Օստապը երկար ժամանակ, զարմանքով նայում էր Իպոլիտ Մատվեևիչի ուժասպառ կերպարանքին, բայց ոչինչ չասաց։ Նա սառն էր և պատրաստ պայքարի։
==Էկզեկուցիա==
Աճուրդային սակարկությունը բացվում էր ժամը հնգին։ Ժամը 4֊ից քաղաքացիներին ներս էին թողնում իրերը տեսնելու։ Բարեկամները ներկայացան ժամը երեքին և մի ամբողջ ժամ դիտում էին մեքենաշինական ցուցահանդեսը, որը տեղավորված էր հենց կողքին։
― Ինչպես երևում է, ― ասաց Օստապը, ― մենք հենց վաղը բարի կամքի առկայության դեպքում կարող ենք գնել այս շոգեքարշիկը։ Ափսոս որ գինը չի նշանակված։ Հաճելի է այնուամենայնիվ սեփական շոգեքարշ ունենալը։
Իպոլիտ Մատվեևիչը հալումաշ էր լինում։ Միայն աթոռները կարող էին նրան մխիթարել։
Նրանցից նա հեռացավ միայն այն պահին, երբ ամբիոն բարձրացավ աճուրդավարը՝ վանդակավոր շալվարով և ռուսական կովերկոտե տոլստովկայի վրա իջած մորուքով։
Կոնցեսիոներները տեղ գրավեցին աջից չորրորդ կարգում։ Իպոլիտ Մատվեևիչը սկսեց խիստ հուզվել։ Նրան թվում էր, թե աթոռները հենց հիմա էլ ծախվելու են։ Բայց նրանք գրանցված էին քառասուներեք համարի տակ, և սկզբում վաճառքի դրվեցին աճուրդային սովորական մանրուքները․ տոհմական սերվիզի անջատ նմուշներ, սոուսաման, արծաթյա բաժակակալ, նկարիչ Պետունինի բնանկարը, ուլունքաշար պայուսակ, պրիմուսի բոլորովին նոր այրիչ, Նապոլեոնի կիսանդրին, քաթանե կանացի կրծքակալներ, գորգանկար՝ «Վայրի բազեի վրա կրակող որսորդ» և նման ցնդաբանություններ։
Ստիպված էին համբերել և սպասել։ Սպասելը շատ դժվար էր․ բոլոր աթոռները առկա էին, նպատակը մոտ էր, այն կարելի էր ձեռքով վերցնել։
«Համա թե մեծ իրարանցում կսկսվեր այստեղ, ― մտածեց Օստապը, շրջահայելով աճուրդային հասարակությանը, ― եթե իմանային՝ ինչ կարմիր խնձոր է վաճառվելու այս աթոռների անվան տակ»։
― Արդարադատություն պատկերացնող ֆիգուրա, ― ազդարարեց աճուրդավորը։ ― Բրոնզե։ Կարգին վիճակում։ Հինգ ռուբլի։ Ո՞վ ավելի։ Վեց ու կես՝ աջ, վերևում՝ յոթ։ Ութը ռուբլի՝ առաջին շարքում, դիմացը։ Երկրորդ անգամ, ութը ռուբլի՝ դիմացը։ Երրորդ անգամ՝ առաջին կարգում, դիմացը։
Առաջին կարգում նստած քաղաքացու մոտ անմիջապես սլացավ անդորագրով մի օրիորդ փող ստանալու։
Թխկթխկում էր աճուրդավորի մուրճիկը, վաճառվում էին պալատի մոխրամաններ, բակկարա ապակեղեն, ճենապակե պուդրաման։
Ժամանակը տանջալից կերպով երկար էր տևում։
― Ալեքսանդր երրորդի բրոնզե կիսանդրին։ Կարող է ծառայել իբրև պրեսպապյե։ Ուրիշ ոչ մի բանի պետք չէ։ Ալեքսանդր երրորդի կիսանդրին գնում է առաջարկած գնով։
― Դահլիճում ծիծաղեցին։
― Գնեցե՛ք, պարագլուխ, ― խայթեց Օստապը, ― կարծեմ դուք սիրում եք։
Իպոլիտ Մատվեևիչը աչք չէր հեռացնում աթոռներից և լուռ էր։
