{{տող|7}}Աստ թող հառնե քերթողությունը մեռյալ,
Ո՛վսրբազան Ո՛վ սրբազան ու տիրական Մուսաներ.
Թող Կալլիոպեն հաճի փոքր֊ինչ վեր կենալ
{{տող|25}}Նրանց ցոլքից երկինքն հրճվում էր կարծես։
Ո՛վորբացած Ո՛վ որբացած հյուսիսային կիսագունդ,
Դու առհավետ նրանց տեսքից զրկված ես։
{{տող|31}}Իմ մոտ տեսա մի ծերունի մենավոր,
Տեսքից այնքան ակնածության արժանի,
Որքան որդին պարտ էտածել է տածել հանդեպ հոր։
{{տող|34}}Նրա մորուքն երկար էր ու ալեհեր,
Որ նա կարծես ցոլացումն էր արևի։
{{տող|40}}«Այդ ո՞վեք ո՞վ եք դուք, որ գետն իվեր ի վեր ելնելով,
Խույս եք տվել հավերժական զնդանից,—
Հարցրեց նա մեզ թավ մորուքը շարժելով։—
{{տող|43}}Ո՞վբերեց Ո՞վ բերեց ձեզ, ո՞վեղավ ո՞վ եղավ ձեր լուսատուն,
Որ դուրս ելնեք խորխորատից Դժոխքի,
Ուր տիրում էհավետ է հավետ խավարը անհուն։
{{տող|46}}Ի՛նչ, փոխվե՞լեն փոխվե՞լ են օրենքները գեհենի,Կամ երկնքում նոր որոշո՞ւմ էհանվածէ հանված,
Որ եկել եք այստեղ առանց հրամանի»։
{{տող|70}}Նրա գալը դու ընդունիր լավակամ.
Նա ձգտում էազատության է ազատության թանկագին,Որի համար մարդ զոհում էկյանքն է կյանքն անգամ։
{{տող|73}}Դու այդ գիտես, քանզի մահը հաճույքով
Պարունակս էլ այն է, որտեղ քո Մարկիան,
{{տող|79}}Ազնիվ հոգի, կարծես քեզ էփնտրում է փնտրում դեռ.
Հանուն սիրո, որ նա ունի քո հանդեպ,
Բարեհաճիր բավարարել իղձը մեր։
Որ ես նրան ամեն ինչով հոգացի։
{{տող|88}}Արդ քանի որ նա այն կողմն էժանտ է ժանտ գետից,
Էլ չի կարող ինձ հուզել այն օրենքով,
Որ հաստատվեց, երբ ես ելա այնտեղից։
{{տող|91}}Բայց եթե քեզ մի սուրբ կին էուղարկելէ ուղարկել,
Էլ հարկ չկա շոյող խոսքեր անելու,
Բավ է, որ դու նրա հայցով ես եկել։
{{տող|94}}Արդ գնա ևգոտևորիր և գոտևորիր դու սրանՄի կնյունով ևերեսն և երեսն էլ լավ լվա,
Որ չմնա կեղտի ոչ մի հետք վրան։
{{տող|97}}Վայել չէ, որ նա աչքերով բլշակնած
Ներկայանա պաշտոնեին առաջին,
Որը մեկն էէակներից է էակներից երկնակյաց։
{{տող|100}}Այս կղզյակը իր ափերին ստորին,
{{տող|103}}Սաղարթավոր կամ կարծրակուռ ոչ մի բույս
Այդտեղ աճել ևուռճանալ և ուռճանալ չի կարող,
Զի չի թեքվի ալիքներից հողմահույզ։
{{տող|106}}Դուք այստեղից անկարող եք ետ դառնալ.
Շուտով ծագող արևը ձեզ ցույց կտա,
Թե ինչ ճամփով պետք էլեռը է լեռը բարձրանալ»։
{{տող|109}}Այս ասելով անհետացավ ծերունին։
{{տող|112}}Նա ինձ ասաց. «Հիմա դա ինձ հետևիր.
Գնանք այն կողմ, զի հարթավայրն այնտեղից
Իջնում էդեպ է դեպ ծովի ափը ցածրադիր»։
{{տող|115}}Վաղորդյան ժամն արդ ընկրկում էր ետ֊ետ
Արշալույսի առջև բացվող, ևհեռվիցև հեռվից
Նկատեցի ծովածփանքը վետ֊վետ։
{{տող|118}}Գնում էինք հարթավայրով մենավոր,
Ինչպես նա, ով կորցրած ճամփան գտնելով՝
Հրճվում էևիրեն է և իրեն զգում բախտավոր։
{{տող|121}}Գալով այնտեղ, որտեղ շաղը մանրամաղ
Պայքարում էշողերի է շողերի հետ արևի,Եվ որտեղ նա գոլորշանում էդանդաղէ դանդաղ,
{{տող|124}}Վարպետըս իր երկու ձեռքերը բացած՝
{{տող|133}}Այստեղ նա ինձ գոտևորեց անդստին։
Բայց ո՛վզարմանքո՛վ զարմանք, այն խոնարհ բույսը, որ նա
Քաղեց֊քանցեց, հենց նույն տեղում վերստին
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Արևն արդեն արդեն510 հորիզոնի վրա էր,
Որի ծիրը միջօրեական ծածկում է
Իր զենիթով Երուսաղեմն երկրի մեր.
{{տող|4}}Իսկ Գիշերը, պտտվելով նրա դեմ,
Դուրս էր գալիս ընդհատակից Գանգեսի,
Ուղեկցությամբ իր Կշեռքի Կշեռքի511 երկնաճեմ.
{{տող|7}}Որով երկու այտերը վառ ու ճերմակ
Մտքով գնում, մարմնով անշարժ է մնում։
{{տող|13}}Եվ ահա ինձ երևաց լույս մի բոսորբոսոր513,
Ինչպես Հրատն այգաբացից քիչ առաջ
Երևում է արևմուտքում հեռավոր,
Որ հազիվ էր կարծես դիպչում ջրերին։
{{տող|43}}Անդ խելին էր կանգնած նավորդն երկնայիներկնային514,
Որի դեմքին երանության դրոշմ կար.
Շատ հոգիներ իր մակույկի մեջ կային։
{{տող|67}}Հոգիները, երբ իմ շնչից իմացան,
Որ տակավին կենդանի մարդ էի ես,
Այլայլվեցին ևարմացան֊զարմացան։և արմացան֊զարմացան։
{{տող|70}}Եվ ինչպես երբ գալիս է մի սուրհանդակ,
{{տող|73}}Այսպես բոլոր հոգիներն այն բախտավոր
Մոտըս եկան ևնայեցին և նայեցին ինձ ուշով,
Մոռնալով, որ քավելու են պարտավոր։
Որ իմ հերթին նույնը արի ես անկեղծ։
{{տող|79}}Օ՛, ստվերներ աննյութական ևունայն։և ունայն։
Ես երեք հեղ նրան գրկել փորձեցի,
Բայց երեք հեղ գրկեցի կուրծքըս միայն։
{{տող|88}}Պատասխանեց. «Ինչպես մարմնով մահացու
Քեզ սիրեցի, սիրում եմ ևանմարմինև անմարմին.
Ես կկանգնեմ, սակայն ո՞ւր ես գնում դու»։
{{տող|91}}«Իմ ԿազելլաԿազելլա516, ես այս ճամփան եմ անցնում,Որ վերստին այստեղ դառնամդառնամ517,— ասացի,—Բայց դու ինչո՞ւայսքան ինչո՞ւ այսքան ուշ ես ժամանում»։
{{տող|94}}Եվ նա ասաց. «Նախատինք չէ ինձ համար,
{{տող|97}}Զի նա արդար մի կամքի է ենթարկվում։
Հիմա արդեն երեք ամսից իվեր ի վեր518 նա
Ցանկացողին նավն է առնում ու տանում։
Այնքան շատ է տագնապել ու տառապել»։
{{տող|112}}«Սերը մտքումս ինձ հետ զրույց է անում»—անում»519—
Սկսեց այնժամ երգել այնքան դաշնությամբ,
Որի ձայնը դեռ թրթռում է իմ սրտում։
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Մինչ խուճապը նրանց մատնեց իփախուստի փախուստ
Հարթավայրով դեպ ստորոտը լեռան,
Ուր քավել էպարտադրված է պարտադրված մեզ վերուստ,
{{տող|4}}Ես մոտեցա իմ ընկերոջ անձնվեր.
Առանց նրան ո՞ւր պիտի ես գնայի։
Ո՞վպիտի Ո՞վ պիտի ինձ առաջնորդեր լեռն իվեր։ի վեր։
{{տող|7}}Ինձ թվաց, թե նա եղել էր խղճահար։խղճահար521։
Օ՛ անարատ ու զգալուն խղճմտանք,
Չնչին զանցանքն անգամ ցավ էքեզ է քեզ համար։
{{տող|10}}Երբ Վիրգիլը դադարեցրեց շտապել
{{տող|22}}Առաջնորդըս ինձ դառնալով այն ատեն,
Ասաց. «Ինչո՞ւչես «Ինչո՞ւ չես վստահում իմ վրա,Կարծում ես, թե ես քեզ լքե՞լեմ լքե՞լ եմ արդեն։
{{տող|25}}Հիմա արդեն իրիկնաժամ էայնտեղէ այնտեղ522,Ուր թաղված էիմ է իմ մարմինը ստվերող,Բրանդիզիում էր գտնվում նա մի հեղ։հեղ523։
{{տող|28}}Արդ, եթե ես առջևս ստվեր չեմ անում,
Մի՛ զարմանա ավելի քան այն բանից,
Որ երկինքներն իրար լույս չեն խափանում։խափանում524։
{{տող|31}}Լիազորը, որ մարմինները մեր պես
Ընդունակ էդարձնում է դարձնում տանջանք կրելու,
Չի կամենում գործելակերպն հայտնել մեզ։
{{տող|34}}Խենթ էնաէ նա, ով հույս ունի, որ միտքը մերԻզորու էհասկանալու Ի զորու է հասկանալու ամեն ինչ,Որ անում էեռանձնյա Գոյը է եռանձնյա Գոյը525 անմեռ։
{{տող|37}}Դուք, ո՛վմարդիկո՛վ մարդիկ, գոհացեք լոկ արդյունքով,
Եթե ամեն ինչ պարզ լիներ ձեզ համար,
Կույս Մարիամը չէր ծնանի երկունքով։
{{տող|40}}Ձեր բաղձանքը զուր ունեցան ևնրանքև նրանք,
Որոնք եղան մտածողներ խորամիտ,
Իսկ արդ նրանց հավետ տրված էթախծանք։է թախծանք։
{{տող|43}}Նրանց մեջ են Պլատոնն ու Արիստոտ
Պիտի թվար սանդուղք հարմար ու լայնշի։
{{տող|52}}«Արդ ո՞վգիտե՝ ո՞վ գիտե՝ թե որ կողմից լեռն այս ձիգ
Նվազ սեպ է,— ասաց տերըս կանգնելով,—
Որ կարենանք վեր բարձրանալ դյուրանցիկ»։
Եվ մինչ նայում էի լեռան զառիթափ,
{{տող|58}}Մեր ձախ կողմում տեսա մի խումբ հոգիներհոգիներ526,
Որ շատ դանդաղ գալիս էին դեպի մեզ,
Կարծես թվում էին անշարժ, աներեր։
{{տող|61}}Ես ասացի. «Վարպե՛տ, նայի՛րվեր նայի՛ր վեր ուղիղ.
Ահա սրանք որոշ խորհուրդ կտան մեզ,
Եթե դու չես գտնում ելքի մի ուղի»։
Խաղաղության, որին եք դուք ծարավի,
{{տող|76}}Ասացեք մեզ, թե ո՞րկողմից ո՞ր կողմից կարող ենքՀեշտ բարձրանալ այս լեռն իվեր ի վեր սեպաձև,
Այնպես որ մենք զուր ժամանակ չկորցնենք»։
{{տող|82}}Եվ առջևից քայլողներին հետևում,
Մերթ կանգնելով ևմերթ և մերթ նրանց հենվելով,
Իսկ թե ինչու՝ իրենք էլ չեն իմանում,
{{տող|85}}Այսպես ահա մոտենում էր դեպի մեզ
Առաջին շարքն այն բախտավոր ջոկատի,
Դեմքով խոնարհ ևհայացքով և հայացքով բարեհեզ։
{{տող|88}}Երբ տեսան այն հոգիները նախընթաց,
Որ ստվերըս դեպի սարն էր երկարած,
{{տող|91}}Կանգ առան ևընկրկեցին և ընկրկեցին մի քիչ ետ,
Եվ ետևից ընթացողները բոլոր
Նույն բանն արին բնազդաբար ու անգետ։
{{տող|94}}«Ես ձեզ ասեմ, դուք ինձ դեռ հարց չտված,
Ձեր տեսածը մի մարմին էմարդկայինէ մարդկային,Դրանից էլույսը է լույսը գետնին երկատված։
{{տող|97}}Մի՛ զարմանաք, հավատացեք, որ առանց
Երկնապարգև մի զորության չէ, որ նա
Հետամուտ էելնելու է ելնելու լեռն այս անանց»։
{{տող|100}}Այսպես ասաց առաջնորդըս ևայնժամև այնժամ
Նրանք խմբով «Եկեք մեզ հետ» ասացին,
Ճանապարհը մեզ ցույց տալով փութակամ։
{{տող|103}}«Ով էլ լինես,— ասաց մեկը նրանցից,—
Մի պահ դեմքիս նայիր առանց կանգնելու,
Եվ հիշիր թե երբևէ չե՞ստեսել չե՞ս տեսել ինձ»։
{{տող|106}}Դարձա նրան ևուշադիր և ուշադիր նայեցի.
Նա խարտյաշ էր, ազնվատիպ ու սիրուն,
Բայց մի հոնքի վրա ուներ մի սպի։
Եվ ցույց տվեց մի վերք կրծքի վերևում։
{{տող|112}}Ապա ժպտուն ասաց. «Տե՛ս, ես Մանֆրեդն Մանֆրեդն527 եմ,
Թոռն հարազատ Կոստանցայի կայսրուհի։
Երբ դու երկիր վերադառնաս, խնդրում եմ՝
{{տող|115}}Գնա գտիր իմ գեղեցիկ աղջկան,
Սիկիլիո ևԱրագոնի և Արագոնի տերանց մոր,Եվ իմ մասին պատմիր ստույգը նրան։նրան528։
{{տող|118}}Երբ ես երկու մահացու վերք ստացա,
Ինձ հանձնեցի արցունքով ու զղջումով
ՆրանՆրան529, որ միշտ ներող էևսրտացավ։է և սրտացավ։
{{տող|121}}Իմ մեղքերը սարսափելի ծանր եղան,
Բայց Տերն այնքան բարի էու է ու ողորմած,Որ ներում է, ով որ դիմում էնրան։է նրան։
{{տող|124}}Կոզենցայի հովիվըհովիվը530, որ ուղարկված
Կլեմենտից՝ ինձ հալածեց հետմահու,
Աստծու խոսքը խոսքը531 եթե լիներ կարդացած,
{{տող|127}}Իմ դիակը դեռ պահպանված կլիներ
{{տող|130}}Արդ նա հողմի, անձրևի տակ հորձանուտ
Ծեծվում էու է ու թրջվում ափին Վերդեի,Ուր նա տարվեց կերոններով շիջանուտ։շիջանուտ532։
{{տող|133}}Սակայն նրանց նզովքների պատճառով
Հավերժ սերը չի կորցնում իսպառ նա,
Ով կարող էդեռ է դեռ դարձի գալ զղջումով։
{{տող|136}}Բայց ով մեռնի բանադրված՝ սրբազան
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Երբոր մեկը մեր ուժերից հոգեկան
Մորմոքով կամ հաճույքով էհամակվումէ համակվում,Հոգին դրան ենթակայում էայնքանէ այնքան,
{{տող|4}}Որ կարծես թե իր մեջ այլ ուժ չի զգում,
Դա հերքում էայն սխալըէ այն սխալը534, ըստ որի
Մեր մեջ զատ֊զատ հոգիներ են բռնկում։
{{տող|7}}Այնպես որ, երբ լսում ենք կամ տեսնում ենք
Մի բան, որը կլանում էմեր է մեր հոգին,
Ժամանակի անցումը չենք զգում մենք։
{{տող|10}}Այլ ուժ էայնէ այն, որ ժամանցն էընկալումէ ընկալում,Եվ այլ էայնէ այն, որ առինքնում էհոգինէ հոգին.
Սա կապված է, իսկ նա՝ ճախրում եթերում։
{{տող|13}}Ես դրանում համոզվեցի հեշտությամբ,
Երբ ուշադիր լսում էի Մանֆրեդին.
Զի արևը բարձրացել էր էր535 հիսնաչափ
{{տող|16}}Աստիճանով, որ ես չէի նկատել,
{{տող|19}}Երբ հասնում են ողկույզները խաղողի,
Շինականը ցանկապատի մեջ այգու
Մերթ թողնում էավելի է ավելի լայն անցուղի,
{{տող|22}}Բան այն ուղին, ուրկից վերև բարձրացանք
Առաջնորդըս ևես և ես իրար ետևից,
Հազիվ թե այն հոգիներից հեռացանք։
{{տող|25}}Կարելի էլոկ է լոկ օգնությամբ ոտներիՍանլյո, Նոլի, Բիզմանտովա Բիզմանտովա536 բարձրանալ,
Բայց աստ հարկ էր օգնությունը թևերի,
{{տող|37}}Եվ նա ասաց. «Առաջացիր աներկբա,
Շարունակիր ինձ հետևել լեռն իվերի վեր,
Մինչև որ մեզ մի ուղեցույց երևա»։
{{տող|40}}Գագաթն այնքան բարձր էր, որ չէր նկատվում,
Եվ լանջը թեք ավելի քան գիծը այն,
Որ ուղղանկյան միշտ կենտրոնով էանցնում։է անցնում։
{{տող|43}}Հոգնած էի ևասացի և ասացի անդեդև.«Թանկագի՛նհայր«Թանկագի՛ն հայր, մի քիչ կանգ առ դու այստեղ,
Հոգնությունից, տե՛ս, մնում եմ ես ետև»։
{{տող|46}}«Որդյա՛կ,— ասաց,— մինչև այնտեղ բարձրացիր»,
Եվ ցույց տվեց մի դարատափ մեր վրա,
Որ պատում էշուրջը է շուրջը լեռան լայնածիր։
{{տող|49}}Հույժ խթանված ես այդ խոսքից մեղմաձայն,
{{տող|55}}Ես նայեցի դեպ ցածրադիր ափը նախ,
Ապա երկինք, ևես և ես սաստիկ զարմացա,
Որ արևը ճաճանչում էր կողմից ձախ։
{{տող|58}}Իմ զարմանքը լավ նկատվեց պոետից,
Իմ զարմանքը իտես ի տես կառքի լուսեղեն,
Որ ծածկել էր Ակուիլոնը մեզանից։
{{տող|61}}«Եթե Կաստորն ու Պոլլուքսը Պոլլուքսը537 բոց ու հուր,—
Ասաց նա ինձ,— ուղեկցեին արևին,
Որ իր լույսը տարածում էամենուրէ ամենուր,
{{տող|64}}Կտեսնեիր, որ Զոդիակը բոսոր
{{տող|70}}Ունեն տարբեր երկնակամար, բայց ունեն
Մեկ հորիզոն, ևայն ուղինև այն ուղին539, որտեղից
Ֆայետոնը շեղեց կառքն իր հրեղեն,
{{տող|79}}Ինչպես հիմա քո խոսքերն եմ հասկանում,
Զի միջին ծիրն ծիրն540 հասարակած անվանված,Որ ամռան ու ձմռան միջև էմնումէ մնում,
{{տող|82}}Համաձայն քո փաստարկության՝ այստեղից
Դեպի հյուսիս այնքան հեռու է, որքան
Դեպի հարավ նա հեռու էՍիոնից։է Սիոնից։
{{տող|85}}Բայց դեռ ի՛նչքան մեզ հարկավոր էելնելէ ելնել.Լեռը այնքան բարձրաբերձ էերևումէ երևում,Որ գագաթը անկարելի էտեսնել»։է տեսնել»։
{{տող|88}}Եվ նա ասաց. «Այս լեռն հաստված էայնպեսէ այնպես,
Որ սկզբում բարձրանալը դժվար է,
Սակայն հետո հեշտանում էմեծապես։է մեծապես։
{{տող|91}}Եվ երբ այնքա՛նքո այնքա՛ն քո ընթացքը հեշտանա,
Որ վերելքը թեթև լի՛նի քեզ այնպես,
Ինչպես նավով հոսանքն իվար ի վար մարդ գնա,
{{տող|94}}Այն ժամանակ ճամփիդ եզրին կհասնես։
Իսկ գլուխը նրանց միջև էր հակած։
{{տող|109}}«Օ՜, ազնի՛վտերազնի՛վ տեր, նայիր վրան դու դրա,—Ասացի ես.— նա այնքան էալարկոտէ ալարկոտ,Որ ծուլությանն ասես եղբայրն էնրա»։է նրա»։
{{տող|112}}Նա շուռ եկավ ու մեզ նայեց ուշադիր,
{{տող|115}}Իսկույն նրա ով լինելը իմացա.
Եվ թեև ես հևում էի խոնջենքից,
Բայց ևայնպես և այնպես փութով նրան մոտեցա։
{{տող|118}}Նա գլուխը բարձրացրեց հազիվ հազ
Ու ինձ ասաց. «Լավ հասկացա՞ր, թե ինչպես
Կառքն արևի ձախ կողմից էտալիս է տալիս վազ»։
{{տող|121}}Ծույլ շարժումներն ու կարճ բառերը նրա
Անմիջապես իմ ծիծաղը շարժեցին։
Ես ասացի. «Ուրախ եմ, որ Բելակուա՛Բելակուա՛542,
{{տող|124}}Դու փրկված ես. բայց ինչո՞ւես ինչո՞ւ ես դա այդպես
Նստել այստեղ։ Ուղեկցի՞ ես սպասում,
Թե քո նախկին ծուլությունն էբռնել է բռնել քեզ»։
{{տող|127}}Եվ նա. «Եղբայր, օգուտն ի՞նչ էշարժվելու։է շարժվելու։Տյառն հրեշտակը, որ հսկում էդռանէ դռան,
Ինձ չի թույլ տա մեղքերս հիմա քավելու։
Զի մինչև վերջ ես զղջալու չարի փույթ։
{{տող|133}}Ինձ սատարել կարող էլոկ է լոկ աղոթքն այն,Որ բխում էսրտից է սրտից մաքուր ու բարի.Այլ աղոթքը անօգուտ էևունայն»։է և ունայն»։
{{տող|136}}Իմ պոետը բարձրանում էր ու ասում.
Զենիթում է, իսկ Գիշերը այն մասում
{{տող|139}}Տարածվել էՄարոկկոյից է Մարոկկոյից էլ քիչ դեն»։
</poem>
Երբ նրանցից մեկն ինձ մատով ցույց տալով
{{տող|4}}Ասաց. «Տեսեք, նա որ ցածրից էչվումէ չվում,Իր ձախ կողմում երկար շվաք էարելէ արել,Եվ կարծես, թե կենդանի էերևում»։է երևում»։
{{տող|7}}Ես շուռ եկա այս խոսքերից շշնջված
Եվ տեսա, որ հոգիները հոգիները544 զարմանքովՆայում էին ինձ ևլույսին և լույսին բեկանված։
{{տող|10}}Վարպետս ասաց. «Ինչո՞ւհամար «Ինչո՞ւ համար դա այդպես
Այլայլվում ես ու քայլերըդ ծանրացնում։
Թե նրանք ինչ են շշնջում, ի՞նչ փույթ քեզ։
Որ չի ցնցվի, հողմերն ինչքան էլ հուզեն։
{{տող|16}}Մարդ նպատակն հեռացնում էիրենիցէ իրենից,Երբ ծփում էմտքերի է մտքերի մեջ, ըստ որումՄեկի թափը թուլանում էմյուսից»։է մյուսից»։
{{տող|19}}Ի՞նչ պետք էի ասել իբրև չքմեղանք։
Ես «գալիս եմ» ասացի այն շիկնությամբ,
Որ ներման էարժանացնում է արժանացնում մարդուն ցանգ։
{{տող|22}}Այդ միջոցին լեռնալանջով իջնելով
Մեզ ընդառաջ գալիս էին հոգիներ,
Օրհներգելով «Ողորմեա ինձ» ինձ»545 տներով։
{{տող|25}}Հենց որ նրանք նշմարեցին նույնհետայն,
Որ իմ մարմնով շողեր չէին թափանցում,
Նրանց երգը փոխվեց «Օ՛»֊իմի «Օ՛»֊ի մի երկայն։
{{տող|28}}Եվ երկուսը դեսպանների պես հատուկ,
Մեզ ընդառաջ վազեցին ևհարցըրինև հարցըրին.«Մեզ ասացեք ո՞վեքո՞վ եք, ի՞նչ եք ուզում դուք»։
{{տող|31}}Վարպետս ասաց. «Դուք գնացեք ևհայտնեքև հայտնեք
Նրանց, որոնք ձեզ այստեղ են ուղարկել,
Որ դեռ ողջ էսրա է սրա մարմինն հոգնաբեկ։
{{տող|34}}Եթե նրանք մի քիչ առաջ կանգ առան
Արշավասույր վարգող գնդի մի նման։
{{տող|43}}«Այդ ամբոխը, որ դեպի մեզ էվազումէ վազում,—Ասաց վարպետս,— ուզում էքեզ է քեզ բան խնդրել,Ուստի գնա ևտեսև տես, թե ինչ են ասում»։
{{տող|46}}«Դո՛ւ, որ երկինք ես բարձրանում մարմնովդ այն
{{տող|58}}Եվ ես. «Ինչքան ձեզ նայում եմ խորասույզ,
Ոչ մեկիդ էլ չեմ ճանաչում, բայց եթե
Մի բան անել կարող եմ ձեզ իհաճույսի հաճույս,
{{տող|61}}Ասացեք ևանեմ և անեմ հանուն անխռովԽաղաղության, որ աշխարհե իաշխարհի աշխարհ
Որոնում եմ առաջնորդիս հետքերով»։
{{տող|64}}Մեկը ասացասաց546. «Կարիք չկա մեզ երդվել,
Հավատում ենք քո ցանկությանը բարի,
Միայն թե դա կարողանաս կատարել։
{{տող|67}}Ես, որ այստեղ առաջինն եմ խոսք առնում,
Խնդրեմ՝ եթե տեսնես երկիրն այնայն547, որ կաՌոմանյո ևՆեապոլի և Նեապոլի սահմանում,
{{տող|70}}Եվ Ֆանոյամ լինես, հիշիր իմ մասին,
{{տող|73}}Այդտեղից եմ, բայց իմ վերքերն ապառում,
Ուրկից հոսեց իմ արյունը հորդավեժ,
Ես ստացա Անտենորի գավառումգավառում548,
{{տող|76}}Ուր կարծեցի, թե կմնամ անվթար.
Բայց Էստեցին Էստեցին549 ինձ հալածեց ավելի,
Քան պահանջում էր իրավունքը արդար։
{{տող|79}}Բայց եթե ես Միրա Միրա550 փախած լինեի,
Օրիակում չէի լինի ձերբակալ
Եվ դեռ երկրում մինչև հիմա կապրեի։
{{տող|82}}Ես վազեցի դեպի շամբուտը տղմուտ.
Այնտեղ ընկա ևես և ես տեսա, թե ինչպես
Լիճ գոյացավ իմ արյունից հոսանուտ»։
{{տող|85}}Ուրիշն ասաց. «Իցիվ ածվեր իկատարի կատար
Քո փափագը՝ լեռան բարձունքն հասնելու։
Աղոթքներովդ հանդիսացիր ինձ սատար։
{{տող|88}}Բոնկոնտեն Բոնկոնտեն551 եմ, Մոնտեֆելտրո հովիտից,Ջովաննան ու մյուսները մյուսները552 ինձ չեն հոգում.
Ես սրանց մեջ կարմրում եմ ամոթից»։
{{տող|91}}Եվ ես նրան. «Ի՞նչ ուժ կամ ի՞նչ պատահար
Կամպալդինից Կամպալդինից553 այնքան հեռու քեզ նետեց,
Որ չիմացվեց, թե ուր ընկար ու կորար»։
{{տող|94}}Պատասխանեց. «Կազենտինի ստորև
Արկիանո Արկիանո554 կոչված գետակն էհոսումէ հոսում,Որ ծագում էՄենաստանից է Մենաստանից քիչ վերև։
{{տող|97}}Այնտեղ, ուր նա նա555 էլ չի կոչվում այդ անվամբ,
Հասա խոցված ու խզրատված կոկորդով
Եվ տեղանքը ոռոգեցի իմ արյամբ։
{{տող|100}}Գիտակցությունս ու շունչս այնտեղ կորուսի
Եվ մահացա Մարիամ Մարիամ556 անունը բերնիս.
Մարմինս այնտեղ մնաց լքված, մեկուսի։
{{տող|103}}Արդ լսիր ևմարդկանց և մարդկանց պատմիր անվարան.Հրեշտակն եկավ ինձ տանելու տանելու557 դեպ երկինք,
Բայց դևն ասաց. «Ո՞ւր ես տանում դու նրան.
{{տող|115}}Եվ ապա նա, երբ օրն եղավ երեկո,
Պրատոմանյից մինչև մինչև558 պարը մեծ լեռան,
Հովիտն ամբողջ ծածկեց թաղուն մի մեգով,
{{տող|121}}Երբ հեղեղը հեղեղատներն հավաքվեց,
Այնքան թափով հոսեց դեպի գետը լայնլայն559,
Որ սահանքը ոչ մի բանով չզսպվեց։
{{տող|124}}Հորդ Արկիանոն իմ մարմինը սառ ու պաղ
Իր մեջ գտավ ևայն և այն նետեց Առնոյում,
Արձակելով բազուկներըս անհապաղ,
{{տող|127}}Որ մեռնելիս խաչել էին իմ կրծքին.
Հորձանքը ինձ ափերն իվար ի վար թավալեց,
Ապա ծածկեց իր ալքերում տղմագին»։
Ասաց երրորդն երկրորդ հոգու ետևից,—
{{տող|133}}Այնտեղ հիշիր նաև դու ինձ, ՊիայիսՊիայիս560.
Սիենայում կյանք, Մարեմմայում մահ գտա.
Այդ գիտե նա, ով ինձ իր կին առնելիս,
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Երբ ավարտվի բախտախաղը զառայիզառայի561,Ապա տարվողն հուսալքում էապրումէ ապրումԵվ զառեր էգցում է գցում տեղում ամայի.
{{տող|4}}Մինչ ամբոխը ուղեկցում էհաղթողինէ հաղթողին.Մեկն առջևից, մեկն ետևից էքաշումէ քաշում,Մեկն էլ կողքից հիշեցնում էիր է իր մասին.
{{տող|7}}Իսկ նա քայլում ու լսում էամենքինէ ամենքին,Նրանց մի բան տալով ճամփում էմեկ֊մեկէ մեկ֊մեկ,Եվ այսպես նա հեռացնում էբոլորին։է բոլորին։
{{տող|10}}Այսպես էի ես այն խմբում ուղեկից,
Դեմքս ուղղելով մերթ մեկին ու մերթ մյուսին
Եվ խոստումներ տալով տալով562 պրծնում նրանցից։
{{տող|13}}Այդ խմբում էր արետինըարետինը563, որ զոհվեց
Բիրտ ու վայրագ ձեռքով Գին դի Տակկոյի,
Եվ մյուսըմյուսը564, որ հալածվելիս խեղդըվեց։
{{տող|16}}Նրա մեջ էր Ֆեդերիկո ՆովելլոնՆովելլոն565,Եվ պիզացինպիզացին566, որի մահվան առիթով
Իր կորովը ցուցաբերեց Մարցուկկոն։
{{տող|19}}Նրա մեջ էր Օրսո կոմսըկոմսը567, ևնաև նա, որ
Սպանվել էր այլոց խանդի պատճառով
Եվ ոչ թե մի մեղքի համար մասնավոր.
{{տող|22}}Պիեր դը լա Բրոսն էդաԲրոսն568 է դա. արդ թող շուտ,
Քանի ողջ է, զղջա Բրաբանտ տիրուհին,
Որ չխառնվի մի օր հոտին ժանտաժուտ։
{{տող|28}}Ես ասացի. «Վարպե՛տ, կարծեմ քո երկի
Մի հատվածում ժխտում ես, թե աղոթքով
Կարելի էփոխել է փոխել վճիռն երկնքի.
