<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Արևն արդեն510 արդեն հորիզոնի վրա էր,
Որի ծիրը միջօրեական ծածկում է
Իր զենիթով Երուսաղեմն երկրի մեր.
{{տող|4}}Իսկ Գիշերը, պտտվելով նրա դեմ,
Դուրս էր գալիս ընդհատակից Գանգեսի,
Ուղեկցությամբ իր Կշեռքի511 Կշեռքի երկնաճեմ.
{{տող|7}}Որով երկու այտերը վառ ու ճերմակ
Մտքով գնում, մարմնով անշարժ է մնում։
{{տող|13}}Եվ ահա ինձ երևաց լույս մի բոսոր513բոսոր,
Ինչպես Հրատն այգաբացից քիչ առաջ
Երևում է արևմուտքում հեռավոր,
Որ հազիվ էր կարծես դիպչում ջրերին։
{{տող|43}}Անդ խելին էր կանգնած նավորդն երկնային514երկնային,
Որի դեմքին երանության դրոշմ կար.
Շատ հոգիներ իր մակույկի մեջ կային։
Ես կկանգնեմ, սակայն ո՞ւր ես գնում դու»։
{{տող|91}}«Իմ Կազելլա516Կազելլա, ես այս ճամփան եմ անցնում,Որ վերստին այստեղ դառնամ517դառնամ,— ասացի,—
Բայց դու ինչո՞ւ այսքան ուշ ես ժամանում»։
{{տող|97}}Զի նա արդար մի կամքի է ենթարկվում։
Հիմա արդեն երեք ամսից ի վեր518 վեր նա
Ցանկացողին նավն է առնում ու տանում։
Այնքան շատ է տագնապել ու տառապել»։
{{տող|112}}«Սերը մտքումս ինձ հետ զրույց է անում»519—անում»—
Սկսեց այնժամ երգել այնքան դաշնությամբ,
Որի ձայնը դեռ թրթռում է իմ սրտում։
Ո՞վ պիտի ինձ առաջնորդեր լեռն ի վեր։
{{տող|7}}Ինձ թվաց, թե նա եղել էր խղճահար521։խղճահար։
Օ՛ անարատ ու զգալուն խղճմտանք,
Չնչին զանցանքն անգամ ցավ է քեզ համար։
Կարծում ես, թե ես քեզ լքե՞լ եմ արդեն։
{{տող|25}}Հիմա արդեն իրիկնաժամ է այնտեղ522այնտեղ,
Ուր թաղված է իմ մարմինը ստվերող,
Բրանդիզիում էր գտնվում նա մի հեղ523։հեղ։
{{տող|28}}Արդ, եթե ես առջևս ստվեր չեմ անում,
Մի՛ զարմանա ավելի քան այն բանից,
Որ երկինքներն իրար լույս չեն խափանում524։խափանում։
{{տող|31}}Լիազորը, որ մարմինները մեր պես
{{տող|34}}Խենթ է նա, ով հույս ունի, որ միտքը մեր
Ի զորու է հասկանալու ամեն ինչ,
Որ անում է եռանձնյա Գոյը525 Գոյը անմեռ։
{{տող|37}}Դուք, ո՛վ մարդիկ, գոհացեք լոկ արդյունքով,
Եվ մինչ նայում էի լեռան զառիթափ,
{{տող|58}}Մեր ձախ կողմում տեսա մի խումբ հոգիներ526հոգիներ,
Որ շատ դանդաղ գալիս էին դեպի մեզ,
Կարծես թվում էին անշարժ, աներեր։
Եվ ցույց տվեց մի վերք կրծքի վերևում։
{{տող|112}}Ապա ժպտուն ասաց. «Տե՛ս, ես Մանֆրեդն527 Մանֆրեդն եմ,
Թոռն հարազատ Կոստանցայի կայսրուհի։
Երբ դու երկիր վերադառնաս, խնդրում եմ՝
{{տող|115}}Գնա գտիր իմ գեղեցիկ աղջկան,
Սիկիլիո և Արագոնի տերանց մոր,
Եվ իմ մասին պատմիր ստույգը նրան528։նրան։
{{տող|118}}Երբ ես երկու մահացու վերք ստացա,
Ինձ հանձնեցի արցունքով ու զղջումով
Նրան529Նրան, որ միշտ ներող է և սրտացավ։
{{տող|121}}Իմ մեղքերը սարսափելի ծանր եղան,
Որ ներում է, ով որ դիմում է նրան։
{{տող|124}}Կոզենցայի հովիվը530հովիվը, որ ուղարկված
Կլեմենտից՝ ինձ հալածեց հետմահու,
Աստծու խոսքը531 խոսքը եթե լիներ կարդացած,
{{տող|127}}Իմ դիակը դեռ պահպանված կլիներ
{{տող|130}}Արդ նա հողմի, անձրևի տակ հորձանուտ
Ծեծվում է ու թրջվում ափին Վերդեի,
Ուր նա տարվեց կերոններով շիջանուտ532։շիջանուտ։
{{տող|133}}Սակայն նրանց նզովքների պատճառով
{{տող|4}}Որ կարծես թե իր մեջ այլ ուժ չի զգում,
Դա հերքում է այն սխալը534սխալը, ըստ որի
Մեր մեջ զատ֊զատ հոգիներ են բռնկում։
{{տող|13}}Ես դրանում համոզվեցի հեշտությամբ,
Երբ ուշադիր լսում էի Մանֆրեդին.
Զի արևը բարձրացել էր535 էր հիսնաչափ
{{տող|16}}Աստիճանով, որ ես չէի նկատել,
{{տող|25}}Կարելի է լոկ օգնությամբ ոտների
Սանլյո, Նոլի, Բիզմանտովա536 Բիզմանտովա բարձրանալ,
Բայց աստ հարկ էր օգնությունը թևերի,
Որ ծածկել էր Ակուիլոնը մեզանից։
{{տող|61}}«Եթե Կաստորն ու Պոլլուքսը537 Պոլլուքսը բոց ու հուր,—
Ասաց նա ինձ,— ուղեկցեին արևին,
Որ իր լույսը տարածում է ամենուր,
{{տող|70}}Ունեն տարբեր երկնակամար, բայց ունեն
Մեկ հորիզոն, և այն ուղին539ուղին, որտեղից
Ֆայետոնը շեղեց կառքն իր հրեղեն,
{{տող|79}}Ինչպես հիմա քո խոսքերն եմ հասկանում,
Զի միջին ծիրն540 ծիրն հասարակած անվանված,
Որ ամռան ու ձմռան միջև է մնում,
{{տող|121}}Ծույլ շարժումներն ու կարճ բառերը նրա
Անմիջապես իմ ծիծաղը շարժեցին։
Ես ասացի. «Ուրախ եմ, որ Բելակուա՛542Բելակուա՛,
{{տող|124}}Դու փրկված ես. բայց ինչո՞ւ ես դա այդպես
{{տող|7}}Ես շուռ եկա այս խոսքերից շշնջված
Եվ տեսա, որ հոգիները544 հոգիները զարմանքով
Նայում էին ինձ և լույսին բեկանված։
{{տող|22}}Այդ միջոցին լեռնալանջով իջնելով
Մեզ ընդառաջ գալիս էին հոգիներ,
Օրհներգելով «Ողորմեա ինձ»545 ինձ» տներով։
{{տող|25}}Հենց որ նրանք նշմարեցին նույնհետայն,
Որոնում եմ առաջնորդիս հետքերով»։
{{տող|64}}Մեկը ասաց546ասաց. «Կարիք չկա մեզ երդվել,
Հավատում ենք քո ցանկությանը բարի,
Միայն թե դա կարողանաս կատարել։
{{տող|67}}Ես, որ այստեղ առաջինն եմ խոսք առնում,
Խնդրեմ՝ եթե տեսնես երկիրն այն547այն, որ կա
Ռոմանյո և Նեապոլի սահմանում,
{{տող|73}}Այդտեղից եմ, բայց իմ վերքերն ապառում,
Ուրկից հոսեց իմ արյունը հորդավեժ,
Ես ստացա Անտենորի գավառում548գավառում,
{{տող|76}}Ուր կարծեցի, թե կմնամ անվթար.
Բայց Էստեցին549 Էստեցին ինձ հալածեց ավելի,
Քան պահանջում էր իրավունքը արդար։
{{տող|79}}Բայց եթե ես Միրա550 Միրա փախած լինեի,
Օրիակում չէի լինի ձերբակալ
Եվ դեռ երկրում մինչև հիմա կապրեի։
Աղոթքներովդ հանդիսացիր ինձ սատար։
{{տող|88}}Բոնկոնտեն551 Բոնկոնտեն եմ, Մոնտեֆելտրո հովիտից,Ջովաննան ու մյուսները552 մյուսները ինձ չեն հոգում.
Ես սրանց մեջ կարմրում եմ ամոթից»։
{{տող|91}}Եվ ես նրան. «Ի՞նչ ուժ կամ ի՞նչ պատահար
Կամպալդինից553 Կամպալդինից այնքան հեռու քեզ նետեց,
Որ չիմացվեց, թե ուր ընկար ու կորար»։
{{տող|94}}Պատասխանեց. «Կազենտինի ստորև
Արկիանո554 Արկիանո կոչված գետակն է հոսում,
Որ ծագում է Մենաստանից քիչ վերև։
{{տող|97}}Այնտեղ, ուր նա555 նա էլ չի կոչվում այդ անվամբ,
Հասա խոցված ու խզրատված կոկորդով
Եվ տեղանքը ոռոգեցի իմ արյամբ։
{{տող|100}}Գիտակցությունս ու շունչս այնտեղ կորուսի
Եվ մահացա Մարիամ556 Մարիամ անունը բերնիս.
Մարմինս այնտեղ մնաց լքված, մեկուսի։
{{տող|103}}Արդ լսիր և մարդկանց պատմիր անվարան.
Հրեշտակն եկավ ինձ տանելու557 տանելու դեպ երկինք,
Բայց դևն ասաց. «Ո՞ւր ես տանում դու նրան.
{{տող|115}}Եվ ապա նա, երբ օրն եղավ երեկո,
Պրատոմանյից մինչև558 մինչև պարը մեծ լեռան,
Հովիտն ամբողջ ծածկեց թաղուն մի մեգով,
{{տող|121}}Երբ հեղեղը հեղեղատներն հավաքվեց,
Այնքան թափով հոսեց դեպի գետը լայն559լայն,
Որ սահանքը ոչ մի բանով չզսպվեց։
Ասաց երրորդն երկրորդ հոգու ետևից,—
{{տող|133}}Այնտեղ հիշիր նաև դու ինձ, Պիայիս560Պիայիս.
Սիենայում կյանք, Մարեմմայում մահ գտա.
Այդ գիտե նա, ով ինձ իր կին առնելիս,
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Երբ ավարտվի բախտախաղը զառայի561զառայի,
Ապա տարվողն հուսալքում է ապրում
Եվ զառեր է գցում տեղում ամայի.
{{տող|10}}Այսպես էի ես այն խմբում ուղեկից,
Դեմքս ուղղելով մերթ մեկին ու մերթ մյուսին
Եվ խոստումներ տալով562 տալով պրծնում նրանցից։
{{տող|13}}Այդ խմբում էր արետինը563արետինը, որ զոհվեց
Բիրտ ու վայրագ ձեռքով Գին դի Տակկոյի,
Եվ մյուսը564մյուսը, որ հալածվելիս խեղդըվեց։
{{տող|16}}Նրա մեջ էր Ֆեդերիկո Նովելլոն565Նովելլոն,Եվ պիզացին566պիզացին, որի մահվան առիթով
Իր կորովը ցուցաբերեց Մարցուկկոն։
{{տող|19}}Նրա մեջ էր Օրսո կոմսը567կոմսը, և նա, որ
Սպանվել էր այլոց խանդի պատճառով
Եվ ոչ թե մի մեղքի համար մասնավոր.
{{տող|22}}Պիեր դը լա Բրոսն568 Բրոսն է դա. արդ թող շուտ,
Քանի ողջ է, զղջա Բրաբանտ տիրուհին,
Որ չխառնվի մի օր հոտին ժանտաժուտ։
{{տող|37}}Զի երկնային դատաստանը չի փոխվում
Նրանից, որ աստ անելիքը սրանց
Սիրո հուրը569 հուրը կատարում է վայրկյանում։
{{տող|40}}Եվ այնտեղ570այնտեղ, ուր այնպես էի հավաստած,
Աղոթքն այնքան չէր ծառայում քավության,
Զի չէր հասնում մինչև երկինք, առ Աստված։
{{տող|73}}Անմիջապես տեղից ելավ գոչելով.
«Օ՛ մանտուացի, Սորդելլոն571 Սորդելլոն եմ, երկրացիդ»։
Եվ երկուսով պինդ փարվեցին կարոտով։
{{տող|76}}Օ՛ ցավերի օջախ, ստրո՛ւկ Իտալիա572Իտալիա,
Դու անղեկ նավ ահեղասաստ հողմերում,
Դու պղծանոց, ոչ տիրուհի վեհազնյա։
Մի անկյուն, որ լինի խաղաղ ու հանգիստ։
{{տող|88}}Ի՞նչ օգուտ որ Հուստինիանոսը573 Հուստինիանոսը կազմեց
Սանձ քեզ համար, եթե թամբըդ թափուր է.
Առանց դրան ամոթըդ չէր լինի մեծ։
Երբ ձեր ձեռքը դուք մեկնեցիք իր սանձին։
{{տող|97}}Եվ դու, Ալբե՛րտ գերմանացի575գերմանացի, դու որ արդ
Թողլքել ես ապերասան այս ձիուն,
Որին սանձել քո վրա էր ընկնում պարտ,
{{տող|106}}Արի՛, անփո՛ւյթ, և տես ինչ է կատարված.
Կապպելլետտիք, Ֆիլիպպեսկիք, Մոնալդիք
Ու Մոնտեկկիք576 Մոնտեկկիք ճնշված են կամ հալածված.
{{տող|109}}Արի՛, անգո՛ւթ, և տես տագնապն ահավոր,
Որ կրում են սեպուհներըդ ամենուր,
Արի՛, տես, թե, ինչ օրի է Սանտաֆիորն577։Սանտաֆիորն։
{{տող|112}}Տես, թե, ինչպես քո Հռոմը որբացած
«Օ՜, Կեսա՛ր իմ, ինչո՞ւ ես ինձ դու լքած»։
{{տող|115}}Տե՛ս, թե մարդիկ ինչպե՛ս սիրում են իրար578իրար.
Եվ եթե, դու չես խղճում մեզ, գեթ արի,
Որ ամաչես քո համբավից ոտնահար։
{{տող|124}}Զի տիրում են ողջ քաղաքներն Իտալիո
Բռնակալներ, և ամեն մի սինլքոր
Կուսակցելով դառնում է մի Մարկելլո579։Մարկելլո։
{{տող|127}}Իմ Ֆլորենցիա, դու կարող ես լինել գոհ
Այս գայթումից, որ բնավ չի դիպչում քեզ580քեզ,
Շնորհիվ քո ժողովրդի ողջախոհ։
{{տող|133}}Շատեր խույս են տալիս գործից հանրային,
Իսկ ժողովուրդդ ինքնակոչ ու փութաջան
Բղավում է. «Բեռը բարձեք իմ մեջքին»581։մեջքին»։
{{տող|136}}Արդ, դու հրճվիր, դրա համար պատճառ կա.
Դու հարուստ ես, դու խաղաղ ես, դու խելոք582խելոք.
Թե ես ճիշտ եմ, իրավիճակն է վկա։
{{տող|145}}Կարճ շրջանում, հիշի՛ր, քանի անգամ դու
Փոփոխել ես օրենք, դրամ, կարգ ու սարք
Եվ նորոգել գործիչներըդ աչքառու583։աչքառու։
{{տող|148}}Եվ եթե դու դեռ խելք ունես դատելու,
Կտեսնես, որ նման ես այն հիվանդին584հիվանդին,
Որ անկարող մահճում հանգիստ գտնելու,
{{տող|7}}Երբ հոգիներն արժանընտիր և անեղծ
Դեռ այս լեռնով չէին ելնում առ Աստված,
Օկտավիանոսն585 Օկտավիանոսն իմ ոսկորները թաղեց»։
{{տող|10}}Ինչպես նա, ով համակվում է զարմանքով,
{{տող|16}}«Օ՛ դու,— ասաց,— լատինների փառք պայծառ,
Որ մեր լեզուն586 լեզուն ճոխացըրիր մեծապես
Եվ ծննդյան վայրիս պարծանքը դարձար,
Որին շատ ուշ ճանաչեցի ես իրոք։
{{տող|28}}Ցածում տեղ կա588կա, ուր տխուր է խավարից,
Ոչ տանջանքից, և ողբերն անդ չեն հնչում
Իբրև ճիչ, այլ իբրև հառաչ վշտալից։
Արդ լավ է, որ գտնենք կայան մի աստեն։
{{տող|46}}Այստեղ աջ կողմ կան հոգիներ589 հոգիներ անհամար.
