Changes

Անվարժ փչած խեցու ձայնը նրանց ընդհատեց։ Ասես ծագող արևին ցայգերգ հղելով, Ջաքն անընդհատ փչում էր, մինչև որ քոլիկներում սկսեցին շուռումուռ գալ։ Որսորդները հավաքվեցին հարթակի վրա, փոքրիկները թնգթնգացնոլմ թնգթնգացնում էին՝ ինչպես վերջերս հաճախ էին անում։ Ռալֆը հնազանդ ոտքի կանգնեց և Խոզուկի հետ միասին դիմեց հարթակի կողմը։

— էս Էս ժողովը․․․

— ես Ես տենց բան չեմ ասել։

Ջտքը Ջաքը շուռ եկավ և նայեց Ռալֆին։ Նա մի պահ հապաղեց, ապա գազազած, սուր ձայնով գոռաց։

Միանգամայն հասկանալով, բոլորը գւխով գլխով արին՝ մոտենալու կարիք չի լինի։

Խոզերը՝ ճարպի տռզած տոպրակները, պառկած վայելում էին ծառերի շուքը։ Քամի չկար, և նրանք ոչինչ չէին կասկածում, Ջաքը սովորել էր ստվերի պես անձայն քայլել։ Նա վեր ադարձավ վերադարձավ տղաների մոտ և համապատասխան կարգագրություններ արեց։ Անասելի շոգից քրտնելով, բոլորը միասին անձայն սողացին առաջ։ Ծառերի տակ ծուլորեն խլշտաց մի ականջ։ Մնացածներից քիչ հեռու, մայրական երանության մեջ, փռված էր ամենամեծ մերունը։ Նա վարդագույն էր, սև բծերով, ահռելի որովայնին սեղմված էր խոճկորների շարանը։ Ոմանք քնած էին, մյուսները վնգստում էին ու քաշքշում։

Նրանք շրջապատեցին որջը, բայց մերունը նորից փախավ, կողքին ևս մի նիզակ ստանալով։ Նիզակների կախ տված պոչերը խանգարում էին վազել, խորդուբորդ սայրերն անասելի տանջանք էին պատճառում։ Նա խփվեց մի ծառի, ավելի խորը մխրճելով նիզակներից մեկը, և դրանից հետո տղաներն արդեն կարող էին հեշտ ու հանգիստ նրան հետապնդել արյան թարմ կաթիլներով։ Ցերեկը հալվում էր, խոնավ, հեղձուցիչ տապով պղտորելով օդը։ Ցնորված մերունը, երերալով և արյուն կաթելով, դժվարությամբ խցկվում էր մացառների միջով։ Որսորդները, վավաշոտ մղումով նրան շղթայված,t ընկել էին հետևից, երկար հետապնդումից և արյան տեսքից բորբոքվելով։ Սրանք արդեն տեսնում էին խոզին, համարյա հասել էին, բայց նա, վերջին ուժերը հավաքելով, նորից առաջ նետվեց և քիչ էր մնում հետապնդումից պոկվեր։ Որսորդները վրա հասան, երբ նա դուրս թռավ մի բացատ, ուր պայծառ ծաղիկներ էին աճում, իրար շուրջ պար էին գալիս թիթեռները և օդը տոթ էր ու անշարժ։

Ջաքր Ջաքը պպզեց, մռայլ նայելով խոզին։

Տղաները նույնպես ակամա հետ քաշվեցին։ Անտառը լռում էր։ Փորոտիքի կույտի վրա բարձր տղզում տզզում էին ճանճերը։

Լռությունն անխոս ընդունեց նվերը, ահաբեկելով նրանց։ Գլուխը մնաց ցցված, պղտոր աչքերով, քմծիծաղող ատամների միջև լերդացած արյամբ։ Բոլորը միանգամից տեղից պոկվեցին, հնարավորին չափ արադ արագ փախչելով ծովափի կողմը։

