Երիտասարդ էակը լսափողը հեռացրեց ականջից․ ― Այո, մայրիկ։ Բարև, ինչպե՞ս եք դուք այդտեղ։
― Սոսկալի անհանգիստ եմ քեզ համար։ Ինչո՞ւ չէիր զանգահարում։ Ինչպե՞ս ես, Մյուրեիել։Մյուրիել։
― Ես երեկ էլ, նախորդ օրը երեկոյան էլ փորձեցի զանգահարել, բայց հեռախոսն այստեղ․․․
― Ախր ես երեկ հայրիկիդ ասացի, որ երևի երեկոյան զանգ կտաս։ Չէ, նա միևնույն է․․․ ― Ասա, ինչպե՞ս ես Մյուրիել։ Միայն թե ճիշտն ասա։
― Դե, ամեն ինչ հրաշալի է։ Բավական է անընդհատ նույն բանը հարցենո․․․հարցնես․․․
― Ե՞րբ եք եկել։
― Իսկ նա օյիններ չէ՞ր անում, դե, հիշո՞ւմ ես, ինչպես այն ժամանակ, ծառերի հետ։
― Մայրիկ, ես քեզ ասում եմ, որ նա շատ զգույշ էր վարում։ Վերջ տուր, խնդրում եմ։ Ես խնդրեցի նրան ճամփի մեջտեղով գնալ, և նա լսեց ինձ, հասկացավ։ Նա նույնիսկ ջանում էր չնայել ծառերին, երևում էր, թե ինչպես է ջանում։ Ի դեպ, հայրիկն արդեն վերանաորոգմա՞ն վերանորոգմա՞ն է տվել այն մեքենան։
― Դեռ չէ։ Չորս հարյուր դոլար են պահանջում հենց միայն․․․
― Դե լավ, լավ, նա ինձ ասում է 1948 թվականի թողարկման Սուրբ թափառաշրջիկ, ― ասաց աղջիկն ու ծիծաղեց։
― Այդտեղ ոչ մի ծիծաղելի բան չկա, Մյուրիել։ Բոլորովին ծիծաղելի չէ։ Դա սոսկալի է։ Չէ, դա ուղղակի շաը շատ տխուր է։ Երբ մտածում ես, թե մենք․․․
― Մայրիկ, ― ընդհատեց նրան աղջիկը, ― սպասիր, լսիր։ Հիշո՞ւմ ես, ինչ֊որ գերմաներեն բանաստեղծություններ էին։ Ի՞նչ եմ արել ես այն։ Գլուխ եմ ջարդում, բայց չեմ կարողանում հիշել․․․
― Մյուրիել, ազնիվ խոսք, բժիշկ Սիվետսկին ասաց, որ Սիմորը կարող է վերջնականապես կորցնել․․․
― Մայրիկ, մենք դեռ նոր ենք եկել։ Այսքան տարիների ընթացքում ես առաջին անգամ եմ իսկապես հանգստանում, հո չեմ հավաքի իրերս ու թռչեմ տուն։ Իսկի չէմ էլ կարող գալ։ Այնպես եմ այրվվել այրվել արևի տակ, որ հազիվ եմ ման գալիս։
― Վառվե՞լ ես։ Եվ շա՞տ։ Ինչո՞ւ «բրոնզե կրեմ» չես քսել, չէ որ դրել էի ճամպրուկիդ մեջ։ Ուղիղ այն բանի․․․
― Իսկ այն մորաքույրն ո՞ւր է, ― հարցրեց Սիբիլան։
― Այն մորաքո՞ւյրը, ― երիտասարդը ավազը թափ տվեց նոսր մազերի վրայից։ ― Դժվար է ասել, Սիբիլոչկա։ Նա կարող է լինել հազար տեղ։ Ասենք՝ վարսավիրի մոտ։ Մազերն է շեկացնում։ Կամ իր սենյակում տիկնիկներ է կարում ազքատ աղքատ երեխաների համար։ ― Երիտասարդը դեռ պառկած էր երեսնիվայր, միայն հիմա բռունցքներն իրար վրա դրեց և ծնոտը հենեց դրանց։ ― Ավելի լավ կանես հեշտ հարցեր տաս ինձ, Սիբիլոչկա, ― ասաց նա։ ― Այդ ի՞նչ գեղեցիկ կոստյում ունես, սքանչելի է ուղղակի։ Կյանքումս ամենից շատ կապույտ լողազգեստն եմ սիրում։
Սիբիլան նայեց նրան, հետո՝ իր այրված փորիկին․ ― Բայց սա դեղին է, ― ասաց նա։ ― Բոլորովին դեղին։
