― Հանգցրե՛ք․․․ Շուտ հանգցրե՛ք, ― աղաչում էր Մերին։
Ծփու ճյուղերը կատաղորեն երերացին։ Կարծես Լսվեց ուժեղացող քամու ձայն, և ասես փոթորիկը հուզեց սկզբում շրջապատի , ապա հեռավոր բոլոր ծառերը: Կարծես ինչ-որ մեկը քար գցեց խաղաղ լիճը, ասես քարը վրդովեց քնած գետը։ Կատաղի չարությունից և անտառի վրայով վազեցին զայրույթի օղակները։ Անտառը տակնուվրա եղավ Անտառը։ Սեմը եղավ։ Սեմն արագորեն հանգցրեց փոքրիկ խարույկը և տրորեց կայծերը։ Իսկ Ֆրոդոն գլուխը կորցրած վազեց արահետով, չիմանալով, թե ուր՝ արահետով՝ աղեկտուր ճչալով․ «Օգնեցե՜ք․․․ օգնեցե՜ք․․․ Օգ֊նե֊ցե֊ե՜ք»․․․ Նրա Սեփական ձայնը ճչալուց խզվում նրան մոծակի տզզոց էրթվում, բայց ինքն իրեն համարյա չէր լսում։ Ծփու թեև գոռում էր ամբողջ ուժով՝ ծփու բարձրացրած փոթորիկն ընդհատում փոթորիկը պոկում էր ձայները, բառերը հենց շուրթերից և խլացնում տերևների կատաղի աղմուկը խցանում էր այն։ աղմուկի մեջ։ Բայց Ֆրոդոն շարունակում էր հուսահատ գոռալ՝ սարսափից ու չիմանալով էլ ինչ անել չիմանալուց։ անել։
Իսկ հետո Եվ հանկարծ միանգամից լռեց՝ նրա ճիչերին պատասխանեցին։ Թե՞ նրան թվաց։ Ո՛չ, պատասխանեցին հեռվից, անտառի խորքից։ Նա շուռ եկավ, ականջ դրեց՝ այո, ինչ-որ մեկը զիլ ձայնով երգում էր , անհոգ ու ուրախ, բայց երգում էր սատանան գիտե, թե ինչ․ ինչ-որ անհեթեթություն․
<poem>
Թաց-Հե՛յ, ձոր, Թացաձորթացաձոր, ձորի գլխին՝ սարերծփի ու մփի, Մամուռ-Խոնավ՝ չոր, խոնավթռի՛չք-պուրակցա՛տկ, Թացհապա արագ-ձոր ու հովիտներ։արագ։Թոմ-Բոմ, Բոմբադիլ Թոմ, ուրախ ենք, որ հասանք:
</poem>
Օգնություն հուսալով և Սա ի՞նչ է, նոր վտանգից վախենալովանհայտ վտա՞նգ, թե՞ փրկություն: Ֆրոդոն ու Սեմը քար կտրեցին։ Հանկարծ ձայնն Ձայնն ավելի մոտեցավ ու հստակ հնչեց։ , և հանկարծ անհեթեթությունը վերածվեց իսկական երգի.
<poem>
Անտառ է Հե՛յ, ձոր, թացաձոր և անտառ խիտ ու դարավոր, խոր անդորր է անտառում, Տե՛ս, սարյակն էլ հովի նման թևին տվեց ու թռավՔամու թևով թռչող սարյակ, երկինքներում լուսավոր:
Արևն անցավ, ու երեկոն ծանրանում է մութով իր,
Ոսկեհատիկն սպասո՜ւմ է, սպասում իր Թոմին։
Սակայն Թոմը ուշանում է․․․ Էլ չի կարող համբերել
Ոսկեհաըիկ Ոսկեհատիկ գեղեցկուհին՝ գետի դուստրը և փերին։ Նունուֆար է բերում նրան՝ նրան Թոմն անտառում երգելով, Եվ անտառը Թոմին կարծես ձայնակցում է երգելով։ շրշալով։ Ամռան օրը՝ կապույտ հրաշքՀե՛յ, գարնան օրը՝ զովասունձոր, թացաձոր, տերևներ ու ծաղիկԳարնան թոնը՝ հրաշագործՈսկեհատիկ, իսկ ամռանը՝ ջանք է զուր։ Ոսկեհատիկ, դեղին մորու հատիկ:
Դե շո՛ւտ ճամփա տվեք Թոմին, ծառեր, խոտեր ու թփեր,
Նա ժամանակ չունի հիմա, շտապում է անհամբեր։
Դու էլ կտրիր քո խշշոցը, փտած, նեխած եղեգնուտ,
Թոմն է շտապում է, գնում է հասնելու Ոսկեհատիկ իր Ոսկեհատիկ փերու մոտ։փերուն։
</poem>
