— Մին հղե կա,— ասում ա կնեգյը, — եք էտ հղըցավը միյասին քյինա̈նք, պա̈ն օնեմ ըսելի։
Էտ մարթը հըմընչիլա̈ն ա, թա վըխելան, համաձայնվում ա։ Տահանք ծըռվում ըն, քյինա̈մ։ Շատ ըն քյինա̈մ, թա՝ խրեգյ, ո̇ւ̇ր̈նք ո̇ւ̇ր̈անք ըն գյո̇̇ւ̇դո̇ւ̇մ, լհա̈ վար հըսնում ըն հղեն, կնեգյն ըտեղ ծին վըենն ա կըցնում։ Էտ մարթն էլ վըեննը կըցնում։ Էտ կնեգյն ո̇ւ̇րա̈ն ծիյին կապը տամ ա նրան, ինքյը քըերծնըյեր պըցրա̈նո̇ւ̇մ։ Մին խիլլա̈ վախտ անց կընելանը ետն էտ մարթը եշում ա, տըեսնում՝ կնեգյն ըրեվաց տիյեր, էրկու մարթու կլո̈խ ծըեռքեն։ Տա տըեսնալնը֊բա̈ստ վախը վըեններն ա ըյնո̇ւ̇մ, օզում ա թա փախճի։ Էտ կնեգյը կլո̈խ ա ըյնո̇ւ̇մ, վար տա օզում ա փախճի․
— Վախիլ մի, ինձ քյո̈մա̈գյ ըրա, վըեր կյամ։