== Գլուխ 15 ==
Շատ հեռախոսային զանգեր եղան, շատ ճառեր եղան ի պաշտպանություն հանցագործի, հետո նրա մորից ստացվեց մի երկար նամակ ներման հետ միասին, և, վերջապես, որոշեցին, որ Դիլլը մնա։ Մեկ շաբաթ ապրեցինք հանգիստ։ Դրանից հետո, թվում է, մենք արդեն հանգստություն չունեինք։ Ամեն ինչ դարձավ այնպես, ինչպես լինում է ծանր երազում։
Այդ սկսվեց մի իրիկնամուտ, ընթրիքից հետո։ Դիլլը դեռևս մեզ մոտ էր. Ալեքսանդրա հորաքույրը նստած էր անկյունտւմ իր բազկաթոռին, Ատտիկուսն էլ՝ իր․ ես և Ջիմը մեկնվել էինք հատակին և կարդում էինք։ Շաբաթն անցել էր հաշտ ու խաղաղ, ես հնազանդ էի հորաքրոջս. Ջիմը չնայած որ արդեն բավականաչափ մեծ էր չինարու վրայի մեր տնակի համար, բայց ինձ և Դիլլին օգնում էր, որ տնակի համար թոկից նոր սանդուղք հյուսենք։ Դիլլը Զարզանդ Ռեդլիին դուրս գրավելու և ինքն էլ անվնաս մնալու վստահելի միջոց էր հորինել. հարկավոր էր պարզապես լիմոնի սառնաշաքար ցանել ճանապարհին, Ռեդլիների ետնամուտքից մինչև շքամուտքը և Ռեդլին՝ ինքը մրջյունի նման սառնաշաքարի համար կգնա։ Դուռը ծեծեցին։ Ջիմը գնաց բանալու, հետո վերադարձավ և ասաց, որ այդ միստեր Հեկ Թեյթն է։
― Դե ուրեմն ներս հրավիրիր,— ասաց Ատտիկուսը։
― Արդեն հրավիրել եմ։ Այնտեղ, բակում ինչ-որ ուրիշ մարդիկ էլ կան, նրանք ուզում են, որ դու գնաս իրենց մոտ։
Մեյկոմբում չափահաս մարդիկ դռան ետևն են մնում միայն երկու դեպքում՝ երբ այդ տանը հանգուցյալ կա, կամ էլ երբ ոստիկանության մատը խառն է լինում։ Ես մտածեցի այդ ո՞վ է մահացել։ Ես և Ջիմը ուզեցինք գնալ դեպի դուռը, բայց Ատտիկուսը գոչեց․
— Նստեցե՛ք տեղներդ։
Ջիմը հյուրասենյակի լույսը հանգցրեց և քիթը կպցրեց լուասմուտի ապակուն։ Ալեքսանդրա հորաքույրը բողոքեց.
― Մի՛ րոպե, հորաքույր, ես միայն տեսնեմ, թե ովքեր են եկել։
Ես և Դիլլը սկսեցինք նայել ուրիշ պատուհանից։ Ատտիկուսին ինչ֊որ մարդիկ էին շրջապատել։ Թվում էր, թե նրանք բոլորը խոսում էին միասին։
― ․․․ վաղը նրան կտեղափոխենք շրջանային բանտը,— ասաց միստեր Թեյթը։— Ես ոչ մի անախորժություն չեմ, ցանկանում, որ լինի, բայց չեմ կարող երաշխավորել, որ այդ տեղի չի ունենա։
― Թող հիմարությունդ, Հեկ,— ասաց Ատտիկուսը։— Մենք գտնվում ենք Մեյկոմբում և ոչ թե մի ինչ֊որ տեղում։
— ․․․ ասում եմ, որ ես ուղղակի անհանգստանում եմ։
― Հեկ, հենց դրա համար էլ հետաձգել են, որպեսզի ոչ մի անհանգստության առիթ չունենանք,— ասաց Ատտիկուսը։— Այսօր շաբաթ է։ Դատը հավանաբար տեղի կունենա երկուշաբթի։ Մի՞թե մեկ գիշեր դուք չեք կարող նրան պահել այստեղ։ Մեյկոմբում դժվար գտնվի որևէ մեկը, որ ինձ մեղադրի, թե ինչու չեմ հրաժարվում այդ դատի պաշտպանությունից, ամենքն էլ գիտեն, որ ծանր ժամանակներ են հիմա։
Բոլորը հանկարծ ինչ֊որ զվարթացան, բայց իսկույն ևեթ հանդարտվեցին, որովհետև միստեր Լինկ Դիզը ասաց.
