասիր ինձ։

Կարծես մեծագույն ծառայություն է մատուցում քեզ։

Նա հինգ ժամ պիտի հագնվեր։ Ես էլ մոտեցա պատուհանին, լայն բաց արի փեղկը ու սկսեցի ձնագնդի շինել։ Ձյունը շատ լավ էր կպչում։ Բայց ես չնետեցի ձնագունդը, թեև մտադիր էի նետել։ Սկզբում ուզեցի խփել մեքենային, որ կանգնած էր ճամփի մյուս եզրին։ Բայց փոշմանեցի՝ մեքենան շատ էր մաքուր ու ճերմակ։ Հետո ցանկացա նետել ջրհանի վրա, բայց դա էլ էր ճերմակ ու մաքուր։ Եվ այդպես էլ ոչ մեկի վրա չնետեցի։ Պատուհանը փակեցի ու սկսեցի ձնագունդը տրորել, որպեսզի ավելի ամրանա։ Երբ Բրոասրի ու Էկլիի հետ ավտոբուս բարձրացա, դեռ ձեռքիս էր։ Ուղեկցողը բացեց դռնակն ու կարգադրեց դուրս նետել ձնագունդը։ Ես ասացի, որ մտադիր չեմ որևէ մեկին խփել, բայց չհավատաց։ Մարդիկ երբեք քեզ չեն հավատում։

Բրոսարն ու Էկլին երկուսն էլ տեսել էին ցուցադրվող ֆիլմը, այնպես որ մենք մեկական կոտլետ կերանք, ավտոմատ֊ռուլետկա խաղացինք և վերադարձանք դպրոց։ Ես չէի ափսոսում, որ կինո չգնացինք։ Մի ինչ֊որ կատակերգություն էր Գերի Գրանտի մասնակցությամբ՝ հավանաբար, ախմախ բան։ Բացի այդ էլ, ես մի անգամ կինո էի գնացել այդ Բրոսարի ու Էկլիի հետ, նրանք երկուսն էլ հռհռում էին նույնիսկ ոչ ծիծաղելի տեղերում։ Ինձ համար նրանց կողքին նստելը նույնիսկ հաճելի չէր։

Ընդամենը իննից քառորդ էր պակաս, երբ վերադարձանք հանրակացարան։ Բրոսարը գժվում էր բրիջ խաղալու համար և գնաց խաղընկեր գտնելու։ Էկլին, իհարկե, խցկվեց ինձ մոտ։ Միայն այս անգամ ոչ թե նստեց Ստրեյդլեյթերի աթոռի բազկակալին, այլ փռվեց իմ մահճակալին, երեսն ուղղակի բարձիս վրա։ Փռվեց ու սկսեց մզմզալ իր միալար ձայնով և միաժամանակ քչփորել երեսի պզուկները։ Մի հարյուր անգամ ակնարկեցի, բայց ոչ մի կերպ չկարողացա գլուխս ազատել։ Նա իր միալար ձայնով երկար֊բարակ պատմում էր ինչ֊որ աղջկա մասին, որի հետ քարշ էր եկել անցյալ ամառ։ Արդեն մի հարյուր անգամ ինձ պատմել էր այդ պատմությունը, ու ամեն անգամ նոր ձևով։ Մեկ նրա հետ իր զարմիկի «բյուիքում» էր գրկախառնվել, մեկ՝ ինչ֊որ շենքի մուտքում։ Կարևորն այն է, որ բոլորը փչոց էր։ Գրազ կգամ, որ նա կյանքում կին չի տեսել, անմիջապես երևում է։ Երևի ոչ մի անգամ մատ էլ չի կպցրել որևէ մեկին, ազնիվ խոսք։ Մի խոսքով, ստիպված եղա բացեիբաց նրան ասել, որ պետք է շարադրություն գրեմ Ստրեյդլեյթերի համար, որ նա քաշվի գնա, թե չէ չեմ կարողանում կենտրոնանալ։ Վերջ ի վերջո գնաց, բայց դե ոչ անմիջապես, շա՜տ տաղտկալին է։ Իսկ ես հագա պիժամաս, խալաթս, դրեցի իմ որսորդական կարմիր գլխարկը և նստեցի շարադրություն գրելու։

Ցավն այն էր, որ չգիտեի, թե որ սենյակի կամ շենքի մասին պիտի գեղարվեստորեն գրեմ, ինչպես հանձնարարել էին Ստրեյդլեյթերին։ Ընդհանրապես շատ էլ չեմ սիրում սենյակներ ու տներ նկարագրել։ Ես էլ վերցրի ու սկսեցի նկարագրել իմ պստլիկ եղբոր՝ Ալլիի, բեյսբոլային ձեռնոցը։ Դա շատ գեղեցիկ ձեռնոց էր, ազնիվ խոսք։ Եղբայրս, Ալլին, ձախ ձեռքի բեյսբոլային ձեռնոց ուներ։ Նա ձախլիկ էր։ Ու գեղեցիկ էր այդ ձեռնոցը, որովհետև եղբայրս նրա վրա բանաստեղծություններ էր գրել և՛ թաթին, և՛ գրպանի վրա, ամեն տեղ։ Կանաչ թանաքով։ Նա գրել էր, որպեսզի ազատ ժամանակ, երբ գնդակը իր կողմը չի գալիս, և դաշտում անելիք չունի, կարողանա կարդալ։ Ալլին մեռավ։ Հիվանդացավ սպիտակարյունությամբ և մեռավ 1946 թվականի հուլիսի 18֊ին, երբ մենք ապրում էինք Մեյնում։ Նա ձեզ դուր կգար։ Ինձնից երկու տարով փոքր էր, բայց հիսուն անգամ ավելի խելացի էր։ Չափից դուրս խելոք էր։ Նրա ուսուցիչները միշտ գրում էին մայրիկիս, թե որքան հաճելի է, որ իրենց դասարանում այդպիսի տղա է սովորում, ինչպիսին Ալլին է։ Ու չէին ստում, իսկապես այդպես էին մտածում։ Բայց նա մեր ընտանիքի ոչ միայն ամենախելոքն էր, այլև ամենալավ մարդը բազմաթիվ առումներով։ Երբեք չէր բարկանում, չէր բորբոքվում։ Ասում են շեկերը պատրաստ են կատաղելու համար, իսկ նա՝ բոլորովին, թեև շատ շիկահեր էր։ Ես սկսել եմ գոլֆ խաղալ տասը տարեկանից։ Հիշում եմ, մի անգամ գարնանը, երբ արդեն տասներկու տարեկան էի, գլորում էի գնդակը ու անընդհատ այնպիսի զգացում ունեի, թե բավական է շուռ գամ, կտեսնեմ Ալիին։ Ու ես շրջվեցի և տեսնեմ, այդպես էլ կա․ ցանկապատի ետևում, այն ցանկապատի, որ շրջափակում էր ամբողջ դաշտը, նա ինձնից մի հարյուր հիսուն յարդի վրա, իր հեծանվին նստած, հետևում էր, թե ինչպես եմ խփում գնդակին։ Այ թե որքան շիկահեր էր նա։ Ու շա՜տ լավն էր, աստված վկա։ Երբեմն սեղանի մոտ նստած մի որևէ բան էր հնարում ու այնպես է հռհռում, որ քիչ էր մնում աթոռից գլորվեր։ Այդ ժամանակ ես տասներեք տարեկան էի, և ծնողներս ուզում էին ինձ տանել հոգեբույժի մոտ, որովհետև ջարդել էի գարաժի բոլոր պատուհանները։ Ես նրանց հասկանում եմ, ազնիվ խոսք։ Այն գիշեր, երբ Ալլին մահացավ, ես գիշերեցի գարաժում և ջարդեցի բոլոր պատուհանները, ուղղակի բռնցքով, չգիտեմ ինչու։ Նույնիսկ մեքենայի ապակիներն էի ոզում ջարդել (այդ ամռանը մենք «պիկապ» ունեինք), բայց ձեռքս արդեն վնասվել էր, էլ չկարողացա։ Հասկանում եմ, որ դա հիմարություն էր, բայց ինքս էլ չէի գիտակցում ինչ եմ անում, հետո, բացի այդ էլ, դուք չգիտեք, թե Ալլին ինչպիսին էր։ Մինչև հիմա էլ ձեռքս ցավում է, հատկապես անձրևային եղանակներին, բռունցքս չեմ կարողանում լավ սեղմել, բայց դա դատարկ բան է։ Միևնույն է, ես մտադիր չեմ վիրաբույժ կամ ջութակահար դառնալ, ոչ էլ նման որևէ բան։

Ահա այդ մասին էլ գրեցի Ստրեյդլեյթերի շարադրության մեջ։ Մեր Ալլիի բեյսբոլյան ձեռնոցի մասին։ Այն պատահմամբ իմ ճամպրուկում էր, վերցրի և արտագրեցի նրա վրայի բոլոր բանաստեղծությունները։ Միայն Ալիի ազգանունը փոխեցի, որպեսզի ոչ ոք չհասկանա, որ նա իմ եղբայրն է, ոչ էլ Ստրյդլեյթերի։ Այնքան էլ չէի ուզում փոխեմ ազգանունը, բայց ուրիշ բան չկարողացա հորինել։ Համ էլ ինձ համար հաճելի էր այդ մասին գրել։ Մի ամբողջ ժամ նստեցի, որովհետև գրում էի Ստրեյդլեյթերի անպետք գրամեքենայով, որն անվերջ տառեր էր կուլ տալիս։ Իսկ իմը ես տվել էի միաջանցքի մյուս ծայրին ապրող մի տիպի։

Վերջացրի տասն անց կեսի մոտերքը։ Բայց առանձնապես շատ չէի հոգնել ու սկսեցի պատուհանից դուրս նայել։ Ձյունը դադարել էր, հեռվից մոտորի ձայն էր լսվում, որը ոչ մի կերպ գործի չէր ընկնում։ Լսվում էր նաև Էկլիի խռմփոցը։ Նա հայմորիտ ուներ և չէր կարողանում քնած ժամանակ կանոնավոր շնչել։ Ամեն ինչ ուներ՝ և՛ հայմորիտ, և՛ պզուկներ, և՛ հոտած ատամներ, բերանից հոտ էր գալիս, եղունգները կոտրտվում էին։ Նույնիսկ խղճում եմ այդ հիմարին։

Պատահում է, ոչ մի կերպ չեմ կարողանում հիշել, թե ինչն ինչպես եղավ։ Անընդհատ մտածում եմ, թե Ստրեյդլեյթերը ե՞րբ վերադարձավ Ջեյնի հետ ունեցած տեսակցությունից։ Հասկանո՞ւմ եք, ոչ մի կերպ չեմ կարողանում հիշել, թե ես ինչ էի անում, երբ լսեցի միջանցքից եկող նրա քայլերը՝ բարձր, լկտի։ Հավանաբար, դեռ դուրս էի նայում պատուհանից, բայց ոչ մի կերպ ճիշտ չեմ կարողանում հիշել, թեկուզ սպանես։ Շատ էի հուզվում, դրա համար էլ չեմ կարողանում հիշել, թե ինչպես եղավ։ Իսկ եթե ես հուզվում եմ, դա ձևական չէ։ Նույնիսկ զուգարան եմ ուզում գնալ, երբ հուզվում եմ։ Բայց չեմ գնում։ Հուզվում եմ, դրա համար էլ չեմ գնում։ Ոչ մի կերպ չեմ կարողանում զսպել հուզմունքս ու ոչ մի տեղ էլ չեմ գնում։ Եթե Ստրեյդլեյթերին ճանաչեիք, դուք էլ կհուզվեիք։ Ես այդ սրիկայի հետ երկու անգամ տեսակցության եմ գնացել։ Ես գիտեմ, թե ինչ եմ ասում։ Նա բոլորովին խիղճ չունի, աստված վկա չէ՛։

Իսկ մեր միջանցքում ամբողջապես լինոլեում է քաշած, այնպես որ դեռ հեռվից լսվում էր, թե նա, այդ սրիկան, ինչպես էր մոտենում մեր սենյակին։ Նույնիսկ չեմ հիշում, թե որտեղ էի նստած, երբ նա ներս մտավ։ Իմ բազկաթոռի՞ն, պատուհանի մո՞տ, թե նրա՞ բազկաթոռին։ Ազնիվ խոսք, չեմ կարողանում հիշել։

Նա ներս մտավ ու սկսեց բողոքել ցրտից։ Հետո հարցնում է․

― Այս ո՞ր գրողի ծոցն են կորել բոլորը։ Շունչ կենդանի չկա, ասես թե դիականոց լինի։

Ես տրամադիր չէի նրան պատասխանելու։ Եթե ապուշի մեկն է, չի հասկանում, որ շաբաթ երեկոյան են բոլորը գնացել, կամ քնած են, կամ գնացել են հարազատների մոտ, հանուն ինչի՞ պիտի կաշվիցս դուրս գամ, նրան բացատրեմ։ Նա սկսեց հանվել։ Իսկ Ջեյնի մասին՝ ոչ մի խոսք։ Ոչ մի բառ։ Ես էլ չեմ խոսում։ Միայն նայում եմ նրան։ Ճիշտ է, նա շնորհակալություն հայտնեց բաճկոնիս համար, հանեց ու կախեց պահարանում։

Իսկ երբ փողկապն էր արձակում, հարցրեց՝ գրե՞լ եմ իր այդ հիմար շարադրությունը։ Ասացի այն է, իր սեփական մահճակալի վրա գցած է։ Նա մոտեցավ ու սկսեց կարդալ՝ արձակելով բլուզի կոճակները։ Կանգնել կարդում էր ու շոյում իր մերկ կուրծքը, դեմքին ապուշային մի արտահայտություն։ Նա միշտ շոյում է իր կուրծքը կամ էլ փորը։ Ուղղակի պաշտում է իրեն։

Հանկարծ ասում է․

― Այս ի՞նչ ապուշություն է, Հոլդեն։ Ինչ֊որ ախմախ ձեռնոցի մասին ես գրել։

― Իսկ ի՞նչ կա որ, ― հարցնում ես սառցե ձայնով։

― Ինչպես թե՝ ինչ կա որ։ Չասացի՞, պետք է որևէ սենյակ կամ տուն նկարագրել։

― Դու ասացիր մի որևէ նկարագրություն։ Միևնույն չէ՞ ինչ ես նկարագրում՝ ձեռնո՞ց, թե մեկ ուրիշ բան։

― Է՛հ, գրողը տանի, ― նա լրջորեն զայրացավ, ուղղակի կատաղեց։ ― Ամեն ինչ թարս ես անում, շուռ տված։ ― Այստեղ նա նայեց ինձ։ ― Զարմանալի չէ, որ քեզ վռնդել են, ― ասում է։ ― Երբեք ոչ մի բան մարդավարի չես կարող։ Երբե՛ք։ Հասկացա՞ր։

― Լա՛վ, լա՛վ, տուր թերթը, ― ասում եմ։ Մոտեցա, ձեռքից խլեցի այդ երիցս անիծյալ թերթը ու պատռեցի։

― Գրողը տանի՛, ― ասում է, ― ինչո՞ւ պատռեցիր։

Ես նույնիսկ չպատասխանեցի նրան։ Կտորները զամբյուղը նետեցի, ու վերջ։ Հետո պառկեցի մահճակալին, ու երկուսս էլ երկար ժամանակ լուռ էինք։ Նա հանվեց, մնաց միայն տրուսիկով, իսկ ես, մահճակալին պառկած, կպցրի սիգարետս։ Ննջասենյակում չի թույլատրվում ծխել, բայց ուշ գիշերին, երբ ոմանք քնած են, իսկ ոմանք գնացել են, ոչ ոք չի նկատի, որ ծխի հոտ է գալիս։ Եվ հետո ես ցանկանում էի զայրացնել Ստրեդլեյթերին։ Նա համբերությունից դուրս էր գալիս, երբ խախտում էին կարգը։ Նա ինքը երբեք չէր ծխում ննջասենյակում։ Իսկ ես ծխում էի։

Եվ այդպես էլ նա ոչ մի խոսք չասաց Ջեյնի մասին, ոչինչ։ Այդ ժամանակ ինքս ասացի․

― Շատ ուշ եկար, գրողը տանի, եթե նրան ինն անց կես էին բաց թողել։ Իսկ նա ինչպես, չուշացա՞վ քո պատճառով։ Ժամանակի՞ն վերադարձավ։

Նա նստել էր իր մահճակալի եզրին ու ոտքերի եղունգներն էր կտրատում, երբ խոսում էի։

― Մի քիչ ուշացավ, ― ասում է։ ― Ինքն է մեղավոր, ինչո՞ւ էր ինն անց կեսին խնդրում, այն էլ շաբաթ օրը։

― Օ՜, տեր աստված, ինչպե՜ս էի ատում նրան այդ պահին։

― Նյու֊ Յորք գնացի՞ք, ― հարցնում եմ։

― Խելքդ թռցրե՞լ ես։ Ոնց կարող էինք Նյու֊Յորք գնալ, եթե ինն անց կեսին էր թույլտվություն խնդրել։

― Ափսո՜ս, ափսո՜ս, ― ասացի ես։

Նա նայեց ինձ։

― Լսիր, եթե ծխել ես ուզում, գնա զուգարան։ Դու գլուխդ առնելու ես կորչելու ես այստեղից, իսկ ես պիտի մնամ դպրոցում մինչև ավարտելս։

Ես նույնիսկ ուշադրություն չդարձրի նրա վրա, կարծես նա իսկի գոյություն էլ չուներ։ Գժի պես ծխում էի ու վերջ։ Միայն կողքի շուռ եկա ու նայում եմ, թե ինչպես է կտրում իր գարշելի եղունգները։ Այ թե դպրոց է, հա՜, մեկը իր երեսի պզուկներն է քո ներկայությամբ քչփորում, մյուսը ոտքի եղունգներն է կտրատում։

― Դու բարևս հաղորդեցի՞ր նրան։

― Ըհը՛։

― Շ՜ատ էլ հաղորդած կլինի այդ տականքը։

― Իսկ նա ի՞նչ ասաց։ Հարցրի՞ր, առաջվա պես բոլոր դամաները վերջին շարքո՞ւմ է հավաքում։

― Չէ։ Ինչ է, քո կարծիքով, ես նրա հետ ամբողջ երեկոյան շաշկի՞ էի խաղում։

Ոչինչ չպատասխանեցի։ Տեր աստվա՜ծ, ինչպես էի ատում նրան։

― Բա որ Նյու֊Յորք չգնացիք, որտե՞ղ էիք ման գալիս, ― հարցրի ես քիչ հետո։ Ողղակի ջանք էի թափում, որ ձայնս չդողար։ Շա՜տ էի ջղայնանում։ Հավանաբար, սիրտս վատ բան էր նախազգում։

Վերջապես նա ավարտեց եղունգները կտրատելը։ Վեր կացավ տեղից հենց այնպես, միայն տրուսիկով ու հանկարծ սկսեց հիմարություններ անել։ Մոտեցավ ինձ, կռացավ ու հրեց ուսս․ խաղ էր անում սողունը։

― Թո՛ղ ասում եմ, ― բա ո՞ւր էիր կորել, որ Նյու֊Յորք չէիք գնացել։

― Ոչ մի տեղ։ Նստել էինք մեքենայի մեջ ու վերջ։ ― Նա էլի սկսեց հրշմտել ուսս, այդ ապուշը։

― Թո՛ղ, ― ասում եմ։ ― Ո՞ւմ մեքենայում։

― Էդ Բենկիի։

Էդ Բենկին մեր բաստկետբոլի մարզիչն էր։ Ստրեյդլեյթերը նրա սիրելիներից էր, մեր դպրոցական թիմի կենտրոնական հարձակվող էր խաղում, և Էդ Բենկին մեքենան միշտ տրամադրում էր նրան։ Ընդհանրապես աշակերտներին չի թույլատրվում ուսուցիչներից մեքենա վերցնել, բայց այդ անասուն սպորտսմենները միշտ խոսքները մեկ են անում։ Բոլոր դպրոցներում էլ, որտեղ որ սովորել եմ, սպարտսմենները միշտ էլ խոսքները մեկ են անում։

Ու Ստրեյդլեյթերը անվերջ ձևացնում է, թե բռնցքահարում է ստվերին, անընդհատ խփում է, հրում ուսս։ Ատամի խոզանակը ձեռքին էր, նա խոթեց բերանը։

― Ի՞նչ էիք անում իրար հետ։ Լկստվո՞ւմ էիք Էդ Բենկիի մեքենայի մեջ, ― չեք պատկերացնի, թե ձայնս ինչպես էր դողում։

― Ա՛յ֊ ա՛յ֊ ա՛յ, ինչպիսի՜ գարշելի խոսքեր։ Այ, հիմա դրա համար դունչդ մի լավ կտրորեմ օճառով։

― Ի՞նչ էիք անում։

― Դա պրոֆեսիոնալ գաղտնիք է, եղբայրս։

Այնուհետև ինչ֊որ լավ չեմ հիշում։ Գիտեմ միայն, որ վեր թռա անկողնուցս, իբրև թե ինչ֊որ տեղ եմ ուզում գնալ, ու հանկարծ ձեռքս վրա բերեցի ուղղակի ատամի խոզանակին, որ պատռեր նրա ստոր կոկորդը։ Միայն թե չկպա։ Վրիպեցի։ Ուղղակի գլխին հասցրի։ Հավանաբար, ցավ պատճառեցի, բայց ոչ այնպես, ինչպես կցանկանայի։ Ես ավելի ուժգին կարող էի հասցնել, բայց աջ ձեռքով խփեցի, իսկ աջս լավ չի սեղմվում։ Հիշո՞ւմ եք, պատմեցի, թե ինչպես էի ջարդել այդ ձեռքս։

Բայց մեկ էլ հայտնվեցի հատակին, իսկ նա խեցգետնի նման կարմրատակած՝ նստել էր վրաս։ Հասկանո՞ւմ եք, չոքել էր կրծքիս, իսկ նա մի տոննա քաշ ուներ։ Սեղմել էր ձեռքերս, որպեսզի չխփեմ։ Կուզեի սպանել ես այդ ստորին։

― Ի՞նչ է, խենթացե՞լ ես, ― կրկնում էր նա, իսկ այդ ապուշի մռութը գնալով ավելի ու ավելի էր կարմրում։

― Բա՛ց թող տխմա՛ր, ― ասում եմ։ Քիչ էր մնում գոռայի, ազնիվ խոսք։ ― Կորի՛ գնա, շուն շան որդի, լսո՞ւմ ես։

