Օստապը մեկնվեց հեռագրերի վրա և քնեց։ Իպոլիտ Մատվեևիչը վաղուց արդեն քնել էր։
==Քաղաքացինե՛ր, հարգեցեք ներքնակները==
― Լիզա, գնանք ճաշելու։
― Չեմ ուզում։ Ես երեկ արդեն ճաշել եմ։
― Քեզ չեմ հասկանում։
― Ես չեմ գնա կեղծ նապաստակ ուտելու։
― Ա՜յ քեզ հիմարություն։
― Ես չեմ կարող սնվել վեգետարյան նրբերշիկներով։
― Այսօր շառլոտկա կուտես։
― Հավես չունեմ։
― Կամաց խոսիր։ Ամեն ինչ լսվում է։
Եվ երիտասարդ ամուսիններն անցան դրամատիկ շշնջոցի։
Երկու րոպե անց Կոլյան ամուսնական կյանքի երեք ամսվա ընթացքում առաջին անգամ հասկացավ, որ սիրած կինը շատ ավելի քիչ է սիրում գազարի, կարտոֆիլի և սիսեռի նրբերշիկներ, քան ինքը։
― Ուրեմն, դու շան միսը գերադասում ես դիետիկ սնունդին, ― բղավեց Կոլյան տաքացած, հաշվի չառնելով ականջ դնող հարևաններին։
― Կամաց խոսի, ― բարձրաձայն բղավեց Լիզան։ ― Եվ հետո, դու վատ ես վարվում ինձ հետ։ Այո։ Ես միս եմ սիրում։ Երբեմն։ Այստեղ ի՞նչ վատ բան կա։
Կոլյան ապշած լռում էր։ Այս շրջադարձը անսպասելի էր նրա համար։ Միսը մեծ, անլցնելի ճեղքվածք կառաջացներ Կոլյայի բյուջեում։ Ման գալով ներքնակի երկարությամբ, որի վրա կուչ եկած նստել էր կարմրած Լիզան, երիտասարդ ամուսինը հուսահատ հաշվումներ էր կատարում։
«Տեխնոսիլա» գծագրական բյուրոյում կալկայի վրա պատճենահանելը Կոլյա Կալաչովին նույնիսկ ամենահաջողակ ամիսներին տալիս էր քառասուն ռուբլուց ոչ ավելի։ Կոլյան բնակվարձ չէր տալիս։ Վայրի ավանում տնային կառավարիչ չկար և բնակվարձն այստեղ վերացական հասկացողություն էր։ Տասը ռուբլին գնում էր Լիզայի կարուձև սովորելուն՝ շինարարական տեխնիկումի իրավունքներով դասընթացներում։ Երկուսի ճաշը (մեկ առաջին՝ վանական բորշ և մեկ երկրորդ՝ կեղծ նապաստակ կամ իսկական լապշա), որն հալալ կիսովի ուտում էին «Մի գողանա» վեգետարյան ճաշարանում, ամուսինների բյուջեից պոկում էր ամսական երեսուն ռուբլի։ Մնացած փողերը դեսուդեն էին գնում անհայտ ուղղությամբ։ Դա ամենից շատ հուզում էր Կոլյային։ «Ո՞ւր են գնում փողերը», ― մտորում էր նա, երկնագույն կալկայի վրա ռեյսֆեդերով երկար ու բարակ գիծ քաշելով։ Նման պայմաններում մսակերության անցնելը կործանում էր նշանակում։ Ուստի և Կոլյան տաք֊տաք խոսել սկսեց․
― Մտածիր միայն, խժռե՜լ սպանած կենդանիների դիակներ։ Մարդակերությո՛ւն՝ կուլտուրայի դիմակի տակ։ Բոլոր հիվանդությունները մսից են առաջանում։
― Իհա՜րկե, ― ամոթխած հեգնանքով ասաց Լիզան, ― օրինակ՝ անգինան։
― Այո, այո, և անգինան։ Բա դու ի՞նչ էիր կարծում։ Մսի մշտական գործածությունից թուլացած օրգանիզմը ի վիճակի չէ դիմադրելու վարակին։
― Ի՞նչ հիմարություն։
― Հիմարությունը դա չէ։ Հիմար է նա, որ աշխատում է իր ստամոքսը լցնել, առանց մտահոգվելու վիտամինների քանակով։