Եթե կուզես, քեզ կտանեմ նրանց մոտ,
Նրանց տեսնելն հաճելի է քեզ համար»։
{{տող|52}}Եվ Սորդելլոն մատով քաշեց գիծ գետնին,
Ապա ասաց. «Երբ արևը մայր մտնի590մտնի,
Դու չես կարող անցնել գծից այս անդին։
{{տող|61}}Այնժամ տերըս, որին զարմանք էր պատել,
Ասաց. «Ուրեմն հիմա դու մեզ տար այնտեղ591այնտեղ,
Ուր, ասացիր, հաճելի է կանգ առնել»։
{{տող|82}}Այդ հովտի մեջ ծաղկածիծաղ ու հուռթի
Նստած էին առանձնացյալ հոգիներ,
Որոնք երգում էին՝ «Ողջ լեր, թագուհի»592։թագուհի»։
{{տող|85}}«Մինչ արևը դեռ իր մահճին չի հասել,—
Գիտակցելով որ պարտքը զանց է առել,
{{տող|94}}Ռոդոլֆ կայսրն593կայսրն, որը կարող էր բուժել
Վերքերն այն, որ սպանեցին Իտալիան,
Իսկ արդ նրան վերածնելն ուշ է էլ։
Մոլտան Էլբա, իսկ Էլբան ծով է տանում։
{{տող|100}}Օտտոկարն594 Օտտոկարն է, որ հասակում մանկամարդ
Շատ ավելի արժեր, քան թե իր որդին՝
Վենցեսլավը, որ չափահաս մարդ է արդ։
{{տող|103}}Եվ Քթիկն այն595այն, որ խոսում է սերտ կերպով
Մեկի հետ, որ հեզահամբույր դեմք ունի,
Մարտում ընկավ շուշանները պղծելով։
{{տող|112}}Իսկ այն մեկը, որ հաղթանդամ է կարի
Եվ երգում է Քթեղի596 Քթեղի հետ համաձայն,
Ամեն դեպքում եղավ արի ու բարի։
{{տող|115}}Թե նրանից հետո մնար թագավոր
Այն պարմանին597պարմանին, որ ետևումն է նստած,
Նա կունենար, անշուշտ, ժառանգ պատվավոր,
{{տող|118}}Ինչպիսին նա ամենևին չունեցավ.
Ճիշտ է Յակոբն ու Ֆեդերիկն598 Ֆեդերիկն են արքա,
Բայց նրանցից լավ ժառանգորդ դուրս չեկավ։
Զի Պրովանսն ու Պուլյան հեծում են տակավ։
{{տող|127}}Որդին հորից այնքան պակաս է600է, որքան
Բեատրիչն ու Մարգրիտն իրենց ամուսնով
Քիչ պարծելու հիմք ունեն, քան Կոստանցան։
{{տող|130}}Տեսեք այնտեղ նստած մենակ ու ազատ
Անգլիայի արքա Հենրիկը601 Հենրիկը խոնարհ.
Սա ունեցավ ավելի լավ պայազատ։
{{տող|133}}Նա, որ նստած է մյուսներից մի քիչ վար,
Հայացքը վեր, Գուլյելմ602 Գուլյելմ մարկիզն է հույժ վես,
Որի համար ծագած մարտից զինավառ
{{տող|136}}Արտասվեցին603 Արտասվեցին Մոնֆերրատն ու Կանավեզ»։
</poem>
Կարծես ասեր. «Աստվա՛ծ, հույս իմ անպատիր»։
{{տող|13}}«Վախճան լուսոյ»604 լուսոյ» երգեց այնքան ջերմեռանդ,
Այնպես անուշ ու դաշնոլոր շեշտերով,
Որ ինձանից ես վերացա հիախանդ։
{{տող|52}}Մենք ընդառաջ եկանք իրար դեմ առ դեմ։
Որքան «գոհ եմ, Նինո605Նինո, ազնիվ դատավոր,
Որ չես ընկել հոգիների մեջ դժխեմ։
Հանկարծակի շշմած մարդկանց ճիշտ նման։
{{տող|64}}Մեկը606 Մեկը նայեց Վիրգիլին, մյուսը607՝ մյուսը՝ մեկին,
Ոք նստած էր, զարմանահար գոչելով.
«Վե՛ր կաց, Կուրրա՛դ608Կուրրա՛դ, նայի՛ր Տիրոջ ընտրյալին»։
{{տող|67}}Եվ ապա ինձ. «Հանուն շնորհի աոանձին,
Ով ծածկում է իր պատճառներն առաջին,
{{տող|70}}Ջովաննայիս609 Ջովաննայիս ասա, երբ դու ետ դառնաս,
Որ ինձ համար աղոթք ուղղի առ երկինք,
Ուր լսում են անմեղներին հանապազ։
{{տող|73}}Նրա մայրը610 մայրը էլ հազիվ թե ինձ հիշի,
Քանի որ նա փոխեց քողն իր սպիտակ,
Որի համար թշվառն անշուշտ կտուժի։
{{տող|91}}Եվ նա ասաց. «Չորս աստղերն այն լուսազարդ,
Որ դու տեսար այս առավոտ, իջել են,
Եվ նրանց տեղ այս երեքն են ելել արդ»612։արդ»։
{{տող|94}}Իսկ Սորդելլոն նրան քաշեց, ասելով.
{{տող|97}}Այն կողմից, ուր հովիտը չէր պատնեշված,
Մտավ մի օձ613օձ, նման գուցե այն օձին,
Որ Եվային տվեց պտուղն արգելված։
{{տող|103}}Ես չտեսա,— և այդ մասին չեմ խոսի,—
Թե երկնային սակռերն614 սակռերն ինչպես սլացան,
Բայց լավ տեսա խոյացումը երկուսի։
Վերադարձան իրենց տեղերը նախկին։
{{տող|109}}Իսկ այն հոգին615հոգին, որը մեզ մոտ էր եկել,
Այն խոյանքի ու գրոհի ժամանակ
Ամենևին չդադարեց ինձ նայել։
{{տող|112}}«Իցիվ թե քեզ երկինք տանող լույսն անմուղտ,—
Դիմեց նա ինձ,— քո մեջ գտներ այնքան կամք,
Որքան հարկ է հասնելու գահը զմրուխտ616զմրուխտ.
{{տող|115}}Եթե ստույգ ու հավաստի լուր ունես
Քանզի այնտեղ իշխանավոր եղա ես։
{{տող|118}}Մալասպինա Կուրրադո617 Կուրրադո եմ ես կոչվում.
Ավագը չեմ, բայց սերում եմ նրանից.
Մերոնց հանդեպ փույթըս այստեղ եմ քավում»։
{{տող|121}}«Օ՜,— ասացի,— ես չեմ եղել մարզում ձեր.
Բայց կա՞ արդյոք Եվրոպայում մի անկյուն,
Որտեղ նրա անունն հայտնի չլիներ618։չլիներ։
{{տող|124}}Եվ համբավը, որ պատիվ է ձեր տոհմին,
{{տող|133}}Եվ նա. «Նախքան հեռանալըդ իմացիր.
Արևն յոթ հեղ չի հանգչելու իր մահճում619մահճում,
Որտեղ խոյը տարածել է ոտներն իր,
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Վաղնջական Դիթոնի հարճը620 հարճը չքնաղ,
Դուրս պրծնելով իր սիրածի թևերից,
Պայծառացնում էր արևելքը խաղաղ։
{{տող|4}}Շողշողում էր նրա ճակատն ակներով621ակներով,Շարված ձևովն այն կենդանու սառնարյուն622սառնարյուն,
Որը մարդուն հարվածում է ագիով.
{{տող|7}}Եվ Գիշերը, բարձրանալով դեպի վեր,
Հորիզոնում ընթացել էր երկու քայլ,
Իսկ երրորդին խոնարհում էր իր թևերն623թևերն.
{{տող|10}}Երբ ես, որ դեռ մարմնով էի հողածին,
Քնից հաղթված ընկա վրան սեզերի,
Որտեղ նստած էինք հինգըս միասին624։միասին։
{{տող|13}}Այն ժամին, երբ այգը մոտ է բացվելուն,
Ծիծեռնակը625 Ծիծեռնակը տխուր երգեր է ծվում,
Գուցե իր հին դժբախտությունն հիշելուն,
{{տող|22}}Ինձ թվաց թե այնտեղ էի, ուր հանկարծ
Գանիմեդին առևանգեց մի արծիվ
Եվ բարձրացրեց նրան ատյանն երկնակաց626։երկնակաց։
{{տող|25}}Ես խորհեցի. «Գուցե միայն այդտեղ նա
{{տող|28}}Բայց նա մի քիչ պտտվելով իմ վերև,
Վար սլացավ շանթի նման ահարկու
Եվ ինձ տարավ հրեղեն գունդը627 գունդը մինչև։
{{տող|31}}Այնտեղ ես և նա այրվեցինք միասին.
Որ իմ քունը և երազը կասեցին։
{{տող|34}}Այնպես ինչպես Աքիլլեսը628 Աքիլլեսը սթափված՝
Պտտացրեց շուրջը աչքերը շլմոր,
Չիմանալով թե որտեղ էր ինքն ընկած,
Այն ծաղկազարդ հովիտի մեջ հոտևան,
{{տող|55}}Մի կին եկավ և ասաց. «Ես Լուչիան629 Լուչիան եմ.
Այս քնածին թողեք տանեմ ես ինձ հետ.
Այսպես պիտի նրա ճամփան հեշտացնեմ»։
Ինչպես ճեղք, որ պատն անում է երկու կես,
{{տող|76}}Տեսա մի դուռ630 դուռ և տակն երեք բազրոտներ,
Մեկը մյուսից այլազանվող գույներով,
Եվ մի պահնորդ631պահնորդ, որ ոչինչ չէր խոսում դեռ։
{{տող|79}}Երբ նայեցի քիչ ավելի մոտիկից,
Նայեցեք որ այստեղ գալուց չտուժեք»։
{{տող|88}}«Երկնի մի կին632 կին այս բաներին իրազեկ,—
Պատասխանեց իմ առաջնորդը նրան,—
Նոր մեզ ասաց. «Դուռն այնտեղ է, գնացե՛ք»։
Բայց նախ երեք անգամ կուրծքըս ծեծեցի։
{{տող|112}}Նա իմ ճակտին յոթը Մ֊եր633 Մ֊եր գծագրեց
Սուրի ծայրով և ասաց. «Երբ ներս մտնես,
Դու կջանաս քո այդ վերքերը մաքրել»։
Նա դուրս հանեց երկու տեսակ բանալի —
{{տող|118}}Մեկը ոսկե, իսկ մյուսը արծաթե634։արծաթե։
Եվ այդ երկու բանալիքով նա բացավ
Դուռը այնպես, որ գոհ եղա ի սրտե։
{{տող|130}}Հուսկ հրելով փեղկերը սուրբ դարպասի,
Ասաց. «Մտեք, բայց ձեզ հայտնեմ նախապես,
Որ ով շուռ գա ու ետ նայի՝ կարտաքսվի635»։կարտաքսվի»։
{{տող|133}}Եվ ահա երբ նվիրական այն դռան
Փեղկերն իրենց ծղխնիների վրա դարձան,
{{տող|136}}Տարպեան ժայռը ոչ այնպես սուր ճռնչաց636ճռնչաց,
Երբ Մետելլոն նրա մուտքից հեռացվեց,
Որով պարպվեց գանձը այնտեղ պահպանված։
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Երբ ներս մտանք շեմից դռան փրկության,
Որ սակավ է բացվում սիրուց ախտավոր637ախտավոր,
Որ պատճառ է դառնում մարդկանց կորստյան,
Որ անկուռ էր լեռնագոտու պես խոպան։
{{տող|22}}Այդ բոլորակն638 բոլորակն իր եզերքից արտաքին
Մինչև ոտքը դարավանդի բարձրաբերձ՝
Հավասար էր երեք մարմնի մարդկային.
{{տող|31}}Մաքրամաքուր ու պաղպաջուն կճից էր,
Լի այնպիսի քանդակներով, որոնց մոտ
Պոլիկլետ639 Պոլիկլետ չէ, բնությունն իսկ կզիջեր։
{{տող|34}}Հրեշտակը640Հրեշտակը, որ երկիր իջավ ու բերավԵրկար դարեր հայցված պատգամն հաշտության641հաշտության,
Որ մարդկության համար երկինքը բացավ,
{{տող|43}}Իսկ վերջինըս քանդակի մեջ ասում էր՝
«Աւասիկ կամ աղախին Տեառն»642 Տեառն» այնքան պարզ,
Որքան մոմում դրոշմված մի պատկեր։
Որպեսզի այն ավելի լավ տեսնեմ ես։
{{տող|55}}Այդ քանդակը643 քանդակը պատկերում էր ճշտորեն
Սուրբ տապանը քաշող սայլը եզներով,
Որ դեռ վախ է ազդում մարդուն անօրեն644։անօրեն։
{{տող|58}}Սայլի մոտ մի երգչախումբ էր երևում,
Որի մասին աչքս ասում էր645՝ էր՝ «Երգում են»,
Իսկ ականջըս ասում էր՝ «Ոչ, չեն երգում»։
{{տող|61}}Նմանապես խունկի ծուխի մասին այն,
Որ իսկությամբ ներկայացված էր այնտեղ,
Քիթս ու աչքերս իրար չէին համաձայն646։համաձայն։
{{տող|64}}Սուրբ տապանի աոջևից էր ընթանում
Որ նշված էր հետսակողմում Մեղքողի։
{{տող|73}}Անդ647 Անդ նշված էր փառահեղ դեպքն Հռոմյան
Իշխանազնի, որի արարքը ազնիվ
Պատճառ դարձավ Գրիգորի հաղթության648հաղթության.
{{տող|76}}Տրայանոս կայսրի մասին եմ խոսում.
{{տող|79}}Շրջապատել էին կայսրին խուռն ու կուռ
Ձիավորներ, որոնց գլխի վերևում
Ծփում էին արծիվները ոսկեհուռ649։ոսկեհուռ։
{{տող|82}}Դժբախտ կինը կայսրին ասում էր կարծես.
Արդարությունն ու գութն են ինձ թելադրում»։
{{տող|94}}Նա650Նա, ում համար ոչինչ անհայտ չէ ու նոր,
Հեղինակն է պատկերների այս խոսուն,
Որ մեզ համար անդին են ու անսովոր։
{{տող|100}}Վարպետս հծծեց. «Տե՛ս այն կողմից գալիս են
Խուռն հոգիներ651հոգիներ, դանդաղընթաց քայլերով.