― Ցանկացողներ չկա՞ն։ Աճուրդից հանվում է Ալեքսանդր երրորդի կիսանդրին։ Արդարադատություն պատկերող ֆիգո՛ւրա։ Ասես հենց նոր գնածի գույն է։ Վասի՛լի, հասարակությանը ցույց տվեք «Արդարադատությունը»։ Հինգ ռուբլի։ Ո՞վ ավելին։
Առաջին շարքում դիմացը ֆսֆսոց լսվեց։ Ինչպես երևում է, քաղաքացին կամենում էր «Արդարադատությունն ունենալ լրիվ կազմով։
― Հինգ ռուբլի՝ բրոնզե «Արդարադատությունը»։
― Վե՛ց, ― հստակ արտասանեց քաղաքացին։
― Վեց ռուբլի դիմացը։ Յո՛թ։ Ի՛նը ռուբլի՝ վերջում աջ։
― Իննուկես, ― կամացուկ ասաց «Արդարադատության» սիրահարը, ձեռքը բարձրացնելով։
― Իննուկես՝ դիմացը։ Երկրորդ անգամ, իննուկես՝ դիմացը։ Երրորդ անգամ, իննուկես։
Մուրճիկը իջավ։ Առաջին կարգի քաղաքացու վրա սլացավ օրիորդը։
Նա վճարեց և անցավ մյուս սենյակը իր բրոնզը ստանալու։
― Տասը աթոռ պալատից, ― ասաց հանկարծ աճուրդավարը։
― Ինչո՞ւ պալատից, ― կամացուկ ախ քաշեց Իպոլիտ Մատվեևիչը։
Օստապը բարկացավ․
― Ա՜յ գրողի ծոցն անցնեք դուք։ Լսեցեք և մեջ մի ընկնեք։
― Տասը աթոռ պալատից։ Կաղնե՛։ Ալեքսանդր երկրորդի էպոխան։ Կարգին վիճակում։ Հաբսի կահույքի արհեստանոցի աշխատանքը։ Վասի՛լի, աթոռներից մեկը դրեք ռեֆլեկտորի տակ։
Վասիլին այնպես կոպիտ կերպով քաշ տվեց աթոռը, որ Իպոլիտ Մատվեևիչը տեղից վեր ցատկեց։
― Նստե՛ք էլի, ապուշի մեկը, ինչ փորձանք էր կապվեց իմ գլխին, ― ֆշշաց Օստապը։ ― Նստե՛ք, ասում եմ ձեզ։
Իպոլիտ Մատվեևիչի ներքին ծնոտը շարժվում էր։ Օստապը ոտքի կանգնեց։ Նրա աչքերը պայծառացան։
― Տասը աթոռ կաղնե։ Ութսուն ռուբլի։
Դահլիճն աշխուժացավ։ Տնտեսության մեջ պիտանի բան էր ծախվում։ Օստապը հանգիստ էր։
― Բա ինչո՞ւ չեք սակարկում, ― հարձակվեց նրա վրա Վորոբյանինովը։
― Դո՛ւրս կորիր, ― պատասխանեց Օստապը, ատամները սեղմելով։
― Հարյուր քսան ռուբլի ետևում։ Հարյուր երեսունհինգ, նույն տեղում։ Հարյուր քառասուն։
Օստապը հանգիստ շուռ եկավ մեջքով դեպի ամբիոնը և քմծիծաղով սկսեց տնտղել իր մրցակիցներին։
Աճուրդի թեժ ժամանակն էր։ Ազատ տեղեր արդեն չկային։ Հենց Օստապի ետևում մի դամա, ամուսնու հետ բանակցելուց հետո, գայթակղվեց աթոռներով («Հրաշալի կիսաբազկաթոռներ են։ Հիանալի՜ աշխատանք։ Սա՛նյա։ Ախր պալատից են») և ձեռքը բարձրացրեց։
― Հարյուր քառասունհինգ, հինգերորդ կարգում աջ։ Մե՛կ։
Դահլիճը սսկեց։ Չափից դուրս թանկ է։
― Հարյուր քառասունհինգ։ Երկո՛ւ։
Օստապը սառնասիրտ դիտում էր ծեփածո քիվը։ Իպոլիտ Մատվեևիչը նստել էր գլխահակ և ցնցվում էր։
― Հարյուր քառասունհինգ։ Երե՛ք։
Բայց նախքան սև լաքած մուրճիկի ֆաներե ամբիոնին դիպչելը, Օստապը շուռ եկավ, ձեռքը վեր նետեց և ցածրաձայն ասաց․
― Երկու հայրյուր։
