Քանի դեռ չէին հորինել զսպանակավոր ժամացույցը, մարդկանցից շատերը ժամանակին հետևում էին թափվող ավազահատիկներով։ Բայց մինչ այսօր (նա հավատացած էր դրանում) ոչ ոք դեռ առիթ չի ունեցել փոշու բարձրացող հոսանքով չափելու իր կյանքի տևողությունը։
==Գլուխ յոթերորդ==
Կլավիում գլխավոր ադմինիստրատոր Ուլսենը և «Լուսնաշրջիկի» գրասենյակի պետ Դևիսը հենց նոր էին վերջացրել խորհրդակցել Իրավաբանական բաժնի ներկայացուցիչների հետ։ Խոսակցությունը բնավ էլ ուրախալի չէր․ հիմնականում քննարկում էին այն փաստաթուղթը, որ կլիենտների կյանքի համար պատասխանատվությունը վերցնում է «Լուսնաշրջիկի» գրասենյակի վրայից։ Մինչև «Սելեն» նստելը, բոլոր զբոսաշրջիկները ստորագրել են այդ փաստաթուղթը։ Ընդհուպ մինչև երթուղու բացումը Դևիսը առարկում էր այդ կարգի դեմ, ընդգծելով, թե դա լոկ կխրտնեցնի կլիենտներին, բայց Լուսնային ադմինիստրացիայի իրավաբանները պնդում էին իրենց ասածը։ Այժմ նա ուրախ էր, որ այդպես եղավ։
Նա ուրախ էր նաև այն բանի համար, որ Պորտ֊Ռորիսի իշխանությունները ճիշտ էին կատարել հրահանգները․ չէ որ հաճախ է պատահում, երբ նման բաներին վերաբերվում են որպես երկրորդական ձևականությունների ու լռելյայն աչքաթող են անում կանոնները։ Սեղանի վրա նրանց առջև դրված էր «Սելենի» բոլոր ուղևորների ստորագրություններով թուղթը․ բացակայում էր միայն մեկի ստորագրությունը, որը շփոթության մեջ էր գցել իրավաբաններին։
Ծպտյալ լինելով, կոմոդորը իրեն կոչել էր Ռ․ Ս․ Հանսոն ու ստորագրել էր անընթեռնելի, կարելի էր կարդալ «Հանսոն», և «Հանստեն»։ Քանի դեռ երկրից չեն ստացվել ֆաքսիմիլիները, ոչինչ չես կարող որոշել։ Ասենք, դա նշանակություն էլ չուներ։ Կոմոդորը պաշտոնական հանձնարարություն էր կատարում, և ադմինիստրացիան միևնույն է պատասխանատու է նրա համար։ Ասենք, մնացած ուղևորների համար նույնպես նա կրում է եթե ոչ իրավաբանական, ապա համենայն դեպս բարոյական պատասխանատվություն։
Այսպես թե այնպես, ադմինիստրացիան պարտավոր է անել ամեն հնարավոր բան, որպեսզի գտնի զոհվածներին և ըստ արժանվույն Երկրին հանձնի նրանց աճյունը։ Այս խնդիրը, առանց երկար մտածելու, դրեցին գլխավոր ինժեներ Լոուրենսի լայն ուսերին․ նա դեռևս Պորտ֊Ռորիսում էր։
Նա դեռ երբեք այդպես անտրամադիր ձեռնամուխ չէր եղել մի որևէ բանի, քան այժմ։ Եթե նվազագույն հույս անգամ լիներ, որ «Սելենի» ուղևորները կենդանի են, նա տակնուվրա կաներ ամեն ինչ, որպեսզի հասներ նրանց։ Բայց չէ՞ որ նրանք արդեն զոհվել էին, էլ ինչու փնտրել ու գտնել նրանց, վտանգի ենթարկելով ուրիշների կյանքը։ Ինքն անձամբ գտնում էր, որ Լուսնի հավերժական բլուրները՝ լավագույն գերեզմանն են։