Իսկ նա բաց չի թողնում։ Պինդ բռնել է ձեռքերս։ Ես նրան է՛լ շան լակոտ եմ անվանում, է՛լ ինչ խոսքեր ասես որ չեմ ասում, տասը ժամ շարունակ։ Չեմ հիշում նույնիսկ, թե ինչ եմ ասել։ Ասացի, որ նա երևակայում է, թե ում հետ ուզենա՝ կլինի։ Ասացի, որ նրա համար ոչ մի նշանակություն չունի, թե աղջիկը շաշկին ինչպես է դասավորում, և ընդհանրապես նրա համար ոչ մի բան ոչ մի նշանակություն չունի, որովհետև նա տխմար ու ապուշ է, կրետին։ Նա չէր դիմանում, որ իրեն կրետին էին անվանում։ Բոլոր կրետիններն էլ չեն դիմանում, որ իրենց կրետին են ասում։

― Հապա մի ձայնդ կտրիր, Հոլդեն, ― ասում է նա, ու դեմքը հիմար արտահայտություն է ստանում, կարմրում է։ ― Լսո՞ւմ ես, ինչ եմ ասում, ձայնդ կտրի՜ր։

― Դու նույնիսկ չգիտես, թե ինչ է նրա անունը՝ Ջին թե Ջեյն, դժբախտ կրետին։

― Քեզ ասում են ձայնդ կտրիր, Հոլդեն, գրողը տանի։ ― Այնուամենայնիվ, ես նրան համբերությունից հանեցի։ ― Ձայնդ կտրիր, թե չէ այնպես կհագցնեմ որ․․․

― Հոտած ծնկներդ դենը քաշիր, դմբո՛, ապո՛ւշ։

― Բաց կթողնեմ, միայն ասա, ձայնդ կկտրե՞ս։

Ես չպատասխանեցի։

― Նա նորից ասաց․

― Որ բաց թողնեմ՝ ձայնդ կկտրե՞ս։

― Հա՛։

― Նա իջավ վրայիցս, ես էլ ելա։ Նրա գարշելի ծնկներից ամբողջ կուրծքս ցավում էր։

― Միևնույն է, դու կրետին ես, տհաս ապուշ, շան որդի, ― ասում եմ։

― Այստեղ նա արդեն կատաղեց։ Բռունցը բռնել է քթիս տակ այդ կրետինն ու սպառնում է։

― Հոլդեն, վերջին անգամ եմ զգուշացնում, եթե բերանդ չփակես, էնպե՜ս կհագցնեմ․․․

― Իսկ ինչո՞ւ լռեմ որ, ― հարցնում եմ ու արդեն ինքս եմ գոռում նրա վրա։ ― Ցավն էլ հենց դա է, որ դուք, կրետիններդ, մարդավարի խոսել էլ չեք կարող։ Հարյուր մղոնի վրա էլ կրետինը երևում է․ նույնիսկ խոսել չի կարող։

Այստեղ նա թափով շուռ եկավ, ու ես կրկին հայտնվեցի հատակին։ Չեմ հիշում, գիտակցությունս կորցրի թե չէ, կարծում եմ որ չէ։ Մարդուն շատ դժվար է նոկաուտ անել․ դա միայն կինոյում են հեշտությամբ անում։ Բայց քթիցս սոսկալի արյուն էր հոսում։ Երբ աչքերս բացեցի, այդ հիմար Ստրեյդլեյթերը կանգնած էր ուղիղ գլխավերևումս։ Նրա ձեռքին լվացարանային սպասք կար։

― Ես քեզ զգուշացրի, չէ՞, ― ասում է։ Երևում է, շատ էր վախեցել, կարծել էր, թե գլուխս ջարդվել է հատակին շրմփալիս։ Ափսոս, որ չէր ջարդվել։

― Ի՛նքդ ես մեղավոր, գրողը տանի, ― ասաում է։ Ո՜ւհ, այ թե վախեցել էր, հա՜։

Իսկ ես տեղիցս չեմ շարժվում։ Հատակին ընկած հայհոյում եմ նրան՝ շա՛ն որդի, տխմա՛ր։ Այնպես կատաղած էի նրա վրա, որ քիչ էր մնում լաց լինեի։

― Լսիր, վեր կաց, գնա լվացվիր, ― ասում է նա։ ― Լսո՞ւմ ես։ ― Իսկ ես ասում եմ, թե թող ինքը գնա լվանա իր գարշելի մռութը, իհարկե, դա երեխայություն էր, հիմարություն էր այդպես ասել, բայց դե շատ էի կատաղած նրա վրա, թող, ասում եմ, ինքդ գնա ու ճանապարհին գրկի միսիս Շմիտին։ Իսկ միսիս Շմիտը մեր դռնապանի կինն էր, յոթանասուն տարեկան մի պառավ։

Ու այդպես էլ մնացի հատակին նստած այնքան ժամանակ, մինչև որ ապուշ Ստրեյդլեյթերը գնաց։ Լսեցի, թե ինչպես էր միջանցքով գնում դեպի լվացարանը։ Այդ ժամանակ վեր կացա։ Ու ոչ մի կերպ չէի կարողանում գտնել երիցս անիծյալ գլխարկս։ Հետո, այնուամենայնիվ, գտա։ Ընկել էր մահճակալի տակ։ Դրի գլխիս, հովարը դեպի ետ (ինձ այդպես ավելի էր դուր գալիս) ու հայելու մեջ նայեցի հիմար կերպարանքիս։ Կայնքումս երբեք այդքան արյուն չեմ տեսել։ Ամբողջ բերանս, ծնոտս կորել էր արյան մեջ, նույնիսկ պիժամաս և խալաթս։ Ե՛վ սարսափելի էր, և՛ հետաքրքրիր։ Մի տեսակ խանձվածքի տեսք ունեի այդ արյան պատճառով։ Ամբողջ կյանքիս մեջ ընդամենը երկու անգամ էի կռվել, երկու անգամն էլ պարտվել էի։ Ես վատ կռվող եմ։ Եվ ընդհանրապես պացիֆիստ եմ, եթե ճիշտն ասենք։

Ինձ թվաց, որ Էկլին քնած չէ և բոլորը լսում է։ Ցնցուղարանով գնացի նրա սենյակը, տեսնեմ ինչ է անում այնտեղ։ Ընդհանրապես ես հազվադեպ էի այցելում նրան։ Նրա սենյակից ինչ֊որ գարշելի հոտ էր փչում, շատ փնթի էր նա։

Վարագույրի միջով լույսը թեթևակի թափանցում էր մեր սենյակը, ու ես տեսա, որ նա պառկած է անկողնում։ Բայց հաստատ գիտեի, որ քնած չէ։

― Էկլի, ― ասում եմ, ― քնած չե՞ս։

― Ոչ։

Մութ էր, ոտքիս տակ ինչ֊որ կոշիկ ընկավ ու քիչ մնաց փռվեի։ Էկլին քիչ բարձրացավ տեղից, հենվեց արմունկներին։ Նրա ամբողջ դեմքին ինչ֊որ սպիտակ քսուկ կար պզուկների դեմ։ Մթության մեջ ուրվականի տեսք էր ստացել։

― Այդ ի՞նչ ես անում, ― հարցնում եմ։

― Այսինքն, ինչպե՞ս թե ինչ եմ անում։ Ուզում էի քնել, իսկ դուք այնպիսի աղմուկ եք բարձրացրել, որ, գրողը տանի։ Այդ ինչի՞ համար էիք կռվում։

― Որտե՞ղ է լույսը։ ― Ես ոչ մի կերպ չէի կարողանում գտնել անջատիչը։ Ձեռքերով շոշափում էի դատարկ պատը։

― Իսկ ինչի՞դ է պետք լույսը․․․ Ձեռքդ հենց անջատիչի վրա է։

Ես գտա անջատիչը և միացրի լույսը։ Էկլին ափով ծածկեց աչքերը, որպեսզի լույսից պաշտպանվի։

― Օ՜, սատանա, ― ասաց նա։ ― Այդ ի՞նչ է պատահել, ― նա տեսավ դեմքիս արյունը։

― Մի քիչ գզվրտվել ենք, ― ասացի։ Հետո նստեցի հատակին։ Նրանց սենյակում երբեք աթոռ չէր լինում։ Չգիտեմ ինչ էին անում նրանք աթոռները։

― Լսիր, ուզո՞ւմ ես մի օյին կանաստա խաղանք։

― Գժվե՞լ ես՝ կանաստա՜։ Գիտե՞ս ժամը քանիսն է։

― Դեռ ուշ չէ։ Տասնմեկն է, տասնմեկանց կես։

― Եվ դա քո կարծիքով ուշ չէ՞, ― ասում է Էկլին։ ― Լսիր, վաղը շուտ պետք է վեր կենամ, եկեղեցի եմ գնալու, գրողը տանի։ Իսկ դուք սատանայի պես, գիշերվա կեսին կռիվ֊ղալմաղալ եք գցել։ Գոնե ասա, թե ինչի համար էիք կռվում։

― Երկար պատմություն է։ Կձանձրանաս լսես, Էկլի։ Տեսնո՞ւմ ես, ինչպես եմ մտածում քո մասին։ ― Նրա հետ ես երբեք անձնական գործերիս մասին չէի խոսում։ Նախ նա Ստրեյդլեյթերից էլ հիմար էր։ Ստրեյդլեյթերը նրա համեմատույթամբ հանճար էր։ ― Գիտես ինչ, ― ասում եմ, ― կարելի՞ է, այս գիշեր ես Էկի մահճակալին գնեմ։ Նա մինչև վաղը երեկոյան չի վերադառնալու։

― Գիտեի, որ Էլը չի վերադառնալու։ Նա ամեն շաբաթ օր տուն էր գնում։

― Աստված գիտե, թե երբ կվերադառնա, ― ասում է Էկլին։

Թո՛ւհ, զզվացրեց ուղղակի։

― Ինչպե՞ս թե, ― ասում եմ։ ― Դու գիտես չէ՞, որ նա մինչև կիրակի երեկո չի վերադառնում։

― Գիտեմ, բայց ինչպես կարող եմ ասել՝ քնիր, խնդրեմ, նրա մահճակալին։ Մի՞թե կարելի է այդպիսի բան անել։

― Սպանեց թողեց։ Ես մեկնեցի ձեռքս, դեռևս հատակին նստած, ու թփթփացրի այդ հիմարի ուսին։

― Դու արքայազն ես, Էկլի, բալիկս, ― ասում եմ։ ― Դու գիտե՞ս այդ բանը, թե ոչ։

― Չէ, իսկապես, ինչպե՞ս կարող եմ ասել՝ քնիր ուրիշի մահճակալին։

― Դու իսկակա՜ն արքահյազն ես։ Դու ջենտլմեն ես ու գիտնական, բալիկս, ― ասացի ես։ Իսկ գուցեև նա իսկական գիտնական էր։ ― Պատահմամբ սիգարետ չունե՞ս։ Որ չունենաս՝ կմեռնեմ։

―Ոչինչ չունեմ։ Լսիր, ինչի՞ց սկսվեց կռիվը։ ― Բայց ես նրան չպատասխանեցի։ Միայն վեր կացա ու մոտեցա պատուհանին։ Այնպես տխրեցի հանկարծ։ Կուզեի այդ րոպեին մեռնել, ազնիվ խոսք։

― Ինչի՞ համար սկսեցիք կռվել, ― արդեն որերորդ անգամ հարցնում էր Էկլին։ Նա կարող է մարդու հոգի հանել։

― Քո պատճառով, ― ասում եմ։

― Ի՞նչ ես դուրս տալիս։ Ինձ հետ ի՞նչ գործ ունեք։

― Այո, ես պաշտպանում էի քո պատիվը։ Ստրեյդլեյթերը ասաց, որ դու զզվելի ես։ Ինչպես կարող էի թույլ տալ նման հանդգնություն։

― Նա ուղղակի վեր թռավ տեղից։

― Չէ, իսկապես։ Ճի՞շտ ես ասում։ Այդպես էլ ասա՞ց։

Բայց ես բացատրեցի, որ կատակ եմ անում, իսկ հետո պառկեցի էլի մահճակալին։ Օ՜հ, ինչքան վատ էի զգում։ Տրամադրությունս ուղղակի անտանելի էր։

― Ձեր սենյակից շատ վատ հոտ է գալիս, ― ասում եմ։ ― Այստեղից զգացվում է գուլպաներիդ հոտը։ Լվանալ չե՞ս տալիս, ի՛նչ է։

― Դուր չի՞ գալիս, գնա գիտես որտեղ, ― ասաց Էկլին։ ― Ա՜յ քեզ խելքի տոպրակ։ Գուցե կհանգցնե՞ս լույսը, գրողը տանի։

Բայց ես անմիջապես չհանգցրի։ Պառկել էի ուրիշի մահճակալին ու մտածում էի Ջեյնի մասին, և այն ամենի մասին, ինչ տեղի էր ունեցել։ Ուղղակի գժվում էի, երբ պատկերացնում էի նրան Ստրեյդլեյթերի հետ, այդ հաստաքամակ Էդ Բենկիի մեքենայի մեջ։ Հենց որ մտածում եմ այդ մասին, ուզում եմ լուսամուտից ցած նետվել։ Դուք ախր չեք ճանաչում այդ Ստրեյդլեյթերին, ձեր բանը հեշտ է, իսկ ես ճանաչում եմ։ Փենսիի բոլոր տղաները միայն պարծենում էին, թե կապված են աղջիկների հետ, ինչպես Էկլին, օրինակ, իսկ այդ Ստրեյդլեյթերն իսկապես կապված էր։ Ես ինքս ծանոթ էի երկու աղջիկների, որոնց հետ նա քարշ էր գալիս։ Ճիշտ եմ ասում։

― Պատմիր քո կենսագրությունը, Էկլի, բալիկս, հավանաբար դա շատ հետաքրքիր է, ― ասում եմ։

― Դե հանգցրու այդ անտեր լույսը։ Առավոտյան շուտ եկեղեցի եմ գնալու, հասկանո՞ւմ ես։

Վեր կացա, մարեցի լույսը, քանի որ նա այդպես էր ցանկանում, հետո նորից պառկեցի Էլի մահճակալին։

― Դու, ինչ է, մտադիր ես այստե՞ղ քնել, ― հարցրեց Էկլին։ Խոսք չկա, շա՜տ բարեհամբյուր տան տեր է։

Չգիտեմ։ Գուցե։ Մի՛ հուզվիր։

― Դե ես չեմ հուզվում։ Միայն թե շատ անհարմար կլինի, եթե Էլը հանկարծ վերադառնա, տեսնի իր մահճակալին մարդ է քնած․․․

― Հանգստացիր։ Այստեղ չեմ քնելու։ Մի՛ վախենա, չեմ չարաշահի քո հյուրասիրությունը։

Երկու րոպե անց նա արդեն խռմփացնում էր անզուսպ։ Իսկ ես պառկել էի մթության մեջ ու ջանում էի չմտածել Ջեյնի ու Ստրեյդլեյթերի մասին՝ այդ անիծյալ Էդ Բենկիի ավտոմեքենայում։ Բայց չէի կարողանում չմտածել։ Վատն այն էր, որ ես գիտեի այդ անիծված Ստրեյդլեյթերի մոտեցումը։ Դրանից ավելի վատ էի դառնում։ Մի անգամ մենք երկուսով աղջիկների հետ նստել էինք այդ Բենկիի ավտոմեքենան։ Ստրեյդլեյթերն իր աղջկա հետ նստել էր ետևում, իսկ ես՝ առջևում։ Օ՛հ, այ թե մոտեցում ուներ այդ գրողի տարածը։ Նա սկսեց այն բանից, որ պտտեցրեց իր աղջկա գլուխը մեղմ ու քնքուշ, սոսկալի անկեղծ ձայնով, կարծես ոչ միայն գեղեցիկ, այլև լավ, շիտակ մարդ է ինքը։ Սիրտս քիչ մնաց խառներ, երբ լսեցի, թե ինչպես է խոսում աղջկա հետ։ Աղջիկն անընդհատ ասում էր․ «Չէ՛, չէ՛, պետք չէ․․․ Խնդրում եմ, չէ՛։ Պետք չէ․․․» Բայց Ստրեյդլեյթերը անվերջ համոզում էր նրան։ Նրա ձայնը ասես պրեզիդենտ Լինքոլնի ձայնը լիներ, շատ անկեղծ ու ազնիվ էր հնչում, ու մեկ էլ սոսկալի լռություն տիրեց։ Սարսափելի անհարմար վիճակ էր։ Չգիտեմ, այդ անգամ նրան հաջողվեց, թե չէ։ Բայց ամեն ինչ այդ ուղղությամբ էր արվում։ Անկասկած։

Պառկել ու ջանում էի չմտածել, մեկ էլ լսեցի, որ այդ տխմար Ստրեյդլեյթերը լվացվելուց վերադարձել է մեր սենյակը։ Զգացվում էր, որ նա իր անիծյալ օճառամանն ու ատամների խոզանակմ է տեղավորում, ու բացեց պատուհանը։ Թարմ օդը պաշտում էր։ Հետո հանգցրեց լույսը։ Նույնիսկ չնայեց՝ այնտեղ եմ թե չէ։

Պատուհանից դուրս նույնպես թախծալի էր։ Ոչ մեքենա էր երևում, ոչ մի բան։ Այնպես տխուր ու միայնակ զգացի ինձ, որ որոշեցի արթնացնել Էկլիին։

― Էյ, Է՛կլի, ― ասացի շշուկով, որպեսզի Ստրեյդլեյթերը չլսի։

Բայց Էկլին չլսեց։

― Էյ, Է՛կլի։

― Նա դարձյալ չլսեց։ Քնած էր մեռածի պես։

― Էյ, Է՛կլի։

Վերջապես լսեց այս անգամ։

― Հը, ի՞նչ պատահեց։ Հազիվ էր աչքս կպել։

― Լսիր, ինչպե՞ս են վանք գնում, ― հարցնում եմ։ Հանկարծ մտքովս անցավ մենաստան գնալ։ ― Պետք է կաթոլի՞կ լինես, թե ոչ։

― Իհարկե, պետք է։ Խոզի մեկն ես։ Մի՞թե դրա համար կարթնացնեն մարդուն։

― Դե լավ, քնիր։ Միևնույն է, վանք չեմ գնա։ Ես գիտեմ ինձ, բախտս չի բերի և օրինավոր հոգևորականի չեմ հանդիպի։ Հավանաբար այնտեղ հենց միայն կրետիններ են։ Կամ պարզապես տականքներ։

Հենց որ այդ ասացի, Էկլին վեր թռավ տեղից, ասես գլխին եռացրած ջուր էին լցրել։

― Գիտես ի՜նչ, ― ասում է, ― իմ ներկայությամբ ամեն ինչ կարող ես դուրս տալ, բայց որ փորձել ես ձեռ առնել իմ հավատը, գրողը տանի․․․

― Հանգստացիր, ― ասում եմ, ― ոչ ոք քո հավատին ձեռք չի տալիս, գրողը տանի։

Վեր կացա ուրիշի մահճակալից, գնացի դեպի դուռը։ Այլևս չէի ցանկանում մնալ այդ հեղձուցիչ օդում։ Բայց կես ճամփին կանգ առա, բռնեցի Էկլիի ձեռքը և դիտմամբ հանդիսավոր կերպով սեղմեցի։ Նա ձեռքը խլեց։

― Սա ի՞նչ բան է։

― Ոչինչ։ Պարզապես ուզում էի շնորհակալություն հայտնել, որ դու իսկական արքայզն ես, ուրիշ ոչինչ, ― ասացի ես, ու ձայնս այնպես անկեղծ ու ազնիվ էր։ ― Կեցցես դու, Էկլի, բալիկս, ― ասացի, ― գիտե՞ս ի՜նչ տղա ես դու։

― Խելքիդ զոռ տուր, զոռ տուր։ Եբևէ կջարդեն գլուխդ․․․

Բայց ես բանի տեղ չդրի։ Դուռը շրխկացրի ու դուրս եկա միջանցք։

Բոլորը քնել էին, ոմանք էլ կիրակի օրով տուն էին գնցել, և միջանցքում լուռ ու թախծալի էր։

Լեգիփ ու Հոֆման դռան մոտ «Կոլինոս» ատամնամածուկի մի դատարկ տութ էր ընկած, ու դեպի սանդուղքը գնալիս ես խփում էի դրան կոշիկիս քթով, հագիս տնային մորթե մաշիկներ էին։ Սկզբում մտածեցի գնամ ցած, տեսնեմ ինչպես է ապրում իմ ծերուկը՝ Մել Բրոսարը։ Բայց մեկ էլ միտքս փոխեցի։ Հանկարծ որոշեցի ինչ պետք է անեմ։ Հենց այս րոպեին պետք է գլուխս առնեմ ու գնամ Փենսիից։ Չսպասեմ մինչև չորեքշաբթի, և վերջ։ Սոսկալի չէի ուզում մնալ այստեղ տնկված։ Շատ էի տխուր և միայնակ զգում ինձ։ Ու որոշեցի ահա թե ինչ անել․ համար վերցնել Նյու֊Յորքի որևէ հյուրանոցում, իհարկե, ոչ թանկարժեք հյուրանոցում, ու հանգիստ ապրել այնտեղ մինչև չորեքշաբթի։ Իսկ չորեքշաբթի օրը վերադառնալ տուն․ մինչև չորեքշաբթի կարգին կհանգստանամ, տրամադրությունս էլ կբարձրանա։ Հաշվում էի, որ ծնողներս իմ հեռացման մասին ծերունի Թերմերի նամակը կստանան ոչ շուտ, քան երեքշաբթի կամ չորեքշաբթի։ Չէի ցանկանում տուն վերադառնալ, մինչև նամակն ստանալն ու դրա հետ հաշտվելը։ Չէի ուզում ականատես լինել այդ ամենն առաջին անգամ կարդալուն։ Մայրս անմիջապես հիստերիկայի մեջ էր ընկնելու։ Իսկ հետո, երբ մի քիչ հնանա, արդեն ոչինչ։ Իսկ ինձ հարկավոր էր հանգստանալ։ Նյարդերս սոսկալի լարված էին։ Ազնիվ խոսք, սոսկալի։

Մի խոսքով, այդպես էլ որոշեցի։ Վերադարձա սենյակ, վառեցի լույսը, սկսեցի հավաքել իրերս։ Համարյա ամեն ինչ տեղավորել էի։ Իսկ այդ Ստրեյդլեյթերը իսկի չարթնացավ էլ։ Ծխեցի, հագնվեցի, երկու ճամպրուկներս դասավորեցի։ Երկու րոպեում դասավորեցի։ Ես շատ արագ եմ դասավորում։

