― Ահա, ― ասաց նա, ― եթե այս վերջին տողը նրանց չգրավի, այդ կնշանակի, որ ես արքանզասցիներին չեմ ճանաչում։
==Գլուխ քսաներեքերորդ==
Ամբողջ օրը դուքսն ու թագավորը տաժանելի աշխատանք կատարեցին, պատրաստելով բեմը, վարագույրը և մոմերի մի շարք՝ բեմի հատակալույսի համար։ Երեկոյան այնքան մարդ հավաքվեց, որ ոտք դնելու տեղ չկար։ Երբ այլևս ոչ մի ազատ տեղ չկար, դուքսը պտույտ կատարեց հանդիսականների մեջ, ետևի դռնով բարձրացավ բեմ ու կանգնեց վարագույրի առաջ։ Նա մի կարճ ճառ արտասանեց և գովեց ողբերգությունը։ Ասաց, որ այդ ողբերգությունը մինչև այժմ եղածների մեջ ամենասարսռեցուցիչն է։ Ապա շարունակեց ավելի մանրամասնորեն խոսել ողբերգության ու Էդմունդ Քին Ավագի մասին, որը կատարելու էր գլխավոր դերը։ Վերջապես, երբ կարողացան բորբոքել հանդիսականների հետաքրքրությունը, քաշեց վարագույրը։ Հաջորդ րոպեին ներկայացավ թագավորը, չորեքթաթ շարժվելով առաջ, բոլորովին մերկ։ Ամբողջ մարմինը ներկված էր օղակներով երիզված և շերտավորված ամեն տեսակի գույներով։ Նա նույնքան փառահեղ տեսք էր ստացել, որքան ծիածանը, բայց մնացածի մասին չարժե խոսել։ Դա վայրենություն էր, բայց միաժամանակ չափազանց ծիծաղելի։ Մարդիկ ծիծաղից պայթում էին։ Եվ երբ թագավորը ցատկում էր ու ոստոստելով անցնում բեմի ետևը, հանդիսականները գոռում էին, ծափահարում, անզուսպ քրքջում, մինչև նա վերադառնում էր բեմ և կրկնում իր խաղը։ Ապա ստիպում էին, որ նորից կրկնի։ Եփած հավի ծիծաղն էլ կգար, եթե տեսներ այդ հիմար ծերուկի խեղկատակությունները։
Այնուհետև դուքսն իջեցրեց վարագույրը, գլուխը խոնարհեց հանդիսականների առջև և ասաց, որ մեծ ողբերգությունը կրկնվելու է միայն երկու երեկո, որովհետև Լոնդոնի հետ ունեցած պարտավորությունները թույլ չեն տալիս երկար մնալու, այնքան որքան Դրուրի Լեյն թատրոնի բոլոր տոմսերն արդեն վաճառված են։ Նա նորից խոնարհվեց և ասաց, որ եթե իրեն հաջողվել է բավականություն պատճառել հանդիսականներին և եթե ներկայացումը ուսանելի է, ապա ինքը խորապես պարտավորված կմնա, եթե հանդիսականները այս մասին հայտնեն իրենց բարեկամներին, որպեսզի հաջորդ անգամ նրանք ևս գան տեսնելու։
Քսան հոգի մեկից բղավեցին․
― Ի՞նչ, մի՞թե վերջացավ։ Ա՞յդ էր բոլորը։
Դուքսը պատասխանեց, որ՝ այո։ Սկսվեց մի աղմուկ։ Բոլորը կանչում էին․ «Խաբե՜լ են մեզ»։ Մարդիկ զայրացած վեր կացան, շարժվեցին դեպի բեմն ու դերասանները։ Բայց հաճելի արտաքինով մի հաղթանդամ մարդ նստարանից վեր ցատկեց ու բղավեց․
― Սպասեցե՛ք։ Միայն մի խոսք, ջենտլմեններ։
Մարդիկ կանգ առան լսելու նրան։