Գլխավոր ինժեներ Լոուրենսը մի վայրկյան անգամ չէր կասկածում, որ ուղևորները զոհված են, այդ էին վկայում բոլոր հանգամանքները։ Ստորերկրյա ցնցումը տեղի է ունեցել հենց այն ժամանակ, երբ «Սելենը» գրաֆիկի համաձայն, թողնում էր Խառնարանային լիճը, իսկ կիրճի կեսը լցված է փլվածքով։ Այդ ժայռաբեկորներից յուրաքանչյուրը կարող էր փոշեգնացը ճզմել, ինչպես թղթի խաղալիքը։ Օդը մի ակնթարթում դուրս է եկել ճեղքվածքներից և ուղևորները շնչահեղձ են եղել։ Եթե լուսնանավը հրաշքով անվնաս մնացած լիներ, ռադիոկենտրոնը կընդուներ նրա ազդանշանները։ Փոքր ավտոմատ ռադիոփարոսը պատրաստված է այնպես, որպեսզի դիմանա ամեն մի հարվածի ու ցնցումի։ Իսկ եթե նա չի գործում, ուրեմն «Սելենին» թունդ է հասել․․․
Նախ պետք է որոշել, թե որտեղ են փշուրները։ Դա այնքան էլ բարդ հարց չէ, նույնիսկ եթե նրանք թաղված են միլիոնավոր տոննա քարերի տակ։ Կան գեոֆիզիկական սարքեր, ամենաբազմազան մետաղորոնիչներ։ Ճեղքվածքների միջով խցիկից օդը դուրս է պրծել լուսնային դատարկություն (գրեթե դատարկություն)։ Նույնիսկ հիմա, թեպետև անցել է մեկ ժամից ավելի, պետք է ածխածնագազի ու թթվածնի հետքեր լինեն։ Նրանց կհայտնաբերեն ինդիկատորները, որոնց օգնությամբ ստուգվում է տիեզերանավերի հերմետիկությունը։ Հենց որ փոշեսահնակները խարսխակայան վերադառնան՝ վառելանյութ վերցնելու և լիցքավորվելու համար, նա ինդիկատորներով կզինի նրանց ու կուղարկի փլուզումների շրջանը, թող ամեն ինչ հոտոտեն։
Մի խոսքով, նավ գտնելը հնարամտություն չէ։ Բայց նրանց հասնելը շատ ավելի դժվար կլինի։ Այստեղ, ոչինչ չի կարելի խոստանալ, բացի միլիոնների հասնող ծախսերից։ (Տեսնես ի՛նչ կասեր գլխավոր ադմինիստրատորը, եթե լսեր)։ Նախ և առաջ, տեխնիկապես հնարավոր չէ այնտեղ հասցնել ծանր մեքենաներ, որոնք կարողանան շրջել հազարավոր տոննանոց ժայռաբեկորները։ Արագաշարժ փոշեսահնակները ձեռք չեն տա, պետք են լոնդոզերներ (ինչպես դրանք տեղափոխես Ծարավի ծովով) և հելիգնիտի մի քանի հրթիռներ՝ պայթեցման աշխատանքների համար։ Ոչ, այդ հարցը վերանում է։ Իհարկե, կարելի է հասկանալ ադմինիստրատորին․․․ Բայց սիզիֆյան այս աշխատանքը դնել առանց այն էլ ծանրաբեռնված իմ Տեխնիկական վարչության վրա, շատ֊շատ կլինի։
Ու Լոուրենսը ձեռնամուխ եղավ հնարավորին չափ տակտով (գլխավոր ադմինիստրատորից մի «ոչ»֊ով հոգիդ չես ազատի) զեկուցագիր կազմելուն։ Նրա իմաստը հետևյալն էր․ «Ա․ Աշխատանքը գրեթե հաստատ անիրագործելի է։ Բ․ Նույնիսկ եթե հնարավոր լինի կատարել, կպահանջվեն միլիոններ ու բացառված չեն մարդկային նոր զոհերը։ Գ․ Եվ, վերջապես, այս ամենը հնարավոր չէ»։ Բայց փորձիր ասել այդպես ուղղակի․․․ Պետք են նաև պատճառաբանություններ։ Ահա թե ինչու գլխավոր ինժեների զեկուցագիրը վերջնական տեսքով պարունակում էր երեք հազար բառից ավելի։