Մի բան միայն տրամադրությունս գցեց։ Տեղավորեցի նաև նոր չմուշկներս, որ մայրս նախօրյակին էր ուղարկել։ Տրամադրությունս ընկավ, որովհետև պատկերացրի, թե մայրիկս ինչպես է գնացել սպորտխանութ, վաճառողին միլիոն տարօրինակ հարցեր տվել, իսկ այստեղ ինձ կրկին վտարել են դպրոցից։ Մի տեսակ տխուր էր։ Չմուշկներն էլ այն չի գնել, որն ինձ հարկավոր է, ինձ վազքային է հարկավոր, իսկ նա գնել է հոկեյի, բայց միևնույն է, տրամադրությունս ընկավ։ Միշտ այդպես է ստավում՝ ինձ նվեր են տալիս, իսկ տրամադրությունս դրանից ընկնում է։

Ամեն ինչ տեղավորեցի, նորից հաշվեցի փողս։ Չեմ հիշում կոնկրետ որքան էր, բայց բավական շատ էր։ Հենց անցյալ շաբաթ էր տատիկս փող փոխանցել ինձ։ Մի տատիկ ունեմ, որ փողը չի խնայում։ Ճիշտ է, խելքն այնքան էլ տեղը չէ․ հարյուր տարեկան է նա և տարին մի չորս անգամ ծննդյանս կապակցությամբ փող է ուղարկում ինձ։ Ու թեև բավականին փող ունեի, այնուամենայնիվ, մտածեցի, որ մի ավելորդ դոլարը փոր չի ծակի։ Գնացի միջանցքի ծայրը, արթնացրի Ֆրեդերիկ Ուդրոֆին, այն տղային, որին փոխարինաբար տվել էի գրամեքենաս։ Հարցրի, թե որքան կտա գրամեքենայիս դիմաց։ Նա հարուստներից էր։ Ասաց՝ չգիտեմ։ Ասաց՝ մտադիր չէ գնել։ Բայց, այնուամենայնիվ, գնեց։ Գրամեքենան արժեր մոտ իննսուն դոլար, իսկ նա գնեց քսանով։ Դեռ բարկացավ էլ, որ արթնացրի իրեն։

Երբ ամեն ինչ պատրաստ էր, վերցրի ճամպրուկներս և ինչ֊որ հարկավոր էր, կանգ առա սանդուղքի մոտ ու հրաժեշտի համար նայեցի մեր միջանցքին։ Կարծեմ՝ լաց եղա։ Ինքս էլ չգիտեմ ինչու։ Հետո որսորդական գլխարկս դրեցի իմ սիրած ձևով՝ հովարը դեպի ետ, ու կոկորդովս մեկ գոռացի․

― Բարի գիշեր, կրետիննե՜ր։

Գրազ կգամ, որ արթնացրի բոլոր այդ պնակալեզներին։ Հետո ցած վազեցի աստիճաններով։ Տխմարի մեկը մի ինչ֊որ ընկույզի կեղև էր գցել ոտքի տակ, ու ես քիչ մնաց կոտրեի վիզս և գրողի ծոցը գնայի։

Պարզվեց, որ ուշ է տաքսի կանչելու համար, ու ես ստիպված ոտքով գնացի կայարան։ Կայարանը հեռու չէր, բայց սոսկալի ցուրտ էր ու դժվար էր ձյան վրայով քայլելը, ճամպրուկներն էլ մի կողմից էին զարկվում ոտքերիս, ասես դիտմամբ։ Բայց հաճելի էր օդը։ Վատն այն էր, որ սառը օդից քիթս ու վերին շրթունքս մրմռում էին, Ստրեյդլեյթերը հասցրել էր դնչիս։ Շրթունքս պատռվել էր ատամներիս խփվելուց, դա շատ ցավոտ բան է։ Փոխարենը ականջներս տաք էին։ Գլխարկս ականջակալներ ուներ, և իջեցրել էի դրանք։ Թքած ունեի, թե ինչպիսի տեսք եմ ստացել։ Միևնույն է, շուրջս ոչ ոք չկար։ Բոլորն էլ վաղուց խռմփացնում էին։

Բախտս բերեց, երբ եկա կայարան։ Ընդամենը տասը րոպե սպասեցի գնացքին։ Մինչև գնացքի գալը ձյուն հավաքեցի և շփեցի դեմքս։

Ընդհանրապես սիրում եմ գնացքով տեղ գնալ, հատկապես գիշերը, երբ վագոնում լույս է, իսկ դրսում՝ խավար, և վագոնում սուրճ, սանդվիչներ ու ամսագրեր են բաժանում։ Սովորաբար ես ապուխտով սանդվիչներ և չորս հատ ամսագիր եմ վերցնում։ Երբ գնացքով գնում ես, կարելի է նույնիսկ առանց զզվանքի անենաապուշ պատմվածքները կարդալ։ Դուք գիտեք ինչպիսի։ Քառակուսի ծնոտներով զանազան ցուցադրական Դեվիդների ու ցուցադրական գեղեցկուհի Լինդաների կամ Մարսիաների մասին․ սրանք միշտ վառում են այդ Դեվիդների տխմար ծխամորճները։ Գիշերը վագոնում ես կարող եմ կարդալ նույնիսկ նման աղբը։ Բայց հիմա չէի կարողանում։ Չգիտեմ ինչու, կարդալու տրամադրություն չունեի։ Ուղղակի նստել էի ու ոչինչ չէի անում։ Միայն հանեցի որսորդական գլխարկս ու դրեցի գրպանս։

Մեկ էլ Տրենտոնում մի տիկին բարձրացավ վագոն և նստեց կողքիս։ Վագոնը գրեթե դատարկ էր, ժամը ուշ, իսկ նա միևնույն է, եկավ ու նստեց կողքիս և ոչ թե ազատ նստարանին, որովհետև ես նստել էի առջևում, իսկ նա մի վիթխարի պայուսակ ուներ։ Եվ նա իր այդ պայուսակը ուղղակի անցուղու վրա դրեց, այնպես որ ուղեկցողի կամ ուղևորներից որևէ մեկի ոտքը կարող էր կպչել դրան։ Երևում էր, ինչ֊որ ընդունելությունից կամ պարահանդեսից էր վերադառնում, զգեստի վրա օրխիդեաներ կային։ Նա մոտ քառասուն֊քառասունհինգ տարեկան կլիներ, բայց շատ գեղեցիկ էր։ Կանայք ինձ վրա շշմեցուցիչ տպավորություն են թողնում։ Ազնիվ խոսք։ Չէ, ոչ այն իմաստով, ես կնամոլ չեմ, թեև բավական տպավորվող եմ։ Պարզապես նրանք ինձ դուր են գալիս։ Ու միշտ նրանք իրենց այդ հիմար պայուսակները դնում են անցուղու վրա։

Այդպես նստած էինք, մեկ էլ նա ասաց․

― Ներեցեք, բայց, կարծեմ, այս պիտակը Փենսիի դպրոցինն է։

Նա վերևի ցանցին էր նայում, որտեղ դրված էին իմ ճամպրուկները։

― Այո, ասում եմ։ Նա իրավացի է, ճամպրուկներիցս մեկի վրա իրոք մնացել էր դպրոցական պիտակը։ Էժանագին բան է։

― Ա՜խ, ուրեմն դուք Փենսիո՞ւմ եք սովորում, ― ասում է նա։ Շատ հաճելի ձայն ունի։ Այդպիսի ձայնը լավ է հնչում հեռախոսով։ Արժե որ հետը փոքրիկ հեռախոս ման ածի։

― Այո, այնտեղ եմ սովորում, ― ասում եմ։

― Որքա ՜ն հաճելի է։ Գուցե ճանաչո՞ւմ եք իմ որդուն։ Էռնեստ Մորոուին։ Նա էլ է Փենսիում սովորում։

― Ճանաչում եմ, մեր դասարանից է։

Նրա որդին այդ գարշելի դպրոցի անենազզվելի սողուններից մեկն էր։ Ցնցուղ ընդունելուց հետո միշտ անցնում էր միջանցքով ու թաց սրբիչով խփում բոլորին։ Այ թե ինչպիսի սողուն էր։

― Ի՜նչ եք ասում, շատ հաճելի է, ― ասաց տիկինը։ Ու այնպե՜ս անմիջական, առանց ձևականությունների։ Շատ բարեհամբյուր տիկին էր։ ― Անպայման կասեմ Էռնեստին, որ հանդիպել եմ ձեզ։ Ի՞նչ է ազգանունդ, բարեկամս։

― Ռուդոլֆ Շմիտ, ― ասում եմ։ Չէի ուզում ողջ կենսագրությունս պատմել նրան։ Իսկ Ռուդոլֆ Շմիտը մեր մասնաշենքի ծերունի դռնապանն էր։

― Ձեզ դո՞ւր է գալիս Փենսին, ― հարցրեց նա։

― Փենսի՞ն։ Ինչպես ասեմ։ Վատ չէ։ Իհարկե, դրախտ չէ, բայց մյուս դպրոցներից վատ չէ։ Բավական բարեխիղճ ուսուցիչներ կան այնտեղ։

― Իմ Էռնեստը ուղղակի պաշտում է դպրոցը։

― Այո, գիտեմ, ― ասում եմ։ Ու սկսում եմ վրա տալ։ ― Նա շատ հեշտությամբ է հարմարվում։ Ուզում եմ ասել՝ կարողանում է լեզու գտնել մարդկանց հետ։

― Իսկապե՞ս, դուք այդպե՞ս եք գտնում, ― հարցրեց նա։ Երևում է, դա շատ էր հետաքրքրում նրան։

― Էռնե՞ստը։ Դե, իհարկե, ― ասացի ես։ Ու նայում եմ, թե ինչպես է հանում ձեռնոցները։ Ա՜յ թե մատանիներ ունի նա։

― Եղունգս ջարդեցի տաքսու մեջ, ― ասում է։ Նայում է ինձ ու ժպտում։ Նա զարմանալիորեն հաճելի ժպիտ ունի։ Շատ հաճելի։ Չէ՞ որ մարդիկ ընդհանրապես չեն ժպտում կամ մի տեսակ գարշելի են ժպտում։

― Ես ու Էռնեստի հայրը հաճախ ենք անհանգստանում նրա համար, ― ասում է։ ― Երբեմն ինձ թվում է, թե նա այնքան էլ չի կարողանում յոլա գնալ մարդկանց հետ։

― Ի՞նչ իմաստով։

― Հասկանո՞ւմ եք, նա շատ նրբազգաց տղա է։ Նա երբեք իսկական ընկերություն չի արել ուրիշ տղաների հետ։ Գուցե ամեն ինչին շատ ավելի լրջորեն է վերաբերվում, քան վայել է նրա տարիքին։

«Նրբազգա՜ց, այ քեզ զարմանք»։ Լվացարանակոնքի կափարիչը շատ ավելի նրբազգաց է, քան Էռնեստը։

Ես նայեցի այդ կնոջը։ Արտաքուստ այնքան էլ հիմարի տպավորություն չէր թողնում, կարելի էր կարծել, որ շատ լավ էլ հասկանում է, թե ինչպիսի սողունն է իր որդին։ Բայց այստեղ ուրիշ խնդիր կա, խոսքս ընդհանրապես մայրերին է վերաբերում։ Բոլոր մայրերն էլ մի փոքր խախտված են։ Եվ այնուամենայնիվ, այդ ստոր Մորոուի մայրն ինձ դուր էր գալիս։ Շատ լավն էր։

― Սիգարետ չէի՞ք կամենա, ― հարցնում եմ։

Նա աչք ածեց ամբողջ վագոնը։

― Իմ կարծիքով, այս վագոնը չծխողների համար է, Ռուդոլֆ, ― ասում է նա։ «Ռուդո՜լֆ», ես կմեռնեմ, ազնիվ խոսք։

― Ոչինչ, կարելի է ծխել, մինչև որ կգոռան մեզ վրա, ― ասում եմ։ Նա մի սիգարետ վերցրեց, ու ես վառեցի նրա սիգարետը։

Նա շատ հաճելի էր ծխում։ Ներս էր քաշում, իհարկե, բայց ոչ ագահաբար, ոչ իր տարիքի ուրիշ կանանց նման։ Նա շատ հմայիչ էր։ Եվ որպես կին՝ նույնպես, եթե անկեղծ խոսենք։

Հանկարծ նա շատ ուշադիր նայեց ինձ։

― Կարծես թե ձեր քթից արյուն է հոսում, բարեկամս, ― ասաց նա հանկարծ։

Ես գլխով արեցի ու հանեցի թաշկինակս։

― Ձնագունդը կպել է քթիս, ― ասում եմ, ― հասկանում եք, սառցակտորով ձնագունդը։

Հավանաբար, ամբողջ ճշմարտությունը կպատմեի նրան, միայն թե դա շատ երկար կտևեր։ Բայց նա ինձ շատ դուր եկավ։ Նույնիսկ ափսոսացի, որ որպես Ռուդոլֆ Շմիտ եմ ներկայացել։

― Այո, ձեր Էռնին մեր դպրոցի սիրելին է, դուք այդ բանը գիտեի՞ք։

― Ոչ, չգիտեի։

Ես գլխով արեցի։

― Մենք միանգամից չճանաչեցինք նրան։ Նա հետաքրքիր տղա է։ Ճիշտ է, տարօրինակություններ ունի, հասկանո՞ւմ եք։ Վերցնենք թեկուզ մեր ծանոթությունը։ Երբ ծանոթացանք, ինձ թվաց, թե նա մի քիչ քիթը ցցում է։ Սկզբում այդպես թվաց։ Բայց նա այդպիսին չէ։ Պարզապես շատ յուրորինակ տղա է, միանգամից դժվար է նրան ճանաչել։

Խեղճ միսիս Մորոուն ոչինչ չէր ասում, բայց մի տեսնեիք նրան։ Ուղղակի մնացել էր սառած։ Մայրերը միշտ էլ այդպես են, միայն թե ասա, որ նրանց որդին հրաշալի տղա է։

Այստեղ ես չափն անցկացրի։

― Նա ձեզ ոչինչ չի՞ ասել ընտրությունների մասին, ― հարցնում եմ։ ― Մեր դասարանային ընտրությունների մասին։

Նա տարուբերեց գլուխը։ Աստված վկա, ես ուղղակի հիպնոսել էի նրան։

― Հասկանո՞ւմ եք, շատերն էին ուզում Էռնիին դասարանի ավագ ընտրել։ Այո, բոլորը միաձայն տվեցին նրա թեկնածությունը։ Հասկանո՞ւմ եք, ոչ ոք նրանից լավ չէր անի այդ գործը, ― ասում եմ։ Օ՜հ, այ թե փչեցի ես։ ― Բայց մեկ ուրիշին ընտրեցինք, գիտեք, Հարրի Ֆենսներին։ Եվ ընտրեցինք միայն այն պատճառով, որ Էռնին թույլ չտվեց իր թեկնածությունը առաջադրել։ Ու բոլորն այն պատճառով, որ նա այդպես համեստ է, ամաչկոտ։ Լավ կլինի, դուք նրան մի քիչ փոխեք, գիտե՞ք, ազնիվ խոսք։ ― Ես նայեցի նրան։ ― Մի՞թե նա ձեզ ոչինչ չի պատմել։

― Չէ, չի պատմել։

Ես գլխով արեցի։

― Դա նման է նրան։ Այո, նրա ամենամեծ թերությունն այդ է, որ չափից ավելի համեստ է, ամաչկոտ։ Ազնիվ խոսք, դուք նրան ասացեք, որ այդքան շատ չամաչի։

Այդ պահին ուղեկցորդը ներս մտավ, որպեսզի ստուգի միսիս Մորոուի տոմսը, ու նա ինձ նշան արեց, որպեսզի լռեմ։ Իսկ ես ուրախ եմ, որ այդ ամենն ասացի։ Ընդհանրապես, իհարկե, այնպիսի տիպերը, ինչպիսին այդ Մորոուն է, որ մարդկանց խփում են թաց սրբիչով և դեռ ուզում են ցավ պատճառել, այդպիսինները ոչ միայն մանկության օրերին են սրիկա, այլև ամբողջ կյանքում։ Բայց գլուխս կտամ, որ իմ այդ զառանցանքներից հետո խեղճ միսիս Մորոուն իր տղային միշտ պատկերացնելու է այդպես համեստ ու ամաչկոտ, որը թույլ չի տվել նույնիսկ իր թեկնածությունն առաջադրել։ Դա միանգամայն հնարավոր է։ Ի՛նչ իմանաս։ Մայրերն այդպիսի հարցերից լավ գլուխ չեն հանում։

― Չէի՞ք կամենա կոկտեյլ խմել, ― հարցնում եմ։ Ես ինքս էլ խմելու ցանկություն ունեցա։ ― Կարելի է գնալ վագոն֊ռեստորան։ Գնա՞նք։

― Բայց, սիրելիս, մի՞թե ձեզ թույլատրվում է կոկտեյլ պատվիրել, ― հարցնում է նա։ Ու բոլորովին էլ ոչ բարձրից։ Նա այնքա՜ն լավն էր, որ երբեք վերևից չէր խոսի։

― Ընդհանրապես չի թույլատրվում, բայց ինձ մատուցում են, որովհետև ես բարձրահասակ եմ, ― ասում եմ։ ― Բացի այդ, մազերս ճերմակել են։ ― Ես թեքեցի գլուխս ու ցույց տվի ճերմակ մազերս։ Նա ուղղակի ապշեց։ ― Իսկապես, ինչո՞ւ չխմենք միասին։ ― Հարնցում եմ։ Ես շատ էի ուզում նրա հետ խմել։

― Չէ, թերևս, չարժի։ Շնորհակալ եմ, բարեկամս, ացելի լավ է չգնանք, ― ասում է։ ― Համ էլ ռեստորանն այս ժամին փակ է լինում, ախր հիմա շատ ուշ է, չգիտե՞ք։

Նա իրավացի է։ Բոլորովին մոռացել էի ժամը քանիսն է։

Այստեղ նա նայեց ինձ և հարցրեց այն, ինչից վախենում էի։

― Էռնեստը գրել էր, որ վերադառնալու է տուն չորեքշաբթի օրը, որ Ծննդյան տոներն սկսվում են միայն չորեքշաբթի։ Հո ձեզ շտապ տուն չե՞ն կանչել, հուսով եմ, տանը հիվանդ չունե՞ք։

Երևում էր, որ նա իսկապես անհանգստանում էր ինձ համար, հենց այնպես հետաքրքրասիրությունից չէր հարցնում, լրջորեն անհանգստանում էր։

― Չէ, տանը բոլորն էլ առողջ են, ― ասում եմ։ ― Պատճառը ես եմ։ Ինձ պետք է վիրահատեն։

― Ախ, ի՜նչ եք ասում։ ― Ես տեսա, որ նա իսկապես ցավում է ինձ համար։ Ինքս էլ ափսոսացի, որ այդպիսի հիմարություններ դուրս տվի, բայց արդեն ուշ էր։

― Ոչի՜նչ, առանձնապես լուրջ բան չէ։ Պարզապես մի փոքրիկ ուռուցք կա ուղեղիս վրա։

― Չի՛ կարող պատահել, ― նա սարսափից ձեռքով փակեց բերանը։

― Դատա՜րկ բան է։ Մակերեսային ուռուցք է։ Ու բոլորովին փոքրիկ։ Երկու րոպեում կհեռացնեն։

Այդ ժամանակ գրպանիցս հանեցի չվացուցակն ու սկսեցի կարդալ, որպեսզի վերջ տամ փչոցին։ Որ սկսում եմ փչել, էլ ժամերով չեմ կարողանում կանգ առնել։ Ուղղակի ժամերով։

Այնուհետև գրեթե էլ չխոսեցինք։ Նա «Վոգ» էր կարդում, իսկ ես պատուհանից նայում էի դուրս։ Նա իջավ Նյու֊Յորքում։ Բաժանվելիս ցանկացավ, որ վիրահատությունս հաջող անցնի և այլն։ Ու ինձ Ռուդոլֆ անվանեց։ Իսկ վերջում հրավիրեց ամռանը գնալ Էռնիի մոտ՝ Գլոստեր, Մասաչուսետս։ Ասաց, որ իրենց տունը ուղղակի ափին է, իսկ այնտեղ թենիսի հրապարակ կա, բայց ես շնորհակալություն հայտնեցի և ասացի, որ տատիկիս հետ մեկնում եմ Հարավային Ամերիկա։ Ես թունդ փչեցի, որովհետև մեր տատիկը նույնիսկ տնից դուրս չի գալիս, բացի երբեմն առավոտյան աղոթքի գնալուց։ Բայց միևնույն է, ես երբեք չէի գնա այդ սողուն Էռնեստի մոտ, ոչ մի գնով, եթե նույնիսկ գնալու տեղ չունենայի։

Փենսիլվանյան կայարանում առաջին հերթին գնացի հեռախոսախցիկ։ Ուզում էի որևէ մեկին զանգահարել։ Ճամպրուկներս դրի հեռախոսախցիկի մոտ, որպեսզի լավ երևան, բայց հենց որ լսափողը վերցրի, տեսա, որ ոչ մեկին չեմ կարող զանգ տալ։ Եղբայրս՝ Դ․ Բ֊ն, Հոլիվուդում էր, Ֆիբին՝ փոքրիկ քույրիկս, ժամը իննին պառկում էր քնելու, նրան հնարավոր չէր զանգ տալ։ Նա չէր բարկանա, որ արթնացնեի, բայց ամբողջ գաղտնիքը նրանում էր, որ հեռախոսին մեկ ուրիշը կմոտենար։ Ծնողներիցս որևէ մեկը։ Ուրեմն՝ չէր կարելի։ Ես ցանկացա զանգահարել Ջեյն Գալլահերի մորը, իմանալ, թե երբ է սկսվում Ջեյնի արձակուրդը, բայց հետո փոշմանեցի։ Բացի այդ էլ, ուշ էր այնտեղ զանգահարելու համար։ Հետո ցանկացա զանգահարել այն աղջկան, որի հետ հաճախ էի հանդիպում՝ Սալլի Հեյսին, գիտեի, որ նրա արձակուրդն արդեն սկսվել է, նա ինձ այսպես կոչված նամակ էր գրել, ծայրից ծայր կեղծ, սոսկալի երկար, հրավիրում էր ճրագալույցին օգնեմ տոնածառը զարդարելուն։ Բայց վախեցա հեռախոսին մոտենա նրա մայրիկը։ Նա ծանոթ էր մայրիկիս, ու պատկերացնում եմ, թե ինչպես կվերցներ հեռախոսն ու գլխապատառ կզանգահարեր մորս, որ ես Նյու֊Յորքում եմ գտնվում։ Բացի այդ էլ, հավես չկար պառավ Հեյսի հետ հեռախոսով խոսելու։ Նա ինչ֊որ մի անգամ Սայլիին ասել էր, թե ես անզուսպ եմ։ Նախ՝ անզուսպ եմ, երկրորդն էլ՝ կյանքում որևէ նպատակ չունեմ։ Հետո ցանկացա զանգել մի տիպի, որի հետ սովորել էի Հուտտոնի դպրոցում՝ Կառլ Լյուսին, բայց նրան շատ չէի սիրում։ Ի վերջո ոչ ոքի էլ չզանգահարեցի։ Մի քսան րոպե հետո դուրս եկա խցիկից, վերցրի ճամպրուկներս ու թունելով գնացի տաքսիների կայան։