Կոլյան հանկարծ լռեց։ Հեզհետե ետ վանելով անալի ու անհամ լապշաների, խաշիլների, կարտոֆիլից պատրաստած անհեթեթությունների ֆոնը, Կոլյայի ներքին հայացքի առջև հառնեց մի լայնածավալ խոզի կոտլետ։ Ըստ երևույթին, այդ կոտլետը հենց նոր էր դուրս պրծել թավայից։ Նա դեռ թշշում էր, պլթպլթում և համեղ հոտ էր արձակում։ Կոտլետի ոսկորը ցցված էր մենամարտի ատրճանակի պես։
― Ախր հասկացիր, ― բղավեց Կոլյան, ― մի որևէ խոզի կոտլետ մի շաբաթվա կյանք է խլում մարդուց։
― Թող խլի՛, ― ասաց Լիզան։ ― Կեղծ նապաստալը կես տարի է խլում։ Երեկ, երբ մենք գազարի տապակած էինք ուտում, ես զգացի, որ մեռնում եմ։ Միայն չէի ուզում քեզ ասել։
― Ինչո՞ւ չէիր ուզում ասել։
― Ուժ չունեի։ Վախենում էի լաց լինել։
― Իսկ հիմա չե՞ս վախենում։
― Հիմա ինձ համար միևնույն է։
Լիզան հեկեկաց։
― Լև Տոլստոյը, ― ասաց Կոլյան դողդոջ ձայնով, ― նույնպես միս չէր ուտում։
― Այո, ― պատասխանեց Լիզան սկրտալով արցունքներից, ― կոմսը ծնեբեկ էր ուտում։
― Ծնեբեկը միս չէ։
― Իսկ երբ «Պատերազմ ու խաղաղությունն» էր գրում, միս էր ուտում։ Ուտում էր, ուտում էր, ուտում։ Եվ երբ «Աննա Կարենինա» էր գրում՝ խժռում էր, խժռում, խժռում։
― Ձա՛յնդ։
«Կարենինա» էր գրում՝ խժռում էր, խժռում, խժռում։
― Իսկ երբ «Կրեյցերյան սոնատն» էր գրում, այն ժամանակ է՞լ էր խժռում, ― թունոտ հարցրեց Կոլյան։
― «Կրեյցերյան սոնատը» փոքր բան է։ Ապա թող փորձեր «Պատերազմ և խաղաղությունը» գրել վեգետարյան նրբերշիկ ուտելով։
― Ի՞նչ ես, վերջապես, կպել ինձ քո Տոլստոյով։
― Ե՞ս եմ կպել քեզ Տոլստոյով։ Ե՞ս։ Ե՞ս եմ կպել ձեզ Տոլստոյով։
Կոլյան նույնպես անցավ «դուք»֊ի։ Գրչամաններում բարձրաձայն ցնծում էին։ Լիզան հապշտապ ծոծրակից ճակատին էր քաշում գործած երկնագույն գլխարկը։
― Ո՞ւր ես գնում։
― Հանգիստ թող ինձ։ Գործով եմ գնում։
― Եվ Լիզան դուրս փախավ։
― «Ո՞ւր կարող էր գնալ, ― մտածեց Կոլյան։ Նա ականջ դրեց։
― Շա՜տ ազատություն են տվել ձեր քրոջը Սովետական իշխանության օրոք, ― ասացին ծայրի ձախ գրչամանում։
― Կխեղդվի, ― որոշեցին երրորդ գրչամանում։
Հինգերորդ գրչամանը վառեց պրիմուսը և զբաղվեց առօրյա համբույրներով։
Լիզան հուզված վազում էր փողոցներով։
Կիրակնօրյա այն ժամն էր, երբ երջանիկները շուկայից ներքնակներ են տանում Արբատով։
Նորապսակներն ու սովետական միջակներն են զսպանակավոր ներքնակների գլխավոր գնորդները։ Նրանք տանում են այդ ներքնակները դիք բռնած և երկու ձեռքով գրկած։ Հապա ո՜նց չգրկեն այդ երկնագույն ծաղկավոր ներքնակները, իրենց երջանկության հիմքը։
Քաղաքացինե՛ր։ Հարգեցեք, երկնագույն ծաղիկներով զսպանակավոր ներքնակները։ Դա ընտանեկան օջախ է, կահավորման սկիզբն ու վերջը, ընտանեկան ույուտի ընդհանուրն ու ամբողջականը, սիրո բազան, պրիմուսի հայրը։ Ի՜նչ քաղցր է քնել նրա զսպանակների դեմոկրատական ճռճռոցի տակ։ Ի՞նչ հրաշալի երազներ է տեսնում նրա երկնագույն կտավի վրա քնող մարդը։ Ի՜նչ հարգանք է վայելում ամեն մի ներքնակատեր։
