Մկները լուսնի վրա

Մի երեկո, երբ ես արդեն գրեթե քնել էի, հանկարծ լսեցի, որ մեկը բախում է պատուհանն ու ձայն տալիս ինձ։

Մոտեցա պատուհանին, բացեցի փեղկերն ու տեսա Ջորջ անունով լուսնաբնակ բարեկամիս։

— Թանկագին բարեկամ,— ասաց նա,— ես քո օգնության կարիքն ունեմ։

— Միշտ պատրաստ եմ օգնելու,— պատասխանեցի ես։— Բայց նախ նստիր, հանգստացիր։ Երեւի շատ ես հոգնել ճանապարհին։ Թեյ կխմե՞ս։

— Հաճույքով,— ասաց նա։

Ես մի բաժակ թեյ դրեցի կատվի համար, մյուսը՝ Ջորջի, ու երրորդն էլ՝ իմ դիմաց։

— Հիմա պատմիր, տեսնենք, թե ինչ է պատահել,— ասացի ես Ջորջին։

— Մկները…— սկսեց նա։— Լուսնի վրա այնքան շատ են մկները, որ այնտեղ ոչ ոք ապրել չի կամենում, եւ ես ամուսնանալու հնարավորություն չունեմ։ Աշխարհում ամենից շատ կանայք վախենում են մկներից։ Ի՞նչ անեմ։ Մի խորհուրդ տուր։ Բացի այդ, մկները ուտում են Լուսինը, եւ արդեն գրեթե բան չի մնացել։ Ընդամենը մի բարալիկ կիսալուսին։ Ի վերջո, նրանք ամբողջ Լուսինը կուտեն, ու ես հարկադրված կլինեմ մի նոր Լուսին պատրաստել։ Եվ այս պատմությունը կրկնվում է յուրաքանչյուր քսանութ օրը մեկ։

— Այո… գործերը վատ են։ Ինչո՞վ կարող եմ քեզ օգնել։

Եվ ես ու կատուն իրար նայեցինք։

— Մյաո՜ւ֊մյաո՜ւ,— ասաց կատուն։

— Ապրես,— պատասխանեցի ես։— Ապրես, շատ ապրես։

Կատուն Ջորջի հետ մեկնեց Լուսին եւ այնտեղ կարգին վախեցրեց բոլոր մկներին։

Հիմա նա արդեն վերադարձել ու առաջվա պես քնում է իմ խոհանոցում։ Իսկ Ջորջը, վերջապես, ամուսնացավ։ Կնոջ անունը Մերի է։ Ջորջը շատ երջանիկ է։ Միակ դժբախտությունն այն է, որ Մերին պանիր շատ է սիրում։