Ես այն աստիճան ցրված եմ, որ, սովորության համաձայն, վարորդին տվեցի մեր տան հասցեն։ Բոլորովին դուրս էր թռել գլխիցս, որ երկու օր որոշել էի սպասել հյուրանոցում և չգնալ տուն, մինչև արձակուրդի սկսվելը։ Այդ մասին հիշեցի, երբ արդեն անցել էինք գրեթե ամբողջ զբոսայգին։ Ես նրան ասում եմ․

― Խնդրում եմ ետ դարձեք, ես ձեզ ճիշտ հասցեն չեմ տվել, հարկավոր է ետ գնալ, կենտրոն։

Բայց երևում է խորամանկ վարորդ էր․

― Չեմ կարող, Մաք, այստեղ երթևեկությունը միակողմանի է։ Հիմա պետք է մինչև իննսուներորդ փողոցը հասնեմ։

Չուզեցի վիճել։

― Լավ, ― ասում եմ։ Ու հանկարծ հիշեցի․ ― Ասացեք, դուք տեսե՞լ եք այն բադերը, Կենտրոնական զբոսայգու։ Հարավային մուտքի մոտի լճում։ Այն փոքրիկ լճակում։ Գուցե պատահմամբ գիտե՞ք, թե ուր են չվում այդ բադերը, երբ լիճը ծածկվում է սառույցով։ Գուցե պատահմամբ գիտե՞ք։

Ես, իհարկե հասկանում էի, որ դա զուտ պատահականություն կարող էր լինել։

Նա շուռ եկավ ու նայեց ինձ այնպես, կարծես ես աննորմալ էի։

― Դու ինչ է, եղբայրս, ― ասում է նա, ― ծիծաղո՞ւմ ես ինձ վրա։

― Ոչ, ― ասում եմ, ― պարզապես ինձ հետաքրքրում է դա։

Նա այլևս ոչինչ չասաց, ես՝ նույնպես։ Երբ մենք զբոսայգուց դուրս եկանք և հասանք իննսուներորդ փողոց, նա շրջվեց․

― Դե, եղբայրս, հիմա՞ ուր ենք գնում։

― Հասկանում եք, չեմ ուզում գնալ Իստ֊Սայդ հյուրանոց, այնտեղ կարող են ծանոթներ հանդիպել։ Ես ծպտված եմ ճանապարհորդում, ― ասացի։ Ասում եմ անհամ արտահայտությունները․ «Ծպտվա՜ծ եմ ճանապարհորդում»։ Բայց հիմարների հետ այլ կերպ չես կարող զրուցել։ ― Պատահմամբ չգիտե՞ք ինչ նվագախումբ է նվագում Տաֆտի մոտ կամ «Նյու֊Յորքում»։

― Գաղափար անգամ չունեմ, Մաք։

― Լա՜վ, տարեք ինձ «Էդմոնտ», ― ասում եմ, ― գուցե դուք չե՞ք մերժի ճանապարհին ինձ հետ կոկտեյլ խմել։ Հյուրասիրում եմ։ Ես բավական շատ փող ունեմ։

― Չի կարելի, Մաք։ Ներեցեք։

Այո, ուրախ ուղևոր եմ, խո՜սք չկա։ Անվանի անձնավորությո՜ւն։

Մենք եկանք «Էդմոնտ», և ես համար վերցրի։ Տաքսիում գլխիս դրի իմ որսորդական գլխարկը, հենց այնպես, կատակի համար, բայց նախասրահում հանեցի, որպեսզի ինձ խելառի տեղ չդնեին։ Ծիծաղելի է, ես այն ժամանակ չգիտեի, որ այդ ստոր հյուրանոցը լեփ֊լեցուն է ամեն տիպի խելառներով։

Ինձ սոսկալի մռայլ համար էին տվել, թախիծը ուղղակի համակում էր հոգիս։ Պատուհանից ոչինչ չէր երևում, բացի հյուրանոցի ետևի պատհից։ Բայց ինձ համար միևնույն էր։ Երբ վատ տրամադրության մեջ ես, ի՜նչ նշանակություն ունի, թե պատուհանից ինչ է երևում։ Ինձ համար ուղեկցեց միջանցքի ծառայողը, զառամած մի ծերուկ՝ մոտ յոթանասուն տարեկան։ Նա ավելի տխուր տպավորություն թողեց ինձ վրա, քան համարը։ Լինում են այնպիսի ճաղատներ, որոնք կողքից են սանրում մազերը, որպեսզի ծածկեն ճաղատությունը։ Ես ավելի շուտ ճաղատ ման կգայի, քան այդպես կսանրվեի։ Ընդհանրապես դա ինչ աշխատանք է ծերունու համար՝ տեղափոխե՜լ ուրիշի ճամպրուկները և սպասել թեյավճարի։ Հավանաբար, նա այլևս ուրիշ բանի պետք չէ, այնուամենայնիվ, դա սոսկալի է։

Երբ նա գնաց, սկսեցի պատուհանից դուրս նայել առանց վերարկուս հանելու։ Միևնույն է, անելիք չունեի։ Դուք չեք էլ կարող պատկերացնել, թե ինչ էր կատարվում դիմացի մասնաշենքում։ Այնտեղ նույնիսկ նեղություն չէին կրել վարագույրներն իջեցնել։ Ես տեսնում էի, թե ինչպես մի տիպ, միայն տրուսիկով, ճերմակահեր, օրինավոր տեսքով մի պարոն այնպիսի բաներ էր անում, որ չեք հավատա, եթե ասեմ։ Նախ ճամպրուկը դրեց մահճակալին։ Հետո այնտեղից կանացի հագուստներ հանեց ու սկսեց հագնվել։ Իսկական կանացի հագուստներ՝ մետաքսե գուլպաներ, բարձրակրունկ կոշիկներ, կրծքակալ և այնպիսի գոտի, որից կախված են լինում ռեզինները։ Հետո նեղ, սև զգեսը հագավ, երեկոյան զգեստ, երդվում եմ աստծո՜վ։ Հետո սկսեց կանացի փոքրիկ քայլերով անցուդարձ անել սենյակում ու սիգարետ ծխել և նայել հայելուն։ Նա մեն֊մենակ էր։ Եթե, իհարկե, լոգարանում որևէ մեկը չկար․ դա արդեն ես չէի տեսնում։ Իսկ նրա վերևի լուսամուտում ես տեսնում էի մի տղամարդու և մի կնոջ, որոնք բերանով ջուր էին ցողում իրար վրա։ Գուցեև ոչ ջուր, այլ՝ կոկտեյլ։ Ես չէի տեսնում նրանց բաժակների մեջ ինչ կա։ Սկզբում տղամարդն էր բերանը լցնում ու փչում ուղիղ կնոջ վրա։ Հետո էլ՝ կինը, հերթով, գրողի ծոցը գնան նրանք։ Միայն տեսնեիք, թե ինչպես էին անում դա։ Չեմ կատակում։ Հյուրանոցը լիքն էր գժերով։ Հավանաբար, ես միակ լուրջ մարդն էի նրանց մեջ, իսկ դա այնքան էլ շատ չէ։ Քիչ էր մնում հեռագիր ուղարկեի Ստրեյդլեյթերին, որ առաջին իսկ գնացքով գար Նյու֊Յորք։ Նա այստեղ արքա կարող էր լինել, այս հյուրանոցում։

Վատն այն է, որ նման գարշանքին նայում ես առանց աչքդ կտրելու, նույնիսկ չուզենալով հանդերձ։ Իսկ այն աղջիկը, որին ամբողջապես ջուր էին արել, նույնիսկ լավիկն էր։ Ահա թե որն է իմ դժբախտությունը։ Հոգուս խորքում ես, հավանաբար, սոսկալի անբարոյական եմ։ Երբեմն նույնիսկ սոսկալի անբարոյականություններ եմ պատկերացնում, ու թերևս ինքս ի վիճակի եմ անելու դրանք, եթե առիթ լինի։ Ինձ երբեմն թվում է, թե դա գուցե հաճելի է, թեև զազրելի է։ Օրինակ՝ ես նույնիսկ հասկանում եմ, որ կարող է և հետաքրքիր լինել, եթե երկուսդ էլ հարբած եք ու բերանով ջուր կամ կոկտեյլ եք ցողում իրար վրա։ Բայց ճիշտն ասաց դա բոլորովին դուր չի գալիս ինձ։ Եթե խոր մտածես, ապա դա ուղղակի գռեհկություն է։ Իմ կարծիքով, եթե աղջիկը քեզ դուր է գալիս, ապա հարկ չկա հիմարություններ անելու, եթե նա քեզ դուր է գալիս, ուրեմն դեմքն էլ է դուր գալիս, դե էլ ինչ հարկ կա անվայելուչ արարքների, նրա դեմքին ջուր կամ չգիտեմ թե էլ ինչ թքելու։ Վատն այն է, որ երբեմն ամեն տեսակ հիմարություններն էլ հաճույք են պատճառում մարդուն։ Աղջիկներն իրենք էլ մի բան չեն, միայն խանգարում են, երբ ջանում ես որևէ հիմարություն թույլ չտալ, որպեսզի չփչացնես մի որևէ իսկական լավ բան։ Ես մի ծանոթ աղջիկ ունեի երկու տարի առաջ։ Նա ինձնից վատն էր։ Օհ, ինչպիսի՜ տականք էր։ Եվ այնուամենայնիվ, երբեմն հետաքրքիր էր նրա հետ, թեկուզև զազրելի։ Ընդհանրապես ես այդ սեքսուալ հարցերից լավ չեմ գլուխ հանում։ Երբեք չես իմանում, թե ինչն ինչոց է։ Ես ինքս ինձ համար վարվեցողության կանոններ եմ մշակում և տեղնուտեղն էլ խախտում։ Անցյալ տարի ինքս ինձ որոշեցի, որ կապ չպետք է ունենամ այնպիսի աղջիկների հետ, որոնցից զզվում եմ։ Ու ինքս էլ խախտեցի որոշումս այդ նույն շաբաթ, ճիշտն ասած հենց նույն երեկոյան։

Ամբողջ երեկոն համբուրվեցի մի սոսկալի ջարդրտվողի հետ, որին Աննա Լուիզա Շերման էին անվանում։ Չէ, ես լավ չեմ հասկանում ամեն տիպի սեքսը։ Ազնիվ խոսք, չեմ հասկանում։

Կանգնել էի պատուհանի մոտ ու մտածում էի՝ ինչպես զանգահարեմ Ջեյնին։ Միջքաղաքայինով զանգեմ ուղիղ քոլեջ, որտեղ նա սովորում է, փոխանակ զանգահարելու մորն ու հարցնելու, թե երբ է սկսվում նրա արձակուրդը։ Իհարկե, չի թույլատրվում ուշ գիշերով զանգահարել ուսանողուհիներին, բայց ես արդեն ամեն ինչ մտածել էի։ Եթե մոտենան հեռախոսին, կասեմ, որ նրա քեռին եմ։ Կասեմ, որ նրա մորաքույրը հենց նոր վթարի է ենթարկվել, մահամերձ վիճակում է, ու ես պետք է անհապաղ խոսեմ Ջեյնի հետ։ Հավանաբար, նրան իմաց կտան։ Չզանգահարեցի միայն այն պատճառով, որ անտրամադիր էի։ Իսկ եթե տրամադրություն չես ունենում, միևնույն է, ոչինչ չի ստացվի։

Հետո նստեցի բազկաթոռին ու ծխեցի բոլոր սիգարետներս։ Ես ինձ շատ վատ էի զգում, խոստովանում եմ։ Ու մեկ էլ մի բան մտածեցի։ Սկսեցի պրպտել դրամապանակս, որոնել մի հասցե, որ տվել էր ինձ Պրինսթոնում սովորող մի տղա․ մենք ամռանն էինք ծանոթացել, մի երեկույթի ժամանակ։ Վերջապես գտա երկտողը։ Բավական ճմրթվել էր դրամապանակիս մեջ, բայց ընթերցել հնարավոր էր։ Դա մի կնոջ հասցե էր, ոչ իսկական պոռնիկի, բայց, ինչպես պրինսթոնցի այդ տղան էր ասում, նա երբեմն և չի մերժում։ Մի անգամ նա այդ աղջկան տարել է Պրինսթոն պարերի, ու քիչ է մնացել այդ պատճառով նրան վտարեն դպրոցից։ Աղջիկը կաբարեում պարում է հանվելով, թե նման մի բան։ Մի խոսքով, վերցրի հեռախոսն ու զանգահարեցի նրան։ Անունը Ֆեյ Կեվենդիչ էր, ապրում էր «Ստենֆորդ» հյուրանոցում, Վաթսունվեցերորդի և Բրոդվեյի անկյունում։ Հավանաբար մի որևէ ետնախորշում։

Սկզբում կարծեցի, թե տանը չէ։ Ոչ ոք չէր պատասխանում։ Հետո վերցրին լսափողը։

― Ալլո, ― ասացի։ Ես թավ ձայնով էի խոսում, որպեսզի չհասկանա քանի տարեկան եմ։ Բայց ձայնս ընդհանրապես բավական ցածր է։

― Ալլո, ― ասաց կանացի ձայնը ոչ այնքան սիրալիր։

― Դա միսս Ֆեյ Կեվենդի՞չն է։

― Այո, ո՞վ է, ― հարցրեց նա։ ― Այդ ո՞վ է գիշերվա կեսին զանգահարում ինձ, գրողը տանի։

Ես մի քիչ վախեցա։

― Այո, ես հասկանում եմ, որ հիմա ուշ է, ― ասացի մեծավարի։ ― Հուսով եմ, դուք ինձ կներեք, բայց ինձ ուղղակի անհրաժեշտ էր ձեզ հետ խոսել։ ― Ու այդ ամենը բարձրաշխահիկ տոնով, ազնիվ խոսք։

― Այդ ո՞վ է ախր, ― հարցնում է նա։

― Դուք ինձ չեք ճանաչում, ես Էդի Բերդսելի ընկերն եմ։ Նա ասաց, որ եթե քաղաք գամ, անպայման ձեզ հանդիպեմ ու միասին կոկտեյլ խմենք։

― Ով ասա՞ց։ Դուք ում ընկերն ե՞ք։ ― Իսկական էգ վագր է, հա՜, աստված վկա։ Նա ուղղակի բղավում էր ինձ վրա հեռախոսով։

― Էդմունդ Բերդսելի, Էդի Բերդսելի, ― կրկնեցի ես։ Լավ չէի հիշում նրան անունը՝ Էդմունդ էր թե Էդվարդ։ Միայն մեկ անգամ էինք հանդիպել մի ապուշ երեկույթում։

― Ես այդպիսի մարդ չեմ ճանաչում, Ջեկ։ Ու եթե ձեր կարծիքով ինձ համար հաճելի է գիշերվա կեսին վեր թռչել․․․

― Էդի Բերդսել, Պրինսթոնից, ― ասացի ես։

Լսում էի, թե նա ինչպես է կրկնում ազգանունը։

― Բերդսել․․․ Բերդսել․․․ Պրինսթոնի քոլեջի՞ց։

― Այո, այո, ― ասացի ես։

― Դո՞ւք էլ եք այնտեղից։

― Մոտավորապես։

― Ըհը․․․ Իսկ ինչպե՞ս է Էդին, ― ասաց նա։ ― Այնուամենայնիվ, այլանդակություն է զանգահարել գիշերվա կեսին։

― Նա՝ ոչինչ։ Խնդրել է ձեզ բարևներ հաղորդել։

― Դե, շնորհակալ եմ։ Դուք էլ իրեն բարևեք, ― ասաց։ ― Նա շատ լավ տղա է։ Ի՞նչ է անում հիմա։ ― Կամաց֊կամաց սիրալիր էր դառնում, գրողը տանի։

― Նույն բանը, ինքներդ էլ հասկանում եք, ― ասացի ես։ Ինչ իմանայի, թե ինչ է անում։ Ես գրեթե անծանոթ էի նրան։ Չգիտեի նույնիսկ՝ սովորո՞ւմ է դեռ Պրինսթոնում, թե չէ։ ― Լսեցեք, ― ասում եմ։ ― Գուցե հանդիպենք հիմա, մի֊մի կոկտեյլ խմենք։

― Դուք պատկերացնո՞ւմ եք ժամը քանիսն է, ― ասաց նա։ ― Եվ թույլ տվեք հարցնել ձեր անունը։ ― Նա հանակարծ սկսեց խոսել անգլիական շեշտադրությամբ։ ― Ինչ֊որ շատ ջահել ձայն ունեք։

― Շնորհակալություն կոմպլիմենտի համար, ― ասում եմ ամենաբարձրաշխարհիկ տոնով։ ― Իմ անունը Հոլդեն Քոլֆիլդ է։ ― Հարկավոր էր ուրիշ անուն մտածել, բայց ես անմիջապես գլխի չընկա։

― Գիտեք ինչ, միստր Քոֆլ, ես սովոր չեմ գիշերները տեսակցության գնալու։ Չէ՞ որ աշխատում եմ։

― Վաղը կիրակի է։

― Միևնույն է, ես պետք է լավ քնեմ։ Ինքներդ էլ հասկանում եք։

― Իսկ ես կարծում էի, մենք միասին գոնե մի կոկտեյլ կխմեինք։ Եվ հիմա այնքան ուշ չէ։

― Դուք շատ սիրալիր եք, իսկապես, ― ասում է նա։ ― Որտեղի՞ց եք խոսում։ Որտե՞ղ եք հիմա։

― Ե՞ս։ Ես ավտոմատից։

― Ախ այդպե՜ս։ ― Հետո երկար լռեց։ ― Գիտեք ինչ, ես շատ ուրախ կլինեմ ձեզ հետ հանդիպել, միստր Քոֆլ։ Ձյանից երևում է, որ դուք շատ լավ մարդ եք։ Զարմանալի հաճելի ձայն ունեք։ Բայց հիմա, այնուամենայնիվ, ուշ է։

― Ես կարող եմ գալ ձեզ մոտ։

― Մեկ ուրիշ ժամանակ կասեի՝ հիանալի է։ Բայց հարևանուհիս հիվանդացել է։ Նա ամբողջ երեկոյան պառկած է եղել ու չի կարողացել քնել։ Հենց միայն նոր փակեց աչքերը, քնած է։ Հասկանո՞ւմ եք։

― Այո, դա վատ է։

― Որտե՞ղ եք իջևանել։ Գուցե վա՞ղը հանդիպենք։

― Չէ, վաղը չեմ կարող։ Միայն այսօր եմ ազատ։

Ա՜յ թե հիմարն եմ, այդպես չպետք է ասեի։

― Ինչ արած, շատ ափսոս։

― Ձեր ողջյունը կհաղորդեմ Էդիին։

― Իսկապես կհաղորդե՞ք։ Հուսով եմ, ուրախ ժամանակ կանցկացնեք Նյու֊Յորքում։ Հրաշալի քաղաք է։

― Դա ես գիտեմ։ Շնորհակալություն։ Բարի գիշեր, ― ասացի ու կախեցի լսափողը։

Հիմա՛ր։ Ինքդ ամեն բան փչացրիր։ Հարկավոր էր գոնե վաղվա համար պայմանավորվել, կոկտեյլ խմելու հրավիրել կամ նման մի բան։

Դեռ բավական շուտ էր։ Չեմ կարող որոշակի ասել, թե ժամը քանիսն էր, բայց այնքան էլ ուշ չէր։ Ամենից շատ չեմ սիրում պառկել քնելու, երբ բոլորովին չեմ հոգնել։ Բացեցի ճամպրուկս, մաքուր վերնաշապիկ վերցրի, գնացի լոգարան, լվացվեցի ու փոխեցի հագուստս։ Մտածեցի՝ գնամ տեսնեմ ինչ է կատարվում նրանց «Յասամանագույն դահլիճում»։ Հյուրանոցին կից գիշերային ակումբ կար, որ կոչվում էր «Յասամանագույն դահլիճ»։

Հագնվելու ընթացքում մտածում էի՝ չփորձե՞մ զանգահարել քրոջս՝ Ֆիբիին։ Շատ էի ուզում նրա հետ խոսել։ Նա ամեն ինչ հասկանում էր։ Բայց չէր կարելի ռիսկ անել և զանգահարել տուն, այնուամենայնիվ, նա փոքրիկ էր ու, հավանաբար արդեն քնած էր, չէր մոտենա հեռախոսին։ Իհարկե, կարելի էր լսափողը դնել, եթե ծնողներս մոտենային, բայց, միևնույն է, ոչինչ չէր ստացվի։ Նրանք կճանաչեին, որ ես եմ։ Մայրիկս միշտ գլխի է ընկնում։ Զգացողությունն ուժեղ է։ Բայց չափից դուրս շատ էի ուզում խոսել մեր Ֆիբիի հետ։