Ներքնակազուրկ մարդը ողորմելի է։ Նա գոյություն չունի։ Նա հարկեր չի վճարում, կին չունի, ծանոթները նրան փոխարինաբար փող չեն տալիս՝ «մինչև չորեքշաբթի», տաքսիների շոֆերները նրա ետևից վիրավորական խոսքեր են շպրտում, աղջիկները ծիծաղում են նրա վրա․ նրանք չեն սիրում իդեալիստների։
Ներքնակազուրկ մարդը մեծ մասամբ բանաստեղծություններ է գրում․
<poem>
Ժամացույցի զարկերի տակ հաճելի է ճոճաթոռում։
Ձյունն է դանդաղ տեղում բակում, և երազում հավք է թռչում։
</poem>
Ստեղծագործում է նա հեռագրատան բարձր գրասեղանի առջև, ուշացնելով գործարար ներքնակատերերին, որոնք եկել են հեռագրեր ուղարկելու։
Ներքնակը բեկում է մարդկային կյանքը։ Նրա պաստառի ու զսպանակների մեջ ձգողական ու մինչև օրս չուսումնասիրված մի ուժ կա թաքնված։ Նրա զսպանակների հրավիրակոչը լսելուն պես գալիս խռնվում են մարդիկ և իրեր։ Գալիս են ֆինագենտը և աղջիկներ։ Նրանք ուզում են բարեկամանալ ներքնակատերերի հետ։ Ֆինագենտն այդ անում է գանձարանային նպատակներով, որոնք պետական օգուտներ են հետապնդում, իսկ աղջիկները՝ անշահախնդիր, բնության օրենքներին ենթարկվելով։
Սկսվում է երիտասարդության ծաղկումը։ Հարկերը հավաքած ֆինագենտը մեղվի պես վերցնում է իր բերքը և ուրախ բզզոցով թռչում է իր քաղաքամասի փեթակը։ Իսկ նահանջած աղջիկներին փոխարինում են կինը և «Յուվել N 1» պրիմուսը։
Ներքնակն անկուշտ է։ Նա զոհաբերություն է պահանջում։ Գիշերները նա վայր ընկնող գնդակի ձայն է հանում։ Նրան գրադարակ է պետք։ Նրան հաստ ոտքերով սեղան է պետք։ Զսպանակները ճռճռացնելով, նա պահանջում է վարագույրներ և խոհանոցային ամանեղեն։ Նա հրամայում է մարդուն և ասում․
― Գնա՛։ Գնիր գլանատախտակ և գրտնակ։
― Մա՛րդ, ես ամաչում եմ քո փոխարեն, մինչև օրս դու գորգ չունես։
― Աշխատի՛ր։ Շուտով ես քեզ երեխաներ կբերեմ։ Քեզ փող է հարկավոր բարուր և սայլակ գնելու համար։
Ներքնակն ամեն բան հիշում է և ամեն բան անում յուրովի։
Պոետն անգամ չի կարող խուսափել ընդհանուրի ճակատագրից։ Ահա նա շուկայից ներքնակ է տանում, սարսափած սեղմվելով նրա փափուկ փորին։
― Ես կկոտրեմ քո համառությունը, պոետ, ― ասում է ներքնակը։
― Դու այլևս կարիք չես ունենա հեռագրատուն վազելու բանաստեղծություններ գրելու համար։ Եվ ընդհանրապես արժե՞ արդյոք գրել։ Ծառայի՛ր։ Եվ սալդոն միշտ կլինի քո օգտին։ Մտածիր կնոջդ ու երեխաների մասին։
― Ես կին չունեմ, ― բղավում է պոետը, հեռու քաշվելով զսպանակավոր ուսուցչից։
― Նա կլինի։ Եվ ես չեմ երաշխավորում, որ նա ամենագեղեցիկ աղջիկն է լինելու աշխարհում։ Չգիտեմ նույնիսկ, բարի՞ կլինի արդյոք նա։ Ամեն բանի պատրաստ եղիր։ Դու երեխաներ կունենաս։
― Ես երեխաներ չեմ սիրում։
― Դու կսիրե՛ս նրանց։
― Դուք ինձ վախեցնում եք, քաղաքացի ներքնակ։
― Լռի՛ր, հիմար։ Դու դեռ բոլորը չգիտես։ Դու դեռ վարկով կահույք կվերցնես Մոսդրևոյից։
― Ես քեզ կսպանե՛մ, ներքնակ։
― Լակո՛տ։ Եթե դու համարձակվես այդ անել, հարևանները կհայտնեն տնային կառավարչությանը։
