Թող գա գիշեր։ Հնչի ժամ։
Օրերն անցնեն։ Ես դեռ կա՛մ։
</poem>
==Աշնանածաղիկներ==
<poem>
Թեեւ թունոտ, բայց չքնաղ է մարդը աշնան,
Ուր կովերն են, արածելով,
Թունավորվում ամեն վայրկյան։
Եղրեւանու գույնով աշնան ծաղիկն է հեզ
Փթթում այնտեղ։ Քո աչքերը այդ ծաղկի պես
Եվ այս աշնան նման լուրթ են ու կապտավուն,
Եվ աչքերիդ համար կյանքս է ամեն վայրկյան թունավորվում։
Մանուկները, շրթնահարմոն նվազելով,
Դպրոցից են վերադառնում մեծ աղմուկով
Եվ պոկոտում են ծաղիկը մարգագետնի։
Նա կիսաբաց քո կոպերի գույնը ունի,
Որոնք դողում, սրսփում են, ինչպես ծաղիկն հողմերի մեջ։
Նախրապանը ահավասիկ երգում է մեղմ,
Մինչ ծանրաքայլ ու մի երկա՜ր բառաչյունով
Կովերն ընդմիշտ լքում են այդ մարգը թունոտ։
</poem>
==Աննի==
<poem>
Ծովեզերքին Տեխասի՝
Գալվեստոնի եւ Մոբիլի միջեւ կա
Մի վարդալից մեծ պարտեզ,
Ուր մի հովոց է հառնւմ
Հսկայական վարդի պես։
Այդ պարտեզում տեւաբար
Մի մենակ կին է շրջում։
Եվ երբ բարձր թմբիների ծառուղով
Ես անցնում եմ անրջուն՝
Մենք լուռ նայում ենք իրար։
Եվ քանի որ մենոնիտ է այդ պարտեզի տիրուհին,
Անկոճակ են վարդի թփերն ու հագուստները նրա։
Երկու հատ էլ ի՛մ բաճկոնից կոկվել ընկել է ահա…
Այդ կինն ու ես հետեւում ենք գրեթե նույն աղանդին
</poem>
==Թափոր==
Լեոն Լելբիին
<poem>
Հանգի՛ստ թռչուն, օ՜, դու, ետ֊ետ թեւող թռչուն,
Որ քո բույնն ես հյուսում օդում՝
Այնտեղ, ուր մեր երկրագունդն է փայլում արդեն,
Իջեցրու քո երկրորդ կոպը՝ շլացնում է երկիրը քեզ,
Երբ քո գլուխն ես բարձրացնում։
Թեպետեւ մոտ, սակայն ես էլ մութ եմ, աղոտ՝
Մառախուղը լապտերներն է մարում մեկեն․
Հանկարծ մի ձեռք է հայտնվում աչքերիս դեմ
Կամ մի կամար՝ իմ եւ ամե՛ն լույսի միջեւ,
Ու հեռանում եմ ես ահա շուքերի մեջ,
Լուսավորված ճաճանչներով իմ սեփական
Եվ շարք առ շարք փայլող բազում ինձ սիրելի աչքերի վառ
:::::աստղալույսով։
Հանգի՛ստ թռչուն, օ՜, դու, ետ֊ետ թեւող թռչուն,
Որ քո բույնն ես հյուսում օդում՝
Այնտեղ, ուր իմ հիշողությունն է պսպղում,
Իջեցրու քո երկրորդ կոպը՝
Ո՛չ
</poem>