― Մեզ խաբել են, շատ վատ խաբել են։ Բայց ինչո՞ւ ամբողջ քաղաքում ծաղրի առարկա դառնանք, որ մինչև մեր կյանքի վերջը ծիծաղեն մեզ վրա։ Ո՛չ, մեզ մնում է միայն այստեղից հանգիստ դուրս գալ, գովասանքով խոսել այս ներկայացման մասին և խաբել քաղաքի մնացած մարդկանց։ Այդ դեպքում մենք բոլորս կլինենք նույն վիճակում։ Ճիշտ չե՞մ ասում։
― Միանգամայն իրավացի եք, դատավոր, ― բղավեցին բոլորը միաբերան։
― Այդ դեպքում շատ լավ, խաբվելու մասին ոչ մի խոսք։ Գնացեք տուն և բոլորին խորհուրդ տվեք, որ գան տեսնեն ողբերգությունը։
Հաջորդ օրը քաղաքում խոսում էին միայն այդ փառավոր ներկայացման մասին։ Երեկոյան սրահը նորից լեփ֊լեցուն էր, և նորից նույն ձևով խաբեցինք նաև այս մարդկանց։ Երբ ես, թագավորն ու դուքսը վերադարձանք լաստ, ընթրեցինք և շուտով, մոտավորապես կեսգիշերին, նրանք Ջիմին ու ինձ առաջարկեցին դուրս բերել լաստը գետի մեջտեղը, մոտ երկու մղոն իջնել ներքև, թաքցնել։
Երրորդ երեկոյան սրահը նույնքան լեփ֊լեցուն էր։ Այս անգամ նոր հանդիսատեսներ չկային, եկել էին նախորդ երկու երեկոյի մասնակիցները։ Ես դքսի հետ կանգնել էի դռանը և նկատում էի, որ ներս մտնող ամեն մարդու գրպանն էլ ուռած է կամ բաճկոնակի տակ ինչ֊որ բան է թաքցրած։ Հասկանալի էր, որ դա օծանելիք չէր։ Զզվելի հոտից զգում էի, որ պետք է նեխած ձու, կաղամբ և նման որևէ այլ բան լիներ։ Եթե ես կարողանում եմ տարբերել մոտակայքում սատկած կատվի հոտը, և իսկապես տարբերում եմ, պետք է ասեմ, որ սրահ տարան այդպիսի վաթսունչորս նեխած բան։ Մի րոպե մտա սրահ, բայց երկար մնալ չկարողացա, հոտն անտանելի էր։ Երբ սրահում նոր մարդկանց համար այլևս տեղ չկար, դուքսը մեկին մի քառորդ դոլարանոց տվեց և ասաց, որ մի րոպե իմ փոխարեն կանգնի դռանը, իսկ ինքն սկսեց դեսուդեն շուռ գալ, իբր թե ուզում է բեմ գնալ։ Բայց հենց որ շուռ եկանք մի մութ անկյուն, նա ասաց․
― Շտապի՛ր, շուտ հեռանանք։ Վազի՛ր դեպի լաստը, այնպես արա, որ կարծես հետևիցդ սատանա է ընկել։
― Ես այդպես էլ արեցի։ Նույնպես վարվեց և նա։ Մենք լաստը բարձրացանք միաժամանակ և մի երկու վայրկյան հետո արդեն լողում էինք դեպի գետի մեջտեղը։ Ոչ ոք ոչ մի բառ չէր արտասանում։ Մտածում էի, թե խեղճ թագավորն այժմ իր ճաշը կուտի հանդիսականների մոտ։ Բայց ես սխալված էի, որովհետև նա դուրս սողաց լաստի հյուղակից և ասաց․
― Լա՜վ, դուքս, որքա՞ն հավաքեցիր այս անգամ։
Պարզվեց, որ նա այդ օրը քաղքում չէր էլ եղել։
Լաստի վրա ոչ մի լույս չկախեցինք, մինչև քաղաքից հեռացանք տասը մղոն։ Ապա վառեցինք լապտերը և ընթրեցինք։ Թագավորն ու դուքսը ծիծաղից թուլանում էին, երբ պատմում էին, թե ինչպես են ծառայել ժողովրդին։ Դուքսն ասաց․