Այսպես ամեն մի կիրակի, ներքնակների ուրախ հնչյունների տակ, Մոսկվայում շրջում են երջանիկները։
Բայց, իհարկե, միայն դրանով չէ նշանավոր մոսկովյան կիրակին։ Կիրակին թանգարանային օր է։
Մոսկվայում հատուկ կատեգորիայի մարդիկ կան։ Նրանք ոչինչ չեն հասկանում գեղանկարչությունից, չեն հետաքրքրվում ճարտարապետությամբ և չեն սիրում հին հուշարձաններ։ Մարդկանց այդ կատեգորիան թանգարան է հաճախում բացառապես նրա համար, որովհետև դրանք տեղավորված են հիանալի շենքերում, նախանձով դիտում նախշած առաստաղները, ձեռքերով շոշափում այն, ինչ արգելված է, և անընդհատ փնթփնթում են։
― Է՛հ։ Մարդիկ ապրել են հա՜։
Նրանց համար կարևոր չէ, որ պատերը նկարազարդել է ֆրանսիացի Պյուվի դե Շավանը։ Կարևոր է իմանալ, թե որքան է նստել դա առանձնատան նախկին տիրոջ վրա։ Նրանք բարձրանում են հարթակներում մարմարե քանդակներ ունեցող սանդուղքով և պատկերացնում իրենց՝ թե քանի լաքեյ է կանգնել այստեղ, որքան ռոճիկ և թեյափող է ստացել յուրաքանչյուր լաքեյը։ Բուխարիկի վրա ճենապակի է դրված, բայց նրանք, դրա վրա ուշադրություն չդարձնելով, որոշում են, թե բուխարիկ ասածդ ձեռնտու բան չէ՝ անչափ շատ փայտ է գնում։ Կաղնե պանելով պատած ճաշասենյակում նրանք չեն նայում հիանալի փորագրություններին։ Մի միտք է տանջում նրանց․ ի՞նչ է կերել այստեղ նախկին տեր֊վաճառականը և ինչ կարժենար այն՝ հիմիկվա թանկության պայմաններում։
Ուզածդ թանգարանում կարելի է հանդիպել նման մարդկանց։ Այն պահին, երբ էքսկուրսիաները առույգ քայլում են մի գլուխգործոցից մյուսը, այդօրինակ մարդը կանգնում է դահլիճի մեջտեղում և, ոչ մի բանի չնայելով, կարոտով բառաչում է․
― Է՜հ։ Մարդիկ ապրել են հա՜։
Լիզան վազում եր փողոցով, արցունքները կուլ տալով։ Մտքերը քշում էին նրան։ Նա մտածում էր իր երջանիկ և խեղճ կյանքի մասին։
«Այ, եթե մի սեղան և երկու աթոռ ևս լիներ, բոլորովին լավ կլիներ։ Վերջիվերջո մի պրիմուս էլ պետք է ճարել։ Մի կերպ սարքավորել է պետք»։
Նա սկսեց դանդաղ գնալ, որովհետև հանկարծ մտաբերեց Կոլյայի հետ ունեցած վեճը։ Բացի այդ, նա շատ ուտել էր ուզում։ Նրա մեջ հանկարծակի ատելություն բորբոքվեց ամուսնու հանդեպ։
― Սա պարզապես խայտառակություն է, ― ասաց նա բարձրաձայն։
Գնալով քաղցը սաստկանում էր։
― Դե լավ, լավ։ Ինքս էլ գիտեմ, թե ինչ եմ անելու։
Եվ Լիզան, կարմրելով, մանրավաճառուհուց գնեց մի երշիկով բուտերբրոդ։ Որքան էլ սոված լիներ, այնուամենայնիվ, փողոցում ուտելը անհարմար էր։ Ինչքան չլինի, ինքն այնուամենայնիվ ներքնակատեր էր և լավ հասկանում էր կյանքի նրբությունները։ Նա նայեց շուրջը և մտավ երկհարկանի առանձնատան շքամուտքը։ Այնտեղ մեծ հաճույքով սկսեց ուտել բուտերբրոդը։ Երշիկը գայթակղեցուցիչ էր։ Մի մեծ էքսկուրսիա մտավ շքամուտքը։ Անցնելով պատի տակ կանգնած Լիզայի կողքով, էքսկուրսանտները նայում էին նրան։
«Թող տեսնեն», ― որոշեց չարացած Լիզան։
==Ծանոթագրություններ==
<references/>