Եթե միայն տեսնեիք նրան։ Այդքան լավիկն ու խելացին հավանաբար, տեսած չեք լինի։ Շատ խելոքն է, ճիշտ եմ ասում։ Հասկանում եք, ինչ ընդունվել է դպրոց, միայն գերազանց գնահատականներ է ստացել, երբեք երկուսներ չի ստացել։ Ճիշտն ասած, մեր ընտանիքում միայն ես եմ այսպես բութ։ Ավագ եդբայրս՝ Դ․ Բ֊ն, գրող է, իսկ մյուս եղբայրս՝ Ալլին, որ մեռավ, ուղղակի կախարդ էր։ Միայն ես եմ այսպես բութ։ Իսկ դուք Ֆիբիին տեսնեիք։ Նրա մազերը գրեթե Ալլիի մազերի գույնին են՝ շեկ, ամռանը շատ կարճ է կտրում։ Ամռանը նա հավաքում է ականջների ետևը։ Իսկ ականջները փոքրիկ են, սիրունիկ։ Ձմռանը արձակում է, երբեմն մայրիկը հյուսում է, երբեմն՝ ոչ, ամեն ձևի էլ գեղեցիկ է։ Նա ընդամենը տասը տարեկան է։ Ինձ պես նիհարիկ է, բայց գեղեցիկ կազմվածքով, նիհարությունը հենց հարմար է չմշկասահքին։ Մի անգամ պատուհանից նայում էի, թե նա ինչպես է փողոցից անցնում զբոսայգի, ու մտածեցի, որ շատ հարմար է չմշկասահքի համար՝ նիհարիկ ու թեթև։ Ձեզ շատ դուր կգա նա։ Հասկանո՞ւմ եք, ինչ որ ասես, անմիջապես հասկանում է խոսքն ինչին է վերաբերում։ Նրան նույնիսկ ուր ասես կարող ես տանել հետդ։ Օրինակ՝ տանես անհաջող ֆիլմ նայելու, անմիջապես հասկանում է, որ թույլ նկար է, լավ ֆիլմ տանես, անմիջապես հասկանում է, որ լավն է։ Ես ու Դ․ Բ֊ն մի անգամ նրան տարանք ֆրանսիական այդ նկարը նայելու՝ «Հացթուխի կինը»։ Ռեյմսն է խաղում այնտեղ։ Ֆիբին ուղղակի գժվեց։ Բայց նրա սիրած ֆիլմը «Երեսունինը աստիճանն» է, Ռոբերտ Դոնատի խաղով հանդերձ։ Նա այդ ամբողջ նկարը գրեթե անգիր գիտի։ Մենք միասին մի տասն անգամ նայել ենք։ Օրինակ՝ երբ այդ Ռոբերտը ոստիկաններից թաքնվում է շոտլանդական ֆերմայում, Ֆիբին այդ շոտլանդացու հետ միաժամանակ բարձրաձայն ասում է․ «Դուք սելյոդկա՞ եք ուտում»։ Ամբողջ երկխոսությունն անգիր գիտի։ Իսկ երբ այդ պրոֆեսորը, որն իրականում գերմանական լրտես է, բարձրացնում է ճկույթը, որի մի հոդը չկա, ու ցույց տալիս Ռոբերտ Դոնատին, մեր Ֆիբին նրանից շուտ է իր ճկույթը մթության մեջ խփում դեմքիս։ Չէ, նա լավն է։ Ձեզ անպայման դուր կգա։ Ճիշտ է, նա մի քիչ շատ է կպչուն։ Ամեն ինչ չափից խորն է ապրում, ոչ մանկականորեն։ Դա ճիշտ է։ Եվ հետո ամբողջ ժամանակ գրքեր է գրում։ Միայն թե երբեք դրանք չի ավարտում։ Ամեն ինչ մի աղջկա մասին է գրում՝ Գիզելա Ուզերֆիլդի մասին։ Միայն թե մեր Ֆիբին գրում է՝ «Կիսելա»։ Այդ Կիսելա Ուզերֆիլդը խուզարկու աղջիկ է։ Նա կարծես թե որբ է, բայց հետո հայրը գտնում է նրան։ Իսկ նրա հայրը «բարձրահասկ, հրապուրիչ ջենտլմեն է, քսան տարեկան»։ Գժվել կարելի է։ Այո, մեր Ֆիբի՛ն։ Ազնիվ խոսք, նա անպայման ձեզ դուր կգա։ Նա նույնիսկ շատ պստլիկ ժամանակ էլ խելացի էր։ Երբ նա շատ֊շատ փոքրիկ էր, ես ու Ալլին նրան տանում էինք զբոսայգի, հատկապես կիրակի օրերին։ Իսկ Ալլին առագաստանավակ ուներ, նա սիրում էր կիրակի օրերին այն բաց թողնել, ու մենք միշտ մեր փոքրիկ Ֆիբիին տանում էինք մեզ հետ։ Նա ճերմակ ձեռնոցներ էր հագնում ու քայլում մեր մեջտեղով, ինչպես իսկական լեդի։ Երբ ես ու Ալլին որևէ բանի մասին խոսում էինք, նա ականջ էր դնում։ Երբեմն մոռանում էինք նրա գոյությունը, համենայն դեպս, շատ փոքրիկ էր, բայց նա անպայման հիշեցնում էր իր մասին։ Միշտ միջամտում էր։ Կհրեր ինձ կամ Ալլիին ու կհարցներ․ «Իսկ ո՞վ, ո՞վ ասաց, Բոբի՞ն, թե՞ աղջիկը»։ Ու մենք նրան պատասխանում էինք, թե ով ասաց, և նա ասում էր՝ «Աաա՜» ու կրկին ականջ դնում մեծի պես։ Ալլին էլ էր նրա համար գժվում։ Ուզում եմ ասել, որ նա էլ էր շատ սիրում Ֆիբիին։ Հիմա Ֆիբին արդեն տասը տարեկան է, այնքան էլ փոքր չէ, բայց միևնույն է, բոլորն էլ գժվում են նրա համար, ով հասկանում է, իհարկե։

Համենայն դեպս ես շատ էի ուզում նրա հետ հեռախոսով խոսել։ Բայց վախենում էի, թե ծնողներս կմոտենան ու գլխի կընկնեն, որ ես Նյու֊Յորքում եմ, և որ ինձ վտարել են դպրոցից։ Այնպես որ, երբ նոր վերնաշապիկ հագա, իջա հոլլ՝ տեսնեմ ինչ է կատարվում այնտեղ։

Բայց այնտեղ գրեթե մարդ չկար, բացի ինչ֊որ սուտենյորներից և պոռնկատիպ շիկահեր աղջիկներից։ «Յասամանագույն դահլիճից» երաժշտության ձայն էր գալիս, և ես գնացի այնտեղ։ Ու թեև այնտեղ դատարկ էր, ինձ մի անպետք սեղան առաջարկեցին, հեռու մի անկյունում։ Հարկավոր էր մատուցողի ձեռքը մի դոլար խոթել։ Նյու֊Յորքում փողով ամեն ինչ էլ կարելի է, ես դա հաստատ գիտեմ։

Բադի Սինգերի նվագախումբը գարշելի էր։ Սոսկալի աղմկոտ, ոչ լավ իմաստով աղմկոտ, ուղղակի անտանելի։ Եվ դահլիճում իմ հասակակիցները քիչ էին։ Ճիշտն ասած, բոլորովին չկային․ այնտեղ միայն պճնված ծերուկներ էին իրենց դամաների հետ։ Միայն հարևան սեղանի մոտ նստածներն էին բոլորովին այլ տիպի այցելուներ։ Հարևան սեղանի մոտ նստած էին երեսունին մոտ երեք աղջիկներ։ Երեքն էլ տգեղ էին ու նրանց գլխարկներից երևում էր, որ եկվորներ են։ Բայց շիկահերը այնքան էլ տգեղ չէր։ Նրա մեջ ինչ֊որ հետաքրքիր բան կար։ Հենց որ սկսեցի նրան զննել, մատուցողը եկավ։ Ես պատվիրեցի սոդայով վիսկի, բայց խնդրեցի չբացել․ արագ էի խոսում, թե չէ երբ ծամծմում ես, կարծում են, անչափահաս ես ու այդպիսի դեպքում ոգելիչ խմիչքներ չեն տալիս։ Եվ այնուամենայնիվ, նա սկսեց կպչել․

― Ներեցեք, սըր, ― ասում է, ― բայց ձեզ մոտ որևէ հավաստագիր չկա՞ ձեր չափահասությունը հաստատող։ Գուցե վարորդական գրքույկը ձեզ մո՞տ լինի։

Ես սառցե հայացքով նայեցի նրան, կարծես մահացու կերպով վիրավորել էր ինձ, ու ասացի․

― Մի՞թե ես նման եմ անչափահասի։

― Ներեցեք, սըր, բայց մեզ կարգադրված է․․․

― Լավ, լավ, ― ասում եմ ու մտածում՝ «գրողի ծոցը»։― Կոկա֊կոլա տվեք։

Նա արդեն գնում էր, բայց ես կանչեցի․

― Դուք չե՞ք կարող մի երկու կաթիլ ռոմ ավելացնել, ― ես նրան խնդրեցի շատ սիրալիր, քաղաքավարությամբ։ ― Ինչպե՞ս կարող եմ այսպիսի տեղում նստել սթափ։ Դուք չե՞ք կարող մի երկու կաթիլ ռոմ ավելացնել։

― Ներեցեք, սըր, ոչ մի կերպ, ― և գնաց։ Բայց նա մեղավոր չէ։ Նա կարող է զրկվել իր տեղից, եթե ոգելից խմիչք տա անչափահասին։ Իսկ ես, դժբախտաբար, անչափահաս եմ։

Ես էլի սկսեցի նայել հարևան սեղանի այդ վհուկներին։ Ավելի շատ՝ շիկահերին։ Այն երկուսը սոսկալի այլանդակ էին, ինչպես մահացու մեղք։ Բայց ես հիմարի պես աչքս չէի տնկել։ Ընդհակառակը, նրանց նայում էի անտարբեր հայացքով։ Եվ ձեր կարծիքով ի՞նչ արեցին նրանք։ Սկսեցին ապուշների պես հռհռալ։ Հավանաբար մտածում էին, որ ես չափից դուրս ջահել եմ աչք տնկելու համար։ Ես սոսկալի վրդովվեցի, կարծես ուզում եմ ամուսնանա՜լ նրանց հետ։ Հարկավոր էր արհամարհել, բայց շատ էի ուզում պարել։ Երբեմն ուղղակի շատ եմ ուզում պարել ու հիմա էլ էի ուզում։ Ես թեքվեցի նրանց կողմն ու ասում եմ․

― Աղջիկներ, չե՞ք ուզում պարել։ ― Քաղաքավարությամբ հարցրի, շատ բարձրաշխարհիկ տոնով։ Իսկ նրանք հիմարի պես իրար անցան ու կրկին սկսեցին հռհռալ։ Ազնիվ խոսք, իսկական տխմարներ։ ― Գնանք պարենք, ― ասում եմ։ ― Եկեք հերթով։ Հը՞։ Գնա՞նք։ ― Չափից դուրս շատ էի ուզում պարել։

Վերջապես շիկահերը ոտքի ելավ, հավանաբար, հասկացավ, որ գլխավորապես իրեն եմ դիմում։ Մենք դուրս եկանք պարահրապարակ, իսկ այն երկու խրտվիլակները դեռ հռհռում էին հիստերիկայի մեջ։ Այդպիսիների հետ դարդից կարող ես գլուխ դնել։

Բայց խնդրելս արժեր։ Այդ ինչպե՜ս էր պարում շիկահերը։ Կյանքումս ավելի լավ պարող չեմ տեսել։ Գիտեք, երբեմն արտաքուստ հիմարի մեկն է, բայց պարում է ինչպես աստված։ Բայց պատահում է նաև, որ խելացի աղջիկը կամ անվերջ ինքն է ձեզ ուղղություն տալիս, կամ էլ այնպես վատ է պարում, որ գերադասում ես սեղանի մոտ նստած մնալ ու խմել։

― Դուք հրաշալի եք պարում, ― ասում եմ շիկահերին։ ― Ձեզ անհրաժեշտ է դառնալ պրոֆեսիոնալ պարուհի։ Ազնիվ խոսք։ Մի անգամ ես պարել եմ պրոֆեսիոնալի հետ, բայց դուք հարյուր անգամ նրանից լավ եք պարում։ Լսե՞լ եք Մարկոյի և Միրանդուի մասին։

― Ի՞նչ, ― նա նույնիսկ չէր լսում ինձ։ Ամբողջ ժամանակ շուրջն էր նայում։

― Ասում եմ դուք լսած կա՞ք Մարկոյի և Միրանդուի մասին։

― Չգիտեմ։ Չէ, չեմ լսել։

― Դրանք պարողներ են։ Աղջիկը պարուհի է։ Այնքան էլ լավը չէ։ Այսինքն՝ ինչ որ հարկավոր է, նա անում է, բայց ոչ շատ հաջող։ Գիտե՞ք, ինչպես ես զգում, երբ քո դաման լավ է պարում։

― Ի՞նչ եք ասում, ― նորից հարցրեց նա։ Բոլորովին չէր լսում, ուշադրություն չէր դարձնում ինձ վրա։

― Ասում եմ, գիտե՞ք ինչպես են զգում, երբ դաման շատ լավ է պարում։

― Ըհը՛․․․

― Տեսնո՞ւմ եք, ձեռքս ձեր մեջքին է, չէ՞։ Դե ուրեմն եթե մոռանում ես ինչ է ձեռքիդ տակ և որտեղ են դամայիդ ոտքերը, ձեռքերը և ընդհանրապես ամեն ինչ, նշանակում է նա հրաշալի է պարում։

Նա իսկի չէր էլ լսում, թե ինչ եմ ասում։ Որոշեցի էլ չխոսել։ Միայն պարում էինք, ուրիշ ոչինչ։ Օ՛հ, ինչպե՜ս էր պարում այդ ապուշը։ Բադի Սինգերն ու իր անպետք նվագախումբը նվագում էին «Աշխարհում միայն մի բան կա․․․» ― և նույնիսկ նրա՛նք չէին կարողանում փչացնել այդ երգը։ Հրաշալի երգ է։ Ես պարում էի հենց այնպես, առանց ֆոկուսների, ― ատում եմ, երբ պարի ժամանակ հազար ու մի ֆոկուսներ են ցուցադրում, ― բայց լավ պտտեցրի այդ շիկահերին, ու նա հրաշալի ենթարկվում էր։ Ես էլ հիմարի պես կարծում էի, թե նրա համար էլ է հաճելի պարելը, մեկ էլ նա սկսեց ինչ֊որ հիմար֊հիմար դուրս տալ։

― Գիտեք, երեկ երեկոյան, մենք ընկերուհիներով տեսանք Պիտեր Լորեին, ― ասում է, ― կինոդերասանին։ Կյանքում։ Թերթ էր գնում։ Այնպես լա՜վն էր։

― Ձեր բախտը բերել է, ― ասում եմ։ ― Լա՜վ է բերել, հասկանո՞ւմ եք։ ― Իսկակակն ապուշ է։ Բայց ինչպե՜ս է պարում։ Ես չդիմացա ու համբուրեցի նրա գլուխը, այդ հիմարի, ուղղակի մազաբաժանը։ Իսկ նա նեղացավ։

― Դա՞ ինչ բան է։

― Ոչինչ։ Հենց այնպես։ Դուք շատ լավ եք պարում, ― ասացի։ ― Ես մի քույր ունեմ, չորրորդ դասարանում է սատանան։ Դուք նրանից վատ չեք պարում, իսկ նա այնպե՜ս է պարում, չտեսնված, գրողը տանի։

― Կարգին խոսեք, խնդրեմ։

Գլխիս լեդի՜ է դարձել, թագուհի՜ է, գրողը տանի։

― Դուք որտեղի՞ց եք եկել, ― հարցնում եմ։ Չի պատասխանում։ Չորս կողմն է աչք ածում։ Երևում է, սպասում է, թե կհայտնվի ինքը՝ Պիտեր Լորեն։

― Որտեղից՞ եք եկել, ― կրկնում եմ։

― Ի՞նչ։

― Դուք բոլորդ որտեղի՞ց եք եկել։ Մի՛ պատասխանեք, եթե չեք կամենում։ Նեղություն մի՛ կրեք, խնդրեմ։

― Սիեթլից, Վաշինգտոնի նահանգից, ― ասում է։ Ներողամիտ գտնվեց, ծառայություն մատուցեց ինձ։

― Դուք հրաշալի զրուցակից եք, ― ասում եմ։ ― Դա ձեզ հայտնի՞ է։

― Դա ի՞նչ է նշանակում։

Ես այլևս չկրկնեցի։ Միևնույն է, տեղ չէր հասնում։

― Ուզո՞ւմ եք ջիտերբագ պարել, եթե արագ երաժշտություն լինի։ Իսկական ազնիվ ջիտերբագ, առանց հիմարությունների, ոչ թե ոստոստել, այլ իսկապես պարել։ Եթե արագ երաժշտություն նվագեն, բոլորը կնստեն, չհաշված ծերուկներին ու հաստլիկներին, տեղը կբավականացնի մեզ։ Լա՞վ։

― Ինձ համար միևնույն է, ― ասում է։ ― Լսեք, իսկ դուք քանի՞ տարեկան եք։

Ես այնպե՜ս վրդովվեցի․

― Օ՜, գրողը տանի, ինչո՞ւ եք ամեն ինչ փչացնում, ― ասում եմ։ ― Ես արդեն տասներկու կամ։ Պարզապես սատանայի պես բոյ եմ քաշել։

― Լսեք, ասացի կարգին խոսեք։ Թե որ շարունակեք սատանայի անուն տալ, կգնամ ընկերուհիներիս մոտ, հասկացա՞ք։

Ես սկսեցի ներողություն խնդրել գժի պես, որովհետև նվագախումբը արագ պարեղանակ նվագեց։

Նա ինձ հետ եկավ ջիտերբագ պարելու՝ շատ արժանավայել ձևով, թեթև։ Նա շա՜տ լավ էր պարում, ճիշտ եմ ասում։ Հազիվ մատդ կպչում է, անմիջապես ենթարկվում է։ Իսկ երբ պտույտներ էր գործում, այնպես հաճելի էր պտտվում նրա քամակը, ուղղակի հիանալի էր։ Շա՜տ լավ, աստված վկա։ Մինչ պարում էինք, ես մի քիչ սիրահարվեցի նրան։ Կրակ են այդ աղջիկները։ Երբեմն վրան նայել էլ չես ուզում, տեսնում ես, որ հիմարների հիմարն է, բայց բավական է մի որևէ բան լավ անի, արդեն սիրահարվում ես։ Օ՜հ, այդ աղջիկները, գրողը տանի։ Խելաքահան կանեն մարդու։

Ինձ չհրավիրեցին իրենց սեղանի մոտ․ անդաստիարակությունից, իհարկե, իսկ ես, այնուամենայնիվ, գնացի։ Շիկահերին, որի հետ պարել էի, անվանում էին Բերնիս Կրաբս կամ Կրեբս։ Իսկ այն տգեղներին՝ Մարտի և Լավերն։ Ասացի, որ անունս Ջիմ Ստիլ է, դիտմամբ ասացի։ Փորձեցի խելացի զրույց սկսել նրանց հետ, բայց դա անհնար էր։ Նրանց զոռով էլ չես կարող խոսեցնել։ Մեկը մյուսից հիմար էին։ Ու ամբողջ ժամանակ աչք են ածում շուրջները, ասես սպասում են, որ հիմա դահլիճը լցվելու է կինոաստղերով։ Նրանք կարծում են, հավանաբար, որ կինոաստղերը, երբ գալիս են Նյու֊Յորք, ամբողջ ժամանակ ցցվում են «Յասամանագույն դահլիճում» և ոչ թե «Էլ Մարոկոյում» կամ «Սթորք ― ակումբում»։ Մի կերպ դուրս կորզեցի, թե ինչ գործն են անում իրենց Սիեթլում։ Պարզվեց, որ երեքն էլ աշխատում են միևնույն ապահովագրական ընկերությունում։ Հարցրի՝ սիրո՞ւմ են իրենց աշխատանքը։ Բայց մի՞թե հնարավոր էր այդ հիմարներից մի կարգին բան իմանալ։ Կարծում էի, թե այն երկու այլանդակները՝ մարտին ու Լավերնը, քույրեր են, բայց նրանք սոսկալի նեղացան, երբ հարցրի այդ մասին։ Հասկանալի է, նրանցից ոչ մեկը չէր ուզում մյուսին նման լինել, դա բնական է, բայց, այնուամենայնիվ, ծիծաղս եկավ։

Ես երեքի հետ էլ պարեցի հերթով։ Այլանդակներից մեկը՝ Լավերնը, այնքան էլ վատ չէր պարում, բայց երկրորդը՝ Մարտին, սոսկալի էր։ Նրա հետ պարել, միևնույն է, թե Ազատության արձանը քարշ տալ դահլիճով մեկ։ Հարկավոր էր ինչ֊որ բան նախաձեռնել, որպեսզի նրան քարշ տալն այդքան ձանձրալի չլիներ։ Ու ես ասացի, թե Հերի Կուպերը՝ կինոդերասանը, ա՜յ, գնում է։

― Ո՞ւր է, ո՞ւր է, ― նա սոսկալի հուզվեց։ ― Ո՞ւր է նա։

― Է՛հ, ուշացաք։ Նա հենց նոր դուրս եկավ։ Ինչո՞ւ հենց որ ասացի, անմիջապես չնայեցիք։

Նա նույնիսկ կանգ առավ ու գլուխների վրայով սկսեց նայել, թե կինոդերասանը չի՞ երևում արդյոք։

― Ախր ո՞ւր է, է՛, ― ասում է։ Քիչ էր մնում լաց լիներ։ Այ թե ինչ արեցի։ Ես շատ ափսոսացի, որ խաբել եմ։ Մարդիկ կան, որոնց չի կարելի խաբել, թեև հենց միայն դրան են արժանի։

Ամենածիծաղելին այն ժամանակ եղավ, երբ վերադարձանք սեղանի մոտ։ Մարտին ասաց, թե Հերի Կուպերն այստեղ էր։ Այն երկուսը՝ Լավերն ու Բերնիսը, քիչ էր մնում ինքնասպան լինեին։ Տխրեցին, հարցնում են Մարտիին, թե տեսա՞վ նրան։ Իսկ Մարտին թե՝ այո՛, միայն անցողակի։ Ա՜յ քեզ հիմար։

Բարը փակվում էր, և ես նրանց համար երկուական բաժին ոգելից խմիչք պատվիրեցի, իսկ ինձ համար՝ երկու կոկա֊կոլա։ Նրանց ամբողջ սեղանը ծածկված էր բաժակներով։ Այլանդակներից մեկը՝ Լավերնը, անընդհատ ծաղրում էր ինձ, որ ես միայն կոկա֊կոլա եմ խմում։ Փայլո՜ւն համար։ Նա ու Մարտին զովացուցիչ էին խմում դեկտեմբերին, սատանան տանի ինձ։ Նրանք ոչինչ չէին հասկանում։ Իսկ շիկահեր Բերնիսը փչում էր սոդայով վիսկին։ Ձիու պես խմում էր։ Ու երեքն էլ անվերջ աչք էին ածում շուրջը, կինոաստղեր էին որոնում։ Նրանք նույնիսկ միմյանց հետ չէին զրուցում։ Այդ Մարտին մյուսներից ավելի էր խոսում։ Ու ամբողջ ժամանակ հիմար անհեթություններ էր դուրս տալիս, օրինակ՝ զուգարանին ասում էր «մի տեղ», իսկ նվագախմբի պառավ, ճաղատ կլարնետահարին «հոգյակ» էր անվանում, հատկապես երբ նա վեր կացավ ու ինչ֊որ անհասկանալի բան ծվծվաց։ Իսկ կլարնետը «շվի» էր անվանում։ Սոսկալի գռեհիկ էր։ Իսկ երկրորդ այլանդակը՝ Լավերնը, ձևացնում էր, թե չտեսնված սրամիտ է։ Անվերջ խնդրում էր զանգահարեմ հայրիկիս ու հարցնեմ՝ ազա՞տ է այս երեկո։ Անվերջ հարցնում էր, թե հայրիկս տեսակցության հո չի՞ գնացել։ Չորս անգամ խնդրեց՝ զարմանալի՜ սրամտություն։ Միայն շիկահերն էր լուռ մնում։ Մի բան ես հարցնում, անպայման պիտի հարցնի՝ «դա ի՞նչ է»։ Ուղղակի նյարդերիդ վրա ազդում է։