― Տեղացիներից ոչ ոք ոչինչ չի անի, ինձ անհանգստացնողը Հին Սարեմայի այդ շրջմոլիկն է․․․ Իսկ դուք չե՞ք կարող հասնել այն բանին, որ․․․ Ինչպես է դա կոչվում, Հեկ։
― Գործի տեղափոխություն ուրիշ շրջան,— հուշեց միստեր Թեյթը։— Հիմա դրանից, թվում է, օգուտ չի էլ լինի։
Ատտիկուսը ինչ֊որ բան ասաց, ես չլսեցի։ Դարձա դեպի Ջիմը, բայց նա ձեռքը թափահարեց՝ սուս արա։
― ․․․ և հետո,— շարունակեց Ատտիկուսը ավելի բարձրաձայն,— դուք, իհարկե, չեք վախենում այդ մարդկանցից, ճի՞շտ է։
― ․․․ Գիտե՞ք, թե ինչ են դառնում, երբ լակում են։
— Կիրակի օրերը սովորաբար չեն խմում, օրվա կեսը անց են կացնում եկեղեցիում,— ասաց Ատտիկուսը։
― Բայց այս դեպքը արտակարգ դեպք է,— ասաց ինչ-որ մեկը։
Նրանք անվերջ աղմկում էին և կարծիքներ փոխանակում, վերջապես հորաքույրն ասաց, որ եթե Ջիմը հյուրասենյակի լույսը չվառի, դա մեծ խայտառակություն է ամբողջ ընտանիքի համար։ Բայց Ջիմը չլսեց։
՛— ․․․ չեմ հասկանում, նախ և առաջ ասացեք՝ հանուն ինչի՞ հանձն առաք այդ գործը, Ատտիկուս,— ասաց միստեր Հինկ Դիզը։— Դուք այդ գործում կարող եք ամեն ինչ կորցնել։ Ամե՛ն ինչ։
― Դուք լրջորե՞ն եք այդպես կարծում։
Երբ Ատտիկուսը այդ հարցը տալիս է, զգույշ կաց։ «Մեծաչքանի, դու լրջորե՞ն ուզում ես այդ քայլը կատարել», հո՛պ, հո՛պ, հո՛պ, և տախտակի վրա շաշկիի քարերիցս ոչ մեկը չկա։ «Դու լրջորե՞ն ես այդպես կարծում, որդիս։ Այդ դեպքում կարդա, ահա այս»։ Եվ ամբողջ երեկո Ջիմի հոգին դուրս է գալիս Հենրի Ու. Գրեյդիի ճառերը մարսելու համար։
― Լսեցե՛ք, Լինկ, այդ մարդը նստելու է էլեկտրական աթոռին, բայց թող բոլորը ճշմարտությունն իմանան,— անհողդողդ ձայնով ասաց Ատտիկուսը։— Իսկ ճշմարտությունը դուք գիտեք։
Բարձրացավ քրթմնջյուն։ Ատտիկուսը ցատկեց ետ, դեպի դուռը, բայց ամեն կողմից մոտեցան, և աղմուկը դարձավ չարագուշակ։
― Ատտիկուս,— հանկարծ գոչեց Ջիմը,— հեռախոսը զանգահարում է։
Բոլորը հանկարծակիի գալով, ցնցվեցին ու ետ քաշվեցին․ այդ մարդկանց մենք ամեն օր տեսնում էինք, այդտեղ կային և խանութպաններ, և Մեյկոմբի ֆերմերներից ոմանք, այդտեղ էին նաև բժիշկ Ռեյնոլդսը և Էյվերին։
― Որ այդպես է դու մոտեցիր հեռախոսին,— պատասխանեց Ատտիկուսը։
Բոլորը ծիծաղեցին և ցրվեցին։ Ատտիկուսը մտավ հյուրասենյակ, չխկացրեց լույսի կոճակը և տեսավ, որ Ջիմը նստած է լուսամուտի մոտ ամբողջապես սփրթնած, քթի ծայրը կարմրած, որովհետև սեղմել էր ապակուն։
― Ի՞նչ եք այստեղ մթան մեջ նստել,— զարմացավ Ատտիկուսը։
Ջիմը նայեց, թե նա ինչպես նստեց բազկաթոռին՝ ձեռքըն առնելով երեկոյան լրագիրը։ Երբեմն ինձ թվում է, որ Ատտիկուսը իր կյանքի ամենակարևոր իրադարձությունների մասին խորհրդածում է հանգստի ժամին՝ ծածկվելով «Մոբիլ ռեջիստերի», «Բիրմինգհեմ նյուսի» և «Մոնտգոմերի էդվերթայզերի» էջերի ետևում։
Ջիմը մոտեցավ Ատտիկուսին։
― Նրանք քեզ համար էին եկել, հա՞։ Նրանք ուզում էին քեզ հետ հաշի՞վ տեսնել։
Ատտիկուսը թերթը իջեցրեց և նայեց Ջիմին։
― Այդ ինչո՞ւ կարդալդ թողեցիր, արդեն կշտացա՞ր,— հարցրեց նա։ Հետո բարեհամբույր ձայնով ասաց,— ո՛չ, որդիս, այդ մեր բարեկամներն էին։
― Այդ մի․․․ մի հրոսախումբ չէ՞ր։— Ջիմը խեթ֊խեթ նայեց։
Ատտիկուսը ուզեց ժպիտը զսպել, բայց չկարողացավ։
― Ո՛չ, մեզ մոտ, Մեյկոմբում գազազած ամբոխ և նման հիմարություններ չկան։ Ես երբեք չեմ լսել, որ այստեղ մոլեգնեին զանազան հրոսախմբեր։
― Մի ժամանակ Կու֊կլուկս֊կլանը հետապնդել է կաթոլիկներին։
― Եվ կաթոլիկների մասին էլ երբեք ոչինչ չեմ լսել,— ասաց Ատտիկուսը։— Դու ինչ֊որ խառնում ես։ Շատ վաղուց, մոտավորապես ինը հարյուր քսան թվականին այստեղ գոյռւթյուն է ունեցել Կու-կլուկս-կլան, բայց դա եղել է առավելապես քաղաքական կազմակերպություն։ Եվ նրանք ո՞ւմ պիտի վախեցնեին։ Մեկ անգամ նրանք միստեր Սեմ Լիվի տան մոտ ցույց են սարքում, բայց Սեմը դուրս է գալիս արտասանղուղքը և ասում՝ երևում է ձեր գործերը վատ են գնում, եթե պտտվում եք շուրջս հենց իմ կտավից կարված բալախոնները հագներիդ։ Նրանց այնպես է ամաչեցնում, որ հեռանում են։
