Իսկ հիմա կարդա մյուս բառը․
<strong>Ծիածան</strong>
Հենց այն պահին, երբ նրանք կարդում էին այդ բառերը, Պստիկ֊Ամպիկը սկսեց անձրեւ տեղալ․ տառերն աստիճանաբար հալվեցին ու անհետացան։
— Իսկ հիմա, Ռռռռ, եկ մի քիչ քնենք,— ասաց մորեղբայր Թիկ֊Թակը։
Բայց քնելուց առաջ, նա վագրի համար մի լիքը պնակ կաթ լցրեց։ Ռռռռը խմեց կաթը, պառկեց եւ մորեղբայր Թիկ֊Թակը նորից ծածկեց նրան, հետո ինքն էլ տեղավորվեց ու քնեց մինչեւ առավոտ, մինչեւ այն ժամանակ, երբ Ճենապակե Շնիկն արթնացավ ու իր հաչոցով մյուսներին էլ արթնացրեց։
— Հաֆ֊հաֆ֊հաֆ֊հաֆ֊հաֆ֊հաֆ,— հաչեց նա։
Պստիկ֊Ամպիկը չէր երեւում։ Գիշերվա ընթացքում նավակը շատ էր ետ գնացել ու նրանք հիմա գորշ լեռան ստվերի տակ էին։ Երբ շատ մոտեցան, լեռը շարժվեց ու նայեց նրան…