Եվ հանկարծ երեքն էլ դատարկեցին բաժակներն ու վեր կացան, թե՝ քնելու ժամանակն է։ Ասում էին, առավոտյան վաղ պետք է արթնանան, գնալու են Մյուզիկ֊հոլլ, ռադիո֊սիթիի առաջին սեանսին։ Ես խնդրեցի նրանց մի քիչ էլ նստել, բայց չուզեցին։ Ստիպված էի հրաժեշտ տալ։ Ասացի, որ իրենց կփնտրեմ Սիեթլում, եթե երբևէ այնտեղ գնամ։ Բայց հազիվ թե։ Այսինքն՝ հազիվ թե նրանց փնտրեմ։

Ընդհանուր հաշիվը, ներառյալ նաև սիգարետները, կազմեց երեսուն դոլար։ Իմ կարծիքով, նրանք պետք է ասեին, որ իրե՛նք կվճարեն բոլորը, գոնե մինչ իրենց միանալս։ Ես, իհարկե, թույլ չէի տա, որ նրանք վճարեն, բայց, համենայն դեպս, կարող էին առաջարկել։ Ինչևիցե, դա նշանակություն չունի։ Չափից դուրս հիմար էին, հապա այդ ոլորված շլյապանե՜րը։ Տրամադրությունս ընկավ, երբ իմացա, որ ուզում են շուտ վեր կենալ, որպեսզի հաջողացնեն ընկնել ռադիո֊սիթի։ Երբ պատկերացնում ես, որ սոսկալի շլյապաներով այդ էակը Նյու֊Յորք է ժամանել չգիտես թե որտեղից, ինչ֊որ հեռավոր Սիեթլից, միայն այն բանի համար, որ լույսը բացվելուն պես իրեն գցի ռադիո֊սիթի հիմար ծրագիրը դիտելու, այնպես է ընկնում տրամադրությունդ, որ դիմանալ չես կարող։ Ես նրանց բոլորի համար հարյուրական բաժակ խմիչք կպատվիրեի, միայն թե այդ բանը չասեին։

Նրանց գնալուց հետո ես անմիջապես դուրս եկա «Յասամանագույն դահլիճից»։ Միևնույն է, դահլիճը փակվում էր, և նվագախումբն էլ վաղուց դադրել էր նվագել։ Նախ՝ նման տեղերում տխուր է նստելը, երբ պարընկեր չունես, և երկրորդ, որ մատուցողը կոկա֊կոլայից բացի ոչինչ չի տալիս։ Աշծարհում այնպիսի գինետուն չկա, որտեղ հնարավոր լինի երկար նստել, եթե չի կարելի ոգելից խմիչք պատվիրել ու խմել։ Կամ էլ՝ եթե հետդ աղջիկ չկա, որի համար իսկապես խելքդ թռցնում ես։

Դուրս գալով հոլից՝ հանկարծ ես կրկին հիշեցի Ջեյն Գալլահերին։ Հիշեցի ու այլևս մտքիցս դուրս չեկավ։ Նստեցի հոլլում մի գարշելի բազկաթոռի, ու սկսեցի մտածել, թե նա Ստրեյդլեյթերի հետ միասին ինչպես է նստել այդ ստոր Էդ Բենկիի մեքենայում, ու թեև միանգամայն համոզված էի, որ նրանց միջև ոչինչ տեղի չէր ունեցել, ես հո լավ էի ճանաչում Ջեյնին, միևնույն է, ուղեղիցս դուրս չէր գալիս։ Ես նրան հրաշալի՜ էի ճանաչում, ազնիվ խոսք։ Հասկանում եք, նա ոչ միայն շաշկի էր խաղում, այլև սիրում էր ամեն տիպի սպորտ, ու երբ ծանոթացանք, ամբողջ ամառը ամեն առավոտ թենիս էինք խաղում, իսկ ճաշից հետո՝ գոլֆ։ Ես նրա հետ շատ մոտիկից եմ շփվել, ոչ ֆիզիկական իմաստով, իհարկե, երբե՜ք, պարզապես ամբողջ ժամանակ միասին էինք լինում։ Աղջկա հետ ընկերություն անելու համար բոլորովին էլ պարտադիր չէ սիրահետելը։

Մենք ծանոթացանք, որովհետև նրանց դոբերման֊պինչերը միշտ վազում էր մեր պարտեզը ու այնտեղ կեղտոտում, իսկ մայրս սոսկալի զայրանում էր դրանից։ Նա զանգահարեց Ջեյնի մորը և սոսկալի աղմուկ բարձրացրեց։ Մայրիկս նման բաների համար կարողանում է աղմուկ բարձրացնել։ Հետո պատահաեց այնպես, որ ես մի քանի օր հետո Ջեյնին տեսա մեր ակումբի ավազանի մոտ, պառկած էր փորի վրա։ Ես բարևեցի նրան։ Գիտեի, որ մեր կողքին է ապրում, բայց երբեք չէի խոսել նրան հետ։ Բայց սկզբում, երբ բարևեցի, նա շատ սառը վերաբերվեց։ Ես կաշվիցս դուրս էի գալիս ապացուցելու, որ անձամբ ինձ համար ոչ մի նշանակություն չունի, թե նրա շունը որտեղ է կեղտոտում։ Թեկուզ հյուրասենյակում վազվզի, ինձ համար միևնույն է։ Մի խոսքով, դրանից հետո ես ու Ջեյնը շատ մտերմացանք։ Հենց այդ նույն օրը մենք գոլֆ խաղացինք։ Այսօրվա պես հիշում եմ, նա ութ գնդակ կորցրեց։ Այո, ո՛ւթ։ Ուղղակի հոգիս դուրս եկավ, մինչև որ սովորեցրի գնդակին խփելիս գոնե բացել աչքերը։ Բայց շատ լավ մարզեցի նրան։ Ես հրաշալի եմ խաղում գոլֆ։ Եթե ասեմ, թե քանի շրջան կատարելով եմ ավարտում խաղը, չեք հավատա։ Մի անգամ քիչ էր մնում ինձ նկարահանեին կարճամետրաժի համար, բայց վերջին պահին փոշմանեցի։ Մտածեցի՝ եթե կինոն այնպես ես ատում, ինչպես ես, ապա հարկ չկա ցուցադրվել և թույլ տալ, որ քեզ նկարահանեն կարճամետրաժի համար։

Ծիծաղելի աղջիկ էր այդ Ջեյնը։ Չէի ասի, թե նա գեղեցկուհի է։ Բայց ինձ դուր էր գալիս։ Բերանը շատ մեծ էր։ Հատկապես, եթե որևէ բանից հուզվում էր։ Ես գժվում էի։ Ու երբեք կարգին չէր փակվում նրա բերանը, միշտ կիսաբաց էր, մանավանդ՝ գոլֆ խաղալիս կամ գիրք կարդալիս։ Նա շատ էր կարդում և միշտ լավ գրքեր։ Հատկապես՝ բանաստեղծություններ։ Բացի իմ հարազատներից, ես միայն նրան եմ ցույց տվել Ալլիի ձեռնոցը՝ ամբողջապես բանաստեղծություններով ծածկված։ Նա Ալիին չէր ճանաչում, որովհետև առաջին անգամ էր ամռանը Մեյնում անցկացնում, մինչ այդ գնում էր Կոդ հրվանդանը, բայց ես շատ բան էի պատմել նրան եղբորս մասին։ Դա հետաքրքրում էր Ջեյնին։ Նա սիրում էր լսել Ալլիի մասին։

Մայրիկիս շատ էլ դուր չէր գալիս Ջեյնը։ Բանն այն է, որ նրան թվում էր, թե Ջեյնը և նրա մայրը վերևից են նայում իրեն, որովհետև միշտ չեն բարևում։ Մայրիկը հաճախ էր նրանց տեսնում ավանում, որովհետև Ջեյնը մոր հետ միասին շուկա էր գնում իրենց մեքենայով։ Մայրիկս Ջեյնին նույնիսկ լավիկը չէր համարում։ Իսկ ես համարում էի։ Ինձ դուր էր գալիս նրա տեսքը և վերջ։

Հիշում եմ հատկապես մի օր։ Դա միակ օրն էր, որ ես ու Ջեյնը համբուրվում էինք, այն էլ ոչ իսկականի պես։ Շաբաթ օր էր, և անձրևն ասես դույլերով էր թափվում, իսկ ես նստել էի նրանց պատշգամբում․ նրանք մեծ ապակեպատ պատշգամբ ունեին։ Մենք շաշկի էինք խաղում։ Ես նրան երբեմն ձեռ էի առնում, որ դամաները չի շարժում վերջին շարքից։ Բայց շատ չէ։ Մի տեսակ չէի ուզում նրան ջղայնացնել։ Իսկ ես առիթը եկած դեպքում շատ եմ սիրում զայրացնել աղջիկներին, լացացնելու աստիճան։ Բայց ահա թե ինչն է ծիծաղելի․ երբ աղջիկը լրջորեն ինձ դուր է գալիս, բոլորովին չեմ ուզում բարկացնել։ Երբեմն մտածում եմ, թե նա ուզում է, որ բարկացնեմ իրեն, նույնիսկ հաստատ գիտեմ, որ ուզում է, բայց եթե վաղուց ես ծանոթ նրա հետ ու երբեք չես բարկացել, ապա մի տեսակ դժվար է նրան բարկացնելը։ Այսպես ուրեմն, պատմում էի այն օրվա մասին, երբ ես ու Ջեյնը համբուրվեցինք։ Սոսկալի անձրև էր գալիս, նստել էինք նրանց պատշգամբում, մեկ էլ այդ հարբեցողը՝ նրա մոր ամուսինը, դուրս եկավ պատշգամբ ու Ջեյնին հարցրեց, թե տանը սիգարետ կա՞։ Ես նրան լավ չէի ճանաչում, բայց դա նրանցից էր, ովքեր խոսում են հետդ միայն այն դեպքում, երբ պետք ես իրենց։ Գարշելի տիպ է։ Ջեյնը նույնիսկ չպատասխանեց, երբ նա հարցրեց՝ տանը սիգարետ կա՞։ Նա էլի հարցրեց, Ջեյնը նորից չպատասխանեց։ Նա նույնիսկ հայացքը չկտրեց տախտակից։ Հետո այդ տիպը ներս մտավ։ Երբ նա ներս մտավ, ես Ջեյնին հարցրի՝ ինչ է պատահել։ Ջեյնն ինձ էլ չպատասխանեց։ Ձևացրեց, թե հաջորդ քայլն է մտածում։ Մեկ էլ տախտակի վրա արցունք կաթեց։ Ուղիղ կարմիր դաշտի վրա, գրողը տանի, հիմա էլ կարծես աչքիս առաջ լինի։ Եվ Ջեյնը միայն մատով սրբեց արցունքի կաթիլն ու այլևս ոչ մի խոսք։ Չգիտեմ ինչու, բայց ես խիստ հուզվեցի։ Վեր կացա, մոտեցա նրան ու ստիպեցի, որ ինձ տեղ տա կողքին, գրեթե նրա ծնկներին նստեցի։ Այդ ժամանակ նա իսկականից լաց եղավ, ու մինչև կհասկանայի ինչ եմ անում, ես պաչպչում էի նրան, որտեղը պատահեր՝ ճակատը, քիթը, աչքերը, հոնքերը, նույնիսկ ականջները։ Միայն շրթունքները չհամբուրեցի․ նա ինչ֊որ անընդհատ փախցնում էր շրթունքները։ Համենայն դեպս, դրանից հետո մենք այլևս ոչ մի անգամ չենք համբուրվել։ Հետո նա վեր կացավ, մտավ սենյակ ու հագավ իր կարմիր ու ճերմակ նախշերով սվիտերը, որից ես գժվում էի ուղղակի, ու մենք գնացինք մի ախմախ կինո։

Ճանապարհին ես հարցրի, թե հո չի՞ անհանգստացնում նրան այդ միստր Կյուդեխին՝ այդ հարբեցողը։ Թեև Ջեյնը դեռ փոքրիկ էր, բայց հրաշալի կազմվածք ուներ, և առհասարակ ես այդ Կյուդեխիի, այդ սրիկայի հախիցը կգայի։ Ջեյնն ասաց՝ ոչ։ Այդպես էլ չիմացա, թե ինչի համար էր լաց լինում։

Միայն դուք մի՛ կարծեք, թե Ջեյնը սառույցի կտոր էր, դրա համար չէինք համբուրվում։ Բոլորովին էլ ոչ։ Օրինակ՝ մենք միշտ իրար ձեռք բռնած էինք ման գալիս։ Հասկանում եմ, դա հաշիվ չի, բայց շատ հաճելի էր նրա ձեռքը բռնելը։ Երբ ուրիշ աղջիկների ձեռք ես բռնում, ասես նրանց ձեռքը մեռած լինի, կամ անվերջ շարժում են ձեռքը, ասես վախենում են, թե այլապես կձանձրանաս։ Իսկ Ջեյնը բոլորովին ուրիշ էր։ Միասին մի որևէ կինո էինք գնում թե չէ, անմիջապես իրար ձեռք էինք բռնում, ու մինչև ֆիլմի վերջը էլ բաց չէինք թողնում։ Եվ այլևս ուրիշ բանի մասին չէինք մտածում, չէինք շարժվում։ Ջեյնի հետ երբեք չեմ անհանգստացել, թե ափս կքրտնի։ Պարզապես նրա հետ հաճելի էր։ Զարնանալիորեն հաճելի։

Մի բան էլ հիշեցի։ Մի անգամ կինոյում Ջեյնն այնպիսի մի բան արեց, որ ես ապշեցի։ Կինոխրոնիկա էին ցուցադրում և էլի ինչ֊որ բան, ու մեկ էլ զգացի, որ մեկը շոյում է գլուխս։ Պարզվեց, որ Ջեյնն է։ Զարմանալիորեն տարօրինակ էր, այնուամենայնիվ։ Ախր նա դեռ շատ փոքր էր, իսկ կանայք սովորաբար շոյում են որևէ մեկի գլուխը, երբ արդեն երեսուն տարեկան են, շոյում են իրենց ամուսնու կամ որդու գլուխը։ Ես երբեմն շոյում եմ քույրիկիս գլուխը, հազվադեպ, իհարկե։ Իսկ նա դեռևս այնքա՜ն փոքրիկ է, բայց շոյում է գլուխդ։ Ու այնքան հաճելի էր անում, որ ես ուղղակի խենթացա։

Մի խոսքով, ես այդ ամենն էի վերհիշում, նստել էի հոլլում, այդ գարշելի բազկաթոռին ու մտածում էի։ Այո, Ջեյնը։ Հենց հիշում եմ, որ նա այդ ստոր Ստրեյդլեյթերի հետ նստել է այդ գրողի տարած մեքենայում, խելքս թռցնում եմ։ Գիտեմ, որ Ջեյնը նրան ոչ մի այնպիսի բան թույլ տված չի լինի, բայց միևնույն է, գժվում եմ։ Ճիշտն ասած, նույնիսկ չեմ ուզում հիշել դա։

Հոլլում գրեթե ոչ ոք չկար։ Նույնիսկ բոլոր պոռնկատի ջահելներն էին գնացել։ Սոսկալի շատ էի ուզում գլուխս առնել ու կորչել այստեղից։ Անտանելի տխուր էի։ Ու բոլորովին չէի հոգնել։ Գնացի իմ համարը, հագա վերարկուս։ Պատուհանից նայեցի, տեսնեմ ինչ են անում այդ գժերը, բայց ոչ մի տեղ լույս չէր երևում։ Նորից իջա վերելակով, տաքսի վերցրի և պատվիրեցի տանել ինձ Էռնիի մոտ։ Դա գիշերային գինետուն է Գրինիջ֊վիլեջում։ Եղբայրս՝ Դ․ Բ֊ն, հաճախ էր գնում այնտեղ, մինչև որ ծախվեց Հոլիվուդին։Նա ինձ էլ մի քանի անգամ տարել է իր հետ։ Էռնին մի վիթխարի նեգր է, դաշնամուր է նվագում։ Նա սոսկալի պճնամոլ է և չի խոսի հետդ, եթե նշանավոր կամ մի երևելի մարդ չես, բայց հրաշալի է նվագում։ Նա այնքան լավ է նվագում, որ երբեմն նույնիսկ անտանելի է։ Չգիտեմ ինչպես բացատրեմ, բայց դա այդպես է։ Ես շատ եմ սիրում լսել նրա նվագը, բայց երբեմն ուզում եմ գլխի վրա շուռ տալ նրա դաշնամուրը։ Հավանաբար, դա նրանից է, որ նրա նվագից զգացվում է, որ նա երևակայում է իրեն ու չի խոսի քեզ հետ, եթե մի երևելի մարդ չես։

Տաքսին հին էր ու այնպես գարշելի հոտ էր փչում, ասես ինչ֊որ մեկն այդտեղ թափել էր իր ընթրիքը։ Միշտ ինձ այդպիսի գարշահոտ տաքսիներ են պատահաում, երբ գիշերն եմ ճամբորդում։ Շուրջն էլ այնպես լուռ էր, այնպես ամայի, որ ավելի շատ էի տխրում։ Փողոցում ոչ մի մարդ չկար, թեև օրը շաբաթ էր։ Երբեմն միայն գրկախառնված մի որևէ զույգ էր անցնում կամ խուլիգանական մի խումբ՝ աղջիկների հետ, հռհռում բորենիների նման, թեև, հավանաբար, ծիծաղելի ոչինչ չկար։ Ընդհանրապես Նյու֊Յորքը սարսափելի է, երբ գիշերը դատարկություն է տիրում և որևէ մեկն էլ հռհռում է։ Հարյուր մղոնի վրա էլ լսվում է։ Ու այնպես տխուր ու միայնակ ես զգում քեզ։ Շատ էի ուզում վերադառնալ տուն, գզվռտվել քույրիկիս հետ։ Բայց հետո խոսքի բռնվեցի վարորոդի հետ։ Նրա անունը Գորվից էր։ Նա նախորդ վարորդից անհամեմատ լավն էր, մտածեցի, որ գոնե սա կիմանա բադերի մասին։

― Լսեցեք, Գորվից, ― ասում եմ, ― դուք երբևէ անցե՞լ եք Կենտրոնական զբոսայգու լճակի մոտով։ Հարավային մուտքի կողմով։

― Ի՞նչ, ի՞նչ։

― Այնտեղ մի լճակ կա, փոքրիկ մի լիճ, որտեղ բադեր են լողում։ Ասենք, երևի գիտեք։

― Այո, գիտեմ, ի՞նչ է որ։

― Տեսել եք, չէ՞, որ այնտեղ բադեր են լողում, գարնանն ու ամռանը։ Պատահմամբ չգիտե՞ք ուր են կորչում ձմռանը։

― Ո՞վ է կորչում։

― Դե, բադերրն, էլի։ Ասում եմ, գուցե պատահմամբ գիտե՞ք։ Գուցե որևէ մեկը գալիս է բեռնատարով ու նրանց տանում կամ իրե՞նք են չվում մի որևէ տեղ։

Այստեղ Գորովիցը շուռ եկավ ու նայեց ինձ։ Նա, երևում է, շատ ջղային էր, թեև ընդհանրապես ոչինչ։

― Ես ի՞նչ իմանամ, գրողը տանի, ― ասում է։ ― Ինչի՞ս է պետք ամեն հիմարության հետ գլուխ դնեմ։

― Դե մի՛ նեղացեք, ― ասում եմ։ Երևում է շատ նեղացավ։

― Ո՞վ է նեղանում։ Ոչ ոք չի նեղանում։

Որոշեցի այլևս չխոսել նրա հետ, քանի որ այդպես ջղային է։ Բայց նա ինքը սկսեց։ Դարձավ իմ կողմն ու ասաց․

― Համենայն դեպս, ձկները ոչ մի տեղ չեն կորչում։ Ձկներն այնտեղ են մնում։ Նստում են լճակում ու մնում։

― Դե, դրանց մեջ մեծ տարբերություն կա, ― ասում եմ, ― դրանք ձուկ են, իսկ ես հարցնում եմ բադերի մասին։

― Ի՞նչ տարբերություն կա, ի՞նչ։ Ոչ մի տարբերություն էլ չկա, ― ասում է Գորովիցը։ Ու ձայնից երևում է, որ բարկանում է։ ― Տեր աստվա՜ծ, ախր ձկների վիճակը ձմռանն ավելի վատ է, քան բադերինը։ Գլխով մտածեք հապա, տեր աստված։

Ես լռեցի, լռեցի, հետո ասացի․

― Դե լավ, հապա ձկներն ի՞նչ են անում, երբ ամբողջ լճակը սառչում է, ու վրան նույնիսկ չմուշկներով սահում են։

Այստեղ նա շուռ եկավ ու գոռաց ինձ վրա․

― Ինչպե՞ս թե ձկներն ինչ են անում, ի՞նչ պիտի անեն, իրենց համար նստում են լճակում և վերջ։

― Չեն կարող չզգալ չէ՞, որ շուրջն ամբողջ սառույց է։ Նրանք հո այդ բանն զգում են։

― Իսկ ո՞վ ասաց, թե չեն զգում։ Ոչ ոք չի ասում, թե չեն զգում, ― գոռաց Գորվիցը։ Նա այնպես էր նյարդայնացել, որ ես նույնիսկ վախեցա, թե հանկարծ սյանը չխփի մեքենան։ ― Նրանք ապրում են սառույցի մեջ, հասկանո՞ւմ եք։ Նրանք այդպիսին են, գրողը տանի։ Ամբողջ ձմռանը սառչում են սառույցի մեջ, հասկանո՞ւմ եք։

― Այո։ Իսկ ի՞նչ են ուտում։ Եթե սառչում են, ուրեմն չեն կարող լողալ ու կեր փնտրել, ճի՞շտ է։

― Տեր աստված, ինչպե՜ս չեք հասկանում։ Նրանց օրգանիզմն ինքն է սնվում, հասկանալի՞ է։ Այնտեղ սառույցի մեջ ջրիմուռներ կան, ամեն տեսակի աղբ։ Նրանց ծակոտիները բաց են, այդ ծակոտիներով էլ ներծծում են սնունդը։ Նրանց բնույթն այդպիսին է, տեր իմ աստված։ Հասկացա՞ք, թե չէ։