Բոլոր գլուխները շուռ եկան կոնցեսիոներների կողմը։ Շարժման մեջ դրվեցին ֆուրաժկաները, կեպիները, կարտուզները և շլյապաները։ Աճուրդավարը բարձրացրեց տխուր դեմքը և նայեց Օստապին։
― Երկու հարյուր՝ մեկ, ― ասաց նա, ― երկու հարյուր, չորրորդ կարգում՝ աջ, երկու։ Ուրիշ սակարկողներ չկա՞ն։ Երկու հարյուր, պալատկան կաղնե գարնիտուր տասը կտորից։ Երկու հարյուր՝ երեք, չորրորդ կարգում՝ աջ։
― Հը, նախագահ, էֆեկտո՞վ է, ― հարցրեց Օստապը։ ― Հետաքրքիր է, ի՞նչ էիք անելու դուք առանց տեխնիկական ղեկավարի։
Իպոլիտ Մատվեևիչը երջանիկ շունչ քաշեց։ Նրանց մոտ վարգով մոտենում էր օրիորդը։
― Դո՞ւք գնեցիք աթոռները։
― Մե՛նք, ― բացականչեց երկար ժամանակ իրեն զսպած Իպոլիտ Մատվեևիչը։ ― Մենք, մենք։ Ե՞րբ կարելի կլինի վերցնել։
― Ե՛րբ ուզում եք։ Թեկուզ հենց հիմա։
«Քայլում եք, շրջում ամենուր» եղանակը կատաղիորեն ցատկոտում էր Իպոլիտ Մատվեևիչի գլխում։ «Մեր աթոռները, մերը, մերը, մերը»։ Այդ մասին էր բղավում նրա ողջ օրգանիզմը։ «Մե՜րը», գոչում էր լյարդը։ «Մե՜րը», հաստատում էր կույր աղիքը։
Նա այնպես ուրախացավ, որ մարմնի ամենաանսպասելի տեղերում զարկերակներ հայտնաբերվեցին։ Ամեն ինչ թրթռում էր, օրորվում և ճարճատում՝ անասելի երջանկության ճնշման տակ։ Երևալ սկսեց Սեն֊Գոթարդին մոտեցող գնացքը։ Վերջին վագոնի բաց հարթակի վրա կանգնել էր Իպոլիտ Մատվեևիչ Վորոբյանինովը սպիտակ շալվարով և սիգար էր ծխում։ Ծաղիկները մեղմ թափվում էին նրա գլխին, որը կրկին զարդարվել էր ալյումինի փայլուն ալեհերությամբ։ Նա գնում էր Եդեմ։
― Իսկ ինչո՞ւ երկու հարյուր երեսուն և ոչ թե երկու հարյուր, ― լսեց Իպոլիտ Մատվեևիչը։
Այդ ասում էր Օստապը, անդորագիրը ձեռքին պտտեցնելով։
― Տասնհինգ տոկոս կոմիսյոն տուրք է վարձվում, ― պատասխանեց օրիորդը։
― Է՛հ, ինչ արած։ Վերցրե՛ք։
Օստապը հանեց դրամապանակը, հաշվեց երկու հարյուր ռուբլի և շուռ եկավ դեպի ձեռնարկության գլխավոր դիրեկտորը։
― Մի երեսուն ռուբլի ցնծա, սիրունիկս, բայց արագ․ չե՞ք տեսնում՝ օրիորդը սպասում է։ Դե՞։
Իպոլիտ Մատվեևիչը փող հանելու ոչ մի փորձ չարեց։ Դե՞։ Ինչ եք նայում ինձ, ինչպես զինվորը ոջիլին։ Շշմե՞լ եք երջանկությունից։
― Ես փող չունեմ, ― փնթփնթաց, վերջապես, Իպոլիտ Մատվեևիչը։
― Ով չունի՞, ― հարցրեց Օստապը շատ կամաց։
― Ես։
― Բա երկու հարյուր ռուբլի՞ն։
― Ես․․․ ը֊ը֊ը֊․․․ կորցրդել եմ։
Օստապը նայեց Վորոբյանինովին, արագ գնահատեց նրա դեմքի թոշնածությունը, այտերի կանաչությունը և աչքատակերի ուռած պարկերը։
― Փո՛ղ տվեք, ― շշնջաց նա ատելությամբ։ ― Քավթա՛ռ սրիկա։
― Վճարելո՞ւ եք, թե չէ, ― հարցրեց օրիորդը։
― Մի րոպե, ― ասաց Օստապը, հմայիչ ժպիտով, ― մի փոքրիկ արգելք։