Նրանք, անշուշտ, ելքի ուղին մեզ կասեն»։
Տե՛ս ինչպես են ծեծում կրծքերը յուրյանց»։
{{տող|121}}Ո՛վ մեծամիտ քրիստոնեայքըդ դժխեմ652դժխեմ,
Դուք այնքան եք ձեր մտքերով կուրացած,
Որ չեք տեսնում ձեր քայլերը հետադեմ։
Ինչպես թրթուր, որ թերի է իր կազմում։
{{տող|130}}Ինչպես անդրին653 անդրին ձեղունին կամ տանիքին
Ծառայելու համաք իբրև հենամույթ,
Կուրքծքը ճկել՝ ճիգով հասցրել է ծնկին,
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}«Ո՛վ հայր մեր654մեր, որ երկնքի մեջ ես անեղծ,
Ոչ փակվելու, այլ ավելի զեղելու
Սերըդ հանդեպ էակներիդ նախաստեղծ,
Այսպես մարդիկ թող կամքն իրենց զոհեն քեզ։
{{տող|13}}Տուր մեզ այսօր հանապազորդ մանանան655մանանան,
Առանց որի անապատում այս դժպիհ
Մենք չենք կարող մի քայլ առաջ ընթանալ։
{{տող|19}}Մեր կորովը, որ դյուրաբեկ է այնքան,
Մի ենթարկիր հին ոսոխի657 ոսոխի փորձությանց,
Այլ պահպանիր արարքներից մեղմական։
{{տող|22}}Թանկագի՛ն Տեր, այս վերջին հայցը658 հայցը արդեն,
Մեզ համար չէ, զի պետք չունենք մենք դրան,
Այլ նրանց, որ դեռ աշխարհում ապրում են»։
{{տող|34}}Հարկ է նրանց օգնել, որ աղտն այսերկրյա
Շուտ լվանան, որպեսզի ջինջ ու թեթև
Կարողանան ելնել երկինքն աստեղյա659։աստեղյա։
{{տող|37}}«Իցիվ թե ձեզ ողորմությունն երկնային
Իմ տանջանքով շարժեի գութը, թերևս։
{{տող|58}}Ես լատին եմ660եմ, որդին մի մեծ տոսկանի,
Որ կոչվում է Ալդոբրանդեսկ Գուլյելմո։
Գուցե գիտեք, որ սա մարդ էր անվանի։
{{տող|61}}Նախնյացս անունն ու գործերը հանրալուր
Ինձ դարձըրին այն աստիճան մեծամիտ,
Որ մոռնալով, թե ունենք մայր ընդհանուր661ընդհանուր,
{{տող|64}}Սկսեցի արհամարհել ես մարդկանց,
Որ նրանց պես կքել էի համարյա։
{{տող|79}}Եվ ես. «Կարծեմ քո անունն է Օդերիզ662Օդերիզ.
Դու պատիվն ես Գուբբիոյի և արվեստի,
Որ կոչվում է մանրանկար ի Փարիզ»։
{{տող|91}}Ո՛վ, ունայն փառք կարողությանց մարդկային.
Քո ծաղկումը ինչքան սակավ կտևեր,
Եթե անկման ժամանակներ չգային664։չգային։
{{տող|94}}Չիմաբուեն665 Չիմաբուեն իրեն մենակ էր կարծում
Նկարչության ասպարեզում, բայց Ջոտտոն
Նրա վրա արդեն ստվեր է գցում։
{{տող|97}}Այսպես զիջեց մեկ Գուիդոն մյուսին
Փառքը գրչի, և մի գուցե ծնվել է
Նա668Նա, ով պիտի բնաբարձի երկուսին։
{{տող|100}}Ոչ այլ ինչ է գոռ շռինդը երկնային,
{{տող|112}}Որի տերն էր, երբ ջախջախվեց Ֆլորենտիան,
Որ հպարտ ու հզորեղ էր այն ատեն,
Ինչպես հիմա նկուն է ու անպիտան669։անպիտան։
{{տող|115}}Վաղանցիկ է համբավն ինչպես խոտի գույն,
{{տող|136}}Եվ բառնալու համար տագնապն ընկերոջ,
Որ կրում էր զնդանի մեջ Կառլոսի,
Նա դողդողաց նյարդերովը իր ամբողջ670։ամբողջ։
{{տող|139}}Ես գիտեմ, որ իմ այս խոսքը մութ է քեզ.
Բայց ոչ շատ անց քաղաքացիքդ անարդար
Այնպես կանեն, որ դու դա հեշտ կմեկնես671։կմեկնես։
{{տող|142}}Այս արարքով նա չմնաց անդ երկար»։
{{տող|22}}Այսպես տեսա պատկերներով զարդարված,
Բայց հորինված չնաշխարհիկ արվեստով,
Ամբողջ ուղին դարափից դուրս կարկառված672։կարկառված։
{{տող|25}}Տեսնում էի Արուսյակին փառահեղ,
Որ երկնքից շանթի նման սրընթաց
Գահավիժեց դեպի անդունդը ահեղ673։ահեղ։
{{տող|28}}Տեսնում էի Բրիարեյին674 Բրիարեյին մեծաստվար,
Որ երկնային սուր սլաքով հարվածված՝
Թավալված էր գետնին մարմնով ծանր ու սառ։
{{տող|31}}Տեսնում էի Տիմբրին, Մարսին, Պալլասին675Պալլասին,
Որոնք զինված ու հոր շուրջը հավաքված՝
Նայում էին Հսկաների մասունքին։
{{տող|34}}Տեսնում էի և Նեմբրոթին ի կսկիծ,
Որ նայում էր, մեծ կառույցի տակ նստած,
Սենաարի գոռոզներին գործակից676։գործակից։
{{տող|37}}Ո՛վ Նիոբե, ինչքան տխուր հայացքով
Նայում էիր դու՝ պատկերված նույն տեղում,
Քո յոթ և յոթ անշնչացած որդվոց քով677։քով։
{{տող|40}}Ո՛վ Սավուղ678Սավուղ, դու սրիդ վրա կեռաձև
Ինչպես ընկել էիր սարում Գեղբուե,
Ուր այլևըս ոչ շաղ իջավ, ոչ անձրև։
{{տող|43}}Ո՛վ Արաքնե679Արաքնե, տեսնում էի, թե ինչպես
Դարձել էիր կիսով չափ սարդ ոստայնում,
Որի հյուսվածքն աղետաբեր եղավ քեզ։
{{տող|46}}Ո՛վ Ռոբովամ, այստեղ արդեն քո դեմքով
Չես սպառնում, այլ դու ինքըդ սարսափած
Խուճապահար խույս ես տալիս քո կառքով680։կառքով։
{{տող|49}}Ցույց էր տալիս դեռ հատակը սալարկված,
Թե Ալկմեոն մորն ինչպես թանկ նստեցրեց
Չարաբաստիկ զարդը՝ նրան ընծայված681։ընծայված։
{{տող|52}}Ցույց էր տալիս, թե որդիները ինչպես
Սպանեցին Սենեքերիմ արքային,
Երբ մեհյանում նա աղոթում էր կարծես682։կարծես։
{{տող|55}}Ցույց էր տալիս, թե Տամիրիսը ինչպես
Նախճիր գործեց, ապա ասաց Կյուրոսին.
«Արյան էիր ծարավ, խմիր լիապես»683։լիապես»։
{{տող|58}}Ցույց էր տալիս, թե ինչպես զորքն ասորոց
Փախուստ տվեց, երբ Հողոփեոնն սպանվեց,
Թողնելով իր անդամները բազմախոց684։բազմախոց։
{{տող|61}}Տեսնում էի Տրոյան եղած քարուքանդ.
Ով Իլիոն, ինչպես պատկերդ հայտնապես
Ցույց էր տալիս վիճակդ անկյալ ու վկանդ685։վկանդ։
{{տող|64}}Արդ որպիսի վարպետի դուր կամ վրձին
{{տող|70}}Արդ սոնքացեք ձեր ընթացքով սիգաճեմ,
Եվայի զարմ686զարմ, և մի թեքվեք տեսնելու,
Թե ուր է ձեզ տանում հակումը դժխեմ։
Ժամանակն է ընթանալու հապշտապ։
{{տող|79}}Տես մի հրեշտակ687 հրեշտակ արդեն մեզ է մոտենում.
Տես վեցերորդ սպասուհին արևի
Ավարտել է պաշտոնն ու ետ է դառնում։
{{տող|94}}Շատ քչերն են պատասխանում այս կոչին.
Ով ցեղ մարդկան՝ ծնված վերև թռչելու,
Ինչո՞ւ ես դու գայթում հովից իսկ չնչին689»։չնչին»։
{{տող|97}}Մեզ տարավ անդ, ուր լեռն ուներ կտրվածք.
{{տող|100}}Ինչպես եթե ելնենք բլրան բարձունքին,
Ուր տաճարը Ռուբակոնտի կամուրջից
Իշխում է լավ կառավարված քաղաքին691քաղաքին,
{{տող|103}}Դյուրացած ենք գտնում ուղին վերելքի
Մի սանդուղքով, որ պատրաստվեց այն ատեն,
Երբ դեռ զեղծում չկար հաշվի, կշեռքի692կշեռքի,
{{տող|106}}Այսպես այստեղ վերելակը զառիթափ
Հեշտացած էր մի սանդուղքի շնորհիվ.
Բայց այդ անցքը նեղ ու անձուկ էր անչափ693։անչափ։
{{տող|109}}Մինչ սկսանք ելնել անցքով մատչելի,
Համարյա թե է՛լ չեմ զգում հոգնություն։
{{տող|121}}Պատասխանեց. «Մ֊երը695«Մ֊երը, որ տակավին
Աղոտ կերպով մնացել են ճակատիդ,
Երբ վերանան այն մեկի պես լիովին,
{{տող|25}}Երբ օդի մեջ թռչող ձայներ լսեցինք
Աներևույթ ոգիներից արձակված,
Որ կոչ էին անում սիրո գեղեցիկ696։գեղեցիկ։
{{տող|28}}Ձայնն առաջին, որ մոտեցավ թռչելով,
Բարձրաբարբառ գոչեց՝ «գինի ոչ ունին»697ունին»,
Ու մեր ետև անցավ նույնը կրկնելով։
{{տող|31}}Եվ չէր մարել դեռ այն ձայնը օդաչու,
Մի ուրիշը «Ես եմ Օրեստը»698 Օրեստը» գոչեց,
Ու հեռացավ դարձյալ առանց կանգնելու։
{{տող|34}}«Ի՞նչ ձայներ են սրանք, հա՛յր իմ»,— հարցրի ես,
Երբ նույն պահին մի ուրիշ ձայն բարբառեց.
«Սիրեցեք դուք ձեր թշնամուն699 թշնամուն հեզապես»։
{{տող|37}}Վարպետս ասաց. «Այս ոլորտում ծանրալուծ
Մտրակվում է, քավվում մեղքը նախանձի,
Եվ մտրակի թելերն հյուսված են սիրուց700։սիրուց։
{{տող|40}}Սանձը պետք է լինի ներհակ բնության701բնության.
Ես կարծում եմ դու ինքդ էլ այդ կիմանաս,
Երբոր հասնես տեղը մեղքի թողության։
Որտեղի՞ց ես և ինչպե՞ս ես դու կոչվում»։
{{տող|106}}«Սիենայից եմ703եմ,— պատասխանեց նա այնժամ,—
Եվ սրանց հետ լալով մեղքերս եմ քավում,
Որ ըստ կարի շուտով երկինք բարձրանամ։
{{տող|109}}Խելոք չեղա, թեև Սապիա կոչվեցի704կոչվեցի.
Զի հրճվեցի դժբախտությամբ ես այլոց
Ավելի քան հաջողությամբ իմ գործի։
{{տող|112}}Եվ որպեսզի դու հավատաս իմ խոսքիս,
Լսիր, թե ես ինչպես եղա խոլամիտ,
Երբ թեքվել էր արդեն աղեղն հասակիս705։հասակիս։
{{տող|115}}Իմ երկրացիք կռվում էին Կոլլեում
{{տող|121}}Եվ ուղղելով ժպիրհ դեմքըս առ Աստված,
Ես գոչեցի. «Չեմ վախենում է՛լ քեզնից»,—
Ինչպես ծվաց սարյակն օդում մեղմացած707։մեղմացած։
{{տող|124}}Ես ուզեցի կյանքիս վերջին վայրկյանին
Պարտքըս այստեղ չէր նվազի տակավին,
{{տող|127}}Եթե Պիեր Պետտինայոն708 Պետտինայոն բարեգութ
Ինձ չհիշեր աղոթքներում ջերմեռանդ
Եվ չհոգար իմ փրկության համար զուտ։
{{տող|136}}Շատ ավելի երկնչում է իմ հոգին
Ստորակա տանջանքներից709տանջանքներից, և կարծես
Բեռան ճնշումն զգում եմ իմ կռնակին։
Մերոնց պատմիր իմ վիճակի մասին սույն։
{{տող|151}}Դու կտեսնես նրանց մարդկանց մեջ ունայն710ունայն,Որ հույս անեն ձեռք բերելու Տալմոնեն711Տալմոնեն,Բայց զուր, ինչպես զուր են փնտրում Դիանան712Դիանան,
{{տող|154}}Որի համար բանողները կտուժեն»։
Ապա դեմքերն ինձ ուղղեցին շեշտակի։
{{տող|10}}Մեկն713 Մեկն ինձ ասաց. «Ո՛վ հոգի, որ չվում ես
Դեպի երկինք դեռ մարմնիդ մեջ ներփակված,
Բարեհաճիր սփոփել և ասել մեզ՝
Ինչքան մի բան չպատահած նախապես»։
{{տող|16}}Եվ ես նրան. «Տոսկանայում կա մի գետ714գետ,
Որ ծագում է Ֆալտերոնից և անցնում
Ավելի քան հարյուր մղոն անջրպետ։
{{տող|19}}Այս մարմինըս այդ ափերից եմ բերում.
Թե ով եմ ես՝ ասելն իզուր կլինի,
Զի անունըս շատ չի հնչում դեռ երկրում715»։երկրում»։
{{տող|22}}Եվ այնժամ նա այսպես տվեց պատասխան.
Առնո գետն ես դու ակնարկում անպայման»։
{{տող|25}}Եվ մյուսն716 մյուսն ասաց նրան. «Ինչո՞ւ ծածկեց նա
Գետի անունն, ինչպես անում են մարդիկ,
Երբ խոսում են բանի մասին մծղնյա»։
{{տող|31}}Զի իր ակից (ուր լեռնապարն ահռելի,
Որից վաղուց անջատվել է Պելորոն717Պելորոն,
Բարձրանում է այլ տեղերից ավելի)
{{տող|34}}Մինչև այնտեղ718այնտեղ, ուր իր հոսանքն է տանում,
Լրացնելու գոլորշիները ծովի,
Ուրկից գետերն իրենց ջուրն են ստանում,
{{տող|40}}Եվ այնքան են իրենց բնույթը փոխել
Բնակիչներն այդ գետահովտի չարաբաստ,
Որ կարծես թե նրանց Կիրկեն719 Կիրկեն է սնել։
{{տող|43}}Գետն իր հոսքով նախ գնում է զազրոտի
{{տող|52}}Եվ, վերջապես, կիրճերի մեջ հովունի
Նա գտնում է շատ խորամանկ աղվեսներ,
Որոնք ոչ մի ծուղակի մեջ չեն ընկնի720։ընկնի։
{{տող|55}}Դեռ կխոսեմ, քանի մտիկ ես անում,
Եվ սրան721 սրան էլ լավ կլինի գիտնալ, թե
Ճշմարտության ոգին ինչ է ինձ հայտնում։
{{տող|64}}Արյամբ արբած՝ նա սփռում է մահ, ավեր,
Եվ այդ վայրը հազար տարուց չի գտնի
Իր երբեմնի ծաղկուն վիճակը վավեր»722։վավեր»։
{{տող|67}}Ինչպես նա, ով լսելով որ լուր մի դժնյա,
{{տող|79}}Բայց քանի որ դու այստեղ ես ժամանել,
Ես չեմ կարող քո խնդիրքը զլանալ.
Գիտցիր, որ ես Գուիդո դել Դուկան723 Դուկան եմ։
{{տող|82}}Արյունս այնքան բորբոքվում էր նախանձով,
{{տող|91}}Արդ ոչ միայն նրա տոհմն է մերկացած
— Միջև Պոյի, լեռան, ծովի, Ռենոյի724 Ռենոյի —
Իր ձիրքերից, և բարքերով մեղկացած։
{{տող|109}}Արանց, կանանց և նրանց փույթը տածած
Ասպետական մարտերին ու բարքերին,
Մինչ սրտերը այժմ այնքան են ժանտացած725։ժանտացած։
{{տող|112}}Ո՛վ Բերտինոր726Բերտինոր, էլ ինչո՞ւ չես չքանում։
Երբ չվել են քո տոհմիկները բոլոր,
Որ չաղարտվեն քո չարաշուք գեհյանում։
{{տող|115}}Լավ է, որ է Բանյակավալն անսերունդ727անսերունդ,
Եվ վատ է որ Կաստրոկարոն ու Կոնիոն
Դեռ սերում են կոմսերի նոր֊նոր ծնունդ։
{{տող|118}}Լավ կլինեն Պագանիներն, երբ գնա
Նրանց դևը728դևը, բայց ոչ այնքան, որ իրենց
Համբավն ամեն խծբծանքից զերծ մնա։
{{տող|121}}Ո՛վ Ուգոլին դե՚ Ֆանտոլին729 Ֆանտոլին անվանի,
Քո համբավը ապահով է, ըստ որում
Սերունդ չունես, որպեսզի այն մթագնի։
Հանկարծ հնչեց մեր հանդիման, գոչելով.