Լիվիների տոհմը համապատասխանում էր Մեյկոմբում ազնվաբարո մարդկանց ներկայացվող բոլոր պահանջներին․ նրանք իրենց խելքը և ընդունակությունները ի սպաս էին դնում օգտակարությամբ և արդեն հինգ սերունդ ապրում էին մեր քաղաքում, միևնույն տեղում։
― Կու֊կլուկս֊կլանը մեռել է և այլևս երբե՛ք հարություն չի առնի,— ասաց Ատտիկուսը։
Ես գնացի Դիլլին ուղեկցելու, հետո վերադարձա և դռան ետևից լսեցի, թե ինչպես Ատտիկուսը ասում էր Ալեքսանդրա հորաքրոջը․
― ․․․ բոլորի հետ հավասարապես պատրաստ եմ պատշաճը մատուցանելու Հարավի կանանց, բայց երբեք մարդկային կյանքը չզոհելով հանուն միֆի, պաշտպանելով նրանց մի վտանգից, որը նրանց երբեք չի սպառնում։
Նրա ձայնն այնպիսին էր, որ ես մտածեցի՝ նորից պիտի վիճեն։
Ես գնացի Ջիմին փնտրելու, նա իր սենյակումն էր, պառկել էր մահճակալին ու մտածում էր։
― Նրանք կռվեցի՞ն,— հարցրի ես։
― Ոնց որ թե։ Նա Ատտիկուսին հանգիստ չի տալիս Թոմ Ռոբինսոնի պատճառով։ Նա համարյա թե Ատտիկուսին ասաց, որ խայտառակում է մեր ամբողջ գերդաստանը։ Ես․․․ վախենում եմ, Մեծաչքանի։
― Ինչի՞ց ես վախենում։
― Ատտիկուսի համար։ Հանկարծ նրան մի բան պատահի։
Ես սկսեցի նրան հարցուփորձ անել, բայց Ջիմը վրան խորհրդավոր հովեր առավ և նրանից միայն այս լսեցի՝ ձե՛ռք քաշիր, ի՞նչ ես կպել։
Հաջորդ օրը կիրակի էր։ Կիրակնօրյա դասերի և պատարագի արանքում բոլորը դուրս եկան թմրությունից փոքր֊ինչ ազատվելու, և ես բակում տեսա Ատտիկուսին. նրան ինչ֊որ մարդիկ էին շրջապատել։ Այդտեղ էր և միստեր Հեկ Թեյթը, և ես մտածեցի՝ միգուցե սկսել է խելքի գալ և աստծուն հավատալ։ Առաջ նա երբեք եկեղեցի չէր գալիս։ Այդտեղ էր նույնիսկ միստեր Անդերվուդը։ Միստեր Անդերվուդը երբեք ոչ մի տեղ չէր գնում և ոչնչով չէր զբաղվում, բացի իր «Մեյկոմբ տրիբյուն» թերթից, նա այդ թերթի և տնօրենն էր, և խմբագիրը, և շարողը։ Առավոտից մինչև գիշեր նա իր լինոտիպի մոտից չէր հեռանում և միայն, որպեսզի թարմանար, մի կում բալի թրմօղի էր կուլ տալիս, որը նրա մոտ դրված էր լինում սափորով։ Նա հազվադեպ էր դուրս գալիս նորություններ լսելու, մարդիկ իրենք էին նրա մոտ գնում և պատմում։ Ասում էին՝ թերթի ամբողջ համարը ինքն էր հորինում և ինքն էլ տպագրում էր իր լինոտիպով։ Եվ այդ շատ ճշմարտանման էր։ Հավանաբար մի շատ արտառոց դեպք էր տեղի ունեցել, եթե միստեր Անդերվուդը դուրս էր եկել լույս աշխարհ։
Ես Ատաիկուսին բռնեցրի շեմքին, և նա ասաց, որ Թոմ Ռոբինսոնին փոխադրում են Մեյկոմբի բանտը։ Եվ ասաց նաև, թերևս ոչ ինձ, այլ իրեն՝ եթե նրան հենց սկզբից այդտեղ պահեինք ոչինչ էլ չէր լինի, ամեն ինչ կընթանար խաղաղ։ Նա նստեց երրորդ կարգի իր տեղում և երգեց․ «Մերձենամ զքեզ, տեր աստված», նա մի փոքր ետ էր մնում մյուսներից, և նրա թավ ձայնը հնչում էր միանգամայն առանձին։ Նա երբեք մեզ հետ միասին չէր նստում։ Եկեղեցում նա սիրում էր լինել ինքն իր հետ։
Կիրակի օրերը բոլորն էլ այնպիսի տեսք էին ընդունում, որպես թե տանը ամեն ինչ հրաշալի է, բայց այն օրվանից, ինչ Ալեքսանդրա հորաքույրը տեղափոխվել է մեզ մոտ, ավելի անտանելի է դարձել։ Ճաշից հետո անմիջապես Ատտիկուսը ճողոպրում է իր առանձնասենյակը, երբեմն մենք գնում ենք նրա մոտ, իսկ նա նստած է պտտվող բազկաթոռի մեջ ու թիկն տված կարդում է։ Ալեքսանդրա հորաքույրը պառկում է երկու ժամ ննջելու, սպառնալով, թե հապա թող մենք համարձակվենք բակում աղմկել, երբ բոլոր հարևանները հանգստանում են։ Ջիմն էլ հասել էր այն հասակին, երբ մի ամբողջ կապոց ֆուտբոլի հանդեսներ թևի տակ, գնում էր իր սենյակը։ Ինձ և Դիլլին կիրակի օրերը մնում էր միայն, որ սուսուփուս խաղայինք Պախրայի մարգագետնում։