Դեռ մի փոքրիկ հույս էլ կար։ Կարելի էր համոզել, որ մի քիչ սպասեն փողին։
Այդ պահին սթափված Իպոլիտ Մատվեևիչը, թուքը շաղ տալով, ներխուժեց խոսակցության մեջ։
― Թո՛ւյլ տվեք, ― վայնասուն բարձրացրեց նա։ ― Կոմիսիոն տուրքն ինչի՞ համար է։ Մենք ոչինչ չգիտենք այդ տուրքի մասին։ Պետք էր զգուշացնել։ Ես հրաժարվում եմ վճարել այդ երեսուն ռուբլին։
― Լավ, ― հեզությամբ ասաց օրիորդը, ― ես հիմա ամեն ինչ կսարքեմ։
Անդորագիրը վերցնելով, նա սլացավ աճուրդավարի մոտ և մի քանի խոսք ասաց նրան։ Աճուրդավարն իսկույն ոտքի ելավ։ Նրա մորուքը փայլում էր էլեկտրական լամպերի ուժեղ լույսի տակ։
― Աճուրդային սակարկության կանոններով, ― զրնգուն ձայնով հայտարարեց նա, ― այն անձը, որ հրաժարվում է վճարել գնած առարկայի լրիվ գումարը, պետք է թողնի դահլիճը։ Աթոռների աճուրդը անվավեր է համարվում։
Ապշած բարեկամները նստել էին անշարժ։
― Դո՛ւրս համեցեք, խնդրեմ, ― ասաց աճուրդավարը։
Էֆեկտը մեծ էր։ Հասարակության մեջ չարախնդորեն ծիծաղում էին։ Օստապն այնուամենայնիվ չէր վեր կենում։ Վաղուց նա այդպիսի հարված չէր ստացել։
― Համեցե՜ք, խնդրե՜մ։
Աճուրդավարը երգում էր առարկություն չվերցնող ձայնով։
Դահլիճում ծիծաղն ուժեղացավ։
Եվ նրանք գնացին։ Աճուրդային դահլիճից շատ քչերն էին հեռանում այդպես դառն զգացմունքով։ Առաջինը գնաց Վորոբյանինովը։ Ոսկրոտ ուղիղ ուսերը կռացրած, կարճացած պիջակով և բարոնային տխմար սապգներով, նա քայլում էր կռունկի պես, իր ետևում զգալով մեծ կոմբինատորի ջերմ, մտերմական հայացքը։
Կոնցեսիոներները կանգ առան աճուրդային դահլիճի հարևան սենյակում։ Այժմ նրանք կարող էին աճուրդին նայել միայն ապակեպատ դռան միջով։ Այնտեղ տանող ուղին արդեն փակ էր նրանց առջև։ Օստապը բարեկամաբար լռում էր։
― Զայրացուցիչ կարգուկանոններ են, ― վախվխելով փնթփնթաց Իպոլիտ Մատվեևիչը, ― կատարյալ խայտառակություն։ Պետք է բողոքել միլիցիային։
Օստապը լուռ էր։
― Չե, իսկապես, սատանան գիտե, ինչ բան է սա, ― շարունակում էր տաքանալ Վորոբյանինովը։ ― Երեք տակ պլոկում են աշխատավորներին։ Աստված վկա․․․ Ինչ֊որ բանեցրած աթոռների համար երկու հարյուր երեսուն ռուբլի։ Գժվել կարելի է․․․
― Հա, ― անտարբեր ասաց Օստապը։
― Այնպես չէ՞, ― հարցրեց Վորոբյանինովը։ ― Գժվել կարելի է։
― Կարելի է։
Օստապը կիպ մոտեցավ Վորոբյանինովին և, չորս կողմը նայելուց հետո, մի կարճ, ուժեղ և կողմնակի աչքի համար աննկատելի հարված հասցրեց պարագլխի կողին։
― Ահա՛ քեզ միլիցիա։ Ահա՛ քեզ աթոռների թանկություն բոլոր երկրների աշխատավորության համար։ Ահա՛ քեզ գիշերային զբոսանքներ աղջիկների հետ։ Ահա՛ քեզ մորուքի սպիտակություն։ Ահա՛ քեզ ջահելի կատաղություն։
Իպոլիտ Մատվեևիչը էկզեկուցիայի ամբողջ ժամանակամիջոցում ոչ մի ծպտուն չհանեց։