― Խա՜կ մարդիկ, տափա՜կ գլուխներ։ Ես գիտեի, որ առաջին ներկայացման ժամանակ կլռեն, որպեսզի քաղաքի մնացած մասն էլ մեր ուռկանն ընկներ և գիտեի, որ երրորդ երեկոյին նրանք կուզենային տեղը հանել, մտածելով, որ հերթն այժմ իրենցն է։ Լավ, հերթը իրենցն է, բայց ես լավ գին կտայի իմանալու համար, թե դրանից որքան օգուտ ստացան։ Կուզենայի տեսնել, թե այդ առիթը նրանք ինչպես են օգտագործում այժմ։ Կարող են խնջույք սարքել, եթե ուզում են․ իրենց հետ բերած մթերքներն առատ են։
Այս սրիկաները երեք ներկայացման դիմաց հավաքել էին չորս հարյուր վաթսունհինգ դոլար։ Մանր դրամի այդքան մեծ շեղջ ես դեռ չէի տեսել։
Որոշ ժամանակից հետո, երբ նրանք քնել էին և խռմփացնում էին, Ջիմն ասաց․
― Քեզ համար զարմանալի չէ՞ թագավորի այս վարմունքը, Հեք։
― Ոչ, ― պատասխանեցի ես, ― զարմանալի չէ։
― Ինչո՞ւ, Հեք։
― Հենց նրա համար, որ դա նրանց էությունն է։ Կարծում եմ, որ նրանք բոլորն էլ իրար նման են։
― Բայց, Հեք, մեր այս թագավորները կատարյալ սրիկաներ են, կատարյա՜լ սրիկաներ։
― Իմ ասածն էլ այդ է։ Որքան ինձ հայտնի է, բոլոր թագավորներն էլ մեծ մասամբ սրիկաներ են։
― Մի՞թե։
― Մի անգամ կարդա նրանց մասին և կիմանաս։ Վերցրու Հենրի Ութերորդին։<ref>Հենրի Ութերորդն Անգլիայի թագավորն էր տասնվեցերորդ դարում։ Այստեղ Հեք Ֆիննը նրան վերաբերող գիրքը շփոթում է արաբական «Հազար ու մի գիշերվա» հետ։</ref> Նրան հակադրիր մեր կիրակնօրյա դպրոցի վերակացուին։ Վերցրու Կառլոս Երկրորդին, Լյուդովիկոս Տասնչորսերորդին, Ջեյմս Երկրորդին, Էդվարդ Երկրորդին, Ռիչարդ Երրորդին և քառասուն այլ թագավորների։ Բացի դրանցից, հիշիր սաքսոնների յոթնապետությունները,<ref>Սաքսոնների հիմնած յոթը թագավորությունները հինգերորդ դարից մինչև իններորդ դարը։</ref> որոնք հին ժամանակներում սովորաբար կոտորում, կողոպտում էին ամենուրեք և կայեններ աճեցնում։ Պետք է տեսնեիր Հենրի Ութերորդին իր ծաղկուն տարիներին։ Նա կատարյալ ծաղիկ էր։ Ամեն օր նոր կին էր առնում և հաջորդ առավոտյան հրամայում գլխատել։ Եվ նա այդ անում էր նույնքան հանգիստ ու անտարբեր, ինչպես եթե ուտելու ձու պահանջեր։ «Ինձ բերեք Նել Գվինին» ― ասում էր նա։ Բերում էին։ Հաջորդ առավոտյան ասում էր․ «Թռցրեք գլուխը»։ Եվ գլխատում էին։ «Բերեք Ջեյն Շորին»։ Ջեյն Շորը գալիս էր։ Հաջորդ առավոտյան․ «Թռցրեք գլուխը»։ Եվ գլխատում էին։ «Կանչեցեք գեղեցիկ Ռոզամունդին»։ Գեղեցիկ Ռոզամունդը նրա կանչին ներկայանում էր։ Հաջորդ առավոտյան․ «Թռցրեք գլուխը»։ Եվ նա դրանցից յուրաքանչյուրին ստիպում էր ամեն գիշեր մի պատմություն պատմել։ Նա այդ այնքան շարունակեց, մինչև հավաքեց հազար ու մի պատմություն, և