{{տող|31}}Իսկ այս մարդիկ այդ են միայն թախանձում,
Թե՞ քո միտքը այնքան լավ չեմ թափանցում»։
{{տող|34}}Եվ նա ասաց. «Իմ գրածը պարզ էշատէ շատ,
Եվ եթե այն ողջմտությամբ հասկացվի,
Զուր չի անցնի սրանց հույսը խանդակաթ.
{{տող|37}}Զի երկնային դատաստանը չի փոխվում
Նրանից, որ աստ անելիքը սրանց
Սիրո հուրը հուրը569 կատարում էվայրկյանում։է վայրկյանում։
{{տող|40}}Եվ այնտեղայնտեղ570, ուր այնպես էի հավաստած,
Աղոթքն այնքան չէր ծառայում քավության,
Զի չէր հասնում մինչև երկինք, առ Աստված։
{{տող|46}}Այսինքըն քո Բեատրիչեն իմաստուն.
Դու կտեսնես նրան լեռան գագաթին,
Ուր սպասում էնա է նա ժպտուն ու խնդուն»։
{{տող|49}}Եվ ես. «Տե՛րիմ«Տե՛ր իմ, ջանանք մի քիչ շտապել,
Զի ես արդեն, առաջվա պես չեմ հոգնում,
Եվ լեռն էլ, տե՛ս, իր շվաքն էարձակել»։է արձակել»։
{{տող|52}}«Այսօր ինչքան մենք կարող ենք կընթանանք,—
{{տող|55}}Վեր գնալիս մի անգամ էլ կտեսնես
Ելքն արևի, որ արդ թաքչած էլանջինէ լանջին,
Այնպես որ դու շվաք անել կարող չես։
{{տող|58}}Բայց, տես, այնտեղ լուռ նստել էմի է մի հոգիԵվ հայացքը մեր վրա էբևեռելէ բևեռել,
Նա ցույց կտա մեզ կարճ ուղին վերելքի»։
{{տող|67}}Վիրգիլիոսը մատչեց նրան ու հարցրեց,
Թե որտեղ էհարմար է հարմար ուղին վերելքի.
Բայց այդ հարցին նա պատասխան չտվեց,
{{տող|70}}Այլ հարցրեց, թե ովքեր ևոր և որ երկրից ենք.
Քաղցր առաջնորդս հենց որ ասաց «Մանտուայից»
Նա որ այդպես ինքնամփոփ էր ևաննենգև աննենգ,
{{տող|73}}Անմիջապես տեղից ելավ գոչելով.
«Օ՛ մանտուացի, Սորդելլոն Սորդելլոն571 եմ, երկրացիդ»։
Եվ երկուսով պինդ փարվեցին կարոտով։
{{տող|76}}Օ՛ ցավերի օջախ, ստրո՛ւկ ԻտալիաԻտալիա572,
Դու անղեկ նավ ահեղասաստ հողմերում,
Դու պղծանոց, ոչ տիրուհի վեհազնյա։
Մի անկյուն, որ լինի խաղաղ ու հանգիստ։
{{տող|88}}Ի՞նչ օգուտ որ Հուստինիանոսը Հուստինիանոսը573 կազմեց
Սանձ քեզ համար, եթե թամբըդ թափուր է.
Առանց դրան ամոթըդ չէր լինի մեծ։
{{տող|91}}Օ՛ դուք, որոնց պարտքն էր հոգվույն նվիրվել
Եվ Կեսարին թողնել թամբին նստելու,
Ինչպես Աստված հրահանգ էձեզ է ձեզ տվել,
{{տող|94}}Տեսեք ինչպես հեստ, անզուսպ էդարձել է դարձել ձին,
Անկուշելով խթանները այն օրից,
Երբ ձեր ձեռքը դուք մեկնեցիք իր սանձին։
{{տող|97}}Եվ դու, Ալբե՛րտ գերմանացիգերմանացի575, դու որ արդ
Թողլքել ես ապերասան այս ձիուն,
Որին սանձել քո վրա էր ընկնում պարտ,
{{տող|100}}Թող երկնքից արդար պատիժ շուտ տեղա
Ցեղիդ վրա ևայնպես և այնպես խիստ ու ցայտուն,
Որ դրանից քո հաջորդը դողդողա.
{{տող|103}}Վասնզի դու ևքո և քո հայրը թույլ տվիք,
Որ անապատ դառնա այգին կայսրության,
Իսկ դուք ձեզ մոտ հարստության դիզեցիք։
{{տող|106}}Արի՛, անփո՛ւյթ, ևտես և տես ինչ էկատարվածէ կատարված.
Կապպելլետտիք, Ֆիլիպպեսկիք, Մոնալդիք
Ու Մոնտեկկիք Մոնտեկկիք576 ճնշված են կամ հալածված.
{{տող|109}}Արի՛, անգո՛ւթ, ևտես և տես տագնապն ահավոր,
Որ կրում են սեպուհներըդ ամենուր,
Արի՛, տես, թե, ինչ օրի էՍանտաֆիորն։է Սանտաֆիորն577։
{{տող|112}}Տես, թե, ինչպես քո Հռոմը որբացած
Հեծեծում էու է ու քեզ կանչում ցայգ ու տիվ.«Օ՜, Կեսա՛րիմԿեսա՛ր իմ, ինչո՞ւես ինչո՞ւ ես ինձ դու լքած»։
{{տող|115}}Տե՛ս, թե մարդիկ ինչպե՛սսիրում ինչպե՛ս սիրում են իրարիրար578.
Եվ եթե, դու չես խղճում մեզ, գեթ արի,
Որ ամաչես քո համբավից ոտնահար։
{{տող|118}}Ո՛վՏերՈ՛վ Տեր, եթե ներելի է, ինձ թույլ տուր
Հարցնելու քեզ, որ խաչվեցիր մեզ համար,
Մի՞թե արդար աչքերդ ուղղված են այլուր,
{{տող|124}}Զի տիրում են ողջ քաղաքներն Իտալիո
Բռնակալներ, ևամեն և ամեն մի սինլքորԿուսակցելով դառնում էմի Մարկելլո։է մի Մարկելլո579։
{{տող|127}}Իմ Ֆլորենցիա, դու կարող ես լինել գոհ
Այս գայթումից, որ բնավ չի դիպչում քեզքեզ580,
Շնորհիվ քո ժողովրդի ողջախոհ։
{{տող|133}}Շատեր խույս են տալիս գործից հանրային,
Իսկ ժողովուրդդ ինքնակոչ ու փութաջան
Բղավում է. «Բեռը բարձեք իմ մեջքին»։մեջքին»581։
{{տող|136}}Արդ, դու հրճվիր, դրա համար պատճառ կա.
Դու հարուստ ես, դու խաղաղ ես, դու խելոքխելոք582.Թե ես ճիշտ եմ, իրավիճակն էվկա։է վկա։
{{տող|139}}Սպարտան ու Աթենքը, որ հին ու կիրթ
{{տող|145}}Կարճ շրջանում, հիշի՛ր, քանի անգամ դու
Փոփոխել ես օրենք, դրամ, կարգ ու սարք
Եվ նորոգել գործիչներըդ աչքառու։աչքառու583։
{{տող|148}}Եվ եթե դու դեռ խելք ունես դատելու,
Կտեսնես, որ նման ես այն հիվանդինհիվանդին584,
Որ անկարող մահճում հանգիստ գտնելու,
{{տող|151}}Շրջշրջվում էիդարմանում է ի դարմանում իր ցավին։
</poem>
{{տող|1}}Ջերմ ու զվարթ ողջագուրանքն երկուստեք
Երբ կրկնվեց մի քանի հեղ, Սորդելլոն
Ետ քաշվեց ու հարցապնդեց. «Դուք ո՞վեք»։ո՞վ եք»։
{{տող|4}}Առաջնորդըս այնժամ տվեց պատասխան.
«Ես Վիրգիլն եմ ևզրկվեցի և զրկվեցի երկնքից
Չունենալու համար հավատ իսկական։
{{տող|7}}Երբ հոգիներն արժանընտիր ևանեղծև անեղծ
Դեռ այս լեռնով չէին ելնում առ Աստված,
Օկտավիանոսն Օկտավիանոսն585 իմ ոսկորները թաղեց»։
{{տող|10}}Ինչպես նա, ով համակվում էզարմանքովէ զարմանքով,Երբ տեսնում էհանկարծ է հանկարծ մեկին չսպասված,
Եվ ասում է՝ «Նա է, թե չէ» վարանքով,
{{տող|16}}«Օ՛ դու,— ասաց,— լատինների փառք պայծառ,
Որ մեր լեզուն լեզուն586 ճոխացըրիր մեծապես
Եվ ծննդյան վայրիս պարծանքը դարձար,
{{տող|19}}Ո՞րշնորհքիս Ո՞ր շնորհքիս համար եմ ես տեսնում քեզ։
Թե արժան եմ քո խոսքերը լսելու,
Ասա խնդրեմ՝ դու Դժոխքի՞ցես Դժոխքի՞ց ես եկել»։
{{տող|22}}Վիրգիլիոսը պատասխանեց. «Դժոխքի
Որին շատ ուշ ճանաչեցի ես իրոք։
{{տող|28}}Ցածում տեղ կակա588, ուր տխուր էխավարիցէ խավարից,Ոչ տանջանքից, ևողբերն և ողբերն անդ չեն հնչում
Իբրև ճիչ, այլ իբրև հառաչ վշտալից։
{{տող|37}}Բայց եթե դու ճամփան գիտես՝ ցույց տուր մեզ,
Որպեսզի շուտ կարողանանք հասնել անդ,
Ուր բացվում էՔավարանի է Քավարանի դուռը մեծ»։
{{տող|40}}Եվ Սորդելլոն. «Ես անարգել կարող եմ
Ուստի որքան կարող եմ, քեզ կուղեկցեմ։
{{տող|43}}Բայց օրը, տե՛ս, տարաժամել էարդենէ արդեն,
Եվ գիշերով կարելի չէ բարձրանալ.
Արդ լավ է, որ գտնենք կայան մի աստեն։
{{տող|46}}Այստեղ աջ կողմ կան հոգիներ հոգիներ589 անհամար.
Եթե կուզես, քեզ կտանեմ նրանց մոտ,
Նրանց տեսնելն հաճելի էքեզ է քեզ համար»։
{{տող|49}}Վարպետս հարցրեց. «Ինչպե՞ս, եթե մեկն ուզեր
Վեր բարձրանալ աղջամուղջի ժամանակ,
Չէ՞րկարենաՉէ՞ր կարենա, ևկամ և կամ մեկը կարգելե՞ր»։
{{տող|52}}Եվ Սորդելլոն մատով քաշեց գիծ գետնին,
Ապա ասաց. «Երբ արևը մայր մտնիմտնի590,
Դու չես կարող անցնել գծից այս անդին։
{{տող|55}}Բարձրանալուն խանգարում էլոկ է լոկ մի բան —
Գիշերային մթությունը անթափանց.
Դա էմիայն է միայն արգելակում ձեր ճամփան։
{{տող|58}}Բայց քանի լույսն հորիզոնի տակ էարդէ արդ,Կարելի էշրջագայել է շրջագայել ստորև,
Կամ դեգերել շուրջը լեռան կորնթարդ»։
{{տող|61}}Այնժամ տերըս, որին զարմանք էր պատել,
Ասաց. «Ուրեմն հիմա դու մեզ տար այնտեղայնտեղ591,Ուր, ասացիր, հաճելի էկանգ է կանգ առնել»։
{{տող|64}}Մենք մեր տեղից դեռ շատ չէինք հեռացել,
{{տող|67}}Ստվերն ասաց. «Հիմա այնտեղ գնանք մենք,
Որտեղ լեռան գոգը հովիտ էկազմելէ կազմել,
Եվ այնտեղ էլ արշալույսին կսպասենք»։
{{տող|76}}Բոլորն իրենց գույնով պիտի զիջեին
Այս ծմակի դալարիքին ու ծաղկանց,
Ինչպես խղճուկ բանը զիջում էճոխին։է ճոխին։
{{տող|79}}Բնությունն այստեղ շռայլել էր ոչ միայն
{{տող|82}}Այդ հովտի մեջ ծաղկածիծաղ ու հուռթի
Նստած էին առանձնացյալ հոգիներ,
Որոնք երգում էին՝ «Ողջ լեր, թագուհի»։թագուհի»592։
{{տող|85}}«Մինչ արևը դեռ իր մահճին չի հասել,—
Քան թե հովտում նրանց միջև գտնվեք։
{{տող|91}}Ահա նա, ով բոլորից բարձր էնստելէ նստել,
Եվ չի երգում մյուսների հետ միասին,
Գիտակցելով որ պարտքը զանց էառելէ առել,
{{տող|94}}Ռոդոլֆ կայսրնկայսրն593, որը կարող էր բուժել
Վերքերն այն, որ սպանեցին Իտալիան,
Իսկ արդ նրան վերածնելն ուշ էէլ։է էլ։
{{տող|97}}Նա, ով կայսրին մխիթարել էջանումէ ջանում,Վարեց երկիրն, ուր ծագում էջուրն է ջուրն այն որՄոլտան Էլբա, իսկ Էլբան ծով էտանում։է տանում։
{{տող|100}}Օտտոկարն Օտտոկարն594 է, որ հասակում մանկամարդ
Շատ ավելի արժեր, քան թե իր որդին՝
Վենցեսլավը, որ չափահաս մարդ էարդ։է արդ։
{{տող|103}}Եվ Քթիկն այնայն595, որ խոսում էսերտ է սերտ կերպով
Մեկի հետ, որ հեզահամբույր դեմք ունի,
Մարտում ընկավ շուշանները պղծելով։
{{տող|106}}Տեսեք ինչպես նա իր կուրծքն էմիշտ է միշտ թակում։
Նայեք մյուսին, որ իր այտը հենել է
Ձեռքի ափին ևհառաչ էարձակում։և հառաչ է արձակում։
{{տող|109}}Գաղղիո ցավի հայրն ու աներն են նրանք,
Գիտեն նրա կյանքը պիղծ ու ամբարիշտ,
Դրանից էնրանց է նրանց վիշտն ու տվայտանք։
{{տող|112}}Իսկ այն մեկը, որ հաղթանդամ էկարիէ կարիԵվ երգում էՔթեղի է Քթեղի596 հետ համաձայն,
Ամեն դեպքում եղավ արի ու բարի։
{{տող|115}}Թե նրանից հետո մնար թագավոր
Այն պարմանինպարմանին597, որ ետևումն էնստածէ նստած,
Նա կունենար, անշուշտ, ժառանգ պատվավոր,
{{տող|118}}Ինչպիսին նա ամենևին չունեցավ.
Ճիշտ էՅակոբն է Յակոբն ու Ֆեդերիկն Ֆեդերիկն598 են արքա,
Բայց նրանցից լավ ժառանգորդ դուրս չեկավ։
{{տող|121}}Հայրական լավն հազվադեպ էերևումէ երևումՍերունդի մեջ, ևայդպես էկամում և այդպես է կամում Նա,Ով լավ ձիրքերն ինքն էմիայն է միայն պարգևում։
{{տող|124}}Խոսքս ուղղված էԱրագոնցուն է Արագոնցուն ոչ սակավ,Քան Քթեղին, որ ձայնակցում էնրանէ նրան,
Զի Պրովանսն ու Պուլյան հեծում են տակավ։
{{տող|127}}Որդին հորից այնքան պակաս էէ600, որքան
Բեատրիչն ու Մարգրիտն իրենց ամուսնով
Քիչ պարծելու հիմք ունեն, քան Կոստանցան։
{{տող|130}}Տեսեք այնտեղ նստած մենակ ու ազատ
Անգլիայի արքա Հենրիկը Հենրիկը601 խոնարհ.
Սա ունեցավ ավելի լավ պայազատ։
{{տող|133}}Նա, որ նստած էմյուսներից է մյուսներից մի քիչ վար,Հայացքը վեր, Գուլյելմ Գուլյելմ602 մարկիզն էհույժ է հույժ վես,
Որի համար ծագած մարտից զինավառ
{{տող|136}}Արտասվեցին Արտասվեցին603 Մոնֆերրատն ու Կանավեզ»։
</poem>
Հրաժեշտ են տալիս անձանց սիրասուն,
{{տող|4}}Երբ պանդուխտը վերապրում էհույզ է հույզ ու դող՝
Զանգակատան ղողանջները լսելով,
Որոնք կարծես ողբում են օրը մեռնող,
Կարծես ասեր. «Աստվա՛ծ, հույս իմ անպատիր»։
{{տող|13}}«Վախճան լուսոյ» լուսոյ»604 երգեց այնքան ջերմեռանդ,
Այնպես անուշ ու դաշնոլոր շեշտերով,
Որ ինձանից ես վերացա հիախանդ։
{{տող|19}}Արդ, ընթերցո՛ղ, ճշմարտության հառիր ուշդ.
Այստեղ քողը այնքան նուրբ էու է ու բարակ,Որ թափանցել խորքը դյուրին էանշուշտ։է անշուշտ։
{{տող|22}}Երգից հետո հոգիներն այն վեհաշուք
{{տող|25}}Ես տեսա որ հանկարծ իջան բարձրերից
Երկու հրեշտակ երկու փայլուն սրերով,
Որոնք ծայրատ էին ևզուրկ և զուրկ սայրերից։
{{տող|28}}Նրանց հանդերձն, ինչպես տերև նորաբույս,
Բաց կանաչ էր, ևնույներանգ և նույներանգ թևերի
Թափհարումից ծածանվում էր հողմահույզ։
{{տող|37}}«Նրանք իջան շրջանակից Մարիամա,—
Ասաց Սորդելլն,— այս հովիտը պահելու
Ընդդեմ օձի, որ գալու էհենց է հենց հիմա»։
{{տող|40}}Չիմանալով թե որ կողմով սա կգա,
{{տող|43}}Եվ Սորդելլոն հարեց. «Հայտնի մարդկանց քով
Իջնենք հիմա ևզրուցենք և զրուցենք նրանց հետ.
Նրանք պիտի ձեզ ընդունեն հաճույքով»։
{{տող|52}}Մենք ընդառաջ եկանք իրար դեմ առ դեմ։
Որքան «գոհ եմ, ՆինոՆինո605, ազնիվ դատավոր,
Որ չես ընկել հոգիների մեջ դժխեմ։
{{տող|55}}Ողջունելուց հետո իրար փութեռանդ,
Նա ինձ հարցվեց. «Երբվանի՞ցես «Երբվանի՞ց ես դու եկել
Տար ափերից ստորոտը այս լեռան»։
Հանկարծակի շշմած մարդկանց ճիշտ նման։
{{տող|64}}Մեկը Մեկը606 նայեց Վիրգիլին, մյուսը՝ մյուսը607՝ մեկին,
Ոք նստած էր, զարմանահար գոչելով.
«Վե՛րկաց«Վե՛ր կաց, Կուրրա՛դԿուրրա՛դ608, նայի՛րՏիրոջ նայի՛ր Տիրոջ ընտրյալին»։
{{տող|67}}Եվ ապա ինձ. «Հանուն շնորհի աոանձին,
Որի համար դու պարտական ես նրան,
Ով ծածկում էիր է իր պատճառներն առաջին,
{{տող|70}}Ջովաննայիս Ջովաննայիս609 ասա, երբ դու ետ դառնաս,
Որ ինձ համար աղոթք ուղղի առ երկինք,
Ուր լսում են անմեղներին հանապազ։
{{տող|73}}Նրա մայրը մայրը610 էլ հազիվ թե ինձ հիշի,
Քանի որ նա փոխեց քողն իր սպիտակ,
Որի համար թշվառն անշուշտ կտուժի։
{{տող|76}}Օրինակով այդ հասկանալ չէ դժվար,
Թե որքան էսերը է սերը տևում կնոջ մեջ,
Եթե գգվանքն այն չի պահում հաճախ վառ:
{{տող|82}}Այսպես ասաց, ունենալով իր դեմքին
Դրոշմը այն արդարացի զայրույթի,
Որ չափով էբորբոքում է բորբոքում մաղձը ներքին։
{{տող|85}}Աչքերս ուղղել էի այն կողմն երկնքի,
{{տող|91}}Եվ նա ասաց. «Չորս աստղերն այն լուսազարդ,
Որ դու տեսար այս առավոտ, իջել են,
Եվ նրանց տեղ այս երեքն են ելել արդ»։արդ»612։
{{տող|94}}Իսկ Սորդելլոն նրան քաշեց, ասելով.
«Նայի՛րայնտեղ«Նայի՛ր այնտեղ, ահա ոսոխը մեր ժանտ»։
Եվ ցույց տվեց անմիջապես այն մատով։
{{տող|97}}Այն կողմից, ուր հովիտը չէր պատնեշված,
Մտավ մի օձօձ613, նման գուցե այն օձին,
Որ Եվային տվեց պտուղն արգելված։
Մերթ լիզելով իր կռնակը զազրոտի։
{{տող|103}}Ես չտեսա,— ևայդ և այդ մասին չեմ խոսի,—Թե երկնային սակռերն սակռերն614 ինչպես սլացան,
Բայց լավ տեսա խոյացումը երկուսի։
{{տող|106}}Հենց որ լսեց թևահարումը ուժգին,
Օձը փախավ, ևհրեշտակները և հրեշտակները երկու
Վերադարձան իրենց տեղերը նախկին։
{{տող|109}}Իսկ այն հոգինհոգին615, որը մեզ մոտ էր եկել,
Այն խոյանքի ու գրոհի ժամանակ
Ամենևին չդադարեց ինձ նայել։
{{տող|112}}«Իցիվ թե քեզ երկինք տանող լույսն անմուղտ,—
Դիմեց նա ինձ,— քո մեջ գտներ այնքան կամք,
Որքան հարկ էհասնելու է հասնելու գահը զմրուխտզմրուխտ616.
{{տող|115}}Եթե ստույգ ու հավաստի լուր ունես
Քանզի այնտեղ իշխանավոր եղա ես։
{{տող|118}}Մալասպինա Կուրրադո Կուրրադո617 եմ ես կոչվում.
Ավագը չեմ, բայց սերում եմ նրանից.
Մերոնց հանդեպ փույթըս այստեղ եմ քավում»։
{{տող|121}}«Օ՜,— ասացի,— ես չեմ եղել մարզում ձեր.
Բայց կա՞ արդյոք Եվրոպայում մի անկյուն,
Որտեղ նրա անունն հայտնի չլիներ։չլիներ618։
{{տող|124}}Եվ համբավը, որ պատիվ էձեր է ձեր տոհմին,Հռչակել էմարզպետներն է մարզպետներն ու մարզը ձեր.
Այնտեղ չեղողն անգամ գիտե այդ մասին։
{{տող|127}}Երդվում եմ ձեզ իմ կենդանի հավատով,
Որ ձեր ազնիվ տոհմը հավետ կփայլի
Վեհանձնության ևքաջության և քաջության զարդերով։
{{տող|130}}Վարքն ու բարքը նրան այնպես են օժտել,
Որ թեպետ ևաշխարհ և աշխարհ շեղվել էճամփիցէ ճամփից,
Նա կընթանա շիտակ ճամփով իր ընտել»։
{{տող|133}}Եվ նա. «Նախքան հեռանալըդ իմացիր.
Արևն յոթ հեղ չի հանգչելու իր մահճումմահճում619,Որտեղ խոյը տարածել էոտներն է ոտներն իր,
{{տող|136}}Երբ մեր մասին քո կարծիքը այդ ազնիվ
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Վաղնջական Դիթոնի հարճը հարճը620 չքնաղ,
Դուրս պրծնելով իր սիրածի թևերից,
Պայծառացնում էր արևելքը խաղաղ։
{{տող|4}}Շողշողում էր նրա ճակատն ակներովակներով621,Շարված ձևովն այն կենդանու սառնարյունսառնարյուն622,Որը մարդուն հարվածում էագիովէ ագիով.
{{տող|7}}Եվ Գիշերը, բարձրանալով դեպի վեր,
Հորիզոնում ընթացել էր երկու քայլ,
Իսկ երրորդին խոնարհում էր իր թևերնթևերն623.
{{տող|10}}Երբ ես, որ դեռ մարմնով էի հողածին,
Քնից հաղթված ընկա վրան սեզերի,
Որտեղ նստած էինք հինգըս միասին։միասին624։
{{տող|13}}Այն ժամին, երբ այգը մոտ էբացվելունէ բացվելուն,Ծիծեռնակը Ծիծեռնակը625 տխուր երգեր էծվումէ ծվում,
Գուցե իր հին դժբախտությունն հիշելուն,
{{տող|16}}Երբ մեր միտքը, ազատվելով առօրյա
Իր խոհերից ևմարմնական և մարմնական պետքերից,Դառնում էմի է մի բախտագուշակ համարյա,
{{տող|19}}Երազիս մեջ կարծես տեսա երկնքում
{{տող|22}}Ինձ թվաց թե այնտեղ էի, ուր հանկարծ
Գանիմեդին առևանգեց մի արծիվ
Եվ բարձրացրեց նրան ատյանն երկնակաց։երկնակաց626։
{{տող|25}}Ես խորհեցի. «Գուցե միայն այդտեղ նա
{{տող|28}}Բայց նա մի քիչ պտտվելով իմ վերև,
Վար սլացավ շանթի նման ահարկու
Եվ ինձ տարավ հրեղեն գունդը գունդը627 մինչև։
{{տող|31}}Այնտեղ ես ևնա և նա այրվեցինք միասին.
Եվ տեսլական հուրը այնպես ինձ կիզեց,
Որ իմ քունը ևերազը և երազը կասեցին։
{{տող|34}}Այնպես ինչպես Աքիլլեսը Աքիլլեսը628 սթափված՝
Պտտացրեց շուրջը աչքերը շլմոր,
Չիմանալով թե որտեղ էր ինքն ընկած,
{{տող|40}}Այսպես էի, երբ զարթնեցի իմ քնից,
Գունաթափված հար ևնման և նման այն մարդու,Ում արյունը սառ էկապում է կապում սոսկումից։
{{տող|43}}Կողքիս միայն Վիրգիլիոսն էր մնացել.
Արևն արդեն երկու ժամ էծագել է ծագել էր,
Իսկ իմ դեմքը դեպի բաց ծով էր դարձել։
{{տող|49}}Ահա արդեն մենք հասել ենք Քավարան.
Ահա նրան շրջապատող դարը թեք.
Ահա մուտքը, որ խրամի էնման։է նման։
{{տող|52}}Լուսադեմին, որ նախորդում էօրվանէ օրվան,
Երբ դու հոգով քնել էիր խորապես
Այն ծաղկազարդ հովիտի մեջ հոտևան,
{{տող|55}}Մի կին եկավ ևասացև ասաց. «Ես Լուչիան Լուչիան629 եմ.
Այս քնածին թողեք տանեմ ես ինձ հետ.
Այսպես պիտի նրա ճամփան հեշտացնեմ»։
Քեզ փոխադրեց, ես էլ եկա ետևից։
{{տող|61}}Քեզ բերեց աստ ևաչքերով և աչքերով իր չքնաղ
Ինձ ցույց տվեց Քավարանի մուտքը բաց.
Հուսկ չքացավ երազիդ հետ անհապաղ»։
{{տող|64}}Ինչպես նա, ով նախ լինում էվարանոտէ վարանոտ,Բայց իր ահը վստահության էփոխումէ փոխում,Երբ լինում էիրողությանը է իրողությանը ծանոթ,
{{տող|67}}Այսպես եղա, ինձ պահելով անայլայլ.
Առաջնորդըս այնժամ ելավ դարն իվերի վեր,
Ես էլ նրան հետևեցի քայլ առ քայլ:
Իմ նոր նյութին ես ընձեռեմ նոր արվեստ։
{{տող|73}}Մենք մոտեցանք, ևայնտեղև այնտեղ, ուր նախապես
Ինձ խրամ էր երևացել շատ հեռվից,
Ինչպես ճեղք, որ պատն անում էերկու է երկու կես,
{{տող|76}}Տեսա մի դուռ ևտակն դուռ630 և տակն երեք բազրոտներ,
Մեկը մյուսից այլազանվող գույներով,
Եվ մի պահնորդպահնորդ631, որ ոչինչ չէր խոսում դեռ։
{{տող|79}}Երբ նայեցի քիչ ավելի մոտիկից,
{{տող|82}}Ձեռքին ուներ մերկացըրած մի սուսեր,
Որ այնպես էր ցոլարձակում դեպի մեզ,
Որ աչքերըս նրան ուղղելս իզուր ի զուր էր։
{{տող|85}}«Ի՞նչ եք ուզում, դուք այդտեղից ասացեք,—
Դիմեց նա մեզ։— Ո՞վէբերել Ո՞վ է բերել ձեզ այստեղ.
Նայեցեք որ այստեղ գալուց չտուժեք»։
{{տող|88}}«Երկնի մի կին կին632 այս բաներին իրազեկ,—
Պատասխանեց իմ առաջնորդը նրան,—
Նոր մեզ ասաց. «Դուռն այնտեղ է, գնացե՛ք»։
Բայց նախ երեք անգամ կուրծքըս ծեծեցի։
{{տող|112}}Նա իմ ճակտին յոթը Մ֊եր Մ֊եր633 գծագրեցՍուրի ծայրով ևասացև ասաց. «Երբ ներս մտնես,
Դու կջանաս քո այդ վերքերը մաքրել»։
{{տող|115}}Նրա հագած հանդերձն ուներ մոխրալի
Չոր հողի գույն, ևհանդերձի և հանդերձի ներքևից
Նա դուրս հանեց երկու տեսակ բանալի —
{{տող|118}}Մեկը ոսկե, իսկ մյուսը արծաթե։արծաթե634։
Եվ այդ երկու բանալիքով նա բացավ
Դուռը այնպես, որ գոհ եղա իսրտե։ի սրտե։
{{տող|121}}«Երբ մեկը այս բանալիքից խաթարվի
Ասաց նա մեզ,— այս դուռը չի բաց արվի։
{{տող|124}}Մեկն ավելի թանկարժեք էու է ու հարգի.Սակայն մյուսն էլ խելք ու փորձ էպահանջումէ պահանջում,Քանզի նա էքանգդում է քանգդում հանգույցը մեղքի։
{{տող|127}}Ինձ Պետրոսը դրանք հանձնեց, ասելով,
{{տող|130}}Հուսկ հրելով փեղկերը սուրբ դարպասի,
Ասաց. «Մտեք, բայց ձեզ հայտնեմ նախապես,
Որ ով շուռ գա ու ետ նայի՝ կարտաքսվի»։կարտաքսվի635»։
{{տող|133}}Եվ ահա երբ նվիրական այն դռան
Հաստատակուռ ևհնչական և հնչական մետաղե
Փեղկերն իրենց ծղխնիների վրա դարձան,
{{տող|136}}Տարպեան ժայռը ոչ այնպես սուր ճռնչացճռնչաց636,
Երբ Մետելլոն նրա մուտքից հեռացվեց,
Որով պարպվեց գանձը այնտեղ պահպանված։
{{տող|142}}Իմ լսածը շատ նման էր այն երգին,
Որ երգվում էձայնով է ձայնով կերկեր ու դողդոջ,
Ուղեկցությամբ երգեհոնի նվագին,
{{տող|145}}Ուր բառերը մերթ լսվում են ևմերթ և մերթ ոչ։
</poem>
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Երբ ներս մտանք շեմից դռան փրկության,
Որ սակավ էբացվում է բացվում սիրուց ախտավորախտավոր637,Որ պատճառ էդառնում է դառնում մարդկանց կորստյան,
{{տող|4}}Նա շխկոցով նորից փակվեց մեր ետև,
Ասես ծփում էին ամբողջ երկայնքով։
{{տող|10}}«Այստեղ պետք էլինենք է լինենք ճկուն ու ճապուկ,—
Ասաց տերըս,— որպեսզի մենք մոտենանք
Մերթ այս որմին, մերթ այն որմին խուսափուկ»։
{{տող|16}}Երբ մենք ազատ բացաստանը դուրս եկանք,
Անդ, ուր լեռը դեպի ետև էքաշվումէ քաշվում,
Ես արդեն իսկ զգում էի հույժ խոնջանք.
Որ անկուռ էր լեռնագոտու պես խոպան։
{{տող|22}}Այդ բոլորակն բոլորակն638 իր եզերքից արտաքին
Մինչև ոտքը դարավանդի բարձրաբերձ՝
Հավասար էր երեք մարմնի մարդկային.