Կողքից նայողին կարող էր թվալ, թե հարգող որդին խոսում է հոր հետ, միայն թե հայրը շատ աշխուժորեն թափահարում է գլուխը։
― Դե, հիմա կորի՛ր։
Օստապը մեջքը շուռ տվեց ձեռնարկության դիրեկտորին և սկսեց դիտել աճուրդային դահլիճը։
Իպոլիտ Մատվեևիչը դեռ կանգնած էր ետևում, ձեռքերը կողքին ձգված։
― Ախ, դուք դեռ այստե՞ղ եք, հասարակության հոգին։ Կորի՛ր։ Դե՞։
― Ըն֊կե՜ր Բենդեր, ― աղերսում էր Վորոբյանինովը։ ― Ընկեր Բենդեր։
― Գնա՛, գնա՛։ Իվանոպուլոյի մոտ էլ չգաս։ Կվռնդեմ։
― Ըն֊կե՜ր Բենդեր։
Օստապն այլևս ետ չնայեց։ Դահլիճում տեղի ունեցավ մի բան, որն այնպես հետաքրքրեց Բենդերին, որ նա դուռը կիսով չափ բացեց և սկսեց ականջ դնել։
― Ամեն ինչ կորավ, ― փնթփնթաց նա։
― Ի՞նչը կորավ, ― քծնանքով հարցրեց Վորոբյանինովը։
― Աթոռներն առանձին֊առանձին են ծախում, ահա թե ինչ։ Գուցե կուզենայիք ձե՞ռք բերել։ Խնդրեմ։ Ես ձեզ չեմ պահում։ Միայն կասկածում եմ, թե ձեզ ներս կթողնեն։ Ասենք կարծեմ փող էլ էնքան չունեք։
Այդ միջոցին աճուրդային դահլիճում տեղի էր ունենում հետևյալը․ աճուրդավարը, զգալով, որ դժվար կլինի հասարակությունից մեկից երկու հարյուր ռուբլի դուրս քաշել (բավականաչափ խոշոր գումար է դահլիճում մնացած մանրուքի համար), որոշեց կտոր֊կտոր ստանալ այդ երկու հարյուր ռուբլին։ Աթոռները նորից աճուրդի դրվեցին, բայց արդեն մաս֊մաս։
― Չո՛րս աթոռ պալատից։ Կաղնե՛։ Փափո՛ւկ։ Հաբսի աշխատանքը։ Երեսուն ռուբլի։ Ո՞վ ավելին։
Օստապին արագ վերադարձավ նրա ամբողջ վճռականությունը և սառնարյունությունը։
― Է՛յ, դուք, կանանց սիրելին, կանգնեցեք այստեղ և ոչ մի տեղ մի գնացեք։ Ես հինգ րոպեից կգամ։ Իսկ դուք այստեղ նայեք, թե ինչն ինչոց է։ Ոչ մի աթոռ բաց չթողնեք։
Բենդերի գլխում անմիջապես հասունացավ մի պլան, որը միակ հնարավոր պլանն էր այն ծանր պայմաններում, որի մեջ ընկել էին։
Նա դուրս վազեց Պետրովկա, քայլերն ուղղեց դեպի մոտակա ասֆալտի չանը և գործնական բանակցությունների մեջ մտավ խուժանների հետ։
Նա, ինչպես և խոստացել էր, հինգ րոպե անց վերադարձավ Իպոլիտ Մատվեևիչի մոտ։ Խուժանները պատրաստ կանգնած էին աճուրդի մուտքի մոտ։
― Ծախում են, ծախում, ― շշնջաց Իպոլիտ Մատվեևիչը, արդեն ծախեցին չորս մեկ, երկուս մեկ։
― Այդ ձեր սարքած օյիններն էին, ― ասաց Օստապը, ― ուրախացե՛ք։ Ամեն բան մեր ձեռքումն էր, հասկանում եք, մեր ձեռքում։ Կարո՞ղ եք արդյոք հասկանալ այդ։
Դահլիճում լսվեց ճռճռան մի ձայն, որով բնությունը օժտել է միայն աճուրդավարներին, կրուպյեներին և ապակեգործներին։
― Տասուկեսով ― ձախ։ Երե՛ք։ Եվս մի աթոռ պալատից։ Կաղնե։ Կարգին վիճակում։ Տասուկես՝ դիմացը։ Մեկ ― տասուկես՝ դիմացը։
