|հեղինակ = [[Հարպեր Լի]]
|թարգմանիչ = Օլգա Սանահյան (ռուսերենից)
|աղբյուր = «Հայաստան» հրատ․, Երևան, 1965[[Սարյակ մի սպանիր․․․]]
}}
{{անավարտ}}
= Առաջին մաս =
― Այո, սըր, այն ժամանակ ես այդպես մտածեցի․․․ ես․․․
— Ահա, տեսնո՞ւմ եք, Հեկ։ Անչափ շնորհակալ եմ ձեզանից, բայց ես չեմ ցանկանում, որպեսզի իմ որդին կյանք մտնի՝ խղճի վրա ունենալով մի այդպիսի ծանրություն։ Ամենից լավն այն կլինի, որ ամեն ինչ բացահայտվի։ Թող մարդիկ ամեն բան իմանան, այնպես, ինչպես եղել է, թող դատ լինի։ Ես չեմ ցանկանում, որպեսզի նրա ամբողջ կյանքի ընթացքում թիկունքի ետևում փսփսային, և ինչ-որ մեկը իրավունք ունենար նրան ասելու «Հը՜, Ջիմ Ֆինչը․․․ նրա հայրիկն ստիպված եղավ քսակի բերանը լայն բանալ, որպեսզի այն գարշելի պատմությունից նրան ազատեր»։ Մենք որքան շուտ վերջ տանք այդ պատմությանը, այնքան լավ։
― Միստեր Ֆինչ,— անվրդով ասաց միստեր Թեյթը,— Բոբ Յուելը իր սեփական դանակի վրա է ընկել։ Նա ինքն է իրեն ծակել։