այդ պատմությունները զետեղեց մի գրքի մեջ, որը կոչվում է «Դոմսդեյի գիրք»։<ref>Դոմսդեյի գիրքը գրվել է Վիլհելմ Աշխարհակալի ժամանակ․ 1085-1086 թվերին։ Այստեղ գրանցված են գլխավոր կալվածատերերի անունները, զբաղեցրած տարածությունը, անասունների գլխաքանակը և այլն։</ref> Լավ անուն է և ցույց է տալիս այդ դեպքը։ Դու թագավորներին չես ճանաչում, Ջիմ, բայց ես ճանաչում եմ, և մեր այս ծեր անառակը պատմությունից իմ իմացածներիս մեջ ամենամաքուրներից է։ Մի տես, թե այդ Հենրիի գլխում ինչպես միտք ծագեց մեր երկրին նեղություն տալ։ Ինչպե՞ս սկսեց․ որևէ բան հայտնե՞ց, նախազգուշացրե՞ց։ Ոչ։ Նա նավից հանկարծ թեյը ծովը թափեց Բոստոնի նավահանգստում, ապա տվեց անկախության դեկլարացիան և գրգռեց մարդկանց, որ կռվի դուրս գան։ Նրա գործելու եղանակը այդպիսին էր․ ոչ ոքի հանգիստ չէր թողնում։ Կասկածում էր իր հոր՝ Վելինգտոնի դքսի վրա և ի՞նչ արեց։ Հարցուփո՞րձ արեց։ Ոչ, նրան խեղդեց գինետակառի մեջ, ինչպես կատվի։ Ասենք թե մարդիկ անուշադիր էին, դրամ էին թողնում նրա մոտ։ Ի՞նչ կաներ։ Կգրպաներ։ Պայմանավորվում էիր մի բան անել, որի համար վճարած կլինեիր, բայց չես նստել կողքին հետևելու, որ պայմանը կատարվի։ Ի՞նչ կաներ։ Միշտ հակառակը կաներ։ Ասենք, թե բերանը բացում էր․ ի՞նչ էր լինում հետևանքը։ Եթե անմիջապես չփակեր, ստերը դուրս կթափվեին։ Իսկ եթե նա մեր թագավորի տեղը լիներ, ավելի լավ կկողոպտեր այս քաղաքը։ Չեմ ասում, թե մերը գառ է, որովհետև թագավորը գառ լինել չի կարող, երբ մենք նայում ենք սառը փաստերին։ Համենայն դեպս, հին խոյերի հետ համեմատած, սրանք ոչինչ են։ Իմ ասածն այն է, որ թագավորը թագավոր է, և մենք ստիպված ենք տանել այդ։ Ընդհանրապես նրանք բոլորն էլ անպետք մարդիկ են։ Այդպես են դաստիարակված։
― Բայց այս մեկից սպիրտի հոտը ուժեղ է փչում, Հեք։
― Էհ, բոլորն էլ այդպես են, Ջիմ։ Ի՞նչ կարող ենք անել, եթե թագավորից հոտ է փչում։ Պատմությունը դրա դեմ ոչ մի միջոց չի առաջարկում։
― Դուքսը որոշ կողմերով բավական մարդավարի է։
― Այո, դուքսը տարբերվում է, բայց ոչ շատ։ Այս մեկը միջին տիպի է, թեև դուքս է։ Երբ հարբած է, ոչ մի կարճատես չի կարող նրան թագավորից տարբերել։
― Լավ, Հեք, էլ դրանց մասին չխոսենք։ Սրանց էլ հազիվ եմ տանում։
― Ես էլ եմ այդպես կարծում, Ջիմ։ Սրանք նստել են մեր ուսին, և մենք պետք է հիշենք, թե ովքեր են սրանք, և հաշվի առնենք այդ։ Երբեմն ցանկանում եմ լսել այնպիսի մի երկրի մասին, որտեղ թագավորներ չկան։
Ի՞նչ միտք ուներ Ջիմին ասել, թե սրանք իսկական թագավոր ու դուքս չեն։ Դրանից լավ բան դուրս չէր գա, բացի այդ, դրանք ոչնչով չէին տարբերվում իսկականներից։