{{տող|31}}Մաքրամաքուր ու պաղպաջուն կճից էր,
Լի այնպիսի քանդակներով, որոնց մոտ
Պոլիկլետ Պոլիկլետ639 չէ, բնությունն իսկ կզիջեր։
{{տող|34}}ՀրեշտակըՀրեշտակը640, որ երկիր իջավ ու բերավԵրկար դարեր հայցված պատգամն հաշտությանհաշտության641,
Որ մարդկության համար երկինքը բացավ,
{{տող|43}}Իսկ վերջինըս քանդակի մեջ ասում էր՝
«Աւասիկ կամ աղախին Տեառն» Տեառն»642 այնքան պարզ,
Որքան մոմում դրոշմված մի պատկեր։
Իմ այն կողմին, ուր մարդ ունի սիրտը իր։
{{տող|49}}Հայացքս այնժամ ես շեղեցի, ևայն և այն կողմ,
Ուր կանգնած էր առաջնորդըս, ես տեսա
Կույս Մարիամի ետև ուրիշ մի դրոշմ,
Որպեսզի այն ավելի լավ տեսնեմ ես։
{{տող|55}}Այդ քանդակը քանդակը643 պատկերում էր ճշտորեն
Սուրբ տապանը քաշող սայլը եզներով,
Որ դեռ վախ էազդում է ազդում մարդուն անօրեն։անօրեն644։
{{տող|58}}Սայլի մոտ մի երգչախումբ էր երևում,
Որի մասին աչքս ասում էր՝ էր645՝ «Երգում են»,
Իսկ ականջըս ասում էր՝ «Ոչ, չեն երգում»։
{{տող|61}}Նմանապես խունկի ծուխի մասին այն,
Որ իսկությամբ ներկայացված էր այնտեղ,
Քիթս ու աչքերս իրար չէին համաձայն։համաձայն646։
{{տող|64}}Սուրբ տապանի աոջևից էր ընթանում
Սաղմոսերգուն, կաքավելով կայթ իկայթի կայթ,
Որ արքային ամենևին չէր սազում։
Որ նշված էր հետսակողմում Մեղքողի։
{{տող|73}}Անդ Անդ647 նշված էր փառահեղ դեպքն Հռոմյան
Իշխանազնի, որի արարքը ազնիվ
Պատճառ դարձավ Գրիգորի հաղթությանհաղթության648.
{{տող|76}}Տրայանոս կայսրի մասին եմ խոսում.
{{տող|79}}Շրջապատել էին կայսրին խուռն ու կուռ
Ձիավորներ, որոնց գլխի վերևում
Ծփում էին արծիվները ոսկեհուռ։ոսկեհուռ649։
{{տող|82}}Դժբախտ կինը կայսրին ասում էր կարծես.
«Լսիր, տեր իմ, սպանել են իմ որդուն,
Եվ դու պետք էդրա է դրա վրեժը լուծես»։
{{տող|85}}Կայսրը նրան. «Մինչև դարձըս սպասիր»։
{{տող|91}}Կայսրը նրան. «Արդ սփոփվիր, ըստ որում
Պարտքըս պետք էես է ես կատարեմ չմեկնած։
Արդարությունն ու գութն են ինձ թելադրում»։
{{տող|94}}ՆաՆա650, ում համար ոչինչ անհայտ չէ ու նոր,Հեղինակն էպատկերների է պատկերների այս խոսուն,
Որ մեզ համար անդին են ու անսովոր։
{{տող|97}}Մինչ ես հրճվում էի իտես ի տես այս անգյուտ
Պատկերների՝ խոնարհության օրինակ,
Հեղինակված վարպետությամբ անստգյուտ,
{{տող|100}}Վարպետս հծծեց. «Տե՛սայն «Տե՛ս այն կողմից գալիս ենԽուռն հոգիներհոգիներ651, դանդաղընթաց քայլերով.
Նրանք, անշուշտ, ելքի ուղին մեզ կասեն»։
{{տող|106}}Բայց, ընթերցո՛ղ, թող խոհերը քո բարի
Չվրդովվեն եղանակից այն, որով
Հատուցվում էԱստծուն է Աստծուն պարտքը մեղքերի։
{{տող|109}}Նայիր ոչ թե տանջանքների ծանրության,
{{տող|118}}Սակայն նայիր ուշադրությամբ դու նրանց,
Որ գալիս են քարերի տակ ծանրաբեռ.
Տե՛սինչպես Տե՛ս ինչպես են ծեծում կրծքերը յուրյանց»։
{{տող|121}}Ո՛վմեծամիտ Ո՛վ մեծամիտ քրիստոնեայքըդ դժխեմդժխեմ652,
Դուք այնքան եք ձեր մտքերով կուրացած,
Որ չեք տեսնում ձեր քայլերը հետադեմ։
{{տող|124}}Դուք չգիտե՞ք, որ մենք որդեր ենք նսեմ,
Ծնված թիթեռն այն դառնալու թևավոր,
Որ թռչում էդեպի է դեպի ատյանը վսեմ։
{{տող|127}}Ինչի՞ցեք Ինչի՞ց եք դուք գոռոզանում ու փքվում.
Չէ՞ որ դուք դեռ միջատներ եք անկատար,
Ինչպես թրթուր, որ թերի էիր է իր կազմում։
{{տող|130}}Ինչպես անդրին անդրին653 ձեղունին կամ տանիքին
Ծառայելու համաք իբրև հենամույթ,
Կուրքծքը ճկել՝ ճիգով հասցրել էծնկինէ ծնկին,
{{տող|133}}Պատճառելով տեսնողին ցավ իրական,
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}«Ո՛վհայր մեր«Ո՛վ հայր մեր654, որ երկնքի մեջ ես անեղծ,
Ոչ փակվելու, այլ ավելի զեղելու
Սերըդ հանդեպ էակներիդ նախաստեղծ,
{{տող|4}}Գովյալ լինի քո զորությունն ու անունն
Ամենայնից ևարժանին և արժանին հատուցվիՔո սիրույն ևիմաստությանը և իմաստությանը անհուն։
{{տող|7}}Պարգևիր մեզ խաղաղությունդ երկնային,
Այսպես մարդիկ թող կամքն իրենց զոհեն քեզ։
{{տող|13}}Տուր մեզ այսօր հանապազորդ մանանանմանանան655,
Առանց որի անապատում այս դժպիհ
Մենք չենք կարող մի քայլ առաջ ընթանալ։
{{տող|16}}Ինչպես բոլոր չարիքները մեր կրած
Ներում ենք մենք, դու ևս ո՛վմարդասերո՛վ մարդասեր,
Թողություն տուր չարիքներին մեր գործած։
{{տող|19}}Մեր կորովը, որ դյուրաբեկ էայնքանէ այնքան,Մի ենթարկիր հին ոսոխի ոսոխի657 փորձությանց,
Այլ պահպանիր արարքներից մեղմական։
{{տող|22}}Թանկագի՛նՏերԹանկագի՛ն Տեր, այս վերջին հայցը հայցը658 արդեն,
Մեզ համար չէ, զի պետք չունենք մենք դրան,
Այլ նրանց, որ դեռ աշխարհում ապրում են»։
{{տող|25}}Իրենց ևմեզ և մեզ համար այսպես հայցելով,
Նրանք գնում էին կքած բեռան տակ,
Առավել կամ նվազ տագնապ կրելով,
{{տող|28}}Ինչպիսին մարդ մղձավանջումն էկրումէ կրում.
Եվ տքնությամբ պտտվելով լեռան շուրջ
Աշխարհային մուրն ու մրուրը մաքրում։
Նրանք, ովքեր բարեպաշտ են մանավանդ։
{{տող|34}}Հարկ էնրանց է նրանց օգնել, որ աղտն այսերկրյա
Շուտ լվանան, որպեսզի ջինջ ու թեթև
Կարողանան ելնել երկինքն աստեղյա։աստեղյա659։
{{տող|37}}«Իցիվ թե ձեզ ողորմությունն երկնային
{{տող|40}}Ցույց տվեք մեզ աստ կարճ ուղին վերելքի.
Եվ եթե կան վերելակներ մեկից շատ,
Ցույց տվեք այն, որ նվազ էթեքակիէ թեքակի.
{{տող|43}}Վասնզի սա, որ ուղեկցում էինձ է ինձ հար,
Մահկանացու մարմնի բեռան պատճառով
Ակամայից ծանր էքայլում է քայլում ու դժվար»։
{{տող|46}}Այն խոսքերը, որոնք եղան պատասխան
{{տող|49}}Բայց մեզ ասվեց. «Եկեք մեզ հետ աջ կողմով,
Եվ քիչ անդին դուք կգտնեք մի շավիղ,
Որով ելնել կարելի էևմարմնով։է և մարմնով։
{{տող|52}}Եվ եթե ես չլինեի կռացած
Այս բեռան տակ, որ սեգ գլուխս էկքումէ կքում,
Եվ հարկադրում ինձ պահելու դեմքըս ցած,
{{տող|55}}Կնայեի դրան, որ ողջ էդեռևսէ դեռևս,
Տեսնելու՝ թե ես ճանաչո՞ւմ եմ նրան.
Իմ տանջանքով շարժեի գութը, թերևս։
{{տող|58}}Ես լատին եմեմ660, որդին մի մեծ տոսկանի,Որ կոչվում էԱլդոբրանդեսկ է Ալդոբրանդեսկ Գուլյելմո։
Գուցե գիտեք, որ սա մարդ էր անվանի։
{{տող|61}}Նախնյացս անունն ու գործերը հանրալուր
Ինձ դարձըրին այն աստիճան մեծամիտ,
Որ մոռնալով, թե ունենք մայր ընդհանուրընդհանուր661,
{{տող|64}}Սկսեցի արհամարհել ես մարդկանց,
{{տող|70}}Ախտիս համար հարկ է, որ բեռն այս տանեմ,
Մինչև Աստծուն գոհացում տամ, զի ինչ, որ
Չարի կյանքում, պետք էայստեղ է այստեղ ես անեմ»։
{{տող|73}}Ես, լսելիս, հակել էի դեմքըս վար.
Որ նրանց պես կքել էի համարյա։
{{տող|79}}Եվ ես. «Կարծեմ քո անունն էՕդերիզէ Օդերիզ662.Դու պատիվն ես Գուբբիոյի ևարվեստիև արվեստի,Որ կոչվում էմանրանկար իՓարիզ»։է մանրանկար ի Փարիզ»։
{{տող|82}}Եվ նա. «Եղբա՛յր, բոլոնիացի Ֆրանկոն
Ինձնից վառ ու գունագեղ էնկարումէ նկարում.Արդ նրանն էամեն է ամեն պատիվ, բրաբիոն։
{{տող|85}}Ողջությանըս այսպես անկեղծ, այսպես ճիշտ
{{տող|91}}Ո՛վ, ունայն փառք կարողությանց մարդկային.
Քո ծաղկումը ինչքան սակավ կտևեր,
Եթե անկման ժամանակներ չգային։չգային664։
{{տող|94}}Չիմաբուեն Չիմաբուեն665 իրեն մենակ էր կարծում
Նկարչության ասպարեզում, բայց Ջոտտոն
Նրա վրա արդեն ստվեր էգցում։է գցում։
{{տող|97}}Այսպես զիջեց մեկ Գուիդոն մյուսին
Փառքը գրչի, ևմի և մի գուցե ծնվել էՆաՆա668, ով պիտի բնաբարձի երկուսին։
{{տող|100}}Ոչ այլ ինչ էգոռ է գոռ շռինդը երկնային,Եթե ոչ հով, որ փոխում էանունն է անունն իր,Երբ փոխվում էուղղությունը է ուղղությունը կողմնային։
{{տող|103}}Հազար տարի հետո համբավը կանցնի
{{տող|106}}Հավերժի մոտ դա ավելի կարճ է, քան
Ակնթարթը այն միջոցի մոտ, որում
Իր պտույտն էգործում է գործում երկինքն աստղական։
{{տող|109}}Նա, ով դանդաղ իմ առջևից էքայլումէ քայլում,
Մի ժամանակ թնդացնում էր Տոսկանան,
Իսկ այժմ հազիվ ակնարկվում էՍիենայումէ Սիենայում,
{{տող|112}}Որի տերն էր, երբ ջախջախվեց Ֆլորենտիան,
Որ հպարտ ու հզորեղ էր այն ատեն,
Ինչպես հիմա նկուն էու անպիտան։է ու անպիտան669։
{{տող|115}}Վաղանցիկ էհամբավն է համբավն ինչպես խոտի գույն,Եվ այն ուժը, որ ուռճացնում էնրանէ նրան,Նա էլ նրան դարձնում էգոս է գոս ու տմույն։
{{տող|118}}Եվ ես նրան. «Քո խոսքերը անձանձիր
Խոնարհություն ներարկեցին իմ սրտում.
Բայց ո՞վէնաո՞վ է նա, որի մասին հիշեցիր»։
{{տող|121}}Պատասխանեց. «ԷՍալվանի «Է Սալվանի Պրովենցան.
Նա այստեղ է, որովհետև հավակնեց
Միահեծան կառավարել Սիենան։
{{տող|124}}Մեռած օրից կքած քայլում էայսպեսէ այսպես.Ահա այսպես հատուցում էպարտքը է պարտքը նա,
Ով իր կյանքում եղավ անչափ ժիտ ու վես»։
{{տող|127}}Եվ ես նրան. «Եթե հոգի մի բասիր
Չի զղջացել մինչ հետին պահը կյանքի,
Եվ պետք էանդ՝ է անդ՝ լեռան ներքև սպասի —
{{տող|130}}Եթե նրան չօգնի աղոթքն օրհնընկալ —
Այնքան ատեն, որքան ապրեց աշխարհում,
Ինչպե՞սսրան Ինչպե՞ս սրան թույլատրվեց այստեղ գալ»։
{{տող|133}}«Երբ նա փառքի գագաթին էր գտնվում,—
{{տող|136}}Եվ բառնալու համար տագնապն ընկերոջ,
Որ կրում էր զնդանի մեջ Կառլոսի,
Նա դողդողաց նյարդերովը իր ամբողջ։ամբողջ670։
{{տող|139}}Ես գիտեմ, որ իմ այս խոսքը մութ էքեզէ քեզ.
Բայց ոչ շատ անց քաղաքացիքդ անարդար
Այնպես կանեն, որ դու դա հեշտ կմեկնես։կմեկնես671։
{{տող|142}}Այս արարքով նա չմնաց անդ երկար»։
Որքան թողեց իմ վարպետը սրտակից.
{{տող|4}}Բայց երբ ասաց՝ «Բաց թող նրան ևանցիրև անցիր.
Աստ հարկ է, որ ամեն մեկը սեփական
Առագաստով, թիով վարի նավակն իր»,
{{տող|13}}Նա ինձ ասաց. «Նայիր ներքև, ոտքիդ տակ,
Լավ էոր է որ դու սալահատակը դիտես,
Որ հեշտանա ճանապարհըդ դժնդակ»։
{{տող|16}}Ինչպես իհուշ ի հուշ հանգուցելոց բախտավոր,
Նրանց շիրմին դրվագվում են պատկերներ,
Որ նշում են նրանց կյանքը անցավոր,
{{տող|22}}Այսպես տեսա պատկերներով զարդարված,
Բայց հորինված չնաշխարհիկ արվեստով,
Ամբողջ ուղին դարափից դուրս կարկառված։կարկառված672։
{{տող|25}}Տեսնում էի Արուսյակին փառահեղ,
Որ երկնքից շանթի նման սրընթաց
Գահավիժեց դեպի անդունդը ահեղ։ահեղ673։
{{տող|28}}Տեսնում էի Բրիարեյին Բրիարեյին674 մեծաստվար,
Որ երկնային սուր սլաքով հարվածված՝
Թավալված էր գետնին մարմնով ծանր ու սառ։
{{տող|31}}Տեսնում էի Տիմբրին, Մարսին, ՊալլասինՊալլասին675,
Որոնք զինված ու հոր շուրջը հավաքված՝
Նայում էին Հսկաների մասունքին։
{{տող|34}}Տեսնում էի ևՆեմբրոթին իկսկիծև Նեմբրոթին ի կսկիծ,
Որ նայում էր, մեծ կառույցի տակ նստած,
Սենաարի գոռոզներին գործակից։գործակից676։
{{տող|37}}Ո՛վՆիոբեՈ՛վ Նիոբե, ինչքան տխուր հայացքով
Նայում էիր դու՝ պատկերված նույն տեղում,
Քո յոթ ևյոթ և յոթ անշնչացած որդվոց քով։քով677։
{{տող|40}}Ո՛վՍավուղՈ՛վ Սավուղ678, դու սրիդ վրա կեռաձև
Ինչպես ընկել էիր սարում Գեղբուե,
Ուր այլևըս ոչ շաղ իջավ, ոչ անձրև։
{{տող|43}}Ո՛վԱրաքնեՈ՛վ Արաքնե679, տեսնում էի, թե ինչպես
Դարձել էիր կիսով չափ սարդ ոստայնում,
Որի հյուսվածքն աղետաբեր եղավ քեզ։
{{տող|46}}Ո՛վՌոբովամՈ՛վ Ռոբովամ, այստեղ արդեն քո դեմքով
Չես սպառնում, այլ դու ինքըդ սարսափած
Խուճապահար խույս ես տալիս քո կառքով։կառքով680։
{{տող|49}}Ցույց էր տալիս դեռ հատակը սալարկված,
Թե Ալկմեոն մորն ինչպես թանկ նստեցրեց
Չարաբաստիկ զարդը՝ նրան ընծայված։ընծայված681։
{{տող|52}}Ցույց էր տալիս, թե որդիները ինչպես
Սպանեցին Սենեքերիմ արքային,
Երբ մեհյանում նա աղոթում էր կարծես։կարծես682։
{{տող|55}}Ցույց էր տալիս, թե Տամիրիսը ինչպես
Նախճիր գործեց, ապա ասաց Կյուրոսին.
«Արյան էիր ծարավ, խմիր լիապես»։լիապես»683։
{{տող|58}}Ցույց էր տալիս, թե ինչպես զորքն ասորոց
Փախուստ տվեց, երբ Հողոփեոնն սպանվեց,
Թողնելով իր անդամները բազմախոց։բազմախոց684։
{{տող|61}}Տեսնում էի Տրոյան եղած քարուքանդ.
Ով Իլիոն, ինչպես պատկերդ հայտնապես
Ցույց էր տալիս վիճակդ անկյալ ու վկանդ։վկանդ685։
{{տող|64}}Արդ որպիսի վարպետի դուր կամ վրձին
{{տող|70}}Արդ սոնքացեք ձեր ընթացքով սիգաճեմ,
Եվայի զարմզարմ686, ևմի և մի թեքվեք տեսնելու,Թե ուր էձեզ է ձեզ տանում հակումը դժխեմ։
{{տող|73}}Մենք լեռան շուրջ քայլել էինք ավելի
{{տող|76}}Երբ վարպետըս, որ ռահվիրաս էր սթափ,
Հանկարծ ասաց. «Գլուխըդ վեր բարձրացրու.
Ժամանակն էընթանալու է ընթանալու հապշտապ։
{{տող|79}}Տես մի հրեշտակ հրեշտակ687 արդեն մեզ էմոտենումէ մոտենում.
Տես վեցերորդ սպասուհին արևի
Ավարտել էպաշտոնն է պաշտոնն ու ետ էդառնում։է դառնում։
{{տող|82}}Այժմ ընդունիր մի երևույթ հարգալից,
{{տող|88}}Մեզ մոտեցավ չքնաղ էակն երկնային,
Ճերմակ հագած ևդեմքն և դեմքն այնպես վառվռուն,
Որ շողում էր աստղի նման այգային։
{{տող|94}}Շատ քչերն են պատասխանում այս կոչին.
Ով ցեղ մարդկան՝ ծնված վերև թռչելու,
Ինչո՞ւես Ինչո՞ւ ես դու գայթում հովից իսկ չնչին»։չնչին689»։
{{տող|97}}Մեզ տարավ անդ, ուր լեռն ուներ կտրվածք.
{{տող|100}}Ինչպես եթե ելնենք բլրան բարձունքին,
Ուր տաճարը Ռուբակոնտի կամուրջից
Իշխում էլավ է լավ կառավարված քաղաքինքաղաքին691,
{{տող|103}}Դյուրացած ենք գտնում ուղին վերելքի
Մի սանդուղքով, որ պատրաստվեց այն ատեն,
Երբ դեռ զեղծում չկար հաշվի, կշեռքիկշեռքի692,
{{տող|106}}Այսպես այստեղ վերելակը զառիթափ
Հեշտացած էր մի սանդուղքի շնորհիվ.
Բայց այդ անցքը նեղ ու անձուկ էր անչափ։անչափ693։
{{տող|109}}Մինչ սկսանք ելնել անցքով մատչելի,
Այնպես անուշ, որ ասել չէր կարելի։
{{տող|112}}Ա՛հ, որքա՛նեն որքա՛ն են անցուղիները տարբերԴժոխքում ևՔավարանումև Քավարանում. այստեղ քեզ
Ուղեկցում են երգեր, այնտեղ սուր ողբեր։
{{տող|118}}Եվ ես. «Վարպե՛տ, ասա, ի՞նչ բեռ, ծանրություն
Ընկավ ինձնից, այնպես որ ես գնալիս
Համարյա թե է՛լչեմ է՛լ չեմ զգում հոգնություն։
{{տող|121}}Պատասխանեց. «Մ֊երը«Մ֊երը695, որ տակավին
Աղոտ կերպով մնացել են ճակատիդ,
Երբ վերանան այն մեկի պես լիովին,
{{տող|127}}Եվ, ինչպես նա, ով վրան իր մազերի
Ինչ որ բան էկրում է կրում առանց գիտնալու,
Ու տեսնելով հայացքները մյուսների,
{{տող|130}}Այդ ստուգում ու ճշտում էմատներովէ մատներով,Ե՛վփնտրում Ե՛վ փնտրում է, և՛ գտնում է, իր ձեռամբ
Անելով այն, ինչ չի կարող աչքերով,—
{{տող|133}}Այսպես ևեսև ես, մատներըս լայն բաց արած,
Ընդամենը վեց տառ գտա ճակտիս սեղմ,
Ուր բարապանն իր սրով էր նշագրած.
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Հասել էինք արդեն ծայրը սանդուղի,
Ուր հատվում էերկրորդ է երկրորդ անգամ լեռը ձիգ,Որ մաքրում էմեղքի է մեղքի հետքերն ելնողի.
{{տող|4}}Առաջինի նման մի այլ բոլորակ
Լեռան կողը շրջապատում էայստեղէ այստեղ,Բայց թեքվածքն իր նվազ լայն էևարձակ։է և արձակ։
{{տող|7}}Այստեղ չկար ոչ մի պատկեր կամ քանդակ.
{{տող|16}}«Օ՛ քաղցըր լույս, քեզ վստահած եմ մտնում
Այս նոր ճամփան,— ասում էր նա։— Վարիր մեզ,
Ինչպես հարկ էվարել է վարել այս նոր ոլորտում։
{{տող|19}}Դու ես երկրի լուսատուն ու ջերմատուն.
Եվ եթե մենք այլ ռահվիրա չունենանք,
Քո շողերը մեզ պետք էտան է տան ուղղություն»։
{{տող|22}}Որքան երկրում մարդ հաշվում էմեկ է մեկ մղոն,
Այնքան առաջ էինք շարժվել մենք արդեն
Այն եռանդով, որ մեզ տալիս էր մղոն,
{{տող|25}}Երբ օդի մեջ թռչող ձայներ լսեցինք
Աներևույթ ոգիներից արձակված,
Որ կոչ էին անում սիրո գեղեցիկ։գեղեցիկ696։
{{տող|28}}Ձայնն առաջին, որ մոտեցավ թռչելով,
Բարձրաբարբառ գոչեց՝ «գինի ոչ ունին»ունին»697,
Ու մեր ետև անցավ նույնը կրկնելով։
{{տող|31}}Եվ չէր մարել դեռ այն ձայնը օդաչու,
Մի ուրիշը «Ես եմ Օրեստը» Օրեստը»698 գոչեց,
Ու հեռացավ դարձյալ առանց կանգնելու։
{{տող|34}}«Ի՞նչ ձայներ են սրանք, հա՛յր իմ»,— հարցրի ես,
Երբ նույն պահին մի ուրիշ ձայն բարբառեց.
«Սիրեցեք դուք ձեր թշնամուն թշնամուն699 հեզապես»։
{{տող|37}}Վարպետս ասաց. «Այս ոլորտում ծանրալուծ
Մտրակվում է, քավվում մեղքը նախանձի,
Եվ մտրակի թելերն հյուսված են սիրուց։սիրուց700։
{{տող|40}}Սանձը պետք էլինի է լինի ներհակ բնությանբնության701.
Ես կարծում եմ դու ինքդ էլ այդ կիմանաս,
Երբոր հասնես տեղը մեղքի թողության։
{{տող|46}}Այն ժամանակ ես աչքերըս լայն բացած,
Նայեցի ևտեսա և տեսա մի խումբ ստվերներ,
Խարազնագույն վերարկուներ զգեցած։
{{տող|55}}Երբ բավական ես մոտեցա այն հոգվոց
Եվ պարզ տեսա նրանց տեսքը ողբալի,
Արտասվեցի, սիրտըս հուզված իխորոց։ի խորոց։
{{տող|58}}Նրանք կոպիտ քուրձով էին ծածկըված.
{{տող|70}}Կարված էին նրանց կոպերը բոլոր
Երկաթ թելով, ինչպես վայրի բազեին
Նույնն էարվումէ արվում, երբ նա նայում էխոլոր։է խոլոր։
{{տող|73}}Ինձ թվում է, որ կլիներ վատություն
Տեսնել նրանց ևչխոսել և չխոսել նրանց հետ,
Ուստի դարձա իմ վարպետին իմաստուն։
{{տող|85}}Ես դարձա ու նրանց այսպես ասացի.
«Ո՛վէակներ«Ո՛վ էակներ, որ վստահ եք տեսնելու
Լույսը վերին, միակ հոգը ձեր իղձի,
{{տող|88}}Իցիվ երկնի շնորհն շտապ լվանար
Ձեր խիղճն ամեն արատներից ևձեր և ձեր մեջ
Մեղքի ոչ մի հիշողություն չմնար.
Ես շարժվեցի ու մոտեցա բավական։
{{տող|100}}Իմեջ Ի մեջ այլոց տեսա մեկին այնտեղ ես,
Որ նստել էր սպասողի նմանակ
Եվ կզակը բարձրացրել էր կույրի պես։
{{տող|103}}«Օ՜ դու հոգի, որ քո հանցանքն ես քավում,—
Ասացի ես,— եթե խոսողը դու ես,
Որտեղի՞ցես ևինչպե՞սես Որտեղի՞ց ես և ինչպե՞ս ես դու կոչվում»։
{{տող|106}}«Սիենայից եմեմ703,— պատասխանեց նա այնժամ,—
Եվ սրանց հետ լալով մեղքերս եմ քավում,
Որ ըստ կարի շուտով երկինք բարձրանամ։
{{տող|109}}Խելոք չեղա, թեև Սապիա կոչվեցիկոչվեցի704.
Զի հրճվեցի դժբախտությամբ ես այլոց
Ավելի քան հաջողությամբ իմ գործի։
{{տող|112}}Եվ որպեսզի դու հավատաս իմ խոսքիս,
Լսիր, թե ես ինչպես եղա խոլամիտ,
Երբ թեքվել էր արդեն աղեղն հասակիս։հասակիս705։
{{տող|115}}Իմ երկրացիք կռվում էին Կոլլեում
Թշնամու դեմ, ևես և ես աղոթք արի, որ
Պարտվեն նրանք, զի այդ էի կամենում։
{{տող|121}}Եվ ուղղելով ժպիրհ դեմքըս առ Աստված,
Ես գոչեցի. «Չեմ վախենում է՛լքեզնից»է՛լ քեզնից»,—Ինչպես ծվաց սարյակն օդում մեղմացած։մեղմացած707։
{{տող|124}}Ես ուզեցի կյանքիս վերջին վայրկյանին
Աստուծո հետ հաշտվել ևիմ և իմ զղջումով
Պարտքըս այստեղ չէր նվազի տակավին,
{{տող|127}}Եթե Պիեր Պետտինայոն Պետտինայոն708 բարեգութ
Ինձ չհիշեր աղոթքներում ջերմեռանդ
Եվ չհոգար իմ փրկության համար զուտ։
{{տող|130}}Բայց ո՞վես ո՞վ ես դու, որ մեր մասին ես հարցնում.Երևում էքո է քո աչքերը փակված չեն,
Եվ կենդանի մարդու նման ես խոսում»։
Չարակնությամբ՝ աննշան ու սակավ են։
{{տող|136}}Շատ ավելի երկնչում էիմ է իմ հոգինՍտորակա տանջանքներիցտանջանքներից709, ևկարծեսև կարծես
Բեռան ճնշումն զգում եմ իմ կռնակին։
{{տող|139}}Եվ նա. «Եթե պետք էընկնես է ընկնես այդ մարզում,Ուրեմն ո՞վքեզ ո՞վ քեզ բերեց այստեղ մեր միջև»։Եվ ես. «Սա, որ ինձ հետ էևչի է և չի խոսում։
{{տող|142}}Ես դեռ ողջ եմ, ուստի, հոգի բարեբաստ,
Խնդրիր ինձնից, ինչ ես ուզում, որ անեմ
Վերադարձիս քո փրկության ինպաստ»։ի նպաստ»։
{{տող|145}}«Օ՜,— գոչեց նա,— լսածս այնքան էնոր է նոր բան,Որ նշան է, թե քեզ սիրում էԱստվածէ Աստված.
Մերթ օգնիր ինձ աղոթքներովդ օրհնաբան։
Մերոնց պատմիր իմ վիճակի մասին սույն։
{{տող|151}}Դու կտեսնես նրանց մարդկանց մեջ ունայնունայն710,Որ հույս անեն ձեռք բերելու ՏալմոնենՏալմոնեն711,Բայց զուր, ինչպես զուր են փնտրում ԴիանանԴիանան712,
{{տող|154}}Որի համար բանողները կտուժեն»։
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}«Ո՞վէսա«Ո՞վ է սա, որ կապանքներից մարմնականԴեռ չազատված՝ շրջագայում էայստեղէ այստեղ
Եվ բաց ու խուփ անում աչքերն ինքնակամ»։
Ապա դեմքերն ինձ ուղղեցին շեշտակի։
{{տող|10}}Մեկն Մեկն713 ինձ ասաց. «Ո՛վհոգի«Ո՛վ հոգի, որ չվում ես
Դեպի երկինք դեռ մարմնիդ մեջ ներփակված,
Բարեհաճիր սփոփել ևասել և ասել մեզ՝
{{տող|13}}Ո՞րտեղից ես ևո՞վես և ո՞վ ես դու իսկապես.Քո գալն այստեղ այնքան էմեզ է մեզ զարմացնում,
Ինչքան մի բան չպատահած նախապես»։
{{տող|16}}Եվ ես նրան. «Տոսկանայում կա մի գետգետ714,Որ ծագում էՖալտերոնից ևանցնումէ Ֆալտերոնից և անցնում
Ավելի քան հարյուր մղոն անջրպետ։
{{տող|19}}Այս մարմինըս այդ ափերից եմ բերում.
Թե ով եմ ես՝ ասելն իզուր կլինի,
Զի անունըս շատ չի հնչում դեռ երկրում»։երկրում715»։
{{տող|22}}Եվ այնժամ նա այսպես տվեց պատասխան.