Կիրակի օրերը փողավոր զենքից կրակել չէր թույլաարրվում, և ես ու Դիլլը մարգագետնում Ջիմի ֆուտբոլի գնդակն էինք մի քիչ դես ու դեն քշում, բայց դա ձանձրալի էր։ Դիլլն ասաց՝ արի գնանք, միգուցե հաջոաղվի Զարզանդ Ռեդլիին տեսնել։ Ես ասացի՝ թերևս լավ բան չէ նրան անհանգստացնելը, և սկսեցի Դիլլին պատմել այն ամենը, ինչ պատահել էր այդ ձմռանը։ Նա լսեց ու զարմնացավ։
Ընթրիքի ժամին մենք գնացինք մեր տները, իսկ ընթրիքից հետո ես և Ջիմը պատրաստվում էինք, ինչպես միշտ, ամբողջ երեկո ընթերցել, բայց այդտեղ Ատտիկուսը մեգ զարմացրեց, նա դուրս եկավ հյուրասենյակ, նրա ձեռքին մի երկար էլեկտրական լար կար։ Եվ ծայրին լամպ։
― Ես մի կարճ ժամանակով գնում եմ,— ասաց նա։— Երբ վերադառնամ, դուք բոլորդ արդեն անկողնում կլինեք, այնպես որ՝ բարի գիշեր եմ մաղթում։
Գլխարկը դրեց և ետնամուտքից դուրս եկավ։
— Նա մեքենա է նստում,— ասաց Ջիմը։
Մեր հայրը իր տարօրինակություններն ուներ․ առաջին՝ երբեք քաղցրավենիք չէր ուտում, երկրորդ՝ սիրում էր ոտքով քայլել։ Որքան որ ինձ հիշում եմ, գարաժում միշտ կանգնած էր մաքուր կոկիկ «Շևրոլե» մեքենան, և Ատտիկուսը նրանով գնում էր միայն գործով, բայց Մեյկոմբում օրական երկու անգամ իր գրասենյակն էր գնում և վերադառնում ոտքով, իսկ այդ նշանակում էր՝ մոտ երկու մղոն։ Նա ասում էր՝ քայլելը իր միակ սպորտն է։ Իսկ Մեյկոմբում այսպիսի կարծիք կա․ եթե մարդ քայլում է հենց այնպես, առանց որոշակի նպատակի, նշանակում է նա պարզապես այդպիսին է՝ ոչ մի բանի չի ձգտում և երբեք էլ ոչինչի չի հասնի։
Հետո ես հորաքրոջս և եղբորս բարի գիշեր մաղթեցի և վաղուց արդեն պառկել ու կարդում էի, երբ հանկարծ Ջիմի սենյակում մի ինչ֊որ անհասկանալի աղմուկ սկսվեց։ Սովորաբար քնելիս նա այդպես չէր նախապատրաստվում, ես ամեն մի ձայն որոշակի գիտեի, և ես նրա դուռը ծեծեցի։
― Դու ինչո՞ւ չես պառկում։
― Մի հատ քաղաք վազ տամ ու շուտ վերադառնամ։— Նա շալվարն էր վրան քաշում։
― Իսկ ինչո՞ւ։ Ժամը համարյա տասն է։
Նա այդ գիտեր, բայց և այնպես պատրաստվում էր գնալու։
― Այդ դեպքում ես էլ հետդ կգամ։ Եվ եթե դու ասես մի դա, միևնույն է, կգամ, լսո՞ւմ ես։
Ջիմը հասկացավ, որ ես հեշտությամբ տանը մնացողը չեմ, ստիպված պիտի լինի հետս կռվել, իսկ այդ նշանակում էր զայրացնել հորաքրոջը, և ակամա զիջեց։
Ես շտապով հագնվեցի։ Մենք սպասեցինք, մինչև որ հորաքրոջս մոտ լույսը հանգավ, և կամացուկ դուրս եկանք ետնամուտքից։ Խավար, անլուսին գիշեր էր։
― Դիլլ էլ կցանկանար մեզ հետ գալ,— շշնջացի ես։
― Թող գա,— մռայլ պատասխանեց Ջիմը։
Մենք թռանք ցածրիկ ցանկապատի վրայով, անցանք միսս Ռեյչելի բակը և կանգնեցինք Դիլլի պատուհանի տակ։ Ջիմը լորի նման կվկվաց։ Ապակու ետևում հայտնվեց Դիլլի դեմքը, իսկույն անհետացավ, հինգ րոպեից հետո նա բաց արեց պատուհանը և դուրս եկավ։ Որպես մի փորձառու մարդ նա մեզ ոչինչ չհարցրեց, մինչև որ դուրս եկանք փողոց։
― Ի՞նչ է պատահել։
― Ջիմի թափառելու ցավը բռնել է։
Կելպուրնիան ասում էր՝ նրա տարիքի բոլոր տղաներն էլ թափառելու հիվանդություն ունեն։
― Հենց այնպես, ուղղակի սիրտս ուզեց,— ասաց Ջիմը։— Հենց այնպես։
Անցանք միսիս Դյուբոզի տան մոտով, այն կանգնած էր ամայի, փեղկերը՝ փակ, լեռնավարդերը հազիվ էին նշմարվում բարձրացած եղնջաթփերի ու օշինդրի միջից։ Մինչև անկյունը, այսինքն՝ մինչև փոստը մնում էր անցնել ևս ութ տուն։