{{տող|133}}«Ով ինձ գտնի, ուզում է ինձ սպանի»730սպանի».
Եվ չքացավ ինչպես ձայնը որոտման,
Որ անցնում է, պատռելով ամպը երկնի։
Որ նախորդի նման հնչեց բարձրաձայն.
{{տող|139}}«Ես Ագլաուրն եմ731եմ, որ դարձա քարի փերթ»։
Այնժամ ահից քայլերս աջ կողմ ուղղեցի
Եվ բանաստեղծ առաջնորդիս կպա սերտ։
{{տող|4}}Այնքան միջոց էր արևին մնացել
Դեռ անցնելու, որ ավարտեր ընթացքն իր։
Աստ երեկո և անդ733 անդ գիշեր էր դարձել։
{{տող|7}}Նրա շողերն ուղղված էին մեր դեմքին,
{{տող|19}}Եվ հավասար տարածություն անցնելիս
Քարի անկման զուգահեռ գիծ է կազմում,
Ինչպես փորձն ու գիտությունն734 գիտությունն են ցույց տալիս,
{{տող|22}}Այսպես ահա անդրադարձված մի վառ լույս
{{տող|43}}Եվ Ես դարձա նրան այսպես հարցնելով.
«Ի՞նչ կամեցավ ասել հոգին Ռոմանյո
Անբաժնելի բարյաց մասին հիշելով736»։հիշելով»։
{{տող|46}}Վարպետս ասաց. «Հետևանքն իր մոլության
{{տող|73}}Որքան շատ են սիրողները երկնքում,
Այնքան շատ են բարիք գտնում սիրո մեջ
Եվ բարիքի շողերն իրար արձակում737։արձակում։
{{տող|76}}Եթե գոհ չես իմ խոսքերից կարճառոտ,
{{տող|79}}Հիմա ջանա, որ շուտ բուժվեն ու ջնջվեն
Երկուսի պես հինգ վերքերըդ738 վերքերըդ մնացյալ,
Որոնք զղջմամբ ու քավությամբ կփակվեն»։
{{տող|82}}Մինչդեռ «գոհ եմ» ուզում էի ես ասել,
Հարկադրված եղա լռել տեսնելով,
Որ մի ուրիշ բոլորակ739 բոլորակ եմ ես հասել։
{{տող|85}}Այստեղ ասես գրավվեցի740 գրավվեցի ես հանկարծ
Հափշտակիչ տեսիլքներով և տեսա
Մի տաճարում բազում մարդկանց հավաքված741հավաքված.
{{տող|88}}Եվ մի կնոջ, որ կանգնած մոտ դրանդու,
{{տող|97}}Նա ասում էր. «Թե քաղաքի տերն ես այն,
Որի անվան համար վեճի մտան դիք742դիք,
Եվ որ ակն է իմաստության ամենայն,
{{տող|103}}Հանդարտ դեմքով պատասխանեց. «Ի՞նչ կանենք
Մեզ վատություն կամեցողին, եթե որ
Մեզ սիրողին դատապարտենք ու պատժենք»743։պատժենք»։
{{տող|106}}Ապա տեսա մարդկանց ցասմամբ լիարբշիռ
{{տող|112}}Տագնապի մեջ աղոթում էր Բարձրյալին,
Որ ներեր իր ոսոխներին հալածիչ,
Մի դեմքով որ լի էր գութով վշտագին744։վշտագին։
{{տող|115}}Երբ իմ հոգին վերադարձավ արտաքին
{{տող|130}}Ինչ որ տեսար, նրա համար էր որ դու
Սիրտըդ բանաս խաղաղության ջրերին745ջրերին,
Որ բխում են Ակնաղբյուրից կենսատու։
Որից չկար ազատվելու ճար կարծես.
{{տող|145}}Դա խավարեց մեր աչքերն ու օդը ջինջ746։ջինջ։
</poem>
Քո խոսքերը թող մեզ լինեն ղեկավար»։
{{տող|46}}«Լոմբարդցի եմ և Մարկո եմ ես կոչվում747կոչվում.
Աշխարհ տեսա ու սիրեցի լավ բարքեր,
Որոնց հիմա արդեն ոչ ոք չի ձգտում։
{{տող|52}}Եվ ես նրան. «Քո բաղձանքը ես կանեմ,
Սակայն իմ մեջ մի տարակույս ծագեց արդ748արդ,
Որից եթե ես չազատվեմ՝ կպայթեմ։
{{տող|94}}Արդ իբրև սանձ պահանջվեցին օրենքներ,
Իսկ իբրև պետ պահանջվեց մի միապետ,
Որ քաղաքի միջնաբերդը գեթ տեսներ749։տեսներ։
{{տող|97}}Օրենքներ կան, բայց ովքե՞ր են պահողներ,
Հիմա ոչ ոք. իսկ հովիվը առաջնորդ
Որոճում է, բայց չունի հերձ կճղակներ750։կճղակներ։
{{տող|100}}Եվ ամբոխը, տեսնելով որ հովիվն իր
{{տող|106}}Հռոմը, որ հարդարիչն էր աշխարհի,
Ուներ երկու լուսատուներ752լուսատուներ, որ մարդկանց
Նշում էին ուղին երկնի ու երկրի։
{{տող|109}}Մեկը մյուսին մարեց753մարեց, և սուրը խառնվեց
Մականի հետ, ու հետևանքն այն եղավ,
Որ թե մեկը և թե մյուսը խաթարվեց,
{{տող|112}}Ու վերացավ փոխադարձ վախն իրարից։
Նայիր հասկին754հասկին, եթե ինձ չես հավատում.
Ամենայն տունկ ճանաչում են իր պտղից։
{{տող|115}}Այն երկրում755երկրում, ուր հոսում են Պոն, Աղիջեն,
Հեշտ էր գտնել առաքինի վարք ու բարք,
Երբ Ֆեդերիկն սկսած չէր դեռ վիճել756։վիճել։
{{տող|118}}Այժմ այդ երկրով ազատ կարող է անցնել
{{տող|124}}Անուններն են Կուրրադո դա Պալացցո,
Լավ Գերարդո և Գուիդո դա Կաստել757Կաստել,
Որ ֆրանսիացիք կոչում են պարզ Լոմբարդո։
{{տող|127}}Արդ ձուլելով իր մեջ երկու վարչություն,
Ցեխն է խրվել եկեղեցին Հռոմի,
Աղտեղելով և՛ իրեն, և՛ բեռը դույն758»։դույն»։
{{տող|130}}«Ո՛վ իմ Մարկո, դատում ես ճիշտ և ստույգ,—
Ասացի ես։— Այժմ հասկացա, թե ինչու
Ղևի որդիք759 որդիք ձեռք չբերին կայք ու գույք։
{{տող|133}}Սակայն ո՞վ է այն Գերարդոն փառազուն,
{{տող|139}}Ուրիշ անուն ես չեմ կարող նրան տալ,
Թե ոչ ասել, որ նա հայրն է Գայայի760։Գայայի։
Աստված ձեզ հետ. էլ չեմ կարող ձեզ հետ գալ:
{{տող|1}}Ո՛վ ընթերցող, եթե երբեք լեռներում
Քեզ պատեց մեգ, որի միջով դու տեսար,
Ինչպես մաշկի միջով խլուրդն է տեսնում761տեսնում,
{{տող|4}}Հիշիր ինչպես ճաճանչները արևի
{{տող|19}}Տեսիլքիս մեջ տեսա պատկերը նրա,
Ով իր ոճրի համար փոխվեց այն թռչնին,
Որ հրճվում է իր դայլայլից առօրյա762։առօրյա։
{{տող|22}}Այստեղ միտքըս իր մեջ այնքան էր գոցվել,
{{տող|28}}Ասուերոս արքան էին նրա քով,
Եսթեր կինը և Մարդոքեն այն արդար,
Որ ուղղամիտ եղավ խոսքով ու գործով763։գործով։
{{տող|31}}Երբ չքացավ այս պատկերը տեսլային,
{{տող|37}}Դու մեռար, որ Լավինիայիդ չկորցնես,
Եվ կորցըրիր ինձ։ Մայր, նախքան մահն իմ սիրո,
Ես քո մահն եմ հիմա ողբում դառնապես»764։դառնապես»։
{{տող|40}}Ինչպես մարդու քունը խզվում է հանկարծ
{{տող|94}}Բնականը ենթակա չէ սխալի,
Իսկ մյուսը սխալվում է766 է վատ ձգտմամբ,
Կամ ձգտելով չափից քիչ կամ ավելի.
Ուստի նրան չի կարելի անգոսնել։
{{տող|112}}Եթե այսպես ճիշտ եմ դատում767 դատում ու դասում,
Մնում է լոկ սիրել չարիքն ուրիշի։
Եվ այդ սերը երեք տեսակ է լինում։
{{տող|115}}Կան, որ այլոց կործանումով հույս ունեն
Վեր բարձրանալ և հենց դրա համար լոկ
Հետամուտ են նրանց անկման բարձունքեն768բարձունքեն:
{{տող|118}}Կան որ այլոց բարձրացումով վախում են
Կորցնել շնորհ, իշխանություն, փառք, պատիվ,
Եվ չարիք են նրանց նյութում տենդորեն769։տենդորեն։
{{տող|121}}Եվ կան էլ որ զայրանում են մաղձալից
Նրանց դեմ, որ վիրավորանք են հասցրել,
Եվ պատրաստ են ոխ հանելու նրանցից770։նրանցից։
{{տող|124}}Այս եռակերպ սերը քավվում է ցածում.
Արդ ուզում եմ քեզ բացատրել սերը մյուս771մյուս,
Որ անկանոն կերպով բարուն է ձգտում։
Կատարելով ապաշխարանք մի պատշաճ։
{{տող|133}}Կա այլ բարիք772բարիք, որ նսեմ է, ոչ հարգի.
Դա չի տալիս երջանկություն, չէ Աստված,
Որ պատճառն ու հիմքն է ամեն բարիքի773։բարիքի։
{{տող|136}}Այն սերը, որ դրան շատ է նվիրվում,
Թե ես նրան լսե՞լ էի ուշադիր.
{{տող|4}}Ես, որ նորից տանջվում էի ծարավով774ծարավով,
Լռում էի և յուրովի մտածում.
«Գուցե նրան ձանձրացընեմ հարցերով»։
{{տող|16}}Եվ նա. «Ուղղիր մտքիդ աչքերն իմ վրա,
Եվ կպարզվի քեզ սխալը կույրերի775կույրերի,
Որոնք իրենց համարում են ռահվիրա։
{{տող|28}}Եվ ինչպես բոցն իր հատկությամբ բնական
Ձգտում է վեր776վեր, այնտեղ, ուր իր տարերքում
Ավելի է դառնում կայուն, տևական,
Բայց դա իմ մեջ ծնեց մի նոր տարակույս։
{{տող|43}}Եթե սերը մեր մեջ դրսից է ծագում777ծագում,
Ապա հոգին, որ գործում է բնազդմամբ,
Իր կամքով չէ, երբ լավ կամ վատ է գործում»։
Բեատրիչեն, զի դա գործ է հավատի։
{{տող|49}}Յուրաքանչյուր գոյացություն ձևավոր778ձևավոր,
Որ նյութից զատ, բայց զոդված է նրա հետ,
Իր մեջ ունի մի զորություն մասնավոր,
Գովեստի կամ պարսավի չէ ենթակա։
{{տող|61}}Արդ որպեսզի779 որպեսզի այլ հակումներն այս հակման
Համակերպվեն, ձեր մեջ կա ուժ բնածին,
Որ հսկում է իբրև մուտքի պահապան։
{{տող|64}}Այդ ուժն780 ուժն է այն սկզբունքը, ըստ որի
Ձեր գործերն են գնահատվում, նայած թե
Նա ընտրում է սեր բարի, թե հոռի։
{{տող|82}}Եվ վարպետըս, որի փառքի շնորհիվ
Պիետոլան782 Պիետոլան հանդիսացավ անվանի,
Ճնշող բեռից ազատել էր ինձ լրիվ։
Որ գալիս էր մեր ետևից շտապով։
{{տող|91}}Ինչպես Իսմենն ու Ասոպը783 Ասոպը միասին
Մութ գիշերով տեսան վազքը թեբեցոց,
Որ խուռնընթաց դիմում էին Բաքոսին,
{{տող|100}}«Մարիամն շտապ դեպի լեռը վազ տվեց
Եվ Կեսարը, բաց թողնելով Մարսիլիան,
Անմիջապես դեպ Իլերդա արշավեց»784։արշավեց»։
{{տող|103}}«Շուտ, ժամանակ չկորցնենք հեղգորեն,
{{տող|118}}Սան Զենոյի աբբան էի Վերոնում,
Բարբարոսսա վեհապետի օրերին,
Որի մասին վատ են խոսում Միլանում785։Միլանում։
{{տող|121}}Եվ մեկը, որ արդեն զառամ է դարձած786դարձած,
Շուտով կողբա այն վանատան պատճառով,
Ուր չարարկեց իշխանությունն ունեցած.
Որ գալիս են հեղգությունը սաստելով»։
{{տող|133}}Ասում էին նրանք. «Մեռան այն մարդիկ787մարդիկ,
Որոնց առջև ծովը բացվեց, բայց հետո
Հորդանանը տեսավ սերունդն երջանիկ։
{{տող|136}}Եվ այն մարդիկ788մարդիկ, որ մինչև վերջ չուզեցին
Տաժանք կրել զավակի հետ Անքիսի,
Անփառունակ մի կյանքի մեջ սուզվեցին»։
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Այն ժամին789ժամին, երբ ջերմությունը ցերեկվա
Երկրից կամ մերթ Երևակից շիջանած՝
Է՛լ չի կարող մեղմել ցուրտը գիշերվա.
{{տող|4}}Երբ գուշակներն790 գուշակներն իրենց Բախտը մեծագույն
Արևելյան հորիզոնում են տեսնում,
Ուր կծագի շուտով օրը նորագույն,
{{տող|7}}Երազիս մեջ երևաց կին մի թլվատ791թլվատ,
Աչքերը շիլ և ոտքերը ծուռումուռ,
Ձեռքերը հաշմ և երեսը շատ գունատ։
Որ ես նրան չէի կարող չունկնդրել։
{{տող|19}}«Ես,— երգում էր,— ես այն սիրենն792 սիրենն եմ սիրուն,
Որ թովում է նավորդներին ծովի մեջ,
Այնքան ձայնըս հաճելի է ու ծորուն։
{{տող|22}}Ես իմ երգով Ուլիսին էլ թովեցի793թովեցի.
Ով վարժվի ինձ և հմայվի ինձանով,
Հազիվ թե իմ լարացանցից դուրս պրծնի»։
{{տող|25}}Նա տակավին իր բերանը չէր փակել,
Երբ երևաց ինձ մոտ մի կին սուրբ ու վեհ794վեհ,
Որ այն մյուսին անարգելու էր եկել։
Ուր մի անցք կար միջև երկու քարափի։
{{տող|49}}Թափհարելով իր թևերը փետրավոր795փետրավոր,
Նա «Երանի սգավորաց,— ասաց մեզ,—
Զի կստանան մխիթարանք հոգևոր»։
Որ չեմ կարող նրա միտքը հասկանալ»։
{{տող|58}}Եվ նա. «Տեսար այն կախարդին հինավուրց796հինավուրց,
Որի համար պատժվում են վերևում,
Եվ որից մարդ ճողոպրում է մազապուրծ։
{{տող|70}}Երբ դուրս եկա բոլորակը հինգերորդ,
Տեսա մարդիկ797մարդիկ, որոնք դեմքերը գետնին,
Պառկած էին ու հեծեծում սրտահորդ։
{{տող|76}}«Ո՛վ հոգիներ, որ ձեր տանջանքը մռայլ,
Ամոքում եք արդարությամբ ու հույսով799հույսով,
Մեզ ցույց տվեք ելման տեղը հետևյալ»։
{{տող|97}}«Թե ինչու ենք պառկել վրան երեսի,
Դու կիմանաս,— ասաց հոգին,— բայց դու նախ
Գիտա զի ես եղէ յաջորդ Պետրոսի800։Պետրոսի։
{{տող|100}}Կիավերի ու Սիեստրի միջև գեղադիր
Կա ուղղահոս մի գետ, որի անունից
Իմ ազգատոհմն ստացել է տիտղոսն իր801։իր։
{{տող|103}}Ամսից քիչ անց802 անց ես զգացի թե ինչպեսԾանր է կրել պատմուճանը803պատմուճանը, որի մոտ
Ամեն այլ բեռ թեթև փետուր է կարծես։
{{տող|109}}Չհանգչելով աստիճանովս ասդենի,
Մի աստիճան, որ բարձրագույնն է երկրում,
Ես այրվեցի սիրով հանդեպ անդենի804։անդենի։
{{տող|112}}Մինչ այդ հոգիս՝ թշվառական ու վատթար՝
Որով պարտ եմ ապաշխարանք կատարել։
{{տող|142}}Մի զարմուհի ունեմ անվամբ Ալաջա807Ալաջա.