Առնո գետն ես դու ակնարկում անպայման»։
{{տող|25}}Եվ մյուսն մյուսն716 ասաց նրան. «Ինչո՞ւծածկեց «Ինչո՞ւ ծածկեց նա
Գետի անունն, ինչպես անում են մարդիկ,
Երբ խոսում են բանի մասին մծղնյա»։
{{տող|31}}Զի իր ակից (ուր լեռնապարն ահռելի,
Որից վաղուց անջատվել էՊելորոնէ Պելորոն717,Բարձրանում էայլ է այլ տեղերից ավելի)
{{տող|34}}Մինչև այնտեղայնտեղ718, ուր իր հոսանքն էտանումէ տանում,
Լրացնելու գոլորշիները ծովի,
Ուրկից գետերն իրենց ջուրն են ստանում,
{{տող|37}}Բոլոր մարդիկ խորշում են լավ արարքից,
Ինչպես օձից․ դա կամ տեղից էդժբախտէ դժբախտ,
Կամ տեղացոց հոռի վարքից ու բարքից։
{{տող|40}}Եվ այնքան են իրենց բնույթը փոխել
Բնակիչներն այդ գետահովտի չարաբաստ,
Որ կարծես թե նրանց Կիրկեն էսնել։Կիրկեն719 է սնել։
{{տող|43}}Գետն իր հոսքով նախ գնում էզազրոտիէ զազրոտի
Խոզերի մեջ, որ ավելի են արժան
Խոզկաղնի, քան մարդուն վայել սնունդի։
{{տող|46}}Ապա գտնում էնա է նա շներ վայրահաչ,
Որ ոռնում են իրենց ուժից ավելի,
Եվ նրանցից խրտչած՝ թեքվում էդեպ է դեպ աջ։
{{տող|49}}Իջնելով ու լայնանալով մի քիչ դեռ՝
Անիծապարտ ու տարաբախտ գետը այն
Հանդիպում էոչ է ոչ թե շներ, այլ գայլեր։
{{տող|52}}Եվ, վերջապես, կիրճերի մեջ հովունի
Նա գտնում էշատ է շատ խորամանկ աղվեսներ,Որոնք ոչ մի ծուղակի մեջ չեն ընկնի։ընկնի720։
{{տող|55}}Դեռ կխոսեմ, քանի մտիկ ես անում,
Եվ սրան սրան721 էլ լավ կլինի գիտնալ, թեՃշմարտության ոգին ինչ էինձ է ինձ հայտնում։
{{տող|58}}Տեսնում եմ, թե ինչպես զարմիկդ հարազատ
Գետի ափին հալածում էգայլերինէ գայլերինԵվ ամենքին ահաբեկում էզատ֊զատ։է զատ֊զատ։
{{տող|61}}Նրանց միսը ողջ֊ողջ ծախու էհանումէ հանում.Նա մորթում էնրանց է նրանց իբրև ծեր գրաստ.Այլոց կյանքից, իրեն պատվից էզրկում։է զրկում։
{{տող|64}}Արյամբ արբած՝ նա սփռում էմահէ մահ, ավեր,
Եվ այդ վայրը հազար տարուց չի գտնի
Իր երբեմնի ծաղկուն վիճակը վավեր»։վավեր»722։
{{տող|67}}Ինչպես նա, ով լսելով որ լուր մի դժնյա,
Դիմափոխվում ու այլայլվում էհամակէ համակ,
Որտեղից էլ թեկուզ վտանգն սպառնա,
{{տող|79}}Բայց քանի որ դու այստեղ ես ժամանել,
Ես չեմ կարող քո խնդիրքը զլանալ.
Գիտցիր, որ ես Գուիդո դել Դուկան Դուկան723 եմ։
{{տող|82}}Արյունս այնքան բորբոքվում էր նախանձով,
{{տող|85}}Արդ քաղում եմ, ինչ որ ինքս եմ սերմանել.
Ո՛վմարդկանց Ո՛վ մարդկանց ցեղ, ինչո՞ւձգտում ինչո՞ւ ձգտում ես նրան,
Ինչ չես կարող ուրիշի հետ բաժանել։
Չեն պահպանել ժառանգորդները նորոգ։
{{տող|91}}Արդ ոչ միայն նրա տոհմն էմերկացածէ մերկացած— Միջև Պոյի, լեռան, ծովի, Ռենոյի Ռենոյի724 —Իր ձիրքերից, ևբարքերով և բարքերով մեղկացած։
{{տող|94}}Մոլախոտերն այնտեղ այնքան են աճել,
Որ ինչքան էլ այդ շրջանը մշակվի,
Դրանք այլևս անհնար էանճիտել։է անճիտել։
{{տող|97}}Ո՞ւր էԼիցիոնէ Լիցիոն, ո՞ւր՝ Արրիգո Մանարդին,
Պիեր Տրավերսարն ու Գուիդո դի Կարպինյան,
Ո՛վխորթացած Ո՛վ խորթացած ռոմանյացիքըդ արդի։
{{տող|100}}Ե՞րբ մի Ֆաբրո պիտի ծնի Բոլոնիան,
Ազնիվ մի մարդ սերած զարմից աննշան։
{{տող|103}}Ո՛վտոսկանցի Ո՛վ տոսկանցի այժմ էլ ողբում եմ ես դեռ,
Երբ հիշում եմ Գուիդո դա Պրատային
Եվ Ուգոլին դ՚Ացցոյին, որ մեզ հետ էր.
(Երկու տոհմեր, որ չունեցան պայազատ).
{{տող|109}}Արանց, կանանց ևնրանց և նրանց փույթը տածած
Ասպետական մարտերին ու բարքերին,
Մինչ սրտերը այժմ այնքան են ժանտացած։ժանտացած725։
{{տող|112}}Ո՛վԲերտինորՈ՛վ Բերտինոր726, էլ ինչո՞ւչես ինչո՞ւ չես չքանում։
Երբ չվել են քո տոհմիկները բոլոր,
Որ չաղարտվեն քո չարաշուք գեհյանում։
{{տող|115}}Լավ է, որ էԲանյակավալն անսերունդէ Բանյակավալն անսերունդ727,Եվ վատ էոր է որ Կաստրոկարոն ու Կոնիոն
Դեռ սերում են կոմսերի նոր֊նոր ծնունդ։
{{տող|118}}Լավ կլինեն Պագանիներն, երբ գնա
Նրանց դևըդևը728, բայց ոչ այնքան, որ իրենց
Համբավն ամեն խծբծանքից զերծ մնա։
{{տող|121}}Ո՛վՈւգոլին Ո՛վ Ուգոլին դե՚ Ֆանտոլին Ֆանտոլին729 անվանի,
Քո համբավը ապահով է, ըստ որում
Սերունդ չունես, որպեսզի այն մթագնի։
{{տող|124}}Բայց, տոսկանցի, է՛լհրաժեշտ է՛լ հրաժեշտ դու մեզ տուր.
Այժմ ավելի ուզում եմ լալ, քան խոսել,
Այնքան հուզեց ինձ մեր զրույցը տխուր»։
Հանկարծ հնչեց մեր հանդիման, գոչելով.
{{տող|133}}«Ով ինձ գտնի, ուզում էինձ սպանի»է ինձ սպանի»730.
Եվ չքացավ ինչպես ձայնը որոտման,
Որ անցնում է, պատռելով ամպը երկնի։
Որ նախորդի նման հնչեց բարձրաձայն.
{{տող|139}}«Ես Ագլաուրն եմեմ731, որ դարձա քարի փերթ»։
Այնժամ ահից քայլերս աջ կողմ ուղղեցի
Եվ բանաստեղծ առաջնորդիս կպա սերտ։
Որոնք մարդուն իր չափի մեջ կպահեն։
{{տող|145}}Բայց խայծն էձեզ է ձեզ հրապուրում անդադար
Եվ ձեզ գցում թակարդը հին ոսոխի.
Ուստի զուր են սանձն ու կոչը ձեզ համար։
{{տող|148}}Ձեր շուրջ դարձող երկինքը ձեզ էկանչումէ կանչում.
Ցույց տալով ձեզ իր հմայքներն անսպառ,
Բայց ձեր աչքը միայն երկրին էկառչում։է կառչում։
{{տող|151}}Դրա համար ձեզ պատժում էՏերն է Տերն արդար»։
</poem>
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Որքան միջոց հարկ էլինում է լինում անցնելու
Մշտահոլով գնդին՝ օրվա սկզբից
Մինչև երրորդ ժամվա վախճանն հասնելու,
{{տող|4}}Այնքան միջոց էր արևին մնացել
Դեռ անցնելու, որ ավարտեր ընթացքն իր։
Աստ երեկո ևանդ և անդ733 գիշեր էր դարձել։
{{տող|7}}Նրա շողերն ուղղված էին մեր դեմքին,
{{տող|16}}Ինչպես ջրից կամ հայելուց տափարակ
Ցոլքն էցայտում է ցայտում ընդդիմակաց ուղղությամբ,Բարձրանալով ևիջնելով և իջնելով շատ արագ,
{{տող|19}}Եվ հավասար տարածություն անցնելիս
Քարի անկման զուգահեռ գիծ էկազմումէ կազմում,Ինչպես փորձն ու գիտությունն գիտությունն734 են ցույց տալիս,
{{տող|22}}Այսպես ահա անդրադարձված մի վառ լույս
{{տող|25}}«Այդ ի՞նչ լույս է, ասա, հայր իմ անձկալի,—
Ասացի ես,— որ աչքերս էշլացնումէ շլացնում,Եվ որ կարծես դեպի մեր կողմ էգալիս»։է գալիս»։
{{տող|28}}Պատասխանեց. «Մի զարմանա եթե քեզ
Շլացնում էընտանիքը է ընտանիքը երկնային.Հրեշտակ է, որ գալիս էվեր է վեր ճամփել մեզ։
{{տող|31}}Նման բաներ տեսնելը քեզ շատ շուտով
{{տող|34}}Երբ մոտեցավ հրեշտակը այն օրհնյալ,
Զվարթ ձայնով ասաց. «Ելեք այստեղից,
Վերելքն այստեղ նվազ էթեքէ թեք, սեպացյալ»։
{{տող|37}}Մենք բարձրանում էինք արդեն այնտեղից,
{{տող|43}}Եվ Ես դարձա նրան այսպես հարցնելով.
«Ի՞նչ կամեցավ ասել հոգին Ռոմանյո
Անբաժնելի բարյաց մասին հիշելով»։հիշելով736»։
{{տող|46}}Վարպետս ասաց. «Հետևանքն իր մոլության
Հասկանում է. զարմանալի չէ, որ նա
Զգուշացնում, սաստ էկարդում է կարդում մարդկության։
{{տող|49}}Դուք ձգտում եք բարիքներին այն վաղանց,
Որ պակսում են բաժանելով այլոց հետ,
Եվ դա ձեր մեջ առաջացնում էնախանձ։է նախանձ։
{{տող|52}}Բայց եթե սերն հանդեպ բարին վեհագույն
Զի արդ ունեմ նոր տարակույս իմ մտքում։
{{տող|61}}Ինչպե՞սբարիք Ինչպե՞ս բարիք մի բաշխված շատերին,
Սրանց հարուստ կդարձընի ավելի,
Քան եթե այն բաշխված լինի քչերին»։
Եվ խավար ես տեսնում լույսի փոխարեն։
{{տող|67}}Այն անհուն ևանճառ և անճառ էակն երկնակալՀաղորդվում էիրեն է իրեն սիրող էակին,
Ինչպես արփու շողը՝ մարմնին լուսընկալ։
{{տող|70}}Այնքան տրվում, որքան սեր էնա է նա գտնում.Ուստի որքան սիրով զեղուն էհոգինէ հոգին,Այնքան շատ էնրան է նրան Հավերժն հաղորդվում։
{{տող|73}}Որքան շատ են սիրողները երկնքում,
Այնքան շատ են բարիք գտնում սիրո մեջ
Եվ բարիքի շողերն իրար արձակում։արձակում737։
{{տող|76}}Եթե գոհ չես իմ խոսքերից կարճառոտ,
{{տող|79}}Հիմա ջանա, որ շուտ բուժվեն ու ջնջվեն
Երկուսի պես հինգ վերքերըդ վերքերըդ738 մնացյալ,
Որոնք զղջմամբ ու քավությամբ կփակվեն»։
{{տող|82}}Մինչդեռ «գոհ եմ» ուզում էի ես ասել,
Հարկադրված եղա լռել տեսնելով,
Որ մի ուրիշ բոլորակ բոլորակ739 եմ ես հասել։
{{տող|85}}Այստեղ ասես գրավվեցի գրավվեցի740 ես հանկարծՀափշտակիչ տեսիլքներով ևտեսաև տեսաՄի տաճարում բազում մարդկանց հավաքվածհավաքված741.
{{տող|88}}Եվ մի կնոջ, որ կանգնած մոտ դրանդու,
Նեղանում էր գորովանքով մայրական.
«Որդյակ, ինչո՞ւայդպիսի ինչո՞ւ այդպիսի բան արիր դու։
{{տող|91}}Հայրըդ ու ես՝ մտատանջ ու սրտացավ,
{{տող|97}}Նա ասում էր. «Թե քաղաքի տերն ես այն,
Որի անվան համար վեճի մտան դիքդիք742,Եվ որ ակն էիմաստության է իմաստության ամենայն,
{{տող|100}}Վրեժ լուծիր այն պատանուց անզգամ,
{{տող|103}}Հանդարտ դեմքով պատասխանեց. «Ի՞նչ կանենք
Մեզ վատություն կամեցողին, եթե որ
Մեզ սիրողին դատապարտենք ու պատժենք»։պատժենք»743։
{{տող|106}}Ապա տեսա մարդկանց ցասմամբ լիարբշիռ
{{տող|112}}Տագնապի մեջ աղոթում էր Բարձրյալին,
Որ ներեր իր ոսոխներին հալածիչ,
Մի դեմքով որ լի էր գութով վշտագին։վշտագին744։
{{տող|115}}Երբ իմ հոգին վերադարձավ արտաքին
«Ի՞նչ ունես, որ դու քեզ պահել չես կարող.
{{տող|121}}Աչքերըդ փակ ևոտքերըդ և ոտքերըդ դեդևկոտ
Դու քայլեցիր կես փարսախից ավելի,
Որպես մի մարդ գինեհարյալ կամ քնկոտ»։
{{տող|124}}Ես ասացի. «Լսիր ինձ, հայր իմ ազնիվ,
Քեզ կասեմ թե ինչեր տեսա տեսիլքում,
Երբ գայթ իգայթ ի գայթ քայլում էի ես հազիվ»։
{{տող|127}}Եվ նա ասաց. «Հարյուր դիմակ էլ, դիցուք,
{{տող|130}}Ինչ որ տեսար, նրա համար էր որ դու
Սիրտըդ բանաս խաղաղության ջրերինջրերին745,
Որ բխում են Ակնաղբյուրից կենսատու։
{{տող|133}}Ես «ինչ ունես» չհարցրի քեզ այն մտքով,
Ինչ մտքով որ պիտի հարցներ քեզ մի մարդ,
Որ տեսնում էլոկ է լոկ մարմնական իր աչքով.
{{տող|136}}Այլ հարցրի, որ քեզ ներշնչեմ ուժ, կորով.
Այսպես հարկ էխթանել է խթանել այն ծույլերին,
Որ, սթափված, տեղից շարժվում են զոռով»։
{{տող|139}}Վերջալույսի պահն էր արդեն, ևինչքանև ինչքան
Մեզ թույլ էին տալիս շողերն առկայծող,
Ուշիուշով դիտում էինք հեռական։
Որից չկար ազատվելու ճար կարծես.
{{տող|145}}Դա խավարեց մեր աչքերն ու օդը ջինջ։ջինջ746։
</poem>
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Խոր խավարը Դժոխքի ևգիշերի՝և գիշերի՝
Աստղազուրկ ու սահմանափակ երկնի տակ,
Որ պատած էխիտ է խիտ խավերով ամպերի,
{{տող|4}}Դեմքըս այնպես թանձըր քողով չպատեց,
{{տող|10}}Ինչպես կույրը, որպեսզի իր ճամփայից
Չմոլորվի ու չընդհարվի մի բանի,
Գնում էիր է իր առաջնորդի ետևից,
{{տող|13}}Այսպես էի ծխի միջով գնում ես,
Ասում էր ինձ. «Զգույշ, ինձնից չզատվես»։
{{տող|16}}Ես լսեցի ձայներ, որոնք իսրտանցի սրտանց
Հայցում էին խաղաղություն, գթություն
Աստծու գառից, որ բառնա մեղքը յուրյանց։
Որ կարծես թե ունեին ձայն միալար։
{{տող|22}}Եվ ես. «Վարպետ, հոգիների ձա՞յնն էայն»։է այն»։
Եվ նա ասաց. «Այո, ճիշտ ես գուշակում.
Նրանք իրենց մեղքն են քավում բարկության»։
{{տող|25}}«Արդ ո՞վես ո՞վ ես դու, որ մեր ծխով ես անցնում
Եվ մեր մասին հարցապնդում, որպես թե
Դեռ ողջերի աշխարհին ես պատկանում»։
{{տող|28}}Այսպես ահա խոսեց մի ձայն մոտը մեր։
Վարպետըս ինձ. «Պատասխանիր դու նրան,
Եվ հարցրու, թե այս կողմի՞ցեն կողմի՞ց են ելնում վեր»։
{{տող|31}}Եվ ես. «Ո՛վդու«Ո՛վ դու, որ մաքրվում ես այդպես,
Որպեսզի քեզ Հաստողի մոտ բարձրանաս,
Կզարմանաս, եթե դու ինձ ուղեկցես»։
{{տող|37}}«Վեր եմ գնում այս մարմնական պատանքով,
Որին միայն մահն էլուծումէ լուծում,— ասացի,—
Այստեղ եկա արհավրալի Դժոխքով.
{{տող|40}}Եվ եթե ինձ Աստված շնորհ էարելէ արել,
Թույլ տալով որ ես իր պալատը տեսնեմ
Մի կերպով, որ այժմ անսովոր էդառելէ դառել,
{{տող|43}}Ապա հայտնիր, թե դու կյանքում ո՞վեղարո՞վ եղար,Եվ ասա թե ճի՞շտ էբռնած է բռնած իմ ուղին,
Քո խոսքերը թող մեզ լինեն ղեկավար»։
{{տող|46}}«Լոմբարդցի եմ ևՄարկո և Մարկո եմ ես կոչվումկոչվում747.
Աշխարհ տեսա ու սիրեցի լավ բարքեր,
Որոնց հիմա արդեն ոչ ոք չի ձգտում։
{{տող|52}}Եվ ես նրան. «Քո բաղձանքը ես կանեմ,
Սակայն իմ մեջ մի տարակույս ծագեց արդարդ748,
Որից եթե ես չազատվեմ՝ կպայթեմ։
{{տող|55}}Առաջ պարզ էր, սակայն հիմա բարդացավ
Այն հարցըդ, որ շոշափեցիր դու այստեղ,
Եվ որ այժըմ ինձ տալիս էգլխացավ։է գլխացավ։
{{տող|58}}Ասածիդ պես, հիմա աշխարհը ողջամբ
Մերկացել էամեն է ամեն ազնիվ բարքերիցԵվ հղի ու լի էամեն է ամեն չարությամբ։
{{տող|61}}Սակայն ի՞նչն էդրա է դրա պատճառը մեկին,
Աստղե՞րն են, թե՞ մարդիկ՝ իրենք։ Եվ երբ ես
Իմանամ այդ՝ կբացատրեմ ամենքին»։
{{տող|67}}Դուք, ապրողներդ, աստղերին եք վերագրում
Ամեն պատճառ, կարծես նրանց ներգործման
Արդյունք լիներ, ինչ պատահում էերկրում։է երկրում։
{{տող|70}}Եթե այդպես լիներ, ձեր մեջ կբարձվեր
Ազատ կամքը ևարդար և արդար չէր լինի, որ
Բարին խինդով, չարը վշտով հատուցվեր։
{{տող|73}}Աստղերից են ձեր հակումներն առաջին,
Ոչ բոլորը, դիցուք բոլորը, բայց ձեզ
Լույս էտրված է տրված ջոկելու չարն ու բարին,
{{տող|76}}Եվ ազատ կամք, որը եթե իսկզբանի սկզբան
Վատ կկռվի հակումների դեմ հոռի,
Լավ կոփվելով՝ հուսկ դուրս կգա հաղթական։
Որի վրա աստղերն ազդել չեն կարող։
{{տող|82}}Եթե աշխարհն արդ դարձել էամբարիշտէ ամբարիշտ,Դուք եք պատճառն ևդա և դա ձեր մեջ որոնեք.
Հիմա ես քեզ կբացատրեմ միտքըս ճիշտ։
{{տող|85}}Մարդու հոգին, որ ստեղծված էԱստծուցէ Աստծուց,Դուրս էպրծնում է պրծնում արարչական ձեռքերիցԵվ աշխարհ էմտնում է մտնում մանկան պես մերկուց.
{{տող|88}}Եվ դեռ ամեն ինչի անփորձ ու անգետ,
Ուրախանում ու խայտում էմանկան է մանկան պես,Զի իբնե ի բնե հաճույքի էհակամետ։է հակամետ։
{{տող|91}}Ճաշակում էնախ է նախ բարիքները ումպետ
Եվ պատրանքով վազում նրանց ետևից,
Եթե նրան ետ չպահի սանձ կամ պետ։
{{տող|94}}Արդ իբրև սանձ պահանջվեցին օրենքներ,
Իսկ իբրև պետ պահանջվեց մի միապետ,
Որ քաղաքի միջնաբերդը գեթ տեսներ։տեսներ749։
{{տող|97}}Օրենքներ կան, բայց ովքե՞րեն ովքե՞ր են պահողներ,
Հիմա ոչ ոք. իսկ հովիվը առաջնորդ
Որոճում է, բայց չունի հերձ կճղակներ։կճղակներ750։
{{տող|100}}Եվ ամբոխը, տեսնելով որ հովիվն իր
Ձգտում էլոկ է լոկ բարիքների նյութական,Ինքն էլ խժռում ևչի և չի դնում այլ խնդիր։
{{տող|103}}Ուստի պարզ է, որ վարչությունն էվատթարէ վատթար
Պատճառն արդի ապականման աշխարհի,
Ոչ թե մարդկանց բնությունը վատախտար։
{{տող|106}}Հռոմը, որ հարդարիչն էր աշխարհի,
Ուներ երկու լուսատուներլուսատուներ752, որ մարդկանց
Նշում էին ուղին երկնի ու երկրի։
{{տող|109}}Մեկը մյուսին մարեցմարեց753, ևսուրը և սուրը խառնվեց
Մականի հետ, ու հետևանքն այն եղավ,
Որ թե մեկը ևթե և թե մյուսը խաթարվեց,
{{տող|112}}Ու վերացավ փոխադարձ վախն իրարից։
Նայիր հասկինհասկին754, եթե ինձ չես հավատում.
Ամենայն տունկ ճանաչում են իր պտղից։
{{տող|115}}Այն երկրումերկրում755, ուր հոսում են Պոն, Աղիջեն,
Հեշտ էր գտնել առաքինի վարք ու բարք,
Երբ Ֆեդերիկն սկսած չէր դեռ վիճել։վիճել756։
{{տող|118}}Այժմ այդ երկրով ազատ կարող էանցնելէ անցնել
Ամեն շուտիկ, առանց երկյուղ զգալու,
Որ կարող էկարգին է կարգին մարդու հանդիպել։
{{տող|121}}Այնտեղ դեռ կան երեք ծերեր կենդանի,
{{տող|124}}Անուններն են Կուրրադո դա Պալացցո,
Լավ Գերարդո ևԳուիդո և Գուիդո դա ԿաստելԿաստել757,
Որ ֆրանսիացիք կոչում են պարզ Լոմբարդո։
{{տող|127}}Արդ ձուլելով իր մեջ երկու վարչություն,
Ցեխն էխրվել է խրվել եկեղեցին Հռոմի,Աղտեղելով և՛ իրեն, և՛ բեռը դույն»։դույն758»։
{{տող|130}}«Ո՛վիմ «Ո՛վ իմ Մարկո, դատում ես ճիշտ ևստույգև ստույգ,—
Ասացի ես։— Այժմ հասկացա, թե ինչու
Ղևի որդիք որդիք759 ձեռք չբերին կայք ու գույք։
{{տող|133}}Սակայն ո՞վէայն ո՞վ է այն Գերարդոն փառազուն,Որ հանգուցյալ սերնդից էմնացելէ մնացել,Ինախատինս Ի նախատինս նոր սերնդին վայրասուն»։
{{տող|136}}«Քո խոսքերը տարօրինակ են հնչում,—
Պատասխանեց,— զարմանալի է, որ դու
Տոսկանցի ես ևնրան և նրան չես ճանաչում։
{{տող|139}}Ուրիշ անուն ես չեմ կարող նրան տալ,
Թե ոչ ասել, որ նա հայրն էԳայայի։է Գայայի760։
Աստված ձեզ հետ. էլ չեմ կարող ձեզ հետ գալ:
{{տող|142}}Ծխի միջով մի լույս շողում էանդէ անդ, տես.Հրեշտակ էդաէ դա. ինձ հարկավոր էմեկնելէ մեկնել,Նախքան այստեղ նրա գալը իհանդես»։ի հանդես»։
{{տող|145}}Այսպես ասաց ևէլ և էլ չուզեց ինձ լսել։
</poem>
{{տող|1}}Ո՛վ ընթերցող, եթե երբեք լեռներում
Քեզ պատեց մեգ, որի միջով դու տեսար,
Ինչպես մաշկի միջով խլուրդն էտեսնումէ տեսնում761,
{{տող|4}}Հիշիր ինչպես ճաճանչները արևի
Թափանցում են խիտ ու խոնավ մշուշով,
Երբ սա քիչ֊քիչ նոսրանում էհիրավիէ հիրավի.
{{տող|7}}Եվ կարող ես պատկերացնել, թե ինչպես
Երբ մութ էին արդեն ափերն ստորին։
{{տող|13}}Ո՛վտեսիլքներՈ՛վ տեսիլքներ, մերթ այնքան եք կտրում մեզ
Արտաշխարհից, որ մենք ոչինչ չենք լսի,
Թեկուզ հնչեն հազար փողեր շուրջը մեր.
{{տող|16}}Ձեր աղբյուրը ի՞նչ է, եթե զգայք չեն.
Ձեր աղբյուրը հարկավ լույսն էգերբնականէ գերբնական,Որ գործում էիվերուստ է ի վերուստ կամ ինքնօրեն.
{{տող|19}}Տեսիլքիս մեջ տեսա պատկերը նրա,
Ով իր ոճրի համար փոխվեց այն թռչնին,
Որ հրճվում էիր է իր դայլայլից առօրյա։առօրյա762։
{{տող|22}}Այստեղ միտքըս իր մեջ այնքան էր գոցվել,
{{տող|28}}Ասուերոս արքան էին նրա քով,
Եսթեր կինը ևՄարդոքեն և Մարդոքեն այն արդար,Որ ուղղամիտ եղավ խոսքով ու գործով։գործով763։
{{տող|31}}Երբ չքացավ այս պատկերը տեսլային,
Ցնդելով այն պղպջակի նմանակ,
Որ զրկվել էիր է իր պատյանից ջրային,
{{տող|34}}Ինձ երևաց մի աղջնակ վշտալից,
Որ լալագին ասում էր. «Ո՛վթագուհի«Ո՛վ թագուհի,Ինչո՞ւմեռնել Ինչո՞ւ մեռնել փափագեցիր զայրույթից։
{{տող|37}}Դու մեռար, որ Լավինիայիդ չկորցնես,
Եվ կորցըրիր ինձ։ Մայր, նախքան մահն իմ սիրո,
Ես քո մահն եմ հիմա ողբում դառնապես»։դառնապես»764։
{{տող|40}}Ինչպես մարդու քունը խզվում էհանկարծէ հանկարծ
Ազդեցության ներքո պայծառ մի լույսի,
Եվ տակավ առ տակավ անցնում էանդարձէ անդարձ,
{{տող|43}}Այսպես անցան իմ տեսիլքներն այցելու,
{{տող|52}}Բայց աչքերըս նրա լույսից շլացան,
Ինչպես մարդու աչքը լույսից արևի,
Որ պատած էիր է իր շողերով վայրացան։
{{տող|55}}«Սա երկնային մի ոգի է, որ առանց
Մեր խնդրանքին՝ մեզ վերելքն էցույց է ցույց տալիս
Եվ քողարկում իրեն լույսով անթափանց։
{{տող|58}}Նա վարվում էր մեզ հետ, ինչպես մարդն իր հետ.
Ով չի օգնում, երբ կարոտյալ էտեսնումէ տեսնում,Հայցը կանխավ մերժելու էհակամետ։է հակամետ։
{{տող|61}}Արդ մեզ արած իր հրավերն ընդունենք.
Որ երևում էին աստղերն առկայծող։
{{տող|73}}«Ո՛վիմ «Ո՛վ իմ կորով, ինչո՞ւցնդում ինչո՞ւ ցնդում ես այդպես»,—
Ասում էի ես յուրովի, զգալով,
Որ սրունքներս հոգնել էին մեծապես։
{{տող|76}}Հասել էինք արդեն սանդղի բարձունքին,
Եվ կանգ առել, ինչպես նավը լողացող,
Որ կանգնում է, երբ հասնում էափունքին։է ափունքին։
{{տող|79}}Նոր ոլորտում մի պահ ես լուռ մնացի,
Սպասելով որևէ բան լսել նոր,
Ապա դարձա վարպետիս ևասացիև ասացի.
{{տող|82}}«Իմ բարի հայր, արդ ասա ինձ՝ ի՞նչ հանցանք.
Քավվում էայս է այս բոլորակում, ևեթեև եթե
Մենք կանգ առանք, թող խոսքերըդ չառնեն կանգ»։
{{տող|85}}«Այստեղ էիր է իր հատուցումը ստանում
Թույլ ու թերի սերը բարու,— ասաց նա,—
Այստեղ են հենց ալարկոտին խթանում։
{{տող|88}}Բայց որպեսզի ավելի լավ հասկանաս,
Ուշի ուշով ինձ ունկըն դիր ևդու և դու մեր
Այս կանգառից որոշ օգուտ կստանաս»։
{{տող|94}}Բնականը ենթակա չէ սխալի,
Իսկ մյուսը սխալվում է է766 վատ ձգտմամբ,
Կամ ձգտելով չափից քիչ կամ ավելի.
{{տող|97}}Եվ քանի նա վսեմ բարուն էձգտումէ ձգտում
Ու չափ պահում բարիքների մեջ նսեմ,
Վատ հաճույքի նախապատճառ չի լինում։
{{տող|100}}Բայց երբ սերն այդ մի վատ բանի էձգտումէ ձգտումԿամ բարուն էձգտում է ձգտում չափից շատ կամ քիչ,Արարածը Արարչի դեմ էգործում։է գործում։
{{տող|103}}Այստեղից էլ կհասկանաս առհարկի,
Որ մարդկանց մեջ սերը հիմքն էամենայնէ ամենայնԱռաքինի ևմեղսավոր և մեղսավոր արարքի։
{{տող|106}}Արդ զի սերը չի կարելի անջատել
Ուստի նրան չի կարելի անգոսնել։
{{տող|112}}Եթե այսպես ճիշտ եմ դատում դատում767 ու դասում,Մնում էլոկ է լոկ սիրել չարիքն ուրիշի։Եվ այդ սերը երեք տեսակ էլինում։է լինում։
{{տող|115}}Կան, որ այլոց կործանումով հույս ունեն
Վեր բարձրանալ ևհենց և հենց դրա համար լոկՀետամուտ են նրանց անկման բարձունքենբարձունքեն768:
{{տող|118}}Կան որ այլոց բարձրացումով վախում են
Կորցնել շնորհ, իշխանություն, փառք, պատիվ,
Եվ չարիք են նրանց նյութում տենդորեն։տենդորեն769։
{{տող|121}}Եվ կան էլ որ զայրանում են մաղձալից
Նրանց դեմ, որ վիրավորանք են հասցրել,
Եվ պատրաստ են ոխ հանելու նրանցից։նրանցից770։
{{տող|124}}Այս եռակերպ սերը քավվում էցածումէ ցածում.Արդ ուզում եմ քեզ բացատրել սերը մյուսմյուս771,Որ անկանոն կերպով բարուն էձգտում։է ձգտում։
{{տող|127}}Երազում են մարդիկ վսեմ մի բարիք,
Եվ հասնելու առ այն զգում են կարիք։
{{տող|130}}Եթե նրան ձեզ ձգում էսերը է սերը գաղջ,
Դուք այդ մեղքը այս ոլորտում կքավեք,
Կատարելով ապաշխարանք մի պատշաճ։
{{տող|133}}Կա այլ բարիքբարիք772, որ նսեմ է, ոչ հարգի.
Դա չի տալիս երջանկություն, չէ Աստված,
Որ պատճառն ու հիմքն էամեն բարիքի։է ամեն բարիքի773։
{{տող|136}}Այն սերը, որ դրան շատ էնվիրվումէ նվիրվում,Բոլորակաց մեջ էքավվում է քավվում վերևի,Բայց ինչպես էայն է այն երեքի տրոհվում,
{{տող|139}}Ես կլռեմ, որ դու գտնես յուրովի»։
{{տող|1}}Մեծ ուսուցիչս ավարտելով ճառը իր
Իմ աչքերի մեջ էր նայում տեսնելու,
Թե ես նրան լսե՞լէի լսե՞լ էի ուշադիր.
{{տող|4}}Ես, որ նորից տանջվում էի ծարավովծարավով774,Լռում էի ևյուրովի և յուրովի մտածում.