Հրապարակի հարավային մասը ամայի էր։ Յուրաքանչյուր անկյունում ասես փշաքաղված կանգնած էին հսկայական արաուկաբիները, նրանց արանքում փողոցային լապտերների շողքերի տակ փայլփլում էին երկաթյա հարմարանքները, որոնցից կապում էին ձիերին։ Լույս կար նաև հասարակական զուգարանում, և այդ կողմից դատարանի շենքը այլևս ոչ մի տեղից չէր լուսավորվում։ Դատարանի առջևում հրապարակը քառակուսի էր, բոլոր կողմերից խանութներ էին, նրանցից մեկում, ավելի խորքում ինչ-որ տեղ, նույնպես աղոտ լույս էր երևում։
Երբ Ատտիկուսը նոր էր սկսել որպես փաստաբան աշխատել, նրա գրասենյակը տեղավորված էր հենց դատարանի շենքում, բայց մի քանի տարուց հետո Ատտիկուսը տեղափոխվեց քաղաքային բանկի շենքը, այնտեղ ավելի հանգիստ էր ու խաղաղ։ Մենք շրջվեցինք անկյունը և բակի առջև տեսանք մեր «Շևրոլեն»։
― Նա այստեղ է,— ասաց Ջիմը։
Բայց Ատտիկուսն այդտեղ չէր։ Նրա գրասենյակը կարելի էր գնալ մի երկար միջանցքով։ Եթե դռանը լույս լիներ, մենք կտեսնեինք փոքրիկ ցուցանակը մանր, հստակ տառերով՝ _Ատտիկուս Ֆինչ, փաստաբան_։ Հիմա այնտեղ մութ էր։
Ջիմը մի անգամ ևս բակի ապակյա դռան ետևից նայեց դեպի խավարը։ Սեղմեց դռան բռնակը, փակ էր։
― Գնանք փողոցով։ Միգուցե նա գնացել է միստեր Անդերվուդի մոտ։
Միստեր Անդերվուդը ոչ միայն հրատարակում էր «Մեյկոմբ տրիբյուն» թերթը, նա նաև ապրում էր խմբագրությունում։ Ավելի ճիշտ, նրա գլխին։ Թե ինչ էր կատարվում դատարանում և բանտում, նա իմանում էր, նայելով պարզապես իր երկրորդ հարկի պատտւհանից։ Նրա տունը գտնվում էր հրապարակի հյուսիս-արևմտյան անկյունում, ուր կարելի էր գնալ բանտի մոտով։
Բանտը ամբողջ Մեյկոմբի ամենապատվավոր և ամենաարտառոց շենքն էր։ Ատտիկուսն ասում էր, այդպիսի բան կարող էր հորինել միայն մեր ազգական Ջոշուա Սենտ֊Կլերը։ Եվ իսկապես, դա մի անհեթեթ բան էր․ քաղաքի բոլոր տները պարզ, սովորական տներ էին՝ ուղիղ, լայն ճակատով ու թեք տանիքով, և հանկարծ ոչ այս, ոչ այն ցցվել կանգնել է մի փոքրիկ գոթական տաճար՝ լայնքը մեկ խցիկ, բարձրությունը՝ երկու խցիկ, և այդ ամենը լրացվում է որմնահեցերով և ատամնավոր երկու փոքրիկ աշտարակներով։ Եվ որովհետև շենքի ճակատը կարմիր աղյուսից էր, և լուսամուտներում, ինչպիսիք ունենում են միայն եկեղեցիները, երևում էին հաստ, երկաթյա ճաղաշարեր, այդ ամենը թվում էր միանգամայն ոչ իրական։ Եվ գոնե այդ անհեթեթությունը գտնվեր որևէ միայնակ բլուրի վրա։ բայց ոչ, այն սեղմված էր Տինդելի «Մետաղյա առարկաների»֊ի և «Մեյկոմբ տրիբյուն»֊ի խմբագրության միջև։ Բանտը մեզ մոտ, Մեյկոմբում, միշտ էլ վիճաբանություններ էր հարուցում, պարսավողները ասում էին՝ դա իսկ և իսկ Վիկտորիա թագուհու ժամանակների զուգարան է, իսկ նրանց հակառակորդները հավատացնում էին՝ այդ շենքը քաղաքին տալիս է պատկառելի, ազնվաբարո տեսք, և անցորդը երբեք չի կարողանա գուշակել, թե այն լեփ֊լեցուն է սևամորթներով։
Մենք քայլում էինք մայթով և հանկարծ քիչ հեռվում տեսանք միայնակ մի լույս։
― Տարօրինակ է,— ասաց Ջիմը,— բանտը գրսից լապտեր չունի։
― Կարծես գռան վրա երևացողը էլեկտրական լամպ է,— ասաց Դիլլը։
Երկրորդ հարկի պատուհանի ճաղաշարի արանքում կախված էր մի երկար էլեկտրալար։ Մերկ, լուսամփոփից զուրկ լամպի տակ, մուտքի առջև նստած էր Ատտիկուսը։ Նա, հավանաբար, իր գրասենյակից աթոռ էր բերել դրել դռան առջև և այժմ կարդում էր, ոչ մի ուշադրություն չդարձնելով թիթեռնիկներին ու գիշերային ամեն տեսակի մժղուկներին, որոնք պարս էին բռնել նրա գլխավերևում։
Ես ուզեցի վազել, բայց Ջիմը թևիցս քաշեց։
— Նրա մոտ չգնա՛ս,― ասաց Ջիմը,— կզայրանա։ Նա այստեղ է, նշանակում է՝ ամեն ինչ կարգին է, գնանք տուն։ Ես միայն ուզում էի իմանալ, թե նա որտեղ է։
Մենք սկսեցինք շեղակի կտրել հրապարակը, և այդտեղ, Մերիդիանի խճուղիով դանդաղ, մեկը մյուսի ետևից մոտեցան չորս փոշոտ ավտոմեքենաներ։ Նրանք շրջանցեցին հրապարակը, անցան բանկը և կանգ առան բանտի առջև։