Ես պառկեցի քնելու, և Ջիմը չարթնացրեց ինձ, երբ հասավ իմ հերթը։ Նա հաճախ էր այդպես վարվում։ Լուսադեմին, երբ արթնացա, նա նստած էր իր տեղում, գլուխը կախած երկու ծնկների միջև։ Ինքն իրեն հեծում ու ողբում էր։ Ես նման պահերին ուշադրություն չէի դարձնում, ոչ էլ երևում նրա աչքին․ գիտեի, թե ինչն ինչոց է։ Նա մտածում էր իր կնոջ և երեխաների մասին, որոնք շա՜տ հեռու էին։ Բացի այդ, հայրենակարոտ էր․ իր կյանքում երբեք տնից չէր հեռացել։ Ես հավատացած եմ, որ նա իր կնոջն ու երեխաներին այնքան էր սիրում, որքան սպիտակամորթը կարող է սիրել։ Գուցե դա շատերին բնական չթվա, բայց, իմ կարծիքով, դա ճիշտ է։ Հաճախ գիշերները նա հեծում ու ողբում էր այդպես, երբ կարծում էր, թե քնած եմ, և ասում էր․ «Խե՜ղճ, փոքրի՜կ Լիզաբեթ, խե՜ղճ, փոքրի՜կ Ջոնի, ծա՜նր է․ այլևս չեմ տեսնի ձեզ, չեմ տեսնի»։ Ջիմը շատ լավ նեգր էր։
Բայց այս անգամ ես մի կերպ սկսեցի խոսել նրա հետ իր կնոջ ու երեխաների մասին։ Նա ասաց․
― Այսօր սրտիս վրա մի բան է ծանրացել, քիչ առաջ ափից լսեցի ինչ֊որ չրխկոցի ձայն։ Դա ինձ հիշեցրեց փոքրիկ Լիզաբեթի հետ կապված մի դեպք։ Այն ժամանակ նա մոտ չորս տարեկան էր․ վարակվել էր քութեշով և ծանր հիվանդ էր։ Մի անգամ կանգնած էր իմ կողքին։ Ես ասացի․
«Դուռը փակիր»։
Նա չկատարեց իմ խոսքը, կանգնեց կողքիս, նայեց ինձ ու ծիծաղեց։ Դա ինձ շատ զայրացրեց։ Ես նորից ասացի և այս անգամ ավելի բարձր․
«Չե՞ս լսում, դուռը փակիր»։
Նա նույն ձևով կանգնեց և ծիծաղեց։ Ես կատաղած գոռացի․
«Տե՛ս, թե հիմա ոնց կփակես»։
Այդ ասելով այնպիսի մի ապտակ հասցրի գլխին, որ փռվեց հատակին։ Հետո գնացի մյուս սենյակը և այնտեղ մնացի մոտ տասը րոպե։ Երբ վերադարձա, դուռը դեռ առաջվա նման բաց էր, իսկ երեխան, կանգնած դռան մոտ, գլուխը կախած լաց էր լինում․ արցունքները գլորվում էին աչքերից։ Ես զայրացա և քայլեցի երեխայի կողմը։ Դուռը դեպի ներս էր բացվում, և այդ րոպեին ուժեղ փչեց քամին, և դուռը, թրը՛խկ, ամբողջ թափով փակվեց երեխայի թիկունքի մոտ, իսկ նա տեղից չշարժվեց։ Ես այնպես թուլացա, որ չեմ կարող ասել, թե ինչ զգացի։ Կամաց մոտեցա։ Ամբողջովին դողում էի, քայլում ոտքերիս մատների վրա։ Դանդաղ ու լուռ բաց արեցի դուռը, գլուխս ներս մտցրի և ամբողջ ուժով գոռացի։ Նա նույնիսկ տեղից չշարժվեց։ Ա՜խ, Հեք, ես սկսեցի բարձրաձայն աղաղակել և նրան առա իմ գիրկն ու ասացի․ «Օ՜, իմ խեղճ փոքրի՜կ երեխա։ Ամենակարո՛ղ տեր, ների՛ր ծեր Ջիմին, որովհետև նա ինքը երբեք չի ների իրեն, քանի դեռ կենդանի է»։ Քութեշից հետո երեխան խլացել էր, Հեք, բոլորովին խլացել, իսկ ես ինչպե՜ս դաժան վարվեցի նրա հետ։