— Մնաս բարով, գարո՛ւն։ Դարձյալ
Կգաս դու մեզ նույնքա՜ն քնքուշ։
</poem>
===:*===
<poem>
Դու իմ գաղտնիքը չբացիր բնավ։
Արդեն թափորն է հասնում հարաժամ։
Բայց մեզ մնում են ափսոսանք ու ցավ,
Թե մենք ապրում ենք իրարից բաժան։
Վարդը ջուրն ի վար ծփում է հուշիկ։
Խումբ֊խումբ սուրացին դիմակներն
:::::::հեռու։
Դողում է իմ մեջ, ինչպես բոժոժիկ,
ծանր գաղտնիքն այն, որ հայցում ես
:::::::դու։
</poem>
===Վերջալույսի մեջ===
<poem>
Վերջալույսի մեջ թառամած,
Ուր սերերն են մեղմ երեւում,
Քո շղթայված հուշն է հիմա՝
Մեր նահանջող շուքից հեռու։
Օ՜, հուշերի՛ն գերի ձեռքեր,
Տաք ու կիզիչ, ինչպես խարույկ,
Որտեղ վերջին փյունիկը ծեր՝
Սեւ վախճանն է հանգիստ թառում։
Օղակ֊օղակ հյուծեղ շղթա…
Հեգնանքիդ հուշը ոխերիմ
Չքանում է, եւ ես ահա
Լուռ ընկնում եմ քո ծնկներին։
</poem>
===Օ՜, իմ լքված ջահելություն===
<poem>
Օ՜, իմ լքված ջահելություն,
Որպես թոշնած մի դրասանգ,
Արդեն մոտ են ձմեռ ու ձյուն,
Ուր կա կասկած եւ քամահրանք։
Պաստառներն են բնանկար․
Մի սուտ գետ է հոսում արյան,
Եվ ծառերի տակ աստղավառ
Մի հտպիտ է քայլում միայն։
Ցուրտ ու փոշոտ շողն է ծորում
Սենյակի մեջ, քո այտն ի վար։
Կրակոց, ճիչ, եւ ստվերում
Ժպտաց մի հին դիմանկար։
Եվ փշրվեց մի տեսարան։
Տատանվում է մի մեղեդի
Ընդմեջ ձայնի ու մտածման,
Հիշատակի ու գալիքի…
Օ՜, իմ լքվա՜ծ ջահելություն,
Որպես թոշնած մի դրասանգ,
Արդեն մոտ են ձմեռ ու ձյուն,
Ուր կա խոկում եւ ափսոսանք։
</poem>
==Կալիգրամներ==
===Բլուրներ===
(<i>Հատված</i>)
<poem>
Ջահելությունս որտե՞ղ է ընկած…
Տեսնո՞ւմ ես, գալիքն է բոցավառվում։
Իմացիր, որ ես խոսում եմ այսօր
Հայտնվելու համար արար աշխարհին,
Թե գուշակելու արվեստն է ծնված։
Կան որոշ մարդիկ, որ բլրի նման
Բարձրանում են վեր մյուս մարդկանց միջեւ
Եվ տեսնում հեռվում ամբողջ ապագան
Ավելի պայծառ, քան իրենց ներկան,
Ավելի հստակ, քան անցյալն իրենց։
Ժամանակի եւ ուղիների
Պաճուճանքն անցնում, տեւում է հավետ։
Թողնենք, թողնենք, որ օձերը շչան,
Ի զո՜ւր հարավի քամուց մահացան
Օձակոչները, ալիքը ծովի։
Ժամանակների օրենքն է․— Եթե
Մեքենաները խորհեն վերջապես,
Անգին քարերի լողափի վրա
Ոսկի կոհակներ պիտի փշրվեն,
Եվ փրփուրները պիտի մայր դառնան։
Մարդն արծիվներից բարձր է սուրում․
Նա՛ է ծովերի խինդը, քանի որ
Ոլորտների մեջ փարատում է նա
Ստվերն ու ամբողջ ձանձրախտը ցնոր,
Որտեղ ոգին է ձուլվում երազին։
Կախարդանքների ժամանակն ահա
Վերադառնում է այնտեղից, տեսե՛ք
Եվ ունի բազում սքանչելիքներ,
Որ մի առակ իսկ չեն երկնել կյանքում,
Քանի որ ո՛չ ոք չի պատկերացրել։
Օ՜, գիտակցության ընդերքնե՛ր խորունկ,
Վաղն հետազոտեն պիտի ձեզ մարդիկ։
Ո՞վ գիտե՝ քանի՜ կենդանի էակ,
Կատարելագույն քանի՜ տիեզերք
Պիտի դուրս բերվեն այդ անդունդներից։
Մարգարեներ են բարձրանում ահա,
Ինչպես կապուտակ բլուրներ հեռվում
Եվ ինքնավստահ գիտունների պես
Նրանք կունենան տեսիլներ հստակ