― Ըհը՛, ― ես չուզեցի նրա հետ վիճել։ Վախենում էի մեքենան ջարդի։ Այնքան նյարդային է, որ հետաքրքիր էլ չէ նրա հետ վիճել։ ― Գուցե մի որևէ տեղ մտնենք, միասին խմե՞նք, ― հարցնում եմ։

Բայց նա նույնիսկ չպատասխանեց։ Հավանաբար, ձկների մասին էր մտածում։ Ես նորից հարցրի՝ միասին մի բան չխմե՞նք։ Ընդհանրապես վատ մարդ չէր։ Հետաքրքիր ծերուկ էր։

― Ես խմելու ժամանակ չունեմ, եղբայրս, ― ասում է։ ― Ի դեպ, քանի՞ տարեկան եք։ Ինչո՞ւ մինչև հիմա քնած չեք։

― Չեմ ուզում։

Երբ դուրս եկա Էռնիի մոտ ու վճարեցի նրան, ծերուկ Գորվիցը դարձյալ ձկների մասին խոսեց․

― Լսեցեք, ― ասում է, ― եթե դուք ձուկ լինեիք, մի՞թե մայր բնությունը ձեր մասին չպիտի հոգար։ Ի՞նչ։ Չլինի՞ կարծում եք, թե բոլոր ձկները սատկում են, հենց որ ձմեռը վրա է հասնում։

― Չէ, չեն սատկում, բայց․․․

― Ըհը։ Ուրեմն չեն սատկում, ― գոչեց Գորվիցն ու խելագարի պես առաջ սլացավ։ Կյանքումս այդքան նյարդային տիպ չէի տեսել։ Ինչ ուզում ես ասա, միևնույն է, նյարդայնանում է։

Նույնիսկ այս ուշ ժամին Էռնիի մոտ լեփ֊լեցուն էր։ Ավելի շատ դպրոցներից ու քոլեջներից եկած պիժոններ էին։ Բոլոր դպրոցներն էլ Ծննդյան տոներից առաջ շուտ են վերջացնում դասերը, միայն իմ բախտը չի բերում։ Այնքան մարդ կար, որ հանդերձարանում համարները չէին բավարարում։ Բայց լռություն էր տիրում, Էռնին ինքն էր դաշնամուր նվագում։ Ինչպես եկեղեցում, աստված վկա, բավական է նա նստի դաշնամուրի առաջ, լիակատար երանություն է տիրում, բոլորն աղոթում են նրան։ Իսկ իմ կարծիքով ոչ մեկին էլ չարժի աղոթել։ Կողքս ինչ֊որ զույգեր սպասում էին սեղան ազատվեր ու անընդհատ շարժվում էին, կանգնում ոտքերի թաթերի վրա, միայն թե տեսնեին այդ Էռնիին։ Նրա դաշնամուրի վերևեում մի վիթխարի հայելի էր կախված, և ինքն էլ ողողված էր լուսարձակների լույսով, որպեսզի նվագելու ժամանակ բոլորն էլ հնարավորություն ունենային տեսնելու նրա դեմքը։ Ձեռքերը չէին երևում, միայն դեմքն էր երևում։ Լավ էին սարքել։ Չգիտեմ ինչ էր նվագում, երբ ես ներս մտա, բայց նա փչացնում էր ամբողջ երաժշտությունը։ Ցուցադրական հիմար դայլայլներ էր արձակում բարձր նոտաներով, ընդհանրապես այնպես էր կոտրատվում, որ փորս ցավեց։ Բայց մի լեսեի՜ք, հասարակությունը ինչ արեց, երբ նա վերջացրեց։ Սիրտներդ կխառներ։ Կգժվեիք։ Ճիշտ ինչպես այն կինոյի ապուշները, որ հռհռում են բորենիների պես, ամենից ոչ ծիծաղելի տեղերում։ Վկա է աստված, եթե ես դաշմամուր նվագեի կամ բեմում խաղայի ու դուր գայի այդ հաստագլուխներին, ես դա անձնական վիրավորանք կհամարեի։ Ինչի՞ են պետք դրանց ծափահարությունները։ Նրանք երբեք տեղին չեն ծափահարում։ Եթե ես դաշնակահար լինեի, կփակվեի խորդանոցում ու այնտեղ կնվագեի։ Իսկ երբ Էռնին վերջացրեց, ու բոլորն սկսեցին գժի պես ծափահարել, նա շրջվեց աթոռակի վրա և գլուխ տվեց ձևական ու համեստ խոնարհումով։ Ձևացնում էր, թե ոչ միայն հիանալի դաշնակահար է, այլև չտեսնված համեստ անձնավորություն։ Այդ ամենը լիակատար կեղծիք էր, նա այնպիսի պճնամոլ էր, որպիսին աշխարհը դեռ չի տեսել։ Բայց ես, այնուամենայնիվ, մի քիչ խղճում էի նրան։ Իմ կարծիքով, նա այլևս չի կարողանում տարբերել՝ լա՞վ է նվագում, թե վատ։ Բայց նա այս հարցում մեղք չունի։

Մեղավորն այդ հաստագլուխներն են, որ ծափահարում են նրան․ դրանք ում ասես չեն փչացնի, միայն թե հնարավորություն ունենան։ Ու այդ ամենից դարձյալ տրամադրությունս ընկավ, այն աստիճան, որ քիչ էր մնում վերարկուս վերցնեի ու ետ գնայի հյուրանոց, բայց շատ շուտ էր, ու բոլորովին չէի ուզում մենակ մնալ։

Վերջապես այդ գարշելի սեղանը հատկացրին ինձ, պատի տակ, ինչ֊որ սյան ետևում, որտեղից ոչինչ չէր երևում։ Սեղանը փոքրիկ էր, անկյունային, դրա ետևում հնարավոր էր նստել միայն այն դեպքում, եթե հարևան սեղանի շուրջ նստածները բոլորը ելնեին ու քեզ ճանապարհ տային, բայց այդ սողունները մի՞թե վեր կկենան։ Ես սոդայով վիսկի պատվիրեցի, դա իմ սիրած խմիչքն է սառույցով գայկիրիից հետո։ Էռնիի մոտ բոլորին էլ մատուցում էին, թեկուզև վեց տարեկանին, այնտեղ գրեթե բոլորովին մութ էր, բացի այդ էլ, ոչ մեկին չէր հետաքրքրում քանի տարեկան ես։ Նույնիսկ ինչ֊որ հաշիշամոլների վրա էլ ուշադրություն չէին դարձնում։

Շուրջս հենց միայն տականքներ էին։ Ազնիվ խոսք, չեմ ստում։ Ինձնից ձախ գտնվող մեկ այլ փոքրիկ սեղանի մոտ նստած էր մի սոսկալի տգեղ տիպ, մի սոսկալի տգեղ աղջկա հետ։ Հավանաբար, ինձ հասակակիցներ էին, կամ ինձնից մի քիչ մեծ։ Ծիծաղելի էր նրանց նայել։ Նրանք ջանում էին, որքան կարելի է, դանդաղ խմել իրենց բաժինը։ Ես լսում էի նրանց խոսակցությունը, միևնույն է, ուրիշ անելիք չկար։ Տղան ինչ֊որ ֆուտբոլային մրցման մասին էր պատմում, որ տեսել էր այդ օրը։ Մանրամասնորեն, խաղի ամեն մի ակնթարթի մասին, ազնիվ խոսք։ Ես եբեք այդքան ձանձրալի խոսակցություն չեմ լսել, ու երևում էր, որ աղջկան բոլորովին չէր հետաքրքրում այդ պատմությունը, բայց նա սոսկալի տգեղ էր, նույնիսկ տղայից էլ տգեղ, այնպես որ նրան ոչինչ չէր մնում անել, քան լսել։ Տգեղ աղջիկների գործը վատ է։ Ես այնքան եմ խղճում դրանց, որ նույնիսկ չեմ կարողանում նայել, մանավանդ, երբ նրանք նստած են այնպիսի տխմարի հետ, որը պատմում է իր ապուշային ֆուտբոլի մասին։ Իսկ իմ աջ կողմում ավելի վատ էր վիճակը։ Աջ կողմս նստել էր ֆլանելե գորշ կոստյումով ու խիստ ոճամոլի կիտելով իելյան մի պճնասեր, ազնվականական հայրենակցություն ունեցող, բոլոր այդ հիմարները նման են մեկմեկու։ Հայրս ուզում էր ինձ տալ Իեյլ կամ Պրինսթոն, բայց երդվում եմ, ինձ ոչ մի կերպ չեն կարող հրապուրել այդ ազնվական քոլեջները, ավելի լավ է մեռնեմ, ազնիվ խոսք։ Եվ այդ ազնվականիկի հետ մի չտեսնված գեղեցիկ աղջիկ էր նստած։ Ուղղակի գեղեցկուհի։ Բայց մի լսեի՜ք նրանց խոսակցությունը։ Նախ երկուսն էլ թեթևակի խմած էին։ Տղան սեղանի տակ ճմկթում էր աղջկան ու միաժամանակ պատմում հանրակացարանում ապրող մի տիպի մասին, որը մի ամբողջ սրվակ ասպիրին է կերել ու քիչ է մնացել մեռնի։ Աղջիկն ամբողջ ժամանակ ասում էր․ «Ախ, ի՞նչ սարսափելի բան․․․ Պետք չէ, սիրելիս․․․ Դե, խնդրում եմ․․․ Միայն թե ոչ այստեղ»։ Պատկերացրեք հապա, ճմկթել աղջկան ու այդ ընթացքում պատմել ինչ֊որ տիպի մասին, որը փորձել է ինքնասպան լինել։ Ծիծաղելի է ուղղակի։

Այնքան նստեցի, հետևս մաշվեց, սոսկալի ձանձրանում էի։ Անելիք չկար, միայն խմիր ու ծխիր։ Ճիշտ է, ես մատուցողին պատվիրել էի Էռնիին հարցնել, թե չի՛ խմի ինձ հետ արդյոք։ Պատվիրեցի ասել, որ ես Դ․ Բ֊ի եղբայնրն եմ, բայց նա, կարծում եմ, նույնիսկ պատվերս չէր կատարել։ Այդ անասունները մի՞թե երբևէ կհաղորդեն։

Հանկարծ մեկը ձայն տվեց ինձ․

― Հոլդեն Քոլֆի՜լդ։ ― Դա Լիլիան Սիմոնսն էր։ Եղբայրս՝ Դ․ Բ֊ն, մի ժամանակ սիրահետում էր նրան։ Նա վիթխարի կուրծք ուներ։

― Ողջո՛ւյն, ― ասում եմ։ Ես, իհարկե, փորձեցի վեր կենալ, բայց դա շատ դժվար էր այդպիսի նեղվածքում։ Նրա հետ մի ծովային սպա էր եկել, որ կանգնած էր այնպես, ասես փայտ էր կուլ տվել։

― Շատ ուրախ եմ քեզ տեսնելուս համար, ― ասում է Լիլիան Սիմոնսը։ Ստում է, իհարկե։ ― Ինչպե՞ս է ավագ եղբայրդ։ ― Այ հենց դա էր նրան հետաքրքրում։

― Լավ է։ Նա Հոլիվուդում է։

― Հոլիվուդո՞ւմ է։ Սքանչելի՜ է։ Ի՞նչ է անում այնտեղ։

― Չգիտեմ։ Գրում է, ― ասում եմ։ Չէի ուզում ծավալվել։ Երևում է, որ նրա համար շատ մեծ բան էր եղբորս Հոլիվուդում լինելը։ Բոլորն էլ այդպես են կարծում, հատկապես նրանք, ովքեր չեն կարդացել նրա պատմվածքները։ Իսկ ինձ դա կատաղեցնում է։

― Ի՜նչ հետաքրքիր է, ― ասում է Լիլիանն ու ինձ ծանոթացնում է իր ծովայինի հետ։ Նրան կապիտան Բլոպ, թե նման մի բան են անվանում։ Նա այն մարդկանցից է, ովքեր կարծում են, թե իրենց կին կհամարեն, եթե բարևելիս այնպես չսեղմեն, որ ջարդվեն մատներդ։ Թո՛ւհ, ինչպես եմ ատում։ ― Դու մենա՞կ ես, փոքրիկս, ― հարցնում է Լիլիանը։ Նա փակում էր ամբողջ անցումը և, թվում էր, նրան դուր էր գալիս, որ կտրում է մարդկանց ճանապարհը։ Մատուցողը կանգնել սպասում էր, թե սա երբ է ետ քաշվելու, որ ինքն անցնի, իսկ Լիլիանը չէր նկատում նրան։ Զարմանալի հիմար վիճակ էր։ Անմիջապես երևում էր, որ նա մատուցողի համար սոսկալի տհաճ է, հավանաբար ծովայինին էլ դուր չէր գալիս, թեև նրան բերել էր այստեղ։ Ինձ էլ դուր չէր գալիս։ Ոչ մեկին դուր չէր գալիս։ Նույնիսկ սկսեցի մի քիչ խղճալ նրան։

― Մի՞թե դու աղջիկ չունես, փոքրիկ, ― հարցնում է։

― Ես արդեն ոտքի էի ելել, և նա նեղություն չքաշեց նույնիսկ ասելու՝ նստիր։ Այդպիսիները կարող են ժամերով քեզ ոտքի վրա պահել։ ― Լավիկն է, չէ՞, ― հարցրեց ծովայինին։ ― Հոլդեն, օր֊օրի գեղեցկանում ես։

Այստեղ ծովայինն ասաց, որ Լիլիանը առաջ անցնի։ Ասաց, որ նա ճանապարհը փակել է։

― Գնանք մեզ մոտ, Հոլդեն, ― ասում է նա։ ― Վերցրու բաժակդ։

― Ես արդեն մտադիր եմ գնալ, ― ասում եմ։ ― Տեսակցություն ունեմ։

Երևում էր որ քծնում է, որպեսզի հետո ես պատմեմ Դ․ Բ֊ին։

― Ախ դու սատանա՜։ Կեցցե՛ս։ Երբ տեսնես ավագ եղբորդ, ասա, որ ես ատում եմ իրեն։

Եվ գնաց։ Ես ու ծովայինն ասացինք, որ շատ ուրախ ենք ծանոթության համար։ Ծիծաղելի է։ Միշտ ես ասում եմ՝ «Շատ հաճելի է ձեզ հետ ծանոթանալ, երբ բոլորովին էլ հաճելի չէ։ Բայց եթե ուզում ես ապրել մարդկանց հետ, ստիպված ես ամեն բան էլ ասել։

Ինձ ոչինչ չէր մնում անել, քան գնալ, ասացի չէ՞, որ տեսակցություն ունեմ։ Հնարավոր չէր անգամ լսել, թե Էռնին ինչպես է որևէ օրինավոր բան նվագում։ Բայց ես չէի կարող նստել Լիլիան Սիմոնսի ու նրա ծովայինի հետ, ահավոր ձանձրալի էր։ Ու գնացի։ Բայց շատ էի բարկացած, երբ հագնում էի վերարկուս։ Մարդիկ միշտ ամեն ինչ փչացնում են։

Ոտքով գնացի մինչև հյուրանոց։ Քառասունմեկ թաղամաս՝ դատարկ բան չէ։ Եվ ոչ թե ուզում էի զբոսնել, դրա համար ոտքով գնացի, այլ պարզապես չէի ուզում նորից տաքսի նստել։ Երբեմն ձանձրանում ես նաև տաքսի նստելուց, վերելակով բարձրանալուց։ Մեկ էլ ուզում էի ոտքով գնալ, թեև հեռու է կամ բարձր։ Երբ փոքր էի, հաճախ էի ոտքով բարձրանում մինչև մեր բնակարանը։ Տասներկուերորդ հարկը։

Չէր երևում, որ նոր է ձյուն եկել, մայթերին հետք անգամ չկար։ Բայց սոսկալի ցուրտ էր, և ես գրպանիցս հանեցի իմ որսորդական գլխարկն ու դրի գլխիս․ ինձ համար որևէ նշանակություն չուներ, թե ինչպիսի տեսք ունեմ։ Նույնիսկ ականջակալներս իջեցրի։ Է՛հ, իմանայի, թե ով էր գողացել ձեռնոցներս Փենսիում։ Ձեռքերս ուղղակի սառչում էին։ Ասենք, որ իմանայի էլ, ոչինչ չէի անելու։ Ես ի բնե վախկոտ եմ։ Աշխատում եմ ցույց չտալ, բայց վախկոտ եմ։ Օրինակ, եթե ես Փենսիում իմանայի, թե ով է գողացել իմ ձեռնոցները, կգնայի այդ ժուլիկի մոտ ու կասեի․ «Հապա այստեղ տուր ձեռնոցներս»։ Իսկ ձեռնոցներս գողացող ժուլիկը, հավանաբար, ամենաանմեղ տոնով կասեր․ «Ի՞նչ ձեռնոցներ»։ Այդ ժամանակ, հավանաբար, կբացեի նրա պահարանն ու որևէ անկյունում կգտնեի ձեռնոցներս։ Դրանք, հավանաբար, թաքցված կլինեին նրա գարշահոտ կրկնակոշիկների մեջ։ Ես կհանեի ու, ցույց տալով այդ տիպին, կասեի․ «Գուցե սրանք քո՞ ձեռնոցներն են»։ Իսկ այդ ժուլիկը, հավանաբար, անմեղ նորածինի կերպարանք կընդուներ․ « Կյանքումս առաջին անգամ եմ տեսնում այդ ձեռնոցները։ Եթե քոնն են, վերցրու, խնդրեմ, ինչի՞ս են պետք։

Իսկ ես, հավանաբար, մի հինգ րոպե կկանգնեի նրա առաջ։ Ձեռնոցները ձեռքիս բռնած կմտածեի, որ հարկավոր է հասցնել նրա մռութին, ու վերջ։ Բայց քաջությունս չէր բավականացնի։ Կկանգնեի, կատաղած դեմք կցուցադրեի։ Գուցե մի շատ վիրավորական բան կասեի դնչին հասցնելու փոխարեն։ Բայց հնարավոր է նաև, որ եթե ես նրան մի շատ վիրավորական բան ասեի, նա ելներ, մոտենար ինձ ու ասեր․ «Լսիր, Քոլֆիլդ, դու կարծեմ ինձ ժուլիկ անվանեցիր»։ Ու փոխանակ ասելու․ «Այո, անվանեցի, կեղտոտ անասուն, սրիկա», հավանաբար կասեի․ «Ես գիտեմ միայն, որ այս գրողի տարած ձեռնոցները քո կրկնակոշիկների միջից դուրս եկան»։ Ու նա անմիջապես կհասկանար, որ ես նրան չեմ ծեծելու և, հավանաբար, կասեր․ «Լսիր, արի պարզ խոսենք, դու ինձ գող ես համարում, հա՞»։ Ու ես, հավանաբար, կպատասխանեի․ «Ոչ ոք ոչ մեկին գող չի համարում։ Գիտեմ, միայն, որ իմ ձեռնոցները քո գարշահոտ կրկնակոշիկների միջից դուրս եկան»։ Եվ այդպես շարունակ։

Վերջապես հավանաբար, դուրս կգայի նրա սենյակից առանց նրա մռութին հասցնելու։ Իսկ հետո, հավանաբար, կգնայի զուգարան, թաքուն մի սիգարետ կծխեի ու հայելու առաջ կատաղած կերպարանք կընդունեի։ Մի խոսքով ամբողջ ճանապարհին այդ մասին էի մտածում։ Տհաճ բան է վախկոտ լինելը։ Գուցե այնքան էլ վախկոտ չեմ։ Ինքս էլ չգիտեմ։ Գուցե մասամբ եմ վախկոտ, իսկ մասամբ ուղղակի թքած ունեմ, կորել են ձեռնոցներս թե ոչ։ Դա իմ ամենամեծ թերությունն է, նշանակություն չեմ տալիս, երբ որևէ բան եմ կորցնում։ Մայրիկս ուղղակի շատ էր զայրանում, երբ ես փոքրիկ էի։ Ուրիշները որ մի բան կորցնեն, օրերով ման կգան։ Իսկ ես երբեք չեմ ափսոսացել որևէ բանի համար, երբ կորցրել եմ։ Գուցե դրա համար էլ մի քիչ վախկոտ եմ։ Ինչևէ, դա արդարացում չէ։ Բոլորովին արդարացում չէ։ Ընդհանրապես չի կարելի վախկոտ լինել։ Եթե անհրաժեշտ է որևէ մեկի մռութին հասցնել, և դու ուզում ես այդ բանը, պետք է հասցնես։ Բայց ես չեմ կարող։ Ինձ համար ավելի հեշտ է մարդուն դուրս նետել պատուհանից կամ գլուխը կտրել կացնով, քան հասցնել դեմքին։ Ատում եմ բռունցքի դատաստանը։ Ավելի լավ է ինձ ծեծեն, թեև դա բոլորովին դուր չի գալիս, ինքներդ էլ հասկանում եք, բայց ես սոսկալի վախենում եմ հասցնել մարդու երեսին, երեսից եմ վախենում։ Չեմ կարող նայել այդ դեմքին, ահա թե որն է ցավը։ Եթե երկուսիս աչքերն էլ փակած լինեին, այնքան էլ տհաճ չէր լինի։ Տարօրինակ վախկոտություն է, որ մտածում ես, բայց, այնուամենայնիվ, վախկոտություն է։ Ես ինձ չեմ խաբում։

Ու որքան շատ էի մտածում ձեռնոցների ու վախկոտության մասին, այնքան ավելի էր փչանում տրամադրությունս, և ես որոշեցի ճանապարհին մտնել մի որևէ տեղ ու խմել։ Էռնիի մոտ ես ընդամենը երեք բաժակ խմեցի, երրորդն էլ դեռ մինչև վերջ չխմեցի։ Մի բան կարող եմ ասել՝ խմել կարողանում եմ։ Կարող եմ թեկուզ ամբողջ գիշերը խմել ու ոչինչ չի նկատվի, եթե հատկապես տրամադրությունս տեղը լինի։ Հուտտոնի դպրոցում ես ու ընկերս՝ Ռայմոնդ Գոլդֆարբը մեկ պինտա վիսկի գնեցինք ու խմեցինք եկեղեցում, շաբաթ երեկոյան․ այնտեղ մեզ ոչ ոք չտեսավ։ Նա թունդ հարբել էր, իսկ իմ վրայից ոչինչ չէր երևում, ես միայն շատ անկախ ու անհոգ էի զգում ինձ։ Սիրտս խառնեց, երբ պառկեցի քնելու, բայց դիտմամբ արեցի, կարող էի և ինձ զսպել։