«Գուցե նրան ձանձրացընեմ հարցերով»։
{{տող|10}}Եվ ես. «Վարպետ, իմ միտքը քո ուսմունքով
Այնքան լավ էլուսավորվումէ լուսավորվում, որ ես պարզ
Հասկանում եմ ճառըդ ամեն մասունքով։
{{տող|13}}Սակայն, հայր իմ, թախանձում եմ քեզ կարի,
Բացատրիր, թե ինչ էսերըէ սերը, որին դու
Վերագրում ես ամեն գործ չար ու բարի»։
{{տող|16}}Եվ նա. «Ուղղիր մտքիդ աչքերն իմ վրա,
Եվ կպարզվի քեզ սխալը կույրերիկույրերի775,
Որոնք իրենց համարում են ռահվիրա։
{{տող|19}}Հոգին, որին սիրո հակում էտրվածէ տրված,Ձգտում էդեպ է դեպ ամեն մի բան հաճելի,Հենց որ զարթնում էհաճույքից է հաճույքից դրդըված։
{{տող|22}}Ընկալչությունը ձեր՝ պատկերն էառնումէ առնումԻրականից ևպարզում էձեզ և պարզում է ձեզ այնպես,Որ ձեր հոգին առ այն պատկերն էդառնում։է դառնում։
{{տող|25}}Եթե հոգին դեպ այն պատկերն էհակվումէ հակվում,
Այդ հակումը սերն է, սերը բնական,
Որ հաճույքից մղված գործում էհոգում։է հոգում։
{{տող|28}}Եվ ինչպես բոցն իր հատկությամբ բնական
Ձգտում էվերէ վեր776, այնտեղ, ուր իր տարերքումԱվելի էդառնում է դառնում կայուն, տևական,
{{տող|31}}Այսպես հոգին մի մղումով բնածին
Դեպ հաճելին էձգտում ևչի է ձգտում և չի հանգչում,
Մինչև որ նա չի տիրանում սիրածին։
{{տող|34}}Արդ կարող ես դու հասկանալ թե որքան
Սխալվում են նրանք, ովքեր պնդում են,
Թե ամեն սեր գովելի էըստ է ըստ ինքյան։
{{տող|37}}Զի գուցե միշտ լավ էսիրո է սիրո առարկան,
Բայց ամեն սեր լավ չէ, ինչպես ամեն դրոշմ,
Թեև մոմը լինի լավ ու պատվական»։
{{տող|40}}«Քո խոսքերը ևիմ և իմ միտքը հետախույզ
Ինձ պարզեցին սիրո բնույթն,— ասացի,—
Բայց դա իմ մեջ ծնեց մի նոր տարակույս։
{{տող|43}}Եթե սերը մեր մեջ դրսից էծագումէ ծագում777,Ապա հոգին, որ գործում էբնազդմամբէ բնազդմամբ,Իր կամքով չէ, երբ լավ կամ վատ էգործում»։է գործում»։
{{տող|46}}Եվ նա. «Ինչ որ միտքն այս մասին կդատի,
Կբացատրեմ, իսկ ավելին կպարզե
Բեատրիչեն, զի դա գործ էհավատի։է հավատի։
{{տող|49}}Յուրաքանչյուր գոյացություն ձևավորձևավոր778,Որ նյութից զատ, բայց զոդված էնրա է նրա հետ,
Իր մեջ ունի մի զորություն մասնավոր,
{{տող|52}}Որը միայն իր գործնական արյունքով
Զգացնում էիր է իր գոյությունը ներքին,
Ինչպես բույսն իր կյանքը՝ կանաչ սաղարթքով։
{{տող|55}}Մարդ չգիտե, թե նախնական գիտությանց
Իմացությունն իր ուսկից էևուսկիցէ և ուսկից
Զգացումը իր նախնական ցանկությանց,
{{տող|58}}Որ ձեր մեջ կան, ինչպես մեղվում բնազդ կա
Մեղր շինելու, ևմիտումն և միտումն այս նախավոր
Գովեստի կամ պարսավի չէ ենթակա։
{{տող|61}}Արդ որպեսզի որպեսզի779 այլ հակումներն այս հակման
Համակերպվեն, ձեր մեջ կա ուժ բնածին,
Որ հսկում էիբրև է իբրև մուտքի պահապան։
{{տող|64}}Այդ ուժն էայն ուժն780 է այն սկզբունքը, ըստ որի
Ձեր գործերն են գնահատվում, նայած թե
Նա ընտրում էսեր է սեր բարի, թե հոռի։
{{տող|67}}Նրանք, ովքեր ճշմարտախույզ են խորին,
{{տող|70}}Իսկ դիցուք թե սերն առողջ կամ անառողջ
Արծարծվում էձեր է ձեր մեջ մղմամբ ակամա,
Բայց կարող եք դուք ընդունել այն կամ ոչ։
{{տող|73}}Բեատրիչեն կարողությունն այս ազնիվ
Հասկանում էազատ է ազատ կամքը, հիշիր այդ,
Եթե երբեք նա քեզ խոսի այդ առթիվ»։
{{տող|79}}Եվ սահում էր ընդդեմ երկնի աստղազարդ
Այն ուղիով, ուր մայրամուտն էտեսնումէ տեսնումՀռոմայեցին կղզյաց միջև Կորս ևՍարդ։և Սարդ։
{{տող|82}}Եվ վարպետըս, որի փառքի շնորհիվ
Պիետոլան Պիետոլան782 հանդիսացավ անվանի,
Ճնշող բեռից ազատել էր ինձ լրիվ։
Որ գալիս էր մեր ետևից շտապով։
{{տող|91}}Ինչպես Իսմենն ու Ասոպը Ասոպը783 միասին
Մութ գիշերով տեսան վազքը թեբեցոց,
Որ խուռնընթաց դիմում էին Բաքոսին,
{{տող|100}}«Մարիամն շտապ դեպի լեռը վազ տվեց
Եվ Կեսարը, բաց թողնելով Մարսիլիան,
Անմիջապես դեպ Իլերդա արշավեց»։արշավեց»784։
{{տող|103}}«Շուտ, ժամանակ չկորցնենք հեղգորեն,
Ասում էին մյուս հոգիներն համորեն։
{{տող|106}}«Ո՛վհոգիներ«Ո՛վ հոգիներ, դուք որ հիմա եռանդյամբ
Դարմանում եք անփութությունն, որ բարիք
Գործելու մեջ թույլ եք տվել գաղջությամբ.
{{տող|109}}Սա դեռ ողջ է— է — ես ստելու չեմ սովոր —Եվ ուզում էվեր է վեր բարձրանալ վաղորդյան.Ասացեք մեզ՝ ո՞ւր էելքը է ելքը մերձավոր»։
{{տող|112}}Այսպես ասաց առաջնորդըս ամբոխին.
Եվ նրանցից մեկը տվեց պատասխան.
«Հետևիր մեզ ևկգտնես և կգտնես անցուղին։
{{տող|115}}Մենք շարժվելու այնքան փափագ ունենք մեծ,
Որ չենք կարող կանգնած խոսել, ևեթեև եթե
Մեր վարմունքը կոպիտ գտնես, ներիր մեզ։
{{տող|118}}Սան Զենոյի աբբան էի Վերոնում,
Բարբարոսսա վեհապետի օրերին,
Որի մասին վատ են խոսում Միլանում։Միլանում785։
{{տող|121}}Եվ մեկը, որ արդեն զառամ էդարձածէ դարձած786,
Շուտով կողբա այն վանատան պատճառով,
Ուր չարարկեց իշխանությունն ունեցած.
{{տող|124}}Զի նա որդուն անհարազատ ու տգեղ,
Տգեղ մարմնով ևթե և թե հոգով մանավանդ,
Նշանակեց օրինավոր հովվի տեղ»։
Որ գալիս են հեղգությունը սաստելով»։
{{տող|133}}Ասում էին նրանք. «Մեռան այն մարդիկմարդիկ787,
Որոնց առջև ծովը բացվեց, բայց հետո
Հորդանանը տեսավ սերունդն երջանիկ։
{{տող|136}}Եվ այն մարդիկմարդիկ788, որ մինչև վերջ չուզեցին
Տաժանք կրել զավակի հետ Անքիսի,
Անփառունակ մի կյանքի մեջ սուզվեցին»։
{{տող|142}}Ուրկից բազում ուրիշ խոհեր ծագեցին,
Եվ ես այնքան խոհից իխոհ ի խոհ ծփացի,Որ իվերջո ի վերջո իմ աչքերը փակվեցին.
{{տող|145}}Եվ խոհերըս վերածվեցին երազի։
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Այն ժամինժամին789, երբ ջերմությունը ցերեկվա
Երկրից կամ մերթ Երևակից շիջանած՝
Է՛լչի Է՛լ չի կարող մեղմել ցուրտը գիշերվա.
{{տող|4}}Երբ գուշակներն գուշակներն790 իրենց Բախտը մեծագույն
Արևելյան հորիզոնում են տեսնում,
Ուր կծագի շուտով օրը նորագույն,
{{տող|7}}Երազիս մեջ երևաց կին մի թլվատթլվատ791,Աչքերը շիլ ևոտքերը և ոտքերը ծուռումուռ,Ձեռքերը հաշմ ևերեսը և երեսը շատ գունատ։
{{տող|10}}Նայում էի. ինչպես արևը շողուն
Ժրացնում էանդամները է անդամները ցրտահար,
Այսպես հայացքս արձակում էր կապ լեզուն,
{{տող|13}}Ուղղում նրա շեղությունները կարգավ
Եվ տալիս էր նրա դալուկ երեսին
Այն գույնը, որ պահանջում էսերն է սերն հարկավ։
{{տող|16}}Հենց որ այսպես լեզվի կապն էր արձակվել,
Որ ես նրան չէի կարող չունկնդրել։
{{տող|19}}«Ես,— երգում էր,— ես այն սիրենն սիրենն792 եմ սիրուն,Որ թովում էնավորդներին է նավորդներին ծովի մեջ,Այնքան ձայնըս հաճելի էու է ու ծորուն։
{{տող|22}}Ես իմ երգով Ուլիսին էլ թովեցիթովեցի793.Ով վարժվի ինձ ևհմայվի և հմայվի ինձանով,
Հազիվ թե իմ լարացանցից դուրս պրծնի»։
{{տող|25}}Նա տակավին իր բերանը չէր փակել,
Երբ երևաց ինձ մոտ մի կին սուրբ ու վեհվեհ794,
Որ այն մյուսին անարգելու էր եկել։
{{տող|28}}«Օ´ Վիրգիլիոս, օ´ Վիրգիլիոս, ո՞վէնա»ո՞վ է նա»,—
Գոչեց կինը բարկությամբ լի, իսկ տերն իմ
Նայում էր լոկ այդ կնոջը վեհազնյա։
{{տող|40}}Հետևելով առաջնորդիս քայլերին՝
Գնում էի կորաքամակ, գլխահակ,
Ինչպես նա, ով հանձնվել էմտքերին։է մտքերին։
{{տող|43}}Հանկարծ լսվեց. «Անցքը այստեղ է, եկեք» —
Այնպես աղու ևհեշտալուր և հեշտալուր մի ձայնով,
Որ մեր երկրում չենք ունկնդրի մենք երբեք։
{{տող|46}}Այդպես ասողն, հար ևնման և նման կարապի,
Բացավ թևերն ու մեզ ուղղեց դեպ այնտեղ,
Ուր մի անցք կար միջև երկու քարափի։
{{տող|49}}Թափհարելով իր թևերը փետրավորփետրավոր795,
Նա «Երանի սգավորաց,— ասաց մեզ,—
Զի կստանան մխիթարանք հոգևոր»։
Որ չեմ կարող նրա միտքը հասկանալ»։
{{տող|58}}Եվ նա. «Տեսար այն կախարդին հինավուրցհինավուրց796,
Որի համար պատժվում են վերևում,
Եվ որից մարդ ճողոպրում էմազապուրծ։է մազապուրծ։
{{տող|61}}Բավ էդա է դա քեզ. հիմա մի քիչ շտապիր,
Եվ ունկնդրիր կոչին երկնի, ուր Արքան
Հավերժական հոլովում էգնդերն է գնդերն իր»։
{{տող|64}}Ինչպես բազեն, որ նայում էնախ է նախ ներքև,Ապա, իլուր ի լուր կանչին, սուրում էայնտեղէ այնտեղ,Ուր քաշում էնրան է նրան երեն ակներև,
{{տող|67}}Այսպես արի, բարձրանալով փույթ իփույթի փույթԺայռամիջյան կածանն իվերի վեր, որը մեզՏարավ այնտեղ, ուր գործվում էնոր է նոր պտույտ։
{{տող|70}}Երբ դուրս եկա բոլորակը հինգերորդ,
Տեսա մարդիկմարդիկ797, որոնք դեմքերը գետնին,
Պառկած էին ու հեծեծում սրտահորդ։
{{տող|73}}Ասում էին՝ «Մերձեցաւ անձն իմ իհող»ի հող»
Այնպիսի խոր հառաչանքով ու հեծքով,
Որ հազիվ էր լսվում խոսքն այդ անսքող:
{{տող|76}}«Ո՛վհոգիներ«Ո՛վ հոգիներ, որ ձեր տանջանքը մռայլ,Ամոքում եք արդարությամբ ու հույսովհույսով799,
Մեզ ցույց տվեք ելման տեղը հետևյալ»։
Գնալիս միշտ աջ ուղղությամբ քայլեցեք»։
{{տող|82}}Այսպես ասաց առաջնորդըս ևայսպեսև այսպես
Պատասխանեց նրան մեկը մոտիկից,
Որի վրա ուշ դարձըրի իսկույն ես։
Եվ մեղմորեն նրան այսպես ասացի.
{{տող|91}}«Ո՛վդու «Ո՛վ դու հոգի, որ ողբերով քո համառ
Հարդարում ես դարձիդ ուղին առ Աստված,
Քավությունըդ քիչ ընդհատիր ինձ համար։
{{տող|94}}Ասա ո՞վես ևինչո՞ւեք ո՞վ ես և ինչո՞ւ եք դուք պառկել
Բերանքսիվար, ուզո՞ւմ ես որ քո մասին
Խոսեմ այնտեղ, ուրկից ողջ եմ ես եկել»։
{{տող|97}}«Թե ինչու ենք պառկել վրան երեսի,
Դու կիմանաս,— ասաց հոգին,— բայց դու նախ
Գիտա զի ես եղէ յաջորդ Պետրոսի։Պետրոսի800։
{{տող|100}}Կիավերի ու Սիեստրի միջև գեղադիր
Կա ուղղահոս մի գետ, որի անունից
Իմ ազգատոհմն ստացել էտիտղոսն իր։է տիտղոսն իր801։
{{տող|103}}Ամսից քիչ անց անց802 ես զգացի թե ինչպեսԾանր էկրել պատմուճանըէ կրել պատմուճանը803, որի մոտԱմեն այլ բեռ թեթև փետուր էկարծես։է կարծես։
{{տող|106}}Ես մեղքերից դարձի, ավա՜ղ, ուշ եկա.
Բայց երբ դարձա եկեղեցու հովվապետ,
Հասկացա որ կյանքը փուչ էու է ու անշահ։
{{տող|109}}Չհանգչելով աստիճանովս ասդենի,
Մի աստիճան, որ բարձրագույնն էերկրումէ երկրում,Ես այրվեցի սիրով հանդեպ անդենի։անդենի804։
{{տող|112}}Մինչ այդ հոգիս՝ թշվառական ու վատթար՝
Արդ կրում եմ այստեղ պատիժըս արդար։
{{տող|115}}Ագահությունն երևում էհայտնապեսէ հայտնապես
Քավության մեջ հոգիների այս հեծող,
Եվ լեռան մեջ պատիժ չկա սրա պես։
{{տող|118}}Ինչպես երկրում մեր հայացքը միմիայն
Գետին ուղղվեց ևչամբարձավ և չամբարձավ դեպ երկինք,
Այսպես այստեղ Բարձրյալն ուղղեց գետին այն։
Լոկ լսելով, իմ այդ ցույցը հարգանքի,
{{տող|130}}Եվ ինձ ասաց. «Ինչո՞ւես «Ինչո՞ւ ես դու ծունկ չոքել»։Եվ ես նրան. «Այնքան վեհ էանձը է անձը ձեր,
Որ իմ խիղճը թույլ չի տալիս ինձ կանգնել»։
{{տող|136}}Եթե երբեք դու լսել ես «Ոչ կանայս...»
Խոսքերը, որ Ավետարանն էհիշումէ հիշում,
Իմ ասածը դու պիտի լավ հասկանաս։
{{տող|139}}Գնա այլևս, է՛լհարկ է՛լ հարկ չկա սպասել.Ներկայությունդ ինձ արգելք էողբալուէ ողբալու,
Որով պարտ եմ ապաշխարանք կատարել։
{{տող|142}}Մի զարմուհի ունեմ անվամբ ԱլաջաԱլաջա807.Նա բարի էինքնինէ ինքնին, միայն տոհմը մեր
Նրա համար չար օրինակ չդառնա.
{{տող|145}}Նա էմիայն է միայն ինձ մնացել երկրի մեջ»։
</poem>
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Լավ կամքի դեմ դեմ808 չի կռվում կամքը արդար.
Եվ ակամա ջրից սպունգն հանեցի,
Թեպետ ևնա և նա հագեցած չէր դեռ իսպառ։
{{տող|4}}Առաջնորդըս ու ես առաջ շարժվեցինք
{{տող|7}}Քանզի նրանք, որ արցունքով դառնագին
Քավում էին չարիքն աշխարհ համակողհամակող809,
Բռնել էին մինչև եզերքն արտաքին։
{{տող|10}}Անիծվե՛սդուԱնիծվե՛ս դու, վաղնջական գայլ գայլ810 անգութ,
Որ ամեն մի այլ գազանից ավելի
Զոհ ես դարձնում մարդկանց քաղցիդ անհագուրդ:
{{տող|13}}Ո՛վերկինքՈ՛վ երկինք, որ վերագրում են քո շարժման
Փոփոխմունքը պայմանների երկրային,
Ե՞րբ պիտի գա երկրից վանողը սրան։սրան811։
{{տող|16}}Գնում էինք ծանր ու դանդաղ քայլերով,
{{տող|19}}Եվ նրանցից մեկը ձայնով ողբական
Հանկարծ գոչեց մեր առջևում. «Օ՛, Մարիամ»Մարիամ813»,Ինչպես կինն էբացականչում է բացականչում ծննդկան.
{{տող|22}}Ապա ասաց. «Դու շատ աղքատ ապրեցիր.
Ուր սրբազան քո պտուղը ծնեցիր»։
{{տող|25}}Ապա հարեց. «Ո՛վՖաբրիկիոսըդ «Ո՛վ Ֆաբրիկիոսըդ814 ազնիվ,
Նախընտրեցիր ապրել աղքատ, բայց պատվով,
Քան թե ապրել հարուստ, սակայն անպատիվ»։
Գիտնալու թե ով էր ասողը դրանք։
{{տող|31}}Նա տարփողեց ևայն և այն պարգևը առատ,Որ Նիկողոսն Նիկողոսն815 արեց մատաղ կույսերին,
Պահպանելու նրանց պատիվն անարատ։
{{տող|34}}«Ո՛վհոգի«Ո՛վ հոգի, որ այդքան բարիք ես ոգում,—Ասացի ես,— ասա ո՞վես ևինչո՞ւո՞վ ես և ինչո՞ւ
Այդ գործերը միայն դու ես գովերգում։
{{տող|37}}Ես չեմ թողնի խոսելդ առանց հատույցքի,
Երբ ետ դառնամ ավարտելու կարճ ուղին
Մահկանացու ևանցողիկ և անցողիկ իմ կյանքի»։
{{տող|40}}«Ես կխոսեմ ոչ թե նրա համար որ,—
Այլ զի քո մեջ տեսնում եմ վառ մի շնորհ։
{{տող|43}}Ես արմատն եմ չարաբաստիկ այն ծառիծառի816,Որ ստվեր էձգել է ձգել երկրում քրիստոնյա,Ուր հազիվ էքաղվում է քաղվում պտուղ մի բարի։
{{տող|46}}Դուեն, Լիլլը, Կանդն ու Բրյուգգեն Բրյուգգեն817 երանի
Կարենային իրենց վրեժը լուծել.
Նրանց կօգնի Արդարադատը երկնի։
{{տող|49}}Ես աշխարհում հորջորջվել եմ Հյուգ ԿապետԿապետ818,Իմ սերունդն են Ֆիլիպներն ու ԼուիներԼուիներ819,
Որոնք դարձան Գաղղիայի նոր կարապետ։
{{տող|52}}Ես որդին եմ մի փարիզցու մսագործմսագործ820.Երբ չքացան հին արքաները բոլորբոլոր821,Բացի մեկից, որ զգեցավ խորգաձորձխորգաձորձ822,
{{տող|55}}Արքայության կառավարման սանձը ձիգ
Իմ ձեռքն անցավ. նոր հողերով ևբազումև բազում
Համհարզներով այնքան դարձա ազդեցիկ,
{{տող|58}}Որ իմ որդին ևս գահը բարձրացավբարձրացավ823,
Որից հետո գահակալել սկսեց
Իմ սերունդը, երբ սուրբ օծումն ստացավ։
{{տող|64}}Այդ օրից նա զոռով, սուտով սկսեց
Հափշտակել, ևապաև ապա, իբր հատուցումհատուցում825,Նորմանդիան, Պոնտն ու Գասկոնիան ձեռք բերեց։բերեց826։
{{տող|67}}Կառլոսն եկավ ԻտալիաԻտալիա827, իբր հատուցում,Զոհաբերեց Կոնրադինին, ևապաև ապա
Թունավորեց Թովմասին, իբր հատուցում։
{{տող|70}}Ժամանակ եմ տեսնում, ոչ շատ հետագա,
Երբ Ֆրանսիայից կգա ուրիշ մի ԿառլոսԿառլոս828,Որ իրեն ևյուրայնոց և յուրայնոց լավ ցույց կտա։
{{տող|73}}Կգա զինված միայն տեգով ՀուդայիՀուդայի829,
Եվ դրանով կհարվածի նա այնպես,
Որ Ֆլորենցիո փորոտիքը կթափի։
{{տող|76}}Դրանից նա հող չի շահի, այլ հանցանք
Եվ ամոթանք, շահ այնքան ծանր իր համար,
Որքան թեթև բան էհաշվում է հաշվում նա դրանք։
{{տող|79}}Եվ մյուսըմյուսը830, որ գերի ընկավ բաց ծովում,
Սակարկությամբ կծախի իր աղջկան,
Ինչպես հենը ստրկուհուն էծախում։է ծախում։
{{տող|82}}Ագահությո՛ւն, ի՞նչ կարող ես անել դեռ,
Որ նա նույնիսկ չի խնայում իր դստեր։
{{տող|85}}Բայց կան գործեր է՛լավելի է՛լ ավելի զազրոտի.Դա շուշանի ներխուժումն էԱնանյաէ Անանյա
Եվ Քրիստոսի գերումն հանձին հաջորդի։
{{տող|88}}Ես տեսնում եմ նրան նորից այպանվածայպանված832,
Նորոգված եմ տեսնում քացախն ու լեղին,
Եվ տեսնում եմ նրան նորից սպանված։
{{տող|91}}Տեսնում եմ նոր Պիղատոսին Պիղատոսին833 այնքան չար,
Այնքան անհագ, որ նա առանց ամոթի
Ագահության կիրքը տանում էՏաճար։է Տաճար834։
{{տող|94}}Ո՛վՏերՈ՛վ Տեր, ե՞րբ ես պիտի լինեմ անտրտում,
Տեսնելով քո դատաստանը երկնային,
Որ երկնում ես դու քո զանխուլ խորհրդում։
{{տող|97}}Իսկ իմ գոչը հարսի մասին Սուրբ ՀոգուՀոգու835,
Որի համար դու դիմեցիր ինձ հարցով,
Ինձնից որոշ բացատրություն առնելու,
{{տող|100}}Մյուսների հետ հետ836 մենք կրկնում ենք աղոթքում,Երբ ցերեկ է, իսկ երբ գիշեր էգալիսէ գալիս,
Դրանց ներհակ օրինակներ ենք ոգում։
{{տող|103}}Մենք գիշերը Պիգմալիոնին Պիգմալիոնին837 հիշում ենք,
Որին ոսկու անհագ ծարավը դարձրեց
Գող, դավաճան ու մարդասպան չարանենգ։
{{տող|106}}Եվ տանջանքը Միդասի Միդասի838 խոլ ու ագահ,
Որ գոհացրեց իր պահանջը անհագուրդ
Եվ առհավետ դարձավ ծաղրի առարկա։
{{տող|109}}Հիշում ենք ևանմտությունն Աքարիև անմտությունն Աքարի839,Որ գողացավ ավարները, ևկարծեսև կարծեսԴեռ պատժում էնրան է նրան ցասումը Հեսվի.
{{տող|112}}Մեղադրում ենք Անանիային ու կնոջկնոջ840.Հիշում քացին, որ Հելիոդորն Հելիոդորն841 ստացավ.Հիշում նաև Պոլինեստրին Պոլինեստրին842 մեծագոչ,
{{տող|115}}Որ սպանեց Պոլիդորին մերձավոր.
Հուսկ գոչում ենք. «Ո՛վԿրասոս«Ո՛վ Կրասոս843, ասա մեզ,
Ի՞նչ համ ունի ոսկին, գիտես քանի որ»։
{{տող|118}}Մերթ գոչում ենք զիլ ձայնով, մերթ ձայնով բամբ,
Ըստ այն հույզի, որ մեզ մղում էոգելէ ոգելՄերթ առավել ևմերթ և մերթ նվազ ուժգնությամբ։
{{տող|121}}Քիչ առաջ այն բարիքները մենակ ես
Ինչպես նրան, որին տանում էն մահվան։
{{տող|130}}Չէր տատանվում Դելոսն այնպես ուժգնակիուժգնակի844,
Եբբ Լատոնան բույն չէր դրել դեռ այնտեղ՝
Ծնանելու երկու աչքերն երկնքի։
«Մի վախենա, ես կանգնած եմ քո կողքին»:
{{տող|136}}Երգում էին «Փառք իբարձունս Աստուծոյ»ի բարձունս Աստուծոյ»845,
Որքան որ ես կարողացա հասկանալ,
Երբ այն ճիչը ունկնդրեցի իմոտո։ի մոտո։
{{տող|139}}Մենք մնացինք անշարժ ևափ իբերանև ափ ի բերան,
Առաջինն այն երգը լսող հովվաց պես.
Հուսկ դադրեցին երգն ու ցնցումը լեռան։
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Սաստիկ տանջված բնական սուր ծարավիցծարավից846,Որ միմիայն հագենում էայն ջրովէ այն ջրով847,
Որը խնդրեց սամարուհին Քրիստոսից,
Հուզված նրանց արդար պատժից ու ցավից։
{{տող|7}}Հանկարծ, ինչպես, ըստ Ղուկասի գրածիգրածի848,
Քրիստոսն երկու աշակերտի երևաց,
Երբ հառնել էր գերեզմանից փառացի,
{{տող|10}}Այսպես այստեղ մեկն մեկն849 երևաց մեր ետև,
Որ գալիս էր պառկածներին նայելով.
Տեսնելով մեզ՝ նա մեզ ասաց անդեդև.
{{տող|13}}«Եղբայրներ, ձեզ խաղաղություն տա Աստված»։Աստված»850։Իսկույն դարձանք, ևՎիրգիլիոսը և Վիրգիլիոսը նրան
Համապատշաճ ողջույն տվեց ու ասաց.
{{տող|16}}«Երանի թե երանելյաց կաճառում
Քեզ ընդուներ խաղաղությամբ Տերն արդար,
Որ պահում էինձ է ինձ մշտական աքսորում»։աքսորում851»։
{{տող|19}}«Ի՞նչպես, եթե դուք հոգիներ չեք ընտրյալ,—
Բարբառեց նա, մեզ հետ առաջ շարժվելով,—
Ո՞վձեզ Ո՞վ ձեզ բերեց այս ոլորտները օրհնյալ»։
{{տող|22}}Վարպետս ասաց. «Եթե նայես դու սրա
ՆշաններինՆշաններին852, որ հրեշտակն էնշելէ նշել,Կիմանաս, որ պետք էվերև է վերև նա գնա։
{{տող|25}}Բայց զի կյանքի թելը մանող տիրուհին
Չի ավարտել մանելը այն կծիկի,
Որ Կլոթոսն էտրամադրում է տրամադրում իր հերթին,
{{տող|28}}Սրա հոգին, նման իմի ևքոնիև քոնի,
Դեպի բարձունք մենակ գնալ չի կարող,
Քանզի մեզ պես պայծառատես աչք չունի։
Ուր կարող ենք մենք բարձրանալ կողք֊կողքի։
{{տող|34}}Բայց ասա ինձ՝ ինչո՞ւլեռը ինչո՞ւ լեռը դղրդաց,Ինչո՞ւճիչը Ինչո՞ւ ճիչը հոգիների համախումբ
Հնչեց մինչև լեռան ոտներն հարաթաց»։
{{տող|43}}Այստեղ չկա փոփոխություն տարերքի.
Փոփոխության պատճառ կարող էլինելէ լինել
Լոկ սեփական ուժերի մեջ երկնքի.
{{տող|46}}Զի ոչ եղյամ, ոչ ցող, ոչ ձյուն, ոչ անձրև,
Ոչ էլ կարկուտ չի թափվել ևչի և չի թափվումԵռաստիճան կարճ սանդուղքից սանդուղքից854 այն վերև։
{{տող|49}}Այստեղ չկան ոչ խիտ ամպեր, ոչ ցանցառ,
Ոչ փայլակներ, ոչ էլ դուստրը ՏավմանտիՏավմանտի855,Որը երկրում փոխում էիր է իր տեղը հար։
{{տող|52}}Չոր գոլորշի գոլորշի856 ու ցնցումներ չեն լինում
Ավելի վեր այն սանդուղքի գագաթից,
Ուր Պետրոսի փոխանորդողն էբազմում։է բազմում։
{{տող|55}}Գուցե ցածում ցնցում լինում էմեկ֊մեկէ մեկ֊մեկ,
Բայց չգիտեմ ինչպես՝ հողմերն ընդերկրյա
Այստեղ ցնցում առաջացրած չեն երբեք։
{{տող|58}}Աստ ցնցվում է, երբ որևէ մի հոգի
Մաքրվում էևերկինք էհամբառնումէ և երկինք է համբառնում
Ուղեկցությամբ հոգիների օրհներգի։
{{տող|61}}Եվ մաքրության երաշխիքը իղձն էայնէ այն,Որով հոգին իրեն պատրաստ էզգում՝է զգում՝
Համբառնալու դեպ օթարանն հանգստյան։
{{տող|64}}Առաջ էլ նա համբառնալու իղձ ուներ,
Բայց Աստուծո արդար կամքի համաձայն
Նախ պետք էիր է իր արդար պատիժը կրեր։
{{տող|67}}Եվ ես, որ այս տանջանքի մեջ եմ հլու
Ավելի քան հինգ հարյուր ամամ857, լոկ հիմա
Ինձ զգացի պատրաստ երկինք ելնելու։
Որ իրենք էլ վերև կանչվեն փութորեն»։
{{տող|73}}Այսպես ասաց, բայց զի ծարավը ծարավը858 մարդուՈրքան մեծ է, այնքան կուշտ էնա է նա խմում,
Նույնքան եղավ նա ինձ համար ձեռնտու։
{{տող|76}}Եվ վարպետըս նրան. «Տեսնում եմ ես արդ,
Թե ցանցն ինչպես ձեզ բռնում է, բաց թողնում,
Ինչից էցունցն է ցունցն ու ձեր ցնծերգը զվարթ։
{{տող|79}}Հիմա հաճիր պարզ ու մեկին խոսքերով
Ինձ ասելու, թե ով ես դու ևինչուև ինչու
Պառկել ես աստ այսքան երկար դարերով»։
{{տող|82}}«Երբ Տիտոսը Տիտոսը859 կամքով երկնի Արքայի
Վրեժ լուծեց այն խոցերի համար խոր,
Ուրկից հոսեց ծախած արյունն Հուդայի,—
{{տող|85}}Խոսեց հոգին,— ապրում էի համբավովհամբավով860,Որ ամենից շատ էտևում է տևում ու հարգվում,
Սակայն ես դեռ չէի ապրում հավատով։
{{տող|88}}Իմ երգերը այնքան քաղցըր հնչեցին,
Որ կանչվեցի ես, տուլուզցիս, իՀռոմի Հռոմ,
Ուր գլուխըս մրտենիով պճնեցին։
{{տող|91}}Ստատիոս Ստատիոս861 եմ կոչվում երկրում բովանդակ.