Մեքենայից ոչ ոք դուրս չեկավ։ Ատտիկուսը գլուխը բարձրացրեց։ Լրագիրը կանոնավոր ծալեց, դրեց ծնկներին, գլխարկը ետ մղեց դեպի ծոծրակը։ Երևում է, գիտեր, որ սրանք կգան։
― Գնանք,— շշնջաց Ջիմը։
Մենք վազեցինք հրապարակի միջով, հետո փողոցով և թաքնվեցինք կրպակի ետևը։ Ջիմը զգուշությամբ թաքստոցից նայեց։
― Կարելի է ավելի մոտենալ,— ասաց նա։
Մենք վազեցինք դեպի Տինդելի խանութը, բանտը այդտեղից չափազանց մոտ էր, ամեն ինչ տեսնում էինք, իսկ մեզ ոչ ոք չէր նկատի։
Եկվորները մեկ֊մեկ, երկու֊երկու դուրս էին գալիս մեքենաներից։ Սկզբում ասես ստվերներ լինեին, հետո շարժվեցին դեպի բանտը, և լույսի տակ տեսանելի դարձավ, որ նրանք ամենքն էլ խոշոր են, ամրակազմ։ Ատտիկուսը տեղից չշարժվեց։ Լայն թիկունքները նրան ծածկեցին մեր աչքից։
― Նա այստե՞ղ է, միստեր Ֆինչ,— հարցրեց նրանցից մեկը։
― Այստեղ է,— պատասխանեց Ատտիկուսը։— Նա քնած է, չարթնացնեք։
Ես բավականաչափ ուշ հասկացա, թե այդ խոսքերը որքան սոսկալի և ծիծաղելի էին նման բնավ ոչ զվարճալի հանգամանքներում, բայց հորս լսեցին. մարդիկ սկսեցին խոսել կիսանձայն։
― Դուք գիտե՞ք, թե ինչու ենք մենք եկել,— ասաց մի ուրիշը։— Դռնից հեռու գնացեք, միստեր Ֆինչ։
― Վերադարձեք տուն, Ուոլտեր,— հարգալից ասաց Ատտիկուսը։— Հեկ Թեյթը այստեղ մոտերքում է։
― Ինչպե՜ս չէ,— ասաց հիմա էլ մի ուրիշը։— Հեկը իր ստորադրյալներով անտառում թափառում է, մինչև առավոտ այնտեղից դուրս չի գա։
— Ոնց թե։ Ի՞նչ բանի է այնտեղ։
― Քամի է կուլ տալիս,— եղավ կարճ պատասխանը։— Այս բանը ձեր մտքով չէ՞ր անցել, միստեր Ֆինչ։
― Անցել էր, բայց չէի հավատացել։— Հորս ձայնը հնչում էր միշտ հավասարաչափ հանդարտ։— Դա գործը փոխում է, այդպես չէ՞։
― Դե, պարզ է,— ասաց մեկի բասը։ Խոսողը չէր երևում։
― Դուք լո՞ւրջ եք այդպես կարծում։
Երկու օրվա ընթացքում արդեն երկու անգամ Ատտիկուսից լսում էի այդ հարցը, նշանակում էր, հիմա ինչ֊որ մեկի հերը կանիծեն։ Այդ տեսարանը արժի տեսնել։ Ես դուրս պրծա Ջիմի թևի տակից և ամբողջ թափով վազեցի Ատտիկուսի մոտ։
Ջիմը ծղրտաց ու սլացավ իմ ետևից, բայց նա և Դիլլը ինձ չհասան։ Մութ կերպարանքների արանքում բոթբոթելով, որոնցից ծանր հոտ էր գալիս, ես դուրս վազեցի դեպի լույսի շրջանագիծը։
― Ատտիկուս, ողջույն։
Ես մտածում էի, թե նա կուրախանա, բայց նրա դեմքը այնպիսի արտահայտություն ընդունեց, որ իմ ողջ զվարթությունը կորավ։ Նրա աչքերը պարզապես դարձան վախվորած, բայց այդ իսկույն անցավ, հենց որ ամբոխի միջով ճամփա բացելով երևացին Ջիմն ու Դիլլը։
Սպիրտի հոտ էր գալիս և գոմի, ես շուրջս նայեցի, չորս կողմ օտար մարդիկ էին։ Սրանք ուրիշ էին, նրանք չէին, որ եկել էին երեկ երեկոյան։ Շփոթմունքից տաքություն տվեց վրաս. ես այնպես հաղթական ներս ցատկեցի, բայց ինձ նայում էին միանգամայն անծանոթ մարդիկ։
Ատտիկուսը աթոռից բարձրացավ, նա քայլում էր դանդաղ, ծերուկի նման։ Նա տեղը տեղին ծալքերի տեղով լրագիրը ձեռքով հարթեց և խնամքով ծալեց։ Մատները մի թեթև դողում էին։
― Գնա՛ տուն, Ջիմ,— ասաց նա։— Քույրիկիդ և Դիլլին ուղեկցիր տուն։
Մենք վարժվել էինք, Ատտիկուսը երբ մի որևէ բան էր ասում, միգուցե միշտ չէ, որ հաճույքով, բայց անմիջապես կատարում էինք, իսկ այդտեղ Ջիմը կանգնել էր այնպիսի տեսքով, կարծես միտք էլ չուներ տեղից շարժվելու։
― Գնա տուն, ես ասացի։
Ջիմը գլուխն օրորեց։ Ատտիկուսը բռունցքները սեղմեց կողքերին, և Ջիմը, նույնպես, և այդպես նրանք կանգնել էին դեմ առ դեմ, միմյանցից միանգամայն տարբեր. Ջիմի մազերը փափուկ էին, շագանակավուն, մուգ դարչնագույն աչքեր, երկարուկ դեմք, ականջները կպած գլխին՝ նա ամբոդջովին մայրիկին է քաշել, իսկ Ատտիկուսի մազերը սև են, տեղ֊տեղ ալեխառն, դիմագծերը ուղիղ, խիստ, բայց և այնպես ինձ թվաց, որ նրանք նման են։ Երևի այն պատճառով, որ միմյանց նայում էին հանդգնաբար։
