Մի պահ վեր քնից ով մեծ Լոռեցի,
Տես հայրենիքրսհայրենիքըս, անմահ Թումանյան,
Ազգերը բոլոր եղբայր դրացի,
Ապրում են խաղաղ, անմահ Թումանյան։
Ամեն մի գիշեր ունի լուսաբաց,
Յար զոր ու գիշեր սիրովդ եմ տարված,
Իմ ջահել սիրտը միշտ յար է կանչում,
Քո գալիք ճամբին աչքս միշտ հառած։
::Մոտեցիր յար ջան ճամփիդ եմ նայում,
::Մոտեցիր յար ջան...
Այս լուսնակ պիշեր գիշեր մեր այգին արի,
Սիրով, կարոտով իմ կրծքին, փարվի,
Վառ շուրթերից, շուրթերիցդ իմ մարալ աղջիկ,
Համբույրով սրտիս վառ հուրը մարի։
::Մոտեցիր յար ջան...
Խինդը դեմքիդ սազով աղջիկ։
::Ծամերդ գուրգուրեմ,
::Նա զերդ Նազերդ փայփայեմ,
::Վարդից քնքուշ աղջիկ,
::Այտերդ համբուրեմ։
Սոխակի պես երգում եմ քեզ,
Քո սերդ միշտ գովում եմ ես,
Իգիթը կյանքը կը տա կըտա քեզ,
Հազար ու մի նազով աղջիկ,
Խինդը դեմքիդ սազով աղջիկ։
Գովքըդ երգով մի ծով,
Էլի սիրտրս սիրտըս չի կըշտանում,
Ամեն օր, ամեն տարի
Մեր նոր կյանքն է հեշտանում,
Կյանք են քաշում ծերերը,
Սեր առնում ջահելները,
Ամեն սըրտի աշխույժ տրվողտըվող,
Եռանդ տվող, Հայրենիք։
Աշխուժ, հոգուս առջև սիրուններ պես-պես։
Հանդես, եկան վառ դեմքերով հրակեզ,
Հոգուս ասաղը աստղը կրկին դարձավ դեպի քեզ,
Լուսաշող հայ աղջիկ, արի, մեկ տեսնեմ.
::Արի, մեկ տեսնեմ, կարոտս առնեմ,
::Համբույրս,անուշ յար, համբույրիդ խաոնեմ։խառնեմ։
</poem>
Գյուղերդ շեն, լուսավոր ու մարդաշատ,
Այգիներդ բարձրաստվեր, մրգառատ,
Խտղողի Խաղողի վազ, ծիրան, ընկույզ ու փշատ,
Առատ ունես դու, այգիներ, Ղարաբաղ։