Եվ կառաջնորդեն մեզ ամենուրեք։
Մեծ զորությունը ցանկությունն է լոկ։
Արի՜, ճակատիդ դրոշմեմ համբույր,
Օ՜, դո՛ւ, որ թեթեւ ես բոցի նման
Եվ ունես բոցի տառապանքի հետ
Բոցի շլացքը, ջերմությունն ամբողջ։
</poem>
===«Քարայր» խրամատում===
<poem>
Ես նետվում եմ քեզ ընդառաջ եւ, թվում է, դու էլ նետվում ես իմ դեմ։
Բարկ հրի պես մի ուժ մեզնից մեկնելով, ձուլում է մեզ իրար հետ,
Բայց հետո, ի՜նչ հակասություն, անկարող ենք անգամ տեսնել մենք իրար։
Կավե որմերն են իմ դիմաց թափթփվու։
Կան ելուստներ,
Կան բահերի երկար հետքեր, հետքեր ողորկ, որ, թվում է, բնաճարպում են բացված,
Իսկ անկյուններն ելուստների պոկոտված են իմ ջոկատի տղաների շփումից…
Այս երեկո այնքան խորունկ մի անդունդ կա իմ հոգում,
Որ կարծես թե այնտեղ ինչ֊որ էակներ են ընկնում, ընկնում շարունակ
Առանց նրա մութ հատակը գտնելու։
Եվ կառչելիք ոչինչ չկա այդ վիհում։
Նրանք, ովքեր գահավիժում եւ ապրում են դեռ այնտեղ,
Տխեղծ ու բութ էակներ են, որ չգիտեմ, թե որտեղից հասնելով,
Ցավեցնում են իմ հոգին։
Ինձ թվում է, թե հասնում են նրանք կյանքից, գալիքի մեջ, բիրտ գալիքի մեջ պարուրված մի այնպիսի կյանքից, որ դեռ չի հղկված, չի խնամված կամ չի դարձած մարդկային։
Իմ հոգու այս անտակ վիհում մի կարոտ կա՝ կարոտ շողի, արեւի…
Սակայն միայն այսօր եմ ես այսպես զգում, այսօ՛ր, լոկ ա՛յս երեկո։
Ի՜նչ բախտ, ի՜նչ բախտ, որ միայն ա՛յս երեկո։
Ուրիշ օրեր կառչում եմ քեզ,
Ուրիշ օրեր վանում եմ՝ ես մենակության ու սոսկումի հաճախանքները բոլոր,
Իմ մտքի մեջ կանչելով քո գեղեցկությունը ամբողջ,
Որպեսզի վեր, խռովահույզ աշխարհից վեր բռնեմ այն։
Սակայն հետո այս բոլորը թվում է զուր ու անմիտ…
Իմ մեջ ո՛չ մի զգայարան գեղեցկությանըդ խորհուրդը չգիտե,
Բառերով իսկ չեմ ընբռնել երբեք այն։
Գեղեցկության իմ ձգտո՞ւմն էլ ապարդյուն է արդարեւ։
Սե՛ր իմ, կա՞ս դու, կա՞ս կյանքում,
Թե՞ ե՛ս եմ քո գոյությանը մարմին տվել ակամա,
Որպեսզի իմ մենակությունը լցնեմ։
Դիցուհի չե՞ս դու արդյոք,
Նման նրանց, ում հույները ստեղծեցին, որ գեթ նվազ ձանձրանան։
Բայց ես պաշտում եմ քեզ, չքնա՜ղ դիցուհիս,
Եթե նույնիսկ դու իմ ցնորքն ես իրոք։
</poem>
===Կա===
<poem>
Կա մի նավ, որ իմ սիրած աղջկան տարավ հեռուներ,
Կան երկնքի մեջ վեց երկարավուն օդապարիկներ, որ պիտի թրթուր թվան գիշերում ու ծնեն աստղեր,
Կա մի թշնամի սուզանավ, որ իմ սիրո դեպ խորունկ ոխով է լցված,
Կան իմ շուրջ փոքրիկ, բյուր եղեւնիներ, որոնք արկերի պայթյուններից են ջարդոտվել ամբողջ,
Կա մի հետեւակ, որ կուրացել է հեղձուցիչ գազից,
Կան ոչնչացած խրամատները Քյոլնի, Նիցշեի, անգամ Գյոթեի,
Կա տառապագին իմ անձկությունը, երբ մի նամակ է ուշանում սակավ,
Կան իմ սիրածից բազում նկարներ ծոցատետրիս մեջ,
Կան մռայլադեմ ռազմագերիներ, որ քայլում են լուռ,
Կա մի մարտկոց, որի անձնակազմն իրար է անցել հրանոթի շուրջ,
Կա զինվորական նամակաբերը, որ քառասմբակ վարգում է ճամփին,
</poem>