Թելադրելը վերջացնելով, Լոուրենսը լռեց, մտածելով, թե էլ ինչ կարելի է ավելացնել, ու ոչինչ չգտնելով ավարտեց․ «Գաղտնի»։ Գլխավոր ադմինիստրատորին։ Ֆարսայդի գլխավոր ինժեներին։ Ավագ դիսպետչերին։ «Լուսնաշրջիկի» գրասենյակի պետին։ Կենտրոնական արխիվ»։
Նա սեղմեց պատճենահանող սարքի կոճակը։ Քսան րոպե՝ տելեֆաքսը նրան հանձնեց նրա զեկուցագրի բոլոր քսան էջերը, անբասիր կերպով արտատպված, կետադրության նշանները տեղը֊տեղին, քերականական սխալներն ուղղված։ Լոուրենսը արագ աչքի անցկացրեց բնագիրը, ստուգելով էլեկտրաքարտուղարուհուն (ըստ սովորության այդ տեսակի բոլոր սարքավորումները վերագրում էին իգական սեռին)։ Էլեկտրաքարտուղարուհին նույնպես երբեմն սխալվում էր, մանավանդ մեծ ծանրաբեռնվածության դեպքում, երբ միաժամանակ թելադրում էին տասը֊քսան հոգի։ Եվ, ընդհանրապես, ոչ մի նորմալ մեքենա չի կարող տիրապետել մի այնպիսի արտառոց լեզվի բոլոր նրբերանգներին, ինչպիսին անգլերենն է։ Էլ չենք ասում այն մասին, որ ամեն մի լրջախոհ մարդ մի վերջին անգամ աչքի է անցկացնում իր զեկուցագիրը, մինչև ղեկավարությանն ուղարկելը։ Ինչպիսի մեծ հիասթափություններ են ապրել նրանք, ովքեր ամբողջովին հույսերը դրել են էլեկտրոնիկայի վրա․․․
Լոուրենսին վեց էջ էր մնացել ստուգելու, երբ հեռախոսն սկսեց զանգահարել։
― Լագրանժ֊2֊ը» կանչում է, ― զեկուցեց գործարկուն (որը ավտոմատ չէր)։ ― Ոմն դոկտոր Լոուսոն ուզում է խոսել ձեզ հետ։
«Լոուսո՞ն։ Դա որտեղի՞ց լույս ընկավ», ― ինքն իրեն հարցրեց գլխավորը։ Եվ անմիջապես հիշեց․ հա, իհարկե, այդ այն աստղագետն է, որ «Սելենը» փնտրում էր հեռադիտակով։ Թերևս նրան հաղորդել են արդեն, որ ավելորդ բան է դա։
Գլխավոր ինժեները դեռևս չէր հանդիպել դոկտոր Լոուսոնին։ Նա չգիտեր, որ տիեզերական աստղագետը շատ դյուրագրգիռ ու շատ շնորհալի մի երիտասարդ է։ Բացի այդ, խիստ կամակոր, որ այս դեպքում ամենից կարևորն էր։
Թոմը արդեն սկսել էր քանդել ինֆրակարմիր տեղարկուն, բայց հանկարծ մտքովն անցավ․ սարքավորումը գրեթե պատրաստ է, ինչո՞ւ թեկուզ հանուն զուտ գիտնական հետաքրքրության՝ չփորձել այն։ Նա հիրավի հպարտանում էր փորձարարի իր տաղանդով, բավականին հազվադեպ այժմ, երբ այսպես կոչված աստղագետների մեծամասնությունը իրականում մաթեմատիկոսներ են և նույնիսկ մոտ չեն եկել աստղադիտարանին։
Միայն համառությունն էր օգնում Լոուսոնին ոտքի վրա մնալու, այնքան որ խիստ հոգնած էր։ Եթե սարքը հիմա չաշխատեր, Թոմը մի կողմ կթողներ փորձարկումը և կպառկեր քնելու։ Բայց երբեմն (շատ հազվադեպ) հմտությունը պսակվում է հաջողությամբ։ Այդպես եղավ նաև այս անգամ․ ինֆրահետախույզը գործեց։ Փոքր֊ինչ կարգավորումից հետո՝ էկրանի վրա տող առ տող, ինչպես հնօրյա հեռուստացույցների վրա, երևաց Ծարավի ծովի պատկերը։
