— Լա՜վ, յոլա կգնանք,— ասաց Մարտինը։
— Է՜յ, բոլորդ եկեք այստեղ, ես եմ հյուրասիրում,― գռռաց գոռաց Ջոն՝ դրամները թափելով վաճառասեղանին։
Երկուշաբթի առավոտ Ջոն հուզված էր։ Նա ուշադրություն չէր դարձնում իր գլխացավին և չէր հետաքրքրվում աշխատանքով։ Նա կորցրեց շատ թանկագին րոպեներ՝ նստելով և անհոգ նայելով պատուհաններին, հրճվելով արևով ու ծառերով։
— Նայե՜ք, այս բոլորը իմն են,― գոռում էր նա․― սա ազատություն է։ Ես կարող եմ պառկել ծառերի տակ և քնել թեկուզ հազար տարի, եթե կամենամ։ Գնա՛նք, Մարտ, թքած ամեն ինչի վրա։ Սատանա՛ն տանի նրանց։ Ինչո՞ւ ենք սպասում։ Ահա անգործության աշխարհը, և ես տոմս եմ վերցնում հիմա այնտեղ գնալու, միայն առանց վերադարձի տոմսի։
Մի քանի րոպե հետո Ջոն, լցնելով լվացքի մեքենան սպիտակեղենով, տեսավ հյուրանոցի տիրոջ շապիկը, նա գիտեր նրա նիշը։ Եվ, հափշտակվելով նոր ձեռք բերված ազատությամբ, նա գետնին գոեց գցեց շապիկը և սկսեց կոխոտել այն։
— Ես կուզենայի, որ սա քո ռեխը լիներ, ճարպակալա՛ծ սատանա՜,― բղավում էր նա։— Ա՛յ քեզ, ա՛ռ քեզ։ Ա՛յ, ա՛յ, ա՛յ քեզ։ Թող մեկը փորձի պահել ինձ այստեղ, թ՜ող փորձեն...