Ես երգեցի Թեբեն, ապա Աքիլլին.
Բայց ես ընկա իմ այս երկրորդ բեռան տակ.
{{տող|118}}Ասաց. «Խոսիր առանց դույզն ինչ վարանքի,
Բացեիբաց պատասխանիր դու նրան,
Ինչ հարցնում էայնքան է այնքան փույթով շեշտակի»։
{{տող|121}}Եվ ես. «Լսիր, ով հինավուրց դու հոգի,
Բայց ավելի պատճառ ունես զարմանքի։
{{տող|124}}Ահա սա, որ առաջնորդս էփառապանծէ փառապանծ,
Վիրգիլիոսն է, որից դու լիցք ստացար,
Տաղերգելու աստվածներին ևմարդկանց։և մարդկանց։
{{տող|127}}Ժպտիս պատճառն պատճառն862 եթե այլ բան կարծեցիր,
Սխալվում ես. պատճառը այն խոսքերն են,
Որ դու հենց նոր նրա մասին ասացիր»։
{{տող|130}}Նա թեքվեց, որ գրկեր ոտներն ուսուցչիս,
Բայց սա ասաց. «Եղբայր, թող այդ, մի անիր,
Զի դու ևես և ես լոկ ստվերներ ենք անմիս»։
{{տող|133}}Նա ուղղվեց ու ասաց. «Կարող ես դատել
Թե իմ սերը ինչքան ջերմ էքո է քո հանդեպ,
Երբ մոռնալով, որ մենք ունայն ենք դարձել,
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Հրեշտակն արդեն մեր ետևն էր մնացել,
Նա, որ մի այլ նիշ նիշ863 ջնջելով իմ ճակտից,
Դեպ վեցերորդ բոլորակն էր մեզ ճամփել,
Միայն թե դա արտահայտվի եռանդյամբ։
{{տող|13}}Այն պահից, երբ Յուվենալը Յուվենալը865 բանաստեղծ
Եկավ մեզ մոտ Լիմբոսի մեջ Դժոխքի,
Եվ ինձ հայտնեց քո սերը ջերմ ու անկեղծ,
Եվ ինձ ասա որպես ընկեր համակամ.
{{տող|22}}Ինչպե՞սեղավԻնչպե՞ս եղավ, որ քո սրտում տեղ գտավ
Ագահությունն իմաստության մեջ այնքան,
Որ ձեռք բերիր քո ջանքերով ոչ սակավ»։
Հանիրավի հարուցում են կասկածներ։
{{տող|31}}Քո հարցումը այն կարծիքդ էվկայումէ վկայում,
Թե ես անցյալ կյանքում ագահ եմ եղել,
Որովհետև դու ինձ այստեղ ես տեսնում։
{{տող|34}}Արդ գիտցիր, որ ագահությունն ինձնից հույժ
Հեռու եղավ, սակայն ախտն էլ հակառակ
Ստանում էայստեղ է այստեղ ծանր ու երկար տույժ։
{{տող|37}}Եվ եթե ես ինձ չուղղեի, կարդալով
Մի ժամանակ դու գոչել ես զայրույթով՝
{{տող|40}}«Ո՞ւր չես տանում, օ՛ անիծյալ քաղց ոսկուոսկու868,
Մահկանացու մարդկանց ձգտումը անհագ»,
Արդ կզգայի բախումները ահարկու։ահարկու869։
{{տող|43}}Տեսնելով որ մեր ձեռքերը ծախսելիս
{{տող|49}}Եվ գիտցիր, որ այն մեղքը որ ուղղակի
Հակոտնյան էմի է մի այլ մեղքի՝ նրա հետՍտանում էնույն է նույն պատիժը ծանրակի։
{{տող|52}}Արդ եթե ես սրանց մեջ եմ զետեղվել,
Որոնք իրենց ագահությունն են քավում,
Ապա պատճառն հակառակ մեղքս էեղել»։է եղել»։
{{տող|55}}«Երբ երգեցիր այն զինամարտը վայրագվայրագ870,
Որ Յոկաստին կրկնակի վիշտ պատճառեց,—
Ասաց նրան բանաստեղծը հովվերգակհովվերգակ871,—
{{տող|58}}Այդ երգերից, որ ներշնչեց քեզ ԿլիոնԿլիոն872,
Դեռ հայտնի չէր հարումըդ այն հավատին,
Առանց որի բարի գործը չէ գործոն։
{{տող|61}}Թե այդպես է, ապա ասա՝ ինչպիսի՞
Արև կամ ջահ լուսավորեց քեզ այնպես,
Որ դու դարձար հետևորդը ձկնորսի»։ձկնորսի873»։
{{տող|64}}Եվ Ստատիոն. «Դու ինքդ ինձ նախ կանչեցիր
{{տող|67}}Նմանվեցիր դու ջահակիր այն մարդուն,
Որ մթան մեջ ընթանում էառխարխափէ առխարխափ,
Դառնալով իր հետնորդների լուսատուն»,
{{տող|70}}Երբ ասացիր՝ «Նորոգվում էդարը արդէ դարը արդ874.Հաստատվում էարդարությունն է արդարությունն հինավուրց,Եվ երկնքից ցած էիջնում է իջնում մի նոր մարդ»։
{{տող|73}}Քեզնով դարձա բանաստեղծ ու քրիստոնյա.
{{տող|76}}Աշխարհն արդեն տոգորված էր ուղղակի
Այն ճշմարիտ ու սրբազան հավատով,
Որ բանբերներն էին բերել երկնքի։երկնքի875։
{{տող|79}}Եվ այն խոսքըդ, որ ես այստեղ հիշեցի,
{{տող|82}}Նրանք այնքան ինձ թվացին սրբակյաց,
Որ երբ նրանց Դոմիտիանը Դոմիտիանը876 հալածեց,
Նրանց ողբի հանդեպ չեղա անզգած։
{{տող|85}}Եվ որքան ինձ երկրի վրա մնաց կյանք,
Սատարեցի նրանց ևվարքն և վարքն իրենց սուրբ,
Ինձ զզվեցրեց ամեն ուրիշ դավանանք։
{{տող|88}}Եվ դեռ չերգած հունաց արշավը Թեբե՝Թեբե877՝
Մկրտվեցի, սակայն վախից ծածկեցի
Քրիստոնյա իմ դառնալը գրեթե,
{{տող|91}}Ինձ հեթանոս ձևացնելով ընդերկար.
Այդ թուլությանս համար էլ ես մնացի
Չորրորդ գոտում գոտում878 ավելի քան չորեք դար։
{{տող|94}}Սակայն դու որ իմ աչքերին պարզեցիր
Ապա, քանի միասին ենք, զեկուցիր՝
{{տող|97}}Ո՞ւր էարդյոք Տերենտիոսը է արդյոք Տերենտիոսը879 մեր զվարթ,Ո՞ւր են ՎարրոնՎարրոն880, Պլավտոսն Պլավտոսն881 ու ԿեկիլիոնԿեկիլիոն882.Եթե նրանք պատժված են, ո՞ւր են արդ»։արդ»883։
{{տող|100}}«Դրանք, ՊերսիոնՊերսիոն884, ես ևուրիշ և ուրիշ դեռ շատեր,—Ասաց վարպետս,— այն հույնի հույնի885 հետ միասին,
Որ Մուսայից ամենից շատ շոյվածն էր,
{{տող|103}}Մութ զնդանի պարունակում ենք վերիվերի886.
Մենք խոսում ենք Պառնաս լեռան մասին միշտ,
Ուր ապրում են ներշնչողներն երգերի։
{{տող|106}}Անդ մեզ հետ են Եվրիպիդն ու Անտիֆոնն,
Ագաթոնը, Սիմոնիդն ու այլ հույներհույներ887,
Որոնց ճակատն արտախուրեց բրաբիոնն։
{{տող|109}}Այնտեղ են ևկանայքև կանայք, որոնց երգել ես ես888 —ԱնտիգոնենԱնտիգոնեն889, Դեիֆիլեն, ԱրգիանԵվ ԻսմենենԻսմենեն890, որ վշտահար էայնպես։է այնպես։
{{տող|112}}Այնտեղ էնաէ նա, որ ցույց տվեց ԼանգիանԼանգիան891,Այնտեղ էնաէ նա, Տիրեսիասի դուստրը դուստրը892 դեգ,Եվ ԹետիսըԹետիսը893, ինչպես նաև Դեյդամիան»։Դեյդամիան894»։
{{տող|115}}Լռել էին զույգ պոետները արդեն
Պրծած ելքից ու սանդուղքից ժայռեղեն։
{{տող|118}}Անցել էին չորս նաժիշտները օրվաօրվա895,
Իսկ հինգերորդն առեղի մոտ էր կանգնած,
Վեր ուղղելով հրավառ ծայրը նրա,
{{տող|121}}Երբ ինձ ասաց առաջնորդըս. «Պետք էմենքէ մենք
Լեռը շրջենք բոլորակի աջ եզրով,
Ինչպես որ մենք սովորաբար արել ենք»։
{{տող|130}}Սակայն հանկարծ նրանց զրույցն օգտավետ
Խզեց մի ծառծառ896, որ մենք գտանք մեր ճամփին,
Բեռնավորված պտուղներով բուրավետ։
{{տող|133}}Ինչպես քիչ֊քիչ բարակում էեղևնինէ եղևնին,
Բարձրանալով, այսպես էր սա իջնելով,
Որպեսզի մարդ չբարձրանա ճյուղերին։
Որ հանդեսը լինի պատվով, անթերի։
{{տող|145}}Հին Հռոմի կանայք կանայք898 իբրև ըմպելիք
Ջրով միայն գոհ մնացին, Դանիելն էլ
Մերժեց ուտեստն ու ձեռք բերեց գիտելիք։
{{տող|148}}Նախնադարը ոսկու նման էր պայծառպայծառ900,
Երբոր քաղցից բալուտն համեղ էր թվում,
Իսկ ծարավից ջուրը թվում էր նեկտար։
{{տող|151}}Անապատում Հովհաննեսը Հովհաննեսը901 սնանվեցՎայրի մեղրով ու մարախով, ևայսպեսև այսպեսՓառավորվեց նա ևդարձավ և դարձավ այնպես մեծ,
{{տող|154}}Ինչպես որ դա Սուրբ Մատյանն էհայտնում է հայտնում ձեզ»։
</poem>
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Մինչ դեռ նայում էի ծառին սաղարթուն,
Ինչպես նա, ով ճնճղուկներին էնայումէ նայում,
Զուր կորցնելով իր ժամանակը զարթուն,
{{տող|4}}Ավելի քան հոգատար հայրս ինձ ասաց.
«Որդյակ, գնանք, մենք պետք էոր է որ ավելի
Լավ գործածենք ժամանակը սահմանված»։
{{տող|10}}Հանկարծ ահա հնչեց մի երգ ողբալից —
«Ով Տէր, եթե զշրթունս իմիմ902,— մի ձայնով,
Որ լսողը կզգար թե խինդ, թե թախիծ։
Զարմանահար հայացքն իրենց մեզ ուղղած։
{{տող|22}}Աչքերն անփայլ ու փոս էին բոլորիբոլորի903,Դեմքերն անգույն ևմարմիններն և մարմիններն այնքան չոր,
Որ առել էր կաշին ձևը ոսկորի։
{{տող|25}}Չեմ կարծում, որ Էրեսիքթոնը Էրեսիքթոնը904 լիներ
Ծոմից այնքան հյուծված, ծյուրված, չորացած,
Երբ ամենից շատ դրանից վախ ուներ։
{{տող|28}}Խորհում էի ես ինձ, նրանց նայելով.
«Ահա ցեղնցեղն905, որ Երուսաղեմը կորցրեց,
Երբ Մարիամը որդուն կերավ հոշելով»։
{{տող|31}}Ակնախորշերն անքար մատնու պես էին.
Ովքեր մարդկանց դեմքին կարդում են OMOOMO906,Այնտեղ պիտի Mտառը M տառը լավ տեսնեին։
{{տող|34}}Եվ ո՞վպիտիո՞վ պիտի, պատճառն առանց գիտնալու,
Հավատար որ տեսքը պտղի ու ջրի
Իզորու Ի զորու էր նրանց այսքան հյուծելու։
{{տող|37}}Չիմանալով հյուծման պատճառը նրանց,
Ես զարմանքով խորհում էի, թե նրանք
Ինչի՞ցէին Ինչի՞ց էին այդպես ծյուրվել չափազանց,
{{տող|40}}Երբ մի ստվեր հանկարծ գանգի խոռոչից
Աչքերն ուղղեց դեպի ինձ ու պիշ նայեց,
Ապա գոչեց. «Այս շնորհն ինձ ո՞րտեղից»։ո՞րտեղից»907։
{{տող|43}}Դեմքից նրան չէր կարելի ճանաչել.
{{տող|46}}Նրա ձայնից լուսավորվեց միտքը իմ,
Եվ ես նրա կերպարանքում խաթարված
Ճանաչեցի Ֆորեզեին Ֆորեզեին908 մտերիմ։
{{տող|49}}«Օ, մի նայիր չոր ու դժգույն իմ դեմքին,—
{{տող|52}}Բայց քո մասին ճշմարիտը ինձ հայտնիր,
Եվ ասա թե ուղեկիցներդ ովքե՞րենովքե՞ր են.
Խնդրեմ ինձ հետ զրուցելու մի քաշվիր»։
Հիմա նորից նույն կսկծանքն եմ ապրում։
{{տող|58}}Արդ ինձ ասա՝ ի՞նչն էհյուծում է հյուծում այդպես ձեզ.
Ես զարմանքից դժվարանում եմ խոսել.
Զարմացողը վատ էխոսում է խոսում իսկապես»։
{{տող|61}}Եվ նա ասաց. «Այս ծառի ու ջրի մեջ
Աստվածային կամքով մուծված էմի է մի ուժ,Որ հյուծում ու չորացնում էայսպես է այսպես մեզ։
{{տող|64}}Բոլոր սրանք, որոնք երգում են լալով,
{{տող|67}}Եվ ուտելու ու խմելու տենչը վառ
Բորբոքում են մեր մեջ մրգերը բուրյան
Եվ ջրերը, որ հոսում են ժայռն իվար։ի վար։
{{տող|70}}Ամեն անգամ, որ այստեղով մենք դառնանք,
Նորոգվում էմեր է մեր տանջանքը նորից նոր,
Ես կասեի ոչ թե տանջանք, այլ հրճվանք.
{{տող|73}}Զի մեզ ծառին ձգող կամքը կամքն էայնէ այն,Որ Քրիստոսին ասել տվեց «Աստուած իմ»իմ»909,
Երբ որ նա մեզ փրկեց գնով իր արյան»։
{{տող|79}}Եթե զղջումդ այնքան էիր ուշացրել,
— Զղջում, որ մեզ հաշտեցնում էԱստծու է Աստծու հետ —
Երբ այլևըս չէիր կարող մեղք գործել,
{{տող|82}}Ապա ինչպե՞սայս ինչպե՞ս այս բոլորակն եկար դու։Կարծում էի քեզ կգտնեմ ներքևումներքևում910,
Ուր կենում են զանցառուներն հարկատու»։
{{տող|85}}Եվ նա. «Նելլաս «Նելլաս911 այսքան շուտով ինձ տարավՃաշակելու այս օշինդրը դառնանուշդառնանուշ912,
Նա էր, որ ինձ արտասուքով հորդառատ,
{{տող|88}}Ջերմ աղոթքով ևհառաչքով և հառաչքով իր խորին
Ինձ դուրս հանեց կայաններից սպասման
Եվ ինձ փրկեց ոլորտներից ստորին։
{{տող|91}}Իմ հեգ այրին, որին անչափ սիրեցի,
Հաճելի ու թանկագին էԱստուծոէ Աստուծո,Զի մենակ էվարք է վարք ու բարքով ուղղացի.
{{տող|94}}Քանզի հիմա Սարդինկայի Բարբաջան
Ավելի շատ կանայք ունի ամոթխած,
Քան քաղաքն այնայն914, ուր ապրում էիմ է իմ Նելլան։
{{տող|97}}Օ՛ եղբայր իմ, ի՞նչ ես ուզում որ ասեմ.
{{տող|106}}Բայց եթե այդ անամոթներն զգային,
Թե երկինքը ինչ էնրանց պատրաստումէ նրանց պատրաստում915,
Այժմվանից բերանաբաց կոռնային։
Մանկանց այտերն աղվամազով ծածկըվեն։
{{տող|112}}Այժմ ինձ ասա՝ այստեղ ինչպե՞սես ինչպե՞ս ես եկել.
Ոչ միայն ես, այլև սրանք զարմանքով
Նայում են անդ, ուր քո շվաքն ես ձգել»։ձգել»916։
{{տող|115}}Եվ ես նրան. «Եթե միտքըդ դու բերես
{{տող|118}}Ահա սա, որ ուղեկիցս է, անցյալ օր
Ինձ դուրս բերեց այդ ախտավոր կենցաղիցկենցաղից917,Երբ դարձել էր արևի քույրը կլոր։կլոր918։
{{տող|121}}Այս անպատիր ու կենդանի իմ մարմնով
Նա ինձ տարավ դեպ հոգիները մեռած՝մեռած919՝
Դժոխքի խոր, մշտագիշեր խավարով։
{{տող|124}}Իր օգնությամբ ես դուրս ելա այնտեղից
Եվ եկա աստ, բարձրանալով լեռն իվերի վեր,Որ մաքրում էձեզ է ձեզ երկրային աղտերից։
{{տող|127}}Նա ասաց, որ իր պարտքն էինձ է ինձ ուղեկցել,
Մինչև անդ՝ ուր Բեատրիչեն կգտնեմ.
Այնժամ ինքը ինձ հրաժեշտ կտա էլ։
{{տող|130}}Վիրգիլն էսաէ սա, որ ինձ այսպես բարբառեց.Իսկ այս մյուսը մյուսը920 այն հոգին էխստամբերէ խստամբեր,
Որի համար քիչ առաջ լեռը ցնցվեց,
{{տող|133}}Որպեսզի նա նրան իբաց ի բաց թոթափեր»։
</poem>
{{տող|7}}Ես ասացի խոսքըս առաջ տանելով.
«Մի գուցե նա նա921 դանդաղում էհամբառնալէ համբառնալ,
Մեզ երկուսիս ընկերակցել ուզելով։
{{տող|10}}Բայց թե գիտես, ասա ո՞ւր էՊիկկարդանէ Պիկկարդան922,
Եվ ասա, թե ուշիուշով ինձ նայող
Այս խմբի մեջ կա՞ մի հոգի հիշարժան»։
{{տող|13}}«Իմ քույրը, որ գեղեցիկ էր ու բարի,
Բայց չգիտեմ որն ավելի, այժմ արդեն
Գտնվում էՈլիմպոսի է Ոլիմպոսի մեջ վերի»։
{{տող|16}}Այսպես ասաց, որից հետո նա հարեց.
«Անհրաժեշտ էմեր է մեր անուններն այստեղ տալ,Զի մեր դեմքը խաթարված էպասից է պասից մեծ։
{{տող|19}}Սա լուկկացի Բոնաջունտան Բոնաջունտան923 է,— ասաց,Եվ ցույց տվեց նրան մատով,— իսկ մյուսն այնայն924,Որի դեմքն էամենքից է ամենքից շատ ազազած,
{{տող|22}}Եկեղեցու ղեկն ունեցավ իր ձեռքին.
Նա Տուրից է, ևարդ և արդ ծոմով էքավումէ քավում
Բոլսենայի օձաձկներն ու գինին»։
{{տող|28}}Այնտեղ քաղցից ատամացում էին զուր
Ուբալդինն ու Բոնիֆացիո ՖիեսկինՖիեսկին925,
Որ շատ մարդկանց գավազանով հովվեց սուրբ։
{{տող|31}}Այնտեղ մեսսեր Մարկեզեն Մարկեզեն926 էր չորացած,
Որ Ֆոռլիում միշտ զբաղվեց խմելով,
Որից երբեք իրեն չզգաց հագեցած։
{{տող|34}}Բայց ինչպես նա, ով նայում է, որ ընտրի,
Այսպես ևես և ես նախընտրեցի լուկկացունլուկկացուն927,
Որ խոսելու փափագ ուներ ավելի։
{{տող|37}}Նա հծծում էր ինչ֊որ անուն — Ջենտուկկա Ջենտուկկա928 —Իր այն մասով, որ իվերուստ ի վերուստ սահմանված
Տանջանքներին ավելի էր ենթակա։
{{տող|40}}«Ո՛վհոգի«Ո՛վ հոգի, որ ինձ հետ խոսել ես բաղձում,—
Ասացի ես,— արդ բարբառիր դու այնպես,
Որ երկուսով էլ ստանանք գոհացում»։
{{տող|43}}Եվ նա. «Մի կին, որ անքող էտակավինէ տակավին,
Իմ քաղաքը քեզ հաճելի կդարձնի,
Թեև արժան էնա է նա մարդկանց պարսավին։
{{տող|46}}Դու հիշիր այս նախատեսումս անձնական.
Քեզ կպարզեն հետո դեպքերն իրական։
{{տող|49}}Բայց դու նա չե՞ս, ով հորինեց նոր տաղերտաղեր929,
Որոնք կարծեմ սկսում են այս տողով.
«Կանայք, դուք որ ձեր մեջ ունեք ազնիվ սեր»։սեր»930։
{{տող|52}}Եվ ես նրան. «Ես մեկն եմ, որ որ931 նոթագրում,
Ապա հույզերս արտահայտում եմ այնպես,
Ինչպես սերն էինձ է ինձ ներշնչում, թելադրում» ։
{{տող|55}}Եվ նա. «Եղբայր, արդ տեսնում եմ խոչն այն սուր,
Որ Նոտարին, ԳուիտտոնինԳուիտտոնին932, նաև ինձՀեռու պահեիք ձեր նոր ոճից քաղցրալուր։քաղցրալուր933։
{{տող|58}}Քաջ տեսնում եմ, թե ինչպես ձեր գրչով դուք
Ինչ որ չեղավ գրարվեստին մեր հատուկ։
{{տող|61}}Ով շեղվում էողջմտության է ողջմտության կանոնից,
Տարբերությունն այդ ոճերի չի տեսնում»։
Եվ նա լռեց, բավարարված զրույցից։
{{տող|67}}Այսպես բոլոր հոգիներն այն ներգևյալ,
Որ հետամուտ էին իրենց քավության,
Շուտ եկան ևվերադարձան և վերադարձան փութաքայլ։
{{տող|70}}Եվ ինչպես նա, ով հոգնելով վազելուց,
Ընկերներից զատվում էու է ու մեղմ քայլում,
Մինչև որ իր կուրծքը դադրի հևալուց,
{{տող|76}}Ես ասացի. «Ինչքան կապրեմ չգիտեմ.
Բայց չի լինի աստ վերադարձս այնքան շուտշուտ935,
Որ ավելի վաղ գալու իղձ չհայտնեմ.
{{տող|79}}Քանզի քաղաքնքաղաքն936, ուր տրված էինձ է ինձ ապրել,Լավ բարքերից մերկանում էօրեցօրէ օրեցօրԵվ կարող էիր է իր կործանմանը հանգել»։
{{տող|82}}«Ով այդ բանում մեծ մեղք ունիունի937,— ասաց նա,—
Ձիու պոչից կկապվի ու քարշ կածվի
Դեպի անդունդ, ուր փրկության հույս չկա։
Ու բաց թողնի նրա դիակը զազիր։
{{տող|88}}Եվ շատ պիտի չպտտվեն աստղերն այնայն938,—
Եվ աչքերը երկինք ուղղեց,— մինչև որ
Քեզ պարզ դառնա իրողությունն ամենայն։
{{տող|91}}Հիմա զատվենք, ժամանակը մեզ համար
Սուղ էայստեղէ այստեղ, ևայն և այն իզուր կկորցնեմ,
Եթե շարժվեմ քո քայլերով համրավար»։
{{տող|94}}Ինչպես երբեմն հեծյալ մարտիկն առանձին
Հեռանում էհեծելազոր է հեծելազոր ջոկատից,
Ստանալու բախման պատիվն առաջին,
Որ խուլ մնաց նրանց այնքան թախանձին։
{{տող|115}}«Առաջ անցեք, մի մոտենաք դուք սրանսրան939.Սա ծլել էեդեմական է եդեմական այն ծառից,Որից կերել, ճաշակել էմայր է մայր Եվան»։
{{տող|118}}Այսպես ասաց ճյուղերի մեջ ինչ֊որ ձայն։
Միջով դարի ու բարձրաբերձ ծառի այն։
{{տող|121}}«Հիշեցեք այն նզովելոց ամպածինամպածին940,—
Ասում էր նա,— որոնք հարբած, հղփացած,
Թեսեոսին մարտահրավեր կարդացին.
{{տող|124}}Եվ հրեիցհրեից941, որ խմեցին կշտացան,
Որի համար նրանց վանեց Գեդեոնն,
Երբ ցած իջավ բլուրներից իՄադիան»։ի Մադիան»։
{{տող|127}}Բոլորակի եզրով այսպես ընթացանք,
Ամեն մեկըս մտորելով անբարբառ։
{{տող|133}}«Ինչո՞ւեք «Ինչո՞ւ եք դուք այդպես գնում մտածկոտ»,—
Հանկարծ գոչեց մի ձայն, որից խրտչեցի
Հար ևնման և նման մի մտրուկի վեհերոտ։
{{տող|136}}Վեր նայեցի, տեսնելու թե ով էր այդ.
Երբեք այնպես չեն շողացել հրացայտ,
{{տող|139}}Ինչպես շողաց մեկըմեկը942, որ մեզ գոչում էր.
«Խաղաղության տանող աղին այստեղ է.
Մուտքն այստեղ էբարձրանալու է բարձրանալու լեռն իվեր»։ի վեր»։
{{տող|142}}Նրա տեսքից ես շլացա իրավամբ,
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Այն ժամն էր, երբ ելքը պետք չէր հապաղել
Զի արևը արևը943 միջօրյա ծիրը Ցուլին,
Իսկ գիշերը Կարիճին էր արդ թողել։
{{տող|4}}Եվ ինչպես նա, ով չի երբեք դանդաղում,
Այլ իր ճամփով ընթանում էմիշտ է միշտ առաջ,Երբոր նրան հարկի խթանն էմղումէ մղում,
{{տող|7}}Այսպես ևմենք և մենք մտանք մի նեղ արահետ,
Մագլցելով մի սանդուղքով, որ, անձուկ,
Թույլ չէր տալիս մեզ բարձրանալ զուգահետ։
{{տող|10}}Ինչպես մատաղ ծիտը թևերն էբացումէ բացում,
Թռչկոտելու տենչով, ապա կծկում է,
Սիրտ չանելով թողնել իր բույնը փցուն,
{{տող|13}}Այսպես ես մեկ ուզում էի բան հարցնել,
Մեկ տատամսում, իմ շրթները շարժելով,
Ճիշտ ինչպես նա, ով փորձում էխոսք է խոսք վերցնել։
{{տող|16}}Բարի հայրըս տեսնելով, որ ես երկմիտ
{{տող|19}}Ես աներկբա բացի բերանս այն ատեն
Ու ասացի. «Ինչպե՞սկարող «Ինչպե՞ս կարող են հյուծվել
Նրանք, ովքեր սնուցվելու պետք չունեն»։
{{տող|22}}Եվ նա ասաց. «Եթե հիշես, թե ինչպես
Մելեագրը Մելեագրը945 խանձողի հետ սպառվեց,
Հասկանալն այդ շատ չի լինի դժվար քեզ։
{{տող|25}}Եթե դարձյալ մտաբերես, թե ինչպես
Ձեր պատկերն էարտացոլում հայելինէ արտացոլում հայելին946,Այն, ինչ որ քեզ բարդ էթվումէ թվում, կըմբռնես։
{{տող|28}}Բայց որպեսզի հարցն հասկանաս անթերի,
Ահավասիկ Ստատիոսը, կխնդրեմ,
Որ նա լինի բուժիչը քո վերքերի»։վերքերի947»։
{{տող|31}}«Եթե ինձ էընկնում է ընկնում այդ հարցը պարզել,
Քանի դու կաս,— պատասխանեց Ստատիոն,—
Ներիր ինձ, որ քեզ չեմ կարող ոչ ասել»։
{{տող|37}}Զուտ արյունը, ոը երբեք չի ներծծվում
Երակներից ևմնում էինչպես և մնում է ինչպես միԱվելորդ ճաշ, որ սեղանից էվերցվումէ վերցվում,
{{տող|40}}Ստանում էսրտում է սրտում հաստիչ զորություն,
Ինչպես արյունն երակների մեջ հոսող
Սնուցում էծայրանդամները մարդուն։է ծայրանդամները մարդուն948։
{{տող|43}}Նորից զտված՝ զտված949՝ նա իջնում էսեռականէ սեռականՕրգաններում, ուրկից կաթում էմի է մի այլ
Արյան վրա մի անոթում բնական։
{{տող|46}}Անդ խառնվում էմի է մի արյունը մյուս արյան,
Մին ներկրում է, իսկ մյուսը ներգործում.
Ըստ որում սա ունի զորեղ զտարան։զտարան950։
{{տող|49}}Ձուլված նրան՝ սկսում էսա է սա գործելՄակարդելով, ևապա և ապա կյանք էտալիսէ տալիսԱյն մակարդին, որին ինքն էստեղծել։է ստեղծել։
{{տող|52}}Ներգործոն ուժն հոգևորվում էնմանէ նման
Բուսականին, տարբերվելով այնու, որ
Նա ճամփին է, իսկ սա հասել իր լրման.
{{տող|55}}Եվ աճելով ինչպես մի սունկ ծովային՝
Շարժվում էևզգումէ և զգում, ապա կազմում է
Օրգանները կարողությանց մարդկային։
{{տող|58}}Սրտից ծագած այդ զորությունն իհարկինի հարկին
Մերթ ընդլայնվում, մերթ ծավալվում է, նայած
Անդամների կազմավորման կարիքին։
{{տող|61}}Բայց ինչպես էասուն է ասուն դառնում անասնիցանասնից951,Դեռ չգիտես, դա այնպիսի հարց էբարդէ բարդ952,
Ուր մոլորվեց մի իմաստուն քեզանից։
{{տող|67}}Արդ միտքըդ բաց ճշմարտությանն անհեղլի.
Իմացիր որ հենց որ սաղմի մեջ արդեն
Ավարտված էկազմավորումն է կազմավորումն ուղեղի,
{{տող|70}}Արարիչը զվարթ նայում էնրան՝է նրան՝
Բնության այդ ամենամեծ արվեստին
Եվ ներարկում նրան հոգի բանական։
{{տող|73}}Իսկ սա ինչ֊որ գործոն գտնում էսաղմումէ սաղմում,Միակցում էևկազմում է և կազմում լոկ մի հոգի,Որ ապրում է, զգում էևգիտակցում։է և գիտակցում։
{{տող|76}}Եվ որպեսզի խոսքըս քեզ քիչ զարմացնիզարմացնի953,
Հիշիր, ինչպես վազի հույզը, միացած
Արեգակի տապին, դաոնում էգինի։է գինի։
{{տող|79}}Երբ Լաքեզիսն սպառում էմանածոնէ մանածոն954,Հոգին մարմնից, անջատվում էու է ու տանում
Նրա բոլոր հատկությունները գործոն։
Առաջվանից ավելի լավ են գործում։
{{տող|85}}Հոգին թռչում ու հասնում էանհապաղէ անհապաղԶույգ ափերից մեկին ևկամ մյուսինև կամ մյուսին955,Եվ իր վիճակն իմանում էայնտեղ է այնտեղ նախ։
{{տող|88}}Հենց որ այդտեղ այդտեղ956 օդը պատում էնրանէ նրան,Հաստիչ ուժը ճառագայթում էիր է իր շուրջ,
Ինչպես արեց անդամների մեջ կենդան։
{{տող|91}}Եվ օդն ինչպես, երբ այն լի էգոլորշովէ գոլորշով,Ցոլցոլում էարեգակի է արեգակի շողերից
Եվ զարդարվում ծիածանի գույներով,
{{տող|94}}Այսպես օդը, որով պատվում էհոգինէ հոգին,Ստանում էայն է այն ձևը, որ նրա մեջԴրոշմում էարարիչ է արարիչ ուժը ներքին.