Երեք աթոռ ծախվեցին մեկ֊մեկ։ Աճուրդավարը վաճառքի հանեց վերջին աթոռը։ Կատաղությունը խեղդում էր Օստապին։ Նա կրկին հարձակվեց Վորոբյանինովի վրա։ Նրա վիրավորական նկատողությունները լի էին դառնությամբ։ Ո՜վ գիտե, ուր կհասներ Օստապը իր երգիծական վարժություններով, եթե նրան չընդհատեր արագ մոտեցող մի տղամարդ՝ Լոձի դարչնագույն կոստյումով։ Նա թափահարում էր թմփլիկ մատները, կռանում, թռչում և ետ էր ցատկում, ասես թենիս էր խաղում։
― Բայց ասացեք, ― հապշտապ հարցնում էր նա Օստապին, ― այստեղ իսկապե՞ս աճուրդ է։ Այո՞։ Աճո՞ւրդ։ Եվ այստեղ, իսկապե՞ս, իրեր են վաճառում։ Հիանալի՜ է։
Անծանոթը ետ ցատկեց և նրա դեմքը պայծառացավ բազում ժպիտներով։
― Հենց այստեղ իսկապես իրե՞ր են ծախում։ Եվ իսկապե՜ս կարելի է էժան գնել։ Բա՜րձր դաս։ Շա՜տ, շա՜տ․․․ Ա՛խ․․․
Անծանոթը, հաստ ազդրերը խաղացնելով, շշկլած կոնցեսիոներների կողքով սլացավ դահլիճ և այնպես արագ գնեց վերջին աթոռը, որ Վորոբյանինովը միայն կռնչաց։ Անծանոթը անդորագիրը ձեռքին վազեց դեպի բացթողման վաճառասեղանը։
― Իսկ ասացեք, աթոռը հենց հիմա կարելի՞ է վերցնել։ Հիանալի է․․․ Ա՛խ․․․ Ա՛խ․․․
Անընդհատ մկկալով և շարունակ շարժման մեջ, անծանոթը աթոռը բեռնեց կառքին և քշեց։ Նրա հետքերով վազում էր մի խուժան։
Կամաց֊կամաց ցրվեցին և իրենց տները գնացին աթոռների նորանոր սեփականատերերը։ Նրանց հետևից սլանում էին Օստապի անչափահաս գործակալները։ Գնաց և ինքը։ Իպոլիտ Մատվեևիչը վախվխելով գնում էր նրա ետևից։ Այսօրվա օրը նրան երազ էր թվում։ Ամեն ինչ տեղի ունեցավ արագ և բնավ ոչ այնպես, ինչպես սպասվում էր։
Սիվցև֊Վրաժկայում դաշնամուրները, մանդոլինաները և հարմոնները գարնան տոնախմբություն էին կատարում։ Լուսամուտները բաց էին։ Պատուհանների գոգերը լցվել էին ծաղկամաններով։ Մի հաստ մարդ, մազոտ կուրծքը բաց արած, շալվարակալով, կանգնել էր պատուհանի մոտ և կրքոտությամբ երգում էր։ Պատի երկարությամբ դանդաղ անցնում էր կատուն։ Պարենային կրպակներում բոցկլտում էին նավթի լամպերը։
Վարդագույն տնակի առջև անցուդարձ էր անում Կոլյան։ Տեսնելով առջևից եկող Օստապին, նա քաղաքավարի կերպով բարևեց և մոտեցավ Վորոբյանինովին։ Իպոլիտ Մատվեևիչը սրտանց ողջունեց։ Սակայն Կոլյան ժամանակ չկորցրեց։
― Բարի երեկո, ― վճռականորեն ասաց նա և, ինքն իրեն զսպելու կարողություն չունենալով, մի լավ հասցրեց Իպոլիտ Մատվեևիչի ականջին։
Դրա հետ միաժամանակ Կոլյան, այդ տեսարանին ականատես Օստապի կարծիքով, արտասանեց բավականին տարօրինակ մի ֆրազ․
― Այդպես կլինի բոլորի հետ, ― ասաց Կոլյան մանկական ձայնով, ― ովքեր փորձ կանեն․․․
Թե ինչ փորձ կանեն, Կոլյան այդպես էլ չասաց։ Նա բարձրացավ թաթերի վրա և, աչքերը փակելով, շրխկացրեց Վորոբյանինովի թշին։
