― Էդ ուրեմն դուք մենակ Հավերժական Անտառով պիտի գնաք, ― սարսափով բացականչեց Գիրուկը։ ― Զգուշացեք, էնտեղ ամենավատն է։ Էլ ո՜նց կլիներ, ինչ-որ Սև Հեծյալներ․․․
― Այ հենց Դե, դու էլ մտածիր ազատ ժամանակմի քիչ չափազանցացնում ես, ― խորհուրդ տվեց ասաց նրան Մերին։ ― Անտառը, իհարկե, ահավոր է, բայց այնուամենայնիվ Ֆրոդոն իրավացի է։ Այնտեղ մեզ չեն հետապնդի, բախտներս որ : Բախտներս եթե բերի, ուրեմն մեր հետքը կկորցնեն ու ամեն տեսակ որոշ ժամանակ հետապնդումից կազատվենք։
― Էդ ձեր բախտը Հավերժական Անտառո՞ւմ է բերելու, ― ծղրտաց Գիրուկը։ ― Այնտեղ դեռ ոչ ոքի բախտը չի բերել։ Հետապնդողները կկորցնեն ձեզ, ո՜նց չէ․․․ Ինքներդ հավիտյան կկորչեք․․․ Էնտեղ ոչ ոք չի գնում։
― Ոնց թե ոչ ոք չի գնում, ― ասաց առարկեց Մերին։ ― Բրենդիբաքերն Լավ էլ գնում են գնում՝ իհարկե : Բրենդիբաքերը, օրինակ: Իհարկե ոչ ամեն օր, օր՝ երբ պետք է լինում։ Եվ Մենք նույնիսկ այնտեղ գնացող մեր սեփական, առանձին կածանն ունենք այնտեղ։ ունենք։ Ֆրոդոն այնտեղ եղել է, ճիշտ է, շատ վաղուց։ Ես էլ եմ գնացել, նույնիսկ մի քանի անգամ, ցերեկով, երբ ծառերը քնած են եղել։
― Ձեր գործն է, ձեր գործն է, ― ձեռքը թափ տվեց Ֆրեդեգարը։ ― Ինձ որ հարցնեք, ուրեմն , աշխարհումս Հավերժական Անտառից սարսափելի բան չկա, իսկ թե ինչե՜ր են պատմում դրա մասին, նույնիսկ ավելի լավ է չլսես։ չլսեք։ Դե ինձ ինչ, ես հո ձեզ հետ չեմ գալիս։ Եվ հիմա, ազնիվ խոսք, շատ ուրախ եմ, որ մնում եմ. պետք է չէ՞ ինչ-որ մեկը մնա, ա՜յ Գենդալֆը էս երկու օրը կերևաոր Գենդալֆին պատմի, ու ես ձեր մասին ամեն ինչ կպատմեմ նրան։ թե ուր եք խցկվել։
Գիրուկը սիրում էր Ֆրոդոյին, բայց Հոբիթստանից վախենում էր հեռանալ, ի՜նչ իմանաս ի՞նչ կլինի մի ուրիշ տեղում։ Նա գետի այս կողմում էլ առաջին անգամ էր։ Մի խոսքով, դավադիրները մտադիր չէին նրան իրենց հետ տանել․ ըստ ծրագրվածի, նրա պարտականությունն էր պահպանել տունը և մոլորեցնել հետաքրքրասերներին՝ ձևացնելով, թե պարոն Պարկինսն այստեղ է, խնդրե՜մ, համեցե՛ք, միայն թե ոչ հիմա։ Համենայնդեպս, նույնիսկ Պարկուտից հին զգեստներ էին բերել․ Գիրուկը դրանք կհագնի ու ով գիտե՝ գուցեև նրան Ֆրոդոյի տեղը դնեն։ Ոչ ոք ոքի մտքով չէր մտածումանցնում, որ դա ամենավտանգավոր դերն է։ թե ինչ վտանգավոր դեր է դա։