Նա բարի է ինքնին, միայն տոհմը մեր
Նրա համար չար օրինակ չդառնա.
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Լավ կամքի դեմ808 դեմ չի կռվում կամքը արդար.
Եվ ակամա ջրից սպունգն հանեցի,
Թեպետ և նա հագեցած չէր դեռ իսպառ։
{{տող|7}}Քանզի նրանք, որ արցունքով դառնագին
Քավում էին չարիքն աշխարհ համակող809համակող,
Բռնել էին մինչև եզերքն արտաքին։
{{տող|10}}Անիծվե՛ս դու, վաղնջական գայլ810 գայլ անգութ,
Որ ամեն մի այլ գազանից ավելի
Զոհ ես դարձնում մարդկանց քաղցիդ անհագուրդ:
{{տող|13}}Ո՛վ երկինք, որ վերագրում են քո շարժման
Փոփոխմունքը պայմանների երկրային,
Ե՞րբ պիտի գա երկրից վանողը սրան811։սրան։
{{տող|16}}Գնում էինք ծանր ու դանդաղ քայլերով,
{{տող|19}}Եվ նրանցից մեկը ձայնով ողբական
Հանկարծ գոչեց մեր առջևում. «Օ՛, Մարիամ813»Մարիամ»,
Ինչպես կինն է բացականչում ծննդկան.
Ուր սրբազան քո պտուղը ծնեցիր»։
{{տող|25}}Ապա հարեց. «Ո՛վ Ֆաբրիկիոսըդ814 Ֆաբրիկիոսըդ ազնիվ,
Նախընտրեցիր ապրել աղքատ, բայց պատվով,
Քան թե ապրել հարուստ, սակայն անպատիվ»։
{{տող|31}}Նա տարփողեց և այն պարգևը առատ,
Որ Նիկողոսն815 Նիկողոսն արեց մատաղ կույսերին,
Պահպանելու նրանց պատիվն անարատ։
Այլ զի քո մեջ տեսնում եմ վառ մի շնորհ։
{{տող|43}}Ես արմատն եմ չարաբաստիկ այն ծառի816ծառի,
Որ ստվեր է ձգել երկրում քրիստոնյա,
Ուր հազիվ է քաղվում պտուղ մի բարի։
{{տող|46}}Դուեն, Լիլլը, Կանդն ու Բրյուգգեն817 Բրյուգգեն երանի
Կարենային իրենց վրեժը լուծել.
Նրանց կօգնի Արդարադատը երկնի։
{{տող|49}}Ես աշխարհում հորջորջվել եմ Հյուգ Կապետ818Կապետ,Իմ սերունդն են Ֆիլիպներն ու Լուիներ819Լուիներ,
Որոնք դարձան Գաղղիայի նոր կարապետ։
{{տող|52}}Ես որդին եմ մի փարիզցու մսագործ820մսագործ.Երբ չքացան հին արքաները բոլոր821բոլոր,Բացի մեկից, որ զգեցավ խորգաձորձ822խորգաձորձ,
{{տող|55}}Արքայության կառավարման սանձը ձիգ
Համհարզներով այնքան դարձա ազդեցիկ,
{{տող|58}}Որ իմ որդին ևս գահը բարձրացավ823բարձրացավ,
Որից հետո գահակալել սկսեց
Իմ սերունդը, երբ սուրբ օծումն ստացավ։
{{տող|64}}Այդ օրից նա զոռով, սուտով սկսեց
Հափշտակել, և ապա, իբր հատուցում825հատուցում,Նորմանդիան, Պոնտն ու Գասկոնիան ձեռք բերեց826։բերեց։
{{տող|67}}Կառլոսն եկավ Իտալիա827Իտալիա, իբր հատուցում,
Զոհաբերեց Կոնրադինին, և ապա
Թունավորեց Թովմասին, իբր հատուցում։
{{տող|70}}Ժամանակ եմ տեսնում, ոչ շատ հետագա,
Երբ Ֆրանսիայից կգա ուրիշ մի Կառլոս828Կառլոս,
Որ իրեն և յուրայնոց լավ ցույց կտա։
{{տող|73}}Կգա զինված միայն տեգով Հուդայի829Հուդայի,
Եվ դրանով կհարվածի նա այնպես,
Որ Ֆլորենցիո փորոտիքը կթափի։
Որքան թեթև բան է հաշվում նա դրանք։
{{տող|79}}Եվ մյուսը830մյուսը, որ գերի ընկավ բաց ծովում,
Սակարկությամբ կծախի իր աղջկան,
Ինչպես հենը ստրկուհուն է ծախում։
Եվ Քրիստոսի գերումն հանձին հաջորդի։
{{տող|88}}Ես տեսնում եմ նրան նորից այպանված832այպանված,
Նորոգված եմ տեսնում քացախն ու լեղին,
Եվ տեսնում եմ նրան նորից սպանված։
{{տող|91}}Տեսնում եմ նոր Պիղատոսին833 Պիղատոսին այնքան չար,
Այնքան անհագ, որ նա առանց ամոթի
Ագահության կիրքը տանում է Տաճար834։Տաճար։
{{տող|94}}Ո՛վ Տեր, ե՞րբ ես պիտի լինեմ անտրտում,
Որ երկնում ես դու քո զանխուլ խորհրդում։
{{տող|97}}Իսկ իմ գոչը հարսի մասին Սուրբ Հոգու835Հոգու,
Որի համար դու դիմեցիր ինձ հարցով,
Ինձնից որոշ բացատրություն առնելու,
{{տող|100}}Մյուսների հետ836 հետ մենք կրկնում ենք աղոթքում,
Երբ ցերեկ է, իսկ երբ գիշեր է գալիս,
Դրանց ներհակ օրինակներ ենք ոգում։
{{տող|103}}Մենք գիշերը Պիգմալիոնին837 Պիգմալիոնին հիշում ենք,
Որին ոսկու անհագ ծարավը դարձրեց
Գող, դավաճան ու մարդասպան չարանենգ։
{{տող|106}}Եվ տանջանքը Միդասի838 Միդասի խոլ ու ագահ,
Որ գոհացրեց իր պահանջը անհագուրդ
Եվ առհավետ դարձավ ծաղրի առարկա։
{{տող|109}}Հիշում ենք և անմտությունն Աքարի839Աքարի,
Որ գողացավ ավարները, և կարծես
Դեռ պատժում է նրան ցասումը Հեսվի.
{{տող|112}}Մեղադրում ենք Անանիային ու կնոջ840կնոջ.Հիշում քացին, որ Հելիոդորն841 Հելիոդորն ստացավ.Հիշում նաև Պոլինեստրին842 Պոլինեստրին մեծագոչ,
{{տող|115}}Որ սպանեց Պոլիդորին մերձավոր.
Հուսկ գոչում ենք. «Ո՛վ Կրասոս843Կրասոս, ասա մեզ,
Ի՞նչ համ ունի ոսկին, գիտես քանի որ»։
Ինչպես նրան, որին տանում էն մահվան։
{{տող|130}}Չէր տատանվում Դելոսն այնպես ուժգնակի844ուժգնակի,
Եբբ Լատոնան բույն չէր դրել դեռ այնտեղ՝
Ծնանելու երկու աչքերն երկնքի։
«Մի վախենա, ես կանգնած եմ քո կողքին»:
{{տող|136}}Երգում էին «Փառք ի բարձունս Աստուծոյ»845Աստուծոյ»,
Որքան որ ես կարողացա հասկանալ,
Երբ այն ճիչը ունկնդրեցի ի մոտո։
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Սաստիկ տանջված բնական սուր ծարավից846ծարավից,Որ միմիայն հագենում է այն ջրով847ջրով,
Որը խնդրեց սամարուհին Քրիստոսից,
Հուզված նրանց արդար պատժից ու ցավից։
{{տող|7}}Հանկարծ, ինչպես, ըստ Ղուկասի գրածի848գրածի,
Քրիստոսն երկու աշակերտի երևաց,
Երբ հառնել էր գերեզմանից փառացի,
{{տող|10}}Այսպես այստեղ մեկն849 մեկն երևաց մեր ետև,
Որ գալիս էր պառկածներին նայելով.
Տեսնելով մեզ՝ նա մեզ ասաց անդեդև.
{{տող|13}}«Եղբայրներ, ձեզ խաղաղություն տա Աստված»850։Աստված»։
Իսկույն դարձանք, և Վիրգիլիոսը նրան
Համապատշաճ ողջույն տվեց ու ասաց.
{{տող|16}}«Երանի թե երանելյաց կաճառում
Քեզ ընդուներ խաղաղությամբ Տերն արդար,
Որ պահում է ինձ մշտական աքսորում851»։աքսորում»։
{{տող|19}}«Ի՞նչպես, եթե դուք հոգիներ չեք ընտրյալ,—
{{տող|22}}Վարպետս ասաց. «Եթե նայես դու սրա
Նշաններին852Նշաններին, որ հրեշտակն է նշել,
Կիմանաս, որ պետք է վերև նա գնա։
{{տող|46}}Զի ոչ եղյամ, ոչ ցող, ոչ ձյուն, ոչ անձրև,
Ոչ էլ կարկուտ չի թափվել և չի թափվում
Եռաստիճան կարճ սանդուղքից854 սանդուղքից այն վերև։
{{տող|49}}Այստեղ չկան ոչ խիտ ամպեր, ոչ ցանցառ,
Ոչ փայլակներ, ոչ էլ դուստրը Տավմանտի855Տավմանտի,
Որը երկրում փոխում է իր տեղը հար։
{{տող|52}}Չոր գոլորշի856 գոլորշի ու ցնցումներ չեն լինում
Ավելի վեր այն սանդուղքի գագաթից,
Ուր Պետրոսի փոխանորդողն է բազմում։
{{տող|67}}Եվ ես, որ այս տանջանքի մեջ եմ հլու
Ավելի քան հինգ հարյուր ամ857ամ, լոկ հիմա
Ինձ զգացի պատրաստ երկինք ելնելու։
Որ իրենք էլ վերև կանչվեն փութորեն»։
{{տող|73}}Այսպես ասաց, բայց զի ծարավը858 ծարավը մարդու
Որքան մեծ է, այնքան կուշտ է նա խմում,
Նույնքան եղավ նա ինձ համար ձեռնտու։
Պառկել ես աստ այսքան երկար դարերով»։
{{տող|82}}«Երբ Տիտոսը859 Տիտոսը կամքով երկնի Արքայի
Վրեժ լուծեց այն խոցերի համար խոր,
Ուրկից հոսեց ծախած արյունն Հուդայի,—
{{տող|85}}Խոսեց հոգին,— ապրում էի համբավով860համբավով,
Որ ամենից շատ է տևում ու հարգվում,
Սակայն ես դեռ չէի ապրում հավատով։
Ուր գլուխըս մրտենիով պճնեցին։
{{տող|91}}Ստատիոս861 Ստատիոս եմ կոչվում երկրում բովանդակ.
Ես երգեցի Թեբեն, ապա Աքիլլին.
Բայց ես ընկա իմ այս երկրորդ բեռան տակ.
Տաղերգելու աստվածներին և մարդկանց։
{{տող|127}}Ժպտիս պատճառն862 պատճառն եթե այլ բան կարծեցիր,
Սխալվում ես. պատճառը այն խոսքերն են,
Որ դու հենց նոր նրա մասին ասացիր»։
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Հրեշտակն արդեն մեր ետևն էր մնացել,
Նա, որ մի այլ նիշ863 նիշ ջնջելով իմ ճակտից,
Դեպ վեցերորդ բոլորակն էր մեզ ճամփել,
Միայն թե դա արտահայտվի եռանդյամբ։
{{տող|13}}Այն պահից, երբ Յուվենալը865 Յուվենալը բանաստեղծ
Եկավ մեզ մոտ Լիմբոսի մեջ Դժոխքի,
Եվ ինձ հայտնեց քո սերը ջերմ ու անկեղծ,
Մի ժամանակ դու գոչել ես զայրույթով՝
{{տող|40}}«Ո՞ւր չես տանում, օ՛ անիծյալ քաղց ոսկու868ոսկու,
Մահկանացու մարդկանց ձգտումը անհագ»,
Արդ կզգայի բախումները ահարկու869։ահարկու։
{{տող|43}}Տեսնելով որ մեր ձեռքերը ծախսելիս
Ապա պատճառն հակառակ մեղքս է եղել»։
{{տող|55}}«Երբ երգեցիր այն զինամարտը վայրագ870վայրագ,
Որ Յոկաստին կրկնակի վիշտ պատճառեց,—
Ասաց նրան բանաստեղծը հովվերգակ871հովվերգակ,—
{{տող|58}}Այդ երգերից, որ ներշնչեց քեզ Կլիոն872Կլիոն,
Դեռ հայտնի չէր հարումըդ այն հավատին,
Առանց որի բարի գործը չէ գործոն։
{{տող|61}}Թե այդպես է, ապա ասա՝ ինչպիսի՞
Արև կամ ջահ լուսավորեց քեզ այնպես,
Որ դու դարձար հետևորդը ձկնորսի873»։ձկնորսի»։
{{տող|64}}Եվ Ստատիոն. «Դու ինքդ ինձ նախ կանչեցիր
Դառնալով իր հետնորդների լուսատուն»,
{{տող|70}}Երբ ասացիր՝ «Նորոգվում է դարը արդ874արդ.
Հաստատվում է արդարությունն հինավուրց,
Եվ երկնքից ցած է իջնում մի նոր մարդ»։
{{տող|76}}Աշխարհն արդեն տոգորված էր ուղղակի
Այն ճշմարիտ ու սրբազան հավատով,
Որ բանբերներն էին բերել երկնքի875։երկնքի։
{{տող|79}}Եվ այն խոսքըդ, որ ես այստեղ հիշեցի,
{{տող|82}}Նրանք այնքան ինձ թվացին սրբակյաց,
Որ երբ նրանց Դոմիտիանը876 Դոմիտիանը հալածեց,
Նրանց ողբի հանդեպ չեղա անզգած։
Ինձ զզվեցրեց ամեն ուրիշ դավանանք։
{{տող|88}}Եվ դեռ չերգած հունաց արշավը Թեբե877՝Թեբե՝
Մկրտվեցի, սակայն վախից ծածկեցի
Քրիստոնյա իմ դառնալը գրեթե,
{{տող|91}}Ինձ հեթանոս ձևացնելով ընդերկար.
Այդ թուլությանս համար էլ ես մնացի
Չորրորդ գոտում878 գոտում ավելի քան չորեք դար։
{{տող|94}}Սակայն դու որ իմ աչքերին պարզեցիր
Ապա, քանի միասին ենք, զեկուցիր՝
{{տող|97}}Ո՞ւր է արդյոք Տերենտիոսը879 Տերենտիոսը մեր զվարթ,Ո՞ւր են Վարրոն880Վարրոն, Պլավտոսն881 Պլավտոսն ու Կեկիլիոն882Կեկիլիոն.Եթե նրանք պատժված են, ո՞ւր են արդ»883։արդ»։
{{տող|100}}«Դրանք, Պերսիոն884Պերսիոն, ես և ուրիշ դեռ շատեր,—Ասաց վարպետս,— այն հույնի885 հույնի հետ միասին,
Որ Մուսայից ամենից շատ շոյվածն էր,
{{տող|103}}Մութ զնդանի պարունակում ենք վերի886վերի.
