հեղինակ՝ Դոնալդ Բիսեթ |
Եղել է, չի եղել, մի կով է եղել։ Անունն էլ՝ Գեղեցկուհի։ Նա, իսկապես, երկար ու սեւ թարթիչներով գեղեցկուհի էր։
Գեղեցկուհին արածում էր այն մարգագետնում, որտեղ ուղտափուշ էր աճում։ Շա֊ա֊ա՜տ ուղտափուշ։ Բայց Գեղեցկուհին ուղտափուշ չէր սիրում։
Երեկոները, երբ մութն ընկնում էր, նա այլեւս խոտ չէր արածում, այլ նայում էր, թե ինչպես են իրար ետեւից երկնքում վառվում աստղերը։ Երբեմն նա տխուր բառաչում էր, որովհետեւ ոչ ոք չկար, որ հետը խաղար։
Մի անգամ Գեղեցկուհին նույնիսկ մի երգ հորինեց․
Վառվիր աստղ, եւ փայլիր,
Մութ երկնքում դու թարթիր,
Ընկեր գտիր, որ խաղամ,
Եվ հետը խոտ որոճամ։
Ը՜մ֊մո՜ւ֊ո՜ւ֊ո՜ւ֊ո՜ւ…
Եվ աստղն էլ նրան այսպես պատասխանեց․
Իմ խորհուրդը դու լսիր,
Պառկիր, պառկիր ու քնիր,
Ի՜նչ ես բարձր բառաչում։
Բառաչում ես՝ ձանձրացնում,
Բայց թե որ շատ ես ուզում,
Մութ երկնքում կշրջեմ
Եվ քեզ ընկեր կգտնեմ։
Պատահաբար այս զրույցը լսեց Լուսնի վրայի մարդը։ Նա աստղին ասաց, որ անհանգստանալու հարկ չկա, որ հենց ինքն էլ կօգնի Գեղեցկուհուն՝ մի ընկերուհի գտնել։ Եվ վերցնելով դույլը, բահը, երկաթե սկուտեղն ու մագնիսը, նա առանց երկար֊բարակ մտածելու Լուսնից ցած թռավ Երկրի վրա։ Իսկ չմոլորվելու համար լուսնի ճառագայթն ուղղեց դեպի այն մարգագետինը, որտեղ արածում էր Գեղեցկուհին։
Վայրէջք կատարելով, նա առաջին հերթին բահով քանդեց հավաքեց ուղտափշերը, լցրեց դույլի մեջ ու տարավ հեռու՝ թափելու։ Բայց դեռ մնում էր ամենագլխավոր գործը՝ ընկերուհի գտնել Գեղեցկուհու համար։ Հանկարծ նա լսեց, որ քիչ հեռվում ինչ֊որ մեկը փնչացնում է։
Ագաթա խխունջ էր․ նա մի կարեւոր տեղ էր շտապում։
Գեղեցկուհին էլ տեսավ խխունջին։ Շատ ուրախացավ ու լիզեց խխունջի գլուխը։
— Օգնեցե՜ք,— գոչեց Ագաթան։
Լուսնի մարդն ու Գեղեցկուհին ուզեցին օգնել, բայց խխունջի հետքն էլ չէր մնացել։
— Օգնեցե՜ք,— չգիտես որտեղից, բայց հավանաբար, կովի բերանից հազիվ լսվեց խխունջի ձայնը։
Կովը բերանը բացեց, եւ իսկապես, այնտեղից դուրս սողաց Ագաթա խխունջը։
— Դու կարող ես նորից ինձ լիզել, միայն թե՝ զգույշ,— ասաց խխունջը։
Գեղեցկուհին մի քիչ անհարմար զգալով, նորից, բայց այս անգամ շատ զգույշ, լիզեց խխունջի խեցին։
— Ի՜նչ լավ է,— ասաց Լուսնի մարդը։— Հիմա դու ընկերուհի ունես, եւ ես հանգիստ խղճով կարող եմ տուն վերադառնալ։ Քո կողմից էլ կբարեւեմ աստղին։ Բոլոր ուղտափշերը արմատախիլ եմ արել եւ նետել եմ, իսկ դույլ ու բահը նվիրում եմ քեզ։ Կարող ես դրանցով խաղալ որքան սիրտդ ուզի։ Ցտեսություն, իմ Գեղեցկուհի։
Եվ այս խոսքի վրա Լուսնի մարդը ցատկեց անցավ կովի վրայով։
— Հիմա իմ մասին էլ երգ կհորինես,— գոչեց նա։
Հավանաբար, նա հիշեց այն կովի մասին հորինված երգը, որը ցատկել էր Լուսնի վրայով։
Հետո նստեց երկաթե սկուտեղին ու վեր նետեց մագնիսը։ Մագնիսը իր ետեւից քաշեց սկուտեղը։ Եվ այսպես, մարդը հասավ մինչեւ Լուսին․ որսում էր մագնիսը ու վեր նետում, իսկ մագնիսն էլ դեպի իրեն էր քաշում երկաթե սկուտեղը։
Երբ աստղը իմացավ, որ Գեղեցկուհին ընկերուհի է գտել, շատ ուրախացավ եւ սկսեց ավելի պայծառ փայլել։ Լուսինը՝ նույնպես։