― Որդիս, ես ասացի՝ գնա տուն։
Ջիմը գլուխն օրորեց։
― Ա՛յ, հիմա ես նրան տուն կուղարկեմ,— ասաց լողլողի մեկը, բռնեց Ջիմի օձիքից և այնպես շպրտեց, որ Ջիմը հազիվ մնաց ոտքի վրա։
― Ձեռք չտա՛ս նրան։
Եվ ես դրան, այդ քեռուն ոտքովս հասցրի։ Ես բոբիկ էի, և շատ զարմացա, որ նա դեմքը ամբողջովին կնճռոտեց, վախ արեց և ետ քաշվեց։ Ես ուզում էի նրա ծնկանը հասցնել, բայց բավականին բարձր խփեցի։
― Հերի՛ք է, Մեծաչքանի,— ասաց Ատտիկուսը, ուսս բռնելով։— Համառություն մի արա և քացով մի խփիր։ Լռի՛ր,— ընդհատեց նա ինձ, երբ ուզում էի մի բան ասել ինձ արդարացնելու համար։
― Թող նրանք Ջիմին ձեռք չտա՛ն,— ասացի ես։
― Դե լավ, միստեր Ֆինչ, դրանց այստեղից տարեք,— քրթմնջաց ինչ֊որ մեկը։— Դրա համար մենք ձեզ տալիս ենք տասնհինգ վայրկյան։
Ատտիկուսը կանգնել էր այդ անհասկանալի մարդկանց մեջ և աշխատում էր Ջիմին համոզել, որ իրեն լսի։ Նա սպառնում էր, համոզում, վերջում նույնիսկ ասաց։
— Ես քեզ խնդրում եմ, Ջիմ, սրանց տար։
Իսկ Ջիմը որպես պատասխան համառորեն կրկնում էր․
― Չե՛մ գնա։
Այդ ամենը ինձ սկսեց ձանձրացնել, բայց ես զգում էի՝ Ջիմը անտեղի չէ, որ համառում է, ախր լավ գիտե, որ Ատտիկուսը հետո նրա հախից կգա, երբ մենք արդեն տուն գնանք։
Ես սկսեցի շուրջս նայել։ Տաք, ամառային գիշեր էր, բայց համարյա այդ բոլոր մարդիկ հագել էին կոմբինեզոններ և կոպիտ, բամբակյա վերնաշապիկներ, որոնք կոճկված էին ընդհուպ մինչև կզակը։ Երևի նրանք ամենքն էլ վախեցել էին, թե կմրսեն, մտածեցի ես, ահա թևքերն էլ ծալված չեն, և նույնիսկ բազկակալներն էլ կոճկված են։ Նրանք, ովքեր լայնեզր գլխարկներով էին, քաշել էին մինչև հոնքերը։ Եվ բոլորը մի տեսակ մռայլ էին, նայում էին քնահար, կարծես նրանց համար անսովոր էր, որ այդպիսի ուշ ժամին ոտքի վրա էին։ Ես մի անգամ էլ փնտրեցի, չկա՞ արդյոք գոնե մի ծանոթ դեմք, նրանք կանգնած էին կիսաշրջանաձև, և նրան, ով կանգնած էր մեջտեղում, ես հանկարծ ճանաչեցի։
― Ողջո՛ւյն, միստեր Կանինգհեմ։
Նա կարծես իսկի չլսեց էլ։
― Ողջո՛ւյն, միստեր Կանինգհեմ։ Ինչպես է ձեզ մոտ, իրավունքների սահմանափակումը դարձյա՞լ շարունակվում է։— Ուոլտեր Կանինգհեմ ավագի գործերի վիճակին ես քաջ ծանոթ էի, Ատտիկուսը ինչ֊որ ժամանակ այդ ամենը մանրամասն բացատրել էր։ Պարթևահասակ, ամրակազմ, նա ինչ-որ շփոթված, աչքերն էր բաց ու խուփ անում՝ բթամատերը խրած կոմբինեզոնի ուսափոկի տակ։ Թվում էր տրամադրոաթյունը տեղը չէ, նա հազում էր ու նայում շուրջը։ Իմ բարեկամական ողջույնը մնաց անպատասխան։
Միստեր Կանինգհեմը կանգնած էր անգլխարկ, ճակատը թվում էր չափազանց ճերմակ, իսկ ամբողջ դեմքը, որ արևակեզ էր, արտասովոր թուխ էր, հավանաբար, նա միշտ լայնեզր գլխարկ էր դնում։ Նա մի ոտքից մյուսին էր հենվում, ոանամանները խոշոր էին և կոպիտ։
― Դուք ինձ չե՞ք ճանաչում, միստեր Կանինգհեմ։ Ես Ջին Լուիզա Ֆինչն եմ։ Դուք մի անգամ մեզ ընկույզ էիք բերել, հիշո՞ւմ եք։
Կարծես թե ջանքերս ապարդյուն էին, անտանելի բան է, երբ պատահական ծանոթը քեզ հետո չի ճանաչում։
― Ես Ուոլտերի հետ եմ սովորում,— մի նոր փորձ արեցի ես։— Նա չէ՞ որ ձեր տղան է, ճի՞շտ է։ Ճի՞շտ է, սը՛ր։
Միստեր Կանինգհեմը հազիվ նկատելի գլխով արեց, համենալն դեպս ինձ ճանաչեց։
― Ես և Ուոլտերը նույն դասարանումն ենք,— շարունակեցի ես,— նա շատ լավ է սովորում։ Ե՛վ հրաշալի տղա է,— ավելացրի ես,— ճի՛շտ է, ճի՛շտ է, նա հրաշալի տղա է։ Նա մի օր եկավ մեզ մոտ ճաշելու։ Միգուցե նա ձեզ պատմել է իմ մասին, մեկ անգամ ես նրան քոթակել եմ, իսկ նա՝ հեչ, ոչինչ էլ չարեց, իսկապես որ հրաշալի տղա է։ Դուք նրան բարևեցեք իմ կողմից, լա՞վ։
