հեղինակ՝ Կարել Չապեկ |
Այս պիեսի գաղափարը հեղինակին հուշել է նրա կինը, նյութը տվել է մեր ապրած ժամանակը, իսկ գրելու անմիջական շարժառիթ ծառայել է մի նկարազարդում, որը պատկերում էր այրի մի կնոջ՝ ծունկի եկած ներկա պատերազմի թատերաբեմերից մեկում։ Պիեսը կարծեք թե ինչ֊որ նախնական բացատրությունների կարիք չի զգում։ Հեղինակը խնդրում է միայն, որ մոր շուրջը հավաքվող մեռածներին բեմում պատկերեն ոչ թե սարսափելի ուրվականների տեսքով, այլ իբրև հասարակ ու բարի, կենդանի մարդկանց։ Նրանք իրենց պահում են ամենասովորական ձևով, տնային սովորական պայմաններում, հանգստավետ լամպի լույսի տակ։ Նրանք ճիշտ և ճիշտ այնպիսին են, ինչ որ էին կյանքում, որովհետև մոր համար ընդմիշտ մնացել են այդպես, տարբերությունը միայն այն է, որ մայրը այլևս չի կարող ձեռքը դիպցնել նրանց ու մեկ էլ, թերևս, այն, որ նրանք փոքր֊ինչ ավելի քիչ աղմուկ են բարձրացնում, քան մենք, ողջերս։
- Գործող անձինք
Մայր։
Հայր։
Օնդրժեյ։
Իրժի։
Կորնեն։
Պետր։
Տոնի։
Պապ։
Տղամարդու ձայն ռադիոյով։
Կանացի ձայն ռադիոյով։