Մենք խոսում ենք Պառնաս լեռան մասին միշտ,
Ուր ապրում են ներշնչողներն երգերի։
{{տող|106}}Անդ մեզ հետ են Եվրիպիդն ու Անտիֆոնն,
Ագաթոնը, Սիմոնիդն ու այլ հույներ887հույներ,
Որոնց ճակատն արտախուրեց բրաբիոնն։
{{տող|109}}Այնտեղ են և կանայք, որոնց երգել ես888 ես —Անտիգոնեն889Անտիգոնեն, Դեիֆիլեն, ԱրգիանԵվ Իսմենեն890Իսմենեն, որ վշտահար է այնպես։
{{տող|112}}Այնտեղ է նա, որ ցույց տվեց Լանգիան891Լանգիան,Այնտեղ է նա, Տիրեսիասի դուստրը892 դուստրը դեգ,Եվ Թետիսը893Թետիսը, ինչպես նաև Դեյդամիան894»։Դեյդամիան»։
{{տող|115}}Լռել էին զույգ պոետները արդեն
Պրծած ելքից ու սանդուղքից ժայռեղեն։
{{տող|118}}Անցել էին չորս նաժիշտները օրվա895օրվա,
Իսկ հինգերորդն առեղի մոտ էր կանգնած,
Վեր ուղղելով հրավառ ծայրը նրա,
{{տող|130}}Սակայն հանկարծ նրանց զրույցն օգտավետ
Խզեց մի ծառ896ծառ, որ մենք գտանք մեր ճամփին,
Բեռնավորված պտուղներով բուրավետ։
Որ հանդեսը լինի պատվով, անթերի։
{{տող|145}}Հին Հռոմի կանայք898 կանայք իբրև ըմպելիք
Ջրով միայն գոհ մնացին, Դանիելն էլ
Մերժեց ուտեստն ու ձեռք բերեց գիտելիք։
{{տող|148}}Նախնադարը ոսկու նման էր պայծառ900պայծառ,
Երբոր քաղցից բալուտն համեղ էր թվում,
Իսկ ծարավից ջուրը թվում էր նեկտար։
{{տող|151}}Անապատում Հովհաննեսը901 Հովհաննեսը սնանվեց
Վայրի մեղրով ու մարախով, և այսպես
Փառավորվեց նա և դարձավ այնպես մեծ,
{{տող|10}}Հանկարծ ահա հնչեց մի երգ ողբալից —
«Ով Տէր, եթե զշրթունս իմ902իմ,— մի ձայնով,
Որ լսողը կզգար թե խինդ, թե թախիծ։
Զարմանահար հայացքն իրենց մեզ ուղղած։
{{տող|22}}Աչքերն անփայլ ու փոս էին բոլորի903բոլորի,
Դեմքերն անգույն և մարմիններն այնքան չոր,
Որ առել էր կաշին ձևը ոսկորի։
{{տող|25}}Չեմ կարծում, որ Էրեսիքթոնը904 Էրեսիքթոնը լիներ
Ծոմից այնքան հյուծված, ծյուրված, չորացած,
Երբ ամենից շատ դրանից վախ ուներ։
{{տող|28}}Խորհում էի ես ինձ, նրանց նայելով.
«Ահա ցեղն905ցեղն, որ Երուսաղեմը կորցրեց,
Երբ Մարիամը որդուն կերավ հոշելով»։
{{տող|31}}Ակնախորշերն անքար մատնու պես էին.
Ովքեր մարդկանց դեմքին կարդում են OMO906OMO,
Այնտեղ պիտի M տառը լավ տեսնեին։
{{տող|40}}Երբ մի ստվեր հանկարծ գանգի խոռոչից
Աչքերն ուղղեց դեպի ինձ ու պիշ նայեց,
Ապա գոչեց. «Այս շնորհն ինձ ո՞րտեղից»907։ո՞րտեղից»։
{{տող|43}}Դեմքից նրան չէր կարելի ճանաչել.
{{տող|46}}Նրա ձայնից լուսավորվեց միտքը իմ,
Եվ ես նրա կերպարանքում խաթարված
Ճանաչեցի Ֆորեզեին908 Ֆորեզեին մտերիմ։
{{տող|49}}«Օ, մի նայիր չոր ու դժգույն իմ դեմքին,—
{{տող|73}}Զի մեզ ծառին ձգող կամքը կամքն է այն,
Որ Քրիստոսին ասել տվեց «Աստուած իմ»909իմ»,
Երբ որ նա մեզ փրկեց գնով իր արյան»։
{{տող|82}}Ապա ինչպե՞ս այս բոլորակն եկար դու։
Կարծում էի քեզ կգտնեմ ներքևում910ներքևում,
Ուր կենում են զանցառուներն հարկատու»։
{{տող|85}}Եվ նա. «Նելլաս911 «Նելլաս այսքան շուտով ինձ տարավՃաշակելու այս օշինդրը դառնանուշ912դառնանուշ,
Նա էր, որ ինձ արտասուքով հորդառատ,
{{տող|94}}Քանզի հիմա Սարդինկայի Բարբաջան
Ավելի շատ կանայք ունի ամոթխած,
Քան քաղաքն այն914այն, ուր ապրում է իմ Նելլան։
{{տող|97}}Օ՛ եղբայր իմ, ի՞նչ ես ուզում որ ասեմ.
{{տող|106}}Բայց եթե այդ անամոթներն զգային,
Թե երկինքը ինչ է նրանց պատրաստում915պատրաստում,
Այժմվանից բերանաբաց կոռնային։
{{տող|112}}Այժմ ինձ ասա՝ այստեղ ինչպե՞ս ես եկել.
Ոչ միայն ես, այլև սրանք զարմանքով
Նայում են անդ, ուր քո շվաքն ես ձգել»916։ձգել»։
{{տող|115}}Եվ ես նրան. «Եթե միտքըդ դու բերես
{{տող|118}}Ահա սա, որ ուղեկիցս է, անցյալ օր
Ինձ դուրս բերեց այդ ախտավոր կենցաղից917կենցաղից,Երբ դարձել էր արևի քույրը կլոր918։կլոր։
{{տող|121}}Այս անպատիր ու կենդանի իմ մարմնով
Նա ինձ տարավ դեպ հոգիները մեռած919՝մեռած՝
Դժոխքի խոր, մշտագիշեր խավարով։
{{տող|130}}Վիրգիլն է սա, որ ինձ այսպես բարբառեց.
Իսկ այս մյուսը920 մյուսը այն հոգին է խստամբեր,
Որի համար քիչ առաջ լեռը ցնցվեց,
{{տող|7}}Ես ասացի խոսքըս առաջ տանելով.
«Մի գուցե նա921 նա դանդաղում է համբառնալ,
Մեզ երկուսիս ընկերակցել ուզելով։
{{տող|10}}Բայց թե գիտես, ասա ո՞ւր է Պիկկարդան922Պիկկարդան,
Եվ ասա, թե ուշիուշով ինձ նայող
Այս խմբի մեջ կա՞ մի հոգի հիշարժան»։
Զի մեր դեմքը խաթարված է պասից մեծ։
{{տող|19}}Սա լուկկացի Բոնաջունտան923 Բոնաջունտան է,— ասաց,Եվ ցույց տվեց նրան մատով,— իսկ մյուսն այն924այն,
Որի դեմքն է ամենքից շատ ազազած,
{{տող|28}}Այնտեղ քաղցից ատամացում էին զուր
Ուբալդինն ու Բոնիֆացիո Ֆիեսկին925Ֆիեսկին,
Որ շատ մարդկանց գավազանով հովվեց սուրբ։
{{տող|31}}Այնտեղ մեսսեր Մարկեզեն926 Մարկեզեն էր չորացած,
Որ Ֆոռլիում միշտ զբաղվեց խմելով,
Որից երբեք իրեն չզգաց հագեցած։
{{տող|34}}Բայց ինչպես նա, ով նայում է, որ ընտրի,
Այսպես և ես նախընտրեցի լուկկացուն927լուկկացուն,
Որ խոսելու փափագ ուներ ավելի։
{{տող|37}}Նա հծծում էր ինչ֊որ անուն — Ջենտուկկա928 Ջենտուկկա —
Իր այն մասով, որ ի վերուստ սահմանված
Տանջանքներին ավելի էր ենթակա։
Քեզ կպարզեն հետո դեպքերն իրական։
{{տող|49}}Բայց դու նա չե՞ս, ով հորինեց նոր տաղեր929տաղեր,
Որոնք կարծեմ սկսում են այս տողով.
«Կանայք, դուք որ ձեր մեջ ունեք ազնիվ սեր»930։սեր»։
{{տող|52}}Եվ ես նրան. «Ես մեկն եմ, որ931 որ նոթագրում,
Ապա հույզերս արտահայտում եմ այնպես,
Ինչպես սերն է ինձ ներշնչում, թելադրում» ։
{{տող|55}}Եվ նա. «Եղբայր, արդ տեսնում եմ խոչն այն սուր,
Որ Նոտարին, Գուիտտոնին932Գուիտտոնին, նաև ինձՀեռու պահեիք ձեր նոր ոճից քաղցրալուր933։քաղցրալուր։
{{տող|58}}Քաջ տեսնում եմ, թե ինչպես ձեր գրչով դուք
{{տող|76}}Ես ասացի. «Ինչքան կապրեմ չգիտեմ.
Բայց չի լինի աստ վերադարձս այնքան շուտ935շուտ,
Որ ավելի վաղ գալու իղձ չհայտնեմ.
{{տող|79}}Քանզի քաղաքն936քաղաքն, ուր տրված է ինձ ապրել,
Լավ բարքերից մերկանում է օրեցօր
Եվ կարող է իր կործանմանը հանգել»։
{{տող|82}}«Ով այդ բանում մեծ մեղք ունի937ունի,— ասաց նա,—
Ձիու պոչից կկապվի ու քարշ կածվի
Դեպի անդունդ, ուր փրկության հույս չկա։
Ու բաց թողնի նրա դիակը զազիր։
{{տող|88}}Եվ շատ պիտի չպտտվեն աստղերն այն938այն,—
Եվ աչքերը երկինք ուղղեց,— մինչև որ
Քեզ պարզ դառնա իրողությունն ամենայն։
Որ խուլ մնաց նրանց այնքան թախանձին։
{{տող|115}}«Առաջ անցեք, մի մոտենաք դուք սրան939սրան.
Սա ծլել է եդեմական այն ծառից,
Որից կերել, ճաշակել է մայր Եվան»։
Միջով դարի ու բարձրաբերձ ծառի այն։
{{տող|121}}«Հիշեցեք այն նզովելոց ամպածին940ամպածին,—
Ասում էր նա,— որոնք հարբած, հղփացած,
Թեսեոսին մարտահրավեր կարդացին.
{{տող|124}}Եվ հրեից941հրեից, որ խմեցին կշտացան,
Որի համար նրանց վանեց Գեդեոնն,
Երբ ցած իջավ բլուրներից ի Մադիան»։
Երբեք այնպես չեն շողացել հրացայտ,
{{տող|139}}Ինչպես շողաց մեկը942մեկը, որ մեզ գոչում էր.
«Խաղաղության տանող աղին այստեղ է.
Մուտքն այստեղ է բարձրանալու լեռն ի վեր»։
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Այն ժամն էր, երբ ելքը պետք չէր հապաղել
Զի արևը943 արևը միջօրյա ծիրը Ցուլին,
Իսկ գիշերը Կարիճին էր արդ թողել։
{{տող|22}}Եվ նա ասաց. «Եթե հիշես, թե ինչպես
Մելեագրը945 Մելեագրը խանձողի հետ սպառվեց,
Հասկանալն այդ շատ չի լինի դժվար քեզ։
{{տող|25}}Եթե դարձյալ մտաբերես, թե ինչպես
Ձեր պատկերն է արտացոլում հայելին946հայելին,
Այն, ինչ որ քեզ բարդ է թվում, կըմբռնես։
{{տող|28}}Բայց որպեսզի հարցն հասկանաս անթերի,
Ահավասիկ Ստատիոսը, կխնդրեմ,
Որ նա լինի բուժիչը քո վերքերի947»։վերքերի»։
{{տող|31}}«Եթե ինձ է ընկնում այդ հարցը պարզել,
{{տող|40}}Ստանում է սրտում հաստիչ զորություն,
Ինչպես արյունն երակների մեջ հոսող
Սնուցում է ծայրանդամները մարդուն948։մարդուն։
{{տող|43}}Նորից զտված949՝ զտված՝ նա իջնում է սեռական
Օրգաններում, ուրկից կաթում է մի այլ
Արյան վրա մի անոթում բնական։
{{տող|46}}Անդ խառնվում է մի արյունը մյուս արյան,
Մին ներկրում է, իսկ մյուսը ներգործում.
Ըստ որում սա ունի զորեղ զտարան950։զտարան։
{{տող|49}}Ձուլված նրան՝ սկսում է սա գործել
Անդամների կազմավորման կարիքին։
{{տող|61}}Բայց ինչպես է ասուն դառնում անասնից951անասնից,Դեռ չգիտես, դա այնպիսի հարց է բարդ952բարդ,
Ուր մոլորվեց մի իմաստուն քեզանից։
Որ ապրում է, զգում է և գիտակցում։
{{տող|76}}Եվ որպեսզի խոսքըս քեզ քիչ զարմացնի953զարմացնի,
Հիշիր, ինչպես վազի հույզը, միացած
Արեգակի տապին, դաոնում է գինի։
{{տող|79}}Երբ Լաքեզիսն սպառում է մանածոն954մանածոն,
Հոգին մարմնից, անջատվում է ու տանում
Նրա բոլոր հատկությունները գործոն։
{{տող|85}}Հոգին թռչում ու հասնում է անհապաղ
Զույգ ափերից մեկին և կամ մյուսին955մյուսին,
Եվ իր վիճակն իմանում է այնտեղ նախ։
{{տող|88}}Հենց որ այդտեղ956 այդտեղ օդը պատում է նրան,
Հաստիչ ուժը ճառագայթում է իր շուրջ,
Ինչպես արեց անդամների մեջ կենդան։
{{տող|127}}Երբ ավարտում էին նրանք օրհներգն այն,
«Զայր ոչ գիտեմ»959 գիտեմ» գոչում էին ուժգնորեն,
Ապա նորից էին երգում մեղմաձայն.
{{տող|130}}Որից հետո դարձյալ գոչում. «Դիանան
Անտառ վազեց960 վազեց ու վռնդեց Հելիկին,
Որ խմել էր քաղցըր թույնը վեներյան»։
{{տող|7}}Եվ այնտեղ, ուր մարմինս ստվեր էր արել,
Հուրն ավելի շառագույն էր երևում961երևում.
Հոգիներին դա զարմանք էր պատճառել։
{{տող|16}}«Դու, որ կերթաս այն երկուսի ետևից
Ոչ հեղգանքից, այլ հարգանքից մի գուցե,
Պատասխանիր, տես, այրվում եմ ծարավից962ծարավից.
{{տող|19}}Պատասխանըդ պետք չէ միայն ինձ համար.
Դեռ չլինես ընկած մահվան դարանում»:
{{տող|25}}Այսպես հարցրեց ինձ մի հոգի963հոգի. ես ընդփույթ
Պատրաստվեցի նրան տալու պատասխան,
Երբ գրավեց ուշքըս մի նոր երևույթ.
{{տող|34}}Այսօրինակ մրջյունները անպաշտպան
Հանդիպում են իրար ցռուկ ցռուկի,
Իմանալու իրենց բախտը կամ ճամփան964։ճամփան։
{{տող|37}}Երբ ավարտվեց հանդիպումն այդ մտերմիկ,
{{տող|40}}Նորեկ խումբը գոչեց «Սոդոմ և Գոմոր»
Մյուսը՝ «Մտավ Պասիֆայեն965 Պասիֆայեն կռվի մեջ,
Որ գոհացնի ցուլը կիրքն իր հախնթոր»։
{{տող|43}}Ինչպես ճայերն, որ թռչում են, սուրալով
Մասամբ դեպի Ռիֆե966Ռիֆե, մասամբ՝ անապատ,
Սրանք ցրտից, նրանք տաքից խորշելով,
{{տող|46}}Այսպես խմբերն երթևեկում էին հար,
Եվ լալագին կրկնում967 կրկնում օրհներգը հիշյալ
Ու գոչյունը՝ իրենց պատշաճ ու հարմար։
{{տող|76}}Այն խումբը, որ քայլում է մեզ հակընթաց,
Գործեց մեղքն այն968այն, որի համար ծաղրանքով
«Բամբիշ» կոչվեց մի օր Կեսարը հաղթած։
{{տող|85}}Համոթըս մեր՝ բաժանվելու ընթացքում
Միշտ կրկնում ենք անունը այն կնոջ969կնոջ, որ
Անասնացավ անասնաձև սարվածքում։
{{տող|91}}Իմ անունը ես կարող եմ քեզ հայտնել.