{{տող|97}}Եվ ինչպես բոցն հետևում էկրակինէ կրակին,
Ուր էլ որ սա տեղափոխվի ու գնա,
Այսպես նոր ձևն հետևում էհոգիին։է հոգիին։
{{տող|100}}Երևույթն այն, որը կոչվում էստվերէ ստվեր,Այս նոր ձևն է, որից կազմում էհոգինէ հոգին
Ամեն տեսակ զգայական օրգաններ։
{{տող|103}}Դրանով ենք մենք ծիծաղում, բարբառում,
Դրանով են հառաչներն ու հեծքը մեր,
Որ կարող էլսած է լսած լինես այս սարում։
{{տող|106}}Մեր ստվերներն այս կամ այն տեսքն են առնում,
Նայած թե ինչ գրգիռներ են վարում մեզ.
Պատճառն այդ է, որ քեզ զարմանք էառթում»։է առթում»։
{{տող|109}}Հասել էինք արդեն վերջին ոլորտին
{{տող|112}}Լեռան լանջը այնտեղ բոցեր էր ցանում,
Եվ ներքևից բարձրանում էր մի քամի,
Որ այդ բոցերը բորբ իբաց ի բաց էր վանում։
{{տող|115}}Արդ մեզ հարկ էր մեկ֊մեկ գնալ ճամփեզրից.
Վար ընկնելուց, այն կողմից՝ վառ բոցերից։
{{տող|118}}Վարպետս ասաց. «Աստ հարկ էու է ու անհրաժեշտ
Աչքերը միշտ պահել լարված, անթարթափ,
Ըստ որում՝ աստ կարելի էգայթել է գայթել հեշտ»։
{{տող|121}}Այնժամ խորքից հրի վառ ու ահագին
{{տող|127}}Երբ ավարտում էին նրանք օրհներգն այն,
«Զայր ոչ գիտեմ» գիտեմ»959 գոչում էին ուժգնորեն,
Ապա նորից էին երգում մեղմաձայն.
{{տող|130}}Որից հետո դարձյալ գոչում. «Դիանան
Անտառ վազեց վազեց960 ու վռնդեց Հելիկին,
Որ խմել էր քաղցըր թույնը վեներյան»։
Այդ գոհերով ու այդ պատժով քավչական
{{տող|139}}Վերքերն իրենց վերջ իվերջո ի վերջո կփակվեն։
</poem>
{{տող|7}}Եվ այնտեղ, ուր մարմինս ստվեր էր արել,
Հուրն ավելի շառագույն էր երևումերևում961.
Հոգիներին դա զարմանք էր պատճառել։
{{տող|10}}Այս առիթով ահա նրանք իմ մասին
Խոսք բաց արին ևասացին և ասացին մեկմեկու.
«Սա կարծես թե մարմին չունի մեզ պես սին»:
{{տող|16}}«Դու, որ կերթաս այն երկուսի ետևից
Ոչ հեղգանքից, այլ հարգանքից մի գուցե,
Պատասխանիր, տես, այրվում եմ ծարավիցծարավից962.
{{տող|19}}Պատասխանըդ պետք չէ միայն ինձ համար.
Դա բոլորիս ավելի էհարկավորէ հարկավոր,
Քան հնդիկին ու հաբեշին ջուրը սառ:
{{տող|22}}Ասա մեզ, թե ինչպե՞սես ինչպե՞ս ես դու խափանում
Ճառագայթներն արեգակի, կարծես թե
Դեռ չլինես ընկած մահվան դարանում»:
{{տող|25}}Այսպես հարցրեց ինձ մի հոգիհոգի963. ես ընդփույթ
Պատրաստվեցի նրան տալու պատասխան,
Երբ գրավեց ուշքըս մի նոր երևույթ.
{{տող|34}}Այսօրինակ մրջյունները անպաշտպան
Հանդիպում են իրար ցռուկ ցռուկի,
Իմանալու իրենց բախտը կամ ճամփան։ճամփան964։
{{տող|37}}Երբ ավարտվեց հանդիպումն այդ մտերմիկ,
Փոփոխակի ձայնարկեցին բարձր ու ձիգ.
{{տող|40}}Նորեկ խումբը գոչեց «Սոդոմ ևԳոմոր»և Գոմոր»Մյուսը՝ «Մտավ Պասիֆայեն Պասիֆայեն965 կռվի մեջ,
Որ գոհացնի ցուլը կիրքն իր հախնթոր»։
{{տող|43}}Ինչպես ճայերն, որ թռչում են, սուրալով
Մասամբ դեպի ՌիֆեՌիֆե966, մասամբ՝ անապատ,
Սրանք ցրտից, նրանք տաքից խորշելով,
{{տող|46}}Այսպես խմբերն երթևեկում էին հար,
Եվ լալագին կրկնում կրկնում967 օրհներգը հիշյալ
Ու գոչյունը՝ իրենց պատշաճ ու հարմար։
{{տող|55}}Իմացեք որ ես չեմ մեռել դեռ մահվամբ,
Այլ մարմինըս այստեղ ինձ հետ եմ բերել
Իր կենդանի հոդվածներով ևարյամբ։և արյամբ։
{{տող|58}}Գնում եմ վեր, որ լույս գտնեմ մտավոր.
{{տող|64}}Ասացեք ինձ, որպեսզի այն գրանցեմ,
Դուք ո՞վեք ևայն ո՞վ եք և այն հոգիներն ովքե՞րենովքե՞ր են,
Որ քայլում են ձեր ընթացքին հակընդդեմ»:
{{տող|67}}Ինչպես կոպիտ ու վայրենի լեռնցին,
Երբ առաջին անգամ քաղաք էգալիսէ գալիս,Նայում էլուռէ լուռ, շլմոր ասդին ու անդին,
{{տող|70}}Այսպես էին այն ստվերներն երևում.
Բայց երբ նրանք թոթափվեցին զարմանքից,
Որ իմաստուն մարդկանց մոտ կարճ էտևումէ տևում,
{{տող|73}}«Երանի քեզ, որ մեր մարզերն ես եկել,—
Որ լավագույն կյանքի հասնես անարգել.
{{տող|76}}Այն խումբը, որ քայլում էմեզ է մեզ հակընթաց,Գործեց մեղքն այնայն968, որի համար ծաղրանքով
«Բամբիշ» կոչվեց մի օր Կեսարը հաղթած։
{{տող|85}}Համոթըս մեր՝ բաժանվելու ընթացքում
Միշտ կրկնում ենք անունը այն կնոջկնոջ969, որ
Անասնացավ անասնաձև սարվածքում։
{{տող|91}}Իմ անունը ես կարող եմ քեզ հայտնել.
Ես կոչվում եմ Գուինիցելլի ԳուիդոԳուիդո970.
Վաղ զղջալուս համար այստեղ եմ ընկել»։
{{տող|94}}Ինչ զգացին երկու որդիք հնօրյահնօրյա971,
Երբ մորն իրենց Լիկուրգոսի մոտ տեսան,
Նույն ապրումներն ես ունեցա համարյա,
Տալով հաստատ հավաստիքներ նախընծա։
{{տող|106}}Եվ նա ասաց. «Քո խոսքերը խոսքերը972 նորավետ
Այնպիսի խոր հետք թողեցին իմ հոգում,
Որ չի կարող Լեթեն ջնջել առհավետ։
{{տող|109}}Բայց եթե քո հավաստիքներն ստույգ են,
Ապա ասա, ի՞նչ էպատճառն է պատճառն այն սիրո,
Որ տածում ես դեպ ինձ այնքան ջերմորեն»։
{{տող|115}}«Եղբայր, սա որ քեզ մատնանիշ եմ անում,—
Ասաց, մատով ինձ ցույց տալով մի հոգիհոգի973,—
Վարպետ եղավ իր մայրենի բարբառում։
{{տող|118}}Նա տաղելու, վիպելու մեջ բոլորից
Առաջ անցավ, ևհիմարներն և հիմարներն ասեն թող,Որ Լիմոժցին Լիմոժցին974 գերազանց էնրանից։է նրանից։
{{տող|121}}Նրանք նայում են անվանը, ոչ փաստին,
Չունկնդրելով ողջմտությանն, արվեստին։
{{տող|124}}Այսպես արին հիներն հանդեպ ԳուիտտոնիԳուիտտոնի975,Տարփողելով նրան բերնե իբերանի բերան,
Մինչև եղավ ճշմարտությունը հայտնի։
{{տող|127}}Արդ, եթե դու ունես շնորհ այնքան մեծ,
Որ կարող ես դեպի Դրախտ բարձրանալ,
Ու Քրիստոսն էբազմած է բազմած իբրև գահերեց,
{{տող|130}}Ապա այնտեղ «Հայր մեր» ասա ինձ համար,
Այնքան որքան հարկավոր էմեզ է մեզ այստեղ,
Ուր մեղանչել էլ չենք կարող մենք իսպառ»։
{{տող|139}}Նա սկսեց հոժարակամ բարբառել.
«Դուք այնպիսի շոյող խոսքեր եք անում,
Որ չեմ կարող ևչեմ և չեմ ուզում ինձ ծածկել։
{{տող|142}}Ես Առնալդն եմ, որ երգում եմ արցունքով.
{{տող|145}}Հայցում եմ ձեզ հանուն ուժի մեծազոր,
Որ տանում էձեզ է ձեզ գագաթը այս լեռան,
Պատեհ ժամին հիշեցեք իմ վիշտը խոր»։
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Արևը այն կետի վրա էր երկնի,
Ուրկից շողերն արձակում էնախ է նախ այնտեղ,
Որտեղ հեղվեց սուրբ արյունը Միածնի.
{{տող|4}}Մինչ Էբրոսը թավալվում էԿշռի է Կշռի տակ,
Եվ Գանգեսը եռևեփում կեսօրին։
Օրն անցնում էր, երբ տեսանք մի հրեշտակ:
{{տող|7}}Նա բոցից դուրս եզրին կանգնած՝ «Երանի
Այնոցիկ որ սուրբ են սրտիւք» սրտիւք»977 էր երգում,
Մի ձայնով, որ մերնից էր գեր կենդանի։
Թե այս հուրը ձեզ չի կիզել նախապես.
{{տող|13}}Արդ ներս մտեք ևունկնդրեք և ունկնդրեք երգ մի նոր»։նոր978»։
Լսելով այս՝ ես սարսեցի ինչպես նա,
Ում խրել են մի փոսի մեջ գետնափոր։գետնափոր979։
{{տող|16}}Ահից սառած՝ գլուխս առաջ պարզեցի,
Դիտելով հուրն ևհիշելով և հիշելով այն մարդկանցմարդկանց980,
Որոնք կիզվել էին վրան վառ բոցի։
{{տող|19}}Դեպ ինձ դարձան առաջնորդներն իմ անահ։
«Որդյակ,— ասաց Վիրգիլիոսն ինձ,— ներս անցիր,
Սա կարող էահ է ահ պատճառել, բայց ոչ մահ։
{{տող|22}}Հիշիր, հիշիր, ես օգնեցի եթե քեզ
Ողջ ևառողջ և առողջ անդունդն իվար ի վար իջնելու,Չօգնե՞մհիմաՉօգնե՞մ հիմա, երբ երկինքը մոտ էմեզ։է մեզ։
{{տող|25}}Հավատա, որ եթե նույնիսկ դա մնաս
{{տող|28}}Եթե կարծում ես, որ խաբում եմ ես քեզ,
Մոտեցիր ևփեշըդ և փեշըդ բոցին երկարիր,
Կտեսնես որ նա չի լինի հրակեզ։
{{տող|31}}Արդ թոթափվիր ամեն տեսակ երկյուղից.
Դարձիր այս կողմ ևհամարձակ և համարձակ ներս մտիր»։
Ես, ակամա, չէի շարժվում իմ տեղից։
{{տող|34}}Երբ տեսավ, որ չէի շարժվում ես նորից,
Մի քիչ հուզված ասաց. «Որդի, էլ հիմա
Այս խութն էլոկ է լոկ քեզ բաժանում Բեատրիչից»։Բեատրիչից981»։
{{տող|37}}Ինչպես իլուր ի լուր Թիսբե անվան անվան982 անձկալի,
Պիրամոսը բացավ աչքերն ու նայեց
Թթենու տակ, որ դարձել էր արնալի,
{{տող|40}}Այսպես կոտրած ընդդիմությունն իմ համառ,
Նայեցի իմ առաջնորդին իմաստուն,
Իլուր Ի լուր անվան, որ միշտ թանկ էինձ է ինձ համար։
{{տող|43}}Եվ նա գլուխն օրորելով, ինձ ասաց՝
«Էլ չսպասենք» ու ինձ ժպտաց քաղցրորեն,
Ինչպես մանկան, որին միրգ էխոստացված։է խոստացված։
{{տող|46}}Ապա ինձնից առաջ մտավ հրատում,
Դուրս եկանք անդ, ուր սանդուղքն էր վերելքի։
{{տող|58}}Նա երգում էր՝ «Եկայք օրհնեալք Հօր իմոյ»իմոյ»983,
Պատած լույսով այնպես պայծառ ու շողուն,
Որ շլացրեց երկու աչքերըս շլմոր։
{{տող|61}}Ապա հարեց. «Արևը մայր էմտելէ մտել.
Ձեր քայլերը արագացրեք, քանի դեռ
Արևմուտքը բոլորովին չի մթնել»։
{{տող|76}}Այծերն ինչպես, քանի դեռ չեն ճարակած,
Ժայռերն իվեր ի վեր ոստոստում են ու կայտռում,
Ապա հեզիկ արածում են լռակաց,
{{տող|79}}Ստվերի տակ — մինչ արևն հուր էցանում է ցանում —
Պահպանությամբ իրենց հովվի, որ հենված
Իր մականին հսկողություն էանումէ անում.
{{տող|82}}Հոտաղն ինչպես որ հսկում էբացօթյաէ բացօթյա
Եվ գիշերում իր հոտի մոտ մակաղած,
Որպեսզի նա գազանի կեր չդառնա,
{{տող|88}}Վերևում մեզ երևում էր անցք մի նեղ,
Բայց այդ անցքից աստղերն էին երևում՝
Սովորական տեսքից խոշոր ևլուսեղ։և լուսեղ։
{{տող|91}}Մինչ, խոկալով, նրանց էի նայում ես,
Քունըս տարավ. իսկ քունն հայտնում էհաճախէ հաճախ
Երազի մեջ դեպքերը ոչ ծանոթ մեզ։
{{տող|94}}Այն ժամին, երբ արևելքից ԿիթերանԿիթերան984,Որ վառվում էհավետ է հավետ սիրո հրայրքով,
Իր առաջին շողերն հղեց այս լեռան,
Եվ հաճելի ձայնով երգում էր այսպես.
{{տող|100}}«Ով իմ անունն իմանալու էկարոտէ կարոտ,Թող իմանա՝ Լիան Լիան985 եմ ես. շրջում եմ,
Որ ինձ համար կազմեմ ծաղկե մի նարոտ։
{{տող|103}}Իհաճույս Ի հաճույս ինձ՝ պճնում եմ ինձ ծաղկունքով,Իսկ իմ քույրը՝ ՀռաքելըՀռաքելը986, օրն իբունի բունԱնշարժ անգործ նստում էիր է իր հայելու քով։
{{տող|106}}Նա սիրում էգողտր է գողտր աչքերին իր նայել,
Իսկ ես զուգվել ծաղիկներով իմ քաղած.
Իմ հաճույքն էգործելէ գործել, նրանը՝ հայել»։
{{տող|109}}Արդեն այգի վաղահարույց շողերից
— Որոնք այնքան հաճելի են պանդուխտին,
Որքան նվազ հեռու էնա է նա մայր երկրից —
{{տող|112}}Խույս էր տալիս խավարն ամեն կողմերից,
Որ վարպետներս ելել էին տեղներից։
{{տող|115}}«Քաղցըր պտուղնպտուղն987, որին այնքան անձկությամբ
Հետամուտ են սերունդները մարդկային,
Քո քաղցն այսօր կհագեցնի լիությամբ»։
Վիրգիլիոսը դեպ ինձ նայեց ու ասաց.
{{տող|127}}«Որդյակ, տեսար հուրն անցավոր ու անանցանանց988,
Եվ դու հիմա եկել հասել ես այնտեղ,
Որտեղ պետք էմենք է մենք հրաժեշտ տանք միմյանց։
{{տող|130}}Ամեն ճարով, ջանքով բերի քեզ այստեղ.
Դու ազատ ես ուղիներից սեպ ու նեղ։
{{տող|133}}Տես արևը, որ շողում էքո է քո ճակտին.
Տես սեզերը, ծաղիկներն ու թփերն այն,
Որոնք այստեղ հողում աճում են ինքնին։ինքնին989։
{{տող|136}}Մինչ նրա նրա990 գալն, ում աչքերը գեղափայլ
Ու թախծալի ինձ մղեցին գալ քեզ մոտ,
Դու կարող ես այստեղ նստել կամ ման գալ։
{{տող|139}}Դու այլևս ինձնից խոսք մի սպասիրսպասիր991.Ազատ, շիտակ ևառողջ էքո և առողջ է քո ոգին.
Հիմա շարժվիր ըստ քո կամքի անբասիր.
{{տող|142}}Արդ պսակ ու թագ եմ դնում քո գլխին»։գլխին992»։
</poem>
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Անձկակարոտ՝ ամեն կողմից տեսնելու
Աստվածային անտառը անտառը993 թավ ու ծաղկուն,
Որ մեղմում էր նորածագ լույսն այցելու,
{{տող|4}}Ես անհապաղ մտա այնտեղ ևհուշիկև հուշիկ
Առաջացա հարթավայրով, ուր չորս դին
Տարածվել էր մի խնկաբույր անուշիկ։
Դայլայլն իրենց տերևների մրմունջին,
{{տող|19}}Որ նման էր Քիասիի Քիասիի994 պուրակում
Սոճիների սաղարթների սոսափին,
Երբ Եվղոսը Եվղոսը995 իր սղոխն էարձակում։է արձակում։
{{տող|22}}Ես համրաքայլ այնքան էի խորացել
Չէի տեսնում՝ ուրկից էի ներս մտել,
{{տող|25}}Երբ ընթացքըս արգելակեց խոր մի գետգետ996,
Որի ափին աճած սեզերը դալար
Ալյակներից ծփում էին վետ իվետ։ի վետ։
{{տող|28}}Երկրի ջրերն ամենից ջինջ ու զուլալզուլալ997,
Թվում էր թե պղտոր էին ու աղոտ,
Բաղդատելով այս գետի հետ մաքրափայլ,
{{տող|31}}Թեպետև նա ստվերախիտ ու մթին
Ձորերով էհոսում է հոսում հավետ, ուր բնավ
Չի թափանցել ոչ արեգակ, ոչ լուսին։
{{տող|34}}Ես կանգ առա ևիմ և իմ աչքերն ուղղեցի
Հանդիպակաց ափը գետի՝ դիտելու
Բազմապիսի ծաղկուն ծառերն աղարծի։
{{տող|37}}Ինչպես երբ մեզ հրաշք մի բան երևա,
Միտքը ուրիշ բանի մասին չի խորհի,
Այսպես մի կին ինձ երևաց գեղանձնյագեղանձնյա998,
{{տող|40}}Որ հաճույքով ման էր գալիս միայնակ,
Երգելով ևթարմ և թարմ ծաղիկներ քաղելով,
Որոնցով էր պատած ուղին բովանդակ։
{{տող|43}}«Օ՛ չքնաղ կին, որ ջերմանում ես սիրո
Ճաճանչներով, եթե պետք էհավատալէ հավատալԴեմքի տեսքին, որ հայտարարն էհոգվոէ հոգվո,
{{տող|46}}Բարի եղիր գետի ափին մոտենալ,—
Գեղգեղում ես, կարողանամ հասկանալ։
{{տող|49}}Դու թվում ես Պրոզերպինը Պրոզերպինը999 պարման,
Այն պահին, երբ մայրը նրան կորցըրեց,
Իսկ նա կորցրեց ծաղկած աշխարհը գարնան»։
{{տող|52}}Հար ևնման և նման հեզիկ կայթող մի կնոջ,
Նա ոտները միացըրեց իրարու
Եվ, սահելով քայլիկներով անդողդոջ,
{{տող|70}}Մեզ բաժանող երեք քայլեր լոկ կային.
Բայց Հելլեսպոնտն, ուր Քսերքսեսը պարտվեցպարտվեց1000,
Դառնալով դաս հոխորտության մարդկային,
{{տող|73}}Լեանդրոսը ավելի չէր անիծելանիծել1001,Աբիդի ևՍեստի և Սեստի միջև լողալիս,
Քան ես Լեթեն, որ չթողեց ինձ անցնել։
{{տող|76}}«Դուք նորեկ եք, ևիմ և իմ ժպիտը այստեղ,Ուր մարդկության ապաստան էընտրվածէ ընտրված,—
Բարբառեց նա, մեզ նայելով ակնդետ,—
{{տող|79}}Կարող էձեզ է ձեզ որոշ չափով զարմացնել.Բայց կարող էսաղմոսն է սաղմոսն «Ուրախ արարեր»Ձեզ լույս սփռել ևձեր և ձեր կասկածը ցրել։
{{տող|82}}Եվ դու, որ ինձ աղերսագին կանչեցիր,
Եվ կցրեմ քեզ պարուրող մեգը խիտ։
{{տող|91}}Արարիչը, որ կատարյալ էինքյանէ ինքյան,
Մարդուն բարի, բարու համար ստեղծեց,
Տալով նրան տեղն այս հավերժ հանգստյան։
Դառըն ողբի ու թախիծի փոխարկվեց։
{{տող|97}}Այս լեռն այսքան բարձրացել էդեպ երկինքէ դեպ երկինք1004,
Ինչպես ահա տեսնում ես դու քո աչքով,
Որ գագաթին ապրած մարդուն երջանիկ,
{{տող|103}}Բայց քանի որ շուրջերկրյա օրը անամպ
Պտտվում էերկինքների է երկինքների հետ բոլոր
(Թե պտույտն այդ չխափանվի պատահմամբ),
{{տող|106}}Ապա այստեղ, լեռան այս ջինջ կատարում,
Նրա պտույտն հանդիպում էծառերինէ ծառերինԵվ սոսափներ առաջացնում անտառում։անտառում1005։
{{տող|109}}Ծփուն ծառերն իրենց սերմերը բոլոր
Փոխանցում են օդին, իսկ սա, հիռ գալով,
Շուրջն էսփռում է սփռում այդ սերմերը բեղմնավոր։
{{տող|112}}Իսկ երկիրը ըստ իր տեղի բնության
Արտադրում ևաճեցնում էդրանցիցև աճեցնում է դրանցից
Բազմապիսի բույսեր պես֊պես հատկության։
{{տող|115}}Գիտնալով այս՝ մարդիկ պետք չէ զարմանան,
Երբոր տեսնեն, որ բողբոջել էմի է մի բույսԱռանց հայտնի ևակներն և ակներն սերմանման։
{{տող|118}}Պետք էգիտնասէ գիտնաս, որ այս անտառը փարթամՈւր եկել ես, լի էամեն է ամեն սերմերով
Եվ ձեզ անհայտ պտուղներով քաղցրահամ։
{{տող|121}}Իսկ այս ջուրը չի ծագում մի ակունքից,
Որ փոփոխման ենթակա էշարունակէ շարունակԵվ հոսում էմերթ է մերթ թափով, մերթ զուրկ թափից.
{{տող|124}}Այլ ծագում էմի է մի ակունքից համաչափ,Որ իվերուստ ի վերուստ ստանում էայնքան է այնքան ջուր,Որքան հարկ էհոսել է հոսել երկու ուղղությամբ։ուղղությամբ1006։
{{տող|127}}Այս կողմ հոսող ջուրը հուշը մեղքերի
Վերացնում է, մինչդեռ հոսողը այն կողմ
Արթնացնում էհուշը է հուշը բարի գործերի։
{{տող|130}}Աստ Լեթե, անդ Եվնոյե էկոչվում Եվնոյե1007 է կոչվում նա,Եվ հարկ էնախ է նախ1008 երկու կողմից ճաշակել,
Որպեսզի ջուրն ազդեցություն ունենա։
{{տող|133}}Նրա համին ոչ մի այլ համ չի հասնի։
Քո պապակը պապակը1009 հագեցած էթեպետևէ թեպետև,
Եվ քեզ այլ բան ասելու հարկ չի լինի,
Եթե թեկուզ գերազանցի իմ խոստման։
{{տող|139}}Նրանք, որոնք իվաղնջյան ի վաղնջյան երգեցին
Ոսկեդարն ու մարդկանց վիճակն երջանիկ,
Գուցե այստեղ պատկերացրին մտովին։
{{տող|142}}Այստեղ անմեղ եղան մարդիկ նախնական.
Այստեղ հավերժ գարուն ու միրգ էպես֊պեսէ պես֊պես,Եվ նեկտարը հենց այս ջուրն էպատվական»է պատվական»:
{{տող|145}}Ես շուռ եկա պոետներիս ունկնդիր,
{{տող|1}}Ավարտելով իր խոսքերը զվարթուն,
Նա սկսեց երգել որպես սիրահար.
«Երանի ում մեղաց եղև թողութիւն»թողութիւն»1011:
{{տող|4}}Ինչպես հարսներն հավերժ, որոնք պչրելով
{{տող|7}}Այսպես կինն այն գետի ափով հակադիր
Առաջացավ հոսանքն իվերի վեր, ևես և ես էլ
Հետևեցի հայսկույս քայլքով զուգադիր։
{{տող|13}}Դեռ շատ չէինք ընթացակցել ափնուղով,
Երբ նա դեմքը դեպ ինձ դարձրեց ու ասաց.
«Եղբայր, նայիր ևունկնդրիր և ունկնդրիր արդ ուշով»։
{{տող|16}}Եվ ահա այն անտառի մեջ բովանդակ
Հանկարծ ճայթռեց մի լույս լույս1012 այնպես շողշողուն,
Որ թվաց, թե դա մի շանթ էր լուսարձակ։
{{տող|19}}Սակայն շանթը շողում էու է ու չքանում,
Իսկ այս լույսը տևում էր ու աճում հար.
«Արդ ի՞նչ էսա» է սա» խորհում էի իմ մտքում։
{{տող|22}}Անդ հնչում էր մի մեղեդի հմայիչ.
Կշտամբելու հանդգնությունն Եվայի.
{{տող|25}}Մինչ երկինքն ու երկիրն երկիրն1013 էին հպատակ
Աստծու կամքին, միայն կինը նորաստեղծ
Չհանդուրժեց մնալու մի քողի տակտակ1014,
{{տող|28}}Որի ներքո եթե մնար սրբակյաց,
Եվ երգ դարձավ լսված ձայնը քաղցրավաչ։
{{տող|37}}Ո՛վսուրբ ԿույսերՈ՛վ սուրբ Կույսեր1015, եթե երբեք ձեզ համար
Ես տարա քաղց, ցուրտ, տքնություն տանջալի,
Արդ հայցում եմ վարձատրությունն իմ արդար։
{{տող|40}}Արդ ինձ համար թող Հելիկոնը Հելիկոնը1016 հորդի.Թող Ուրանիան ինձ օգնի իր խմբի հետհետ1017,
Որ տաղերգեմ խորհուրդներ խոր ու խրթին։
{{տող|43}}Հեռվից տեսա կարծես ոսկե յոթ ծառեր,
Պատրված այն տարածությամբ միջանկյալ,
Որ ընկած էր նրանց ևմեր և մեր միջև դեռ:
{{տող|46}}Բայց երբ այնքան մոտիկացա ես նրանց,
Ինձ իրական իր պատկերով երևաց,
{{տող|49}}Այն զորությամբ, որը հիմքն էընկալմանէ ընկալման,Իմացա, որ աշտանակներ են դրանքդրանք1019,
Եվ որ ձայներն այն երգում են «Ովսաննան»։
{{տող|55}}Ես Վիրգիլին դարձա սաստիկ զարմանքով.
Այնժամ նա ինձ պատասխանեց նույնպիսի
Զարմացական ևապշահար և ապշահար հայացքով։
{{տող|58}}Նորից դարձա այն ջահերին լուսափայլ,
Նոր հարսերի նման հուշիկ, համրաքայլ։
{{տող|61}}Կինն Կինն1020 ինձ սաստեց. «Ինչո՞ւհայացքըդ «Ինչո՞ւ հայացքըդ այդպես
Հառել ես լոկ լուսացնցուղ ջահերին,
Եվ ետևից եկողն առնում ես անտես»։
{{տող|64}}Այնժամ տեսա, որ ջահերի ետևից
Գալիս էին անձինք անձինք1021 ճերմակ հանդերձով,
Որոնց վրա չէր երևում ոչ մի բիծ։
{{տող|76}}Եվ լույսի յոթ գծեր էին գոյանում.
Բոլորն էլ այն վառ գույներով, որոնցով
Արփին կամար, Դելիան պսակ էկազմում։է կազմում1022։
{{տող|79}}Այդ գծերի երկայնությունն էր այնպես,
{{տող|82}}Հովանու տակ այդ կամարի լուսավոր
Գալիս էին քսանչորս ծերեր ծերեր1023 զույգ առ զույգ՝
Արտախուրված շուշաններով պճնավոր։
{{տող|85}}Բոլորեքյան երգում էին համաձայն.
«Օրհնյալ ես դու դստերաց մեջ ԱդամաԱդամա1024,
Օրհնյալ լինի գեղեցկությունդ հավիտյան»։
Ազատեցին մի պահ այրերն այն ընտիր,
{{տող|91}}Ինչպես լույսին հետևում էմի է մի այլ լույս,Չորս կենդանի կենդանի1025 եկան նրանց ետևից,
Արտախուրված տերևներով նորաբույս.
{{տող|94}}Ամեն մեկը վեց թև թև1026 ուներ փետրալի,
Որտեղ կային բազում աչքեր պսպղուն.
Այդպես էին անշուշտ աչքերն Արգոսի։Արգոսի1027։
{{տող|97}}Ես, ընթերցող, կերպարանքները նրանց
Աստ չեմ կարող նկարագրել ավելի.
Մի այլ հարկից ես պետք էդա է դա առնեմ զանց։
{{տող|100}}Բայց դու կարդա Եզեկիելին. նա նրանց
Պատկերում էինչպես է ինչպես եկան հյուսիսից,Հողմով, ամպով ևկրակով և կրակով պարուրված։
{{տող|103}}Եվ ինչպես դու նրա երկում կգտնես,
Այդպիսին էր սրանց տեսքը, միայն թե
Հովհաննեսը թևերն հաշվում էինձ պես։է ինձ պես1028։
{{տող|106}}Չորս կենդանու միջև եղած տարածում
Շարժվում էր մի երկանիվ կառք հաղթականհաղթական1029,Որ մի Գրիֆոն Գրիֆոն1030 ուսով ընդքարշ էր ածում։
{{տող|109}}Սա պարզել էր իր թևերը արծվային.
{{տող|115}}Ոչ միայն չէր Ափրիկեցու կառքը կամ
Օգոստոսինն Օգոստոսինն1031 այսպես շքեղ Հռոմում,Այլ կզիջեր Արևի կառքը կառքը1032 անգամ,
{{տող|118}}Արևինը, որ, շեղելով իր ճամփան,
Երբոր Զևսը տեսավ արդար դատաստան։
{{տող|121}}Աջ անվի մոտ պարում էին երեք կինկին1033.