― Հիանալի է, ― ասաց Ֆրոդոն, Ֆրոդոն՝ քննելով դավադրական մտահղացումները։ ― Ուրիշ ի՞նչ կերպ կարող էինք լուր տալ Գենդալֆին։ Հազիվ թե Հեծյալները կարդալ իմանան և, այնուամենայնիվ, ես չէի համարձակվի նամակ թողնել։ Իսկ քանի որ Գիրուկը այստեղ է լինելու, էլ մտածելու բան չկա․ ով-ով, բայց Գենդալֆը մեր հետևից կհասնի։ Ուրեմն՝ առավոտից ճամփա ենք ընկնում դեպի Հավերժական Անտառ։
― Ինձ ի՜նչ կա, ― ասաց Փինը, ― անտառ է, թող անտառ լինի։ Մենակ թե ես Գիրուկին չեմ նախանձում, որ պիտի տեսնի Սև Հեծյալներին։
― Իսկ ես քեզ չեմ նախանձում, ― ասաց Ֆրեդեգարը։ ― Կմտնես անտառ՝ հետ գալ կուզես, բայց ուշ կլինի։
Ֆրոդոն վերջապես պառկեց— Լավ, բայց ոչ մի կերպ քնել չկարողացավ։ Ոտքերը նվվում էինհերիք է վիճեք, — հանդիմանեց նրանց Մերին: — Մենք դեռ լավ պետք է, որ գոնե խոհանոցը կարգի բերենք ու պարկերը կապենք: Մինչև ամբողջը չվերջացնենք՝ քնել չկա: Իսկ վաղը ձիով կգնան։ Կամաց-կամաց նա խորասուզվեց անհանգիստ քնի մեջ, ու նրան թվում էր, թե վերևից, պատուհանից նայում է անտառի մթության մեջ, և ծառերի արմատների մոտ գետինը հոտոտելով ինչ-որ սև արարածներ են սողում հիմա կհասնեն իրեն։ լուսամութին ես ձեզ բոլորիդ կարթնացնեմ:
Հեռվից Ֆրոդոն վերջապես պառկեց, բայց սկզբում ոչ մի կերպ չէր կարողանում քնել։ Ոտքերը նվվում էին, դեռ լավ է, որ գոնե վաղը ձիով կգնան։ Կամաց-կամաց նա խորասուզվեց անհանգիստ քնի մեջ ու երազում տեսավ, իբր վերևից՝ բարձր աշտարակի պատուհանից, նայում է ներքևում ալեկոծվող ծառերի մութ ծովին, որոնց արմատների մոտ, գետինը հոտոտելով, ինչ-որ սև արարածներ են սողում։ Ֆրոդոն հասկանում էր, որ այդ արարածներն ի վերջո հոտոտելու են հետքը ու գտնեն իրեն: Հետո նա հեռվից եկող խուլ աղմուկ լսվեց․ երևի լսեց: Սզբում մտածեց, թե քամին անցավ է սուլում տերևների միջով։ Ոչ, մեջ։ Բայց հետո հասկացավ նա, դա քամի չէոր աղմկում են ոչ թե տերևները, դա այլ հեռավոր ծով է, իսկ ալիքների աղմուկը ծովի ալիքները: Ալիքների աղմուկ նա երբեք իրականում չի լսել՝ միայն երազում։ չէր լսել, բայց երազում հաճախ էր լսում... Հետո հանկարծ պատուհանը վերացավ, միայն և նա հայտնվեց խոտածածկ ընդարձակ տարածություն է։ դաշտում։ Եվ ոչ մի ծառ։ Շուրջը շրշում է սև հավամրգին, իսկ աղի հոտը ռունգները խուտուտ ռունգներն է խուտուտ տալիս։ Ֆրոդոն աչքերը բացեց գլուխը բարձրացրեց և թեք ժայռի վրա գլխին մի բարձր սպիտակ աշտարակ տեսավ։ Նա ցանկացավ բարձրանալ այնտեղ ծովին նայելու համար, սկսեց մագլցել լանջով, բայց հանկարծ երկինքը լուսավորվեց, և ճայթեց ամպրոպը։
====Գլուխ վեցերորդ․ Հավերժական անտառ====