Ես կոչվում եմ Գուինիցելլի Գուիդո970Գուիդո.
Վաղ զղջալուս համար այստեղ եմ ընկել»։
{{տող|94}}Ինչ զգացին երկու որդիք հնօրյա971հնօրյա,
Երբ մորն իրենց Լիկուրգոսի մոտ տեսան,
Նույն ապրումներն ես ունեցա համարյա,
Տալով հաստատ հավաստիքներ նախընծա։
{{տող|106}}Եվ նա ասաց. «Քո խոսքերը972 խոսքերը նորավետ
Այնպիսի խոր հետք թողեցին իմ հոգում,
Որ չի կարող Լեթեն ջնջել առհավետ։
{{տող|115}}«Եղբայր, սա որ քեզ մատնանիշ եմ անում,—
Ասաց, մատով ինձ ցույց տալով մի հոգի973հոգի,—
Վարպետ եղավ իր մայրենի բարբառում։
{{տող|118}}Նա տաղելու, վիպելու մեջ բոլորից
Առաջ անցավ, և հիմարներն ասեն թող,
Որ Լիմոժցին974 Լիմոժցին գերազանց է նրանից։
{{տող|121}}Նրանք նայում են անվանը, ոչ փաստին,
Չունկնդրելով ողջմտությանն, արվեստին։
{{տող|124}}Այսպես արին հիներն հանդեպ Գուիտտոնի975Գուիտտոնի,
Տարփողելով նրան բերնե ի բերան,
Մինչև եղավ ճշմարտությունը հայտնի։
{{տող|7}}Նա բոցից դուրս եզրին կանգնած՝ «Երանի
Այնոցիկ որ սուրբ են սրտիւք»977 սրտիւք» էր երգում,
Մի ձայնով, որ մերնից էր գեր կենդանի։
Թե այս հուրը ձեզ չի կիզել նախապես.
{{տող|13}}Արդ ներս մտեք և ունկնդրեք երգ մի նոր978»։նոր»։
Լսելով այս՝ ես սարսեցի ինչպես նա,
Ում խրել են մի փոսի մեջ գետնափոր979։գետնափոր։
{{տող|16}}Ահից սառած՝ գլուխս առաջ պարզեցի,
Դիտելով հուրն և հիշելով այն մարդկանց980մարդկանց,
Որոնք կիզվել էին վրան վառ բոցի։
{{տող|34}}Երբ տեսավ, որ չէի շարժվում ես նորից,
Մի քիչ հուզված ասաց. «Որդի, էլ հիմա
Այս խութն է լոկ քեզ բաժանում Բեատրիչից981»։Բեատրիչից»։
{{տող|37}}Ինչպես ի լուր Թիսբե անվան982 անվան անձկալի,
Պիրամոսը բացավ աչքերն ու նայեց
Թթենու տակ, որ դարձել էր արնալի,
Դուրս եկանք անդ, ուր սանդուղքն էր վերելքի։
{{տող|58}}Նա երգում էր՝ «Եկայք օրհնեալք Հօր իմոյ»983իմոյ»,
Պատած լույսով այնպես պայծառ ու շողուն,
Որ շլացրեց երկու աչքերըս շլմոր։
Երազի մեջ դեպքերը ոչ ծանոթ մեզ։
{{տող|94}}Այն ժամին, երբ արևելքից Կիթերան984Կիթերան,
Որ վառվում է հավետ սիրո հրայրքով,
Իր առաջին շողերն հղեց այս լեռան,
{{տող|100}}«Ով իմ անունն իմանալու է կարոտ,
Թող իմանա՝ Լիան985 Լիան եմ ես. շրջում եմ,
Որ ինձ համար կազմեմ ծաղկե մի նարոտ։
{{տող|103}}Ի հաճույս ինձ՝ պճնում եմ ինձ ծաղկունքով,
Իսկ իմ քույրը՝ Հռաքելը986Հռաքելը, օրն ի բուն
Անշարժ անգործ նստում է իր հայելու քով։
Որ վարպետներս ելել էին տեղներից։
{{տող|115}}«Քաղցըր պտուղն987պտուղն, որին այնքան անձկությամբ
Հետամուտ են սերունդները մարդկային,
Քո քաղցն այսօր կհագեցնի լիությամբ»։
Վիրգիլիոսը դեպ ինձ նայեց ու ասաց.
{{տող|127}}«Որդյակ, տեսար հուրն անցավոր ու անանց988անանց,
Եվ դու հիմա եկել հասել ես այնտեղ,
Որտեղ պետք է մենք հրաժեշտ տանք միմյանց։
{{տող|133}}Տես արևը, որ շողում է քո ճակտին.
Տես սեզերը, ծաղիկներն ու թփերն այն,
Որոնք այստեղ հողում աճում են ինքնին989։ինքնին։
{{տող|136}}Մինչ նրա990 նրա գալն, ում աչքերը գեղափայլ
Ու թախծալի ինձ մղեցին գալ քեզ մոտ,
Դու կարող ես այստեղ նստել կամ ման գալ։
{{տող|139}}Դու այլևս ինձնից խոսք մի սպասիր991սպասիր.
Ազատ, շիտակ և առողջ է քո ոգին.
Հիմա շարժվիր ըստ քո կամքի անբասիր.
{{տող|142}}Արդ պսակ ու թագ եմ դնում քո գլխին992»։գլխին»։
</poem>
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Անձկակարոտ՝ ամեն կողմից տեսնելու
Աստվածային անտառը993 անտառը թավ ու ծաղկուն,
Որ մեղմում էր նորածագ լույսն այցելու,
Դայլայլն իրենց տերևների մրմունջին,
{{տող|19}}Որ նման էր Քիասիի994 Քիասիի պուրակում
Սոճիների սաղարթների սոսափին,
Երբ Եվղոսը995 Եվղոսը իր սղոխն է արձակում։
{{տող|22}}Ես համրաքայլ այնքան էի խորացել
Չէի տեսնում՝ ուրկից էի ներս մտել,
{{տող|25}}Երբ ընթացքըս արգելակեց խոր մի գետ996գետ,
Որի ափին աճած սեզերը դալար
Ալյակներից ծփում էին վետ ի վետ։
{{տող|28}}Երկրի ջրերն ամենից ջինջ ու զուլալ997զուլալ,
Թվում էր թե պղտոր էին ու աղոտ,
Բաղդատելով այս գետի հետ մաքրափայլ,
{{տող|37}}Ինչպես երբ մեզ հրաշք մի բան երևա,
Միտքը ուրիշ բանի մասին չի խորհի,
Այսպես մի կին ինձ երևաց գեղանձնյա998գեղանձնյա,
{{տող|40}}Որ հաճույքով ման էր գալիս միայնակ,
Գեղգեղում ես, կարողանամ հասկանալ։
{{տող|49}}Դու թվում ես Պրոզերպինը999 Պրոզերպինը պարման,
Այն պահին, երբ մայրը նրան կորցըրեց,
Իսկ նա կորցրեց ծաղկած աշխարհը գարնան»։
{{տող|70}}Մեզ բաժանող երեք քայլեր լոկ կային.
Բայց Հելլեսպոնտն, ուր Քսերքսեսը պարտվեց1000պարտվեց,
Դառնալով դաս հոխորտության մարդկային,
{{տող|73}}Լեանդրոսը ավելի չէր անիծել1001անիծել,
Աբիդի և Սեստի միջև լողալիս,
Քան ես Լեթեն, որ չթողեց ինձ անցնել։
Դառըն ողբի ու թախիծի փոխարկվեց։
{{տող|97}}Այս լեռն այսքան բարձրացել է դեպ երկինք1004երկինք,
Ինչպես ահա տեսնում ես դու քո աչքով,
Որ գագաթին ապրած մարդուն երջանիկ,
{{տող|106}}Ապա այստեղ, լեռան այս ջինջ կատարում,
Նրա պտույտն հանդիպում է ծառերին
Եվ սոսափներ առաջացնում անտառում1005։անտառում։
{{տող|109}}Ծփուն ծառերն իրենց սերմերը բոլոր
{{տող|124}}Այլ ծագում է մի ակունքից համաչափ,
Որ ի վերուստ ստանում է այնքան ջուր,
Որքան հարկ է հոսել երկու ուղղությամբ1006։ուղղությամբ։
{{տող|127}}Այս կողմ հոսող ջուրը հուշը մեղքերի
Արթնացնում է հուշը բարի գործերի։
{{տող|130}}Աստ Լեթե, անդ Եվնոյե1007 Եվնոյե է կոչվում նա,Եվ հարկ է նախ1008 նախ երկու կողմից ճաշակել,
Որպեսզի ջուրն ազդեցություն ունենա։
{{տող|133}}Նրա համին ոչ մի այլ համ չի հասնի։
Քո պապակը1009 պապակը հագեցած է թեպետև,
Եվ քեզ այլ բան ասելու հարկ չի լինի,
{{տող|1}}Ավարտելով իր խոսքերը զվարթուն,
Նա սկսեց երգել որպես սիրահար.
«Երանի ում մեղաց եղև թողութիւն»1011թողութիւն»:
{{տող|4}}Ինչպես հարսներն հավերժ, որոնք պչրելով
{{տող|16}}Եվ ահա այն անտառի մեջ բովանդակ
Հանկարծ ճայթռեց մի լույս1012 լույս այնպես շողշողուն,
Որ թվաց, թե դա մի շանթ էր լուսարձակ։
Կշտամբելու հանդգնությունն Եվայի.
{{տող|25}}Մինչ երկինքն ու երկիրն1013 երկիրն էին հպատակ
Աստծու կամքին, միայն կինը նորաստեղծ
Չհանդուրժեց մնալու մի քողի տակ1014տակ,
{{տող|28}}Որի ներքո եթե մնար սրբակյաց,
Եվ երգ դարձավ լսված ձայնը քաղցրավաչ։
{{տող|37}}Ո՛վ սուրբ Կույսեր1015Կույսեր, եթե երբեք ձեզ համար
Ես տարա քաղց, ցուրտ, տքնություն տանջալի,
Արդ հայցում եմ վարձատրությունն իմ արդար։
{{տող|40}}Արդ ինձ համար թող Հելիկոնը1016 Հելիկոնը հորդի.Թող Ուրանիան ինձ օգնի իր խմբի հետ1017հետ,
Որ տաղերգեմ խորհուրդներ խոր ու խրթին։
{{տող|49}}Այն զորությամբ, որը հիմքն է ընկալման,
Իմացա, որ աշտանակներ են դրանք1019դրանք,
Եվ որ ձայներն այն երգում են «Ովսաննան»։
Նոր հարսերի նման հուշիկ, համրաքայլ։
{{տող|61}}Կինն1020 Կինն ինձ սաստեց. «Ինչո՞ւ հայացքըդ այդպես
Հառել ես լոկ լուսացնցուղ ջահերին,
Եվ ետևից եկողն առնում ես անտես»։
{{տող|64}}Այնժամ տեսա, որ ջահերի ետևից
Գալիս էին անձինք1021 անձինք ճերմակ հանդերձով,
Որոնց վրա չէր երևում ոչ մի բիծ։
{{տող|76}}Եվ լույսի յոթ գծեր էին գոյանում.
Բոլորն էլ այն վառ գույներով, որոնցով
Արփին կամար, Դելիան պսակ է կազմում1022։կազմում։
{{տող|79}}Այդ գծերի երկայնությունն էր այնպես,
{{տող|82}}Հովանու տակ այդ կամարի լուսավոր
Գալիս էին քսանչորս ծերեր1023 ծերեր զույգ առ զույգ՝
Արտախուրված շուշաններով պճնավոր։
{{տող|85}}Բոլորեքյան երգում էին համաձայն.
«Օրհնյալ ես դու դստերաց մեջ Ադամա1024Ադամա,
Օրհնյալ լինի գեղեցկությունդ հավիտյան»։
{{տող|91}}Ինչպես լույսին հետևում է մի այլ լույս,
Չորս կենդանի1025 կենդանի եկան նրանց ետևից,
Արտախուրված տերևներով նորաբույս.
{{տող|94}}Ամեն մեկը վեց թև1026 թև ուներ փետրալի,
Որտեղ կային բազում աչքեր պսպղուն.
Այդպես էին անշուշտ աչքերն Արգոսի1027։Արգոսի։
{{տող|97}}Ես, ընթերցող, կերպարանքները նրանց
{{տող|103}}Եվ ինչպես դու նրա երկում կգտնես,
Այդպիսին էր սրանց տեսքը, միայն թե
Հովհաննեսը թևերն հաշվում է ինձ պես1028։պես։
{{տող|106}}Չորս կենդանու միջև եղած տարածում
Շարժվում էր մի երկանիվ կառք հաղթական1029հաղթական,Որ մի Գրիֆոն1030 Գրիֆոն ուսով ընդքարշ էր ածում։
{{տող|109}}Սա պարզել էր իր թևերը արծվային.
{{տող|115}}Ոչ միայն չէր Ափրիկեցու կառքը կամ
Օգոստոսինն1031 Օգոստոսինն այսպես շքեղ Հռոմում,Այլ կզիջեր Արևի կառքը1032 կառքը անգամ,
{{տող|118}}Արևինը, որ, շեղելով իր ճամփան,
Երբոր Զևսը տեսավ արդար դատաստան։
{{տող|121}}Աջ անվի մոտ պարում էին երեք կին1033կին.
Մեկը այնպես վառ կարմիր էր, որ հազիվ
Կնկատվեր կրակի մեջ բորբագին։
Մերթ արագ էր պարն ընթանում, մերթ կամաց։
{{տող|130}}Իսկ ձախ կողմում չորս կին1034կին, հագած ծիրանի,
Կայթում֊կայտռում էին մեկի կշռույթով,
Որը ուներ գլուխ երեք աչքանի։
{{տող|133}}Այս տողանցող խմբից հետո տեսա ես
Երկու ծերուկ1035ծերուկ, հագնվածքով ոչ նման,
Սակայն նման շարժըվածքով ծանր ու հեզ։
Որ վախեցրեց ինձ ափունքից դիմակաց։
{{տող|142}}Ապա տեսա չորս անձ1036 անձ խոնարհ կեցվածքով.Վերջում մենակ մի ծերունի էր գալիս1037գալիս,
Խորաթափանց ու տեսլահար հայացքով։
{{տող|145}}Այս յոթ հոգին1038 հոգին տարազներով մյուսներից
Չէին ջոկվում, սակայն իրենց գլխի շուրջ
Կրում էին ոչ թե պսակ շուշանից,
{{տող|10}}Նրանցից մեկն, ինչպես էակ ներշնչյալ,
Երեք անգամ «Եկ, հարսն»1039 հարսն» երգեց բարձրաձայն,
Եվ այդ երգը կրկնեք խումբը միացյալ։
{{տող|13}}Զերթ երանյալք երբ վերջին կոչը1040 կոչը լսեն,
Փութով պիտի հասնեն իրենց դամբանից
Եվ մարմնացած՝ ալելուիա օրհներգեն,
{{տող|16}}Այսպես ձայնից այն ծերունու գերպատիվ
Աստվածային կառքի վրա բարձրացան
Հավերժ կյանքի բանբերները1041 բանբերները բազմաթիվ։
{{տող|19}}«Օրհնեալ որ գասդ»1042 գասդ» օրհներգեցին միախուռն
Եվ սփռելով շուրջն ու վրան ծաղիկներ,
Ավելացրին. «Շուշանս ածէք լիաբուռն»1043։լիաբուռն»։
{{տող|22}}Ինչպես հաճախ երբ օրը նոր է ծագում,
Թափվում էին չորս դին կառքի հաղթապանծ,—
{{տող|31}}Մի կին տեսա ձիթենիով պսակված1044պսակված,
Ճերմակ քողով, կանաչավուն բեհեզով
Եվ ոսկեգույն պարեգոտով պարուրված։
{{տող|34}}Եվ հոգիս, որ վաղուց ի վեր1045 վեր չէր կրել
Այն հուզումն ու այլայլությունը, որով
Կյանքում նրա ներկայությամբ եմ ապրել,
{{տող|46}}Վիրգիլիոսին հաղորդելու. «Զգացի
Համակ սարսաո անոթներում իմ արյան.