Նրանք Հոբիթները կանգնել էին հմայվածի պես։ Փոթորիկն ասես Փոթորիկը շնչասպառ եղավ։ Տերևները կրկին լուռ կախ ընկան հնազանդ անշարժ ճյուղերից։ Նորից լսվեց նույն երգը, և հանկարծ եղեգներից դուրս սողաց ցատկեց մի ճմռթված լայնեզր գլխարկ, որի ժապավենի տակ խրված էր մի երկար կապույտ փետուր։ Գլխարկի հետ միասին հայտնվեց նաև մարդը, իսկ գուցե ոչ մարդ՝ թեպետ մարդ: Համենայն դեպս նա հոբիթներից ակնհայտորեն մեծ էր ու ծանր, թեև բոյը Հսկաներից մարդկանցից ցածր էր: Բայց այնպիսի աղմուկ էր բարձրացրել, բայց որ երկու մարդու տեղ կանցներ. դեղին ոտնամաններով նրա հաստ ոտքերը եզան կճղակների պես փոցխում էին տերևները։ Նա Հագել էր կապույտ կապա էր հագած և , իսկ երկար, խիտ ու գանգուր մորուքը ծածկում էր կապայի կուրծքը։ Դեմքը՝ կարմիր, ասես հյութեղ խնձոր, ակոսված ծիծաղի կնճիռներով։ Ձեռքին մեծ տերև-սկուտեղ էր, իսկ դրա մեջ լողում նունուֆարներ էին նունուֆարներ։ լողում:
― Օգնեցե՜ք․․․― նրան ընդառաջ նետվեցին Ֆրոդոն ու Սեմը։
― ԴեԿամաց, դե, մի քիչ կամաց էդտեղ․․․ կամաց․․․ Էլ գոռալ, ճվալն ի՜նչ ի՜նչի համար է, ― խոսեց անծանոթը, ձեռքն առաջ մեկնելովանծանոթը՝ բարձրացնելով ձեռքը, և նրանք կանգ առան, ասես հոբիթները տեղում մեխվեցին։ ― Էդ ո՞ւր եք վազում․․․ Վայրկենապես պատասխանեք․․․ Ես Գիտե՞ք, թե ով եմ ես: Ուրեմն իմացեք. ես Թոմ Բոմբադիլն եմ, այս տեղերի տերն ու տիրակալը։ եմ։ Ո՞վ է համարձակվել նեղացնել ձեզ, անմեղ մժեղներին․․․
― Իմ ընկերներին բռնել է ծեր Ծփին․․․ ― շունչը կտրվելով, հազիվհազ խոսեց Ֆրոդոն։
― Հասկանո՞ւմ եք, տեր իմ, նրանց քնած տեղը ճանկել են, Ծփին նրանց բռնել է ու չի թողնում, ― բացատրեց Սեմը։
― Անկարգություններ է անում Ծփին․․․ Միայն այդքա՞նը, ― գոռաց հարցրեց Թոմ Բոմբադիլը ուրախ ցատկոտելով։ ― Ես հիմա կերգեմ նրա համար՝ համար ու քնակապ կանեմ։ Երգելով տերևաթափ կանեմ, որ իմանա ավազակը։ Ձմեռվա ցրտի երգ կերգեմ, արմատները կսառցակալեմ․․․ կսառեցնեմ․․․
Նա նունուֆարներով սկուտեղը խնամքով դրեց խոտի վրա և ցատկեց շտապեց ծառի մոտ, այնտեղ, որտեղ : Փչակից դուրս էին ցցված էին մնացել Մերիի միայն ոտքերը։ Շրթունքները ոտքերի ծայրերը միայն՝ ծառը հասցրել էր խեղճին էլ ավելի ներս քաշել։ Թոմը շրթունքները հպեց ճեղքին և կամաց ինչ-որ անհասկանալի բան երգեց։ Մերին ուրախացած ոտքերը թափահարեց, բայց Ծփին մնաց անշարժ։ Թոմը հետ ընկրկեցցատկեց, կոտրեց ներքևի ծանր ճյուղն ու դրանով դաղեց բունը։
― Հե՜յ, Ծեր Ծփի․․․ Լսի՛ր Բոմբադիլին, ― հրամայեց նա։ — Քացր-քաղցր խմիր հողի հյութը, ուժ հավաքիր։ Իսկ հետո քնիր, արդեն լրիվ դեղնել ես։ Դուրս թող փոքրիկներին։ Բռնողի՜ս նայեք։
Նա Մերիի ոտքերից բռնեց ու ակնթարթորեն դուրս քաշեց բացվող ճեղքից։
Հետո ծանր ճռռալով, լայն բացվեց մյուս ճեղքը և այնտեղից դուրս թռավ Փինը, ասես նրան աքացի տվեցին։ Ծերունական Երկու ճեղքն էլ չար կրճտոցով երկու ճեղքերն էլ փակվեցին, դող անցավ ծառով մեկ, ու ամեն ինչ լռեց։
