:::::::Տապանագիր
<poem>
Հիմար, որի առաջ գովել են հները
Յազոնի ավարը և ցնորքները սին․
Մինչ փահտին հասցրած խելքը, որ շրջել է՝
Տափակ հողմացույց էր, ո՛չ ավելին։
Եվ հզոր բազուկը, որի արձագանքը
Չեն լսի Գալետը և Չինը հին․
Մեծ երգիչ, որ ծածկած բոլոր պոետներին
Մինչ հանգը կրում էր բրոնզյա տախտակը։
Նա որ ետև թողեց ողջ Ամադիսներին՝
Եվ հսկան տեսավ լոկ թզուկի մեջ,
Եվ սիրույն ու կռվին ծառայելով միշտ գոհ,
Եվ լռության մատնեց Բելյանիսներին՝
Ռոսինանտին նստած թափահարում էր անվերջ,
Արդ հանգչում է այն պաղ շիրմաքարի ներքո։
</poem>
::::Արգամասիլիացի ակադեմիկոսի
:::::Պանիգուադոն ni lavdem
::::::Dulsineae del Toboso
:::::::Սոնետ