Նվեր գազանին։ Իսկ եթե գազանը դա գա իր նվերը տանելո՞ւ։ Գլուխը կարծես համաձայն էր։ «Թող ու փախիր,— լուռ հորդորում էր նա,— վերադարձիր մյուսների մոտ։ Մի կատակ էր, արեցին, դո՞ւ ինչ գործ ունես։ Պարզապես վատ ես զգում, ուրիշ ոչինչ, գլխացավ ունես, երևի մի սխալ բան ես կերել։ Գնա, բալիկ ջան, գնա» — անխոս ասում էր գլուխը։

Սայմոնը գլուխը վեր բարձրացրեց, իր թաց մազերի ծանրությոլնը ծանրությունը զգալով։ Երկինքը, որպես բացառություն, ամպամած էր՝ գորշ, կարմրաթույր և պղնձագույն փրփրադեզ կուտակումները ծառանում էին կղզու երկնակամարով մեկ։ Ամպերը նստում էին գետնին, ճնշում, քամում վայրկյան առ վայրկյան սաստկացող հեղձուցիչ տոթը։ Անգամ թիթեռները լքել էին բացատը, որտեղ կաթկթում և քմծիծաղ էր տալիս այդ նողկալի բանը։ Սայմոնն իջեցրեց գեմքըդեմքը, ջանալով կոպերը չբանալ, և ձեռքով ծածկեց աչքերը։ Ծառերը ստվեր չէին գցում, ամեն ինչ համակված էր մարգարտափայլ անդորրով՝ հստակ ուրվագծերի աշխարհից խույս տալով պատրանքների տիրույթը։ Փորոտիքի կույտը սև ճանճագունդ էր դարձել, սղոցող տզզոցով լցնելով օդը։ Շուտով ճանճերը հայտնաբերեցին նաև Սայմոնին, հափրած սոսնձվեցին քրտինքի առվակների շուրջ և սկսեցին խմել։ Ճանճերը խուտուտ էին տալիս նրա ռունգերը և խլվրտում ազդրերին։ Նրանք սև էին կամ ծիածանափայլ կանաչ և թիվ ու քանակ չունեին։ Սայմոնի առջև, ցցի վրա տնկված էր քմծիծաղ տվող ճանճերի տերը։ Ի վերջո Սայմոնը տեղի տվեց և նայեց՝ տեսավ սպիտակ ատամներն ու պղտոր աչքերը, արյունը, և այլևս ի վիճակի չէր հայացքը կտրել վաղնջական, անխուսափելի ճանաչումից։ Սայմոնի աջ քունքը սկսեց բաբախել։

― Չէ, գազանից չէ։ Այսինքն՝ գազանից էլ եմ վախենում։ Բայց ախր խարույկը ուրիշ էլ ոչ ոքի վեջ չի։ Դու որ խեղդվելուց լինեիր ու մեկը քեզ պարան գցեր․․․ կամ եթե բժիշկն ասեր, առ էս դեղը խմի, որ չխմես, կմեռնես՝ չէի՞ր խմի, կխմեիր, չէ՞։

Անտառը լցվեց վայրի աղաղակով։ Սպիտակ, կարմիր և կանաչ ներկված հրեշավոր դեմքերով կերպարանքները վայնասուն ով վայնասունով դուրս պրծան լողափ։ Փոքրիկները ճչալով ցրիվ եկան։ Աչքի տակով Ռալֆը տեսավ փախչող Խոզուկին։ Հարձակվողներից երկուսը նետվեցին խարույկի կողմը, և Ռալֆը պատրաստվեց պաշտպանվել, բայց նրանք կրակից ծխացող ճյուղերր ճանկեցին և լողափով փախան։ Մյուս երեքը կանգնած նայում էին Ռալֆին, և նա տեսավ, որ նրանցից ամենաբարձրը, լրիվ մերկ, չհաշված գոտին և ներկը, Ջաքըն Ջաքն էր։

Ջաքր Ջաքը նրան բանի տեղ չդրեց, բարձրացրեց իր նիզակը և սկսեց գոռալ։