Ճանաչում եմ ես նշաններն հին բոցի1046»։բոցի»։
{{տող|49}}Բայց Վիրգիլը թողել էր ու հեռացել,
Վիրգիլը, որ փրկությունս էր հանձանձել։
{{տող|52}}Այն բոլորը1047բոլորը, ինչ կորցրել է մայր Եվան,Չարգելեց որ դեմքըս, ցողով լվացված1048լվացված,
Նորից եղծվեր արցունքներով իմ ծորան։
{{տող|67}}Թեև քողը, որ իջնում էր գլխից վար,
Շրջանակված Միներվայի ոստերով1049ոստերով,
Թույլ չէր տալիս, որ նա որոշ երևար,
{{տող|82}}Նա լուռ մնաց, իսկ հրեշտակներն համաձայն
Օրհներգեցին. «Ով տէր, ի քեզ յուսացայ»1050յուսացայ»,
Եվ «զոտս իմ»֊ով վերջացըրին սաղմոսն այն։
Այնպես ինչպես մոմը հալչում է հուրից,
{{տող|91}}Այսպես եղա մինչև երգելը նրանց1052նրանց,
Որոնց ձայնի հնչյունները թավշային
Ուղեկցում են հավերժալուր դաշնությանց.
{{տող|100}}Սակայն նա միշտ կանգնած անշարժ, հոտնկայս՝
Հիշատակված կողմը կառքի սրբազան,
Ուղղեց գթոտ էակներին խոսքերն այս1053այս.
{{տող|103}}«Դուք հսկում եք հավերժության մեջ այնպես,
Վիշտը լինի զուգակշիռ իր մեղաց։
{{տող|109}}Եվ ոչ միայն ազդեցությամբ աստղերի1054աստղերի,
Որ ամեն գոյ մի վախճանի են ուղղում,
Ըստ իրենց մեջ պարունակած ուժերի,
Ուր չեն հասնում հայացքները մերային)
{{տող|115}}Նա նոր կյանքում1055 կյանքում սկսում էր զորանալ,
Եվ հակումներն, որոնցով էր նա օժտված,
Կարող էին ամեն գծով զարգանալ։
Երբ մնում է նա անմշակ ու վայրի։
{{տող|121}}Ես միառժամ նրան նեցուկ կանգնեցի1056կանգնեցի,
Եվ միմիայն իմ կենդանի գոյությամբ
Տանում էի նրան ճամփով ուղղացի։
{{տող|124}}Բայց երբ հասա շեմին երկրորդ հասակի
Ու հեռացա մահկանացու աշխարհից,
Նա ինձ լքեց ու հանձնվեց այլ կյանքի1058։կյանքի։
{{տող|127}}Երբ որ մարմնից ես բարձրացա առ հոգի,
{{տող|136}}Այնքան ընկավ մոլորության մեջ նա խոր,
Որ մի ճար կար միայն նրան փրկելու —
Ցույց տալ նրան հոգիներին մեղավոր1059։մեղավոր։
{{տող|139}}Դրա համար այցելեցի ես Դժոխք,
Ուղղելու իմ լալագին հայցը նրան1060նրան,
Որ բերել է սրան վայրն այս լուսաշողք։
Թիրախին է դիպչում նվազ ուժգնությամբ,
{{տող|19}}Այսպես և ես ճնշված ծանըր իմ բեռից1061բեռից,
Դուրս պոռթկացի արցունքներս ու հառաչներս,
Եվ իմ ձայնը թույլ դուրս եկավ իմ բերնից։
{{տող|22}}Եվ նա ասաց. «Հորդորներումս անցյալի,
Որ քեզ մղում էին սիրել այն Բարին1062Բարին,
Որից այն կողմ ոչինչ չկա անձկալի,
{{տող|40}}Իսկ երբ մեղքը բերանով է հայտնվում,
Այն ժամանակ մեր ատյանում երկնային
Շեղբին հեսանն հակառակ է պտտվում1063։պտտվում։
{{տող|43}}Որպեսզի դու ավելի լավ իմանաս
Քո սխալը, և որպեսզի այլ անգամ
Սիրենների1064 Սիրենների դյութանքներին դիմանաս,
{{տող|46}}Հանգստացիր և ինձ լսիր փութակամ.
{{տող|55}}Հիսաթափված բարիքներից սին ու սուտ,
Դու պետք էիր ինձ հետևել միմիայն,
Ինձ, որ արդեն դարձել էի ոգի զուտ1065։զուտ։
{{տող|58}}Դու պետք չէիր կծկել թևերդ սլացիկ,
{{տող|67}}Այսպես էլ ես։ Եվ նա. «Թե որ վշտացար,
Լոկ լսելով, մորուքըդ վեր բարձրացրու1066բարձրացրու,Ինձ նայելով դու ավելի կզգաս ցավ1067»։ցավ»։
{{տող|70}}Բարձրացնելու համար դեմքըս դրի ուժ,
Սասանվում է մեր նորմերից սաստկախուժ,
{{տող|73}}Կամ Յարբասի երկրից1068 երկրից փչող հողմերից.
Եվ դեմքի տեղ երբ նա մորուք գործածեց,
Ես զգացի թունոտ խայթը ակնարկից։
{{տող|79}}Եվ ես տեսա, դեռ աչքերով ոչ անքույթ,
Որ տիրուհիս հայացքն ուղղել էր դեպի
Այն Գազանը, որ մի անձ էր երկբնույթ1069։երկբնույթ։
{{տող|82}}Նա քողով էր և երևում էր հեռվանց,
{{տող|88}}Այնքան ճնշեց ինձ ծանրությունն իմ մեղաց,
Որ ուշաթափ ընկա, և այն ինչ դարձա,
Գիտե նա, ով դրա պատճառն էր եղած1070։եղած։
{{տող|91}}Եվ երբ ուշքըս վերստացա ես նորից,
Իմ վերևում տեսա կնոջ մենավոր1071մենավոր,
Որ ասում էր. «Բռնիր, բռնիր իմ ձեռքից»։
{{տող|97}}Երբ մոտեցա դեմի ափին անխռով,
«Ցօղեա յիս»֊ը1072 յիս»֊ը երգվեց այնքան քաղցրաձայն,
Որ չեմ կարող նկարագրել բառերով։
{{տող|103}}Ապա գետից ինձ ափ հանեց ու գեջ֊գեջ
Ներկայացրեց ինձ չորս կանանց1073 կանանց նազելի.
Եվ ամեն մեկն ինձ առավ իր բազկի մեջ։
{{տող|106}}«Նիմֆաներ ենք այստեղ, երկնում՝ վառ աստղեր1074աստղեր.
Բեատրիչեն աշխարհ չեկած տակավին
Կարգըվեցինք նրան որպես նաժիշտներ։
{{տող|109}}Մենք կտանենք քեզ նրա մոտ, իսկ երեք
Կանայք1076Կանայք, որոնք ավելի խորն են տեսնում,
Քեզ կօգնեն, որ տեսնես աչքերն իր արեգ»։
{{տող|121}}Ինչպես արևն հայելու մեջ է ցոլում,
Այսպես երկկերպ այն Գազանը1077 Գազանը նրանց մեջ
Մերթ մի տեսքով, մերթ այլ տեսքով էր շողում։
{{տող|136}}Շնորհ արա բանալ դեմքըդ լուսահորդ,
Որպեսզի նա կարողանա պարզ տեսնել
Քո քողարկած գեղեցկությունը երկրորդ1078»։երկրորդ»։
{{տող|139}}Օ՛ ցոլացում հավերժական վառ լույսի1079լույսի.
Ո՞ր օժտվածը քանքարներով բնատուր,
Կամ ո՞ր տքնողն ստվերի տակ Պառնասի,
<poem style='margin:0ex 5ex'>
{{տող|1}}Աչքերս այնքան ագահորեն հագեցրին
Իմ տասնամյա ծարավն1080 ծարավն այրող ու տանջող,
Որ մյուս բոլոր զգայարանքս հանգցրին։
{{տող|4}}Եվ անտարբեր դեպի իրերն արտաքին՝
Հմայվեցի նրա ժպտուն բերանով,
Որ գերում էր սիրացանցով իր նախկին1081։նախկին։
{{տող|7}}Ես ակամա դեմքըս դարձրի դեպի ձախ,
Երբ ինձ երեք դիցուհիներն1082 դիցուհիներն ասացին.
«Քեզ դյութել է Բեատրիչեն քո չքնաղ»։
{{տող|13}}Բայց աչքերըս երբ թույլ լույսին վարժվեցին
(Ասում եմ «թույլ» բաղդատմամբ այն լույսին վառ1083վառ,
Որից նրանք ակամայից պոկվեցին),
Անշարժ պահած իր թևերը ռոշնական։
{{տող|28}}Չքնաղ կինը1084կինը, որ ինձ գետով անցկացրեց,
Ստատիոն, ես հետևեցինք կառանվին,
Որ ավելի մանըր աղեղ գծագրեց։
Երբոր կառքից Բեատրիչեն իջավ ցած։
{{տող|37}}Ամենքն «Ադամ» մրմնջացին1085 մրմնջացին մեղմաձայն,Ապա նրանք շուրջպատեցին մի ծառ1086ծառ, որ
Զուրկ էր ծաղկից ու տերևից ամենայն։
Չուներ նմանն անտառներում հնդկական։
{{տող|43}}«Փառք քեզ, Գրիֆոն, որ չես կտցում ծառն այս լավ1087լավ,
Քանզի եթե նրան վնաս հասցվի,
Ի վերջո նա կպատճառի փորացավ»։
{{տող|46}}Այսպես նրանք գոչեցին շուրջը ծառի:
Եվ Գազանը երկկերպ տվեց պատասխան.
«Այսպես պահենք հիմքը ամեն արդարի»1088։արդարի»։
{{տող|49}}Եվ դառնալով կառքին ճոխ ու հոյակապ,
{{տող|52}}Եվ ինչպես մեր ծառատունկներն երկրային,
Երբ մեծ լույսը1089 լույսը միանում է նրա հետ,
Որ շողում է Ձկանց ետև երկնային,
{{տող|64}}Եթե պատմել կարենայի, թե ինչպես
Կիպ փակվեցին ահեղ աչքերն Արգոսի1091Արգոսի,
Որին նստեց հսկումը թանկ մեծապես,
Ստվերի տակ և արմատի հենց վրան։
{{տող|88}}Տես կանանց1093կանանց, որ պաշարել են նրան լուռ,
Իսկ մյուսները Գրիֆոնի ետևից
Վեր համբարձան օրհներգերով քաղցրալուր»։
{{տող|100}}«Դու կմնաս այս անտառում միառժամ,
Ապա ինձ հետ կբնակվես առհավետ
Այն Հռոմում1094Հռոմում, ուր Քրիստոսն է պատվանդամ։
{{տող|103}}Արդ դու հօգուտ վատթարակյաց աշխարհի
Այն ոլորտից, որ հեռագույնն է երկրից,
{{տող|112}}Ինչպես Զևսի թռչունն1095 թռչունն իջավ ծառն ի վար,
Քայքայելով թե կեղևը նրա պինդ,
Թե ծաղիկներն ու տերևները դալար,
{{տող|118}}Ապա տեսա, որ կառքի մեջ հաղթական
Խուժեց աղվես1096 աղվես մի սովահար, որ կարծես
Չէր ճարակել ոչ մի սնունդ կենսական։
Եվ նա փախավ սրունքներով իր ոսկրյա։
{{տող|124}}Ապա տեսա, որ արծիվը1097 արծիվը նույն ճամփով
Նորից իջավ հատակամասը կառքի,
Ուր և թողեց փետուրները մեծ չափով։
Արձակելու համար հառաչ մի խորին։
{{տող|142}}Այսպես փոխված՝ սրբազան կառքը1099 կառքը խոցոտ
Իր ծայրերից յոթ գլուխներ դուրս հանեց.
Երեք հատը քեղու, չորսը՝ անկյանց մոտ։
{{տող|151}}Նրա կողքին հաղթ մի հսկա էր կանգնած,
Որ աչալուրջ հսկում, պահում էր նրան
Եվ երկուսով պաչում էին մերթ միմյանց1100։միմյանց։
{{տող|154}}Բայց երբ պոռնիկն իր աչքերը անամոթ
{{տող|1}}Կանայք հերթով՝ մերթ երեքը և մերթ չորսք,
Սկսեցին երգել ձայնով ողբագին
Քաղցըր սաղմոսն. «Աստուած, մտին հեթանոսք»1101։հեթանոսք»։
{{տող|4}}Բեատրիչեն, արձակելով դառն հառաչ,
Ունկնդրում էր նրանց այնպես տրտմագին,
Ինչպես Մարիամ կույսը խաչին ընդառաջ1102։ընդառաջ։
{{տող|7}}Բայց երբ նրանք ավարտեցին երգն իրենց,
{{տող|10}}«Փոքըր մի՝ և ոչ ևըս տեսանէք,
Եվ ապա, ո՛վ խանդաղակաթ իմ քույրեր,
Սակաւիկ մի՝ և զիս կրկին տեսանէք»1103։տեսանէք»։
{{տող|13}}Ապա յոթին անցկացրեց իր առջև1104առջև,
Իսկ ինձ, կնոջն ու իմաստուն ուղեկցին
Ակնարկ արեց, որ շուտ անցնենք իր ետև։
Եվ չխոսես բանդագուշած մարդու պես։
{{տող|34}}Այն կառքը1105կառքը, որ ջարդեց վիշապը խուժդուժ,Եղավ և չէ1106չէ. բայց մեղավորն այդ խնդրում
Աստծու պատժից չի խուսափի վաղ թե ուշ։
{{տող|37}}Արծիվը, որ կառքին թողեց իր փետուրք1107փետուրք,
Որից դարձավ սա նախ ճիվաղ, հուսկ ավար,
Չի մնալու ժառանգորդից ընդմիշտ զուրկ։
{{տող|55}}Եվ ասածըս երբ որ առնես դու գրի,
Մի մոռանար հիշատակել և ծառն այն,
Որ մատնվեց երկու անգամ ավարի1111։ավարի։
{{տող|58}}Նրանք որ այն կավարեն կամ կավերեն,
Որ ստեղծեց այն ի պետըս լոկ իրեն։
{{տող|61}}Կծելով այն, նախամարդը1112 նախամարդը հինգ հազար
Եվ ավելի տարի տխուր սպասեց,
Որ Մեսիան գար և իր հանցանքը բառնար։
Վեր բարձրանում և գագաթին լայնանում։
{{տող|67}}Թե սին խոհերն, ինչպես ջրեր Էլսայի1113Էլսայի,
Չպատեին ու չեղծեին միտքը քո,
Ինչպես արեց Պիրամը թութը վայրի,
{{տող|76}}Դու դա կրիր քո հոգու մեջ դրոշմած,
Այնպես ինչպես ցուպ են կրում ուխտական1114ուխտական,
Արմավենու տերևներով զարդարված»։
{{տող|94}}«Իսկ եթե դու դա մոռացել ես արդեն,—
Պատասխանեց նա ժպտալով,— հիշիր թե
Ինչպես այսօր հենց խմեցիր դու Լեթեն1115։Լեթեն։
{{տող|97}}Եթե ծուխը ենթադրել է տալիս հուր,
Ճանապարհին նկատում է բան մի նոր։
{{տող|112}}Կարծես տեսա գետերն Եփրատ ու Տիգրիս1117Տիգրիս,
Որոնք բխում էին միակ ակունքից
Եվ բաժանվում ընկերների պես հանգիստ։
{{տող|139}}Բայց քանի որ լրացած են էջերն այն,
Որ սահմանված էին երկրորդ նվագիս,
Արվեստի սանձն1118 սանձն ինձ պահում է առժամայն։
{{տող|142}}Ես ետ դարձա այն ջրերից մաքրասուրբ,