Իպոլիտ Մատվեևիչը բարձրացրեց արմունկը, բայց չհամարձակվեց նույնիսկ մի ծպտուն հանել։
― Ճի՛շտ է, ― ասում էր Օստապը, ― իսկ հիմա՝ վզակոթի՛ն։ Երկու անգամ։ Այդպե՜ս։ Ի՛նչ արած։ Երբեմն ձվերը ստիպված են լինում սովորեցնել չափն անցկացրած հավին․․․ Մի անգամ էլ․․․ Այդպե՛ս։ Մի՛ քաշվեք։ Գլխին այլևս մի խփեք։ Դա նրա ամենաթույլ տեղն է։
Եթե Ստարգորոդի դավադիրները մտքի գիգանտին և ռուս դեմոկրատիայի հորը տեսնեին նրա համար կրիտիկական այդ մոմենտին, ապա, պետք է ենթադրել, որ «Սրի ու խոփի» գաղտնի միությունը կդադարեր իր գոյությունը։
― Դե՛, կարծես բավական է, ― ասաց Կոլյան, ձեռքը գրպանը կոխելով։
― Մի անգամ էլ, ― աղերսում էր Օստապը։
― Թող կորչի գնա։ Մյուս անգամ կիմանա։
Կոլյան գնաց։ Օստապը բարձրացավ Իվանոպուլոյի մոտ և նայեց ներքև։ Իպոլիտ Մատվեևիչը կանգնել էր տնից առիշեղ, դեսպանատան չուգունե ցանկապատին հենված։
― Քաղաքացի՛ Միխելսոն, ― բղավեց Օստապը։ ― Կոնրա՛դ Կարլովիչ։ Ներս մտեք շենքը։ Ես թույլատրում եմ։
Իպոլիտ Մատվեևիչը սենյակ մտավ փոքր֊ինչ աշխուժացած։
― Չլսվա՛ծ լրբություն, ― ասաց նա զայրույթով։ ― Ես հազիվ ինձ զսպեցի։
― Ա՛յ֊ա՛յ֊ ա՛յ, ― ցավակցեց Օստապը, ― ի՜նչ ջահելներ են հիմա հա՜։ Սարսափելի երիտասարդություն է։ Հետապնդում է ուրիշների կանանց։ Վատնում է ուրիշի փողերը․․․ Կատարյալ անկում։ Իսկ ասացեք, երբ գլխին խփում են, իսկապե՞ս ցավում է։
― Ես նրան մենամարտի կհրավիրեմ։
― Հիանալի է։ Կարող եմ ձեզ հանձնարարել իմ լավ ծանոթին։ Անգիր գիտե մենամարտի օրենսգիրքը և ունի երկու ցախավել, որոնք միանգամայն պիտանի են մահու և կենաց պայքարի համար։ Սեկունդանտ կարելի է վերցնել Իվանոպուլոյին և աջակողմյան հարևանին։ Նա Կոլոգրիվ քաղաքի պատվավոր քաղաքացին է և մինչև օրս պարծենում է իր այդ տիտղոսով։ Բայց կարելի է մենամարտի դուրս գալ մսաղաց մեքենաներով՝ դա ավելի պերճաշուք է։ Յուրաքանչյուր վերքը անշուշտ մահացու կլինի։ Պարտված հակառակորդը մեխանիկորեն վերածվում է կոտլետի։ Դա ձեզ գոհացնո՞ւմ է, պարագլուխ։
Այդ պահին փողոցից սուլոց լսվեց, և Օստապը իջավ ներքև ագենտուրային տեղեկություններ ստանալու խուժաններից։
Խուժանները հիանալի կատարեցին իրենց վրա դրված հանձնարարությունը։ Չորս աթոռ ձեռք էր բերել Կոլումբի թատրոնը։ Անապաստանը մանրամասն պատմեց, թե ինչպես այդ աթոռները տարան սայլակով, ինչպես իջեցրին և տարան շենքը՝ արտիստական մուտքով։ Թատրոնի գտնվելու վայրը լավ ծանոթ էր Օստապին։
Երկու աթոռ տարել են կառքով, ինչպես ասաց մյուս պատանի հետախույզը՝ «շիկ֊չմարան»։ Տղան, ինչպես երևում է, աչքի չէր ընկնում մեծ ընդունակություններով։ Վարսոնոֆևի նրբանցքը, ուր տարել էին աթոռները, նա գիտեր, նույնիսկ հիշում էր, որ բնակարանի համարը տասնյոթն է, բայց ոչ մի կերպ չէր կարողանում հիշել տան համարը։