Լուսավոր կետերը համապատասխանում էին համեմատաբար տաք տեղամասին, մութ կետերը՝ սառին։ Ծարավի ծովը գրեթե սև էր, բացառությամբ մի վառ լուսաշերտից այնտեղ, որտեղ արևի ճառագայթները խանձում էին նրա հարթ մակերեսը։ Ուշադրությամբ զննելով, Թոմը մութ ֆոնի վրա նշմարեց հազիվ նկատելի մի հետք՝ ասես Լուսնի լույսով ողողված երկրային այգում խխունջ է սողացել։
Ոչ մի տարակույս․ «Սելենի» ջերմային հետքն է։ Նա տեսնում էր նույնիսկ կեռմանները այն փոշեսահնակների, որոնք դեռևս փնտրում էին նավը։ Բոլոր հետքերը միախառնվում էին Անմատչելիության լեռների մոտ, այնուհետև նրանք կորչում էին տեսադաշտից։
Լոուսոնը շատ հոգնած էր, որպեսզի ուշադրությամբ նայեր էկրանին՝ ասենք չարժեր էլ։ Չէ որ հետքերը միայն հաստատում էին այն, ինչ առանց այդ էլ արդեն հայտնի էր։ Իհարկե, հաճելի է, որ իր հավաքած սարքերից մեկը ևս ենթարկվում է իրեն։ Ձևի համար Թոմը մի լուսանկար հանեց Էկրանից ու գնաց քնելու։
Երեք ժամ հետո Լոուսոնը արթնացավ։ Քուն չէր, այլ տառապանք, նա ամենևին չհանգստացավ, ինչ֊որ մի բան հանգիստ չէր տալիս նրան։ Ինչպես շարժվող փոշու խշշոցը լարեց Պաթ Հարրիսի ուշադրությունը թաղված «Սելենի» մեջ, այնպես էլ Լուսնից հիսուն հազար կիլոմետրի վրա գտնվող Թոմ Լոուսոնին արթնացրեց մի ինչ֊որ չնչին բան, հազիվ նշմարելի մի շեղում նորմայից։ Մարդկային գիտակցությունը պահապան գամփռներ շատ ունի, երբեմն նրանք հաչում են անտեղի, բայց խելացի մարդը երբեք չի արհամարհում ազդանշանները։
Դեռ ինչպես հարկն է չարթնացած, Թոմը դուրս եկավ իր նեղ սենյակից, կառչեց փոխադրական պարանից և զրոյական ձգողակնությամբ անցումների երկայնքով սահեց դեպի աստղադիտարան։ Կիսաբերան բարի լույս մաղթեց (թեև արբանյակի վրա արդեն պայմանական երեկո էր) այն պաշտոնակիցներին, որոնք չհասցրին մի կողմ թեքվել, ու շտապեց մենակ մնալ իր սիրած սարքերի հետ։
Նա լուսանկարչական խցիկից դուրս քաշեց նկարը և նայեց։ Մի կարճ հետք Անմատչելիության լեռներից ձգվում էր դեպի Ծարավի ծովը՝ ընդհատվելով ափից ոչ հեռու։
Թոմը տեսել էր այդ հետքը մի քանի ժամ առաջ, երբ նայում էր էկրանին՝ չէր կարող չտեսնել։ Եվ ուշադրություն չէր դարձրել նրա վրա։ Լուրջ, գրեթե աններելի վրիպում գիտնականի համար։ Թոմ Լոուսոնը իսկականից ջղայնացավ իր վրա։ Դիտունակությունը չպետք է կախված լինի հապճեպ եզրահանգումներից։
Բայց, այնուհանդերձ, ինչ կնշանակի այդ։ Խոշորացույցով զինված, Թոմը մանրախնդրորեն զննում էր ամբողջ շրջանը։ Լուսավոր շերտը վերջանում էր մի անորոշ բծով, ― տեղում այդ մի «անորոշը» մոտ երկու հարյուր մետր էր կազմում տրամագծով։ Տարօրինակ է, կարելի է կարծել, որ «Սելենը» լեռները թողնելով, տիեզերանավի նման թռել է։
