Changes

Երբ Ֆրոդոն ուշքի եկավ, Մատանին սեղմված ձեռքի մեջ էր: Նա պառկած էր պայծառ, բոցկլտացող խարույկի մոտ, իսկ վրան խոնարհված էին Սեմը, Փինը և Մերին:

Նրան պատասխանող չեղավ՝ երեքի շունչն էլ ուրախությունից կտրվում էր, նույնիսկ հարցն էլ չհասկացան: Վերջապես, Սեմի կցկտուր խոսքերից նա հասկացավ, որ ոչ ոք, բացի իրենից, ահարկու թագավորին չի տեսել: Սեմը պատմեց, որ տեսել է, թե ինչպես մոտեցան մռայլ ստվերները, և Ֆրոդով Ֆրոդոն չքացավ, իսկ իր՝ Սեմի ոտքերը գետնից կտրվեցին: Հետո կողքով սահեց սև ստվերը, ինքը կորցրեց հավասարակշռությունը և ընկավ գետնին: Ապա լսեց տիրոջ ձայնը՝ ոչ այն է հեռվից, ոչ այն է՝ գետնի տակից, իսկ բառերը տարօրինակ էին ու անհասկանալի: Այդքանը: Հետո բոլորով փնտրում էին ու գտան Ֆրոդոյին. նա անշունչ ընկած էր բերանքսիվայր, թուրը տակին: Պանդուխտն իրենց կարգադրեց Ֆրոդոյին պառկեցնել կրակի մոտ, իսկ ինքն անհետացավ, և արդեն ահագին ժամանակ է չկա:

Լսելով, թե ինչ է պատահել Ֆրոդոյին, Ֆրոդոյի պատմությունը՝ նա կարեկցանքով նայեց նրան, մտահոգ գլուխն օրորեց ու խոր հառաչեց: Հետո Մերիին ու Փինին կարգադրեց կաթսայիկներով ջուր եռացնել և վերքն անդադար լվանալ:

— Կրակն ավելացրեք, Ֆրոդոյին պետք է տաք պահել,— կարգադրեց նա և, խարույկից հեռանալով, Սեմին կանչեց: — Հիմա որոշ բաներ պարզ են,— շշուկով ասաց նա: — Ինչպես երևում է, հարձակվող թշնամին թշնամիները միայն հինգ հոգի է հինգն են եղել, երևում է, բոլորը չեն հավաքվել, և դիմադրության չէին սպասում: Վախենում եմ, որ հեռու չեն գնացել և վաղը գիշերվա կողմ նորից կերևան: Նրանք շտապելու բան չունեն: Նրանց հաշվումներով հաշվարկներով գործը համարյա արված է: Մատանին հեռու գնալ չի կարող: Այո, Սեմ, քո տերը մահվան շեմին է, և քանի գնա, այնքան նրա իշխանության տակ կլինի: Գուցե և այդպես է, բայց... դեռ կտեսնենք, թե ով ում...

— Մի հուսահատվիր,— ասաց Պանդուխտը,— և հույսդ ինձ վրա դիր: Ֆրոդոն ավելի դիմացկուն դուրս եկավ, քան ես կարծում էի. ճիշտ է, Գենդալֆն էլ էր հենց դա էր ակնարկում: Հրաշք է, որ նա չի սպանվել և, երևակայիր, ավելի երկար կդիմանա, քան նրանք են կարծում: Իսկ ես կաշխատեմ մի քիչ բուժել նրան: Տաք պահեք և լավ հսկեք, եթե որևէ բան կպատահի, ինչքան ուժներդ կպատի, գոռացեք ու չորս կողմը կրակ տվեք: Ես շուտով կգամ:

— Հապա մի նայե՜ք,— բացականչեց նա, նա՝ գետնից բարձրացնելով մինչ այդ չնկատված սև թիկնոցը, որի ներքևի մասում անցք էր առաջացելկար գոյացած: — Մեր Ֆրոդոյի հարվածն է... Թիկնոցը, ճիշտ է, պատռվել է, բայց, ցավոք, նա չի վիրավորվել՝ սովորական դաշույնով ուրվական թագավորին չես վնասի: Էլբերեթ անունը՝ ահա թե ինչն է ավելի շատ վախեցրել նրանց և ոչ թե դաշույնի հարվածը:

Նա տերևները խաշեց ու սուր, բուրավետ եփուկով լվաց Ֆրոդոյի ուսի վերքը: Ացելասի սուր բույրը թարմացրեց բոլորին. հոբիթների հոգին թեթևացավ, ծանր մտքերը ցրվեցին: Ֆրոդոյի ուսի ցավը մի քիչ մեղմացավ, թմրածությունն անցավ, բայց սառած, կախ ընկած թևն ասես փայտացել էր, կպել կողքից: Նա սկսեց հանդիմանել ինքն իրեն, որ թշնամու հրամանով հագավ Մատանին: «Հատուցեցի, լավ,— մտածում էր նա,— ամբողջ կյանքում հաշմանդամ կմնամ, հիմա ի՞նչ անեմ... Ախր շարժվելու ուժ չկա»:

— Հավանաբար վերջին մի քանի օրը թշնամիները հսկել են այս վայրը,— ասաց Պանդուխտը: — Եթե նույնիսկ Գենդալֆը եղել է այստեղ՝ նրան ստիպել են հեռանալ, և նա հեռացել է՝ թշնամու հարձակումը հետ մղելուց հետո: Ամեն դեպքում մի գիշեր ևս՝ ու մենք կորած ենք: Ուր էլ, որ գնանք, ավելի վտանգավոր, քան այստեղ , չի կարող լինել:

Ծածուկ ու զգուշավոր շրջանցեցին Թխպամածի հարավ-արևմտյան լանջը և հասան Ուղուն: Հեծյալներ չէին երևում, բայց, երբ նրանք վազելով հատում էին Ուղին, նրանց գլխավերևում իրար կանչեցին երկու մռայլ ձայն: Նրանք ցնցվեցին ու հապշտապ մտան խիտ թփուտը: Սկսվեցին խուլ վայրեր, արահետներ այլևս չկային. , շուրջը սևին էին տալիս խիտ թփուտներ ու թավուտներ, որոնց միջև բացվում էին լայնարձակ ամայի տարածություններ՝ տարածություններ. տաղտկալի, երկարատև ու դժվար երթ անճանապարհ վայրերով: Չոր, կոշտ խոտերը ծակծկում էին ոտքերը: Երեկոյան հոբիթները հազիվ էին ոտքի վրա կանգնում: Ֆրոդոն, որ գնում էր պոնիին հեծած, տխուր զննում էր ընկերներին. նույնիսկ Պանդուխտը հոգնած ու մռայլ էր երևում:

Հինգերորդ օրվա վերջում վերելք սկսվեց: Պանդուխտն ուղղություն վերցրեց հյուսիս-արևելք: Վեցերորդ օրը նրանք հաղթահարեցին թեք, երկար լանջը. , և հեռվում երևացին տեսան անտառապատ բլուրներ ու դրանք շրջանցող Ուղին: Աջ կողմում արևի տակ կայծկլտում էին գետի պողպատե ջրերը: Հեռվում, քարքարոտ հովտում, կիսով չափ մեգի մեջ թաքնված ևս մի գետակ գետ կար:

— Վախենում եմ, եմ՝ ստիպված ենք կարճ ժամանակով կրկին դուրս գալ Ուղի,— մտահոգ ասաց Պանդուխտը: — Սա Կատաղի Գետն է, էլֆերեն՝ ՄիթեյթելՄիթեյթիլ: Այն սկսվում է Էթենդալյան Էթենմուրյան բարձրավանդակից՝ թրոլների սիրելի վայրից, և հարավում թափվում է Դիվոտ գետը: Երկու գետերի միացումից առաջացած նոր գետը կոչվում է Մոխրաջուր. ծովը թափվելուց առաջ այն բավական լայնանում է: Կատաղի գետն անցնել հնարավոր է միայն Վերջին կամրջով, իսկ դա նշանակում է, որ ստիպված ենք դուրս գալ Ուղի:

— Դիվոտն է,— պատասխանեց Պանդուխտը: — Էլֆերն այդ գետը Բրուինեն են կոչում. այն հոսում է Ռիվենդելով: Կամուրջն անցնելուց հետո Ուղին վազում է դեպի Բրուինենյան ծանծաղուտ, բայց, ավելի լավ է ապագան չգուշակենք. առայժմ մեզ Միթեյթելն Միթեյթիլն էլ է բավական: Դեռ չեմ մտածել, թե ինչպես պետք է անցնենք Բրուինենը: Վերջին կամուրջն էլ որ ազատ լինի, համարեք, թե մեր բախտը բերել է:

Յոթերորդ օրն առավոտ վաղ ճամփորդները նորից վերադարձան Ուղի: Պանդուխտն ու Սեմը գնացին հետախուզության՝ ոչ մի շունչ. ճանապարհը դատարկ էր: Ձիերի հետքեր էլ չկային. երկու օր առաջ, ինչպես գուշակեց Պանդուխտը, այստեղ անձրև էր եկել, և հետքերն , իհարկե, ողողվել էին: Իսկ դրանից հետո ոչ ոք չէր անցել այստեղով:

— Ընկած էր կամրջի մեջտեղում, ցեխի մեջ,— բացատրեց նա: — Սա էլֆական բյուրեղ է: Միայն թե չգիտեմ՝ հատուկ հատու՞կ են այնտեղ թողել, թե թե՞ ինչ-որ մեկի մոտից է ընկել, բայց , միևնունն է, հուսադրում է: Այնպես որ եկեք չվախենանք ու անցնենք Կամուրջը: Իսկ հետո... Հետո կտեսնենք, բայց ճանապարհով չենք գնա. բյուրեղն ինչ էլ որ նշանակի, անվտանգություն չի խոստանում:

Կամուրջն անցան արագ ու բարեհաջող: Լռություն էր տիրում, միայն ջուրն էր խոխոջում երեք հսկայական կամարների տակ: Մի կես լիգ անցնելուց հետո Պանդուխտը թեքվեց ձախ՝ դեպի նեղ ձորահովիտը, և ու խորացավ բլուրների ստորոտի նոսր անտառում: Հոբիթները Հոբիթներն առաջ էին շարժվում մթնշաղոտ ծառերի արանքով և ուրախանում էին, որ տաղտկալի հարթավայրն ու սարսափելի Ուղին մնացին մնացել են հետևում. թեպետ այստեղ էլ տեղանքը վայրի էր, խուլ ու չարագույժ: Լեռների ելուստների վրա ու գագաթներին երևում էին հինավուրց պարիսպների ու աշտարակների ավերակներ՝ դրանք ասես ինչ-որ անհասկանալի սպառնալիք էին թաքցնում իրենց մեջ: Ֆրոդոն հիշեց Բիլբոյի գրքում եղած նկարագրություններն ահեղ աշտարակների մասին, որոնք գտնվում էին Ուղուց դեպի հյուսիս, Թրոլների անտառից ոչ հեռու, որտեղ Բիլբոն վերապրեց իր առաջին լուրջ արկածը: Չլինի՞ արդեն այդ մռայլ վայրերում են, Թրոլների երկրում...

Լեռները գնալով ավելի սերտորեն էին շրջապատում նրանց: Ուղին առաց առանց շեղվելու գնում էր դեպի գետը, բայց այժմ ճամփորդներն այն տեսնել չէին կարող: Առջևում փռված էր լեռների մեջ մխրճված երկար, նեղ, մթին ու մռայլ կիրճը: Քարափներից կախվել էին ծուռումուռ դարավոր արմատներ, լանջերին սևին էին տալիս խոժոռ սոճիները:

Հոբիթներն աներևակայելի հոգնել էին: Նրանք առաջ էին ընթանում չափազանց դանդաղ՝ արահետներ այստեղ չկային, ստիպված շրջանցում էին ընկած ծառաբները ու թափված քարերը: Ներքևով էին գնում ոչ միայն Ֆրոդոյի պատճառով, . միևնույնն է, զառիթափի գլուխը բարձրանալը բավական դժվար կլիներ: Երկրորդ օրը եղանակը վերջնականապես փչացավ: Փչեց արևմտյան քամին, հեռավոր Ծովից խոնավությամբ հագեցած ամպեր եկան, և լեռների գլխին մանր անձրև տեղաց: Երեկոյան կողմ բոլորը մինչև վերջին թելը թրջվեցին: Գիշերատեղն էլ հաճելի չէր. խարույկ վառել այդպես էլ չկարողացան: Առավոտյան լեռներն ավելի բարձր ու զառիկող դարձան, իսկ կիրճը թեքվեց հյուսիս: Պանդուխտը մտահոգ տեսք ուներ. արդեն տաս օր էր անցել Թխպամածում այն գիշերից հետո, և սննդամթերքն արագորեն սպառվում էր: Իսկ անձրևն անդադար գալիս էր ու գալիս:

Գիշերեցին կախված ժայռի տակ, փոքրիկ անձավում կամ, ավելի ճիշտ, խոռոչում: Ֆրոդոն պառկած տանջվում էր: Խոնավ ցրտից ուսի վերքը նվվում էր, ինչպես երբևէ, և անդադար ցավն ու ցուրտը թույլ չէին տալիս քնել: Նա անվերջ կողքից կողք էր շրջվում ու վախեցած ականջ դնում գիշերվա ձայներին՝ խորշերում քամու սուլոցին, կաթացող ջրի ձայնին, հանկարծակի պոկված ժայռաբեկորի դղրդոցին, թափվող քարերի խշշոցին... Նրան հանկարծ թվաց, թե իրեն շրջապատում են սև ստվերները՝ ահա նրանք, հիմա կբռնեն իրեն, ու ամեն ինչի վերջը կգա: Բայց, կտրուկ նստելով, տեսավ միայն Պանդուխտի մեջքը, որն անքուն նստած հսկում էր ու ծխամորճ ծխում: Վերջապես Ֆրոդոն ընկղմվեց անհանգիստ քնի մեջ և տարօրինակ երազ տեսավ. իբր քայլում է խոտի վրայով իր սեփական այգում, Հոբիթստանում, բայց այգին ինչ-որ անորոշ է, մշուշոտ, անիրական, և միայն ցանկապատի վրա կռացած բարձրահասակ սև ստվերներն են պարզորոշ ու հստակ:

Երբ Ֆրոդոն արթնացավ, անձրևն արդեն դադարել էր: Երկինքն առաջվա պես շղարշված էր գորշ ծածկոցով, բայց բացվածքներից երևում էր գունատ դալուկ-կապույտ երկինքը: Քամին կրկին փոխվել էր: Այս առավոտ չշտապեցին ճանապարհ ընկնել: Սառը նախաճաշից հետո Պանդուխտը գնաց հետախուզելու՝ հոբիթներին պատվիրելով մնալ ժայռի տակ: Նա ուզում էր մագլցել վերև և ուշադիր տարածքը զննել:

— Շատ ենք դեպի հյուսիս գնացել,— ասաց նա: — Հարկավոր է հարավ թեքվել, թե չէ կհասնենք Էթթենդալ՝ Էթենմուր՝ Ռիվենդելից բավական հյուսիս: Այնտեղ բնակվում են թրոլները, և ես գրեթե ծանոթ չեմ այդ վայրերին: Կարելի է, իհարկե, Ռիվենդել հասնել և այնտեղից, բայց շատ ժամանակ կկորցնենք՝ տարածքն ինձ անծանոթ է, է՝ և սնունդը չի բավականացնի: Կարճ ասած, ճանապարհը մեկն է. հարկավոր է գնալ Բրուինենյան ծանծաղուտ:

Որոշեցին բարձրանալ, բայց ընթացքում պարզվեց, որ դա այնքան էլ հեշտ գործ չէ: Ֆրոդոն ստիպված էր իջնել պոնիի վրայից և շուտով ուժասպառ եղավ: Պոնիին մեծ դժվարությամբ էին բարձրացնում վերև, իսկ երբեմն իրենք էլ չէին կարողանում անցնել ժայռերի արանքով՝ առավել ևս, այդպիսի ծանր պարկերն ուսներին: Արդեն մթնել էր, երբ բոլորովին ուժասպառ, նրանք վերջապես հասան երկու գագաթների միջև ընկած նեղ անցումին: Միանգամից կտրուկ վայրեջք սկսվեց: Ֆրոդոն ամբողջ մարմնով դողալով ընկավ գետնին: Նրա ձախ ձեռքը ձեռքն անկյանք կախված էր մարմնի երկայնքով: Սուր ցավի ճիրանները սեղմում էին կուրծքն ու ուսը: Ծառերն ու քարերը աղոտ ստվերներ էին երևում աչքին:

— Այլևս գնալ չի կարելի գնալ,— ասաց Մերին Պանդուխտին: — Ֆրոդոն ոտքի վրա կանգնել չի կարողանում: Շատ եմ վախենում նրա համար: Ի՞նչ ես կարծում , Ազատքում կարո՞ղ են նրան բուժել, եթե մենք հասնենք այնտեղ:

— Իսկ ի՞նչ է կատարվում տիրոջ հետ,— ցածր հարցրեց Սեմը՝ աղաչական հայացքով Պանդուխտին նայելով: — Վերքը մի պստլիկ էր և արդեն կպել է, միայն սպիտակ սպի է մնացել ուսին:

Բարձունքում առանձնահատուկ ցուրտ գիշեր անցկացրին, թեև Խարույկ էին վառել ծեր սոճու ծուռումուռ արմատների տակ գտնվող մի ոչ մեծ փոսում. , որը, ըստ երևույթին, այդտեղ մի ժամանակ կավի հանք էր եղել: Հոբիթները միմյանց սեղմված կուչ էին եկել կրակի շուրջ. լեռնանցքում սառը քամի էր փչում, ներքևում ծառերը տնքում ու հառաչում էին: Ֆրոդոն կես քուն կես արթուն պառկած էր: Նրան թվում էր, թե իր գլխավերևում անհամար սև թևեր են սավառնում, հետապնդողները պտտվում են լեռների գլխին ու փնտրում իրեն՝ վերևից ուշադիր զննելով յուրաքանչյուր ձորակ, յուրաքանչյուր ճեղք...

Բացվեց ցուրտ, բայց պայծառ առավոտը: Օդը մաքրվել էր մշուշից, լվացված երկինքը լցվել էր թափանցիկ , դալուկ լույսով: Հոբիթները ձգվեցին, առույգացան և անհամբերությամբ սպասում էին արևածագին, որպեսզի տաքացնեն փայտացած ձեռքերն ու ոտքերը: Հենց վերջնականապես լուսացավ, Պանդուխտը Մերիի հետ գնաց հետախուզելու ճանապարհը անցումից դեպի արևելք: Երբ նրանք վերադարձան՝ այս անգամ արդեն ուրախալի լուրերով, արեգակն արդեն դուրս էր եկել և պայծառ փայլում էր: Պարզվեց, որ այս անգամ ուղղությունը քիչ, թե շատ , ճիշտ են ընտրել: Մնում է միայն իջնել ներքև, և լեռները կմնան ձախ կողմում: Պանդուխտը հեռվում նկատել էր Դիվոտի փայլը և այժմ գիտեր, որ թեև գետանցում տանող ճանապարհը չի երևում, այն գետից հեռու չէ:

Նախաճաշեցին և անմիջապես ճանապարհ ընկան: Իջնում էին դանդաղ ու զգուշորեն, բայց, հակառակ սպասումներին, առանց որևէ դժվարության. դժվարության՝ լանջն այս կողմում կտրուկ չէր: Շուտով Ֆրոդոն կրկին կարողացավ նստել թամբին: Բիթ Կաղամախի նախկին պոնին զարմանալի ճարպկությամբ էր հարթ ճանապարհ էր գտնում քարերի մեջ և գրեթե չէր ցնցում իր հեծյալին, ասես հոգ էր տանում նրա մասին: Ճամփորդներն աստիճանաբար կայտառացան: Նույնիսկ Ֆրոդոն իրեն լավ զգաց առավոտյան պայծառ արևի ջերմությունից, թեև ժամանակ առ ժամանակ աչքերը պատվում էին մշուժով, և նա տրորում էր ճակատն ու թափահարում էր գլուխը, որպեսզի ցրի այնաչքերը պատած մշուշը:

Հասան նրան և համոզվեցին, որ չի սխալվել. արահետը դուրս էր գալիս ներքևում տարածված անտառից, գալարվելով բարձրանում էր վեր վերև և կորչում դեպի գագաթ ճանապարհին: Տեղ-տեղ այն ամբողջապես ծածկված էր բուսականությամբ, իսկ որոշ տեղերում էլ խճողված էր քարերով ու ընկած ծառերով, բայց զգացվում էր, որ ժամանակին բանուկ է եղել: Արահետը գցել էր ծանրաքաշ ինչ-որ մեկը. անընդհատ հանդիպում էին կոտրված կամ արմատախիլ արված ծառեր և հսկայական ժայռաբեկորներ, որոնք պոկված էին և մի կողմ հրված, որպեսզի անցնողին չխանգարեն:

Որոշեցին, Որոշեցին՝ քանի դեռ շուրջը խաղաղ է, գնալ արահետով, քանի որ այդպես իջնելն անհամեմատ հեշտ էր: Բայց չափազանց զգույշ էին, հատկապես երբ արահետը մտավ ստվերաշատ եղևնուտ ու լայնացավ: Որոշ ժամանակ անց, եղևնուտից դուրս գալով, այն կտրուկ իջավ ներքև, շրջանցեց քարքարոտ ժայռն ու կորավ հետևում: Ժայռը շրջանցելով՝ ճամփորդները տեսան, որ արահետը մտնում է ցածր ապառաժի տակ, որտեղ ծառերի սաղարթի հետևում թաքնված մի բացատ էր երևում: Ապառաժե պատի մեջ դուռ կար՝ կիսաբաց և ընդամենը մեկ ժանգոտ ծխնուց կախված:

Մոտենալով՝ նրանք կանգ առան: Դռան հետևում քարայր էր կամ, հնարավոր է, ժայռի մեջ փորված ապաստարան, բայց ներսում մութ էր, և ոչինչ տեսնել զանազանել հնարավոր չէր: Պանդուխտը, Սեմն ու Մերին ամբողջ ուժով հրեցին. դուռը տեղի տվեց, և Մերին ու Պանդուխտը մտան ներս: Խորքը չգնացին. գետնին հոշոտված ոսկորների կույտեր էին թափված, իսկ անկյունում հսկայական սափոր էր դրված և , ու կողքին՝ մի քանի կոտրված կավե կուժկժեր:

— Իմ Իսկ իմ կարծիքով, դրա կարիքը չկա,— ասաց Պանդուխտը՝ քարայրից դուրս գալով: — Սա իսկապես թրոլների որջ է, բայց վաղուց լքված է: Այնուամենայնիվ եկեք զգույշ լինենք, իսկ հետո կերևա:

Մուտքի մոտ արահետը չէր վերջանում. բացատի ծայրից այն կտրուկ իջնում էր ներքև ու սուզվում անտառի մեջ: Չցանկանալով ցույց տալ Պանուխտին, որ առաջվա պես վախենում է, Փինը վազեց առաջ ու միացավ Մերիին: Պանդուխտն ու Սեմը հետևեցին նրանց՝ քայլելով Ֆրոդոյին տանող պոնիի երկու կողքովկողմերով: Արահետն այժմ այնքան էր լայնացել, որ , ցանկության դեպքում , հոբիթները կարող էին նույնիսկ ձեռք ձեռքի տված գնալ:

Ֆրոդոն ոչինչ չասաց: , իսկ Սեմն աչքերը չռեց:

Արևն արդեն բավական բարձրացել էր և գրեթե տերևազուրկ ճյուղերի արանքով լույսի վառ շերտեր էր սփռում բացատի մեջ: Փամփորդները գաղտագողի մոտեցան և բների հետևում շունչները պահած , քարացան: Ահա նրանք՝ թրոլները. երեք ահռելի հրեշներ: Մեկը կռացել էր, իսկ մյուս երկուսը նայում էին նրան:

— Դուք ոչ միայն ընտանեկան պատմությունն եք մոռացել,— քմծիծաղեց Պանդուխտը,— այլև թրոլների վերաբերյալ ամեն ինչ: Օրը Օրը՝ կեսօր է, արևը պայծառ փայլում է, իսկ դուք գոռում եք, թե՝ թրոլները բացատում դարան են մտած մեզ են սպասում: Գոնե նկատե՞լ էիր էիք որ նրանցից մեկի ականջի հետևում թռչնի հին բույն կա: Պատկերացնում եմ եմ՝ կենդանի թրոլ այդպիսի զարդով, հա-հա, խոսք չկա:

Բոլորով հռհռացին: Ֆրոդոյի տրամադրությունը բարձրացավ: Բիլբոյի առաջին (այդքան հաջողությամբ ավարտված) արկածի մասին հիշողությունը ուժ տվեց նրան՝ և արևն էլ փառավորապես ջերմացնում էր, այնպես որ աչքերի առջևի մշուշը վերջապես մի քիչ ցրվեց: Նրանք դադար առան բացատում և ճաշեցին ամենամեծ թրոլի ոտքերի մոտ՝ տակ՝ ստվերում:

— Սկսիր, Սեմ,— անմիջապես նրան միացավ Մերին: — Դե, գլուխդ աշխատեցրու, էնտեղ այնտեղ այնքան բան կա թաքնված, ժլատություն մի արա:

— Թաքնված, չէ՜ մի,— փնթփնթաց մրթմրթաց Սեմը: — Դե լավ, կփորձեմ մի բան գտնել... Երգ կլինի՞: Հիմարություն է, իհարկե, երգի նման էլ չէ, բայց որ խոսք գնաց՝ հիշեցի:

Թրոլը չարացած ժայռի գլխին նստել,Մի հին ոսկոր էր փնթփնթալով ծամում,.