― Հարկավոր է մտածել։ Նկատի առ, Սիբիլոչկա, որ ես լրջորեն կշռադատում եմ այդ առաջարկությունը։
Սիբիլան ոտքով խփեց փչովի ներքնակին, որ նրա զրուցակիցը բարձի տեղ դրել էր գլխի տակ․ տակ։ ― Հարկավոր է փչել, ― ասաց աղջնակը։
― Իրավացի ես։ Այո, հարկավոր է փչել և ուժեղ փչել, քան մտադիր էի անել միչև հիմա։
Նա բաց թողեց երեխայի կոճերը, ձեռքերը խաչեց և այտը հենեց արմունկին։
― Ոչինչ չես կարող անել, ― ասաց նա։ ― Ինքդ էլ գիտես, թե դա ինչպես է լինում, Սիբիլոչկա։ Նստած նվագում եմ։ Դու չես երևում։ Իսկ Շերոն Լիպշյուցը գալիս նստում է կողքիս աթառակին։ աթոռակին։ Ինչ անեի, հրեի՞ նրան։
― Հրեիր։
― Ի՞նչ։
― Ձկնիկ֊ բանանիկՁկնիկ֊բանանիկ, ― ասաց նա ու արձակեց խալաթի գոտին։ Նա հանեց խալաթը։ Նրա ուսերը սպիտակ էին, նեղլիկ, լողակ֊ոտնաթաթերը՝ կապույտ։ Նա խալաթը ծալեց սկզբում երկարությամբ, հետո երեք տակ արեց։ Բացելով ոլորված սրբիչը, որով աչքերն էր ծածկել, փռեց ավազին և խալաթը դրեց վրան։ Կռանալով՝ վերցրեց փչովի ներքնակը և դրեց թևատակին։ Ազատ ձախ ձեռքով բռնեց Սիբիլայի թաթիկը։
Նրանք գնացին դեպի օվկիանոս։
― Իսկ ես սիրում եմ մոմ ծամել, ― ասաց նա վերջապես։
― Դա բոլորն էլ սիրում են, ― ասաց նրա ուղեկիցը, ոտքով փորձելով ջուրը։ ― Ո՜ւհ, սառն է։ ― Նա փչովի ներքնակը դրեց ջրի վրա։ ― Չէ, սպասիր, Սիբիլոչկա, Արի արի մի քիչ հեռանանք։
Նրանք գնացին ծանծաղուտով, մինչև որ ջուրը հասավ Սիբիլայի գոտկատեղին։ Այդ ժամանակ երիտասարդը գրկեց նրան ու դրեց ներքնակի վրա։
― Իսկ դու երբեք լաղագլխարկ լողագլխարկ չե՞ս դնում, գլուխդ չե՞ս ծածկում, ― հարցրեց երիտասարդը։
― Բաց մի՛ թողնիր ինձ, ― հրամայեց աղջնակը։ ― Ամուր բռնիր։
Աղջնակը տարուբերեց գլուխը։
― Հասկանո՞ւմ ես, նրանք լողում են, մտնում քարանձավը, իսկ այնտեղ շա՜տ բանան կա։ Քարանձավ մտենլիս մտնելիս որ տեսնես՝ սովորական ձկնիկներ են։ Բայց այնտեղ իրենց խոզավարի են պահում։ Մի այդպիսի ձկնիկ֊բանանիկ լողաց քարանձավով ու այնտեղ յոթանասունութ հատ բանան կերավ։ ― Նա լաստը իր փոքրիկ ուղևորի հետ միասին հրեց դեպի հորիզոնը։ ― Եվ դրանից նրանք այնպե՜ս են հաստանում, իհարկե, որ այլևս չեն կարողանում դուրս գալ։ Դռնից դուրս գալ չեն կարողանում։
― Էլ մի՛ քշիր, ― ասաց Սիբիլան։ ― Իսկ հետո ի՞նչ է լինում։
― Տես, ալիքը գալիս է, ― տագնապով ասաց Սիբիլան։
― Արի չնկատելու տանք, ― ասաց նրա ուղեկիցը, ― արի արհամարհերնք նրան։ Ես ու դու հպարտ ենք։ ― Նա բռնեց Սիբիլայի կոճերից ու ներքև սեղմեց։ Լաստը բարձրացավ ալիքի կատարը։ Ջուրը ողողեց Աիբիկայի Սիբիլայի մազերը, բայց նրա ճիչի մեջ միայն ոգևորություն կար։
Երբ լաստը ուղղվեց, աղջիկը թաթիկով ետ քաշեց ճակատին կպած թաց մազափունջը և ասաց․ ― Իսկ ես տեսա նրան։