Սկզբում Թոմը որոշեց, որ նավը պայթել է և ջերմային բիծը՝ պայթյունի հետքն է։ Բայց այդ դեպքում բեկորները պետք է մնային փոշե ծովի մակերեսին։ Եվ փոշեսահնակները կգտնեին դրանք։ Ահա և պարզ երևում է փոշեսահնակի հետքը, որն անցել է հենց այստեղով։
Ուրեմն, այլ պատասխան պետք է որոնել։ Մի տարբերակ է մնում միայն՝ ու բոլորովին անհավանական։ Անհնար է պատկերացնել, որ հսկայական Լուսագնացը սուզվել է Ծարավի ծովը լոկ այն պատճառով, որ նրանից ոչ հեռու տեղի է ունեցել ստորերկրյա ցնցում։ Ոչ, ոչ, չի կարելի միայն մի լուսանկարից ելնելով, կապվել Լուսին և ասել․ «Դուք այնտեղ չեք փնտրում»։ Թեև Թոմը ձևացնում էր, որ իր համար միևնույնն է ուրիշների կարծիքը, նա խիստ վախենում էր անախորժ դրության մեջ ընկնելուց։ Մինչև այդ ֆանտաստիկ տեսության մասին բարձրաձայն խոսելը, հարկվոր է ուրիշ վկայություններ ևս ձեռք բերել։
Այժմ արդեն պայծառ լույսով ողողված Ծովը հեռադիտակով դիտելիս միանգամայն հարթ էր երևում։ Տեսողական դիտումը միայն հաստատում էր այն, ինչում Թոմ Լոուսոնը համոզվել էր դեռևս մինչև արևածագը․ փոշե հարթության վրա ոչ մի թումբ անգամ չկար։ Ինֆրակարմիր տեղարկուն նույնպես չօգնեց։ Ջերմային հետքերը կորան, ջնջեցին արևի ճառագայթները։
Թոմը սարքը հարմարեցրեց ծայրագույն զգայունության ու մի անգամ ևս զննեց այն տեղամասը, որտեղ հետքը ընդհատվում էր։ Հանկարծ մի որևէ նշույլ մնացած լինի, ջերմային բիծ՝ բավական նկատելի, որպեսզի հնարավոր լինի նրան հայտնաբերել նույնիսկ հիմա, երբ Լուսնի վրա բացվել է արշալույսը․․․ Չէ որ արևը նոր֊նոր է ծագել, նրա ճառագայթները դեռևս չեն հասել իրենց կործանիչ ուժգնությանը։
Այս ի՞նչ բան է․․․ Մի՞թե ինձ թվում է։ Ծայրահեղ լարվածության դեպքում սարքը կարող է սխալվել, սակայն Թոմ Լոուսոնը վստահ էր, որ էկրանի վրա տեսնում է հազիվ նշմարելի առկայծում ճիշտ այնտեղ, որտեղ ընդհատվում էր հետքը լուսանկարի վրա։
Բայց այս ամենը այնքան անհամոզիչ է։ Ո՞ր գիտնականը կհամարձակվի իրեն դնել քննադատության կրակի տակ, ունենալով այդքան խախուտ տվյալներ․․․ Լռե՞լ։ Եվ ոչ ոք ոչինչ չի իմանա, ― բայց ամբողջ կյանքում նրան կհետապնդի կասկածը։ Իսկ պատմել իր ենթադրության մասին՝ նշանակում է հույս ներշնչել, որը կարող է ունայն դուրս գալ։ Մեկ էլ տեսար ծիծաղատեղի կդառնաս արեգակնային ողջ համակարգությունով մեկ կամ կմեղադրեն ինքնագովեստով զբաղվելու մեջ։
Բայց մի երրորդ հնար չկա, պետք է որոշել։ Շատ դժկամորեն, հիանալի հասկանալով, որ այդ քայլն անելուց հետո չի լինի նահանջել, Թոմը վերցրեց հեռախոսի լսափողը։
― Խոսում է Լոուսոնը, ― ասաց նա։ ― Ինձ միացրե՛ք Լուսնի հետ, շտա՛պ։