― Շատ արագ էի վազում, ― ասաց խուժանը, ― գլխիցս թռավ։
― Փող չես ստանա, ― հայտնեց վարձողը։
― Քեռի ջան․․․ Ես քեզ շանց կտամ։
― Լավ։ Մնա։ Միասին կգնանք։
Բանից դուրս եկավ, որ մկկացող քաղաքացին ապրում էր Սադովա֊Սպասսկայա փողոցի վրա։ Նրա ճշգրիտ հասցեն Օստապը գրի առավ ծողատետրում։
Ութերորդ աթոռը գնացել էր Ժողովուրդների տուն։ Այդ աթոռին հետապնդող տղան ծակամուտ դուրս եկավ։ Հաղթահարելով պարետության տիպի արգելքները և բազմաթիվ ցրիչներին, նա թափանցեց տուն և համոզվեց, որ աթոռը գնել է «Հաստոց»֊ի խմբաագրության տնտսեվարը։
Տղաներից երկուսը դեռ չէին եկել։ Նրանք վազելով եկան գրեթե միաժամանակ, շնչասպառ և հոգնած։
― Կազարմեննի նրբանցք, Չիստիե Պրուդի։
― Համա՞րը։
― Ինը։ Բնակարանն էլ ինը։ Էնտեղ կողքին թաթարներ են ապրում։ Բակումը։ Աթոռը հենց նրան էլ տարա։ Ոտքով էինք գնում։
Վերջին սուրհանդակը տխուր լուր բերեց։ Սկզբում ամեն ինչ լավ էր գնում, բայց հետո վատացավ։ Գնորդը իր աթոռով մտավ Հոկտեմբերյան կայարանի ապրանքային բակը և ոչ մի կերպ հնարավոր չէր նրա ետևից խցկվել ― դարբասի առջև կանգնած էին ՃՀԺԿ ― ՕՎՕ֊ի հրաձիգները։
― Վայթե մեկնեց, ― վերջացրեց խուժանը իր զեկուցումը։
Դա շատ անհանգստացրեց Օստապին։ Պարգևատրելով արքայավարի՝ սուրհանդակին մեկ ռուբլի, չհաշված Վարսոնոֆևի նրբանցքի լրաբերին, որը մոռացել էր տան համարը (նրան ասվել էր, որ մյուս օրը մի քիչ վաղ գա), ― տեխնիկական դիրեկտորը տուն վերադարձավ և, խայտառակված վարչության նախագահի հարցուփորձերին չպատասխանելով, ձեռնամուխ եղավ կոմբինացիաներ սարքելուն։
― Դեռ ոչինչ կորած չէ։ Հասցեները հայտնի են, իսկ աթոռները ձեռք բերելու համար բազում փորձված ու հին եղանակներ կան․ 1) հասարակ ծանոթություն, 2) սիրային ինտրիգա, 3) ծանոթություն կոտրանքով, 4) փոխանակություն և 5) փող։ Վերջինս ամենից հաստատուն է։ Բայց փող քիչ կա։
Օստապը հեգնանքով նայեց Իպոլիտ Մատվեևիչին։ Մեծ կոմբինատորին վերադարձան մտքի սովորական թարմությունը և հոգեկան հավասարակշռությունը Փող, իհարկե, կարելի է ճարել։ Պահեստում կան․ «Բոլշևիկները նամակ են գրում Չեմբեռլենին»․ նկարը, թեյքամիչը և բազմակնոջ կարիերան շարունակելու լիակատար հնարավորությունը։
Անհանգստացնում էր միայն տասներորդ աթոռը։ Հետքն, իհարկե, կար, բայց ինչպիսի՜ հետք՝ աղոտ ու մշուշապատ։
― Է՛հ, ինչ արած, ― ասաց Օստապը բարձրաձայն։ ― Այդ շանսերով բռնել կարելի է։ Խաղում եմ ինը մեկի դիմաց։ Նիստը շարունակվում է։ Լսո՞ւմ եք։ Դո՛ւք։ Երդվյալ ատենակալ։
==Ծանոթագրություններ==
<references/>