Հովիվներից մեկը` Ավոն, ասաց․ «Վայ թե ես տեսել եմ նրան»։ Մորս հարցրեց․ «Ճերմակ սարոշկա՞ էր հագած, եթե սպիտակ էր հագինը, ուրեմն Սամվելն էր։ Դեղին լճում ձուկ էր որսում։ Ես էլ ասի` էս մատմ երեխուն ինչո՞ւ են միայնակ ծովը թողել, ճիշտ է, շատ հեռվից տեսա, բայց հագինը հաստատ ճերմակ սարոշկա էր»։ Ճնշումից արնակոխ աչքերով հորեղբայրներս` առաջնորդ, լապտերներով ճանապարհներս լուսավորելով` հասանք լճափ ու, խմբերի բաժանված, նրան էինք որոնում։ Մենք էլ բազմու ֊Սկզբից հորս ծնկներին, կրծքին, հետո կոկորդին ջուրը հասավ` առաջանում էր ու գոռում, առաջանում էր ու գոռում։ Մայրս էլ էր կանչում թիկունքից` բազմության միջից, նրա ձայնը տարբերակող, տարորոշ լսվեց, երեւի դրա համար հայրս ետ եկավ։
Մորս զգեստի` կրծքերը սքողող մի կոճակը չկար, վաղուց, երբ ճանապարհ ընկանք, այն ժամանակ էի նկատել, բայց չէի ուզում ասել։
Առավոտյան Մակարը շրջկենտրոնից քննիչներ կանչեց։ Նրանք, ակումբը գրասենյակ դարձրած, երկու հաղթանդամ հորեղբայրներիս էլ դռանը պահակ կարգած, շատերին հարցաքննեցին։ Հորս հարցրին․ «Գյուղում թշնամի չունե՞ս»։ Արնակոխ աչքերով հորեղբայրներս ծիծաղեցին։ Հարցին․ «Բա աչքդ ինչի՞ է փակ ու կապտած»։ Հայրս աչք, քիթ ու բերանը լավ ծեծված մարդու էր նման։ Նրանց հետ եկած փորձագետը դեմքը զննեց, ասաց․ «Ճիշտ է, մեղվի խայթոց է»։ Արձանագրությունների մեջ գրեցին, որ տղան ձուկ որսալիս խեղդվել է լճում։ Հորս էլ տակը ստորագրել տվեցին ու գնացին։ Մեր տուն հարեւան կանայք էին գալիս` մորս մխիթարելու, ասում էին․ «Մեկ էլ տեսար, մի տեղից կհայտնվի Սամվելը։ Երեխա է, մի տեղ մոլորվել է, մի թփի տակ քնով է անցել, քարից ընկել, ուշաթափվել է` կարթնանա ու կգա»։
Լճերից մեկը կարմիր էր, մյուսը` դեղին, էն մեկը` կապույտ։