Տիմակովն իր բաժակն առավ և գնաց հյուրասենյակի կիսախավարի մեջ։ Նա բոլորին տեսնում էր։ Մի կում խմեց։ Ի՜նչ տարօրինակ է այս բոլորը,— մտածեց նա։— Օրինակ Վիլկերը։ Պատրաստված մարդ է… Հանգիստ կյանք է վարել։ Կարդացել է… Գուցե փիլիսոփա է։ Մի բան որոշակի է. իր ամբողջ կյանքում մրջյուն անգամ չի տրորել… Ահա Վիլկերն ինչպիսին որ կա… Նա անցնում է իմ կողքով, և ես նրան հրում եմ։ Վիլկերը, որ հիսուն տարի առանց ձայնը բարձրացնելու ապրել էր, փոխվում է։ Նա գունատվում է, գործում է, հրում է ինձ… Գրեթե ինձ սպանելու ցանկություն ունի։ Հապա տարօրինակ չէ՞… Ինչո՞ւ։ Բնազդն է… Բնազդը… Բայց դպրոցում մեզ բնազդը զսպել չեն սովորեցնում։ Վա՛հ, կյանքի օրենքն է… Մենք բոլորս գիշատիչներ ենք… Փոքրիկ, սիրուն, լավ վարժեցրած գիշատիչներ, և մենք շղթայի կարիք չունենք։ Մեր շղթան կոչվում է կարգուկանոն… Մենք ենթարկվում ենք միֆերին… Օձերի պես տարիներ շարունակ մնում ենք անշարժ… Հետո, միանգամից, ցատկում ենք մեր զոհի վրա… Լավ կամ վատ՝ մարսում ենք և թաղվում մեր անշարժության մեջ ու մոռանում… Ինչ֊որ բան դեռ խախուտ է… Իսկապես, ինչ֊որ բան դեռ խախուտ է… Իսկապես, իսկապես, ինչ֊որ բան դեռ խախուտ է…
:::<i>1959</i>