Մեկը այնպես վառ կարմիր էր, որ հազիվ
Կնկատվեր կրակի մեջ բորբագին։
Մերթ արագ էր պարն ընթանում, մերթ կամաց։
{{տող|130}}Իսկ ձախ կողմում չորս կինկին1034, հագած ծիրանի,
Կայթում֊կայտռում էին մեկի կշռույթով,
Որը ուներ գլուխ երեք աչքանի։
{{տող|133}}Այս տողանցող խմբից հետո տեսա ես
Երկու ծերուկծերուկ1035, հագնվածքով ոչ նման,
Սակայն նման շարժըվածքով ծանր ու հեզ։
Որ վախեցրեց ինձ ափունքից դիմակաց։
{{տող|142}}Ապա տեսա չորս անձ անձ1036 խոնարհ կեցվածքով.Վերջում մենակ մի ծերունի էր գալիսգալիս1037,
Խորաթափանց ու տեսլահար հայացքով։
{{տող|145}}Այս յոթ հոգին հոգին1038 տարազներով մյուսներից
Չէին ջոկվում, սակայն իրենց գլխի շուրջ
Կրում էին ոչ թե պսակ շուշանից,
{{տող|151}}Եվ երբ կառքը կանգնեց ուղիղ իմ դիմաց,
Լսվեց որոտ, ևայն և այն անձինք հարգարժան,
Դեն գնալու չլինելով արտոնված,
Ինչպես աստղերն ուղին նշում են նրան,
{{տող|4}}Ով իր նավը նավահանգիստ էտանումէ տանում,—
Պատկառելի այն այրերը իմաստուն,
Որ Գրիֆոնից առաջ էին ընթանում,
{{տող|10}}Նրանցից մեկն, ինչպես էակ ներշնչյալ,
Երեք անգամ «Եկ, հարսն» հարսն»1039 երգեց բարձրաձայն,
Եվ այդ երգը կրկնեք խումբը միացյալ։
{{տող|13}}Զերթ երանյալք երբ վերջին կոչը կոչը1040 լսեն,
Փութով պիտի հասնեն իրենց դամբանից
Եվ մարմնացած՝ ալելուիա օրհներգեն,
{{տող|16}}Այսպես ձայնից այն ծերունու գերպատիվ
Աստվածային կառքի վրա բարձրացան
Հավերժ կյանքի բանբերները բանբերները1041 բազմաթիվ։
{{տող|19}}«Օրհնեալ որ գասդ» գասդ»1042 օրհներգեցին միախուռն
Եվ սփռելով շուրջն ու վրան ծաղիկներ,
Ավելացրին. «Շուշանս ածէք լիաբուռն»։լիաբուռն»1043։
{{տող|22}}Ինչպես հաճախ երբ օրը նոր էծագումէ ծագում,Արևելքը վարդագունում էհամակէ համակ,
Իսկ երկինքը պայծառորեն հստակում.
{{տող|25}}Եվ նորածագ արևի դեմքը պարկեշտ
Ծածկըված էլինում է լինում այնքան նուրբ քողով,Որ կարող էտեսանելի է տեսանելի դառնալ հեշտ,
{{տող|28}}Այսպես թեթև մի ամպի մեջ վառ ծաղկանց —
Թափվում էին չորս դին կառքի հաղթապանծ,—
{{տող|31}}Մի կին տեսա ձիթենիով պսակվածպսակված1044,
Ճերմակ քողով, կանաչավուն բեհեզով
Եվ ոսկեգույն պարեգոտով պարուրված։
{{տող|34}}Եվ հոգիս, որ վաղուց իվեր ի վեր1045 չէր կրել
Այն հուզումն ու այլայլությունը, որով
Կյանքում նրա ներկայությամբ եմ ապրել,
{{տող|43}}Դարձա ձախ կողմ մի բնազդով ինքնամուղ,
Որով մանուկն իր մայրիկին էփնտրումէ փնտրում,
Երբ իր սրտում ունի մորմոք կամ երկյուղ,
{{տող|46}}Վիրգիլիոսին հաղորդելու. «Զգացի
Համակ սարսաո անոթներում իմ արյան.
Ճանաչում եմ ես նշաններն հին բոցի»։բոցի1046»։
{{տող|49}}Բայց Վիրգիլը թողել էր ու հեռացել,
Վիրգիլը, որ փրկությունս էր հանձանձել։
{{տող|52}}Այն բոլորըբոլորը1047, ինչ կորցրել էմայր է մայր Եվան,Չարգելեց որ դեմքըս, ցողով լվացվածլվացված1048,
Նորից եղծվեր արցունքներով իմ ծորան։
{{տող|55}}«Դանտե, մի լար որ Վիրգիլիոսը գնաց,
Մի լար, մի լար ամենևին, զի հիմա
Հարկ էուրիշ է ուրիշ խոցի համար լինես լաց»։
{{տող|58}}Զերթ ծովակալն, որ տեսնելու էգալիսէ գալիս
Անձնակազմին իր ենթակա նավերի
Եվ ամենքին սիրտ ու կորով էտալիսէ տալիս,
{{տող|61}}Այսպես երբ ես դարձա իլուր ի լուր իմ անվան,Որ այստեղ լոկ ակամայից էնշվումէ նշվում,
Կառքի ձախ կողմ տեսա կնոջ աննման,
{{տող|67}}Թեև քողը, որ իջնում էր գլխից վար,
Շրջանակված Միներվայի ոստերովոստերով1049,
Թույլ չէր տալիս, որ նա որոշ երևար,
{{տող|70}}Բայց նա իր սեգ ու տիրական կեցվածքում
Շարունակեց, ինչպես նա, ով ամենից
Ազդու խոսքերն հարմար պահին էձգումէ ձգում.
{{տող|73}}«Լա՛վնայիր«Լա՛վ նայիր, լա՛վԲեատրիչեն լա՛վ Բեատրիչեն եմ ես արդ.Ինչպե՞սեղավԻնչպե՞ս եղավ, որ հաճեցիր այստեղ գալ,Չգիտե՞սոր Չգիտե՞ս որ երջանիկ էայստեղ է այստեղ մարդ»։
{{տող|76}}Ես աչքերըս դեպի գետը հակեցի.
Երբ ինձ տեսա ջինջ ջրերի մեջ նրա,
Ճանաչեցի ինձ ևամոթ և ամոթ զգացի։
{{տող|79}}Ինչպես խիստ էմայրն է մայրն երևում իր որդուն,
Այսպես նա ինձ խիստ երևաց, բայց նրա
Բարկության մեջ ես զգացի բարություն։
{{տող|82}}Նա լուռ մնաց, իսկ հրեշտակներն համաձայն
Օրհներգեցին. «Ով տէր, իքեզ յուսացայ»ի քեզ յուսացայ»1050,
Եվ «զոտս իմ»֊ով վերջացըրին սաղմոսն այն։
{{տող|85}}Ինչպես ձյունը սառնանում էԻտալիոէ Իտալիո
Ողնաշարի անտառներում կենդանի,
Ցուրտ շնչի տակ քամիների Սլավոնիո,
{{տող|88}}Ապա հենց որ ստվերազուրկ աշխարհից
Հողմ էփչումէ փչում, սառնը հալչում էտակավէ տակավ,Այնպես ինչպես մոմը հալչում էհուրիցէ հուրից,
{{տող|91}}Այսպես եղա մինչև երգելը նրանցնրանց1052,
Որոնց ձայնի հնչյունները թավշային
Ուղեկցում են հավերժալուր դաշնությանց.
{{տող|94}}Բայց երբ նրանց ավաչի մեջ աղվական
Զգացի գութ, ավելի քան ասեին՝
«Ով կին, ինչո՞ւնրան ինչո՞ւ նրան տանջում ես այդքան»,
{{տող|97}}Սառույցը, որ սիրտըս սեղմել էր ուժգին,
Դարձավ արցունք ևհառաչանքև հառաչանք, ևբերնիցև բերնից
Ու աչքերից պոռթկաց իմ վիշտը ներքին։
{{տող|100}}Սակայն նա միշտ կանգնած անշարժ, հոտնկայս՝
Հիշատակված կողմը կառքի սրբազան,
Ուղղեց գթոտ էակներին խոսքերն այսայս1053.
{{տող|103}}«Դուք հսկում եք հավերժության մեջ այնպես,
Գաղտնածածուկ ու անհայտ չի մնում ձեզ.
{{տող|106}}Իմ պատասխանն անշուշտ նրան էուղղվածէ ուղղված,Որ լալիս էահա է ահա այնտեղ, որպեսզի
Վիշտը լինի զուգակշիռ իր մեղաց։
{{տող|109}}Եվ ոչ միայն ազդեցությամբ աստղերիաստղերի1054,
Որ ամեն գոյ մի վախճանի են ուղղում,
Ըստ իրենց մեջ պարունակած ուժերի,
Ուր չեն հասնում հայացքները մերային)
{{տող|115}}Նա նոր կյանքում կյանքում1055 սկսում էր զորանալ,
Եվ հակումներն, որոնցով էր նա օժտված,
Կարող էին ամեն գծով զարգանալ։
{{տող|118}}Սակայն մի հող, ինչքան լինում էբերրիէ բերրի,Այնքան վատ ու անպտղաբեր էդառնումէ դառնում,Երբ մնում էնա է նա անմշակ ու վայրի։
{{տող|121}}Ես միառժամ նրան նեցուկ կանգնեցիկանգնեցի1056,
Եվ միմիայն իմ կենդանի գոյությամբ
Տանում էի նրան ճամփով ուղղացի։
{{տող|124}}Բայց երբ հասա շեմին երկրորդ հասակի
Ու հեռացա մահկանացու աշխարհից,
Նա ինձ լքեց ու հանձնվեց այլ կյանքի։կյանքի1058։
{{տող|127}}Երբ որ մարմնից ես բարձրացա առ հոգի,
{{տող|136}}Այնքան ընկավ մոլորության մեջ նա խոր,
Որ մի ճար կար միայն նրան փրկելու —
Ցույց տալ նրան հոգիներին մեղավոր։մեղավոր1059։
{{տող|139}}Դրա համար այցելեցի ես Դժոխք,
Ուղղելու իմ լալագին հայցը նրաննրան1060,Որ բերել էսրան է սրան վայրն այս լուսաշողք։
{{տող|142}}Աստվածային վճռի խախտում կլիներ
Լեթե հասնել ևըմպել և ըմպել ջուրն աննման,
Առանց գինը վճարելու քավաբեր
Շարունակեց. «Ով դու, որ սուրբ գետակի
{{տող|4}}Այն ափին ես, ասա, ասա, ճիշտ չե՞մես։չե՞մ ես։
Այսքան ծանըր մեղադրանքները քո դեմ
Հարկ է, որ դու քո խոսքերով հաստատես»։
{{տող|7}}Այնպես էի ես սահմռկած ու սմքած,
Որ իմ ձայնը, բարձրանալով իներքուստի ներքուստ,
Մարեց դեռևս շնչափողից դուրս չեկած։
Որ կարող էր աչքը միայն նշմարել։
{{տող|16}}Ինչպես աղեղն, երբ այն լարված էանչափէ անչափ,Բեկանվում էայնպեսէ այնպես, որ նետն արձակվածԹիրախին էդիպչում է դիպչում նվազ ուժգնությամբ,
{{տող|19}}Այսպես ևես և ես ճնշված ծանըր իմ բեռիցբեռից1061,
Դուրս պոռթկացի արցունքներս ու հառաչներս,
Եվ իմ ձայնը թույլ դուրս եկավ իմ բերնից։
{{տող|22}}Եվ նա ասաց. «Հորդորներումս անցյալի,
Որ քեզ մղում էին սիրել այն ԲարինԲարին1062,
Որից այն կողմ ոչինչ չկա անձկալի,
{{տող|37}}Եվ նա ասաց. «Ծածկելով կամ ժխտելով
Դու չես խաբի Դատավորին երկնավոր,
Որ դատում էմարդկանց է մարդկանց իրենց գործերով։
{{տող|40}}Իսկ երբ մեղքը բերանով էհայտնվումէ հայտնվում,
Այն ժամանակ մեր ատյանում երկնային
Շեղբին հեսանն հակառակ էպտտվում։է պտտվում1063։
{{տող|43}}Որպեսզի դու ավելի լավ իմանաս
Քո սխալը, ևորպեսզի և որպեսզի այլ անգամՍիրենների Սիրենների1064 դյութանքներին դիմանաս,
{{տող|46}}Հանգստացիր ևինձ և ինձ լսիր փութակամ.Իմ մահը քեզ պետք էդրդեր է դրդեր ընթանալ
Այլ ուղղությամբ, քան ընթացար դու ցայնժամ։
{{տող|55}}Հիսաթափված բարիքներից սին ու սուտ,
Դու պետք էիր ինձ հետևել միմիայն,
Ինձ, որ արդեն դարձել էի ոգի զուտ։զուտ1065։
{{տող|58}}Դու պետք չէիր կծկել թևերդ սլացիկ,
Կամ ինչ որ այլ ունայն բանի վաղանցիկ։
{{տող|61}}Մատաղ ծիտն էլոկ է լոկ վտանգի ենթարկվում,
Իսկ չափահաս թռչունի դեմ իզուր է
Ծուղակ լարվում կամ պարսաքար արձակվում»։
{{տող|64}}Մանուկն ինչպես կանգնած լուռ ու ակնկոր,
Կշտամբանքներ էլսում ևամաչումէ լսում և ամաչում,
Լիով իրեն ճանաչելով մեղավոր,
{{տող|67}}Այսպես էլ ես։ Եվ նա. «Թե որ վշտացար,
Լոկ լսելով, մորուքըդ վեր բարձրացրուբարձրացրու1066,Ինձ նայելով դու ավելի կզգաս ցավ»։ցավ1067»։
{{տող|70}}Բարձրացնելու համար դեմքըս դրի ուժ,
Ոչ նվազ ուժ, քան այն, որով հաղթ կաղնին
Սասանվում էմեր է մեր նորմերից սաստկախուժ,
{{տող|73}}Կամ Յարբասի երկրից երկրից1068 փչող հողմերից.
Եվ դեմքի տեղ երբ նա մորուք գործածեց,
Ես զգացի թունոտ խայթը ակնարկից։
{{տող|76}}Իվերջո Ի վերջո երբ վեր բարձրացրի դեմքըս ես,
Նկատեցի, որ հրեշտակները արդեն
Չէին սփռում ծաղիկներ խուռն ու պես֊պես։
{{տող|79}}Եվ ես տեսա, դեռ աչքերով ոչ անքույթ,
Որ տիրուհիս հայացքն ուղղել էր դեպի
Այն Գազանը, որ մի անձ էր երկբնույթ։երկբնույթ1069։
{{տող|82}}Նա քողով էր ևերևում և երևում էր հեռվանց,
Բայց թվաց, թե գերազանցում էր իրեն,
Ավելի քան գերազանցեց այլ կանանց։
{{տող|88}}Այնքան ճնշեց ինձ ծանրությունն իմ մեղաց,
Որ ուշաթափ ընկա, ևայն և այն ինչ դարձա,Գիտե նա, ով դրա պատճառն էր եղած։եղած1070։
{{տող|91}}Եվ երբ ուշքըս վերստացա ես նորից,
Իմ վերևում տեսա կնոջ մենավորմենավոր1071,
Որ ասում էր. «Բռնիր, բռնիր իմ ձեռքից»։
{{տող|97}}Երբ մոտեցա դեմի ափին անխռով,
«Ցօղեա յիս»֊ը յիս»֊ը1072 երգվեց այնքան քաղցրաձայն,
Որ չեմ կարող նկարագրել բառերով։
{{տող|100}}Գեղանի կինն իը թևերը բաց արավ,
Բռնեց գլուխս ևներսուզեց և ներսուզեց ջրի մեջ,
Այնպես որ ինձ ջուրը կուլ տալ հարկ եղավ։
{{տող|103}}Ապա գետից ինձ ափ հանեց ու գեջ֊գեջ
Ներկայացրեց ինձ չորս կանանց կանանց1073 նազելի.
Եվ ամեն մեկն ինձ առավ իր բազկի մեջ։
{{տող|106}}«Նիմֆաներ ենք այստեղ, երկնում՝ վառ աստղերաստղեր1074.
Բեատրիչեն աշխարհ չեկած տակավին
Կարգըվեցինք նրան որպես նաժիշտներ։
{{տող|109}}Մենք կտանենք քեզ նրա մոտ, իսկ երեք
ԿանայքԿանայք1076, որոնք ավելի խորն են տեսնում,
Քեզ կօգնեն, որ տեսնես աչքերն իր արեգ»։
Որ Գրիֆոնի վրա էին բևեռված։
{{տող|121}}Ինչպես արևն հայելու մեջ էցոլումէ ցոլում,Այսպես երկկերպ այն Գազանը Գազանը1077 նրանց մեջ
Մերթ մի տեսքով, մերթ այլ տեսքով էր շողում։
{{տող|124}}Ո՛վընթերցողՈ՛վ ընթերցող, ինքըդ դատիր թե որքան
Ես զարմացա, երբ Գազանը չէր շարժվում,
Բայց փոխվում էր նրա պատկերն իրական։
{{տող|136}}Շնորհ արա բանալ դեմքըդ լուսահորդ,
Որպեսզի նա կարողանա պարզ տեսնել
Քո քողարկած գեղեցկությունը երկրորդ»։երկրորդ1078»։
{{տող|139}}Օ՛ ցոլացում հավերժական վառ լույսիլույսի1079.Ո՞րօժտվածը Ո՞ր օժտվածը քանքարներով բնատուր,Կամ ո՞րտքնողն ո՞ր տքնողն ստվերի տակ Պառնասի,
{{տող|142}}Պիտի չզգար իրեն անզոր ու անճար,
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Աչքերս այնքան ագահորեն հագեցրին
Իմ տասնամյա ծարավն ծարավն1080 այրող ու տանջող,
Որ մյուս բոլոր զգայարանքս հանգցրին։
{{տող|4}}Եվ անտարբեր դեպի իրերն արտաքին՝
Հմայվեցի նրա ժպտուն բերանով,
Որ գերում էր սիրացանցով իր նախկին։նախկին1081։
{{տող|7}}Ես ակամա դեմքըս դարձրի դեպի ձախ,
Երբ ինձ երեք դիցուհիներն դիցուհիներն1082 ասացին.«Քեզ դյութել էԲեատրիչեն է Բեատրիչեն քո չքնաղ»։
{{տող|10}}Շլացումը, որից աչքերը տարտամ
{{տող|13}}Բայց աչքերըս երբ թույլ լույսին վարժվեցին
(Ասում եմ «թույլ» բաղդատմամբ այն լույսին վառվառ1083,
Որից նրանք ակամայից պոկվեցին),
{{տող|16}}Ես տեսա, որ այն թափորը փառահեղ
Թեքվել էր աջ ևդառնում և դառնում էր արդեն ետ,
Ունենալով իր դեմ արփին ճաճանչեղ։
{{տող|19}}Ինչպես գունդը վահանների ծածկի տակ
Պտտվում էդրոշի է դրոշի հետ նախընթաց,
Դեռ չթեքած ուղղությունն իր բովանդակ,
Անշարժ պահած իր թևերը ռոշնական։
{{տող|28}}Չքնաղ կինըկինը1084, որ ինձ գետով անցկացրեց,
Ստատիոն, ես հետևեցինք կառանվին,
Որ ավելի մանըր աղեղ գծագրեց։
{{տող|34}}Մեկնակետից այնքան էինք հեռացած,
Որքան նետն էանցնում է անցնում երեք սլացքով,
Երբոր կառքից Բեատրիչեն իջավ ցած։
{{տող|37}}Ամենքն «Ադամ» մրմնջացին մրմնջացին1085 մեղմաձայն,Ապա նրանք շուրջպատեցին մի ծառծառ1086, որ
Զուրկ էր ծաղկից ու տերևից ամենայն։
Չուներ նմանն անտառներում հնդկական։
{{տող|43}}«Փառք քեզ, Գրիֆոն, որ չես կտցում ծառն այս լավլավ1087,
Քանզի եթե նրան վնաս հասցվի,
Իվերջո Ի վերջո նա կպատճառի փորացավ»։
{{տող|46}}Այսպես նրանք գոչեցին շուրջը ծառի:
Եվ Գազանը երկկերպ տվեց պատասխան.
«Այսպես պահենք հիմքը ամեն արդարի»։արդարի»1088։
{{տող|49}}Եվ դառնալով կառքին ճոխ ու հոյակապ,
{{տող|52}}Եվ ինչպես մեր ծառատունկներն երկրային,
Երբ մեծ լույսը լույսը1089 միանում էնրա է նրա հետ,Որ շողում էՁկանց է Ձկանց ետև երկնային,
{{տող|55}}Զարդարվում են ծաղիկներով գույնզգույն,
{{տող|64}}Եթե պատմել կարենայի, թե ինչպես
Կիպ փակվեցին ահեղ աչքերն ԱրգոսիԱրգոսի1091,
Որին նստեց հսկումը թանկ մեծապես,
Որ տենչում են հրեշտակները անձկապես,
{{տող|76}}Եվ որ հավետ զարդն էերկնի է երկնի հարսանյաց,
Նվաղեցին, ապա, զարթնած մի գոչից,
Որից խոր քունն էլ կխզվեր անկասկած,
{{տող|79}}Նկատեցին, որ Մովսեսը ևԵղիանև Եղիան
Իրենց խմբից հեռացել են, չքացել,
Եվ իրենց Տերն զգեցել էայլ է այլ ամղան,
{{տող|82}}Այսպես ևես և ես սթափվեցի ու տեսա
Ինձ մոտ միայն այն կնոջը ողորմած,
Որ ինձ տարավ ափով գետի հեզասահ։
{{տող|85}}«Բեատրիչեն ո՞ւր է» հարցրի ես նրան։
Եվ նա ասաց. «Նա նստած էայն է այն ծառիՍտվերի տակ ևարմատի և արմատի հենց վրան։
{{տող|88}}Տես կանանցկանանց1093, որ պաշարել են նրան լուռ,
Իսկ մյուսները Գրիֆոնի ետևից
Վեր համբարձան օրհներգերով քաղցրալուր»։
{{տող|100}}«Դու կմնաս այս անտառում միառժամ,
Ապա ինձ հետ կբնակվես առհավետ
Այն ՀռոմումՀռոմում1094, ուր Քրիստոսն էպատվանդամ։է պատվանդամ։
{{տող|103}}Արդ դու հօգուտ վատթարակյաց աշխարհի
Քո հայացքը ուղղիր կառքին, ևինչ և ինչ որ
Տեսնելու ես՝ վերադարձիդ առ գրի»։
{{տող|106}}Այսպես ասաց Բեատրիչեն, ևես և ես որ
Պատրաստ էի հնազանդելու միշտ նրան,
Ուշքս ու աչքըս դարձրի կառքին անսովոր։
{{տող|109}}Շանթը երբեք չիջավ ստվար ամպերից
Այնքան արագ, երբ նա ցած էսլանումէ սլանումԱյն ոլորտից, որ հեռագույնն էերկրիցէ երկրից,
{{տող|112}}Ինչպես Զևսի թռչունն թռչունն1095 իջավ ծառն իվարի վար,
Քայքայելով թե կեղևը նրա պինդ,
Թե ծաղիկներն ու տերևները դալար,
{{տող|118}}Ապա տեսա, որ կառքի մեջ հաղթական
Խուժեց աղվես աղվես1096 մի սովահար, որ կարծես
Չէր ճարակել ոչ մի սնունդ կենսական։
Եվ նա փախավ սրունքներով իր ոսկրյա։
{{տող|124}}Ապա տեսա, որ արծիվը արծիվը1097 նույն ճամփով
Նորից իջավ հատակամասը կառքի,
Ուր ևթողեց և թողեց փետուրները մեծ չափով։
{{տող|127}}Նման ձայնին ելած սրտից վշտակեզ,
Տխրաթաթավ մի ձայն երկնից հեծեծեց.
«Ո՛վիմ «Ո՛վ իմ նավակ, ինչքա՛նհոռի ինչքա՛ն հոռի բեռ ունես»։
{{տող|130}}Ապա երկու անիվների արանքին
Եվ կառքի մեջ խորամխեց իր ագին։
{{տող|133}}Եվ բոռի պես, որ քաշում էխայթոցն է խայթոցն ետ,
Վիշապը ժանտ պոչը կառքից ետ քաշեց
Ու պոկելով մի մաս՝ տարավ այն իր հետ։
Արձակելու համար հառաչ մի խորին։
{{տող|142}}Այսպես փոխված՝ սրբազան կառքը կառքը1099 խոցոտ
Իր ծայրերից յոթ գլուխներ դուրս հանեց.
Երեք հատը քեղու, չորսը՝ անկյանց մոտ։
{{տող|151}}Նրա կողքին հաղթ մի հսկա էր կանգնած,
Որ աչալուրջ հսկում, պահում էր նրան
Եվ երկուսով պաչում էին մերթ միմյանց։միմյանց1100։
{{տող|154}}Բայց երբ պոռնիկն իր աչքերը անամոթ
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Կանայք հերթով՝ մերթ երեքը ևմերթ և մերթ չորսք,
Սկսեցին երգել ձայնով ողբագին
Քաղցըր սաղմոսն. «Աստուած, մտին հեթանոսք»։հեթանոսք»1101։
{{տող|4}}Բեատրիչեն, արձակելով դառն հառաչ,
Ունկնդրում էր նրանց այնպես տրտմագին,
Ինչպես Մարիամ կույսը խաչին ընդառաջ։ընդառաջ1102։
{{տող|7}}Բայց երբ նրանք ավարտեցին երգն իրենց,
Նա վեր կացավ ևմի և մի դեմքով հրաշեկ
Այսպես նրանց փութանակի բարբառեց.
{{տող|10}}«Փոքըր մի՝ ևոչ և ոչ ևըս տեսանէք,Եվ ապա, ո՛վխանդաղակաթ ո՛վ խանդաղակաթ իմ քույրեր,Սակաւիկ մի՝ ևզիս և զիս կրկին տեսանէք»։տեսանէք»1103։
{{տող|13}}Ապա յոթին անցկացրեց իր առջևառջև1104,
Իսկ ինձ, կնոջն ու իմաստուն ուղեկցին
Ակնարկ արեց, որ շուտ անցնենք իր ետև։
{{տող|22}}Հենց որ նրան ես մոտեցա հապշտապ,
Նա ինձ ասաց. «Եղբայր, ինչո՞ւդու ինչո՞ւ դու հիմա
Չես հանդգնում տալ ինձ հարցեր հրատապ»։
{{տող|25}}Ինչպես նա, ով մեծերի հետ խոսելիս
Հույժ պատկառոտ մի կեցվածք էընդունումէ ընդունում,Եվ բերանից ձայնն հազիվ էդուրս է դուրս գալիս,
{{տող|28}}Այսպես ևես և ես ձայնով տարտամ ու տկար
Բարբառեցի. «Ով տիրուհի, դուք գիտեք,
Թե ինչ էպետք է պետք ու կարևոր ինձ համար»։
{{տող|31}}Եվ նա ասաց. «Նախ դու պետք էթոթափեսէ թոթափես
Շփոթությունն ու երկյուղը քեզանից
Եվ չխոսես բանդագուշած մարդու պես։
{{տող|34}}Այն կառքըկառքը1105, որ ջարդեց վիշապը խուժդուժ,Եղավ ևչէև չէ1106. բայց մեղավորն այդ խնդրում
Աստծու պատժից չի խուսափի վաղ թե ուշ։
{{տող|37}}Արծիվը, որ կառքին թողեց իր փետուրքփետուրք1107,
Որից դարձավ սա նախ ճիվաղ, հուսկ ավար,
Չի մնալու ժառանգորդից ընդմիշտ զուրկ։
{{տող|46}}Գուցե խոսքերս Սֆինքսի ու Թեմիսի
Լեզվի նման մութ են ևքիչ և քիչ համոզիչ,
Նրանց նման մթիմաստ են վասնզի,
{{տող|52}}Եվ այն ինչ որ ես ասացի քեզ հիմա,
Հետո դու այն կհաղորդես ողջերին,
Որոնց կյանքը մի արշավ էդեպի է դեպի մահ։
{{տող|55}}Եվ ասածըս երբ որ առնես դու գրի,
Մի մոռանար հիշատակել ևծառն և ծառն այն,Որ մատնվեց երկու անգամ ավարի։ավարի1111։
{{տող|58}}Նրանք որ այն կավարեն կամ կավերեն,
Կհասցընեն վիրավորանք Աստուծո,
Որ ստեղծեց այն իպետըս ի պետըս լոկ իրեն։
{{տող|61}}Կծելով այն, նախամարդը նախամարդը1112 հինգ հազար
Եվ ավելի տարի տխուր սպասեց,
Որ Մեսիան գար ևիր և իր հանցանքը բառնար։
{{տող|64}}Միտքըդ փակ է, եթե դու չես հասկանում,
Որ մի հատուկ պատճառով էծառն է ծառն այդքանՎեր բարձրանում ևգագաթին և գագաթին լայնանում։
{{տող|67}}Թե սին խոհերն, ինչպես ջրեր ԷլսայիԷլսայի1113,
Չպատեին ու չեղծեին միտքը քո,
Ինչպես արեց Պիրամը թութը վայրի,
Որ սահմանեց արդարությունն երկնային։
{{տող|73}}Բայց տեսնելով, որ միտքըդ քար էդարձելէ դարձելԵվ մթագնել ու կուրացել էայնպեսէ այնպես,
Որ չի կարող խոսքերիս լույսն ընկալել,
{{տող|76}}Դու դա կրիր քո հոգու մեջ դրոշմած,
Այնպես ինչպես ցուպ են կրում ուխտականուխտական1114,
Արմավենու տերևներով զարդարված»։
{{տող|79}}Եվ ես. «Ինչպես պահում էմոմն է մոմն անաղարտ
Դրոշմատիպ պատկերն իր մեջ, ճիշտ այդպես
Ձեր խոսքերը կարձանագրի ուղեղս արդ։
{{տող|82}}Սակայն ինչո՞ւձեր ինչո՞ւ ձեր խոսքերը տենչալիՄտքիցս այնքան բարձր են ճախրում, ևինչո՞ւև ինչո՞ւՆրանց իմաստն ինձանից խույս էտալիս»։է տալիս»։
{{տող|85}}«Որպեսզի դու լավ ճանաչես դպրոցն այն,
{{տող|88}}Ու տեսնես թե ձեր ճանապարհը բռնած
Աստվածային ճամփից այնքան էհեռուէ հեռու,
Որքան երկիրն երկնագնդից բարձրընթաց»։
{{տող|91}}Իպատասխան Ի պատասխան ես ասացի. «Չեմ հիշում,
Թե երբ եմ ես օտարացել ձեզանից.
Դրա համար իմ խիղճը ինձ չի տանջում»։
{{տող|94}}«Իսկ եթե դու դա մոռացել ես արդեն,—
Պատասխանեց նա ժպտալով,— հիշիր թե
Ինչպես այսօր հենց խմեցիր դու Լեթեն։Լեթեն1115։
{{տող|97}}Եթե ծուխը ենթադրել էտալիս է տալիս հուր,Մոռացումդ այդ ցույց էտալիս է տալիս հայտնապես,
Որ մեղավոր կամքըդ ուղղված էր այլուր։
{{տող|100}}Բայց ես քեզ հետ այսուհետև կխոսեմ
Պարզ ու մեկին ևանսքող և անսքող խոսքերով,
Որ մատչելի լինեմ մտքին քո նսեմ»։
{{տող|103}}Ավելի վառ ևավելի և ավելի համրաքայլ
Մուտք էր գործում արփին ծիրում միջօրյա,
Որ մի տեղից միշտ անցնում էտեղ է տեղ մի այլ,
{{տող|106}}Երբ յոթ կանայք, հասնելով ծայրն անտառի,
Սաղարթախիտ անտառները Ալպերի —
{{տող|109}}Անդ կանգ առան, ինչպես կանգնում էնաէ նա, որ
Ընթանալով մի բազմության առջևից՝
Ճանապարհին նկատում էբան է բան մի նոր։
{{տող|112}}Կարծես տեսա գետերն Եփրատ ու ՏիգրիսՏիգրիս1117,
Որոնք բխում էին միակ ակունքից
Եվ բաժանվում ընկերների պես հանգիստ։
{{տող|115}}«Ո՛վլույս«Ո՛վ լույս, ո՛վփառք ո՛վ փառք դու մարդկային սերնդյանց.Ի՞նչ ջուր էսաէ սա, որ բխելով մի ակից,Բաժանվում էհոսանքների է հոսանքների հակընթաց»։
{{տող|118}}Այս ուղերձիս պատասխանեց տիրուհիս.
Մթագնել են նրա ուղեղը մի քիչ։
{{տող|127}}Տես Եվնոյեն, որ հոսում էայնտեղ է այնտեղ ցած.Տար նրան անդ ևսուզելով և սուզելով ջրի մեջ,
Վերարծարծիր նրա կորովն անթեղված»։
{{տող|130}}Ինչպես նա ով անսաստող չէ բնույթով,
Այլ հոժար էկատարելու է կատարելու կամքն այլոց,Հենց որ կամքն այղ հայտնվում էմի է մի բանով,
{{տող|133}}Այսպես կինն այն փութաց պատվերն այդ անել,
Ապա շարժվեց ևկանացի և կանացի քնքշությամբ
Ստատիոսին առաջարկեց հետևել։
{{տող|136}}Ո՛վընթերցողՈ՛վ ընթերցող, եթե այստեղ տեղ մնար
Դեռ գրելու, կերգեի քաղցր ըմպելին,
Որից երբեք մարդ չպիտի հագենար։
{{տող|139}}Բայց քանի որ լրացած են էջերն այն,
Որ սահմանված էին երկրորդ նվագիս,
Արվեստի սանձն սանձն1118 ինձ պահում էառժամայն։է առժամայն։
{{տող|142}}Ես ետ դարձա այն ջրերից մաքրասուրբ,