Ատտիկուսը մի ժամանակ ինձ բացատրել էր, որ եթե դու քաղաքավարի մարդ ես, ուրիշների հետ խոսիր ոչ թե այն մասին, ինչ քեզ է հետաքրքիր, այլ այն մասին, ինչ հետաքրքիր է նրանց։ Միստեր Կանինգհեմին, երևում է, իսկի էլ չէր հետաքրքրում իր տղայի մասին լսելը, իսկ ինձ այնքան ցանկալի էր, որ դա նրան ձանձրույթ չպատճառեր, և ես հուսահատությունից վերջին փորձս արեցի, համենայն դեպս, գուցե իրավունքների սահմանափակումը նրան ավելի հետաքրքրի։
― Սահմանափակումը շատ վատ բան է,— սկսեցի նրան բացատրել ես։
Եվ այդտեղ, վերջապես, ես նկատեցի, որ ճառով դիմում եմ մի ամբողջ խումբ մարդկանց։ Նրանք բոլորը նայում էին ինձ, ոմանք նույնիսկ բացել էին բերանները։ Ատտիկուսն այլևս Ջիմին չէր ստիպում գնալ, նրանք երկուսով կանգնած էին Դիլլի կողքին։ Եվ նրանք էլ էին կախարդվածի նման ինձ լսում։ Ատտիկուսը նույնիսկ բերանը կիսաբաց էր արել, իսկ նա միշտ ասում էր, որ դա այնքան էլ գեղեցիկ բան չէ։ Մեր հայացքները հանդիպեցին միմյանց, և նա բերանը փակեց։
― Գիտե՞ս, Ատտիկուս, ես ահա միստեր Կանինգհեմին ասում եմ, իհարկե, երբ իրավունքները սահմանափակում են, դա շատ վատ բան է, բայց դու չէ՞ որ ասել ես, որ պետք չէ վրդովվել, այդպիսի բաները երբեմն երկար են տևում․․․ և դուք ընդհանուր ուժերով մի կերպ դուրս կպրծնեք․․․
Եվ ես վերջնականապես լռեցի, միայն այս էի մտածում, թե որքա՜ն հիմարն եմ։ Երևում է, իրավունքների սահմանափակման մասին լավ է խոսել միայն հյուրասենյակում։
Իմ գլուխը նույնիսկ քրտնել էր. վատ եմ լինում, երբ մի ամբողջ խումբ մարդիկ նայում են ինձ։ Բոլորը կանգնել էին, բերանները ջուր առել։
— Ի՞նչ է պատահել,— հարցրի ես։
Ատտիկուսը չպատասխանեց, ես նայեցի միստեր Կանինգհեմին, նրա դեմքը նույնպես անվրդով էր։ Իսկ հետո նա չափազանց տարօրինակ վարվեց։ Պպզեց և երկու ձեռքով ուսերս բռնեց։
― Ես նրան կբարևեմ քո կողմից, փոքրիկ լեդի,— ասաց նա։
Վեր կացավ, ուղղվեց և հսկա ձեռքը թափ տվեց։
― Գնացի՛նք այստեղից,— գոչեց նա։— Գնա՛նք, տղաներ։
Եվ այնպես, ինչպես որ եկել էին երկու֊երկու, մեկ֊մեկ, շարժվեցին՝ քարշ տալով ոտները դեպի իրենց խարխուլ մեքենաները։ Շրխկացրին դռները, մոտորները փռշտացին, և բոլորով մեկնեցին։
Ես դարձա Ատտիկուսին, իսկ նա, պարզվեց, որ հեռացել է և ճակատը հենել բանտի պատին։ Ես մոտեցա և նրա թևքից քաշեցի։
― Հիմա մենք կգնանք տո՞ւն։
Նա գլխով արեց, դուրս քաշեց թաշկինակը, դեմքը մաքրեց և քիթը աղմուկով սրբեց։
― Միստեր Ֆինչ,— խավարի մեջ, ինչ֊որ տեղից լսվեց մի բարակ, խզված ձայն,— նրանք գնացի՞ն։
Ատտիկուսը պատից հեռացավ և գլուխը բարձրացրեց։
― Գնացին,— ասաց նա։— Քնիր մի քիչ, Թո՛մ։ Նրանք չեն վերադառնա։
Մյուս կողմից, մթության մեջ լսվեց մի ձայն ևս․
― Վստահ եղեք, որ այլևս չեն վերադառնա, ես ամբողջ ժամանակ պատրաստ կանգնած էի, Ատտիկուս։
«Մեյկոմբ տրիբյուն»֊ի խմբագրության վերևի պատուհանում երևաց միստեր Անդերվուդը՝ երկփողանի հրացանը ձեռքին։
Արդեն ուշ էր, ես հոգնել էի, աչքերս փակվում էին. թվում էր Ատտիկուսն ու միստեր Անդերվուդը երևի խոսեն մինչև առավոտ՝ մեկը լուսամուտից կիսովին դուրս եկած, մյուսը՝ ցածից գլուխը վեր ցցած։ Վերջապես Ատտիկուսը մոտեցավ մեզ, բանտի դռան վերևի լապտերը հանգցրեց և վերցրեց աթոռը։
― Թույլ տվեք ես տանեմ, կարելի՞ է, միստեր Ֆինչ,— խնդրեց Դիլլը։
Այդ ամբողջ ընթացքում նա առաջին անգամ էր խոսում։
― Շնորհակալությո՛ւն, բարեկամս։
Եվ մենք գնացինք դեպի բանկը՝ Ատտիկուսն ու Ջիմը առջևից, ես և Դիլլը նրանց ետևից։ Դիլլը տանում էր աթոռը, ուստի ավելի դանդաղ էր քայլում։ Ատտիկուսն ու Ջիմը առաջ անցան, և ես մտածեցի, որ Ատտիկուսը հիմա Ջիմի հոգին հանում է, թե ինչու տուն չգնաց, բայց սխավում էի։ Նրանք հենց այդ միջոցին հավասարվեցին լապտերին և ես տեսա, թե ինչպես Ատտիկուսը ձեռքը բարձրացրեց ու խառնեց Ջիմի մազերը, նա դրանից բացի ուրիշ փայփայանք չգիտեր։
== Գլուխ 16 ==