Մի խոսքով, հյուրանոցի ճանապարհին ես շատ էի ուզում մտնել ինչ֊որ մի խղճուկ բար, բայց այնտեղից դուրս ընկան երկու թունդ հարբած մարդ ու հարցրեցին, թե որտեղ է մետրոն։ Նրանցից մեկը, որ նման էր իսկական իսպանացու, ամբողջ ժամանակ դեմքիս էր փչում գարշահոտ սպիրտը, մինչ ես կբացատրեի ինչպես գնալ։ Նույնիսկ ոտք չդրի այդ գարշելի բարը, պարզապես վերադարձա հյուրանոց։

Հոլլում մարդ չկար, միայն հիսուն միլիոն սիգարետների քնթուկների հոտն էր կանգնած։ Գարշահոտություն։ Քունս չէր տանում, բայց շատ վատ էի զգում ինձ։ Տրամադրությունս անտանելի էր։ Ապրել չէի ուզում։

Ու այդ ժամանակ մի սոսկալի պատմության մեջ խրվեցի։

Դեռ ոտք չէի դրել վերելակ, որ վերելակավարն ասաց․

― Ուզո՞ւմ ես զվարճանալ, երիտասարդ։ Թե՞ արդեն ձեզ համար ուշ է։

― Ինչի՞ մասին եք ասում, ― հարցնում եմ։ Բոլորովին չհասկացա ինչ է ակնարկում։

― Աղջիկ չե՞ք ուզում գիշերվա համար։

― Ե՞ս, ― ասում եմ։ Սոսկալի հիմար բան դուրս եկավ, միաժամանակ անհարմար, որ այդպես բացեիբաց առաջարկում են։

― Քանի՞ տարեկան եք, շեֆ, ― հանկարծ հարցնում է նա։

― Ի՞նչ է որ, ― ասում եմ։ ― Քսաներկու տարեկան եմ։

― Դե ինչպե՞ս։ Ցանկանո՞ւմ եք։ Հինգ դոլար ժամանակավոր, տասնհինգ՝ գիշերվա համար։ ― Նա նայեց ժամացույցին։ ― Մինչև առավոտվա տասներկուսը։ Հինգ՝ ժամանակավոր, տասնհինգ՝ ամբողջ գիշերվա համար։

― Լավ, ― ասում եմ։ Սկզբունքորեն դեմ եմ նման բաներին, բայց այնքան տխուր էի, որ երկար չմտածեցի։ Ցավն էլ հենց այդ է, որ երբ տխուր ես, մտածել էլ չես կարող։

― Ի՞նչ լավ։ Ժամանակավո՞ր, թե՞ ամբողջ գիշերը։

― Ժամանակավոր, ― ասում եմ։

― Եղավ։ Ո՞ր համարում եք։

Նայեցի բանալու վրայի կարմիր համարներին։

― Տսներկու֊քսաներկու, ― ասում եմ։ Արդեն զղջում էի, որ համաձայնվեցի, բայց ուշ էր։

― Լավ, մի տասնիհինգ րոպեից կուղարկեմ։ ― Նա բացեց վերելակի դուռը, ես դուրս եկա։

― Է՛յ, սպասեցեք, իսկ նա լավի՞կն է, ― հարցնում եմ։ ― Ես պառավ չեմ ուզում։

― Ի՞նչ պառավ։ Մի անհանգստացեք, շեֆ։

― Իսկ ո՞ւմ եմ վճարելու։

― Նրան, ― ասում է, ― բաց թողեք, շեֆ, ― ու նա դուռը շրխկացրեց քթիս առաջ։

Մտա համար, մազերս թրջեցի, բայց ոզնաձև էր կտրված, և ոչ մի սանրվածք չէր ստացվում։ Հետո փորձեցի, թե բերանիցս հոտ չի զգացվում սիգարետների ու վիսկու հոտը, որ խմել էի Էռնիի մոտ։ Դա շատ հեշտ է, պետք է ափը շատ մոտ պահել բերանին և արտաշնչել դեպի վեր, դեպի ներս։ Հետո մաքուր վերնաշապիկ հագա։ Ճիշտն ասած՝ չգիտեի՝ պե՞տք է հագուստներս փոխեմ հանուն պոռնիկի, թե ոչ։ Բայց այդպես գոնե զբաղմունք ունեի, թե չէ շատ էի նյարդայնանում։ Եթե ուզում եք ճիշտն իմանալ, ես կույս էի։ Ազնիվ խոսք։ Քանի՞ անգամ է առիթ եղել անմեղությունս կորցնելու, բայց չի ստացվել։ Միշտ մի որևէ բան խանգարել է։ Օրինակ՝ եթե աղջկա տանն ես, կարող են հանկարծ գալ նրա ծնողները, ավելի ճիշտ, վախենում ես, թե կգան։ Իսկ եթե աղջկա հետ նստած ես որևէ մեկի մեքենայի ետևի նստատեղին, ապա առջևում մեկ ուրիշ աղջիկ է նստած ու նրան էլ է հետաքրքրում, թե ինչ է կատարվում ետևում։ Հասկանո՞ւմ եք, նա ամբողջ ժամանակ շուռ է գալիս ու նայում, թե ինչ է կատարվում։ Մի խոսքով, միշտ մի որևէ բան խանգարում է։ Այնուամենայնիվ, երկու անգամ դա քիչ էր մնում տեղի ունենար։ Հատկապես մի անգամը, ես լավ եմ հիշում։ Սակայն էլի մի բան խանգարեց, բայց մոռացել եմ, թե հատկապես ինչ։ Կարևորն այն է, որ հենց բանը հասնում է դրան, ապա աղջիկը, եթե նա պոռնիկ չէ կամ նման մի բան, անպայման ասում է․ «Պետք չէ, թո՛ղ»։ Ու ամբողջ ցավն այն է, որ ես լսում եմ նրան։ Ուրիշները չեն լսում։ Բայց ես չեմ կարող։ Ես լսում եմ։ Երբեք չես հասկանում՝ նա իսկպե՞ս չի ուզում, թե ուղղակի վախենում է, թե դիտմամբ է ասում՝ «թող», որպեսզի դո՛ւ մեղավոր լինես, եթե որևէ բան պատահի, և ոչ թե ինքը։ Մի խոսքով, ես ամիջապես ենթարկվում եմ։ Կարևորն այն է, որ միշտ խղճում եմ նրանց։ Հասկանո՞ւմ եք, աղջիկներն այնքան հիմար են, ողղակի վայ է։ Հենց որ սկսում էի մի քիչ պաչպչել, և այլն, անմիջապես գլուխները կորցնում են։ Հապա մի ուշադրություն դարձրեք աղջկա վրա, երբ նա թունդ բռնկվում է՝ հիմարների հիմարն է։ Ինքս էլ չեմ հասկանում, նրանք ասում են «պետք չէ», ես էլ ենթարկվում եմ։ Հետո փոշմանում եմ, երբ նրան տուն եմ ուղեկցում, բայց միևնույն է, էլի ենթարկվում եմ։

Իսկ հիմա, մինչ փոխում էի վերնաշապիկս, մտածեցի, որ վերջապես առիթը եկել է։ Մտածեցի, քանի որ նա պոռնիկ է, ապա գոնե որևէ բան կսովորեմ նրանից, գուցե երբևէ ամուսնանում եմ։ Երբեմն անհանգստանում եմ դրա համար։ Հուտտոնի դպրոցում ես մի գրքույկ կարդացի խիստ նուրբ, վայելչատես ու անբարոյական մի տիպի մասին։ Նրա անունը մոսյո Բլանշար էր, այսօրվա պես հիշում եմ։ Գիրքը քարշելի բան էր, բայց այդ Բլանշարը՝ ոչինչ։ Նա հոյակապ դղյակ ուներ Րիվիերայում, Եվրոպայում։ Ու ազատ ժամանակ նա գլխավորապես զբաղվում էր ինչ֊որ կանանց քոթակելով։ Ընդհանրապես նա քաջ մարդ է եղել և այլն, բայց կանանց այնքան է ծեծել, որ ուշաթափվել են։ Մի տեղ նա ասում է՝ կնոջ մարմինը ջութակ է, պետք է հրաշալի երաժիշտ լինել, որպեսզի ստիպես նրան լավ հնչել։ Ընդհանրապես անպետք բան էր այդ գիրքը, ― դա ես լավ գիտեմ, ― բայց այդ ջութակը իմ ուղեղից դուրս չէր գալիս։ Այ թե ինչու էի ուզում գոնե մի բան սովորել, որ ամուսնությունից հետո պետք գար ինձ։ Քոլֆիլդը և նրա կախարդական ջութա՞կը, գրողը տանի։ Ընդհանրապես գարշանք է, իսկ գուցեև ոչ այնքան։ Ես կուզենայի փորձված լինել նման գործերում։ Թե չէ, ճիշտն ասած, երբ աղջկա հետ եմ լինում, չգիտեմ, թե ինչպես պետք է վարվեմ։ Օրինակ՝ այն աղջիկը, որ պատմեցի, թե քիչ էր մնում նրա հետ ամեն ինչ լիներ, մի ամբողջ ժամ չարչարվեցի, մինչև որ հանեցի նրա անիծյալ կրծքակալը։ Իսկ երբ հանեցի վերջապես, նա պատրաստ էր թքելու երեսիս։

Ու այսպես անցուդարձ էի անում սենյակում և սպասում պոռնիկի գալուն։ Անընդհատ մտածում էի՝ գոնե հաճելի լինի։ Ինչևէ, ինձ համար միևնույն էր։ Միայն թե շուտ վերջանար այդ ամենը։ Վերջապես դուռը ծեծցին, և ես գնացի բացելու, բայց ճամպրուկս ոտքի տակ էր դրված, կպա ու այնպես շրմփացի հատակին, որ քիչ մնաց ոտքս ջարդեի։ Միշտ այդպես եմ, ամենակարևոր պահին կսայթաքեմ։

Բացեցի դուռը, պոռնիկը կանգնած էր այնտեղ։ Նա սպորտային վերարկուով էր, առանց գլխարկի։ Մազերը բաց գույնի էին, բայց, երևում է, ներկած էին։ Ու բոլորովին էլ պառավ չէր։

― Բարև ձեզ, ― ասում եմ ամենաազնվական տոնով, գետինը մտնեմ ես։

― Մորիսը ձե՞ր մասին էր ասում, ― հարցնում է։

Նա այնքան էլ բարեհամբույր տեսք չուներ։

― Վերելակավա՞րը։

― Այո։

― Այո, իմ մասին։ Ներս եկեք, խնդրեմ, ― ասում եմ։ Ես խոսում էի անբռնազբոսիկ տոնով, աստված վկա։ Ավելի ու ավելի անբռնազբոսիկ։

Նա ներս եկավ, վերարկուն հանեց ու գցեց մահճակալին։ Նրա հագին կանաչ գույնի զգեստ կար։ Հետո կողքանց նստեց գրասեղանի մոտ դրված բազկաթոռին ու սկսեց ոտքը վեր ու վար անել։ Ոտքը գցել է ոտքին ու օրորում է վեր ու վար։ Նյարդայնանում է, նույնիսկ նման չէ պոռնկուհու։ Երևի այն պատճառով, որ շատ է ջահել, աստված վկա։ Երևի ինձնից էլ ջահել։ Ես նստեցի կողքի մեծ բազկաթոռին ու սիգարետ առաջարկեցի նրան։

― Չեմ ծխում, ― ասում է։ Ձայնը բարա՜կ֊բարակ է։ Եվ խոսում է շատ ցածր։ Նույնիսկ «շնորհակալություն» չասաց, որ սիգարետ առաջարկեցի։ Երևում է, նրան այդպիսի բաներ չեն սովորեցրել։

― Թույլ տվեք ներկայանալ, ― ասում եմ։ ― Իմ անունը Ջիմ Ստիլ է։

― Դուք ժամացույց ունե՞ք, ― ասում է։ Թքած ունի, թե իմ անունը ինչ է։ ― Լսեցեք, ― ասում է, ― դուք քանի՞ տարեկան եք։

― Ե՞ս։ Քսաներկու։

― Փչեց։

Տարօրինակ է, որ այդպես ասաց։ Ոնց որ դպրոցական։ Ես մտածում էի, որ պոռնկուհին կասի․ «Չէ՜ մի, գրողը տանի» կամ «Վերջ տուր», իսկ նա մանկականորեն՝ «փչե՝ց»։

― Իսկ դուք ինչքա՞ն եք։

― Որքան որ պետք է, ― ասում է։ Նույնիսկ սրամտում է, պատկերացրեք։ ― Դուք ժամացույց ունե՞ք, ― հարցնում է, հետո վեր կենում ու զգեստը գլխի վրայով հանում է։

Ես սոսկալի շփոթվեցի, որ նա զգեստը հանեց։ Այնպես անսպասելի էր, ազնիվ խոսք։ Գիտեմ, որ եթե քո ներկայությամբ հանում են զգեստը, ապա դու պետք է որոշ բան զգաս։ Ես ընդհակառակը՝ շփոթվեցի ու ոչ մի բան էլ չզգացի։

― Ժամացույց ունե՞ք։

― Չէ՛, չէ՛, ― ասում եմ։ Օ՛հ, որքան էի անհարմար զգում։ ― Ձեր անունն ի՞նչ է, ― հարցնում եմ։ Նա միայն վարդագույն շապիկով էր։ Սոսկալի անհարմար էր։ Ազնիվ խոսք, անհարմար էր։

― Սանի, ― ասում է։ ― Դե, շարժվիր։

― Իսկ մի՞թե դուք չեք ուզում նախ զրուցել, ― հարցնում եմ ես։ Երեխայություն է, իհարկե, բայց ես սոսկալի անհարմար էի զգում։ ― Մի՞թե դուք այդպես շտապում եք։ ― Նա նայեց ինձ, ինչպես կնայեն հոգեկան հիվանդին։

― Ի՞նչ խոսելու բան կա, ― հարցնում է։

― Չգիտեմ։ Հենց այնպես։ Կարծում էի, երևի կցանկանաք մի քիչ զրուցել։

Նա նորից նստեց սեղանի մոտի բազկաթոռին։ Բայց դա նրա սրտովը չէր։ Էլի սկսեց օրորել ոտքը․ շատ նյարդային աղջիկ է։

― Գուցե սիգարետ կցանկանայիք, ― հարցնում եմ։ Մոռցել էի, որ նա չի ծխում։

― Ես չեմ ծխում։ Լսեցեք, եթե ասելու բան ունեք, ասացեք։ Ես ժամանակ չունեմ։

Բայց բոլորովին չգիտեի, թե ինչ խոսեմ նրա հետ։ Կցանկանայի հարցնել, թե ինչպես է պոռնիկ դարձել, բայց վախեցա։ Միևնույն է, չէր ասի։

― Նյու֊Յորքի՞ց եք, ― հարցնում եմ։ Ուրիշ բան չգտա հարցնելու։

― Չէ, Հոլիվուդից եմ, ― ասում է։ Հետո վեր կացավ ու մոտեցավ մահճակալին, որտեղ ընկած էր նրա զգեստը։ Կախիչ ունե՞ք, թե չէ կճմրթվի զգեստս, նոր եմ բերել մաքրման կետից։

― Իհարկե, ― ասում եմ։

Շատ ուրախացա, որ գործ ճարվեց։ Զգեստը վերցրի ձեռքից ու կախեցի պահարանում։ Տարօրինակ է, բայց տխրեցի, երբ կախում էի զգեստը, և ոչ ոք չի կասկածում, որ նա պոռնիկ է։ Գործակատարը, հավանաբար, մտածում է, որ սովորական աղջիկ է, ու վերջ։ Շատ տխրեցի, ինքս էլ չեմ իմանում թե ինչու։

Հետո նորից նստեցի, փորձեցի խոսք բանալ։ Բայց մի՞թե նման զրուցակցուհու հետ կարող էի խոսել։

― Դուք ամեն երեկո աշխատո՞ւմ եք, ― հարցրի ու անմիջապես էլ զգացի, որ սարսափելի բան եմ հարցնում։

― Ըհը՛, ― ասում է։ Նա արդեն քայլում է սենյակում, սեղանի վրայից վերցրեց մենյուն ու կարդաց։

― Իսկ ցերեկն ի՞նչ եք անում։

Նա ուսերը թոթվեց։ Ուսերը նիհարի՜կ, նիհարի՜կ են։

― Քնում եմ։ Գնում եմ կինո։ ― Նա ցած դրեց մենյուն ու նայեց ինձ։ ― Լսիր, ինչո՞ւ ենք․․․ Ես ժամանակ չունեմ․․․

― Գիտեք ինչ, ― ասում եմ։ ― Ես ինձ լավ չեմ զգում։ Ծանր օր եմ անցկացրել։ Ազնվորեն եմ ասում։ Ես ձեզ կվճարեմ ինչ֊որ պետք է, բայց դուք ինձնից չե՞ք նեղանա, եթե ոչինչ չլինի։

Վատն այն էր, որ ոչինչ չէի ուզում։ Ճիշտն ասած, ինձ համակել էր թախիծը, և ոչ թե ինչ֊որ ոգևորություն։ Նա սոսկալի թախիծ էր պատճառում ինձ։ Հապա նրա կանաչ զգե՜ստը, որ կախված էր պահարանում։ Հետո, բացի այդ էլ, ինչպե՞ս կարելի է այդպիսի բանով զբաղվել մի մարդու հետ, որը մի ամբողջ կեսօր նստում ու ապուշ կինոներ էր նայում։ Չէի կարող, և վերջ, ազնիվ խոսք։

Նա մոտեցավ ինձ ու այնպես տարօրինակ նայեց, ասես թե չէր հավատում։

― Ի՞նչ է պատահել, ― հարցնում է։

― Ոչ մի բան, ― ասում եմ։ Այստեղ ինքս էլ սկսեցի նյարդայնանալ։ ― Ես, պարզապես, վերջերս եմ վիրահատության ենթարկվել։

― Հետո՞։ Ի՞նչդ են կտրել։

― Էն բանը, դե՝ կլավիկորդան։

― Հա՞, իսկ որտե՞ղ է էդ բանը։

― Կլավիկոդա՞ն, ― ասում եմ։ ― Գիտեք, դա շատ խորն է, ողնուղեղի մեջ։ Շատ խորը, գիտեք, անմիջապես ողնուղեղի մեջ։

― Հա՞, ― ասում է։ ― Դա շատ վատ բան է։ ― Ու մեկ էլ փլվում է ծնկներիս։ ― Իսկ դու լավիկն ես։

Ես սոսկալի նյարդայնանում էի։ Փչում էի աջ ու ձախ։

― Լավ չեմ առողջացել, ― ասում եմ։

― Դու նման ես մի արտիստի, կինոյից։ Գիտե՞ս։ Ի՞նչ էր անունը։ Ախր գիտես, է՛։ Ինչ էր անո՞ւնը։

― Չգիտեմ, ― ասում եմ։ Իսկ նա չի իջնում իմ ծնկներից։

― Դե չէ, գիտես։ Մելվին Դուգլասի հետ էր խաղում։ Նա, որ կրտսեր եղբոր դերն էր կատարում։ Որ ընկավ նավակից։ Հիշեցի՞ր։

― Չէ, չհիշեցի։ Ես ընդհանրապես կինո չեմ գնում։ ― Այստեղ նա սկսեց լկստվել։ Այնպես կոպտորեն, հասկանո՞ւմ եք։

― Վերջ տվեք, խնդրեմ, ― ասում եմ։ ― Տրամադրություն չունեմ։ Ասացի չէ՞, նոր եմ վիրահատությունից վեր կացել։

Ծնկներիցս չէր իջնու, բայց մեկ էլ ծուռ նայեց ինձ, իսկ աչքերը սոսկալի չարություն էին արտահայտում։

― Լսիր, ― ասում է, ― ես քնած էի, իսկ այդ գրողի տարած Մորիսը ինձ արթնացրեց։ Ինչ է, քո կարծիքով․․․

― Ասացի, չէ՞ որ կվճարեմ։ Ազնիվ խոսք, կվճարեմ։ Շատ փող ունեմ։ Բայց նոր եմ վեր կացել ծանր վիրահատությունից, դեռ չեմ առողջացել։

― Հապա էլ ինչո՞ւ էիր Մորիսին ասում, թե քեզ աղջիկ է հարկավոր։ Եթե վիրահատել են քո այդ, ինչ էր անունը․․․ Ինչո՞ւ էիր ասում։

― Կարծում էի, մի քիչ լավ կզգամ ինձ։ Բայց ժամանակից շատ շուտ եմ ոտքի ելել։ Լուրջ եմ ասում։ Մի՛ նեղացեք։ Մի րոպե վեր կացեք, միայն դրամապանակս վերցնեմ։ Վե՛ր կացեք մի րոպե։

Սոսկալի կատաղած էր, բայց, այնուամենայնիվ, իջավ ծնկներիցս, այնպես որ հնարավորություն ունեցա մոտենալու պահարանին և հանելու դրամապանակս։ Ես հինգ դոլար հանեցի և տվեցի նրան։

― Շատ շնորհակալ եմ, ― ասում եմ, ― շատ֊շատ շնորհակալություն։

― Այստեղ հինգ է, իսկ գինը՝ տասն է։

Երևում է, ինչ֊որ բան էր որոշել։ Իզուր չէր, որ վախենում էի, համոզված էի, որ այդպես էլ լինելու է։

― Մորիսն ասաց՝ հինգ, ― ասում եմ։ ― Նա ասաց․ մինչև առավոտ տասնհինգ, իսկ ժամանակավոր՝ հինգ։

― Ոչ տասը։

― Մորիսն ասաց՝ հինգ, ― ասում եմ։ ― Ներեցեք, ազնիվ խոսք, բայց ավել չեմ կարող։

Նա թոթվեց ուսերը, ինչպես քիչ առաջ, խիստ արհամարհանքով։

― Բարի եղեք, տվեք զգեստս։ Եթե ձեզ համար դժվար չէ, իհարկե։

Սոսկալի աղջիկ է։ Շատ բարալիկ ձայնով է խոսում, բայց միևնույն է, նրա հետ սոսկալի է։ Եթե նա մի հաստամարմին պառավ պոռնկուհի լիներ, ամբողջովին քսմսված, ապա այդքան սարսափելի չէր լինի։

Հանեցի զգեստը։ Նա հագավ։ Հետո վերցրեց վերարկուն։

― Դեհ, առայժմ, հիմարիկ, ― ասում է։

― Առայժմ, ― ասում եմ։ Ես նրան շնորհակալություն չհայտնեցի։ Եվ լավ է, որ չհայտնեցի։

1. ↑ Թոմաս Հարդիի վեպը։