― Շնորհակալություն, ― չորս ձայնով ասացին հոբիթները։
Թոմը քրքջաց։
― Դեհ, իսկ դուք, ճստիկներ, անտիտիկ նապաստակներճստիկ-մստիկներ, ― ասաց նա, ― այսօր ինձ մոտ հանգիստ կառնեք, ինչպես : Ինչպես հարկն է կկերակրեմ։ Բոլոր հարցերը թողեք հետոյի համար։ Արևը մարում է, իսկ և տանը Ոսկեհատիկն էլ սպասում էսպասում, երևի աչքը ջուր կտրեց։ Սեղանին հդնեմ կդնեմ հաց ու մեղր, կաթ ու կարագ․․․ Հապա, ճստլիկներ, վազքով․․․ Թոմը սովածացել է, ― նա գետնից վերցրեց նունուֆարները, ձեռքը թափ տվեց՝ հրավիրելով իր հետևից, և թռչկոտելով սուրաց արևելյան արահետով, ամբողջ ձայնքով անկապ մի բան երգելով։ :
Խոսելու ժամանակ չկար, զարմանալու՝ նույնպեսՆա գետնից վերցրեց նունուֆարները, ձեռքը թափ տվեց՝ հրավիրելով իր հետևից և հոբիթները շտապեցին նրա հետևից։ թռչկոտելով սուրաց արահետով, ամբողջ ձայնով անկապ մի բան երգելով։
Միայն թե նրանք դանդաղ էին շտապում։ Թոմը աչքներից ծածկվեցԽոսելու ժամանակ չկար, և ձայնն էլ ավելի ու ավելի թույլ էր լսվում։ Իսկ հետո հանկարծ նորից հնչեց բարձր, կարծես ինչ-որ տեղից հորդեց․ զարմանալու՝ նույնպես: Հոբիթները լուռ շտապեցին նրա հետևից։
<poem>Միայն թե նրանք դանդաղ էին շտապում։ Թոմն աչքներից ծածկվեց, և ձայնն էլ ավելի ու ավելի թույլ էր լսվում։ Իսկ հետո հանկարծ նորից հնչեց բարձր, կարծես ինչ-որ տեղից հորդեց․
Շուտով կիջնի մութ երեկոն<poem>Շտապեցեք, դե շո՜ւտփոքրիկներ, փոքրեր մեր բարիերեկոն շուտով կիջնի, Թոմն առջևից կգնա, ճամփին լույսեր կվառի, : Մութը կիջնի, ու սև քամին կփչիկծածկի ճամփան, բայց փույթ չէ դա,
Պատուհանից եկող լույսը մեզ ճանապարհ ցույց կտա։
Չվախենա՛ք սև ծառերից, սև ճյուղերի սև դավից,
Առանց ահի ու համարձակ քայլեցե՛ք իմ հետևից։
Մենք կփակենք, պինդ կփակենք ամեն դուռ ու լուսամուտԼուսավոր է Թոմի տանը, և սեղանը գցված էՈր դարավորՄի վախեցեք, հե՛յ, վազե՛ք, մութ անտառը չթափանցի էլ մեզ մոտ։ Ոսկեհատիկը տանն է:
</poem>
Երգը վերջացավ, և արևը թաքնվեց ծառերի հետևում։ Հոբիթները հանկարծ հիշեցին երեկոն Բրենդիդուիմքում և Բրենդիաշենի փայլփլուն պատուհանները։ Առջևում ցցապատնեշի անհավասար ատամների պես մեկը մյուսի հետևից բարձրանում էին ստվերները՝ անընդգրկելի բներ, հսկայական ճյուղեր, մուգ, խիտ սաղարթներ։ Գետից սպիտակ մշուշ բարձրացավ ու քուլա-քուլա փաթաթվեց ծառերի ճյուղերին։ Հողը խորհրդավոր գոլորշի էր արձակում:
Եվ էլի նույն անդորրըՇուտով արահետը կորավ մթնշաղում, իսկ արևը ծածկվել էր ծառերի հետևում։ Հոբիթները հանկարծ հիշեցին երեկոն Բրենդիդուիմում և Փայտաշենի փայլփլուն պատուհանները։ Առջևում ցցապատնեշի անհավասար ատամների պես մեկը մյուսի հետևից բարձրանում քայլելը դժվարացավ: Հոբիթները շատ էին հոգնել. նրանց ոտքերը ծանրացել էին ստվերները՝ անընդգրկելի բներ, հսկայական ճյուղերասես արճիճով լցված լինեին։ Թիկունքից, մուգ, խիտ սաղարթներ։ Գետից սպիտակ մշուշ բարձրացավ եղեգների ու քուլա-քուլա փաթաթվեց ոտքերին։ թփերի միջից տարօրինակ հնչյուններ էին լսվում, իսկ երբ հոբիթները նայում էին վերև, ծառերը ծամածռություններով էին դիմավորում նրանց հայացքները։ Չորսին էլ թվում էր, թե իրենք մի սարսափելի երազի մեջ են, որից չեն արթնանալու։
Քայլելը դժվար էրՈտքերն արդեն գրեթե չէին ենթարկվում նրանց, հոբիթները շատ էին հոգնելերբ արահետն սկսեց զգալիորեն բարձրանալ: Գետակը հանկարծ աշխուժացավ, ոտքները ծանրացել էինև մթության մեջ փրփրուն փոքրիկ ջրվեժ փայլատակեց: Ծառերը վերջացան, ասես արճիճով լցված լինեին։ Նրանց թիկունքումմշուշը ցրվեց, եղեգների իսկ խոտը ոտքերի տակ խոնարհ ու թփերի միջից տարօրինակ հնչյուններ էին լսվումմետաքսանման դարձավ։ Գետակը վերածվեց արագահոս առվի, իսկ ծառերը ծամածռություններով էին դիմավորում որը, փայլատակելով աստղերի լույսից, ուրախ վազում էր նրանց հայացքները։ Չորսին էլ թվում ընդառաջ: Անտառը հետ գնաց ու դարձավ կենդանի ցանկապատ: Արահետը նորից երևաց. այժմ այն խնմաված էր և ոլորապտույտ բարձրանում էրաստղերի լույսից մոխրագույն խոտածածկ բլուրը: Բլրի հետևում մեկ այլ բլուր երևաց, թե իրենք իսկ վրան՝ լուսավոր մի սարսափելի երազի մեջ ենտուն: Արահետը վազեց ներքև ու կրկին սկսեց բարձրանալ, որից չեն արթնանալու։ և հանկարծ նրանց աչքերին զարնվեց լայն բացված դռան դեղին լույսը։
Բայց հանկարծ գետը դադարեց գռմռալուց ու սկսեց մռռալ, իսկ խոտը ոտքերի տակ խոնարհ ու մետաքսանման դարձավ։ Անտառը ոնց որ թե հետ գնաց ու դարձավ ցանկապատ, ու նրանց աչքերին հանկարծ զարկվեց լայն բացված դռան դեղին լույսը։ Նրանց առջև փայլում էր Թոմ Բոմբադիլի տունը՝ մնում էր միայն իջնել բլրից։ տունը: Բոլորն շտապեցին ներքև՝ արագացրին քայլերը՝ և՛ հոբիթները, և՛ պոնիները։ Հոգնածությունն ասես ոչ եղել էր, ոչ էլ կար, վախի կեսն իսկ վախն առհասարակ մնացել էր մնացել։ անտառում։ Նրանց ընդառաջ երգը թնդաց․
<poem>
Հե՜յ, քայլեցեք, դուք ուրախ, զվարթ, ոչնչից մի՛ վախեցեք, Ոսկեհատիկն է կանչում ճստլիկներին իր մոտ Հոբիթներ ու պոնիներ, Ոսկեհատիկին հյուրեկեք,
Բոմբադիլի հետ արդեն նա սպասում է դռան մոտ,
Դե շո՛ւտ եկեք, ներս մտե՛ք, մենք կերգենք ձեզ համար։մինչև առավոտ:
</poem>
Իսկ հետո հնչեց մեկ ուրիշ ձայն՝ վճիտ ու ջահել, ինչպես վաղ գարուն, բայց հինավուրց ու իմաստուն՝ իբրև հավերժական ամառ․
<poem>Իսկ հետո հնչեց մեկ ուրիշ ձայն՝ վճիտ ու ջահել, ինչպես վաղ գարուն, բայց հինավուրց ու իմաստուն՝ ինչպես հավերժական ձյունը.
<poem>
Դե շո՛ւտ եկեք, ներս մտե՛ք, մենք կերգենք ձեզ համար՝
Առուների, գետերի, ցողի, անձրևի մասին,
Ինչի մասին որ ուզեք՝ մենք կերգենք միասին։
</poem>
Եվ հոբիթները հայտնվեցին ջինջ լույսով ողողված շեմին։