Ու մի օր հանկարծ , չգիտես որտեղից,

ՎայՎա՜յ, քեռի Թիմի ոտքին է նման,

Ա՛յ Ա՛խ դու չարագործ, ագա՛հի մեկը,

Դե Իսկ հիմա ասա, իմանալով այդքանը

Բայց թրոլը երկար էր ժայռերին նստել,Եվ նրա հետույքը քարից էր դարձել:Թոմը պատրաստ չէր դրան և ոտքը բռնած,Ցավին չդիմանալով չդիմանալով՝ ակամա գոռաց:Թրոլին այդ ամենը լավ զվարճացրեց.Ախր թոմի Թոմի հարվածից ոչինչ չցավեց:

Այդ Եվ այդ օրվանից ոչինչ չի փոխվել,Թրոլը շարունակում է ոսկորներ կրծել,Իսկ նրա հետույքն այնպես է քարացել,

— Որտեղի՞ց ես գտար այդ երգը, Սեմ,— հարցրեց Փինը: — Երբեք առաջներում չեմ լսել:

Սեմն ինչ-որ անհասկանալի բան մրմնջացմրթմրթաց:

Ուղին ծածկվել էր երեկոյան երկար ստվերներով: Այն առաջվա պես դատարկ էր, ու շուրջը քար լռություն էր: Ճամփորներն Ճամփորդներն այլ ընտրություն չունեին. արագ իջան քարափից, դուրս եկան Ուղի և վազեցին, որքան ոտքներում ուժ ունեին: Պոնին աշխուժորեն առաջ էր վարգում, ասես հեծյալին չէր զգում: Ցածրացած արևը շուտով ծածկվեց բլուրների հետևում, և փչեց սառը քամին:

Նրանք արդեն ուզում էին տեղ որոնել գիշերելու համար, երբ հանկարծ հետևից լսվեց զզվելի ու վաղուց սպասվող սմբակների դոփյունը: Բոլորը միանգամից հետ նայեցին, բայց բայց՝ իզուր. ճանապարհը հենց նոր էր կտրուկ ոլորան արել: Արագ մագլցեցին հավամրգու և հապալասի թփերով ծածկված լանջը և թաքնվեցին ընկուզենու թավուտում: Ուղին երևում էր ներքևում՝ մթնշաղում պղտոր-մոխրագույն էր: Սմբակները դոփում էին ավելի ու ավելի մոտիկ: Անտեսանելի ձին սլանում էր ամբողջ թափով՝ սմբակներով թեթև հարվածելով գետնին: Քամու հետ զնգզնգոց տարածվեց, ասես ոլորանից այն կողմ ինչ-որ մեկը փոքրիկ զանգակներ էր թափահարում:

Մթնում էր, թփերը մեղմ խշշում էին: Բոժոժներն ավելի ու ավելի հնչեղ էին տարածվումզնգզնգում, սմբակների ձայնը մոտենում էր: Եվ հանկարծ ոլորանից սրընթաց դուրս թռավ մի սպիտակ ձի՝ շողշողալով մթնշաղում ինչպես ճերմակ մի թռչուն: Սանձը հուրհրում ու կայծկլտում էր թանկարժեք քարերովքարերից, որոնք ասես աստղեր լինեին: Հեծյալի թիկունքում ծածանվում էր թիկնոցը, գլխանոցը հետ էր ընկած, և քամին խաղում էր ոսկեգույն մազերի հետ:

— Ուրեմն Գենդալֆը Գենդալֆն Ազատքու՞մ է,— ճչաց Ֆրոդոն:

— Երբ ես մեկնում էի, նա դեռ այնտեղ չէր,— պատասխանեց Գլորֆինդելը,— բայց ես մեկնել եմ ինը օր առաջ: Էլրոնդին վատ լուրեր էին հասել. իմ ազգականները ձեր կողմերով անցնելիս իմացել են և իսկույն մեզ տեղյակ պահել, որ Ինը Մատանեկիրները շրջում են արևմտյան հողերում, իսկ դուք վտանգավոր ճանապարհ եք դուրս եկել առանց ուղեկցողի՝ չսպասելով Գենդալֆին: Նույնիսկ մեզ մոտ՝ Ռիվենդելում, շատ քչերի ուժը կպատի դիմակայել Իննին երես առ երես: Բայց Էլրոնդը, այնուամենայնիվ, հավաքեց ու սուրհանդակներ ուղարկեց հյուսիս, արևմուտք ու հարավ՝ չէ՞ որ դուք հետապնդումից խուսափելով կարող էիք թավուտներում մոլորվել: Ես պետք է հսկեի Ուղին. յոթ օր առաջ հասա Միթեյթիլի կամրջին և ձեզ համար նշան թողեցի՝ մի բյուրեղ: Կամրջի հետևում թաքնվել էին Սաուրոնի երեք կամակատար: Ինձ տեսնելով՝ նրանք նահանջեցին և գնացին արևմուտք: Հետո ևս երկուսը հանդիպեցին՝ սրանք շրջվեցին հարավ: Այն ժամանակ ես սկսեցի որոնել ձեր հետքերը և գտա երկու օր առաջ, իսկ այսօր նշմարեցի, թե որտեղ եք իջել սարից: Սակայն բավական է, հիմա պատմությունների ժամանակը չէ: Քանի որ մենք հանդիպեցինք, հանդիպեցինք՝ ստիպված կլինեք ռիսկի դիմել և գնալ Ուղիով: Մեզ հետևում են հինգը: Եթե նրանք գտնեն ձեր հետքերը՝ քամուց արագ կսուրան: Թե ուր են մնացածները՝ չգիտեմ, պետք է որ ծանծաղուտը հսկելուց լինեն: Այդ մասին ավելի լավ է հիմա չմտածենք:

— Այս կոթի վրա չարագործների լեզվով բառեր են գրված,— ասաց նա,— թեպետ դրանք դուք չեք տեսնում: Պահիր սա, Արագորն, Էլրոնդի մոտ պետք կգա: Միայն թե խորը թաքցրու և աշխատիր քիչ ձեռք տալչտալ: Ոչ, այսպիսի վերքը ես բուժել չեմ կարող: Գուցե ցավը կմեղմեմ... Բայց հանգստանալ մեզ ոչ մի կերպ չի կարելի:

— Իմ ձիով կգնաս,— ասաց Գլորֆինդելը: — Ասպանդակները հիմա կձգեմ, իսկ դու նստիր ու պինդ պահիր քեզ: Վախենալ պետք չէ. ես կզգուշացնեմկբարեխոսեմ, և իմ ձին քեզ ոչ մի դեպքում վայր չի գցի: Նրա վարգը թեթև է, իսկ վտանգի դեպքում այնպես կթռչի, որ նույնիսկ թշնամու նժույգները չեն կարողանա մրցակցել նրա հետ:

Երբ դադար հայտարարվեց, հոբիթներն Ուղուց իջան հավամրգու մացառուտը, ընկան գետնին ու տեղնուտեղը քնեցին: Սակայն, ինչպես խեղճերին թվաց, պահակության կանգնած Գլորֆինդելը իսկույն էլ արթնացրեց իրենց: Բայց Սակայն առավոտյան արևը արևն արդեն խփում էր ուղիղ աչքերի մեջ, իսկ գիշերային պղտոր մեգը ցրվել էրմեգից ոչինչ չէր մնացել:

Ճամփորդները հազիվ հինգ ժամ էին հանգստացել, ու կրկին գնում էին Ուղու անվերջանալի ժապավենով: Գլորֆինելը միայն երկու անգամ թույլ տվեց նրանց հանգստանալ: Փոխարենը՝ երեկոյան կողմ հաղթահարել էին համարյա քսան լիգ: Ճանապարհը թեքվում էր աջ ու իջնում ներքև, դեպի Բրուինենյան ծանծաղուտները: Թեև հետապնդում չկար, բայց Գլորֆինդելը հաճախ էր հետ նայում ու ավելի էր տագնապում: Երկու անգամ նա Պանդուխտի հետ խոսեց էլֆերեն:

Բայց ինչքան էլ ուղեկցորդներն անհանգստանային, երեկոյան պարզ դարձավ, որ հոբիթներն այլևս գնալ չեն կարող: Նրանք օրորվում էին ու սայթաքում՝ երազելով միայն հանգստի մասին: Ֆրոդոյի ուսի ցավը կրկնակի ուժգնացել ուժեղացել էր, իսկ աչքերը պատվել էին մոխրագույն մշուշով. նույնիսկ ցերեկային լույսի տակ աշխարհը նրան գորշ ու տեսիլային էր թվում:

— Գնում ենք գլխավոր վտանգին ընդառաջ,— ասաց Գլորֆինդելը,— սիրտս զգում է, որ կրնկակոխ հետապնդում են մեզ, իսկ Գետանցման գետանցման մոտ դարան են մտել:

Լեռան ստորոտ էին իջնում խոտածածկ լանջերով, և հոբիթները քայլում էին փափուկ խոտի վրայով, որպեսզի ոտքերը հանգստանան: Երեկոյան երկու կողմից սոճուտ սկսվեց, իսկ քիչ հետո ճանապարհը մտավ զառիվայր, գրանիտե ուղղաձիգ պատերով կիրճը: Ճամփորդներն արագացրին քայլերը, և կիրճում տարածվեց անվերջանալի արձագանքը, ասես նրանց բազմաթիվ ոտքեր էին կրնկակոխ հետևում: Առջևում թեք վայրեջք էր, ապա Ուղին դուրս էր գալիս մի ոչ մեծ մարգագետին, որից այն կողմ սկսվում էր ծանծաղուտը: Գետի մյուս ափին Ուղին շագանակագույն զառիթափով բարձրանում էր վերև. ավելի հեռվում հսկա լեռներ էին:

Կիրճում արձագանքը դեռ չէր լռել, բայց այժմ դրան ինչ-որ աղմուկ էր ավելացել՝ ասես ուգին քամի մտած սկսված լիներ կիրճի հետևի սոճուտըսոճուտում: Գլորֆինդելը շրջվեց, ականջ դրեց ու սրընթաց նետվեց դեպի գետը:

Ձին սուրաց: Այդ նույն պահին ներքև սլացան սև ձիերը: Սահմռկեցուցիչ ոռնոց լսվեց՝ այն նույն ոռնոցը, որ վերջերս հոբիթները լսել էին Հոբիթստանի Արևելյան արևելյան նահանգում: Պատասխան ոռնոցը չուշացավ, և ժայռերի ու ծառերի հետևից հայտնվեցին ևս չորս Հեծյալ. երկուսը սլացան դեպի Ֆրոդոն, իսկ մյուս երկուսը՝ դեպի գետանցում՝ փորձելով կտրել սպիտակ ձիու ճանապարհը: Թվում էր՝ նրանք սլանում են փոթորկի թևերով: Հեծյալների ուրվագծերը գնալով մեծանում էին ու սևանում՝ ծածկելով ողջ հորիզոնը:

Ֆրոդոն հետ նայեց՝ ընկերներն արդեն չէին երևում: Բայց Հեծյալները նույնպես հետ էին մնացել. սև ձիերը չէին կարողանում մրցել ճերմակ նժույգի հետ: Բայց հետո Հետո նա նայեց առաջ առաջ՝ և վերջին հույսն էլ կորցրեցվերջին հույսը. թշնամիներից շուտ գետանցումին հասնելն անհնար էր: Հիմա նա Հեծյալներին հստակ տեսնում էր: Գլխանոցներն ու սև թիկնոցներն անհետացել էին ինչ-որ տեղ. այժմ նրանց հագին մոխրագույն հանդերձներ էին: Ոսկրոտ ձեռքերում առկայծում էին մերկացված թրերը, սաղավարտների տակից պսպղում էին սառցե աչքերը, իսկ խուլ, գերեզմանային ձայները կանչում էին հոբիթին ու հրամայում էին կանգ առնել:

Ջուրը ճողփաց, փրփրեց Ֆրոդոյի ոտքերի տակ, ապա նա ուժեղ հրումից վեր թռավ ու հետ ընկավ թամբի վրա՝ ձին դուրս թռավ ջրից և սկսեց բարձրանալ քարքարոտ զառիվայրի գլուխը : Ծանծաղուտը մնաց հետևում:

Բայց հետապնդումը չվերջացավ: Զառիվայրի գլխին էլֆական ձին կանգ առավ ու խրխնջաց: Ներքևում՝ մյուս ափին, ջրի մոտ սև շարքով կանգնած էին բոլոր Ինը Հեծյալները և նայում էին վերև: Ֆրոդոն վերջնականապես հուսահատվեց: Հիմա վայրկենապես գետը կանցնեն՝ ու ինքը չի փրկվի: Ո՞վ կպաշտպանի իրեն Ազատք տանող անծանոթ ճանապարհին: Սարսափելիորեն Եվ սարսափելիորեն հստակ հնչեց լռին հրամանը՝ տեղիցդ չշարժվես: Դիմադրելու ոչ մի ուժ չկար:

Հանկարծ խլացուցիչ դղրդոց լսվեցդղրդոցը ցնցեց գետափնյա հովիտը: Հորդացող հորձանքը դղրդացող գլաքարեր էր բերում: Գետը Աչքերը պատած մշուշի միջով Ֆրոդոն աղոտ տեսավ, որ գետը բարձրացավ ու փոթորկվող ալիքները հեծելազորի պես ծառս եղան: Ֆրոդոյի եղան՝ նրա աչքին ճերմակ հեծյալներ, ճերմակ նժույգներ, շքեղ բաշեր երևացին: Ջրի զանգվածը փլվեց երեք Սևերի վրա ու տապալեց նրանց: Մնացած վեցը վեցն ընկրկեցին: Թեև գիտակցությունն արդեն լքում էր Ֆրոդոյին, բայց նա, ասես երազի մեջ, հասցրեց գետի մյուս ափից տարածվող ճիչեր լսել, և նրան թվաց, թե ափ դուրս եկած Սև Հեծյալների հետևում շողշողուն կերպարանք հայտնվեց, իսկ նրա հետևում՝ փոքրիկ կրակներ թափահարող անորոշ ուրվագծեր, որոնք թեթև առկայծում էին մոխրագույն մշուշում, որը կլանում էր ամբողջ աշխարհը: Սև նժույգները սարսափից խելակորույս նետվեցին մռնչացող հորձանքի մեջ: Ջուրը քշեց Հեծյալներին, և նրանց սահմռկեցուցիչ ոռնոցը խլացավ փոթորկվող ալիքների աղմուկի մեջ: Ֆրոդոն զգաց, որ այլևս չի կարող մնալ թամբի վրա: Գիտակցության վերջին փայլատակումով նա մտածեց, որ իրեն նույնպես վիճակված է իր թշնամիների պես զոհվել ալիքների գրկում: Եվ ընկավ անգիտակից: